mevzubahisbaskı

More documents

Recommendations

Info

Seyr-i Alem Her geçen gün benim için büyük bir yüke dönüşmüştü. Şeyh, her sabah sıraya giren gençleri dinliyor, yanlışlarını düzeltiyor ve benden sadece Fatiha Suresi’ni dinleyip huzurundan gönderiyordu. Camide hiç kimse benimle ilgilenmiyor, Şeyh bana bir kez olsun gülümsemiyordu. İkinci ayın sonunda artık dudaklarımın şekli değişmişti. Ağzımdan çıkan her cümle Fatiha Suresi makamında çıkıyordu. Şeyh’in gösterdiği gibi lam harfini telaffuz edebilmek için elimle dilimi tutup damağıma dokundurmaya çalışıyor, aynanın karşısında mimiklerimi, harflerin çıkış şeklini inceliyorum. Hamd, sadece âlemlerin Rabbine mahsustu... Yüzüne bakarak inanmıştım ona; artık bir ömür önünde diz kırıp Kur’an okuyabilirdim Üçüncü ayda artık tükenmiştim. Caminin kapısına kadar gidiyor ama içeri girmeye cesaret edemiyordum. Her yeni gün mutlak bir yenilginin başlangıcıydı benim için. Ruhum paramparça olmuştu. Fatiha Suresi’nin tüm damarlarıma işlediğini, benliğimi kontrol etmeye başladığını hissediyordum. Şeyh’le konuşmayı, bu durumu artık sürdüremeyeceğimi kaç kez ifade etmeyi denesem de cesaret edemiyor, geri dönüyordum. Neredeyse okulu bırakmış, her sabah ezanında Tevbe Cami’nde hazır bulunuyordum. Sakallarım uzamış, gözlerimin altında morluklar belirmişti. Yeni bir dünyaya mı adım atmıştım? Neden pes edemiyordum? Diğer öğrencilerden benim ne farkım vardı? Onlar her gün birer sayfa okuyor, okuduklarını da Şeyh huşu içinde dinliyordu. Tam yüz gün boyunca, her sabah Şeyh’in önünde diz kırdım. Yüzüne bakarak inanmıştım ona. Artık bir ömür önünde diz kırıp Kur’an okuyabilirdim. Bir ömür Fatiha Suresi’ni okuyabilirdim. Şeyh’e inanmıştım bir kere. O yüzde adaletsizliğin eserini görmüyordum. Artık Fatiha’yı her okuduğumda ayrı bir mana, ayrı bir tat almaya başlamıştım. Şeyh başka sureye geçirmese de, Fatiha Suresi benim için bir zikir olmuştu. Hamd, her zaman Allah içindi... Her kim Fatiha’yı tam anlamıyla hissederek okuyabilirse… Yüzüncü günün sonunda, değişik bir şey oldu. Camide farklı bir hava vardı sanki. Şeyh ilk kez yanına oturmam için işaret etti. Vücudumdaki bütün kan beynime hücum etti. Kalbimin sesini kulaklarımda duydum. Ayağa kalkıp attığım iki adım hayatımda yürüdüğüm en uzun yol gibiydi. Sonunda aylardır önünde diz kırıp oturduğumda nereye koyacağımı bilemediğim ellerim Şeyh’in ellerinin içindeydi. Fatiha kadar büyük bir huzur çökmüştü üzerimize. Bu kez gençler yan yana sıraya girmiş hepsi de neşeyle beni tebrik ediyor, kalbi bir dostlukla bana tebessüm ediyorlardı. Sanki bir rüyada gibiydim. Yüzüncü günün sonunda, Fatiha Suresi’nden Asr Suresi’ne geçmeyi başarmıştım. Şeyhim, âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd ederek tebessümle konuştu: “Fatiha Suresi, Kur’an’ın anahtarıdır. Hem mana olarak hem de teknik olarak böyledir. Her kim Fatiha’yı tam anlamıyla hissederek okuyabilirse, Kur’an artık ona açılmış demektir. Fatiha suresinde bulunan harflerin hepsi de Kur’an-ı Kerim’de mevcuttur. Sen ki, bu harflerin hepsinin de hakkını vermeyi sabırla basardın. Burada gördüğün kardeşlerin, Şam’ın en ünlü hafızlarındandır. Sen de en az onlar kadar kendini verdin. Allah mübarek etsin evladım.” Heyecanlı dudaklarımdan yine o cümle döküldü. Hamd sadece... Samet Doğan, Sancaktar gazetesi, 30 Temmuz 2012.
