1

YIL : 1 SAYI : 1 OCAK 2013 FİYATI: 1 www.hukumdergisi.com 

Emperyalizmanın 

Sanat Ajanı: 

“Muhteşem 

Yüzyıl” 

17 

Bilad-ı Şam 

İslam İnkılabına Hazırlanıyor 

Emperyalizmden 

İran’a: 

“Düşman Görünelim 

Sen Müslüman 

Dostlar Kazan!” 

Suriye 

İslam İnkılabının 

Lideri 

Usame er-Rifâ’î: 

Türkiye Ensar, 

Biz Muhacir 

Fatih’in Son 

Dersiâm’ı 

Muhammed 

Emin Saraç 

05 09 15

Allah Azze ve Celle, “Ey ilim ve izzet libasına 

bürünen Peygamber! ‘Kum fe 

enzir… Kalk ve dünyaya müdahale 

et!” buyurduğunda O (sallallahu aleyhi ve sellem) 

herkesten daha yorgundu ve ashabı da 

azdı. Fakat tereddüt etmedi, vaktin kaç olduğuna 

bakmadı, kalktı ve uyardı; İdeologların 

yalanlarına karşı muhalled hakikati ilan etti. 

Yüreklere Sıbgatellah’ı/Allah’ın boyasını sürdü. 

Evde, sokakta, çarşıda hasılı hayatın her şubesinde 

İslam’a çağırdı; “Sadece İslam”, “Yalnız 

İslam” dedi. “Yer ve gökleri kim yarattı?” 

diye sorulunca koro halinde, “Allah” cevabını 

verenler, Onun haber verdiği yaratan ve yöneten 

Allah’a inanmadı. Mekke, Peygamber-i 

Ekber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) hayata 

müdahil olmasını engelleyemeyince, Ona 

İslam’ın cahiliye örfüyle yeni bir terkibe gitmesini 

teklif etti. Yani Arap-İslam sentezi önerdi. 

Allah Resulü hiç düşünmeden teklifi geri çevirdi. 

Bunun üzerine kapılar, sokaklar üzerine 

kapandı. Mekke dinlemedi, Taif halkı taşladı, 

beşerin ufku daraldı, Allah Azze ve Celle’ye 

giden yol açıldı; Taif dönüşü Nahle vadisinde 

Onu cinler dinledi. Mekke’ye dönünce Müslümanların 

maddi anlamdaki zaafiyetine rağmen 

sistemin mutlaka değişeceği ve “Allah’ın 

Orduları”nın galip olacağı vaadini yineledi. 

Adım adım inkılaba yürüken ashabın korunaklı 

bir bölgesi yoktu. Buna rağmen onlar 

da Allah Resulü gibi hayata müdahil oldular. 

Rahman Suresi nazil olunca Abdullah b. 

Mesud (radiyallahu anh) Dâru’n-Nedve’nin 

önüne gidip, “Dinleyin! İnsanı yaratan Allah 

konuşuyor.” dedi. Ebû Zer de (radiyallahu 

anh) davayı meydanlara taşıdı. Sahabe, yerde 

süründürülürken atın üzerindeki emperyalistlere 

“Mutaffifîn Suresini” okudu: “Veylü’llilmudaffıfîn: 

İktisadi hayatı sömürü üzerine 

kuran zalimlere sonsuza kadar veyl olsun.” 

Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) 

hayatın tam merkezinde durdu. Bâtılı cerhetti, 

Hakk’ı tutup ayağa kaldırdı. Sahabe gibi 

ulema da (radiyallahu anhum) Onun izinde 

yürüdü. Bütün ilmî ve fikrî ameliyelerini, 

“hayatı İslam’a uydurma” esası üzerine bina 

BAŞ YAZI 

ettiler. Ebû Hanife (rahimehullah) ibadet, siyaset, 

iktisat, ceza hukuku başta olmak üzere 

hemen her konuda tam beş yüz bin içtihat 

yaptı. Uluslararası hukuk alanında en hacimli 

ilk kitabı (es-Siyeru’l-Kebîr/Sağîr) Onun 

öğrencisi İmam Muhammed kaleme aldı. 

Roma’nın hukuk fakültelerinden önce hukukun 

esaslarını Mebsût’ta elli üç babta bir araya 

getirdi. Bir filozof bu muhalled kitabı görünce, 

“Haza Kitab-u Muhammedikümu’l-Asgar 

fe Keyfe Kitab-u Muhammedikümu’l-Ekber/ 

Küçük Muhammediniz’in kitabı bu ise, büyük 

Muhammediniz’in ki nasıl olur?” dedi ve iman 

etti. 

Devlet-i Aliyye’nin ahir ömründe dinle 

devletin birbirinden ayrılma süreci başlayınca 

muvazene bozuldu. Hocaların önemli bir bölümü 

medreseye çekilip ibareyle meşgul oldu. 

Onların boşalttığı siyaset, iktisat, ceza hukuku 

dahil hemen her alanda “münevverler” diye 

iştihar eden zümre konuştu. Bunların kahir 

ekseriyeti Batı’nın gönüllü kültür ajanı çıkınca 

Hak’tan yana olduğunu iddia eden ve kendilerine 

İslamcı denen yeni bir taife türedi. İslamı 

yaşanan bir din olmaktan ziyade, konuşulan 

bir tasavvur olarak gören bu zümrenin elinde 

din, sabitelerini yitirdi. Hayatın kendisine uyduğu 

“İslam”dan, hayata uyan “İslam” moduna 

geçildi. Batıdaki sekülarist yapı olduğu 

gibi İslam coğrafyasına taşındı, ulema umuru 

dünyadan anlamayan zümre olarak addedildi. 

İlahiyat Fakülteleri ise bu savrulmanın neticesi 

olarak ortaya çıktı. Medrese gitti, ilahiyat 

geldi. Eskiyi, yenilenememekle eleştiren ilahiyat, 

yeni olarak sadece selefi tenkit etti. Siyasî, 

ictimaî konularda görüş beyan etmemede ısrarcı 

oldu. Ulus merkezli faşist yapılanmaların 

İslam nazarından hal çaresinin nasıl olduğuna 

dair tek bir tez hazırlamadı. Bilad-ı İslam’da 

ümmetin kanının aktığı bir dönemde “kadının 

özel halini” müzakere etmek için toplandı. 

Namazın sünnetlerini saymaktan aciz 

olan İslamcı ise, “mutlak müctehit” gibi her 

mevzuda hüküm beyan etti. İslam’a göre siyasi 

ve ictimaî mevzuların hal çaresinin nasıl 

olacağını ya da olmayacağını o belirledi. Sadece 

ilim meclislerinde konuşulması gereken 

mahrem mevzuları gazeteye, televizyona taşıdı. 

Allamelerin “Lâ edrî/bilmiyorum” dediği 

mevzularda “bana göre…” diye söze başlayıp 

“yıldırım fetva”lar neşretti. Ulemanın sadece 

dersle meşgul olması onu daha da cesaretlendirdi. 

Medrese sustu, İslamcı konuştu. İşte 

“İnkişaf” mecmuası, böyle bir zamanda yayın 

hayatına başladı. Ne var ki bazı Müslümanlar 

varlığından rahatsız oldu, onu durdurmanın 

yollarını aradı, ilgili müesseseden derginin 

isim hakkını satın alıp hakkımızda dava açtı. 

Uzun zaman devam eden mahkemeler neticesinde 

İnkişaf’a ara verildi. O sıra da Cemali 

bir tecelli oldu. Yeni Süleymaniye’miz; İfam 

kuruldu. Şimdi ilk mezunları farklı halkalarda 

Beydavî, Nesefî, Müslim, Hidaye, Cami gibi 

üst dersleri okutuyor. İnkişaf birdi. İfam’la yüz 

olarak geri döndü. İnkişaf’ta yazılan mevzular 

şimdi İfam’da müzakere edilmekte. 

“Hüküm”, İnkişaf’tan biraz farklı olarak 

hayatın fikir ve aksiyon cephesinde duracak. 

Ulemayı, umûr-u dünyaya müdahil olmaya, 

tepetaklak olmuş ehramı yeniden temelleri 

üzerine oturtmaya davet edecek. İslamcıya, 

her durumda İslam’ın varlığından rahatsız 

olan küfür yobazına ve muazzez Müslümana 

ayrı ayrı beyanda bulunacak. Hüküm, İslam 

nazarıyla neyin, nasıl olması gerektiğini anlatacak. 

İslamcıların oluşturduğu, “kayıtsız yaşam 

alanı”nı sorgulayacak. İdeolojilerin sorun ürettiği, 

sistemlerin sarsıldığı, İslamcıların farklı 

zarflar içerisinde “İslam” diye onun, bunun yorumunu 

arz ettiği bir zamanda “sadece İslam”, 

“yeniden İslam” diyecek. Allah Resulü’nün genel 

hatlarıyla tayin ettiği, müçtehit imamların 

ise tedvin ve tafsil ettiği İslam’ı anlatacak. Her 

şeyin değişebileceğini fakat hükmün asla değişmeyeceğini 

ilan edecek. 

Hüküm, varoluş gayesine münasib bir şekilde 

“İşte iz, geliniz!” diyebilirse kendini başarılı 

addedecektir. Gayret bizden, muvaffakıyet 

Allah Teala’dandır. 

İhsan ŞENOCAK 

isenocak@hukumdergisi.com 

Sahibi ve Sorumlu Yazı İşleri Müdürü 

Erdal ULU 

Genel Yayın Yönetmeni 

Enes GÜR 

Editörler 

Yusuf ZİYA MERMERTAŞ 

Muhammed Fatih DEMİRTÜRK 

01 

OCAK 2013 

YIL: 1 SAYI: 1 OCAK 2013 

Yayın Danışmanı 

İhsan ŞENOCAK 

Yayın Kurulu 

Ahmet YAZICI, Halid İSTANBULLU, 

Recep YILDIZ, Selim SEYHAN, Fahri TEPE 

Abdullah KADIOĞLU, Mahmut Sami GÜLCÜ 

Tashih 

Yücel SARIOĞLU 

Grafik-Tasarım 

www.globalgrafik.com 

Yazıların ilmi, fikri ve hukuki sorumluluğu yazarlara aittir. 

Dağıtım Sorumlusu 

Sezai USLU 

Tel: 0212 999 97 96 / Cep: 0506 441 19 79 

Baskı 

İhlas Gazetecilik A.Ş 

Dağıtım 

YAYSAT 

Yönetim Yeri: Atikali Mah. Müezzin Bilal Sk. No: 16/3/3 Fatih / İSTANBUL 

e-mail: info@hukumdergisi.com www.hukumdergisi.com 

Merkez Mah. 29 Ekim Cad. 

İhlas Plaza No:11 A/41 34197 Yenibosna/İstanbul 

Yayın Türü- Aylık Yerel Süreli 

www.hukumdergisi.com

YARDIMCINIZ ALLAH (azze ve celle) OLUNCA... 

Bilad-ı Şam 

İslam İnkılabına 

Hazırlanıyor 

Suriye’de kardeşlerimiz acılar mahşerinde kaç bin defa bir buçuk milyarlık ümmeti hesaba katarak, 

“Bizi kurtarın/bize yardım edin!” diye çağrıda bulundu fakat çığlıkları İran severlerin dehlizlerinde ya da 

onları Ehl-i beyt olarak tanıtan taifenin stüdyolarında kayboldu. İslamcılar daha önemli(!) bahisleri olduğundan 

haber bültenlerinde, manşetlerinde onlara yer ayıramadı. Ya da 500 ölümlü bir katliamı bir trafik kazası 

çapında haber yaptılar. 

u İhsan ŞENOCAK 

isenocak@hukumdergisi.com 

Onlarca yıl Nusayri zulmüne maruz 

kaldılar. Malları talan edildi, camilerdeki 

ders halkaları tehdit olarak algılandı. 

Çocukları yüksek binaların tepelerinden 

yollara savruldu. Anne karnındaki çocukları 

katledildi. Hama’da on binlercesi şehid oldu. 

Baas rejiminin katliam ajandasını bilen 

Müslümanlar yola, “her şeye hazırız.” diyerek 

çıktı. Bir anda “Özgür Suriye Ordusu” oluştu. 

İslam gençliği ÖSO’nun tugaylarına koştu. 

Arkasına İran, Rusya ve adına Hizbullah 

denen örgütü alan Beşşar, babası ve amcası 

gibi zafer kazanacağını düşündü fakat her gün 

yeni yenilgi haberleri aldı. Taburları, tugayları 

düştü, şehirlerde hakimiyeti kaybetti. Elinde 

sadece hava gücü kaldı. 

Şam, Halep, Hımıs, … şimdilerde insanlık 

tarihinin, en şeni’ katliamlarından birine 

tanıklık ediyor. Çocuklar, kadınlar, yaşlılar feryad 

ediyor. Okullar, çarşılar boşalmış. Atölyeler, 

fabrikalar çalışmıyor. Şu fikir inhitatına bakın 

ki, tek bilgi kaynağı İran ve Hizbullah olan 

bazı Müslümanlar, bu vahşete duyarsız kalmakla 

yetinmiyor, mazlumları da Amerikancı 

olmakla itham ediyor. Aşağıdaki mısra sanki 

tam da bu hadiseyi izah etmek için söylenmiş: 

“Sorsalar mağdurunu gaddar kendin gösterir.” 

Müslümanlara hitap eden gazete ve televizyonları 

idare eden yazar-çizer taifesinin bir 

kısmı, açıkça Esed’ten yana tavır alarak sadece 

zahiren İslam’la alakası olduğunu bir kez 

daha tescil eden İran’ı tezkiye etmeye devam 

ediyor. (Hiçbir hadiseyi küçümseme amacımızın 

olmadığını, bütün bir alem-i İslam’ı 

misak-ı milli olarak kabul ettiğimizi ilanen 

söyleyelim). Bilad-i İslam’da birkaç şehit için 

nümayişler düzenleyenler günde yüzlerce kişinin 

şehit olduğu suriye cihadına karşı sükut 

orucuna büründü; hissetmiyor, görmüyor, 

duymuyor, konuşmuyor. Kur’an-ı Hakim’in 

ifadesiyle, sağır, dilsiz ve kör oldular. Diğer bir 

grup ise hakikati tahrif ediyor, gaddarı mazlum; 

mazlumu da gaddar olarak gösteriyor. 

Camileri bombalayan, ulema, avam ayırımı 

yapmadan Müslüman’ın boğazını kesen ya da 

onu kurşuna dizen İran, Beşşar ve Hizbullah’ı 

hakperset; mazlum ümmetin, yıkılan camilerin, 

ırzına geçilen kadınların hesabını soran, 

Allah Azze ve Celle’nin adını yücelten Özgür 

Suriye Ordusu’nu ise Amerikancı olarak haber 

yapıyor: “Müşkül budur ki, suret-i haktan zuhur 

ede.” 

Hakikat, ancak bu kadar çarpıtılabilir. Hz. 

İsa adına İseviliği tahrif edenler, şimdi İslam 

adına hakikati tahrif etmekle meşgul. En zor 

zamanlarda dahi kardeşlerinin yanında yer 

alan, varını yoğunu onlarla paylaşan, kıtalar 

arası yardım kafileleri düzenleyen bu ümmet, 

evi bombalanan muzdariplere, eşini ve çocuklarını 

kaybeden biçare kadınlara, yavrusuna 

süt bulamayan babalara karşı kayıtsız kaldı, 

onları acılarıyla baş başa bıraktı. 

Suriye’de kardeşlerimiz acılar mahşerinde 

kaç bin defa bir buçuk milyarlık ümmeti 

hesaba katarak, “Bizi kurtarın/bize yardım 

edin!” diye çağrıda bulundu fakat çığlıkları 

İran severlerin dehlizlerinde ya da onları Ehl-i 

beyt olarak tanıtan taifenin stüdyolarında 

kayboldu. İslamcılar daha önemli(!) bahisleri 

olduğundan haber bültenlerinde, manşetlerinde 

onlara yer ayıramadı. Ya da 500 ölümlü 

bir katliamı bir trafik kazası çapında haber 

yaptılar. Onlar aslında bu tavırlarıyla kendileri 

katında hangi sözün daha bağlayıcı olduğunu 

gösterdiler. Kur’an’ın, “Size ne oldu da Allah 

yolunda ve ‘Rabbimiz! Bizi, halkı zalim olan 

bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip 

gönder, bize katından bir yardımcı yolla!’ diyen 

zavallı erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda 

savaşmıyorsunuz!” (Nisâ 75) çağrısına 

mutaassıb bir Ayetullah’ın sözü kadar önem 

atfetmediler. 

www.hukumdergisi.com OCAK 2013 02

HALİD 

Halid… Hımıs’ta, Halid b. Velid 

(radiyallahu anh)’ın kabrine yakın 

bir evde dünyaya gelmişti. Babası, 

“Hz. Halid gibi olur”, dağılan İslam 

ordularının önüne geçer, Onun gibi, 

“Hz. Muhammed’e şahadet/cennet 

karşılığında biat edenler gelsin.” der, 

hezimeti zafere çevirir temennisiyle 

ona büyük sahabinin adını vermişti. 

Hımıs’taki haberleri Halid’ten 

alır, emanetleri onun vasıtasıyla 

mazlumlara ulaştırırdık. Bazen gece 

iki de, bazen ders esnasında, bazen 

de fecirde arar yani -elektriğin olmadığı 

şehirde- nerede bir jeneratör 

bulur telefonunu şarz ederse oradan 

telefon açar, ihtiyaçları bildirirdi. 

Her telefonda yeni şehit haberleri verir, 

dünyada kalmasına hayıflanırdı. 

Konuşmayı sonlandırırken, “Hocam 

bir dakika, kapatmayın! Ben dua 

edeyim siz de amin deyin derdi: ‘Allahım! 

Beni şehadetle rızıklandır!” 

Halid’le en son Kasım ayının 

ilk günlerinde konuşmuş, “bu ayın 

emanetini falan kardeşimizle gönderiyoruz.” 

demiştim. Haftalar geride 

kaldı. Ne emanetçi ne de ben ulaşabildim. 

Halid de şehit oldu. 

Hımıs’lı mürşid Said Kahil’in öğrencisi, 

İmam Kevserî’nin muhibbi, 

ilim talebesi Halid mi Amerikancı? 

Kim Amerikancı? 

Düşünceleri Ehl-i Sünnet dışı havzalarda 

teşekkül edenler, “Bu bizim mücadelemiz 

değil.” dedi. Hımıs’ta, “komutanımız Hz. Muhammed” 

diye yürüyen İslam gençliğine emperyalizmadan 

aidiyet noktaları buldular(!). 

Beşşar’ın lojistiğinde onunla birlikte “Bunları 

ABD sokağa çıkardı.” diye kulis yaptılar. Yani 

yıllarca “En büyük cihad zalim sultanın karşısında 

hakkı söylemektir.” diyenler, “Esed’ten 

başka ilah yoktur.” diyen Şebbiha’yı İslam 

gençliğine tercih etti. Müslümanları Amerikancı 

olmakla itham etti. 

Okuma yazma bilmeyen, dağlarda yıllarca 

çobanlık yapan, köyündeki kızlara şebbihanın 

tecavüz ettiğini, Esed’in askerlerinin 

köy camisini tankla yakıp yıktığını duyunca, 

koyunlarını bırakıp, Özgür Suriye Ordusu’nun 

saflarına katılan, cihad ederken şehid düşen 

genç mi Amerikancı? 

Kötürüm dedesinin gözleri önünde on 

sekiz Suriye askerinin ırzına geçtiği, yaşadıklarının 

etkisinden kurtulamayıp gazla kendisini 

yakan Hama’lı kız mı Amerikancı? 

Şam’da Ebû İsa komutasındaki Liva-u 

Sukuri’ş-Şam’ın (Şam şahinleri tugayı) bir 

bölüğünde nöbet bekleyen, kendisine hangi 

taburdan olduğu sorulduğunda, “Nereye ait 

olmamızın ne önemi var. Biz, İslam’ın askerleriyiz. 

Allah’ın dinini yüceltmek için cihad ediyoruz.” 

diyen genç mi Amerikancı? 

Haleb’in, Şam’ın minberlerinde şehadeti 

anlatan mücahit imamlar mı; okullarını terk 

edip Özgür Suriye Ordusu saflarına katılan 

muazzez İslam gençleri mi, kim Amerikancı? 

Liva-u Sukuri’ş-Şam komutanına gelip 

cihad etmek için tabura alınmasını isteyen 

silah yetersizliğinden dolayı talebi karşılanamayınca 

yere kapanıp ağlamaya başlayan, bir 

müddet sonra toparlanıp komutana, “Neden 

cennete girmeme engel oluyorsun? Vallahi 

Cennetin kokusunu alıyorum.” diyen, ısrarları 

üzerine kendisine bir silah temin edilen ve ilk 

çatışmada şehit olan on beş yaşındaki genç mi 

Amerikancı? 

Gayeleri Allah Azze ve Celle, düsturları 

Kur’ân-ı Kerîm, komutanları Hz. Muhammed, 

idealleri büyük İslam inkılabı, yaşadıkları ise 

kah Bedir, kah Uhud olan mustakîm müminler 

mi Amerikancı? 

Onlar Kadisiye’de değiller fakat anaları 

Allah Rasulü’nün övgüsüne muhatab olan 

büyük İslam kadını Hz. Hansa gibi… Kadınları, 

kızları ölüme meydan okuyor; erkeklerinin 

şehadetleriyle iftihar ediyorlar. Bilad-ı Şam’da 

Umm-u Halid’ler, Ümm-u Ali’ler destanlar yazıyor. 

Şam’da Umm-u Davud adında bir İslam 

kadını… Ziyaretçilerine oğullarının şahadetlerini 

anlatıyor, o konuşuyor dinleyenler ağlıyor. 

Onda ise tek damla yaş yok, tam bir teslimiyet 

hali… Kendisine, “bütün bunlardan elem duymuyor 

musun?” diye sorulduğunda“Elbette 

Gayeleri Allah Azze 

ve Celle, düsturları 

Kur’ân-ı Kerîm, komutanları 

Hz. Muhammed, 

idealleri büyük İslam 

inkılabı, yaşadıkları ise 

kah Bedir, kah Uhud 

olan mustakîm müminler 

mi Amerikancı? 

03 

OCAK 2013 


acı çekiyorum… Anneyim ben, yüreğim yanıyor 

fakat ağlarsam mücahitlerin moralleri 

bozulur, ecrim azalır. Bu yüzden sabrediyorum. 

