Gazetka PDF - LO nr1 NOWOGARD

Miesięcznik I Liceum Ogólnokształcącego w Nowogardzie
Numer 1(11) Rok 3
Nakład 50 egzemplarzy Wrzesień/Październik 2002
W numerze:
– Wywiady z pierwszakami,
– Sprawozdania: remont, sprzątanie świata,
Dzień Edukacji Narodowej,
– Muzyka - Vanessa Carlton,
– Sport, Film, Polityka.
Witam Wszystkich!!!
No i po liba... wakacjach, Boże kochany, wszystko mi się myli, widać, że promienie
słoneczne mnie nie oszczędzały. Niestety musimy już odejść od nocnego
trybu życia i wziąć się do koce... uczenia.Dwa miesiące zleciały jak z bicza trzasnął.
Pewnie każdy ma co opowiadać kolegom/koleżankom z klasy (gdzie był, co
widział, co słyszał, co poznał itd.). Jak pewnie zauważyliście, przed wydaniem
tego numeru próbowaliśmy propagandą zachęcić Was do współpracy. Naprawdę
jest ciężko, tak jak w naszym kraju, bo każdy narzeka i nic nie robi. Gdyby z
każdej jednej klasy dotarł do mnie choć jeden artykuł, byłbym chyba wniebowzięty.
Niestety, na razie to są tylko moje marzenia. Ale nie tracę nadziei, że już
niedługo zarzucicie mnie donisieniami. Może gdybym, ogłosił, że za każdy artykuł
będzie premia pieniężna to liczniej i chętniej byście zaczęli współpracować
z nami, ale jak narazie na to się nie zanosi. Mimo tego, u nas w redakcji zaszły
spore zmiany. Na etatach – Jaś Fotograf, Magda i jej przyjaciółki i jeszcze stażyści:
Piotruś i Małgosia. Będę musiał wzmocnić swoją pozycję jakąś koalicyjką.
Przyjmę kontraktowych do współpracy (o ile Profesorka zaopiniuje na plus).
Razem z nowymi uczniami, do naszej szkoły doszło kilku nowych nauczycieli,
w tym dwóch duszpasterzy. Aby dać większą szansę poznania ich, postanowiliśmy
już od tego numeru przeprowadzić z nimi wywiad. Może po powrocie z
licznych wycieczek zmobilizujecie się do napisania ciekawego artykułu, a więc,
poczekamy zobaczymy . . .
1
ZAK

WYWIAD
Wywiad z pierwszakami
Wywiad ten został przeprowadzony z księdzem Grzegorzem Chmielem w
jeszcze ciepłe dni wrześniowe. Mimo trudów jakie spotkaliśmy w trakcie katechezy,
na której ”gnębiliśmy” księdza, buło mnóstwo przeszkód (np. rozwścieczony
Golacik), ale jakoś dobrnęliśmy do ostatniego pytania.
* Jacek i Placek Może na początek słowo o dacie i miejscu urodzenia.
– Ksiądz Grzegorz Chmiel Urodziłem się w 1969 roku w Sędziszowie
Małopolskim pod Rzeszowem.
* W jakiej szkole uczył ksiądz przed seminarium?
– Uczyłem się w Liceum Ogólnokształcącym w mieście rodzinnym, tak sama
sytuacja była z podstawówką.
* Kiedy ksiądz zdecydował się na wstąpienie do seminarium i jaki był tego
powód?
– Że wstąpię do seminarium zdecydowałem się w ostatniej klasie LO. Bardzo
chciałem zostać duchownym z kilku przyczyn, na pewno czułem powołanie,
ale także czułem chęć pomocy innym, chciałem być duszpasterzem.
* A co zdecydowało o wyborze seminarium w Szczecinie, przecież to tak
daleko od domu?
– Przy wyborze kierowałem się m.in. fascynacją i zamiłowaniem do morza,
a wiadomo Szczecin jest dość blisko Bałtyku.
* Wiadomo, że wikariusz nie ma łatwego życia, ciągle przenosi się z parafii
do parafii, a gdzie ksiądz już służył Bogu po seminarium?
