iA2

ROZMOWA iAuto
łatwiej. Dawałem zdjęcia do galerii w autoklub.pl, powstał
magazyn OES, w którym też publikowałem zdjęcia. Jakiś
czas później Piotr Frankowski zaproponował mi redagowanie
działu sportu w Motorze. To był trudny moment, redagowanie
mi nie sprawiało frajdy i szybko przejął to Mikołaj Sokół,
ja pozostałem przy zdjęciach.
Zdjęcia zdjęciami, ale wychodzi na to, że było w tym wiele
przypadku...
Bez moich zdjęć nikt by mnie nie zauważył. Taki przykład
z 2001 roku z Rajdu Elmot. Naświetlone filmy dawałem kurierowi,
który wiózł materiały telewizyjne ekipy Marcina Kwiatkowskiego.
W Warszawie filmy były wywoływane i koledzy
umieszczali zdjęcia w galerii Autoklubu. Zadzwonił do mnie
kolega, który pierwszy je zobaczył i mówi – Domino, zrobiłeś
zdjęcie życia. Nie wiedziałem o co chodzi. To zdjęcie poszło
do Focusa, a Janusz (Kulig – red.) zamówił u mnie powiększenie
70 na 110 cm. Na Rajdzie Wisły udało mi się dotrzeć do
Janusza dopiero w czasie uroczystej kolacji z ekipą i sponsorami.
Wziął zdjęcie, po chwili wrócił i powiedział, że mam
zamówienie na 10 powiększeń kolekcjonerskich. Dziś jedno
wisi u Malcolma Wilsona, drugie w Lozannie w siedzibie
Marlboro, co z pozostałymi nie wiem. Jeśli to przypadek, to
tak, wiele było przypadku.
Mówiono o Panu „złodziej”...
Tak, kolorów. Zawsze lubiłem podkreślać i grać kolorem
w swoich pracach, czasem aż zanadto. Być może stąd to
określenie, ale kto to powiedział nie wiem.
Zna Pan rajdy duże i małe, nasze krajowe, europejskie
i na innych kontynentach. Jaka jest przyszłość tej dyscypliny
sportu?
Słabo to widzę, czasem wydaje się, że idzie ku upadkowi.
Koszty są ogromne, sport, rywalizacja przestaje być pasją
i rajdy, zresztą cały sport samochodowy, zmieniają się w jedną
wielką akcję marketingową. Zawodników wykorzystuje się
jako narzędzia. Kiedy zaczynałem, rajdy, także i te światowe,
miały atmosferę pikniku, teraz rządzi pieniądz. Przyjaźnie
i rodzinna atmosfera w tym światku są coraz rzadsze, o bezinteresownej
pomocy nawet nie ma co marzyć.
29
Czyżby człowiek sukcesu był rozgoryczony?
Nie, nie. Ale widzę co się dzieje. Pogoń i tempo życia
powoduje zrywanie więzi między ludźmi. Technologie,
łączność, komputery... Wielu ludzi tego nie ogarnia. Brak
wartości innych niż kasa, ludzie bez przerwy walczą, aby
utrzymać się na powierzchni, a i tak tracą pracę. Myślę,
że nie poradzimy sobie z tym. Wszystko razem jest dość
przerażające.
Przecież nowe technologie są właśnie dla ludzi, aby było
łatwiej, milej. Co w tym złego?
Zalewa nas tandeta. W fotografii też. Technologia cyfrowa
stała się przekleństwem fotografii, życie zdjęcia jest bardzo
krótkie, prawdziwe dzieła giną w masie tandety. Rzadko szuka
się klimatu, duszy w fotografii. To tempo wywiera presję nieustannej
obecności i ciężko jest utrzymać właściwy poziom.
Trzeba dyscypliny i techniki, aby pokazywać rzeczy bez
skazy, aby nie wyszła chałtura. Ja jestem perfekcjonistą,
zdjęcie ma być trafione, ostre, nienaganne technicznie.
A odbiorcy są zatruwani bałaganem estetycznym, jaki mamy
na każdym kroku. Festyn reklamowy w miastach, byle jakie
obrazki w gazetach, chłam w internecie, to wszystko nie
napawa optymizmem.
Świat jest coraz brzydszy, ludzie się od siebie oddalają,
to może rodzina jest jakąś szansą?
Niby jaką? Szansą na co?
No właśnie o to pytam. Żona, dziecko, dom, szczęście...
Jak Pan to widzi?
Nie lubię zaglądać komuś w jego osobiste życie, niespecjalnie
też chcę opowiadać o swoim. Ale OK, jestem naprawdę
bardzo szczęśliwym ojcem, z matką córki mamy świetne relacje.
Mam gdzie mieszkać. Fakt, jestem dzieckiem szczęścia.
Robię to, co kocham, każdy dzień jest odkrywaniem nowych
możliwości. Spełniać się, to znaczy być szczęśliwym. I tak
u mnie jest zawodowo i w sferze osobistej. Mogę powiedzieć,
że jestem spełnionym, szczęśliwym człowiekiem, ale jeszcze
wiele przede mną.
I oby tak pozostało. Dziękuję za rozmowę.