İntizar halindeyim. Her an bana da sefer 

emrinin gelmesini ve yavrularımla Cennet-i 

A’la’da bulaşmayı özlüyorum.” şeklinde cevap 

veriyor. 

Belki de Ümm-u Davud hiç okula gitmedi. 

Cihadın ne olduğunu bir kitaptan da 

öğrenmedi. İman ve amel-i salih ona öyle bir 

makam verdi ki bizzat kendisi kitap oldu. Şimdi 

siretiyle okumasını bilene İslam’ın ne olduğunu 

ve nasıl anlaşılması gerektiğini öğretiyor. 

Bilad-ı Şam’da şehirlerin en işlek yeri 

makberler... Makberlerde bölük bölük içtimalar 

var. Defin esnasında gençler Abdullah 

b. Cahş (radiyallahu anh) gibi dua ediyor: “Ya 

Rab! Şahadeti, kardeşimize nasip ettiğin gibi 

bize de ikram et, bizi o büyük devletten mahrum 

etme!” 

Müslümanların yaşadığı mahallelerde 

dükkanlar kapalı, açık olanlarda ise hemen hemen 

satacak mal kalmadı. Rejim, hava bombardımanında 

ekmek fırınlarını ilk vurulacak 

hedefler arasında gördüğünden yüzbinlik şehirlerde 

halen vurulmamış birkaç fırın kaldı. 

Halk temel besin kaynağı olan ekmeğe dahi 

ulaşmakta güçlük çekiyor. Bir kişiye yetecek 

bir çorbayı altı kişi yiyor. Yine de sofralardan 

hamdederek kalkıyorlar. 

Türkiye’de birilerinin varlıklarından rahatsızlık 

duyduğu konteyner kent… Her bir 

konteynerda ayrı bir acı, ayrı bir hikaye var. 

Kimi eşini, kimi oğlunu, kimi bütün bir ailesini 

kaybetmiş. Kimi tecavüze uğramış, şuurunu 

yitirmiş. Kiminin korkudan dili tutulmuş. Evleri, 

mülkleri yerle bir olmuş. 

Konteyner kentte ak sakallı bir ihtiyar... 

Yüzünde iman ve tevekkülün derin izleri var. 

Bir kenarda oturmuş elinde tesbih evradıyla 

meşgul oluyor. Yanına varıp selamdan sonra 

halini soruyorsunuz. Yaşadıklarını ve yaşananları 

anlatıyor. Sonra müftehir bir eda ile 

Konteyner kentte bir 

Perşembe günü… Çocuklara 

çikolata ve helva 

dağıtılıyor. On yaşlarındaki 

bir kız çocuğuna da helva 

uzatıyorlar. Israrlara rağmen 

geri çeviriyor. Sonra 

öğreniliyor ki ümmetin bu 

yetimi nafile oruç tutuyor. 

Zafere Kadar... 

oğullarının şahadetinden bahsediyor. Allah ve *** 

Rasul davası için geride kalan çocuklarını da Bir tarafta ‘idealimiz İslam inkılabı’ diyen 

meydana gönderdiğini söylemeyi ihmal etmiyor. 

Akla gelebilecek muhtemel sorulara cevap teyner kentteki aksakallı derviş, on yaşında, 

gençler, dört şehid anası Umm-u Halid, kon- 

kampta nafile oruç tutan kız çocuğu; karşıda 

babında ise şunları söylüyor: “Muhallefundan 

ise yüzde sekizlik bir kemiyetle Müslümanlara 

hükmeden, camileri yıkan, ulema, avam 

(cihattan geri kalanlardan) değilim. Şehit yavrularımın 

emanetleri olan kadın ve çocukları 

ayırımı yapmadan Müslüman katleden rejim, 

himaye etmek için buradayım.” 

İran ve Amerika’nın işgal ettiği yerlerde hep 

Konteyner kentte bir Perşembe günü… 

kazançlı çıkan Ehl-i Sünnet muarızları, Sizce 

Çocuklara çikolata ve helva dağıtılıyor. On yaşlarındaki 

bir kız çocuğuna da helva uzatıyorlar. Bütün cepheler dağılsa da, maaşlı ay- 

kim Amerikancı?! 

Israrlara rağmen geri çeviriyor. Sonra öğreniliyor 

ki ümmetin bu yetimi nafile oruç tutuyor. bilad-ı Şam büyük bir inkılaba 

dınlar doğruya yanlış, yanlışa doğru dese de, 

hazırlanıyor. 


05 

Emperyalizma planlarını 

azınlık olan 

Şiilere yeni yayılma 

alanları hazırlamak 

ve Ehl-i Sünnet Müslümanlarını 

farklı 

değerleri öne çıkararak 

yeni parçalara 

ayırabilmek esası üzerine 

tasarlamaktadır. 

Bunun için hemen her 

kesimden müslümanın 

nefretini kazanan ABD 

ve İsrail, İran’la düşman 

görünerek, İran’ın Ehl-i 

Sünnet Müslümanları 

nezdinde itibar kazanmasını 

temin etmektedir. 

Yani emperyalizma 

icraatlarıyla İran’a, “Sürekli 

düşman görünelim 

ki sen yeni dostlar kazan.” 

demektedir. 

OCAK 2013 

Emperyalizmden İran’a: 

“Düşman Görünelim 

Sen Müslüman 

Dostlar Kazan!” 

u Halit İSTANBULLU 

histanbullu@hukumdergisi.com 

Ümmetin siyasi, ve ictimai manada Emperyalizma, kendi menfaatleri çerçevesinde 

kurduğu dengeyi koruyabilmek 

yek vücut olduğunun muşahhas 

sureti olan Osmanlı’nın mirasına için, elini sahnede Ehl-i Sünnet Müslümanların 

sahip çıkan bir Türkiye ile İran’ın karşı karşıya 

yaşadığı devletlere, mahfilde ise İran’a 

geleceği malumdu. Bu malumiyet belli uzatmakta. Fakat zaman zaman da iki yüzlülüğünü 

çevrelerin hakikati tahrif ameliyelerine rağmen, 

örtememekte. Emperyalizma, geçen 

bugün o derece zahir olmuştur ki, en asırda Anadolu’yu, Mısır’ı, Şam’ı, Hindistan’ı 

basit nazarla dahi iki devlet arasındaki derin işgal etti fakat Şii nufusun yoğun olduğu yerlere 

ihtilafı görmek mümkündür. 

neredeyse hiç müdahil olmadı. (Ehl-i 

Aynı idealleri taşıdığımızı zannettiğimiz, 

Sünnet tarafından ehl-i kıble olarak görülen 

bütün olanlara rağmen kucakladığımız ve İslam dairesi içerisinde kabul edilen Şiile- 

İran gördük ki bir yüzüyle ümmet coğrafyasında, 

re emperyalizmanın müdahil olmaması her 

diğeriyle ise şer cephesinde yer al- 

Müslüman için sevindirici bir durumdur.) 

makta. Yani sahnede farklı, mahfilde farklı Çünkü Batı için asıl tehlike İslam coğrafyasındaki 

bir İran var. Surette ABD ve İsrail’le derin bir 

büyük çoğunluğu temsil eden Ehl-i 

anlaşmazlık içerisinde olan fakat ABD’nin Sünnet’tir. Bu yüzden emperyalizma planlarını 

işgal ettiği yerlerde her nasılsa sürekli kazanan, 

azınlık olan Şiilere yeni yayılma alanları 

kendisine atiyyeler verilen bir İran… hazırlamak ve Ehl-i Sünnet Müslümanlarını 


farklı değerleri öne çıkararak yeni parçalara 

ayırabilmek esası üzerine tasarlamaktadır. 

Bunun için hemen her kesimden müslümanın 

nefretini kazanan ABD ve İsrail, İran’la 

düşman görünerek, İran’ın Ehl-i Sünnet 

Müslümanları nezdinde itibar kazanmasını 

temin etmektedir. Yani emperyalizma icraatlarıyla 

İran’a, “Sürekli düşman görünelim 

ki sen yeni dostlar kazan.” demektedir. 

İran ve Şia ile alakalı bu değerlendirme 

Müslümanların mevcut algılarına aykırı olduğundan 

bazı zihinlerde idrak sıkıntısına 

yol açabilir. Bu yüzden hadiseyi örnekler 

bağlamında muşahhaslaştıralım: 

ABD, zahirde İran’a nisbetle Ehl-i Sünnet 

Müslümanların çoğunlukta olduğu devletlere 

daha yakın duruyor. Ne var ki aynı 

ABD işgal ettiği Irak’tan çekilirken yönetimi 

İran’la her nevi birlikteliği olan Şiilere bıraktı. 

Nuri el-Malikî’nin hukuksuz uygulamalarından 

bunalan halk Saddam’ı arar hale geldi. 

İhvan-ı Müslimin’e yakınlığı ile bilinen 

Tarık el-Haşimî idama mahkum edildi. Sunnilerin 

yaşadığı bölgelerden sürekli katliam 

haberleri geliyor. 

Lübnan, İran devrimini desteklemek 

için kurulan Hizbullah’ın kontrolünde. 

Suriye’de iktidar onlarca yıl önce azınlık 

olan Nusayriler’e teslim edilmişti. En zalim 

idarecilerin dahi yapmaya cüret edemeyeceği 

katliamları Batı, Nusayriler eliyle yaptı. 

Dün Hama, Hıms yerle bir edildi. Bugün 

aynı azınlık kendisini iş başına getiren emperyalizmanın 

gizli, İran’ın ise açık desteğiyle 

Müslüman katliamına devam ediyor. 

Ehl-i kıble nazarıyla baktığımız Şia hakkında 

böyle bir mütaala, “ümmet bilincine 

ne kadar uygun?” diye sorabilirsiniz. Aslında 

bu soruyu, yazıyı yazmadan önce ben de 

kendime sordum. Fakat bina çökerken çatlayan 

duvarlara mücamele yapmanın büyük 

kayıplara yol açacak olması beni bu satırları 

yazmaya icbar etti. İsterseniz hadiseye 

Şam’da, Halep’te ya da Hama’da “Özgür Suriye 

Ordusu” saflarında savaşan mücahitler 

zaviyesinden bakalım. Geçen yıla kadar 

onların araba, ev ve işyerlerinin camlarında 

Hizbullah lideri Nasrallah’ın posterleri asılıydı. 

Şii olduğuna bakmadan onun zaferiyle 

iftihar ederlerdi. Hatta Butî’nin duasından 

etkilenip, “Ya Rab! beni Nasrallah’ın bedeninde 

bir parça yap” diye dua edenler de 

vardı. Fakat aynı Nasrallah, aynı Müslümanları 

Lübnan’da mülteci, kendi topraklarında 

ise mukim olarak hunharca katletti. Şimdi 

onlar, muzaffer olması için dua ettikleri 

“Hizbullah”a “Hizbuşşeytan”, Nasralllah’a 

“Nasrallât” diyorlar. 

Ehl-i Sünnet, Şia’yı her şeye rağmen 

tarihin hemen her döneminde defalarca 

kucakladı. Yakın dönemde Ehl-i Sünnet’e 

mensup bazı alimler, “Mukaren Fıkıh” kapsamında 

Şia Fıkhını da okuttu. Son dönemde 

telif edilen İslam Fıkhı kitaplarının bir 

kısmında Şia fıkhı’na yer verildi. Mustafa 

es-Sibaî (rahimehullah) akademik hayatı 

boyunca gerek dersleriyle, gerekse de eserleriyle 

rıza-i ilahi için bu oluşumu destekledi. 

Fakat Merhum, Şii alimlerin gerçek hayatta, 

ittihad-i İslam gündemli meclislerdeki konuşmalarının 

zıddına davrandıklarına şahit 

olunca yine ilah-i rıza için desteğini çekti. 

Hoca, Şia’nın söz-amel farklılığına müşahhas 

bir örnek olarak 1953 yılında Sur şehrindeki 

evinde ziyaret ettiği Şii alim Abdulhüseyin 

Şerefuddin’den bahseder. Evde, ittihad-ı 

İslam için neler yapılabileceği konuşulur. 

Belli esaslarda anlaşma da sağlanır. Her iki 

taraftan alimlerin birbirlerini ziyaret etmeleri 

ve bu yakınlaşmayı temin edecek eserlerin 

telif edilmesi öncelikle yapılması gerekenler 

ABD, zahirde İran’a 

nisbetle Ehl-i Sünnet 

Müslümanların 

çoğunlukta olduğu 

devletlere daha yakın 

duruyor. Ne var 

ki aynı ABD işgal ettiği 

Irak’tan çekilirken 

yönetimi İran’la her nevi 

birlikteliği olan Şiilere bıraktı. 

Nuri el-Malikî’nin 

hukuksuz uygulamalarından 

bunalan halk 

Saddam’ı arar hale geldi. 

İhvan-ı Müslimin’e yakınlığı 

ile bilinen Tarık el- 

Haşimî idama mahkum 

edildi. Sunnilerin yaşadığı 

bölgelerden sürekli 

katliam haberleri geliyor. 


Mahmud Şeltut 

Şia, amel planında muahede 

esaslarını değil, gizli 

ajandasını esas aldı. Muhammed 

Takî el-Kummi 

adındaki Şii bir alim 1945 

yılında Kahire’de “Dâru’t- 

Takrib beyne’l-Mezahibi’l- 

İslami”yi kurdu. Kurumun 

amacını, Ehl-i Kıble’yi tevhit 

etmek olarak açıkladı. Sunni 

alimlerin bir kısmı da zahirde 

iyi niyet taşıyan bu kurum 

içerisinde görev alarak katkı 

sağladı. Dâru’t-Takrib’in yayın 

organı olan “Risaletü’l-İslam” 

mecmuası Ezher Rektörü 

Mahmud Şeltut’un verdiği bir 

fetva ile kurumun gizli ajandasını 

deşifre etti. Sahabeye 

sövmekten vazgeçmeyen Şia, 

Ezher Rektörü olan Şeltut’a; 

“Ehl-i Sünnet mezhepleri gibi 

İmamiyye ya da İsna Aşeriyye 

Şiası olarak anılan Caferiyye 

mezhebinin hükümleriyle de 

amel etmek caizdir. Müslümanlar 

bunu bilmeli ve bazı mezhepler 

hakkında taassuptan 

kurtulmalıdırlar.” (Mahmud Şeltut, 

Fetva Tarihiyye, Risaletü’l- 

İslam, XI, 1378/1959 s. 227) 

şeklinde fetva verdirmeyi başardı. 

Pek çok Şii, bu fetvayı 

kitaplarının ilk sayfalarına aldı. 

Fetvanın etkisiyle bazı sunni 

gençler şiî oldu. 

İran devriminden sonra İslam 

gençliği, şiileri, “Ne Sünniler ne 

Şiiler yaşasın İslam ümmetinin 

birliği” ifadesiyle kucakladı. 

Mustafa Sıbai 

olarak not edilir. Sibaî bu çerçevede bir takım 

girişimlerde bulunur, Beyrut’ta Şia’nın 

önde gelen isimlerini ziyaret eder. Ne var 

ki bir zaman sonra ittifakın müessisi kabul 

edilebilecek Abdulhüseyin’in, Ebu Hureyre 

(radiyallahu anh) hakkında sövgülerle dolu 

bir kitap neşrettiğini görür. Sıbaî’nin başlattığı, 

Şia ile Ehl-i Sünnet’in ittihad-ı İslam 

ameliyesi öncekilerde olduğu gibi yine Şiilerin 

sözlerine muhalif amelleriyle inkıraza 

uğrar (Sibaî, es-Sünne ve Mekânetuha fi’ş- 

Şeriati’l-İslamiyye, Beyrut, 1985, s. 8-10). 

Şia, amel planında muahede esaslarını 

değil, gizli ajandasını esas aldı. Muhammed 

Takî el-Kummi adındaki Şii bir alim 1945 

yılında Kahire’de “Dâru’t-Takrib beyne’l- 

Mezahibi’l-İslami”yi kurdu. Kurumun amacını, 

Ehl-i Kıble’yi tevhit etmek olarak açıkladı. 

Sunni alimlerin bir kısmı da zahirde 

iyi niyet taşıyan bu kurum içerisinde görev 

alarak katkı sağladı. Dâru’t-Takrib’in yayın 

organı olan “Risaletü’l-İslam” mecmuası 

Ezher Rektörü Mahmud Şeltut’un verdiği 

bir fetva ile kurumun gizli ajandasını deşifre 

etti. Sahabeye sövmekten vazgeçmeyen Şia, 

Ezher Rektörü olan Şeltut’a; “Ehl-i Sünnet 

mezhepleri gibi İmamiyye ya da İsna Aşeriyye 

Şiası olarak anılan Caferiyye mezhebinin 

hükümleriyle de amel etmek caizdir. 

Müslümanlar bunu bilmeli ve bazı mezhepler 

hakkında taassuptan kurtulmalıdırlar.” 

(Mahmud Şeltut, Fetva Tarihiyye, Risaletü’l- 

İslam, XI, 1378/1959 s. 227) şeklinde fetva 

verdirmeyi başardı. Pek çok Şii, bu fetvayı 

kitaplarının ilk sayfalarına aldı. Fetvanın etkisiyle 

bazı sunni gençler şiî oldu. 

İran devriminden sonra İslam gençliği, 

şiileri, “Ne Sünniler ne Şiiler yaşasın İslam 

ümmetinin birliği” ifadesiyle kucakladı. 

Hadiseye dair hükmü, realite yerine, sadece 

emperyalizmanın surette İran’la kesintisiz 

bir krizi tercih etmesine bakarak tayin 

edenler, ray değiştirdi. Şia’nın gizli ajandası 

çerçevesinde yaptığı ihanetlere bakmadan 

onu desteklemeyi tercih etti. Filozofların Yunan 

Felsefesi’ne ait metinleri Arapçaya aktarırken 

“felsefe” kelimesini “hikmet” olarak 

tercüme etmeleri gibi, onlar da, Şia’yı, Ehl-i 

Beyt olarak isimlendirdi. İran’dan etkilenen 

yazar-çizer taifesi Suriye’deki katliama ya 

sessiz kalarak ya da bizzat İran’ın dolayısıyla 

da katil Esad’ın yanında yer alarak destek 

oldu. Hama,’da, Hımıs’ta, Şam’da her gün 

yüzlerce Müslüman şehit olurken, Suriye 

davası Filistin, Arakan ya da Somali için oluşan 

komuoyu desteğinin çok gerilerinde kaldı. 

Mazlumlarla dayanışma için düzenlenen 

mitinglerde Suriye gündeme bile alınmadı. 

Bütün bunların arkasında Türkiye’deki 

İran sever yazar-çizer taifesinin önemli bir 

rolü vardır. “Ehl-i Sünnet sabır ve temekkün 

okuludur. İhtilali benimsemez. Dolayısıyla 

meşru otoriteye başkaldıranlar desteklenemez.” 

diyen Müslümanlara gelince, onlar, 

emperyalizmanın Müslümanları katletme 

karşılığında kendisine iktidar verdiği Esad 

rejimini hangi esaslara dayanarak meşru addediyorlar 

ki ona başkaldırıyı gayr-ı meşru 

görüyorlar. 

07 

OCAK 2013 


Büyük Davanın Küçük Yiğitleri 

u Abdullah KADIOĞLU 

akadioglu@hukumdergisi.com 

Ümmetin çocukları küçük bedenleri ve dağ gibi yürekleriyle okumasını bilenlere sürekli aynı mesajı 

verirler. Küfür cehennem gibi ordularla üzerlerine gelse de onlar babalarından kendilerine kalan İslam 

Davası’nın sonsuza kadar savunucuları olacaklar. Ümmetin çiğnenen namusunu müdafaa etmekten aciz saray 

beylerine de zulme karşı direnmenin dolar banknotlarıyla değil göğüs kafesinde ki imanla olacağını anlatırlar. 

Kâbe’de yan yanayız. Mushaf-ı Şerif 

okurken “biz” diye geçen zamirlerde 

beraberiz. Aynı dua cümlelerine 

“âmin” diyoruz. Aynı cennette olacağımızı 

hayal ederken onlar dünya cehenneminde 

biz ise dünya cennetindeyiz. Duymuyoruz, 

görmüyoruz, görmek istemiyoruz. 

Acılarımız var. Ümmet coğrafyasından 

ağıtlar yükseliyor. Randevulerinizden, hamasi 

nutuklarınızdan vakit bulup ta Âlemi 

İslam’a kulak verirseniz Arakan’da Budist 

zulmü altında diri diri yakılırken “Bizden 

başka Müslüman yok mu?’ diye feryad 

eden müslümanı duyacaksınız. Suriye’de 

Esed’in uçaklarının bombaladığı camisini 

yaşlı gözlerle seyrederken “Kurtarın bizi ey 

Müslümanlar!” diyen arşı titreten mazlumların 

yardım çığlıklarını dinleyeceksiniz. 

Gazze’de çocuklarını direnişe kurban veren 

ve “Eğer bu şehadetler ümmetin birliğine 

vesile olacaksa varlığımız bu ittihada armağan 

olsun.” diyen annenin İslam âlemini tek 

vücut olmaya davetini işiteceksiniz. 

Her gün yeni katliamlar ve sonrasında 

yeni ağıtlar. İslam coğrafyası matem yurdu 

haline geldi. Artık, ajanslardan “yüzlerce 

ölü var” diye geçilen haberler ilgi görmüyor. 

Afganistan’da, Arakan’da, Şam’da ya da sair 

İslam beldelerinde ağlayan kadınlar, yaşlılar, 

çocuklar… Evet onlar bizden bizde onlardan, 

fakat acılarını ”ötekiler”olarak yaşıyorlar. 

Matem yurdunun küçüklerini düşünün. 

İki yaşında ağaç yapraklarıyla beslenen Arakanlı 

Nurbahar’ı, ya da abisinin parçalanmış 

bedenini kolundaki bileklikten tanıyan yedi 

yaşındaki Suriye’li Bedir’i. Bir de, Birleşmiş 

Milletler Çocuk Beyannamesi’nin haklarını 

güvence altına aldığı Paris’in Londra’nın 

ya da diğer batı başkentlerinin çocuklarını 

düşünün. Siz ey Müslümanlar! Hz 

Muhammed’in çocuk beyannamesini ilan 

edene kadar ümmetin çocukları matem tutmaya 

devam edecek. 

