WYDAWCA Koło Naukowe Romanistów Studentów UJ Instytut ...

tortu do spróbowania, Ŝeby podziękować za
uprzejmość.
A kawę podaje się przy stole, kiedy juŜ się
uprzątnie naczynia, czyŜ nie? Susanna przyrządzała
ją rano nad ogniem, odgrzewając porcję z dnia
poprzedniego z odrobiną świeŜej, ale ci arystokraci,
z tą swoją Ŝywą i radosną miną, na pewno piją
kawę z ekspresu, zawsze świeŜą, trzy lub cztery
łyŜeczki na filiŜankę, bez ponownego odgrzewania.
Akurat tydzień temu Bianchelli wyłoŜyła na
wystawie ekspresy, wszystkie tak świecące, Ŝe
zdawały się być ze złota i srebra. Przydałby się
jeden, Susanna musiałaby nauczyć się go uŜywać
w dwa dni. Trzeba by wydać pięćdziesiąt lirów na
ten obiad. Toto nigdy tyle nie da. Dawał trzy liry
dziennie na zakupy, ale mieli w domu wino i od
czasu do czasu dostawali jakiś prezent od pacjenta,
kosz serów, wędliny czy koszyczek owoców. Toto
narzekał, dając nawet te trzy liry, a Susanna
przysięgała na świętą Urszulę, patronkę wszystkich
dziewic, Ŝe to nie starczy, nie starczy, Ŝe wszyscy
rzeźnicy to psy, a sprzedawcy owoców to uliczni
złodzieje. Jak mogłaby poprosić Toto o te
wszystkie pieniądze na obiad dla markiza? Jeszcze
poŜyczyła z trudem uzbierane sześć lirów tej
nieszczęsnej Isolinie – mając sześć lirów moŜna by
jeszcze coś wymyślić... – i zarumieniła się na tę
myśl.
Wstała, poszła do kuchni i zaczęła
przypatrywać się z roztargnieniem Susannie, która
kroiła skrupulatnie pasternak, Ŝeby wrzucić go do
zupy. Nie mówiła nic, cała pochłonięta tym
zajęciem. Dwa albo trzy razy słuŜąca poskarŜyła się
na sprzedawcę węgla, który nie miał wstydu przed
Bogiem, bo sprzedawał namoknięty węgiel, Ŝeby
więcej waŜył, a pani jej nie skarciła. W pewnym
momencie, Checchina, jakby właśnie się obudziła,
powiedziała:
- Umiałabyś zrobić, Susanno, loczki na grzywce?
- Jakie loczki? – zapytała zaskoczona słuŜąca.
- Takie jak ma Isolina – wyszeptała cichutko pani.
III
Kiedy przybył markiz d’Aragona, za
dziesięć siódma, zgodnie ze zwyczajem, Checchina
ubierała się jeszcze w swoim pokoju. Miała
zaczerwienioną twarz, dwie ogniste plamy na
policzkach - unosząca się z pieca para sprawiła, Ŝe
krew napłynęła jej do twarzy. Była śmiertelnie
zmęczona, sama musiała wszystko zrobić,
poniewaŜ Susanna wykręcała się co chwilę ze
złością, zdenerwowana tym obiadem. Nie mogła iść
rano na mszę do Sant’Andrea di Frotte, a zawsze,
gdy nie mogła wysłuchać mszy, była nieznośna.
Checchina miała zamęt w głowie z powodu gorąca,
ze zmęczenia i dręczącej myśli, Ŝe wszystko
pójdzie źle, a oczy błyszczały jej jak w gorączce.
Cztery razy umyła ręce z obawy, Ŝe ciągle czuć od
nich rybą i wąchała je, nie zdając sobie z tego
sprawy, niczym lunatyczka. Gdy pojawiła się
w salonie markiz powiedział jej komplement na
temat dobrze wyglądającej cery i Toto Primicerio
nie posiadał się z dumy. Markiz miał na sobie
zapięty płaszcz, biały jedwabny krawat
z brylantową spinką; gdy ściągał wolno rękawiczki,
ukazały się białe i miękkie dłonie, prawie jak
u kobiety. Kiedy Checchina stała tam zakłopotana
w swojej nowej wełnianej sukience w kolorze
zgniłej zieleni, z koronkowymi marszczeniami na
szyi, które draŜniły jej kark, zastanawiała się,
zrozpaczona, czy moŜe lepiej byłoby podać mu
rosół zamiast klusek. Toto Primicerio ciągle mówił,
zapewniał, Ŝe to tylko drobny obiadek w skromnym
domu, który nie ma nic wspólnego z ksiąŜęcymi
bankietami; markiz uśmiechał się wdzięcznie i nie
odpowiadał. Kiedy Susanna szorstkim głosem
oznajmiła, Ŝe kluski są juŜ na stole, markiz ukłonił
się i podał ramię gospodyni. Checchina poczuła
subtelny zapach, który unosił się z jego włosów,
albo teŜ z chusteczki, delikatny i słodki. Wydawało
jej się, Ŝe czuje go na ustach, niczym smak
cukierka. Prawdę mówiąc, na początku obiadu
bardzo się martwiła, gdyŜ wszystko szło nie tak.
Susanna zerkała na markiza z nieufnością
i niechętnie podawała do stołu. Talerze i widelce
docierały z kuchni z wielkim opóźnieniem,
a Checchina milczała, nie odwaŜyła się jej zawołać
i wpatrywała się bezustannie w serwetkę, cała
zaŜenowana. Toto Primicerio ucieleśniał rubaszną
radość świętującego lekarza, co jakiś czas pozwalał
sobie na Ŝarcik, przemawiał poufale do markiza, jak
gdyby byli starymi przyjaciółmi, opowiadał mu
o mnóstwie odciętych nóg, ponownie ułoŜonych
i zaszytych w brzuchu wnętrznościach, otwartych
tętnicach szyjnych i ropowicach wydymających
ramiona niczym piłki. Lampa dogasała i dawała
coraz słabsze światło. W pewnym momencie mąŜ
rzekł:
- Mój drogi markizie, te kluski i tort, którego
skosztujecie pod koniec obiadu to dzieło mojej
Checchiny, która ma złote ręce.
Markiz uraczył ją wyrafinowanym
komplementem. W rzeczy samej, markiz był bardzo
dystyngowany. Wydawało się, Ŝe nawet nie
spostrzegł Ŝadnego z licznych uchybień, nigdy nie
patrzył na Susannę, jak gdyby nie istniała,
dwukrotnie nałoŜył sobie kawałwk smaŜonej ryby
i wypowiadał się z wielką swobodą. Mówił
przyciszonym głosem, z bardzo miękkim „r”,
prawie aspirowanym i z dziecięco słodkim „s”.
Jego głos miał miękką intonację, prawie
pieszczotliwą i zdawało się, Ŝe nawet
w najprostszych słowach wibrowały ciepłe
podmuchy, urzekające powiewy czułości. Mówiąc,
spoglądał w oczy swojemu rozmówcy,
z powaŜnym, zamyślonym wyrazem oczu, podczas
gdy delikatny uśmiech pojawiał się pod łukiem
blond wąsów, a miękka dłoń igrała z noŜem.
Checchina otrząsnęła się z koszmarnego stanu.
Nabierała odwagi, widząc wielkopańską