‘Ik zag rustig aan doen als falen. Tot ik volledig instortte’
‘Ik zag rustig aan doen als falen. Tot ik volledig instortte’
‘Ik zag rustig aan doen als falen. Tot ik volledig instortte’
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>aan</strong>sl<strong>aan</strong>, kwamen er steeds meer dagen dat <strong>ik</strong> me goed<br />
voelde en kon lachen. Zo<strong>als</strong> toen we met sinterklaas onze<br />
schoen zetten voor de nachtdienst. De volgende ochtend<br />
waren ze gejat door een patiënt die kleptom<strong>aan</strong> was. Of toen<br />
we bij creatieve therapie depressieve kerstballen maakten,<br />
omdat we geen zin hadden in kerst. Ik kreeg meer energie<br />
en praatte veel met verpleegkundigen. Met hen was <strong>ik</strong> de hele<br />
dag samen, zij kenden mij en <strong>zag</strong>en mij – anders dan de<br />
therapeuten die mij een uurtje per dag behandelden – meer<br />
<strong>als</strong> een mens. Zij waren er voor mij, niet voor mijn behandeling.<br />
Voor mij waren zij de menselijke maat waar<strong>aan</strong> <strong>ik</strong> mij kon<br />
spiegelen. Door hen <strong>zag</strong> <strong>ik</strong> hoe normale, gezonde mensen met<br />
confl icten en emoties omg<strong>aan</strong>, iets wat <strong>ik</strong> zelf niet meer kon.<br />
Zij leerden mij dat <strong>ik</strong> dingen kon delen, dat <strong>ik</strong> dingen samen<br />
kon <strong>doen</strong> en om hulp kon vragen. Want die was er.”<br />
Sleutel<br />
“Na een paar m<strong>aan</strong>den bestond mijn leven <strong>volledig</strong> uit de<br />
paaz. Pas na een tijdje kon <strong>ik</strong> denken <strong>aan</strong> een andere plek<br />
waar <strong>ik</strong> het ook prettig kon hebben. Een eigen huis was een<br />
voorwaarde om weg te mogen, want van de psychiater moest<br />
<strong>ik</strong> een nieuwe richting op. Mijn zelfmoordgedachten werden<br />
minder en <strong>ik</strong> werd benieuwd naar de buitenwereld. Zou <strong>ik</strong> het<br />
redden daarbuiten? En hoe zou mijn leven verlopen? Na vijf<br />
m<strong>aan</strong>den mocht <strong>ik</strong> weg. Ik zou wel in therapie blijven, <strong>ik</strong> ging<br />
niet weg omdat <strong>ik</strong> genezen was, maar omdat het ietsje beter<br />
ging. In de m<strong>aan</strong>d voor mijn vertrek was <strong>ik</strong> de weekenden bij<br />
mijn ouders en was <strong>ik</strong> bezig met het inrichten van mijn<br />
nieuwe huis. Daardoor was de overgang naar de normale<br />
wereld niet zo abrupt. Mijn vertrek voelde onwennig: de paaz<br />
was mijn thuis geworden. De dag na mijn vrijlating – zo<strong>als</strong> <strong>ik</strong><br />
het noem – begon <strong>ik</strong> met schrijven. Alle herinneringen die<br />
door mijn hoofd spookten, schreef <strong>ik</strong> op. Na drie dagen<br />
stonden er driehonderd herinneringen op papier. Mijn hoofd<br />
was nog niet leeg, <strong>ik</strong> moest alles uitschrijven. Dag twee begon<br />
<strong>ik</strong> met schrijven en na 50.000 woorden wist <strong>ik</strong>: dit wordt een<br />
boek.”<br />
Sadisten<br />
“Een paar m<strong>aan</strong>den geleden was de presentatie van mijn<br />
autobiografi sche roman PAAZ. Het mooie was dat er veel<br />
verpleegkundigen bij waren, terwijl het verhaal ook over<br />
<strong>‘Ik</strong> wilde dood: mijn plan was om<br />
tegen een boom te rijden’<br />
<br />
Heb jij net<br />
<strong>als</strong> Myrthe<br />
een zware<br />
depressie<br />
gehad?<br />
Mail je<br />
verhaal<br />
naar post@<br />
vriendin.<br />
audax.nl<br />
of praat<br />
mee op<br />
www.<br />
vriendin.nl.<br />
DEBUUTROMAN<br />
Myrthe van der Meer werkte bij een uit-<br />
geverij totdat ze in een burn-out raakte<br />
MIJN LEVEN<br />
en zwaar depressief op de paaz beland-<br />
de, de psychiatrische afdeling van een<br />
algemeen ziekenhuis. PAAZ is haar<br />
autobiogra sche debuutroman. Myrthe<br />
van der Meer is een pseudoniem. Hier-<br />
voor heeft de schrijfster gekozen om de<br />
privacy van de personages in haar<br />
boek te waarborgen. Om die reden zijn<br />
ook de achtergronden in het boek ver-<br />
anderd. Ze kiest er wel bewust voor om<br />
in de media te verschijnen met een foto<br />
van zichzelf. PAAZ is onder andere ver-<br />
krijgbaar via www.ako.nl, prijs: € 17,95.<br />
Uitgeverij House of Books.<br />
www.myrthevdmeer.nl<br />
hen gaat. Ze zeiden dat ze mij <strong>volledig</strong><br />
vertrouwden. Ik ben altijd open geweest over<br />
mijn opname. Vaak zijn mensen verbaasd <strong>als</strong><br />
ze horen dat <strong>ik</strong> opgenomen ben geweest. Mijn<br />
verhaal leidt ook tot openheid bij anderen<br />
over hun eetstoornis, drankverslaving of<br />
verblijf in een kliniek. Het is jammer dat de<br />
psychiatrie vaak wordt beschreven <strong>als</strong> een<br />
hel: dat iedereen daar gek is, de verpleegkundigen<br />
sadistisch en de pillen vergif. Dat<br />
vooroordeel hoop <strong>ik</strong> met PAAZ weg te nemen.<br />
De verpleegkundigen en therapeuten hebben<br />
mijn leven gered. Het gaat nu goed, al heb <strong>ik</strong><br />
twee ziektebeelden die blijven. Ik zou willen<br />
dat <strong>ik</strong> stabieler was en minder stemmingswisselingen<br />
had, maar dankzij therapie en<br />
medicatie kan <strong>ik</strong> mezelf goed redden. De<br />
relatie met mijn vriend is net zo sterk <strong>als</strong> voor<br />
mijn opname, maar onze relatie is nooit het<br />
probleem geweest, het probleem was <strong>ik</strong>zelf.<br />
Ik houd zielsveel van hem, we praten nog<br />
steeds eindeloos veel, ook over gevoelens. Hij<br />
houdt meer rekening met mij en <strong>ik</strong> zeg nu<br />
vaker ‘nee, dat kan <strong>ik</strong> niet’. Vaak met<br />
tegenzin, want die streber in mij blijft,<br />
maar het gaat.”<br />
VRIENDIN • NL 29
Change language