pobierz - Polska Partia Narodowa

Wybór i opracowanie 

LESZEK BUBEL

Motto: 

„Masoneria jest instytucj¹ ¿ydowsk¹, 

której historia, stopnie, godnoœci, 

has³a i nauki s¹ ¿ydowskie od pocz¹tku 

do koñca!” 

Rabin dr Izaak M. Wise 

W „Israelite of America“ 

Z dn. 3.08.1855 r. 

BIBLIOGRAFIA: 

Zbigniew Koz³owski Mordy masoñskie w Watykanie 

- wyd. Catholic Publishing 

Ks. pra³. p³k Stanis³aw Tworkowski Polska bez ¯ydów 

- wyd. Wers, Poznañ 1999 

Ignacy Oksza-Grabowski Masoneria 


Kazimierz M. Morawski, W³odzimierz Moszczyñski Co to jest masoneria 


Ks. prof. Micha³ Poradowski Trzydziestolecie Drugiego Soboru Watykañskiego 


Wydawca: 

Goldpol sp. z o.o. 

04-782 Warszawa 

ul. Brzoskwiniowa 13

Rozdzia³ I 

CO TO JEST MASONERIA 

„Naszym celem jest zatkniêcie sztandaru na wszystkich koœcio- 

³ach i na Watykanie. Przyjdzie czas, gdy Chrystus, Pan Niebios, 

k³aniaæ siê bêdzie Panu naszemu, Panu Ziemi!” 

Z mowy Wielkiego Mistrza Lo¿y W³oskiej 

Masoneria, wolnomularstwo... Nikt dziœ nie w¹tpi, w istnienie tej 

organizacji. Jednak ka¿dy z nas, ró¿nie j¹ sobie tylko wyobra¿a. Jednym 

przywodzi ona na pamiêæ postacie w maskach, sztylety ociekaj¹ce 

krwi¹ i mordy skrytobójcze. Innym przypomina zaklêcia kabalistyczne, 

czarne msze i orgie satanistyczne. Jedni uwa¿aj¹ masoneriê 

za zwyk³¹ sektê, drudzy - za stowarzyszenie czysto polityczne. 

Od wieków aktualne jest pytanie: 

CZYM JEST MASONERIA 

OdpowiedŸ nie bêdzie ³atwa. Masoneria jest bowiem zjawiskiem 

historycznym z³o¿onym i wielostronnym, zrodzonym w mrokach 

i ¿yj¹cym do dziœ przede wszystkim pod ziemi¹... 

Ignacy Oksza-Grabowski w ksi¹¿ce pt. „Masoneria” pisze: 

W pi¹tek dnia 13 paŸdziernika, roku 1307 w zamczysku paryskim 

Temple uwiêziono Jakuba de Molay, wielkiego mistrza Rycerskiego 

Zakonu Templariuszy, a wraz z nim 140 rycerzy. Jednoczeœnie uwiêzieñ 

dokonano w ca³ej Francji. Rozkaz wyda³ król francuski Filip IV 

Piêkny, wnuk Ludwika Œwiêtego za zgod¹ papie¿a Klemensa V. 

Proces Templariuszy trwa³ 7 lat i zakoñczy³ siê spaleniem na stosie, 

na wyspie Sekwany, obok katedry Notre Dame, tego¿ Jakuba de 

Molay i jego towarzyszy. Jednoczeœnie bull¹ papiesk¹ Zakon Templariuszy 

zosta³ zniesiony jako wpad³y w moc szatana i uprawiaj¹cy 

kult nie Boga Chrzeœcijañskiego, lecz 

KULT DIAB£A W POSTACI BA£WANA, 

zwanego Baphometem. 

3

Co znaczy Baphomet Jako akrostych, czytany wspak, wed³ug 

kryptografii Kaba³y, ksiêgi ¿ydowskiej, bêd¹cej dalszym ci¹giem 

Talmudu czyta siê Temohpab. A znaczy „Templi omnium hominum 

pacis abbas” tj. „opat œwi¹tyni pokoju wszechludzkoœci”. Mamy tu 

do czynienia z dwoma s³owami bêd¹cymi w wielkim kursie i w naszych 

czasach, mianowicie z „pokojem” i z „wszechludzkoœci¹”. 

Poniewa¿ historia ludów jest nieprzerwanym pasmem przyczyn 

i skutków, widzimy, ¿e proces Templariuszów nie skoñczy³ siê 

w pocz¹tkach stulecia XIV, lecz trwa w dalszym ci¹gu i dzisiaj, i to 

w postaci nierównie silniejszej ni¿ wtedy. 

Ilekroæ spo³eczeñstwa europejskie zetknê³y siê masowo ze 

Wschodem, zawsze nastêpowa³a walka pojêæ przeciwstawnych, 

doprowadzaj¹ca zawsze do tak zwanych rewolucji, czyli do 

krwawych, nieludzkich przewrotów i do okresów nieszczêœliwych. 

Gdy wœród wojen krzy¿owych setki tysiêcy ludzi zachodnich 

zetknê³y siê z misteriami, z czarn¹ magi¹, z satanizmem, 

z assasziwizmem, z jehowizmem Wschodu, nast¹pi³o mocne 

zara¿enie siê kultury ³aciñskiej pojêciami orientalnymi odpowiednimi 

dla ludów azjatyckich, ale rozk³adowymi dla europejskich. 

Œwiat diab³a i czarów naszed³ na Europê. Jako zjawisko sta³e 

w takich okresach, wyst¹pi³a przewaga ¿ydów uprawiaj¹cych 

magiê z³ota, w które mia³y siê zmieniaæ wszelkie cnoty, szlachetne 

popêdy i prawdziwa religijnoœæ. Prawie wszystkie ówczesne 

zakony rycerskie posz³y drog¹ swojego „Baphometa”. 

Polska dobrze pozna³a swoich rycerzy Maryi, to jest Krzy¿aków, 

którzy w koñcu przeszli na protestantyzm. Ich okrucieñstwo, ich 

rozpustê, ich chciwoœæ materialn¹, a to wszystko przela³o siê na 

Prusy Brandenburskie. 

Templariusze w swoich bia³ych p³aszczach z czerwonymi krzy- 

¿ami roz³o¿yli siê wczeœniej w atmosferze popo³udniowych rozkoszy. 

Zdobyli oni tak¹ potêgê z³ota, ¿e wraz 

4

Z ¯YDAMI BYLI ÓWCZESNYMI 

BANKIERAMI PAÑSTW 

I poœrednikami królów. A z³oto prowadzi nieuchronnie do kultu 

Baphometa wtedy i dzisiaj. 

Filip IV Kapet, ³ami¹c Templariuszów, powodowa³ siê przenikliwie 

racj¹ polityczn¹. Jednoczeœnie osi¹gn¹³ dwa cele: uwolni³ w³adzê 

monarsz¹ od potê¿nego wspó³zawodnika i zabra³ ich maj¹tki. 

Lecz bezwiednie, niszcz¹c Templariuszów i powœci¹gaj¹c ¿ydów, 

sta³ siê politycznym ojcem Renesansu, umo¿liwi³ ten wielki ruch 

twórczy, który odrodzi³ Europê z czadu satanistycznej mistyki 

Wschodu. Niestety, nie na d³ugo. Bo chocia¿ Templariuszów wytêpiono, 

Baphomet ukry³ siê, sta³ siê patronem wszystkich nowoczesnych 

ewolucji, a w bolszewizmie osi¹gn¹³ najwiêksze powodzenie 

polityczne, jakie kiedykolwiek odniós³ na œwiecie. 

Podajemy w tej ksi¹¿ce wizerunek Baphometa taki, jaki jest narysowany 

w XII Tajemnicy Wielkiego Taro: 

Kozio³ z wielkimi rogami, z piersi¹ kobiec¹, z kopytami skrzy¿owanymi, 

siedzi na ujarzmionym globie. Na ³bie ma pentagrammê 

(tak¹ jak bolszewicka), dymi siark¹. U pleców ma skrzyd³a. Prawa 

rêka, z napisem Solve (rozwi¹¿) i z³o¿onymi na krzy¿ palcami wyci¹gniêta 

ku znajduj¹cemu siê u góry pó³ksiê¿ycowi. Lewa rêka, 

z napisem Cagula (zwi¹¿), z palcami skrzy¿owanymi wyci¹gniêta 

do pó³ksiê¿yca w dole. Na pokrytym ³usk¹ brzuchu ma Kaduceusz 

Hermesa, pospolicie znak sztuki lekarskiej, tutaj symbol drzewa 

wiadomoœci dobrego i z³ego. 

Otó¿ statua - ba³wan tego Baphometa, z rubinami zamiast oczu, 

by³a dana, wed³ug podania masoñskiego, Templariuszom przez 

samego „Wielkiego Budowniczego Œwiata”. Od Templariuszów 

mia³ przejœæ tajnie do socynianów, a od tych do masonów. 

Resztki Templariuszów uciek³y do Szkocji, gdzie przechowywa- 

³y prochy Jakuba de Molay i ba³wana Baphometa. I ten kraj 

5

STA£ SIÊ KRAJEM „CZARNOKSIÊ¯NIKÓW” 

I CZAROWNIC 

co tak plastycznie maluje Szekspir w Makbecie. Tu wzi¹³ pocz¹tek 

i g³ówny od³am masonerii: masoneria szkocka ze swym s³ynnym 

rytua³em. 

Ów ba³wan, jak twierdzi Bostunicz (Masoni i rewolucja rosyjska), 

znajduj¹ siê w miejscu pobytu „Zwierzchniej Rady Œwiata”, za³o¿onej 

31 maja 1801 r. w nadmorskim mieœcie Charleston w Stanie 

Karolina Ameryki Pó³nocnej przez ¿yda Izaaka Longa. Po œmierci 

czarnego Anty-papie¿a Alberta Pike’a, g³owy miêdzynarodowej masonerii, 

nowy anty-papie¿ Adrian Lemmi przeniós³ „Zwierzchni¹ 

Radê Œwiata” wraz z Baphometem do Rzymu, gdzie prezydentem 

tej Rady jest ¿yd Natan b. burmistrz Rzymu. Czy ta Rada nie jest 

identyczna z „Rad¹ Trzech”, któr¹ widzimy na szczycie schematu 

organizacji masoñstwa Antypapie¿, co za historia 

Idea masoñska, w swym za³o¿eniu tajnym, zupe³nie nieznanym 

ni¿szym stopniom „braci”, jest przeciwstawieniem idei chrzeœcijañskiej, 

g³ównie Katolickiej, jako najkonsekwentniejszej i najsilniejszej, 

a obrzêdy masoñskie s¹ przeciwstawieniem obrzêdów 

chrzeœcijañskich. Siedem sakramentów ma np. katolicyzm, masoni 

maj¹ siedem anty-sakramentów. My mamy chrzest, masoni 

ZMYCIE CHRZTU W IMIÊ SZATANA 

Pomiêdzy innymi dokonano takiego zmycia chrztu na popie Gaponie, 

masonie prowokatorze, zabitym przez masona Rutenberga 

na rozkaz masoñski. 

Naœladownictwem negatywnym naszej mszy jest msza czarna z czynami 

œwiêtokradczymi. Walka z krzy¿em i symboliczna (przeciwstawieniem 

mu np. gwiazdy) i taktyczna. Kap³ani kultu Szatana maj¹ nosiæ 

krzy¿ w butach, aby go ci¹gle deptaæ, jeszcze lepiej tatuowaæ go na podeszwach, 

aby nawet deptaæ go na boso. Jako przeciwstawienie ca³owania 

krzy¿a w Wielkim Tygodniu urz¹dza siê raz na rok obrzêd poca³owania 

Szatana na wielkim rocznym zjeŸdzie „wierz¹cych” (w Charleston). 

6

W³odzimierz Moszczyñski w ksi¹¿ce pt. „Co to jest masoneria” 

napisa³: 

Masoneria jest stowarzyszeniem tajnym tzn. ukrywa siê sama 

jako organizacja, ukrywa swoje lo¿e, cz³onków i ich czyny - konspiruje 

siê: 

„Musi siê czuæ masoneriê wszêdzie, nie powinno siê jej odkryæ 

nigdzie“. 

Ale to nie wszystko. Masoneria ukrywa tak¿e - co wa¿niejsze - 

naukê, któr¹ g³osi; cele, do których d¹¿y; 

UKRYWA SWOJ¥ TREŒÆ DUCHOW¥ 

„Sens masonerii i kierunek, w którym idzie jej praca, tworz¹ „tajn¹ 

naukê”, której wyrazem jest nasza symbolika.“ (Planagenet „Die 

französische Freimaurerei”, wyd. „Universala Framasona Ligo”.) 

Treœæ duchowa masonerii ukryta jest w jej symbolice. Przez stopniowe 

wyjaœnianie symboli otrzymuje mason „wtajemniczenie” 

w „tajn¹ naukê”. „Wtajemniczenie” to jest w ka¿dym stopniu coraz 

g³êbsze i osi¹ga sw¹ pe³niê na szczytach hierarchii masoñskiej. 

G³ówne symbole masoñskie s¹ zebrane razem na tzw. „dywanie”, 

który jest jednym z najwa¿niejszych przedmiotów rytualnych lo¿y: 

„Dywan, zwany tak¿e tablic¹ ucznia (zw³aszcza w Obrz¹dku 

Szwedzkim), znajduje siê w ka¿dej lo¿y. Zawiera on w ramach prostok¹ta 

przedstawienie najg³ówniejszych symbolów masoñskich“. 

Masona „wtajemniczonego” przyprowadzaj¹ przed „dywan” 

i wy¿szy w hierarchii „brat” wyjaœnia mu, zgodnie z rytua³em danego 

stopnia, poszczególne symbole. 

Có¿ na „dywanie” widzimy Poœrodku - obraz, wzglêdnie plan 

jakiejœ œwi¹tyni; po jej prawej i lewej stronie - dwie kolumny z literami 

J i B; u do³u - posadzkê mozaikow¹ w czarno-bia³¹ szachownicê; 

dalej - kamieñ surowy i obrobiony oraz narzêdzia potrzebne 

do obróbki i budowania, jak m³ot, wêgielnicê, cyrkiel, pion; u góry 

- p³omienn¹ gwiazdê piêcio- wzglêdnie szeœcioramienn¹, sznur 

z frêdzlami itd. 

7

Starszy „brat” wyjaœnia przyjêtemu do masonerii: „Kamieñ surowy” 

oznacza nie-masona. „Szeœcian” („kamieñ obrobiony”) - to 

mason. Tylko „kamieñ obrobiony” nadaje siê do budowy, któr¹ 

prowadzi masoneria. Celem tej masoñskiej budowy jest œwi¹tynia 

cz³owieczeñstwa przeznaczona dla zjednoczenia i zbratania ca³ej 

ludzkoœci, bez ró¿nicy narodowoœci, pochodzenia i religii. Przedstawiona 

jest ona poœrodku „dywanu”. Pozosta³e symbole s¹ czêœciami 

wzglêdnie ozdobami tej œwi¹tyni. 

Có¿ to za œwi¹tynia Pos³uchajmy „brata“: 

„Pomiêdzy tymi dwiema kolumnami i pod p³omienn¹ gwiazd¹ 

stoi „Œwi¹tynia Salomona”, zbudowana i przeznaczona dla jedynego 

i prawdziwego Boga, jak równie¿ i 

DLA CA£EGO ¯YDOSTWA 

Ona przedstawia œwi¹tyniê, nad któr¹ pracuje masoneria, a mianowicie 

œwi¹tyniê cz³owieczeñstwa, która w imiê prawdziwej religii 

i moralnoœci zjednoczy w sobie ca³¹ ludzkoœæ“ (Trentowski „Die 

Frieimaurerei” s. 232) 

„...[Dlatego te¿ ten ca³y] dywan bywa tak¿e nazywany obrysem 

i planem Œwi¹tyni Salomona.“ („Allgemeines Handbuch der Freimaurerei” 

t. II, s. 454.) 

Wszystkie inne symbole to przedmioty ze Œwi¹tyni Salomona 

lub te¿ zwi¹zane z jej budow¹ - wyjaœniaj¹ dalej rytualne podrêczniki 

lo¿owe: 

„Œwi¹tynia Salomona jest symbolem, z którego mo¿na rozwin¹æ 

wszystkie inne symbole...“ 

Ca³a masoñska symbolika, w której zosta³a ukryta wewnêtrzna 

treœæ i istota masonerii, jest jak najœciœlej zwi¹zana z narodow¹ 

œwiêtoœci¹ ¿ydostwa - Œwi¹tyni¹ Salomona. St¹d te¿ ona, naczelny 

symbol lo¿owy, jak równie¿ i wszystkie pami¹tki po niej, otaczane 

s¹ w masonerii, tak jak w ¿ydostwie, najg³êbsz¹ czci¹ i powa¿aniem: 

„[Tym] siê wyjaœnia szczególne zainteresowanie [masonerii] re- 

8

sztkami budowli Œwi¹tyni Salomona wi¹zanej ca³kiem materialnie 

z masoneri¹, czêste powtarzanie siê kunsztownie wykonanych 

modeli tej budowli i przeradzaj¹ca siê prawie w kult relikwii sk³onnoœæ 

zdobywania dla nowoczesnych ló¿ bry³ kamienia z kamienio- 

³omów króla Salomona [sk¹d mia³y byæ brane kamienie na budowê 

Œwi¹tyni]...“ 

„W ostatnich czasach sta³y siê modne [wœród masonów] wycieczki 

lo¿owe do Ziemi Œwiêtej, w czasie których praca lo¿owa na 

pe³nym morzu koñczy siê zwykle prac¹ w kamienio³omach [króla] 

Salomona w Jerozolimie.“ 

Nie nale¿¹ wiêc zapewne do rzadkoœci obrazy, gdy - na przyk³ad 

- w czasie „pielgrzymki masoñskiej” do kraju Izraela spotykaj¹ siê 

w Jerozolimie przy Œcianie P³aczu 

POBO¯NY ¯YD I GORLIWY MASON 

razem p³acz¹cy nad resztkami i pami¹tkami wspólnej im obu 

œwiêtoœci. 

Naczelny cel masonerii zosta³ ukryty w jej naczelnym symbolu - 

Œwi¹tyni Salomona: 

„Ona przedstawia œwi¹tyniê, nad któr¹ pracuje masoneria, 

a mianowicie œwi¹tyniê cz³owieczeñstwa, która... zjednoczy w sobie 

ca³¹ ludzkoœæ. Przez tê œwi¹tynie wskazana jest zasada i cel 

masonerii.“ (Trentowski „Die Freimaurerei”, s. 232.) 

„Masoneria czuje siê powo³ana ludzkie serce jako surowy kamieñ 

obrabiaæ, nadawaæ mu formê odpowiedni¹ jego przeznaczeniu 

i wstawiaæ je w kunsztown¹ budowlê Œwi¹tyni Salomona, budowlê 

cz³owieczeñstwa.“ (Wolfstieg „Werden u. Wesen der Freimaurerei” 

cz. II, t. I, s. 28) 

Celem masonerii, nad którym ca³a pracuje, jest duchowa budowa 

¿ydowskiej Œwi¹tyni Salomona, która ma byæ wed³ug niej - 

œwi¹tyni¹ cz³owieczeñstwa, jednocz¹c¹ ca³¹ ludzkoœæ. Jak Chrystus 

zbudowa³ Koœció³, tak 

9

MASONERIA BUDUJE ¯YDOWSK¥ ŒWI¥TYNIÊ 

SALOMONA 

Zjudaizowaæ œwiat - mówi¹c wyraŸnie - oto cel masonerii. 

Na zewn¹trz, na u¿ytek œwiata nie-masoñskiego i nisko „wtajemniczonych 

braci”, g³osi masoneria, ¿e d¹¿y do powszechnego 

zjednoczenia i zbratania ludzkoœci ponad dziel¹cymi j¹ granicami 

narodowymi i religijnymi. Dokonanie cz³owieczeñstwa, spe³nienie 

humanizmu, zjednoczenie ludzkoœci - to ma byæ jej celem. 

W masonerii samej wskazuje siê ju¿ wyraŸniej idea³ wzór tego 

zjednoczenia i braterstwa: Œwi¹tyniê Salomona. Jest ona dla masonów 

idea³em spe³nionego cz³owieczeñstwa; jest masoñsk¹ 

œwi¹tyni¹, w której ma siê zjednoczyæ ca³a ludzkoœæ. 

Ale ca³kiem wyraŸnie mówi siê dopiero w z³o¿onym tylko z ¿ydów 

„Zakonie B’nai B’rith”, który jest 

„¯YDOWSKIM ZAKONEM WOLNOMULARSKIM” 

- jak go okreœli³ sam Nahum Soko³ow: 

„te tysi¹ce jednostek [¿ydów] s¹ zorganizowane [w lo¿ach 

„B’nai B’rith“]... dla interesów najwy¿szego cz³owieczeñstwa, maj¹cego 

byæ dokonanym w ¿ydostwie i za pomoc¹ tej olbrzymiej 

twórczej si³y, która nam od tysiêcy lat jest przekazan¹, a nawet na 

istniej¹cych, niezachwianych fundamentach starej ¿ydowskiej nauki 

i praktyki ¿yciowej.“ (Rabin Thon „Nasz cel” w miesiêczniku p. 

n. „B’nai B’rith”, Kraków, 1 XI 28, s. 4 i 5.) 

„Najwy¿sze cz³owieczeñstwo”, idea³ humanizmu masoñskiego, 

ma wiêc byæ - jak nas poucza „brat” z „Zakonu B’nai B’rith”, rabin 

Thon spe³nione w ¿ydostwie, na niezachwianych fundamentach 

¿ydowskiej nauki i praktyki ¿yciowej. 

Cel masonerii, masoñski humanizm, sprowadza siê - mówi¹c 

symbolicznym jêzykiem masonów - do spêdzenia wszystkich, bez 

ró¿nicy narodowoœci, pochodzenia i religii, do Œwi¹tyni Salomona, 

masoñskiej œwi¹tyni cz³owieczeñstwa dla ca³ej ludzkoœci. 

Pomiêdzy Koœcio³em, zbudowanym przez Chrystusa, a ¿ydow- 

10

sk¹ Œwi¹tyni¹ Salomona, któr¹ buduje masoneria, istnieje przepaœæ 

nie do przebycia, wre od wieków walka na œmieræ i ¿ycie 

o „rz¹d dusz”. Koœció³ wyklina masoneriê w licznych bullach, masoneria 

walczy z Koœcio³em z ca³ych si³, nazywa siê sama Przeciw- 

Koœcio³em, stara siê go zjudaizowaæ od wewn¹trz. 

Ta walka- „Masoneria jest Przeciwkoœcio³em” - jest charakterystyczn¹ 

cech¹ masonerii wszystkich czasów. 

W swym marszu poprzez dzieje ku swemu naczelnemu celowi 

WALCZY MASONERIA Z KOŒCIO£EM 

A ZNAJDUJE OPARCIE W ¯YDOSTWIE 

z którym zawsze by³a i jest powi¹zana - przede wszystkim duchowo: 

„... Jehowie budowa³ Salomon w Jerozolimie wspania³¹ 

œwi¹tyniê, której plan znajduje siê na dywanach wszystkich 

ló¿ po to, a¿eby wskazaæ, ¿e wymagana od masonów religijnoœæ 

opiera siê na Bogu Hebrajczyków, na Jehowie.“ 

„...[Œwi¹tynia Salomona] by³a pierwsz¹ wspania³¹ budowl¹, poœwiêcon¹ 

s³u¿bie jedynemu niewidzialnemu Bogu [Jahwie], któremu 

tak¿e poœwiêcona jest praca [wolno]mularzy. Oko³o dywanu 

[ze Œwi¹tyni¹ Salomona] gromadz¹ siê masoni, jak oko³o Przenajœwiêtszego, 

z którego maj¹ czerpaæ i wynosiæ strawê dla ducha i 

serca.” („Allgemeines Handbuch der Freimaurerei” t. I, s. 502.) 

Prawie wszystkie obrzêdy masoñskie, tworz¹ce rytua³, dadz¹ 

siê odnieœæ do ¿ydowskiego kultu religijnego: 

„Poniewa¿ tak¿e nasze zwyczaje nawi¹zujemy bezpoœrednio do 

¿ydowskiego kap³añstwa, mo¿na wiêc nasz zwyczaj nakrywania 

g³owy [a w nakryciach na g³owie „pracuj¹” masoni w lo¿y] wyjaœniæ 

jako znak, ¿e mamy stanowiæ œwiêt¹ kap³añsk¹ gminê [¿ydowsk¹]” 

- stwierdza „brat” Gloede. 

Fartuszek masoñski, który nosz¹ w czasie „pracy” lo¿owej 

wszyscy masoni, jest wyraŸnym nawi¹zaniem do fartuszków dawnych 

¿ydowskich kap³anów; przy „wtajemniczaniu” odpowiednie 

11

„instrukcje” wyraŸnie nawi¹zuj¹ do II Ksiêgi Moj¿esza (28; 42 i 43): 

Poczynisz im te¿ przewi¹zki lniane, aby zakryli cia³o sromoty 

swej od biódr a¿ do udów. A bêd¹ ich u¿ywaæ Aaron i synowie jego, 

kiedy wchodziæ bêd¹ do Przybytku Pañskiego, albo, gdy przystêpuj¹ 

do o³tarza, aby s³u¿yli w œwi¹tyni... 

RABINI ¯YDOWSCY POSIADAJ¥ W MASONERII 

SPECJALNE ZNACZENIE 

Oni wiedz¹, jak¹ drog¹ nale¿y kroczyæ do Œwi¹tyni Salomona. 

S¹ z racji swej godnoœci w ¿ydostwie niejako duchowymi przewodnikami. 

Zdziwi³o siê, nieœwiadome istoty rzeczy, pismo ¿ydowskie, kiedy 

siê dowiedzia³o o masoñskim „nabo¿eñstwie” w bó¿nicy i kazaniu 

rabina do masonów. 

„Bardzo rzadkie nabo¿eñstwo odby³o siê w niedzielê 26 marca 

br. w synagodze reformistów Emanuel Temple w Montrealu, gdy 

„Lo¿a Koryncka” w œwi¹tyni tej odprawia³a swoj¹ religijn¹ 

s³u¿bê. O ile sobie mo¿emy przypomnieæ, jest to pierwszy 

wypadek w Kanadzie czy USA, ze nabo¿eñstwo wolnomularskie 

odby³o siê w ¿ydowskiej bó¿nicy przy wspólnym udziale 

¿ydów i chrzeœcijan. Nabo¿eñstwo zosta³o odprawione pod 

kierunkiem powa¿nego brata rabina M. J. Merrita, który wyg³osi³ 

natchnion¹ mowê o wolnomularstwie: „Nie ma odpowiedniego 

miejsca - powiedzia³ mówca masoñskich, jak to, 

poniewa¿ wolnomularstwo jest nieroz³¹cznie zwi¹zane 

z histori¹ tego ludu, do którego ta œwi¹tynia nale¿y. Wolnomularstwo 

zrodzone jest z Izraela!”. („Yewish Guardian”, 

12 IV 1922.) 

Nie jest to jednak wcale tak rzadkie „nabo¿eñstwo”, jak to siê 

wydaje ¿ydowskiemu dziennikarzowi. Masoñska „s³u¿ba bo¿a” 

w bó¿nicach i kazania rabinów do masonów nale¿¹ do sta³ych 

obrzêdów, szczególniej kultywowanych w „prawowiernej” masonerii 

anglosaskiej: 

12

„... w Ameryce takie kazania wielokrotnie mia³y miejsce tak¿e 

w synagogach, przy czym duchowni ¿ydowscy przemawiali do 

osób nale¿¹cych do ró¿nych wyznañ“ 

- stwierdza „Internationales Freimaurerlexikon” wydany w 1932 r. 

(s. 1238). 

Odwrotnie - 

ŒWI¥TYNIA MASOÑSKA UDZIELA TAK¯E 

GOŒCINY RABINOM 

i ¿ydowskim obrzêdom religijnym: 

W rosyjskim dzienniku, nie kryj¹cym swych sympatii do masonerii, 

„Siewodnia”, znajdujemy fotografiê ¿ydówki, a pod fotografi¹ podpis: 

„Annie Kleinfeld, pierwsza w Anglii kobieta, której œlub odbêdzie 

siê w œwi¹tyni masoñskiej.“ 

„Œlub odbêdzie siê dnia 24 czerwca w nowej œwi¹tyni londyñskiej; 

poniewa¿ jednak Annie Kleinfeld jest ¿ydówk¹, przeto œlubu 

udziel¹ rabini: londyñski Farber i rabin Cardiffu-Jurewicz.“ („Gazeta 

Warszawska”, 8 VI 1934) 

Jest wiêc masoneria do dziœ zwi¹zana z synagog¹. Œwi¹tynia 

Salomona, która ma zjednoczyæ - wed³ug masonerii - ca³¹ ludzkoœæ, 

³¹czy je razem. Cel jest wspólny: 

„Rozproszenie uczyni³o z ¿ydów naród kosmopolitów. 

Bêd¹c jedynym narodem kosmopolitycznym, zmuszeni s¹ 

do dzia³ania i dzia³aj¹ jako rozczynnik wszelkich ró¿nic 

narodowych i rasowych. G³ównym idea³em judaizmu nie 

jest bynajmniej po³¹czenie ¿ydów pewnego dnia dla celów 

separatystycznych, ale przenikniêcie ca³ego œwiata ¿ydowskim 

nauczaniem i wch³oniêcie przez Œwiatowe Braterstwo 

Narodów - wyolbrzymiony judaizm - wszystkich ras 

i religii.“ („Jewish World”, 9 II 1883) 

Odbudowa duchowa Œwi¹tyni Salomona jest naczelnym celem 

wojuj¹cego ¿ydostwa, celem spaczonego mesjanizmu ¿ydowskiego, 

który g³osi, ¿e przyjdzie 

13

MESJASZ I DA ¯YDOSTWU W£ADZÊ 

NAD ŒWIATEM 

nie-¿ydów. Œwi¹tynia zaœ Salomona, ten masoñski idea³ i wzór 

œwi¹tyni cz³owieczeñstwa dla ca³ej ludzkoœci, by³a tak urz¹dzona - 

podaj¹ to nawet podrêczniki lo¿owe - ¿e jej wnêtrze przeznaczone 

by³o wy³¹cznie dla ¿ydów, a dla innych narodów w jêzyku Talmudu: 

dla pogan - podwórze! 

Spaczony mesjanizm ¿ydowski wydaje siê byæ ostatecznym Ÿród³em 

inspiracyjnym tego, co masoneria w istocie swojej g³osi 

i wyznaje, i do czego d¹¿y. Zasadnicza bowiem treœæ duchowa dzisiejszej 

masonerii siêga swymi pocz¹tkami daleko wstecz, o wiele 

dalej ni¿ jej dzisiejsze formy organizacyjne. „Faryzeusze” w Palestynie 

- powtarzamy za K.M. Morawskim - „Gnoza” w Aleksandrii, 

„Kaba³a” w Hiszpanii, „humaniœci” we W³oszech, „reformatorowie” 

w Niemczech, „encyklopedyœci” we Francji, „deiœci” w Anglii, 

a¿ do w³aœciwych wolnomularzy - oto niektóre etapy na przestrzeni 

dziejów, w których przejawiaj¹ siê myœli i koncepcje, nazywane 

dziœ masoñskimi. 

To powi¹zanie masonerii z ¿ydostwem - „Masoneria jest ¿ydowsk¹” 

- jest drug¹ charakterystyczn¹ jej cech¹. 

14

Rozdzia³ II 

WALKA ¯YDOWSKIEJ MASONERII Z KOŒCIO£EM 

„Walka pomiêdzy katolicyzmem a masoneri¹ jest 

walk¹ bez wytchnienia i bez litoœci”. 

Uchwa³a Najwy¿szej Rady Masoñskiej z 1895 r. 

Masoneria jest jedn¹ z najpotê¿niejszych na œwiecie organizacji, 

która s³u¿y ¿ydom, w ich zbrodniczym d¹¿eniu do zniszczenia narodów 

chrzeœcijañskich, Koœcio³a Chrystusowego i oddania w³adzy 

nad œwiatem w rêce Izraela. 

Fakty œwiadcz¹, ¿e masoneria jest judaistyczn¹ sekt¹, która od 

wieków wychowuje z³oczyñców i podpalaczy œwiata. 

Wielki Mistrz masoñski mówi³ do „brata” Garibaldiego: 

- Bracie! Powtórz za nami najwy¿sz¹ przysiêgê! Przysiêgam, ¿e 

nie bêdê mia³ innej ojczyzny, jak ojczyznê powszechn¹. Miêdzynarodówkê! 

Po chwili ciszy doda³: 

- Przysiêgam, ¿e bêdê zwalcza³ z ca³¹ zaciêtoœci¹ zawsze i wszêdzie 

granice narodów, granice pól, domów, granice rodzinne. 

Przysiêgam wywróciæ choæby 

Z POŒWIÊCENIEM W£ASNEGO ¯YCIA 

granice, w których zabójcy ludzkoœci nakreœlili krwi¹ i b³otem 

imiê Boga! Oznajmiam, ¿e przeczê istnieniu Boga i duszy! Niechaj 

naród, religia i rodzina znikn¹ na zawsze! 

Z ksi¹¿ki ksiêdza profesora Micha³a Poradowskiego pt. „Trzydziestolecie 

drugiego soboru watykañskiego”: 

WSTÊP: SYTUACJA 

W KOŒCIELE PRZED DRUGIM 

SOBOREM WATYKAÑSKIM 

Ju¿ pierwsza ekipa Chrystusa Pana odzwierciedla s³aboœæ natury 

ludzkiej i jakby zapowiada, i¿ tak bêdzie zawsze, a wiêc a¿ do 

15

drugiego przyjœcia Zbawiciela. Znana jest powszechnie opinia 

o dwunastu aposto³ach: „...jeden zdrajca (Judasz), drugi zaprzañca 

(œw. Piotr), trzeci niedowiarek (œw. Tomasz), a reszta... po¿al siê Bo- 

¿e”. Nie lepiej by³o i póŸniej, a wiêc po Wniebowst¹pieniu Chrystusa 

Pana, o czym informuj¹ nas „Listy œw. Paw³a“ i „Dzieje Apostolskie“. 

Co wiêcej, ju¿ œw. Piotr jako pierwszy papie¿, denuncjuje istnienie 

„spisku”, czyli uk³adu miêdzy Synagog¹ (¯ydami) i ówczesn¹ 

w³adz¹ polityczn¹, reprezentowan¹ przez Heroda i Pi³ata, a wiêc 

WSPÓ£PRACA W ZWALCZANIU KOŒCIO£A 

(Dzieje Apostolskie, 4,26-27). ¯ydzi staj¹ siê inspiratorami przeœladowañ 

chrzeœcijan i Chrzeœcijañstwa jako takiego poprzez pogan 

rz¹dz¹cych ówczesnym œwiatem. To oni spowodowali okrutne 

przeœladowania najpierw w Palestynie, a póŸniej w ca³ym cesarstwie 

rzymskim, a to g³ównie w czasach rz¹dów Nerona. (...) 

(...) W czasach apostolskich istnienie ró¿nych herezyj w Koœciele 

by³o prawie nagminne. Œw. Pawe³ czêsto siê na to skar¿y:(...) 

„Ci fa³szywi aposto³owie to podstêpni dzia³acze, udaj¹cy aposto- 

³ów Chrystusa. I nic dziwnego. Sam bowiem szatan podaje siê za 

anio³a œwiat³oœci”. „Nadziwiæ siê nie mogê, ¿e od tego, który was ³ask¹ 

Chrystusa powo³a³, tak szybko chcecie przejœæ do innej Ewangelii. 

Innej jednak Ewangelii nie ma: s¹ tylko jacyœ ludzie, którzy siej¹ 

wœród was zamêt i którzy chcieliby przekrêciæ Ewangeliê Chrystusow¹. 

Ale gdybyœmy nawet my lub anio³ z nieba g³osi³ wam Ewangeliê 

ró¿n¹ od tej, któr¹ wam g³osiliœmy - niech bêdzie przeklêty.” 

W „Liœcie do Kolosan“ tak przestrzega: „Baczcie, aby kto was nie 

zagarn¹³ w niewolê przez tê filozofiê bêd¹c¹ czczym oszustwem, 

opart¹ tylko na ludzkiej tradycji, na ¿ywio³ach œwiata, a nie na Chrystusie”.(...) 

Na obecnoœæ fa³szywych proroków wœród chrzeœcijan 

skar¿y siê tak¿e i œw. Piotr: „ZnaleŸli siê jednak fa³szywi prorocy 

wœród ludu tak samo, jak wœród was bêd¹ fa³szywi nauczyciele, 

którzy wprowadz¹ wœród was zgubne herezje. (...)“ 

Tych kilka przyk³adów, wziêtych z Nowego Testamentu, podaje 

16

siê tutaj, aby przypomnieæ, ¿e s³aboœæ ludzka, spowodowana przez 

grzech pierworodny, stale jest obecna w dziejach Koœcio³a i to w³aœnie 

nam t³umaczy, ¿e mimo swej œwiêtoœci Koœció³ zawsze mai³ 

swoje trudnoœci, kryzysy i objawy swej s³aboœci moralnej, ale mimo 

tego zawsze triumfuje, gdy¿ stale jest w nim obecny jego Za³o¿yciel. 

Obok tej s³aboœci, Koœció³ te¿ zawsze by³ zwalczany przez swych 

wrogów, czy to wprost, jak za czasów przeœladowañ, a¿ do koñca 

czwartego wieku, czy te¿ stale przez swych wrogów, którzy go infiltrowali, 

a byli tymi wrogami przede wszystkim ¯ydzi, ale nie tylko 

¯ydzi. Nale¿y pamiêtaæ, ¿e nowo powsta³y Koœció³ by³ zagro¿eniem 

dla wielu religii, które wówczas panowa³y i przez wiele wieków 

stanowi³y struktury spo³eczne i pañstwowe.(...) 

Zapamiêtanym przeto, ¿e pierwsz¹ i 

G£ÓWN¥ INFILTRACJ¥ WROGÓW KOŒCIO£A 

BYLI ZAWSZE I S¥ DO DZIŒ ¯YDZI 

którzy to czyni¹ œwiadomie, jako wrogowie Chrzeœcijañstwa, oraz 

zupe³nie inna grupa ¯ydów, którzy szczerze nawracaj¹ siê na wiarê 

chrzeœcijañsk¹, ale, jako ¯ydzi, nie zawsze s¹ w stanie wyzbyæ siê ca³kowicie 

swej wielotysiêcznej tradycji. Nadto, tak¿e i ¯ydzi, najszczerzej 

wierz¹cy w Chrystusa Pana, nie zawsze potrafi¹ wychowaæ nale¿ycie 

swe dzieci w wierze katolickiej, a st¹d te¿ albo powracaj¹ w nastêpnych 

pokoleniach do wiary swych przodków, albo te¿ staj¹ siê niewierz¹cymi 

lecz przynale¿¹cymi do spo³eczeñstwa chrzeœcijañskiego w sensie 

tylko cywilizacyjnym, co nie przeszkadza, ¿e czêsto pozostaj¹ osobami 

szlachetnymi, choæ obojêtnymi w sprawach religijnych. 

Masowe nawrócenia siê ¯ydów na wiarê chrzeœcijañsk¹, jak to 

by³o z maranami w Hiszpanii lub te¿ z „frankistami” w Polsce (od 

nazwiska Frank, w po³owie osiemnastego wieku) okaza³y siê raczej 

oportunistyczne. Znaczna czêœæ protestantów, zw³aszcza kalwinów, 

to potomkowie nawróconych na Chrzeœcijañstwo ¯ydów. 

Obecnoœæ ¯ydów w Koœciele katolickim, zw³aszcza tych nieca³kowicie 

nawróconych, przyczyni³a siê do pojawienia siê wielu herezyj. To 

17

nie tylko arianizm by³ herezj¹ ¿ydowsk¹, ale tak¿e niezliczone herezje 

póŸniejsze, a przede wszystkim protestantyzm i kalwinizm. Drugim 

ZDECYDOWANYM WROGIEM CHRZEŒCIJAÑSTWA 

JEST MASONERIA 

Ró¿ne s¹ opinie co do jej powstania. Najprawdopodobniej ma 

ona jakieœ zwi¹zki z najdawniejszymi religiami, a zw³aszcza z cechami 

kap³añskimi ró¿nych religii pogañskich, oraz z cechami architektów 

najdawniejszych cywilizacji. Jej g³ówn¹ charakterystyk¹ 

jest tajemniczoœæ, co jej u³atwia przypisywanie sobie niebywa³ych 

wp³ywów w najdawniejszych cywilizacjach. Ukazanie siê Chrzeœcijañstwa, 

a zw³aszcza triumfy Koœcio³a katolickiego prawdopodobnie 

masoneria przyjê³a jako konkurencjê, a wiêc i jako swego wroga. 

Nadto, tajemniczoœæ masonerii, podkreœlana w ró¿nych jej rytach, 

przyczyni³a siê do 

PODEJRZEWANIA MASONERII O KULT SZATANA 

(...) To dopiero po ukazaniu siê encykliki papie¿a Klemensa XII, 

„In Eminenti“, w roku 1738, dowiedziano siê, ¿e jest to instytucja 

wroga Koœcio³owi i wierze chrzeœcijañskiej. Ale, w owych czasach, 

kiedy jeszcze nie by³o gazet, wydanie owej encykliki nie mog³o zaraz 

daæ powa¿niejszych skutków, zw³aszcza, ¿e prawie wszystkie 

te lo¿e by³y kierowane przez ksiê¿y i biskupów, a nawet by³o wiele 

ló¿, które mia³y swe siedziby w klasztorach. Nadto, niemal 

wszyscy ci ksiê¿a, biskupi i kanonicy, nale¿¹c do owych ló¿ nic 

zdro¿nego w tym nie widzieli, gdy¿ ówczeœni „bracia” byli bardzo 

ostro¿ni, nie takowali Koœcio³a, ani wiary i uczuæ religijnych.(...) 

We Francji masoni wykorzystali tê sytuacjê znakomicie przygotowuj¹c 

spokojnie i metodycznie Rewolucjê Francusk¹. Tak zwane 

„sociétés do pensée” funkcjonowa³y we wszystkich miastach 

i miasteczkach na ca³ym terytorium Francji, przygotowuj¹c gilotyny 

dla swych przeciwników. Funkcjonowanie ló¿ pozwala³o na doskona³e 

rozró¿nienie miêdzy zwolennikami i przeciwnikami rewo- 

18

lucji i jej ideologii. Stolica Apostolska, doskonale poinformowana 

przez w³asn¹ policjê Pañstwa Papieskiego o celach dzia³alnoœci 

masonerii, niestrudzenie wydaje nowe encykliki i ró¿ne dokumenty 

przeciwko masonerii, a szczególniej dla poinformowania duchowieñstwa, 

które tak naiwnie wspó³pracowa³o z masoneri¹. S¹ 

to prawie wszystkie encykliki doktrynalne, a wiêc uœwiadamiaj¹ce 

O WROGIM STOSUNKU MASONERII WOBEC 

KOŒCIO£A 

To dopiero po Rewolucji Francuskiej nadchodzi nowa seria encyklik 

papieskich, które ujmuj¹ zagadnienie masonerii tak¿e 

z punktu widzenia politycznego.(...) 

Nadto, zaraz niemal po tej pierwszej encyklice zakazuj¹cej nale¿enia do 

masonerii katolikom, ukazuje siê ca³a seria dokumentów, które z jednej 

strony informuj¹ czym jest masoneria i przedstawiaj¹ j¹ jako najwiêkszego 

wroga Koœcio³a, a z drugiej strony ponawiaj¹ kary koœcielne za przynale¿noœæ 

do niej, a jednak z uporem tak wielu dostojników Koœcio³a nadal 

wstêpuje do ló¿ i dochodzi do najwy¿szych urzêdów w Koœciele.(...) 

St¹d te¿ dochodzi siê do sytuacji, w której nawet najwy¿si urzêdnicy 

Kurii Watykañskiej s¹ masonami zamaskowanymi. Jako 

przyk³ad ilustracyjny mo¿e s³u¿yæ fakt, który mia³ miejsce za rz¹dów 

papie¿a Leona XIII. Papie¿ ten wielokrotnie potêpia³ masoneriê 

i jego encyklika „Humanum Genus“ (1884) jest do dzisiaj jednym 

z najwa¿niejszych dokumentów w sprawie masonerii, a jednak 

za jego pontyfikatu sekretarzem Stanu by³ kardyna³ Rampolla, 

a kiedy papie¿ Loon XIII zmar³ i zwo³ano konklawe, aby wybraæ 

nowego papie¿a, najwiêksz¹ iloœæ g³osów otrzyma³ ówczesny sekretarz 

Stanu, kardyna³ Rampolla. W czasie g³osowania kardyna³ 

Puzyna, biskup Krakowskiej diecezji, bêd¹cej wówczas pod w³adz¹ 

cesarza Austrii, z rozkazu cesarza zawetowa³ ten wybór, motywuj¹c 

swoje weto faktem, ¿e kardyna³ Rampolla jest masonem. 

W owym czasie cesarstwo austryjackie, jako uznane przez w³adzê 

koœcieln¹, ¿e jest kontynuacj¹ cesarstwa Karola Wielkiego (który 

19

podobno mia³ prawo weta w wyborach papie¿a), powo³uj¹c siê na 

swój przywilej poleci³ kardyna³owi Puzynie zawetowaæ wybór Rampolli, 

gdy¿ policja austryjacka wykry³a, ¿e jest on masonem. W nastêpnym 

g³osowaniu otrzyma³ wiêkszoœæ g³osów kardyna³ Sarto, 

przyjmuj¹c tytu³ papie¿a Piusa; póŸniejszy Pius X, œwiêty. Otó¿ co 

nas tutaj najbardziej obchodzi to fakt, ¿e przez wiele lat sekretarzem 

Stanu by³ w Watykanie kardyna³-mason, ca³¹ dusz¹ s³u¿¹cy 

masonerii, 

MIANUJ¥C BISKUPAMI NA CA£YM ŒWIECIE 

MASONÓW 

tak pod koniec wieku XIX i w pocz¹tkach wieku XX by³o wielu 

masonów w hierarchii Koœcio³a i to na ca³ym œwiecie; byli to masoni 

ukryci, ale czynni, faworyzuj¹cy przede wszystkim modernizm, czyli 

tzw. „Now¹ Teologiê”, teologiê heretyck¹, zatruwaj¹c¹ naukê Chrystusa 

Pana. Ta sytuacja trwa³a wiele lat w³aœnie w przededniu Drugiego 

Soboru Watykañskiego, st¹d te¿ nic dziwnego, ze w czasie tego soboru 

tylu pra³atów okazywa³o sw¹ sympatiê modernizmowi i tej „Nowej 

Teologii”, czyli ideom masoñskim i heretyckim, które w du¿ej mierze 

wesz³y do dokumentów Drugiego Soboru Watykañskiego, a przez nie 

do nauki posoborowej. Dlatego te¿ nic dziwnego, ¿e i w nowym „Katechizmie 

Koœcio³a Katolickiego“ nie wszystko jest w porz¹dku. 