Vahşi ideolojiler onlara yaşama hakkı 

tanımasa da, küçücük bedenlerinde cesaret 

hisarları inşa eden “ümmetin çocukları”, 

Uhud ordusuna katılabilmek için Hz 

Peygamber(sav)’e kendilerini arzeden ve 

güreş tutuşan Semure bin Cündeb ve Rafi’ 

bin Hadic’in(radiyellahuanhuma) halefleri 

onlar. Dünya çocukları yeni oyuncaklarla 

sevinirken onlar günaşırı bulabildikleri ekmekle 

mutlu olacaklar. Akranları okulda başarılı 

olmak için yarışırken onlar ellerindeki 

taşlarla ülkesini yıkmaya gelen tanklara karşı 

koymanın telaşında olacaklar. Ve kimisi 

dünyanın gözü önünde Abdullah b. Cahş(ra) 

gibi parçalanan bir beden bırakıp kimisi de 

babasından öğrendiği şehadet türküsünü 

haykırarak semaya yükselecek. 

Çocuklar neden katledilir? Sadece küçük 

bir taş atacak kadar gücü olan çocuklardan 

ne isterler ki? Kurdukları sömürü sistemini 

ileride başlarına geçirecek çocuklarla 

aynı dünyada yaşamak istemediklerinden 

ve küçücük Muhammed’leri geleceğin en 

büyük tehdidi olarak gördüklerinden belki. 

Firavunu saran korku onları da kuşatmış ve 

her doğan çocuğu Musa zannediyorlar. İşte 

bu yüzden Humus’lu Fatıma’nın dünyaya 

yeni gelmiş yavrusu ve belki yeni Musa’lar 

doğurur diye annesi Fatıma yaşasın istemediler. 

Ümmetin çocukları küçük bedenleri 

ve dağ gibi yürekleriyle okumasını bilenlere 

sürekli aynı mesajı verirler. Küfür cehennem 

gibi ordularla üzerlerine gelse de 

onlar babalarından kendilerine kalan İslam 

Davası’nın sonsuza kadar savunucuları olacaklar. 

Ümmetin çiğnenen namusunu müdafaa 

etmekten aciz saray beylerine de zulme 

karşı direnmenin dolar banknotlarıyla 

değil göğüs kafesinde ki imanla olacağını 

anlatırlar. Çünkü onlar, dünya çocukları gibi 

gece yatağa yattıklarında annelerinin okuduğu 

masallarla değil Selahaddin-i Eyyübilerin 

İzzeddin el Kassamların destanlarıyla 

büyürler. 

Ümmetin küçük mazlumlarına ve onları 

şehadet ninnileriyle büyüten annelerine 

selam olsun… 


Usema er-Rifaî, her meslekten 

insanları bünyesinde toplayabilen 

oldukça etkili bir cemaatin lideri 

olarak bilinirdi. Şam âlimler birliği 

başkanı da olan Hoca, yıllarca hizmetlerini 

“er-Rifaî Camii” merkezli 

yürüttü. Ağırlıklı olarak ictimaî konuları 

tahlil ettiği Cuma hutbeleri yoğun 

ilgi gördü. Suriye’de Müslümanlar özgürlük 

talebiyle sokaklara çıkınca Hoca 

açıkça mazlumlardan yana taraf olduğunu 

ilan etti. 2011 yılının Kadir Gecesinde 

şebbiha camisini basıp çok sayıda 

müslümanı şehit etti. Hoca da başından 

ağır darbe aldı. Rejimin baskısı artıp 

zulüm katliama dönünce Usame Hoca, 

yönetimi ikaz eden ve mazlum halkı 

savunan hutbeler irat etti. Bir hutbesinde 

olayların yegane sebebinin kırk 

yıldır süren zulüm olduğunu dolayısıyla 

hadisenin arka planında dış güçleri 

aramanın meseleyi çarpıtma anlamı 

taşıdığını söyledi. Hoca, hutbelerinde 

yönetimi, halkı dinlemeye, taleplerine 

kulak vermeye davet etti. Rejime muhalefetin, 

ona buğz etmekten öteye geçmediği 

bir ülkede açıkça halktan yana 

taraf olmak her şeyi göze almak demekti. 

Onun bu müstakim duruşu kıyamı 

başlatan gençler nezdinde büyük bir 

heyecanla karşılandı. Halkın özgürlük 

talebine kadar, belli bir cemaatin 

mürşidi olarak bilinen Hoca 

inkilab başlayınca bilad-ı Şam’daki 

cihadın lideri oldu. Medyada “Suriye 

muhalefeti”nin temsilcileri olarak öne 

çıkan isimlerin bir kısmının laik, bir 

kısmının da ülke dışında yaşıyor olması 

gençleri Hoca’ya daha da yakınlaştırdı. 

Bu yüzden rejim onu ve kardeşi 

Sariye er-Rifaî’yi birinci derecede tehdit 

olarak algıladı. İstihbarattan birisi 

kendisine rejimin suikast planladığını 

söyleyince çalışmalarını İstanbul’a taşıdı. 

Merhum Necmettin Erbakan’ın da 

dostu olan Hoca, İhvan-ı Müslimin’e ve 

Türkiye’ye yakınlığıyla biliniyor. 

09 

OCAK 2013 

Cihad, Allah’ın Adıyla Başladı, 

Onun Rızası İçin Devam Ediyor... 

u Ahmet YAZICI 

ayazici@hukumdergisi.com 

Hüküm: Hocam Suriye’de 22 aydır 

devam eden bir cihad var. Farklı şehirlerde 

birbirini hiç tanımayan insanlar tugaylar 

oluşturdular, düzenli bir orduya karşı mücadele 

ediyorlar. Özgür Suriye ordusu nasıl 

oluştu, bu kadar insan nasıl bir araya geldi? 

Usame er-Rifâ’î: Hamd Âlemlerin rabbi 

olan Allah’a, salat ve selam onun Resulü’ne 

olsun. Yüce Rabbimiz; Kitabında ashabın 

kalplerini cem eden müessir sebebi vasf- 

ederken Resulüne şu şekilde hitap ediyor: 

“Allah müminlerin kalplerini birleştirdi. Eğer 

sen dünyadaki her şeyi harcasaydın yine de 

onların kalplerini sevgi üzere birleştiremezdin. 

Fakat Allah onların kalplerini birbirine 

kaynaştırmıştır.”(Enfal-63). Biz inanıyoruz 

ki; kâinatta hareket eden her şey Allah’ın izni 

ve müsaadesine tabidir. Fakat biz insanlara 

düşen sebeplere sarılıp gücümüz nispetinde 

tedbirlerimizi almaktır. Ama hakikatte her 

şey Allah (azze ve celle)’nin kudret elindedir. 

Nitekim Rabbimiz Yüce Kitabında “Onları 

siz öldürmediniz, Allah öldürdü. Elindeki 

oku attığın zaman da sen atmadın, Allah 

Suriye İslam İnkılabının 

Manevi Lideri ve Şam Alimler Birliği Başkanı 

Usame er-Rifâ’î Hoca: 

attı.” buyurarak hakiki manada bütün fiillerin 

kendisine ait olduğunu beyan etmektedir. 

Aynı zamanda kalplere sevgiyi ve muhabbeti 

koyan, onları birbirine yakınlaştıran 

da Yüce Rabbimizdir. Suriye’de ki cihada bu 

zaviyeden baktığımızda, yaşlısıyla genciyle, 

kadınıyla erkeğiyle insanları harekete geçiren, 

kalplerini bu yolda birleştiren ve onlara 

bu şekilde mücadele azmi verenin sadece ve 

sadece Allah (azze ve celle) olduğunu görürüz. 

Âlimlerin Konumu 

Hüküm: Suriye’de ki Ulemanın cihada 

bakışı nasıldır, farklı değerlendirmeler 

var mı? 

Usame er-Rifâ’î: Suriye’deki âlimlerin 

az bir kısmı rejimi desteklemektedir. Bunların 

rejimi desteklemekteki amaçları ya maddi 

menfaat temini ya da akıl tutulmasıdır. 

Bunlar her ne kadar allame olsalar da halk 

bu âlimlere artık itibar etmiyor. Bu yüzden 

bunların rejime desteği hiçbir anlam ifade 

etmez. Suriye’deki âlimlerin büyük ekseriyeti 

ise rejimin karşısındadır ve mücahitleri 

desteklemektedir. Ancak bunların önemli 

bir bölümü Suriye’de ikamet etmeye devam 

ettiğinden pasif muhalefeti tercih etmektedir. 


Buti 

Hüküm: Said Ramazan el-bûtî 

Hoca’nın rejimin yanında yer alması, hala 

hutbelerinde düzenli orduya dua etmesi 

hakkında neler söyleyeceksiniz? 

Usame er-Rifâ’î: Bûtî âlimdir. Dininde 

samimidir. Dünya menfaati için dinini satmaz. 

Biz böyle biliyoruz. Fakat Hoca, bütün 

siyasi haberleri rejimin adamlarından 

alır. Onların söylediklerini doğru kabul eder. 

Kendisine Esed’in zulmünü anlatan arkadaşlar 

gönderdim. Onları dinledi ve “bunlar 

olamaz” dedi. Taaccüp etti, hemen vakıflar 

bakanını arayıp haberlerin doğru olup olmadığını 

sordu. Onlarda tabiki kendilerini 

tezkiye etti. Yani Bûtî’yi halktan uzaklaştıran 

yönetimdeki insanlara itimadıdır. 

Molla Ramazan - Hasan Habenneke 

Hüküm: Peki sizin Hocayla doğrudan 

bir diyaloğunuz oldu mu? 

Usame er-Rifâ’î: Bûtî ile aramızda geçen 

bir olayı aktararak sorunuza cevap vereyim. 

Biz, Suriye’deki âlimlerle iki haftada 

bir toplantı yapardık. Hoca da bu toplantılara 

katılırdı. Kardeşim Sariye er-Rifâ’î istihbarat 

tarafından takip edilmeye başlanınca 

Bûtî toplantılarımıza katılmamaya başladı. 

Kendisine “neden toplantılarımıza iştirak 

etmiyorsun” diye haber gönderince, “kardeşin 

Sâriye takip ediliyor” dedi. Ben de haberi 

getiren kardeşimize o’na babası Molla 

Ramazan Bûtî’nin şu olayını hatırlatmasını 

Molla Ramazan el-Buti 

söyledim. Şeyh Hasan Habenneke (rahimehullah) 

rejim tarafından 60’lı yıllarda tutuklanıp 

hapse atıldığında, hiç kimse Şam’da 

korkusundan sokağa çıkamıyordu. Senin 

baban Molla Ramazan Bûtî (rahimehullah) 

ilerleyen yaşına rağmen Şam’ın bir ucundan 

diğer ucuna yaya olarak yürümüş, Şeyh 

Hasan Habenneke’nin evine gitmiş, kapısını 

çalmış, beni üstadın odasına götürün demiş, 

gitmiş, oturmuş ve “o özgürlüğüne kavuşuncaya 

kadar bu odadan çıkmayacağım, gelsin 

beni de alsınlar” demişti. Benim kardeşim 

sadece takip ediliyor, Şeyh Hasan Habenneke 

ise idamla yargılanıyordu, senin allâme 

baban Molla Ramazan o zor şartlarda böyle 

bir kahramanlık sergilemişti. Sen ise toplantılarımıza 

katılmıyorsun ey Bûtî dedim. Maalesef 

Bûtî, ehlisünnet noktasındaki müstakim 

duruşunu halkının yanında yer alarak 

gösterememiş bu vesileyle Suriye halkı nazarındaki 

itibarını tamamıyla kaybetmiştir. 

Suriye Ordusu 

Hüküm: Hocam, Mısır devriminde ordunun 

tarafsız kaldığını, en azından halka 

müdahale etme noktasında çekimser bir 

tutum izlediğini biliyoruz. Bu açıdan değerlendirdiğimizde 

Suriye ordusu hakkında 

neler söyleyebilirsiniz? 

Usame er-Rifâ’î: Maalesef Suriye ordusu 

rejimin yanında yer almakta ve zalimlerin 

bekçiliğini yapmaktadır. Ancak orduda 

görevli Müslüman asker ve komutanların 

önemli bir bölümü cihadın başlamasıyla 

birlikte ordudan ayrılmış ve hür orduya katılmıştır. 

Fakat yine de mevcut Suriye ordusu 

içerisinde cihadı destekleyen ve yeri geldiğinde 

halkını koruyan komutanlar mevcuttur. 

Şam’ın Guta Şarkiyye mıntıkasında beş 

çocuğuyla birlikte bir evde yaşayan Abdulfettah 

isimli kardeşimizin başından geçen 

şu olay bu duruma güzel bir örnektir. Bu 

kardeşimizin evde olmadığı bir günde bir 

komutan şikâyet üzerine eve gider, evin hanımına 

arama yapacaklarını, çocukları bir 

odaya kilitlemesini söyler. Daha sonra şebbihaları 

içeriye çağırır ve onlara evi aramalarını 

söyler. Evi ararlar, bir şey bulamazlar. 

Sadece kilitli odaya bakmadıklarını söylerler. 

Komutan da o odaya kendisinin baktığını 

söyler. Ancak komutan kendisinden 

başka bir asker eve gelmesin diye emrindeki 

şebbihalara evi tam üç defa aratır. Silah bulamadıklarını 

söylediklerinde de onları azarlar 

ve gönderir. Daha sonra evin hanımına 

dönerek “kardeşim! karşıdaki evin çatısında 

Yahudi asıllı İranlı bir keskin nişancı var, sizi 

gözetliyor. O taraftaki abajuru açmayın, evin 

Hasan Habenneke el Meydanı 

Ortada Sarıklı 

Biz, Suriye’deki âlimlerle iki haftada 

bir toplantı yapardık. Hoca 

da bu toplantılara katılırdı. Kardeşim 

Sariye er-Rifâ’î istihbarat 

tarafından takip edilmeye 

başlanınca Bûtî toplantılarımıza 

katılmamaya başladı. Kendisine 

“neden toplantılarımıza iştirak 

etmiyorsun” diye haber gönderince, 

“kardeşin Sâriye takip ediliyor” 

dedi. Ben de haberi getiren 

kardeşimize ona babası Molla Ramazan 

Bûtî’nin şu olayını hatırlatmasını 

söyledim. Şeyh Hasan 

Habenneke (rahimehullah) rejim 

tarafından 60’lı yıllarda tutuklanıp 

hapse atıldığında, hiç kimse 

Şam’da korkusundan sokağa 

çıkamıyordu. Senin baban Molla 

Ramazan Bûtî (rahimehullah) 

ilerleyen yaşına rağmen Şam’ın 

bir ucundan diğer ucuna yaya 

olarak yürümüş, Şeyh Hasan 

Habenneke’nin evine gitmiş, kapısını 

çalmış, beni üstadın odasına 

götürün demiş, gitmiş oturmuş 

ve “o özgürlüğüne kavuşuncaya 

kadar bu odadan çıkmayacağım, 

gelsin beni de alsınlar” demişti. 

Benim kardeşim sadece takip 

ediliyor, Şeyh Hasan Habenneke 

ise idamla yargılanıyordu, senin 

allâme baban Molla Ramazan o 

zor şartlarda böyle bir kahramanlık 

sergilemişti. Sen ise toplantılarımıza 

katılmıyorsun ey Bûtî 

dedim. Maalesef Bûtî, ehlisünnet 

noktasındaki müstakim duruşunu 

halkının yanında yer alarak 

gösterememiş bu vesileyle Suriye 

halkı nazarındaki itibarını tamamıyla 

kaybetmiştir. 

Usema Hoca’nın Babası Abdülkerim er-Rifai 


o tarafında da dolaşmayın” der ve gider. 

Elhamdülillah Beşşar’ın ordusu içinde 

Suriye halkını korumaya çalışan böyle 

komutanlar da mevcuttur. 

diğini yapmaya muktedir olan sadece 

Yüce Allah’tır. 

İran’ın Konumu 

Cihadın ilk günleriydi. Mescitten çıktım, 

eve geldim. Evdekiler misafir odasında 

Hımıs’lı bir kadının benimle görüşmek istediğini 

söyledi. Odaya gittim. Kadını tanıyordum. 

Saliha, zahide bir hanımefendiydi. 

Fakat yaşadıkları onu şoka sokmuştu. 

Beni görünce, yüksek bir sesle, “sizler burada 

yiyin, oturun, bizler Hımıs’ta öldürülelim, 

bizi doğrasınlar.” diye çıkıştı. Ben de 

kendisine “kardeşim! sakin ol, durum nedir, 

elimden geldiği ölçüde sana yardımcı 

olayım.” dedim. Biraz sakinleşince sesini 

yükselttiği için özür diledi ve dışardaki bir 

otobüste kadın ve çocuktan oluşan elli kişinin 

olduğunu söyledi. “Hımıs’tan geldik. 

Bize barınacak yer lazım. Artık benim yapabileceğim 

bir şey yok. Ben onları tecavüz 

ve katliamdan kurtararak buraya getirebildim” 

dedi. Ben de evimi onlara tahsis 

ettim ve ailemi başka bir eve götürdüm. 

Daha sonra kadın başından geçen ve onu 

şok eden hadiseyi şu şekilde anlattı. “Biz 

Hımıs’ta falan mahallede oturuyorduk. 

Şebbiha ve rejimin askerleri mahallemizi 

kuşattı. Evlere girip insanları katlediyorlardı. 

Bir ara evimden çıkıp yakın komşumun 

evine gittim. Kapıyı açtığımda bir de ne 

göreyim çoluk çocuk demeden hepsi öldürülmüş 

ve vücutları lime lime doğranmıştı. 

Gördüğüm manzaranın dehşetiyle bir 

süre baygınlık geçirdim. Ayıldıktan sonra 

çıkıp kız kardeşimin evine gittim. Kardeşimin 

beş çocuğu vardı. Ne yazık ki onları 

da aynı şekilde katletmişlerdi. Hunharca 

katledilen yeğenlerimin minik bedenlerini 

görünce yine kendimi kaybettim. Daha 

sonra toparlanıp eve gitmek için oradan 

ayrıldım. Yolda katliamı yapan askerleri 

gördüm. Hepsinin elinde otomatik silahlar 

ve kemerlerinin her iki taraflarında 

büyük bıçaklar asılıydı. Başlarında da “ya 

Hüseyin!” yazan bantlar vardı. Sordum, 

öğrendim ki onlar İran’dan ve Hizbullah 

kanalıyla Lübnan’dan gelen Şii milislerdi. 

Bunların herkesi öldüreceklerini anladım 

ve ne yapabilirim diye düşündüm. Aklıma 

siz geldiniz. Mahallede ne kadar kadın ve 

çocuk varsa bir otobüse bindirdim ve buraya 

getirdim. 

Cihadın Arkasındaki Güç 

Hüküm: Efendim! Bazı çevreler 

tarafından Suriye’deki cihadın arkasında 

Avrupa, Amerika hatta Siyonistlerin 

olduğu iddia edilmektedir. Bu 

konuda neler söylemek istersiniz? 

Usame er-Rifâ’î: Şunu özellikle 

vurgulamak isterim ki Suriye’deki inkılabın 

arkasında ne Amerika, ne Avrupa 

ne de herhangi bir ülke vardır. Bu inkılabın 

arkasında sadece ve sadece Allah’ın 

kudreti ve lütfu vardır. Bu inkılabın sebebi 

ise insanların elli yıldır yaşadıkları 

zulümdür. Her ne kadar bazı insanlar 

bu olayların arkasında hâkim güçleri 

arasalar da samimi olanlar batılıların 

Suriye’deki bu harekete karşı olduğunu 

kısa zamanda fark etmektedir. Çünkü 

bu mücadelenin yegâne amacı Allah’ın 

rızasını kazanmaktır. O’nun dinini 

hâkim kılmaktır. Batılıların bizim yanımızda 

olmadığının en büyük göstergesi 

de mücahitlere silah ulaştırılmasına engel 

olmalarıdır. Libya’dan bazı kardeşlerimiz 

gemiyle mücahitlere dağıtılmak 

üzere ağır ve hafif silahlar gönderdi. Ancak 

Amerikalılar Akdeniz’de gemilere 

el koydular ve silahların mücahitlerin 

eline geçmesine engel oldular. Silahları 

gasp edip Katar’daki üslerine götürdüler. 

Bu olay Amerika’nın Suriye’deki 

mücahidlere yaklaşımını açık bir şekilde 

ortaya koymaktadır. Şunu herkes bilsin 

ki Suriye’deki cihad ne Amerika’nın ne 

de başka bir gücün işaretiyle başlamıştır. 

Bu cihad Suriye’nin bir ucundan diğer 

ucuna “Allah’ın adıyla” başlamıştır, 

onun rızası için devam etmektedir. 

Hüküm: Bu olay, Batılı ülkelerin 

dolaylı olarak Suriye’deki Beşşar Esed 

rejimini desteklediğini göstermektedir. 

Usame er-Rifâ’î: Batılılar Esed’in 

yönetiminden ümitlerini kestiler. Açıkça 

destek vermiyor görünüyorlar. Özgür 

Suriye Ordusu’nu da karşılarına almıyorlar. 

Gelecek hesapları var; fakat Allah 

Teâla’nın da hesabı var. O’nun hesabı 

galip olacaktır. Unutmayalım ki Amerika 

bir şey ister, batı başka bir şey ister 

Allah ise dilediğini yapar. Çünkü dile- 

Hüküm: Hocam Beşşar Esed ve 

ailesinin Nusayri olduğunu, Nusayrilerin 

de gulat-ı Şia’dan olduğunu biliyoruz. 

Bu süreçte Şia’nın rolü nedir? 

Usame er-Rifâ’î: İran, Irak hükümeti 

ve Hizbullah denen örgüt bütün 

bu zulümlere rağmen Suriye’de ki mevcut 

rejimi desteklemeye devam ediyor. 

Hatta pek çok cinayeti onlar işliyor. 

Başımdan geçen bir olayı anlatarak bu 

ülkelerin konumunu somut bir şekilde 

ifade edeyim. Cihadın ilk günleriydi. 

Mescitten çıktım, eve geldim. Evdekiler 

misafir odasında Hımıs’lı bir kadının 

benimle görüşmek istediğini söyledi. 

Odaya gittim. Kadını tanıyordum. Saliha, 

zahide bir hanımefendiydi. Fakat 

yaşadıkları onu şoka sokmuştu. Beni 

görünce, yüksek bir sesle, “sizler burada 

yiyin, oturun, bizler Hımıs’ta öldürülelim, 

bizi doğrasınlar.” diye çıkıştı. Ben 

de kendisine “Kardeşim! sakin ol, durum 

nedir, elimden geldiği ölçüde sana 

yardımcı olayım.” dedim. Biraz sakinleşince 

sesini yükselttiği için özür diledi ve 

dışardaki bir otobüste kadın ve çocuktan 

oluşan elli kişinin olduğunu söyledi. 

