Bangkok– Elephants wo Grupa B: Paris United - ZOZB.PL

Rok II, numer 12 (24) 

Grudzień 2011 

Wokół Ringu 

„Diablo” znokautował Greena i wraca z tytułem WBC 

Fot. Piotr Duszczyk

Z doskoku 

Optymizmem dla środowiska 

pięściarskiego powiało po 

przedstawieniu najnowszych badań- 

Sponsoring Monitor ARC Rynek 

i Opinia. Boks pod względem 

popularności zajmuje wysokie 

czwarte miejsce, za piłką nożną, 

siatkówką i skokami narciarskimi. 

Wśród spontanicznej znajomości 

sportowców Tomasz Adamek jest 

na drugim miejscu za Adamek Małyszem, a przed kolejnym 

pięściarzem Andrzejem Gołotą. W rankingu 

popularności na dziesiątym miejscu znalazł się Krzysztof 

„Diablo” Włodarczyk. 

Byłoby bardziej optymistycznie, gdyby właściwe 

z tego faktu wnioski wyciągnęli i sędziowie. I nie mam 

na myśli werdyktów, które zdarzają się po walkach 

wyrównanych, bo w tym przypadku trudno mówić o 

kontrowersjach, choć u kibiców to zdecydowane 

„wałki”. Chodzi mi o jawne kpiny z publiczności, oglądającej 

choćby walkę Jackiewicza z Brookiem. Z własnego 

podwórka: Czytam relację z meczu Bukowina– Hetman 

i co widzę? Każdy werdykt 2:1! Gospodarz swojemu, 

goście przyjezdnemu. I tak od pierwszego do 

ostatniego pojedynku! Wielki znawca boksu, red. Aleksander 

Reksza powiedział kiedyś, że największymi wrogami 

pięściarstwa są źli sędziowie. I trudno się z nim 

nie zgodzić. 

Byłoby bardziej optymistycznie, gdyby na fakt 

dużego zainteresowania boksem zwrócili uwagę właściciele, 

decydenci stacji telewizyjnych. Dobrą wiadomością 

mogą być wyniki sprzedaży transmisji walki 

Adamek– Kliczko w systemie ppv, którą w tej sposób 

obejrzało około 200 tysięcy widzów. Szef cyfrowego 

Polsatu ostrożnie wprawdzie, ale niemniej rozważa 

kolejne transmisje sportowe. Nas najbardziej interesują 

pięściarskie. 

Mam natomiast mieszane uczucia, gdy słyszę 

o powrocie na ring Andrzeja Gołoty. Ma już swoje 

miejsce w historii boksu, ma je również w sercach 

tysięcy kibiców, komu i co zamierza udowodnić? 

Fanów talentu Izuagbe Ugonoha oraz nadziei 

boksu amatorskiego, Michała Olasia ucieszy informacja, 

iż obaj niebawem wystąpią pokażą się publiczności; 

„Izu” na gali w warszawskim Hiltonie, Olaś wygrał 

pierwszą swoją walkę w World Serie of Boxing-; kolejne 

można obejrzeć za pośrednictwem Internetu. 

Krzysztof Kraśnicki


W numerze 12 (24) m.in.: 

* Michelus: Stać mnie na więcej– 6 

* Sukcesy młodych poznaniaków– 7 

* Udana wyprawa do Ameryki– 9 

* Relacja Bukowina– Hetman– 10 

* Rozmowa z Miszą Alofanem– 13 

* Zza podwójnej gardy– 14 

* Wieczór u Ballestremów- 16 

* Gala w Uncasville- 18 

Boks olimpijski 

- Witaj Lidia, dziękuję, że znalazłaś czas dla Czytelników 

serwisu BOKSER.ORG. Nie wiem czy zdążyłaś 

już wypocząć po ME w Rotterdamie, tymczasem 

wiem, że szykujesz się na kolejną podróż. Za Ocean... 

Lidia Fidura: Witam serdecznie. Tak, zgadza się - 

kolejne walki stoczę w Kalifornii i prawdopodobnie w 

Nowym Jorku. Czy wypoczęłam? Myślę, że tak, a o 

Rotterdamie trzeba zapomnieć. Garda wysoko i walczymy 

dalej (śmiech). 

- Wróćmy do mało szczęśliwych dla Ciebie ME. Nie 

będę odkrywczy jeśli powiem, że zarówno fachowcy, 

jak i kibice liczyli, że zdobędziesz tam medal. Dlaczego 

tak się nie stało? 

LF: No tak, zgadzam się w zupełności, że nie było 

one dla mnie szczęśliwe, ponieważ wygrałam tylko 

jedną walkę, przegrywając ćwierćfinał. Nie chcę się 

usprawiedliwiać ale przed mistrzostwami byłam cho- 

Skorpion triumfuje w Szczecinie 

ra, myślałam, że zdążyłam się wyleczyć, lecz niestety 

mój organizm nie był w pełni sił. No ale cóż, to nie 

był mój dzień, ta przegrana tylko mnie motywuje do 

dalszej ciężkiej pracy. 

- Twoja kategoria wagowa przeżywa najazd zawodniczek, 

które dla kwalifikacji olimpijskiej postanowiły 

zmienić limit wagowy z 69 lub 81 kg. Savannah 

Marshall, z która przegrałaś jest jedną z nich. Kto 

będzie zatem najgroźniejszy w Chinach podczas kwa- 

* Gdynia Boxing Show- 19 

* Wach i Szpilka w ocenie Pindery–20 

* Białystok: Sęk najlepszy- 24 

* Showbiznes wygrał ze sportem- 27 

* Fascynacje Roberta K: Ali- 28 

* Włodarczyk wraca z tytułem- 30 

* Suplement– wyniki- 31 

* World Serie of Boxing- 34 

Fidura: Nie odczuwam strachu przed żadną rywalką 

lifikacji do Londynu? 

Str. 3 

LF: Tak, sporo zawodniczek przeszło do wagi średniej 

z 69kg i 81kg i nie ma się co dziwić, bo każda chce 

walczyć o kwalifikacje do Igrzysk. Co do najgroźniejszych 

przeciwniczek to ciężko mi stwierdzić, ponieważ 

to wszystko nie jest jeszcze stabilne ale nie lekceważę 

żadnej z zawodniczek. Jednocześnie nie mam obaw 

przed wyjściem z nimi do ringu. 

- Masz ujemny bilans walk ze znakomitą Rosjanką, 

Nadieżdą Torłopową, ale Twoje dwie porażki były minimalne. 

Do trzech razy szuka? 

LF: Miałam okazję zmierzyć się z Torłopową na turniejach 

w Czechach i Ukrainie. Przegrałam 1małym punktem 

w jednej i drugiej walce, choć trener Leszek Piotrowski 

oceniał pojedynki na moją korzyść. Prawdopodobnie 

będę miała okazję po raz trzeci skrzyżować 

rękawice z Rosjanką na turnieju w Kalifornii. 

- Aby pojechać do Chin na Mistrzostwa Świata należy 

zdobyć zaufanie trenera kadry, Leszka Piotrowskiego. 

Po starcie w Rotterdamie nadal jesteś pewniakiem w 

kadrze? Aspiracje olimpijskie ma również Katarzyna 

Furmaniak... 

LF: Myślę, że moje tegoroczne wyniki kwalifikują mnie

Str. 4 Wokół Ringu 

już do wyjazdu na Mistrzostwa Świata, ale ostateczną 

decyzję podejmie trener kadry. No a ten rok jeszcze 

się nie skończył i nie powiedziałam ostatniego słowa - 

mam na myśli dwa najbliższe turnieje: w listopadzie, 

międzynarodowy w USA i na początku grudnia Puchar 

Polski w Grudziądzu. Cieszę się, że Kasia ma takie 

aspiracje, jak wiele innych zawodniczek, które na pewno 

chciałyby mieć szansę startu na Igrzyskach. Szkoda, 

że w Londynie w 2012 roku dopuszczono tylko 3 

kategorie wagowe kobiet. Jednocześnie mam nadzieję, 

że w 2016 roku w Rio de Janeiro dopuszczone 

zostaną zawodniczki z wszystkich kategorii, co zmotywowałoby 

wszystkie dziewczyny do większej rywalizacji 

sportowej i osiągania lepszych wyników. Bardzo bym 

tego życzyła wszystkim dziewczynom i sobie - rzecz 

jasna. 

- To prawda, że jak dotąd nie przegrałaś żadnej walki 

z Polką? Z którymi zawodniczkami walczy Ci się najtrudniej 

i dlaczego? 

LF: Tak, to prawda. Od początku mojej przygody z boksem 

nie przegrałam jeszcze żadnej walki z dziewczynami 

z Polski. Ciężko mi odpowiedzieć z którymi walczy 

mi się najtrudniej, chyba z tymi najwyższymi (śmiech). 

- W ciągu krótkiego czasu widziałem dwie różnie walczące 

Lidie. Pierwsza pewnie wygrała Mistrzostwa 

Unii Europejskiej w Katowicach, a druga nie była w 

stanie pokonać słabszej fizycznie, ale skutecznej Angielki. 

Skąd taka różnica w dyspozycji? 

LF: Hmm... Nie jesteś pierwszą osobą, która mi to 

mówi. Są różne opinie w tej kwestii: jedni twierdzą, że 

to choroba, a drudzy, że coś innego nie zagrało! Nie 

chcę się tu ponownie tłumaczyć, ale nawet w takiej 

maszynie jak Boeing 767 coś ostatnio nie zagrało! 

Ale wszystko dobrze się skończyło i po małych naprawach 

Boeing będzie znów latał na długich dystansach i 

ze mną będzie tak samo (śmiech). 

- Złoty medal MUE w Katowicach to Twój największy 

sukces w karierze bokserskiej? 

LF: Tak, tytuł Mistrzyni Unii Europejskiej to moje największe 

osiągnięcie w gronie seniorek, a jeżeli chodzi 

o czasy juniorskie, to w 2008 roku zdobyłam tytuł Mistrzyni 

Europy 

- Jakie są Twoje największe atuty? 

LF: Nie lekceważę moich przeciwniczek, ale też się ich 

nie boję! Podobno mam serce do walki a trenerzy 

twierdzą, że jestem pracowita na treningach 

(śmiech). 

- Masz jakiś bokserski wzór? Boks w czyim wykonaniu 

najbardziej lubisz oglądać? 

LF: Z polskich zawodników najbardziej cenię Tomasza 

Adamka, Damiana Jonaka i Grzegorza Proksę. 

Dodam tu nieskromnie że wszyscy ci panowie pochodzą 

ze Śląska (śmiech). Oczywiście żartuję! Bardzo 

też szanuję Dariusza Michalczewskiego i na pewno 

Andrzeja Gołotę. 

- Jak będą przebiegać Wasze przygotowania do 

startu w Igrzyskach? Najpierw lecicie do Stanów... 

LF: Za parę dni zaczynamy w Cetniewie zgrupowanie 

przygotowawcze przed wylotem na turniej do USA, a 

po powrocie czeka nas Puchar Polski a później chyba 

- jak co roku - Święta Bożego Narodzenia 

(śmiech). A na rok 2012 nie znam jeszcze grafiku, 

więc najlepiej zapytać o dalsze plany trenera kadry. 

- Domyślam się, że boks nie jest wszystkim, co zajmuje 

Cię w życiu. Jaka jest Lidia Fidura poza ringiem? 

Uczysz się nadal? Studiujesz? 

LF: Jak nie jestem na zgrupowaniach, to studiuję na 

Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. 

Jestem raczej domatorką, co nie oznacza to, że w 

czasie wolnym siedzę ciągle w domu. Kocham zwierzęta, 

mam cztery małe psy, jednego bardzo dużego 

i dwa konie a chciała bym mieć ich więcej. Uwielbiam 

jazdę konną. 

- Trenowałaś karate, taekwondo, kick-boxing, w końcu 

postawiłaś na boks. Dlaczego wybrałaś tę ostatnią 

sztukę walki? 

LF: Od dziecka trenowałam różne sztuki walki, najdłużej 

jednak Karate Kyokushin. Do boksu trafiłam 

przypadkowo w 2005 roku a w pewnym okresie czasu 

trenowałam te dwie dyscypliny jednocześnie, jednak 

na pierwszym miejscu stawiam boks. 

- Zastanawiałaś się nad tym co będzie z Twoją karierą 

po Igrzyskach? Chciałabyś kontynuować karierę 

amatorską, czy marzy Ci się np. zawodowe boksowanie? 

LF: Na razie nie sięgam myślami aż tak daleko. Koncentruję 

się na amatorskim boksowaniu i nad ukończeniu 

studiów. 

- Dziękuję serdecznie za wywiad i życzę udanego zakończenia 

obecnego sezonu i życiowego sukcesu w 

roku olimpijskim! 

Rozmawiał: Jarosław Drozd


Gwardia Wrocław — Hessen Auswahl 14:10 

W sobotę 5 listopada we wrocławskim klubie Gwardia odbyła się 

Międzynarodowa Gala Boksu, na której zaprezentowali się młodzi 

wychowankowie tegoż klubu w konfrontacji z niemieckim Hessen 

Auswahl. Impreza odbyła się dzięki wsparciu Urzędu Miasta Wrocław. 

Podczas spotkania odbyło się 12 pojedynków oraz jedna walka pokazowa. 

Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 14:10 na korzyść 

Wrocławskiej Gwardii. Tytułem najlepszego pięściarza meczu uhonorowano 

walczącego w kategorii 91kg Jakuba Goleniewskiego z 

Gwardii Wrocław. (Wyniki walk w Suplemencie). 

ELB: Hetman przegrywa 11:12 na własnym ringu 

Turniej im. Jerzego Krasnożona 

W meczu Elitarnej Ligi Bokserskiej Hetman Białystok przegrał 11:12 z PKB Poznań. 

Goście tym samym zapewnili sobie drużynowe mistrzostwo Polski. W obozie 

gospodarzy poruszenie wywołała walka w kategorii 75 kg, gdy dwaj arbitrzy punktowi 

ze stolicy Wielkopolski wytypowali zwycięstwo Kamila Gardzielika ze swoim 

imiennikiem Szeremetą. 

- W tym momencie Poznań przegrywał, więc trzeba było dać zwycięstwo swojemu 

zawodnikowi. Nie czuję się przegrany i wynik walki na pewno powinien być na 

moją korzyść - mówił po kontrowersyjnym pojedynku rozgoryczony Szeremeta. 

- Jestem zadowolony z tych, co zwyciężyli, ale i z tych, którzy przegrali. Każdy coś wniósł i dał z siebie wszystko pokazując, 

że trzeba się z nami liczyć - ocenia trener Hetmana Stanisław Wąsowski. Wyniki poszczególnych walk w Suplemencie 

Str. 5 

Od piątku 11., do niedzieli 13 listopada trwał IX już Międzynarodowy 

Turniej im. Jerzego Krasnożona, pod patronatem 

prezydenta Knurowa, pana Adama Ramsa. W imprezie wzięli 

udział zawodnicy trzech grup wiekowych: kadeci, młodzicy i juniorzy. 

Swoje zespoły zgłosiły kluby BKS Concordia Knurów, 

Górnik Sosnowiec, Kodokan i GUKS Carbo Gliwice, Garda Gierałtowice, 

Cios Adamek Gilowice, RMKS Rybnik, Boks Lublin, 

MOSM Bytom, MOSM Tychy, GKS Śląsk Ruda Śląska, CSW 

Fight Boxing oraz JKB Jawor Jaworzno. Wystąpiły również zespoły 

zagraniczne; TV Azley (Niemcy), Spartak Kijów (Ukraina), 

Lwów (Ukraina), Charków (Ukraina), Boxband (Holandia), WBC 

Duisburg (Niemcy). Wyniki walk finałowych– w Suplemencie. 

Skorpion najlepszy w turnieju im. Pawła Szydły 

BKS Skorpion Szczecin został najlepszym klubem wśród młodzików 

podczas nieoficjalnych Mistrzostw Polski - turnieju im. Pawła Szydły w 

P o z n a n i u . 

W turnieju udział brało dziesięciu zawodników oraz dwie zawodniczki 

klubu Skorpion oraz po jednym ze Sztormu Szczecin i Gardy Chojno, 

którzy są uczniami klas bokserskich Gimnazjum Mistrzostwa Sportowego 

przy ul .Mazurskiej 40 w Szczecinie. Medaliści zawodów– w 

Suplemencie


Michelus: Stać mnie na więcej 

Dawid Michelus jako jedyny z Polaków został sklasyfikowany 

w rankingu Międzynarodowej Federacji Boksu 

Amatorskiego (AIBA). Z 18-letnim pięściarzem boksującym 

w kategorii do 56. kilogramów rozmawialiśmy o 

nieudanych dla kadry mistrzostwach świata, planach 

na przyszłość oraz ogólnej kondycji rodzimej 

"amatorki". 

Jak ocenisz swój występ w Azerbejdżanie z perspektywy 

czasu? Detelin Dalakijew był nie do pokonania? 

Dawid Michelus: Oczywiście był do pokonania. Treningi, 

które były robione przed mistrzostwami nie bardzo 

mi podpasowały… Co drugi dzień robiliśmy to samo i 

tak w kółko. Byliśmy przygotowani na boks wytrzymałościowy, 

ale toczony w jednym tempie. 

Masz jakieś zastrzeżenia do Polskiego Związku Bokserskiego, 

że przygotowania zostały rozplanowane 

nieporadnie? 

DM: Wiadomo, że nie było pieniędzy, więc nie wyjeżdżaliśmy 

na zagraniczne sparingi czy turnieje. Inne 

kraje wyjeżdżały, a my siedzieliśmy w Polsce. Sparowaliśmy 

tylko między sobą, zabrakło nawet zwykłych 

startów, chociażby w Grand Prix. 

Jesteś jedynym Polakiem znajdującym się w rankingu 

najlepszych amatorskich pięściarzy świata AIBA. Uplasowałeś 

się na 26. miejscu w kategorii piórkowej. Jesteś 

zadowolony z tej lokaty? 

DM: Po mistrzostwach świata nie mogłem przecież 

oczekiwać cudów. Na pewno wiem, że stać mnie na 

dużo, dużo więcej. Chcę być w pierwszej dziesiątce i 

pokażę swoje umiejętności na najbliższych kwalifikacjach. 

Przygotuję się wraz z trenerem klubowym Sławomirem 

Nowickim. Awans na Igrzyska jest dla mnie 

najważniejszym celem. 

Zamierzasz zmienić sposób przygotowań do następnego 

startu? 

DM: Będę po prostu słuchał swojego trenera klubowego. 

Pod jego okiem zawsze byłem dobrze przygotowany, 

potrafiłem osiągnąć szczytową formę. Trener 

Nowicki najlepiej zna mój organizm. 

A jak układa ci się współpraca z trenerami z kadry? 

DM: Nie chcę narzekać na trenerów. Ta kadra szkoleniowa 

jest w tym sporcie od wielu lat, a boks poszedł 

do przodu i teraz boksuje się inaczej. Nie mam 

jednak zastrzeżeń do trenerów kadry, ponieważ wkładali 

w swoją pracę serce i było widać, że chcą zrobić 

coś dobrego. No ale świat idzie do przodu… 

Wracając do rankingu AIBA, sklasyfikowano w nim 

528 bokserów, ty jesteś jedynym przedstawicielem 

Polski. Ten rezultat nie daje najlepszego świadectwa 

o poziomie polskiego boksu amatorskiego… 

DM: No nie daje, ale to nie jest wina chłopaków. 

Przed MŚ wszyscy trenowaliśmy bardzo ciężko. Sam 

byłem zdziwiony, że każdy tak mocno zasuwał na treningach. 

3 miesiące przygotowań zostały odcięte od 

naszego życia – tylko boks i nic więcej. 

Łączysz boks z nauką w szkole. Jak wyglądają twoje 

treningi, ile czasu poświęcasz na boks? 

DM: Trenuję dwie godzinny dziennie. W soboty, jeśli 

nie ma startów, to biegam albo robię sobie wolne. 

Na co dzień trenuję u siebie w Pile. Treningi są różne. 

Jak zbliża się turniej to skupiamy się na szybkości, 

w innym przypadku „robię” wytrzymałość. 

Niedawno skończyłeś 18 lat, twoja sylwetka zapewne 

ciągle się rozwija. Nie masz problemów z utrzymaniem 

limitu 56 kg? 

DM: Mam do zbicia około 4 kilogramów. Jak już dojdę 

do limitu to utrzymanie wagi nie sprawia mi trudności. 

Jesteś jednym z najbardziej utalentowanych pięściarzy 

polskich młodego pokolenia. W związku z tym 

pojawiają się już propozycje od zawodowych grup, 

czy na razie skupiasz się na amatorce? 

