I obejmę jabłoń w sadzie - Powiat Słupski

CASUS ZIMNICKIEJWiersze Zimnicka pisze już od prawie sześćdziesięciulat. Pół wieku pisała do szuflady, dopierodzięki Zbigniewowi Babiarzowi - Zychowi odważyłasię na prezentację publiczną. A to dzięki skupieniuwiejskich poetów przy słupskim starostwie, którestało się bodaj jedynym w Polsce mecenasem twórcówze wsi.Te wiersze powinno się czytać na łące, w sadzieczy nad brzegiem jeziora. Najlepiej wiosną,latem lub późną jesienią, gdy unoszą się dymy nadścierniskami. I wcale nie po kolei, lecz kartkującstrony na zasadzie, która fraza przypadła nam dogustu.W swojej twórczości Emilia Zimnicka odwołujesię do powtarzalnych motywów, tradycji biblijnychi literackich związanych z przyrodą. Tak pisałniemiecki poeta Friedriech Hölderlin na przełomieXVIII i XIX wieku, tak pisał austriacki poeta GeorgTrakl na przełomie XIX i XX wieku i tak też piszepolska poetka Zimnicka, osiadła w kaszubskiej wsiIzbicy na przełomie XX i XXI wieku.U Hölderlina w wierszu „Rankiem” czytamy,że „murawa lśni od rosy”, a w „Moich stronach”– „żeglarz powraca na spokojne strony”. Te sameskojarzenia są w wierszach Zimnickiej, szczególniew rozdziale pierwszym. Jednak melancholijne wizjepoetyckie rodem ze wczesnego ekspresjonizmukojarzą się nieodparcie z porównywaniem Zimnic-9