Jan Kepler - Biblioteka Uniwersytetu Zielonogórskiego

„Epitome astronomiae Copernicanae” (Skrót
astronomii kopernikańskiej) 1617-1921
Zaraz po ukończeniu Nowej Astronomii Kepler
planował napisanie podręcznika astronomii.
W rezultacie powstało monumentalne dzieło:
zawarty w siedmiu księgach i trzech tomach,
publikowanych kolejno w latach 1617, 1620
i 1621, wykład kosmologii heliocentrycznej
oraz astronomii orbit eliptycznych. Kepler podkreśla
tu, że astronomia musi opisywać zjawiska
niebieskie w sposób uzasadniony fizycznie.
Traktat zawiera wszystkie trzy prawa ruchu
planet, zastosowane nie tylko do Marsa, jak w
Nowej Astronomii, ale do pozostałych planet
wraz z Księżycem jak i do Medycejskich Satelitów
Jowisza. Stąd też pochodzi słynne równanie
Keplera, po dziś dzień wykorzystywane w
mechanice nieba do obliczania pozycji planety
w dowolnie wybranym momencie. Skrót stał
się głównym nośnikiem idei Keplera w środowisku
nauki europejskiej po jego śmierci,
a w latach 1630-1650 najpowszechniej używanym
podręcznikiem astronomii.
„Tabulae Rudolphinae”, 1627 (Tablice Rudolfińskie)
Aczkolwiek ukończone w roku 1623, najdokładniejsze
tablice astronomiczne XVII wieku, opublikowane
zostały dopiero w cztery lata później,
z powodu wymagań cesarskiego patrona
i roszczeń spadkobierców Tycho Brahe. Różniły
się one od używanych dotąd tablic wykorzystaniem
logarytmów. Opis jak się nimi posługiwać
zajmuje 120 stron wprowadzenia, a dopiero
„Epitome astronomiae Copernicanae” (Abriss
der kopernikanischen Astronomie)
1617-1921
Gleich nach der Neuen Astronomie beabsichtigte
Kepler einen Lehrbuch für Astronomie zu
schreiben. Entstanden ist ein monumentales
Werk, das aus sieben Büchern in drei Bänden,
die in den Jahren 1617, 1620 und 1621 veröffentlicht
wurden, besteht. Das Werk behandelt
die heliozentrische Kosmologie sowie die
Astronomie elliptischer Umlaufbahnen. Kepler
betont, dass die Astronomie die Himmelserscheinungen
physikalisch begründen muss.
Das Werk enthält alle drei Gesetze der Planetenbewegungen,
nicht nur in Bezug auf Mars,
wie es in der Neuen Astronomie der Fall ist,
sondern auch auf die anderen Planeten und
den Mond sowie die Galileischen Satelliten des
Jupiters. Aus diesem Werk stammt auch die berühmte
keplersche Gleichung, die bis heute in
der Himmelsmechanik für die Berechnung von
Planetenstellungen zum beliebigen Zeitpunkt
verwendet wird. Der Abriss wurde zum Hauptträger
der keplerschen Ideen in der europäischen
Wissenschaft nach seinem Tod und war
in den Jahren 1630 – 1650 das am häufigsten
benutzte Lehrbuch für Astronomie.
„Tabulae Rudolphinae”, 1627 (Rudolfinische
Tafeln)
Obwohl diese genauesten astronomischen Tafeln
des 17. Jh. bereits 1623 fertig waren, wurden
sie wegen der Anforderungen des kaiserlichen
Förderers und den Forderungen der Erben
Strona z Harmonices mundi przedstawiająca
rozmieszczenie brył pomiędzy orbitami planetarnymi
Seite aus der Harmonices mundi mit der Darstellung
der Anordnung von Körpern zwischen den Planetenbahnen
34 35