DM: Skupiam się na boksie amatorskim. Do tej pory 

nie miałem żadnych konkretnych propozycji. Chcę 

zrobić jak najwięcej w amatorce, to jest dla mnie 

najważniejsze. Gdybym pojechał na IO w Londynie, 

tam wywalczył medal, to na pewno ciągnęłoby mnie 

w stronę zawodowych ringów. W tej chwili trudno 

przewidywać.


Po nieudanych dla kadry MŚ w Baku zostały wam 

cofnięte stypendia. Przybliż nieco tę sytuację. 

DM: W Polsce bywa różnie z tym stypendiami. Mogę 

powiedzieć, że w moim przypadku stypendium 

zostało po prostu ukradzione. Na Młodzieżowe Mistrzostwa 

Europy pojechał Sylwester Kozłowski, którego 

pokonałem chyba 2-3 razy. Gdybym dostał 

szansę, zrobiłbym złoty medal. Na mistrzostwach 

świata nie udało się wywalczyć nawet jednej kwalifikacji 

i stypendia zostały cofnięte. Nie ma już nic… 

Rozmawiał: Piotr Jagiełło 

Od redakcji: Dawid niezaprzeczalnie jest utalentowanym 

pięściarzem, osiągnięte wyniki, medale na mistrzostwach 

świata czy 1. Młodzieżowych Igrzyskach 

Olimpijskich najlepszym tego dowodem. Czy to jednak 

znaczy, że ma aż tak wielką wiedzę na temat 

pięściarstwa, aby oceniać poziom wiedzy i umiejętności 

trenerów kadry? „Ta kadra szkoleniowa jest w 

tym sporcie od wielu lat, a boks poszedł do przodu i 

teraz boksuje się inaczej. Nie mam jednak zastrzeżeń 

do trenerów kadry, ponieważ wkładali w swoją 

pracę serce i było widać, że chcą zrobić coś dobrego. 

No ale świat idzie do przodu…”. Czy rzeczywiście 

świat idzie do przodu w sposób niezauważalny dla 

trenerów Ptaka i Rudkowskiego? Doświadczenie w 

sporcie, a przecież nie tylko, jest wielkim skarbem. 

Szkoleniowcy kadry nie wyjechali na Marsa, aby nie 

wiedzieć, iż w pięściarstwie następują zmiany. Tak, 

jak Feliks Stamm, który trenerskie szlify zdobywał w 

latach ‘20, a prowadził, z olbrzymimi sukcesami polską 

reprezentację jeszcze na początku lat’70. Czy 

wówczas boks stał w miejscu? Treningi Gołoty prowadził 

ponad 70. letni wówczas Lou Duva, Toma- 

szem Adamkiem zajmuje się 67. letni Roger Bloodworth. 

Jego rówieśnik, młodszy od Rudkowskiego 

Emanuel Steward prowadził do sukcesów ponad dwudziestu 

mistrzów świata. Czy i on nie ma kontaktu z 

rzeczywistością? Z własnego podwórka; wysoka pozycja 

Adamka w światowych rankingach to w dużym 

stopniu efekt współpracy z ponad 60. letnim dziś Andrzejem 

Gmitrukiem. Czesław Ptak prowadził polską 

reprezentację do wielu międzynarodowych sukcesów, 

Wiesław Rudkowski był szkoleniowcem kadry młodzieżowej, 

która również święciła triumfy. Jego doświadczenie 

trenerskie oparte jest na osobistych sukcesach, 

srebrnym medalu olimpijskim i trzech zdobytych 

na mistrzostwach Europy. Daj Boże taką wiedzę, doświadczenie 

i umiejętności trenerowi zajmującemu się 

na co dzień przygotowywaniem Michelusa, bo zapewne 

opinia młodego pięściarza kształtowana jest przez 

jego lokalne środowisko. Jerzego Kuleja, dwukrotnego 

mistrza olimpijskiego, wychował pięściarsko Wincenty 

Szyiński, juniorskie zajęcia złotego medalisty z Montrealu, 

Jerzego Rybickiego prowadzili Antoni Komuda i 

Wieńczysław Kosinow. Czy ci wspaniali trenerzy klubowi 

pretendowali do miana trenerów kadry? Nie, ich 

wiedza i umiejętności sprawdzały się w szkoleniu na 

poziomie juniorskim, w klubie. Od zajęć z reprezentacją 

Polski był „Papa” Stamm, bo po prostu był w tym 

zawodzie najlepszy. Takim, jakimi dziś są Rudkowski i 

Ptak. Klubowemu trenerowi Dawida życzę pozyskiwania 

kolejnych talentów pięściarskich; jego wychowankowi 

więcej pokory i sukcesów na miarę tych, jakie 

osiągał obecny trener zespołu reprezentacyjnego, 

Krzysztof Kraśnicki 

Sukcesy młodych poznaniaków w Pucharze Kadetów 

Kolejny sukces podczas jednej z najważniejszych imprez krajowych odnieśli 

zawodnicy zaprzyjaźnionego klubu Boks Poznań. Na ziemi leszczyńskiej 

wywalczyli w finale Pucharu Polski Kadetów (4-6.11.11) aż trzy medale. 

W walce ćwierćfinałowej porażki doznał tylko Szymon Gmerek (63 

kg), który przegrał z bardziej doświadczonym zawodnikiem, Dariuszem 

Ziemczykiem, boksującym na codzień w Skorpionie Szczecin. 

Brązowy medal udało się zdobyć Nikodemowi Sierszulskiemu (75 kg), 

który w walce o medal pokonał przez dyskwalifikację w 3r. Błażeja Surowca 

z KSZO Ostrowca Świętokrzyskiego. W walce półfinałowej przyszło mu się spotkać z Kamilem Bednarkiem 

(tegoroczny reprezentant Polski na Mistrzostwach Europy kadetów) z DKB Dzierżoniowa. Mańkut z Dolnego 

Śląska pokonał naszego reprezentanta, ale trzeba przyznać że pojedynek stał na wysokim poziomie i mógł się 

podobać publiczności. Kamil zdobył pierwsze miejsce i został uznany najlepiej wyszkolonym technicznie pięściarzem 

Pucharu Polski. Srebro dla Wielkopolski wywalczył Mateusz Zajchert (80 kg). W pojedynku 

Str. 7


ćwierćfinałowym po wyrównanej walce pokonał 2:1 Mateusza Trybucha z Champion Nowy Dwór Mazowiecki. 

Walka obfitowała w dużo mocnych ciosów z obu stron, ale dokładniejszy był reprezentant poznańskiego klubu. 

W przeprawie półfinałowej Mateusz pokonał jednogłośnie na punkty Mateusza Rumina z Gardy Gierałtowice. 

Przeciwnikiem w finałowej walce był Krystian Bartosiewicz z zaprzyjaźnionego klubu Skorpion Szczecin. Zajchert 

przegrał z nim w pierwszej rundzie na wskutek kontuzji, ale i tak trzeba przyznać że na chwilę obecną 

K r y s t i a n d e k l a s u j e z a w o d n i k ó w w s w o j e j k a t e g o r i i w a g o w e j . 

Złoty medal oraz tytuł Najlepszego Zawodnika Pucharu Polski został przyznany Dawidowi Ławickiemu (57 

kg). Kategoria wagowa Dawida była najmocniej obsadzona z wszystkich wag. W drodze do złota kolejno musiał 

pokonać Daniela Adamca z RUSHH Kielce (w 2010 reprezentant Polski na mistrzostwach Europy Kadetów, 

przegrał w ćwierćfinale). W półfinałowym pojedynku spotkał się z aktualnym V-ce Mistrzem Europy Kadetów 

Pawłem Polskim z Róży Karlino. Po trzech rundach nikt nie miał złudzeń że zwycięzcą jest Ławicki, który 

pewnie kontrolował przebieg pojedynku. W finale również jednogłośnie na punkty pokonał Bartosza Górniaka z 

B K S - u G o r z ó w W i e l k o p o l s k i . 

Medale zdobyte przez podopiecznych trenerów Wojciecha Komasy i Sebastiana Rzadkiewicza sprawiły iż 

Boks Poznań zdobył trzecie miejsce drużynowo wśród 50 klubów. Pierwsze miejsce przypadło Skorpionowi 

Szczecin, a drugie klubowi RUSHH Kielce. Wyniki Pucharu Polski Kadetów w Suplemencie 

Michał Olaś: Jestem dumny, że mogę reprezentować Polskę 

W piątek 18 bm. reprezentujący barwy klubu Dolce 

& Gabbana Thunder Mediolan, mistrz Polski wagi 

ciężkiej, Michał Olaś odniósł pierwsze, historyczne 

zwycięstwo w zawodowej lidze World Series of Boxing, 

pokonując jednogłośnie na punkty po 5. rundach Irlandczyka, 

Seana Turnera. 

Poprosiliśmy Michała, by podzielił się swoimi wrażeniami 

z debiutu w WSB oraz przybliżył nam otoczkę, 

jaka towarzyszy rozgrywkom znakomicie rozwijającej 

się zawodowej ligi bokserskiej. 

"Do hali sportowej, gdzie odbył się mecz pomiędzy Dolce 

& Gabbana Milano Thunder z LA Matadors, dotarliśmy 

ok. godz. 19.00. Oprócz zawodników walczących 

na gali, towarzyszyli nam także pozostali członkowie 

zespołu, przez co atmosfera w szatni była naprawdę 

świetna. Każdy sobie nawzajem pomagał, mobilizował, 

żartował i przez to "napięcie" przed galą było zupełnie 

rozładowane. Przed oficjalną prezentacją dru- 

żyn zrobiono odprawę, na której prezes klubu Milano 

Thunder, dodatkowo nas zmobilizował i wyzwolił chęć 

zwycięstwa i walki. Hala nie była ogromna, lecz wypełniona 

była po brzegi. 

Działania marketingowe D&G stoją na naprawdę 

wysokim poziomie, a zainteresowanie w Mediolanie 

jest ogromne. Gdy spacerujemy w klubowych dresach, 

nieraz zdarzało się, że ktoś nas zaczepiał, zachęcał 

do rozmowy lub prosił o wspólne zdjęcie. Jest 

w tym coś miłego, ale takie sytuacje wyzwalają u zawodników 

poczucie, w pewnym sensie odpowiedzialności 

za całą drużynę i potrzebę, by za nic w świecie 

nie zawieść kibiców, którzy przychodzą - bo chcą - 

nas oglądać. Jest to dodatkowa mobilizacja do pracy. 

Mojego przeciwnika, Seana Turnera widziałem w 

ubiegłym roku na turnieju w czeskiej Ostrawie, gdzie 

po błyskawicznych zwycięstwach doszedł do finału. 

Przejrzałem również jego walki w Internecie - większość 

umieszczonych była zakończona przez niego 

przed czasem. Dzień przed meczem odbyło się oficjalne 

ważenie. Waga Turnera wynosiła aż 126 kg 

(!), podczas gdy ja na wagę wniosłem 96,5 kg. Tak 

duża różnica w wadze i sile wymagała dostosowania 

odpowiedniej taktyki. Wraz z trenerami doszliśmy do 

wniosku, żeby boksować na dystans i "zmęczyć" 

przeciwnika. Jak widać po rezultacie walki taktyka 

przyniosła oczekiwany skutek, a w końcówce walki 

(4. i 5. runda) mocno zaznaczyłem swoją przewagę, 

co zaowocowało jednogłośną wygraną na punkty. 

Przed pojedynkiem moim głównym zmartwieniem 

było to, czy wytrzymam w dobrej kondycji 5 rund, w 

końcu to był mój debiut zawodowy na takim


dystansie. Walki kończone przed czasem przez mojego 

przeciwnika świadczyły o niewątpliwie mocnym 

ciosie. Podczas codziennym wieczornych 

"wizualizacji" zakodowałem sobie, że jego ciosy są co 

prawda silne, lecz powolne i nie są w stanie mnie 

dosięgnąć. 

Walka była ciężka, a przeciwnik wymagający. Mimo 

paru moich mocnych ciosów na głowę i pod prawy 

łokieć nie udało mi się go "wyliczyć". Ogólnie jestem 

zadowolony z debiutu, jednak pokazał on parę 

błędów, które trzeba w najbliższym czasie wyeliminować. 

Cieszy mnie bardzo dobre przygotowanie kondycyjne 

i wytrzymałościowe (opłaciły się biegi po górach 

w Limanowej, przed Mistrzostwami Świata seniorów 

w Baku, gdzie wraz z innymi kadrowiczami 

trenowaliśmy w spartańskich warunkach). 

Bardzo cenię sobie również w pełni profesjonalne 

podejście i zaangażowanie nowych trenerów oraz 

całego sztabu szkoleniowego. Co mnie zdziwiło, 

wszyscy w zespole "nie muszą" z nami pracować, oni 

po prostu tego chcą i widać, że nasze zwycięstwa 

sprawiają im również radość. Mam tu na myśli masażystów 

i ludzi odpowiedzialnych za porządek w 

gymie. 

Atmosfera w hali podczas walki była niesamowita. Występowałem 

już przed tak liczną publiką, walcząc w K- 

1, lecz pierwszy raz spotkałem się z tak gorącym dopingiem, 

a przecież prawie cały nasz team składał się 

z obcokrajowców (jedyny Włoch to Domenico Valentino). 

Gdy po werdykcie schodziłem do szatni, zaczepiła 

mnie grupa Polaków mieszkających w Mediolanie, którzy 

specjalnie przyszli na galę mi kibicować. Poczułem 

się wtedy wyjątkowo dumny z tego, że mogę reprezentować 

Polskę i to z tej najlepszej strony". 

Notował: Jarosław Drozd, bokser.org 

Udana wyprawa do Ameryki, Drabik bez porażki 

Sandra Drabik ( w środku) wygrała 4 walki 

Str. 9 

Amerykański turniej International Dual Series rozgrywany w Oxnard, 

w Kalifornii, zakończył się mocnym akcentem polskiej ekipy dziewcząt. 

Nasze zawodniczki pokonały swoje rywalki, ogółem stoczyły 23 walki, z 

których 12 zakończyło się ich zwycięstwem, a kilka zakończyło się, niestety, 

nieuczciwymi werdyktami sędziowskimi. Najlepszą Polką okazała 

się Sandra Drabik, która wygrała wszystkie walki w kategorii 51 kg, 

potwierdzając, iż jest w dobrej formie i może zagrozić, jeszcze niedawno 

pewnej reprezentantce Polski w olimpijskich kwalifikacjach, Karolinie 

Michalczuk. Karolina wygrała trzy pojedynki, a Karolina Graczyk 

zwyciężyła dwukrotnie. Wyniki w Suplemencie. 

Puchar Polski Juniorów: najlepszy zespół z Sokółki 

W zakończonych w niedzielę, 20 listopada w Ostrołęce zawodach o Puchar 

Polski Juniorów– 2011 wzięło udział 58 zawodników z 33 klubów i 

13 związków okręgowych. Dwa złote medale zdobyli pięściarze gospodarzy 

Victorii Ostrołęka, po jednym młodzi bokserzy Astorii Bydgoszcz, Kontry 

Elbląg, Gwardii Warszawa, Boks Poznań, Skorpion Szczecin, BKS 

Gorzów Wlkp., Boeingu Sokółka i KnockOut Warszawa, ale w punktacji 

klubowej zwyciężył zespół Boxing Sokółka przed Victorią Ostrołęka, Kontrą 

Elbląg, Astorią Bydgoszcz, BKS Gorzów Wlkp. Skorpionem Szczecin, 

warszawską Gwardią, Ciosem Adamek Gilowice, Zatoką Braniewo i jako dziesiątym zespołem KSZO Ostrowiec 

Świętokrzyski. Wyniki w Suplemencie.


Tragiczna śmierć Pawła Polskiego 

Wiadomość jaka nadeszła 

z Karlina wydawała się wielką 

pomyłką: Paweł Polski nie 

żyje! Okazała się jednak 

prawdziwą. Bardzo młody, 

niemal dziecko jeszcze, 15 

letni, utalentowany pięściarz 

z Róży Karlino w dniu 20 

listopada zmarł śmiercią tragiczną. W swojej krótkiej 

karierze zdobył tytuł mistrza Ogólnopolskiej Olimpiady 

Młodzieży, srebrny medal Mistrzostw Europy Kadetów. 

- Po raz pierwszy zobaczyłem Pawła w Sokółce podczas 

tegorocznej olimpiady młodzieży, Paweł wyróżniał 

się wielkim sercem, ogromną ambicją i bojowością. 

Zdobył złoty medal, więc postanowiłem zabrać go na 

Węgry, gdzie rozgrywane były mistrzostwa Europy najmłodszej 

grupy wiekowej. Było do mnie o to sporo pretensji, 

ale uparłem się, widziałem w Pawle wielki po- 

tencjał. I mnie nie zawiódł. Najpierw pokonał Białorusina, 

Stepana Gila, w ćwierćfinale wyeliminował Mołdawianina 

Zgircea, a w półfinale Ukraińca Zhugaya. 

Prawdziwy charakter pokazał w walce o złoty medal. 

Pod koniec pierwszego starcia otrzymał od Rosjanina 

Shamsutdinova potężny cios na wątrobę. Myślałem, 

że to już koniec walki. Chciałem Pawła poddać, 

ale błagał, abym tego nie robił, bo on da radę. Przegrał 

7: 17, ale wytrwał do końca mimo wielkiego 

bólu– wspomina trener kadry kadetów Zbigniew Raubo.— 

Po walce finałowej byłem przekonany, iż z Pawła 

będzie kiedyś wielki pięściarz. 

Niestety, Paweł nie żyje, ale pozostanie w sercach 

rodziny pięściarskiej jako utalentowany pięściarz, 

chłopak z charakterem, zawzięty na ringu, uśmiechnięty, 

koleżeński w życiu codziennym. Redakcja WR 

oraz Zarząd i pracownicy PZB składają najbliższym 

Pawła wyrazy głębokiego współczucia. 

Bukowina Wałcz– Hetman Białystok: remis sukcesem gości 

-Jak się tu nie denerwować- retorycznie pytali zgromadzeni 

w rekordowej ilości kibice wałeckiego klubu 

podczas meczu o tytuł wicemistrza Polski. Wprawdzie 

rywal- białostocki Hetman- bardzo silny, ale w sercach 

dominowała nadzieja na korzystny rezultat. 

W pierwszym pojedynku- w wadze 56 kg- spotkali się 

Piotr Gudel ( Hetman) i Mariusz Burzyński (Bukowina). 

Dominacja wałeckiego zawodnika nie podlegała naj- 

mniejszej dyskusji, a pojedyncze 

zrywy białostoczanina nie robiły 

żadnego wrażenia na wyższym i 

lepiej zbudowanym Burzyńskim. 

Werdykt pojedynku nie mógł być 

inny niż zwycięstwo zawodnika z 

Wałcza, jednak po informacji, że 

werdykt nie jest jednomyślny kibice 

przecierali oczy ze zdumienia. 

2:1 wygrał Mariusz Burzyński, a 

sędzia z Białegostoku pokazał, że 

mecz będzie zależeć nie od zawodników, 

a od pracy sędziów. 

- Nie wiem jaką walkę oglądał ten 

sędzia, bo przewaga Mariusza 

była tak duża, że ja na jego miejscu 

zapadłbym się pod ziemię – 

mówił podenerwowany trener 

Zbigniew Kaczmarczyk – Mariuszowi należą się gratulacje, 

pokazał dobry boks. W ringu myślał i wprowadził 

nas zwycięsko w ten mecz, zobaczymy jak 

będzie dalej- zakończył trener Kaczmarczyk. 

Walka numer dwa- waga 60 kg- z jednej strony młodzieżowy 

mistrz Polski z roku 2010 Mateusz Kostecki, 

boksujący z odwrotnej pozycji i niewygodny, a z 

drugiej niesiony dopingiem junior Mateusz Polski,


który wygrywa ostatnio walkę za walką. Przebieg tego 

pojedynku był ciekawy, świetny balans Polskiego i 

precyzja Kosteckiego. Zrywy i dobra walka w półdystansie 

Polskiego oraz umiejętne kontrowanie Kosteckiego. 

Wynik ponowni 2:1- dla Kosteckiego- 

chyba sprawiedliwy. 

- Mateusz jest młody nie ma jeszcze takiego doświadczenia. 

Dzisiaj coś się w nim zblokowało, nie 

boksował tego co potrafi najlepiej, było dużo chaosu i 

stąd przegrana, minimalna ale jednak przegrana. 

Szkoda bo zarówno ja, jak i wałeccy działacze liczyliśmy 

na tę walkę – podsumował trener klubowy Mateusza 

– Tomasz Różański. 

