ANNELER GÜNÜ

ANNELER GÜNÜ
Annemiz… Bir can, bir nefes. Başımızın tacı. Yeryüzünün en büyük
hazinesi. Vazgeçemediğimiz yegâne varlık. Affedebileceğimiz tek insan.
Koklamaya doyamadığımız bir çiçek, Kısacası her şeyimiz. Anlatmaya
kelimeler yeter mi?
Bu gün onların günü. Sıkı sıkı sarılma, bir öpücük bir gönül alma, bir
mesaj, küçük bir hediye beraber geçirilecek bir gün belki de. Nice
duyguların birlikte yaşanacağı güzel bir gün. Kim diyebilir ki annemize
yükleyeceğimiz değerler bir güne sığabilir. Böyle bir şeyin olması mümkün
mü ?
Dokuz ay boyunca bizleri karnında taşıyan, geceler boyu bizlere ninni
söyleyen, hasta olunca başucumuzda bekleyen, uzun kış geceleri masallar
anlatan, giydiren yediren, içiren… Annemiz değil miydi? Anneler Günü
yılın her günü de olsa, hakları ödenemez.
Ben böyle bir günün olmasına karşıyım aslında. Neden mi? Hadi biz
anneler günün kutladık, hediyeler aldık, sarıldık, kokladık öptük,
paylaştık, hasret giderdik… Peki, siz hiç düşündünüz mü annesi
olmayanlar ne yapacak. O gün geldiğinde nasıl hissedecekler. Kime
sarılacaklar kimi öpüp koklayacaklar. Kime anne diyecekler. Nasıl
yaşayacaklar bu günü. Yaşadıkları üzüntü kelimelerle tarif edilebilir mi?
Kendilerini dışlanmış hissedecekler. Hüzün ve gözyaşının karıştığı o günü
düşünmek bile istemiyorum.
Bizler annemiz için elimizden ne geliyorsa yapalım, fakat bu nu
yaparken annesi olmayan insanları, evlatlarını kaybetmiş anneleri
düşünerek yapalım. Bir birimizi anlayalım duyarlı olalım.
Sergen TEMİZKAN