3.YASAMA-OCAK-ŞUBAT-MART_2018__

H
ürriyet, “Down sendromlu çocuklarımız
ötekileştirilmesin”
CHP Kocaeli Milletvekili Hürriyet, Down
Sendromu Araştırma Komisyonu hakkında
yaptığı konuşmada down sendromluların ötekileştirilmemesi
gerektiğini söyledi
Down Sendromu Araştırma Komisyonu kurulması yönündeki
meclis görüşmelerinde konuşan CHP Kocaeli Milletvekili Hürriyet,
“Down sendromlu çocuklarımız doğru bir yaklaşım ve nitelikli
bir eğitimle Everestleri aşabilir, kitap yazabilir ve etrafına
ışık saçabilir” dedi
DOWN SENDROMU BİR HASTALIK DEĞİLDİR
Mecliste Down Sendromu Araştırma Komisyonu konusunda önceki gün yapılan görüşmelerde konuşan
CHP Kocaeli Milletvekili ve Anayasa Komisyonu üyesi Fatma Kaplan Hürriyet şunları kaydetti; “Down
sendromu bir hastalık değildir, genetik farklılıktır. Kromozom sayısında fazlalık nedeniyle meydana gelen
farklı yüz görünümüyle karakterize, doğuştan kalp hastalıkları, bağırsak problemleri, görme, işitme ve hormon
bozuklukları ve daha başka sistemlerle ilgili sorunların yüksek oranda görüldüğü bir sendromudur. Bu
yavrularımız diğer bebeklerden daha riskli bir şekilde hayata ‘Merhaba’ diyor. Anne olanlar daha iyi anlar
elbette. Dokuz ay karnınızda taşıdığınız, hayalini kurduğunuz ve doğduğunda en fazla avuç içi büyüklüğünde
olan bebeğiniz ilk nefesini alalı henüz birkaç saat olmuşken soğuk neşterle tanışmak zorunda kaldığını;
küçücük bedenlerin, gözlerini daha açmadan annesiyle tanışmadan, ameliyat eldivenleriyle tanıştığını bir
düşünün” dedi.
DOWN SENDROMLU BEBEĞİN ANNESİNİN ANLATTIKLARI
Down sendromlu bir annenin doğum sonrasında yaşadıklarını da meclis kürsüsünden anlatan Milletvekili
Hürriyet, “Bir annenin yaşadıklarını anlattığı cümlelerle buradan ifade etmek istiyorum. Diyor ki anne;
‘Doğumdan sonra eşim yanıma gelip oturdu. ‘Bebeğimiz özel bir bebek olabilir’ dedi, bu hayatımda en
korkunç cümleydi. Birden hıçkırıklara boğuldum, bu kadar çabuk ağlayabileceğimi sanmazdım, sanki önceden
haberim varmış gibi ama yoktu. Ne demek ‘özel’ dedim. O kadar ağlıyordum ki cümleler çıkamamıştı
ağzımdan. Sadece hayır diye bir çığlık duyuyordum bana ait olduğunu düşündüğüm. O an hiçbir yerdeydim,
zaman yoktu, artık sadece uğultular vardı, simsiyah bir yokluk. Şimdi geriye bakıp o hastane odasına
döndüğümde keşke diyorum, keşke bugün yaşayacağım duyguları ve mutluluğu o zaman bilseydim de o
kadar ağlamasaydım, keşke hastane odam hüzün değil de mutluluk dolu olsaydı. Ne olurdu biri olsaydı ve
bana anlatsaydı. Tek kalan üzüntüm, pişmanlığım bu”