Obecnie jest wiadomo, ¿e kardyna³ Mariano Rampolla di Tindaro 

(1843-1913) nie by³ zwyk³ym masonem, lecz wielk¹ eminencj¹ 

w masonerii, nale¿¹c do Zakonu Œwi¹tyni Wschodu (l’Ordre du Temple 

d’Orient); instytucja uwa¿ana za jedn¹ z najwa¿niejszych, które 

dzia³aj¹ wewn¹trz Koœcio³a, jakimi s¹: Gnostycki Koœció³ Katolicki, Zakon 

Kawalerów Ducha Œwiêtego, Zakon Iluminatów, Zakon Templariuszy, 

Zakon Kawalerów Œwiêtego Jana, Zakonu Kawalerów Maltañskich, 

Zakon Kawalerów Grobu Œwiêtego, Tajemniczy Koœció³ Œwiêtego 

Graala, Hermetyczne Bractwo Œwiat³oœci, Œwiêty Zakon Ró¿okrzy- 

¿owców Heredomu, Królewski Zakon Œwiêtego Enocha, Zakon Martynistów, 

Zakon Œwiêtego Bhai i wielu innych instytucyj masoñskich. 

20

Po Soborze Watykañskim Drugim prasa w³oska, g³ównie „Il 

Borghese”, zaczê³a podawaæ wiele wiadomoœci o przynale¿noœci 

ró¿nych dostojników Koœcio³a, pracuj¹cych w Watykanie, do ró- 

¿nych ló¿ masoñskich, obliczaj¹c ich na oko³o 121 osób i podaj¹c 

bardzo dok³adne dane: kiedy i gdzie wst¹pi³ do lo¿y, jakie zajmuje 

urzêdy i godnoœci w lo¿ach, a jakie w Watykanie. Og³oszono te¿ 

wiele wywiadów z tymi masonami. Oczywiœcie, trzeba byæ bardzo 

ostro¿nym co do tych danych prasowych, gdy¿ wiadomo, ze prasa 

przede wszystkim szuka sensacji, ale faktem jest, ¿e i obecnie 

wielu pra³atów, pracuj¹cych w Watykanie, nale¿y do masonerii, 

a przecie¿ masoneria, wed³ug opinii wielu papie¿y, jest najwiêkszym 

wrogiem Koœcio³a. Znana te¿ jest 

TAJEMNICZA ŒMIERÆ PAPIE¯A JANA PAW£A I 

Wiadomo, ¿e nast¹pi³a ona zaraz kiedy otrzyma³ on listê masonów 

pracuj¹cych w Watykanie i kiedy za¿¹da³ od swego sekretarza 

Stanu wyjaœnienia tej sprawy. Œmieræ jego jest do dzisiaj „tajemnicz¹” 

w tym sensie, ¿e nie zosta³o nic wyjaœnione kiedy, dlaczego 

i jak nagle zmar³ cz³owiek, który obejmuj¹c to stanowisko 

by³ w pe³ni si³ i zdrowia. Nie zrobiono sekcji zw³ok i nie wyjaœniono 

przyczyny zgonu, wszystko do dzisiaj jest pokryte dziwn¹ tajemnic¹. 

Dziwnie te¿ szybko zmarli ró¿ni dygnitarze masoñscy pracuj¹cy 

w Watykanie. 

Ale to nie tylko w Watykanie jest tak wielu masonów, jest ich bowiem 

tak¿e wielu wœród biskupów w ró¿nych krajach, zw³aszcza 

w Ameryce Po³udniowej i Pó³nocnej, we Francji, w Niemczech, 

w Austrii i w ró¿nych innych krajach. Tak¿e znik³y zakazy przynale¿noœci 

do masonerii w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego. 

Dawne Prawo Kanoniczne kategorycznie zabrania³o nale¿eæ katolikom 

do masonerii, ale po Drugim Soborze Watykañskim, kiedy 

wypracowano nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, dostosowany 

do nauki DSW, zniesiono w nim zakaz przynale¿noœci do masonerii, 

to te¿ jest przecie¿ bardzo wymowne. I mo¿na siê zapytaæ: czy 

21

wobec tego obecnie wolno katolikom wstêpowaæ do ló¿ masoñskich 

Zdaje siê ¿e tak, skoro tylu pra³atów, pracuj¹cych w Watykanie 

chlubi siê przynale¿noœci¹ do masonerii. Czy¿by wiêc masoneria 

przesta³a byæ wrogiem Koœcio³a Nic podobnego, bo przecie¿ 

widzimy jak na ca³ym œwiecie masoneria w dalszym ci¹gu 

szerzy sw¹ ideologiê antychrzeœcijañsk¹, walcz¹c wszêdzie o laicyzm 

Pañstwa, o aborcjê, o rozwody, o szerzenie ateizmu, o rozdzia³ 

Koœcio³a od Pañstwa (w czym odnieœli wielkie zwyciêstwo 

w samym Koœciele i w nowym kodeksie prawa kanonicznego), 

o seksualizm, liberalizm, kosmopolityzm itd. 

Wszyscy papie¿e przedsoborowi potêpiali masoneriê i jej ideologiê. 

¯aden z papie¿y nie zwalcza³ tak gorliwie masonerii jak w³aœnie 

Pius IX, jego bowiem encykliki przeciwko masonerii s¹ nie tylko 

wyj¹tkowo ostre, ale przede wszystkim wykazuj¹ce doskona³¹ 

znajomoœæ tego wroga Koœcio³a. Najg³ówniejszymi s¹ nastêpuj¹ce: 

„Qui Pluribus” (1846), w której 

PIÊTNUJE MASONERIÊ JAKO KULT SATANICZNY 

„Nostis et Nobiscum” (1849), potêpiaj¹cej marksistowski komunizm, 

natychmiast po ukazaniu siê „Manifestu komunistycznego” 

Karola Marksa (1848). W roku 1854 rozpoczyna now¹ seriê 

encyklik przeciwko masonerii, ale z punktu widzenia spraw Koœcio³a 

nale¿y uznaæ za encyklikê najwa¿niejsz¹ i najbardziej obecnie 

aktualn¹ „Quanta Cura” (1864) i do³¹czony do niej tzw. Syllabus, 

czyli zbór b³êdów g³oszonych przez ówczesnych pseudoteologów, 

a który to dokument by³ uwa¿any jakby za podrêcznik teologii 

dogmatycznej Koœcio³a katolickiego, a¿ do czasów Drugiego 

Soboru Watykañskiego, który to Sobór, owe b³êdy wyliczone 

w Syllabusie, czêœciowo w³¹czy³ do swej nauki, powoduj¹c obecny 

niebywa³y zamêt w teologii i w ca³ym ¿yciu Koœcio³a. 

Co wiêcej, masoneria zostaje uznana za Antykoœció³, st¹d te¿ 

przynale¿noœæ do masonerii staje siê dla katolików, a zw³aszcza 

dla duchowieñstwa, czymœ absurdalnym. To te¿, w niektórych die- 

22

cezjach biskupi zakazuj¹ uroczystych pogrzebów dla zmar³ych katolików-masonów. 

Natomiast nieco odmienn¹ jest sytuacja w owym czasie w Stanach 

Zjednoczonych, gdzie niektóre sekty protestanckie utrzymuj¹ 

przyjazne stosunki z masoneri¹, a tak¿e z synagogami. To w³aœnie 

w tym œrodowisku powsta³ pr¹d religijny, który wkrótce przyj¹³ 

nazwê „ekumenizmu”. 

Tradycyjne prawo kanoniczne, a zw³aszcza kodeks prawa kanonicznego 

z roku 1917, zabrania ma³¿eñstw z osobami nale¿¹cymi 

do masonerii oraz pogrzebów religijnych, a tak¿e nale¿¹cych do 

stowarzyszeñ katolickich; zakazuje równie¿ przyjêcia masonów do 

nowicjatów lub Seminariów Duchownych, a przede wszystkim nale¿enia 

do masonerii pod kar¹ ekskomuniki (c. 2335), zarezerwowanej 

Stolicy Apostolskiej. 

Jest wiêc bardzo symptomatyczne, ¿e po Drugim Soborze Watykañskim, 

w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego z roku 1983, 

kary te zosta³y zniesione. Ale dlaczego zosta³y zniesione Czy dlatego, 

ze zmieni³ siê stosunek masonerii wobec Koœcio³a Nie, 

gdy¿ masoneria pozostaje tak¹ jak¹ by³a, a tylko 

ZMIENI£ SIÊ STOSUNEK W£ADZ KOŒCIELNYCH 

WOBEC MASONERII 

Kiedy to masoneria zdo³a³a pozyskaæ znaczn¹ czêœæ duchowieñstwa 

posoborowego zw³aszcza w samym Watykanie, o czym wiele 

pisa³a prasa w³oska, podaj¹c nazwiska dostojników Koœcio³a 

nale¿¹cych do masonerii. 

Œwiêtobliwy Pius X walczy³ z masoneri¹ podobnie jak i jego poprzednicy, 

a wiêc g³ównie encyklikami, które przestrzega³y katolików 

przed niebezpieczeñstwem ideologii masonerii i to za jego 

pontyfikatu powsta³a specjalna instytucja do zwalczania wp³ywów 

masonerii w Koœciele, zwana Sodalitium Pianum, a kierowana 

przez Bpa Benigni (1862-1934). Wp³ywy masoñskie wyra¿a³y siê 

przede wszystkim w modernizmie. 

23

Wszyscy ci trzej papie¿e doskonale zdawali sobie sprawê z niebezpieczeñstwa 

przenikania ideologii masoñskiej do wewn¹trz Koœcio³a, 

a to g³ównie przez tzw. „now¹ teologiê”, która wyklu³a siê 

z modernizmu. Niebezpieczeñstwo ze strony masonerii nie by³o 

jedyn¹ trosk¹ tych papie¿y, gdy¿ jednoczeœnie œwiat chrzeœcijañski 

zosta³ zagro¿ony rewolucj¹ komunistyczn¹ rozci¹gaj¹c¹ siê na 

ca³y œwiat a¿ z Rosji, a tak¿e i niebezpieczeñstwem totalitaryzmu 

Hitlera. St¹d te¿ odnoœne encykliki owych papie¿y. Mieli oni jednak 

œwiadomoœæ, ¿e za modernizmem, za „now¹ teologi¹”, za hitleryzmem 

i komunizmem znajduje siê masoneria. 

Ju¿ w okresie miêdzy pierwsz¹ i drug¹ wojn¹ œwiatow¹ zaczyna 

siê flirt niektórych jezuitów z przedstawicielami masonerii, a to 

g³ównie najpierw we Francji, a nieco póŸnej i w innych krajach europejskich.(...) 

(...) Zaraz po drugiej wojnie œwiatowej te zbli¿enia miêdzy jezuitami 

i masoneri¹, a tak¿e i z komunistami od¿ywaj¹, co u³atwia 

masonerii infiltracjê duchowieñstwa. Jezuita Riquet schlebia masonom, 

kiedy w swych licznych przemówieniach i artyku³ach 

w prasie nazywa ich „budowniczymi katedr œredniowiecznych”. 

W ten sposób przygotowuje grunt dla wiêkszej ofensywy zbli¿enia 

miedzy masoneri¹ i Koœcio³em. Ojciec Riquet wizytuje najrozmaitsze 

lo¿e masoñskie we Francji, g³osz¹c komicznoœæ braterstwa 

miêdzy masonami i duchowieñstwem. Po takim przygotowaniu 

opinii publicznej, zaczynaj¹ te¿ wystêpowaæ najg³oœniejsi kardyna- 

³owie „postêpowcy”, a wiêc kardyna³ Marty we Francji, kardyna³ 

Bea w wielu krajach europejskich i kardyna³ Köning, g³ównie w Austrii. 

To oni w swych przemówieniach publicznych domagaj¹ siê 

ZNIESIENIA KAR KOŒCIELNYCH ZA 

PRZYNALE¯NOŒÆ DO MASONERII 

i osi¹gaj¹ to, gdy¿ nowy Kodeks Prawa Kanonicznego nie zawiera 

ju¿ ¿adnej wzmianki o masonerii. Natomiast czasopismo oficjalne 

kurii w Kolonii w roku 1973 powiadamia, ¿e katolicy mog¹ 

24

wstêpowaæ do ló¿ masoñskich. Zaczynaj¹ siê wiêc wzajemne wizyty 

miêdzy biskupami i masonami przede wszystkim we Francji 

i w Niemczech. Po roku 1970 zaczyna wystêpowaæ nowa motywacja 

tych zbli¿eñ, a jest ni¹ ekumenizm. W prasie masoñskiej ukazuj¹ siê 

liczne artyku³y na temat Drugiego Soboru Watykañskiego. W artyku- 

³ach tych wychwala siê Sobór za zniesienie tradycyjnej nauki. (...) 

(...) Triumf zwolenników masonerii w Koœciele zosta³ ukoronowany 

w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego (25 stycznia 1983): 

nie ma w nim ¿adnej wzmianki o masonerii. A jednoczeœnie w prasie 

w³oskiej ukazuj¹ siê coraz czêœciej wiadomoœci, którzy kardyna- 

³owie i pra³aci, pracuj¹cy w Watykanie, nale¿¹ do masonerii. 

Podobno liczba ich, za czasów Jana Paw³a I dosz³a do 121. Wielu 

z nich ju¿ zmar³o, ale byæ mo¿e, na ich miejsce przyszli nowi. 

Tak wiêc, poza infiltracj¹ judaizmu w koœciele katolickim, trzeba 

te¿ braæ pod uwagê i infiltracjê masonerii przed Drugim Soborem 

Watykañskim, w czasie jego narad i po jego zakoñczeniu. Infiltracja 

ta jest bardzo szkodliwa dla Koœcio³a, gdy¿ usi³uje ona przekszta³ciæ 

i zdeformowaæ tradycyjn¹ naukê Koœcio³a, opart¹ na nauczaniu 

Chrystusa Pana. 

Nadto nale¿y te¿ pamiêtaæ, ¿e istniej¹ dwie masonerie: jedna, 

któr¹ mo¿na by nazwaæ „powszechn¹”, czy te¿ „kosmopolityczn¹”, 

a wiêc ta, która rozci¹ga siê na wszystkie kraje i przyjmuje do 

swej wspólnoty wszystkie osoby, które uwa¿a za odpowiednie, 

oraz druga 

MASONERIA ZAREZERWOWANA WY£¥CZNIE 

DLA ¯YDÓW 

a jest ni¹ B’nai B’rith. Niektórzy znawcy masonerii przypuszczaj¹ 

jednak, ¿e B’nai B’rith jest supermasoneri¹, a wiêc ¿e ta pierwsza 

masoneria podlega owej drugiej (zobacz: Emmanuel Ratier, 

Misteres et secrets du B’nai B’rith (1993). 

Obie te masonerie usi³uj¹ infiltrowaæ Koœció³ Katolicki. W ostatnich 

czasach, a wiêc pod drugiej wojnie œwiatowej, g³ównym 

25

przedstawicielem B’nai B’rith przy Watykanie by³ niedawno zmar- 

³y ¯yd z Polski, Lichten, prawie przez pó³ wieku. Wiadomo, ¿e idea³y 

masonerii zosta³y przyjête i rozpowszechnione przez Rewolucjê 

Francusk¹, st¹d te¿ triumfy ideologii tej¿e rewolucji, oczywiœcie 

w czasie obrad Drugiego Soboru Watykañskiego s¹ bardzo 

znamienne, zw³aszcza te, które znalaz³y siê w dokumentach. (...) 

(...) Ale poza infiltracj¹ judaizmu i ideologii masonerii, trzeba 

tak¿e przypomnieæ wp³ywy ¿ydowskiego komunizmu w Koœciele 

katolickim. 

Wp³ywy te sz³y dwoma drogami, a mianowicie: wprost i poprzez 

tzw. „ekumenizm”.(...) 

(...) Ten wp³yw bezpoœredni, a¿ do pierwszej wojny œwiatowej, 

by³ w Koœciele katolickim bardzo s³aby, natomiast okaza³ siê bardzo 

silnym wœród protestantów, wielu bowiem pastorów protestanckich 

wesz³o do Pierwszej Miêdzynarodówki. (...) 

(...) Wszyscy jednak papie¿e, przed drug¹ wojn¹ œwiatow¹ 

otwarcie i kategorycznie potêpiali ideologiê marksistowskiego komunizmu. 

Ta postawa papie¿y zosta³a zdradzona przez wybitnego 

pracownika Kurii Watykañskiej, m³odego wówczas pra³ata Montiniego, 

który, bêd¹c Sekretarzem Stanu (najwy¿sze stanowisko po 

papie¿u) papie¿a Piusa XII, od pocz¹tku drugiej wojny œwiatowej 

utrzymywa³ sta³y kontakt z Moskw¹, a to przez poœrednictwo swego 

sekretarza ks. Tondiego, cz³onka w³oskiej partii komunistycznej. 

Dosz³o nawet do zawarcia „porozumienia” ze Stalinem i to ju¿ 

w roku 1942 (kiedy tyle katolików ginê³o w koszmarnych sowieckich 

obozach koncentracyjnych). 

Co wiêcej, ujawniona zosta³a tak¿e i inna bardzo bolesna sprawa, 

a mianowicie sprawa Seminarium w Watykanie dla przygotowywania 

misjonarzy dla Rosji; chodzi o tzw. Russicum. Niemal od 

pocz¹tku funkcjonowania owego Seminarium, ka¿dego roku, prawie 

wszyscy wyœwiêceni kap³ani-misjonarze, po „przerzuceniu” 

do Zwi¹zku Sowieckiego prawie natychmiast byli aresztowani 

26

i rozstrzeliwani. Te „przerzuty” by³y, oczywiœcie, utrzymywane 

w najwiêkszej tajemnicy, ale mimo tego, okaza³o siê, ¿e by³y dobrze 

znane „s³u¿bom bezpieczeñstwa” Zwi¹zku Sowieckiego. By³o 

jasne, ¿e w Watykanie by³ jakiœ zdrajca. Policja watykañska jakoœ 

nie mog³a nic wykryæ. Wobec tych trudnoœci papie¿ Pius XII zwróci³ 

siê poufnie do wywiadu wojska francuskiego i dziêki jego pomocy, 

a g³ównie pu³kownika Arnould Henri Le Caron, szybko odkryto 

sprawcê tych zdrad, a by³ nim ksi¹dz pra³at Tondi, Sekretarz 

Sekretarza Stanu, Pra³ata Montiniego. PóŸniejszy papie¿ Pawe³ VI 

ów pra³at Tondi by³ cz³onkiem w³oskiej partii komunistycznej i pracowa³ 

w Watykanie jako szpieg sowiecki, a w³oska partia komunistyczna 

przekazywa³a wszystko do Moskwy. Pra³at Tondi zosta³ 

natychmiast usuniêty nie tylko z pracy w Watykanie, ale tak¿e 

z Koœcio³a, czym siê zreszt¹ wcale nie przejmowa³, gdy¿ powróci³ 

do swej dawnej pracy w partii komunistycznej, tym razem przede 

wszystkim oddawa³ siê walce z religi¹ i Koœcio³em Katolickim, pisz¹c 

obrzydliwe broszury i daj¹c konferencje ateistyczne. Wkrótce 

te¿ o¿eni³ siê z komunistk¹, po przejœciu do stanu laickiego. Niestety, 

póŸniejsi papie¿e przebaczyli mu wszystko i przywrócili do 

stanu kap³añskiego. Tak¿e Pra³at Montini natychmiast zosta³ usuniêty 

z Watykanu i przeniesiony na stanowisko arcybiskupa Mediolanu, 

jednak nie zosta³ kardyna³em za czasów Piusa XII, sta³ siê 

nim póŸniej, co mu u³atwi³o drogê do papiestwa. 

Ale niestety, marksistowski komunizm mia³ swych sympatyków 

nie tylko w Watykanie (mimo okrutnego przeœladowania wszystkiego 

co chrzeœcijañskie), ale tak¿e wœród wielu biskupów i ksiê- 

¿y na ca³ym œwiecie. Okaza³o siê to przede wszystkim w czasie 

wojny domowej w Hiszpanii. Wiadomo te¿, ¿e po przegranej wojnie 

domowej w Hiszpanii, hiszpañska partia komunistyczna natychmiast 

rozkaza³a masowe wejœcie m³odzie¿y mêskiej do Seminariów 

Duchownych i do zakonów. St¹d tak wielka iloœæ ksiê¿y komunistów 

w Hiszpanii, z których wielu emigrowa³o do Ameryki 

27

Po³udniowej, gdzie oddawali siê dzia³alnoœci rewolucyjnej. Zreszt¹, 

to nie tylko w Hiszpanii partia komunistyczna nakaza³a swym 

cz³onkom masowo wstêpowaæ do Seminariów i Zakonów, gdy¿ 

rozkaz ten wyszed³ z Moskwy w roku 1936. (...) 

(...) W³adze Kremla uzna³y, i¿ szybciej i ³atwiej zniszcz¹ Koœció³ 

Katolicki przez infiltracjê, ni¿ przez przeœladowania dlatego nakaza³y, 

aby we wszystkich krajach m³odzie¿ komunistyczna wstêpowa³a 

masowo do Seminariów i Zakonów. Nadto stwierdza, ¿e taktyka 

ta da³a doskona³e wyniki, bo jeszcze przed DSW Koœció³ przesta³ 

zwalczaæ komunizm. (...) 

(...) Pani Bella Dodd, która prawie przez ca³e swoje ¿ycie pracowa³a 

w partii komunistycznej w USA, mia³a za g³ówne zadanie kierowanie 

m³odzie¿y wyselekcjonowanej do Seminariów i Zakonów. 

W zeznaniu swym oœwiadczy³a, ¿e ona sama skierowa³a ponad tysi¹c 

osób do Seminariów i Zakonów, ¿e tylko w roku 1930 umieœci³a 

przesz³o stu mê¿czyzn w Seminariach, aby rozk³adali Koœció³ 

Katolicki od wewn¹trz; stwierdzi³a te¿, i¿ wielu z nich zajmuje obecnie 

(rok zeznañ 1955) najwy¿sze stanowiska w Koœciele Katolickim. 

W zeznaniu swym mówi: „ nie tyle nam chodzi³o o zniszczenie 

Koœcio³a, ale o jego przekszta³cenie, tak aby porzuci³ nauczanie 

tradycyjnej wiary i zast¹pi³ j¹ pseudoreligi¹, a szczególniej, aby 

Koœció³ porzuci³ swoj¹ aroganck¹ postawê, ¿e tylko on posiada 

prawdê”. Pani Bella Dodd z dum¹ stwierdzi³a, ¿e osi¹gnê³a swoje 

cele, gdy¿ Koœció³ po DSW przyj¹³ postawê, jakiej komunizm sobie 

¿yczy³. 

Z moich osobistych doœwiadczeñ pozwolê sobie przytoczyæ nastêpuj¹cy 

fakt: w czasie jednego z moich odczytów na ten temat, 

kiedy informowa³em o konkretnych faktach infiltracji Koœcio³a Katolickiego 

przez komunistów, jakiœ pan brutalnie mi przerwa³, 

oœwiadczaj¹c, ¿e ja przesadzam, i ¿e to co mówiê jest niemo¿liwe. 

Ale natychmiast wsta³ inny pan i poprosi³ o g³os, oœwiadczaj¹c, ¿e 

sam kilka lat temu wst¹pi³ do Seminarium w Madrycie (chodzi³o 

28

w tym wypadku o Seminarium dla ksiê¿y - misjonarzy dla Ameryki 

Po³udniowej) i ju¿ by³ na drugim roku studiów. Otó¿ na pocz¹tku 

nowego roku przyjecha³a du¿a grupa m³odzie¿y mêskiej z Kuby. 

Zdziwiony tak¹ iloœci¹ „powo³añ” Kubañczyków, zapyta³ ich: 

„... ¿e te¿ Fidel Castro pozwoli³ wam tutaj przyjechaæ”. Na co mu 

odpowiedzieli chórem: „nie pozwoli³, lecz nakaza³”. „No, a gdyby 

wam Fidel Castro nie nakaza³, to przyjechalibyœcie” „A po co” 

brzmia³a odpowiedŸ. (...) 

(...) Tylko jedna pani Bella Dodd wprowadzi³a do Seminariów ponad 

tysi¹c komunistów, to ile¿ ich wesz³o we wszystkich krajach 

Dlatego te¿ poza infiltracj¹ Koœcio³a Katolickiego przez ¯ydów i masonów, 

na przestrzeni prawie ca³ych dziejów Koœcio³a, trzeba te¿ 

braæ pod uwagê infiltracjê w Koœciele przez ideologiê marksistowskiego 

komunizmu. ¯e za pontyfikatu papie¿a Piusa XII byli tak¿e 

i nuncjusze o orientacji komunistycznej œwiadczy fakt, który mia³ 

miejsce w Hiszpanii. Wed³ug konkordatu z roku1953, jaki zosta³ zawarty 

miêdzy Watykanem i Hiszpani¹, nominacje ksiê¿y na biskupów 

przez Stolicê Apostolsk¹ musia³y byæ uzgadniane z rz¹dem Hiszpanii. 

Otó¿ Nuncjusz Luigi Dadalio usi³owa³ uzyskaæ zgodê rz¹du 

Hiszpanii na wyniesienie do godnoœci biskupów listy ksiê¿y, z których 

wszyscy byli komunistami. Lista ta zosta³a kategorycznie 

odrzucona przez rz¹d, ale Nuncjusz Dadalio usi³owa³ mimo to uzyskaæ 

podpis vice-ministra Spraw Zagranicznych Gonzalo Fernandez 

de la Mora, wykorzystuj¹c nieobecnoœæ ministra, który przez 

kilka dni przebywa³ poza krajem, a to twierdz¹c, ¿e minister ju¿ zaaprobowa³ 

tê listê, co by³o k³amstwem. 

Te wp³ywy wrogów Koœcio³a istnia³y ju¿ d³ugi czas przed DSW, 

ale skutki tych wp³ywów okaza³y siê przede wszystkim w czasie 

obrad DSW, st¹d te¿ nic dziwnego, ¿e i ich œlady tak¿e pozosta³y 

w dokumentach DSW. 

Jednym z tych przejawów jest przede wszystkim tzw. „posoborowy 

ekumenizm”, który niewiele ma wspólnego z ekumenizmem 

29

tradycyjnym Koœcio³a Katolickiego, lecz ma bardzo wiele wspólnego 

z ekumenizmem wypracowanym przez rabinów pod koniec 

dziewiêtnastego wieku w USA, o którym piszê dok³adnie i obszernie 

w mojej broszurze ród³a wspó³czesnego ekumenizmu i do 

niej odsy³am zainteresowanych dzisiejszym ekumenizmem. 

Tak wiêc pamiêtajmy, ¿e: Koœció³ za³o¿ony przez Chrystusa Pana 

jest instytucj¹ z³o¿on¹ z ludzi, którzy mimo swej wiary i gorliwoœci, 

s¹ u³omni jak wszyscy ludzie, gdy¿ wszyscy jesteœmy obarczeni 

skutkami jego wrogów od czasów Pi³ata i Heroda, a¿ do dziœ; 

¿e jest tak¿e infiltrowany przez swych wrogów, którymi byli i s¹: 

¯ydzi i masoni..., a w naszych czasach tak¿e i marksistowski komunizm. 

St¹d te¿ obecna bolesna sytuacja Koœcio³a nie jest tylko 

skutkiem reform posoborowych, lecz przede wszystkim dziedzictwem 

ca³ej historii Koœcio³a. (...) 

30

Rozdzia³ III 

ZAMACHY NA JEZUSA CHRYSTUSA 

„Dwadzieœcia wieków triumfowa³ Galilejczyk z Nazaretu. Teraz 

ju¿ wybi³a dla niego godzina œmierci!” 

S³owa masona Delpech’a z przemówienia w 1903 r. 

LEGENDA O ADONIRAMIE 

(...) Opowiadaj¹ masoni: 

Nazwaliœmy siê mularzami ku pamiêci króla Salomona, który jak 

wiadomo budowa³ œwi¹tyniê w Jerozolimie. Na g³ównego Budowniczego 

wzi¹³ Adonirama. Adoniram podzieli³ robotników na uczniów, 

towarzyszów i majstrów, przy czym nazwa³ symbolicznie: ucznia - Joakin, 

towarzysza - Wooz, a majstra - Jehowa, ale zrobi³ to potajemnie 

tak, ¿e majstrowie znali wszystkie s³owa, towarzysze tylko swoje i s³owo 

uczniów, uczniowie tylko swoje. Zrobi³ to w celu, aby nie myliæ siê 

przy wyp³atach. Domyœliwszy siê rzeczy, trzej chciwi uczniowie Fanor, 

Amru i Matuzal, aby wzi¹æ wiêcej pieniêdzy, postanowili wydobyæ od 

Adonirama s³owo majstrów. Gdy Adoniram zwiedza³ roboty, Matuzal 

za¿¹da³ od niego wydania s³owa, a po odmowie uderzy³ go m³otkiem 

(m³otek - znak masonów). W innej bramie Fanor uderzy³ Adonirama 

k¹tomiarem (znak masonów). Budowniczy zacz¹³ uciekaæ, i zaledwie 

zd¹¿y³ wrzuciæ do studni swój z³oty œwiêty trójk¹t (znak mistyczny), 

gdy dopad³ go Amru i zak³u³ na œmieræ cyrklem (znak masoñski). Zabójcy 

wynieœli cia³o Adonirama ze œwi¹tyni i ukryli je. Salomona rozgniewa³ 

ten wypadek, rozkaza³ 9-ciu najstarszym majstrom odszukaæ 

trupa Adonirama i przy tym zmieniæ swoje symboliczne „Jehowa”, 

gdy¿ domyœli³ siê powodu zabójstwa. Ci poszli, a gdy po³o¿yli siê na 

pewnej górze, aby odpocz¹æ, poczuli pod sob¹ luŸn¹ ziemiê. Domyœliwszy 

siê, ¿e to grób Adonirama, zatknêli tam ku pamiêci ga³¹Ÿ akacji 

(drzewo masonów) i powrócili. Na zebraniu majstrów postanowiono 

zast¹piæ s³owo „Jehowa” pierwszym s³owem jakie ktokolwiek powie 

przy odkopaniu cia³a Adonirama. Jeden z majstrów, 

31

PO ODKOPANIU WZI¥£ TRUPA ZA RÊKÊ 

a czuj¹c, ¿e miêso schodzi z koœci, krzykn¹³ ze strachu: mac-benach, 

co znaczy, po ¿ydowsku „cia³o gnije”. I to s³owo przyjêto zamiast 

„Jehowa”. 

Ca³a symbolika i obrzêdowoœæ masonów odnosi siê do legendy 

o zabójstwie Adonirama. Na pozór niewinne misterium nosi w sobie 

treœæ straszliw¹. Wyjaœnia j¹ znawca wolnomularzy Fi³osofow: 

Ta legenda wymyœlona w czasie po Zmartwychwstaniu Chrystusa 

ma byæ przeciwstawieniem i orê¿em przeciwko tajemnicy 

Zmartwychwstania. Z Ewangelii wiadomo, ¿e uczniowie Piotr, Jan 

i Maria poszli do grobu po nowe wielkie s³owo. A strzeg¹cy grobu 

anio³ zwiastowa³ im je: „Chrystus Zmartwychwsta³”. 

W misterium Adonirama równie¿ przychodz¹ do grobu po s³owo, 

bez którego nie mo¿na by³o skoñczyæ œwi¹tyni ¿ydowskiej, ale 

nie trzej uczniowie i do tego jedna niewiasta, ale 3x3=9 majstrów 

to jest nauczycieli. Nie zastaj¹ tu czystego grobu anio³a, ale trup 

gnij¹cy, rozk³ad. Wtedy mówi¹ do siebie: mac-benach, cia³o gnije. 

To „mac-benach” jest ziarnem przysz³ego sceptycyzmu i niewiary. 

„Mac-benach” to protest przeciwko „Chrystus Zmartwychwsta³”, 

jest to udogmatyzowanie herezji sadyceuszów, krok pierwszy 

i niezbêdny do zburzenia chrystianizmu i do zbudowania niecierpliwie 

oczekiwanej przez ¿ydów œwi¹tyni Salomona. Budowaæ 

œwi¹tyniê, murowaæ œciany oznacza w jêzyku adeptów zaprowadzaæ 

i rozpowszechniaæ religiê... 

Wzi¹æ s³owo „Mac-benach” za fundamentalne do robót tajnych 

przy budowaniu œwi¹tyni ¿ydowskiej, znaczy utwierdzaæ i rozpowszechniaæ 

sceptycyzm i filozofiê materializmu. Bo 

GNIJ¥CY TRUP CZ£OWIECZY 

nie daje innej odpowiedzi ¿ydowskim poszukiwaczom prawdy, 

nad œwiadectwo zmys³ów. 

Zrywamy ostatni¹ zas³onê alegorii zakrywaj¹cej rzeczywistoœæ. 

Œmieræ Adonirama, jako g³ównego budowniczego œwi¹tyni Salo- 

32

mona jest to upadek starozakonnego ¿ydostwa. Trzej robotnicy 

¿ydowscy, którzy zabili Adonirama, to trzej uczniowie Chrystusa, 

którzy pierwsi rozpowszechnili wieœæ o Zmartwychwstaniu Ukrzy- 

¿owanego: znak przestrachu, po którym poznaj¹ siê tajni mistrzowie 

- to wyraz zemsty na zabójcach Adonirama, propagowanej tradycyjnie. 

Hymn radosny na widok o¿y³ego trupa ¿ydowskiego to 

TRIUMF ¯YDOSTWA NAD CHRZEŒCIJAÑSTWEM 

Upadek chrzeœcijañstwa, wed³ug planu ¯ydów, ma byæ dokonany 

przez samych chrzeœcijan, profanów, bluŸnierców œwi¹tyni. Odt¹d 

starszy z robotników, zabójców Adonirama bêdzie siê nazywa³ 

Abidal to jest ojcobójca. W osobie ucznia, który pierwszy obwieœci³ 

w Judei Zmartwychwstanie Zbawiciela, Abidal - ojcobójca 

przedstawia naukê chrzeœcijañsk¹, która zgubi³a stary judaizm, 

sk¹d wziê³a pocz¹tek. Niechaj przeto Abidal bêdzie przedmiotem 

nienawiœci i przekleñstwa masonów i niechaj odt¹d imiê jego bêdzie 

wymawiane zamiast imienia Jezus na œwiadectwo przysi¹g. 

Niechaj przeciwko prawu czystoœci chrzeœcijañskiej stanie jako 

prawid³o ¿yciowe prawo organiczne instynktów zwierzêcych. 

Ale ostro¿nie z zemst¹, tak straszliw¹, do jakiej s¹ zdolni jedni 

¯ydzi, z zemst¹ rozci¹gaj¹c¹ siê na pokolenia pokoleñ. Symboli 

krwawych nie mo¿na jeszcze powierzaæ mistrzom lo¿y. Takie symbole 

mog³yby jeszcze obudziæ resztki sumieñ. Nie s¹ jeszcze dostatecznie 

przygotowani, aby z ca³¹ swobod¹ wnieœæ siê do ¿ydowskiego 

punktu widzenia. Wiêc do starej ¿ydowskiej czêœci masonerii 

mog¹ dotykaæ siê tylko jej cz³onkowie najwy¿si. Rzeczy 

rozstrzygaæ mo¿na tylko w tajnym sanktuarium masonerii wewnêtrznej. 

Mistrzom nie objawia siê istotnego sensu legendy o Adoniramie. 

Dla nich Adoniram ma byæ uosobieniem geniuszu, odziedziczonego 

przez niego i przez jego potomstwo, pe³ne rozumu i talentów, 

od Kaina, który jakoby nie zrodzi³ siê z Adama, cz³owieka z gliny, 

ale z geniusza ognia, jednego z Elohimów, równego Jehowie. 

33

A trzej zabójcy Adonirama, jak wyjaœnia siê mistrzom, s¹ to uosobienia 

despotyzmu, zabobonu i pychy, zabijaj¹cych genialnoœæ. 

Na 18-tym stopniu Ró¿okrzy¿owca, bêd¹cego ju¿ przejœciem do 

masonerii wewnêtrznej, ju¿ spotyka siê tajemnicze s³owo, bez którego 

odbudowanie œwi¹tyni ¿ydowskiej by³oby niemo¿liwe. Jest to 

uznanie Zbawiciela za ¿ydowskiego przestêpcê, który sprawiedliwie 

zas³u¿y³ na mêczeñstwo. 

To ju¿ nie filozofia, nie rozumowanie krytyczne, ale wyraŸny g³os 

¿ydowskiej z³oœci i fanatyzmu, wybuch krzyku: „ukrzy¿uj, ukrzy- 

¿uj!” 

Wiêc we wszystkich lo¿ach i kapitu³ach masoñskich 

KRZY¯ JEST PRZEDMIOTEM LEGALNEJ 

NIENAWIŒCI 

i przekleñstwa. Có¿ dziwnego, ¿e filozofowie dwóch ostatnich 

stuleci, niemal wszyscy obrobieni przez masonów, pisali przeciwko 

chrystianizmowi z takim okrucieñstwem i nienawiœci¹. 

Ukryty, ostateczny cel wewnêtrznej masonerii jest: na krwawych 

zwaliskach œwiata chrzeœcijañskiego, zburzonego przez rewolucjê, 

przywróciæ stary i wszechœwiatowy judaizm, po³¹czony z rozproszenia 

w jednoœæ. Tej tajemnicy mia³a masoneria strzec od profanów, 

i tym kluczem otwieraj¹ siê wszelkie sekrety zakonu. (...) 

W ksi¹¿ce pt. „Co to jest masoneria” W³odzimierz Moszczyñski 

pisze: 

(...) Latami prze³omowymi dla masonerii by³y lata wielkiej wojny. 

W ostatecznym jej wyniku osi¹gnê³a ona pe³niê w³adzy politycznej 

we wszystkich prawie pañstwach. Na kongresie wersalskim 

TRYUMFOWA£A NIEPODZIELNIE WESPÓ£ 

Z ¯YDOSTWEM 

i rozgromi³a ostatecznie pañstwa i narody katolickie: 

Katolick¹ Austriê wreszcie powali³a; katolick¹ Bawariê i inne 

34

pañstwa niemieckie - powarzmy za B. Che³miñskim - zepchnê³a do 

roli prowincji pod w³adz¹ protestanckich Prus; katolickich Chorwatów 

odda³a pod panowanie prawos³awnych Serbów; katolickich 

S³owaków wt³oczy³a do zlaicyzowanych i husyckich Czech; katolickie 

Wêgry okroi³a na rzecz prawos³awnej Rumunii; katolickie 

W³ochy odsunê³a od podzia³u kolonii; jedynie katolicka Polska 

zbuntow³a siê jej w³adzy i w krwawych powstaniach wywalczy³a 

sobie granice - musia³a jednak wkrótce znowu krwawo siê zmagaæ 

- jak gdyby za karê. 

Osi¹gn¹wszy pe³niê w³adzy, rozpoczê³a masoneria realizacjê 

swoich celów, rozpoczê³a urzeczywistniaæ dawno upragnione bratanie 

i jednoczenie ludzkoœci: „na podwórzu Œwi¹tyni Salomona”: 

„Nadejdzie dzieñ, kiedy u wszystkich ludów, które nie mia³y ani 

XVII-go wieku, ani 1789 roku 

RUN¥ MONARCHIE I RELIGIE 

Ten dzieñ nie jest ju¿ daleki. To jest dzieñ, którego oczekujemy... 

Wtedy nie bêdzie ju¿ podzia³ów i granic krajów, dziel¹cych dziœ 

masoneriê; to jest pe³en blasku idea³ przysz³oœci, który mamy 

przed oczyma. Nasz¹ rzecz¹ jest przyœpieszyæ dzieñ powszechnego 

zbawienia.” (Sprawozdanie z miêdzynarodowego Konwentu 

masoñskiego, 1889, s. 147) 

Celem politycznym masonerii, który sobie wytknê³a na d³ugo jeszcze 

przed wojn¹, a który po wojnie zaczê³a w szybkim tempie 

urzeczywistniaæ, by³a demokratyczna Republika Œwiatowa: 

„Proklamujemy Republikê Œwiatow¹, skasowanie granic, 

istnienie jednego jedynego prawa: prawa cz³owieka, które 

og³osili nasi chwalebni poprzednicy z Wielkiej Rewolucji” - 

og³asza hiszpañski „brat” Lozano na œwiatowym kongresie 

w Rzymie w 1914 r. (Blume „Das politische Gesicht der Freimaurerei”, 

s. 91) 

Na drodze do utworzenia Republiki Œwiatowej w pierwszym rzêdzie 

stworzono instytucjê miêdzynarodow¹, która by w odpowie- 

35

dnim momencie mog³a siê przekszta³ciæ na rz¹d Republiki Œwiatowej, 

a nastêpnie rozpoczêto przekreœlanie i kasowanie wszelkich granic: 

religijnych, jêzykowych, narodowoœciowych, gospodarczych, 

ustrojowych i politycznych - chwilowo drog¹ stopniowego realizowania, 

gdy droga bezpoœrednia i krótsza - przez œwiatow¹ rewolucjê 

(„we³kotober”) - nie wszêdzie siê powiod³a. O drodze tej jednak nigdy 

nie zapomniano, pozostawiaj¹c przygotowanie jej mniej lub wiêcej 

konsekwentnym „wyznawcom” Mordochaja Marksa. 

Instytucj¹, która ma w przysz³oœci przekszta³ciæ siê na rz¹d centralny 

masoñskiej Republiki Œwiatowej, jest - a w³aœciwie: mia³a 

byæ - Liga Narodów. Utworzenie jej zosta³o postanowione na miêdzynarodowym 

kongresie masoñskim w Pary¿u w dniach 28, 29 

i 30 czerwca 1917 r., a projekt jej organizacji by³ ju¿ uprzednio 

opracowany przez „Wielki Wschód Francji” i przyjêty na wewnêtrznym 

kongresie masoñskim 14 i 15 stycznia 1917 r. Na widomy 

znak masoñskiego pochodzenia Ligi jej zgromadzenia s¹ otwierane 

uroczystym uderzeniem m³ota - ceremonia³em zapo¿yczonym 

bezpoœrednio z rytua³u lo¿owego i znakiem zrozumia³ym dla „wtajemniczonych” 

„braci”. 

„Zapewne, w jednym punkcie maj¹ racjê ludzie, którzy domyœlaj¹ 

siê zwi¹zku miedzy Lig¹ Narodów a masoneri¹. Liga Narodów 

jako taka wyp³ynê³a z masoñskiej koncepcji... 

To jest aktywem masonerii, z którego mo¿e byæ dumna” - 

stwierdza Eugen Lennhoff, wybitny mason. („Wiener Freimaurerzeitung”, 

1927, nr 6) 

Wybitny zaœ ¿yd, Izrael Zangwill, przedstawia Ligê Narodów jako 

wyp³ywaj¹c¹ „w istocie swojej z natchnienia ¿ydowskiego” 

„Liga Narodów - 

TO DAWNY IDEA£ ¯YDOWSKI 

Dopiero w naszych czasach ten idea³ nacjonalizmu i internacjonalizmu 

zarazem zosta³ zrozumiany przez œwiat. ¯ydzi pielêgnowali 

go od trzech tysiêcy lat. Wyszed³ on z judaizmu i zawarty jest 

36

w wiêkszoœci g³ównych pouczeñ naszego prawa i naszych proroków” 

- wyjaœnia inny ¿yd, Sampfer. 

Gdy zastanawiano siê, gdzie wybraæ siedzibê Ligi Narodów, ¿ydzi 

zg³osili Jerozolimê: 

„Liga Narodów, to nieskazitelne dzieciê ducha Izraela, 

powinno ¿yæ i oddychaæ powietrzem swego rodzica. Liga 

Narodów powinna mieæ siedzibê we wnêtrzu murów 

i wœród wie¿ miasta pokoju, Jerozolimy.” 

Zapewne ze wzglêdów geograficznych wybrano jednak Genewê. 

„Pojêcie „Ojczyzny” jest przestarza³e. Musi byæ zast¹pione przez 

„Ojczyznê Œwiatow¹”, rz¹dzon¹ przez organ w rodzaju Ligi Narodów. 

Dzisiejsza Liga Narodów sk³ada siê prawie wy³¹cznie z Braci, 

a wiêc masonów, którzy rozumiej¹, ¿e nacjonalizm siê prze¿y³.” 

- og³asza kongres masoñski w Belgradzie w 1926 r. w momencie 

wstêpowania Niemiec do Ligi Narodów. 

„Gmach, który z takim trudem wznios³y 

DELEGACJE ¯YDOWSKIE Z AMERYKI I ANGLII 

w Pary¿u w 1919 r. [Kongres Wersalski], zawali³by siê gdyby Liga 

Narodów upad³a.” 

W d¹¿eniu do zjednoczenia ca³ej ludzkoœci „na podwórzu Œwi¹tyni 

Salomona” wprowadzono przede wszystkim w pañstwach 

ustrój demokratyczny, w którym rzeczywistymi oœrodkami w³adzy 

sta³y siê ukryte lo¿e masoñskie. Dla u³atwienia zaœ dalszych prac 

nad „powszechnym zbrataniem ludzkoœci” po³o¿ono specjalny nacisk 

na ca³kowite opanowanie polityki zagranicznej oraz spraw wychowania 

i kultury poszczególnych krajów. Pe³na demokracja ze 

specjalnie rozwiniêt¹ propagand¹ pacyfizmu (rozbrojenie materialne 

i moralne) z jednej strony, a nowe prawodawstwa ma³¿eñskie, 

propaganda ograniczenia urodzin, „u³atwione” ¿ycie itp. 

z drugiej - mia³y wyniszczyæ poszczególne narody i pañstwa fizycznie 

i duchowo. 

37

Niwelowanie ró¿nic religijnych rozpoczêto m.in. od wzmo¿enia propagandy 

bezbo¿nictwa, wolnomyœlicielstwa i rotarianizmu oraz - ataków 

na Koœció³ przez popieranie sekt i judaizowanie go od wewn¹trz. 

W dziedzinie jêzykowej udzieli³y lo¿e szerokiego poparcia „miêdzynarodowemu 

jêzykowi” esperanto, p³odowi ¿yda, Ludwika Lazara 

Zamenhofa. Opornych zaœ, czy leniwych masonów, którzy 

niezbyt chêtnie garnêli siê do nauki, zastraszono... ³acin¹: 

„Je¿eli tym jêzykiem [„miêdzynarodowym”] nie bêdzie 

esperanto, to bêdzie nim ³acina. Czy wy, masoni „Wielkiego 

Wschodu Francji” sk³onni jesteœcie popieraæ rozszerzanie siê 

³aciny, czy te¿ wolicie zast¹piæ j¹ jêzykiem nowym. 

Przypomina to 

GRO¯ENIE DIAB£U ŒWIÊCON¥ WOD¥ 

Etapem poœrednim na drodze do realizacji Republiki Œwiatowej 

mia³y byæ Stany Zjednoczone Europy, tzw. „Paneuropa”. Zadaniem 

jej mia³o byæ skasowanie granic gospodarczych i narodowoœciowych, 

aby - po osi¹gniêciu tego - skasowaæ granice polityczne 

miêdzy pañstwami i utworzyæ ostatecznie Republikê Œwiatow¹. 

„Führer’em” i „aposto³em” Paneuropy zosta³ hr. Richard Nikolaus 

Coudenhove-Kalergi, cz³onek wiedeñskiej lo¿y „Humanitas” i kapitu- 

³y - zrzeszenia masonów 18-tego stopnia, tzw. „Ró¿okrzy¿owców”, 

w „Obrz¹dku Szkockim Dawnym Uznanym” - p.n. „Kapitel Mozart im 

Tale von Wien” w Wiedniu. Ojcem jego by³ austriacki hrabia Heinrich 

Coudenhove-Kalergi, matk¹ - Japonka Aoyama. Urodzi³ siê w Tokio 

w 1894 r., o¿eni³ - z ¿ydowsk¹ aktork¹ Id¹ Roland z domu Klausner. 

