Historia szczeniaczka Alexa - Basia w prasie indyjskiej

A więc to było tak. W niedzielę postanowiłam pójść na spacer do miasta. Daleko nie doszłam. Przechodząc koło pola
ryżowego usłyszałam coś jakby płacz. Najpierw myślałam, że to może koza i już chciałam iść dalej, kiedy znowu coś
zapłakało. Podeszłam bliżej i zobaczyłam ciupeńkiego, chudzieńkiego szczeniaka. Stał zrozpaczony po drugiej stronie
kanału z wodą na skraju pola ryżowego i wydzierał się. Wyglądał jakby chciał wskoczyć do wody. No więc ja w nogi,
zaczęłam szukać mostku, gdzie mogę przejść na drugą stronę. Znalazłam, przeszłam i zaczęłam się przedzierać do
malucha. Znalazłam go, zawołałam, przyszedł, wzięłam go na ręce, przytulił się i uspokoił. Doszłam do wniosku, że ktoś
musiał go tu wyrzucić. Nie możliwe, żeby taki maluch (ok. 5 tyg) sam tu zawędrował. Chodziłam po okolicy i pytałam
ludzi, czy wiedzą skąd może być ten szczeniak. Może ktoś by chciał go przygarnąć? Zupełne niezrozumienie. śmiano się i
dostawałam propozycje, że mam go wyrzucić albo dać innemu psu na pożarcie. I że to "bad dog" bo z ulicy.
No ładnie i co teraz? Ja jestem tu w Ayurveda Eye Hospital i nie mogę do mojego pokoju do szpitala zabrać psa. Ale co
innego mi pozostało? Więc psiaka do siatki plastikowej i przemknęłam się obok 2 security i recepcji do mojego pokoju.
Zamelinowałam biedaka w szafie, co mu się bardzo podobało, zakupiłam
jedzonko w kantynie i karmiłam głodomora po troszeczku, co godzine trochę,
żeby nie dostał skrętu kiszek.
W międzyczasie szukałam w internecie jakiejś animal rescue organisation w
okolicy. Znalazłam w Kollam "People for Animals", jakieś 130 km od
Koothattukulam, gdzie jestem. Na indyjskie układy to daleko, ok 3,5 godz samochodem. Byli też na facebooku
(https://www.facebook.com/People-for-Animals-Kollam-840811579305912/?fref=ts ). Wysłałam im rozpaczliwą
wiadomość z prośbą o pomoc. Za godzinę, o 10-tej wieczorem, był telefon
do mnie z obietnicą zorganizowania pomocy na następny dzień.
Następnego dnia dostałam kontakt do lekarza weterynarza w Kottayam,
który powiedział, że mam przyjechać. To tylko ok 45 km (czyli 1,5 godziny).
Po zabiegach, ostatni shirodhara, gdzie miałam lane litry oleju na głowę,
owinęłam głowę w "turbany" wzięłam taxi i w drogę.
Doktorek czekał z jakimś facetem, jeszcze nie miałam pojęcia, co mnie
czeka. Razem pojechaliśmy do
kobiety, która opiekuje się
psami na jakimś rządowym gruncie. Ma przejąć też mojego Alexa.
Wysiadam z samochodu, a tam już stoi reporter z wielkim aparatem.
Kobiecina kochana, widać że kocha psy. Opiekuje się nimi razem z mężem i
jakąś inną kobietą. Ale miejsce
straszne. Zaraz przy ruchliwej
drodze. Pełno psów w klatkach,
albo na postronkach, jakiś
zadowolony szczeniak biega
Doktorek odkleszcza Alexa
luzem. Widać, że znają się z
doktorem b. dobrze. On dba o psy ze strony medycznej. Opowiedział mi też
parę historii. Pokazał mi psa, którego podejrzewano o wściekliznę. On
uważał, że to nie wścieklizna, tylko psa otruto. Wyleczył go i pies żyje u tej
kobiety.

Nastąpiło uroczyste przekazanie szczeniaka Alexa. Flesze trzaskały, okolica się
zbiegła i ja jako bohaterka i przykład dla narodu indyjskiego znalazłam się w
gazecie. Doktorek opowiadał mi, że są w trakcie organizowania długotrwałej
akcji edukacyjnej. Chcą zmienić podejście ludzi do psów, dotrzeć do ich serc i
nauczyć ich szukania pomocy u weterynarza, a nie pozostawiania chorych czy
zranionych zwierząt swojemu losowi. Był przekonany, że to przyniesie
rezultaty. No tak to się mogę dać wykorzystać. Cierpiałam, jak widać na zdjęciu
w gazecie, jak zostawiałam Alexa, ale z drugiej strony nie miałam mu nic
lepszego do zaoferowania. No i inaczej by nie przeżył, a tu znalazł się u ludzi z
sercem. Acha, miał podkurczoną jedną tylną łapkę.
Wczoraj ukazała się gazeta i w szpitalu już wiedzą, co ja wyprawiam. Koleżanka
widziała w administracji na komputerze wielkie moje zdjęcie. Dziś jedna siostra
była nadzwyczaj miła dla mnie, trzymała mnie długo za ręką i uśmiechała się.
Potem powiedziała mi, że widziała mnie w gazecie.
Nooo, po tygodniu pobytu w Indii już taka kariera. A jeszcze tyle czasu mi
zostało. Może wrócę jako gwiazda Bollywoodu. Ale pewnie nie, bo na tych
zdjęciach wyglądam strasznie nieatrakcyjnie. Ten fotoreporter nie ma pojęcia,
jak się fotografuje kobiety.
Tu jeszcze link na artykuł, jakby ktoś nie dostał:
http://localnews.manoramaonline.com/kottayam/features/barbara-gives-life-to-puppy.html