– Byłem już w parafiach w Dębnie Lubuskim, Szczecin Stołczyn, Szczecin
Pomorzany, Barlinek i wreszcie Nowogard.
* A jak wyglądały relacje między księdzem a dziewczynami przed seminarium?
– Tylko na stopie koleżeńskiej.
* Jakie są wrażenia po miesięcznym pobycie w Nowogardzie?
– W Nowogardzie jest nawet przyjemnie, nie dostrzegam zbyt wielu minusów,
a ludzie z miasta i młodzież z LO tworzą wyśmienitą atmosferę.
* Jak ksiądz zabija nudę?
– Uwielbiam grać w nogę, zresztą od czasu do czasu kibicuje. Moim ulubionym
klubem jest Stal Mielec. Lubię też spędzać czas grając w szachy. No
i czasami włączę sobie muzykę.
* Jaką?
– Raczej łatwo wpadającą w ucho.
* Ostatnie pytanie. Czy jest ksiądz szczęśliwy?
– Zdecydownie tak.
* Dziękujemy za udzielenie wywiadu.
2
Przybyłek & Łuka

Wywiad z Martą Oparą, wielokrotną finalistką konkursów przedmiotowych
w szkole podstawowej i gimnazjum, w nagrodę za te konkursy zwolniona z testów
kończących gimnazjum.
* Tomek Witaj Marta, jak się czujesz w nowej szkole?
– Marta Cześć, w nowej szkole czuję się dobrze. Podoba mi się tutaj, lubię
moją klasę, także nauczyciele są ok.
* Powiedz, dlaczego byłaś zwolniona z testów pogimnazjalnych?
– Osiągnęłam wysokie miejsca w konkursach przedmiotowych.
* Czy to było konkretnie za jakiś konkurs, czy może za całokształt?
– Za całokształt.
* Czy możesz wymienić swoje największe sukcesy?
– W II klasie miałam pierwsze miejsce w województwie w przedmiotowym
konkursie z matematyki, szóste z języka angielskiego na szczeblu wojewódzkim
oraz siódme z języka polskiego na tym samym szczeblu.
* To spore sukcesy. Jak to godzisz ze swoim życiem prywatnym?
– Poświęcam dużo czasu na naukę, ale staram się znaleźć czas na spotkania
z przyjaciółmi i inne rozrywki.
* Wyjaw mi tajemnice swoich sukcesów, co robisz żeby je osiągnąć?
– Staram się dużo nad tym pracować, regularnie się uczę i przed każdym
konkursem poświęcam dużo czasu na przygotowanie się.
* A jak poza tymi konkursami idzie ci w szkoole?
– Całkiem dobrze, w trzeciej klasie gimnazjum mizłam średnią 5, 6.
* Czy rodzice pomagają ci, zwalniają cię może z niektórych obowiązków
domowych?
– Mam oczywiście swoje obowiązki, ale rodzice starają mi się pomóc i jakoś
z tym sobie radzę.
* Po twoich wynikach w nauce widać, że sobie radzisz. Dziękuję z wywiad i
życzę ci dużo sukcesów w nowej szkole.
CIEKAWOSTKI
Tomek Wrona
Maski
Wszyscy odgrywamy w życiu role i nosimy maski. Dotyczy to nie tylko naszego
zachowania wobec różnych osób, w różnych sytuacjach, ale także myślenia i
czucia. Czasami maski są bardzo powierzchowne i doskonale sobie zdajemy sprawę
z tego, że właśnie gramy rolę odpowiednią do danej sytuacji. Jeśli jesteśmy
w szkole, chcemy zrobić dobre wrażenie na nauczycielach lub też zachować się
odpowiednio u cioci na imieninach, to przyjmujemy odpowiednią pozę, wkładamy
odpowiedni kostium. Możemy grać nawet bardzo przekonująco, ale jesteśmy
3

świadomi tego, że po opuszczeniu danego miejsca, po zamknięciu drzwi z zewnątrz,
możemy przestać grać. Są jednak role i sytuacje, które mocniej do nas
przywierają – czasami zapominamy, że to jest tylko gra. Przykładem mogą być
nasze zachowania w gronie najbliższej rodziny oraz w obecności samej ukochanej
czy ukochanego. Zachowania te tak bardzo się różnią, ale też są tak mocno
wpisane w naszą świadomość, że trudno powiedzieć, w której z tych dwóch sytuacji
gramy. A przecież jedno i drugie jest grą, w jednej i drugiej sytuacji mamy
na sobie maskę. W domu rodzinnym robimy bałagan, nie zależy nam na tym,
żeby wszystko świeciło jak lustro, tłumaczymy rodzicom, że to nie jest istotne.
