Una mà de contes - Super3

Bocles d'òr
Un dia, Bocles d'òr, arribèc corrent en casa sua tota estabordida com se quauquarrés la
perseguisse. Sonque en entrar, barrèc era pòrta damb un patac patapam!, e s'i apuèc. Hai!
Semblaue agotada per esfòrç.
Era sua mair, estranhada per tot aguest tarrambòri, gesquec dera codina.
- Qué ei aguest bataclam? - demanèc.
- Non, arren mair, non passe arren - contestèc.
Era mair se la enguardèc de naut en baish damb maufidança, e immediatament descorbic que
Bocles d'òr anaue descauça.
- Qué ei açò? Per qué vas descauça? Mmmm, explica-me on son es vambes naues que
portaues aguest maitin.
Bocles d'òr sabie que non li quedaue mès remèdi qu'explicar era aventura qu'auie viscut.
Èren tres ossi que viuien en ua cabana: I ère eth pair os, gran e fòrt!; era mair ossa, doça e
redoneta! e un ossardet petitonh qu'encara auie problèmes entà tier-se dret tot solet!
Cada maitin, dempús de lauar-se es dents, es tres ossi se premanien er esdejoar que despartien en
tres bòls: un de molt gran entath pair, un de miejan entara mair e un de petit entar ossardet. Un còp
servit, gessien entà passejar en tant que demorauen qu'er esdejoar se heiredèsse.
Aqueth dia, Bocles d'òr entrèc laguens deth bòsc e descorbic era cabana des ossi. "Ah! Quina
caseta mès polida!", pensèc, "qui i deu víuer?"
Com qu'ère molt curiosa, Bocles d'òr, decidic entrar-i.
Un còp laguens, veiguec tres sètis ath torn d'ua taula. Prumèr, se seiguec en fautulh deth pair os,
mès ere massa dur! Despús, provèc eth fautulh dera mair ossa, totun ère massa naut! Fin finau, se
seiguec ena trona der ossardet!, mès, com que Bocles d'òr pesaue massa,... era trona se trinquèc e
la hec a quèir de cuu en tèrra.
Avergonhida per çò qu'auie hèt, Bocles d'òr entrèc laguens dera codina e veiguec es tres bòls de
cereaus qu'encara humejauen: prumèr tastèc es cereaus deth bòl mès gran de toti, mès èren massa
caudi; despús tastèc es deth bòl miejan, totun èren massa salats; finaument tastèc es que i auie en
bòl petit e com que les trobèc ath sòn gust, se les mingèc toti, sense deishar-ne ne un.
Un còp auie minjat, Bocles d'òr entrèc ena cramba on descorbic tres lhets. Sagèc d'enfilar-se en
lhet gran, totun ère massa naut!; despús, sautèc dessús deth lhet miejan, mès ère massa trende;
finauments se treiguec es vambes e se calèc en lhet petit, qu'ère mès o mens dera sua mesura.
Un còp cochada, descorbic un diboish en qué se vedie ua familha d'ossi. Se la enguardèc

encantada, mès eth cansament ère tan gran que Bocles d'òr se quedèc endromida...
Despús d'ua bona estona, es tres ossi tornèren entà casa. En veir era pòrta dubèrta, de seguida
suposèren que s'i auie calat un intrús.
- Quauquarrés m'a trincat era trona! - plorinèc er ossardet.
Despús, es tres ossi entrèren ena codina. E aquiu descorbiren que quauquarrés auie tastat er
esdejoar.
- Quauquarrés s'a minjat es mèns cereaus! - didec er ossardet sense poder esvitar de
meter-se a plorar.
Moments despús, es tres ossi pugèren tara cramba.
- Guardatz! - ronhèc er ossardet tot inquiet-, i a ua mainada dromint en mèn lhet!
Toti tres s'apropèren a pòga pòc entà veir qui raio dromie en lhet der ossardet.
Bocles d'òr dauric es uelhs e quan descorbic as tres ossi que la guardauen, s'espantorièc e gessec
tan de prèssa dera casa que se desbrembèc es vambes.
-Èp mainada! - cridèc er ossardet-, que te desbrembes es sabates!
Mès, Bocles d'òr ja ère massa luenh entà entener-lo.
- E açò ei çò que m'a passat, mair. È auut molta, molta pòur. E, com qu'è gessut a tota
pastilha, donques non e auut eth temps de cuélher es vambes -expliquèc.
- Atau donques, tres ossi? - contestèc sa mair que non se l' acabaue de creir aguesta
istòria- ... D'on très aguestes istòries? ... De moment, per mentidèra, t'auràs de quedar
a estudiar ena tua cramba. E ja veiram s'aué minges pòstres!
Bocles d'òr pugèc tota enfadada tara sua cramba. Non volie quedar-se tota era tarde embarrada.
Era sabie qu'en miei deth bòsc, i auie ua cabana on i viuien tres ossi. Es tres ossi deth diboish...
- Ha! Eth diboish! e tant! Com ei possible que non me n'aja brembat!
Treiguec eth diboish dera familha d'ossi. Se lo enguardèc fixament e exclamèc: "Huf! Quin
espant que m'auetz dat!"
Guidon: J.M Hernandez Ripoll

Amb el
suport de
© CCRTV Interactiva, S.A. | Televisió de Catalunya, S.A.
Avís legal |
Segell de qualitat |
Contacta |
Idiomes
Català
Castellano
English