Centrala przygotowawcza i propagandowa Paneuropy zosta³a 

utworzona w Austrii. W Stanach Zjednoczonych A. P. powsta³ komitet 

pomocniczy, za³o¿ony przez 

LO¯E AMERYKAÑSKIE Z BANKIEREM ¯YDOWSKIM 

Feliksem Warburgiem i b. pos³em ¿ydowskim do Kongresu, 

Straussem na czele. We Francji o¿ywion¹ propagandê prowadzili 

38

A. Birand, E. Herriot (który wyg³osi³ w Sorbonie cykl wyk³adów 

o Paneuropie) i J. Romains. W Niemczech dzia³a³ w tym kierunku 

minister spraw zagranicznych Rzeszy, G. Stresemann ze swoj¹ 

ma³¿onk¹, ¿ydówk¹, z domu Kleefeld. 

„Czy¿ nie z ³ona masonerii wytrysnê³a iskra, co spowodowa³a 

wyklucie siê Ligi Narodów, Miêdzynarodowego Biura Pracy 

i wszystkich instytucji miêdzynarodowych, co tworz¹ znojny, ale 

owocny zarys Stanów Zjednoczonych Europy, a mo¿e i œwiata” 

Znakiem Paneuropy zosta³ czerwony krzy¿ „Ró¿okrzy¿owców” - 

taki sam jak ten, który odkry³ K. M. Morawski na pieczêci „Bractwa 

Wrogów WstrzemiêŸliwoœci” Augusta Mocnego. 

Zadaniem konkretnym Paneuropy by³o skasowanie gospodarstw 

narodowych poszczególnych pañstw, a utworzenie jednego wielkiego 

gospodarstwa miêdzynarodowego, w którym pojedyncze 

pañstwo by³oby nastawione na produkcjê jednego rodzaju, uzupe³niaj¹c 

swoje potrzeby w innych dziedzinach wytworami pozosta- 

³ych pañstw. Przemys³ mia³ byæ upañstwowiony i skartelizowany 

celem racjonalnego podzia³u produkcji w skali miêdzypañstwowej, 

gospodarstwa zaœ rolne - uprzemys³owione i zracjonalizowane 

w oparciu o miêdzynarodowy kapita³; sprawami finansowymi mia³ 

siê zajmowaæ centralny miêdzynarodowy bank. W ten sposób poszczególne 

pañstwa zosta³yby ca³kowicie uzale¿nione, „zjednoczenie 

powszechne” w dziedzinie gospodarczej zosta³oby spe³nione. 

Elit¹ fachow¹, przygotowuj¹c¹ to „zjednoczenie”, a w przysz³oœci 

elit¹ kierownicz¹ w powszechnym gospodarstwie miêdzynarodowym 

- poza specjalnymi zespo³ami lo¿owymi - mieli byæ w planach 

masonerii przede wszystkim cz³onkowie „Rotary Club’ów”. 

Opanowanie bowiem ¿ycia gospodarczego poszczególnych 

pañstw jest celem w dziedzinie gospodarczej „Rotarjañskiej Miêdzynarodówki”. 

Po opanowaniu gospodarczym poszczególnych pañstw, mia³a 

jeszcze Paneuropa spe³niæ dyskretnie wa¿ne zadanie: skasowaæ 

39

ó¿nice narodowoœciowe. W planach gospodarczych mówi³o siê, 

i¿ dla zracjonalizowania gospodarstwa œwiatowego nale¿y „racjonalnie” 

rozmieœciæ si³y robocze, nale¿y przeprowadziæ „racjonalne” 

ich przesiedlenie, które „musi byæ sprawiedliwe” i w równym 

stopniu obejmowaæ wszystkie pañstwa. Projektów podobnych by- 

³o wiêcej. Nabieraj¹ zaœ one dopiero wtedy w³aœciwego znaczenia, 

gdy siê dowiemy, ¿e idea³em przysz³ego obywatela Paneuropy by³ 

rasowy mieszaniec, (a 

¯YDZI JAKO „NARÓD WYBRANY” 

i „rasa specjalna”, zaj¹æ mieli w Republice Œwiatowej stanowiska 

kierownicze): 

„Nadchodz¹cy cz³owiek przysz³oœci bêdzie mieszañcem. 

Dla Paneuropy ¿yczê sobie eurazyjsko-negroidalnej rasy przysz³oœci, 

aby osobowoœci zapewniæ ró¿norakoœæ. Przywódcami 

maj¹ byæ ¿ydzi, poniewa¿ dobrotliwa Opatrznoœæ obdarzy³a Europê 

¿ydami, jako now¹ ras¹ szlacheck¹ z ³aski Ducha” 

- wyznaje otwarcie wódz Paneuropy, hr. Coudenhove. 

Tu tkwi mo¿e tak¿e wyjaœnienie, dlaczego w dzisiejszych czasach 

wszelkiego rodzaju mieszañcy, a specjalnie mieszañcy ¿ydowscy 

(„po³¹czenie kongenialne”), zajmuj¹ w wielu pañstwach 

i instytucjach wa¿ne i kluczowe stanowiska i s¹ na ka¿dym kroku 

uprzywilejowani. Stwierdzenie, ¿e s¹ to „nadchodz¹cy ludzie przysz³oœci” 

masoñskiej Republiki Œwiatowej, t³umaczy - zdaje siê - 

wiele. 

Tak - w ogólnych zarysach - wygl¹da³y masoñskie „sny o potêdze” 

i ich wstêpna, po wojnie, realizacja. 

Walka z ¿ydostwem rozgorza³a dziœ z niebywa³ym napiêciem. 

(...) 

Czy uda siê ¿ydom i masonom drugi zamach na Jezusa Chrystusa 

40

Rozdzia³ IV 

KTO ZAMORDOWA£ JANA PAW£A I 

„Nie wystarczy zwalczaæ wp³ywy duchowieñstwa, 

pozbawiæ Koœcio³a w³adzy. Trzeba zniszczyæ 

raczej narzêdzie, którym pos³uguje siê kler 

dla ujarzmienia mas, to jest sam¹ religiê”. 

A.G. Michael, mason 

Kim naprawdê by³ papie¿ Jan XXIII Masonem Agentem masonerii 

Gorbaczowem Koœcio³a Katolickiego 

Najpe³niej sylwetkê pra³ata Roncalliego kreœli ksi¹dz profesor 

Micha³ Poradowski w ksi¹¿ce pt. „Trzydziestolecie drugiego soboru 

watykañskiego” 

(...) Obrady Pierwszego Soboru Watykañskiego zosta³y przerwane 

dnia 18 lipca 1870 roku, przez wydarzenia polityczne i militarne 

spowodowane d¹¿eniem do utworzenia jednego Pañstwa 

W³oskiego.(...) 

(...) Kiedy zaczê³o przybli¿aæ siê coraz bardziej stulecie tej przerwy, 

Stolica Apostolska dosz³a do wniosku, ¿e trudno jest ju¿ mówiæ 

o „zakoñczeniu” Pierwszego Soboru Watykañskiego, a nale¿a- 

³oby mówiæ raczej o koniecznoœci zwo³ania Drugiego Soboru Watykañskiego.(...) 

(...) Dopiero po œmierci papie¿a Piusa XII, kiedy nowoobrany 

papie¿ Jan XXIII obj¹³ rz¹dy Koœcio³em, natychmiast wyst¹pi³ 

z propozycj¹ zwo³ania nowego Soboru, który nie by³by ju¿ dokoñczeniem 

poprzedniego, a wiêc Pierwszego Soboru Watykañskiego, 

lecz Drugim Soborem Watykañskim (DSW). Papie¿ Roncalli 

by³ g³êboko przeœwiadczony, ¿e pomys³ zwo³ania Drugiego Soboru 

Watykañskiego zosta³ mu 

PODSUNIÊTY PRZEZ DUCHA ŒWIÊTEGO 

(...) Papie¿ Jan XXIII, który zwo³a³ Sobór, by³ osobistoœci¹ zupe³nie 

odmienn¹ ni¿ jego poprzednicy, a wiêc Pius XI i Pius XII, 

41

nie tylko œwiêtobliwi, ale przede wszystkim znakomicie wykszta³ceni 

i to g³ównie w teologii. Byæ mo¿e ¿e co do œwi¹tobliwoœci by- 

³o wszystko w porz¹dku, ale co do studiów, to poza krótkim Seminarium, 

w³aœciwie nic nie studiowa³, gdy¿ w czasie swych trzyletnich 

studiów w Rzymie jednoczeœnie odbywa³ s³u¿bê wojskow¹. 

Mia³ natomiast niezwyk³y dar wspó³¿ycia ze wszystkimi. By³ cz³owiekiem 

jowialnym, zawsze w doskona³ym humorze, lubi³ ¿ycie 

towarzyskie, weso³e, st¹d te¿ doskonale siê czu³ w swojej roli Delegata 

Apostolskiego, a póŸniej Nuncjusza, bior¹cego udzia³ w zjazdach, 

zebraniach dyplomatycznych, przyjêciach, rozrywkach (jak 

np. koncerty itd.). Ca³y pierwszy okres swojej pracy dyplomatycznej, 

jako Delegat Apostolski w ró¿nych krajach bliskiego Wschodu, 

g³ównie w Bu³garii i w Turcji, a po drugiej wojnie œwiatowej we 

Francji, jako Nuncjusz w Pary¿u, spêdza³ na wizytach dyplomatycznych, 

a wiêc na przyjêciach i biesiadach, odznaczaj¹c siê ³atwoœci¹ 

nawi¹zywania kontaktów nawet z najwiêkszymi wrogami 

Koœcio³a. St¹d te¿ i jego 

PRZYJAZNE STOSUNKI Z MASONERI¥ 

z rz¹dami komunistycznymi i z przedstawicielami najrozmaitszych 

religii. Faktem jest, ¿e w ci¹gu swego d³ugiego pobytu w Pary¿u, 

czêsto odwiedza³ paryskie lo¿e masoñskie, o czym pisa³y 

tamtejsze gazety.(...) 

(...) Jednym z najlepszych jego przyjació³ w Pary¿u by³ baron 

Marsaudon, maj¹cy tytu³ Ministra Zakonu Malty i Wielkiego Mistrza 

Wielkiej Lo¿y Francji, a od roku 1932 Wielkiego Mistrza 

33 stopnia lewicowej Lo¿y „Republiki”. W owym czasie kard. Canali 

robi³ starania, aby 

OCZYŒCIÆ ZAKON MALTAÑSKI Z MASONÓW 

a wiêc tak¿e usi³owa³ pozbyæ siê barona Marsaudon, ten jednak 

wola³ raczej wyst¹piæ z masonerii, ni¿ opuœciæ Zakon Maltañski, 

dlatego te¿ zwróci³ siê do Nuncjusza Roncalliego, prosz¹c o radê 

42

i wtedy Roncalli zawo³a³ zgorszony: „...ale¿ b³agam ciê, pozostañ 

masonem” (...) 

(...) Kiedy Roncalli ogl¹da³ film odnoœnie Buchenwaldu i Auschwitz, 

gdzie pokazywano masakrê ¯ydów, zgorszony i zbola³y 

wykrzykn¹³: „Jak¿esz to mo¿liwe, przecie¿ to cia³o mistyczne 

Chrystusa!” A przecie¿ parê miesiêcy przed tym ukaza³a siê encyklika 

papie¿a Piusa XII o „Ciele Mistycznym Chrystusa Pana”, którym 

jest Koœció³ Katolicki, a nie naród ¿ydowski. Roncalli bardzo 

CENI£ PISMA FRANCUSKIEJ ¯YDÓWKI 

SIMONE WEIL 

ale nie zaleca³ jej przyjêcia wiary katolickiej, a gdy ona poruszy- 

³a tê sprawê, odpowiedzia³ jej: „zostañ na progu Koœcio³a, ale do 

niego nie wchodŸ” („... rester sur le seuil de l’Eglise sansy entrer” 

(zob. Hebbblethwaite, Jean XXIII).(...) 

(...) Kiedy kleryk Roncalli przyby³ do Rzymu na krótkie, bo zaledwie 

trzyletnie studia w Seminarium, zaprzyjaŸni³ siê z klerykiem 

Ernesto Buonaiuti, który nieco póŸniej zosta³ przez papie¿a œw. 

Piusa X wyklêty (ekskomunikowany), a przez Jana XXIII by³ zawsze 

uwa¿any za wzór dobrego katolika. By³y to czasy triumfu 

modernizmu w Koœciele. (...) 

(...) Wielu kardyna³ów, pracuj¹cych w Kurii Rzymskiej, podziela³o 

opinie modernistyczne i nic dziwnego skoro, ówczesny Sekretarz 

Stanu, a wiêc najwa¿niejsza figura po papie¿u, Rampolla del 

Tindaro, by³ masonem. (...) 

(...) Pod koniec roku 1922, kiedy umiera papie¿ Benedykt XV, 

pra³at Roncalli pracuje w Kurii Watykañskiej, bêd¹c prezydentem 

Papieskich Dzie³ propagandy Wiary. Na miejsce zmar³ego papie¿a 

Benedykta XV zostaje wybrany kardyna³ Achile Ratti, dawny Nuncjusz 

Apostolski w Warszawie. To on wysy³a pra³ata Roncalliego 

jako Wizytatora Apostolskiego do Bu³garii i odt¹d pra³at Roncalli 

zaczyna sw¹ wielk¹ karierê dyplomatyczn¹. (...) 

(...) Po dziesiêciu latach pobytu w Bu³garii, Delegat Apostolski 

43

Roncalli zostaje przeniesiony do Turcji, a wiêc do kraju zasadniczo 

muzu³mañskiego, w którym katolikom by³o zaledwie 35 tysiêcy. (...) 

(...) Wtedy te¿ (rok 1939) wysz³a ustawa zakazuj¹ca noszenia 

ubiorów religijnych i jakichkolwiek odznaczeñ religijnych, co odnosi³o 

siê do wszystkich wyznañ. Delegat Apostolski Roncalli 

przyj¹³ te zarz¹dzenia spokojnie i sam natychmiast 

PRZESTA£ U¯YWAÆ SUTANNY 

mimo i¿, jako dyplomata, mia³ do tego prawo. (...) 

(...) Bêd¹c Delegatem Apostolskim w Turcji by³ te¿ Roncalli jednoczeœnie 

Delegatem Apostolskim i w Grecji. Przebywaj¹c w obu tych 

krajach szuka³ kontaktów i przyjaŸni z anglikanami i z prawos³awnymi, 

uprawiaj¹c w ten sposób swój ulubiony „ekumenizm”. (...) 

(...) Jest wiele innych ksi¹¿ek, które sensacyjnie opisuj¹ pobyt 

Delegata Apostolskiego Roncalliego na Bliskim Wschodzie, ale ich 

tutaj nie bierzemy pod uwagê. Jedno jednak jest pewne, a mianowicie, 

¿e Roncalli, póŸniejszy papie¿ Jan XXIII, by³ gor¹cym zwolennikiem 

„ekumenizmu” szeroko pojêtego jako „braterstwo wszystkich 

ze wszystkimi” i w tej sprawie odegra³ bardzo wa¿n¹ rolê, 

zwo³uj¹c swój „ekumeniczny” Drugi Sobór Watykañski. Nale¿y te¿ 

stwierdziæ, ¿e Roncalli, jako Delegat Apostolski w Turcji i Bu³garii, 

a potem jako Nuncjusz we Francji, bior¹c udzia³ w ró¿nych nabo- 

¿eñstwach protestanckich, prawos³awnych i ¿ydowskich, nie przestrzega³ 

przepisów ówczesnego Prawa Kanonicznego, które tego 

kategorycznie zabrania³o. 

By³o ju¿ poprzednio wspomniane, ¿e pod koniec drugiej wojny 

œwiatowej, Delegat Apostolski Roncalli znajdowa³ siê w Turcji, 

a wiêc w kraju, który zachowa³ do koñca wojny neutralnoœæ, st¹d te¿ 

sta³ siê miejscem spotkañ dyplomatycznych, w czym rola dyplomatyczna 

przedstawiciela Watykanu by³a wyj¹tkowa. Tak¿e w czasie 

wojny, Roncalli musia³ za³atwiaæ wiele spraw co do mo¿liwoœci przybywania 

¯ydów, g³ównie tych, którzy byli powa¿nie zagro¿eni przeœladowaniami 

ze strony Hitlera, aby u³atwiaæ im zamieszkanie w Pa- 

44

lestynie, która w owym czasie znajdowa³a siê pod w³adz¹ polityczn¹ 

Anglii, gdy¿ pod koniec pierwszej wojny œwiatowej zosta³a odebrana 

Turcji przez utworzon¹ Ligê Narodów (instytucja na któr¹ mia³a du- 

¿y wp³yw masoneria) i zosta³a oddana pod opiekê Anglii, która zobowi¹za³a 

siê nie tylko u³atwiæ imigracjê ¯ydów w Palestynie ale i 

POMAGAÆ ¯YDOM W ZA£O¯ENIU 

NIEPODLEG£EGO PAÑSTWA IZRAELA 

(...) W tym okresie, bêd¹c Delegatem Apostolskim na Bliskim 

Wschodzie, Bp Roncalli wielokrotnie wypowiada³ siê o wspólnym 

ojcostwie Bo¿ym chrzeœcijan i ¯ydów, co nie jest zgodne z nauk¹ 

Chrystusa Pana, któr¹ nam przekaza³ œw. Jan w swej Ewangelii, 

gdy¿ Pan Jezus powiedzia³: „Wy macie diab³a za ojca... Kto jest 

z Boga, s³ów Bo¿ych s³ucha. Wy dlatego mnie nie s³uchacie, ¿e 

z Boga nie jesteœcie”(J 8,47). 

W grudniu 1944 roku, Delegat Apostolski Roncalli zostaje przeniesiony 

do Francji, zostaj¹c Nuncjuszem. Przed opuszczeniem 

Turcji odprawi³ uroczyst¹ Mszê Œwiêt¹ i wyg³osi³ kazanie na temat 

braterstwa wszystkich ludzi w stylu czysto masoñskim (zob.: Hebblethwaite, 

o.c.). 

Jednak jego przyjazd do Pary¿a by³ raczej przypadkowy. (...) 

(...) Wydarzenia polityczne by³y we Francji bardzo szybkie, 

wobec tej sytuacji Watykan zmieni³ sw¹ decyzjê i wyznaczy³ 

na Nuncjusza w Pary¿u Bpa Roncalliego. By³ on te¿ dobrze 

widziany przez rz¹d gen. De Gaulle, jako ¿e by³ to rz¹d raczej 

lewicowy, a wiadomo by³o, ¿e Nuncjusz Roncalli mia³ sympatie 

lewicowe, wiêc te¿ czu³ siê we Francji jak ryba w wodzie. 

(...) 

(...) W miêdzyczasie, zachorowa³ ciê¿ko Patryjarcha Wenecji, 

Carlo Agostini, st¹d te¿ Sekretarz Stanu pra³at Montini zapytuje listownie 

Nuncjusza Roncalliego, czy chcia³by obj¹æ to stanowisko. 

Nuncjusz Roncalli chêtnie przyjmuje tê propozycjê i jednoczeœnie 

otrzymuje godnoœæ kardyna³a. (...) 

45

(...) Nuncjusz Roncalli polubi³ Francjê i przed³o¿y³ w niej swój pobyt 

a¿ do 23 lutego 1953 roku. W czasie swego doœæ d³ugiego pobytu 

w Pary¿u, Nuncjusz Roncalli zaprzyjaŸni³ siê tak¿e z prof. Karolem 

Burckhardtem - w owym czasie ambasadorem Szwajcarii w Pary¿u. 

Otó¿ ciekawa jest opinia Burckhardta o Nuncjuszu Roncallim z okazji 

wybrania go na papie¿a: „Jest on deist¹ i racjonalist¹, bardzo odleg³ym 

od Chrzeœcijañstwa œredniowiecznego; zmieni on wiele w Koœciele 

i Koœció³ po jego pontyfikacie ju¿ nie bêdzie tym samym” (...) 

(...) Jedna z g³ównych zasad wspó³¿ycia ze wszystkimi Nuncjusza 

Roncalliego, a szczególnie ju¿ papie¿a Jana XXIII, by³o powiedzenie: 

„szukaæ przede wszystkim tego co ³¹czy, a nie tego co 

dzieli”. Tê zasadê dyplomata Roncalli szczególniej stosowa³ 

w sprawach ekumenizmu i sta³a siê ona jego g³ówn¹ zasad¹, kiedy 

zosta³ wybrany na papie¿a. (...) 

(...) Roncalli przej¹³ tak¿e od Karola Rahnera teoriê o „chrzeœcijañstwie 

anonimowym”, z t¹ jednak ró¿nic¹, ze dla Roncalliego tymi 

„CHRZEŒCIJANAMI ANONIMOWYMI” BYLI 

WSZELKIEGO RODZAJU MARKSIŒCI 

Mo¿e te wiadomoœci o karierze ks. Roncalliego, póŸniejszego 

papie¿a Jana XXIII, inicjatora zwo³ania Drugiego Soboru Watykañskiego, 

s¹ dla niektórych czytelników niepotrzebnymi anegdotkami, 

jednak¿e s¹ koniecznymi informacjami dla zrozumienia dlaczego 

DSW zaj¹³ w wielu sprawach postawê ca³kowicie sprzeczn¹ 

z ca³¹ tradycj¹ chrzeœcijañsk¹, a przede wszystkim z nauk¹ co najmniej 

piêtnastu przedsoborowych kolejnych papie¿y. (...) 

(...) Papie¿ Jan XXIII, w swym przemówieniu na rozpoczêcie 

Synodu Rzymskiego, wielokrotnie podkreœla³, ¿e postanowienia 

Synodu maj¹ byæ wzorcem dla DSW. Niestety, tak siê nie sta³o. Co 

wiêcej, w³aœnie DSW zaj¹³ postawê ca³kowicie sprzeczn¹ z ustawami 

Synodu. (...) 

(...) Œwiadkowie tych wydarzeñ, a wiêc ówczeœni pracownicy 

w Watykanie, opowiadaj¹, ¿e Kardyna³ Tardini, któremu papie¿ Jan 

46

XXIII powierzy³ kierownictwo przygotowania DSW, zmar³ ze zmartwienia, 

widz¹c jak jego praca i wysi³ki zosta³y zapomniane i przez 

DSW. (...) 

(...) Podobieñstwo miêdzy Zgromadzeniem Stanów Generalnych 

we Francji w roku 1789 i DSW upatrywali niemal wszyscy Ojcowie 

Soboru, z tym jednak, ¿e jedni stwierdzali ten fakt z radoœci¹, 

a drudzy z boleœci¹ i przera¿eniem. Podobieñstwo to jednak 

nie jest tylko w pewnych wydarzeniach zewnêtrznych, jak w³aœnie 

odrzucenie wszystkich przygotowanych uprzednio propozycji, ale 

przede wszystkim w tym, ¿e Stany Generalne uprzednio zosta³y 

opanowane przez tzw. societes de pensees, które to stowarzyszenia 

by³y kierowane przez masoneriê. Otó¿ obecnoœæ wp³ywów masoñskich 

w obradach DSW jest niezaprzeczalna, gdy¿ prasa w³oska, 

tak przed Soborem, jak i po Soborze czêsto podawa³a do wiadomoœci, 

którzy 

DOSTOJNICY KOŒCIO£A PRZYNALE¯ELI 

DO MASONERII 

tak na ca³ym œwiecie, jak te¿ i pracownicy Watykanu. Lista 121 

dostojników pracuj¹cych w Kurii watykañskiej, dorêczona papie- 

¿owi Janowi Paw³owi Pierwszemu wykazuje, ¿e wielu z nich wst¹pi³o 

do masonerii jeszcze na wiele lat przed DSW. Katolickie czasopismo 

„The Athanasian” (czerwiec 1993 r.) w artykule zatytu³owanym: 

Freemasons And The Conciliar Church, autora John Kenneth 

Weiskittel, czytamy, ¿e w czasopiœmie „Processo” (Meksyk),ukaza³ 

siê wywiad prasowy z Carlosem Vazquez Rangel, 

Wielkim Komandorem Najwy¿szej Rady Masoñskiej w Meksyku, 

w którym dziennikarz Mary Ball Martinez zapytuje jak nowy ambasador 

meksykañski przy Stolicy Apostolskiej bêdzie siê czuæ 

w Watykanie, bêd¹c masonem, a na to odpowiedzia³ mu Carlos 

Vasquez, ¿e na pewno bardzo dobrze, gdy¿ w Watykanie funkcjonuj¹, 

a¿ cztery lo¿e masoñskie rytu szkockiego. St¹d te¿ mo¿na 

przypuszczaæ, ¿e rola masonerii w obu tych wielkich wydarzeniach 

47

historycznych, Rewolucja Francuska z roku 1789 i DSW z ostatnich 

lat, by³a bardzo wa¿na. (...) 

Zbigniew Koz³owski w ksi¹¿ce pt. „Mordy masoñskie w Watykanie” 

pisze: 

Po œmierci Paw³a VI zostaje wybrany na Stolicy Piotrowej Albino 

Luciani, jako papie¿ Pawe³ I, którego pontyfikat trwa³ zaledwie 

33 dni. (...) 

(...) Czy spisek milczenia, milczenia morderczego, „omarta” sycylijska 

nie stanie siê udzia³em wszystkich, ca³ego Koœcio³a, w³adców 

opinii publicznej, sumienia œwiatowego na temat zbrodni kilku 

ludzi, zbrodni najwiêkszej jaka mog³a zostaæ dokonana po zbrodni 

Wielkiego Pi¹tku, tej z pi¹tku 29 wrzeœnia 1978 roku, 

MORDERSTWA PAPIE¯A UŒMIECHU 

„naszego s³odkiego Chrystusa ziemi” Albino Luciani, bia³ego 

œwiat³a, który by³ „kandydatem Boga” w dniu jego wyboru i mêczennika 

swoich braci w 33-im dniu swojej s³u¿by pontyfikalnej. 

(...) 

(...) Kiedy kardyna³owie wybrali Albino Luciani na papie¿a 

w czasie gor¹cego dnia sierpnia 1978 r. rzucili na papie¿a uczciwego, 

œwiêtego i doskonale nieprzekupnego na drogê Przedsiêbiorstwa 

Watykañskiego S.A.. Kolizja by³a nieunikniona. Niewzruszona 

nieskazitelnoœæ Albino Luciani musia³a stawiæ czo³a niepohamowanym 

si³om rynku banku Watykañskiego A.P. i S.A. i innym 

elementom tworz¹cym bogactwo, za które odpowiedzialni byli 

kardyna³ Villot i biskup Marcinkus, wspólnicy Michaela Sidony i 

Roberto Calvi, wszyscy z lo¿y P-2, w której byli afiliowani i ich 

protektor Licio Galli, jej Wielki Mistrz. 

Nie bêdzie starcia brutalnego. Nie powinno go byæ, za ¿adn¹ cenê. 

Nale¿a³oby ¿eby starcie by³o ³agodne, tak nieznaczne, ¿eby zaufanie 

królowa³o bez cienia niepokoju i ¿eby interesy by³y kontynuowane 

bez najmniejszej przerwy. To by³oby proste, doskona³e 

dyskretne i milcz¹ce. Tak jak zbrodnia doskona³a. 

48

JEŒLI ON SIÊ TYM ZAJMIE - UMRZE 

W ci¹gu 33 dni swego panowania, Albino Luciani, który dowiedzia³ 

siê o okradaniu ksiê¿y i ubogich przez mafiê mediolañsk¹ 

i watykañsk¹, przy sprzeda¿y Banco Catolica del Vento i wiele innych 

rzeczy, które mu opowiada³ jego przyjaciel, kardyna³ Benelli 

z gorzk¹ ironi¹, poœwiêci³ siê oczyszczeniu stajni Augiasza, chcê 

powiedzieæ Administracji Spuœcizny Stolicy Apostolskiej, centrali 

finansowej papie¿a Paw³a. Mo¿na by s¹dziæ, ¿e nie mia³ barczystoœci 

Herkulesa dla takiego wyczynu. Jego przeciwnicy s¹dzili inaczej 

i bali siê go dostatecznie. (...) 

(...) Papie¿ Jan Pawe³ I zdecydowa³ oko³o po³owy wrzeœnia, ¿e 

w pierwszym rzêdzie powinno siê zrobiæ porz¹dek we w³asnym 

domu. Bank watykañski by³ denuncjowany w prasie, w dziennikach 

zawodowych agentów finansowych. (...) 

(...) Dla dope³nienia miarki, skandaliczne pismo znalaz³o siê na 

jego biurku, które pretendowa³o do wyjawienia listy 

121 CZ£ONKÓW KURII RZYMSKIEJ ZAPISANYCH 

DO MASONERII 

Miêdzy innymi: kardyna³owie Villot, Cassaroli, Poletti, biskup 

Marcinkus i jego zaufani, sekretarz papie¿a Paw³a, Pasquala Macchi... 

Szefem ich wszystkich okaza³ siê byæ sekretarz Pañstwa - Jean 

Villot! 

Jan Pawe³ I mia³ zgnieœæ i rozproszyæ to mrowisko. (...) 

(...) 28 wrzeœnia 1978 r. ka¿dy z tych ludzi by³by zniszczony, 

gdyby Albino Luciani powzi¹³ pewne decyzje. Dwie inne osoby ryzykowa³y, 

¿e bêd¹ bezpoœrednio wmieszane: Lucio Galli i Umberto 

Ortolani. Dla tych dwóch szefów P-2 stracenie Calvi’ego równa- 

³o siê straceniu przez lo¿ê masoñsk¹ g³ównego skarbnika. 

28 wrzeœnia nowe nazwisko dosz³o do listy tych, którzy byli 

w przededniu powa¿nego zagro¿enia decyzjami Luciani’ego. Chodzi³o 

o nazwisko kardyna³a Villot, Sekretarza Pañstwa Papieskiego. 

„Tego ranka, po œniadaniu z³o¿onym z kawy i rogalika, Luciani 

49

zasiad³ w swoim gabinecie przed godzin¹ ósm¹. Mia³ wiele do zrobienia. 

To by³ w³aœnie dzieñ 28 wrzeœnia. Po porannych audiencjach, 

Luciani mia³ spotkaæ kardyna³a Baggio. Podj¹³ ju¿ pewn¹ 

iloœæ decyzji i zamierza³ poinformowaæ Baggio o dwóch z nich. 

Pierwsza dotyczy³a kardyna³a Cody z Chicago. Luciani zdecydowa³, 

¿e nale¿y odwo³aæ Cody, co do tego kardyna³ - prefekt Kongregacji 

Kleru nie uczyni³ ¿adnego zastrze¿enia. Boggio by³ zachwycony, 

sytuacja by³a wreszcie rozwi¹zana. Du¿o mniej by³ zadowolony 

z nastêpnej decyzji, do której doszed³ Luciani. Wenecja 

nie mia³a ju¿ patriarchy. Zaproponowa³ to stanowisko Boggio. 

Wiele wzglêdów sk³oni³o papie¿a do decyzji, ¿e Boggio powinien 

opuœciæ Rzym dla Wenecji. Nie najmniejszym by³ wzgl¹d, ¿e 

NAZWISKO KARDYNA£A BY£O 

NA LIŒCIE MASONÓW 

któr¹ Luciani otrzyma³. GAGGIO - IMIÊ MASOÑSKIE SEBA, LO- 

¯A NR. 86/2640, DATA PRZYJÊCIA 14 VIII 1967 r. 

Opowiadano mi rozmowê miêdzy Baggio i Luciani jako dysputê 

bardzo gwa³town¹, gdzie gwa³townoœæ i z³oœæ pochodzi³y w ca³oœci 

od jego eminencji kardyna³a Boggio. Ojciec Œwiêty pozosta³ spokojny. 

Nastêpna wa¿na rozmowa mia³a miejsce w koñcu popo³udnia, 

po dwóch rozmowach telefonicznych z kardyna³em Felici, który 

by³ w Padwie i z kardyna³em Benelli. 

Feliciemu opowiada³ swoj¹ ciê¿k¹ konfrontacjê z Bagio, którego 

odmowa zaakceptowania Wenecji jednak nie zdziwi³a i dlatego porozumiewa³ 

siê z Benellim, co do swojej najbli¿szej nominacji, któr¹ 

mia³... zamiar zakomunikowaæ tego samego wieczoru Sekretarzowi 

Stanu Jeanowi Villot. To s¹ rzeczy, których siê nie zapomina. 

Chwilê póŸniej Jean Villot 

PI£ Z PAPIE¯EM TRADYCYJNY RUMIANEK 

nastêpnie rozmowa przybra³a powa¿ny obrót. Papie¿ mówi³ 

o Banku Watykañskim. Przestudiowa³ raport swego Sekretarza 

50

Pañstwa, a tak¿e inne dokumenty. 

Spotka³ biskupa Marcinkusa i oceni³ jego dzia³alnoœæ. Rozmowa 

by³a ch³odna i nie zapowiada³a niczego dobrego. Luciani poinformowa³ 

Villot, ¿e nale¿y natychmiast odwo³aæ Marcinkusa. Nie 

w ci¹gu tygodni, ani miesi¹ca. Jutro bêdzie zast¹piony przez nieskazitelnego 

cz³owieka, przez kluczow¹ osobistoœæ finansowego 

trybuna³u Watykanu, Mgr Abbo... Pazury lwa, o których jego bliscy 

s¹dzili, ¿e siê poka¿e, rozwiera³y siê szeroko przez Villot. On 

odwo³a³ miêdzy innymi - uomini fiducia, mafiê Marcinkusa i oczekiwa³, 

¿e mosty zostan¹ zerwane w najbli¿szym czasie, z grup¹ 

Banco Ambrosiano Sidona i Calvi. 

Kardyna³ Villot zanotowa³ te zmiany bez groŸby komentarzy. Nauczy³ 

siê on wielu rzeczy w ci¹gu lat. Wielu ludzi w Watykanie 

uwa¿a³o go za najskuteczniejszego, ale Villot musia³ patrzeæ zdecydowanie 

gdzie indziej. W wiosce Watykanu nazywano to technik¹ 

prze¿ycia. (...) 

(...) Luciani przeszed³ do problemu Chicago i do swojej rozmowy 

z Baggio a propos ultimatum, które nale¿a³o wystosowaæ do 

kardyna³a Johna Cody, Villot wymamrota³ swoj¹ aprobatê... Luciani 

rozpatrywa³ nastêpn¹ odmowê Boggio przyjêcia stanowiska 

w Wenecji i oznajmi³ swoje zdecydowanie co do pójœcia Boggio tam, 

dok¹d poleci³ iœæ. Luciani poinformowa³ wówczas Villot o innych zamachach, 

które zamierza³ przeprowadziæ. I na koniec: Benelli bêdzie 

mianowany Sekretarzem Pañstwa. Zajmie stanowisko Villot. 

Villot uda³ zastanawiaj¹cego siê g³êboko nad tym królewskim 

zderzeniem, spokojnym posuniêciem, które wysadzi³oby go ca³kowicie 

z siod³a. Nastêpnie gdy papie¿ nalewa³ mu nieco herbaty, powiedzia³: 

„s¹dzi³em, ¿e myœlicie o Casarolim”. Zastanawia³em siê 

nad tym d³ugo - odpowiedzia³ Albino, s¹dzê ¿e w du¿ej mierze jego 

praca jest œwietna, ale ja podzielam punkt widzenia Giovani Benelli, 

co do pewnych inicjatyw, które zosta³y powziête w ostatnich 

latach w stosunku do Europy Wschodniej. Villot pozosta³ lodowa- 

51

ty. Ale zobaczymy go œmiej¹cego siê nieprzyzwoicie w telewizji 

w dwa dni póŸniej. 

David Yallop pisze: Ta nieprzenikliwoœæ zimna i zawodowa, która 

go charakteryzowa³a, trwa³a. Wreszcie zachêcony przez papie- 

¿a, wysun¹³ obiekcjê, ¿e 

TE NOMINACJE S¥ PRZECIWNE ¯YCZENIOM 

ZMAR£EGO OJCA ŒWIÊTEGO 

i bêd¹ uznawane jako rodzaj zaparcia siê jego pontyfikatu. Powie 

siê, ¿e zdradziliœcie Paw³a. 

Dyskusja trwa³a prawie dwie godziny. Gdy Villot wyszed³ by³a 

noc. (...) 

(...) Albino Luciani by³ bia³ym œwiat³em, które lœni w ciemnoœciach... 

Zapragn¹³ bardzo, po tych wielkich decyzjach, zatelefonowaæ 

natychmiast do kardyna³a Codo do Mediolanu. Ale Diego Lorenzi, 

powiedzia³, ¿e nie bêdzie mo¿na uzyskaæ po³¹czenia przed 

godzin¹ dziewi¹t¹. Wówczas mia³a miejsce rozmowa i dotyczy³a 

zmian, które Luciani by³ zdecydowany dokonaæ.... Mówi³ do mnie 

przez dobr¹ chwilê tonem doskonale normalnym, zwierzy³ siê jedynie 

Davidowi Yallop, ostro¿ny kardyna³. Z tego mo¿na by³o wnioskowaæ, 

¿e nie mia³ ¿adnej choroby fizycznej. By³ pe³en pogody 

i nadziei. Jego ostatecznym po¿egnaniem by³y s³owa: módlcie siê. 

O godz. dziewi¹tej minut trzydzieœci Albino Luciani ¿yczy³ dobrej 

nocy swoim sekretarzom: „Buena notte”. (...) 

(...) Kardyna³ Villot równie¿ telefonowa³ tego wieczoru, ciekawe 

do kogo Do Marcinkusa O! Z pewnoœci¹! Dla mafii, która goni- 

³a ostatkami si³ - to by³a rzecz zdecydowana, nale¿a³o zastosowaæ 

w stosunku do Jana Paw³a I „rozwi¹zanie w³oskie” natychmiast, 

jeœli chcia³o siê unikn¹æ wiêzienia, przez gwa³town¹ œmieræ, albo 

wymuszone samobójstwo. Albo post¹piæ w taki sposób, aby zbrodnia 

da³a korzyœæ. A wiêc: 

1. Mord powinien byæ dokonany ukradkiem, po to ¿eby trwa³ ten 

stan korupcji, który mia³ miejsce przed wyborem Luciniego, nale- 

52

¿a³o tak dokonaæ mordu, aby zbrodniczy akt pozosta³ ukryty. 

2. Najbardziej 

SKUTECZNYM ŒRODKIEM ZABICIA PAPIE¯A 

BY£A TRUCIZNA 

Trucizna, która raz dana, nie pozostawi³aby ¿adnego œladu zewnêtrznego. 

Istnieje przesz³o 200 substancji tego rodzaju. Digitalina 

jest jedn¹ z nich. 

3. Kimkolwiek by³ ten, czy ci, którzy planowali zabiæ papie¿a 

w ten sposób, musieli mieæ dok³adn¹ znajomoœæ wnêtrza i zwyczajów 

Watykanu. 

4. Nale¿a³o, ¿eby wiedzieli, ¿e jakiekolwiek by by³y œlady po ich 

czynie, nie bêdzie autopsji. (oglêdzin zw³ok w celu ustalenia przyczyny 

œmierci) i ¿eby œlady i poszlaki by³y zatarte lub usuniête 

przez jedn¹ z pierwszych zawiadomionych osób. Punktem g³ównym 

dla spiskowców by³o to, ¿e nie powinno i nie mog³o byæ autopsji. 

Tutaj pozwolê sobie na dygresjê. Wiadomo, ¿e nie istnia³y zbrodnie 

doskona³e. Ale istnieje zbrodnia bolszewicko-¿ydowska, która 

jest cyniczna i bez ostro¿noœci, w jej zapleczu jest terror. Istnieje 

równie¿, chocia¿ siê o tym nigdy nie mówi, zbrodnia masoñska. 

Jest 

TO ZBRODNIA UPOZOROWANA NA SAMOBÓJSTWO 

lub wypadek, albo na œmieræ naturaln¹. Tym niemniej „alibi”, 

schemat wyjaœnieñ jest okreœlony z góry na wypadek gdyby jakaœ 

niezrêcznoœæ pozwoli³a odkryæ zbrodnicz¹ rêkê. (...) 

(...) Zbrodnia na Janie Pawle I ma wszystkie cechy zbrodni masoñskiej. 

Jeœli mia³a osi¹gn¹æ swój cel, nale¿a³o zbrodniê pope³niæ 

ukradkiem w taki sposób, ¿eby by³y rozs¹dne szanse na to, by 

œmieræ wyda³a siê naturaln¹. Przez prawie szeœæ lat, sprawcy morderstwa 

na Albino Luciani osi¹gnêli z porozumieniem to, co mo¿e 

zakwalifikowaæ jako jedn¹ ze zbrodni stulecia. 

53

To jest tak oczywiste, ¿e myœmy to przeczuli, tego samego dnia: 

napisaliœmy od razu: „To co go zabi³o, to otworzenie sekretnych 

dokumentów Paw³a VI”. (...) 

(...) Papie¿ Jan Pawe³ I zmar³ z powodu „œmiertelnej dawki digitaliny”, 

któr¹ za¿ywa³ jako lek. 

S³owo „digitalina” s³ychaæ jest wyraŸnie na nagraniu. 

W Rzymie, kto chcia³ wiedzieæ, wiedzia³, kto pragn¹³ swego spokoju, 

mia³ gotow¹ wersjê, z góry ustalon¹, alibi masoñskie, które 

kardyna³ Villot wyrecytowa³ natychmiast i którym znowu pos³u¿ono 

siê we wczorajszych dziennikach, a które zosta³y poœwiadczone 

przez P. Giovani Gennari, aby broniæ kuriê rzymsk¹ przeciwko 

rewelacjom œledz¹cego tê sprawê dziennikarza Davida Yallopa. 

Genari: „Poprzednik Jana Paw³a II zauwa¿y³ przez pomy³kê, zbyt 

du¿¹ dawkê œrodków uspokajaj¹cych... To po rozmowie z kardyna³em 

Villot 

PAPIE¯ MIA£ SIÊ POMYLIÆ 

co do dozy swoich lekarstw” /Ouest - France, wydanie datowane 

lipiec 1984./. 

Villot: „To by³ tragiczny wypadek. Papie¿, nie zdaj¹c sobie z tego 

sprawy, za¿y³ nadmiern¹ dawkê swego lekarstwa. Gdyby wykonywano 

sekcjê zw³ok, to wykaza³aby ona z pewnoœci¹ obecnoœæ 

przedawkowania. Nikt by nie uwierzy³, ¿e Jego Œwiêtobliwoœæ 

móg³ ³ykn¹æ nadmiern¹ dawkê przez przypadek. Niektórzy mówiliby 

o samobójstwie, inni o morderstwie. Porozumiano siê wiêc, 

aby nie dokonywaæ œcis³ej sekcji zw³ok”. 

T³umaczenie jest bezsensowne: sk¹d mo¿na wiedzieæ, co biedny 

zmar³y uczyni³ sam i bezwiednie 

Jest nieprawdopodobne: lekarstwo papie¿a, Effortil, nie mog³o 

spowodowaæ nag³ej œmierci niskociœnieniowca, nawet w podwójnej 

czy potrójnej dawce. 

Jest znies³awiaj¹ce; insynuacja 

54

MYŒLI O SAMOBÓJSTWIE BIEDNEGO PAPIE¯A 

przygnêbionego, nie mo¿na dopasowaæ do zbrodni. Jest nie do 

utrzymania: je¿eli tak wierzono, nale¿a³oby wrêcz odwrotnie - powzi¹æ 

wszelk¹ ostro¿noœæ, powolne dzia³anie i zabezpieczenie po 

to, aby nie mo¿na by³o dopuœciæ tezy o morderstwie i samemu 

móc siê powa¿nie usprawiedliwiæ przed trybuna³em. 

Trzeba wiêc uznaæ po sposobie w jaki kardyna³ Villot sformu³owa³ 

i narzuci³ podobne alibi, ¿e by³ Mistrzem, Wielkim Mistrzem 

sekretariatu masoñskiego. Wype³ni³ on zreszt¹ swoj¹ rolê, swoj¹ 

kontrolê bez ¿adnego zak³ócenia, z doskona³ym panowaniem nad 

sob¹, nad Koœcio³em i wydarzeniami. 

Siostra Vinceza wesz³a do pokoju o godz. czwartej minut czterdzieœci 

piêæ i zobaczy³a papie¿a w swoim ³ó¿ku, z „wyrazem cierpienia” 

wed³ug wypowiedzi Yallopa. 

Zbada³a ona puls. To wystarczy³oby, ¿eby stwierdziæ, ¿e zmar³, nawet 

je¿eli nie umar³ na jej oczach. Wed³ug jej wzdychaj¹cych s³ów do 

grupy francuskich ksiê¿y tego ranka, to „w jego toalecie” znalaz³a go 

martwym” wed³ug moich w³asnych informacji /z dat¹ 6 XI 1978/. 

Wydaje siê pewnym, ¿e œmieræ mia³a miejsce tego samego ranka, 

ale nikt nie chcia³, czy nie móg³ udzieliæ warunkowego ostatecznego 

namaszczenia Papie¿owi. O godzinie pi¹tej kardyna³ Villot 

stwierdzi³ œmieræ i zacz¹³ dzia³aæ jak mistrz w sposób nielegalny, 

ekskluzywny i metodyczny. To sugeruje zimn¹ krew, plan obmyœlony 

z góry i zdecydowan¹ wolê doprowadzenia rzeczy pomiêdzy 

tysi¹cami raf tam, gdzie nale¿a³o j¹ doprowadziæ. Zgarn¹³ do 

kieszeni fiolkê Effortilu z szafki nocnej, zabra³ ze skurczonych r¹k 

papie¿a notatki dotycz¹ce nominacji i zmian zdecydowanych poprzedniego 

dnia, zabra³ równie¿ okulary i 

PANTOFLE PAPIE¯A PRAWDOPODOBNIE 

SPLAMIONE ŒLADAMI WYMIOTÓW 

Mia³by równie¿ usun¹æ testament Papie¿a. 

¯adna z tych rzeczy nie by³a nastêpnie ponownie widziana, 

55

a przecie¿ ich szukano. On, albo jakiœ figurant, zadzwoni³ w tym samym 

czasie do balsamiarzy zw³ok i samochód Watykanu pojecha³ 

po nich. Fakt nie do uwierzenia, on by³ na miejscu równo o pi¹tej. 

Kardyna³ Viloot zobowi¹za³ zatem siostrê Vincezê do œlubowania 

milczenia o tym wydarzeniu i zabroni³ sekretarzom uprzedzaæ 

kogokolwiek, zanim ich nie upowa¿ni. 

Co siê dzia³o w ci¹gu nastêpnej godziny Tajemnica. Balsamiarze 

usi³owali na ciep³o, wymodelowaæ twarz zmar³ego i j¹ wybarwiæ. 

A dopiero o godz. szóstej dr Buzzonati, a nie dr Fontana, przeznaczony 

do tego, (dlaczego) przyby³, stwierdzi³ œmieræ bez ¿adnego 

aktu zgonu i przypisa³ j¹ ostremu zawa³owi miêœnia sercowego, 

który mia³ nast¹piæ wczoraj wieczorem, oko³o godziny dwudziestej 

trzeciej. Oœwiadczenie inspirowane i bez wartoœci lekarskiej. 

Villot zacz¹³ zawiadamiaæ kardyna³ów pocz¹wszy od godziny 

szóstej trzydzieœci, a zatem oko³o dwóch godzin póŸniej, ni¿ zawiadomi³ 

Instytut Medyczny, który by³ zobowi¹zany do wys³ania 

na miejsce braci Signoracci, balsamiarzy. 

Balsamiarze przyszli przed sakramentami, kardyna³ami i dr Fontan¹, 

który by³ do tych spraw wyznaczony. Oni byli panami dnia... (...) 

(...) Cia³o zosta³o przetransportowane zgodnie ze zwyczajem do 

sali Clementine, gdzie zbieg³ siê niezmierzony t³um. 