Przy ukochanym jesteśmy okazem czystości i z pedantycznym masochizmem
biegamy po domu ze szmatą w ręku. ”Tu” wdajemy się w dyskusje polityczne
albo z radością obgadujemy ciotkę – ”tam” nie chcemy obgadać koleżanki, bo
się czymś takim brzydzimy, a na wspomnienie o gospodarce zaczynamy ziewać.
”Tu” jesteśmy skryci i najchętniej zaszywamy się w cichym kącie z książką –
”tam” nie jesteśmy w stanie usiedzieć na miejscu, bo ciągnie nas do ludzi, a
czytać nam się nie chce. W obu przypadkach jesteśmy święcie przekonani do
własnej autentyczności i gotowi jesteśmy walczyć do upadłego z kimś, kto by
śmiał twierdzić inaczej. Jeśli przez chwilę staniemy spokojnie i nad tym wszystkim
się zastanowimy, to możemy dojść do wniosku, że mamy schizofrenię lub
opętały nas duchy. Zwłaszcza, że zastanowiwszy się głębiej, okazuje się, że jest
tego o wiele więcej: szkoła, biblioteka, wyjście do sklepu, wyjazdy, spotkanie z
przyjaciółmi etc.
Cały czas nosimy maski – jedne lubimy mniej, inne bardziej, w jednych
możemy chodzić bardzo długo, w innych wytrzymujemy ledwie godzinę. Czy
w związku z tym jesteśmy kłamcami? Niekoniecznie . . . Wszystkie maski mogą
być prawdziwe, mogą mieć dużo z nas. Mogą też nie mieć z nas nic, a jednak je
lubimy, bo są błyskotliwe, wesołe – nosząc je dajemy sobie radę w życiu. Ważne
jest, żeby (po uświadomieniu sobie tego) nie popadać z tego powodu w czarną
rozpacz i nie obarczać siebie wyrzutami sumienia. Jakiekolwiek by nie były, są to
nasze maski, ale my nimi nie jesteśmy. Im mniej się z nimi identyfikujemy, tym
bardziej się wyzwalamy. Najgorszą rzeczą, która może nam się przydarzyć, jest
włożenie maski, która z wielu powodów była dla nas odpowiednia, a następnie
zapomnienie, że się ją włożyło. Stajemy się wówczas poniekąd jej niewolnikiem,
oszukujemy siebie, wydaje nam się, że tak musi być, że tacy jesteśmy i koniec.
Jeśli maska reprezentuje takie cechy jak słabość charakteru i niepewność, to
możemy całe życie w niej spędzić, aż zupełnie do nas przyrośnie.
A przecież podczas kłótni z przyjaciółką możemy spojrzeć na to z boku i
zastanowić się, czy rzeczywiście chcemy się kłócić – czy koleżanka obraża nas,
czy tylko nasze wyobrażenie o sobie samym – naszą maskę?
Grajmy świadomie i nie wchodźmy w role, których potem przed samym sobą
będziemy się wstydzili i na wspomnienie których ogarnie nas niechęć. Grajmy
role, które będziemy wspominać z uśmiechem na ustach, które nas inspirują i
które z radością można jeszcze kiedyś wykorzystać lub komuś polecić.
Profesorka: Jaką rolę ty grasz???
Maciek: Jak Pani na mnie spojrzy to zapominam, że gram!!!
