yumpu KM13

Ze maakt het gebaar van iemand die een dolk in haar hart steekt
als ze vertelt over het afscheid dat ze elke week opnieuw van haar
dochtertje moet nemen. “Dat moment is nog iedere keer lastig voor
mij. Ze geeft me altijd een héél dikke knuffel als ze naar papa gaat.
Dat is wel slikken.”
“Misschien is het ook wel pure projectie hoor”, relativeert ze haar
slikmoment direct, terwijl ze een speculaasje aanbiedt in haar gezellige
en netjes opgeruimde huis (Froukje: “Let niet op de troep”), met
op de bankleuning een luid spinnende poes. Ze weet tenslotte als
geen ander hoe het is kind van gescheiden ouders te zijn. Die van
haar gingen uit elkaar toen ze vijf jaar was. “Het lastigste aan een
scheiding vind ik het missen van een ouder. Dat is natuurlijk waar
het helemaal om draait. En wat je niet wilt voor je kind. Ik heb dat
zelf vroeger heel sterk ervaren. Ik woonde bij mijn moeder en een
keer in de twee weken ging ik naar mijn vader, dat vond ik veel te
weinig. Ik miste hem echt verschrikkelijk. En hij mij ook. Maar zo
ging dat in die tijd.”
Dat de tijden zijn veranderd zie je als je weet hoe
Froukje en haar ex het hebben geregeld. “Emma is net zo veel bij
haar vader als bij mij. Als ze bij hem is, heeft ze het fijn en als ze
hier is ook. Maar soms word je lastig gevallen door de blueprint in
je hoofd van het ideale gezin dat met z’n allen aan tafel zit.”
Krap drie jaar geleden, toen ze nog met de vader van Emma was,
voldeed die samenstelling prima aan dat ideaalbeeld. Inmiddels
woont ze samen met dj Niek van der Bruggen en is de stroomversnelling
waarin ze terechtkwam weer tot rust gekomen. Toch
dwalen de ideale-plaatjes-najagende spoken nog weleens door haar
hoofd. “Vroeger had ik zelf ook dat soort gedachten. Ik ben net als
Emma enig kind en was veel alleen thuis met mijn moeder. Dan
dacht ik weleens: oh, wat leuk, daar zitten ze gezellig met het hele
‘Emma is
net zo veel
bij papa
als bij mij’
gezin aan tafel. Bij Emma speelt dat af en toe ook op. Dan zitten
we samen aan het avondeten en zegt ze keihard: ‘Nou, mam, ik
vind het echt niet gezellig hoor met zijn tweeën.’ Niek is er in het
weekend wel bij, de relatie tussen hem en Emma is heel goed, maar
doordeweeks is hij vaak aan het werk. Zo’n opmerking komt natuurlijk
aan als een dolksteek. Het ene moment raakt het me meer
dan het andere. Meestal slik ik even en probeer ik er een grap van
te maken. Dan zeg ik: ‘O nee? Nou, ik ben echt wel gezellig hoor.’
En dan ga ik iets geks doen en moet ze lachen. Dan zeg ik: ‘Je vindt
het toch saai met mij? Niet lachen… Hou op met lachen.’”
Op die manier probeert Froukje de woorden van
haar dochter te relativeren. Want kinderen zijn soms hard. Die leggen
gewoon jouw eigen onzekerheid op je bordje. Maar Froukje
weet ook dat ze een groot gezin romantischer voorstelde dan het
was. Van vrienden weet ze dat de werkelijkheid echt niet altijd zo
gezellig was als het voor buitenstaanders leek.
Waar Froukje zich het meest over verbaast is hoeveel ze met Emma
bezig is. “Dat komt misschien ook omdat ik haar niet altijd bij me
heb. Als ze er is, koester ik dat. Soms zegt iemand: ‘Laat dat kind
zich nou eens vervelen. Ga gewoon een keer niets doen.’ En dan
denk ik: ja, je hebt gelijk. Ik merk – en dat verbaast me weleens –
dat ik het heel graag goed wil doen. De tijd die ik met mijn dochter
heb, wil ik goed besteden. Het moet zo leuk en fijn mogelijk zijn. Ik
wil dat ze later terugkijkt op een fijne jeugd. Misschien is dat ook
een soort compensatiegedrag, omdat ze gescheiden ouders heeft.”
Ze denkt even na. Dan: “Misschien zou ik af en toe iets strenger
kunnen zijn voor haar. Daar komt het eigenlijk op neer.”
Froukje is niet zo van de regeltjes om de regeltjes.
Zo eten Emma en zij vaak op de bank. “Als mijn kind haar
groente binnenkrijgt en er is genoeg communicatie en liefde, gezinsgevoel
en warmte in huis, waarom moet je dan per se aan tafel
eten? Ik snap best dat etenstijd een ijkpunt is om over de dag te
praten, maar wij doen dat ’s avonds als ik haar naar bed breng.”
Daar neemt Froukje dan ook echt de tijd voor. “We noemen bijvoorbeeld
allebei drie dingen die heel fijn waren die dag. Hoe laat het
ook is, er wordt niet geslapen als dat niet is gebeurd. Ik moet het
niet in mijn hoofd halen om dat snel af te raffelen of over te slaan.”
Soms denkt Froukje: ik heb helemaal niets bijzonders meegemaakt,
maar dan dwingt Emma haar iets te bedenken. En dan komt er
altijd wel wat. Al is het maar iets als: ik vond het leuk dat de kat
dicht tegen me aankroop toen ik haar aaide.” Froukje denkt dat
dit bedritueel beter werkt dan na schooltijd vragen: “Hoe was het >
KEKMAMA 28