W trzecim pojedynku rękawice skrzyżowali aktualny 

mistrz Polski Michał Syrowatka i wychowanek śp. 

Henryka Stasia, zawodnik który dwa dni wcześniej 

wyszedł prawie bez szwanku z poważnego wypadku 

samochodowego, chciał boksować dla wałeckiej publiczności 

– Adam Kalita. Skazany na pożarcie wałczanin 

boksował ambitnie raz po raz zadając mocne 

ciosy Syrowatce. Doświadczenie i siła były jednak 

atutem Michała, a wypadkową było zakończeni pojedynku 

przez sędziego w trzeciej rundzie. 

-Mam żal do sędziego, Adam wyszedł poobijany, z 

góry wiedzieliśmy, że nie będzie łatwo, boksował jednak 

ambitnie w nienaturalnie wysokiej kategorii. Zostawił 

w ringu serce i pół zęba, mógł walczyć do końca. 

Sędzia z Białegostoku podjął inną decyzję, choć 

do końca brakowało tylko 30 sekund- Adamowi należą 

się słowa uznania i szacunek – powiedział prezes 

Matela. 

Kolejne starcie to spotkanie Piotra Sielawy i Marcina 

Str. 11 

Łęgowskiego- zawodników, którzy 

boksowali w jednej drużynie przez 

wiele sezonów, znają się bardzo dobrze. 

Ten pojedynek był chyba najbrzydszym 

w całym meczu. Wiele 

trzymań, wzajemne zapasy i kilka 

wywrotek sprawiły, że sędzia ringowy 

miał co robić. Decyzją sędziów 

2:1 wygrał Sielawa. Werdykt został 

wygwizdany. 

- Przy takim sędziowaniu jakakolwiek 

liga traci sens – mówi rozgoryczony 

trener Mirosław Kurowski. Marcin 

może nie zaboksował najlepiej, ale 

powinien ten pojedynek wygrać. Wyprowadzał 

mniej ciosów, ale za to 

był celniejszy, dwójka sędziów z Białegostoku 

widziała zwycięstwo swojego zawodnika i 

chyba już tego meczu nie wygramy- zakończył trener 

Kurowski. 

Piąta walka to pojedynek mistrza Polski Kamila Szeremety 

z reprezentującym barwy wałeckiej drużyny Hakobem 

Karapeyan. Pierwsza runda nie zwiastowała 

tego, co kibice zobaczyli później, bo lekka przewaga 

Szeremety była do przewidzenia. W drugiej rundzie 

urodzony w Armenii Hakob niesiony dopingiem kilkuset 

kibiców uwierzył w siebie i zaczął niemiłosiernie obijać 

mistrza Polski, odbierając mu siły. W trzeciej rundzie 

Karapetyan postawił kropkę nad „i”, a jego zwycięstwo 

choć ponownie 2:1 pozostawiało nadzieję w sercach 

zawodników trenerów i wałeckich kibiców. 

- Pierwsza runda faktycznie nie najlepsza, ale później 

pokazał się rewelacyjnie i dał z siebie wszystko, wielkie 

słowa uznania – tak podsumował ten pojedynek sędzia 

Tomasz Matela. 

Waga półciężka 81 kg to pojedynek młodzieżowego 

mistrza Polski Mateusza Tryca (Hetman) i Przemysława 

Bartkowiaka, wychowanka klubu Boks Poznań. Kibice 

pamiętający jeszcze poprzedni pojedynek myśleli, 

że przeżywają deja vu, bo przebieg pojedynku Tryca z 

Bartkowiakiem był bardzo podobny, z tym że padło w 

nim o wiele więcej mocnych ciosów. Za nieczyste uderzenia 

Tryc został ukarany ostrzeżeniem i kiedy wydawało 

się, że wszystko będzie dobrze, że Wałcz jest w 

grze werdykt 2:remisu dla Tryca. Trybuny rozgrzały 

się do czerwoności, sędziowie (dwóch z Białegostoku 

punktowało zwycięstwo Tryca) usłyszeli ogromną liczbę 

epitetów pod swoim adresem, a Przemysław Bartkowiak


był oklaskiwany na stojąco jeszcze długo po zejściu z 

ringu. 

- Na pomeczowej konferencji sędzia główny powiedział, 

że on wypunktowałby remis, który w tej trudnej do 

sędziowania walce byłby sprawiedliwy, niestety stało 

się inaczej, a tym werdyktem okradziono kibiców z 

marzeń, a mnie osobiście z wiary w to, że te ligowe 

rozgrywki mają jakiś sens – mówił po meczu prezes 

Matela. 

Przed walką w wadze ciężkiej Marek Matela prosił 

kibiców, żeby pomimo wszystko dopingowali swoich 

zawodników do końca bo może uda się chociaż remis. 

Paweł Stępień, aby boksować z Karolem Horowskim 

(Hetman) musiał wypić półtora litra wody, bo był za 

lekki. Wniósł na wagę 81, 6 kg co przy prawie 91 

Horowskiego było dużą różnicą. Ale w ringu nie było jej 

widać i choć nie był to najszybszy pojedynek, to wygrana 

2:1 Stępnia wciąż dawała nadzieję na remis. 

- Paweł zrobił swoje, miał trochę przestojów, ale to 

taki zawodnik, który najpierw usypia, a później w fantastyczny 

sposób zmienia tempo walki – komplementował 

Trener Kurowski. 

W ostatniej walce w ringu spotkali się Roger Hryniuk 

(Hetman) – Tomasz Duszak (Wałcz) sponsorowany 

przez firmę Victoria Cymes. Po 

jednostronnej walce zwyciężył wałecki 

zawodnik. Niestety ponownie 

2:1. To zwycięstwo zapewniło remis 

w meczu ligowym, jednak radość 

gościła tylko na twarzach zawodników 

i trenerów Hetmana, bo 

to oni, dzięki zwycięstwu jednym 

punktem w Białymstoku, cieszyli 

się z drugiego miejsca w Lidze i 

srebrnym medalem. 

- Czy mam zastrzeżenia do meczu? 

– pyta Marek Matela prezes BKS 

Bukowina Wałcz: – Miałem i to 

duże, po pierwsze dlatego, że mieliśmy 

szanse wygrać. Tłumaczenie, 

że to pierwszy sezon, że trzeba 

poczekać, do mnie nie trafia. Przede wszystkim 

orzeczono dwa werdykty, z którymi absolutnie się nie 

zgadzam, bo ani Marcin Łęgowski, ani niezwykle ambitny 

Przemek Bartkowiak nie przegrali swoich pojedynków. 

Pech chciał, że oba pojedynki punktowało 

dwóch sędziów z Białegostoku, a jeden od nas. Przy 

okazji dziękuję sponsorom; Wiesław Kijak jest dzisiaj 

motorem napędowym wałeckiego boksu. Serdecznie 

dziękuję również kibicom, którzy tłumnie przybyli na 

salę wspierać naszych zawodników. Pozostaje wierzyć, 

że po długich rozmowach ze sponsorami i władzami 

miasta oraz powiatu wałecka drużyna wystartuje 

w drugim sezonie Elitarnej Ligi Bokserskiej. Mecze, 

które się u nas odbyły, cieszyły się ogromnym 

zainteresowaniem kibiców, mieszkańców Wałcza i 

okolic. 

Marek Matela 

Od redakcji: Zaprezentowaliśmy relację meczu widzianego 

oczami prezesa Bukowiny, nie dziwi więc 

jego rozgoryczenie. Gdyby spotkanie komentowali 

przedstawiciele białostockiego Hetmana opinia byłaby 

zapewne odmienna. Jedyny wniosek, jaki się w 

takich okolicznościach nasuwa, to wyznaczanie na 

mecze ligowe kompletu sędziów neutralnych, co poddajemy 

pod rozwagę Wydziału Sędziowskiego PZB


Rozmowa 

Misza Alojan: Nie widzę dla siebie rywali 

Tegoroczny amatorski mistrz świata z Baku w kategorii 

do 52 kg, 23-letni Misza Alojan nie zamierza 

podpisywać zawodowego kontraktu, ale jednocześnie 

chwali pomysł zniesienia kasków w boksie amatorskim. 

Urodził się w Armenii, skąd przed ośmioma laty 

przeniósł się do Nowokużniecka w Rosji. Rok później, 

znośnie mówił po rosyjsku, a wkrótce zorientował 

się, że boks to jego życiowe powołanie. Na bokserską 

salę przyszedł dosłownie z ulicy, na której często 

- z powodu południowych rysów twarzy - był ofiarą 

przemocy i wielokrotnie używał pięści we własnej 

obronie. 

- Dlaczego nie masz na imię Michił tylko Misza? 

MA: My Jazydzi (nazwa grupy ludności pochodzenia 

kurdyjskiego zamieszkującej Kaukaz, używana do 

określenia zarówno przynależności narodowej, jak i 

wyznania - przyp. JD) nie dajemy swoim dzieciom 

pełnych imion, tylko używamy zdrobnień. Mój ojciec 

bardzo lubił imię Michaił, więc zostałem Miszą. Tak 

zostało zapisane w akcie urodzenia, a później w 

paszporcie. Wiem, że prawidłowo powinno brzmieć 

Michaił i będę ubiegał się o taką zmianę. 

- Mistrzostwa Świata przeszły już do historii, opadły 

wszystkie emocje. W jaki sposób turniej w Baku zapisze 

się w Twojej pamięci? 

MA: Jestem bardzo zadowolony z przygotowań do 

mistrzostw, co jest wielką zasługą mojego trenera, 

znakomitego specjalisty, Eduarda Krawcowa. Treningi 

nie poszły na marne a głoszona przez niego filozofia 

była czytelna: masz być najlepszy - nie baw się w 

ringu, a nie trać w nim czasu, zaczynaj walczyć już 

od pierwszej sekundy. Trener doskonale wiedział, co 

będzie mnie czekało w Baku. Całe dwa tygodnie spędziłem 

w hotelu, ani razu nie wychodząc na ulicę. 

- Jaki cel stawiałeś sobie przed mistrzostwami świata? 

MA: Chciałem zdobyć złoto! Już dwa lata temu w Mediolanie 

byłem w stanie zdobyć tytuł mistrzowski. Oczywiście 

celem w Baku było też wywalczenie kwalifikacji 

olimpijskiej, do czego potrzebna była wygrana w 

dwóch walkach. Kiedy udało mi się tego dokonać, poczułem 

ulgę, bo podstawowy cel został osiągnięty. 

- Który z rywali będzie Ci w stanie zagrozić podczas 

Igrzysk w Londynie? 

MA: Nie widzę takiego. Główni rywale są powszechnie 

znani, ale wygrywałem z nimi nie raz i nie dwa. Pewności 

siebie dodało mi zwycięstwo w półfinale mistrzostw 

w Baku z Amerykaninem Rau`shee Warrenem. 

Generalnie rzecz biorąc, konkurencja w mojej 

kategorii jest mocniejsza niż wcześniej, ale wiem jak 

sobie z nią poradzić i postaram się udowodnić to w 

Londynie. 

- Brązowy medal z poprzednich mistrzostw w Mediolanie 

nie przyniósł Ci radości. Nadal odczuwasz w sercu 

niedosyt? 

MA: Przez dwa i pół miesiąca po Mediolanie nie mogłem 

w nocy normalnie spać. wiele wycierpiałem. Być 

może nie każdy wie, ile znaczy dla sportowca porażka. 

To był naprawdę wielki cios! Teraz jestem spokojniejszy, 

pokonałem barierę pecha. Wiesz, możesz być 

najlepszym zawodnikiem na świecie, a mimo to mogą 

Ci się zdarzyć porażki. 

- Co w ostatnim czasie poprawiłeś w swoim boksie? 

MA: Poprawiłem się pod wieloma względami - technicznie 

i taktycznie. Także pod względem siły fizycznej. 

Ale najważniejsze, że zmieniło się moje podejście do 

boksu. W Mediolanie był jeszcze młody, "spalałem 

się", wykonywałem dużo zbędnych ruchów. Teraz Misza 

Alojan boksuje ostrożniej, jest silny i doświadczony. 

- Nie masz kłopotów z wagą? 

Str. 13 

MA: Absolutnie nie. Moja waga oscyluje wokół 54 kilogramów, 

więc jestem w stanie zrobić limit startowy w 

ciągu 2-4 dni, bez stosowania żadnych mało zdrowych 

metod. 

- W najbliższym czasie w boksie amatorskim możliwe 

będzie zniesienie kasków. Popierasz taką inicjatywę?


MA: Tak. Takie zmiany sprawią, że nasza dyscyplina 

zyska na widowiskowości. 

- Ale być może stanie się przy tym bardziej kontuzjogenna... 

MA: To jest boks. Każdy sportowiec wie, co robi. Kilka 

lat temu, by zmniejszyć ryzyko obrażeń, firma Green 

Hill wyprodukowała specjalne rękawice, dzięki którym 

miało być mniej nokdaunów, ale kto chciałby oglądać 

takie walki? Ludzie nie byli tym zainteresowani. 

Ale teraz walczymy w innych rękawicach i publiczność 

znowu zaczęła się pojawiać na turniejach amator- 

skich. 

- Jaką masz opinię nt. boksu kobiet? 

MA; Wcześniej wypowiadałem się o nim negatywnie, 

ale z czasem zacząłem dostrzegać piękno w boksie 

dziewcząt. Wydaje mi się, że wiele z nich ma predyspozycje 

do uprawiania tego sportu. Jeśli kochają 

swoją pracę, nie mam nic przeciwko temu, by walczyły 

w ringu. 

Rozmawiał: Jarosław Drozd 

Zza podwójnej gardy: Tadeusz Walasek 

Kiedy w wrześniowym 

numerze Wokół 

Ringu publikowaliśmy 

artykuł TadeuszaOlszańskiego 

o „Dżentelmenie 

ringu” Tadeuszu 

Walasku, było tuż 

po 75. urodzinach 

Mistrza, które uroczyścieobchodziliśmy 

w siedzibie Polskiego Związku Bokserskiego. 

Tekst, który macie przed sobą to jwspomnienia o nieżyjącym 

już wielkim pięściarzu; Tadeusz Walasek 

zmarł 4. listopada br. 

W eliminacjach odbywających się w Rzymie- 1960- 

igrzysk olimpijskich pokonał jednogłośnie (5:0) Pakistańczyka 

Sultana Mahmounda i w taki sam sposób 

Teifiona Daviesa z Australii. W ćwierćfinale również 

nie miał problemów z wyeliminowaniem Frederika Van 

Rooyena z Republiki Południowej Afryki. Półfinał był już 

znacznie trudniejszy; rywalem Walaska był bardzo 

trudny przeciwnik, Yevgeni Feofanow ze Związku Radzieckiego. 

- Staraj się nie blokować ciosów Feofanowa, tylko 

przed nimi uskakuj. Dopiero po uskoku przechodź do 

kontrataków- instruował Tadeusza przed walką słynny 

„Papa” Stamm. 

Pan Feliks, niezrównany fachowiec, obserwował 

wcześniejsze walki radzieckiego pięściarza, wyciągał 

wnioski, wyłapywał błędy, a jego uwagi były zawsze 

niezwykle cenne, prowadziły naszych bokserów do wielu 

sukcesów. Tak było i w tym przypadku. Nasz bokser 

zastosował się do zaleceń trenera, był również w doskonalej 

formie. Instynktownie wyczuwał niebezpieczne 

zamierzenia przeciwnika, skutecznie ich unikał, po 

czym sam przechodził do akcji. Zadawał mnóstwo ciosów, 

zwłaszcza prawą ręką. W ostatniej rundzie skrócił 

dystans, całymi seriami atakował korpus i głowę 

rywala. Wygrał bezapelacyjnie, chociaż znalazł się 

jeden z pięciu sędziów, który widział przewagę boksera 

radzieckiego. 

A więc finał igrzysk olimpijskich, szansa na najwyższe 

podium, złoty medal. 

„Nadchodzi kolej na Walaska. Jego przeciwnik, amerykański 

czarnoskóry Crook to krępy, silny chłopak. 

Przez eliminacje przeszedł triumfalnie, trzy walki wygrał 

przez nokaut za pomocą lewego sierpowego. 

Jedną już w pierwszym starciu wygrał przez nokaut 

techniczny. 

A więc jasne- Walasek jak ognia musi wystrzegać się 

lewych sierpów. Długo na ten temat rozmawialiśmy. 

Tadeusz ma boksować w linii, wyprzedzać ataki lewymi 

prostymi. Słowem- w pierwszym starciu przyjąć 

raczej postawę wyczekującą. 

W pierwszych momentach walki Walasek czyni wrażenie 

zbyt mało rozgrzanego. Jest za sztywny. Ma 

opóźniony refleks i Crook kilka razy trafia. Natomiast 

ciosy Walaska nie dochodzą do celu. Nie jestem z 

tej rundy zadowolony, po której Amerykanin prowadzi 

jednym punktem. W olimpijskim finale przegrane 

starcie może fatalnie odbić się na dalszych losach 

meczu. 

- Musisz być bardziej elastyczny- niemal błagam Tadeusza 

w czasie przerwy- i koniecznie choć raz trafić 

silnie prawym prostym. 

Zaraz po gongu Walasek rusza do boju. Wypuszcza 

podwójne lewe i strzela prawym prostym. Teraz zaczyna 

się nieustępliwa, straszliwa wymiana ciosów. 

Walasek zbiera coraz więcej oklasków. 

Starcie kończy się remisem, a może nawet lekką 

przewagą Polaka. 

- Trzecia runda decyduje- przypominam.- Musisz nadrobić 

to, coś naknocił w pierwszej. Non stop atak, 

od początku do końca.


Hala Gwardii, dla bokserskich kibiców świątynia, gdzie w ligowe dni oklaskiwali gwiazdy ringu: Walaska, Kuleja, Rybickiego... 

Walasek kiwa głową na znak zrozumienia. W jego 

oczach widzę niezłomną wolę zwycięstwa. 

Rusza jak lawina. Takiego Walaska bodaj jeszcze 

nigdy w ringu nie oglądałem. Cios za ciosem, niemal 

każdy celny, każdy groźny. Crook przyparty do lin 

broni się rozpaczliwie. Zepchnięty do defensywy nie 

może się skupić, nie potrafi zdobyć się na skuteczną 

obronę. Widownia szaleje, dopinguje Polaka. O, właśnie 

Tadeusz zadaje serię ciosów. Crook jeszcze raz 

próbuje przejść do kontrnatarcia. Trafia dwa razy 

sierpem, ale są to ciosy anemiczne, które nie sprawiają 

żadnego wrażenia. 

Walasek rozpoczyna finisz, porywający finisz. Amerykanin 

ugina się pod jego ciosami. I wreszcie gong! 

Serce mi rośnie. Jestem absolutnie pewny zwycięstwa 

Tadeusza. Ostatnie starcie wygrał przynajmniej 

trzema punktami. Tego samego zdania jest 20.000 

widzów. 

Spoglądam w stronę urzędowego stołu. Zasiada 

przy nim prezes Lisowski. Z przerażeniem widzę jego 

zdziwioną i oburzoną minę: 

- To skandal!- słyszę jego głos. 

Sędzia podnosi do góry rękę Crooka. Jeszcze nie 

chce mi się wierzyć. Taka krzywda! 

Patrzę na Walaska. Twarz ma kamienną. Wiem jak 

bardzo cierpi. Ale stara się zachować po męsku, jak 

prawdziwy sportowiec. Ani słowa skargi, ani skrzywienia 

ust. Mówi tylko kilka słów: 

- Panie Felu, ja chyba będę mianowany etatowym 

wicemistrzem. Ciągle mnie kiwają. 

Patrzę na tablicę z punktami. Sędzia z Ghany 60:59 

dla Crooka, Jugosłowianin 59:58 dla Crooka, Anglik 

Str. 15 

59: 58 dla Walaska, Norweg 58: 58 ze wskazaniem 

Crooka i wreszcie sędzia z Płd. Afryki 59:59 ze wskazaniem 

Walaska. 

Jeszcze nigdy w karierze sekundanta nie byłem świadkiem 

tak olbrzymiej awantury i zgodnego protestu widowni. 

Na igrzyskach olimpijskich taka manifestacja 

zdarzyła się chyba po raz pierwszy. 

Pod adresem sędziów padało: Złodzieje! Bandyci!”** 

A tak walkę wspominał jej główny bohater Tadeusz 

Walasek: 

- Po końcowym gongu byłem przekonany o swej wyższości. 

Mimo to z napięciem czekałem na ogłoszenie 

werdyktu. Przyznanie zwycięstwa Crookowi wywołało 

burzę protestów na widowni. Kiedy zauważyłem, że 

mój rywal jest zażenowany tym wątpliwym sukcesem, 

podszedłem do niego i pogratulowałem zdobycia tytułu. 