4
Maciej Szewc

SPRAWOZDANIA
Remont . . . trwa
Jak zapewne pamiętamy z zeszłego roku, do sąsiedniej podstawówki i gimnazjum
wprowadziła się grupa panów w roboczych strojach. Niby coś tam remontowali,
malowali i takie tam, nas jednak to nie dotyczy. Dużo ważniejszy jest fakt, iż
z początkiem września zobaczyliśmy ich u siebie. Okazało się, że gdzieś tam
znalazły się jakieś pieniądze i przy okazji postanowiono wyremontować trochę
naszą szkołę.
W ramach remontu przeprowadzona została renowacja dachu oraz wstawiono
okna połaciowe w części planowanej na sale lekcyjne. Najwięcej jednak trudu
włożono w remont frontowej części szkoły, to jest od ulicy Wojska Polskiego, wymieniono
tu okna, ocieplono tę część budynku oraz położono nową elewację. W
najbliższym czasie, jak dobrze pójdzie, mają również zostać wymienione drzwi
frontowe. Cały remont jest finansowany przez Starostwo i co ciekawe, zakończył
się w terminie (to jest z końcem września). Niedługo ma również zostać
wyremontowane boisko szkolne, połowę pieniędzy na tę inwestycję daje Gmina
Nowogard, resztę zaś ma wyłożyć powiat.
Pani dyr. Irena Stasiewicz zapytana o to czy będą też prowadzone prace remontowe
w budynku, takie jak malowanie, odpowiedziała – owszem, jest przewidziany
jeszcze dalszy plan remontowy na najbliższe lata, jednak wszystko
uzależnione jest od tego czy znajdą się na to pieniądze.
Remont wprawdzie dopiero co się skończył a już zrobiło się jakoś smutno na
lekcjach fizyki, które były do tej pory umilane przez robotników układających
płytki przed szkołą i wesoło bawiących się przy radiowej muzyce. Jednocześnie
okazało się, że nowy kolor budynku nie wszystkim się spodobał, gdyż już
ktoś ”upiększył” nową elewację jakimiś bazgrołami z Graffti mającymi niewiele
wspólnego.
JASIU
5

A pfe, ty śmieciu!
20 września Międzynarodowy Dzień Sprzątania Świata . . .
W naszej szkole podobnie jak w innych obchodzono również ten dzień. Kilka
klas pod przewodnictwem p. G. Matyni, p. K. Surmy, p. A. Tarłowskiej i p.
L. Szychowskiej wybrało się na ”Smoczaka”, aby posprzątać tamtejszy teren, a
było co. Cztery klasy zebrało łącznie ponad dwadzieścia worków, ja mogę się pochwalić,
że razem z kolegą D. Przybyłkiem zebraliśmy pięć, co jest dość dużym
wyczynem. Sprzątanie sprzątaniem, ale podstawowe, nurtujące pytanie brzmi –
dlaczego musimy sprzątać? Pytanie wydaje się banalne, a rzeczywistość coraz
bardziej wprawia w przerażenie, gdyż coraz mniej dbamy o nasze środowisko. W
lasach, przy drogach, na przystankach coraz więcej śmieci, które ”wyrastają jak
grzyby po deszczu”. Słowo ”ekologia” jest często używane, ale nieprzestrzegane.
Zanieczyszczanie środowiska staje się normalnością. Co prawda na ulicach pojawiają
się większe liczby różnorodnych koszy na śmieci, ale niestety nie wszyscy
chyba wiedzą do czego one służą. Wolimy wyrzucać je tam, gdzie nikt nie widzi,
bo tak nam wygodniej. Ale to się musi zmienić, czy chcemy – czy nie. Jeśli nadal
będziemy tak postępować to w niedługim czasie nie będzie już wolnego miejsca,
żeby wyrzucić drobny papierek. Wydaje się to nieuniknione, ale można coś z
tym zrobić. Po pierwsze dbać o porządek, po drugie organizować częściej takie
akcje. Nie pozwólmy aby Nasze miasto zamieniło się w jedno z licznych miast na
Górnym Śląsku, gdzie roślinność i świeże powietrze jest tak rzadko spotykane
jak czterolistna koniczyna. Dbajmy więc o środowisko, bo w niedługim czasie
może być dla nas bezcennym.