Odwiedzaj¹cy tego ranka zachowali wszyscy w swej pamiêci rysy 

œci¹gniête, twarz wykrzywion¹ i bolesn¹ Papie¿a. Wed³ug innego 

Ÿród³a, o 11-tej wrócili panowie dnia. 

Zamkniêto drzwi i próbowano wymodelowaæ, teraz na zimno, 

wyraz twarzy i przypuszczalnie go uszminkowano. Villot móg³ 

wejœæ w porozumienie z nimi, bez wiêkszego oporu z ich strony, 

co do poœpiesznego zabalsamowania nielegalnego i rzeczywiœcie 

szczególnego, tego samego wieczoru. 

Podczas gdy wierni t³oczyli siê we ³zach w oœwietlonej kaplicy 

i kiedy s³yszano mê¿czyzn i kobiety przechodz¹cych przed cia³em 

i krzycz¹cych do bezw³adnej formy cia³a:... - Kto ci to uczyni³ 

56

KTO CIÊ ZAMORDOWA£ 

na trzecim piêtrze pa³acu pontyfikalnego z ponurym poœpiechem, 

pod rozkazami tak zwanego szefa Koœcio³a Tymczasowego, 

siostry my³y, czyœci³y wszystko do po³ysku. 

Po co ta gorliwoœæ Po co ten poœpiech Dla zatarcia œladów, 

kroków, odcisków palców Dla oczyszczenia rozrzuconych wymiotów 

z toalety, z ³ó¿ka ku któremu siostra Vinceza mia³a odprowadziæ 

swego Ojca duchownego umieraj¹cego, ona sama, s¹dz¹c 

¿e za chwilê zemdleje „Wymioty stanowi¹ czêsto jeden z symptomów 

zbyt silnej dawki digitaliny”. Sekretarze pakowali i zabierali 

rzeczy biednego Papie¿a w³¹cznie z jego listami, notatkami, 

w których by³a garœæ osobistych wspomnieñ. 

Jaki¿ demon znêca³ siê w ten sposób nad relikwiami drugiego 

papie¿a, mêczennika, czasów wspó³czesnych! 

O godz. 18-tej ca³oœæ 19-stu pomieszczeñ apartamentów pontyfikalnych 

by³a ca³kowicie opró¿niona ze wszystkich rzeczy zwi¹zanych 

choæby poœrednio z pontyfikatem Lucianego. Pieczêcie zosta³y 

na³o¿one na drzwiach przez niezmordowanego i skrupulatnego 

kardyna³a w³óczêgê. (...) 

(...) Na naleganie Watykanu /w³óczêgi, który wówczas rozkazywa³ 

jako pan Watykanu /, nie usuniêto ze zw³ok ani jednej kropli 

krwi, nie usuniêto ¿adnego organu. 

Wykorzystano zastrzyki z formolu i innych œrodków chemicznych 

do cia³a przez ¿y³y i arterie koœci udowych. 

Przyczyna okresu 3 godzin czasu dla tego procesu wi¹¿e siê 

z tym, ¿e przewa¿nie jak to jest zwykle stosowane, wyci¹ga siê 

krew, albo miesza siê j¹ z roztworem solnym, aby rozp³yn¹³ siê po 

ca³ym ciele. Watykañski w³óczêga trzyma³ siê tego absolutnie, aby 

nie wyci¹gniêto ani jednej kropli krwi. (...) 

(...) Dla nas i równie¿ dla nich z pewnoœci¹ jeszcze bardziej, 

w tym le¿y dowód formalny, nie podlegaj¹cy dyskusji i wystarcza- 

57

j¹cy - udzia³u œwiadomego, wolnego i dzia³aj¹cego kardyna³a sekretarza 

Pañstwa, Jean’a Villot, w morderstwie Papie¿a Jana Paw³a I. 

Niewielka iloœæ tego p³ynu by³aby starczy³a, niew¹tpliwie, aby 

bieg³y lekarz stwierdzi³ obecnoœæ substancji toksycznych, jakie 

one by nie by³y. Co siê tyczy wnêtrznoœci, gdyby je bracia Signoracci, 

jak ka¿e zwyczaj wyjêli przedwstêpnie przed ca³ym balsamowaniem, 

one same s³u¿y³yby samo przez siê do autopsji, której 

przez ca³y dzieñ Jean Villot energicznie odmawia³. 

By³a noc, kiedy to wszystko zosta³o zakoñczone o godz 21-szej. 

On sam by³ noc¹. Kard. Villot wycofa³ siê wreszcie, aby po³o¿yæ siê 

spaæ przed pó³noc¹. On dobrze pracowa³. W 16 godzin po swoim 

szczególnym zgodnie, Jan Pawe³ I nie by³ ju¿ niczym wiêcej jak tylko 

wspomnieniem tam, gdzie pracowa³ jeszcze wczoraj, jako œwiat³y 

i kochany wspólny Ojciec. To by³o tak, jakby on tu nigdy nie 

przyszed³, jakby w ogóle nie ¿y³. Z chwil¹, gdy Jego cia³o by³o zabalsamowane, 

wszelka autopsja by³a daremna. Jego mieszkanie 

ukryte, wyczyszczone do po³ysku, opieczêtowane, ¿adna rewizja, 

¿adne rekwizycje s¹dowe nie dosz³yby do niczego. Jego rzeczy, jego 

papiery zabrane zniknê³y, nie zabrano by wiêcej ani jednego dowodu 

zbrodni. Taka jest gorliwoœæ masoñska. (...) 

58

Rozdzia³ V - 

JAK POZNAÆ ¯YDO-MASONA 

„Doktryna Wolnomularstwa jest wszêdzie ta sama. 

Chocia¿ ceremonia³ i rytua³y... ró¿ni¹ siê 

w wielu krajach”. 

Maykay, mason 

1. Mason uwa¿a obowi¹zek wiernoœci wobec zwi¹zku za wa- 

¿niejszy od obowi¹zku wobec pañstwa, którego jest obywatelem. 

2. Mason zachowuje obowi¹zkow¹ obojêtnoœæ wobec wszelkich 

religii. 

3. Bóstwem masoñskim jest istota nazywana „Wielkim Budowniczym 

Wszechœwiata”. 

4. Masoni dzia³aj¹ za „zas³on¹ tajemniczoœci”, staraj¹c siê ukryæ 

nie tylko dzia³ania i cele, lecz nawet ich moraln¹ i filozoficzn¹ naukê. 

5. Potêga masonerii le¿y w jej tajnoœci 

6. Dla masona lo¿a jest podstawow¹ jednostk¹ organizacyjn¹. 

7. Symbolem masoñskim s¹ litery J.G.O - czyli Judaei Gubernabunt 

Orbem /¯ydzi bêd¹ rz¹dziæ œwiatem!/ 

LO¯A 

(...) Najni¿sz¹ komórk¹ organizacyjn¹ w masonerii jest lo¿a. Nazw¹ 

t¹ okreœla siê zarówno miejsce zebrañ i „pracy” pewnego zespo³u 

masonów, jak równie¿ i sam zespó³. W œcis³ej nomenklaturze 

masoñskiej termin „lo¿a” oznacza komórkê organizacyjn¹ z³o- 

¿on¹ wy³¹cznie z masonów trzech pierwszych stopni, zespo³y wy- 

¿sze nazywaj¹ siê odmiennie. Lo¿e trzech pierwszych stopni bywaj¹ 

tak¿e czêsto nazywane lo¿ami symbolicznymi lub niebieskimi, 

albo lo¿ami œw. Jana. Nazwa 

„LO¯A” POCHODZI Z HEBRAJSKIEGO 

i zwi¹zana jest ze Œwi¹tyni¹ Salomona. Wyjaœnia to dok³adnie 

mason rabin Borchardt: 

59

„Bardzo du¿o napisano o znaczeniu s³owa „lo¿a”. Pochodzi ono 

od hebrajskiego s³owa „liszche” i znaczy „pokój przyleg³y”. „Dom 

Bo¿y” czyli Œwi¹tynia Salomona mia³a oprócz trzech istotnych 

czêœci albo pomieszczeñ specjalnie du¿o „pokojów przyleg³ych” 

(ló¿) do okreœlonych celów. Dlaczego zakon masoñski wybra³ nazwê 

„lo¿a”, a nie Œwi¹tynia” albo „Dom Bo¿y” mo¿e byæ tylko na 

górze Morja [na której by³a zbudowana Œwi¹tynia Salomona], 

gdzie mo¿na sobie pomyœleæ pion do „niebiañskiego Jeruzalem” 

czyli do „Duchowego Syjonu”, a wiêc do pa³acu „Wielkiego Budowniczego 

Wszechœwiata”. Dlatego wszystkie miejsca odleg³e od 

[góry] Morja, musz¹ otrzymaæ - bo nie mog¹ inaczej - tylko nazwê 

„pokoje przyleg³e [do Œwi¹tyni Salomona]” - lo¿e. 

Nowa lo¿a mo¿e byæ za³o¿ona tylko przez istniej¹c¹ ju¿ organizacjê 

masoñsk¹ (np. „Wielk¹ Lo¿ê”), która udziela jej swego patentu. 

Wówczas dopiero nowo powsta³a lo¿a staje siê regularn¹ 

i uznan¹. W ten sposób lo¿e ca³ego œwiata s¹ ze sob¹ w pewnej 

³¹cznoœci organizacyjnej. Lo¿e nie uznane zw¹ siê pok¹tnymi. 

Pracami lo¿y kieruje zarz¹d - rozmówicie, nieraz bardzo szumnie 

w lo¿y nazywany - z „Mistrzem Katedry” na czele. 

W poszczególnych krajach istniej¹ lo¿e, s¹ to jak gdyby poszczególne 

stowarzyszenia. Nad pewn¹ iloœci¹ ló¿ w granicach - 

zazwyczaj - jednego pañstwa stoi „Wielki Wschód” albo „Wielka 

Lo¿a”, która jest centraln¹ organizacj¹ lo¿ masoñskich w danym 

pañstwie i stanowi dla nich bezpoœredni¹ w³adzê administracyjn¹. 

(...) 

(...) „Wielka Lo¿a” sk³ada siê z delegatów podleg³ych sobie ló¿, 

miêdzy którymi czêsto bywaj¹ „Mistrzowie Katedry”, i dzia³a 

w analogicznych formach jak lo¿a. Pracami „Wielkiej Lo¿y” kieruje 

zarz¹d z „Wielkim Mistrzem” na czele; zbiera siê ona w okreœlonych 

terminach na „Wielkie Zgromadzenia”. (...) 

(...) Ponad trzema tradycyjnymi stopniami: „Ucznia”, „Czeladnika” 

i „Mistrza”, które s¹ jednakowe w lo¿ach ca³ego œwiata, istnie- 

60

j¹ tzw. stopnie wy¿sze. Ich iloœæ oraz rodzaj, jak równie¿ sposób 

organizacji masonów wy¿ej „wtajemniczonych”, nie jest jednolity, 

lecz zale¿y od obrz¹dku (rytu), jaki w danym czasie i miejscu obowi¹zuje. 

Co to jest obrz¹dek Masoneria jest organizacj¹ tajn¹. Ukrywa 

swoich ludzi i swoje „nauki”. Do ukrycia „tajnych nauk” s³u¿y masonerii 

jej symbolika. Tzw. „wtajemniczenie” polega na wyjaœnieniu 

symboli. „Wyjaœnienie” to odbywa siê w uroczysty sposób, 

z odpowiednimi ceremoniami i specjalnymi obrzêdami, silnie oddzia³ywuj¹c 

na s³absze psychicznie jednostki i urabiaj¹c je duchowo. 

„Wtajemniczenie” to jest w ka¿dym stopniu - oczywiœcie - tylko 

czêœciowe, a zupe³ne - mo¿na przypuszczaæ - w stopniach najwy¿szych, 

po mo¿liwie 

PE£NYM ZJUDAIZOWANIU NIE-¯YDA 

Ceremonie i obrzêdy przy „wyjaœnianiu” tworz¹ to, co nazywamy 

rytua³em. 

Symbolika wszystkich stopni, a œciœlej mówi¹c - uk³ad i kolejnoœæ 

symboli (gdy¿ g³ówne symbole s¹ we wszystkich lo¿ach takie 

same) oraz rytua³ wszystkich stopni tworz¹ razem pewien zamkniêty 

system, system poznawania „tajnej nauki” i urabiania duchowego. 

System ten w³aœnie nazywamy obrz¹dkiem albo rytem. 

Je¿eli organizacjê masoñsk¹ (np. „Wielk¹ Lo¿ê”) przyrównamy do 

szko³y, a treœæ duchow¹ masonerii do tego, co siê w tej szkole uczy, 

to obrz¹dek bêdzie metoda, systemem nauczania. Szko³a, ucz¹c, 

jednoczeœnie wychowuje w odpowiednim kierunku. Masoneria 

„wyjaœniaj¹c”, wychowuje tak¿e w okreœlonym duchu - judaizuje. 

Obrz¹dek, sposób „wtajemniczania” (judaizowania), musi byæ 

przystosowany do poziomu umys³owego adepta i jego mentalnoœci. 

W inny sposób trzeba by³o judaizowaæ ludzi w XVIII w., 

a w inny - dzisiaj; w inny - ludzi o wysokim poziomie umys³owym, 

a w inny - prostsze umys³y. Dalej: 

61

W INNY SPOSÓB TRZEBA 

JUDAIZOWAÆ KATOLIKA 

o rozbudzonym poczuciu narodowym, a w inny - narody protestanckie, 

zjudaizowane ju¿ czêœciowo na innej drodze. St¹d 

obrz¹dki masoñskie musza siê zmieniaæ z czasem, musi ich byæ 

w ka¿dym czasie kilka: musz¹ siê one przystosowywaæ do wymagañ 

chwili i œrodowiska. (...) 

STOPNIE NAJWY¯SZE 

(...) Nad ca³¹ organizacj¹ jest s³ynna Alliance Israelite Universelle 

(Wszechœwiatowy Zwi¹zek ¯ydowski), w skrócie „Alit”. Rz¹dzi 

on polityk¹ niby ¿ydowsk¹, w rzeczywistoœci œwiatow¹. 

Zarz¹d tego zwi¹zku stanowi Rada Siedmiu rozkazuj¹ca Lloyd- 

George’om Brandom i Wilsonom. 

„Na rozkaz Rady Siedmiu Woodrow Wilson stworzy³ „Ligê Narodów”, 

która bez realnej egzekutywy, rozdaje na prawo i lewo ³aski 

i nie³aski - tê okropn¹ karykaturê trybuna³u miêdzynarodowego. 

Ponad laboratorium politycznym Rady Siedmiu, oczekuje 

podobno intronizacji i koronacji Król ¿ydowski. Ka¿dy ¯yd w to 

wierzy. 

NIE KORONOWANY 

KRÓL ¯YDOWSKI 

RADA SIEDMIU 

ALIT - WSZECHŒWIATOWY 

ZWI¥ZEK ¯YDOWSKI 

UKRYTE STOPNIE 

GENERA£ WIELKI INSPEKTOR - 33° 

KSI¥¯Ê KRÓLEWSKIEJ TAJEMNICY - 32° 

WIELKI INSPEKTOR 

INKWIZYTOR KOMANDOR - 31° 

RYCERZ KADOSZ MASOÑSKI ŒWIÊTY - 30° 

NIEAKTUALNE - 19° - 29° 

62

RÓ¯OKRZY¯OWIEC - 18° 

NIEAKTUALNE - 4° - 17° 

MISTRZOWIE - 3° 

TOWARZYSZE - 2° 

UCZNIOWIE - 1° 

ZNAKI MASONÓW 

Trójk¹t. 

Pion. 

K¹tomierz. 

£opata. 

M³otek. 

Linijka. 

Cyrkiel. 

Piêciok¹t z liter¹ G w œrodku (Gnosis = poznanie, wiedza). 

Liœcie akacji. W Pary¿u wychodzi pismo masoñskie pt. „Acacia”. 

Na pogrzebach masonów nios¹ ga³êzie akacji, a na ich grobach 

sadz¹ te drzewa. 

Masoni porozumiewaj¹ siê umówionymi znakami r¹k. W razie 

niebezpieczeñstwa np. na polu bitwy mason wydaje znak o pomoc 

(Signe de detresse Nothzeichen). Tak bywa³o neiejednokrotnie 

wœród oficerów francuskich i niemieckich. Ten znak nale¿y w³aœciwie 

tylko do mistrzów, ale w razach nadzwyczajnych udziela siê 

i uczniom. 

Tatuowanie krzy¿a na piêtach lub noszenie go w butach nale¿y 

do atrybucji stopni, od 30°. Mistrz (3°), któremu wolno bywaæ 

w koœciele, ma stawaæ nogami pod k¹tem prostym, na kszta³t rozwartego 

cyrkla. (...) 

63

Rozdzia³ VI - 

MASONERIA W POLSCE 

„Pojêcie OJCZYZNA jest przestarza³e. Musi byæ 

zast¹pione przez OJCZYZNÊ ŒWIATOW¥!” 

Kongres Masoñski w Belgradzie w 1926 r. 

Z ksi¹¿ki Stanis³awa Tworkowskiego pt. „Polska bez ¯ydów“: 

(...) Zaraza masoñska przedosta³a siê do Polski w 16 wieku 

w formie „nowinek” protestanckich, kalwiñskich, socyniañskich 

i innych. 

Jej ojcami duchowymi s¹ W³och Socyn, Czech Komeñsky i ca- 

³¹ plejad¹ ³otrów i zdrajców, którzy u³atwiali „masonowi” Karolowi 

Gustawowi zalew i zniszczenie Polski szwedzkim „Potopem”. 

Usadowi³a siê natomiast na dobre masoneria w Polsce za czasów 

masonów - królów Augusta I i Augusta Mocnego. 

Dokona³a ona w porozumieniu z Prusami, po uprzednim moralnym 

zniszczeniu Polski, zbrodni jej rozbioru, co by³o potrzebne 

masonerii - kaha³owi w walce z „samper fidelis” (zawsze wiern¹) 

Polsk¹, ostoj¹ Katolicyzmu i co by³o potrzebne masonerii - ¯ydom 

dla urzeczywistnienia przepowiedni Franka o Polsce „nowej ziemi 

obiecanej” do której 

OD CZASÓW ROZBIORÓW POCZN¥ D¥¯YÆ ¯YDZI 

Z CA£EGO ŒWIATA 

Masoneria w Polsce Niepodleg³ej odgrywa znaczn¹ rolê. Stykaj¹ 

siê w naszej OjczyŸnie obrz¹dki: „Szkocki” i „Wielki Wschód” 

oraz ¿ydowski „Bnei - Brith”. Wp³ywy masoñskie przenikaj¹ niektóre 

dziedziny naszego ¿ycia, wprowadzaj¹c do niego dezorganizacjê 

i zamêt. 

Fa³szywymi deklaracjami o „mocarstwowoœci”, „zjednoczeniu”, 

„patriotyŸmie” (przyodziewaj¹c siê nawet w szaty „katolickie” czy 

„antysemityzmu”), uwodz¹ dobrej woli i wielkiej naiwnoœci „obywateli”, 

k³óc¹ naród, tamuj¹c jego naturalny pêd do rozwoju i wiel- 

64

koœci. Masonerii zale¿y w tej chwili na tym, aby by³a Polska, ale 

ani narodowa, ani wielka, ani tym bardziej prawdziwie katolicka. 

Masoneria chce, ¿eby Polska by³a Judeo-Polsk¹. W tym kierunku 

zmierzaj¹ jej plany i wysi³ki i dla osi¹gniêcia tego celu, wszelkimi 

sposobami os³abia naród polski. 

Kto nale¿y w Polsce do masonerii... 

Jakie nazwiska, wywieraj¹ce wp³yw na bieg naszego politycznego 

i gospodarczego ¿ycia, nale¿¹ jednoczeœnie do tej przeklêtej ¿ydowskiej 

sekty... Z wielu wzglêdów nie mo¿na jeszcze dziœ tego 

ujawniæ. Wyjaœni to dopiero przysz³a historia 

WIELKIEJ NARODOWEJ POLSKI 

Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1938 r. 

rozwi¹za³ masoneriê w Polsce... Jak dalece dekret zostanie wprowadzony 

w ¿ycie - przysz³oœæ nam powie... (...) 

Z ksi¹¿ki Ignacego Okszy-Grabowskiego pt. „Masoneria”: 

(...) Mówimy o wypadkach œciœle wspó³czesnych, nie mo¿emy 

siê wdawaæ w historiê masonerii polskiej. Twierdzimy tylko, ¿e ¿y- 

³a ona i rozwija³a siê lub upada³a w warunkach wyj¹tkowych. 

Powstanie masonerii polskiej zbieg³o siê z utrat¹ niepodleg³oœci 

politycznej. Ta utrata spowodowa³a koniecznie i utratê niepodleg³oœci 

umys³owej. Patrioci rzuceni na zdradliwe fale miêdzynarodówki. 

Rewolucyjna idea masoñska sprzêg³a siê niemal nierozdzielnie 

z wyzwoleniem politycznym Polski. By³a to koniecznoœæ 

historyczno-psychologiczna. Aczkolwiek by³y ju¿ i zrozumienia 

g³êbsze. W r. 1818 prof. uniwersytetu wileñskiego Szymkiewicz, 

sam mason, wyst¹pi³ z lo¿y publicznie, og³aszaj¹c swój protest 

przeciwko zgubnym wed³ug niego machinacjom. 

Dzia³ania masonerii nie wyzwoli³y pañstwa polskiego, ale wyzwoli³y 

¯ydów w Polsce, którzy od czasów Napoleona, a¿ do doby 

dzisiejszej niepowstrzymanie roœli w potêgê. Odbudowanie polityczne 

Polski by³o skutkiem anormalnego stanu Europy i wynik³ej 

z tego powodu straszliwej wojny. Katastrofa rozbiorowa zniweczo- 

65

na przez inn¹ dziejow¹ katastrofê. 

Dawna masoneria polska jest historycznie tak samo zrozumia- 

³a, jak przesady naszej poezji romantycznej, w której czêsto rozpacz 

œwiêtego uczucia g³adzi grzechy przeciwko œwiadomoœci rozumnej. 

Ale dziœ 

Dzisiaj, gdy Polska stanê³a, a jej zdrowy i m³ody naród buduje 

pañstwow¹ strzechê, 

MASONERIA POLSKA TO PRZE¯YTEK 

NIESZCZÊSNYCH LAT NIEWOLI 

Ponury cieñ tej igraszki, jak¹ Europa przez dwa lata czyni³a 

z Polsk¹. ród³o jej le¿y poza krajem i poza kontrol¹ spo³eczn¹, tym 

bardziej, ¿e lo¿e s¹ u nas organizacjami tajnymi i troskliwie pilnuj¹ 

swojej maski. Masoni polscy dopuszczeni faktycznie tylko do 

trzech stopni najni¿szych, zupe³nie nieuœwiadomieni, co do celów 

i akcji swoich w³adz wy¿szych, których z samej natury organizacji 

znaæ nie mog¹, odgrywaj¹ rolê niebezpiecznych biernych narzêdzi. 

Na pró¿no roi siê im, ¿e s¹ ludŸmi „kulturalnymi”, w rzeczywistoœci 

stoj¹ na poziomie „sanctae simplictatis”, to jest ubóstwa duchowego. 

Zdaje siê im, ¿e s¹ „wyborem ludzkoœci”, podczas gdy 

istotnie s¹ woŸnymi kantorów miêdzynarodowej finansjery. (...) 

Z ksi¹¿ki K. M. Morawskiego i W. Moszczyñskiego pt. „Co to jest 

masoneria”: 

(...) Po odzyskaniu niepodleg³oœci regularn¹ masoneriê polsk¹ 

„Obrz¹dku Szkockiego Dawnego Uznanego” zak³ada w Polsce 

„Wielki Wschód Francji”. Polskie lo¿e masoñskie, za³o¿one na ziemiach 

polskich przed, w czasie i tu¿ po wielkiej wojnie przez 

„Wielki Wschód Francji”, tworz¹ w czasie wojny bolszewickiej 

„Wielk¹ Lo¿ê Polski”. Od tej pory ló¿ „Wielkiego Wschodu Francji” 

na ziemiach polskich formalnie ju¿ nie ma, s¹ tylko lo¿e „Wielkiej 

Lo¿y Polski”. Pracuj¹ one wed³ug „Obrz¹dku Szkockiego Dawnego 

Uznanego”, wed³ug którego pracuje znaczna wiêkszoœæ ló¿ 

„Wielkiego Wschodu Francji”. Podlegaj¹ one od czasu swego po- 

66

wstania niepodzielnym wp³ywom masonerii francuskiej („Wielkiego 

Wschodu Francji”). Powoli jednak masoneria anglosaska zaczyna 

wp³ywy te podgryzaæ i w 1926 r. dochodzi do decyduj¹cej 

rozgrywki, po uprzednim silniejszym ataku w 1924. Wp³ywy masonerii 

francuskiej ostatecznie zostaj¹ zgniecione si³a w 1930 r. Od 

tego czasu wp³ywy masonerii anglosaskiej w masonerii polskiej 

„Obrz¹dku Szkockiego Dawnego Uznanego” gruntuj¹ siê ostatecznie 

i panuj¹ do dnia dzisiejszego, czego dowodem jest chocia¿by 

inspekcja „Wielkiej Lo¿y Polski” i „Najwy¿szej Rady” przez „brata” 

Cowles’a w 1936 r. 

Rozgrywki te nie wywo³a³y w „Wielkiej Lo¿y Polski” czy „Najwy¿szej 

Radzie” formalnego roz³amu organizacyjnego. Zgrzyty 

oczywiœcie - i to nawet doœæ du¿e - by³y. Wiêkszoœæ jednak masonów 

polskich, orientuj¹cych siê na „Wielki Wschód Francji”, podda³a 

siê ostatecznie nowym wp³ywom. Pewne tylko jednostki 

przenios³y siê po latach 1926-30 do ló¿ zagranicznych, poza zasiêgiem 

w³adzy „Wielkiej Lo¿y Polski”, a w zasiêgu wp³ywów „Wielkiego 

Wschodu Francji”. „Wielki Wschód Francji” nie zaniecha³ 

prawdopodobnie ze swojej strony kontrakcji i zacz¹³ organizowaæ 

masonów z Polski bezpoœrednio w swoich w³asnych lo¿ach. 

Cz³onkowie wiêc jego z Polski ¿yli - jak to siê w ¿argonie masoñskim 

mówi - „w diasporze”. Czy wytworzy³ on w Polsce na nowo 

swoje w³asne lo¿e Nie znaleŸliœmy, jak ju¿ powiedziano wy¿ej, 

¿adnego œladu ich istnienia w wydawnictwach masoñskich, nam 

dostêpnych. Byæ mo¿e, i¿ - o ile one istniej¹ - s¹ traktowane jako 

pok¹tne, tzn. nieuznane. 

Po 1935 r. wp³ywy francuskie w masonerii polskiej zaczê³y na 

nowo wyraŸniej podnosiæ g³owê, co powiêkszy³o jeszcze bardziej 

trudnoœci polityczne masonerii. „Wielki plan” masoñski na najbli¿- 

sz¹ przysz³oœæ (1940), „konsolidacja narodowa” w masoñskim rozumieniu, 

wytycza sobie jako cel pozyskanie drog¹ pewnych 

ustêpstw i kompromisów wp³ywów francuskich i pogodzenie ich 

67

z wp³ywami anglosaskimi, by móc skierowaæ ca³¹ sw¹ zjednoczon¹ 

si³ê do walki o „swoj¹” Polskê.(...) 

MASONERIA A POLSKOŒÆ 

W tym wzglêdzie u nas nie panuj¹ jeszcze równie „wyklarowane” 

pojêcia. Ci¹gle siê mówi o tym, ¿e w XVIII i XIX stuleciu do 

masonerii nale¿eli wielcy nasi patrioci (nie licz¹c szeregu „porz¹dnych 

ludzi”), ¿e zatem na karb masonerii w znacznej nale¿y po³o- 

¿yæ mierze wiele ze zdobyczy ducha patriotycznego. To ba³amutne 

pojêcie trwaæ bêdzie tak d³ugo, jak d³ugo nie ustali siê: a) w³aœciwego 

stosunku masonerii w tym czasie do naszych zaborców; b) 

roli jak¹ odegra³a w wywo³ywaniu i likwidowaniu naszych powstañ; 

c) stanowiska, jakie wzglêdem niej zajmowali rzeczeni patrioci, 

zrazu nieraz nieœwiadomi, niebaczni na g³êbsze jej cele; po 

czym zaœ, w razie ich „opatrzenia siê”, stanowiska jakie wzglêdem 

nich zajê³a masoneria. 

WP£YWY MASONERII U NAS 

Tak jak siê nie docenia dot¹d u nas nale¿ycie wp³ywów, jakie 

wolnomularstwo wywiera³o na rozbiory i rewolucje narodowe, tak 

te¿ nieraz sk³onnym by siê by³o nie doceniaæ wp³ywu, jaki wywiera 

masoneria na odrodzone pañstwo polskie. S¹dzê, ¿e nieporozumienie 

to siê wyjaœni, skoro sobie uœwiadomimy, ¿e aby wp³yw 

wywieraæ, masoneria w Polsce nie potrzebuje byæ ani zbyt liczna, 

ani zbyt mocno zorganizowana, skoro za ni¹ stoi i oparcie jej daje 

czteromilionowe ¿ydostwo. Ale, by to sobie uœwiadomiæ, przestaæ 

trzeba negowaæ „judeo-genezê” masonerii. 

68

Rozdzia³ VII 

LABORATORIUM IDEI 

Jest ich na œwiecie oko³o 10 milionów: 4,5 do 5 mln w Ameryce, 

milion w Wielkiej Brytanii, kilkaset tysiêcy w pozosta³ych 

krajach zachodnich. 

W Polsce liczba masonów dochodzi do 500. 

„Towarzysze przyst¹pili do Rafa³a i zaczêli go rozbieraæ. Œci¹gnêli 

jego frak, kamizelkê, obna¿yli praw¹ pierœ; œci¹gnêli trzewiki, 

poñczochê i obna¿yli do kolana lew¹ nogê. (...) 

Szerok¹ i grub¹ chust¹ zawi¹zali mu oczy. Wówczas us³ysza³ 

g³os mówcy: 

- Zabieram kapelusz waæpana, szpadê, zegarek i wszystkie metale, 

jakiekolwiek masz przy sobie. (...) 

Po chwili Rafa³ uczu³, ¿e stoi miêdzy dwoma ludŸmi, ¿e ktoœ jest 

przed nim i dotyka jego piersi koñcem szpady” - tak Stefan ¯eromski 

w „Popio³ach” opisuje ceremonie inicjacji, czyli moment 

przyst¹pienia nowego cz³onka do masonerii. 

Wolnomularstwo jednak nadal pozostaje sfer¹ domys³ów i interpretacji. 

Spotkania cz³onków ló¿ masoñskich s¹ tajne, a oni sami 

bardzo broni¹ swej intymnoœci. Tajemnic¹ jest nawet sam fakt 

przynale¿noœci do masonerii. 

SK¥D SIÊ WZIÊLI MASONI 

- Najprawdopodobniej z Anglii. Tam bowiem dzia³a³y gilidie wolnych 

murarzy - bractwa, które swymi korzeniami siêga³y czasów 

œredniowiecza. Cz³onkami ich byli budowniczowie katedr gotyckich, 

którzy chc¹c chroniæ tajemnicy swego zawodu ³¹czyli siê 

w elitarne grupy wolnomularzy. Nale¿eli do nich najlepsi muratorzy. 

Tajniki zawodu przekazywali sobie ustnie lub za pomoc¹ symboli, 

szyfrów, znaków. Zbierali siê w lo¿ach - zamkniêtych dla obcych 

pomieszczeniach - znajduj¹cych siê podczas budowy katedry 

obok niej. 

69

Z czasem zmieni³ siê nieco sk³ad i charakter ló¿. Zaczêli przybywaæ 

do nich przedstawiciele wy¿szych warstw spo³ecznych, nêceni 

panuj¹cym tam ³adem, g³oszonymi ideami moralnoœci i solidarnoœci, 

jakich brakowa³o w otaczaj¹cym œwiecie. 

Lo¿e pocz¹tkowo zbiera³y siê w gospodach. Pierwsza lo¿a, która 

zapocz¹tkowa³a masoneriê we wspó³czesnym rozumieniu spotka³a 

siê w dzieñ Jana Chrzciciela 1717 roku w londyñskiej gospodzie 

„Pod Gêsi¹ i Rusztem”. 

Dopiero, gdy do masonerii zaczêli nap³ywaæ arystokraci 

i szlachta, zebrania przenios³y siê do pa³aców. 

W 1717 roku powsta³a zwierzchnia Wielka Lo¿a Londynu i Okolic 

oraz zosta³ wybrany pierwszy Wielki Mistrz. Od tego momentu 

zaczyna siê nowy rozdzia³ w dziejach wolnomularstwa. Z poprzedniego 

okresu zosta³a tylko symbolika - praca cz³owieka nad sob¹, 

a¿ do osi¹gniêcia doskona³oœci, co przypomina³o ciosanie bry- 

³y, a tak¿e symbolika: kielnia symbolizowa³a tolerancjê wobec bliŸniego, 

pion - postawê moraln¹, kotwica - wiernoœæ, gorliwoœæ, 

m³otek - sumienie. 

W 1723 roku pastor James Anderson opublikowa³ konstytucjê 

Wolnych Mularzy, w której zawarte by³y podstawowe idee masoñskie: 

idea naturalnego prawa moralnego, wartoœci etycznych stoj¹cych 

ponad wyznaniowymi konfliktami, zasada powszechnej 

równoœci cz³onków oraz nakaz tolerancji. Zasady te sta³y siê przyczyn¹ 

konfliktu zarówno z pañstwem feudalnym, jak z Koœcio³em 

katolickim. Ten ostatni zarzuca³ masonerii stawianie na równi 

wszystkich religii i przyczynianie siê do degradacji pojêcia Boga. 

Stanowisko Koœcio³a by³o bardzo kategoryczne i wi¹za³o siê z nak³adaniem 

ekskomuniki na cz³onków masonerii. Dopiero II Sobór 

Watykañski zniós³ ekskomunikê wolnomularzy utrzymuj¹c jednak 

zakaz wstêpowania katolików do masonerii. 

Pod koniec XVIII ruch „symbolicznej kielni” przenosi siê z Wysp 

Brytyjskich do Europy. Mno¿¹ siê obrzadki i ryty. Nastêpuje 

70

podzia³ wolnomularstwa na podstawowe od³amy: tradycyjne, regularne 

(anglosaskie) oraz niedogmatyczne, postêpowe (romañskie). 

Wykszta³caj¹ siê zwi¹zki krajowe zwane obediencjami z w³asnymi 

Wielkimi Lo¿ami (wolnomularstwo regularne) lub Wielkimi 

Wschodami (romañskie). 

TAJEMNICA WOLNOMULARSTWA W POLSCE 

Polska masoneria narodzi³a siê pod koniec lat dwudziestych 

XVIII wieku. Jest rówieœniczk¹ wolnomularstwa niemieckiego 

i w³oskiego. Masoni dzia³ali a¿ do 1821 roku, kiedy to po raz 

pierwszy z rozkazu cara Aleksandra I wprowadzono zakaz przynale¿noœci 

do masonerii. W 1939 roku prezydent Moœcicki wyda³ dekret 

nakazuj¹cy rozwi¹zanie wszystkich ló¿ wolnomularskich. 

W ksi¹¿ce „Masoneria polska w XX wieku. Losy, lo¿e, ludzie” 

prof. Ludwik Hass - wybitny polski masonolog podaje jako pocz¹tek 

odrodzenia masonerii w Polsce rok 1961. Wtedy to, jako 

pierwsza, powsta³a w Warszawie lo¿a „Kopernik”. 

- Na Zachodzie przynale¿noœæ do masonerii nie jest tak skrupulatnie 

ukrywana jak w Polsce - mówi prof. Tadeusz Cegielski, historyk, 

dziekan Wydzia³u Historycznego UW. - Mo¿na sobie wyobraziæ 

np., ¿e prezydent USA wystêpuje w programie telewizyjnym 

w charakterze wolnomularza. U nas jest to nie do pomyœlenia. We 

W³oszech czy w Niemczech adresy wolnomularzy mo¿na znaleŸæ 

w ksi¹¿kach telefonicznych, we Francji nazwiska urzêduj¹cych ministrów 

- wolnomularzy podaj¹ encyklopedie. W Polsce nadal panuje 

zasada, ¿e przynale¿noœæ do lo¿y mo¿na ujawniæ tylko za zgod¹ 

zainteresowanego, b¹dŸ po jego œmierci. 

Wolnomularzami byli np. prymas Podolski, Stanis³aw August 

Poniatowski. Masoni uchwalili Konstytucjê Trzeciego Maja, stali 

na czele Targowicy, walczyli u boku Napoleona. Wolnomularzami 

byli równie¿ m.in. prezydent Gabriel Narutowicz, ksi¹¿ê Józef Poniatowski, 

Aleksander Fredro, Andrzej Strug, Juliusz Kaden-Bandrowski, 

Edward Rydz-Œmig³y. 

71

Nieoficjalnie wiadomo, ¿e wœród ministrów rz¹du Tadeusza Mazowieckiego 

by³o kilku masonów. Otwarcie do przynale¿noœci 

przyznaje siê kilka osób: prof. Tadeusz Cegielski (historyk, UW), 

prof. Janusz Maciejewski (historyk literatury, UW), red. Adam W. 

Wysocki (naczelny „Wolnomularza Polskiego”). 

Politycy boj¹ siê ujawniaæ swoj¹ przynale¿noœæ z powodu panuj¹cych 

stereotypów w stylu ¿ydo-masoñskich spisków. 

- Ludziom wydaje siê, ¿e na takich spotkaniach nie rozmawia siê 

o niczym innym, jak tylko o polityce i knuje siê spiski - mówi prof. Cegielski. 

- Tymczasem jest wrêcz przeciwnie. Cz³owiek idzie tam po to, 

¿eby oderwaæ siê od tego ca³ego towarzysz¹cego ¿yciu codziennemu 

zgie³ku, ¿eby nie myœleæ o polityce, pogodzie, ¿onie, kochance. Lo¿a 

to takie laboratorium. Wypracowuje siê tam idee, a nie planuje obalenie 

rz¹dów. To miejsce filozoficznych dyskusji. Na wiele tematów. 

JAK ZOSTAÆ MASONEM 

Tym, co odró¿nia masoneriê od innych ruchów czy stowarzyszeñ 

jest rytua³. Rz¹dzi wszystkim - otwarciem i zamkniêciem lo- 

¿y, przyjêciem nowego cz³onka, przechodzeniem na kolejne stopnie 

wtajemniczeñ. 

¯eby zostaæ masonem kandydat musi mieæ ukoñczone 24 lata. Powinien 

nie tylko spe³niaæ kryterium etyczno-intelektualne, ale byæ 

równie¿ niezale¿ny materialnie. Do niedawna obowi¹zywa³a zasada, 

¿e to lo¿a puka do drzwi osoby, któr¹ chce widzieæ w swoich szeregach. 

Teraz mo¿na ju¿ prosiæ o przyjêcie. Znane s¹ adresy, pod które 

mo¿na siê zg³aszaæ. Zainteresowany pytany jest o powody chêci przyst¹pienia 

do lo¿y oraz o to, czy nie zna osobiœcie jakiegoœ masona, 

który móg³by go rekomendowaæ braciom. Tzw. Komisja Inwestygacyjna 

przeprowadza rozmowy z kandydatem i zbiera informacje w jego 

œrodowisku. Potem zainteresowany otrzymuje sta³y kontakt 

z dwoma Braæmi Wprowadzaj¹cymi. Oni to, po jakimœ czasie udzielaj¹ 

mu rekomendacji. Na zebraniu lo¿y odbywa siê g³osowanie. 

W przypadku przyjêcia kandydata dana osoba jest przyjêta na ucznia. 

72

Rytua³ jest skomplikowany, a jego symbolika ma korzenie w wielu kulturach. 

Np. obna¿one czêœci cia³a przypominaj¹ o szacunku i pokorze, 

metalowe przedmioty s¹ znakiem œwiatowych namiêtnoœci. Aby staæ 

siê wolnomularzem kandydat na ucznia musi przejœæ przez komnatê 

rozmyœlañ, gdzie na stole na którym stoi czaszka, klepsydra, wizerunek 

koguta oraz naczynia z siarka i sol¹, spisuje swoje ¿yciowe credo. 

Uczeñ nie uczestniczy w dyskusjach i nie ma prawa g³osu. 

Przygotowuje jedynie pod kierownictwwem tzw. Dozorcy referat na 

temat narzucony mu przez lo¿ê, np. o historii wolnomularstwa. Po 

pewnym czasie cz³onkowie lo¿y decyduj¹, czy mo¿na awansowaæ go 

na stopieñ czeladnika. Jeœli decyzja jest pomyœlna dla kandydata to 

uzyskuje on prawo g³osu i po pewnym czasie mo¿e zostaæ Mistrzem. 

JUTRO POLSKIEGO WOLNOMULARSTWA 

2 lutego przyby³ do Warszawy Zastêpca Wielkiego Mistrza Wielkiego 

Wschodu Francji Eric Vanderberghe. Przyjecha³ on na zaproszenie 

czcigodnych mistrzów siedmiu ló¿ Warszawy, Krakowa 

i Œl¹ska. W Polsce zwi¹zane z Wielkim Wschodem s¹ lo¿e: warszawskie 

„Wolnoœæ Przywrócona”, „Trzech Braci”, „Nadzieja”, 

krakowska „Gabriela Narutowicza”, katowicka „Jednoœæ” oraz miko³owska 

„Tolerancja”. Wizyta zastêpcy Wielkiego Mistrza mia³a 

na celu przygotowania do stworzenia Wielkiego Wschodu Polski, 

pierwszej samodzielnej, polskiej obediencji wolnomularstwa liberalnego. 

W 1997 roku odby³y siê wybory Wielkiego Mistrza masonerii 

polskiej. Od tego momentu Wielki Wschód Francji przesta³ 

ingerowaæ w sprawy masonerii w Polsce. Wielki Wschód Francji 

to najwiêksza obediencja masoñska na kontynencie europejskim, 

licz¹ca w samej tylko Francji ok. 35 tys. cz³onków. 

Z organizacj¹ zwi¹zanych jest wiele ló¿ liberalnych ró¿nych rytów 

we wszystkich pañstwach Wspólnoty Europejskiej, w krajach 

Europy Œrodkowej i Wschodniej, w Afryce i obu Amerykach. 

Beata Kierzkowska 

Poznaniak 

73

Powrót masonerii nad Wis³ê 

¯YDOPODOBNI 

Powrót masonów odbywa siê w konspiracji. 

Byæ mo¿e obawiaj¹ siê konfrontacji z chrzeœcijañsko-narodowymi 

partiami, które na Nowym Œwiecie handluj¹ broszurami antymasoñskimi 

i antysemickimi 

Miniony rok masoñski up³yn¹³ pod znakiem kulturalnego wspó³zawodnictwa 

miêdzy Francuzami i Polakami. Polacy, podnoszeni 

w Pary¿u do godnoœci mistrzów, obowi¹zkowo wo¿eni byli do 

dzielnicy La Defence, gdzie pokazywano im s³ynn¹ „Wielk¹ arkê” 

architekta Johana Otto von Spreckelsena. 

Polscy bracia chcieli siê zrewan¿owaæ podobnym zaproszeniem, 

ale poniewa¿ w Warszawie nie znaleŸli godnej uwagi architektury, 

wiêc zaprosili Wielkiego Mistrza Wielkiego Wschodu 

Francji, prof. Jeana-Roberto Ragache, aby zwiedzi³ kolekcjê kobierców 

wschodnich z daru Teresy Sahakian. Wielki Mistrz i jego 

60-osobowy dwór byli zachwyceni. Polscy masoni dostali od 

francuskich braci wie¿ê „Hitachi” z okazji instalacji w Polsce 

lo¿y „Wolnoœæ Przywrócona”. Prace wolnomurarskie tocz¹ siê 

wiêc teraz przy muzyce. Liturgia masoñska zawiera fragmenty 

muzyki Romana Maciejewskiego, Chopina, Pendereckiego, 

Lutos³awskiego. Dominuj¹ jednak kompozycje jednego z najs³ynniejszych 

masonów w dziejach - brata Wolfganga Amadeusza. 

Pierwszych braci przyjêto w poczet polskiej masonerii 1 grudnia 

1990 r., a na miejsce zakonspirowanej inicjacji wybrano znan¹ 

w Warszawie klasycystyczn¹ budowlê. Z kolei lo¿a „Wolnoœæ Przywrócona” 

rozpoczê³a dzia³alnoœæ 26 kwietnia 1991 r. w pewnym 

siedemnastowiecznym pa³acu. Spotkanie wszystkich polskich masonów 

(9 listopada 1991 r.) po³¹czone zosta³o z inauguracj¹ dzia- 

³alnoœci drugiej lo¿y - „Nadzieja”. 

74

Powrót masonerii nad Wis³ê odbywa siê w konspiracji. Byæ mo- 

¿e masoni boj¹ siê ministra spraw wewnêtrznych albo UOP-u 

Byæ mo¿e obawiaj¹ siê konfrontacji z chrzeœcijañsko-narodowymi 

partiami, które na Nowym Œwiecie handluj¹ broszurami antymasoñskimi 

i antysemickimi 

Przez pó³ wieku nie by³o w Polsce masonerii, spo³eczeñstwo nic 

wiêc o niej nie wie, mo¿e z wyj¹tkiem tego, co przeczyta w owych 

broszurach - ¿e masoni, podobnie jak ¯ydzi, s¹ praprzyczyn¹ 

wszelkiego z³a. Mo¿na podejmowaæ dzia³ania wyjaœniaj¹ce, np. 

zorganizowaæ na pocz¹tek wystawê znajduj¹cych siê w polskich 

zbiorach pami¹tek masoñskich, np. w Muzeum Okrêgowym w Toruniu 

jest piêkna kolekcja fartuszków, szarf i odznak. W Muzeum 

Narodowym w Warszawie s¹ medale z odpowiedni¹ symbolik¹. 

W Ci¹¿eniu pod Poznaniem znajduje siê najwiêkszy w œwiecie zabytkowy 

wielojêzyczny ksiêgozbiór masoñski, do którego od lat 

œci¹gaj¹ pielgrzymki masonów z Europy i USA. 

Inna sprawa, czy masoneria mog³aby - na przyk³ad wœród polskiej 

inteligencji - wype³niæ pustkê, jaka powsta³¹ po rozpadzie 

idea³ów „Solidarnoœci”. Có¿ bowiem polskie spo³eczeñstwo ma 

z tego, ¿e masoni, siedz¹c „na Wschodzie Warszawy” pod rozœwietlon¹ 

„Delt¹” (Symbol nauki) dyskutuj¹ o tym, czym jest prawo 

moralne. Polska masoneria nie podjê³a, jak dotychczas, walki 

o idea³y sobie bliskie - tolerancjê, rozdzia³ Koœcio³a od pañstwa... 

Na Wêgrzech czy w dawnej Czechos³owacji wolnomularze dzia³aj¹ 

oficjalnie. Znane s¹ nazwiska wielkich mistrzów oraz adresy ló¿. 