“Hımıs’tan geldik. Bize barınacak yer lazım. 

Artık benim yapabileceğim bir şey 

yok. Ben onları tecavüz ve katliamdan 

kurtararak buraya getirebildim.” dedi. 

Ben de evimi onlara tahsis ettim ve ailemi 

başka bir eve götürdüm. Daha sonra 

kadın başından geçen ve onu şok eden 

hadiseyi şu şekilde anlattı: “Biz Hımıs’ta 

falan mahallede oturuyorduk. Şebbiha 

ve rejimin askerleri mahallemizi kuşattı. 

Evlere girip insanları katlediyorlardı. 

Bir ara evimden çıkıp yakın komşumun 

evine gittim. Kapıyı açtığımda bir de 

ne göreyim çoluk çocuk demeden hepsi 

öldürülmüş ve vücutları lime lime 

doğranmıştı. Gördüğüm manzaranın 

dehşetiyle bir süre baygınlık geçirdim. 

Ayıldıktan sonra çıkıp kız kardeşimin 

evine gittim. Kardeşimin beş çocuğu 

vardı. Ne yazık ki onları da aynı şekilde 

katletmişlerdi. Hunharca katledilen yeğenlerimin 

minik bedenlerini görünce 

yine kendimi kaybettim. Daha sonra 

toparlanıp eve gitmek için oradan ayrıl- 

11 

OCAK 2013 


dım. Yolda katliamı yapan askerleri gördüm. 

Hepsinin elinde otomatik silahlar ve kemerlerinin 

her iki taraflarında büyük bıçaklar 

asılıydı. Başlarında da “ya Hüseyin!” yazan 

bantlar vardı. Sordum, öğrendim ki onlar 

İran’dan ve Hizbullah kanalıyla Lübnan’dan 

gelen Şii milislerdi. Bunların herkesi öldüreceklerini 

anladım ve ne yapabilirim diye 

düşündüm. Aklıma siz geldiniz. Mahallede 

ne kadar kadın ve çocuk varsa bir otobüse 

bindirdim ve buraya getirdim.” 

Adı Ömer Diye Öldürülen Genç 

Hüküm: Açıkça sünni Müslümanlara 

karşı bir katliam var. 

Usame er-Rifâ’î: Evet. Şia militanlarının 

bizzat Suriye’deki Müslümanlara 

zulmettiğinin bir başka örneği de Şam’da 

yaşayan Hımıs’lı bir kardeşimizin başına 

gelenlerdir. 18 yaşındaki Ömer kardeşimiz 

Hımıs’taki dedesini ziyaret amacıyla bir taksi 

kiralayarak yola çıkar. Şehrin çıkışındaki 

kontrol noktasında Şii militanlar yolu keser 

ve kardeşimizi arabadan indirirler. Kardeşimizin 

ismini soran militanlar, adının Ömer 

olduğunu duyunca “senin adın Ömer ve 

hala yaşıyorsun ha” diyerek onu orada şehit 

ederler. Taksinin şoförü olayın şokunu atlatınca 

askerlerden o kardeşimizin cesedini 

ister. Onlar “senin kafana da sıkmadan buradan 

çek git.” derler. Taksi şoförü Hımıs’a gidip 

Ömer’in dedesini bulur ve hadiseyi ona 

anlatır. Şehid kardeşimizin yaşlı dedesi taksi 

şoförüne beni oraya götür, olur ki onları ikna 

ederim de en azından torunumun cesedini 

alırım der. Beraber kontrol noktasına giderler. 

Yaşlı adam oradaki askerin elini öper ve 

“benim torunum eceliyle ölmüştür, takdiri 

ilahi böyleymiş” diyerek torununun cansız 

bedenini ister. Yaşlı adamın bunca iltifatına 

rağmen memnun olmayan militanlar silahın 

kabzasıyla vurarak başını yararlar. Taksi 

şoförü kan revan içinde kalan yaşlı adamı 

alarak oradan uzaklaşır. Bu ve bunun gibi 

yüzlerce hatta binlerce olay anlatmak mümkündür. 

Ancak ben iki tanesini anlatmakla 

iktifa ediyorum. Fakat şunu özellikle belirtmek 

istiyorum ki İran, Irak hükümeti ve adına 

Hizbullah denen örgüt sadece Beşşar’a 

para ve silah yardımında bulunmuyor bilakis 

İran, devrim muhafızlarını, Hizbullah da 

militanlarını göndererek Beşşar’a yardım 

ediyor ve Müslümanları katlediyorlar. 

Türkiye Ensar, Biz Muhacir 

Hüküm: Hocam! Ümmetten ve özellikle 

de Türkiye’de yaşayan Müslümanlardan 

beklentileriniz nelerdir? 

Usame er-Rifâ’î: Allah Resulü 

Medine’ye hicret ettiğinde ilk olarak Ensar 

ve muhacir kardeşliğini tesis etmişti. Gerek 

Suriye’de inkilab başladığı günden ve gerekse 

de Türkiye’ye geldiğimden beri elhamdülillah 

siz Türk kardeşlerimden hep bu ensar 

kardeşliğini gördüm. Gerek hükümet olarak, 

gerek halk olarak bize ensar kardeşliğinin en 

güzel örneğini sundunuz. Rabbimden niyaz 

ediyorum -inşallah- bizleri de muhacir konumunda 

kabul etsin. 

Bazı Arap devletler, az da olsa yardım 

göndermektedir. Ancak yardım gönderen bu 

Arap ülkelerinin büyük çoğunluğunun Beşşar 

sonrası dönem için Batılılarla ve Amerika 

ile görüş birliği içerisinde olduğunu söyleyebiliriz. 

Ancak Türkiye hem devlet hem 

millet olarak, hem batınen hem de zahiren 

Suriye halkının yanında yer almakta, aynı 

şekilde hem Beşşar’ın gidişi noktasında hem 

de Beşşar sonrası dönem için mücahitlerle 

aynı düşünceyi paylaşmaktadır. Bu açıdan 

siz Türk kardeşlerimize ve hükümetinize teşekkür 

ediyoruz. 

Muaz El-Hatip 

Usame Hoca İFAM’da Konferans Verirken 

Hüküm: Hocam! Suriyeli muhaliflerin 

Doha’da bir araya gelmesi ve mutabakata 

varması ile alakalı farklı spekülasyonlar 

var. Bu konsey nasıl teşekkül etmiştir ve 

Suriye halkı nezdindeki karşılığı nedir? 

Usame er-Rifâ’î: Aslında Doha’daki 

toplantının tertip edilmesindeki asıl amil 

Avrupalılar ve Amerika’dır. Aynı zamanda o 

toplantıda oluşturulan konseyin Suriye halkı 

nezdinde çok da bir karşılığı yoktur. Bu toplantıyı 

tesis edenlerin amacı Suriye’deki rejimin 

gitmesinin ardından orada yine laik bir 

sistem oluşturmaktır. Bu toplantı bize haber 

verilmeden tertip edilmiştir ve bizim de adımız, 

Şam Âlimler Birliği Başkanı olarak o toplantıda 

yer almıştır. Daha sonra Katar’dan 

bir bakan beni aradı ve katılmam yönünde 

ikna etmeye çalıştı. Ben de kesinlikle bu oluşumu 

desteklemediğimizi kendisine ilettim. 

Fakat sonuç Batılıların istediği gibi olmadı. 

Toplantının sonunda bizim de kendisini sevip 

takdir ettiğimiz, vizyon sahibi bir âlim 

olan Şam Emevi Camii imamlarından Muaz 

el-Hatib başkan seçildi. Bu oluşumun başına 

Muaz el-Hatib’in getirilmesinin amacı 

Suriye halkı nezdinde bir itibar kazanmaktı. 

Netice itibarıyla şunu söyleyebiliriz ki Mücahitler 

kesinlikle İslami bir nizam istiyorlar. 

Başka bir ideolojiye asla müsaade etmeyecekler. 

Bu nedenle bizim Suriye halkı olarak 

ihtiyacımız olan şey, birlik ve beraberliğimizi 

bozmadan kalplerimizin aynı duyguyla 

çarpmaya devam etmesidir ve bunun için 

sizlerden hususen seher vakitlerinde dua istirham 

ediyoruz. 

Hüküm: Hocam son olarak neler söylemek 

istersiniz? 

Usame er-Rifâ’î: Allah Azze ve Celle’ye 

tevekkülümüz tamdır. Böyle olunca da hiç 

kimseden ve hiçbir şeyden korkmayız, çekinmeyiz. 

Bizim gayemiz sadece ve sadece 

Allah Teala’nın rızasıdır. Biz şuna inanıyoruz 

ki kainatta hareket halinde olan bir şeyi durdurmak 

üzere bütün insanlar, cinler ve melekler 

bir araya gelecek olsalar onu durdurmaya 

güç yettiremezler. Durmakta olan bir 

şeyi de hareket ettirmeye çalışsalar Allah’ın 

izni ve müsaadesi olmadan buna da güç 

yettiremezler. Dolayısıyla sizler ve bizler bu 

şekilde tevekkülümüzü Allah’a yaptığımız 

zaman hiçbir şeyden ve hiç kimseden korkmamıza 

gerek yoktur. 

İşte Özgür Suriye Ordusu tugayları bu 

derin iman ve tevekkül üzeredirler. Onlar nasıl 

canlarıyla rejime karşı dinlerini savunuyorlarsa, 

dayatılacak gayri İslami rejimlere 

karşı da canlarını feda edeceklerdir. Allah’ın 

inayetiyle Suriye’de zafer Müslümanların 

olacaktır ve zafer yakındır. 

Hüküm: Hocam yoğunluğunuz içinde 

vakit ayırdığınız için teşekkür ederiz. 

Usame er-Rifâ’î: Ben teşekkür eder, 

muvaffakiyetler dilerim. 

OCAK 2013 12

Hindistanlı Alimin 

Rüyasındaki Osmanlı Evladı 

- 

- 

 

 

 

konuşulan siyasi 

bir tasavvur olarak 

gören, sosyal bilimler 

okuyup ilmihal düzeyindeki 

malumatla İslam’a 

dair kati hükümler serdeden 

İslamcılar taifesi 

doldurmaya çalıştı. 

u Ahmet AÇIKGÖZ 

aacikgoz@hukumdergisi.com 

Kur’an-ı Kerim Mekke’de de, 

Medine’de de hayatın en temel 

konularına müdahil oldu, çareler 

üretti. Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve 

sellem)’in hitabeleri de gündeme yönelikti. 

Sefil bir halde meclisine gelen Mudar kabilesini 

görünce bütün işlerinden vazgeçip 

onlar için hutbe îrad etti. Namaz sonraları 

yaptığı akşam konuşmalarında “Allah’a 

ve Ahiret gününe iman edenler misafirine 

ikramda bulunsun.” çağrısını yineleyerek 

ashabı, ümmetin sorunlarıyla ilgilenmeye 

davet etti. 

Müçtehit imamların ilmi ve fikri ameliyeleri 

de hayatın içindeki sorunları çözmeye 

matuftu. Onları takip eden ulema da 

aynı minval üzere yürüdü. Yeri geldi müellif, 

yeri geldi mücâhid kimlikleriyle ödevlerini 

ifâ ettiler. 

Tanzimatla birlikte mustağribler, 

Batı’yı bütün kurum ve kuruluşlarıyla taklit 

mercii olarak görünce, İslam’la hayat 

arasındaki muvazene bozuldu. Hayata 

hükmeden İslam’dan, hayata uydurulan 

İslam moduna geçildi. Devlet kadrolarına 

müstağriblerin atanması, neşriyatın onların 

elinde olması ulemanın nüfuz alanını 

daralttı. Medreseler kapatılmadan şu kadar 

zaman önce, ulema fiilen siyasi ve ictimaî 

alandan tecrid edilmiş oldu. 

İlga edilen medreseler yerine kurulan 

İlahiyat fakültelerinin ümmetin hayatında 

ancak üçüncü ya da dördüncü derecede 

önem arzeden konuları müzakere etmesi, 

onlar üzerine tezler hazırlaması, İslami eğitimin 

siyasi ve ictimai alanı bütünüyle terk 

etmesine yol açtı. 

Ulemanın medreseye çekilmesi ile ortaya 

çıkan boşluğu, İslam’ı yaşanan bir din 

olmaktan ziyade üzerinde konuşulan siyasi 

bir tasavvur olarak gören, sosyal bilimler 

okuyup ilmihal düzeyindeki malumatla 

İslam’a dair kati hükümler serdeden İslamcılar 

taifesi doldurmaya çalıştı. 

Aşırı tedbirin İslam’ı anlama ve yaşamalarını 

olumsuz yönde etkilediği akademisyenler, 

Mekke’deki emperyalist yapıya 

meydan okuyan kitabı, 28 Şubat sürecinde 

kısık sesle okudu. Ebû Hanife’yi eleştirirken 

aslan görüntüsü verenler, süreç içerisinde 

başörtüsü mağduru kız öğrencileri teskin 

etmekle meşguldü. 

Evet süreç İslam’a yönelikti fakat ilahiyatçılar 

ortak bir deklarasyon düzeyinde 

dahi bir tepki gösteremedi. Somali’de insanlar 

açlıktan ölürken ya da Arakan’da ve 

Suriye’de katliam yaşanırken ekran ekran 

dolaşıp imsak ve benzeri mevzularda mülahazalar 

serdeden muhalif ilahiyatçılar bu 

süreçte ortalıkta yoktu. Meşhur televizyon 

vaizi ile farklı açılardan aynı kareye giren 

akademisyenlerin, tez, makale, tebliğ ya da 

konuşmalarının yüzde kaçı ümmetin gerçek 

gündemiyle alakalıdır? 

Ulema ile ilgili akademisyenler arasındaki 

en temel fark işte burada zahir olmaktadır. 

İlki bütün ilmi ve fikri istidadını 

ümmetin ihtiyacı çerçevesinde bezl etmiş, 

ikincisi ise ısmarlama gündemlerle meşgul 

olmuştur. Eğer 28 Şubat Ebu Hanife ya da 

Ahmed b. Hanbel (radiyallahuanhuma) zamanında 

yaşansaydı herkesin sustuğu bir 

zamanda jop sesleri altında o büyük allamelerin 

sesini duyardınız. Yani onlar pkk, 

Siyonizm gibi oluşumların İttihad-ı İslam’ı 

tehdit ettiği süreçte yaşasalardı mutlaka ilgili 

illetlerden kurtulmanın çözüm ve çareleri 

üzerinde çalışırlardı. 

13 

OCAK 2013 


Ulema, mutlak hürriyeti Hakk’a kullukta 

ve Allah Resulü’ne ittibada bulan ve 

bundan taviz vermeyen İslam mucizesinin 

ortak adıdır. Zaman zaman devlet himayesindeki 

medreselerde görev yapsalar da bu 

hal müstakim duruşlarına mani olmamıştır. 

Devlet başkanları tarafından kendilerine 

fetva dayatıldığında İmam Nevevî gibi, 

“ben buna imza atmam” diyerek karşı koymuşlardır. 

Ulema, medrese var oluş gayesini ifa 

etmede acziyet gösterdiğinde inzivaya çekilmiş, 

küçük odalarda “İhya” gibi büyük 

destanlar telif etmişlerdi. Onlar araca değil 

amaca bakmış ve hal çaresinin mevcut yapıyı 

terke zorladığı zamanlarda sivilleşmekten 

ürkmemiş, nafaka korkusuyla hareket 

etmemişlerdi. 

Nitekim İmam Gazzalî (rahimehullah) 

Nizamiye Medreseleri’ni makam için 

okuyan öğrencilerin istila ettiğini görünce 

orayı terk etmeyi “hizmet” adına daha faydalı 

gördü. O, yeni bir nesil inşa edecekti. 

Gelecek kaygısı taşımayan, Kudus’ü fethetmeyi 

ibarelerdeki işkalleri çözmekten daha 

önemli gören bir nesil... 

Nizamiye hale çare olmadı. Yeni bir 

medreseye ihtiyaç vardı. Kudüs’e fatih yetiştirecek 

bir medreseye… Gazzalî İhya’yı, 

hayalini kurduğu bu medrese için yazdı. 

Onunla yüreklerin dirilişini hedefledi. Fıkhı, 

hikmeti ve gayesiyle yeniden telif etti. Haçlı 

katliamları ve ümmetin yenilgisi karşısında 

acı ve ızdırap duymayan, kitaplardaki 

işkalleri çözmeyi asıl mesele addeden ilmi 

hayatta yeni bir damar açtı. Onun eserleri 

Selahaddin Eyyübi’nin el kitabı oldu. Kudüs 

için hayıflanan, hüznünden yemek yiyemeyen, 

“Mescid-i Aksa esaret altında iken 

evde kalmak caiz değildir.” deyip çadırda 

yatan Selahaddin “ahiret için yaşama” idealini 

Gazzali’den aldı. Kudüs’ün gözyaşlarına 

eşlik etti. Haftalar aylar geçti, gülmedi, 

gülemedi. “Kudüs esirken gülemem.” dedi. 

Hayatının sonuna doğru bütün mallarını 

Allah yolunda vakfetti. Riya karışır korkusuyla 

vakfiyeleri alim ve devlet adamları 

adına yaptı. 

Gazzalî’nin kudretli öğrencisi, dağılan 

ümmeti tek bir sancak altında topladı. 

Bütün mücadelesinin merkezine Kudüs’ü 

koydu. Türk’ü, Arab’ı, Kürd’ü aynı bayrak 

altında topladı. 27 Recep 1187 tarihinde bir 

Miraç gecesinde Kudüs’ü fethetti. 1099’ta 

başlayan Haçlı işgali onunla son buldu. 

İmam Rabbâni de, hale dair konuştu, 

mektuplar yazdı. Mürşid, alim, devlet adamı 

ve halka yazdığı mektuplarla ümmeti ye- 

İsrail’le Müslümanlar 

arasında büyük bir 

harp zuhur etmiş, yer 

gök kıyamet gibi… 

Mağribten meşrıka 

kadar Müslümanlar 

Kudus’ün imdadına 

koşuyor. Ümmet tek 

bir sancak altında 

toplanmış ve hareket bir 

karargahtan idare ediliyor. 

Ortalıkta İsrail’in hezimet 

haberleri dolaşıyor. 

Derken bir an kendimi 

Ravza’da buldum. Şurada 

bir yerde (eliyle gösteriyor) 

Hz. Ebu Bekir 

(radiyallahuanh) bir silah 

sandukasının üzerine 

oturmuş, yanına gelen 

birisine talimatlar veriyor. 

Deniz birlikleri nereye çıkarma 

yapacak, uçaklar 

hangi noktaları vuracak, 

topçular hangi hedeflere 

atış yapacak… Yani bütün 

emirler Hz. Ebu Bekir 

(radiyallahuanh)’den 

çıkıyor. Yaklaşınca gördüm 

ki Hz. Ebu Bekir’den 

aldığı talimatla cihadı 

yürüten Âlem-i İslam’ın 

muhabbetini kazanan bir 

Osmanlı evladı. 

niden İslam’a davet etti. Senteze karşı çıkan 

İmam’ın bütün ameliyelerinin tek bir amacı 

vardı o da İslam’ı cemiyetin bütün şubelerinde 

yeniden hakim kılmaktı. Bunun için 

cihad etti. Tutuklandı, Govalyar kalesinde 

hapis yattı fakat büyük ödevden taviz vermedi. 

Bediuzzaman, Hasan el-Benna, Mehmed 

Zahid Kotku, Mahmud Sami Efendi, 

Mahmud Efendi gibi alim ve davet adamları 

da ömürlerini ümmetin sorunlarına çareler 

üretmeye adadı. Siyaset, ilim, fikir ve sanat 

cephesinde önemli isimler yetiştirdiler. 

Osmanlı Evladı Kudüs Fatihi 

İsrail’in Kudüs’ü işgali üzerinden onlarca 

yıl geçti. Şu kadar yıldır yerleşik sisteme 

muhalif büyük bir mürşid ya da alim çıkar 

yani bir muasır Gazzali gelir de, yeni bir 

Selahaddin ümmete hediye eder mi? diye 

bekliyoruz. Üç yıl önceydi…Ravza’da Diyobendi 

medresesine mensup Hindistan’lı 

bir muhaddisle karşılaştım.Diyobendi ulemasının 

ilmi faaliyetlerinden ve ümmetin 

umumi ahvalinden konuştuk. Muhaddis bir 

süre sonra, “Sana geçenlerde gördüğüm bir 

rüyayı anlatayım.” dedi ve şunları söyledi: 

“İsrail’le Müslümanlar arasında büyük bir 

harp zuhur etmiş, yer gök kıyamet gibi… 

Mağribten meşrıka kadar Müslümanlar 

Kudus’ün imdadına koşuyor. Ümmet tek 

bir sancak altında toplanmış ve hareket 

bir karargahtan idare ediliyor. Ortalıkta 

İsrail’in hezimet haberleri dolaşıyor. Derken 

bir an kendimi Ravza’da buldum. Şurada 

bir yerde (eliyle gösteriyor) Hz. Ebu 

Bekir (radiyallahuanh) bir silah sandukasının 

üzerine oturmuş, yanına gelen birisine 

talimatlar veriyor. Deniz birlikleri nereye 

çıkarma yapacak, uçaklar hangi noktaları 

vuracak, topçular hangi hedeflere atış yapacak… 

Yani bütün emirler Hz. Ebu Bekir 

(radiyallahuanh)’den çıkıyor. Yaklaşınca 

gördüm ki Hz. Ebu Bekir’den aldığı talimatla 

cihadı yürüten Âlem-i İslam’ın muhabbetini 

kazanan bir Osmanlı evladı.” 

Diyobendi alime bu rüyayı nasıl tevil 

ettiğini sorduğumda şunları söyledi: “Müslümanlar 

yakın bir gelecekte saflarını tevhid 

edecek, ardından da o Osmanlı evladının 

kumandasında Kudüs’ü özgürleştirecektir. 

Bekliyoruz...” 

Biz de, Kudüs için yeni Selahaddin’i 

bekliyoruz. Beş yıllık tedris hayatında “cihad” 

kelimesine bir derslik dahi olsa yer 

ayırmayan İlahiyat Fakülteleri’nin ya da 

üniversitelerin mevcut haliyle beklenen 

fatihi yetiştiremeyeceği açıktır. O halde Salahaddin, 

yerleşik yapıya muhalif bir mürşidin 

ocağından gelecektir. Belki Merhum Zahit 

Kotku’nun belki de bir başka mürşidin 

ocağından…. Bekliyoruz. 