ZAK
Dzień Edukacji Narodowej
Ku ogólnym zadowoleniu 14 października nie idziemy do naszej ”ukochanej”
szkółki. Powód – dzień nauczyciela (czyżby nasi ulubieńcy kochali nas – na
odległość – równie mocno jak my ich? Ale to tylko taka mała dygresja). Jak
zawsze chcielibyśm uczcić ludzi rujnujących dla nas swe zdrowie psychiczne,
więc wyszło na to, że w piątek, 11-ego, robimy małe przedstawianie (w sam raz
godzinka drzemki przed weekendem), zaprezentujemy wiersze o miłości (wszak
tak kochamy naszych nauczycieli) współczesnych poetów, gł. polskich. Będzie
trochę muzyki, plotek i dużo miłości – od Piwkowskiej po Gałczyńskiego, więc
zapraszamy. A tak przy okazji:
ZDROWIA, KASY I SŁODY-
CZY I LO SWYM BELFROM
ŻYCZY!
6
Karolina Łatka

POEZJA W SZKOLE
Spotykamy się po raz pierwszy po wakacjach. Myślę że jesteęcie wypoczęci
i pełni zapału do współpracy ze mną. ZACHĘCAM WSZYSTKICH DO
PISANIA WIERSZY!!!
ZADZWONIŁ TELEFON
USŁYSZAŁAM TWÓJ GŁOS,
BYŁAM SZCZĘŚLIWA
W TWOIM GŁOSIE USŁYSZAŁAM COŚ DZIWNEGO
JAKBYŚ CHCIAŁ MI COŚ POWIEDZIEĆ.
W KOŃCU SZEPCĄC CICHUTKO
USŁYSZAŁAM SŁOWA TE: KOCHAM CIĘ!
JESIEŃ
O, jakie rzewne widowisko:
czerwone liście za oknami
I cienie brzóz, płynące nisko
Za odbitymi obłokami.
Pies nie ujada. Zły i chory
Omija cienie października,
Na tykach ciepłe pomidory
Są jak korale u indyka,
Na babim lecie, zawieszonym
Między drzewami jak antena,
Żałośnie drga wyblakłym tonem
Niepowtarzalna kantylena,
Rzednąca trawa, blade dzwońce,
Rozklekotane późne świerszcze,
I pomarszczone siwe słońce,
I ja – piszący rzewne wiersze.
7
Paulina
Jan Brzechwa

MUZYKA
Vanessa Carlton
Vanessa Carlton urodziła się 16 sierpnia 1980
roku. Wychowała się w Mitford (Pennsylvania).
Jej talent do muzyki ujawnił się w wieku
2 lat, kiedy to po powrocie z Disnay Land
zagrała na pianinie, ze słuchu piosenkę pod
tytułem ”It’s a small world”. Mama Vanessy
była jej pierwszym nauczycielem muzyki.
Zapoznała ona Vanessę z twórczością takich
kompozytorów jak: Eric Satie, Mozart, Debussy.
W wieku 8 lat Vanessa zaczęła tworzyć
muzykę fortepianową. W wieku 9 lat zainteresowała
się baletem i zaczęła uczyć się tańca
ze wspaniałymi tancerzami.
Jej nauczycielami tańca byli: Gelsey Kirkland i Madame Nenette Charisse. Gdy
Vanessa miała 14 lat przeniosła się do Nowego Jorku, aby tam uczyć się w amerykańskiej
szkole baletu (The School of American Ballet in New York). Vanessa
zawsze miała wielkie ambicje związane z tańcem. Pokrzyżowała je jednak w wieku
17 lat. Wtedy to przestała tańczyć i na nowo zaczęła komponować piosenki.
Tym razem pisała również tekst do swojej muzyki. Następnie połączyła swój
głos z fortepianem. Gdy skończyła szkołę tańca została kelnerką i zaczęła dawać
koncerty w śródmieściu. Rok później podpisała umowy z Interscope, Geffen, A
& M Records. Jej debiutancki album ”Be Not Nobody” miał swoja premierę 30
kwietnia 2002.