Mo¿e polscy bracia obawiaj¹ siê reakcji obywateli: £opuszañskiego, 

Jurka lub Piotrowskiego, którzy nagle zobaczyliby przed sob¹ 

Polaka - masona 

Janusz Miliszkiewicz 

Wprost 

75

Polscy wolnomularze w KOR i Solidarnoœci 

Jak rozpoznaæ masona 

Dzia³alnoœæ masonerii od wieków rozpala umys³y œmiertelników, 

którym nie dane jest poznaæ jej od wewn¹trz. Czy masoni 

rz¹dz¹ œwiatem, czy kryj¹ siê za wszystkimi wa¿niejszymi wydarzeniami, 

pocz¹wszy od rewolucji francuskiej, a skoñczywszy 

na przemianach roku 1989 w Polsce Na podstawie jakich 

szczegó³ów mo¿na ich rozpoznaæ 

Pytania takie wyp³ywaj¹ z faktu prowadzenia przez wolnomularzy 

niejawnej dzia³alnoœci, a tak¿e stosowania obrzêdów i symboliki 

pobudzaj¹cych wyobraŸniê. W bogatej masoñskiej obrzêdowoœci 

siêga siê m.in. do religii staro¿ytnego Egiptu, mistyki ¿ydowskiej 

(kaba³y), hinduizmu, okultyzmu oraz, co wynika z genezy wolnomularstwa, 

obyczajów i terminologii œredniowiecznych budowniczych 

katedr. Najbardziej znanym z wolnomularskich znaków jest 

trójk¹t z wpisanym weñ okiem 

- znajduje siê on na przyk³ad na rewersie banknotów dolarowych 

USA. Trójk¹t symbolizowaæ mo¿e Trójcê Œwiêt¹, greck¹ literê 

„delta” lub uznawany przez braci system potrójnego œwiata. 

Oko zaœ oznacza w sferze fizycznej - s³oñce, bêd¹ce Ÿród³em ¿ycia, 

w sferze poœredniej Logos, zaœ w duchowej Wielkiego Architekta 

Œwiata. Spoœród wielu innych masoñskich symboli wymieniæ 

nale¿y równie¿ kielniê, wêgielnicê splecion¹ z cyrklem. Symboliczny 

charakter maj¹ tak¿e liczby (np. 3 to liczba œwiêta, symbolizuje 

cia³o, duszê i ducha), litery (zw³aszcza „G” - w jêzyku angielskim 

rozpoczyna s³owa God - Bóg, geometry - geometria, glory 

- chwa³a, zaœ w grece gnosis - wiedza ezoteryczna). 

Dla wtajemniczonych istotne znaczenie maj¹ tak¿e kolory (np. 

niebieski symbolizuje wiernoœæ i przyjaŸñ). Istniej¹ te¿ systemy 

hase³ s³ownych. Nie dziwmy siê, je¿eli nagle podczas rozmowy 

z grup¹ osób padnie znienacka stwierdzenie, ¿e 

76

„deszcz pada” 

podczas gdy w najlepsze œwieci s³oñce - po prostu znaleŸliœmy 

siê wœród masonów, którzy w ten sposób ostrzegaj¹ siê nawzajem 

przed profanem w ich gronie. 

Du¿o kontrowersji wzbudza stosunek masonów do kwestii religijnych. 

Ka¿dy cz³onek lo¿y po dziœ dzieñ ob³o¿ony jest ekskomunik¹ 

Koœcio³a katolickiego, inne Koœcio³y niewiele bardziej s¹ przychylne 

tej organizacji. 

Osobn¹ kwestiê stanowi zwi¹zek masonerii z judaizmem. 

Wizja œwiatowego spisku 

¿ydo-masonerii pozostaje ¿ywa do dziœ. Wci¹¿ wznawiana jest 

np. ksi¹¿ka F. Eger „¯ydzi i masoni we wspólnej pracy”, która po 

raz pierwszy znalaz³a siê na pó³kach ksiêgarskich w 1908 r. Niew¹tpliwym 

faktem pozostaje wp³yw symboliki ¿ydowskiej, a zw³aszcza 

kaba³y, na kszta³towanie siê obrzêdowoœci masoñskiej. Charakterystyczne 

jest, ¿e przez wiele lat przedstawiciele narodu wybranego 

nie byli przyjmowani do ló¿, co doprowadzi³o do utworzenia 

w 1843 r. w Stanach Zjednoczonych ¿ydowskiej organizacji 

masoñskiej „B’nei B’rith”. 

Niemal¿e równie pasjonuj¹cym zagadnieniem dla wielu jest rola, 

jak¹ masoni odegrali 

W najnowszych dziejach Polski 

W okresie miêdzywojennym kwestia ta zajmowa³a wiele umys³ów, 

doprowadzi³o to do delegalizacji masonerii w 1938 r. dekretem 

prezydenta Moœcickiego (obowi¹zuj¹cym formalnie do dziœ). 

Po wojnie ci z braci, którzy ¿ywili przekonania antykomunistyczne, 

wyjechali b¹dŸ pozostali na Zachodzie, inni zaœ aktywnie przy³¹czyli 

siê do budowania Polski Ludowej, dochodz¹c do najwy¿- 

szych stanowisk pañstwowych (m.in. byli pos³ami, ministrami czy 

te¿ jak H. Ko³odziejski - prezesem NIK). W 1961 r. dosz³o do konspiracyjnego 

„obudzenia” (czyli wznowienia dzia³alnoœci) lo¿y 

77

„Kopernik”, która do 1989 r. pozostawa³a niewykryta przez SB. 

Polacy wolnomularze aktywnie, jak np. Wielki mistrz Jan Józef 

Lipski, 

w³¹czyli siê w dzia³alnoœæ 

struktur opozycyjnych 

-m.in. KOR i Solidarnoœci. Ciekawostk¹ jest, ¿e masonem by³ 

(o ile mo¿na przestaæ nim byæ) w tym czasie tak¿e Jan Olszewski, 

dziœ przywódca Ruchu Odbudowy Polski, który domaga siê delegalizacji 

masonerii. Tak wiêc polscy wolnomularze przyczynili siê 

paradoksalnie zarówno do budowy, jak i obalenia komunizmu 

w Polsce. 

Wszystkie powy¿sze informacje, jak i wiele innych znaleŸæ mo- 

¿na w wydanej ostatnio ksi¹¿ce „Sztuka Królewska. Historia i myœl 

wolnomularstwa na przestrzeni dziejów”. Jej autorami s¹ m³odzi 

historycy z Wroc³awia i Zielonej Góry, pod przewodnictwem masonologa 

Norberta Wójtowicza. 

Andrzej Krajewski 

Gazeta Robotnicza 

78

Tajemnica masoñskiej lo¿y 

Wolnomularzy jest w Polsce oko³o 400. Jest wœród nich i g³oœny 

prawicowy dziennikarz, i wicepremier jednego z ostatnich 

PRL-owskich rz¹dów. 

Czy to prawda, ¿e W³adys³aw Gomu³ka mia³ kontakt z masoneri¹ 

Jakiœ mia³, jeœli historycy zapamiêtali, ¿e Wielki Mistrz Francji bêd¹c 

w 1963 roku w Polsce, proponowa³ podobno Gomu³ce: „Macie konflikty 

z Koœcio³em, bêdziecie mieæ sprzymierzeñca”; myœla³ o za³o- 

¿eniu lo¿y. Prof. Ludwik Hass, znawca dziejów wolnomularstwa: 

„Gomu³ka by³ jednak zbyt dogmatyczny i zbyt pos³uszny Moskwie. 

W Moskwie lo¿y nie ma, to i w Warszawie nie bêdzie”... 

Czy to prawda, ¿e w tzw. postkomunistycznej Polsce odrodzi³ 

siê ruch masoñski Niezupe³nie. By³ ju¿ wczeœniej, w roku 1961 

odrodzi³a siê przedwojenna lo¿a „Kopernik”. Prof. Tadeusz Cegielski: 

Jan Józef Lipski, cz³onek KOR i Krzywego Ko³a, by³ najwiêkszym 

powojennym polskim masonem; potrafi³ te¿ przezwyciê¿yæ 

wszystkie przedwojenne pêkniêcia; choæ przed wojn¹ nic z tym ruchem 

nie mia³ wspólnego, nie zna³ go.” 

Czy to prawda, ¿e Pi³sudski by³ wolnomularzem Nie by³, chocia¿ 

przyst¹pienie do wolnomularstwa proponowano mu dwukrotnie. 

- Ksi¹dz Tokarski zapyta³ o to Marsza³ka, który odpowiedzia³: 

„Przecie¿ ksi¹dz zna mój charakter. Czy móg³bym siê komuœ podporz¹dkowaæ” 

- mówi prof. Ludwik Hass. 

Masonem by³ inny Pi³sudski, Jan - brat komendanta. I bardzo 

wielu jego wspó³pracowników. Legionistów o historycznych nazwiskach. 

A wiadomo, ¿e byli marsza³kowi bezwzglêdnie pos³uszni. 

Wolnomularzem by³ wreszcie Gabriel Narutowicz, pierwszy prezydent 

Rzeczypospolitej. Nie zapomniano mu tego nawet po 

œmierci. Kiedy na pocz¹tku lat 90. postanowiono nadaæ jego imiê 

jednej z sal sejmowych, w³adze parlamentu nie podesz³y do tego 

z entuzjazmem. Ponoæ mówiono, ¿e mason nie bêdzie patronem 

79

¿adnej sali. Uchwa³y Sejmu nie wykonywano przez rok. W koñcu 

nazwisko pierwszego prezydenta nadano ma³ej salce w starym 

budynku senackim. 

400 dzieci wdowy 

Dziœ masonów jest w Polsce oko³o 400 - tylu, ilu w najlepszych 

latach II Rzeczpospolitej. Otwarcie mówi o tym tylko kilku z nich: 

historyk prof. Tadeusz Cegielski, Adam Witold Wysocki, redaktor 

„Wolnomularza Polskiego”, publicysta Wojciech Gie³¿yñski. Wiêcej 

nazwisk mo¿na znaleŸæ w s³owniku wolnomularzy polskich 

prof. Hassa, który je skrupulatnie wy³awia i publikuje. 

Zasada jest taka: ujawnia siê nazwiska osób ¿yj¹cych, które 

b¹dŸ wyrazi³y zgodê, b¹dŸ te¿ takie, które znalaz³y siê w powszechnie 

dostêpnych publikacjach wolnomularskich albo bliskich 

wolnomularstwu. Prof. Hass nie bierze pod uwagê pism 

wrogich masonerii. Tam ka¿dy przeciwnik jest masonem. 

Wolnomularzy mo¿na znaleŸæ po obu stronach politycznej barykady. 

„Na czele prawicowych katolickich partii stoj¹ wolnomularze, 

niekiedy byli, niekiedy nadal aktywni” - mówi³ w wywiadzie 

prasowym prof. Tadeusz Cegielski, sekretarz Wielkiej Lo¿y Narodowej 

Polski. 

- Stali wolnomularze - koryguje dziœ profesor Cegielski. 

Masonem wysokiej funkcji jest g³oœny prawicowy dziennikarz, 

znany z kategorycznych s¹dów. I wicepremier jednego z ostatnich 

PRL-owskich rz¹dów. W³aœnie jego podpis widnieje pod opublikowanym 

dokumentem wolnomularskim - opowiada prof. Hass. 

A dzisiejsza lewica 

- Ci z SLD - w¹tpiê - mówi profesor Hass. - To s¹ ludzie, którzy 

nigdy nie byli ideowi. Dlaczego wiêc mieliby wst¹piæ, skoro 

wolnomularstwo wymaga przynajmniej udawania To roczniki, 

które wst¹pi³y do partii, ewentualnie dzia³a³y w ZSP na Ordynackiej 

po 1968 roku, wtedy, gdy nikt ju¿ nie w¹tpi³, ¿e partia ma jak¹œ 

ideologiê. 

80

Inni wolnomularze na to pytanie tylko siê uœmiechaj¹. 

Sekretarz Wielkiej Lo¿y narodowej Polski potwierdza: - S¹ ci 

z lewej i z prawej strony. Proszê tego nie przyk³adaæ do podzia³ów 

partyjnym - tu ci z SLD, a tu ci z UW. To by³oby banalne i nieprawdziwe. 

Pogl¹dy polityczne na szczêœcie maj¹ nie tylko politycy. 

Ale i oni - s³yszê - dzia³aj¹ w lo¿ach. W niewielkim procencie. 

- Nie s¹dzê, ¿eby w Polsce do masonerii nale¿a³a znacz¹ca liczba 

polityków - mo¿e jeden, mo¿e dwaj pos³owie Góra - piêciu na 

czterystu szeœædziesiêciu - ocenia prof. Hass. 

Nie to, co dawniej. Nie tak jak w innych krajach - na przyk³ad 

w Wielkiej Brytanii, gdzie masoneria tak samo wzros³a w krajobraz 

jak angielskie trawniki i puby. 

Czaszka, klepsydra i kogut 

„Towarzysze przyst¹pili do Rafa³a i zaczêli go rozbieraæ. Œci¹gnêli 

jego frak, kamizelkê, obna¿yli praw¹ pierœ; œci¹gnêli trzewik, 

poñczochê i obna¿yli do kolana lew¹ nogê. (...) 

Szerok¹ i grub¹ chust¹ zawi¹zali mu oczy. Wówczas us³ysza³ 

g³os mówcy; 

- Zabieram kapelusz waæpana, szpadê zegarek i wszelkie metale, 

jakiegokolwiek masz przy sobie. (...) 

Po chwili Rafa³ uczu³, ¿e stoi miedzy dwoma ludŸmi, ¿e ktoœ jest 

przed nim i dotyka jego piersi koñcem szpady.” Rafa³ Olbromski, 

bohater „Popio³ów”, podczas ceremonii inicjacji dozna³ uczucia 

panicznego, niewymownego strachu. Dzisiejsi wolnomularze te¿ 

twierdz¹, ¿e jest ona ogromnym prze¿yciem. 

Rytua³ - podobnie jak przy przejœciu do innych stopni - jest 

skomplikowany, a jego symbolika ma korzenie w wielu kulturach. 

Np. obna¿one czêœci cia³a przypominaj¹ o szacunku i pokorze, 

metalowe przedmioty s¹ znakiem œwiatowych namiêtnoœci; dotkniêcie 

ostrza do piersi ma przypominaæ o karze, jaka staje siê 

udzia³em krzywoprzysiêzców. Aby staæ siê wolnomularzem, przysz³y 

uczeñ musi najpierw przejœæ przez izbê rozmyœlañ. Kandydat 

81

spisuje swoje ¿yciowe credo przy stole, na którym obok czaszki 

i klepsydry oraz wizerunku koguta stoj¹ naczynia z sol¹ i siark¹. 

Moje pytania o czaszkê jedni wolnomularze kwituj¹ pob³a¿liwym 

uœmiechem, drudzy - milkn¹. Inni cierpliwie t³umacz¹, ¿e tak jak 

przez tysi¹clecia zmienia³ siê obrz¹dek koœcielny, tak przez lata 

zmienia³ siê rytua³ wolnomularski. 

Tym, co odró¿nia masoneriê od innych ruchów, klubów lub stowarzyszeñ, 

jest w³aœnie rytua³. Rz¹dzi wszystkim: lo¿e otwiera siê 

i zamyka rytualnie, przy kolejnych stopniach wtajemniczenia s¹ rytua³y 

przejœcia. Niektórzy wrêcz twierdz¹, ¿e tylko i wy³¹cznie dziêki 

niemu istnieje wolnomularstwo. Jeden z masonów przyzna³, ¿e 

rytua³ go dra¿ni. Inny podkreœla, ¿e duchowoœci rozwój wewnêtrzny 

odbywa siê w³aœnie poprzez niego. 

Kto „uœpi³” masonów 

Lo¿ami interesowa³ siê Pi³sudski. W masonerii znaleŸli siê niemal 

wszyscy jego komilitoni - nie wiadomo, czy na rozkaz Marsza³ka, 

czy tylko na jego polecenie. Nie sposób przypuszczaæ, ¿e 

Wieniawa D³ugoszowski, Adam Koc, Walery S³awek, Prystor, Zyndram 

Koœcia³kowski zrobili to bez wiedzy Komendanta. „W jednej 

niezbyt licznej lo¿y (nie w Warszawie) zna³em nazwiska piêciu genera³ów 

i trzech pu³kowników” - pisa³ Adam Pragier, POW-iak. Czy 

legionistów poci¹gnê³a masoñska tajemniczoœæ, czy urok konspiracji, 

czy te¿ chcieli przez lo¿e wywieraæ wp³yw polityczny Byæ 

mo¿e tak, jednak przeliczyli siê w rachubach. Masoneria zwi¹zana 

z krêgiem anglosaskim, która zadomowi³a siê Polsce za wiedz¹ 

i z inspiracji Marsza³ka (który nie chcia³ wolnomularstwa zwi¹zanego 

z Wielkim Wschodem Francji), by³a przecie¿ programowo 

apolityczna. Idea³y, którym ho³dowa³a ówczesna w³adza, mia³y coraz 

mniej wspólnego z idea³ami masonerii. W 1927 r. Wielka Lo¿a 

podjê³a uchwa³ê o koniecznoœci uwolnienia masonerii polskiej” od 

elementów jej obcych”. Rok póŸniej ówczesny Wielki Mistrz 

„uœpi³” bezterminowo 34 masonów - w tym Edwarda Rydza Œmi- 

82

g³ego i pu³kownika Adama Koca. A „uœpieni” Chyba siê tym nie 

przyjêli. Walery S³awek, który ongiœ osobiœcie werbowa³ do ló¿, 

skrupulatnie stara³ siê zamazaæ œlady œwiadcz¹ce o swoich zwi¹zkach 

z masoneri¹. Koc, prezes BBWR, wrêcz zwróci³ siê przeciwko 

dawnym braciom. 

Burzliwy zwi¹zek pi³sudczyków z masoneri¹ zakoñczy³ siê rozwodem 

w 1938 roku, kiedy prezydent Ignacy Moœcicki wyda³ dekret 

o rozwi¹zaniu ló¿. Masoni uprzedzili dzia³ania w³adz, wczeœniej 

przyjmuj¹c uchwa³ê o samorozwi¹zaniu. 

Ci¹goty Elit i inteligentów 

Przed wojn¹ wolnomularskie fartuszki nosili pisarze, artyœci - 

m.in. Andrzej Strug, Juliusz Kaden-Bandrowski, Juliusz Osterwa - 

i lekarze (Mieczys³aw Micha³owicz, którego imiê nosi szpital przy 

ul. Litewskiej w Warszawie), uczeni i znani dyplomaci (m.in. August 

Zaleski, minister spraw zagranicznych i póŸniejszy prezydent 

na emigracji). A dziœ 

- Do ló¿ nale¿¹ prawie wy³¹cznie inteligenci, wzglêdnie grupa 

specyficzna dla obecnej Europy Œrodkowej - inteligenci, którzy zostali 

biznesmenami - uwa¿a prof. Ludwik Hass. 

Wœród dzisiejszych masonów s¹ lekarze, naukowcy, prezesi 

banków. Nie ma - tak jak na Zachodzie - autentycznie zamo¿nego 

mieszczañstwa, kupców i rzemieœlników. 

- To nie jest kwestia sprawnoœci organizacyjnej - podkreœla prof. 

Hass. - Polskie mieszczañstwo nie ma tradycji szturmowania Bastylii. 


XVIII w. Jest rówieœniczk¹ wolnomularstwa niemieckiego i w³oskiego. 

Jêdrzej Kitowicz farmazoonów (czyli freymassonów, wolnomularzy) 

wpisa³ wolnomularstwo na listê religii, jakie istnia³y 

w Polsce za panowania Augusta III. 

Wolnomularzami byli i prymas Podolski, i nasz ostatni król. Masoni 

uzgadniali i uchwalali Konstytucjê Trzeciego Maja, stali na 

czele targowicy (Stanis³aw Szczêsny Potocki); walczyli u boku Na- 

83

poleona (niemal wszyscy Polacy z ksiêciem Pepl na czele), a w legionach 

na sztandarach nieœli god³a wolnomularskie (Jan Henryk 

D¹browski), tworzyli scenê narodow¹ (Bogus³awski) i prawie ca³y 

rz¹d Ksiêstwa Warszawskiego. Kroniki podaj¹, ze masonem by³ 

te¿ Aleksander hr. Fredro. 

Masoni dzia³ali a¿ do 1821 roku, kiedy to po raz pierwszy 

- z rozkazu Aleksandra i (ponoæ te¿ wolnomularza) - wprowadzono 

zakaz przynale¿noœci do masonerii. 

Cele pierwszych ló¿ by³y pragmatyczne: poprawa obyczajów 

wœród powstaj¹cej klasy œredniej. Chodzi³o na przyk³ad o to, by 

zachowywaæ siê kulturalnie przy stole, nie ob¿eraæ ani nie upijaæ. 

Wielk¹ uwagê zwracano te¿ na ¿ycie rodzinne. 

XVIII-wieczne publikacje masoñskie mówi¹ o „udoskonaleniu 

cz³owieka pod ka¿dym wzglêdem”, „wolnoœci od wszelkiego rodzaju 

przes¹dów i uprzedzeñ”, „wyrozumia³oœci i przychylnoœci 

dla wszystkich ludzi bez ró¿nicy” oraz „uszanowaniu w ka¿dym 

cz³owieku równej godnoœci bez wzglêdu na religiê stan lub miejsce 

urodzenia” i o doskonaleniu œwiata przez doskonalenie siebie. 

Z karczmy na salony 

Dzisiejsz¹ masoneriê stworzy³ u schy³ku XVII wieku brytyjski 

geniusz spo³eczny - potrzeba ³adu, harmonii budowanej na innych 

ni¿ dotychczas zasadach - mówi prof. Tadeusz Cegielski. Stare zasady 

spo³eczeñstwa kastowego, feudalnego, wiejskiego nie przystawa³y 

do spo³eczeñstwa wielkomiejskiego, zbiorowoœci ludzi 

wolnych. Masoni byli ludŸmi poszukuj¹cymi nowej relacji miêdzy 

cz³owiekiem i spo³eczeñstwem, w³adz¹ polityczn¹ i koœcio³ami, 

w czasie, kiedy religia sta³a siê ju¿ spraw¹ prywatn¹. Wolnomularstwo 

by³o sposobem na poszerzanie wolnoœci. 

Lo¿e pocz¹tkowo zbiera³y siê w gospodach. By³y rodzajem klubów 

- dobrowolnych stowarzyszeñ gentelmanów i szlachty. 

Pierwsza lo¿a, która zapocz¹tkowa³a masoneriê we wspó³czesnym 

rozumieniu - spotka³a siê w dzieñ Jana Chrzciciela 1717 roku 

84

w londyñskiej gospodzie „Pod Gêsi¹ i Rusztem”. Dopiero potem, 

gdy do masonerii wst¹pi³a arystokracja, lo¿e zawêdrowa³y do pa- 

³aców. Jeszcze póŸniej, zw³aszcza w XIX wieku, dziêki pieni¹dzom 

zamo¿nego mieszczañstwa, lo¿e bêd¹ budowa³y wielkie rezydencje 

- jak np. na Great Queen Street w Londynie czy przy XVI Alei 

w Waszyngtonie. 

- Nie móg³by byæ masonem ktoœ, kto jest zaanga¿owany w dzia- 

³ania sprzeczne z doktryn¹ wolnomularsk¹. Ktoœ, kto g³osi has³a godz¹ce 

w wolnoœæ cz³owieka, jego godnoœæ, poni¿aj¹ce go z powodu 

pochodzenia - mówi Adam Witold Wysocki, wolnomularz nale¿¹cy 

do warszawskiej lo¿y „Europa” Wielkiego Wschodu Francji i prezydenta 

Polskiej Grupy Narodowej Uniwersalnej Ligi Masoñskiej. 

Wolnomularze podkreœlaj¹: do lo¿y nie mo¿na siê zapisaæ, wst¹piæ. 

Jest siê przyjmowanym. Obowi¹zuj¹ surowe kryteria. Nowych 

braci przyjmuje siê na podstawie rekomendacji, a ich kandydatury 

akceptuje w tajnym g³osowaniu. 

Pobudki, z jakich wstêpuj¹ do ló¿, s¹ ró¿ne. Tradycja rodzinna, 

zainteresowania historyczne, snobizm. 

Mówi¹: Lo¿a to miejsce, gdzie tak zwany zwyk³y cz³owiek ma 

szansê otrzeæ siê o wielkich tego œwiata. Ma³o tego, z definicji bêd¹ 

oni sobie równi. Czêsto zwyk³y zjadacz chleba piastuje ró¿ne 

funkcje, a wielki przychodzi do lo¿y i jest na pocz¹tku gorszy. Przywdziewa 

bia³y fartuszek ucznia i od razu siê dowiaduje, ¿e obowi¹zuje 

go bezwzglêdny nakaz milczenia. Ma siedzieæ cicho, s³uchaæ 

i uczyæ siê. Nie ma prawa siê odzywaæ, zadawaæ pytañ. Tradycja 

wolnomularska oczekuje, ¿e bêdzie tym uczniem dwa lata. 

Tadeusz Cegielski, uwa¿a, ¿e lo¿e mog¹ byæ w Polsce okresu 

transformacji - tak jak w Anglii czasów rewolucji spo³ecznej XVIII 

wieku - miejscem poszerzania wolnoœci. I dlatego liczba wolnomularzy 

bêdzie wzrastaæ. Zdaniem profesora Hassa, wolnomularstwo 

mo¿e byæ tym forum, gdzie ludzie znajd¹ oparcie dla swoich 

pogl¹dów i zachowañ. 

85

Masoneria mêsko-damska 

Wolnomularstwo polskie to dziœ kilkanaœcie ló¿: cztery Wielkiej 

Lo¿y Narodowej Polski, zarejestrowanej w 1993 roku w rejestrze 

stowarzyszeñ - tak zwana masoneria rytu szkockiego, siedem 

Wielkiego Wschodu Francji (tzw. wolnomularstwo liberalne), dwie 

mieszane mêsko-damskie (lo¿e rytu „Droit Humain” - Prawa Cz³owieka: 

„Pierre et Marie Curie” w Warszawie oraz „Orze³ Bia³y” 

w Katowicach) i powstaj¹ca lo¿a kobieca Wielkiej ¯eñskiej Lo¿y 

Francuskiej. Pierwsze jej adeptki - m.in. dr Miros³awa Do³egowska-Wysocka 

i Agnieszka Urbañska - nale¿¹ do paryskiej miêdzynarodowej 

lo¿y „Ró¿a Wiatrów”. 

Masoni rytu szkockiego przysiêgaj¹ na Ewangeliê œw. Jana, 

wolnomularze Wielkiego Wschodu - na bia³¹ niezapisan¹ ksiêgê. 

I w³aœnie sprawa wiary w Boga, istotê wy¿sz¹, Wielkiego Budowniczego 

Œwiata ró¿ni oba nurty - romañski liberalny i agnostyczny 

oraz konserwatywny anglosaski. Ale nie bez znaczenia jest te¿ stosunek 

do polityki. 

Wielu masonów - zarówno tych z Wielkiej Lo¿y narodowej Polski, 

jak i Wielkiego Wschodu Francji ³¹czy niechêæ do ujawniania siê. 

- To inteligenckie tchórzostwo. 

Obawa, ¿e nastêpne wybory skoñcz¹ siê innym wynikiem i bêd¹ 

przykroœci - mówi osoba z wolnomularstwem zwi¹zana. Sami 

masoni mówi¹ o tym niechêtnie. 

Czy mason to odszczepieniec 

Przez lata Koœció³ katolicki odnosi³ siê do masonerii niechêtnie, 

a nawet wrogo. Ekskomunik¹ grozi³ ju¿ wolnomularzom w 1738 

roku Klemens XII, odstêpstwem od wiary katolickiej nazwa³ wolnomularstwo 

Benedykt XIV, Leon XIII stwierdzi³, ¿e mason „dzia- 

³a w ciemnoœciach, aby sprowadziæ cz³owieka do stanu niewolnictwa, 

dopuszcza siê wystêpków lub zbrodni” (1884), a Benedykt 

XV og³osi³ kanon prawa kanonicznego, który za przynale¿noœæ do 

masonerii znów nak³ada³ ekskomunikê (1917). 

86

Pewna zmiana nast¹pi³a w latach siedemdziesi¹tych XX wieku. 

- Poprzednik kardyna³a Ratzingera w kongregacji doktryny wiary 

og³osi³ list pasterski, w którym stwierdzi³, ¿e katolik odpowiada 

tylko za swoje czyny wolnomularskie - mówi prof. Hass. - List ten 

odczytano w koœciele Stanów Zjednoczonych, Belgii, ale nie 

w Polsce - dodaje. 

- Niedawno przeczyta³em ksi¹¿kê wydan¹ na katolickim uniwersytecie 

w Louven. Publikacja ta ma imprimatur tamtejszego biskupa 

i kardyna³a Pary¿a Lustigera - mówi prof. Cegielski. - Dowiedzia³em 

siê z niej wielu ciekawych rzeczy. Na przyk³ad, ¿e s¹ dwie 

wyk³adnie kardyna³a Ratzingera do najnowszego katechizmu. Skutek 

tego jest taki, ¿e polskiemu katolikowi nie wolno byæ wolnomularzem, 

ale niemieckiemu ju¿ tak. 

W Polsce obowi¹zuje inna ni¿ w Niemczech wyk³adnia katechizmu. 

Konferencja biskupów niemieckich poprosi³a o wyk³adniê i po wymianie 

korespondencji z kard. Ratzingerem (który w koñcu stwierdzi³, ¿e 

pozostawia sprawê ich zbiorowej m¹droœci), zadecydowa³a, ¿e 

w Niemczech ka¿dy we w³asnym sumieniu rozstrzyga sprawê przynale¿noœci 

do masonerii, ¿e nie jest to automatycznie potêpiane. 

Przeciw czemu 

W centrum Warszawy na ulicznym stoliku mo¿na kupiæ typow¹ 

antymasoñsk¹ publikacjê. Krzykliwa ok³adka jak ula³ pasuje do sensacyjnej 

powieœci. Wstêp - od t³umacza, w³aœciwie „od nas Polaków, 

katolików”, na których autor siê powo³uje. Tytu³y rozdzia³ów 

i podrozdzia³ów mówi¹ o powinowactwie ³¹cz¹cym ¯ydów i masonów, 

pytaj¹, czy istnieje oœrodek kierowniczy tajnych stowarzyszeñ 

S¹ i inne oceny - np. ¿e wie¿a Eiffla ma symbolikê falliczn¹ 

(autor francuski, wiêc nie ma wzmianki o Pa³acu Kultury), podobnie 

jak inne monumenty wznoszone przez rz¹dy masonów et. A¿ 

dziw, ze masonami nie zaczêto straszyæ niegrzecznych dzieci. 

- Niektórzy wolnomularze z¿ymaj¹ siê na brednie wypisywane 

na temat masonerii. Autorzy tych publikacji ulegaj¹ pewnej reto- 

87

ycznej manierze: tworz¹ pewn¹ figurê abstrakcyjn¹ - czarnego luda. 

Czarny lud ma zawsze te same cechy - czy jest ¯ydem, czy bolszewikiem, 

czy masonem. Jako wolnomularz wola³bym, ¿eby tym 

czarnym ludem by³ ktoœ inny - mówi profesor Cegielski. 

Historycy spieraj¹ siê, dlaczego okreœleniu mason (mularz) towarzyszy 

przymiotnik „free” wolny. Byæ mo¿e dlatego, ¿e œredniowieczni 

mularze nie byli przywi¹zani do ziemi i po zakoñczeniu budowy 

katedry przenosili siê w inne miejsce. Byæ mo¿e równie¿ dlatego, 

i¿ stosowali „freestone” - kamienie stosunkowo ³atwo poddaj¹ce 

siê obróbce - piaskowce i wapienie. 

Elita budowniczych 

Na stra¿y sekretów wznoszenia monumentalnych gotyckich katedr 

sta³y korporacje zawodowe, elitarne bractwo budowniczych 

wolnomularzy. Nale¿eli do niego najlepsi muratorzy. Tajniki przekazywali 

sobie ustnie lub za pomoc¹ symboli, szyfrów i znaków. 

Wolnomularze zbierali siê w lo¿ach - zamkniêtych dla obcych pomieszczeniach, 

znajduj¹cych siê podczas budowy katedry obok 

niej. Z czasem do ló¿ zaczêto przyjmowaæ równie¿ szlachtê i znakomitoœci 

miejscowych spo³ecznoœci. 

Niepokoi go pewna nowa tendencja: zast¹pienie straszaka ¿ydowskiego 

antymasoñskim. Mason staje siê instrumentem perswazji 

politycznej lub religijnej. 

Czarna legenda opiera siê przede wszystkim na spiskowej teorii 

dziejów. 

- Nazywam to histori¹ robion¹ w piwnicy. Dla jej zwolenników 

niewa¿ne jest to, co znajduje siê na powierzchni. Wa¿ne jest to, 

co sobie wyobra¿aj¹ - ¿e jacyœ ludzie spotykaj¹ siê w piwnicy, 

ustalaj¹ coœ, co potem jest realizowane - mówi profesor Hass. 

O ¿ywotnoœci czarnej legendy œwiadczy chocia¿by list, jaki dosta³. 

Pewna pani z Pomorza przygotowywa³a lokalny s³owniczek. Postanowiono 

jej jeden zarzut - ¿e wprowadzi³a do niego has³o 

„wolnomularze”. 

88

Wolnomularstwo ³agodzi obyczaje 

Zbieraj¹ siê w prywatnych mieszkaniach, w nie wykoñczonych 

willach. Co najmniej dwa razy w miesi¹cu - bo tego wymaga wolnomularska 

tradycja. Jedna osoba wyg³asza referat, który nazywaj¹ 

desk¹. Tematy s¹ ró¿ne W „Koperniku”, lo¿y o wielkich tradycjach, 

mo¿na us³yszeæ np. o moralnoœci w nauce, problemie eutanazji. 

W lo¿ach Wielkiego Wschodu Francji wyg³aszane s¹ np. deski 

o tematyce historycznej, o zagro¿eniach i wyzwaniach XXI wieku 

oraz o to¿samoœci europejskiej. - Wykluczone s¹ tematy dotycz¹ce 

aktualnych spraw politycznych - mówi Adam Wysocki. 

W dyskusji nad deskami polemika jest stêpiona i pozbawiona ataków. 

Przypomina bardziej refleksjê. W przeciwnym przypadku powsta³by 

klub dyskusyjny i powaga œwi¹tyni zosta³aby naruszona. 

Pogl¹dy polityczne masoni zostawiaj¹ w przedsionku lo¿y, jak 

parasole na wieszaku. 

Wolnomularze twierdz¹, ¿e im masoneria staje siê bardziej rozwiniêta, 

tym bardziej cywilizowane staj¹ siê stosunki w sferze polityki. 

Dorota Bardziñska 

Sztandar M³odych 

89

MASON PO POLSKU 

W Polsce jest oko³o 400 wolnomularzy... 

Motto: 

Kto nimi kieruje OdpowiedŸ jest krótka - szatan! 

Stanis³aw Krajski 


XVIII wieku. Jest rówieœniczk¹ wolnomularstwa niemieckiego 

i w³oskiego. Jêdrzej Kitowicz wpisa³ wolnomularzy na listê religii, 

jakie istnia³y w Polsce za panowania Augusta III. Masoni polscy 

dzia³ali a¿ do 1821 r., kiedy to po raz pierwszy z rozkazu Aleksandra 

I wprowadzono zakaz przynale¿noœci do masonerii. To 

ROSYJSKI CAR UŒPI£ POLSKICH MASONÓW 

chocia¿ sam podobno by³ masonem. 

- Lo¿a Wielkiego Wschodu Polski - mówi profesor Andrzej Nowicki, 

Wielki Mistrz Wschodu Polski - powsta³a w 1784 r. a rozwi¹zana 

zosta³a carskim ukazem w roku 1821. Po przerwie 175 lat 

jestem jego pierwszym Wielkim Mistrzem. Masonami naszej lo¿y 

byli genera³owie Józef Zaj¹czek i Jan Henryk D¹browski. 

W 1900 roku Edward Abramowski grupuje wokó³ siebie ukrytych 

masonów. Z nich wyros³o wielu pisarzy, uczonych i legionistów! 

Masonem by³ Stanis³aw Wojciechowski, prezydent Rzeczpospolitej. 

W 1910 roku powsta³a w Warszawie pierwsza lo¿a 

„Wyzwolenie”,a dwa lata póŸniej „Kapitu³a”. 

Po wybuchu I wojny œwiatowej wielu masonów znalaz³o siê na 

froncie. Ju¿ wtedy lo¿ami interesowa³ siê marsza³ek Pi³sudski. 

W masonerii znaleŸli siê niemal wszyscy jego wspó³pracownicy. 

Na rozkaz Marsza³ka masonami stali siê: Wieniawa D³ugoszewski, 

Adam Koc, Walery S³awek. Adam Pragier w jednym ze swoich listów 

pisa³: „W jednej niezbyt licznej lo¿y zna³em nazwiska piêciu 

90

genera³ów i trzech pu³kowników z legionów”. 

Nie wiadomo, co legionistów poci¹ga³o w masonerii: tajemniczoœæ, 

czy urok konspiracji Mo¿e przez lo¿e chcieli wywieraæ 

wp³ywy polityczne Masoneria zwi¹zana z krêgiem anglosaskim, 

która zadomowi³a siê w Polsce za wiedz¹ i z inspiracji Pi³sudskiego 

by³a programowo apolityczna. Wp³yw na politykê chcia³a mieæ 

natomiast masoneria zwi¹zana z Wielkim Wschodem Francji. George 

Clemenceau, wielki mistrz francuskich wolnomularzy zachêca³ 

Polaków has³em: „Trzeba wam Niepodleg³oœci!”. 

Po powstaniu II Rzeczpospolitej wolnomularze byli szczególnie 

widoczni. 

MASONI BYLI PREMIERAMI 

I MINISTRAMI POLSKIEGO RZ¥DU 

Gdy Polsce grozi³ napad bolszewicki masoni z broni¹ w rêku 

stanêli w obronie ojczyzny. Patek, by³y minister spraw zagranicznych 

walczy³ jako szwole¿er. Thugutt, by³y minister spraw wewnêtrznych, 

zaci¹gn¹³ siê do piechoty. 

Wkrótce mason Gabriel Narutowicz zosta³ pierwszym prezydentem 

Rzeczpospolitej Polski. Prezydent-mason zgin¹³ zabity przez 

fanatycznego nacjonalistê. Jednak idea³y, którym ho³dowa³a ówczesna 

w³adza, mia³y coraz mniej wspólnego z idea³ami masonerii. 

W 1927 r. Wielka Lo¿a podjê³a uchwa³ê o koniecznoœci uwolnienia 

polskiej masonerii „od elementów jej obcych”. Rok póŸniej 

ówczesny Wielki Mistrz „uœpi³” bezterminowo 34 masonów 

- w tym Edwarda Rydza-Œmig³ego i pu³kownika Adama Koca. 

„Uœpieni” wcale siê tym nie przejêli i nadal werbowali do ló¿ ludzi 

zwi¹zanych z w³adz¹. A Walery S³awek stara³ siê zamazywaæ œlady 

œwiadcz¹ce o zwi¹zkach w³adz II Rzeczpospolitej z masoneri¹. 

- Zdarza³y siê te¿ przypadki - mówi Wojciech Gie³¿yñski, dziennikarz 

i mason - akcesu masonów do komunistów. Odszczepieñ- 

91

cówz Wielkiego Wschodu by³o dwóch: Jan Hempel, wychowawca 

i podejrzanie intymny przyjaciel Boles³awa Bieruta oraz Bronis³aw 

Taraszkiewicz. Obaj w 1937 r. zginêli z r¹k stalinowskich siepaczy. 

Burzliwy 

ZWI¥ZEK PI£SUDCZYKÓW 

Z MASONERI¥ ZAKOÑCZY£ SIÊ ROZWODEM 

w 1938 roku. Wtedy prezydent Ignacy Moœcicki wyda³ dekret 

o rozwi¹zaniu ló¿. Masoni uprzedzili dzia³ania w³adz i wczeœniej 

przyjêli uchwa³ê o samorozwi¹zaniu. 

- Przed wojn¹ wolnomularskie fartuszki - mówi profesor Tadeusz 

Cegielski, Wielki Namiestnik Wielkiej Lo¿y Narodowej Polski - 

nosili pisarze, artyœci, uczeni i znani politycy. To by³a elita intelektualna 

II Rzeczpospolitej. 

W PRL nasta³y ciê¿kie czasy dla masonów. Czêœæ wolnomularzy 

o przekonaniach antykomunistycznych wyjecha³a na Zachód. Masoni, 

którzy pozostali aktywnie przy³¹czyli siê do budowania Polski 

Ludowej. Kilku z nich dosz³o do wysokich stanowisk pañstwowych 

i partyjnych. 

- Masoni byli ministrami i pos³ami w PRL - wyjaœnia Wojciech 

Gie³¿yñski. - Henryk Ko³odziejski by³ nawet prezesem Najwy¿szej 

Izby Kontroli. 

Podobno nawet W³adys³aw Gomu³ka mia³ kontakt z masoneri¹. 

Historycy zapamiêtali, ¿e Wielki Mistrz Francji bêd¹c w 1963 r. 

w Warszawie proponowa³ I sekretarzowi KC PZPR: „Macie konflikty 

z Koœcio³em, bêdziecie mieæ sprzymierzeñca”. Wielki Mistrz 

Francji myœla³ o za³o¿eniu w Polsce lo¿y i w gronie wolnomularzy 

widzia³ W³adys³awa Gomu³kê. Dlaczego przywódca KC PZPR nie 

zosta³ masonem 

- W³adys³aw Gomu³ka by³ jednak zbyt dogmatyczny - odpowiada³ 

profesor Ludwik Hass, znawca dziejów wolnomularstwa 

92

- i zbyt pos³uszny Moskwie. W Moskwie lo¿y nie ma, to i w Warszawie 

nie bêdzie... 

Jednak 

CZÊSTE BY£Y KONTAKTY 

W£ADYS£AWA GOMU£KI Z MASONERI¥ 

i by³y I sekretarz KC PZPR po cichu popiera³ wolnomularzy. 

Podobnie dwukrotnie proponowano przyst¹pinie do wolnomularstwa 

Józefowi Pi³sudskiemu. 

- Ksi¹dz Tokarski zapyta³ o to Marsza³ka - wspomina profesor 

Ludwik Hass - który odpowiedzia³: „Przecie¿ ksi¹dz zna mój charakter. 

Czy móg³bym siê komuœ podporz¹dkowaæ“ 

Masonem by³ inny Pi³sudski - Jan, brat komendanta. Nie wiadomo, 

kogo W³adys³aw Gomu³ka delegowa³ do lo¿y, ¿eby mieæ wiadomoœci 

z pierwszej rêki. W 1961 r. dosz³o do konspiracyjnego 

„obudzenia” czyli wznowienia dzia³alnoœci lo¿y „Kopernik”, która 

do 1989 r. pozostawa³a niewykryta przez S³u¿bê Bezpieczeñstwa. 

- „Kopernik” to by³a przedwojenna lo¿a - t³umaczy³ profesor Ludwik 

Hass. - Na jej czele stan¹³ Jan Józef Lipski, cz³onek KOR 

i Krzywego Ko³a, który by³ najwiêkszym powojennym masonem. 

„Kopernik” a¿ do upadku PRL dzia³a³ w absolutnej konspiracji. 

Polska lo¿a utrzymywa³a jedynie sekretne kontakty z polsk¹ lo¿¹ 

emigracyjn¹ w Pary¿u o tej samej nazwie. Do warszawskiego „Kopernika” 

nale¿eli ludzie zwi¹zani z demokratyczn¹ opozycj¹, w tym 

twórcyi dzia³acze Komitetu Obrony Robotników. Do „Kopernika” 

nale¿eli te¿: poeta Antoni S³onimski, profesor Jan Kielanowski 

i profesor Edward Lipiñski. 

W grudniu 1992 r. lo¿a „Kopernik” ujawni³a swoje istnienie 

i podzieli³a siê na trzy grupy. Te grupy: dwie warszawskie i jedna 

krakowska powo³a³y do ¿ycia Wielk¹ Lo¿ê Narodow¹ Polski. Ta 

centrala wolnomularstwa zarejestrowa³a siê w s¹dzie jako stowarzyszenie. 

W ten sposób regularne 

93

WOLNOMULARSTWO POLSKIE STA£O SIÊ 

LEGALNE 

i suwerenne czyli niezale¿ne od innych zagranicznych masoñskich 

central. Pierwszym Wielkim Mistrzem Wielkiej Lo¿y Narodowej 

Polski (WLNP) by³ dzia³acz Stronnictwa Demokratycznego Tadeusz 

Gliwic. Po jego œmierci funkcjê tê obj¹³ historyk literatury 

profesor Janusz Maciejewski. 

- Wolnomularstwo s³u¿y lepszemu, bardziej godziwemu ¿yciu - 

czêsto podkreœla profesor Tadeusz Cegielski, Wielki Namiestnik 

Wielkiej Lo¿y Narodowej Polski. 

W 1991 r. z inicjatywy francuskiej masonerii powsta³a lo¿a Wielki 

Wschód Polski. Obecnie dzia³a ju¿ 7 ló¿ wolnomularstwa liberalnego, 

ale nie s¹ one suwerenne. Podlegaj¹ one bezpoœrednio 

Wielkiemu Wschodowi Francji. 

- W naszej lo¿y nie wymaga siê wiary w Boga - mówi profesor 

Andrzej Nowicki, Wielki Mistrz Wielkiego Wschodu Polski - cz³onkowie 

mog¹ byæ ateistami. My przyjmujemy wierz¹cych i ateistów 

i wszyscy maj¹ równe prawa. U nas mason przysiêga na Bia³¹ 

Ksiêgê z pustymi kartkami. Najwa¿niejszym zadaniem masonerii 

jest realizacja trzech podstawowych hase³: Wolnoœæ - Równoœæ - 

Braterstwo. 

Wœród masonerii liberalnej znane s¹ dwa nazwiska redaktorów: 

Wojciecha Gie³¿yñskiego i Cezarego Le¿eñskiego. Od lat zasada 

jest taka: ujawnia siê nazwiska osób ¿yj¹cych, które wyrazi³y zgodê 

lub po ich œmierci. Dziœ w Polsce jest oko³o 400 masonów, czyli 

tylu, ilu w najlepszych latach II Rzeczpospolitej. Wolnomularstwo 

polskie to obecnie kilkanaœcie ló¿: cztery Wielkiej Lo¿y Narodowej 

Polski, siedem Wielkiego Wschodu Polski, dwie mieszane 

mêsko-damskie lo¿e typu „Droit Humain” czyli „Prawa ludzkie” 

oraz Wielka ¯eñska Lo¿a Francji. 

Tradycyjnie 

94

KOBIETY NIE MAJ¥ WSTÊPU 

DO LÓ¯ MASOÑSKICH 

Dlatego masoni tworz¹ dla nich specjalne odrêbne lo¿e, tzw. adopcyjne. 

Wolnomularzy mo¿na spotkaæ po obu stronach polskiej, politycznej 

barykady. Czêsto masoni z jednej lo¿y s¹ politycznymi 

przeciwnikami. Profesor Zbigniew Gertych, niegdyœ cz³onek Centralnej 

Komisji Kontroli PZPR, potem wicepremier rz¹du w stanie 

wojennym oraz ambasador PRL w Londynie by³ koleg¹ 

z lo¿y Jana Olszewskiego, by³ego premiera w III Rzeczpospolitej. 

Dziœ cz³onkowie Ruchu Odrodzenia Polski zarzucaj¹ swojemu szefowi, 

¿e ujawni³ swoj¹ masoñsk¹ dzia³alnoœæ. 

- Przez to w wyborach katolicy nie g³osowali na ROP - t³umaczy 

jeden z dzia³aczy partii. - Chocia¿ na czele innych prawicowych 

partii te¿ stoj¹ wolnomularze. 