Fatih’in Son Dersiâm’ı: 

Muhammed Emin Saraç 

Çocuklar erken yaşta medreseye kaydolur, 

İslam harflerini öğrenir, her fenden kitaplar 

ezberlerdi. Ezberlenen metinler, hoca 

huzurunda takrir edilir, unutmamak için 

belli aralıklarla tekrar edilirdi. Bunları ezberleyerek 

yetişenler, icazet alır, icazet verir 

zamanla halk nazarında ayaklı kütüphane 

olarak kabul görürdü. 

Her soruya, bizzat ezberledikleri ibareyi 

okuyarak cevap vermeleri soranlar nezdinde 

güvenirliklerini artırırdı. Çok okur, 

çok düşünür, az yazarlardı. Yazdıklarından 

çok daha fazlasını bilirlerdi. Bu durum kendilerine 

soru sorulduğunda daha da zahir 

olurdu. Talebenin kaynağa ulaşmasını kolaylaştırmak 

için cevap verirken kitapların 

baplarını, fasıllarını hatta sayfalarını 

da zikreden alimler vardı. Eğitimde kitabî 

kültür yanında şifahî mirasında önemli bir 

yeri vardı. Medreseler kapatılıp, alimlere 

okutma yasağı getirilince ilimdeki tevarüs 

durdu. İlim sonraki kuşaklara taşınamadı. 

Tedrisattan uzaklaştırılan alimler evlerine 

çekildi, çocukları sıra kitaplarını okumadığından 

babalarının dünyalarına giremedi, 

onları anlayamadı. Bu yüzden sadece onların 

züht ve takvalarından bahsettiler, babalarını 

farklı kılan ilimlerini sonraki nesillere 

aktaramadılar. Medresenin ilgası bizi 

İslam dünyasından kopardığı gibi medeni 

birikimimizden de uzaklaştırdı. Birkaç ferdi 

zuhur haricinde ilimde tevarüs tarih oldu. 

Emin Saraç Hocamız büyük hocaların 

ders halkalarından nasibdar oldu. Ulemayı 

hem kendi, hem de gelecek nesiller adına 

dinledi. Varis oldu. Varis olabilecek hocalar 

yetiştirdi. Yıllarca Fatih Camii’nde kudemanın 

usulü üzere dersler okuttu. Fatih 

Medresesi’nin son fahri dersiâmı olarak iştihar 

etti. 

Filistinli mücahid alim Muhammed 

Nemr el-Hatib’i Medine-i Münevvere’ye her 

gidişimde ziyaret ederdim. Bir defasında 

kendisine İnkişaf mecmuasından bahsettim, 

söyleşi yapmak istediğimi söyledim. Soruların 

bir kısmını dinleyince gözleri doldu: 

“Bu soruları bana on beş yıl önce sormalıydın. 

Şimdi zihnimi toparlayamıyorum.” demişti. 

Kitabî bilgisi gibi şifahî müktesebatı 

da senet olan Emin Saraç Hocamıza daha 

çok sorular yöneltmeli ki vakit geç olmadan 

“türas” tevarüs etsin. Okuyacağınız muhaverenin 

bu amaca hizmet eden mütevazi bir 

katkısı olursa gayesine ulaşmış olacaktır. 

15 

u Abdullah KARGILI 

akargili@hukumdergisi.com 

O devirlerde İstiklal 

Mahkemeleri vardı. 

Hocalar tevkif ediliyor, 

asılıyordu. Çünkü 

biliyorlardı ki hocalar 

Müslümanların 

rehberleridir. Onları 

susturmamız halinde 

Müslümanlar da korkar 

artık dinlerini terk ederler. 

Böyle düşünmüşlerdi. 

O zamanlar işe hep 

İslâm düşmanlığı ile 

başlamışlardı. Mekteplerde 

acayip safsatalar 

anlatırlardı talebelere. 

OCAK 2013 

Hüküm: Efendim, yeni kuşakların 

ilme adanan hayatınızı yakından tanımaları, 

size hayru’l-halef olabilmeleri için 

fevkalade önem arz etmektedir. Bunun 

için hayatınızı ve onu var eden değerleri 

sizin okumanızla öğrenmek arzusundayız. 

Bu bağlamda ilk olarak çocukluğunuzdan 

bahseder misiniz? 

M.Emin Saraç Hoca: Evet Efendim, ismim 

Muhammed Emin Saraç. Her ne kadar 

nüfus cüzdanımızda Emin diye yazsa 

da dedemin Kâdî tefsirinin başında abimin 

ondan sonra benim ismim kayıtlı. Yazı da 

Muhammed Emin şu günde doğmuştur der, 

Ramazan’ın birinci günü pazartesi Tokat’ın 

Erbaa kazasının Tanoba Köyünde doğmuşum. 

Erken yaşta babam bizi hafızlığa başlattı. 

Hatırlarım 1940 senesinde mukabele okumak 

için abimle birlikte Niksar’a gitmiştik. 

Arasta Camii’nde de ilk defa hatimle teravih 

namazımı kıldım. İmamın arkasında fatihlik 

yapıyordum. 

Daha sonra 41,42,43 senelerinde 

Merzifon’a mukabele okumaya gittik, abim, 

ben ve küçük kardeşim Osman. Biz dört kardeş 

babamızda hafız olduk. Babamız azimetli, 

gayretli, cesaretli bir müslümandı. 

Kur’an-ı Kerim okutuyor diye karakola götürürler, 

hesaba çekerlerdi. Fakat o yine bizi 

okutmaya devam ederdi. Hatta “eşhedü billah” 

şunu söyleyeyim ki; ne hikayedir ne de 

hayal… Bize Kur’an okutmak için ancak gece 

yarıları fırsat bulabiliyordu. Gündüzleyin 

okuyacağımız zaman evimizde camın yanında 

bir makat vardı, orada abimle birlikte 

bir yorganın altında oturur, okurduk. Birinin 

geldiğini fark ettiğimiz zaman hemen yorganı 

başımıza çeker, Kur’an-ı Kerim’i bağrımıwww.hukumdergisi.com

İlim tahsiline niyet eden kardeşlerimize hatırlatmak istediğim ilk husus ihlâs olacaktır. Zira bu 

işin temelini sağlam tutmak için evvela niyetimizde samimi olacağız. Bileceğiz ki; ilimden, okumaktan 

gaye, Rabbimizin rızasını kazanmaktır, ibadetlerimize dikkat etmektir. Buradan başlar takvaya ehemmiyet verirsek 

Cenab-ı Hak önümüzü açar, inkişaf verir. Okuduklarımızı da anlamak hususunda bir basiret ve feraset sahibi 

oluruz. Vesvese-i şeytaniye ile kendimizi mağlup etmeyiz inşaallah. 

Soldaki Emin Saraç Hocaefendinin Babası, Sağdaki ise Ağabeyi Bahattin Saraç 

za alır, uyuyormuş gibi yapardık. İşte babam 

bu derece bir baskı, sıkıntı içerisinde okutmaya 

çalıştı bizleri. 

O devirlerde İstiklal Mahkemeleri vardı. 

Hocalar tevkif ediliyor, asılıyordu. Çünkü biliyorlardı 

ki hocalar Müslümanların rehberleridir. 

Onları susturmamız halinde Müslümanlar 

da korkar artık dinlerini terk ederler. 

Böyle düşünmüşlerdi. O zamanlar işe hep 

İslâm düşmanlığı ile başlamışlardı. Mekteplerde 

acayip safsatalar anlatırlardı talebelere. 

Haşa! Allah Teâlâ’nın yokluğunu kendi 

fikirlerince isbata çalışırlardı. Öğretmen 

sınıfta talebelere soruyor: “Allah var mı yok 

mu? Varsa kendini ispat etmelidir? Ben şimdi 

size söylüyorum, çağırın bakalım Allah’ı, 

size cevap verecek mi? Cevap yok.” Ondan 

sonra da başlardı anlatmaya. Görmüyoruz, 

seslenince cevap alamıyoruz. Demek ki yok 

(Haşa). Sonra öğretmen dışarı çıkar talebelere, 

“haydi seslenin bana” der. Kendisi cevap 

verir. Ardından da “bakın çocuklar demek ki 

var olan cevap verendir” diyerek safsatasını 

isbat ettiğini zannederdi. Türkiye sathında 

böyle bir eğitim sistemi takip ederlerdi. 

İşte öyle bir devirde babam bizi hafız 

yaptı, elhamdülillah. Ve ondan sonra da 

43’te İstanbul’a geldik. İstanbul’da çok kıymetli 

hocaefendilerle mülaki olduk. Bu gün 

maalesef ki onlara benzeyen kimsemiz yok. 

Şahsen ben onları çok seven biri olduğum 

halde onlara benzediğime hiçbir vech ile kanaatim 

yoktur. Haşa! Ben o hocaların temsilcisiyim 

gibi ifadeler kullanamam. Siretiyle, 

suretiyle, ilmiyle, irfanıyla öyle kuvvetli, azametli 

hocalarımız vardı. Onların hepsi gitti. 

İş bizim gibilere kaldı. Onlara benzediğimiz 

husus şudur ki; Kur’an-ı Kerim’e inanıyoruz. 

Kafirleri reddediyoruz. Biliyoruz ki, Kur’an-ı 

Kerim’den başka nûr yok. Rasûlullah 

Efendimiz’in sünnet-i seniyyesi ve selef-i salihinin 

sireti bizlere kalan en kıymetli mirasımızdır. 

Biz onları takip ediyoruz. 

43’ten 50’ye kadar İstanbul’da bir şeyler 

okumaya çalıştık. Sonra da kardeşim Osman 

ile Mısır’a tahsile gittik. Mısır’da Ezher’de 

Külliyet-i Şeriat-ı İslâm’da okumak nasip 

oldu. O şekilde de oradaki tahsilimizi tamamladık. 

Ama hala talebeliğimiz devam 

etmekte. 

TAVSİYELER 

İlim tahsiline niyet eden kardeşlerimize 

hatırlatmak istediğim ilk husus ihlâs 

olacaktır. Zira bu işin temelini sağlam tutmak 

için evvela niyetimizde samimi olacağız. 

Bileceğiz ki; ilimden, okumaktan gaye, 

Rabbimizin rızasını kazanmaktır, ibadetlerimize 

dikkat etmektir. Buradan başlar takvaya 

ehemmiyet verirsek Cenab-ı Hak önümüzü 

açar, inkişaf verir. Okuduklarımızı da 

anlamak hususunda bir basiret ve feraset 

sahibi oluruz. Vesvese-i şeytaniyye ile kendimizi 

mağlup etmeyiz inşaallah. 

Sonra bu yola adım atmak için ilmin de 

esası olan Arapça’yı iyi bileceğiz. Cenab-ı 

Hak kelamını, beşeriyetin son irşad fermanını 

Arapça indirmiştir. Bizler de Arapça’yı; 

sarfı, nahvi bileceğiz. 

Sarfı, nahvi okumadan kitabımız 

Kur’an-ı Kerim’i anlayamayız. Bu şekilde 

de dinî mevzularda söz edemeyiz. İşte görüyoruz, 

böyle kimselerin ortaya koydukları 

meallerin, tefsirlerin hangisi işe yarıyor. 

Âlet ilimleri olan sarf, nahv vs. okuduktan 

sonra âli ilimlerden okumaya başlayacağız. 

Her ilimde mutlaka birkaç kitap baştan 

sona ciddî surette tedris edilmiş olacak. 

Böylece tekmîl-i nüsah olacak. 

Bugünün hocalarının pek çoğu maalesef 

bu tedris usûlünden habersiz yetişiyor. 

Bu usûlden, tekmîl-i nüsah’tan maksat nedir? 

Talebe bir kitabı aldığı zaman başından 

sonuna kadar hazmederek, gayet muhkem 

bir şekilde okuyacak. Gerek sarf, nahiv gibi 

alet ilimlerini gerek tefsir, hadis, fıkıh, akaid 

gibi âli ilimleri, sâlih, ilmiyle âmil bir hoca 

efendinin huzurunda kâmilen bitirecek. En 

sonunda da şerh-i akaid okuyacak. Bütün 

bunların nihayetinde icazet aldığı zaman 

kendisine birkaç ibare verilir, onları tahlil 

eder. Bunun müzakeresi heyet huzurunda 

yapılırken okuduğu ilimlerin hepsi o ibarelerde 

tatbik edilir. Muvaffakiyet gösterirse, 

o kimse tedris yapma ehliyetini kesb eder. 

Bugün ise mekteplerimizde hiçbir kitabın 

güzelce baştan sona okunduğuna 

şahit olamıyoruz. Eslâfın bakıyesi diyebileceğim 

âlimlerimizin, hocaefendilerin yetiştiği 

medreselerde bundan bin sene evvel 

yazılmış kitaplar tedris ediliyordu. Bakınız 

Teftazanî’nin eseri, Nesefî’nin eseri, 

Sadru’şşerîa’nın eserleri bütün İslâm dünyasının 

hepsinde aynı şekilde okunmuştur. 

Her yerde Hanefi fıkhının Hidaye’si, 

Kudûrî’si ve İhtiyar’ı okunmuştur. 

İşte talebe hocaefendi olabilmek için 

bunları okuyacak sonra bildikleriyle amel 

edecek. “Bildiğiniz ile amel ederseniz Allah 

bilmediklerinizi de ihsan eder. İttikâ sahibi 

olursanız Allah size öğretir.” emrinin sırrına 

nâil olacak inşaallah. Böylece o talebede 

şerh-i sadr hâsıl olacak. Bu ikisi bir arada 

cem olunduğu zaman o kimse ehliyetli bir 

hocaefendi olacak inşaallah. 


Emperyalizmanın Sanat Ajanı: 

“Muhteşem Yüzyıl” 

Emperyalizma, silahla işgal ettiği İslam coğrafyasında güçle uzun süre kalamayacağını 

anlayınca görüntü sanatını daha müessir kullanma kararı aldı. Ancak kültür ve sanat merkezli 

bir işgalle varlığını sürdürebileceğini düşündü. Bu süreçte sinemayı keşfetti. Onunla istediği yaşam 

tarzını, istediği surette dünyanın en ücra köşelerine taşıdı. Beyaz perdede zarfını gösterip hayranlar 

güruhu oluşturdu. Sonuçta, nefret ettiği bir elbiseyi ekranda İngilizlerin giydiğini görünce giyen, 

sevmese de onların yediği meyveyi yiyen, onlar gibi tıraş olan, toprak yollarda onların kadınları gibi 

uzun topuklu ayakkabı giyen bir mukallitler tabakası oluştu. Batı, silahla girdiği İslam coğrafyasında 

sinemayla gönüllü kültür ajanları kazandı. Onlar vasıtasıyla Müslümanlara nüfuz etti. 

u Erdal ERKAN 

eerkan@hukumdergisi.com 

Batı, kültürünü pazarlayabilmek için önce 

“gazete”yi keşfetti. Hayallerini ve yaşam 

tarzını onunla kitlelere taşıdı. Ne var ki 

gazete, kenti aşıp köylere, mezralara ulaşamadı. 

Her ne kadar bu süreçte gazeteci, sözüne itibar 

edilen bir üst sınıf olarak kabul gördüyse de Batı 

gazeteyle beklentilerini karşılayamadı. 

Emperyalizma, silahla işgal ettiği İslam coğrafyasında 

güçle uzun süre kalamayacağını anlayınca, 

görüntü sanatını daha müessir kullanma 

kararı aldı. Ancak kültür ve sanat merkezli bir 

işgalle varlığını sürdürebileceğini düşündü. Bu 

süreçte sinemayı keşfetti. Onunla istediği yaşam 

tarzını, istediği surette dünyanın en ücra köşelerine 

taşıdı. Beyaz perdede zarfını gösterip hayranlar 

güruhu oluşturdu. Sonuçta, nefret ettiği 

bir elbiseyi ekranda İngilizlerin giydiğini görünce 

giyen, sevmese de onların yediği meyveyi yiyen, 

onlar gibi tıraş olan, toprak yollarda onların kadınları 

gibi uzun topuklu ayakkabı giyen bir mukallitler 

tabakası oluştu. Batı, silahla girdiği İslam 

coğrafyasında sinemayla gönüllü kültür ajanları 

kazandı. Onlar vasıtasıyla Müslümanlara nüfuz 

etti. 

Batı, her nekadar sinemayla İslam coğrafyasının 

bütün karelerine ulaşma imkanı yakalasa 

da, bu, onu bir anda kitlelere ulaştıracak bir 

iletişim vasıtası arama cehdinden vazgeçirmedi. 

Yeni vasıta ile yer yer zuhur eden uyanışların 

17 

OCAK 2013 


önüne geçecek, ilim, fikir ve sanatta ki dirilişi 

önleyecekti. Sonuçta televizyonu keşfetti. 

Televizyon, İslam coğrafyasında Batı taklitçisi 

bir kadronun idaresinde yaygınlaşınca 

müslümanların uyanışına esaslı bir darbe 

indirdi. 

Müslümanlar ve Televizyon 

Müslümanlar kendi program ve sinemalarını 

oluşturarak televizyonun tahribatının 

önüne geçmek istedi. Uyuyan kalabalıkları 

onunla uyandıracaklardı. Bu niyetle 

yola koyuldular. Fakat sinema ve televizyonu 

keşfeden batı onun yan sanayiini de kendi 

arzularına göre inşa etmişti. İslam ülkelerinde 

radyo, televizyon, sinema eğitimi veren 

iletişim fakülteleri de konuyla ilgili bilgileri 

olduğu gibi tercüme edip ilgili fakültelerin 

müfredatına dahil etti. Varoluşunu temellendiremeyen 

hocaların ders okuttuğu fakültelerde 

okuyan Müslüman öğrencilere 

evvela sanatın Batılı adamla başladığı ve onsuz 

olamayacağı anlatıldı. Derin bir kompleksle 

yetişip diploma aldılar. 

Televizyon için yüklü miktarda paralar 

toplandı. Müslümanların idare ettiği televizyonların 

çocuklarının imanını koruyacağına 

inanan anneler kollarındaki bilezikleri 

bağışladı. Diğerleriyle aynı imkanlara sahip 

kanallar kuruldu. Fakat mazruf “Araf”ta kaldı. 

Reyting hassasiyeti Müslümanların kurduğu 

televizyonları da etkiledi. Onların televizyonlarında 

İslam, cuma’dan cuma’ya 

yer bulabildi. Sonuçta ortaya ya bütünüyle 

açık ya da kafasının bir tarafına baş örtüsüne 

benzeyen bir kumaş bağlayan, suratı boyalı 

sunucular çıktı. Aynı yüzler bazı gazetelerin 

sütunlarına da taşındı. Bu şekilde iletişim 

araçlarının İslami olma vasfına sahip olacağı 

düşünüldü. 

Büyük beklentilerle kurulan televizyonlar 

bugün Batı’nın kültür ajanlığını yapmaktadır. 

Sinemaya aktarılan İslam büyüklerinin 

hayatları, gayr-i İslami yayınlarla aynı 

kuşakta verilmekte, bununla da “İslam geçmişte 

yaşanan bir dindir. Günümüz dünyasına 

tesiri muhaldir.” tezi işlenmektedir. 

Müslümanların televizyon hayali aşağılık 

kompleksinden kurtulamayan mustagribler 

elinde sahte bir uyanışla son buldu. 

Günümüzde müslümanların kurduğu televizyonlar 

da ötekiler gibi medeniyeti tahrib 

Büyük beklentilerle 

kurulan televizyonlar 

bugün Batı’nın kültür 

ajanlığını yapmaktadır. 

Sinemaya aktarılan İslam 

büyüklerinin hayatları, 

gayr-i İslami yayınlarla aynı 

kuşakta verilmekte, bununla 

da “İslam geçmişte yaşanan 

bir dindir. Günümüz 

dünyasına tesiri muhaldir.” 

tezi işlenmektedir. 

Müslümanların televizyon 

hayali aşağılık kompleksinden 

kurtulamayan mustagribler 

elinde sahte bir 

uyanışla son buldu. Günümüzde 

müslümanların kurduğu 

televizyonlar da ötekiler 

gibi medeniyeti tahrib 

etmeyi esas vazife telakki 

eden yapımları “türk filmi” 

başlığı altında ekrana taşımakta. 

Evet, Batı’dan bize intikal 

ettiği günden beri İslam 

medeniyetini aşağılayan 

ucubelerin adı maalesef ki 

“türk filmi”dir. Müstagrib 

senaristlerin, milletin değerlerini 

aşağılayan yapımcıların, 

her gece ayrı kulüpte 

sabahlayan aktörlerin filmi 

Müslümanların televizyonlarında 

yer bularak onlar tarafından 

da onaylanmıştır. 

etmeyi esas vazife telakki eden yapımları 

“türk filmi” başlığı altında ekrana taşımakta. 

Evet, Batı’dan bize intikal ettiği günden 

beri İslam medeniyetini aşağılayan ucubelerin 

adı maalesef ki “türk filmi”dir. Müstagrib 

senaristlerin, milletin değerlerini aşağılayan 

yapımcıların, her gece ayrı kulüpte sabahlayan 

aktörlerin filmi Müslümanların televizyonlarında 

yer bularak onlar tarafından da 

onaylanmıştır. 

Türk Dizileri 

Türk filmi etiketi taşıyan yapımların 

önemli bir bölümü Arapça’ya çevrilerek pek 

çok ülkede televizyonlar vasıtasıyla Müslümanlara 

da servis edilmekte. Yabancı filmlere 

tepkiyle yaklaşan müstakim Müslümanlar 

da, Türkiye’nin İslam coğrafyasında 

yükselen itibarına bağlı olarak türk patenti 

taşıyan bu yapımlara teveccüh göstermekte. 

Ne var ki, İslam tarihine boykot uygulayan, 

edebiyatımızı yok sayan, İslam aile yapısıyla 

istihza eden türk sineması müstagrib 

kültür ve sanat ajanları maharetiyle Batı sinemasından 

daha büyük bir tahribata yol 

açmaktadır. Ahlaksız ilişkilerin işlendiği diziler 

Müslümanların aile yapılarını sarsmış, 

iffetsizliğin artmasına zemin hazırlamıştır. 

Hadiseyi birkaç örnek bağlamında muşahhaslaştıralım. 

İki yıl önce karşılaştığım Kuzey Afrikalı 

Müslümanlar evvela büyük bir umutla 

Türkiye’nin Osmanlı suretinde dönüşünü 

beklediklerini, çocuklarını İstanbul’u istikbale 

hazırladıklarını söylediler. Ne var 

ki içlerinden birisi konuşmasını şu şekilde 

sürdürdü: “İktida makamında gördüğümüz 

Türkiye’nin filmleri, Batınınkinden daha tesirli 

bir kültür ve sanat yıkımına yol açmıştır. 