OPINIA
Błażej Golacik
Oczami stażysty
Już dzisiaj (a to przecież dopiero październik) nie ma chyba pierwszaka,
który nie marzyłby o wakacjach, a przynajmniej o długim weekendzie, wolnym
całkowicie od nauki. Niestety jak na razie pozostanie to tylko marzeniem. Koniec
pierwszego semestru już w grudniu, więc o oceny trzeba starać się już teraz.
Czwarte klasy żyją maturą, trzecie – ”rządzą” w szkole, a pierwsze nie mają
innego wyjścia, jak po prostu uczyć się.
Na początku nowa szkoła pełna obcych osób i nowych nauczycieli była dla
wielu pierwszaków powodem do stresu. Teraz wielu z nich znalazło już swoje
miejsce w szkole. Niektórzy dzięki rodzeństwu lub kolegom ze starszych klas już
dawno mieli wyrobione zdanie o szkole i mogliby napisać sporych rozmiarów rozprawkę
na ten temat. Można się tylko zastanawiać, jak taka rozprawka wyglądałaby
teraz, po miesiącu nauki. Co się tyczy starszych klas, to wśród pierwszaków
panuje przeważnie opinia dobra na ich temat. Z tego co mi wiadomo, nie zdarza-
8

ją się przypadki by ktoś z trzecio lub czwartoklasistów swoim zachowaniem w
jakiś sposób dał się we znaki pierwszakom. Atmosfera panująca w szkole sprzyja
szybkiemu przywyknięciu do otoczenia. Jak na razie nawet nauczyciele są dość
przyjaźnie nastawieni i mimo, iż nie chcą przekładać sprawdzianów, których
niestety jest co raz więcej, to nastrój panujący w czasie lekcji jest raczej dobry,
a na pewno nie jest najgorszy. Wielka radość panuje w szeregach pierwszoklasistów,
gdy przepadają im jakieś lekcje i mogą wcześniej pójść do domu. Mogą
wtedy oddać się swoim ulubionym zajęciom, takim jak na przykład czytanie
mitologii greckiej, nauka wartościowości pierwiastków chemicznych, czy szukanie
na mapie świata różnych krain geograficznych. Jest to najlepszy sposób, aby
nauczyciele dostali wielkie plusy od uczniów i zyskali znacząco w ich oczach.
W wielu klasach pierwszych przeważa opinia, że przydałoby się o wiele więcej
”pałeczek”, zwłaszcza z historii, gdzie już dawno bardzo trudno jest znaleźć kilka
osób z niewykorzystanymi nieprzygotowaniami. Podobnie sytuacja wygląda
z innymi przedmiotami. Pierwszaki bardzo szybko wykorzystują przysługujące
im ”pałeczki”.
Mimo, iż na początku liceum było dość dużym stresem dla wielu nowicjuszy,
to teraz gdy klasy zostały zintegrowane, czy to na wycieczkach, czy też spędzając
czas razem także po za szkołą, czują się pewniejsi i bardziej skłonni do wyzwań,
jakie stawia przed nimi szkoła.
PRZEMYŚLENIE
Ania Skolimowska
”Zmiany nie zawsze są najlepszym rozwiązaniem”
Wcale nie musisz być zagorzażym konserwatystą, żeby nie lubić zmian. Wyobraź
sobie, że co tydzień o tej samej godzinie z niecierpliwością oczekujesz na
swój ulubiony serial. Parę minut przed jego rozpoczęciem nerwowo przygotowujesz
pyszny popcorn, który jest Twoim nieodzownym kompanem w trakcie
oglądania ”Sżonecznego patrolu” i jesteś już doskonale przygotowany do ”lekcji
historii”...to znaczy do serialu. Nieświadomy niczego nagle widzisz, że Twój
ulubiony serial zostaż zastąpiony innym np. ”Brzydulą”, która nie potrafi zainteresować
widza swoją godną pożażowania fabużą, przez którą nie potrafimy się
wczuć w przedstawianą sytuację i towarzyszyć postaciom na scenie. Aktorzy nie
mogą konkurować z piękną i seksowną Pamelą Andersen i nadzwyczajnie przystojnym
Davidem Hasellhofem. Co wtedy czujesz? Zżość, gniew, masz wrażenie,
że zostażeś oszukany? Pragniesz to zmienić i przywrócić to, co nam wszystkim
odebrano, po ciężkiej i wyczerpującej walce i tak wracasz do punktu wyjścia.