Podobno masonów mo¿na spotkaæ we wszystkich politycznych 

ugrupowaniach: od AWS, przez Uniê Wolnoœci, po SLD. - W lo- 

¿ach masoñskich s¹ ci z lewej i z prawej strony - mówi anonimowy 

sekretarz Wielkiej Lo¿y Narodowej Polski. - Oni pogl¹dy maj¹ 

jako politycy, jako wolnomularze s¹ podobni. W masonerii jest tylko 

piêciu wa¿nych i czynnych polityków. Pogl¹dy polityczne masoni 

zostawiaj¹ w przedsionku lo¿y, jak parasole na wieszaku. 

Polscy masoni nadal chc¹ poprawiaæ œwiat. Kiedy w naszym 

kraju upad³ komunistyczny totalitaryzm i zwyciê¿y³a demokracja 

masoni pokazali skrawek swoich twarzy. Nie wiadomo, jakie teraz 

maj¹ plany. Chocia¿ nie chc¹ przyznaæ, ¿e rz¹dz¹ œwiatem, to 

podobno mieli wp³yw na wszystkie wa¿niejsze wydarzenia: od rewolucji 

francuskiej, do rewolucji solidarnoœciowej w 1980 roku... 

Jerzy Andrzejczak 

95

GALERIA WIELKICH 

POLAKÓW-MASONÓW 

Stanis³aw August Poniatowski - król 

Ignacy Potocki - g³ówny autor Konstytucji 3 Maja 

Józef Poniatowski - „Ksi¹¿ê Pepi“ 

Kazimierz Pu³aski - genera³, bohater USA 

Jan Henryk D¹browski - twórca Legionów 

Jan Kozietulski - zdobywca Samosierry 

Karol Kniaziewicz - genera³ 

Wojciech Bogus³awski - „Ojciec Polskiego Teatru“ 

Józef Elsner - muzyk, nauczyciel Chopina 

Marceli Bacciarelli - malarz Warszawy 

Julian Ursyn Niemcewicz - pisarz i adiutant Koœciuszki 

Jan Potocki - autor ksi¹¿ki „Rêkopis znaleziony w Saragossie“ 

Joachim Lelewel - historyk 

Kazimierz Brodziñski - prekursor romantyzmu 

Edward Abramowski - filozof i dzia³acz polityczny 

Juliusz Osterwa - aktor i re¿yser 

Juliusz Kaden-Bandrowski - pisarz 

Mieczys³aw Wolfke - fizyk, wspó³pracownik Einsteina 

Andrzej Strug - pisarz 

Antoni S³onimski - poeta, mistrz felietonu 

Gabriel Narutowicz - prezydent II Rzeczpospolitej 

Edward Œmig³y-Rydz - marsza³ek 

96

¯ydo-Masoñski plan zniszczenia Koœcio³a 

Motto: 

„I p o c h w a l i ³ pan niesprawiedliwego w³odarza, i¿ r o z t r o- 

p n i e uczyni³; bo synowie tego œwiata roztropniejsi s¹ w rodzaju 

swoim nad synów œwiat³oœci” /£K 16, 3/ 

„... Szatan rozpoczyna decyduj¹c¹ bitwê przeciw Matce Bo¿ej - 

przez upadek ducha religijnego i kap³añskiego, co najbardziej boli 

Serce Jezusa i Maryi. Wie on dobrze, ¿e na skutek o d s t ¹ p i e n i a 

od wznios³ych swych powo³añ, kap³ani-zakonnicy w i e l e d u s z 

p o c i ¹ g n ¹ do p i e k ³ a“ /z objawieñ fatimskich/. 

Wyci¹g z ksi¹¿ki „Kilka s³ów o masonerii” przez F.E. /Feliksa Egera/. 

Wydawnictwo Kroniki Rodzinnej Warszawa, 1901 r. 

Z rozdzia³u „Ciekawy dokument 

z koñca XVIII wieku” 

W 1787 r. ukaza³a siê we W³oszech niewielka ksi¹¿eczka pod tytu³em 

„ Przymierze nowoczesnej teologii z filozofi¹ ku obaleniu religii 

Chrystusowej”. Do obecnej chwili nie wiadomo, kto jest autorem 

dzie³a... 

Pewien rodzaj „filozofów” - czytamy tam - ju¿ od dawna wszelkich 

œrodków nadaremnie próbowa³ ku zaprowadzeniu ogólnej r e- 

l i g i i „c z y s t o l u d z k i e j“. Niestrudzonym zabiegom oko³o 

szerzenia „oœwiaty, religijnej wolnomyœlnoœci i powszechnego 

braterstwa” zawsze stawa³a na przeszkodzie surowa i w ¿adne 

uk³ady nie wdaj¹ca siê religia Koœcio³a Katolickiego.W walce z t¹ 

ostatni¹ okaza³y siê bezskutecznymi nie tylko tak zwana nauka, 

lecz nawet podstêp i pochlebstwo, a do u¿ycia si³y „filozofowie” 

nie chcieli siê jeszcze uciekaæ... Lecz istnia³a pewna s z k o ³ a 

t e o l o g i c z n a, która nie mog³a na ¿aden sposób pogodziæ siê 

z zasadami Koœcio³a Rzymskiego. Najwiêcej nie przypada³a do jej 

gustu niezmiennoœæ nauki odpychaj¹ca od siebie „ducha czasu”. 

Owa szko³a teologiczna bowiem postawi³a sobie za cel przeprowa- 

97

dziæ postêpow¹ reformê Koœcio³a, to jest jego urz¹dzenia i dogmaty 

tak przykroiæ, aby w zupe³noœci odpowiada³y „potrzebom duchowym 

epoki”. Na tak przygotowanym gruncie mia³o nast¹piæ 

po³¹czenie wszystkich wyznañ chrzeœcijañskich. Postêpowe zabiegi 

nie odnios³y wszak¿e po¿¹danego skutku, jakkolwiek „nowoczesna 

szko³a teologiczna” wiêkszymi rezultatami szczyciæ siê mog³a 

od owoców zebranych przez ca³e zastêpy „f i l o z o f ó w”. 

W tem zak³opotaniu dla obu stron powsta³a myœl po³¹czenia siê 

ze sob¹ i wspólnego dla jednej sprawy dzia³ania. Na propozycjê 

przymierza „filozofowie” chêtnie przystali... Rozpoczêto wiêc uk³ady 

celem obmyœlenia planu wspólnej kampanii /ksi¹¿ka napisana 

w 1787r./. Pierwszy g³os dano „teologom” jako tym, którzy wiêkszymi 

triumfami ni¿ „filozofowie” w walce przeciwko Koœcio³owi 

ju¿ siê odznaczyli. 

I. Nim przyst¹piono do dalszych rokowañ przyjêto za maksymê... 

¿eby prace ich nie by³y j a w n y m i. 

II. Na jakie terytorium nale¿y przenieœæ dzia³ania wojenne OdpowiedŸ: 

na terytorium s a m e g o Koœcio³a. My wszyscy, g³osi 

przywódca „teologów”, nawet wy „filozofowie”, którzy w nic nie 

wierzycie, musimy tak rozprawiæ i tak¹ przyj¹æ postawê, jakbyœmy 

mieli g³êbok¹ i niewzruszon¹ wiarê w to wszystko, czego Koœció³ 

Katolicki naucza. Niczem nie nale¿y zdradzaæ zamiaru zerwania 

z Koœcio³em. „Pozostañmy na jego ³onie, jak byœmy dzieæmi jego 

byli. Koœció³ nie mo¿e nas od siebie od³¹czyæ: dla tej skutecznej 

zguby Koœcio³a, trzymajmy siê go tak jak oset trzyma siê cia³a, do 

którego siê przyczepi³”. Podobnie jak prawdziwi wyznawcy jego 

ci¹gle powo³ywaæ siê bêdziemy na Pismo Œwiête i tradycje, z jak 

najwiêkszym namaszczeniem i ujmuj¹cym serca ludzkie zapa³em. 

G³êboko op³akiwaæ bêdziemy upadek karnoœci i wiary w Koœciele. 

Konieczn¹ jest rzecz¹, abyœmy przeœcigali samych katolików 

w utyskiwaniach na coraz groŸniejsze zamieranie dobra w œwiecie 

a to celem ob³¹kania ludzi, którzy w koñcu nie bêd¹ wiedzieli, cze- 

98

go siê trzymaæ nale¿y. Poniewa¿ w powszechnym zamieszaniu 

walki, obie wojuj¹ce strony bêd¹ u¿ywaæ jednakowej broni, jednakowych 

oznak i chor¹gwi, niepodobieñstwem wiêc stanie siê 

odró¿nienie przyjació³ od nieprzyjació³. Burzyæ tedy bêdziemy Koœció³ 

w³asn¹ jego broni¹. Zniszczymy fundamenta przekonywuj¹c 

ludzi, ¿e je t y l k o w z m a c n i a m y; o b a l i m y ca³y budynek, 

byleœmy nie przestali g ³ o s i æ, ¿e nam tylko o naprawê jego 

chodzi. Powoli jeden za drugim przecinaæ bêdziemy wêz³y, wi¹¿¹ce 

katolików z Koœcio³em, lecz ani przez chwilê nie przestaniemy 

ich przekonywaæ, ¿e pomimo tego ci¹gle prawdziwymi s¹ katolikami... 

„Filozofowie” choæ ufni w przenikliwoœæ swych teologicznych 

kierowników, pow¹tpiewaæ zaczêli o mo¿noœci dopiêcia zamierzonego 

celu, gdy¿ na sercu ich, niby ciê¿ki kamieñ, zaleg³a 

myœl o w³adzy papieskiej. Z godn¹ pochwa³y szczeroœci¹ wypowiedzieli 

„teologom” k³opoty swoje pod tym wzglêdem. 

III. Przywódca „teologów” ze zdumiewaj¹cym spokojem wys³ucha³ 

w¹tpliwoœci „filozofów” niepoma³u dziwi¹c siê naiwnoœci tych 

ostatnich. Zdaniem jego w³aœnie p i e r w s z y a t a k powinien 

byæ wymierzony p r z e c i w k o w ³ a d z y p a p i e s k i e j, 

gdy¿ usuniêcie tej przeszkody, jakkolwiek bardzo trudne, decyduje 

wszak¿e o losach kampanii. Jeœli siê uda ten cios skutecznie zadaæ, 

reszta pójdzie bez wielkich wysileñ. Lecz przede wszystkim trzeba 

siê strzec otwartej napaœci! Tylko o tem n i e w s p o m i n a æ, 

¿ e p o s t a n o w i o n o o b a l i æ w ³ a d z ê p a p i e s k ¹. 

W pocz¹tkach nale¿y zachowywaæ wszystkie pozory pos³uszeñstwa 

wzglêdem Papie¿a dopiero póŸniej, wyst¹piæ z ¿¹daniem usuniêcia 

nadu¿yæ, a nastêpnie zbijaæ przesadzone pojêcia o jego dostojeñstwie. 

Trzy s¹ sposoby zadania tego ciosu, które umiejêtnie stosowane 

doprowadz¹ do zniszczenia wszelkiej w³adzy koœcielnej. 

W tym celu musi nast¹piæ podzia³ pracy. 

a/ Wy „filozofowie” pierwsi ruszycie w ogieñ. Idzie bowiem 

99

g³ównie o to, aby rozszerzyæ przekonania, ¿e w³adza papieska jest 

niebezpieczna dla spo³eczeñstw cywilizacyjnych. Poniewa¿ macie 

wstêp do mo¿nych, musicie wiêc przyj¹æ na siebie tê czêœæ zadania. 

Kiedy ich ju¿ dostatecznie obrobicie, pe³ni w¹tpliwoœci i wahania 

zwróc¹ siê do nas „teologów” z ¿¹daniami o radê. Wtedy my 

sobie ³atwo poradzimy. Za pomoc¹ teologicznych rozumowañ /Pismo 

Œw. dostarczy niewyczerpanego materia³u a reszta znajdzie 

siê w historii koœcielnej/ potrafimy ich przekonaæ, ¿e mo¿na byæ 

dobrym katolikiem i jednoczeœnie opieraæ siê w³adzy papieskiej. 

Nie dosyæ na tem: wy³o¿ymy im nastêpnie, ¿e obowi¹zkiem ich sumienia 

jest opieraæ siê powadze papieskiej zarówno w interesie 

dobra oraz bezpieczeñstwa publicznego, jak i w obronie objawionej 

prawdy. Nawiasem mówi¹c, i to dodaæ winienem, prawi³ dalej 

przywódca „teologów”, ¿e jednym z najskuteczniejszych œrodków 

do dopiêcia naszego celu jest umiejêtne korzystanie z historii koœcielnej. 

Potrzeba tylko wypadki w naszem œwietle przedstawiæ, 

pewnych pisarzów naprzód wysun¹æ, przeciwników pokryæ milczeniem, 

a nastêpnie kwestyje te wprowadziæ do rodzin, na place 

publiczne i zgromadzenia ludowe - a rezultatów dla nas pomyœlnych 

mo¿ecie byæ zupe³nie pewni. Nic nie oddzia³ywuje wiêcej na 

wspó³ukszta³conych ludzi, jak takie historyczne wywody i nie tylko 

œwieccy ludzie stawaæ bêd¹ po waszej stronie, lecz nawet wielu 

z duchowieñstwa do nas przyjedzie. 

b/ Drugim œrodkiem bêdzie podburzanie b i s k u p ó w przeciwko 

Stolicy Apostolskiej. Z nimi naj³atwiej sobie poradzimy dra- 

¿ni¹c ich mi³oœæ w³asn¹ i usi³uj¹c wzbudziæ jak najwiêksze pojêcie 

w³adzy, któr¹ sprawuj¹. Im przychylniejsze ucho nastawiaæ 

bêd¹ biskupi naszym radom, im wiêcej przyw³aszczaæ bêd¹ nieprzynale¿ne 

atrybucje, tem wiêksza st¹d wyniknie szkoda dla 

przemo¿nej powagi papieskiej, tem pewniejszy bêdzie upadek samej 

nawet w³adzy biskupiej, sztucznie przez nas rozdêtej ku w³asnej 

zgubie. 

100

c/ Podobnie¿ powinniœmy siê staraæ o podniecanie duchowieñstwa 

mianowicie parafialnego, przeciwko biskupom. To bêdzie 

trzeci i najskuteczniejszy œrodek obalenia dyscypliny Koœcio³a, 

gdy¿ tem sposobem uczynimy duchowieñstwo przedmiotem pogardy 

w oczach ludu. Nie mo¿e byæ nawet w¹tpliwym, ¿e oglêdnie 

i roztropnie krocz¹c powy¿szemi trzema drogami, zdo³amy zniszczyæ 

wielk¹ i na pozór nieprzezwyciê¿on¹ tamê Koœcio³a Katolickiego, 

spójnoœæ jego hierarchii, a nade wszystko powagê papiesk¹. 

IV. Dlatego, mówi³ inny „teolog”, gdy przywódca po wypowiedzeniu 

owych wznios³ych myœli, obsypany oklaskami, spocz¹³ na 

krzeœle prezydialnym, dla tego jednoczeœnie zaj¹æ siê powinniœmy 

drug¹ czêœci¹ naszego zadania, a mianowicie obalenia isniej¹cej 

karnoœci i urz¹dzeñ koœcielnych. Dra¿liwa to wprawdzie materia, 

lecz wielkiego znaczenia. I ze s³odkim uœmiechem, w³aœciwym tego 

rodzaju ludziom, zaproponowa³ postêpowy „teolog” tak¿e trzy 

drogi, ku urzeczywistnieniu owej drugiej czêœci zadania. 

a/ Przede wszystkim nale¿y siê odwo³aæ do cnót i dobrych stron 

natury ludzkiej, je¿eli wiêc bêdziemy rozpowiadaæ, ¿e naszym zamiarem 

jest przywróciæ obyczaje i obrzêdy pierwotnych czasów 

Koœcio³a, tak cenionych przez wszystkich prawdziwych katolików, 

to ³atwo pojmiecie, czcigodni „filozofowie”, ¿e po naszej stronie 

bêd¹ wszystkie szlachetniejsze i bogobojne charaktery. Jak tylko 

zaœ ich sobie zyskamy, rozpoczniemy ca³y szereg skarg i lamentacyj 

nad ci¹gle rosn¹cymi nadu¿yciami wspó³czesnego Koœcio³a, 

a za ka¿d¹ tak¹ skarg¹ nad obecnym upadkiem po³¹czymy porywaj¹ce 

opowieœci o dawnych œwiêtych obyczajach. Przemawiaæ 

zaœ bêdziemy zawsze jêzykiem œw. Hieronima lub œw. Bernarda, 

przekonywuj¹c ludzi, ¿e przyczyn¹ wszystkiego z³ego jest istniej¹ca 

karnoœæ koœcielna, i ¿e duch pierwszych czasów wygasn¹æ musia³ 

wskutek wzmo¿enia siê czysto zewnêtrznej strony, ró¿añców, 

nowenn, bractw, pielgrzymek, procesyj itp. Taka metoda prowadzi 

101

do wytkniêtego celu jeœli tylko tê zachowamy ostro¿noœæ, ¿e ci¹gle 

powo³uj¹c siê na „pierwiastkowe wspaniale ¿ycie koœcielne” 

unikaæ bêdziemy objaœnieñ co do tej lub owej instytucji pierwotnego 

Koœcio³a. I to jest pierwsze. 

b/ Po drugie powinniœmy ognistemi s³owy proroków 

i œwiêtych, gorliwych w sprawie Bo¿ej, g³osiæ i rozszerzaæ surowsz¹ 

moralnoœæ. Nie nale¿y oszczêdzaæ wyrazów oburzenia i pogardy 

ku tej nêdznej moralnoœci jezuickiej, która zatruwa ca³y Koœció³. 

Sam¹ pobo¿noœæ, wiarê i sumienie powo³amy przeciw zgubnej 

moralnoœci Koœcio³a. Bêdziemy przedstawiaæ czêste spowiedzi, 

nie wywo³uj¹ce widocznej poprawy, czêste Komunie, ³atwe do odprawienia 

pokuty, jako przyczynê zguby dla dusz ludzkich. 

W majestatycznych obrazach kreœliæ bêdzie grozê kar Bo¿ych, koniecznoœæ 

zast¹pienia niezliczonych nabo¿eñstw, spowiedzi i Komunii 

dzie³ami cnoty, mi³oœci bliŸniego i „mi³em Bogu nabo¿eñstwem”. 

Nadto nie pominiemy ¿adnej sposobnoœci, aby nie wyg³aszaæ, 

¿e w³aœnie jezuicka moralnoœæ spêta³a ca³y Koœció³. W ten 

sposób oprócz os³abienia powagi Rzymu, coraz wiêcej upadaæ bêdzie 

chrzeœcijañskie ¿ycie, przyjmowanie sakramentów, czêœæ dla 

s³u¿by Bo¿ej. Je¿eliby zaœ komu przysz³o do g³owy wyst¹piæ przeciwko 

nam do walki na tem polu, to zdruzgoczemy go wœród oklasków 

ludzi najbogobojniejszych tym jednym wykrzykiem „O nêdzny 

przewrotny jezuita, uwodziciel dusz ludzkich, który posiewa k¹kol 

na roli Pana!” £atwo pojmiecie, ¿e taka surowoœæ, która wreszcie 

nas samych nie obowi¹zuje, po¿¹dane musi przynieœæ owoce... 

c/ Jednak¿e, aby wymagania powy¿sze niezbyt ludziom ci¹¿y³y, 

musimy pozostawiæ im swobodê w pojmowaniu zasad i nauk religijnych, 

i to bêdzie trzeci œrodek ku obaleniu karnoœci i urz¹dzeñ 

koœcielnych. Œrodka tego nale¿y wszak¿e z wielk¹ ostro¿noœci¹ 

u¿ywaæ. Nie trzeba bowiem zbyt du¿o drew k³aœæ na gorej¹ce 

ognisko, gdy¿ zanadto straszny dla wszystkich po¿ar powstaæ mo- 

102

¿e. Lecz dzia³aj¹c oglêdnie, wytrwale, z pomoc¹ s³odkich frazesów, 

do œwietnych dojdziemy rezultatów... G³êboko obmyœlony 

plan nie zjedna³ jednak mówcy gor¹cych oklasków, któremi obsypano 

jego poprzednika, nie z tego wprawdzie powodu, aby „filozofowie” 

nie oceniali g³êbokoœci jego pomys³ów, lecz, ¿e ca³kowite 

przeprowadzenie radykalnej przeciw Koœcio³owi kampanii niejak¹ 

trwog¹ ich przejê³o... „Bardzo to wszystko dobre, zaczêli szeptaæ 

pomiêdzy sob¹, czy nie narazimy siê na zbyt wielkie niebezpieczeñstwa, 

tak dalece siê posuwaj¹c I je¿eli przeciwnik domyœli 

siê naszych zamiarów, pierwszy nam wojnê otwart¹ wypowie, co 

wówczas nast¹pi Rzym ju¿ tyle razy rzuca³ kl¹twy i wyroki potêpienia, 

a prawie zawsze rokoszanie do pos³uszeñstwa wzglêdem 

niego wracali. 

V. Powy¿sza uwaga wprawi³a mówcê w zak³opotanie. Rozumiem 

was odrzek³ podra¿niony, piosnkê tê nie po raz pierwszy 

s³yszymy... Toæ nasza „teologia” nie jest tak mizerna i ciasna! Potê¿ne 

i zdumiewaj¹ce znajdziemy w niej zasoby... Nie lêkajcie siê 

wiêc aby nas do poddania doprowadziæ zdo³ano: pos³uszeñstwo 

jest cnot¹ w³aœciw¹ tylko s³abym umys³om. Je¿eliby Koœció³ powsta³ 

przeciwko nam, to u¿yjemy œrodków, które nieuniknion¹ 

zgubê jego prowadziæ musz¹. Lecz i pod tym wzglêdem trojak¹ 

zmierzaæ bêdziemy drog¹. 

a/ Najprostszym œrodkiem udaremniania ataków Rzymu bêdzie 

powo³anie siê na s³ynn¹ ró¿nicê „quaestio juris et facti”. Za pomoc¹ 

„quaestio juris et facti” przyprawimy Koœció³ Rzymski o zupe³n¹ 

niemoc, nie œci¹gaj¹c na siebie zarzutu odstêpstwa. Gromy 

miotane przeciwko nam nie dotkn¹ nas. Z najzupe³niejszym, spokojem 

przyznawaæ mu bêdziemy prawo wyklinania nas, wszak¿e 

kl¹twom poddawaæ siê nie bêdziemy. Opór nasz bêdzie wyraŸny, 

a pomimo tego Koœció³ nie bêdzie móg³ nazwaæ nas opornymi. 

W najuroczystszych wyrazach i formach g³osiæ bêdziemy, ¿e Koœció³ 

posiada prawo i obowi¹zek karania b³êdu; je¿eli zaœ tego pra- 

103

wa przeciw nam u¿yje, z pokor¹ oœwiadczymy, ¿e nagana i kara do 

nas siê nie stosuj¹, gdy¿ Koœció³ niezrozumia³ s³ów naszych. To nam 

wystarczy; tak¹ drog¹ postêpuj¹c odrzucimy nawet O b j a w i e n i e, 

je¿eli siê tego oka¿e potrzeba nie pozbywaj¹c siê nazwy katolików. 

Pomimo wszelkich koœcielnych uchwa³ bêdziemy mogli szerzyæ 

nasze pojêcia w zupe³nym spokoju i bezpieczeñstwie a¿ do chwili 

kiedy subiektywizm zasi¹dzie na tronie ¿ycia moralnego i dzie³o 

przez nas przygotowane do pomyœlnego koñca doprowadzi. 

b/ Jednak¿e nie ograniczymy siê wy¿ej podanym œrodkiem. Nie 

od dzisiaj pracujemy nad wykorzystaniem wiary w nieomylnoœæ 

papiesk¹, do której tak¹ wagê przywi¹zywa³y ciemnota i barbarzyñstwo 

ubieg³ych wieków. Od dawna wszelkich usi³owañ dok³adaliœmy 

do szerzenia przekonania, ¿e mo¿na pozostaæ katolikiem 

odrzucaj¹c wiarê Koœcio³a i bêd¹c w wyraŸnej sprzecznoœci ze stolic¹ 

Apostolsk¹... Przeciwko powszechnej zgodzie wszystkich Koœcio³ów 

œwiata: hiszpañskiego, w³oskiego, belgijskiego, polskiego, 

niemieckiego, powo³ywaæ siê bêdziemy na biskupów francuskich, 

których nauki pobo¿noœci i znajomoœci historyi koœcielnej, nie bêdziemy 

siê mogli dosyæ nawys³awiaæ. 

c/ Lecz na tym nie koniec. Pozostaje nam jeszcze jeden œrodek, 

który na zawsze bezpieczeñstwo i bezkarnoœæ nam zapewni - sobór 

powszechny... 

VI. Idzie teraz o wyjaœnienie czwartego i ostatniego punktu, a 

mianowicie o to, aby przezornie rozwa¿yæ, jak postêpowaæ po odniesieniu 

zwyciêstwa. 

a/ Nie potrzebujemy siê rozwodziæ nad tym, jak poœpiech jest 

nieodzowny w tych sprawach. Je¿eli w sposób wy¿ej podany Koœció³ 

w swych podstawach zachwiany zostanie, to trzeba o ile mo- 

¿na, jak najprêdzej sk³adowe owych podstaw czêœci wyrwaæ i na 

bok uprz¹tn¹æ, gdy¿ w przeciwnym razie przebieg³y i wytrwa³y Koœció³ 

Rzymski nie omieszka³by zebraæ nagromadzone przez nas 

ruiny i wznieœæ now¹ budowlê byæ mo¿e mocniejsz¹ jeszcze od 

104

poprzedniej. Ani na chwilê nie nale¿y go wiêc zostawiaæ w spokoju, 

lecz wszyscy przeciwnicy ze wszystkich stron wszystkiemi si- 

³ami uderzaæ powinni. 

b/ Aby zaœ przeci¹æ Koœcio³owi wszelkie drogi do odzyskania 

utraconego stanowiska, g³osiæ bêdziemy zasadê nieustannie powszechnej 

religijnej wolnoœci i tolerancyi. St¹d wielkie wp³yn¹ korzyœci. 

Mówiæ bêdziemy „religia jest spraw¹ przekonania”. Koœció³ 

nie ma prawa w jaki b¹dŸ sposób przynaglaæ ludzi do wyznawania 

swojej nauki i wolno mu przekonywaæ, lecz nie zmuszaæ. Tym sposobem 

zyskamy zupe³n¹ swobodê do szerzenia naszych nauk. 

Lecz nie mo¿emy siê trzymaæ tych samych zasad w stosunku do 

Koœcio³a. 

c/ Wy zaœ „filozofowie” staraæ siê macie, aby Koœció³ swych 

przekonañ nie by³ w stanie przeprowadziæ. Pracowaæ winniœcie 

nad rozszerzeniem zasady, ¿e je¿eli wy³¹cznie s³ugom Koœcio³a 

powierza siê nauczanie wiary i moralnoœci, pomyœlnoœæ spo³eczeñstwa 

na ciê¿kie bywa nara¿ona niebezpieczeñstwa i spokój 

spo³eczny na tym cierpi. 

Jest to ustanawianie pañstwa „co koniecznie prowadzi do zawichrzeñ 

i nieporz¹dków”. Nastêpnie bêdziemy dowodziæ, ¿e „w³adza 

Koœcio³a rozci¹ga siê do rzeczy czysto duchowych i wewnêtrznych, 

pod ¿adnym pozorem nie rozci¹ga siê do spraw wewnêtrznych”. 

d/ Najwiêksze us³ugi przyniesie nam zasada, ¿e Chrystus nie po 

to przyszed³ na œwiat, aby porz¹dek spo³eczny naruszaæ, a niektóre 

nauki Koœcio³a Katolickiego zak³ócaj¹ ten porzadek. Nie od 

Chrystusa bior¹ one swój pocz¹tek i nie mog¹ stanowiæ przedmiotu 

wiary”. Powtarzam, ¿e takiem rozumowaniem zupe³nie pobijecie 

przeciwników. 

e/ Za pomoc¹ wiêc dobrej, rozumnej, a nawet katolickiej zasady, 

¿e jednoœæ nauki jest konieczna i ¿e niezgodnoœæ pod tym wzglêdem 

jest wielce szkodliwa, mo¿na u³atwiæ sobie robotê. Katedry 

105

dogmatyki i innych teologicznych przedmiotów obsadzi siê ludŸmi 

naszej partyi, postrzegaj¹c w odbiorze wielk¹ oglêdnoœæ, aby 

nie dopuœciæ nikogo, kto nie z³o¿y³ licznych dowodów swego 

usposobienia... 

f/ Jest jeszcze wiele innych œrodków, których na przemiany u¿ywaæ 

trzeba dla dopiêcia naszych zamiarów. Patrzeæ powinniœmy 

z kim mamy do czynienia... S³abym umys³om twierdziæ bêdziemy, 

¿e niestety Koœció³ dzisiejszy odst¹pi³ ducha ³agodnoœci i s³odyczy 

swego Za³o¿yciela. Taka argumentacja bardzo szybko wprowadza 

religijny indyferentyzm w ludziach, których rozum niezbyt daleko 

siêga. Je¿eli bêdziemy mieli przed sob¹ ludzi w¹tpliwych obyczajów 

i moralnoœci, to pamiêtajmy zadanie, ¿e ka¿dy przy tym chêtniej 

podejrzewa innych o zdro¿noœci, im wiêcej im ulega i ¿e wiêcej 

zawsze zabieramy siê do poprawy innych ni¿ samego siebie... 

Mowa nasza bêdzie s³odk¹ och³od¹ dla ich serc. W ludziach, którzy 

nienawidz¹ wszelkich praktyk religijnych i nie lubi¹, aby zagl¹daæ 

do ich sumienia, naj³atwiej wzbudzimy zaufanie, wystêpuj¹c 

przeciw wszelkim praktykom religijnym. Bêdziemy powtarzaæ s³owa 

Ewangelii „Duch jest Bóg a ci, którzy Go chwal¹, potrzeba aby 

Go chwalili w duchui prawdzie“ /Jan 4, 24/. PóŸniej uda siê nam 

odstrêczyæ od Koœcio³a sam prosty lud, tak rozmi³owany w religii 

i praktykach. Do tego nie bêdzie potrzeba wielkich wysileñ. Po co 

te nabo¿eñstwa, ta s³u¿ba Bo¿a, które tyle pieniêdzy kosztuj¹ 

Czy¿ nie lepiej bêdzie u¿yæ tych pieniêdzy na filantropijne cele... 

W miarê zaœ tego jak s³u¿ba Bo¿a bêdzie traciæ na okaza³oœci, jak 

domy Bo¿e bêd¹c oraz ubo¿sze, zamieraæ bêdzie w ludzie prostym 

przywi¹zanie do religii... 

g/ Jeszcze raz przypominamy, ¿e je¿eli chcecie najskuteczniej 

dzia³aæ przeciwko Koœcio³owi i zupe³nie przyt³umiæ wiarê w jego 

niezmiennoœæ i nieomylnoœæ, to nie przestawajcie wyrzekaæ przeciwko 

najgorliwszym obroñcom Koœcio³a - „Jezuitom”... 

Oto zakoñczy³ mówca - ogólny rys planu naszej kampanii prze- 

106

ciwko Koœcio³owi, owoc g³êbokich studiów i d³ugiego rozwa¿ania, 

rezultat naszych spostrze¿eñ nad biegiem rzeczy ludzkich. Co nie 

uda³o siê naszym poprzednikom, którzy zbyt wyraŸnie przeciwko 

Koœcio³owi wystêpowali, tego mo¿emy i musimy dopi¹æ za pomoc¹ 

subtelnoœci. Koœció³ uwa¿a nas za swoje podpory, lecz w³aœnie 

przez nas upadnie. Na ustach bêdziemy mieæ najpiêkniejsze s³owa 

i zapewnienia, w sercu zaœ szydziæ bêdziemy z niego. Cytatami 

z objawienia wyprzemy siê ca³ego Objawienia, broni¹ z Wiary 

wziêt¹, wytêpimy Wiarê na ziemi, wracaj¹c do pierwotnego Koœcio³a 

wywrócimy Koœció³. Skoñczy³em. 

„Filozofowie” ju¿ ani s³ówka dodaæ nie mogli do tego, co im „teologowie” 

wy³o¿yli. Dziwili siê tylko w duszy, jak mogli tak d³ugo uwa- 

¿aæ teologiê za swoj¹ nieprzyjació³kê. Ze szczerym ¿alem za dawn¹ 

pomy³kê zawarli wieczny sojusz z „teologami”. Obie strony obowi¹zywa³y 

siê udzielaæ sobie wszelkiej pomocy w obopólnych pracach 

i zabiegach, a przede wszystkim wspieraæ siê w uzyskiwaniu korzystnych 

miejsc i urzêdów oraz w zjednywaniu sobie rozg³osu i znaczenia. 

Nastêpnie uroczyœcie przyjêto plan nakreœlony przez „teologów” 

i postanowiono natychmiast zabraæ siê do wprowadzenia go w ¿ycie. 

To nam powiada ma³a ksi¹¿eczka w prostych i pe³nych treœci 

wyrazach. Tu wspomnieæ nale¿y, ¿e owi „teologowie” i „filozofowie”, 

których nieporównan¹ charakterystykê podaje ksi¹¿eczka, 

postarali siê o ca³kowite jej zniszczenie zaraz po ukazaniu siê 

w druku, tak, ¿e orygina³ nale¿y do bibliograficznych rzadkoœci. 

BULLA PAPIESKA „QUO PRIMUM“ 

PAPIE¯A ŒW. PIUSA V Z DNIA 19 LIPCA 1570 R. 

(w sprawie Mszy trydenckiej). 

„Przez niniejszy nasz dekret, który ma byæ wa¿ny nieskoñczenie, 

okreœlamy i rozkazujemy, ¿e nic nie mo¿e byæ dodane, ominiête 

lub zmienione w tym Mszale (...). 

107

Szczególnie ostrzegamy wszystkie osoby bêd¹ce u w³adzy 

[w Koœciele] jakiejkolwiek godnoœci czy rangi, nie wy³¹czaj¹c Kardyna³ów, 

i polecamy im jako sprawê œcis³ego pos³uszeñstwa, nigdy 

nie u¿ywaæ lub te¿ zezwalaæ na jakiekolwiek ceremonie lub modlitwy 

mszalne inne ni¿ te zawarte w Mszale ustanowionym przez 

Œwiêty Sobór Trydencki i zawieraj¹cym wszystko co jest potrzebne 

dla zachowania czystego i powszechnie jednolitego sposobu 

oddawania czci [Bogu] (...). 

W ¿adnym czasie w przysz³oœci nie mo¿e ksi¹dz, czy to œwiecki 

czy zakonny, byæ zmuszony do innego odprawiania Mszy. I ¿eby 

wykluczyæ raz na zawsze wszelkie skrupu³y i obawy koœcielnych 

kar czy cenzur, niniejszym stwierdzamy, ¿e na mocy naszej Apostolskiej 

W³adzy zarz¹dzamy i okreœlamy, ¿e ten nasz obecny rozkaz 

i dekret jest nieodwo³alny i wydany raz na zawsze i nie mo¿e 

byæ prawnie odwo³any lub poprawiony w przysz³oœci(...). 

Je¿eli ktokolwiek mimo to oœmieli³by siê spróbowaæ dzia³ania 

sprzecznego z naszym powy¿szym rozkazem, wydanym raz na zawsze, 

niech bêdzie mu wiadomo, ¿e narazi siê na gniew Wszechmocnego 

Boga i b³ogos³awionych Aposto³ów Piotra i Paw³a”. 

Elementarz wiedzy narodowej 

pod red. Mariana Barañskiego 

108

AWS wobec masonerii 

W czerwcu 1997 r. jeden z pos³ów niezale¿nych z³o¿y³ interpelacjê 

w sprawie legalnoœci dzia³ania polskich ló¿ masoñskich nale¿¹cych 

do Wielkiego Wschodu (nie by³ on wtedy jeszcze zarejestrowany 

jako stowarzyszenie). Pos³owi odpowiedzia³ na piœmie, minister 

Zbigniew Siemi¹tkowski. Stwierdzi³ on, ¿e „w przypadku jakichkolwiek 

dobrowolnych zrzeszeñ obywateli nie mo¿e byæ mowy 

o tolerowaniu lub nietolerowaniu przez Ministerstwo Spraw Wewnêtrznych 

i Administracji i Urz¹d Ochrony Pañstwa ich dzia³alnoœci”. 

Minister przypomnia³, ¿e „zgodnie z art. 84 ust. 1 Konstytucji 

RP wolnoœæ stowarzyszenia siê jest gwarantowanym prawem 

wszystkich obywateli”. W zakoñczeniu swojej odpowiedzi napisa³: 

„Wed³ug posiadanej przez nas wiedzy lo¿e masoñskie nie prowadz¹ 

dzia³alnoœci godz¹cej w ustrój polityczny, spo³eczny i porz¹dek 

prawny RP, ich celem nie jest równie¿ pope³nienie przestêpstwa”. 

W ci¹gu ostatnich lat delegalizacji masonerii domaga³ siê publicznie 

ZChN i niektórzy jego przedstawiciele. 

AWS jako ca³oœæ problemu masonerii nigdy, o ile wiem, nie podj¹³. 

Dlaczego Mo¿e liderzy AWS wiedz¹ to czego my nie wiemy 

Mo¿e masoneria nie stanowi w Polsce, rzeczywiœcie, wiêkszego zagro¿enia 

Mo¿e pos³om AWS zabrak³o tu pewnej wra¿liwoœci i wiedzy 

Mo¿e siê, po prostu, nie orientuj¹ „w temacie” Mo¿e AWS, 

bêd¹cej przecie¿ w koalicji z UW, nie wypada, z tego powodu, podejmowaæ 

takiego problemu Mo¿e uznano, ¿e s¹ wa¿niejsze sprawy 

A mo¿e stwierdzono, ¿e poruszanie tego problemu jest „zbyt 

ciemnogrodzkie”, nie licuj¹ce z powag¹ centroprawicowego ugrupowania, 

niepowa¿ne, nieeuropejskie itp. 

Spróbujmy zastanowiæ siê, w ramach jakiegoœ obiektywnego 

porz¹dku, jak powinno tu zachowaæ siê ugrupowanie, któremu le- 

¿y na sercu dobro pañstwa i kraju i które musi, zarazem, dbaæ o 

swój wizerunek jako ugrupowania powa¿nego, nowoczesnego, 

109

dalekiego od fobii i skrajnoœci. Czy w ogóle mo¿na coœ z tym masoñskim 

„fantem” zrobiæ Czy nie lepiej walczyæ z masoneri¹ na 

jakiœ innych ni¿ prawne czy polityczne polach Czy podjêcie przez 

pañstwo akcji przeciwko masonerii nie skompromitowa³oby nie 

tylko AWS ale i Polski w oczach œwiata, nie utrudni³o naszej politycznej 

i gospodarczej wspó³pracy z rozwiniêtymi pañstwami 

Zobaczmy co dzieje siê, w tym wzglêdzie, poza granicami Polski, 

jakimi informacjami mog¹ dysponowaæ pos³owie, jakie wzorce 

otrzymuj¹ z Zachodu. Osoby znajduj¹ce siê „u sterów w³adzy” 

posiadaj¹ dostêp do wielu informacji, dokumentów, specjalnych 

opracowañ, raportów itp. W razie potrzeby mog¹ ¿¹daæ od kompetentnych 

s³u¿b przygotowania odpowiednich, okreœlonych materia³ów. 

Za³ó¿my jednak, ¿e cz³onkowie AWS, tak¿e ci, którzy 

wchodz¹ bezpoœrednio w struktury w³adzy dysponuj¹ jedynie tymi 

informacjami jakie mo¿na odnaleŸæ w polskiej prasie. 

A có¿ siê mo¿na z niej dowiedzieæ Poszukajmy informacji dotycz¹cych 

masonerii w innych krajach, w pierwszym rzêdzie w by- 

³ych demoludach. Okazuje siê, ¿e masoneria wznowi³a dzia³alnoœæ 

w Bu³garii i jest tam spostrzegana jak zagro¿enie dla pañstwa, ¿e 

dzia³a w Czechach i tam równie¿ jej dzia³alnoœæ wywo³uje niepokój 

wœród wielu polityków, ¿e przenika rumuñskie struktury w³adzy 

(udowodniono, miêdzy innymi, ¿e minister sprawiedliwoœci jest 

masonem), ¿e powstaj¹ kolejno lo¿e masoñskie w armii rosyjskiej. 

A co na Zachodzie Europy Gdzie siê nie ruszyæ, czego by nie 

dotkn¹æ trudno nie natkn¹æ siê na masonów. Najwiêcej informacji 

oczywiœcie o Francji gdzie jest ponad 100.000 masonów, gdzie w 

rz¹dzie Pierra Mauroya (1981-1984) 12 ministrów by³o masonami, 

gdzie tradycyjnie wiêkszoœæ senatorów i ministrowie spraw 

wewnêtrznych i edukacji s¹ masonami, gdzie masonami s¹ czêsto 

prezydenci (jak np. Mitterand), gdzie najwa¿niejsze ustawy (w tym 

wszystkie tzw. „œwiatopogl¹dowe”) inspirowane s¹, w swym podstawowym 

kszta³cie, przez masonów. Masoni francuscy zawsze 

110

popierali lewicê i za jej rz¹dów posiadali najwiêksze wp³ywy. Jednak 

przera¿eniu sukcesami Le Pena zaczêli wi¹zaæ siê z centroprawic¹ 

i przyjmowaæ w swoje szeregi jej liderów jak równie¿ przenikaæ 

w struktury centroprawicowych rz¹dów. 

Masoneria ma olbrzymie wp³ywy równie¿ np. w Hiszpanii czy 

Szwecji. Najciekawsze i najbardziej pouczaj¹ce s¹ jednak prasowe 

doniesienia z W³och i Wielkiej Brytanii. 

Przypomnijmy, ¿e wielkie wp³ywy i pozycja masonów we W³oszech 

zosta³y ugruntowane ju¿ w XIX w. gdy to w³aœnie z ich inspiracji 

zosta³o dokonane zjednoczenie W³och. Na czele ruchu zjednoczeniowego 

sta³ Wielki Mistrz Giuseppe Garibaldi. Z masoneri¹ byli 

te¿ œciœle zwi¹zani pozostali decydenci tamtych czasów: król Wiktor 

Emanuel II, szef jego rz¹du hrabia Camille Cavour oraz g³ówny 

ideolog M³odych W³och Giuseppe Mazini. Nic dziwnego, ¿e ju¿ w 

pocz¹tkach XX w. masoni w³oscy byli bardzo pewni siebie. Rzuci³o 

siê to w oczy œw. Maksymilianowi Maria Kolbe gdy znalaz³ siê po 

raz pierwszy w Rzymie i zobaczy³ masoñsk¹ demonstracjê przed 

Watykanem i transparenty g³osz¹ce, ¿e ju¿ niebawem to szatan bêdzie 

papie¿em. Nic dziwnego wiêc, ¿e nie tylko Koœció³ ale i równie¿ 

wszystkie praktycznie (oprócz oczywiœcie powo³anych przez 

masonów) si³y polityczne W³och zawsze walczy³y z masonami. Zakaz 

przynale¿noœci swych cz³onków do masonerii og³osi³a nie tylko 

tamtejsza chadecja ale nawet W³oska Partia Komunistyczna. 

Pomimo to przez ca³y XX w. masoni w³oscy mieli siê dobrze przenikaj¹c 

elity i struktury pañstwa. Ich pozycjê os³abi³y dopiero skandale 

i afery polityczne i gospodarcze po 1980 r. Pierwszy z nich zwi¹zany 

by³ z lo¿¹ P2 (Propaganda Due). 17 marca 1981 r. na polecenie 

prokuratorów prowadz¹cych œledztwo w sprawie bankiera Machela 

Sidony Stra¿ Finansowa przeprowadzi³a rewizjê w rezydencji Wielkiego 

Mistrza P2 Licio Gelli. Znaleziono niekompletne spisy w³oskich 

masonów nale¿¹cych do tej lo¿y (zniknê³a jedna kartka, jak wszystko 

na to wskazuje, z nazwiskami znanych komunistów i chadeków) i do- 

111

wody, ¿e prowadzi³a ona dzia³alnoœæ nie tylko przestêpcz¹, ale równie¿ 

godz¹c¹ w stabilizacjê w³oskiego pañstwa. Na znalezionych listach 

figurowa³y nazwiska miêdzy innymi 200 wy¿szych oficerów armii, 

60 deputowanych do parlamentu, 3 ministrów, wszyscy szefowie 

tajnych s³u¿b, 9 dyplomatów, 43 wy¿szych urzêdników bankowych, 

83 przemys³owców, wielu sêdziów, redaktorów naczelnych 

wielkonak³adowych czasopism, znanych pisarzy, dziennikarzy, dyrektorów 

pañstwowych przedsiêbiorstw. Kilka dni po ujawnieniu list 

poda³o siê do dymisji 13 funkcjonariuszy tajnych s³u¿b, 4 szefów policji, 

2 gubernatorów. Jeden z najbardziej wp³ywowych periodyków 

„Corriere della Sera” straci³ dyrektora i szereg znanych dziennikarzy. 

W aferê P2 okazali siê byæ zamieszani, miêdzy innymi: znany sêdzia 

Carmelo Span Spagnoulo, pu³kownik s³u¿b tajnych Antonio Viezzer, 

dyrektor koncernu wydawniczego Angelo Rizzoli oraz Roberto Calvi 

- prezydent Banku Ambrosiano (aresztowany w 1981 r., zamordowany 

w Londynie w tajemniczych okolicznoœciach w 1982 r.). W akcie 

oskar¿enia przeciwko Wielkiemu Mistrzowi mo¿na by³o przeczytaæ, 

miêdzy innymi: „Lo¿a masoñska, w której mistrzem by³ Licio Gelli 

by³a w rzeczywistoœci centrum tajnej organizacji wywiadowczej, a jej 

cz³onkowie pe³nili odpowiedzialne funkcje na ró¿nych szczeblach administracji 

pañstwowej. Dziêki zajmowanym pozycjom wywierali oni 

wp³yw na decyzje podejmowane przez w³adze i mieli na uwadze tylko 

w³asne korzyœci. „ Lo¿ê oskar¿ono o „spisek przeciwko Republice”. 

Premier Forlani, po udowodnieniu, ¿e kilkuset polityków, równie¿ 

cz³onków jego partii (chadecji) by³o powi¹zanych z P2 poda³ siê 

do dymisji. Jego nastêpca Giovanni Spadolini rozwi¹za³ specjalnym 

dekretem tê lo¿ê. Wielki Mistrz uciek³ do Szwajcarii. Jednak zosta³ 

tam aresztowany i wydany W³ochom. Skazano go prawomocnie na 

25 lat wiêzienia. Dziêki ró¿nym kruczkom prawnym i trudnym do wyt³umaczenia 

posuniêciom w³adz nie zosta³ jednak osadzony w wiêzieniu 

lecz przebywa w swojej rezydencji Villa Wanda w Arezzo. Bezpoœrednim 

efektem tych wydarzeñ by³ wyst¹pienie ze wszystkich 

112

w³oskich ló¿ masoñskich ponad 20% ich cz³onków, wydanie „ustawy 

antymasoñskiej” zabraniaj¹cej dzia³ania tajnych stowarzyszeñ, 

wprowadzanie do konstytucji podstawowych za³o¿eñ tej ustawy. 

