Μια Διαφορετική Χριστουγεννιάτικη Ιστορία ΔΕΙΓΜΑ

Πέρασα την μεγάλη σκαλιστή ξύλινη εξώπορτα και εκεί η γλυκιά ζέστη
με αγκάλιασε κάνοντας με να ταλαντευτώ για άλλη μια φορά και τα
πακέτα να κινδυνεύσουν και πάλι.
Έσπευσα να τα ακουμπήσω στο μεγάλο τραπέζι μέσης του σαλονιού.
Κάθε λαός έχει το ποτό που πίνει τις γιορτές. Εγώ τέτοια εποχή κάνω
την κατάχρηση και την σπατάλη να ανοίγω και να τελειώνω ένα
μπουκάλι ακριβό κονιάκ. Ελληνικό, όχι γαλλικό όπως ίσως φανταστήκατε
γιατί και το δικό μας είναι γεμάτο βραβεία.
--------------------------------------------------------------------------------------
Β
αριά σιωπή έπεσε στο σαλόνι. Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν κάνοντας
το τώρα να φαντάζει μακρινό και το τότε πιο ζωντανό από
το σήμερα.
Πρώτος ο άγιος συνήλθε, άλλωστε ποιος ήμουν εγώ; Ένας θνητός ένα
τίποτα. Ένα πληγωμένο παιδάκι που θύμωσε γιατί έμεινε από νωρίς
ορφανό και πάλεψε μόνο του να κερδίσει μια θέση στον ήλιο.
-Με χρειάζεσαι, αλλά όχι μόνο για να πιστέψεις σε μένα. Κάτι κακό θα
σε βρει και πρέπει να σε βοηθήσω για να σου ξεπληρώσω την χάρη που
δεν μπόρεσα να σου κάνω.
-Ναι αλλά είμαι μια χαρά, άγιε!
-Και δυο τρομάρες θα έλεγα. Έχεις καθόλου γάλα; Και κανένα κουλουράκι!
-Σοβαρά;
-Άντε κουνήσου!
Ξεκίνησα για την κουζίνα. Ευτυχώς είχα γάλα, εβαπορέ βέβαια αλλά
τέτοιες ώρες… Έπρεπε να ταΐσω και τον σκύλο μου τον Ιάσωνα. Άπλωσα
το χέρι στο σακί με τις κροκέτες και θυμήθηκα τα καλούδια που του
αγόρασα από το μάρκετ. Του έβαλα και από εκείνα στο μεταλλικό πιάτο.
Γύρισα στο σαλόνι, ο Άγιος δεν είχε κουνηθεί από εκεί. Έμοιαζε σαν
ψεύτικος από εκείνους που βλέπουμε στις βιτρίνες.
Ξερόβηξα. Άνοιξε τα μάτια και μου έκανε νόημα να αφήσω το πιάτο
και το ποτήρι στο τραπέζι.
Μου έπιασε το χέρι και ένοιωσα να με διαπερνάει ενέργεια ικανή να
φωτίσει την μισή πόλη. Αμέσως το κεφάλι μου γέμισε εικόνες. Εγώ με
τον σκύλο μου στην αυλή μας να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να ξεκινάμε
χαρούμενοι για κάποιο ταξίδι αναψυχής τώρα στις γιορτές. Η ημερομηνία
στο ραδιόφωνο 25η δωδεκάτου. Μα φυσικά αύριο είναι να