Możesz sobie wytżumaczyć tą zmianę prawem rynku, spadkiem oglądalności,
lecz bólu po stracie serialu nic nie zastąpi i wytżumaczy. Myślisz sobie, jak mogli
to zrobić? Podjęli decyzję, nie licząc się z naszymi uczuciami. Stawiają Cię
przed faktem dokonanym, z którym choć nie jest żatwo, ale musisz się pogodzić.
Wtedy nawet Twój ulubiony popcorn nie smakuje tak dobrze jak kiedyś.
9
BĄBELEK, KLUCHA, HIPEK

POLITYKA
Co przez przeszłość nam przyszłość przyniesie?
11 września 2001 roku. Data, którą zna chyba każdy. Wydarzenie, które
wstrząsnęło światem. Pokazywane wszem i wobec bohaterstwo strażaków, policjantów
i wielu innych. Fanatyzm zamachowców i organizatorów tego wielkiego
przedsięwzięcia. Osama bin Laden – osoba znienawidzona przez większość Ziemian.
Osoba, przed którą drży Ameryka. Do czegoż byłby jeszcze zdolny? Atak
nuklearny, biologiczny czy może chemiczny? Istnieją podobno dowody mówiące
o próbach zdobycia każdej z tych broni. A gdzież to można zdobyć taką broń?
Według Białego Domu i Londynu głównym podejrzanym o produkcję oraz kontakty
z bin Ladenem jest Saddam Husajn. Dyktator Iraku już w 1991 roku
podczas Pustynnej Burzy został pokonany, po tym jak zajął Kuwejt, jednak
utrzymał się u władzy, bo Amerykanie nie chcieli wchodzić do Bagdadu i wspomóc
opozycję. Na Irak ONZ nałożyło sankcje gospodarcze i wysłało inspektorów
rozbrojeniowych. Jak na ironię w 1998 roku zostali oni wyrzuceni z Iraku, a co
za tym idzie Saddam miał wolną rękę w produkcji broni masowego rażenia, bo
sankcji i tak mało kto przestrzegał.
Po 11 września sytuacja się nieco zmieniła. Amerykanie coraz bardziej naciskają
ONZ w sprawie nowej rezolucji, która zezwalałaby na atak w razie nie
wpuszczenia z powrotem inspektorów bez żadnych warunków. Irak się ociąga,
a wojska amerykańskie zmierzają na Bliski Wschód. Dwa tygodnie temu już na
granicy wojny, Irak ogłosił, aby inspektorzy wracali. Tego ich powrotu jakoś
jeszcze nie widać, a w ubiegłym tygodniu w Warszawie odbyło się nieformalne
spotkanie ministrów obrony NATO, gdzie oprócz propozycji reformy sojuszu,
głównym tematem był Irak. Tak więc na zegarze tyka, a wojna coraz bliżej.
Najdalej za pół roku amerykańskie samoloty, czołgi i piechota uderzy z morza,
lądu i powietrza, z trzech stron: z Turcji, z Arabii Saudyjskiej oraz od strony
Kuwejtu w raz z połączoną inwazją morską z wód Zatoki Perskiej. Krążowniki i
niszczyciele rozpoczną ostrzał rakietami typu Tomahawk cele położone najbliżej
brzegu. Samoloty z lotniskowców zniszczą 300 ocalałych myśliwców i obronę
przeciwlotniczą. Bombowce B-52 i B-2 rozpoczną serie nalotów dywanowych na
iracką infrastrukturę wojenną. Po kilku tygodniach walk przestaną istnieć instalacje
nuklearne, obiekty biotechnologiczne, zakłady chemiczne oraz większa
część armii irackiej.