Adeta şemsiyesiz bir halde sağnak yağmura 

yakalanmış insanlar gibiyiz.” 

Üç yıl önceydi… Mekke-i Mükerreme’de 

Harem-i Şerif’e birkaç yüz metre uzaklıkta 

bir oteldeyim. Beytullah’a gitmek için otelin 

lobisine inmiştim. Resepsiyonda görevli 

Suud’lu bir genç, Türk kanallarının birinde 

gösterilen filmi izliyordu. Beni görünce 

Arapçaya tercüme etmem ricasında bulundu. 

Dedim ki, “Kardeşim ben müslümanım. 

Sen nasıl olur da bana, Beytullah’ın gölgesinde 

kubur faresinden daha aşağı bir hayatı 

anlatan filmi tercüme etmemi istersin.” 


Nasıl ki küfür, Hendek Muharebesiyle İslam’ı maddi anlamda çökertemeyeceğini anlayınca, 

mücadeleyi bütünüyle manevi cepheye taşımış, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Benû Mustalık 

Gazvesi’nden dönerken, en iffetli kadına en iffetsiz isnadı yapmışlardı. Böylece İslam’a yönelişin 

önüne geçeceklerdi. Fakat başaramadılar. Hz. Aişe’nin beratini önce Kur’an-ı Kerim sonra bütün bir 

Hicaz tasdik etti. Muhteşem Yüzyıl da İstanbul’un, Şam, Bağdat, Gazze için yeniden umut olduğu bir 

zamanda ekrana taşındı. Zigetvar’da ruhunu teslim eden mücahid bir devlet adamı yatak odasına 

hapsedildi. Magazin programlarının dahi mahrem kabul ettiği ayrıntılar hakikat niyetine ona isnat 

edildi. Filmde amuda kalkmış bir tarih var… Aklın ve kalbin zaman zaman hatırlandığı filmde Sultan 

Süleyman cinselliği ile gündemde. Böyle bir filmin adı “Muhteşem Yüzyıl” olarak belirlenerek İslam 

gençliğine, “eğer Osmanlı’nın muhteşem hali bu şekilde ise sairini siz düşünün.” denmektedir. 

TRT et-Türkiye 

Arapça yayın yapan TRT et-Türkiye ise 

yarışa geç katılmasına rağmen gerek ekrana 

çıkardığı kadın sunucular, gerekse de tercüme 

ettiği filmlerle bu tahrip harekatının en 

baş aktörü olmayı başarmıştır. 

Bir Sanat Ajanı Olarak “Muhteşem 

Yüzyıl” 

“Muhteşem Yüzyıl” yukarıdaki hususiyetleri 

taşıyan güruha ait onlarca filmden biridir. 

Bu zaviyeden bakıldığında onlarla aynı 

hükme sahiptir. Fakat zamanlaması itibariyle 

ayrı bir yeri vardır. Hadise esas itibariyle 

İslam’a ve ümmetin uyanışına karşı işlenen 

bir suikasttır. Bu açıdan planlıdır ve tarihteki 

fitne hareketleri ile sebep sonuç bağlamında 

ayniyet arzetmektedir. Nasıl ki küfür, Hendek 

Muharebesi’yle İslam’ı maddi anlamda 

çökertemeyeceğini anlayınca, mücadeleyi 

bütünüyle manevi cepheye taşımış, Allah 

Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Benû 

Mustalık Gazvesi’nden dönerken, en iffetli 

kadına en iffetsiz isnadı yapmışlardı. Böylece 

İslam’a yönelişin önüne geçeceklerdi. 

Fakat başaramadılar. Hz. Aişe’nin beratini 

önce Kur’an-ı Kerim sonra bütün bir Hicaz 

tasdik etti. Muhteşem Yüzyıl da İstanbul’un, 

Şam, Bağdat, Gazze için yeniden umut olduğu 

bir zamanda ekrana taşındı. Zigetvar’da 

ruhunu teslim eden mücahid bir devlet adamı 

yatak odasına hapsedildi. Magazin programlarının 

dahi mahrem kabul ettiği ayrıntılar 

hakikat niyetine ona isnat edildi. 

Filmde amuda kalkmış bir tarih var… 

Aklın ve kalbin zaman zaman hatırlandığı 

filmde Sultan Süleyman cinselliği ile gündemde. 

Böyle bir filmin adı “Muhteşem 

Yüzyıl” olarak belirlenerek İslam gençliğine, 

“Eğer Osmanlı’nın muhteşem hali bu şekilde 

ise sairini siz düşünün.” denmektedir. 

Muhteşem Yüzyıl’ın Arapçaya tercüme 

edilmesi durumunda Türkiye’nin tarihi ve 

medeni kazanımları bir anda sıfıra müncer 

olacaktır. Aksini düşünenler filmi izleyen çocuklara, 

Sultan Süleyman’ın kim olduğunu 

sorsunlar. Nasıl bir algı ile karşılaşacaklardır? 

Arap çocukları da, Anadolu’daki akranlarından 

farklı bir cevap vermeyeceklerdir? 

Muhteşem Yüzyıl, Batı’nın sinemayı 

keşfediş amacına uygun bir kültür istilası, 

bir sanat cinayetidir. Altı asır Allah ve Resul 

davasına hizmet eden Devlet-i Aliyye’den 

emperyalizm adına intikam alma ameliyesidir. 

İslam ümmetinin yeniden İstanbul’a yöneliş 

sürecine karşı planlanan bir sabataist 

saldırıdır. 

Evet televizyon yıkıcı olduğu kadar yapıcıdır 

da. Millet bünyesinde açtığı tahribatlar 

yine onun vasıtasıyla giderilebilir. Fakat 

evvela bu ameliyeye, iletişim fakültelerinin 

müfredatını İslamileştirerek başlamalı. Ancak 

bu şekilde, yeni teşebbüsler kültür ajanlarının 

aşağılık ameliyeleriyle hüsrana uğramaktan 

kurtulabilir. 

Ayrıca dini konuları kültür-sanat muhtevalı 

bir içerikte ekrana taşımalı ki İslam’la 

arasına mesafe koyan ya da yetiştiği ortam 

itibariyle İslam’ı geçmiş zamanların tarihi 

değeri olarak gören gençler uyansın. Ne var 

ki; programcıların önemli bir bölümü anlatılanların 

millete faydasının ne olduğunu 

düşünmeden belli bir zaman üzerinde çalıştıkları 

tez konularını ya da tartışmaya sebep 

olacak mevzuları ekrana taşımaktadır. 

Peki ne yapmalı…? İmam Hatip okullarında 

sanat cehdine sahip kabiliyetli öğrenciler 

keşfedilmeli daha sonra bunlar, iman 

ve fikir ayarı yapılan yeni iletişim fakültelerinde 

sanatı Allah için kurgulayan hizmet 

gönüllüleri olarak yetiştirilmelidir. İşte o zaman 

televizyonlar, İslamî yayın yapma iddiasında 

bulunabileceklerdir. 

19 

OCAK 2013 


Musa’yı Bekliyoruz 

u Selim SEYHAN 

sseyhan@hukumdergisi.com 

Kuduz bir köpek tarafından 

ısırıldığınız zaman kimi suçlarsınız? 

Köpeği mi sahibini mi? 

Kuşkusuz sahibini. Bu yüzden 

bütün suç İsrail gibi bir ülkeyi 

desteklediği için Amerika’nın. 

Robert De Niro 

Gördüğü rüyayı yorumlatmak için kurmaylarını toplayan 

Firavun gibi bütün think thank kuruluşlarınızı seferber 

etseniz de, 

Musa ana rahmine henüz düşmeden tahtını kurtarabilmek 

için çözüm arayan yapma ilâh gibi toplantılar üzerine toplantılar 

düzenleseniz de 

O çocuğun doğmaması için rahimlere giyotinler inşa edip 

Tevrat okumaları eşliğinde bombalar yağdırsanız da, 

Musa belki budur korkusuyla her yeni doğan yavruyu katleden 

tağut gibi bütün Âlem-i İslâmı kan gölüne çevirseniz de, 

“Eğer bütün çocukları öldürürsen ağır hizmetleri yaptıracak 

köleler bulamayacağız,” ikâzından sonra bir sene katleden bir 

sene ara veren sefih gibi bir sonraki katliamlarınıza hazırlık için 

sözde barış ilân etseniz de, 

O’nu yok etmek için olağan üstü tedbirler alan firavnî rejim 

gibi kapalı kapılar ardında aldığınız kararları yeni dünya düzeni 

olarak insanlara dikte ettirseniz de, 

Her gün peygamber katili atalarınıza taş çıkartan katliamlar 

yapsanız da, 

Değil demir kubbeler buruc-u müşeyyedeler inşâ etseniz de, 

Biz, af senesinde doğan Harun’un aksine, Allah’ın kudretini 

izhâr için katliam yılında gönderilen Musa’yı bekliyoruz: 

Allah’ın emriyle Nil’in azgın sularına bırakılan ve Firavun’un 

sarayına gönderilen Musa’yı, 

Hiçbir çocuğa hayat hakkı tanımayan Firavun’un bile öldürmeye 

kıyamadığı Musa’yı, 

Başka medeniyetlerden beslenmeyi reddeden öz evladı olduğu 

medeniyetin imân ve fikir pınarlarından kana kana içen 

Musa’yı, 

Rüşdüne erince ilmi ve hikmeti kuşanıp azgınlar gürûhunun 

karşısına dikilen ve bir tokatla Kıpti’yi yere seren Musa’yı, 

Ben sizin en büyük rabbinizim diyen tağut ve şürekâsını 

Kızıldeniz’in dibine gömen Musa’yı. 

Bekliyoruz evet bekliyoruz; gerilmiş bir yay gibi bekliyoruz. 

Çıldırtan bir sabırla, hesabın döneceği günü bekliyoruz. 

Sabahı gözleyen hasta gibi, 

Baharı özleyen tohum gibi, 

Bülbüle hasret gül gibi bekliyoruz. 

O’nu yok etmek için olağan üstü tedbirler alan firavnî rejim gibi kapalı kapılar ardında aldığınız 

kararları yeni dünya düzeni olarak insanlara dikte ettirseniz de, 

Her gün peygamber katili atalarınıza taş çıkartan katliamlar yapsanız da, 

Değil demir kubbeler buruc-u müşeyyedeler inşâ etseniz de, 

Biz, af senesinde doğan Harun’un aksine, Allah’ın kudretini izhâr için katliam yılında gönderilen Musa’yı bekliyoruz: 


Allah’ın Ayetleriyle 

Modernitenin Nassları 

Arasındaki Med-Cezir: KADIN 

D e v l e t - i A l i y e ’ d e n A h i r Z a m a n a İ s l a m c ı K a d ı n ı n E v r i m i 

21 

Konservatuara gitti. 

İmkan nisbetinde her 

nevi sanatsal ve riyazi 

ameliyelere dahil oldu. 

Toplu taşıma araçlarına 

bindiğinde, kadınlığını 

yani naif oluşunu hatırladı, 

erkeklerden yer istedi. 

Fakat sokakta, arp taşıdı, 

kontrbas taşıdı, yorulmadı. 

Perdenin arkasından konuşan 

Peygamber eşlerine 

inat, sahnede rol aldı. Konser 

yönetti, sergilere katıldı, 

sergiler açtı. Erkeklerin lebalep 

doldurduğu salonlarda 

icra-i sanatta bulundu, ilahi 

okudu. İmam olup mihraba 

geçemediğinden hayıflandı. 

Fakat İlahiyat fakültelerinde 

tefsir, fıkıh, hadis hocalığı 

payelerine nail olup erkeklere 

mahremiyet dahil 

mesail-i islamiyyeyi anlattı. 

Söyleşiler yaptı, dergilere 

kapak oldu. Katıldığı programlara 

reyting getirdi. 

OCAK 2013 

u Muhammed MAŞALI 

mmarasli@hukumdergisi.com 

Münkir aklın vahyi ve yaratılışı inkar 

etmek için uydurduğu taş, yontma 

taş, cilalı taş devirleri gibi takdirlerin 

ötesinde gerçekçi bir tasnif yapmak 

gerekirse kadının hayatını Hz. Havva’dan 

Modern Batı Düşüncesi’nin zuhuruna ve 

zuhurdan günümüze kadar olacak şekilde 

ikiye ayırmak mümkündür. Bu iki dönemin 

ayrışma noktasını ise kadının erkekle aynı 

koşullarda çalışma hayatına girmesi teşkil 

eder. Mahremiyete dair kayıtları ihlal edip, 

erkekle aynileşen kadın özgür ve muteber 

kadındır. 

Özgürlük ve itibar, doğudan batıdan, 

köyden kentten her nevi kadını derinden etkiledi. 

Müslüman kadın birkaç kuşak farkla 

da olsa sair kültürlere mensup kadınlardan 

geri kalmadı. Peçeli kadınların torunları 

altmış yetmiş yıl gecikmeyle de olsa ecnebi 

erkeklerle aynı mekanlarda bulunup, onlara 

mesai arkadaşı oldu. 

Müslüman kadın özgürlüğe giden yolda 

en küçük ayrıntıyı dahi atlamadı. Özgür 

olmak için okudu. Gurbete çıktı. Kazandı, 

kaybetti, ağladı, hüzünlendi. Fakat erkeklerle 

girdiği bu yarıştan hiç kopmadı. Akidesiyle 

modern hayatın nassları arasında kaldığında, 

özgürlük ve itibarın cazibesi onu, 

“sadece İslam”dan “sentez İslam”a götürdü. 

Kadına dair her şeyi İslam ve Modern hayatın 

nassları çerçevesinde yeniden yorumladı. 

İslam’a muhalif, muasır hayata muhib 

oldu. Okuldan, işten erkek arkadaşlar edindi. 

Mahremi olmayan erkeklere selam verdi, 

selam aldı. Onlarla aynı masada yemek yedi, 

birlikte okul ya da iş gezilerine çıktı. Şehir 

şehir dolaştı. Zarfının kıymetine göre, ecnebi 

erkekler nezdinde gündem oldu. Gaipte, 

huzurda hep ondan konuşuldu. 

Konservatuara gitti. İmkan nisbetinde 

her nevi sanatsal ve riyazi ameliyelere dahil 

oldu. Toplu taşıma araçlarına bindiğinde, 

kadınlığını yani naif oluşunu hatırladı, erkeklerden 

yer istedi. Fakat sokakta, arp taşıdı, 

kontrbas taşıdı, yorulmadı. Perdenin arkasından 

konuşan Peygamber eşlerine inat, 

sahnede rol aldı. Konser yönetti, sergilere 

katıldı, sergiler açtı. Erkeklerin lebalep doldurduğu 

salonlarda icra-i sanatta bulundu, 

ilahi okudu. İmam olup mihraba geçemediğinden 

hayıflandı. Fakat İlahiyat fakültelerinde 

tefsir, fıkıh, hadis hocalığı payelerine 

nail olup erkeklere mahremiyet dahil 

mesail-i islamiyyeyi anlattı. Söyleşiler yaptı, 

dergilere kapak oldu. Katıldığı programlara 

reyting getirdi. 


Dışarıda olmaktan, iş toplantılarına, 

eğitim seminerlerine katılmaktan keyif 

aldı. Eşini uyanık halde birkaç saat görürken, 

sekizden beşe kadar iş arkadaşlarıyla 

aynı ortamda kaldı. Evdeki birlikteliklerini 

de, çoğu geceler ayrı odalarda televizyon 

programları izlemeye tahsis etti. Eşinin 

yanında eski kıyafetleri, iş arkadaşlarının 

olduğu meclislerde ise en şık olanları 

giydi. İşine sarıldıkça eşinden ve evinden 

uzaklaştı. Kadındaki bu harici alaka, ona 

karşı harici ilgiyi artırırken eşinin muhabbetini 

zayıflattı. Aynı durum erkekte de zuhur 

etti. O da “iş arkadaşı” olan kadınlara 

daha farklı davrandı. Neticede ortaya evde 

aradıklarını ancak hariçte bulabilen gayr-i 

memnunlar taifesi çıktı. Harici yakınlıklar 

güçlendikçe aile zayıfladı. Krizler, yeni 

krizlere zemin hazırladı. Hayat sorunlar 

yumağı haline geldi. Erkek gibi kadın da 

hal çaresi aradı. Fakat kadının çözüm süreci 

içerisindeki uğraşıları nafile ameliye 

olmanın ötesinde bir anlam ifade etmedi. 

Modern hayatta kazandığı rolleri kaybetmeme 

ısrarı, sonraki adımları başlamadan 

akamete uğrattı. Kadın, bütün oluşlarının 

neticesinde asıl anne olması gerektiğini 

düşünmek istemedi. Problemi bir psikiyatrist 

nezaretinde göreceği birkaç seanslık 

tedavi ile aşabileceğini zannetti. 

Para kazandıkça özgürlük alanı daha 

da korunaklı hale geldi. Araba, ev sahibi 

olunca itibarı göz kamaştırdı. İzleniyor 

olması ona ayrı bir haz verdi. Hep önde, 

gözde olabilmek için elinden geleni yaptı. 

Kuaföre gitti. Manikür, pedikür yaptırdı. 

Modaya göre yaşadı. Ayakkabısına uygun 

kıyafet, kıyafetine uygun takılar aldı. Bunlar 

için gün geldi dükkan dükkan, çarşı çarşı 

dolaştı. Her kıyafet uyumunun yeni bir 

moda rüzgarıyla demode olduğunda üzüldü, 

hayıflandı fakat modaya ittiba hassasiyetinden 

ödün vermedi. Bir anlamda hayatı 

modaya uyum seferberliği olarak gördü. 

Yoruldukça sabır-selamet diledi. Sürekli 

tekrar eden bu hadiseden muzdarip olsa da 

müşteki olmadı. Çünkü erkekler nezdinde 

muteber olmak ona ayrı bir hava veriyordu. 

Magazin programlarının malzeme sorununu 

çözebilmek için “ünlüler” başlığı 

altında pek çoğu aşufteden oluşan ve millet 

evlatlarının kendilerine uyması istenen 

bir taife ihdas edildi. Bunların yaşam şekilleri 

ve kıyafet tarzlarını teşhirde podyumlar 

yetersiz kalınca, diziler ve internet aktif 

“İSLAMCI KADININ” 

GELENEK İSYANI 

Gazeteci kadın, modanın icat ettiği 

sun’î başörtüyle katıldığı bir yayında 

yeni okurlar bulabilmek için önce 

“mücrim bir program” kurguladı. Daha 

sonra programın kısa sureleri ezberlemeye 

icbar ettiği ateist arkadaşını hatırlayıp, 

yüksek sosyeteden özür diledi. 

Böylece mağdurlar safında yazan biri 

olarak mağduru gaddar gibi göstermiş 

oldu. Ötekiyle ne kadar aynı olduğunu 

izah edebilme adına daha başka inkar 

ve itiraflarda bulundu. 

Sanat adına tarihe ya da İslam’a 

sövmenin insan hakkına tecavüz olacağını 

düşünmeden dizileri savundu. 

Bu savunmayla zımnen de olsa benzer 

sahnelerin kendisi için de kurgulanması 

durumunda sanata olan derin saygısından 

dolayı sessiz kalacağını itiraf etmiş 

oldu. 

Kadın hukuk okudu, siyaset, edebiyat 

okudu. İlmihal seviyesindeki dini 

bilgisiyle İslam adına ahkam neşretti. 

Sun’i başörtüsü esas alınarak ifadeleri 

İslamcı kadının “geleneğe isyanı” şeklinde 

verildi. 

İslamcı Kadının 

Yaşam Malzemeleri 

olarak kullanıldı. Dergi ve gazete gibi yazılı 

basın da bu pazarlama ameliyesinin destek 

unsurları olarak görev icra etti. 

Ecnebi erkeklere şık görünebilme yarışı, 

açılamadığından kapanan Müslüman 

kadına da sirayet etti. O da Yahudilerin cumartesi 

yasağını çiğnemeleri gibi şeriatı, 

şeriatla aşmaya çalıştı. Bu durum o derece 

müessir oldu ki İslam beldelerinde Allah 

Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in haber 

verdiği gibi “zahirde örtülü hakikatte çıplak” 

kadınlar taifesi kesret ifade eder hale 

geldi. 

Medyanın da etkisiyle, tesettürün nasıl 

olacağını Allah’ın ayetleri, Resulü’nün sünneti 

ve müctehit imamların hükümlerinden 

alan İslam kadını marjinal; moda tasarımcılarına 

ittiba edenler “Kur’an talebesi” addedildi. 

Zahirde Allah Azze ve Celle’ye hakikatte 

ise modaya uyanlar İslam’ı temsil 

davasına soyundu. Onların yaşam tarzları, 

İslam yorumları referans alındı. Gazeteci, 

yazar, mimar, avukat oldular. Panellere, seminerlere, 

tv programlarına katılıp erkeklerle 

konu ayrımı yapmadan her mevzuyu 

tartıştılar. Yeni nesle neyin nasıl olması gerektiğini 

hem hal, hem de konuşma diliyle 

anlattılar. 

Erkeklerle aynı kulvarda vur ha vur yürüyen 

kadın, işinden ziyade zarfıyla itibar 

gördüğünün farkındaydı. Bu yüzden ilerleyen 

yaşlarda da zarf bakımını ihmal etmedi. 

Geçen yılların yüzünde zahir olan izlerini 

giderebilmek için yüz bakımı, cilt bakımı 

yaptırdı. Yarıştan kopmamaya çalıştı. Her 

nevi bakıma rağmen yaşlılığın izlerini silmekten 

aciz kaldığında kısmi tesettüre baş 

vurdu. Yani tesettürü mahrem bölgelerini 

örtmek için değil uzuvlarındaki kusurları 

gizlemek için kullandı. 

“Kadınlar yuvalarından çıkıp, beşeri 

yoldan çıkarmış; yuvalarına dönmeli…” 

diyen ve böyle dediğinden dolayı 

öğrencileri ile birlikte idamla yargılanan 

Bediuzzaman’a aidiyet iddiasında bulunanların 

bir kısmı da modaya ittiba sürecinde 

aktif olarak görev aldı. 

Ezcümle, modern zaman kadını özgürleştikçe, 

kadın Allah’tan uzaklaştı; çağdaş 

değerlere, modaya, okula, ünlülere, sinemaya 

kul oldu. Eğer onlara uyduğu kadar 

Allah Azze ve Celle’ye ittiba etmiş olsaydı 

şüphesiz zahideler ehramının en tepe noktalarında 

yer alacaktı. 


