QVARTA DIES MAII. DE SANCTO PIO QVINTO SVMMO PONTIFICE ...

magistri, tam verbo quam exemplo partes implevit: ac
variis in locis sacratarum Virginum curam ita gessit, ut
earum complures cœtus ad perfectam religionis
disciplinam egregie conformaverit; ubique in omni rerum
administratione sine querela, immo summa cum
integritatis, prudentiæ & pietatis laude versatus: quas &
alias ipse virtutes, priscos illos ac sanctiores Christianæ
militiæ duces imitatus, sic expressit, ut eas non tam usu
comparasse, quam in mores ac naturam convertisse
videretur. Albensi cœnobio cum præsideret (ut interim
omittam, [cum laude præest.] quod postea commodius de
Comite Trinitatis suo loco narrabitur) eximia Michaelis
fortitudo, gregisque Dominici tuendi studium in primis
enituit. Nam cum in bello Subalpino, quod per id tempus
Hispanos inter & Gallos exardebat, tercentum milites, seu
necessitate adacti seu prædandi libidine adducti,
monasterium cui ipse præerat expilaturi, Albam
convenissent, nefariumque opus perpetrare conarentur;
eos ille non armis, sed gravi oratione repressos, ut alter
Leo Magnus, cui erat successurus, repulit fugavitque.
[8] Ceterum licet corpore non admodum firmo, sed
imbecillo potius esset, [verbo & exemplo sua det
assiduitatem ad officia divina,] tamen sobrietatis ope
incolumem sese, atque ad ordinarios labores
communisque vitæ rationem idoneum, perpetuo
conservavit. Divini vero cultus sive diurnam sive
nocturnam exercitationem numquam aut remisit ipse, nisi
cogente necessitate, aut Fratres suos remittere permisit.
Hoc enim sacris in collegiis instituto accurate retento, ibi
omnia & ad victum & ad alios usus necessaria, Deo
providente, cumulate suppeditari. Quam ad rem ut
semper vigiles se solicitosque præstarent, simulque
sacrarum litterarum in studia diligenter incumberent,
Fratres suos identidem hortabatur. Ex his veluti duobus &
pietatis & eruditionis uberibus (quod ille a sanctis
Patribus traditum usurpare consueverat) lac spirituale
12