SPORT
IWAN
”Sport jest jak rzodkiewki, mało, kto uprawia, ale każdy
lubi”
– powiedział Bogdan Brzeziński. Ta złota myśl doskonale odzwierciedla stan
usportowienia młodzieży w naszej szkole. Mogę tu się posłużyć dwoma anty-
10

sportowymi zachowaniami uczniów I LO – co prawda nie wszystkich.
Pierwszym przykładem będzie ”nieszczęsny” wyjazd na basen! Zamiast korzystać
z udogodnień ze strony właścicieli goleniowskiego basenu ”FALA”, mam
tu na myśli darmowy wstęp na pływalnię, uczniowie ”woleli” pozostać w szkole.
Ich decyzja była spowodowana zapewne tym, iż chcieli oni rozwinąć swój
intelekt, jednak warto pamiętać o tym, że rozwój fizyczny naszego organizmu
jest równie ważny. To właśnie kilku minutowa gimnastyka przed nauką pomaga
pochłaniać nam wiedzę m. in. z chemii organicznej, II wojny światowej, czy
wkuwać kolejne regułki z matmy jak również wiele innych pożytecznych wiadomości!
Nie wspominam tu o wyglądzie zewnętrznym, jak bardzo może się zmienić
dzięki systematycznym ćwiczeniom, bo przecież o tym wiecie. Dzięki grom
zespołowym uczymy się zasad fair play, dyscypliny, oraz jak godnie wygrywać
i przegrywać. Jednak wracając do basenu, bo o to chodzi. Należy korzystać z
tego, że basen mamy tak blisko. Pływanie rozwija wiele partii mięśni odpowiedzialnych
za utrzymanie kręgosłupa w prawidłowej pozycji. Zastanawia mnie
fakt, że tak niewielu z Was odważyło się odwiedzić nową pływalnie, może pozostali
najzwyczajniej w świecie boją się wody? Należałoby się nad tym głębiej
zastanowić, ale o tym, może innym razem. Warto wspomnieć, że nowy kompleks
pływacki ”testowało” dwóch naszych wuefistów: pan Karol Podemski –
który dzielnie przemierzał kolejne metry wody – i pani Ania Tarłowska. Goleniowski
basen jest przystosowany do pływania sportowego – gdyż jest to basen
olimpijski. Dla rozrywki jest zjeżdżalnia, która jest zakończona niezbyt udanym
zjazdem do wody – ale cóż, nic nie jest doskonałe. Jest również mniejszy basen
z trzema ”wytryskami wodnymi”, doskonałymi do masażu. Kompleks pływacki
nie jest przystosowany do basenowych szaleństw, jednak jeśli ktoś ma ambicję
na powtórzenie sukcesów Otyli Jędrzejczak to z powodzeniem może odwiedzać
goleniowską ”Falę”, aby potrenować.
Drugim przykładem będzie to, że teoretycznie dwie (praktycznie jedna) osoby
zasiliły szeregi sks’owych dziewczyn. Nasuwa się pytanie: czy tylko te dwie
dziewczyny spośród tylu pierwszoklasistek miały do czynienia ze sportem? Jestem
przekonana, że nie! Zachęcam wszystkie dziewczyny, nie tylko te najmłodsze,
do tego, aby zaczęły chodzić na sks’y, które odbywają się w środy i piątki
o godzinie 16:30. Zajęcia trwają 1,5 - 2h i prowadzi je pan Karol Podemski.
Pamiętajcie ile zalet ma uprawianie jakiejkolwiek dyscypliny sportu. Warto
wspomnieć również o tym, że zajęcia są bardzo różnorodne. Każda z Was
znajdzie coś dla siebie, coś wyjątkowego co polubi. Nie w każdej dziedzinie jest
się najlepszym, ale wszystkiego można się nauczyć. Wystarczy odrobina chęci i
odwagi, aby pojawić się na pierwszych zajęciach.
Red. Naczelny: Wojciech Zakrzewski (ZAK)
Z-ca red. naczelnego: Magda Bartkowiak
Skład komputerowy: Piotr Kucharski
Film: Anna Marcinkiewicz
Sport: Magda Kwiecień, Tomasz Szewc
Zdjęcia: Janusz Jasiński
Opieka merytoryczna: mgr Józefa Szukalska
11
MADA