Numer 4/2010

Portret
Mieszkał w jednej z dzielnic Akry, dwumilionowej stolicy Ghany. Od dwóch lat jest zawodnikiem
Rylovii i twierdzi, że dopiero u nas znalazł swoje miejsce na ziemi.
Z kraju kakaowców
PRL był państwem niemal monoetnicznym. Nie
z własnej woli i wyboru, ale ze względu na polityczne
decyzje podejmowane w Moskwie oraz fatalną kondycję
ekonomiczną gospodarki. Nikt obcy nie pragnął
osiedlać się w kraju, gdzie niemal pod każdym
względem było gorzej niż za granicą. Ludzie masowo
emigrowali, zasilając szeregi Polonii na całym świecie.
Wizerunek Polski zaczął ulegać zmianie dopiero
po 1989 r., systematycznie wzrastał też poziom życia.
Pierwszymi obcokrajowcami, którzy napłynęli do nas
wielotysięczną falą, byli Wietnamczycy.
Potem pojawili się
mieszkańcy byłych republik
ZSRR. W przeciwieństwie do
Europy Zachodniej Afrykanie
ciągle są u nas rzadkością,
ale w Rylowej czarnoskóry
Albert Asseh uważany jest
niemal za „tutejszego”.
– Pochodzę z Ghany
– wyjaśnia. – To kraj znany
z uprawy kakaowców. Z ich
nasion wytwarza się kakao,
a w dalszych etapach napoje
i czekoladę. Podstawowa różnica
między Polską i Ghaną
to klimat. Doznałem sporego
szoku, gdy w lutym 2005 r.
przyleciałem samolotem Alitalii
do Warszawy. Po raz
pierwszy zobaczyłem śnieg,
był straszny mróz, a ja od
dzieciństwa byłem przyzwyczajony
do temperatur tropikalnych.
Tego samego dnia, w piątek, dotarłem autobusem
do Rzeszowa. Tak rozpoczął się mój „Polish
dream”. Już w poniedziałek rano biegałem na treningu
jako zawodnik Stali Rzeszów. Do dziś pamiętam
chłód przenikający całe ciało. Musiałem się przyzwyczajać
do niskich temperatur, jednak ciągle zdecydowanie
wolę polskie lato niż zimę.
Albert mieszkał w jednej z dzielnic Akry, dwumilionowej
stolicy Ghany. Jako dobrze zapowiadający
się piłkarz otrzymał propozycję gry w Europie. Myślał
o Włoszech, Belgii, Holandii, bo zazwyczaj tam trafiają
Afrykanie.
– Gdy dowiedziałem się, że to ma być Polska, zgodziłem
się, ale zupełnie nic o tym kraju nie wiedziałem.
Tak naprawdę zacząłem go dopiero poznawać,
gdy się tu znalazłem.
Po krótkim epizodzie ze Stalą Rzeszów przyszedł
czas na inne kluby – Orzeł Dębno, Unię Tarnów,
Kmitę Zabierzów, Iskrę Łęki, Rzemieślnika Pilzno.
Przygoda z Rylovią zaczęła się przypadkiem.
Poszukiwał takiej drużyny, w której mógłby łączyć
grę z pracą zarobkową, bo z kopania piłki trudno
żyć, a tym bardziej utrzymać rodzinę. Dla pracy był
skłonny nawet pożegnać się z futbolem, bo w Dębnie
poznał Kasię i ożenił się z nią. Pewnego dnia na ulicy
w Brzesku spotkał kolegę, który postanowił mu
pomóc. Skontaktował go ze
Zbigniewem Chaburą, sponsorem
LKS Rylovia i właścicielem
Zakładu Przetwórstwa
Mięsnego. Krótka rozmowa,
ustalenie warunków
i Albert dostał etat w firmie,
a na boisku pozycję napastnika.
Był rok 2008. Przełomowy
także pod względem
rodzinnym. Kasia urodziła
pierwszą córkę Elizę.
– Nowy zawodnik z Afryki
na początku wzbudzał
ogromne zainteresowanie, ale
w pozytywnym znaczeniu tego
słowa – mówi Tomasz Chabura.
– Wcześniej nie mieliśmy
przecież w drużynie zawodnika
z zagranicy. To sympatyczny
chłopak, wszyscy go lubią.
W sezonie 2009/2010 wywalczył
tytuł króla strzelców.
– W Rylowej nareszcie odnalazłem
swoje miejsce na ziemi – przyznaje z uśmiechem
Albert. – Tu nie czuję się obco, staram się żyć ze
wszystkimi w zgodzie, chyba zostałem zaakceptowany.
Tu przyzwyczajono się już do mojego koloru skóry, ale
gdy jestem w Szczurowej czy Brzesku, często czuję na
sobie wzrok wielu ludzi, bo jednak trochę widać, że
jestem inny. Zamierzam starać się o polskie obywatelstwo.
Czy czuję się Polakiem? Tak. Gdy jestem wśród
Polaków, gdy mówię po polsku i staram się myśleć po
polsku. Gdy jednak spotykam kogoś z mojego kraju,
wspominam Afrykę i rozmawiam w moim rodzimym
języku akan, należącym do języków nigero-kongijskich,
czuję się Ghańczykiem.
MAREK ANTOSZ
(„Gospodarz. Poradnik Samorządowy”, nr 12/2010)
24
W Z A K O L U R A B Y I W I S Ł Y 4/2010