Supplerande kartlegging av naturtypar med vekt på klokkesøte i Sokndal i 2010

Bruk av raudlisteartar/signalartar
• Når dei ulike lokalitetane er skildra, er det av og til oppramsa mange artar som er funne på
staden. Dette kan vera for å illustrera trekk ved t. d. vegetasjonen, og ikkje alle artsfunn er like
viktige for å verdisetja lokaliteten. Nokre artar vert lagt særleg mykje vekt på i verdisetjinga.
Raudlisteartar og såkalla signalartar (indikatorartar) er døme på slike.
Raudlisteartar er omtala i eit eige kapittel i rapporten. Signalartar vert kort omtala her. Nedanfor vert
det oppramsa ein del artar som er nytta som signalartar og vektlagt i verdisetjinga.
Edellauvskog: t. d. lundgrønaks, breiflangre, vårerteknapp, ramslauk, sanikel
Rikmyr: breiull, engstorr, loppestorr, jåblom, gulstorr
Naturbeitemark: ein del planteartar vert rekna som indikatorar på ugjødsla beitemark, t.d. augnetrøystartar,
søte-artar, marinøkkel, småengkall m.fl., elles er ei rekkje artar definerte som
beitemarkssopp hos Jordal (1997), dette gjeld særleg vokssoppar, fingersoppar, jordtunger og
raudskivesoppar.
Bruk av truga vegetasjonstypar
Ein rapport om vegetasjonstypar som er truga nasjonalt (Fremstad & Moen 2001) er bruka som støtte i
verdisetjinga. Vegetasjonstypar som er sterkt truga understøttar verdi A.
Presentasjon
Raudlisteartar
Raudlisteartar er omtalt i et eige kapittel.
Områdeskildringar
Dei enkelte naturtypelokalitetane er presentert som faktaark etter DN (2007a). Lokalitetsnamn følgjer
stort sett skrivemåten på M711-kart, eller på økonomisk kart. Truslar tek føre seg både konkrete og
potensielle framtidige truslar, men er på ingen måte uttømande for kvar lokalitet. Slutt på beite og
skjøtsel ved brenning truar fleirtalet av lokalitetane, og planting av framande treslag er framleist ein
reell trussel i kystlyngheilandskapet. Fysiske inngrep i ulike former kan og vere ein trussel for dei
fleste lokalitetane. Bakst i rapporten er det lagt ved bilete av lokalitetane, liste over litteratur og andre
kjelder.
Kartavgrensing
Alle nummererte lokalitetar er digitalisert ut frå manuskart teikna under feltarbeid, og for dei fleste
kystlyngheilokalitetar, med støtte av flyfoto i etterkant. Avgrensing av kystlynghei er i stor grad gjort
mot område som er i gjengroing med lauvskog, og avgrensinga kan i nokre tilfeller vere noe
unøyaktig. I felt kan det også vere vanskeleg å avgrense desse lokalitetane, og det er i hovudsak tatt
med område der gjengroinga tilseier at det vil vere mogleg å tilbakeføre gjengrodde areal ved
gjenoppteken eller auka skjøtsel. Ved konkrete planar om inngrep eller tiltak kan detaljkartlegging
vere naudsynt for å fastsetje eksakte grenser.
12