Triumf Niepokalanej

CZYTAJĄC ŚW. MAKSYMILIANA
Paweł Siergiejczyk
Prawdziwa miłość bliźniego
Najnowsza fala muzułmańskich imigrantów, jaka wdziera się do
Europy, i kolejne ataki terrorystyczne postawiły kwestię stosunku do
islamu w centrum refleksji, sporów i dyskusji. Brakuje w tym wszystkim
jednak głosu prawdziwie katolickiego – takiego, jakim mówił chociażby
św. Maksymilian. Brakuje głosu wołającego nie tylko do obrony przed
zalewem wyznawców islamu, ale przede wszystkim do ich nawrócenia.
„Walka z Bogiem była, jest i będzie. Kto postawił
siebie na miejsce Boga, ten idzie przeciw
Panu Bogu. Ale kto kocha Boga, ten kocha
też bliźnich ze względu na Niego. Tylko miłość
może dać przedsionek nieba i u nas jest
ten przedsionek, gdyż wszyscy się kochamy.
Ojcem mamy Boga w Niebie, Niepokalana
jest matką, a Pan Jezus w Przenajświętszym
Sakramencie jest starszym bratem i wszyscy
ludzie do tej rodziny powinni należeć” – mówił
swoim współbraciom z Niepokalanowa
św. Maksymilian Maria Kolbe w pewną lutową
niedzielę 1938 roku (Konferencje świętego
Maksymiliana Marii Kolbego, Niepokalanów
2009, s. 181-182, konferencja nr 127).
„Cywilizacja europejska” – czyli jaka?
Dziwnie brzmią te słowa dzisiaj, gdy coraz
mniej kapłanów mówi o tym, że wszyscy ludzie
powinni należeć do Bożej rodziny, czyli
do Kościoła świętego. Ba, nawet Ojciec Święty
troszczy się głównie o ludzki dobrobyt, zdrowie,
pożywienie, dach nad głową, czyste powietrze
i zielone lasy, ale chyba najmniej o to, co dzieje
się z duszami… Dziwne to wszystko, smutne,
wręcz przygnębiające, bo czasy są takie, że miliony
dusz skazują się na wieczne zatracenie.
Owszem, o miłości bliźniego słyszymy często.
Tyle że pod tym określeniem może się
dziś kryć wszystko: od akcji charytatywnych,
przez dążenie do zniesienia kary śmierci, po
triumf niepokalanej nr 1 (49)
nr 1 (182) styczeń — luty 2016 113