plaatje - SVAT Astatine - Universiteit Twente

Column
Terugkoppeling
Veel dingen, of eigenlijk alle dingen, zijn te beschrijven
met een model. Een model is immers een versimpelde
weergave van de werkelijkheid: soms versimpeld door
simpelweg te verkleinen (Madurodam) of te vergroten
(de “bouw-je-eigen-koolwaterstof-setjes”), of soms
door relaties en processen te versimpelen (CISTR).
Bij de laatstgenoemde soort modellen, waar een of
andere wiskundige vergelijking bij komt kijken, is het
vaak mogelijk terugkoppeling in te bouwen. Denk bijvoorbeeld
aan de OpAmp die we kennen van ElBasFun:
de uitgang kan teruggekoppeld worden op een van
de ingangen, waardoor het uitgangsniveau geregeld
wordt op het ingangsniveau. Deze regeling is vrij direct,
maar het kan ook ingewikkelder: bij het
vak MPS zien we het terug in bijvoorbeeld
PID-regelingen. Ook bij minder abstracte
modellen komt terugkoppeling kijken:
bij het transport van zuurstof door het
menselijk lichaam bijvoorbeeld wordt
de hoeveelheid af te geven zuurstof
teruggekoppeld door de hoeveelheid
CO2 (dus de hoeveelheid verbruikte
zuurstof) die in het bloed aanwezig
is, zo leren we bij MCB. Op juist wat
abstracter niveau komt terugkoppeling
ook terug bij DV, waar het vaak een puur
mathematische terugkoppeling betreft.
Genoeg voorbeelden, het is duidelijk dat we bij veel
AT-vakken met terugkoppeling te maken krijgen. Soms
eenvoudig, soms wat abstracter of ingewikkelder, maar
op een gegeven moment heb je het door en weet je
alles van terugkoppeling.
Tenminste, dat denk je. Er komt echter een moment
waarop je beseft dat al deze kennis en oefening bij
vakken slechts een voorbereiding vormt op de grote
boze wereld. En dan heb ik het niet over OpAmps die
toch niet lineair zijn, of hemoglobinecomplexen die wat
anders doen dan je had gedacht. Deze relatief simpele
systemen gedragen zich behoorlijk voorspelbaar, en
door het model heb je een redelijk idee van wat er gaat
gebeuren. Nee, de echte uitdaging waar we voor worden
klaargestoomd is terugkoppeling in de vorm van
menselijke feedback.
Geert Folkertsma
Op de UT hebben we tal van voorbeelden van dit soort
feedback en medezeggenschap. OKC, Studenten-
Overleg, OLC, FaculteitsRaad: allemaal commissies,
instellingen en organen die aan een of andere vorm
van terugkoppeling doen, gevuld met onder andere
studenten. De grote vraag is hoe dit model met terugkoppeling
is te beschrijven - en is er eigenlijk wel
terugkoppeling?
Studenten bij de OKC hebben soms het idee dat er
maar weinig gedaan wordt met wat ze zeggen en een
aantal studieverenigingen meende dat het zo slecht
gesteld was met (effectieve) terugkoppeling richting
CvB en andere hoge pieten dat het tijd was voor een
dringende brief naar het UT-nieuws. Aan de
andere kant verzekert Bernard Boukamp
ons tijdens een StudentenOverleg dat er
in ieder geval binnen AT wel degelijk wat
gedaan wordt met de meningen van de
studenten.
Ook bij Astatine (en andere verenigingen)
is sprake van terugkoppeling. Misschien
doordat iemand gefrustreerd
de bestuurskamer binnenkomt en een
klein lesje Bargoens geeft, doordat er
een leuke reactie op een actie van een
van de commissies komt, of door scherpe
vragen op een ALV. In zo’n kleine vereniging
is het nog wel duidelijk wat er met de terugkoppeling
gebeurt: alles is vrij overzichtelijk en we zien goed wat
er gebeurt.
Toch is het altijd de vraag wat er precies met de feedback
gedaan wordt. Legt een commissie het naast zich
neer en gaat lekker verder waar ze mee bezig was?
Luistert het bestuur naar de kritiek en betert het zijn
leven?
Theoretische modellen van abstracte systemen begrijpen
we. Effectieve menselijke terugkoppeling is een
stuk ingewikkelder, maar gelukkig zijn er ook mensen
die daar verstand van hebben. Misschien moeten we
eens met studenten Toegepaste Communicatiewetenschappen
of Psychologie overleggen wat wel de manier
is om invloed op ons curriculum te krijgen, en hoe we
wel in contact kunnen komen met de grote bazen. Of
ligt het probleem toch aan de ontvangende kant?
11