GJUHA SHQIPE - Presheva

afrua dhe ia preku bishtin. Qeni ngriti kokën, hapi gojën dhe i tregoi dhëmbët për t’ia bërë me
dije Currit se nuk bënte mirë që ia prekte bishtin. Por Curri, ose nuk e kuptonte, ose dëshironte
ta ngucte edhe më shumë... Andaj, për herë të dytë ia preku bishtin...Qeni se ç’u ngrit me
shpejtësi në këmbë dhe, me të lehura të shpeshta, iu turr prapa. Curri deshti t’i afrohet kopesë,
por nuk pati sesi, sepse qeni ia zuri rrugën pikërisht kah ana e kopesë. Për këtë, Currit iu desht
të ikën në drejtim tjetër...
E qeni s’i ndahej fare...
Kjo na bëri të frikësoheshim. Ashtu siç ishim, të frikësuar, e lamë lojën tonë dhe, unë
e një shoku im, vrapuam andej kah përroi, ndonëse s’e shihnim fare as qenin e as qengjin. Një
shokun tonë tjetër e lamë që të kujdeset për kopenë.
Nuk vonuam shumë së vrapuari dhe arritëm te përroi. Për çudinë tonë, te përroi nuk
ishte as qengji e as qeni... Vazhduam rrugën teposhtë përroit... Por kot, sikur t’i kishte lëshuar
toka: askund nuk ishin. Ai shoku im veç që nuk ia nisi të qajë sepse ai qengji ishte i deleve të
tij.
“Ku-ku për mua... e çfarë do të them te shtëpia, kur të shkoj, pa qengj?”-ankohej.
“Do ta gjejmë, sigurisht do ta gjejmë!”-e ngushëlloja.
Pas afro një ore sa ishim duke kërkuar, arritëm te përroi i madh, aty ku grumbulloheshin
edhe shumë përronj të tjerë. Por prapë qenin e qengjin nuk i gjetëm. Pas pak, andej kah majat
e bjeshkëve - u ngritën disa re të mëdha; disa re të zeza të cilat na bënin me dije se, pas pak do
të binte shi... Njëmend ashtu ngjau: njëherë mbi ne u sulën do pika të vogla, pastaj ato pika jo
vetëm që u rritën, por edhe u shumuan... Pas një shkreptime të rrufesë sikur u bë rrëmujë e
vërtetë... U strehuam nën degët e një lisi për t’u mbrojtur nga shiu. Aty para nesh hetuam se si
uji i përroit sa vinte shtohej edhe më shumë. Mandej ai ujë nisi të sjellë edhe degë të drunjve;
rrënjë të ndryshme. Për pak, krejtësisht harruam se ishim duke kërkuar qengjin dhe qenin e
humbur... Dhe ndoshta, nga frika e madhe që kishim prej asaj vërshime edhe do të harronim
sikur të mos e kishim vërejtur, matanë përroit qengjin e lagur që priste mu në breg të përroit.
Kur pa se nëpër përrua kalonte vërshimë e madhe, u step qengji dhe ktheu kokën prapa, andej
kah i vinte qeni... Mandej qengji bëri edhe dy hapa. Tash u gjend krejtësisht afër ujit, afër atyre
dallgëve të mëdha, veç sa nuk i sharronte këmba në ujë.
“I pafati unë, më shkoi qengji! Më shkoi Curri im!”-klithi shoku,-“Oh, çfarë do të them
në shtëpi kur të më pyesin prindërit e mi?”
Sa i humbëm të gjitha shpresat e në anën tjetër shokut tim i shkonin lotët faqes, edhe
qengji njëmend rrëshqiti me këmbët e para dhe u gjend në atë valë përrockës...
“Ku-ku për mua!”-klithi edhe shoku im.
Edhe vetë qeni u gjuajt mbi valë.
“Oh, tani edhe qeni im i mirë u mbyt!”-vazhdoi klithmën ai shoku im.
Edhe unë mendova njëherë se, vërtet, edhe qeni u mbyt. Por nuk ngjau ashtu. Përndryshe
po të ndodhte ashtu, siç mendonim ne gjatë atyre pak çasteve, kur qeni e qengji gjendeshin duke
u kacafytur me dallgë, ky tregim do të përfundonte dhimbshëm. Por, për fat të mirë të qenit,
qeni arriti me kohë dhe e kapi qengjin për qafe. Kur e shihnim qafën e qengjit në gojë të qenit
mendonim se po e hante por, pas pak kohe, kur pamë se qeni e tërhoqi qengjin dhe e qiti në
breg të përroit, u gëzuam pa masë. Curri ynë shpëtoi. Edhe shoku im i fshiu lotët... Krejtësisht
harruam se ishte duke rënë shi i madh. Ashtu, nëpër shi- u nisëm andej kah bregorja, kah ajo
lëndinë e madhe ku ishte kopeja, ku ishte edhe ai shoku ynë që e ruante kopenë. Qengjin e
mbanim në dorë, sepse ishte lagur e lodhur sa që nuk mund të mbahej në këmbë të veta, kurse
pas nesh vinte qeni ynë, ai qeni i guximshëm.
13