Etika 31

Përktheu: Shpëtim Kelmendi
jë ditë, një dervish me mendësi të kushtëzuar, prodhim
i një shkolle të rreptë religjioze, po bariste përgjatë
një bregu uji, krejtësisht i përhumbur në probleme
teologjike dhe morale, sepse kjo ishte forma e mësimeve
sufi që i kishin dhënë në bashkësinë ku ai bënte pjesë.
Për të, religjioni emocional përputhej me kërkimin e së
Vërtetës Sublime.
Papritmas filli i mendimeve të tij u këput nga një britmë
e fortë: dikush po përsëriste lutjet e veta dervishore.
Dervishi ynë tha me vete: “Atij njeriu nuk do t’i bëjë
fare dobi lutja, sepse po i shqipton keq rrokjet. Në vend
që të këndojë JA HU, thotë U JA HU...”.
Kështu, dervishi në fjalë mendoi se është detyra e tij-
e atij që kishte mësuar me aq zell- që ta korrigjonte atë
të gjorë i cili, me sa shihej, nuk kishte patur fat të udhëhiqej
në mënyrën e duhur, e që me gjasë bënte të mundshmën
e tij për të hyrë në harmoni me idenë nëpërmjet
tingujve.
Mori me qera një barkë dhe zuri të voziste në drejtim
të një ishulli, prej nga dukej se vinte zëri.
Në një kasolle prej kallamash shquajti, ulur përtokë,
një njeri të veshur si dervish që përkundej nën ritmin e
përsëritjes së asaj formule.
-Miku im-, i tha, -shqiptimi që bën ti është i gabuar.
Më takon të ta them, sepse është mirë të jepen këshilla,
e po aq mirë të pranohen. Ja se si duhet ta shqiptosh.
Dhe ia shpjegoi.
-Falemnderit.- tha tjetri me përunjësi.
46 ETIKA | Tetor | 2010
Dervishi i parë hipi sërish në barkë, shumë i kënaqur
që kishte përmbushur një veprim të mirë. Por, në fund
të fundit, a nuk do të ishte e udhës që, ai i cili e shqipton
drejt një formulë të shenjtë, të zotërojë edhe aftësinë
për të ecur mbi ujë? Dervishi nuk kishte parë kurrë
ndonjë njeri që të kryente një mrekulli të tillë, por kishte
shpresuar gjithmonë, se herët a vonë ai do mund t’ia
mbërrinte vetë kësaj.
Nga kasollja nuk vinte më asnjë tingull; gjithsesi, dervishi
ishte i bindur se mësimi i tij kishte dhënë fryte.
Pikërisht në atë çast u dëgjua një U JA e shqiptuar me
mëdyshje: dervishi i kasolles kishte rifilluar ta shqiptonte
formulën simbas mënyrës së tij...
Teksa dervishi i parë ishte përhumbur në mendimet
e tij, duke medituar rreth perversiteteve të njerëzve dhe
kokëngjeshjes së tyre për të mos hequr dorë nga gabimet,
sytë e tij dalluan një shfaqje të çuditshme: dervishi
i kasolles pati lënë ishullin dhe po vinte drejt tij duke
ecur përmbi sipërfaqen e ujit...
I mahnitur, reshti së vozituri. Tjetri e mbërriti dhe iu
drejtua me këto fjalë:
-Vëlla, më fal që po të besdis, por erdha të të lutem që
të ma mësosh edhe njëherë mënyrën e saktë për të thënë
formulën, sepse e kam të vështirë ta mbaj mend.
* * *
Nga letërsia popullore orientale
Parabola sufi
Njeriu që ecte përmbi ujë