Przecież nie mogłem mieć do niego żadnych pretensji”.*** 

W kraju powitano Walaska z wielkimi honorami. Miłośnicy 

boksu, z inicjatywy Przeglądu Sportowego, ufundowali 

pięściarzowi złoty medal z napisem: 

„Moralnemu zwycięzcy rzymskich igrzysk Tadeuszowi 

Walaskowi”. W Plebiscycie PS za rok 1960 zawodnik 

warszawskiej Gwardii zajął wysokie, piąte miejsce. 

Pierwszą sportową dyscypliną Tadeusza była piłka nożna, 

a do boksu trafił po zakończeniu sezonu futbolowego. 

Pierwsze kroki stawiał w Spójni Kłodzko, u trenera 

Jana Zycha. Ważył niespełna 50 kg, więc pierwsze 

walki toczył w wadze muszej, ale szybko przybierał na 

wadze, wkrótce walczył już w piórkowej. Odnosił sukcesy 

w okręgu aż do czasu, gdy w 1954 r. wystąpił w 

spartakiadzie o mistrzostwo Polski,


rozgrywanej w Warszawie. I w stolicy, mimo 

ćwierćfinałowej porażki z doświadczonym Janem Pińskim, 

zwrócił na siebie uwagę bokserskiej centrali. I, 

co ważniejsze, trenera Stamma. Na życzenie „Papy” 

pojechał jako obserwator- po naukę- na mistrzostwa 

Europy do Berlina Zachodniego. Jeszcze w tym samym 

1955 roku wziął udział w Międzynarodowych 

Igrzyskach Młodzieży w Warszawie. Zdobył złoty medal 

zwyciężając w finale późniejszego mistrza olimpijskiego 

(1956) Rumuna Lincę. Od tamtej pory stał się 

„etatowym” reprezentantem Polski wagi średniej. 

Będąc już pięściarzem warszawskiej Gwardii wystąpił 

w igrzyskach olimpijskich 1956- Melbourne. Debiut na 

światowej imprezie nie wypadł najlepiej, bo już w 

pierwszej walce uległ Irlandczykowi Tiedtowi. Ale już w 

rok później, na mistrzostwach Europy w Pradze zdobył 

srebrny medal, ulegając dopiero w finale przyszłej 

gwieździe boksu zawodowego, Włochowi Nino Benvenutiemu. 

Srebrny medal mistrzostw Starego Kontynentu 

zdobył ponownie w dwa lata później, przegrywając 

walkę finałową z reprezentantem Związku Radzieckiego, 

Szatkowem. 

W 1958 roku zamieszkał u rodziców żony, w Wołominie 

i z miejsca stał się ulubieńcem podwarszawskiego 

miasta. 

Po przykrych dla Walaska igrzyskach olimpijskich przyszła 

wreszcie pora na najwyższe podium. Zdobył złoto 

mistrzostw Europy 1961 wygrywając w finale ze starym 

rywalem Feofanowem. 

Nigdy nie dążył do unicestwienia przeciwnika. Gdy widział, 

że ma już nad rywalem wielką przewagę, nie 

dążył do nokautu. Zwalniał tempo, boksował na „pół 

gwizdka”. Tak walczył ze Słowakiewiczem i wieloma 

innymi, co niejednokrotnie spotykało się z krytyką sekundantów. 

Ale ta postawa przyniosła mu sympatyczny 

przydomek „Dżentelmena Ringu”. 

W czasie, kiedy Walasek pauzował, nie wystąpił 

w mistrzostwach Europy w Moskwie (1963 r.), na 

wielką gwiazdę wybił się zawodnik ZSRR, Walery Po- 

Boks zawodowy 

Wieczór u Ballesrtemów 

Być może wychodząc z założenia, iż największe pięściarskie 

talenty rodzą się tam, gdzie największa bieda, 

Irosław Butowicz postanowił stworzyć podwaliny, 

wskrzesić pięściarskie tradycje w biednych rewirach 

Śląska. Tam, gdzie największe bezrobocie i wynikająca 

z niej przestępczość. Tam, gdzie organizowane 

gale boksu będą propagowały uprawianie pięściarstwa. 

Czy Pałac Ballestremów jest dla tego rodzaju 

imprez najlepszym miejscem, trudno powiedzieć. 

Obecny właściciel obiektu, pan Dariusz Adrianowicz po 

pienczenko. Bokser o wielkim sercu i potężnym uderzeniu, 

bezdyskusyjny zwycięzca moskiewskiej imprezy. 

Po raz pierwszy spotkali się w Łodzi pod koniec 19- 

63 roku w zawodach o Puchar Europy, a walka przeszła 

do historii amatorskiego pięściarstwa. Popienczenko 

już po pierwszym gongu przystąpił do frontalnego 

ataku, co akurat było na rękę Polakowi. Zasłonił 

się podwójną gardą, wyłapywał na nią ciosy rywala. 

I kiedy wreszcie Walery się wyszalał, do ofensywy 

przystąpił Walasek. W trzeciej rundzie w dużym 

tempie odrabiał straty i niesamowitym finiszem zapewnił 

sobie zwycięstwo nad gwiazdą radzieckiego 

boksu. 

Ponownie spotkali się w niespełna rok później, w półfinale 

tokijskiego turnieju olimpijskiego. Tym razem 

Walasek przeważał, może niezbyt wysoko, w dwóch 

pierwszych rundach. W ostatniej postawił na jedną 

kartę, gwałtownie zaatakował. Ale Popienczenko był 

na to przygotowany. Skontrował i było, niestety, po 

walce. Polak musiał tym razem zadowolić się brązowym 

medalem. 

Oprócz srebrnego i brązowego medalu największej 

amatorskiej imprezy Walasek zdobył jeden złoty i 

dwa srebrne krążki mistrzostw Europy, rozegrał 32 

walki międzypaństwowe, z których wygrał 28 pojedynków. 

Siedmiokrotnie, w latach 1958- 1964, 

stawał na najwyższym podium mistrzostw Polski. 

Karierę zakończył po igrzyskach olimpijskich w Tokio, 

zajął się pracą szkoleniową w Gwardii. W 1996 roku 

otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy. Zmarł 4. 

listopada 2011 r. w wieku 75 lat. 

Krzysztof Kraśnicki, Dobry Znak 22/2011 

*Włoski dziennik Il Messagero 

**Pamiętniki Feliksa Stamma- Kazimierz Gryżewski 

*** Miesięcznik Boks- Jan Wojdyga 

zorganizowanej pod jego dachem czerwcowej imprezie, 

zapałał do boksu niekłamaną miłością, już po raz 

drugi udzielił gościny grupie Silesiaboxing . Chętnie 

zobaczy w swoich progach kolejne gale. I za to mu 

dzięki. 

Na rudzkim ringu nie było wielkich nazwisk, te, na 

sali; Henryk Średnicki i Damian Jonak, miały swoją 

obecnością zachęcić do udziału w imprezie. I tak się 

stało. Żałować tylko należy, że obiekt nie może pomieścić 

przynajmniej dwa razy więcej publiczności.


Pierwsi pojawili się w ringu zawodnicy, którzy na co 

dzień znają się jak łyse konie: Arek Małek będący 

bokserem lepszym niż jego rekord i jego, pamiętający 

czasy ligowych zmagań, Rafał Piotrowski. Ale, 

wbrew oczekiwaniom, na ringu nie było taryfy ulgowej. 

Wymiana ciosów od pierwszej do ostatniej minuty. 

Zdecydowanie lepszym, o ułamek sekundy wyprzedzającym 

rywala w niemal każdej akcji, był Małek, 

nauczyciel wuefu i trener boksu w Jaworznie. 

Ale i Piotrowski pokazał wielkie serce, starał się na 

każdy cios Małka odpowiadać swoim. 

Rywal Kowolla, Pavel Durco z Czech sprawiał wrażenie 

misia ze sklepu z zabawkami. Znacznie niższy, 

ale nadrabiający dziesięciokilową różnicą wagi. Patryk 

atakował, Pavel był w nieustającej defensywie, 

co osłabiło czujność Polaka, sprawiło, iż poczuł się 

jak Mohammad Ali. Nadspodziewanie szybki sierpowy 

przywrócił Patryka do rzeczywistości. I tak było do 

czwartej rundy: popisy Kowolla i od czasu do czasu 

reakcja sierpowym Pavla. Ale w czwartej Czech miał 

już dosyć, po serii bardziej lub mniej celnych ciosów 

sędzia odesłał go do narożnika. 

Rywalem kolejnego Polaka, Sylwestra Walczaka był 

Zsolt Botos. Bokser, który zawodową karierę rozpoczął 

przed dziesięciu laty. Zjeździł całą niemal Europę, 

toczył pojedynki nawet w dalekiej Tajlandii. Rekord 

ma nieszczególny, ale doświadczenie ogromne. 

Wydawało się, że wystarczające na stojącego po raz 

drugi na zawodowym ringu Polaka z czeską licencją. 

Ale tak nie było. Jeszcze surowy, ale ambitny i mający 

bokserski nerw Sylwester skutecznie wykorzystał 

swoje walory: wzrost i zasięg ramion, wypunktował 

rutynowanego Czecha. 

W następnej walce wystąpili lokalni rywale: Bartłomiej 

Grafka i Szymon Boniecki. Mający w rekordzie trzy 

walki Grafka okazał się dla Bonieckiego rywalem zbyt 

wymagającym, znokautował Szymona już w drugiej 

rundzie. 

W wadze półciężkiej Mariusz Ceglarek miał za przeciwnika 

Mariusza Radziszewskiego. Silniejszy fizycznie, 

atakujący niczym taran Ceglarek wygrał mimo ambitnego 

oporu rywala, jednogłośnie na punkty. 

Wiele spodziewano się po walce Dzianisa Makara z 

Mariuszem Biskupskim. I rzeczywiście, pojedynek był 

pełen akcji; w przekonaniu niżej podpisanego niewielką, 

ale wyraźną przewagę wykazał poznańczyk. Sędziowie 

ogłosili remis, aż dwóch wypunktowało identycznie 

58:58, wobec czego ogłaszam, iż moja wiedza o walce 

bokserskiej jest uboga, obiecuję się w tej materii 

podszkolić. A ze mną trzeci z sędziów, który wypunktował 

na korzyść Biskupskiego. Jeśli i on uzna, iż popełnił 

błąd. 

Najmniej emocjonująca była walka wieczoru. Wysoki, 

ale słaby fizycznie, w dodatku wyczerpany trudami podróży 

(1000 km) Białorusin Yaucheni Bohdanouski, 

już po raz drugi nie miał w Rudzie swojego dnia i po 

kilku akcjach Nierody nie wykazał chęci do dalszej walki. 

Przegrał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie. 


Str. 17


Uncasville: Łaszczyk wygrywa po 38 sekundach! 

Nie dane mi było oglądać boksu w kolebce pięściarstwa, 

Ameryce, więc pozwalam sobie zrelacjonować 

galę w Sun Casino z fotela przed telewizorem. Z 

wszystkimi wynikającymi z tej niedoskonałości konsekwencjami. 

Jak choćby kilkunastominutowa, spowodowana 

nocną porą zawodów, drzemka. Którą zrehabilitowałem 

oglądając relację w dniu następnym. 

Uncasville, 5.11. 

Jako pierwszy z Polaków, prowadzony oklaskami wielotysięcznej, 

najwyraźniej zdominowanej przez rodaków 

z Ameryki publiczności, pojawił się na arenie zawodnik 

wagi super- piórkowej, Kamil Łaszczyk. Pięściarz utalentowany, 

wychowanek wrocławskiej Gwardii, obecnie 

pod opieką Mariusza Kołodzieja, szefa Global Boxing 

Promotions. 

Jego rywal, Chris Montoya Jr., bokser o podobnym 

doświadczeniu ringowym, nie zdołał zadomowić się na 

ringu. Polak rzucił się na niego z furią, zdominował od 

pierwszego gongu, pierwszym ciosem rzucił go na 

deski, aby po chwili wznowić atak, posłać Chrisa na 

podłogę po raz drugi, tym razem ostatni. Spektakl 

trwał 38 sekund. 

W obozie Andrzeja Wasilewskiego długo nie wiedziano 

kto będzie rywalem „Szpili”. Został ustalony na kilka 

dni przed walką. Okazał się nim David Saulsberry, bokser 

40. letni z rekordem 7. zwycięstw i trzech porażek. 

Do tych ostatnich dopisał czwartą- przez nokaut 

w drugiej rundzie. Zresztą David nie przeboksował 

dotychczas dłużej, niż trzy starcia, i tym razem zapowiedział, 

że szybko upora się z Arturem, w pierwszych 

rundach pojedynku. 

Warunki ma świetne, jest o kilka centymetrów wyższy 

od Polaka, ma przewagę 26 kilogramów. Z których 

znacząca część mieści się w wydatnym brzuchu bok- 

sera z Kentucky. 

Pojedynek rozpoczął się, jak 

zresztą zwykle, od ofensywy 

Szpilki, choć może nieco bardziej 

niż dotychczas ostrożnej. 

Rywal był jednak czujny i reagował 

szybkimi, jak na swoje 

gabaryty, kontrami. W narożniku 

Szpilka przyklęknął, co 

zapowiadało sensację. Jak się 

jednak okazało, arbiter zbyt 

ochoczo przystąpił do liczenie, 

bowiem upadek nie nastąpił 

na skutek uderzenia. Ale te 

kilka trafnych uderzeń Amerykanina 

pokazało, że Artur ma 

jeszcze duże braki w obronie. 

W drugiej rundzie akcje Polaka stały się bardziej 

przemyślane i po serii celnych trafień David Saulsberry 

został wyliczony. Ale Szpilka nie miał dosyć, w 

chwili, gdy rywal został wyliczony, rzucił się do niego 

z wyraźnym zamiarem skarcenia Amerykanina. Na 

szczęście trener Łapin przewidział zachowanie podopiecznego, 

odciągnął Artura na bezpieczną odległość. 

Jednak po ogłoszeniu werdyktu rywale nie podali 

sobie rąk. Czym tak mocno zbulwersował się 

„Szpila”? 

Po walce Artur był niezadowolony, przyznał, iż nie 

zrealizował uzgodnień z trenerem. 

Co by było, gdyby Artur na przykład znokautował Saulsberry'ego 

w 40. sekundzie? - pyta retorycznie 

szef grupy 12 round KnockOut Promotions. - Wtedy 

taki wyjazd nic by nam ze sportowo-szkoleniowego 

punktu widzenia nie przyniósł. A teraz, po tej fatalnej 

walce Artura, mamy dużo materiału do spokojnej 

analizy i dyskusji. Widzieliśmy i Artur też to zobaczy 

na powtórkach, czym na przykład kończy się cofanie 

w ringu w linii prostej i zostawanie na linach. To jest 

mankament Artura już od czasów kariery amatorskiej. 

Są też refleksje dotyczące koncentracji i nastawienia 

Artura do walki; co się stało z koncentracją, 

dlaczego nie zostały zrealizowane ustalone założenia 

taktyczne? Między linami wyszła młócka, która zawodnikowi 

o umiejętnościach i talencie Artura jest 

zupełnie niepotrzebna. Jestem przekonany, że Artur 

zrozumiał po tym pojedynku, że w wadze ciężkiej, 

zwłaszcza z takimi kolosami, musi boksować technicznie, 

oszukiwać rywala a nie wdawać się w uliczne 

bójki. 

- W tej walce widać było, że ta pewność siebie Artura, 

ten jego temperament i głód andrenaliny,


który jest źródłem jego wielkiej siły może w pewnych 

okolicznościach obrócić się przeciw niemu. Artur 

jest urodzonym wojownikiem, ale musi starać się 

panować nad swoimi emocjami. Na treningach potrafi 

się kontrolować, boksować technicznie, ale w 

warunkach walki niestety czasem emocje biorą górę 

i - podkreślę to raz jeszcze - całe szczęście, że ta 

słabość Artura dała o sobie znać w dziewiątej walce, 

a nie w dwudziestej czy trzydziestej z zawodnikiem, 

który wiedziałby, jak z tego skorzystać - kończy Andrzej 

Wasilewski. 

Została, niestety, przerwana zwycięska passa mieszkającego 

w Ameryce Przemka Majewskiego. Po 17 

zwycięstwach bez porażki został pokonany, w dodatku 

bardzo boleśnie, przez nokaut. Dokonał tego Jose 

Miguel Torres, bokser 32.letni, z rekordem 22 zwycięstw, 

z których aż 19 zakończył przed czasem. 

Jose dobrze przygotował się do walki, wykazał się 

świetną pracą nóg, kontrował Polaka sierpowymi 

nad opuszczoną ręką Przemka, zadawał celne ciosy 

z doskoku. 

W szóstym starciu Kolumbijczyk trafił potężnym sierpowym, 

nie dał się uchwycić w klinczu, prawą na 

szczękę ponownie sięgnął Majewskiego. Polak osunął 

się na deski, został wyliczony. Stracił dziewiczy rekord 

oraz pas NABF (Nord American Boxing Federation). 

Jako ostatni z Polaków, w walce wieczoru wystąpił 

Mariusz Wach. I on zakończył zakontraktowaną na 

Gdynia Boxing Show 

Podróż pociągiem do Gdyni, szczególnie w okresach 

długich weekendów to przeżycie ekstremalne. Nie 

dość, że podróż na trasie z Warszawy trwa około 8. 

godzin (!)- bez względu na wybór przewoźnika- to często 

pociągi się spóźniają (w piątek przez galą w Gdyni) 

opóźnienie wynosiło 70 minut), pasażerowie ściśnięci 

są niczym sardynki w puszce, w przedziałach, 

12 rund walkę w szóstym starciu. Na szczęście jako 

zwycięzca. O nazwisku rywala, Jasona Gaverna, dowiedział 

się na krótko przed pojedynkiem. Przygotowywał 

się na walkę z „Atomowym Bykiem” Oliverem Mc- 

Callem, bokserem doświadczonym, o dobrym rekordzie 

56 zwycięstw przy 11 porażkach. Rywalem Lennoxa 

Lewisa, Larry’ego Holmsa, Henry’ego Akinwande, 

Lance’a Whitakera Sinana Samil Sama i... Przemysława 

Salety, którego znokautował w 4. rundzie. 

No, ale to było przed sześciu laty. 

Niestety, do walki nie doszło, a zamiast emerytowanego 

mistrza naprzeciw Mariusza stanął czynny policjant 

z Orlando, wymieniony wyżej Jason Gavern. Polak od 

początku kontrolował pojedynek, wykorzystywał doskonałe 

warunki fizyczne. Kulminacja nastąpiła w szóstej 

rundzie; Mariusz trafił Amerykanina prawym krzyżowym 

i choć Jason nie padł na deski, arbiter w obawie 

o zdrowie policjanta zastopował walkę. Wach odniósł 

kolejne zwycięstwo, bez porażki. 

W gali uczestniczył promotor KnockOut Promotions 

Andrzej Wasilewski. W wywiadzie dla ringpolska.pl 

wyraził zadowolenie z owocnej współpracy z szefem 

Global Boxing, Mariuszem Kołodziejem, zapowiedział 

wspólną galę oraz prawdopodobny udział w warszawskiej 

imprezie w hotelu Hilton Kamila Łaszczyka, pięściarza 

GBP. 


Str. 19 

bywa, rozgrywają się dantejskie sceny, przejście do 

toalety graniczy z cudem, a jej stan to widok dla osób 

wrażliwych szczególnie obrzydliwy. 

Mimo powyższych, zafundowanych przez PKP 

„atrakcji” warto było wybrać się do Gdyni, tak ze 

względu na samo miasto, z najszczęśliwszymi- jak wykazały 

badania- mieszkańcami, jak i same walki. 

W najważniejszej Paweł Kołodziej, znany z tego, że 

rozkręca się z rundy na rundę, tym razem już od 

pierwszego gongu ruszył do natarcia, zepchnął Ordialesa, 

boksera, który z 26. wygranych walk, aż 24 rozstrzygnął 

przed czasem, do głębokiej defensywy i już w 

drugiej rundzie, w trakcie liczenia, sekundant Argentyńczyka 

cisnął na ring ręcznik, na znak poddania. W 

przeciwnym wypadku prawdopodobnie doszłoby do 

ciężkiego nokautu, jaki zadał swojemu, również argentyńskiemu 

bokserowi, Andrzej Wawrzyk. Paweł pokazał 

się w Gdyni z bardzo dobrej strony, imponował 

świetną pracą nóg, seriami ciosów, walczył agresywnie 

i z pewnością wcześniej czy później dostanie walkę


o mistrzostwo świata wagi junior ciężkiej. Z dużymi 

szansami na pas championa- bez względu na nazwisko 

przeciwnika. 