Hacı Aydın Doğan’ın 

Hattı Müdafaası 

Olmamış olayları, gerçek 

hayattan kesitler 

ya da Müslümanların 

genel temayülü gibi veriyorlardı. 

Ali Kalkancı 

gibi şahsiyetleri Müslümanların 

temsilcisi olarak 

ilan edip, onlar üzerinden 

yeni neslin İslam’dan nefret 

etmesini arzuluyorlardı. 

Mahmud Efendi gibi Büyük 

Mürşidlerin hayatlarında 

cerh edilecek bir nokta bulamayınca 

“müteşeyyıh/ 

yapma şeyh”ler üzerinden 

tasavvufu ekrana taşımış 

ve “en müstakim hayatları”, 

“en sapıkların yaşamlarıyla” 

tanıtmışlardı. 

u Ahmet BUHARALI 

abuharali@hukumdergisi.com 

Bizde aydın, her duruma uyum sağlayabilen 

çok değişkenli insan demektir. 

Zuhur ettiği günden beri de 

“şakile”si değişmemiştir. O kadar ki mal sahibinin 

kim olduğuna bakmadan “atiyye” 

mukabilinde her nevi yazı siparişi alabilir, 

ihale takip edebilir. Cerh ve tadil uzmanlık 

alanıdır. Her çeşit darbe ortamında ilgilileri 

memnun edecek yazılar telif etme istidadına 

sahiptir. Askere mücamelede bulunmada ise 

“la misle lehu’dur./Eşi benzeri yoktur.” 

Aydın, askerin iktidar yıllarında “mutlak 

demokrat”, hukukun müessir olduğu süreçte 

ise “mağdur demokrat” rolünde oynar. 

“Bunlar ülkenin intelijansıyasıdır. Bu 

şekilde bir cerh insafsızlık olur” şeklindeki 

itirazlara gelince, evet kudema, “el-insaf 

hayru’l-evsâf/insaf, insandaki vasıfların 

en hayırlısıdır.” buyurur. Münsif olmak erdemdir. 

Fakat kavramların arkasına sığınıp 

birileri için “merhamet dilenciliği” yapmak 

mağduriyetlerin devamına yol açacak ya da 

mağdurların iade-i itibarına engel olacaksa 

bu da zulümdür. 

28 Şubat sürecinin “mutlak demokratları” 

her sokakta, her okulda irticaî yapılanma 

var diyerek “sun’i gündem” oluşturmuş, 

“küfür yobazlarını” mazlum millet üzerine 

sevketmişlerdi. İslam karşıtı olmak, “mutlak 

demokratların” kutsal ödeviydi. Mekke 

müşriklerinin zaviyesinden bakıp dalâlette 

gördükleri (Mutaffifîn: 32) Müslümanları bu 

yayınlarla dünyaya uyumlu hale getireceklerdi. 

Bu yüzden her nev’i tarassutu meşru 

addediyorlardı. Olmamış olayları, gerçek 

hayattan kesitler ya da Müslümanların genel 

temayülü gibi veriyorlardı. Ali Kalkancı 

gibi şahsiyetleri Müslümanların temsilcisi 

olarak ilan edip, onlar üzerinden yeni neslin 

İslam’dan nefret etmesini arzuluyorlardı. 

Mahmud Efendi gibi Büyük Mürşidlerin 

hayatlarında cerh edilecek bir nokta 

bulamayınca “müteşeyyıh/yapma şeyh”ler 

üzerinden tasavvufu ekrana taşımış ve “en 

müstakim hayatları”, “en sapıkların yaşamlarıyla” 

tanıtmışlardı. 

Ahiretteki hesaba inanmayanlar bir gün 

göklerin yeryüzüne müdahil olacağını, 28 

Şubat sürecinin sona ereceğini, kendilerine, 

çiğnenen haklardan sorulacağını düşünemediler. 

Bunun için medyanın önemli bir 

bölümü mağduru mütecaviz, zalimi hakpe- 

23 

OCAK 2013 


est rolünde haber yapmaktan imtina etmedi. 

Evet 15 yıl öncesinin ‘mutlak demokratları’ 

şimdi “mağdur demokratlar” rolünde 

“günah çıkarmak”la meşgul... Aydınlar taifesi 

koro halinde aldatıldığını söylüyor. Milletin 

hafızası ya da arşivler olmasa, “TBMM 

Araştırma Komisyonu”nda ki açıklamalardan 

hareketle hepsi “masum” diyeceksiniz. 

Ne var ki bu geceye gündüz demek kadar 

muhal bir durum. 28 Şubat süreci ve sonrasında 

yapılan haber-yorumlara bakıldığında 

her birini, “aslanın bacakları arasına 

girip ezeli ve ebedi hasmı olan kediye meydan 

okuyan fare” konumunda görürsünüz. 

Arslan/asker kışlasına çekilince fare ortada 

kaldı. Çaresiz “cemaziyelevvel” kavgasına 

tutuştular. Ekranlarda, gazete sütunlarında 

“irticanın başı ezilmeli” diyenler, askeri “göreve” 

çağıranlar, Merhum Erbakan’a hakarette 

sınır tanımayanlar şimdi günahlarını 

patronlara ya da askere hamletme yarışında. 

Paşaların Silivri macerasının oyun olmadığını 

gören Aydın Doğan da eski silah 

arkadaşlarını ortada bırakıp “hattı müdafaaya” 

geçmiş. Sanki ardından gelenlere “Dava 

(!) bitti. Şimdi zor zaman, dolayısıyla en selametli 

yol “nefis tezkiyesi” diyor. Zahiri gibi 

batınının da temiz olduğuna kamuoyunu 

inandırabilmek için bu yıl hacca da gitti. 

Cuntacılar Silivri’ye gidince “aydınların” 

duruşları gibi devlet-millet nazariyeleri 

de değişti. O kadar ki yazılarında müstear 

isim kullansalar, “bu yorumlar onlara aittir.” 

diyemezsiniz. 

“Aydınların” irtica başlığı altında yürüttükleri 

savaşta komuta merkezinde olan patronlarıyla 

da araları açıldı. Eski dostların 28 

Şubat mülahazaları cehennem ehlinin hesap 

anındaki muhaveresine benziyor. Kimse 

suçu kabul etmiyor. Tâbi konumunda olan 

yazarların beyanları aldananların ifadeleriyle 

ayniyet arz ediyor: “Ey Rabbimiz! Bizi saptıranlar 

bunlardır. Bunun için onlara ateşten 

bir kat daha fazla azap ver.” (A’raf: 38). Lider 

kadro ise, “Benim sizin üzerinizde bir hakimiyetim 

yoktu. Sadece sizi göreve çağırdım. 

Siz de davetime hemen icabet ettiniz. O halde 

beni değil kendinizi yerin.” (İbrahim: 22) 

şeklinde müdafaada bulunuyor. 

Buradan senaristlere bir tavsiyede bulunmak 

istiyorum. 28 Şubat sürecinin müessir 

aydınlarının eski ve yeni beyanlarını 

mukayeseli okumaya tabi tutarak sanat değeri 

pek yüksek bir senaryo telif edebilirler. 

“Ehl-i Cehennem Muhavereleri” ya da ”Cehennemden 

Kesitler” başlığını taşıyacak bu 

senaryoda o günkü medya patronları ve gazeteciler 

rol alırsa Türk Sineması gişe rekorları 

kıracak bir “sanat eserine” imza atmış 

olacaktır. 

Şayet senaryo Devlet-i Aliye’nin son yıllarından 

başlatılırsa, uzun yıllar devam edecek 

bir dizi de hazırlanabilir. Ülkenin birinci 

sınıf sanat severleri, mutlaka Aydın Doğan, 

Ertuğrul Özkök, Mehmet Ali Birand ve emsalini 

ikna edip bu dizide oynamalarını sağlamalıdırlar. 

Bu senaryo, “kalaysız kazan” gibi içine 

konan her şeyi zehre dönüştüren bir kısım 

medyada milat olacak ve yüz küsür yıllık basın 

tarihimizin en esaslı “taharet harekatı” 

diye kayda geçecektir. 

Evet, bu husus bu günün olduğu gibi 

dünün de sorunuydu. Nitekim bizde aydın 

millet menfaatinden daha ziyade şahsi menfaatleri 

önceleyen, bunun için de rolden role 

giren adam olarak temayüz etmiştir. Bu durum 

“uyumlu aydınların piri” Yunus Nadi’de 

çok daha zahirdir. Aşağıdaki ifadeler maaşlı 

aydınların “atiyye” için neler yapabileceklerinin 

müşahhas belgesidir: 

Yunus Nadi, Kütahya’lı Şeyh Seyfi 

Efendi’ye yazdığı mektubunda kurtuluş savaşının 

şeyhlerin himmetiyle kazanıldığını 

belirttikten sonra ifadelerine şöyle devam 

eder: “…Şimdi daha yıkılacak şeyler varsa 

onları da yıkmak ve her halde sonuna kadar 

vezaif-i vataniyemizi ifa edebilmek için ‘Yeni 

Gün’ü ayakta tutmak lazım. Sen belki bir gazetenin 

ne demek olduğunu hakkıyla bilemeyeceğin 

için bunun manasını pek anlayamazsın. 

Kısaca anlatmak için haber vereyim 

ki, Yeni Gün’ün aylık masraf bütçesi iki bin 

lirayı Osmanî’dir. Şimdi onu aynı fiyatla dört 

sayfa olarak neşretmeye başlayacağız, bütçe 

çıkacak üç bin beş yüze! Benim hakikat-bîn 

şeyhim! Sen bilirsin ki, bu mebaliğ-i maddiyye 

hazine-i gaybiden gelmez. Bu kadarcık 

işaret, vaziyeti zat-ı fâzılanelerine anlatmaya 

kafidir”. 

Yunus Nadi, istismarın sidre-i muntehası 

olan mektubunu şu şekilde noktalar: 

“Ricamı azami mikyas ile infaz edeceğinden 

emin olduğum için fazla söze lüzüm görmeyerek 

müsadenle muhterem ellerini tekrar 

tekrar öper ve hatm-i kelam eylerim Şeyhim 

efendim.” (Anadolu’da Yeni Gün, 20. 09. 

1338/1922). 

İhtiyaç hissettiklerinde şeyhlerin ellerini 

öpen, cuntacılarla rakı masasına oturduğunda 

ise Müslümanları yeryüzünün fazlalık 

yaratıkları olarak gören bu taife acilen 

ıslah edilmelidir. Her ortama uyumlu aydın 

yetiştiren bu inkar fideliğine müdahale 

edilmezse hafizanallah yarın bir işgal durumunda 

bunlar seleflerinden Halide Edip gibi 

çıkıp Amerikan mandasını savunur, millet 

arasında sömürgeden yana taraftarlar oluşturmaktan 

geri durmazlar. 

28 Şubat süreci ve sonrasında yapılan haber-yorumlara bakıldığında her birini, “aslanın 

bacakları arasına girip ezeli ve ebedi hasmı olan kediye meydan okuyan fare” konumunda görürsünüz. 

Arslan/asker kışlasına çekilince fare ortada kaldı. Çaresiz “cemaziyelevvel” kavgasına tutuştular. 

Ekranlarda, gazete sütunlarında “irticanın başı ezilmeli” diyenler, askeri “göreve” çağıranlar, Merhum 

Erbakan’a hakarette sınır tanımayanlar şimdi günahlarını patronlara ya da askere hamletme yarışında. 


Yalnız Seccademin 

Yününde Şefkat 

u Mahmut SİVASLI 

msivasli@hukumdergisi.com 

25 

Namaz bütün dayanaklar çöktüğünde, bağlantılar koptuğunda 

çökmeyen, kopmayan hep yerinde kalan en sağlam 

kulptur. Gökten yeryüzüne inen Kur’an’la, tekrar Allah’a 

yükselişin nasıl olacağını gösteren bir habl-ı metindir. Onun için 

Allah Resulü’ne bir musibet geldiğinde kalkar namaz kılardı. 

OCAK 2013 

Arkadaşları babaları ile dolaşırken 

bir kenara çekilip onları izleyen bir 

yetim için anne, bütün annelerden 

daha farklıdır. Yetim, sokakta, okulda, 

bayram sabahında sırılsıklam yalnızlığı yaşadığında 

annesine koşar, onun eteklerine 

yapışır, kucağında teselli bulur. Çünkü anne 

onun rükn-ü şedidi, en güçlü dayanağıdır. 

Daha güçlü olana iltica, insanda bastırılamaz 

bir duygudur. Bu yüzden yaşlılar gibi 

gençler de güvenli bölgeler arar, okula, hastaneye 

yakın yerlere yerleşir. Reaya için adil 

sultanlar bir sığınaktır. Fakat onlar da hayatlarının 

her aşamasında çaresizliği yaşarlar. 

Hasta olur, varlıkta yokluğu yaşar, yakınlarını 

kaybeder yani ezeli takdir sürekli ona 

“mülteci” olduğunu hatırlatır. 

Yeryüzünde insan için sınırsız güvenli 

bir alan yoktur. Her dayanak noktasının 

hükümsüz olduğu bir an vardır. En güvenli 

şehirlerin dahi gündüzünde, gecesinde varlığımızı 

tehdit eden riskler mevcuttur. 

Mesai saatinden sonra devlet kurumlarının 

sadece belli servisleri, hastanelerin acil 

bakım üniteleri açıktır. Ne var ki onların da 

gücü sınırlıdır. Bir bina yandıktan ya da bir 

hasta öldükten sonra itfaiye bütün imkanlarını 

seferber etse ya da en uzman doktorlar 

hastaya müdahil olsa yanacakla, öleceğe 

kim çare olabilir? 

Namaz, her tabakadan insanın sığındığı 

bir kurtuluş limanıdır. Zayıf için de güçlü için 

de sürekli bir korunmuşluk halidir. Her şeyi 

bilen (alîm), gören (basîr), duyan (semî’), 

rahîm, kerîm olan Allah Azze ve Celle’ye sığınmadır. 

Namaz, günbatımıyla devlet daireleri 

kapandığında, güvenlik güçleri daha düşük 

bir yoğunlukta çalıştığında, yıldızlar kaybolduğunda, 

uykusu, uyuklaması olmayan Allah 

Azze ve Celle’ye (Bakara, 255) hali arzediştir. 

Rabbanî olmaya “ya lebbeyk” deyiştir. 

Müslüman namazda, sadece suda yaşayabilen 

bir balık gibidir. Balık, sudan çıktığında 

ya da çıkarıldığında yaşamak için suya 


dönmelidir. Müslümanların camiye muttasıl 

yürekleri de ancak namazla mutmain olur. 

Bunun için her yaştan Müslüman günün 

farklı saatlerinde huzura çıkar, yakarışta bulunur. 

Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) 

namazı gözünün nuru olarak tarif eder 

(Nesâî, H no: 3946, VII, 66). 

Seccade anne kucağından daha müşfiktir. 

Müslümanı günde kaç defa alnından 

öper. Fani olan insanla, baki olan Allah Azze 

ve Celle arasında ki rabıtayı tesis eder. 

Namaz çölde vurha vur yürüyen, öğle 

sıcağında kavrulan insan için bir anda zuhur 

eden ağaç altı gölgeliği gibidir. O, zor anların 

sığınağı, uçsuz bucaksız sahraların barınağıdır. 

Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem), 

Darü’n-Nedve’nin dezenformasyonu 

karşısında çaresiz kaldığında namazla Rabbine 

iltica eder, secdeyle teselli bulurdu. 

Baskılara dayanmakta güçlük çeken ashabına 

da sabır ve namazla dayanmayı telkin 

ederdi. Yakınlarına bir musibet geldiğinde 

onlara da namazı emretmiş ve şu ayeti okumuştu 

(Beyhakî, Şuabu’l-İman, Beyrut, 2000, 

III, 152): “Ailene namazı emret, kendinde 

ona sabırla devam et!” (Tâhâ: 132). Babasına 

mecnun, sihirbaz, kahin denen Hz. Fatıma 

(radiyallahu anha) da namazla ayakta kalabilmişti. 

Münafıklar, Yahudiler bazen farklı 

bazen de aynı meclislerde toplanıp Allah 

Resulü’nü durdurmaya dair yeni stratejiler 

geliştirirken Cebrail Ona: “Sana vahyedileni 

oku ve namaz kıl!” emrini ulaştırmıştı. 

Seccade anne kucağından 

daha müşfiktir. 

Müslümanı günde 

kaç defa alnından 

öper. Fani olan insanla, 

baki olan Allah 

Azze ve Celle arasında 

ki rabıtayı tesis 

eder. Namaz çölde 

vurha vur yürüyen, öğle 

sıcağında kavrulan insan 

için bir anda zuhur 

eden ağaç altı gölgeliği 

gibidir. O, zor anların sığınağı, 

uçsuz bucaksız 

sahraların barınağıdır. 

Ayetle zahir olmuştu ki, namaz belalar mahşerinden 

cennete yürüyenlerin azığıydı. Bütün 

peygamberler onunla ayakta kalabilmişti. 

Bu yüzden Efendimiz (sallalalhu aleyhi 

ve sellem) de daraldığında Bilal b. Rebah’a 

Kalk Bilal! Ezan oku, insanlar toplansın; Bizi 

namazla rahatlat! Bilal kalk ve bizi namazla 

dirilt.(Ebû Davûd Edeb 87; Ahmed, V, 371). 

Namaz bütün dayanaklar çöktüğünde, 

bağlantılar koptuğunda çökmeyen, kopmayan 

hep yerinde kalan en sağlam kulptur. 

Gökten yeryüzüne inen Kur’an’la, tekrar 

Allah’a yükselişin nasıl olacağını gösteren bir 

habl-ı metindir. Onun için Allah Resulü’ne 

bir musibet geldiğinde kalkar namaz kılardı. 

Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) 

güneş tutuldu namaz kıldı. Ay tutuldu açılıncaya 

kadar namazda kaldı. Çünkü namaz, 

balığın karnında Hz. Yunus’u duyan, ateşe 

atılan Hz. İbrahim’e imdad eden, tufanda 

Hz. Nuh’u koruyan Allah Azze ve Celle’nin 

himayesine giriştir. 

Namaz, hesap gününde, Alemlerin 

Sahibi’nin huzurunda oluşu hatırlatır. Namazda 

nerede, niçin durduğunu idrak edenler 

her nev’î düşüncenin karşısında muhkem 

dağlar gibi durur. İdeolojiler, istikbal 

temennileri en izzetli insanları, en zelil hale 

getirirken namaz kılanlar sarsılmaz. 

Namaz için abdest alıp günahtan temizlenenler, 

evden camiye giderken yol boyu 

o büyük gündeki hesabı tefekkür eder. İbn 

Abbas’a (radiyallahu anhuma), “Rabbin’in 

adını anıp namaz kılan kurtuluşa erdi.” (ela’lâ: 

14-15) ayetleri sorulduğunda namazın 

yerle gök arasındaki irtibatına dikkat çekmiş 

ve şöyle buyurmuştu: “Temizlenen ve ahirette 

Rabbinin huzurundaki duruşunu hatırlayıp 

namaz kılan kurtuldu” (Nesefî, Medarik, 

IV, 513). 

Namaz kadim bir duruştur. Tesadüfen 

ortaya çıkmamıştır. Bütün zamanlardaki 

Rabbanî kulların Hakk’a yakarış şeklidir. 

Sadece Hz. Muhammed ve ümmetine ait 

değildir. Nitekim kıyametteki sorguyu düşünerek 

namaz kılanların kurtuluşa ereceği ilk 

gönderilen kitaplarda, İbrahim ve Musa’nın 

sahifelerinde de vardı.” (el-a’lâ: 18-19). 

Mahşeri hatırlatan namaz her nev’i derde 

devadır. Aşılmaz gibi görünen müşkillerin 

halçaresidir. İnsanı bir halden alır başka bir 

hale taşır. Ruh hastalarının sahte bir ümitle 

merhamet dilendiği psikiyatristin de kurtarıcısıdır. 

Namaz yeryüzüne 

ait değerler sistemini 

yeniden inşa eder. 

Musalli namazla, hakim 

güce göre değil, 

Hakk’ın takdirine göre 

yaşamayı öğrenir. İftitah 

tekbiriyle kurbet 

iklimine dahil olur, bir 

daha hiç çıkmaz. Zahirde 

halkla, hakikatte ise 

Hakk’la birliktedir. 

Namaz yeryüzüne ait değerler sistemini 

yeniden inşa eder. Musalli namazla, hakim 

güce göre değil, Hakk’ın takdirine göre yaşamayı 

öğrenir. İftitah tekbiriyle kurbet iklimine 

dahil olur, bir daha hiç çıkmaz. Zahirde 

halkla, hakikatte ise Hakk’la birliktedir. 

Namaz beşer aklının keşfettiği, sonra da 

kayda geçtiği bir terapi değildir. Birkaç musahhihin 

tashihinden geçtikten sonra tedavüle 

çıkan bir eserin mevzuu da değildir. O 

bir miraçtır. O yeryüzündeki en esaslı inkılabın 

rüknüdür. Bunun için Allah Resulü (sallallahu 

aleyhi ve sellem) ondan çok bahsetti. 

Onun vesilesiyle günde en az beş defa ashabıyla 

buluştu. Bana dinimi öğret, muhtasar 

bir içerikte bana İslam’ı anlat! diyen sahabiye: 

Namaza kalktığında kendini dünyadan 

ayrılacak kişi gibi farz et. Dünyaya elveda 

demeye hazırlanan kişinin namazını kıl.” 

buyurdu(İbn Mâce, Zühd 15). 

Mümini her secdede göklere yükselten 

namaz, her defasında en son kılınan namazdır. 

İşte yalnız bu namaz, bütün bir cemiyeti 

değiştirecek, tepetaklak olmuş ruhlar ehramını 

yeniden inşa edecektir. 


Suriye İzlenimleri 

Suriye’nin Türkiye sınırına yakın bölgelerinde çok sayıda aile, “belki çadır kentte yer açılır da 

bizi de alırlar veya en azından sınır bölgesinde uçakların bombalarından çocuklarımızı koruruz” temennisiyle 

bekliyor. Aile büyükleri farklı büyüklükteki çadırlarda soğuk kış şartlarında bir örtünün üzerine 

bir kaç çocuğuyla oturmuş hayatlarını idame ettirmeye çalışıyorlar. 

u Abdulhakim İMAMOĞLU 

aimamoglu@hukumdergisi.com 

İlim tahsil etmek için gittiğim Suriye’ye 

İFAM’ın (ilmi ve fikri araştırmalar merkezi) 

“kardeşlik konvoyları” eşliğinde dönmenin 

heyecanı içerisindeyim. Yıkılan evler, 

bombalanan camiler, yol kenarlarında kurulu 

çadırlar, ekmek bulmakta güçlük çeken insanlar, 

çocuklar ve iffetli kadınlar… Manzara, 

ajanslardan okuduklarımdan ve Suriye’li arkadaşlardan 

dinlediklerimden çok daha vahim… 

Allâh Rasûlü’nun (sallallahu aleyhi ve 

sellem) buyurduğu gibi “Leyse’l haberu kel 

iy’an/görmek işitmek gibi değil.” (el-Hâkim, 

Müstedrek, Kitâbü-t Tefsîr, no: 3303). 