Z kolei jesieni¹ 1993 r. w³oscy karabinierzy przeprowadzili rewizjê w 

rzymskiej siedzibie Wielkiego Wschodu W³och konfiskuj¹c ca³e archiwum 

³¹cznie z komputerem. Polecenie wyda³ im prokurator Agostino 

Cordova prowadz¹cy œledztwo w sprawie powi¹zañ pomiêdzy tajnymi 

lo¿ami masoñskimi (Wielki Wschód W³och dzia³a³ oficjalnie) a kalabryjsk¹ 

mafi¹. Prokurator, dzia³aj¹c w myœl „antymasoñskiej ustawy” za¿¹da³ 

od Wielkiego Mistrza Wielkiego Wschodu W³och Giuliano di Bernardo 

ujawnienia spisów cz³onków tej obediencji masoñskiej. Wielki mistrz 

ujawni³ te spisy. Rada Wielkiego Wschodu wypowiedzia³a mu, w 

zwi¹zku z tym, pos³uszeñstwo. Wielki Mistrz poda³ siê do dymisji i 

utworzy³ „masoneriê o czystych rêkach” - Wielk¹ Regularn¹ Lo¿ê 

W³och. Uzyska³ tu poparcie Wielkiej Lo¿y Anglii, co przez wielu zosta³o 

skomentowane jako swego rodzaju masoñskie przyznanie siê do winy. 

Najwy¿sza Rada S¹downictwa orzek³a, „¿e przynale¿noœæ do masonerii 

jest nie do pogodzenia z funkcjami sêdziego i prokuratora”. Jednak, 

mo¿na powiedzieæ, ¿e dalszemu œledztwu ukrêcono ³eb, co dla wielu 

komentatorów by³o znakiem tego jak g³êboko w struktury w³oskiego 

pañstwa przeniknê³a masoneria. Prokurator prowadz¹cy to œledztwo 

zosta³ odsuniêty od dochodzenia poprzez awans na szefa prokuratury 

w Neapolu. Sprawê mia³ przej¹æ prokurator Giovanni Falcone. Nie dosz³o 

jednak do tego poniewa¿ zosta³ zamordowany. O jej podjêciu przeb¹kuje 

na razie prokurator ds. walki z mafi¹ Pier Luigi Vigna. 

Wy¿ej opisane wydarzenia mia³y swoje dalsze reperkusje. W 

„Ars Regia” organie polskich „szkotów” mo¿na znaleŸæ nastêpuj¹cy 

ich, dokonany przez W³ocha, komentarz: „Ponownie nast¹pi³a 

izolacja masonerii w³oskiej; dzienniki komunistyczne publikuj¹ listy 

nazwisk, braciom przeszkadza siê w ich karierach zawodowych, 

zwalnia z pracy, a organy administracyjne i s¹dowe kieruj¹ przeciw 

nim ró¿ne oskar¿enia, przy niemal ca³kowitej obojêtnoœci opinii pu- 

113

licznej w³oskiej i obcej. Ponadto w tych dniach Ministerstwo Pracy 

i grupa z Demokratycznej Partii Lewicy przedstawi³y projekt prawa, 

zabraniaj¹cego przynale¿noœci do lo¿y osobom, sprawuj¹cym 

publiczne funkcje w si³ach zbrojnych, w policji lub piastuj¹cym publiczne 

stanowiska na szczeblu pañstwowym i lokalnym. W szczegó³ach 

prawo to przewiduje karê pozbawienia wolnoœci od trzech 

miesiêcy do trzech lat. Di Bernardo nie wydaje siê tym przejmowaæ, 

podobnie jak i bracia angielscy. Miejmy nadziejê - jak¿e ¿a³osn¹ 

- i¿ byæ mo¿e nasz nieszczêsny kraj nie wkroczy po raz wtóry 

na ow¹ drogê, która niegdyœ przywiod³a go do tragedii faszyzmu. 

Wielka Brytania jest, jak wiadomo, kolebk¹ masonerii. Ju¿ w 

XVIII w. stworzy³a ona tam na tyle silne polityczne lobby, ¿e w wydanej 

wtedy i obowi¹zuj¹cej do dziœ ustawie zakazuj¹cej dzia³alnoœci 

tajnym stowarzyszeniom wymieniaj¹c szereg takich stowarzyszeñ 

pominiêto masoneriê. Dziœ skupia ona na Wyspach Brytyjskich 

ponad milion osób w ponad oœmiu tysi¹cach ló¿. 

W Wielkiej Brytanii g³oœno jest o masonerii ju¿ od koñca lat osiemdziesi¹tych. 

Jako pierwszy, chyba, doniós³ nam o tym dziennik „Nowy 

Œwiat”. Polscy masoni pisali o tym w 1993 r. Wtedy to rozpoczê³a siê 

w brytyjskim parlamencie debata dotycz¹ca zagro¿enia jakie stwarza 

dla tamtejszej demokracji masoneria. Pos³owie Partii Pracy wnieœli 

projekt ustawy, w myœl którego „kandydaci do urzêdów publicznych 

mieliby informowaæ o ewentualnej przynale¿noœci do (zwi¹zków tajnych(„.Projekt 

nie przeszed³. Jednak dyskusja nie usta³a. Pod koniec 

marca 1993 r. pose³ Mullin wniós³ w tej sprawie interpelacjê do ministra 

- sekretarza biura ds. s³u¿by publicznej Roberta Jacksona powo- 

³uj¹c siê na informacjê torysowskiego polityka, wed³ug której 34 z 39 

cz³onków rady ksiêstwa Lancaster jest masonami, Minister Jackson 

wyjaœni³, ¿e w œwietle obowi¹zuj¹cych przepisów urzêdnicy pañstwowi 

s¹ obowi¹zani informowaæ prze³o¿onych o wszystkich konfliktach 

interesów, które mog³yby wp³yn¹æ na pe³nienie przez nich obowi¹zków 

s³u¿bowych, a postawê Mullina nazwa³ „partykularnie partyjn¹ i para- 

114

noiczn¹”. Jeden z torysowskich pos³ów stwierdzi³, ¿e wprowadzenie 

do kodeksu specjalnego punktu dotycz¹cego masonerii „stworzy niebezpieczny 

precedens, który doprowadziæ mo¿e do naruszenia wolnoœci 

sumienia obywateli brytyjskich”. Torysowscy pos³owie odrzucili 

równie¿ wtedy sugestiê opozycji o dokonywaniu lustracji antymasoñskiej 

wœród sêdziów. Polscy masoni skomentowali te fakty w sposób 

nastêpuj¹cy: „Wydaje siê, ¿e taktyka zastosowana przez Partiê Konserwatywn¹ 

zwieñczona zostanie sukcesem”. 

Nie okazali siê jednak dobrymi prorokami. Pierwszy skandal zwi¹zany 

z masoneri¹ wybuch³ w Wielkiej Brytanii w sierpniu 1996 r. gdy 

dziennik „The Guardian” ujawni³, ¿e sir Frederick Crawford, przewodnicz¹cy 

rz¹dowej komisji ds. pomy³ek s¹dowych nale¿y do elitarnej 

lo¿y masoñskiej Royal Arch, której cz³onkowie, jak wszyscy zreszt¹ 

brytyjscy masoni, sk³adaj¹ rytualn¹ przysiêgê lojalnoœci wobec „braci 

masonów” nakazuj¹c¹ broniæ ich w ka¿dych okolicznoœciach, nawet 

wtedy gdy pope³nili przestêpstwo. Podnios³y siê liczne g³osy ¿¹daj¹ce 

ust¹pienia Crawforda. Atmosferê podgrza³a jeszcze ksi¹¿ka 

Martina Shorta pt. „Inside the Brotherhood” („W krêgu Bractwa”), w 

której zosta³y podane, miêdzy innymi, nazwiska sêdziów-masonów, 

w tym 27 zasiadaj¹cych w najwa¿niejszych cia³ach brytyjskiej sprawiedliwoœci 

(Izba Karna S¹du Najwy¿szego, S¹d Apelacyjny, s¹dy 

okrêgowe itd.). Autor ksi¹¿ki rozes³a³ wœród brytyjskich pos³ów ankietê 

z zapytaniem o przynale¿noœæ do masonerii. Pozytywnie odpowiedzia³o 

dziewiêciu, a czterdziestu oœmiu (z obu partii) przyzna³o, ¿e 

proponowano im wst¹pienie do masonerii. Martin Short udowodni³, 

¿e wielu parlamentarzystów twierdz¹cych, ¿e nie s¹ masonami k³ama³o. 

Tak np. Wiliam Whietlaw, by³y konserwatywny minister spraw 

wewnêtrznych napisa³ w ankiecie, ¿e od 1955 r. nie by³ aktywnym 

cz³onkiem masonerii (w Szkockim Roczniku masonów w 1996 r. figuruje 

jako przedstawiciel Wielkiej Lo¿y Szkocji na zagranicê), Cecil 

Parkinson, by³y przewodnicz¹cy Partii Konserwatywnej napisa³ w 

ankiecie, ¿e nigdy nie by³ masonem (figuruje na liœcie cz³onków lo¿y 

115

Potters Bar). Short dotar³ te¿ do czêœci dokumentów lo¿y New Welcom 

Lodge za³o¿onej jeszcze w 1929 r. przez ksiêcia Walii. Okaza³o 

siê, ¿e lo¿a ta „specjalizuje siê” w naborze wp³ywowych dzia³aczy 

Partii Pracy i ¿e nale¿y do niej wielu pos³ów tej partii. Shortowi uda- 

³o siê poznaæ nazwisko tylko jednego z nich Neila Thorne’a, który 

sam przyzna³ siê do tego, ¿e jest masonem. Przy okazji sprawy 

Crawforda wysz³o na jaw, ¿e masonami jest wielu wy¿szych oficerów 

brytyjskiej policji, pracowników wymiaru sprawiedliwoœci, dziennikarzy. 

Coraz czêœciej zaczêto mówiæ o tym, ¿e na Wyspach Brytyjskich 

o wielu awansach decyduje przynale¿noœæ do masonerii. 

W 1997 r. tak w parlamencie jak i poza nim zaczêto mówiæ o koniecznoœci 

antymasoñskiej lustracji. „The Times” z lutego tego roku 

poda³, ¿e nawet brytyjscy radni bêd¹ nied³ugo musieli odpowiedzieæ 

na pytanie czy s¹ masonami. 

W 1998 r. sta³o siê to faktem. Stosowne oœwiadczenia maj¹ sk³adaæ 

parlamentarzyœci, cz³onkowie rz¹du, wy¿si funkcjonariusze 

pañstwowi, radni, oficerowie policji i pracownicy wymiaru sprawiedliwoœci. 

Wykryto bowiem, ¿e masoni przeniknêli do praktycznie 

wszystkich s³u¿b publicznych z nadzorem s¹dowym w³¹cznie. 

Parlamentarna Komisja Spraw Wewnêtrznych rozpoczê³a przes³uchania 

Wielkiego Mistrza Michaela Highama. Jack Straw, minister 

spraw wewnêtrznych za¿¹da³ aby sêdziowie i policjanci ujawnili 

swoj¹ przynale¿noœæ do masonerii. Jednoczeœnie zwróci³ siê do 

Parlamentu, by zmusi³ pod groŸb¹ obrazy parlamentu (za któr¹ 

mo¿na w Wielkiej Brytanii otrzymaæ wyrok wieloletniego wiêzienia) 

Zjednoczon¹ Wielk¹ Lo¿ê do ujawnienia masonów-pracowników 

policji i wymiaru sprawiedliwoœci, których nazwiska jako oskar¿onych 

figuruj¹ w aktach tocz¹cych siê spraw o korupcjê, zatajenie 

dowodów w sprawach kryminalnych oraz zamachów bombowych 

w latach siedemdziesi¹tych, w zwi¹zku z którymi oskar¿ono niesprawiedliwie 

i skazano wiele osób (na podstawie zeznañ oficerów 

policji). Pod naciskiem parlamentu masoneria brytyjska ujawni³a 

116

wreszcie 16 takich nazwisk. W pocz¹tkach 1999 r. by³o ju¿ wiadomo, 

¿e ponad tysi¹c brytyjskich sêdziów jest masonami. 

Myœlê, ¿e wystarczy tu ju¿ tych przyk³adów. Tylko na ich podstawie 

mo¿na wyci¹gn¹æ kilka wa¿nych wniosków. 

Po pierwsze, nikt ju¿ w Polsce nie mo¿e twierdziæ, ¿e podejmowanie 

problemu masonerii to „oszo³omstwo”, ¿e nie ma takiego problemu, 

¿e jest on marginalny, ¿e nie mo¿na widzieæ w masonerii zagro- 

¿enia dla demokracji, pañstwa i ³adu spo³ecznego, ¿e powa¿ni ludzie, 

przede wszystkim politycy, nie mog¹ poruszaæ tego problemu itd. 

Po drugie, tym którzy mówi¹ - „idziemy do Europy”, „powinniœmy 

byæ bardziej europejscy”, „powinniœmy powielaæ europejskie 

standardy, naœladowaæ dzia³ania europejskich polityków” itp. trzeba 

by powiedzieæ - „no dobrze, w takim razie zajmijmy siê wreszcie 

powa¿nie spraw¹ masonerii”. 

Po trzecie przyk³ady te s¹ dla nas nauczk¹ i przestrog¹. Faktycznie 

w Polsce powoli zaczynaj¹ wystêpowaæ dok³adnie te same zjawiska 

i mechanizmy, co na Zachodzie. Je¿eli wiêc nawet dziœ, przyjmijmy 

takie teoretyczne za³o¿enie, masoneria nie stanowi w Polsce wiêkszego 

zagro¿enia to co bêdzie jutro Czy nie nale¿y za³o¿yæ, ¿e istnieje 

bardzo du¿e prawdopodobieñstwo, i¿ wydarzenia w³oskie i brytyjskie 

powtórz¹ siê w naszym kraju Czy nie powinno siê zrobiæ 

wszystkiego aby siê nie powtórzy³y Czy nie nale¿a³oby dok³adnie 

sprawdziæ czy dziœ masoneria polska lub obca nie infiltruje struktur 

polskiego pañstwa i polskiej gospodarki Czy nie powinno siê ju¿ teraz 

braæ w Polsce masonerii pod lupê Kto powinien siê tym zaj¹æ 

Nie zajmie siê tym z pewnoœci¹ SLD. Jest to formacja pragmatyczna, 

która pilnuje interesów swoich ludzi i nie bêdzie wystêpowaæ 

przeciwko komuœ kto nie pilnuje interesów swoich ludzi i nie 

bêdzie wystêpowaæ przeciwko komuœ kto nie zagra¿a jej interesom, 

przeciwko komuœ kto jest silny i wp³ywowy na œwiecie, z kim 

mo¿na te¿ zrobiæ ró¿nego rodzaju dobre „interesy”. Reszta jest, 

jak wszystko na to wskazuje, dla SLD niewa¿na. 

117

Tym bardziej nie zajmie siê tym UW, do której przecie¿ wiod¹ 

wszystkie masoñskie tropy i która reprezentuje, ewidentnie, t¹ sam¹ 

ideologiê, ten sam program i te same interesy co masoni. 

AWS przedstawia³o siê zawsze jako formacja polska, chrzeœcijañska, 

prawicowa, formacja, której le¿¹ na sercu podstawowe interesy 

Polski i Polaków. Wszelka logika wskazuje zatem na to, ¿e w³aœnie 

ta formacja powinna zaj¹æ siê spraw¹ masonerii, zabiegaæ o 

odpowiednie ustawy lustracyjne i o to, by masoneria polska by³a 

pod sta³¹ kontrol¹ w³aœciwych s³u¿b, by s³u¿by te chroni³y pañstwo 

polskie i gospodarkê przed infiltracj¹ zachodnich ló¿. Podjêtym w 

tej perspektywie zabiegom AWS odwo³uj¹cej siê do przyk³adu choæby 

W³och i Wielkiej Brytanii, jak by nie by³o pañstw wiod¹cych w 

Unii Europejskiej, trudno by³oby w sposób racjonalny siê przeciwstawiæ. 

Wszelkie bowiem zarzuty typu „to paranoiczna teoria spiskowa”, 

„prawicowy ciemnogród” itp. by³yby, w kontekœcie wydarzeñ 

na Zachodzie, oœmieszaj¹ce dla tych, którzy by je stawiali. 

AWS nic tutaj nie robi. W najlepszym razie jest to powa¿ny 

grzech zaniedbania, który je¿eli nie poci¹ga szkód dla Polski dzisiaj 

to, z pewnoœci¹, przyniesie je, i to, jak siê wydaje, w najbli¿- 

szej przysz³oœci. 

W najgorszym razie mo¿na by przyj¹æ (i nie jest to chyba wcale, 

ca³kowicie nieprawdopodobna hipoteza), ¿e AWS samo ju¿ jest 

w znacznej mierze ubezw³asnowolnione przez masoneriê lub nawet 

przez ni¹ opracowane. 

Jan Olszewski - glosa do najnowszej historii 

masonerii polskiej 

Jan Olszewski od dawna przez wielu ludzi kojarzony by³ z masoneri¹. 

Na wielu spotkaniach autorskich pytano mnie czy jest masonem. 

Odpowiada³em zawsze, ¿e jest to dla mnie problem, który wyraziæ 

mo¿na najlepiej w postaci has³a „pytania bez odpowiedzi”. Jan 

Olszewski ca³e bowiem, praktycznie, swoje ¿ycie niejako „ociera³” 

118

siê o masoneriê. Ju¿ od czasu pracy w redakcji „Po prostu” przyjaŸni³ 

siê i œciœle wspó³pracowa³ z póŸniejszym, pierwszym Wielkim 

Mistrzem polskich „szkotów” Janem Józefem Lipskim. £¹czymy ich 

lewicowe, pepeesowskie pogl¹dy i stosunek do polskoœci i Polaków 

(obaj w swoich artyku³ach du¿o miejsca poœwiêcali „polskiemu antysemityzmowi”). 

PóŸniej razem dzia³ali w Klubie Krzywego Ko³a i 

tzw. demokratycznej opozycji spod znaku KOR-u. 

Przedziwna, wywo³uj¹ca niepokój by³a odpowiedŸ Jana Olszewskiego, 

udzielona w wywiadzie Wojciechowi Reszczyñskiemu, na 

pytanie - „Czy jest Pan cz³owiekiem wierz¹cym I kim dla Pana 

jest Jezus Chrystus”: „To nie jest kwestia wiary, tylko kwestia 

wiedzy. Mam bardzo g³êbokie przekonanie, ¿e jest wy¿szy porz¹dek 

œwiata i jego istnienie jest nie tyle spraw¹ wiary, ile wiedzy, ¿e 

tak jest. Niezale¿nie od wszystkiego Jezus Chrystus w mojej wierze, 

któr¹ przyj¹³em jako tradycjê rodzinn¹, uosabia Istotê Najwy¿- 

sz¹. To jest tak¿e pewien niedoœcigniony wzór etyczny, ale bardzo 

wyraŸny, bardzo jednoznaczny i w zwi¹zku z tym bardzo wa¿ny. „ 

Opowiadaj¹c, w dalszej czêœci wywiadu, o swoim socjalistycznym, 

zwi¹zanym z tradycj¹ rodzinn¹, rodowodzie Jan Olszewski dodaje: 

„Pamiêtam z rodzinnych dyskusji, ¿e czasami mówiono, ¿e - co 

by³o dla mnie uderzaj¹ce - Chrystus by³ pierwszym socjalist¹”. 

Pytanie w sposób wyraŸny, dotyczy³o pogl¹dów religijnych, a nie filozoficznych. 

Tylko gnostyk, ktoœ reprezentuj¹cy tak¹ sam¹ opcjê jak 

masoni, odpowie, ¿e to kwestia wiedzy, a nie wiary. Chrzeœcijanin powie, 

ze Chrystus jest dla niego najbardziej ukochan¹ osob¹, Zbawicielem, 

Drog¹, Prawd¹ i ¯yciem. Mason, który reprezentuje taki nurt jak 

ró¿okrzy¿owcy powie, ¿e Chrystus jest dla niego wzorem etycznym, 

kimœ kogo bêdzie naœladowa³ pragn¹c zostaæ Bogiem. Okreœlanie 

Chrystusa jako swego rodzaju „dzia³acza lewicowego” mo¿na uznaæ, 

szczególnie w kontekœcie najnowszej historii, za bluŸnierstwo. 

We wspomnieniach obecnego Wielkiego Mistrza „szkotów” Janusza 

Maciejewskiego czytamy, w akapicie dotycz¹cym tzw. „Balu u Pre- 

119

zydenta” (tak nazywano spotkania na imieninach u Jana Józefa Lipskiego): 

„Kogo tam nie by³o Towarzysze broni z pu³ku Armii Krajowej 

„Baszta”, przyjaciele ze studiów uniwersyteckich, koledzy z okresu 

pracy w PIW-ie i IBL-u, druhowie z Klubu Krzywego Ko³a i nowi wspó³bojownicy 

z KSS KOR czy „Solidarnoœci”, S³onimski ze Steinbergow¹, 

Hubert obok Szpotañskiego i Ficowskiego, Michnik i Jan Olszewski, 

Kuroñ i mecenas Szczuka, Zbyszek Bujak i Maciej Jankowski. 

W ksi¹¿ce poœwiêconej Janowi Józefowi Lipskiemu Jan Olszewski 

sk³ada mu wielki ho³d w materiale pt. „Wielki ja³mu¿nik” (Wielki 

Ja³mu¿nik to, nota bene, jeden z tytu³ów masoñskich). Pisze 

tam, miêdzy innymi: „By³ w tej grupie Jan Józef Lipski. Bywali w 

popularnej wtedy wœród studentów kawiarni „Hades”. Tam go pozna³em. 

Ale zbli¿yliœmy siê dopiero w redakcji „Po prostu”. Obaj 

przyszliœmy do tego zespo³u z zewn¹trz, ¿aden z nas nie mia³ za 

sob¹ zetempowskiej tresury, obu nas fascynowa³a zupe³nie inna 

tradycja socjalizmu. Wolnoœciowa i polska. Mo¿e st¹d wynik³a nasza 

przyjaŸñ. (...) W tej najtrudniejszej dla demokratycznej opozycji 

dekadzie 1964-1974 Janek zaiste zas³u¿y³ sobie na tytu³ jej 

Wielkiego Ja³mu¿nika. Mia³ te¿ inny. Janusz Szpotañski w swej 

„operze” przydzieli³ mu rolê Prezydenta. Tê nominacjê uzna³o ca³e 

nasze œrodowisko. W tych ciê¿kich latach by³ naprawdê naszym 

Prezydentem, reprezentuj¹cym honor i godnoœæ opozycji. 

W tej samej ksi¹¿ce w swoich wspomnieniach o Lipskim Aleksander 

Ma³achowski stwierdza: „Janek napisa³ ongiœ piêkn¹ i rozumn¹ 

ksi¹¿kê o ró¿nych polskich sprawach, m.in. o stosunkach z Niemcami 

(„Dwie ojczyzny i inne szkice” 1985). Z jego tez moralnie najczystszych 

i sprawiedliwych usi³owano uczyniæ dokument zdrady interesów 

narodowych. Ubecja dzia³a³a tak skutecznie, ¿e kiedy w wyborach 

1989 roku Janek by³ kandydatem na senatora z Radomia, czemu 

czynnie przeciwstawi³ siê tamtejszy biskup, bo jak¿e to tak: socjalista 

senatorem po obaleniu komunizmu - z ambon koœcielnych 

bo niektórzy ksiê¿a czynnie w³¹czyli siê w ten haniebny proceder 

120

zwalczania Lipskiego - z ambon, przypominam, pada³y argumenty 

¿ywcem zaczerpniête z ubeckich broszurek. Co gorsze - dla biskupa 

- Lipski przebywa³ wtedy w Londynie na badaniach i nie móg³ osobiœcie 

odpieraæ poni¿aj¹cych go zarzutów. Ta sama têpa nienawiœæ 

niewykszta³conego kleru, nic nie rozumiej¹cego z tego, czym jest 

wspó³czesny socjalizm, sprawi³a, ¿e by³y powa¿ne trudnoœci zapewnienia 

Jankowi katolickiego pogrzebu choæ szlachetnoœci¹ swoich 

myœli i uczynków przewy¿sza³ wiêkszoœæ polskich biurokratów koœcielnych. 

ZnaleŸli siê na szczêœcie przyjaciele ksiê¿a, rozumni i 

oœwieceni, którzy uchronili Koœció³ Polski przed hañb¹ odmówienia 

szcz¹tkom Jana Józefa Lipskiego religijnej uroczystoœci pogrzebowej. 

Trzeba dodaæ, ¿e Janek, choæ niewierz¹cy, by³ blisko zwi¹zany z 

licznymi ludŸmi Koœcio³a, pisywa³ w (Tygodniku Powszechnym(... „ 

Skupmy, na chwilê, nasz¹ uwagê na tej „piêknej i rozumnej ksi¹¿- 

ce” Lipskiego, ksi¹¿ce „tez moralnie najczystszych i sprawiedliwych”, 

a wiêc zarazem na tym, co Jan Olszewski nazwa³ „polsk¹ tradycj¹” 

Lipskiego. Ksi¹¿ka ta „Dwie ojczyzny dwa - patriotyzmy” nosi 

znamienny podtytu³: „Uwagi o megalomanii narodowej i ksenofobii 

Polaków”. Czytamy w niej np.: „Mi³oœæ do wszystkiego, co polskie” 

- to czêsta formu³a narodowej, „patriotycznej” g³upoty. Bo by³o przecie¿ 

i ONR, i pogromy we Lwowie, Przytyku i Kielcach, i getto ³awkowe, 

i pacyfikacje wsi ukraiñskich, i Brzeœæ, i Bereza, i obóz w Jab³onnie 

w 1920 roku - by poprzestaæ na dwudziestu zaledwie latach 

naszej historii. (...) Nie lubimy przypominaæ sobie podboju ogniem i 

mieczem JadŸwingów - to psu³oby nam obraz narodu polskiego, który 

rzekomo nigdy nikogo nie podbija³. Nie lubimy umieszczaæ w naszych 

kompendiach historycznych wiadomoœci o wymordowaniu 

za³ogi Wielkich £uków po kapitulacji - bo to niezgodne z rycerskohumanitarnym 

stereotypem naszych dziejów. Zapominamy o metodach 

zwalczania buntów i powstañ ukraiñskich, o rajdzie naszego 

bohatera narodowego Stefana Czarnieckiego, morduj¹cego wieœ za 

wsi¹ a¿ do niemowlêcia; w ob³êdnym ko³owrocie wzajemnych odwe- 

121

tów i konrtodwetów, stanowi¹cych od paruset lat ponur¹ treœæ historii 

polsko-ukraiñskiej. Szczycimy siê polsk¹ tolerancj¹ - by pó³gêbkiem 

tylko wspominaæ, kiedy siê skoñczy³a i jak. Szczycimy siê tragicznym 

udzia³em polskich ¿o³nierzy w kampanii hiszpañskiej Napoleona 

- tak jakby Samosierra, rozgromienie ¿o³nierzy broni¹cych niepodleg³oœci 

swej ojczyzny, by³a kart¹ chwa³y, a staramy siê zrobiæ, co 

mo¿na, by zapomnieæ o hañbie Saragossy lub j¹ zak³amaæ”. 

Dowiadujemy siê te¿ z tej ksi¹¿ki, ¿e zawsze nienawidziliœmy 

wszystkich naszych s¹siadów, ¿e przypisujemy sobie prawo w³asnoœci 

do nie naszych ziem (Œl¹ska, Warmii, Mazur, Pomorza), ¿e 

wci¹¿ w naszej historii dominowa³a ksenofobia itd., itp. Pisa³em o 

tym zreszt¹ sporo w ksi¹¿ce „Masoneria polska i okolice”. 

Dos³ownie przed samymi wyborami parlamentarnymi 1997 

ukaza³a siê nak³adem Inicjatywy Wydawniczej „ad astra” ksi¹¿ka 

pt. „Prosto w oczy. Z Janem Olszewskim rozmawia Ewa Polak- 

Pa³kiewicz”. W ksi¹¿ce tej znajdujemy wiele ciekawych wypowiedzi 

na temat polskiej masonerii. 

Wszystko zaczyna siê od nastêpuj¹cej uwagi Ewy Polak-Pa³kiewicz: 

„Jan Józef Lipski w doœæ powszechnym mniemaniu odgrywa³ 

wa¿n¹ - mo¿e kluczow¹ - rolê przy odrodzeniu masonerii w 

Polsce, której cz³onkiem by³ od 1961 roku. Ju¿ w roku nastêpnym, 

po ust¹pieniu Wielkiego Mistrza Lo¿y „Kopernik” Mieczys³awa 

Bartoszkiewicza, zosta³ jej przewodnicz¹cym. Tê funkcjê pe³ni³ w 

latach 1962-1981 i 1986-88. 

Jan Olszewski tak siê do niej ustosunkowuje: „Myœlê, ¿e ca³¹ sprawê 

wi¹zania wznowienia dzia³alnoœci masonerii w Polsce z osob¹ Lipskiego, 

a poprzez jego osobê, z Klubem Krzywego Ko³a, nale¿y wreszcie 

zdemistykowaæ. Mogê coœ o tym powiedzieæ, bo by³em œwiadkiem 

wydarzeñ stanowi¹cych przyczynê powstania tego problemu. „ 

Wed³ug niego w pewnym momencie w œrodowisku Klubu Krzywego 

Ko³a „narodzi³ siê w naturalny sposób” pomys³ „wykorzystania lo- 

¿y wolnomularskiej jako kamufla¿u dla kontynuowania przynajmniej 

122

niektórych w¹tków dzia³alnoœci Klubu w konspiracji, tak¿e po jego 

spodziewanym w nieodleg³ej przysz³oœci zdelegalizowaniu”. Pierwsze 

kroki w tej sprawie mieli podj¹æ dwaj byli masoni: Jan Wolski i Stefan 

Zbro¿yna. Mieli oni wci¹gn¹æ w tê inicjatywê innych masonów nie 

mówi¹c im o prawdziwych celach odrodzonej masonerii. „Pe³ne powodzenie 

mia³ - stwierdza Olszewski - zapewniæ ruch, jaki Wolski wykona³ 

wspólnie z Zbro¿yn¹ - mianowicie poprosi³ o udzia³ piêciu 

przedwojennych wolnomularzy maj¹cych stopieñ mistrza. W wiêkszoœci 

byli to profesorowie Politechniki - ju¿ bardzo starzy ludzie. Jednym 

z nich by³ profesor Samotycha, drug¹ Luce-Burg bliski wspó³pracownik 

Pi³sudskiego, cz³onek organizacji bojowej PPS z 1905 roku, 

uczestnik zamachu pod Bezdanami. (...) Otó¿ Wolski korzystaj¹c 

z tych znajomoœci, odby³ posiedzenie z nimi, na którym nak³oni³ ich 

do formalnego wznowienia dzia³alnoœci lo¿y „Kopernik”. ¯eby wznowiæ 

dzia³alnoœæ zawieszonej lo¿y potrzebna jest decyzja siedmiu 

cz³onków, w randze mistrza. Oni mieli te tytu³y, czy szczeble wtajemniczenia 

i mo¿na by³o dokonaæ takiego formalnego aktu wznowienia 

dzia³alnoœci lo¿y. ¯adna z tych osób, poza Wolskim i Zbro¿yn¹, w 

dalszych dzia³aniach nie bra³a udzia³u. One zosta³y formalnie przeniesione 

na grono ludzi dzia³aj¹cych w Klubie Krzywego Ko³a. Dopóki 

zreszt¹ dzia³a³ Klub, w zasadzie form¹ zebrania lo¿y - to by³o wznowienie 

lo¿y „Kopernik” - pos³ugiwaæ siê nie by³o potrzeby. Wiêc w³aœciwie 

by³y tylko spotkania s³u¿¹ce formalnemu wprowadzeniu ludzi i 

obsadzaniu tych piêciu stanowisk mistrzów, którzy byli konieczni, poza 

Zbro¿yn¹ i Wolskim, ¿eby lo¿a mog³a zgodnie z rytua³em dzia³aæ. „ 

Dalej Jan Olszewski wyjaœnia dlaczego „bawili siê” w masoneriê: 

„Zosta³a przyjêta zasada, która nie mia³a nic wspólnego z prawid³owoœci¹ 

obrzêdów masoñskich, ale dla naszych celów by³a bardzo wygodna, 

¿e w toku jednego posiedzenia uczestnicy otrzymywali od razu 

awans dwu- lub trzystopniowy: ucznia, czeladnika i mistrza. Sporz¹dza³o 

siê po prostu odpowiednie protoko³y. Natomiast, ¿eby ona 

jeszcze na zewn¹trz by³a wiarygodna, wymaga³a udzia³u kogoœ, kto 

123

êdzie w najlepszej wierze stwarza³ sytuacjê os³ony. (...) W zwi¹zku z 

tym Wolski wci¹gn¹³ w to i uczyni³ sekretarzem Tadeusza Gliwica, 

przedwojennego cz³onka masonerii - bardzo m³odego wtedy cz³owieka, 

nale¿¹cego do lo¿y „Staszic” w Sosnowcu, która w przedwojennej 

hierarchii ló¿ liczy³a siê bardzo nisko. (...) Tadeusz Gliwic nie móg³ byæ 

osob¹ naszego zaufania, poniewa¿ nie by³ cz³onkiem Klubu, nigdy nie 

by³ bli¿ej naszego krêgu, by³ natomiast dzia³aczem Stronnictwa Demokratycznego, 

kimœ z zupe³nie innej parafii ni¿ pozostali uczestnicy 

tej imprezy. Nie mo¿na go by³o wprowadziæ w istotê rzeczy. Ca³e za- 

³o¿enie polega³o na tym, ¿e on pe³ni³ rolê jakby rzecznika dobrej wiary 

i jednoczeœnie alibisty. (...) Je¿eli by³y jakieœ ustalenia, ¿e lo¿a istnieje, 

to poprzez obserwacjê jego mieszkania czy jego dzia³añ. To by- 

³o wkalkulowane w koszt, bo pozosta³ym mo¿na by³o postawiæ zarzut, 

¿e wykorzystuj¹ lo¿ê do dzia³alnoœci zupe³nie innego typu, ¿e to wszystko 

jest tylko przykrycie, ale Tadeuszowi Gliwicowi bardzo trudno by- 

³oby to zarzuciæ, bo on by³ autentycznie zaanga¿owany w oficjalny 

establishment PRL, jakkolwiek móg³ byæ bardzo krytycznie nastawiony 

wobec panuj¹cych stosunków, wobec komunistów. 

Korzystaliœmy (podkreœlenie - S.K.) z formu³y takich spotkañ jeszcze 

w latach siedemdziesi¹tych. Potem ju¿ nikt nie mia³ do tego g³owy - po 

akcji konstytucyjnej, kiedy powsta³ KOR, póŸniej Ruch Obrony Praw 

Cz³owieka. (...) Dzia³alnoœæ lo¿y na ten czas zamar³a, po czym by³a próba 

powrotu do tej formu³y w okresie stanu wojennego, kiedy nie by³o 

wiadomo jak to bêdzie siê toczy³o dalej. Odbyliœmy wtedy parê spotkañ, 

na których zastanawiano siê jak tê lo¿ê wykorzystaæ. Potem bardzo 

szybko siê okaza³o, ¿e ta powszechna, solidarnoœciowa konspiracja 

przybiera formy tak szerokie i w istocie rzeczy stopieñ œcigania jest 

tu ograniczony. Trudno mi to dok³adnie okreœliæ w czasie ale gdzieœ ju¿ 

pod koniec tego okresu zosta³o to definitywnie zarzucone. „ 

Jan Olszewski tak opisuje spotkania masonerii: „Te spotkania 

prawdê powiedziawszy, mia³y charakter pó³-towarzyski. Ca³y ten rytua³, 

który zreszt¹ trzeba by³o opanowaæ, to by³o nawet zabawne... 

124

Przyznam szczerze, ¿e nigdy go nie mog³em w szczegó³ach zapamiêtaæ 

i dzisiaj nawet trudno by mi by³o odtworzyæ, wszystkie te formu³ki, 

operowania m³otkiem, trzy stukniêcia otwieraj¹ce, ileœ tam 

zamykaj¹cych posiedzenie, itd. By³o wiadomo, ¿e to jest trybut, który 

siê p³aci, zw³aszcza gdy spotkania odbywaj¹ siê u Gliwica i z jego 

udzia³em. Wtedy zreszt¹ nie mog³y s³u¿yæ do omawiania rzeczywistej 

dzia³alnoœci, by³y wymian¹ pogl¹dów na tematy raczej oderwane, 

o sytuacji politycznej mo¿na by³o mówiæ w kategoriach ogólnych, 

ale na temat konkretnej dzia³alnoœci mowy byæ nie mog³o. „ 

Jan Olszewski twierdzi, ¿e polska masoneria zaprzesta³a swojej 

dzia³alnoœci w latach osiemdziesi¹tych. Przyznaje jednak, ¿e nie jest 

tego pewny do koñca. „Ta formu³a sama przez siê wygas³a. Tyle mogê 

o tym powiedzieæ. A czy póŸniej pos³u¿y³a do podtrzymania, czy 

formalnego odtworzenia lo¿y „Kopernik” Myœlê, ¿e zrobili to ludzie 

z zupe³nie innego krêgu i chyba innego pokolenia. Na pewno wa¿n¹ 

rolê odegra³ tu Gliwic. Natomiast na pytanie o rolê Lipskiego bardzo 

trudno mi odpowiedzieæ, tym bardziej, ¿e by³ to czas, w którym nasze 

stosunki, bardzo bliskie wczeœniej, uleg³y rozluŸnieniu. (...) Czy 

on w tym czasie podj¹³ tak¿e dzia³ania zmierzaj¹ce do formalnego 

wznowienie i legalizowania lo¿y - nie potrafiê powiedzieæ”. 

Gdy Jan Olszewski koñczy swoje wspomnienia zwi¹zane z masoneri¹ 

Ewa Polak-Pa³kiewicz zadaje mu „czujne” pytania: „Czy 

politycy nie myl¹ siê s¹dz¹c, ¿e uda siê im wykorzystaæ do swoich 

spraw organizacjê, która trwa od paru stuleci i która nigdy nie 

przedstawia swoich prawdziwych celów” Olszewski odpowiada 

na nie ustosunkowuj¹c siê do roli jak¹ odegra³a w ¿yciu miêdzywojennej 

Polski masoneria. Wed³ug niego zawsze by³a ona instrumentem 

w rêkach, w istocie nie maj¹cym z ni¹ nic wspólnego, polityków: 

„Myœlê, ¿e ta infiltracja ló¿ przez ludzi Pi³sudskiego, o której 

mówi Wolski, mog³a siê do pewnego stopnia udaæ. Je¿eli to nie 

by³ mit, tylko rzeczywistoœæ - bo nikt na ten temat nie przedstawia³ 

¿adnych dowodów - to znaj¹c zami³owanie do konspiracji Pi³sud- 

125

skiego (on by³ na³ogowych konspiratorem i zawsze budowa³ jakieœ 

struktury z ludzi szczególnego zaufania), jest to prawdopodobne. 

Ale nie znamy faktów historycznych. „ 

Kilka kartek wczeœniej Jan Olszewski sam z siebie próbuje tak przedstawiæ 

przesz³oœæ polskiej masonerii jakby, w istocie, nigdy nie by³a masoneri¹, 

a tylko jak¹œ przykrywk¹ do dzia³alnoœci patriotycznej. Przypomina 

„spisek £ukasiñskiego”, póŸniejsz¹ dzia³alnoœæ Ligi Polskiej, której 

twórcy „nadali jej formê wzorowan¹ na dzia³aniu ló¿ wolnomularskich, 

uznaj¹c to za najbardziej skuteczny w sposób wznowienia aktywnej 

dzia³alnoœci patriotycznej po upadku Powstania 1863/64 r. „ 

Jan Olszewski powo³uje siê tu na opiniê Wolskiego: „On przypisywa³ 

to temu, ¿e w Wielkiej Lo¿y Narodowej, czyli w organie kierowniczym 

tak zwanej polskiej prowincji, przewa¿ali ludzie, którzy siê w 

masonerii znaleŸli, prawdê powiedziawszy, z delegacji Pi³sudskiego. 

On chcia³ mieæ tam zabezpieczony wp³yw, kiedy tworzy³y siê polskie 

lo¿e po roku 1918. Oficjalne kierownictwo by³o tam wiêc zdominowane 

przez ludzi, którzy wywodzili siê z krêgu pi³sudczykowskiego, 

a poza tym byli zwi¹zani nie tyle wiêzami masoñskimi, ile lojalnoœci¹ 

wobec swego przywódcy. W takim trybie, jak twierdzi³ Wolski, zosta- 

³a powo³ana miêdzy innymi ca³a lo¿a oficerska imienia £ukasiñskiego, 

której cz³onkami byli szczególnie zaufani oficerowie Pi³sudskiego. 

Otó¿ po œmierci Andrzeja Struga, osoby, która na etapie tworzenia 

masonerii by³a bardzo blisko Pi³sudskiego (po 1926 roku nast¹pi³y 

pomiêdzy nimi rozdŸwiêki, na tle ró¿nic politycznych), wielkim 

mistrzem lo¿y masoñskiej zosta³ Stanis³aw Stêpowski i on podj¹³ tê 

decyzjê o zawieszeniu. Uczyni³ to pod wp³ywem nacisku ludzi ze œrodowiska 

pi³sudczykowskiego. Zajmowali oni przewa¿nie eksponowane 

stanowiska pañstwowe a kontynuowanie przez wojewodów i 

wiceministrów dzia³alnoœci konspiracyjnej lo¿y, rozwi¹zanej przez 

Prezydenta, stwarza³oby sytuacjê co najmniej dziwn¹. „ 

Zapytany o to, co s¹dzi o wspó³czesnej polskiej masonerii Jan 

Olszewski stwierdza: „Jest to zjawisko w Polsce doœæ egzotyczne. 

126

W tradycji anglosaskiej jest to znacznie g³êbiej zakodowane. Na 

przyk³ad w Stanach to s¹ kluby niemal¿e towarzyskie. U¿yteczne o 

tyle, ¿e lo¿e, poza wszystkim, s¹ skupiskiem ludzi, którzy mog¹ 

sobie wzajemnie udzielaæ rekomendacji, wsparcia w interesach, 

pewnej solidarnoœci w ramach œrodowisk zawodowych. Si³¹ oddzia³ywania 

tej struktury jest to, ¿e jej uczestnicy monopolizuj¹ 

wszystkie wa¿niejsze stanowiska, w zwi¹zku z tym zasada (politycznej 

poprawnoœci(mo¿e byæ dziêki temu skutecznie wprowadzana 

w ¿ycie. W polskich warunkach, przypuszczam, poza chêci¹ 

naœladowania tamtych wzorów odgrywa du¿¹ rolê snobizm”. 

Zapytany o to czy masoneria posiada dziœ w Polsce jakieœ wp³ywy 

polityczne Jan Olszewski stwierdza: „Szczerze powiedziawszy myœlê, 

¿e te wp³ywy biegn¹ innymi kana³ami, innym torem. To z czym mamy 

do czynienia - to dobrze wykszta³cony mafijno-koteryjny system, 

który powsta³ w oparciu o dawne struktury nomenklatury. „ 

Przedziwne, zaskakuj¹ce. W przededniu wyborów przywódca ugrupowania 

politycznego, które ma „zagospodarowaæ” najbardziej prawicowy 

elektorat wyznaje, ¿e wspó³tworzy³ polsk¹ masoneriê w latach 

szeœædziesi¹tych i nale¿a³ do niej przez kilkanaœcie lat. Jednoczeœnie 

stara siê przekonaæ wszystkich, ¿e w istocie, nie by³a to masoneria tylko 

pewnego rodzaju kamufla¿ dla ca³kowicie innego typu dzia³alnoœci. 

Przy okazji dowodzi, ¿e masoneria, w zasadzie, tak naprawdê, nigdy dla 

nikogo nie stanowi³a jakiegoœ wiêkszego zagro¿enia, a je¿eli ju¿ to wy- 

³¹cznie jako pewne oparte na uk³adach towarzyskich lobby chroni¹ce 

prywatne interesy swoich cz³onków. Wed³ug Olszewskiego polska masoneria 

tak przed II wojn¹ œwiatow¹ jak i po niej to grupa niegroŸnych 

dziwaków wykorzystywana ile wlezie przez osoby z zewn¹trz, manipulowana 

przez polityków stawiaj¹cych przed sob¹ szczytne cele. 

Po przeanalizowaniu przytoczonych tu wypowiedzi Jana 

Olszewskiego postawiæ mo¿na kilka hipotez. 

Mo¿emy, po pierwsze, przyj¹æ, to wszystko, co mówi, za dobr¹ 

monetê. Jego interesowa³a tylko i wy³¹cznie dzia³alnoœæ opozycyjna. 

127

Uzna³, na podstawie dostêpnych sobie danych, ¿e jedynie o tak¹ 

dzia³alnoœæ chodzi³o wszystkim tym, z którymi wspó³pracowa³. 

Uwierzy³ zapewnieniom swoich kolegów. Przyj¹³ przedstawion¹ mu 

przez starego masona Jana Wolskiego interpretacjê historii. Prawdziwoœæ 

tej tezy mog³aby potwierdziæ nastêpuj¹ca wypowiedŸ Ludwika 

Hassa: „Warszawska lo¿a (Kopernik(prze¿ywa³a zaœ od mniej 

wiêcej po³owy 1989 r. pewne trudnoœci wewnêtrzne. Odk¹d bowiem 

po wyborach czerwcowych zniknê³y obawy przed wkroczeniem na 

jej posiedzenie s³u¿by bezpieczeñstwa, na porz¹dku dziennym stanê- 

³o stosowanie w pe³nym wymiarze obrzêdowoœci wolnomularskiej, z 

noszeniem fartuszków i szarf w³¹cznie. Wymaga³o to powolnego a 

¿mudnego uczenia siê tej rytualistyki oraz przyswojenia sobie œwiadomoœci, 

¿e jest ona integraln¹ czêœci¹ „sztuki królewskiej”, co niekoniecznie 

dociera³o do powojennych adeptów. Kilku z nich nawet 

wycofa³o siê z lo¿y. Stwierdzili, ¿e wolnomularstwo interesowa³o ich, 

póki by³o konspiracyjne. Niewykluczone zreszt¹, ¿e dot¹d traktowali 

je jako przykrywkê b¹dŸ instrument dzia³alnoœci opozycyjnej. „ 

Wszystko ³adnie tylko, ¿e coœ tu siê wyraŸnie nie zgadza. Po 

pierwsze daty. Olszewski w taki sposób okreœla datê zawieszenia 

dzia³alnoœci masonerii, ¿e nale¿y przyj¹æ, i¿ mówi gdzieœ o po³owie 

stanu wojennego, a przynajmniej o okresie przed 1989 rokiem. 

Ludwik Hass pisze o po³owie 1989 roku. 

Po drugie Olszewski twierdzi, ¿e lo¿a masoñska by³a kamufla¿em 

dla dzia³alnoœci opozycyjnej i zosta³a powo³ana specjalnie po to, by 

zamydliæ oczy komunistom. Hass twierdzi, ¿e sama masoneria dzia- 

³a³a w g³êbokiej konspiracji. Potwierdza to Gliwic, twierdz¹c, ¿e komuniœci 

nie zdawali sobie sprawy z tego, ¿e polska masoneria dzia- 

³a. Tego czy wiedzieli o jej istnieniu nie jest pewny równie¿ Olszewski 

(„Myœlê zreszt¹, ¿e je¿eli istotnie ta nasza dzia³alnoœæ by³a 

przedmiotem obserwacji SB, to w³aœnie przez Gliwica, o którym 

wszyscy wiedzieli, ¿e by³ przed wojn¹ cz³onkiem masonerii... „). 

