W numerze miru : - Bibliotekarz Opolski

sób zmniejszam do minimum dystans pomiędzy- mną a czytelnikiem.
Świadczy to, że traktuję dziecko poważnie, jako równorzędnego partnera
i dzieci czują, że są traktowane serio". 1
Wiek krytyków za najlepszą książkę Onichimowskiej uznaje zbiór
opowiadań pt. „Najwyższa góra świata* 5 (1996), wpisany na Listę Honorową
im. H.Ch. Andersena. Autorka porusza w nim trudne problemy
dziecka w rodzinie, np. rozstanie rodziców, przedmiotowe traktowanie
dziecka, konflikty pomiędzy- rodzeństwem. Tej ostatniej tematyce poświęcone
zostały dwie książki: „Daleki rejs" (1919) oraz „Gdzie jesteś,
tatusiu?" (2000). Młodszy brat - Kuba pisuje do starszego intrygujące
anonimowe listy, stając się dzięki nim kimś bardzo ważnym
w życiu Pawła. Wspólna tajemnica sprawia, że bracia stają się sobie
naprawdę bliscy.
Niezwykle ważną wartością w twórczości Onichimowskiej jest dom.
O tym, jak trudno jest go pielęgnować, utrzymać i utworzyć opowiada
trylogia adresowana do młodzieży - „Samotne wyspy i storczyk"
(1994), „Żegnaj na zawsze" (1996) i „Trudne powroty" 0997). Bohaterowie
wszystkich tych książek stają przed koniecznością podejmowania
ważnych dla ich dalszego życia decyzji i wyborów, muszą odnaleźć
własne ja.
Temat adopcji, niekochania pojawiający się w trylogii powtarza się
także w wielu innych książkach Anny Onichimowskiej. W jednej zpierwszych
powieści pt. „Krzysztofa Pączka droga do sławy" (1981) najbliższy
kolega głównego bohatera ucieka z domu z powodu ujawnienia
przez osiedlową plotkaikę faktu adopcji chłopca. Odczucia Krzysia znajdują
ujście w pisanym przez niego pamiętniku, za pomocą którego chce
stać się w przyszłości sławnym pisarzem.
Dom pokazywany w książkach autorki nie zawsze jest dla młodych
bohaterów źródłem konfliktów. Najczęściej jest po prosto P^f*'
oparciem, jak np. w książkach „Koniec świata i poziomki (iw)
czy „Aleksander" (2000). Niezwykle ważna dla małych bohaterow
książek A. Onichimowskiej obok rodziny jest także przyjaźń. Ojej potrzebie
i poszukiwaniu opowiada historia zawarta w „Duchu starej
kamienicy"(1986), akontynuowanapotem wksiążce „Macieki łowcy
duchów" (2001). Na uwagę zasługuje też zbiór opowiadań zatyWowa-
47