Δημήτρης Βηχαήλ (Kαθηγητής Ροχαλογίας, Hr.Ft.) - Περί φλέγματος

Η καταπίεση της ροχάλας αλλά, πλέον, και του ίδιου του βήχα,
εντείνεται ιδιαιτέρως στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στον
κινηματογράφο, όπου πρέπει να κρατιέσαι και να σφίγγεσαι για να μην
βήξεις, ειδεμή θα σε κοιτάνε οι θείτσες και οι χιπστεράδες με τρόμο,
φοβούμενοι-ες ότι πάσχεις από ασιατική γρίπη, φυματίωση, έμπολα ή
μαύρο θάνατο, και ούτε που τους περνά απ' το μυαλό η σκέψη ότι απλώς
σου γαργαλάει τον ουρανίσκο το επίμαχο φλέμα. Έτσι πνιγόμαστε οι
βηχαλέοι μέσα στις φοβίες του πλήθους.
Όταν όμως φτύνεις επιτέλους την ροχάλα, ω, είναι πραγματική
λύτρωση! Κάποιες ροχάλες συγκλονίζουν όλο το σώμα. Νιώθεις λες και
όλη η μπίχλα του οργανισμού σου, ακόμα και απ' τα πλέον
απομακρυσμένα ακροδάχτυλα, τραβιέται και συσσωρεύεται στο λαιμό σου,
και από εκεί εκτοξεύεται στο σύμπαν, και αδειάζεις απότομα από όλη τη
βρώμα, ξεκολλάει από μέσα σου όλο το τοξικό μίγμα σάλιου, πίσσας, καφέ
και/ή τσαγιού, σοκολάτας, γάλατος, μπύρας, κρασιού, ουίσκι, υγρού
ηλεκτρονικού τσιγάρου, καυσαερίου και νέφους, και το μίασμα προσκρούει
στο έδαφος, και αισθάνεσαι τόσο γαλήνιος και πεντακάθαρος,
ανακουφισμένος, έτοιμος να πιείς μονορούφι ένα τρίφυλλο δίχως ούτε ένα
γκουχ, έτσι ώστε να αρχίσει να σχηματίζεται η επόμενη χλεμπόνα.
Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο ως μια πρό-χειρη [Zu-handen]
απάντηση σε όλα τα εκνευριστικά σανατοπικά "Γιατί βήχεις;" και "Πιες
νερό!" που μου έχουν απευθύνει και θα μου απευθύνουν στο μέλλον οι
άβηχοι. Είναι μια μικρή πραγματεία περί βήχα, φλέματος και των
συναφών και, όπως όλα τα έργα μου, προσφέρει στο νου μου μια
ανακούφιση παρόμοια με εκείνη που προσφέρει στο αναπνευστικό μου η
αποβολή μιας πληθωρικής χλέπας.
Υπάρχουν τόσες ιστορικές προσωπικότητες και τόσα συμβάντα που
συνδέονται με τον βήχα και την ροχάλα! Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την
Βασίλισσα Βηχτώρια (1819-1901), ιδρύτρια του Τάγματος του Στέμματος
της Ινδίας; Τους φοβερούς πολεμιστές Βήχινγκς που σκορπούσαν τον
τρόμο στην μεσαιωνική Ευρώπη; Αμ τους τρομερούς Βηχιγότθους; Την
έλευση της Βιοβηχανικής Επανάστασης του 19 ου αιώνα που συγκλόνισε τον
κόσμο με όλα αυτά τα βηχανήματα;
Για τί να πρωτομιλήσουμε άραγε; Για τη θαυματουργή αλοιφή Βηξ που
αρωμάτισε τόσες νύχτες ασθενών με την χαρακτηριστική μυρουδιά της; Ή
μήπως για τον Ιταλό φιλόσοφο του Διαφωτισμού Τζιαμπατίστα Βίχο
(1668-1744) και τις θεωρίες του για την σπειροειδή ιστορία; Όλοι
γνωρίζουμε τα νοστιμότατα φτυστίκια Αιγίνης, καθώς επίσης και τις
κιθάρες Veex Teardrop και Veex Phantom που έχουν σημαδέψει τόσα και
τόσα garage punk τραγούδια. Όμως πόσοι είναι εξοικειωμένοι με το έργο
του Λούντβηχ Βηχγκενσταϊν (1889-1951), του κορυφαίου φιλοσόφου του
20 ου αιώνα;
Δεν πρέπει βεβαίως να αδικήσουμε τον σπουδαίο οραματιστή Βήχελμ
Ράιχ (1897-1957) που κυνηγήθηκε από το ιατρικό και φαρμακευτικό
κατεστημένο της εποχής του, ούτε και τον μεγάλο σκηνοθέτη Βηχελάντζελο
2