Derin Düşünce Nedir ?

Derin Düşünce nedir ?
değilsin ama hayatımda ilk defa birisi anneme saygı gösteriyordu. O gün ilk defa bir umut hissettim
içimde. Bilmeni istedim.”
Benim için neredeyse sıradan bir gündü. Kadıncağızın o daracık elbise içinde nasıl nefes alabildiğini
sormuştum kendi kendime. Ucuz komedyenliğim karşılıksız değildi. Ekibin iyi bir oyuncusunu hoş
tutmaktı amacım. Oysa o gün Rouland için bir deprem olmuş, kendini hapsettiği umutsuzluk
hapishanesinin duvarları yıkılmıştı.
Rouland çocukluğu boyunca herkesin hor gördüğü bir kadını canından çok sevmişti. Hayatının bir kaç
yılını geçirdiği yetimhaneden öz annesi tarafından alınınca çok mutlu olmuştu.
Çok sıkılıyordu gündüz. Zira annesi uyuyordu. Geceleri ise “çalışmak” için çıkıyordu. Artistik bir
meslek, bir tür sanatçı diye düşünmüştü başlangıçta. Okuldaki arkadaşlarının gülüşmeleri ve alayları
çabucak gerçeği öğretti ona. Ama Rouland ona sadık kaldı. Ağzı burnu kan içinde kalıncaya kadar
annesinin “namusunu” savundu vargücüyle.
Rouland’ın katlanmak zorunda olduğu günlük işkence çekilir gibi değildi. Umutsuzdu. Ancak annesi ile
geçirdiğimiz çay saati bu çocuğu içine düştüğü kuyudan çıkaracak halatın ilk düğümü olmuştu. O
günden sonra önce takım arkadaşlarıyla sonra okulun geri kalan kısmıyla yavaş yavaş konuşmaya
başladı.
Evleneceği genç kızla karşılaştığında Rouland’ın yaraları tam olarak sarılmamıştı. Evlendikten sonra
bile uzun bir zaman annesi ile eşini bir araya getirmedi…
Filozof ve psikolog Boris Cyrulnik’in yazdığı “Uçurumun kenarında aşktan bahsetmek” adlı eserden
serbest bir çeviri ile aktardığım bu yaşam kesiti üzerinde bir parça düşünmeye değer.
Bloglarda karşılaştığımız, süper kahramanlardan, çizgi filmlerden ödünç alınmış rumuzların arkasında
insanlar var. Türlü imtihanlara tabi tutulan insanlar. Bloglara tekerlekli bir sandalyeden yorum yazan,
yaşamı hayaller ve düş kırıklıklarıyla süslenmiş insanlar.
Hayata iyi başlayıp dibi bulanlar yanında Rouland gibi “o.. çocuğu” damgasıyla dipte başlayıp hayat
boyu su yüzüne doğru yüzmeye çalışanlar.
Blogistan’a ayak bastığım günden beri iki intihar vakasıyla karşılaştım. Bir dostum da evlat acısını tattı.
Yorum yazarken karşımızdakinin jest ve mimiklerini görmüyoruz. Ses tonunu duymuyoruz. Çoğu kez
cinsiyeti, gelir seviyesi hatta yaşadığı ülke hakkında bile net bir fikrimiz yok ve bu eksiklik vücut dili
eksikliğine ekleniyor. Gerçek hayatta olduğumuzdan daha kaba olmak çok “kolay”.
İletişimin ve ortamın “sanal” olmasına rağmen Blogistan’daki insanlar ve çileleri gerçek.
www.derindusunce.org
Fikir Platformu
16