Jak już wspomniałem, Andrzej Wawrzyk ciężko znokautował 

drugiego z Argentyńczyków, Nelsona Domingueza. 

Walka zaczęła się od ataków Nelsona, ale potężne 

bomby przez niego zadawane, były sygnalizowane 

i Wawrzyk bez trudu je parował, zbijał lub przyjmował 

na gardę. W drugiej rundzie prawe proste Polaka 

coraz częściej sięgały silnego ale dość prymitywnego 

Domingueza. Jeden z takich ciosów posłał rywala po 

raz pierwszy na deski. Wstał jeszcze, ale za chwilę 

ponownie prawy znalazł się na jego szczęce. Tak silny, 

że Nelson jeszcze długo pozostawał pod opieką medyków. 

Turek Ceyhan nie okazał się godnym rywalem ulubieńca 

publiczności, Izuagbe Ugonoha. Popularny „Izu” bez 

specjalnego wysiłku zwyciężył walczącego nieczysto 

rywala. W drugiej rundzie wpakował w obfity korpus 

Fatiha całą serię ciosów, co zapewne sprawiło, iż do 

trzeciej rundy Turek, nie chcąc zapewne całkowicie 

stracić resztki godności w oczach zabranej do Gdyni 

małżonki, już nie wyszedł. 

Rafał do swojej jubileuszowej walki, po porażce z Zaveckiem 

i przykrym, niesprawiedliwym wyroku w An- 

Zdaniem eksperta 

Pindera ocenia Wacha i Szpilkę 

glii, przystąpił z wielką wolą rehabilitacji. Rywal, Andreas 

Deobald nie należał do pięściarzy z dużym doświadczeniem, 

ale imponował przede wszystkim dużą 

odpornością na ciosy. Te, które zainkasował od 

„Wojownika” niejednego powaliłyby na deski, a on nie 

tylko przyjmował je bez zmrużenia oka, ale natychmiast 

przechodził do kontrnatarcia. Wprawdzie Rafałowi 

wielkiej krzywdy nie wyrządził, to zmusił do dużego 

wysiłku. Przegrał na punkty. 

Łukasz Rusiewicz to bokser zdecydowanie lepszy 

niżby na to wskazywał jego rekord. Żałować należy, 

iż nie boksuje dla którejś z czołowych polskich stajni. 

Zaimponował podczas wrocławskiej walki z Afolabim, 

nie dał najmniejszych szans Litwinowi Florianowi 

Strupitsowi. Wygrał już w 3 rundzie przez techniczny 

nokaut. 

O najnowszym nabytku KnockOut Promotions, Czarku 

Samełce mogę powtórzyć jedynie to, co wcześniej 

napisałem: trenerów Łapina i Skrzecza czeka mnóstwo 

pracy, aby sprawić, by zaczął walczyć na dobrym 

europejskim poziomie. Teraz jest jeszcze mocno 

surowy. 


Fot. Piotr Duszczyk dzięki Sigma ProCentrum 

Janusz Pindera na łamach „Rzeczpospolitej” ocenił galę w Mohegan Sun 

Casino w Uncasville. Kibice boksu za Oceanem oglądali cztery pojedynki z 

udziałem Polaków, zwycięstwa zanotowali m.in. Artur Szpilka (9-0, 7 KO) 

i Mariusz Wach (26-0, 14 KO). 

„Wiking” wystąpił w walce wieczoru i pokonał przed czasem Jasona 

Gaverna, posyłając go w między czasie na deski. 

- To był jednostronny pojedynek. Amerykanin robił groźne miny, straszył, 

ale nie miał w tym starciu nic do powiedzenia. Przed cięższą porażką uchronił go sędzia przerywając w szóstej 

rundzie tą nierówną walkę. Wcześniej Gavern był liczony w pierwszej i drugiej rundzie – pisze Pindera w „Rz”. 

Pindera studzi nieco huraoptymistyczne opinie na temat Szpilki, który w starciu z zaledwie przeciętnym Davidem 

Saulsberym (7-4, 7 KO) wdawał się w zupełnie niepotrzebną chaotyczną bójkę. 

- Artur Szpilka dopiero zaczyna, miejmy nadzieję, wielką karierę. Wygrywa szybko, efektownie, a Lennox Lewis 

mówi, że to przyszły mistrz wagi ciężkiej. Na razie chyba jednak za wcześnie na takie opinie. Szpilka pokonał 

wprawdzie kolejnego rywala, ale ważący 135 kg Saulsberry został wyliczony w drugim starciu, bo nie miał już 

sił, a wcześniej trochę postraszył naszego kandydata na mistrza – słusznie zauważa Pindera.


Rozmowy 

Łapin: Brzydkie słowa nie robią na nas wrażenia 

Jak bardzo specyficzną dyscypliną jest pięściarstwo? 

Tak bardzo, że angielskie słowo poddające w wątpliwość 

prowadzenie się naszej mamy, to zaczynające 

się od liter "motherf...", może być pochwałą. Nie 

zawsze jest, o czym przekonali się kibice w Uncasville 

oglądający walkę Artura Szpilki (9-0, 7 KO) z Davidem 

Saulsberry (7-4, 7 KO), a później zmuszeni do 

słuchania co trener Amerykanina miał do powiedzenia 

na temat "Szpili" już po walce. 

O boksie piszę już od dwudziestu lat i gdyby ktoś się 

obrażał za "motherf....", nie odbyłaby się, przynajmniej 

na tym kontynencie, żadna gala, ale o tym miniincydencie 

w Mohegan Sun Arena i znaczeniu tej 

walki dla Artura Szpilki, rozmawiam z trenerem 22latka, 

Fiodorem Łapinem. - Ta walka dała nam więcej 

niż te wszystkie, które Artur szybko wygrywał bez 

oporu - mówi trener. - A na "motherf..." nawet nie 

zwracamy uwagi. 

- Trener Saulsberry'ego miał problem ze sposobem 

walki Artura? 

Rankingi 

W WBO Proksa czwarty 

Fiodor Łapin: Coś tam narzekał po walce, rzucał wiązanki, 

że Szpilka nieczysto walczy, prowokuje. Nie 

zwracałem na to żadnej uwagi, bo wulgaryzmy takie 

jak "motherf..." są w boksie taką codziennością, że 

spływają po nas jak woda. Przed czy po walce - to 

wszystko zagrywki, żeby cię wyprowadzić z równowagi. 

Jak się dasz sprowokować, to przegrasz. 

- Na miejscu twoim i Szpilki przyjąłbym ten wybuch 

trenera jako pochwałę - jeśli 22-latek może stresować 

i prowokować czterdziestolatka na ringu, to znaczy, że 

jest dobrze. 

FŁ: Dokładnie tak do tego podchodzimy. Z drugiej 

strony nie wiem, o co mu za bardzo chodziło. Artur 

wcale nie walczył nieczysto. Zresztą to jest boks, a 

nie tenis, a Saulsberry pewnie bardzo by sam chciał, 

żeby to była bijatyka, bo boksersko, co było widać w 

drugiej rundzie, nie miał żadnych szans. Ta walka dała 

nam więcej niż te wszystkie, które Artur szybko wygrywał 

na luzie, bez oporu. Szpila zobaczył, że on nie jest 

od przepychania się z wielkimi, gdzie traci wszystkie 

swoje walory, tylko zaskakiwania ich szybkością, ruchliwością 

i dynamiczną siłą. Nad tym będziemy teraz 

pracować. 

- Ale już po zabiegu chirurgicznym? 

FŁ: Już za kilka dni Artur będzie w szpitalu, problemy 

z dłonią zostaną poprawione, trzy tygodnie rekonwalescencji 

i wracamy do treningów. Robimy to sztybko, 

bo na początku lutego 2012 roku Artur wraca do 

Stanów, na walkę w Las Vegas. 

Rozmawiał: Przemek Garczarczyk 

Grzegorz Proksa jest najwyżej sklasyfikowanym polskim pięściarzem w 

najnowszym rankingu bokserskiej federacji WBO. Aktualny mistrz Europy, 

który miesiąc temu zadebiutował na liście wagi średniej World 

Boxing Organization, obecnie notowany jest już na czwartej pozycji. 

Oprócz "Super G" WBO w swoim zestawieniu uwzględniła jeszcze pięciu 

Polaków. W kategorii junior ciężkiej siódmy jest Mateusz Masternak, 

a ósmy Paweł Kołodziej. W półciężkiej dziewiąta lokata należy do 

Andrzeja Fonfary. W wadze super średniej na dwunastej pozycji plasuje 

się Piotr Wilczewski, zaś w junior średniej piąty jest Paweł Wolak. 

Ranking WBO nie uwzględnia mistrza świata kategorii junior ciężkiej konkurencyjnej federacji WBC - Krzysztofa 

Włodarczyka. 

Str. 21


Szpilka debiutuje w WBC 

Niedawna wygrana nad Owenem Beckiem otworzyła Arturowi Szpilce (9-0, 7 

KO) furtkę do debiutu w rankingu prestiżowej federacji WBC. Niepokonany 

polski bokser wagi ciężkiej w najnowszym zestawieniu znalazł się na wysokim 

33. miejscu, zostawiając za plecami między innymi Alberta Sosnowskiego. 

W królewskiej kategorii najwyżej z naszych jest oczywiście Tomasz Adamek 

(44-2, 28 KO), który po porażce z Witalijem Kliczko spadł z pierwszego na 

siódme miejsce. Zaledwie dwa oczka niżej znajduje się nazwisko Mariusza 

Wacha (26-0, 14 KO), który efektownie rozprawił się z cenionym Jasonem 

Gavernem, stopując go w szóstym starciu. Dziewiętnasty jest natomiast Andrzej 

Wawrzyk (23-0, 12 KO). 

w dywizji junior ciężkiej, gdzie na tronie WBC zasiada Krzysztof Włodarczyk, 31. jest Krzysztof Głowacki (14-0, 9 KO), 

dwunasty Łukasz Janik (22-1, 13 KO), jedenasty Tomasz Hutkowski (20-0-2, 14 KO), dziesiąty Mateusz Masternak (24- 

0, 18 KO), zaś siódmy Paweł Kołodziej (28-0, 16 KO). 

Polacy licznie zameldowali się również w zestawieniu wagi półciężkiej. 32. jest Grzegorz Soszyński (20-1-1, 10 KO), szesnasty 

Andrzej Fonfara (19-2, 10 KO), szósty Paweł Głażewski (16-0, 4 KO), a czwarty popularny "Cygan", czyli po prostu 

Dawid Kostecki (37-1, 24 KO). 

W kategorii super średniej Piotr Wilczewski (29-2, 10 KO) stracił niedawno tytuł mistrza Europy na rzecz wciąż aktualnego 

mistrza olimpijskiego Jamesa DeGale'a, ale przegrał minimalnie, zaprezentował się z dobrej strony i zanotował nikły 

spadek, na szesnastą pozycję. 

W wadze średniej dziewiątą lokatę utrzymał z kolei panujący na tronie europejskim od pięciu tygodni Grzegorz Proksa (26- 

0, 19 KO), a boksujący za oceanem Przemek Majewski (17-1, 11 KO) znajduje się na 31. pozycji, jednak nie uwzględniono 

jeszcze jego bolesnej porażki i zapewne spadnie niżej za miesiąc. 

Dwójka Polaków znajduje się bardzo wysoko w dywizji junior średniej. Damian Jonak (31-0-1, 21 KO) załapał się na najniższy 

stopień podium, a tuż za jego plecami znajduje się "Wściekły Byk", czyli nie kto inny jak Paweł Wolak (29-1-1, 19 KO). 

Ranking EBU 

Polacy w IBF 

W październiku Europejska Unia Boksu przedstawiła swój najnowszy ranking, w kilku kategoriach 

nasi pięściarze zajmują wysokie miejsca. 

W wadze ciężkiej najwyżej z Polaków plasuje się Andrzej Wawrzyk, który sklasyfikowany 

został na wysokim 4. miejscu. O jedno oczko niżej znalazł się Albert Sosnowski. Championem 

jest Aleksander Dimitrenko. W wadze junior ciężkiej najwyższe wśród Polaków 5. 

miejsce zajmuje Mateusz Masternak. Paweł Kołodziej jest 7., tuż za nim, 8. Tomasz 

Hutkowski, a na 11. miejscu sklasyfikowano Łukasza Janika.19. jest Krzysztof Głowacki. 

Mistrzem wagi junior ciężkiej jest Ola Afolabi. W wadze półciężkiej wysokie 3. miejsce 

zajmuje Dawid Kostecki, jako jedyny nasz przedstawiciel tej kategorii wagowej. Mistrzowską 

koronę dzierży Eduard Gutknecht z Niemiec. W wadze super średniej nasz niedawny mistrz kontynentu znalazł się na 

3. pozycji- też jedyny przedstawiciel Polski. W wadze średniej mistrzem jest, przypomnę, Polak Grzegorz Proksa. Oprócz 

niego biało czerwone barwy reprezentuje tu Mariusz Cendrowski- na 8. miejscu. 

Podobnie jak Kostecki, 3. miejsce w wadze super średniej przyznano Damianowi Jonakowi, osamotnionemu spośród naszych 

reprezentantów naszego kraju. I to już ostatni Polak w rankingu Europejskiej Unii Boksu. 

Tomasz Adamek (44-2, 28 KO) powraca do rankingu IBF. Po miesięcznej przerwie spowodowanej potyczką i 

przegraną z Witalijem Kliczką, nasz najlepszy pięściarz wagi ciężkiej został rozstawiony na dziesiątym miejscu. 

W kategorii cruiser mamy trójkę naszych przedstawicieli. Łukasz Janik (22-1, 13 KO) jest trzynasty, Mateusz 

Masternak (24-0, 18 KO) dziewiąty, a Paweł Kołodziej (28-0, 16 KO) siódmy, przy czym dwa pierwsze miejsca 

są nie obstawione, więc praktycznie każdy z Polaków znajduje się dwa oczka wyżej. 

Niestety spadek zanotował półciężki Dawid Kostecki (37-1, 24 KO), który aktualnie klasyfikowany jest na 

czwartym miejscu. Bez walki o dwie pozycję w górę podskoczył za to nasz mistrz Europy wagi średniej - Grzegorz 

Proksa (26-0, 19 KO), w tej chwili już dziewiąty według IBF. 

Z ósmej lokaty na siódmą w dywizji junior średniej przesunął się zamieszkały na stałe za oceanem Paweł Wolak 

(29-1-1, 19 KO), a nasz "półśredni" Rafał Jackiewicz (38-10-1, 19 KO) pomimo porażki z Kellem Brookiem 

utrzymał wysokie, trzynaste miejsce.


Remis „Dragona” 

Trwa nienajlepsza passa Alberta Sosnowskiego (46- 

4-2, 28 KO), który w Londynie tylko zremisował ze 

słabym Hastingsem Rasanim (23-61-5, 15 KO). Pojedynek 

rozegrany został na dystansie sześciu rund. 

Sędzia punktowy wytypował rezultat 57:57, co ozna- 

Kolejna szansa Rafała Jackiewicza 

Chociaż Rafał Jackiewicz (39-10-1, 19 KO) przegrał 

dwie walki w ciągu kilkunastu miesięcy, znów może 

być czempionem i zarobić wielkie pieniądze. Były 

mistrz Europy kategorii półśredniej właśnie dostał 

Fonfara przed dużym wyzwaniem 

Andrzej Fonfara (19-2, 10 KO) 

przez kilka tygodni przebywał w 

Australii, gdzie pomagał przygotowywać 

się Danny’emu Greenowi 

do walki z Krzysztofem 

Włodarczykiem . Polski bokser 

przypadł go gustu gospodarzom 

obozu treningowego i 

samemu Greenowi, wobec czego 

otrzymał ciekawą ofertę 

dalszej współpracy. "Polski Książę" może zaboksować 

o tytuł mistrza świata w kategorii półciężkiej. 

- Od początku traktowałem ten obóz treningowy po- 

Str. 23 

cza, że obaj zawodnicy wygrali po trzy rundy. 

Był to pierwszy pojedynek 32-letniego warszawianina 

od marca, kiedy to w Hamburgu uległ Aleksandrowi 

Dimitrence w walce o mistrzostwo Europy w wadze 

ciężkiej. Przed dwunastą rundą tamtej potyczki Sosnowski 

minimalnie przegrywał na kartach sędziów, 

ale w ostatniej odsłonie Ukrainiec z niemieckim paszportem 

doprowadził do ciężkiego nokautu. 

"Dragon" to były mistrz Starego Kontynentu, który to 

tytuł zdobył pod koniec 2009 roku, wygrywając na 

Wyspach z Paolo Vidozem. Po kilku miesiącach Polak 

zwakował tytuł, przyjmując propozycję starcia z Witalijem 

Kliczką o pas mistrza świata federacji 

WBC. Pojedynek w Gelsenkirchen zakończył się 

wygraną Ukraińca przez nokaut w 10. rundzie. 

atrakcyjną ofertę z USA. 

- Nie podniecam się, jeszcze nie przyjechała do mnie 

walizka pełna dolarów - śmieje się Jackiewicz. - Ale 

rzeczywiście, jest oferta. 

Do Andrzeja Wasilewskiego, promotora Jackiewicza, 

zgłosili się przedstawiciele jednej z największych amerykańskich 

grup bokserskich. Zaproponowali Polakowi 

kontrakt na 5 walk. Jeśli wygra 4 pierwsze, w ostatniej 

będzie boksował o mistrzostwo świata wagi półśredniej. 

- Odesłaliśmy im ofertę z naszą propozycją finansową i 

czekamy na odpowiedź – zdradza. 

Wasilewski. - Jeśli się zgodzą, za pierwsze pojedynki 

Rafał dostanie naprawdę dobre pieniądze, a za ostatni 

- rekordowe. 

ważnie, każdy trening i każdy sparing to 150% moich 

możliwości. Chyba pokazałem się z dobrej strony, bo 

już po kilku dniach trener Angelo Hyder wspominał o 

tym, że chciałby ze mną współpracować w przyszłości. 

Ale ta oferta pojawiła się dopiero teraz. Team Greena 

zaproponował mi dogodne warunki treningowe, oczywiście 

tu w Australii i możliwość walki o mistrzostwo 

świata WBO. Według Hydera mam bardzo realne 

szanse na zdobycie pasa, jeżeli zostanę w Australii i 

dopracujemy pewne techniki . Muszę jednak to 

wszystko dobrze przemyśleć, to byłaby duża zmiana w 

mojej karierze – powiedział Andrzej.

Białystok: Sęk bokserem gali, Kuziemski bez formy 

Gwiazdą wieczoru miał być „Ali” Kuziemski. Ale 

nie był to jego dzień. W spotkaniu z niedawnym rywalem 

Gałażewskiego, Doudou Ngumbu, to rywal był 

szybszy i bardziej skuteczny, zadawał celne i mocne, 

zwłaszcza prawą ręką, ciosy. Akcje Aleksa były spóźnione, 

jego ciosy trafiały w szczelną gardę, był wyraźnie 

bez formy. Przegrał jednogłośnie, choć wypunktowana 

przez jednego z sędziów różnica 118:111 była, 

moim zdaniem zbyt wysoka. 

Rozgoryczony porażką „Alego” był promotor grupy 

Boxing Production, Dariusz Snarski. Przyznał, iż on 

również, wyznaczając tak trudnego rywala, popełnił 

pomyłkę: 

- Żałuję, iż daliśmy sobie narzucić takiego przeciwnika, 

że ulegliśmy żądaniu telewizji. To nie był dobry czas na 

tak trudną walkę, mieliśmy inne plany. Wprawdzie 

Ngumbu nas nie zaskoczył, ale Aleks nie zrealizował 

założeń taktycznych: miał wydłużać ataki, bić seriami, 

ale był tego dnia zbyt wolny, przyjmował ciosy, które 

były przecież do obrony. 

Sam „Ali” nie ma do nikogo pretensji, choć żałuje, że 

nie miał odpowiednich sparringów. Przyznał, iż jego 

akcje były nieskuteczne. Widać było, że jest tą porażką 

mocno przybity. Nie rozdzierałbym jednak szat z powodu 

przegranej Kuziemskiego; ma dopiero 34 lata, nie 

jest to na obecne czasy wiek emerytalny, może jeszcze 

niejednemu zagrozić. Miejmy więc nadzieję, iż Aleksy i 

Darek Snarski wyciągną z tej przegranej walki wnioski, 

wyeliminują popełnione błędy, opracują nowy plan przygotowań 

i zobaczymy na ringu boksera jak z czasów 

kariery u Kohla. 

