DIE MIDDELLOBSTNDROOM - SAMJ Archive Browser

604 S.A. MEDICAL JOURNAL 18 July 1953
ondersoeke was normaal behalwe die ruberkulien jellie (Moro)
toets (+ + ). Daar was geen reaksie op penisillien of sulfonamiede
nie. Rontgenfotos toon konsolidasie van die middellob
met gedeeltelike kollaps daarby. Kontrole: na die eerste
maand is daar nog gedee1telike kollaps van die middellob en
vergrote hiluskliere; na die tweede maand 'n aanslenlIke male
van opklaring van die konsolidasie, maar nog groot mediastinalc
kliere; na die derde maand is daar nog 'n mate van kollaps
van die regler middellob; na die vyfde maand bly die beeld
dieselfde; na die sewende maand is daar nog kollaps van die
middellob. Die pasienljie word nog kontroleer vir opvolgende
bronchoskopie en bronchografie.
BESPREKJNG VAN DIE GEVAllE
Daar is nog enkele gevalle wat onder kontrole is, soos
sommige van die bogenoemdes, en verdere spesiale ondersoeke
soos bronchoskopie en bronchografie word nog
afgewag. Soos uit die geskiedenisse en ondersoeke van
byna elkeen van die genoemde gevalle blyk, is die moontlikheid
van tuberkulose steeds daar-in sommige gevalle
'n baie sterk aanduiding, in andere weer gladnie gevind
na die beskikbare spesiale ondersoeke gedoen is nie. So
is daar ook in elke geval aanduidings van vergrote hiluskliere.
Volgens die anatomiese rangskikkings van die
limfkliere word dan veraI die midde!lob-bronchus getref
en toegedruk met die gevolglike kollaps. In enkele
gevalle is daar infeksie in die midde'lob teenwoording
wat dan meer die beeId van konsolidasie gee. In enkele
gevalle ondergaan klierontsteking so gou resolusie dat
klierkrimping feitlik volledig plaasgevind het met gevolg
dat die middellob-bronchus weer oopgegaan het sodat die
kollaps spontaan en gou opgeklaar het. Maar waar die
toestand byvoorbeeld deur herhaalde infeksie chronies
geword het, is die proses onomkeerbaar en bty die beeld
onveranderd. Hier is dan nou die beskryfde non-spesifieke
pneumonitis van die middellob wat ook populer bekend
staan as die ,midde!lobsindroom'. Die kLere kan nou nie
meer inkrimp nie, of die bronchus kan nie meer oopgaan
nie, of die middellob longweefsel kan nie meer ontplooi
nie, aldrie faktore wat myns insiens ook belangrike oorsake
van die middellobsindroom kan wees afgesien van
die reeds genoemde non-spesifieke pneumonitis van die
middellob self. Vir sulke gevalle is chururgie met reseksie
die aangewese behandeling, anders volg brongiektasie.
herhaalde infeksie met moontlike absesvorming. Dit lei
tot 'n nadere besigtigting van die patologiese beeld.
Patologie. By elke infeksie, beginnende met 'n benigne
bronchitis tot 'n spesifiek tuberkuleuse infeksie, tree die
limfatiese sisteem tot die verdediging in werking. Die
eerste skans word deur die kliere wat aan die vertakkings
van die bronchi le, gevorm, hierna die tracheobronchiale
en bifurkasie kliere. Ontstekingsveranderinge lei tot vergroting
van die kliere en by langdurige infeksie eventueel
tot fibrose. Hier is veral die middellob-bronchus se
kliere van belang-hulle word natuurlik eerste getref deur
die ontstekingsprosesse van die middellob, maar veral ook
by aandoenings van die regter onderlob en van die voorste
segment van die bolob; net die kardiale segment van die
onderlob dreineer direk na die bifurkasie kliere. 8
Tuberkulose is hier verreweg die belangrikste oorsaak
van 'n tydelike of permanente vergroting van die kliere
rondom die middellob-bronchus met die gevolglike
stenose. Reeds in 1876 beskryf Parrot die verband tussen
hronchiale kliere en 'n primece longletsek Kuss het in
1889 die uitdrukking Primece Kompleks hiervoor gebruik
en in 1913 het Ghon hierdie vergete uitdrukking weer in
gebruik geneem. 8 Baie dikwels oortref die patologiese
proses in die kliere die beginnende proses in die longparenchiem.
Zdansky noem die rniddellob 'n punctum
minoris resislentiae pulmonis omdat die kliere insluitende
die hilus-kIiere mees dikwels deur aandoenings van die
middellob aangetas word.
Dis nie alleen die uitwendige druk van limfkliere op die
bronchus wat 'n stenose veroorsaak nie, maar 'n ontstekingsproses
van die mucosa van die middellob-bronchus
self gee swelling met vernouing, dit belemmer die normale
sekrete se afvloei en so 'n verergering van die ontsteking
tot 'n permanente beskadiging verkry word. By kinders
is die bronchiale wand se weerstand so gering dat die druk
van kliere alleen genoegsaam is vir afsluiting. In Paulson
en Shaw se eerste reeks G het hulle slegs in 15 gevalle vergrote
peribrongeale kliere gevind en in 6 gevalle geen
kliere, waar die obstruksie dan deur edeem van die
bronchus self was. By so 'n aanhoudende obstruksie volg
uiteindelik die chroniese peribronchiale pneumonitis en
fibrose, bronchiektasie ontwikkel uiteindelik in die distale
bronchus, maar laasgenoemde is nie juis 'n prominente
beeld in die patologie nie.
Die onvermydelike vraag by 'n pasient met 'n rniddellobsindroom
ontstaan of die toestand nog omkeerbaar
is of nie en hoe lank so 'n pasient onder kontrole gehou
moet word. Jenny 8 verwys na 32 gevalle deur McPherson
gevolg waaruit net in 4 gevalle die kollaps permanent
gebly het. In die helfte was na I jaar die middellob weer
normaal en lughoudend en sommige het selfs na langer as
'n jaar weer volkome herstel sonder enige parenchiemateuse
veranderinge. Behalwe die kliervergroting en die
swelling van die bronchusslymvlies speel tumore 'n geringe
rol as 'n oorsaak van kollaps van die middellob. Karsinoom
van die middellob is baie meer seldsaam as wat 'n
mens sou verwag. In Jenny se reeks van 1,040 gevalle
van maligne longtumore was die middellob net by 14 die
setel van die primere tumor. Vit Brock se 1,200 'gevalle
van bronchuskarsinoom was net 8 in die middellob gekry
--