Olszewski twierdzi zarazem, ¿e na spotkaniach, które odbywa³y siê w 

128

willi Gliwica nie mówiono o sprawach opozycyjnych, bo nie mieli zaufania 

do gospodarza. Z tego wynika³o, ¿e gdzie indziej odbywa³y siê 

te, ju¿ sensu stricto, opozycyjne spotkania. Po co by³ w takim razie 

ten ca³y kamufla¿ Przecie¿ SB mog³o dojœæ do wniosku, œledz¹c 

sk³ad osobowy poszczególnych spotkañ, ¿e jedne z nich s¹ masoñskie, 

a inne opozycyjne. Dlaczego zreszt¹ komuniœci mieliby siê godziæ 

na, konspiracyjn¹ przecie¿, dzia³alnoœæ masonerii Takie pytania 

zadaje Olszewskiemu Ewa Polak-Palkiewicz. Odpowiada on na nie 

doœæ enigmatycznie. „Ta formu³a by³a dla nich wyj¹tkowo niezrêczna. 

Oni twierdzili, ¿e jedynie endecka mistyfikacja, czy endeckie przewra¿liwienie 

mo¿e produkowaæ tezê o zagro¿eniu z tej strony. Oni takiego 

niebezpieczeñstwa nie przyjmowali do wiadomoœci. W oficjalnej 

propagandzie PRL niew¹tpliwie takie nastawienie istnia³o. 

Olszewski twierdzi, ¿e zosta³ przekonany do tego, ¿e taki kamufla¿ 

bêdzie najlepszy. Nie chce jednak nawet dziœ przedstawiæ argumentów, 

które go przekona³y. Za³ó¿my, ¿e powiedziano mu, i¿ komuniœci 

zgodz¹ siê na dzia³anie masonerii bo uznaj¹ j¹ za swojego potencjalnego 

sprzymierzeñca w walce ze wszystkimi tymi, którzy mog¹ im, 

w istocie, zagroziæ. To by³by, chyba, jedyny argument do przyjêcia. 

Czy jednak Olszewski by³ (i jest) taki naiwny, ¿e przyj¹³, i¿ tak ³atwo 

komunistów „zrobiæ w konia” Czy nie zdawa³ (i nie zdaje) sobie 

sprawy z ich olbrzymiej sprawnoœci inwigilacji Czy móg³ zak³adaæ 

kiedyœ (a przede wszystkim w 1987 roku), ¿e takie sprawy mo¿na 

by³o przed komunistami ukryæ Czy nie powinien, w pewnym momencie 

dojœæ do wniosku, ¿e komuniœci doskonale wiedz¹, co robi¹ 

Je¿eli popatrzymy na lata szeœædziesi¹te, siedemdziesi¹te i osiemdziesi¹te 

z dzisiejszej perspektywy to musimy stwierdziæ, ¿e lepszej 

opozycji komuniœci nie mogli sobie wymarzyæ. W wyniku umów Okr¹g³ego 

Sto³u PZPR praktycznie niczego nie straci³o, a wszystko zyska- 

³a. Wszelkie potencjalne zagro¿enia zosta³y wyeliminowane przez drug¹ 

stronê. Komuniœci, przynajmniej ci bardziej œwiatli musieli sobie ju¿ 

w latach szeœædziesi¹tych zdawaæ sprawê z tego, ¿e je¿eli dopuszcz¹ 

129

do istnienia lewicowo-masoñskiej opozycji (któr¹ zreszt¹ bêd¹ przecie¿ 

mogli w ka¿dej chwili zlikwidowaæ czy przystopowaæ, co zreszt¹ 

robili) to zapewni im to w przysz³oœci ju¿ nie tylko „miêkkie l¹dowanie” 

ale równie¿ œwietlan¹ przysz³oœæ. Czy Olszewski tego nie widzia³ i nie 

widzi Dlaczego ta opozycja musia³a byæ masoñska Chodzi³o ju¿ nie 

tylko o zbie¿noœæ celów ale równie¿ o gwarancje. W opozycji innego 

typu i o innej strukturze wszystko mog³oby siê zmieniæ. Przyszliby, w 

pewnym momencie, nowi ludzie i powiedzieliby np. ukaraæ komunistów, 

odebraæ im zagrabione mienie, uniemo¿liwiæ dzia³alnoœæ publiczn¹ 

itp. Masoneria to powa¿na organizacja ponadnarodowa. Mo¿na tu 

by³o dokonywaæ jakiœ ustaleñ z zagraniczn¹ central¹, z sam¹ gór¹. Mo- 

¿na by jej coœ obiecywaæ i gwarantowaæ ze swojej strony. Znalaz³oby 

siê tu, na pewno, wiele zbie¿nych interesów. 

Jan Olszewski mówi, ¿e jego wspó³praca ze œrodowiskiem KOR-u 

i masoneri¹ skoñczy³a siê z chwil¹ powstania porozumieñ Okr¹g³ego 

Sto³u i dojœcia do kontraktowych wyborów. Czy¿by to, co siê sta³o 

zaskoczy³o go Wielu ludzi, a z pewnoœci¹ dzia³acze Ruchu Obrony 

Praw Cz³owieka i Obywatela i KPN-u wiedzia³o ju¿ ca³e lata wczeœniej 

dok¹d zmierzaj¹ korowcy. Czy dziœ Jan Olszewski nie dostrzega tego, 

¿e g³oszony ju¿ piêædziesi¹t lat temu przez masoneriê, i to nie tylko 

polityczny, program jest obecnie realizowany przez tych, którzy 

mieli masoneriê tylko wykorzystywaæ Czy go to nie zdumiewa 

A mo¿e dopiero w 1989 roku Olszewski zda³ sobie sprawê z tego, 

¿e od pocz¹tku by³ tylko narzêdziem, ¿e go oszukano, wymanewrowano, 

zmanipulowano i nawet dziœ nie chce siê do tego przyznaæ 

Za wa¿ne nale¿y uznaæ nastêpuj¹ce pytanie, które Ewa Polak-Pa³kiewicz 

zada³a Olszewskiemu: „Z perspektywy lat, które minê³y, s¹dzi 

Pan, ¿e ca³e to przedsiêwziêcie polegaj¹ce na kamufla¿u, przyjêcie 

maskuj¹cej formy tajnego stowarzyszenia by³o op³acalne” 

Olszewski stwierdza: „Otó¿ odtwarzanie elementarnej wiêzi, nawet w 

niewielkim zakresie, to ju¿ by³o osi¹gniêcie, za które - uwa¿aliœmy - 

warto zap³aciæ niemal¿e ka¿d¹ cenê. A w tym wypadku, nikt nas - 

130

niech mi Pani wierzy - nie mia³ poczucia, ¿e wchodzimy w coœ, co 

mo¿e budziæ kontrowersjê moraln¹ czy polityczn¹. Istnia³ pewien 

stan wy¿szej koniecznoœci, który usprawiedliwia³ takie œrodki dzia³ania. 

Patrzy³o siê na nie z punktu widzenia ich koniecznoœci. „ 

Mo¿na tu zadaæ pytanie - je¿eli ten „stan wy¿szej koniecznoœci” 

usprawiedliwia³ wszelkie œrodki to czy, w takim razie, usprawiedliwia³ 

równie¿ œcis³¹ wspó³pracê z prawdziw¹ masoneri¹ A poza tym czy 

kiedykolwiek wolno przyj¹æ w praktyce zasadê - cel uœwiêca œrodki 

Ewa Polak-Pa³kiewicz w pewnym momencie zauwa¿a: „Kardyna³ 

Wyszyñski, wspomina w swoich zapiskach (opublikowanych 

przez Petera Rainê), ¿e kiedy w czasach gomu³kowskich bra³ 

udzia³ w wyborach, to skreœla³ w pierwszym rzêdzie ewidentnych 

masonów. „ Jan Olszewski ustosunkowuje siê do tej wypowiedzi 

w sposób nastêpuj¹cy: „To mog³o byæ zwi¹zane z ich przedwojenn¹ 

dzia³alnoœci¹, ale tak¿e oczywiœcie mog³o siê odnosiæ do jakiejœ 

aktualnej wiedzy na te tematy. „ 

Jan Olszewski sugeruje, ¿e swoje sumienie kszta³tuje w oparciu 

o swoj¹ wiedzê, swoje doœwiadczenia i swoje prze¿ycia. Opinie 

Prymasa Tysi¹clecia s¹, w takim ujêciu, tylko jego spraw¹. Id¹c 

dalej - stanowisko Koœcio³a by³o i jest, dla Olszewskiego, równie¿ 

ma³o wa¿ne. On wie swoje i ju¿. Mo¿na tu zadaæ jeszcze jedno pytanie 

- czy katolik, œwiat³y, œwiadomy tego czym jest katolicyzm i 

jakie jest stanowisko Koœcio³a wobec masonerii wszed³by w struktury, 

uzna³by, ¿e warto, przynajmniej formalnie, zostaæ masonem, 

dla realizacji jakichkolwiek celów I jeszcze jedno pytanie - czy Polak 

zmierzaj¹cy do tego aby Polska naprawdê i do koñca by³a Polsk¹ 

bêdzie w po³owie dwudziestego wieku próbowa³ realizowaæ 

ten cel tworz¹c masoñskie struktury (mówiê o drugiej po³owie XX 

wieku bo w XVIII czy nawet XIX wieku ludzie mogli jeszcze nie 

wiedzieæ czym jest masoneria i próbowaæ tak jak Walerian £ukasiñski 

wykorzystywaæ j¹ dla realizacji jakiegoœ dobra; w drugiej 

po³owie XX w. taka niewiedza nie ma ju¿ usprawiedliwienia). 

131

Kim by³ i kim jest Jan Olszewski Czy by³ i jest cz³owiekiem, który 

chcia³ i chce tylko i wy³¹cznie walczyæ z komunistami i nie wa¿ne jest 

dla niego z kim to robi i w jaki sposób Je¿eli tak to o co walczy³ i walczy 

O Polskê O wartoœci i tradycjê O prawdê, dobro i sprawiedliwoœæ 

A mo¿e tylko o to, by komunizm i ci, którzy mu s³u¿yli odeszli 

w niebyt Dlaczego Olszewski poszed³ t¹ masoñsk¹ drog¹ Mo¿e, 

jednak, by³o mu po drodze Z regu³y ró¿nej maœci socjalistom nawet 

tym spod znaku przedwojennej PPS, jakoœ doktryna i metody masonerii 

nie przeszkadzaj¹, nie s¹ czymœ, co uniemo¿liwia wspó³pracê z 

ich reprezentantami. Czy nie wynika³oby z tego, ¿e z ludŸmi lewicy 

nigdy nie bêdzie nam po drodze A mo¿e Jan Olszewski to mason, 

który wszed³ w konflikt personalny z pozosta³ymi polskimi masonami 

i teraz konkuruje z nimi, by wygraæ coœ dla siebie A mo¿e to mason, 

który zosta³ oddelegowany do dzia³ania w antymasoñskiej opozycji, 

mason, który ma zagospodarowaæ, a nastêpnie rozbiæ czy spacyfikowaæ 

ortodoksyjn¹ prawicê Nie wiem, naprawdê nie wiem. 

Jedno wydaje siê tu byæ pewne. Ka¿dy komu wydaje siê, ¿e mo- 

¿na i trzeba wejœæ w pakt z diab³em, nawet je¿eli ten diabe³ jest diab³em 

tylko formalnie, ka¿dy kto s¹dzi, ¿e mo¿e osi¹gn¹æ jakieœ naprawdê 

dobre cele stosuj¹c zasadê „cel uœwiêca œrodki”, musi 

przegraæ w perspektywie moralnej. Je¿eli wiêc nawet osi¹gn¹³by 

jakieœ zwyciêstwo politycznie to i tak by³aby to pora¿ka w tej perspektywie 

najwa¿niejszej, istotowej, tej o któr¹ zabiega prawica 

bêd¹ca prawic¹ nie tylko z nazwy. 

Dziœ problem polega na tym, ¿e wielu z tych, którzy, jak im siê 

wydaje, pragn¹ s³u¿yæ tylko Polsce, uwa¿a, ¿e ze wzglêdu na skutecznoœæ 

swoich dzia³añ, mog¹ i powinni iœæ na wiele ustêpstw, 

wchodziæ w ró¿nego typu porozumienia i pakty, nawet z tymi, którzy 

zmierzaj¹ w zupe³nie innym kierunku. Nie zauwa¿aj¹ oni, ¿e nie 

da siê w ¿aden sposób pogodziæ m¹droœci tego œwiata, m¹droœci 

szatana, z m¹droœci¹ Bo¿¹, bo ka¿da taka zgoda jest, w istocie, 

zwyciêstwem tylko i wy³¹cznie szatana. 

132

„Masoñskie olœnienie” Gazety Polskiej 

W paŸdzierniku 1997 r. opublikowa³em mój artyku³ pt. „Masoñskie 

pop³uczyny, czyli... dlaczego nie kupujê ju¿ (Gazety Polskiej(. 

By³a to polemika z artyku³em Piotra Wierzbickiego pt. „Epigoñskie 

zaæmienie czyli dlaczego nie przysta³em do narodowców”, który 

ukaza³ siê w 39 numerze „Gazety Polskiej” z 24 wrzeœnia 1997 r. W 

artykule tym Wierzbicki wylicza powody tego faktu, ¿e nie jest i nigdy 

nie bêdzie narodowcem. Okreœlaj¹c trzeci z nich mówi, ¿e jest 

„patriot¹ inaczej”. Charakteryzuj¹c czwarty z nich, stwierdza, ¿e inaczej 

ni¿ narodowcy pojmuje polskoœæ. Polskoœæ nie wi¹¿e siê, dla 

niego, tylko z katolicyzmem, a ju¿ w ogóle z towarzysz¹c¹ mu „patriotyczn¹ 

frazeologi¹„: „co ma mieæ wspólnego z polskoœci¹ powtarzanie 

w kó³ko frazesów rodzaju (Polak-katolik(czy (Polska dla 

Polaków(, nie pojmujê. „ Polskoœæ to, dla Wierzbickiego, równie¿ 

„wiêzieni w komunistycznych kazamatach dzia³acze PPS”, to dysydenci 

KOR, wiersze Boles³awa Leœmiana i Juliana Tuwima, jak równie¿ 

pianistka Artura Rubenstaina. Wierzbicki nie chce byæ równie¿ 

narodowcem dla tego, ¿yczy sobie kompromitacji polskiego Koœcio- 

³a. Taka kompromitacja nast¹pi, wed³ug niego, gdy powstanie w 

Polsce katolickie pañstwo wyznaniowe, w którym zasady religijne 

wpajaæ by mia³a ludziom policja, prokuratura i bezpieka. Wreszcie 

redaktor naczelny „Gazety Polskiej” stwierdza, ¿e uwa¿a siê za polskiego 

inteligenta i dlatego jest przeciw „narodowo-katolickiemu 

ob³êdowi”, polowaniu na masonów, libera³ów i kosmopolitów. 

Komentuj¹c powy¿sze myœli Wierzbickiego zauwa¿y³em, ¿e g³oszona 

przez niego koncepcja polskoœci zosta³a skonstruowana przez Wielkiego 

Mistrza polskich „szkotów” Jana Józefa Lipskiego w jego pracy 

„Dwie ojczyzny, dwa patriotyzmy”, a koncepcja polskiego inteligenta 

utworzona przez „duchowego” syna Lipskiego Adama Mickiewicza w 

materialne pt. „To ja jestem polskim inteligentem”, który swego czasu 

ukaza³ siê w „Polityce” (nr 6/1993). Zwróci³em uwagê na to, ¿e jest to 

styl ju¿ nie tyle Michnika ale wrêcz Urbana i do tego coœ takiego co nie 

133

mo¿na inaczej nazwaæ jak „masoñskie pop³uczyny”. 

Uleganie intelektualnym czy lepiej ideologicznych wp³ywom 

masonerii to jedna sprawa, a wspieranie jej, promowanie czy 

choæby obrona to druga. Jaki wiêc jest stosunek Wierzbickiego do 

masonerii W artykule „Epigoñskie zaæmienie... „ stwierdza on jedynie, 

w zwi¹zku z tym zagadnieniem, ¿e jest przeciw „polowaniu 

na masonów”. Có¿ to mo¿e znaczyæ Na pytanie to ³atwo odpowiedzieæ 

po lekturze jego artyku³u z czerwca 1997 roku pt. „Masoñskie 

olœnienie”. (Gazeta Polska nr 26 z 25.06.97 r., s.12-15). 

Ka¿demu kto weŸmie ten artyku³ do rêki rzuci siê w oczy przede 

wszystkim towarzysz¹ca mu, umieszczona w ramkach i wyt³uszczona 

krótka informacja dotycz¹ca masonerii. Dowiadujemy siê wiêc, 

¿e masoni: „Kultywuj¹ cnoty etyczne w duchu idea³ów Oœwiecenia i 

rewolucji francuskiej, prowadz¹ dzia³alnoœæ spo³eczn¹, pomagaj¹ 

sobie nawzajem, maj¹ miêdzynarodowe kontakty. Chc¹ prowadziæ 

ludzkoœæ drog¹ niwelowania narodowych podzia³ów, ku uniwersalnej 

solidarnoœci”. W artyku³ wmontowane s¹ jeszcze dwie takie 

ramki. W jednej z nich odnajdujemy fragmenty „Konstytucji masoñskiej” 

z 1723 r. Dowiadujemy siê z nich przede wszystkich, ¿e masoni 

maj¹ byæ „dobrymi i prawymi ludŸmi honoru i uczciwoœci”, ¿e 

mason winien byæ „spokojnym poddanym w³adzy cywilnej, gdzie by 

tylko nie mieszka³, b¹dŸ pracowa³, gdy¿ mularz nigdy nie jest zainteresowany 

spiskami i konspiracjami przeciwko spokojowi i dobrobytowi 

Narodu. „ W trzeciej ramce znajduje siê fragment „Oœwiadczenia 

konferencji biskupów niemieckich” z 1980 r., które choæ odnosi 

siê krytycznie do masonerii to jednak jest dokumentem najbardziej, 

spoœród innych tego typu dokumentów wydanych przez lokalne 

autorytety koœcielne, stonowanym, wstrzemiêŸliwym, ugodowym. 

Mo¿na tu od razu postawiæ pytanie - dlaczego „Gazeta Polska” 

nie prezentuje oficjalnego stanowiska Koœcio³a lecz jeden z 

wielu dokumentów „lokalnych”, który mo¿e mieæ znaczenie tylko w 

danym miejscu i czasie i tylko wtedy gdy, jak g³osi to najwa¿niejszy 

w tej mierze dokument Koœcio³a (por. rozdzia³ I tej ksi¹¿ki), nie zmie- 

134

nia intencji Urzêdu Nauczycielskiego Koœcio³a 

Artyku³ Wierzbickiego zaczyna siê od przypomnienia s³ów papie- 

¿a Jana Paw³a II o „pos³udze myœlenia”. Wierzbicki wyci¹ga z tego 

taki wniosek, ¿e papie¿ przeciwstawia siê w ten sposób wszelkim 

zabobonom w tym równie¿ (a mo¿e przede wszystkim) zabobonowi, 

który ka¿e oskar¿aæ o wszystko masonów i tropiæ ich na ka¿- 

dym kroku. Zabobon ten jest, wed³ug Redaktora Naczelnego „Gazety 

Polskiej”, zabobonem politycznym zrodzonym z „totalnego 

braku zaufania”, nakazuj¹cym „taki sposób patrzenia na rzeczywistoœæ, 

w którym wiedzê zastêpuje pog³oska, ksi¹¿kê napisan¹ przez 

specjalistê propagandowa broszura lub ulotka, logikê emocja”. 

„¯ywio³em” tego typu zabobonu jest „oparte nie na faktach, tylko 

na maglu i umocnione bezgraniczn¹ wiar¹ w ten magiel podejrzenie”. 

Zabobon taki, jak stwierdza autorytatywnie Wierzbicki, „wykazuje 

pogardê dla prawdy”. Efekt „zara¿enia siê” takim zabobonem 

przez jakiegoœ cz³owieka ma wygl¹daæ w sposób nastêpuj¹cy: „Gdy 

jacyœ tam ludzie spieraj¹ siê, strzêpi¹ jêzyki, szukaj¹, uœmiecha siê 

pob³a¿liwie. Posiad³ prawdê. W³aœciwie to sta³ siê Bogiem. „ 

Efekt ten w Polsce dotyka, wed³ug Wierzbickiego, wielu œrodowisk: 

„Oto grono osób, na ogó³ z marginesów ugrupowañ i koalicji 

antykomunistycznych, dozna³o w³aœnie olœnienia i w jednym 

przenikliwym b³ysku ujrza³o przyczynê wszystkich nieszczêœæ naszej 

ojczyzny i wszystkich drañstw tego œwiata w tajnej miêdzynarodowej 

organizacji, w której panowie w rytualnych fartuszkach 

spotykaj¹ siê przy œwiecach, by poci¹gaæ za sznurki spraw œwiatowych. 

Dowiadujemy siê od owych posiadaczy (ca³ej prawdy(, ¿e 

diabe³ nie interesuje siê ju¿ ¿adnym innym miejscem ani zak¹tkiem 

tego œwiata: uwi³ sobie gniazdko w lo¿ach masoñskich i przebywa 

ju¿ tylko tam. (...) Powiadaj¹ nam owi (odkrywcy(, ¿e ten diabe³ ju¿ 

w³aœciwie rz¹dzi ca³ym œwiatem: Organizacjê Narodów Zjednoczonych 

za³o¿yli masoni, Uniê Europejsk¹ za³o¿yli masoni, sekretarzem 

NATO jest pewnie mason. Co gorsza ten diabe³ rz¹dzi ju¿ równie¿ 

nasz¹ ojczyzn¹. Myœmy myœleli, ¿e unijnoeseldowski uk³ad po- 

135

lityczny, nomenklatura postkomunistyczna w gospodarce, postkomunistyczna 

agentura. Okazuje siê, ¿e byliœmy w b³êdzie”. 

Wszystko to wiêc bzdury i urojenia. A jaka jest prawda Wierzbicki 

oczywiœcie j¹ zna, zna j¹ do koñca i jest pewny, ¿e jego wiedza 

jest rzetelna i pe³na. Stwierdza wiêc: „Przykro odzieraæ ze z³udzeñ 

ludzi, którzy ¿yj¹ w euforii olœnienia, ale masoni nie trzês¹ 

Polsk¹. (...) Przykro psuæ przyjemnoœæ ludziom, którzy s¹dz¹, ¿e 

posiedli prawdê, ale masoni nie trzês¹ œwiatem”. Polsk¹ rz¹dzi lewica, 

œwiatem ró¿ne miêdzynarodowe, konkuruj¹ce ze sob¹ organizacje 

finansowe. A co z masonami Jan Józef Lipski, co prawda 

nale¿a³ do masonerii ale „lo¿a masoñska nie by³a nigdy potrzebna 

jako ewentualny oœrodek krystalizacyjny” i „nie masoñskie powi¹zania 

J.J. Lipskiego stanowi³y o jego atrakcyjnoœci jako cz³onka 

KOR, tylko jego akowski rodowód”. A poza tym, przecie¿, stwierdza 

Wierzbicki, komuniœci przeœladowali zawsze masonów w ca- 

³ym komunistycznym œwiecie, masonom zaœ sprzyja³ Pi³sudski. 

Masonami byli wybitni Polacy tacy jak Walery S³awek, Kazimierz 

Bartel, Edward Rydz-Œmig³y, Andrzej Strug, Adam Koc itd. 

Ci, co tropi¹ masonów, mówi Redaktor Naczelny „Gazety Polskiej”, 

znajduj¹ ich tylko w „maglu” na zasadzie plotki, pomówienia, 

„dowodu” typu „by³ koleg¹ Lipskiego” albo jego „dziadek walczy³ 

w Legionach Pi³sudskiego”. Tak wiêc, konkluduje Wierzbicki: 

„Zabobon nie daje swym ofiarom ¿adnych szans”. 

Wierzbicki przyznaje, ¿e stanowisko Koœcio³a wobec masonerii 

jest krytyczne bo masoneria „jest ruchem wolnomyœlicielskim” bo 

„wchodz¹c doœæ bezceremonialnie w rejon specjalnych zainteresowañ 

i powinnoœci Koœcio³a (sfera ¿ycia duchownego, obyczajów, 

moralnoœci), musia³a wywo³aæ krytyczn¹ reakcjê i wywo³a³a”. Koœció³ 

podtrzymuje to negatywne stanowisko jednak z³agodzi³ „formê 

swych wypowiedzi nawet (w latach szeœædziesi¹tych i siedemdziesi¹tych 

tego wieku) próby rewizji stosunku do masonerii”. 

Tak na marginesie. To wszystko pó³prawda. Szczególnie ta 

ostatnia informacja. Koœció³ w takim kontekœcie to Urz¹d Nauczy- 

136

cielski Koœcio³a. Ten zaœ nigdy nie dokonywa³ „próby rewizji” swojego 

stosunku do masonerii. W pewien dialog wchodzi³y z ni¹ tylko 

nieliczni biskupi Zachodu. Dialog ten jednak udowodni³, ¿e o 

¿adnym zbli¿eniu czy „rewizji” nie mo¿e byæ mowy. 

W dalszej czêœci swojego artyku³u Wierzbicki zaczyna ju¿ wali z 

najgrubszej rury. S³owo „mason” to w Polsce eufemizm. Zastêpuje 

ono po prostu s³owo „¯yd”. Tak wiêc: „Je¿eli masonami byli 

Abraham, Józef z Nazaretu i œw. Piotr, je¿eli masonkami by³a Rachela 

i Maria Magdalena, to nareszcie siê wyjaœnia, w jakim celu i 

w czyim imieniu „¯yd” Józef Pi³sudski poleca³ „¯ydowi” Edwardowi 

Rydzowi Œmig³emu umacniaæ w samym œrodku Rzeczpospolitej 

macki straszliwej masoñskiej oœmiornicy”. 

Przeciwnicy masonerii to wiêc antysemici i kompletne oszo³omy. 

Z tego wynika, ¿e staæ ich na zrobienie najbardziej piramidalnej 

g³upoty i bzdury. Jaka to by³aby g³upota i bzdura Ano taka, 

stwierdza Wierzbicki, ¿e mog¹ ¿¹daæ lustracji antymasoñskiej. 

„Propagandziœci masoñskiego olœnienia tworz¹ sektê „mimo woli” 

- „sami zamieniaj¹ siê w sektê, zamkniêt¹, hermetyczn¹, nie kontaktuj¹c¹ 

siê z otoczeniem, pos³uguj¹c¹ siê w³asnym sekciarskim 

dialektem, fanatycznym, krzykliwym, egzotycznym”. Dowodem na 

to, ¿e jest to taka zaœlepiona sekta s¹, twierdzi Wierzbicki, s³owa i zachowania 

Jana Paw³a II, „któremu wszyscy przyznajemy prawo do 

wypowiadania siê w imieniu wspólnoty” i który „zna bardzo dobrze 

realia wspó³czesnej rzeczywistoœci”, jest „najlepiej poinformowanym 

cz³owiekiem na œwiecie”. O jakie s³owa i zachowania Papie¿a tu chodzi 

O te, których nie wypowiedzia³ i nie podj¹³: „Czy je¿eliby Jan Pawe³ 

II podziela³ pogl¹d, i¿ wolnomularstwo rz¹dzi œwiatem i ¿e jest 

najwiêksz¹ ze wspó³czesnych plag, to by nam o tym nie powiedzia³ 

Ta antymasoñska sekta, stwierdza wreszcie Wierzbicki, jest bardzo 

szkodliwa. Po pierwsze dlatego, ¿e otumani³a tysi¹ce Polaków. 

Po drugie, bo to Ÿród³o kompromitacji dla Polski. Po trzecie, 

bo to rozbija „duchow¹ jednoœæ obozu antykomunistycznego”, a 

co za tym idzie utrudnia „ukrócenie dominacji postkomunistów”. 

137

Po czwarte, s³u¿y to interesom Moskwy i przez ni¹ jest inspirowane 

bo wymierzone jest „przeciw atlantyckim aspiracjom Polski”, 

bo jest to akcja „dyskredytowania Zachodu, ukazywania go jako 

gniazda wszelkiego z³a”. Po pi¹te, jest to „zagro¿enie dla zasad, 

które powinny regulowaæ w spo³eczeñstwie strukturê politycznej 

sceny” bo ludzie „powinni siê ró¿niæ pogl¹dami, pogl¹dami, a nie 

wygl¹dami, przewidzianymi, strachami i urojeniami”. 

Jakie wnioski powinni, wed³ug Wierzbickiego, rozs¹dni ludzie z 

tego wszystkiego wyci¹gn¹æ 

Przede wszystkim nie wolno poruszaæ sprawy masonerii ani robiæ 

przeciwko niej nagonki. Trzeba zostawiæ tê kwestiê w rêkach w³adz. 

Je¿eliby nawet za³o¿yæ teoretycznie, ¿e masoneria mog³aby kiedyœ 

Polsce zagroziæ to w³adze sobie poradz¹ choæby w taki sposób jak w 

Wielkiej Brytanii bo przecie¿ „w pañstwie cywilizowanym rozwi¹zuj¹ 

ten problem nie samozwañczy inkwizytorzy, nie oddzia³y partyjnych 

¿andarmerii, tylko powo³ane do tego legalne instytucje”. 

Nastêpnie powinny tu zadzia³aæ elity i „z pogard¹ odrzuciæ zabobon” 

oraz „nie daæ siê zakrzyczeæ, sterroryzowaæ, zaszanta¿owaæ 

ludziom, którzy wrzaskiem usi³uj¹ przelicytowaæ wszystkich Polaków 

w polskoœci”, a wreszcie „przywo³aæ do porz¹dku samozwañczych 

inkwizytorów i lustratorów”. 

W zasadzie omawiany wy¿ej artyku³ Wierzbickiego nie wymaga 

komentarza. Jest klasycznym przyk³adem propagandy w najgorszym 

stylu, propagandy, która ignoruj¹c fakty lub je przeinaczaj¹c 

próbuje zarazem sama je kreowaæ, propagandy w sposób rzucaj¹cy 

siê w oczy s³u¿¹cej masonerii. Warto jednak chyba, przynajmniej, 

dokonaæ tu kilku uwag na marginesie. 

Zobaczymy, problem istnienia w Polsce ludzi, którzy zauwa¿aj¹ masoneriê 

i którzy przeciwko niej w taki czy inny sposób wystêpuj¹ lub 

choæby próbuj¹ wystêpowaæ uznany jest w „Gazecie Polskiej” za tak 

wa¿ny, ¿e podejmuje go sam Redaktor Naczelny rzucaj¹c tu na szalê 

ca³y swój autorytet, nara¿aj¹c go, zdaj¹c sobie sprawê z tego, ¿e zostanie 

on, byæ mo¿e powa¿nie, uszczuplony. Ma³o tego artyku³ poœwiêco- 

138

ny temu problemowi jest chyba najbardziej obszernym materia³em w 

historii „Gazety Polskiej” - obejmuje cztery pe³ne, bite strony. 

Zobaczymy Wierzbicki robi wszystko, dos³ownie wszystko, by nastawiæ 

negatywnie swoich czytelników do tych którzy wystêpuj¹ przeciwko 

masonerii. Stosuje tu nawet najbardziej prymitywny (ale czêsto 

te¿ najbardziej skuteczny) sposób - atakuj¹c nieistniej¹ce zabobony 

stara siê wytworzyæ nowy zabobon o istnieniu w spo³eczeñstwie polskim 

jakiejœ szaleñczej, wp³ywowej sekty, która stanowi dla Polski wielkie 

realne niebezpieczeñstwo, która ow³adniêta jest jakiœ szaleñstwem 

tworz¹c spisek przeciwko spiskom, których nie ma. Wierzbicki dokonuje 

prostego zabiegu. Atakuj¹ mosoneriê, potrzebuj¹ wroga, daæ im 

go w postaci ³udz¹co przypominaj¹cej masoneriê antymasonerii. 

Tak na marginesie. Wierzbicki przy okazji sam siê ods³ania bo 

kreuj¹c fanatycznych tropicieli masonerii (której, wed³ug niego nie 

ma) prezentuje siê sam jako fanatyczny tropiciel tych tropicieli 

(których, w istocie przecie¿, nie ma). Stawia wiêc tym samym, 

chc¹c nie chc¹c, znak równoœci pomiêdzy nimi i sob¹. 

Wreszcie g³ówny cel artyku³u. Jaki on jest Nie trzeba zbyt drobiazgowo 

analizowaæ tego artyku³u, by dojœæ do wniosku, ¿e chodzi 

tu nie tylko o neutralizacjê „antymasonów” ale równie¿ o nastawienie 

pozytywne czytelników do wspó³pracy z Uni¹ Wolnoœci („przeciwko 

komuchom i oszo³omom”), do NATO i Unii Europejskiej („dla 

dobra Polski i w obronie przed Moskw¹”). Przy okazji mamy te¿ do 

czynienia z promocj¹ typowo masoñskiej wizji demokracji - b¹dŸcie 

bierni, nie bierzcie spraw w swoje rêce, zdajcie siê na polityków i 

urzêdników, to oni s¹ uprawnieni, kompetentni itp., itd. 

Wierzbicki po latach manifestowanego „p³yniêcia pod pr¹d” nagle 

zaczyna zachowywaæ siê jak typowy „poputczik” (jeden z dziennikarzy 

mianem „poputczików” okreœla³ rotarian jako tych, którzy w jakimœ 

sensie s¹ na us³ugach masonerii) i to swego rodzaju „superopoputczik” 

bo s³u¿¹cy na kilku frontach (masoneria, Unia Wolnoœci, 

NATO, Unia Europejska). A mo¿e jest on takim sobie zwyk³ym „poputczikiem” 

Mo¿e jest to po prostu jeden i ten sam front 

139

Czy marzenia Wielkiego Mistrza s¹ bliskie realizacji 

Do 1994 roku masoneria w Polsce nie przyznawa³a siê do tego, ¿e 

jej celem jest stworzenie jednego œwiatowego pañstwa, w którym 

rz¹d objêliby masoni. W 1994 r. ukaza³ siê nr 3/4 „Ars Regii” (datowany 

na 1993 r.), w którym opublikowano programowy dokument 

masonerii polskiej pt. „ Przes³anki i wytyczne ustrojowe”, dokument, 

który powsta³ w czasie trwania II wojny œwiatowej. Dowiadujemy siê 

z niego, ¿e wszelkie z³o na œwiecie bierze siê st¹d, i¿ jest wiele suwerennych 

pañstw, wiele narodów, opcji œwiatopogl¹dowych. Ta ró¿norodnoœæ 

le¿y, wed³ug masonów, u pod³o¿a wszelkich konfliktów, jest 

te¿ bezpoœredni¹ przyczyn¹ kryzysów gospodarczych i braku szybkiego, 

harmonijnego rozwoju i postêpu ludzkoœci. Nale¿y zatem, 

stwierdzaj¹ masoni, powo³aæ „Œwiatowy Zwi¹zek Pañstw i Wspólnot 

Narodowych”, których by³by „wyposa¿ony w nadrzêdn¹ suwerennoœæ 

z w³asn¹ egzekutyw¹”. Ograniczenie suwerennoœci poszczególnych 

pañstw oraz uprawnienia jakie otrzyma³by ten nowy twór mia- 

³yby taki charakter i zakres, ¿e mo¿na by w istocie, mówiæ ju¿ tylko o 

jednym pañstwie obejmuj¹cym ca³¹ kulê ziemsk¹.. 

W „Wolnomularzu Polskim” nr 5 (bez daty wydania), który ukaza³ 

siê gdzieœ na pocz¹tku 1995 r. znaleŸæ mo¿emy bardziej aktualny 

materia³ dotycz¹cy tego zagadnienia - artyku³ Zbigniewa Gertycha 

pt. „O humanizm uniwersalny”. Czytamy w nim, miêdzy innymi: 

„W latach szeœædziesi¹tych idea œwiatowego Rz¹du, Parlamentu 

i Konstytucji otrzyma³a poparcie od noblistów, by³ych prezydentów, 

premierów, ministrów, œwiatowej s³awy naukowców, finansistów 

oraz przedstawicieli organizacji pozarz¹dowych (...) Wœród 

nich znajduje siê 10 osobistoœci z Polski. Przypad³ mi zaszczyt byæ 

tak¿e cz³onkiem Tymczasowego Parlamentu Œwiata. W 1968 roku 

Konwent Œwiatowej Konstytucji obraduj¹cy w Szwajcarii i w Niemczech 

podj¹³ pracê nad Konstytucj¹ Œwiata. W 1977 roku opracowany 

projekt Konstytucji dla Federacji Œwiata podpisa³o kilkuset 

140

uczestników. Od tego czasu mia³y miejsca miêdzynarodowe spotkania, 

które przemieni³y siê w Tymczasowy Parlament Œwiata. 

Pezetperowskim prominentem by³ w latach 1955-1990 Zbigniew 

Gertych pose³ na sejm w latach 1957-65 i 1980-1985, wicemarsza³ek 

sejmu w latach 1982-1985, wiceprezes Rady Ministrów 

w latach 1985-1987, cz³onek Centralnej Komisji Kontroli 

Partii w latach 1975-1981, nota bene, tak¿e cz³onek masoñskiego 

Tymczasowego Parlamentu Œwiata - inicjatywy maj¹cej stanowi 

wstêp do powo³ania Rz¹du Œwiatowego. 

Gertych stwierdza te¿, ¿e w 1978 r. powsta³o stowarzyszenie Federacja 

Œwiata, a obecnie prace jego cz³onków koncentruj¹ siê na 

udoskonalaniu projektu Konstytucji Œwiata oraz na realizacji podstawowego 

celu „poprzez ratyfikacjê przez rz¹dy i parlamenty, 

prace przygotowuj¹ce wybory œwiatowego parlamentu i utworzeniu 

œwiatowego rz¹du. 

Zauwa¿ymy, tak na marginesie, ¿e masoni, którzy maj¹ pe³ne 

usta demokracji, którzy mówi¹ nawet „nie ma masonerii bez demokracji, 

nie ma demokracji bez masonerii” tworz¹ sobie œwiatow¹ 

konstytucjê, powo³uj¹ œwiatowy parlament, ustalaj¹ przysz³y 

kszta³t œwiata ignoruj¹c ca³kowicie wolê spo³eczeñstw. Có¿ to za 

demokracja Có¿ to za parlament, który de facto, powo³uje sam 

siebie Chrzeœcijañska demokracja to demokracja, której pole 

dzia³ania zakreœla (i ogranicza) prawda i dobro. Masoñska demokracja 

to, jak wynika z tego, co mówi¹ i robi¹ masoni, demokracja, 

w której podmiotem s¹ wy³¹cznie sami masoni 

W jaki sposób masoneria chce doprowadziæ do powstania jednego 

œwiatowego pañstwa Z masoñskich dokumentów wynika- 

³oby, ¿e nie ma to byæ proces rewolucyjny lecz ewolucyjny. Z 

„Przes³anek i wytycznych ustrojowych” dowiadujemy siê, ¿e 

„Œwiatowy Zwi¹zek Pañstw powinien sk³adaæ siê z niewielkiej grupy 

pañstw najpotê¿niejszych oraz kilku potê¿nych bloków (federacji) 

pañstw mniejszych”. 

141

Pierwszym etapem tej ewolucji mia³by zatem byæ proces integracji 

pañstw mniejszych w pewnego rodzaju „nadpañstwa”. W czasie 

II wojny œwiatowej masoni polscy uwa¿ali, ¿e w Europie powinny 

byæ trzy takie „nadpañstwa„: Zwi¹zek Sowiecki, jakaœ wspólnota 

pañstw zachodnich i Blok Pañstw Œrodkowo-Europejskich obejmuj¹cy: 

Polskê, Czechos³owacjê, Wêgry, Austriê, pañstwa ba³kañskie, 

Rumuniê, Turcjê i pañstwa skandynawskie z Finlandi¹. 

Dziœ wiedzieliby, jak wszystko na to wskazuje, ju¿ tylko dwa takie 

organizmy - coœ na kszta³t Zwi¹zku Socjalistycznych Republik 

Radzieckich (czy, jak kto woli, Wspólnoty Niepodleg³ych Pañstw) 

i Zwi¹zku Socjalistycznych Republik Europejskich (czy jak kto woli, 

Unii Europejskiej). 

Unia Europejska jest g³ównym przedmiotem zainteresowania masonerii 

polskiej. Mo¿na powiedzieæ, z perspektywy roku 1999, ¿e 

wszystkie dzia³ania tak polskich „szkotów” jak i „francuzów” podejmowane 

przez nich w drugiej po³owie XX wieku by³y, i s¹ skupione, 

faktycznie, na prowadzeniu do powstania tego „nadpañstwa”. 

Po pierwsze, przygotowaniu do tego mia³o s³u¿yæ zbudowanie 

w Polsce odpowiedniego (okr¹g³osto³owego) uk³adu politycznego 

i gospodarczego, uk³adu takiego, który, ze swojej istoty, by³by tylko 

i wy³¹cznie odskoczni¹ - bram¹ do Unii Europejskiej. 

Po drugie, stworzenie wœród polskojêzycznych elit i, o ile to mo- 

¿liwe, wœród ca³ego spo³eczeñstwa prounijnej intelektualnej, obyczajowej, 

kulturowej, atmosfery - swego rodzaju ideologii, a nawet, 

mo¿na by powiedzieæ, religii Unii Europejskiej. 

Po trzecie, swego rodzaju spacyfikowanie - zepchniêcie na margines, 

oœmieszenie, wyciszenie, zredukowanie wszelkich autorytetów i 

œrodowisk antyunijnych i niedopuszczanie do powstania nowych. 

Po czwarte, dokonanie takich przekszta³ceñ w polskiej gospodarce, 

prawodawstwie (w pierwszym rzêdzie doprowadzenie do uchwalenia 

odpowiedniej konstytucji, co ju¿ siê sta³o), strukturze pañstwa, 

kulturze (tak¿e w mass mediach), szkolnictwie, religijnoœci (a wiêc 

142

tak¿e w samym Koœciele) itp., których efektem by³aby faktyczna, wyprzedzaj¹ca 

znacznie formaln¹, wszechstronna i w punkcie dojœcia, 

ca³kowita integracja z Uni¹ Europejsk¹, integracja przeprowadzana w 

sposób nie do koñca zauwa¿ony przez spo³eczeñstwo, i w pewnym 

momencie, wprost uniemo¿liwiaj¹ca mu podjêcie jakiejkolwiek decyzji. 

Po prostu gdy ta integracja przekroczy pewn¹ granicê Polska, de 

facto, niezale¿nie od formalnych decyzji politycznych i woli spo³eczeñstwa 

stanie siê integraln¹ czêœci¹ Unii. 

Wydaje siê, ¿e masoneria polska uœwiadomi³a sobie ju¿ gdzieœ na 

pocz¹tku lat dziewiêædziesi¹tych, ¿e Unia Europejska jest nie tylko 

jej podstawowym celem ale równie¿ swego rodzaju ostatni¹ desk¹ 

ratunku, ¿e w sytuacji gdy Polska pozostawa³aby w pe³ni niepodleg³ym 

pañstwem szanse masonerii na utrzymanie i powiêkszenie 

swoich wp³ywów we wszystkich mo¿liwych porz¹dkach w naszym 

kraju by³yby nik³e. Pisa³em o tym ju¿ sporo w poprzedniej ksi¹¿ce 

na temat masonerii. Tutaj wiêc przypomnê tylko i rozwinê kilka tez. 

Sytuacja w Polsce po 1989 r. ³udz¹co przypomina, w pewnych 

perspektywach, sytuacjê po 1918 r. Obecnie zachodzi zatem analogiczny 

do tamtego proces, w efekcie którego nast¹pi³a znaczna masonizacja 

¿ycia publicznego i œwiadomoœci spo³ecznej. W proces ten 

uwik³ana jest dziœ wiêkszoœæ elit politycznych. Elity te zinfiltrowane i 

przenikniête przez lo¿e realizuj¹, choæ mo¿e nie zawsze œwiadomie, 

ich plany. Masoneria polska ograniczona liczebnie (prawdopodobnie 

oko³o 500 osób) chc¹c osi¹gn¹æ zamierzone efekty prawie w ca³oœci 

zaanga¿owa³a siê bezpoœrednio w dzia³alnoœæ publiczn¹. Tak wiêc 

odejœcie od w³adzy i utrata wp³ywów przez aktualne elity poci¹gnê³aby 

za sob¹ marginalizacjê masonerii. Gwarancjê unikniêcia tego daje 

masonerii tylko i wy³¹cznie wejœcie Polski do Unii Europejskiej. 

Wejœcie to poci¹ga³oby za sob¹ stabilizacjê i konserwacjê istniej¹cego 

uk³adu politycznego (a wiêc obecnych elit) oraz nie tylko 

utratê niepodleg³oœci i suwerennoœci przez Polskê (poddanie jej 

obcej w³adzy) ale równie¿ zanik demokracji, czy mówi¹c ogólniej, 

143

wszelkiej podmiotowoœci spo³ecznej i pañstwowej tak pojedynczych 

obywateli, jak i mniejszych, i wiêkszych ich wspólnot. Spo- 

³eczeñstwo polskie zosta³oby sparali¿owane przez wszechobecne 

unijne prawo, rozbite na konkuruj¹ce ze sob¹ euroregiony i prawdopodobnie, 

w wyniku dzia³ania okreœlonych mechanizmów ekonomicznych, 

rozproszone po ca³ej Europie i wymieszane, tak¿e na 

terenie Polski, z przedstawicielami innych narodowoœci. 

W efekcie „integracji cywilizacyjnej, kulturowej i œwiatopogl¹dowej” 

nast¹pi³oby równie¿ nowe wynarodowienie, którego skutkiem 

by³oby przekszta³cenie narodu polskiego w jedn¹ z wielu europejskich 

mniejszoœci narodowych, które zachowywa³yby swój 

„folklor” ale nie posiada³y jakiejkolwiek narodowej (jak i pañstwowej), 

faktycznej podmiotowoœci. 

Zauwa¿my, ¿e podkreœla to nawet George Soros w swojej najnowszej 

ksi¹¿ce stwierdzaj¹c: „ Moje ¿ydowskie pochodzenie jest 

w moim pojêciu to¿same z przynale¿noœci¹ do pewnej mniejszoœci. 

(...) O tym, ¿e wyrastam z takiej tradycji mog¹ œwiadczyæ moje 

fundacje. Z tego powodu tak bardzo przemawia do mnie koncepcja 

Unii Europejskiej. Ka¿dy naród jest w Unii mniejszoœci¹ i z 

tego wzglêdu koncepcja ta wydaje mi siê interesuj¹ca”. 

Masoneria polska anga¿uje siê w sprawê integracji Polski z Uni¹ 

Europejsk¹ nie tylko bezpoœrednio ale równie¿ poprzez u¿ywanie 

ró¿nego typu „poputczików” tak pozostaj¹cych œwiadomie na jej 

us³ugach jak i, po prostu wszelkiej maœci karierowiczów, konformistów 

i unijnych fanatyków (ludzi oczarowanych t¹ ide¹, ludzi, 

którym ktoœ odpowiednio „zsynchronizowa³ pó³kule mózgowe”). 

Powoduje to, ¿e front „Tak dla UE” poszerzony o ró¿nych kosmopolitów, 

„Europejczyków” itp. jest bardzo wp³ywowy, szeroki i 

przebiega w poprzek wielu wspólnot i œrodowisk wyznaczaj¹c jedn¹ 

z podstawowych p³aszczyzn „bitwy o prawdê” i „bitwy o Polskê”. 

Wynika z tego, ¿e w³aœnie tu trzeba skupiæ nasze zainteresowanie 

i nasz¹ aktywnoœæ. 

144

pobierz - Polska Partia Narodowa

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?