Bokserem białostockiej gali był bez wątpienia Darek 

Sęk. Pięściarz, który dysponuje świetnymi warunkami 

fizycznymi, ma doskonały przegląd ringowej sytuacji, 

zadaje ciosy we wszystkich płaszczyznach, no i ma 

„kopyto”. Wszystkie te cech zademonstrował w walce 

z Mantasem Tarvydasem, 24. letnim zawodnikiem z 

Litwy. Polak wygrał przez techniczny nokaut w czwartej 

rundzie. Ma wszelkie dane na interesującą, bogatą w 

sukcesy karierę. 

Drugą walkę w karierze zawodowej stoczył Rogowski, 

były zawodnik PKB Poznań, reprezentant i mistrz Polski. 

W Białymstoku nie miał wprawdzie rywala zbyt 

wymagającego, co nie dziwi; na tym etapie normą jest 

przecież aklimatyzacji w boksie zawodowym, nauka 

nowych nawyków, eliminacji przyzwyczajeń z lat amatorstwa. 

Rogowski wygrał każdą rundę, pokonał Łotysza 

Puksinsa zdecydowanie na punkty. 

Problemów ze zwycięstwem nie miał Michał Starbała, 

ale tak, jak i w poprzednich pojedynkach w Białymstoku 

kondycja nie była jego atutem; ciągle nie potrafi wywierać 

na rywalu presji w dogodnych ku temu sytuacjach. 

Walka z mieszkającym w Niemczech Tunezyjczykiem 

Rabi Ben Lafhbą mogła jednak podobać się 

publiczności; padło wiele 

ciosów, trudny i 

niekonwencjonalnie 

boksujący, 

czasem pajacujący 

przeciwnik wykazał 

się dobrą 

kondycją i odpornością 

na ciosy. 

Volodymir Borovski 

to ringowy rutyniarz, ma 34 lata, zawodową 

karierę rozpoczął już w 1998 roku i choć stosunek 

walk wygranych do przegranych wynosi mniej niż 1:2, 

to w ringu okazuje się bokserem twardym i nieustępliwym. 

A że podobnymi cechami dysponuje Robert 

Świerzbiński, nic więc dziwnego, że walka obfitowała 

w wiele wymian ciosów i zwrotów akcji. Białostocka 

widownia gromkimi brawami podziękowała za emocje 

zwycięzcy, Świerzbińskiem i jego ukraińskiemu przeciwnikowi. 

Maciej Sulęcki, który w poprzednich walkach pokazał 

dobre przygotowanie, wyczucie dystansu, naturalną 

agresywność i niezłą technikę, tym razem zawiódł na 

całej linii, boksował znacznie poniżej swoich możliwości. 

Dał się zepchnąć do lin, nie potrafił się odebrać 

rywalowi inicjatywy. Na zwycięstwo raczej nie zasłużył, 

remis bardziej oddałby faktyczny przebieg pojedynku. 

Walka jednak ze względu na szybkie tempo i nieustanne 

wymiany ciosów, podobała się publiczności. 

Nie zaimponował również Dąbrowski, w tej walce prsędzia 

nie popełniłby błędu, gdyby ukarał Norberta 

ostrzeżeniem za niebezpieczne ataki głową. Nie zaszkodziłby 

Polakowi, bo i tak wygrałby bezapelacyjnie, 

ale przynajmniej próbowałby boksować zgodnie z regułami. 

Dobry poziom wyszkolenia zaprezentował Przemek 

Opalach. Kolejnego rywala wyekspediował w krainę 

marzeń. Czas chyba na poważniejsze sprawdziany. 

Ma (aż?) 25 lat, więc jeśli zamierza coś w boksie 

osiągnąć, to nie może stale obijać kelnerów, bo taka 

rywalizacja nie pokazuje jak Przemek daje sobie radę 

w sytuacjach zagrożenia, czy jest równie dobrze przygotowany 

do walki defensywnej. W grudniu stoczy 

dwie walki w Niemczech i być może tam uzyskamy 

odpowiedź na te pytanie. 

Gale współorganizowane przez dwóch promotorów, 

w tym przypadku Gmitruka i Snarskiego to niewątpliwie 

dobry pomysł na trudne czasy kryzysu, co ma 

odzwierciedlenie również w coraz trudniejszym pozyskiwaniu 

sponsorów imprez sportowych. 

Krzysztof Kraśnicki


Michał Nieroda nokautuje w Cuxhaven 

Podczas gali w niemieckim Cuxhaven, na której walką wieczoru była rywalizacja Aleksandra Aleksiejewa (22-2, 

20 KO) z Danielem Bruwerem (22-3-1, 19 KO), swoje piąte zawodowe zwycięstwo zanotował Michał Nieroda 

(5-1, 2 KO). Młody pięściarz grupy Silesiaboxing znokautował w 2. starciu Belga Adnana Salihu (7-4, 5 KO). 

Na tej samej gali wystąpili także trzej inni Polacy: Rafał Piotrowski, Dariusz Balla i Patryk Kowoll, którzy niestety 

przegrali swoje walki. 

Joe Frazier nie żyje 

W wieku 67 lat 6. listopada zmarł jeden z najbardziej 

znanych pięściarzy w dziejach wagi ciężkiej Joe Frazier. 

Przyczyną śmierci boksera był rak wątroby, którego 

w zaawansowanym stadium zdiagnozowano u niego 

sześć tygodni temu. 

Floyd Mayweather sfinansował ostatnią podróż Fraziera 

Niedawna wiadomość o śmierci Joe Fraziera bardzo 

poruszyła cały bokserski świat. Wiele postaci ze świata 

boksu wciąż przesyła kondolencje rodzinie zmarłego. 

Każdy, począwszy od Muhammada Alego po Lennoxa 

Lewisa, od Bernarda Hopkinsa po Larry Holmesa, 

od Larry Merchanta po Franka Warrena odczuł 

potrzebę powiedzenia ciepłych słów o zmarłym mi- 

W swoim amatorskim dorobku Joe Frazier miał złoty 

medal zdobyty na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio. 

Jako zawodowiec w latach 1970-1973 był niekwestionowanym 

mistrzem świata. Do historii boksu 

przeszły trzy walki "Smokin' Joe" z Muhammadem 

Ali. 

W swojej karierze Joe Frazier trzykrotnie był wybierany 

przez prestiżowy magazyn "The Ring" Pięściarzem 

Roku (1967, 1970, 1971). Ten sam magazyn 

w 1998 sklasyfikował Amerykanina na ósmej 

pozycji w swoim rankingu "ciężkich" wszech czasów. 

W 1990 roku Joe Frazier został przyjęty do Międzynarodowej 

Bokserskiej Galerii Sław (IBHoF). Ostatnie 

dni swojego życia Joe Frazier spędził w hospicjum 

pod Filadelfią. 

s t r z u . 

Być może jednak na największy gest zdecydował się 

najbardziej kontrowersyjny, wciąż aktywny bokser. 

Floyd Mayweather, bo o nim mowa, zakomunikował 

że jego team sfinansuje pogrzeb wielkiego Joe. Podobna 

sytuacja miała miejsce kilka miesięcy temu po 

śmierci Genaro Hernandeza. Wówczas wiadomość 

ta dostała się do mediów tylko dzięki dziennikarzowi 

ESPN, który poinformował o całym zdarzeniu, pokazując 

boksera ze strony, z której wielu fanów tego 

sportu nigdy go nie znało, ukazując troskę i współczucie. 

Mimo iż wielu często nie potrafi znaleźć dobrych 

słów na to, by opisać Mayweathera, ten pokazał 

po raz kolejny, że w głębi duszy serca jest świetnym 

facetem i dobrym człowiekiem. 

Wielki Joe, gdziekolwiek jest, z pewnością uśmiecha 

się teraz w stronę ‘Moneya’. 

Laura Neagu


Foreman: Frazier i Ali byli jak bracia 

W ringu byli 

wielkimi rywalami, 

jednak stoczone 

boje wymogły 

na nich 

wzajemny szacunek, 

który z 

czasem przerodził 

się w prawdziwą przyjaźń. Zmarłego Joe Fraziera 

wspomina jego dwukrotny pogromca - George 

Foreman. - Przyjaźniliśmy się od wielu lat i mogłem z 

nim rozmawiać na tematy, których nie porusza się 

przy wszystkich. Byliśmy tak blisko, że mogłem mówić 

mu: "kocham cię, stary", "tęsknię za tobą" albo 

"wiesz co, potrzebuję kasy". Bardzo chciałbym spędzić 

z nim więcej czasu, jeszcze chociaż 5 lub 6 lat. 

Juan Manuel Marquez (53-6-1, 39 KO) ma kolejny 

powód do narzekania - po dwunastu zaciętych rundach 

po raz kolejny przegrał z Mannym Pacquiao 

(54-3-2, 38 KO), tym razem bez nokdaunów. Po 

ostatnim gongu 'Dinamita' był pewny zwycięstwa, a 

zawiedziony 'Pacman' nie uniósł rąk w górę. Dwaj 

sędziowie wygraną przyznali jednak filipińskiemu 

gwiazdorowi, co część kibiców przywitała gwizdami... 

Czy czwarta walka się odbędzie? Musi. 

Pierwsza runda bez historii. Marquez trafia ładną 

serią ciosów na korpus, ale Pacquiao odpowiada 

bezpośrednim lewym. Filipińczyk wciąż boksuje zachowawczo 

w drugiej odsłonie, Meksykanin nastawia 

się na kontry. Pacquiao czeka na błąd, Marquez jednak 

jest bardzo ostrożny. 'Pacman' dwukrotnie znakomicie 

kontruje prawym sierpowym i powoli wchodzi 

w swój rytm. 

Manny aktywniejszy w czwartej odsłonie, kilka razy 

trafia 'Dinamita'. Marquez odpowiada, ale przegrywa 

to starcie. W piątej rundzie obydwaj mieli swoje momenty. 

W szóstej odsłonie mamy wreszcie zalążek 

To była dusza towarzystwa. Uwielbiał tańczyć, bawić 

się, to był prawdziwy imprezowicz - opowiada 'Big George'. 

Foreman bardzo cenił sobie przyjaźń Fraziera, 

jednak zdawał sobie sprawę, że nigdy nie będzie z nim 

tak blisko jak... Muhammad Ali. 

- Joe Frazier, podobnie jak ja, jest z wielodzietnej rodziny. 

On i Ali byli jak bracia. Lubili sobie dokuczać, co 

zwykle kończyło się zapowiedziami kolejnych walk. Łączyła 

ich prawdziwa więź. Nie wiem, naprawdę nie 

wiem co zrobi Muhammad Ali, kiedy dowie się, ze Joe 

odszedł. On go kochał. Nie dajcie się zmylić, tam nie 

było żadnej nienawiści, ani wzajemnych pretensji - zapewnia 

62-letni były mistrz wszechwag. 

Leszek Dudek 

Pacquiao stracił „Oko Tygrysa” 

Str. 26 

wojny. Marquez sporo bije na korpus, jednak gubi się, 

gdy Pacquiao decyduje się na otwarty atak. Świetna 

siódma runda - Pacquiao podkręca tempo i częściej 

trafia, ale Marquez zachowuje spokój i odpowiada 

swoimi akcjami. Póki co 'Dinamit' znakomicie radzi 

sobie z chaotycznie boksującym Filipińczykiem.. 

W ósmej rundzie Manny wciąż niczego nie zmienia. 

Pojedynek jest wyrównany, być może z przewagą 

Marqueza. Pacquiao cały czas nie pokręca tempa, w 

jego narożniku spokój. W ostatniej minucie dziewiątego 

starcia w końcu rozgorzała wojna, w której przeważa 

'Pacman'. Marquez odpowiada, ale przyjmuje coraz 

więcej. Być może opada z sił... Problemem Pacquiao 

jest brak celności i... pomysłu. Manny bardzo otwiera 

się w wymianach, jednak Marquez jest już wyczerpany. 

Wygląda na to, że brak agresji Pacquiao jest nieuleczalny. 

Pacquiao w ataku, ale nie potrafi znaleźć 

sposobu. Po zderzeniu głową nad prawym okiem Filipińczyka 

pojawiło się rozcięcie. Ostatnia runda może 

zadecydować o wszystkim. 

Manny atakuje, ale nie idzie na całość. Brak mu agresji 

- po raz kolejny Freddie Roach nie potrafi go dobrze 

nastawić do walki. Wygląda na to, że 'Pacman' myślami 

nie jest już przy boksie i Marquez wykorzystuje to 

znakomicie. Ostatnią rundę, podobnie jak większość 

starć tego wyrównanego pojedynku, trudno punktować. 

Dwaj sędziowie przyznają wygraną 'Pacmanowi', 

trzeci widzi remis (114-114, 116-112, 115-113). W 

kontrowersyjnych okolicznościach zwycięża Filipińczyk, 

ale traci pozycję króla P4P, która należy się Floydowi 

Mayweatherowi Juniorowi.


Showbiznes wygrał ze sportem 

Niestety po raz kolejny cierpliwość i wyrozumiałość 

kibiców boksu została wystawiona na ciężką próbę, po 

tym, gdy w sobotę, 12 bm. na ringu w Las Vegas jeden 

z bardziej przereklamowanych pięściarzy w ostatnich 

latach, po przegranej walce dostał w prezencie 

od sędziów niezasłużone zwycięstwo z rywalem, którego 

w ten sposób pokonał niesprawiedliwie już po raz 

trzeci. Manny Pacquiao (54-3-2, 38 KO) okazał się 

prawdziwym fatum dla Juana Manuela Marqueza (53- 

6-1, 39 KO), ale wina spada oczywiście nie na zawodnika, 

lecz punktujących walkę sędziów. W pojedynku, 

w którym w najlepszym razie można było dać 

"Pacmanowi" cztery rundy, jeden z nich widział remis, 

a dwóch punktowe zwycięstwo kongresmana z Filipin. 

Warto zapamiętać nazwiska tych rabusiów, którzy 

pozbawili Marqueza z w pełni zasłużonego zwycięstwa 

- Dave Moretti i Glenn Trowbridge. 

Dlaczego Meksykanin przegrał wygraną walkę? Odpowiedź 

jest niestety prosta - "kasa misiu, kasa". Miliony 

kibiców oczekują od dawna wielkiego starcia dwóch 

liderów rankingu P4P - "Pacmana" właśnie, oraz niepokonanego 

Floyda Mayweathera Jr. (42-0, 26 KO). 

Marquez już z Mayweatherem walczył i zebrał straszne 

cięgi, przegrywając do wiwatu prawie wszystkie 

rundy. A w Pacquiao wielu kibiców upatruje tego, który 

pierwszy pokona pyszałkowatego "Moneya" (ciekaw 

jestem jakim cudem...). Oczywiście głównym wygranym 

jest Bob Arum, który już zaciera ręce licząc wpływy 

z planowanej na wiosnę potyczki, lub proponując 

bezczelnie czwartą rewanżową walkę, kolejny raz okradzionemu 

ze zwycięstwa Marquezowi. Na jego miejscu 

rzeczywiście omijałbym Meksyk. Bowiem choć nikogo 

nie złapiemy za rękę, można być pewnym, że na ringu 

w Las Vegas wygrały biznesowe układy, a nie sport. Z 

Pacquiao pokonanym przez Marqueza, pogromca 

Meksykanina, Mayweather z pewnością nie chciałby 

walczyć i wielka kasa przeszłaby wielu osobom - nie 

tylko obu pięściarzom - koło nosa. Takich dochodów 

nikt nie spodziewał się po ewentualnej walce Mayweather- 

Marquez II. 

W każdym razie wszyscy, którzy jeszcze do niedawna 

ślepo wierzyli w geniusz swojego idola, oczekując 

jego walki z nielubianym za ekscentryczny styl bycia 

Mayweatherem, teraz muszą zrewidować swoje poglądy. 

"Pacman" chyba myślami jest już bardziej na 

fotelu prezydenta Filipin, co przepowiada mu Arum, 

niż w realiach ringowej wojny. Może nawet uwierzył 

w swój niemal boski status jaki ma w rodzinnym kraju, 

gdyż jego zdziwienie na gwizdy publiczności po 

oszukańczym werdykcie w Las Vegas było autentyczne. 

On nie rozumiał, dlaczego zwykle tak kochająca 

go publiczność, protestuje wobec rabunku dokonanego 

na zwycięskim Marquezie. Jednak Filipińczyk w 

takiej dyspozycji jak wczorajszego wieczoru, w przypadku 

ewentualnej walki z Mayweatherem, zostanie 

zdeklasowany i nawet "chcący dobrze" sędziowie nie 

pomogą. 

Rabunek w MGM Grand jest tym bardziej bolesny, że 

psuje reputację całej dyscypliny, w której coraz mniej 

sportowej rywalizacji, a coraz więcej showbiznesowego 

cyrku. Wszystko dokonało się zresztą w odpowiedniej 

scenerii - w końcu Meksykanin został ograbiony 

w stolicy hazardu. W tej bokserskiej ruletce 

miał jednak przeciw sobie zbyt wielu graczy i choć 

rozbił bank, wraca do domu bez nagrody. A wraz z 

nim wszyscy ci, którzy podobnie jak autor tego felietonu 

widzieli wyraźne (w granicach 116-112, 117- 

111) zwycięstwo dzielnego Meksykanina. Marquez 

zaimponował mi tego wieczoru, pokazując faworyzowanemu 

Pacquiao, że jego miejsce jest raczej w filipińskim 

kongresie niż na szczycie listy P4P. Zdecydowanym 

liderem rankingu pięściarzy bez podziału 

na kategorie wagowe jest obecnie Floyd Mayweather 

Jr. i na horyzoncie nie widać rywala, który w najbliższym 

czasie mógłby zagrozić jego pozycji. 

Tomasz Ratajczak 

Zwycięstwo Patryka Litkiewicza 

Na gali 5.11. w Berlinie Patryk Litkiewicz (2-0, 1 KO) znokautował w trzeciej rundzie Ahmeda Mamoudiego 

(0-1, 0 KO). 

Litkiewicz od początku kontrolował pojedynek, bijąc ciosy podbródkowe i uderzając na wątrobę. W drugiej rundzie 

po jednym z takich ciosów Mamoudi padł na deski i był liczony przez sędziego. Polak rzucił się na rywala 

zasypując go gradem ciosów. W drugiej minucie trzeciej rundy Litkiewicz dokończył dzieła zniszczenia, trafiając 

bardzo mocno na wątrobę. Ten cios powalił Mamoudiego, który zdołał nie zdołał podnieść się na czas. 

To drugie zwycięstwo Litkiewicza na zawodowych ringach. Patryk zadebiutował w maju na gali w Tczewie, 

gdzie pokonał na punkty Marcina Cybulskiego.


Ankieta HBO: Marquez wygrał wśród dziennikarzy 

Telewizja HBO przeprowadziła 

ankietę 

wśród dziennikarzy 

zajmujących się tematyką 

bokserską, na 

temat wyniku walki 

pomiędzy Mannym 

Pacquiao (54-3-2, 38 KO) i Juanem Manuelem 

Marquezem (53-6-1, 39 KO). Przypomnijmy, że po 

Dawno temu w Ameryce 

Medal w wodzie 

Wojującym muzułmaninem nie stał się ze względu na 

rozgłos. Fakt, że nie unikał rasistowskich wypowiedzi 

wymierzonych w białych Amerykanów, wynikał między 

innymi ze zdarzenia, które miało miejsce po powrocie 

młodego Cassiusa z igrzysk w Rzymie. W rodzinnym 

Louisville w stanie Kentucky, gdy jeździł wraz ze 

swoim przyjacielem na motorowerach, złapał ich 

deszcz. Były to czasy, gdy w Louisville nie brakowało 

restauracji z napisem “Tylko dla białych”. Jednak 

12 rundach nieznacznie na punkty zwyciężył Filipińczyk, 

a werdykt ten wzbudził bardzo duże kontrowersje. 

Spośród wszystkich dziennikarzy przepytanych przez 

pracowników HBO, 45% było zdania, że Marquez był 

w tej walce lepszy i zasłużył na zwycięstwo, a zaledwie 

12% dziennikarzy zgodziło się z werdyktem sędziów 

punktujących wygraną Pacquiao. Zdaniem pozostałych 

głosujących (43%) najbardziej sprawiedliwy byłby w tej 

walce remis. 

Fascynacje Roberta K: Muhammad Ali 

Cassius postanowił się w niej schronić i nawet 

złożył zamówienie. Wkrótce zostali wyproszeni 

przez właściciela. W dodatku, na 

jego polecenie, goszczący w restauracji naziści 

próbowali mu zabrać złoty medal, z którym 

Cassius się nie rozstawał. Clayowi udało 

się zmylić pogoń, ale sfrustrowany faktem, 

że jest dyskryminowany nawet w rodzinnym 

mieście, wrzucił medal do rzeki. Utratę olimpijskiego 

złota powetował sobie z nawiązką 

podczas zawodowej kariery, którą opisywały 

największe tuzy nie tylko sportowego dziennikarstwa. 

