SUFÍS D'UNA FLORETA… - Université de Provence

CONTE DEL OME SOL
L’òme sol aviá dins lo vilatge un ostal pro bèl al mièg d’un òrt e d’un pargue
plan polits. Mas, èra partit en viatge, e de sèt ans tornèt pas, al país.
Alara son òrt e son pargue èran tornats a la natura sauvatja. Aquò fasiá lo
plaser dels enfants del vilatge que i jogavan coma volián.
Mas l’òme tornèt e los volguèt pas pus veire dintrar dins sa proprietat.
Faguèt montar una paret à l’entorn, ambe de grasilhatge, e de ‘defensa
d’intrar ” un pauc pertot.
Alara l’ivèrn èra passat e la prima èra aquí que florissiá. Pertot s’espetavan
los borrons, se desplegavan las fuèlhas nòvas, e espelissián las flors.
Pertot, òc, mas non pas, pr’aquò dins lo pargue del òme solet. Aquí, dins sa
proprietat embarrada, ambe “ Defensa d’intrar,” pas de flors, pas de fuèlhas
novèlas, pas d’aucèls. Mas la nèu, lo gèl e lo vent freg del ivèrn que perdurava.
L’òme solet deveniá trist. Sortissiá pas, mas agachava de darrièr los carrèls
e s’estonava de mai en mai. De qu’aviá la prima per èstre tant tardièira chas
el ?
Un jorn pr’aquò, aqueles pistolets del vilatge, avián trobat qualque trauquet
jol grasilhatge e, malgrat la defensa, s’èran escampilhats dins lo pargue. E ne
profitavan vistament tant que podián. Jogavan als quatre rescondons e s’arrapavan
als aubres.
E vesètz aquí la meravelha : tanlèu la nèu fondiá, l’aire se rescaufava, e los
aubres, a la buta-buta, fasián esclatar los borrons. Aquí mai los aucèls arribavan
per escampilhar sas cançons. Totes los aubres del pargue s’èran
derevelhats a l’encòp. Totes ? Non pas, pr’aquò. N’i aviá un, un solet, que se
podiá pas derevelhar e que demorava tristonet, al mièg dels autres, presonièr
del ivèrn.
E l’òme vièlh que agachava de sa fenèstra dubèrta, vegèt al pè del aubre un
enfanton pichon, pus pichon que los autres, e que, pecaire, se podiá pas arrapar
per la camba d’aquel aubre. L’òme sol vegèt aquò e, d’un còp,
comprenguèt. Comprenguèt que la natura tota aviá besonh de lo jòia escampilhada
pels enfants per tornar trobar lo vams de la vida !
Alara, quatre a quatre, davalèt los escalièrs del ostal e correguèt vàs lo
pargue. Totes los enfants en lo vegent venir s’espauruguèron coma una volada
de passerats e se despachèron de tornar passar pels trauquets del grasilhatge
per se metre à l’abric.
Mas l’enfanton pichon que se plorava totjorn al pè de l’aubre, l’aviá pas
entendut venir e s’èra pas sauvat. E de qué vegèron alara los autres en agachant
de pro luènh ? Vegèron l’òme sol prene doçament lo pichon, lo soslevar
de tèrra en li diguent : Anem, mònta, mònta dins l’aubre, pichonèl ! E a mesura
23