Sokaklar yıkılmış, evler harap olmuş, 

dükkânlar kapalı, omuzlarda tabutlar taşınıyor, 

sürekli yeni mezarlar kazılıyor fakat İslam 

gençliği dimdik ayakta, dualarının ana mevzuu 

ise şehadet… Kararlılar, kırk yıldır devam 

eden rejim yıkılacak. Cihadın sonu “hıtâmuhu 

misk” olacak. Suriye’ye her girişimde yıkılan 

binaların çoğalmasına inat bu kararlılığın 

daha da arttığını görüyorum. 

Özgür Suriye Ordusu yetkililerini “kardeşlik 

konvoylarının” dağıtım planını hazırlamaları 

için aradığımda ses tonlarında hep bir 

burukluk olur. Zira her gün yeni şehit haberleri 

alıyorlar. Bir defasında Özgür Ordunun 

Kızılayı mesabesindeki yardım kuruluşunda 

ki arkadaşı arayıp, planı sordum. Kendisinin 

o an bir köyde olduğunu hava bombardımanı 

neticesinde vefat eden şehitlerin defniyle meşgul 

olduğunu söylemişti. Ne zaman ararsanız 

benzer durumlarla karşılaşırsınız. İlgili kardeşler 

ya yardım dağıtmak ya hasta taşımak ya da 

şehitleri defnetmekle meşgul. Suriye’de acı, 

hüzün, umut, izzet ve direniş etle tırnak gibi… 

Türkiye’den giden yardımları koordine 

ile meşgul olan Suriyeli bir hocamız mazlum 

İslam ümmetinden yana taraf olan milletimize 

teşekkür ve duadan sonra şu meyanda bir 

27 

OCAK 2013 


sitemde de bulundu. “Diğer gıda maddelerinden 

vazgeçtik. Şiddetli bir şekilde ekmeğe ihtiyacımız 

var.” Hoca bir ara maziyi yâdederken, 

cihattan önce Türkiye’den yüzlerce öğrenciye 

ders okuttuğunu, fakat şimdilerde onların bir 

telefon bile açmadıklarını söylemişti.” Bu yüzden 

Suriye uleması, yaklaşık yüz tır yardım 

malzemesini Bilad-ı Şam’a ulaştıran İFAM’a 

karşı ayrı bir muhabbet besliyor. 

Biz sınırda Kızılay nezaretinde yardım 

malzemelerini Suriye’ye geçirip Özgür Suriye 

Ordusu’nun dağıtım planı çerçevesinde farklı 

bölgelerden gelen kardeşlerimize teslim ediyoruz. 

Tırlar giriyor, ambulanslar çıkıyor. Maalesef 

ki ambulans seferleri daha çok. 

Âlimler yoğun meşguliyetleri arasında 

ilmi faaliyetlere de devam ediyor. Suriye ve 

Türkiye arasında sürekli gidip gelen bir hocamız 

Şam’daki evini terk ederken yanına birkaç 

kitap almış, onlardan bir tanesi de Şeyhulislam 

Mustafa Sabri Efendi’nin « Mevkifu’l Akl 

» isimli muhteşem eseri. Hoca kitabı gösterdi. 

Kapağın içinde Mustafa Sabri Efendi’nin kendi 

el yazısı var. “Bununla teberrük ediyorum” 

diyor. 

Suriye’ye ikinci seferimde İdlib’ten bir 

arkadaşla tanışmıştım. Yirmibeş yaşlarındaydı. 

Ailesi Suriye’de kendisi ise Kilis’teki çadır 

kentte kalıyor, hem hafızlık yapıyor hem de 

çadır kentte ki çocuklara Kur’an-ı Kerim öğretiyor. 

Büyük bir alimin riyasetinde Suriye Müslümanları 

organize olmuş, her şehirde idari, 

askeri birimler teşkil etmişler, yardım büroları, 

mahkemeleri, belediye teşkilatları var. Yeni 

Suriye’nin tüm kuruluşları İslami esaslara göre 

idare ediliyor. Özgür Ordu İslâm’a tam bağlı, 

her işlerinde ulemâ’ya başvuruyor. Âlimlerden 

oluşan bir heyet mücahitler arasında oluşan 

küçük çaplı ihtilafları anında çözüyor. Son karar 

İslam mahkemelerine ait. Kararlara mutlak 

itaat var. 

Moralleri çok yüksek. Fakat askeri malzeme 

temininde sıkıntılar var. Silahın çoğunu ele 

geçirdikleri Suriye Ordusu karargâhlarından 

temin ediyorlar. Uçak savar ve ağır silahların 

yetersizliğinden yakınıyorlar. Emperyalist ülkelerden 

silah geldiği iddialarını ise kesin bir 

dille yalanlıyorlar. Hatta Amerikalıların Akdeniz 

üzerinden gelen silahlara el koyduklarını 

ifade ediyorlar. Bütün bunlara rağmen başta 

Halep olmak üzere pek çok şehirde rejimin askeri 

açıdan son derece stratejik öneme sahip 

tesislerini ele geçirdiler. Mesela Haleb’in yüzde 

doksanı fethedilmiş durumda. 

Bir hava saldırısında ailesinden sekiz kişi 

şehit düşen Enes kardeşle tanıştım. Babası, 

annesi, ablası ve ablasının iki çocuğu şehit olmuş. 

Her namaz sonrasında Rabbinden şehadet 

isteyen merhum babasını hatırlayıp gözleri 

doluyor. Ama her şeye rağmen hamdediyor, 

“onlar şehit oldular, ebedi kurtuluşa erdiler, 

sıra bizde ” diyor. 

Hocamızla Suriye topraklarında ilerlerken 

bir kardeşimiz: “Allah Tela bize rahmet kapısını 

açtı, elhamdülillâh. Bize şehadet nasib 

ediyor. Halid bin Velid Efendimiz bile o kadar 

cihad etmesine, onca yara almasına rağmen, 

çok arzuladığı şehadete ulaşamamıştı. Rabbim 

millet olarak bizi bu devletten mahrum 

etmedi.” diyor. 

Suriye’nin Türkiye sınırına yakın bölgelerinde 

çok sayıda aile, “belki çadır kentte yer 

açılır da bizi de alırlar veya en azından sınır 

bölgesinde uçakların bombalarından çocuklarımızı 

koruruz” temennisiyle bekliyor. Aile 

büyükleri farklı büyüklükteki çadırlarda soğuk 

kış şartlarında bir örtünün üzerine bir kaç çocuğuyla 

oturmuş hayatlarını idame ettirmeye 

çalışıyorlar. Baktıkça utanıyorum, rahat yataklarda 

yatan, evinde yorgan ve battaniye biriktiren 

müslümanlardan olduğum için hayıflanıyorum. 

Özgür Orduya ait yardım koordinasyon 

merkezi çok sistemli çalışıyor. Hepsi gönüllülerden 

oluşmuş. Orada İfam’ın ayrı bir yeri 

var. Teslim tutanakları yanında bir de teşekkür 

belgesi hazırlamışlar. Bense bunları yapmak 

vazifemiz; asıl zor olanı sizler yapıyorsunuz. 

Eğer bir belge verilecekse onu bizim vermemiz 

gerekir dedim. 

Bir hava saldırısında 

ailesinden sekiz 

kişi şehit düşen Enes 

kardeşle tanıştım. 

Babası, annesi, ablası 

ve ablasının iki çocuğu 

şehit olmuş. Her 

namaz sonrasında Rabbinden 

şehadet isteyen 

merhum babasını hatırlayıp 

gözleri doluyor. 

Ama her şeye rağmen 

hamdediyor, “onlar şehit 

oldular, ebedi kurtuluşa 

erdiler, sıra bizde ” diyor. 


Sınır kapılarından itibaren Suriye’deki 

büyük değişimi hissediyorsunuz. Öğrencilik 

yıllarımda çokça geçtiğim Öncüpınar sınır 

kapısının Suriye tarafında artık rüşvet isteyen 

görevliler yok. İlgili birimlerde bombardıman 

altında dahi cemaatle namaza devam eden 

müstakim Müslümanlar var. 

Sokaklarda aralarında çok küçüklerin de 

bulunduğu çocuklar kasetçalar ve amfi eşliğinde 

gösteri yapıyor, slogan atıyorlar. Çocuklar 

yürüyüşe devam ettikçe sayıları artıyor, bir 

meydana ulaştıklarında ise teşkil ettikleri yekün 

bir miting yoğunluğuna ulaşıyor. Bir hava 

saldırısında şehit olma ihtimalleri yüksek olan 

ümmetin bu izzetli gençleri yürüyüş esnasında, 

“Lebbeyk lebbeyk lebbeyk ya Esed” (Buyur, 

emrindeyiz ey Esed !) diyen rejim yanlılarına 

karşı “Lebbeyk lebbeyk lebbeyk ya Allah !” 

(Buyur, buyur, buyur, emrindeyiz ey Allâh’ım 

!) diye haykırıyorlar. Şebbiha “Kaiduna lil 

ebed beşşar el esed” (Ebediyen komutanımız 

Beşşar el Esed’dir !) derken, ümmetin çocukları 

“Kaiduna lil ebed Seyyiduna Muhammed!” 

(Ebediyyen komutanımız Efendimiz 

Muhammed’dir !) diyor. Mücâhitlerin moralini 

yükselten, halkın direnme azmini canlı tutan 

bu tür gösterileri sıklıkla görmek mümkün. 

Sokaklar hakem, sokaklar mücadelenin Hak 

ile batıl arasında cereyan ettiğinin en canlı şahitleri… 

Yemekleri hür ordunun yemekhanelerinde 

yemeyi tercih ettik. Genç mücahitler silahları 

yanlarında yemek yiyorlar. Bir tanesi gözüme 

çarpıyor, tam karşı masamızda oturuyor, 

tek başına… Yaşı en fazla on altı, asker kıyafetiyle 

oturuyor, silahını masanın üzerine koymuş… 

Daha sonra öğreniyorum ki bu mücâhit 

on beş yaşındaki bir arkadaşıyla Hür Ordu’ya 

katılmak istemiş, başvurdukları her tugay komutanı 

küçük olduklarından kabul etmemiş, 

sonunda bölge komutanı Ebu İbrâhim’e müracaat 

etmişler, ricada bulunmuşlar, o da dayanamayıp 

kabul etmiş. Arkadaşı şehit olmuş, 

o ise intizar halinde. 

Ziyaret ettiğimiz bir tugayda bize refakat 

eden Hocaefendi mücahitleri tanıtırken, “işte 

bunlar ırzlarımızı müdafaa eden kahramanlar” 

diyor. Sonra : “Ben üç tane savaşa şâhit oldum, 

Irak savaşına katılıp ABD’ye karşı cihad 

ettim, Gazze saldırılarında Hamas’la birlikteydim, 

bir de bu savaşı gördüm. Vallâhi, yemin 

ediyorum –ve Allâh katında bu yeminden 

mesulüm ki- Hür Ordu’daki mücahitler gibi 

İslam’a bağlı mücahit görmedim.” diyor. 

İz’az bölgesi komutanı Ebu İbrahim… 

Ümmi bir komutan fakat İslam iliklerine öyle 

işlemiş ki, bir teftiş sırasında Özgür Ordu’ya ait 

bir ofise uğruyor, memurun masasında meyve 

dolu tabağı görünce millet ekmek bulamıyor, 

siz meyve yiyorsunuz diyerek ilgili memuru 

bir günlük hapisle cezalandırıyor. Birisi bir 

dükkânda sandviç satıyor. Ebu İbrahim bunu 

da yasaklıyor. Gerekçe şu: “burada kadınlar, 

çocuklar var, bunlar arasında hamileler olabilir. 

Sandviçin kokusunu alır, canı çeker fakat 

parası olmadığından alamaz. Buna müsaade 

edemem!” 

Bir hocamız bir gün mücahitlere vaaz 

ederken bir genç kalkıyor ve diyor ki: “Hocam, 

Şam’ı yıktılar, yerle bir ettiler. Her şeyimizi kaybetsek 

de yine biz kazançlıyız!” Hoca : “Neden 

?” diye sorunca, genç: “Çünkü Suriyeli gençlerin 

kalbine nüfuz eden imânı artık Allâh’dan 

başka hiçbir güç söküp atamaz !” diyor. O bunları 

naklederken ben Aliya’nın: “Savaşta Müslüman 

olduk” sözünü hatırlıyorum. Sonradan 

öğreniyorum ki bunu söyleyen genç kendisiyle 

fotoğraf çektirdiğim mücahitmiş. 

Bir hocamız bir gençten bahsetti. Beş ay 

muhaberatın elinde kalmış, işkence etmişler... 

Sırtında sigara izleri var. İşkenceyi Beşşar’ın 

resmine secde etsin diye yapmışlar. Genç ise 

direnmiş, secde etmemiş. Özgür Ordunun teşebbüsüyle 

kurtulan bu gence ruhsatla amel 

edip secde etseydin dendiğinde genç, “Hocam, 

ben o güne kadar ömrümde hiç namaz 

kılmamıştım. İlk secdeyi Beşşar Esed’e yapsaydım, 

Allâh Te‘âlâ nın huzuruna hangi yüzle 

çıkardım? Ama o günden sonra hiç bir namazımı 

kaçırmadım elhamdülillâh!” Hoca anlatırken 

ağlıyor... 

Şehirlerde fırınları vurmuşlar, açık olanların 

önünde ise uzun ekmek kuyrukları var. 

Özgür ordunun idaresindeki fırınlarda ekmek 

meccanen dağıtılıyor. Manzarayı görünce 

bizleri bu hizmete vesile kılan Allah Teala’ya 

hamdediyorum. 

Şehirlerde çok sayıda imha edilmiş tank 

var. Bazı sokaklara « Makbaratu-d Debbâbât 

» yani tanklar mezarlığı deniyor. 

Bizi arabayla Türkiye sınırına götüren 

Abdulkadir kardeş şunları söyledi: 

“Elhamdülillâh, Müslümanlar olarak kardeşiz, 

bize bunu ispatladınız, bizleri birleştiren söz: 

‘Lâ ilâhe illallâh, Muhammed Rasûlullâh’dır.’ 

Türkiye’de bizim için çarpan kalplerin olduğunu 

bilmek bizi çok sevindirdi. Şu ana kadar 

Türkiye’den birçok kuruluş bizlere yardım 

gönderdi, fakat siz İFAM birinci sıradasınız, 

Allah sizden razı olsun. Kardeşlerimize selâm 

söyleyin, bulunduğumuz kış şartlarında Suriye’deki 

bebekleri unutmasınlar, özellikle teheccüd 

vakitlerinde dualarını eksik etmesinler.” 

Suriye’den her defasında geriye, ekmek 

kuyruklarında şehit olan yakınlarına ağlayan, 

soğuk kış gecelerini çadırda geçiren, fakat bütün 

bunlara rağmen imanlarıyla ayakta kalan 

müzdarib Müslümanları bırakarak dönerim. 

Bu yüzden bana Suriye’ye gitmek vuslat, dönmek 

ise gurbet gibi gelir. Ölüme meydan okuyan 

bu Müslüman gençler Allâh’ın izniyle muzaffer 

olacaktır! 

29 

OCAK 2013 


Ey Şehid! Kitabullah Yerine 

Das Kapital Okusaydın! 

u Recep YILDIZ 

ryildiz@hukumdergisi.com 

Amerikan icadı şu stratejik araştırma merkezlerinin birinde maaşlı uzman olsaydın, birkaç 

programa çıkıp “derin analizler” yapsaydın ya da nargile meclislerinde aşuftelerle oturup 

sabahlara kadar “mühim mevzular” üzerine entelektüel çıkarımlarda bulunsaydın “cins kafa” derlerdi. 

İslam’ı yaşanan değil de, “konuşulan bir din” olarak algılasaydın yani İslamcı olsaydın, gazeteci dostların 

şehadet haberini alınca, “O bizim idolümüzdü.” derlerdi. Uluslararası siyasi analizler yaparken araya bir 

yere seni de sıkıştırırlardı. Ajandalarında yer bulurdun. 

Sosyalist olsaydın ardından yazı kaleme 

alırlar, belki de adına bir anma programı 

tertib ederlerdi. “Mülkiyet hırsızlıktır 

deseydin” ya da Kelâmullah yerine Das 

Kapital’i referans alsaydın büyük devrimci 

olurdun; Sana özgürlük savaşçısı derlerdi. 

Marks, Engels ve Lenin’den oluşan üç ayaklı 

küfür üçgeni üzerinden biraz proletarya nutukları 

atabilseydin sen de konuşulmaya değer 

bir direnişçi olurdun. 

İslam’la ideolojiler arasında bir sentez 

yapıp, Nişantaşı’nda tanıştığın dostlarınla 

umreye gidip, metaftan gazetene birkaç poz 

gönderseydin, cennet için meydanlara inmez 

kolay tarafından dünyanı da ahiretini 

de imar (!) ederdin. 

“Kahrolsun kapitalist Müslümanlar!” 

diye birkaç slogan atsaydın ya da bir basın 

açıklaması sonrasında Marksistlerle kolkola 

yürüyüp dükkanların camlarını indirseydin 

büyük kahraman olurdun. Bu da, “bizim 

Che Guevara’mız, onun gibi devrimci doğdu, 

devrimci öldü.” derlerdi. 

Amerikan icadı şu stratejik araştırma 

merkezlerinin birinde maaşlı uzman olsaydın, 

birkaç programa çıkıp “derin analizler” 

yapsaydın ya da nargile meclislerinde 

aşuftelerle oturup sabahlara kadar “mühim 

mevzular” üzerine entelektüel çıkarımlarda 

bulunsaydın “cins kafa” derlerdi. 

İslam’ı yaşanan değil de, “konuşulan 

bir din” olarak algılasaydın yani İslamcı olsaydın, 

gazeteci dostların şehadet haberini 

alınca, “O bizim idolümüzdü.” derlerdi. 

Uluslararası siyasi analizler yaparken araya 

bir yere seni de sıkıştırırlardı. Ajandalarında 

yer bulurdun. 

Şia’ya Ehl-i Beyt deseydin, mustazaf 

olurdun, şehadet haberinin ertesi günü Şia 

baronları ekranlarında “Kerbela istismarına” 

seni de dahil eder, ardından ağıtlar yakarlardı. 

Fakat sen ne sosyalist, ne sloganist, 

ne İslamcı, ne istismarcı, ne de İrancı oldun. 

Türâs-ı İslam’a sahip çıkabilmek için 

Şeria’da okudun. Ya hep İslam ya hiç İslam 

dedin. İslam’ın da içerisinde yer alacağı yeni 

toplumsal mutabakat amentülerini, “İslam, 

hiçbir ideolojinin yedek parçası olamaz.” diyerek 

reddettin. Kariyeri, fikri muhayyilesi ne 

olursa olsun başkasının karısıyla nargile başında 

memleket kurtaran mücameleler yapmadın. 

Haram yolla ancak Şeytanın davasına 

hizmet edilir dedin. Bütün devrimcileri, 

Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem)’in 

iman, fikir ve aksiyon inkılabı karşısında “ke 

enlem yekün” hükmünde gördün. İmam Şamil 

gibi büyük ruhlu mürşitlerin yolunda, 

Hasan el-Benna gibi bir şeb-i arus arzuladın. 

Allah Azze ve Celle’den bir, ümmetin hürriyetini, 

bir de şehadeti niyaz ettin. 

Ravza’da imam, Bedir’de komutan, İslam 

devletinde başkan olan bir Peygamber-i 

Ekber’e tâbi oldun. Esed’e karşı intifada 

başlayınca kalemi, kürsüyü bırakıp İslam 

ordularının baş kumandanı Hz. Muhammed 

(salallahu aleyhi ve sellem)’in Bilad-ı 

Şam birliklerine katıldın. Önce neyin nasıl 

kullanılacağını öğrendin sonra kardeşlerine 

öğrettin. Rejimin tankları Hımıs’a her girdiğinde 

onları Hz. Halid b. Velid gibi hezimete 

uğrattın; Karşında ölüm makineleri enkaz 

yığınına dönüştü. Rejim şehre bu şekilde giremeyeceğini 

anlayınca taktik değiştirdi, güç 

kullanarak Müslümanları tankların etrafında 

kalkan yaptı. Tanklar ve onları sevk eden 

mukavva yürekli askerler ancak bu şekilde 

şehre girebildi. Onlar Hımıs sokaklarında 

bu şekilde dolaşırken son defa karşı karşıya 

geldiniz. Bir silaha bir de tankın çevresinde 

kalkan yapılan biçare millet-i islam’a baktın, 

vicdanın müsaade etmedi, ateş edemedin, 

ateş emri veremedin. Sen durdun onlar attı, 

tank mermisi göğsüne isabet etti. Bin parça 

oldun, sadece ayakların kaldı. “Söz kahramanlarının” 

yıkıldığı yerde dağ gibi dimdik 

duran o ayakların… 

Evet Kardeşim Muhammed el-Atasî! 

Sen sosyalist, sen kapitalist, sen devrimci, 

sen modernist, sen İslamcı olmadın. Ne onlar 

seni, ne de sen onları tanıdın. Rabbine 

tertemiz bir sicille gittin. Hani bir muharebe 

sonrasında Hz. Ömer’e, “Ey Ömer! Bu cihatta 

öyle kahramanlar şehid oldu ki, sen onların 

hiç birini tanımıyorsun” dediklerinde, 

Ömer Efendimiz, “Onları Allah Azze ve Celle 

bildikten sonra benim tanıyıp tanımamamın 

ne önemi var.” buyurmuştu. 

Kardeşim Muhammed! Seni gökte istikbal 

eden melekler biliyor, Arşın Sahibi biliyor. 

Varsın ümmetin ızdırabını hissetmeyen, 

feryadına gazetesinde yer bulamayan, onun 

için yumruğunu sıkamayan şu marka Müslümanları 

bilmesin. Ne önemi var ki?!

1

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?