Stworzony do boksu 

Str. 28 

Nie bez wpływu na szczególne miejsce Muhammada 

Alego w historii był słynny amerykański 

pisarz, Norman Mailer. Walka Alego z 

Foremanem stała się tematem jego książki 

pt. “Fight” (“Walka”). Mailer nie krył swojej 

fascynacji osiągnięciami Alego, pisząc iż 

“Jeśli jakikolwiek pięściarz był zdolny zademonstrować, 

że boks jest sztuką XX wieku, 

to był to Ali”. Opinię tę potwierdził Dundee. 

- Ktoś mówił, że gdyby został koszykarzem, 

byłby lepszy niż Michael Jordan. To nieprawda. 

Był stworzony do boksu, a boks został 

stworzony dla niego. Najgorszy był czas, kiedy 

odsunięto go od boksu po odmowie służby wojskowej. 

Ali strasznie cierpiał. Po prostu kochał boks, 

przecież żył nim od dwunastego roku życia. Nic innego 

nie robił - nie grał w koszykówkę, w baseball, football. 

Nic. Tylko boks. 

Dundee wie, co mówi. Ali był bardzo sprawny, wyjątkowo 

twardy i ambitny, ale ludzi posiadających te 

wszystkie cechy jednocześnie jest całkiem sporo. Wielu 

z nich mogłoby osiągać sukcesy w kilku


dyscyplinach, ale nie w dwudziestu. Taki Jordan, gdyby 

sprzyjały temu okoliczności, prawdopodobnie zasłynąłby 

jako wybitny tenisista, siatkarz lub skoczek 

wzwyż, ale trudno przypuszczać, by zrobił wielką karierę 

w pływaniu (topił się w dzieciństwie i do dzisiaj nie 

potrafi pływać). Podobnie było w przypadku Alego. 

Mógłby zostać znakomitym koszykarzem, siatkarzem, 

tenisistą czy… tancerzem, ale kolarzem raczej nie. 

Mimo, że wydolność miał wyśmienitą. 

Mistrz rewanżów 

“Skazany na boks” Ali, w swoich najlepszych latach, 

był pięściarzem z innej planety. Kosmiczna szybkość, 

refleks, elastyczność, i przede wszystkim bokserski 

szósty zmysł, czyniły go zawodnikiem z nieosiągalnej 

półki. Potrafił dobrać najodpowiedniejszą na danego 

rywala taktykę. W związku z tym świetnie radził sobie 

w pojedynkach rewanżowych (przekonali się o tym 

Henry Cooper, Joe Frazier i Leon Spinks) co jest znamieniem 

wielkości – podobnie było w przypadku legendarnego 

poprzednika Alego na tronie wszech wag, 

Joe Louisa, oraz uznawanego przez wielu fachowców 

za najwybitniejszego pięściarza w historii, Raya Sugara 

Robinsona. Wprawdzie nie wolno zapominać, że w 

narożniku Muhammada stał znakomity analityk, Angelo 

Dundee, ale jeden z najwybitniejszych trenerów w 

historii boksu nigdy nie ukrywał, że decydujący głos w 

konstruowaniu poczynań ringowych miał jego zawodnik, 

któremu zdarzało się go szokować niekonwencjonalnymi 

akcjami. Na przykład, rozpoczęciem walki z 

Foremanem prawym bezpośrednim, czy słynną taktyką 

rope-a-dope, czyli opieraniem się o liny, i zbieraniem 

potężnych bomb George’a na gardę i... brzuch. 

Idol międzynarodowy 

Ali był jednym z kilku najgenialniejszych zawodników, 

jacy kiedykolwiek stanęli między linami ringu. Dlatego 

dwie porażki poniesione przez niego na zakończenie 

kariery musiały boleć nie tylko schorowanego już Muhammada, 

ale i jego wiernych fanów, których miał 

więcej niż jakikolwiek inny bokser – kibicowali mu także 

obywatele odległych od USA krajów, m. in. Chińczycy 

i Polacy. Ali wiedział, że pojedynek można wygrać na 

długo przed pierwszym gongiem. Prawdziwa furorę 

zrobił w 1974 roku w Zairze, gdzie przeciągnął mieszkańców 

na swoją stronę. Biedny Foreman, chociaż 

jego kolor skóry był bardziej zbliżony do czerni rdzennych 

Afrykańczyków niż “kakaowość” rywala, musiał 

wysłuchiwać na stadionie inspirowanego przez Alego 

skandowania “Ali, bumaye!” (“Ali, zabij go!”). W końcu, 

sfrustrowany i wycieńczony, poległ pod ciosami 

skazywanego na klęskę Muhammada. 

Zmora polskiej legendy boksu 

Foreman nie był jedynym z wielkich pięściarzy, dla których 

wyjątkowy styl walki Alego był zmorą. Należał do 

nich także Zbigniew Pietrzykowski, przeciwnik Cassiu- 

sa Claya w finałowej walce w kategorii półciężkiej 

podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie (1960). Polski 

mistrz miał po swojej stronie o wiele większe doświadczenie 

i nokautujący cios. Jednak 26-letni Pietrzykowski 

w pojedynku z nie mającym jeszcze 19 

lat Clayem przeżywał trudne chwile. 

- Wszystkie jego cechy mi nie pasowały - był ode 

mnie wyższy, bardzo elastyczny. Clay nie zadawał 

klasycznych ciosów, raczej rzucał rękami. Był bardzo 

niekonwencjonalny. W dodatku walczyłem bez ochraniacza 

i już po jego pierwszym ciosie krwawiłem, co 

utrudniało mi oddychanie. Po drugiej rundzie zdałem 

sobie sprawę, że wszystko co miałem do powiedzenia 

już w tej walce powiedziałem. Śledziłem później 

karierę Claya na ringach zawodowych i zauważyłem, 

że jego styl – m. in. to, że zadawał rzadko spotykany 

na zawodowstwie lewy prosty, w dodatku, jak on to 

określał, z szybkością światła - był niewygodny dla 

zawodowców. Oprócz tego świetnie chodził na nogach 

i był cwaniaczkiem. Chciał być jak najbardziej 

atrakcyjny dla publiczności. Wszyscy starali się go 

naśladować, ale on był jedyny w swoim rodzaju. 

Zapalanie olimpijskiego znicza 

Atrakcyjny dla publiczności pozostaje do dzisiaj. Dlatego 

nie odgrodził się od świata. W 1996 roku pokazał 

się ponad miliardowi telewidzów oglądających 

ceremonię otwarcia igrzysk olimpijskich w Atlancie. 

Trzęsąc się, niczym polany zimną wodą facet stojący 

nago pośród syberyjskich śniegów, zapalił znicz olimpijski. 

Taki zaszczyt spotyka tylko sportowców wyjątkowych. 

Jednak Ali jest wyjątkowy nie tylko jako sportowiec. 

Przez wiele lat w swoim domu na starej farmie 

na końcu długiej polnej drogi w Berrien Springs 

w stanie Michigan, gdzie mieszkał (i być może mieszka 

nadal) wraz z trzecią żoną Yolandą i adoptowanym 

synem Asaadem Aminem, spędzał tylko 3 miesiące 

w roku. Pozostałych 275 dni przeznaczał na 

podróże. Za jeden wyjazd inkasował 200 tys. dol. 

Jednak nie podróżował z chciwości - lwią część tych 

pieniędzy przeznaczał na pomoc potrzebującym. 

Wśród nich są także wykorzystywani przez managerów 

i promotorów pięściarze, dla których firmował 

własnym nazwiskiem ustawę regulującą przepisy rządzące 

boksem zawodowym w USA. Podczas tych 

podróży “Największy” stykał się zarówno z najważniejszymi 

postaciami świata polityki (audiencji udzielili mu 

m. in. papież Jan Paweł II, Nelson Mandela i kilku 

prezydentów USA), jak i z pamiętającymi o jego karierze 

(choć wielu z nich urodziło się po jej zakończeniu) 

zwykłymi ludźmi. Dlatego stwierdzenie angielskiego 

dziennikarza, Michaela Parkinsona, że Ali był 

“niepowtarzalny i nigdy, w żadnym innym sporcie, nie 

było nikogo, kto mógłby się z nim równać” nie jest 

przesadą. Koniec 

Opracowanie: Robert Krzak


Z ostatniej chwili 

„Diablo” wysłał Greena na emeryturę 

Danny Green (34-2, 7 KO) przegrał przez techniczny 

nokaut w 11. rundzie z Krzysztofem Włodarczykiem 

Runda 1: Włodarczyk rozpoczął 

bardzo spięty, aktywniejszy 

Green zapisuje rundę na 

swoją korzyść. 

Runda 2: "Diablo" przejmuje 

inicjatywę, kilka razy trafia 

Greena mocnym lewym. Runda 

dla Włodarczyka. 

Runda 3: Dość wyrównane 

starcie. Włodarczyk w ofensywie, 

ale nie trafia zbyt często. 

Green polucje na mocną 

prawą rękę, kilka razy uderza 

na korpus. 

Runda 4: Włodarczyk kontroluje 

pojedynek, dokładając do lewej ręki kilka ciosów prawą. 

Boksujący na wstecznym Green budzi się w końcówce. 

Runda dla Włodarczyka. 

Runda 5: Po spokojnej pierwszej połowie starcia Green 

trafia lewym prostym, poprawia sierpem i "Diablo" chwieje 

Green prowadził trzema punktami do momentu nokautu, 

ale było jeszcze pięć minut do końca walki, a to w boksie 

jest bardzo dużo. Nie ukrywam, że byliśmy przygotowani na 

wielki atak Krzyśka w ostatniej rundzie. "Diablo" był w pełni 

formy, a Green był już całkowicie rozbity - powiedział Andrzej 

Wasilewski, menedżer Krzysztofa "Diablo" Włodarczyka 

i współwłaściciel grupy 12round KonockOut Promotions, 

w rozmowie z Onet Sport po wygranej walce naszego pięściarza 

w obronie mistrzowskiego pasa. 

Włodarczyk pokonał w Perth Danny'ego Greena przez nokaut 

w jedenastej rundzie. - Emocje był przeogromne. Krzysiek 

w drugiej rundzie doskonale trafił Greena, ale nie poszedł 

za ciosem. Uwierzył jednak w prawą rękę, choć - po 

(46-2, 33 KO) w pojedynku o pas mistrza świata federacji 

WBC kategorii junior ciężkiej. Była to 36. i ostatnia 

walka Australijczyka na zawodowym ringu. 

- To miał być mój powrót do chwały, ale dziś wojownik 

z Polski był górą - powiedział "Green Machine". - Przegrałem 

z najlepszym pięściarzem na świecie w mojej 

kategorii wagowej i podjąłem decyzję o zakończeniu 

kariery. To był wspaniały show, kibice stanęli na wysokości 

zadania, ale mój rywal był dziś lepszy - dodał 38letni 

Australijczyk. 

Ringpolska.pl 

Włodarczyk—Green, runda po rundzie 

się, choć szybko udaje mu się opanować sytuację. Runda 

zdecydowanie dla Greena. 

Runda 6: Starcie dla agresywniejszego Włodarczyka, który w 

połowie rundy trafia mocnym prawym, a w końcówce sztywnym 

lewym prostym. 

Runda 7: Starcie dla Greena, który jest zdecydowanie bardziej 

rozluźniony od Włodarczyka i dobrze operuje lewą ręką. 

Runda 8: Starcie początkowo z lekką przewagą Greena, potem 

do głosy dochodzi Włodarczyk, notując na swoim koncie 

dwa mocne trafienia prawą. 

Runda 9: Niezbyt wiele czystych ciosów z obu stron, Włodarczyk 

kilka razy trafia mocnym lewym prostym. 

Runda 10: Starcie dla trafiającego częściej "Diablo". Green 

coraz bardziej rozbity i zmęczony. 

Runda 11: Włodarczyk trafia mocnym prawym, poprawia 

czystym lewym sierpowym. Green pada na deski, daje radę 

się podnieść, ale sędzia nie dopuszcza do dalszej walki. DIA- 

BLO WYGRYWA PRZEZ TECHNICZNY NOKAUT! 

Wasilewski: Włodarczyk zakończył megaefektownie 

Str. 30 

swojemu - przespał kilka kolejnych rund. Śmiejemy się, że 

chciał zwiększyć oglądalność tej walki w Polsce. Te jego walki 

takie są. Zawsze budzą duże emocje, ale też niemal zawsze 

zdarza mu się przespać kilka rund w ringu - ocenił Wasilewski.- 

To wielki nasz sukces. Odnieśliśmy zwycięstwo na 

wyjeździe, choć sędzia ringowy był ewidentnie przeciwko 

nam. Green cztery razy wypluł szczękę, a mimo tego nie odebrał 

mu ani jednego punktu. Bił także wyraźnie poniżej pasa 

i też nie było reakcji. Tak jednak jest w boksie. Kiedy jedzie 

się na wyjazd, trzeba się liczyć z tym, że ściany gospodarzom 

pomagają. Tym bardziej to zwycięstwo cieszy, a cieszy jeszcze 

bardziej, bo trzymał nas wszystkich w ogromnym napięciu, 

a zakończyło się megaefektownie - dodał.


Suplement– wyniki 

Puchar Polski Kadetów 

Leszno, 4-6.11 (na pierwszym miejscu zwycięzcy) 

Waga 46 kg: 

Półfinał: 

Patryk PRZYBYŁOWSKI (Skorpion Szczecin)- 

Adrian SIŁKOWSKI (OSiR Suwałki) 3:0, 

Oskar MATERA (ŁKS Myszków)- Jakub ŚŁO- 

MIŃSKI (WDA Świecie) 3:0, 

Finał: 

Oskar MATERA- (LKS Myszków)- Patryk 

PRZYBYŁOWSKI (Skorpion Szczecin) 3:0, 

Waga 48 kg: 

Półfinał 

Patryk BUDYŚ (Czarni Słupsk)- Tomasz KA- 

RYŚ (RUSHH Kielce) 

Adrian KOWAL (Olimp Szczecin)- Grzegorz 

DYWAL (Boks Team Kaczor Wałbrzych) 3:0, 

Finał: 

Patryk BUDYŚ (Czarni Słupsk)- Adrian KO- 

WAL (Olimp Lublin) 2:1, 

Waga 50 kg: 

Finał: 

Adam BRASEL (Skorpion Szczecin)- Wojciech 

MACKIEWICZ (OSiR Suwałki) 2:1, 

Waga 52 kg: 

Półfinał: 

Łukasz NIEMCZYK (Champion powiat Legion.)- 

Mariusz MAZUR (Czarni Słupsk) 3:0 

Marcin MARCINKOWSKI (Ring Busko Zdr.) – 

Michał SKORUPSKI (OSiR Suwałki) 3:0, 

Finał: 

Łukasz NIEMCZYK (Champion Powiat Legion.)- 

Marcin MARCINKOWSKI (Ring Busko 

Zdrój) 3:0 

Waga 54 kg: 

Półfinał: 

Karol BARAN (UOLKA Ostrów MAz.)- Robert 

NIEDŹWIEDZKI (Ziętek Team Brzeziny) 3:0, 

Maksymilian GIBADŁO (Ring Sanok)- Damian 

KWIATKOWSKI (Pomorzanin Toruń) 3:0, 

Finał: 

Maksymilian GIBADŁO (Ring Sanok)- Karol 

BARAN (UOLKA Ostrów Maz.) 3:0 

Waga 57 kg 

Półfinał: 

Daniel ŁAWICKI (Boks Poznań)- Paweł POL- 

SKI (Róża Karlino) 3:0, 

Bartosz GÓRNIAK (BKS Gorzów)- Bartłomiej 

KUBASZEWSKI (Fenix Warszawa) 3:0, 

Finał: 

Daniel ŁAWICKI (Boks Poznań)- Bartosz GÓR- 

NIAK (BKS Gorzów) 3:0, 

Waga 60 kg 

Półfinał: 

Waga 60 kg: Krystian OLEJARCZYK (RUSHH 

Kielce)- Krystian RACZEK (Tiger Tarnów) 3:0, 

Łukasz DUSZYNSKI (Róża Karlino)- Bartosz 

PAWLAK (Starta Złotów) RSC 3r. 

Finał: 

Łukasz DUSZYŃSKI (Róża Karlino)- Krystian 

OLEJARCZYK (RUSHH Kielce) 3:0, 

Waga 63 kg: 

Kamil HOLKA (BKS Gorzów)- Mateusz MIE- 

SZYŃSKI (Grom Chełmża) 3:0 

Dariusz NIEMCZYK (Skorpion Szczecin)- Konrad 

KLEMBOWSKI (Olimp Lublin), AB 3r. 

Finał: 

Kamil HOLKA (BKS Gorzów)- Dariusz NIEM- 

CZYK (Skorpion Szczecin) 2:1, 

Waga 66 kg: 

Półfinał: 

Mateusz WOŹNIAK (Victoria Ostrołęka)- Grzegorz 

TOKARZ (Concordia Knurów) 3:0, 

Cezary CHMIELNICKI (Róża Karlino)- Norbert 

JAKUBI (Niedźwiedź Kętrzyn) 3:0 

Finał: 

Cezary CHMIELNICKI (Róża Karlino)- Mateusz 

WOŹNIAK (Victoria Ostrołęka) 2:1, 

Waga 70 kg: 

Półfinał: 

Piotr GRUCHAŁA (Start Grudziądz)- Oskar 

GRYCKIEWICZ (Pomorzanin Toruń) 2:1, 

Łukasz WIKTÓR (RUSHH Kielce)- Łukasz 

TANIOCH (Skorpion Szczecin), 3:0 

Finał: 

Piotr GRUCHAŁA (Start Grudziądz)- Łukasz 

WIKTOR (RUSHH Kielce) 2:1, 

Waga 75 kg: 

Półfinał: 

Kamil BEDNAREK (DKB Dzierżoniów)- 

Nikodem SIERSZUSKI (Boks Poznań) 3:0, 

Tomasz KIERNOZEK (Victoria Ostrołęka)- 

Michał ZABOROWSKI (Box Team Wałbrzych) 

3:0 

Finał: 

Kamil BEDNAREK (DKB Dzierżoniów)- 

Tomasz KIERNOZEK (Victoria Ostrołęka) 

3:0, 

Waga 80 kg: 

Półfinał: 

Krystian BARTOSZEWICZ (Skorpin Szczecin)- 

Karol KROKOS (Boxing Sokółka) 3:0, 

Mateusz ZAJCHERT(Boks Poznań)- Mateusz 

RUMIN (Garda Gierałtowice) 3:0, 

Finał: 

Krystian BARTOSZEWICZ (Skorpion Szczecin)- 

Mateusz ZAJCHERT (Boks Poznań) 

RSC 1r. 

Waga + 80 kg: 

półfinał 

Jacek RUP (KS Blachownia)- Karol SZY- 

KULSKI (Polonia Leszno) RSC 1r. 

Dawid PILARZ (Tygrys Elbląg)- Jakub LEN- 

KOT (Bombardier Wrocław) 3:0 

Finał; 

Dawid PILARZ (Tygrys Elbląg)- Jacek RUP 

(UKS Blachownia) 3:0 

Gwardia Wrocław– Essen Auswahl 10:10 

Zwycięzcy pogrubioną czcionką: 45 kg: Kacper Koczkodaj - Mohamed Hiddaih 

60 kg: Maciej Kałużny - Eduard Gerestenlauer, 60 kg: Mateusz Strugała - Ali Guncavdi, 57 kg: Izabela Milczarek - Beata Błaszczyk, 64 

kg: Sebastian Reszka - Jose Tutistas, 66 kg: Jakub Cibiera - Sebastian Witz, 69 kg: Michał Frasyniuk - Hakan Yilmaz, 69 kg: Maciej 

Jednaki - Benny Glaser, 69 kg: Krzysztof Kaczmarowski - Christian Lacko, 81 kg: Adrian Paterek - Shojai Belal


Gala Silesiaboxing 

Ruda Śląska, 04.11. 

(na pierwszym miejscu zwycięzcy) 

Waga półśrednia: 

Sylwester WALCZAK (POL)- Zsolt BOTOS 

(CZE), 3:0 

Waga junior ciężka: 

Patryk KOWOLL (POL)- Pavel DURCO (CZE), 

TKO 4r. 

Waga super lekka: 

Arek MAŁEK (POL)- Rafał PIOTROWSKI 

(POL), 3:0 

Wojak Boxing Night 

Gdynia, 12.11 

Zwycięzcy wytłuszczoną czcionką: 

Waga junior ciężka: Łukasz RUSIEWICZ 

(POL)- Florian STRUPITS (LTU) TKO 3r. 