Darb-ı Seyr-i Mesel Alem DARB-I MESEL “evden çıktığımızda, mahallemizden giderken aklımdan çıkmıyordu, benim o çocukluğumun geçtiği yerler… bazen dönüp diyorum ki nasıl biz buna katlanabildik.” Bir oradaki günlerden bir buradakilerden lafı açıyor dedem, toparlayamıyor. Çünkü nasıl geldiğini anlatırken her adımda nelerden geçip geldiğini hatırlayıp bir daha oradaki günlere dönüyoruz. “Müslümanlar takkeyle gezerlerdi, kasketle foteli* Hristiyanlar takarlardı, biz okulda zorunlu olduğu için kasketi çantamızda taşır okula girerken takar sonra da hemen çıkarırdık çünkü bunun bizim kimliğimizi yok ettiğini düşünürdük.” Diyor Sirkeci’de iner inmez etrafında kasketli ve fötr şapkalı adamları görünce ne kadar şaşırdığını anlatırken. “Bir ümitle geliyorsun, orada daha iyi bir hayat diyerek. Ama daha Sirkeci’ye indiğinde bunun böyle olmadığını anlıyorsun.” Dedem; Hasbi oğlu Adem, 21-22 yaşında üniversiteli bir genç, kimya okuyor Belgrad’da. Abisi çağırıyor, ‘artık biz de gitmek zorundayız’. Son sınıfta okulunu bırakıp ailesinin yanına, terk etmek zorunda olduğu kasabasına dönüyor. Birlikte belki daha iyisi diyerek yola çıkmak için. Temmuz 1955, Kalkandelen’den Üsküp’e, Selanik’e oradan da Türkiye’ye… Günler süren yolculuklar, gece istasyonlarda bekleyiş. Elinde kocaman bavuluyla dedem, abisi, yengesi ve kucağındaki bebeği ile birlikte, şimdi sözle ifade edemeyip bakışlarında sabitlediği ümitlerle, kendi tabiriyle ‘Yurda dönüyor’. Bir imkan bulup mektuplaştığı akrabalarıyla karşılaşmayı umarken hiç kimse karşılamıyor onları. İstanbul’da Türkiye’de, öz yurtlarında yabancılar şimdi. Memleketten bir başka akraba –Heybeliada’da bakkal dükkanı olan bir göçmen- ne zaman Eminönü’ne gelse Avrupa trenini beklermiş, belki memleketten gelenler vardır diye. Onunla karşılaşıyorlar, alıp onları adaya götürüyor İstanbul’da artık bir evleri olduğunda ilk iş olarak gidip tüm evraklarıyla Darülfunun’a kaydını yaptırıyor. Bildiği dillerin, aldığı kaç yıllık eğitimin hiçbir önemi yokmuş gibi yalnızca çalışmak zorunda olduğu için denkliğini aldığı fakülteden mecburen ayrılıyor. Hiç geri dönmeyi düşünmedin mi dede diyorum; “ben çok uğraştım ama büyükler her defasında memlekettekilerin ne türlü baskılar altında olduklarını anlatıp beni ikna ettiler, sonra bir daha asla oralara dönemeyeceğimizi anladım.” diye cevap veriyor. “Federasyon yerli Müslümanlara zorlu ekonomik yaptırımlar uyguluyordu; ağır vergiler ve arazilerin devredilememesiyle istiyorlardı ki Müslümanlar topraklarını hibe edip gitsinler. Zaten orada Müslümanlar genellikle ziraat yapıyordu, sanatçı da yoktu.” O dönemde camilerde ve evlerde üç-beş tane Müslüman bir araya gelse bir kuran açıp okusalar başkalarını da yıldıracak baskınlarla engellenirlermiş. “İslam’ı böyle böyle çöktürdüler. Bizim kasabamızda Bekir Hoca vardı, kendi yerinde o bize Kuranla Arapça yazı öğretiyordu. Sonra orayı da kapattılar, bu da bizim için sondu.” Yazarın da dediği gibi; “Bir kişi yaşadığı topraklarda yerli mi, yabancı mı, gezgin mi, işgalci mi yahut sömürgeci mi olduğunu öğrenmek istiyorsa mensup olduğu anlam-değer dünyasının o topraklardaki işaretlerine ne kadar aidiyet duyduğuna bir baksın. Bu bakış ona hakikati fısıldayacaktır.” *Fotel: fötr şapka **İhsan Fazlıoğlu-Kendini Aramak 11
Page 1 and 2: Önsöz Yıl: 1 | Sayı:1 | Bahar 2
Page 3 and 4: İçindekiler 3
Page 5 and 6: Trendtopic @Mevlanaidris Her şey g
Page 7 and 8: Raptiye The Search - Arayış Sava
Page 9: Seyr-i Alem Şam’ı ve insanları
Page 13 and 14: Genç Sahabeler - Hele biraz otur!
Page 15 and 16: yine birkaç tane daha park var ve
Page 17 and 18: Biyografi Abdulmetin Hoca denilince
Page 19 and 20: Teknoloji belirlediğiniz dakikada
Page 21 and 22: Sizden Gelenler Bahariye Ne zaman S
Page 23 and 24: Gezi Günlüğü lar vaşı tür. b
Page 25 and 26: Gezi Seyr-i Günlüğü Alem biraz
Page 27 and 28: Frekans Bir Gün Mutlaka - Aykut Ku
Page 29 and 30: Başarı Öyküsü yürüttüğüm
Page 31 and 32: Dua Niyetine Guangxi Çin 31
Page 33 and 34: STK Tanıtımı Savaş şartları y
Page 35 and 36: Mecelle 35
Page 37 and 38: ereketi, vakitlerinde hisseder. Öy
Page 39 and 40: Röportaj Fotoğrafı çektiğiniz

mevzubahisbaskı

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?