Waga junior ciężka: Cezary SAMEŁKO (POL)- 

Juri ZIZER (GER), 3:0 

Waga junior ciężka: Izuagbe UGONOH 

(POL)- Fatih CEYAH (GER), RTD 3r. 

Waga półśrednia: Rafał JACKIEWICZ (POL)- 

Waga średnia:Mariusz BISKUPSKI (POL)- 

Dzianis MAKAR (BLR)- remis 

Waga pólciężka: 

Krzysztof CEGLAREK (POL)- Mariusz RADZI- 

SZEWSKI (POL) 3:0 

Waga półciężka: 

Bartłomiej GRAFKA (POL)- Szymon BONIEC- 

KI (POL), KO 2r. 

O tytuł Młodzieżowego MISTRZA BBU 

Andreas DEOBALD (GER), 3:0 

Waga ciężka o tytuł WBC Baltic, WBA International: 

Andrzej WAWRZYK (POL)- Nelson DOMINGU- 

EZ (ARG), KO 2r. 

Waga junior ciężka, o tytuł WBA International: 

Paweł KOŁODZIEJ (POL)- Mauro ORDIALES 

(ARG), TKO 2r. 

Waga półciężka: 

Michał NIERODA- Yauheni BOGDANOUSKI 

(BLR) 

Sędziowie: 

R/P: Grzegorz MOLENDA, Mirosław BRÓ- 

ZIO 

P: Przemysław MOSZUMAŃSKI, Paweł KAR- 

DYNI 

Cz: Krzysztof BUBAK, 

Sędziowie: 

ELB: PKB Poznań– Hetman Białystok 11:10 

56 kg: Piotr Gudel - Dawid Michelus 0:3, 60 kg: Mateusz Kostecki - Damian Wrzesiński 2:1, 64 kg: Michał Syrowatka - Tobiasz Pawlikowski 

3:0, 69 kg: Piotr Sielawa - Tomasz Mazur 3:0, 75 kg: Kamil Szeremeta - Kamil Gardzielik 1:2, 81 kg: Dawid Sławiński - Igor 

Jakubowski - PPS 2r, 91 kg: Karol Horowski - Michał Gerlecki remis:2, + 91 kg: Roger Hryniuk - Marcin Rekowski remis. 

R/P: 

Leszek JANKOWIAK, Mirosław BRÓZIO 

P: 

Mikael HOOK, Piotr KOZŁOWSKI, Włodzimierz 

GULC 

Cz.: 

Eugeniusz TUSZYŃSKI 

Międzynarodowy Turniej im. Jerzego Krasnożona 

WYNIKI FINAŁÓW 

Młodzicy: 48 kg: Klimek Damian (JKB Jawor Jaworzno) – BIRARDI Oronzo (TV Alzeiy – GER), 3:0 70 kg: PSEKHA Artur (Spartak Kijów – 

UKR) – MACIĄG Michał (Górnik Sosnowiec), 2:1, 60 kg: GAWRYSIAK Kamila (Kodokan Gliwice) – TOMECKA Klaudia (Garda Gierałtowice), 

3:0, 57 kg: STAŃCZAK Jadwiga (BKS Concordia Knurów) – KOWALSKA Natalia (GUKS Carbo Gliwice), 3;0 

Juniorzy: 56 kg: MAJERCZYK Mateusz (Cios-Adamek Gilowice) - PIERCHAŁA Kamil (RMKS Rybnik), 2:1, 64 kg: BOKHENOK Misha (Lwów 

– UKR) – SMOKOWSKI Michael (BKS Concordia Knurów), 3:0, 69 kg: BARAOU Abass (Nadrenia – GER) – OSTROWSKI Michał (Cios- 

Adamek Gilowice), 2:1, 75 kg: LUTKA Błażej (RMKS Rybnik) – SOBIESIAK Jakub (KS Boks Lublin), 3:0, 91 kg: PYLYPENKO Myroslav 

(Charków – UKR) – CZARKOWSKI Tomasz (BKS Concordia Knurów), AB I, 69 kg: NAWROCKI Mateusz (MOSM Bytom) – JANKOWSKI 

Kamil (Garda Gierałtowice), 3:0 

Kadeci: 50 kg: SZCZEPANIK Daniel (JKB Jawor Jaworzno) – ALIEV Rasui (Spartak Kijów – UKR), 3:0, 54 kg: KOSTKA Karol (RMKS Rybnik) 

– BŁACHNIO Daniel (MOSM Tychy), 3:0, 60 kg: SMOŁKA Aleksander (GKS Śląsk Ruda Śląska) - MINTEL Daniel (Boksband – NED), 

3:0, 63 kg: TERELYA Vasyl (Charków – UKR) – STRZELEC Tomasz (Górnik Sosnowiec), 3:0, 66 kg: TOKARZ Grzegorz (BKS Concordia 

Knurów) – DJOKIC Wouter (Boksbond – NED), 3:0, 70 kg: CAMARA Elaige (Boksbond – NED) – SAILY Oleksander (Lwów – UKR), 3:0, 75 

kg: KURTESHI Nazme (WBC Duisburg – GER) – VAN BERNEVELD Emilio (MOSM Bytom), AB I, 80 kg: RUMIN Mateusz (Garda Gierałtowice) 

– MARZEC Mateusz (JKB Jawor Jaworzno), 3:0, 80+ kg: TUTKO Dmytro (Spartak Kijów – UKR) – SKRZYPEK Marcin (CSW Fight 

Boxing), 3:0 

Str. 32


Puchar Polski Juniorów 

Ostrołęka, 18-20.11 

Na pierwszym miejscu, wytłuszczonym drukiem, 

zwycięzcy: 

Waga 49 kg: 

Półfinał: 

Dawid JAGODZIŃSKI (Astoria Bydgoszcz)- 

Dariusz CHOMKO (Boxing Sokółka) AB 2r 

Arkadiusz LUBOMSKI (Zatoka Braniewo)- 

Krystian KOLOMPAR (Avia Świdnik) 3:0 

Finał: 

Dawid JAGODZIŃSKI (Astoria Bydgoszcz)- 

Arkadiusz LUBOMSKI (Zatoka Braniewo) 3:0 

Waga 52 kg: 

Półfinał: 

Grzegorz KOZŁOWSKI (Gwardia Warszawa)- 

Tomasz SMERDEL (Gwarek Łęczna) 2:1 

Grzegorz BRYNDA (Kontra Elbląg)- Wiktor 

GOCKOWIAK (Zawisza Bydgoszcz) 3:0 

Finał: 

Grzegorz BRYNDA (Kontra Elbląg)- Grzegorz 

KOZŁOWSKI (Gwardia Warszawa), 2:1 

Waga 56 kg: 

Półfinał: 

Andrzej WASILEWSKI (Kontra Elbląg)- Mateusz 

MAJERCZYK (Cios Adamek Gilowice) 2:1 

Sylwester KOZŁOWSKI (Gwardia Warszawa)- 

Marek PIETRUCZUK (Victoria Ostrołęka) 2:1 

Finał: 

Sylwester KOZŁOWSKI (Gwardia Warszawa)- 

Andrzej WASILEWSKI (Kontra Elbląg), 3:0 

waga 60 kg: 

półfinał: 

Paweł ŻARNOCH (Victoria Ostrołęka)- Michał 

Król (Kontra Elbląg) 3:0 

Damian NOWAK (Ring Busko Zdrój)- Dawid 

MĘTEL (Astoria Bydgoszcz) AB 1r. 

Finał: 

Paweł ŻARNACH (Victoria Ostrołęka)- Damian 

NOWAK (Ring Busko Zdrój), 3:0, 

Waga 64 kg: 

Półfinał: 

Przemysław ZYŚK (Victoria Ostrołęka)- Emil 

LUBIAK (BKS Gorzów Wlkp.) RSC 

Damian FALECKI (KSZO Ostrowiec)- Cezary 

ABRAMCZYK (Start Włocławek) 2:1 

Finał: 

Przemysław ZYŚK (Victoria Ostrołęka)- Damian 

FALECKI (KSZO Ostrowiec), 3:0, 

Waga 69 kg: 

Pólfinał: 

Patryk SZYMAŃSKI (Boks Poznań)- Tomasz 

BOHDANOWICZ (BKS Gorzów Wlkp.) 3:0 

Michał OSTROWSKI (Cios Ademek Gilowice)- 

Patryk GODLEWSKI (Boxing Team Chojnice) 

2:1 

Finał: 

Patryk SZYMAŃSKI (Boks Poznań)- Michał 

OSTROWSKI (Cios Adamek Gilowice) 2:1 

Waga 75 kg: 

Półfinał: 

Mateusz RZADKOSZ (OZB Małopolska)- 

Kacper KULIGOWSKI (Łokietek Kujawski) 

3:0 

Arkadiusz SZWEDOWICZ (Skorpion Szczecin)- 

Dawid Chmiel (Astoria Bydgoszcz) AB 

2r. 

Finał: 

Arkadiusz SZWEDOWICZ (Skorpion Szczecin)- 

Mateusz RZADKOSZ (OZB Małopolski) 

Białystok: O’Chikara Gmitruk Team 

Białystok, 26.11—na pierwszym miejscu zwycięzcy: 

Waga średnia: Przemysław OPALACH– Alexander SCHMIDT (GER), 

KO 2r., 

waga ciężka: Marcin SIWY– Aleksander MAKARENKA (BLR) TKO 1r., 

waga super średnia: Michał STARBAŁA– Rabi Ben LAFHBA (TUN), 

PKT 4/4, 

waga piórkowa: Krzysztof ROGOWSKI—Janis PUKSINS (LAT) PKT 

4/4, 

Robert ŚWIERZBIŃSKI– Volodymir BOROVSKYY (UKR), PKT6/6, 

3:0 

Waga 81 kg: 

Półfinał: 

Mateusz SZMYD (BKS Gorzów Wlkp.)- Dawid 

KOCIA (Star Starachowice) AB 1r. 

Radosław PACZUSKI (PKS Radość Warszawa)- 

Artur Groth (Beniaminek Starogard 

Gd.) RSC 2r. 

Finał: 

Mateusz SZMYD (BKS Gorzów Wlkp.)- Radosław 

PACZUSKI (PKS Radość Warszawa) 

RSC 1r. 

Waga 91 kg: 

półfinał 

Damian WIŚNIEWSKI (Champion Nowy 

Dwór Maz.)- Jakub BARAN (Boks Ożarów 

Św.) RSC 2r. 

Paweł WIERZBICKI (Boxing Sokółka)- Mateusz 

ZYDEL (Skorpion Szczecin)2:1. 

Finał: 

Paweł WIERZBICKI (Boxing Sokółka)- Damian 

WIŚNIEWSKI (Champion Nowy Dwór) 

3:0 

Waga + 91 kg: 

Półfinał: 

Sylwester GAJLEWICZ (Boxing Sokółka)- 

Szymon JĘDRZEJEWSKI (Cuiavia Inowrocław) 

3:0 

Michał BŁAWDZIEWICZ (KnockOut Warszawa)- 

Sylwester GAJLEWICZ (Boxing Sokółka) 

RSC 1r. 

Finał: 

Michał BŁAWDZIEWICZ (KnockOut Warszawa)- 

Sylwester GAJLEWICZ (Boxing Sokółka), 

RSC 

Norbert DĄBROWSKI– Anouar BOUMEJJANE (FRA), PKT 6/6, 

Maciej SULĘCKI– Fehti BENTAFNA (FRA), PKT6/6, 

Dariusz SĘK— Mantas TARVYDAS (LTU), TKO 4r. 

Doudou NGUMBU (FRA)- Aleksy KUZIEMSKI—PKT 12/12– o tytuł 

Mistrza Świata WBF. 

Sędziowie: R/P: Brahim Ait AADI, Włodzimierz KROMKA, P: Piotr 

KOZŁOWSKI, Paweł KARDYNI, Cz: Eugeniusz TUSZYŃSKI


ELB: Bukowina Wałcz– Hetman Białystok 

Wałcz, 19.11. 

Wyniki, na pierwszym miejscu zwycięzcy: 56 kg: Mariusz BURZYŃSKI (B)- Piotr GUDEL (H) 2:1, 

Oxnard 15– 18. 11. 

60 kg: Mateusz KOSTECKI (B)- Mateusz POLSKI (H) 2:1 

64 kg: Michał SYROWATKA (H)- Adam KALITA (B) RSC 3r 

69 kg: Piotr SIELAWA (H)- Marcin ŁĘGOWSKI (B) 2:1 

75 kg: Hakom KARAPEYAN (B)- Kamil SZEREMETA (H) 2:1 

81 kg: Mateusz TRYC (H)- Przemysław BARTKOWIAK (B) 2: remisu 

91 kg: Paweł STĘPIEN (B)- Karol HOROWSKI (H) 2:1 

+ 91 kg: Tomasz DUSZAK (B)- Roger HRYNIUK (H) 2:1 

Elitarna Liga Bokserska– PKB Poznań zwycięzcą 

Polki w International Dual Series 

Dzień pierwszy: 51 kg: Karolina MICHALCZUK wygrała 20:19 z Christiną Cruz, 60 kg: Karolina Graczyk przegrała 15:17 z Mikaelą Mayer, 

Sandra KRUK przegrała 10:20 z Tiarą Brown, 75 kg: Katarzyna FURMANIAK przegrała 12:13 z Tiffane Ward, Lidia FIDURA przegrała 

13:19 z Tiką Hemingway. 

Dzień drugi: 51 kg: Karolina MICHALCZUK wygrała 19:19 (98:97) z Poulą Estrada, Sandra DRABIK pokonała 22:17 Christinę Cruz, 60 kg: 

Karolina GRACZYK przegrała RSC 3r. Z N’yteeyah Sherman, Sandra KRUK uległa 16:22 Mikaeli Mayer. 75 kg: Katarzyna FURMANIAK 

przegrała 13:18 z Tiką Hemingway


Trzeci dzień: 51 kg: Karolina MICHALCZUK przegrała 35:37 z Tyrieshią Douglas, Sandra 

DRABIK wygrała 20:13 z Poulą Estrada. 60 kg: Karolina GRACZYK pokonała 17:8 Lisę Porter, 

Sandra KRUK przegrała 23:23 z N’yteeyah. 75 kg: Katarzyna FURMANIAK wygrała 13:8 

z Alyssą DeFazo, Lidia FIDURA uległa 18:18 Franchon Drews. 

Czwarty dzień: 60 kg: Karolina MICHALCZUK wygrała 33:20 z Cyntią Moreno, Sandra DRA- 

BIK zwyciężyła 18:13 Sulem Urbinę. 60 kg: Karolina GRACZYK wygrała 7:6 z Tiarą Brown, 

Sandra KRUK pokonała 24:17 Lisę PORTER. 75 kg: Katarzyna FURMANIAK przegrała 

15:23 z Franchon Crews. 

Grupa A: Los Angeles Matadors– Astana Arlans 3:2 

Los Angeles, 11.11 

Bantamweight: Raushee WARREN- Khabibulla ISMAIL AKHUNOV WP 

Lightweight: Eric FOWLER- Adlet YEGIZEKOV WP 

Middleweight: Russel LAMOUR- Kanat SLAM WO 

Light Heavyweight: WP Vyacheslav SHABRANSKYY- Ramzjon AHMEDOV 

Heavyweight: WP Javier TORRES- Doszhan OSPANOV 

Grupa A: Venk’y Mumbai Fighters– Dolce & Gabbana 2:3 

Mumbai, 1.11 

Bantamweight: Balbir SINGH- Vitaliy VOLKOV WP 

Lightweight: WP Diwakar PRASAD- Juan Javier CARRASCO HERRERA 

Middleweight: Patrick GALLAGHER- Sergiy DEREVYANCHENKO TKO 5r. 

Light Heavyweight: WP Jasveer SINGH- Nikolajs GRISUNIS 

Heavyweight: Krishan KUMAR- Clemente RUSSO WP 

Kategorie wagowe: 

54 kg– bantamweight 

61 kg– Lightweight 

73 kg– Middleweight 

85 kg– Light heavyweight 

+ 91 kg– Heavyweight 

Str. 35


Dynamo Moskwa– Venk’y Mumbai Fighters 5: 0 

Perm 18.11 

Bantamweight: WP Anvar YUNUSOV – Jitender KUMAR 

Lightweight: WP Eduard HUSAINOV – Siddharth VARMA 

Middleweight: WP Maxim GAZIZOV – Mandeep JANGRA 

Light Heavyweight: WP Eduard YAKUSHEV- Marko CALIC 

Heavyweight: KO 4r. Arslanbek MAKHMUDOV- Trent RAWLINS 

Dolce & Gabbana—Los Angeles Matadors 4:1 

Milano 18.11 

Bantamweight: WP Veaceslav GOJAN- Edwin SANDOVAL 

Lightweight: WP Domenico VALENTINO- Leonid MALKOV 

Middleweight: WP William McLAUGHLIN- Zaal KVACHATADZE 

Light Heavyweight: Rafael DUARTE- Siarhei KARNEYEV WP 

Heavyweight: WP Michał OLAS- Seen TURNER 

Astana Arlans– Bangkok– Elephants wo 

Grupa B: Paris United– Istanbul Bosphorus 3:2 

Paris, 11. 11 

Bantamweight: Geoffrey DOS SANTOS- Selcuk EKER WP 

Lightweight: Ljubomir MARIANOVIC- David Oliver JOYCE WP 

Middleweight: WP Rachid HAMANI – Erol OZKAL 

Light Heavyweight: WP Georges MAYER- Caner SAYAK 

Heavyweight: TKO 3r. Filip HRGOVIC- Yusuf ACIK


Leipzig Leopards– Mexico City Guerreros 4:1 

Leipzig, 12.11 

Bantamweight: Edgar WALTH- Braulio AVILA WP 

Lightweight: WP Artur BRIL- Ramon HIDALGO 

Middleweight: WP Stefan HAERTEL- William WILLIAMS 

Light Heavyweight: WP Kevin KUENZEL- Francisco Javier ORTEGA 

Heavyweight: WP Cornelius SHEEHAN- Mario HEREDIA 

Baku Fires– Wuxi Dragons 5:0 

Baku, 12.11 

Bantamweight: WP Magomed ABDULHAMIDOV- Yuyu DU 

Lightweight: WP Madadi NAGZIBEKOV – Zhengija DENG 

Middleweight: WP Heybulla MURSALOV- Wei LIU 

Light Heavyweight: WP Ramazan MAGOMEDAU- Yunlong SHI 

Heavyweight: WP Abdulkadir ABDULLAYEV- Joseph PARKER 

Istanbul Bosphorus– Baku Fires 2:3 

Istanbul, 18.12 

Bantamweight: Murat TEMUR- Gairbek GERMAKHANOV TKO 4r. 

Lightweight: Bunyamin AYDIN- Semen GRIVACHEV WP 

Middleweight: WP Jaba KHOSITASHVILI – Mahomed NURUDZINAU 

Light Heavyweight: Sardor BEGALIYEV – Azamat MURTUZALIYEV 

WP 

Heavyweight: WP Viktar ZUYEV – Haji MURTUZALIYEV 

Mexico City Guerreros– Paris United 4:0 

Mexico City, 19.11 

Bantamweight: WP Elias EMIGDIO- Alexandr RISCAN 

Lightweight: WP Juan ROMERO- Mehdi SELLAMI 

Middleweight: TD Juan Antonio MERCADO- Adriani VASTINE TD 

Light Haevyweight: TKO 3r. Kennedy KATENDE- Rachid KHADDA 

Haevyweight: WP Juan HIRACHETA- Ibrahim MARIKO 

Str. 37

Polski Związek Bokserski 

ul. Łucka 7/9 

00-842 Warszawa 

tel.: +48 (22) 621-50-94 

tel.: +48 (22) 629-53-96 

fax. : +48 (22) 629-51-88 

sekretariat@pzb.neostrada.pl 

REDAKCJA BIULETYNU: 


880 679 120 

kkrasnicki@wp.pl 

WSPÓŁPRACA: 

Katarzyna Psykała 

Karolina Karwowska 

Janusz Stabno 

Zawodnikom i trenerom, miłośnikom boksu i działaczom oraz tym, którzy przyczyniają 

się do promocji boksu: publicystom i dziennikarzom– redakcja Wokół Ringu 

oraz Zarząd i pracownicy Polskiego Związku Bokserskiego 

życzą 

Zdrowych i pogodnych świąt Bożego Narodzenia, spełnienia marzeń, realizacji 

planów w nadchodzącym– 2012 roku

Bangkok– Elephants wo Grupa B: Paris United - ZOZB.PL

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?