Philologia Frisica

Philologia Frisica

Fryske Akademy nr. 1060
Tussen Hemsterhuis en Grimm
© 2012 Fryske Akademy (Postbus 54, 8900 AB Ljouwert)
Foarmjouwing: Roelof Koster
Opmaak: Jan Tiemersma
Afûk, Postbus 53, 8900 AB Ljouwert
NUR 616
ISBN 978-90-6273-895-3
Neat út dizze útjefte mei op hokker wize dan ek fermannichfâldige wurde
sûnder dat dêr skriftlike tastimming fan de útjouwer oan foarôf giet.
www.afuk.nl
www.fryske-akademy.nl

Philologia Frisica
Anno 2008
Ljouwert 2012

... Ynhâld
Foarôf 11
Aldfrysk
Anne Popkema
Eine Perspektive der altfriesischen Lexikographie?
Zu einem Online-Belegwörterbuch des Altfriesischen
Gisela Hofmann
Ansprache in der Fryske Akademy in Leeuwarden
beim Philologenkongreß am 10. Dezember 2008
Andreas Deutsch
Von der Kunst, einen Schatz zu heben – der altfriesische
Rechtswortschatz und die deutsche Rechtsgeschichte
Oebele Vries
It Aldfrysk yn rjochtshistoarysk perspektyf
Arend Quack
Het oudste Oudfries
Ben Hermans
The strength of posttonic syllables in Riustring Old Frisian
Leksikografy
Piter Boersma
Kartoteken, databanken, leksikografy
en oars wat op ’e Fryske Akademy
Willy Martin
Nieuwe wegen voor de Friese lexicografie?
Nils Arhammar
Das Helgoländische (Deät Halunder): Stand und Perspektiven
seiner Erfassung, Erschließung und Erforschung
Letterkunde/Kultuerskiednis
Jelle Krol
Santich jier de romte oan en foar ûndersyk nei
Fryske literatuer by de Fryske Akademy
Ernst Bruinsma
50 jaar Fries letterkundig museum.
Een geschiedenis van de oprichting
5

Goffe Jensma
Passagieren op een veer.
Literatuurgeschiedenis van Friesland anno 2009
Eep Francken
De kunst of de boodschap?
Schrijvers in de Zuid-Afrikaanse taalstrijd
Roald van Elswijk
Noarwegen en de wrâld. Over de ontwikkeling van het Nynorsk
Jonathan Roper
Some Varieties of English Frisophilia
Taalsosjology/Sosjolinguistyk
Durk Gorter
De rispinge fan it sosjolingwistysk surveyûndersyk
Alastair Walker
Caught on the Tightrope. The Linguist between
the Scientific Community and the Language Community
Charlotte Gooskens /Renée van Bezooijen / Sebastian Kürchner
Deens is makkelijker voor Friezen
dan voor Nederlanders – feit of fabel?
6 PHILOLOGIA FRISICA

... Foarôf

... Foarôf
It tema fan it trijejierlikse Frysk Filologekongres 2008, wie ‘Balâns en
Perspektyf fan de Frisistyk. 70 jier Fryske Akademy en hoe no fierder?’
Dat tema waard benammen oan ’e oarder steld yn de plenêre lêzings. Op
’e earste dei waarden twa plenêre lêzings hâlden oer it tema leksikografy,
ien oer de leksikografy op ’e Fryske Akademy en ien oer mooglike nije
wegen foar de Fryske leksikografy, op ’e twadde dei rjochten de plenêre
lêzings har op de mooglikheden en de romte foar ûndersyk nei de Fryske
literatuer en op de tredde dei gongen se oer it taalsosjologysk ûndersyk, it
plak fan de taalkundige tusken wittenskip en maatskippij en it ûnderwiis
yn it Frysk. De earste dei stie nêst de leksikografy benammen yn it teken
fan de stúdzje fan it Aldfrysk. Dêr waard net allinne in seksje oan wijd, mar
oan ’e ein fan ’e dei waard it Altfriesisich Handwörterbuch fan Hofmann
en Popkema oanbean. By dy oanbieding waarden taspraken hâlden en in
lêzing oer it belang fan de wurdskat fan it Aldfryske rjocht foar de Dútske
rjochsskiednis.
De plenêre lêzings op ien nei en de taspraken en de lêzing by de
oanbieding binne yn dizze Philologia Frisica opnommen. En dêrnêst in
tal lêzings dy’t yn de ûnderskate seksjes hâlden binne. Philologia Frisica
befettet altyd artikels dy’t nei it kongres foar publikaasje oanbean wurde.
Op it kongres waarden 38 lêzings hâlden, de risping fan dit boek is 16
artikels plus twa taspraken, dy’t ûnderbrocht binne yn trije ôfdielings:
Aldfrysk, Leksikografy, Letterkunde/Kultuerskiednis en Taalsosjology/
Sosjolinguistyk.
It hat lang, te lang, duorre foar’t dizze Philologia Frisica 2008 it ljocht seach.
Mar goed, de bondel is der no en kin syn wurk mar dwaan as bydrage oan
de takomst fan de Frisistyk.
De redaksje:
P. Boersma
G.T. Jensma
R. Salverda
9

... Aldfrysk

Eine Perspektive der altfriesischen Lexikographie?
Zu einem Online-Belegwörterbuch des Altfriesischen 1
Anne Tjerk Popkema (Groningen)
Die Präsentation des Altfriesischen Handwörterbuchs 2 während des
Friesischen Philologenkongress vorzunehmen, stellt einen planerischen
Glücksfall dar. Denn bei einem früheren Philologenkongress, dem fünften
im Jahre 1969, legte Dietrich Hofmann erstmals seine Pläne zur Erstellung
des Handwörterbuchs, das ich dann seit 2004 in Kiel fertigstellen
konnte, der Öffentlichkeit dar. 3 Ich werde hier auf die sehr interessante
Entstehungsgeschichte des Handwörterbuchs nicht näher eingehen; sie
wird in der Einführung zum Handwörterbuch sehr detailliert erläutert.
Stattdessen möchte ich die Vorstellung des Handwörterbuchs zum Anlass
nehmen, auf die Perspektive der altfriesischen Lexikographie näher
einzugehen. Dabei geht es vor allem um die Frage, ob das neue Altfriesische
Handwörterbuch als Ersatz für das seit Jahrzehnten als großes Desideratum
der Frisistik bezeichnete, wissenschaftliche, umfassende Wörterbuch
des Altfriesischen gelten sollte? 4 Meine Antwort möchte ich kurz
und knapp vorwegnehmen: Nein, das sollte es nicht.
Dennoch ist es natürlich keineswegs meine Absicht, das Altfriesische
Handwörterbuch irgendwie zu disqualifizieren. Es bietet ja im Vergleich
zu den bisherigen Wörterbüchern des Altfriesischen sehr viel Neues und
Nützliches, wie etwa Varianten, Quellenhinweise, idiomatische Informationen
und zahlreiche neue Bedeutungen. Schließlich und das ist wohl
am wichtigsten: die Gesamtzahl der Stichwörter hat sich, hauptsächlich
wegen der Einbeziehung der sog. Sneker Rezessbücher und der etwa 1100
altfriesischen Urkunden (deren Sprachinhalt in den bisherigen Wörter-
1 Bei diesem Text handelt es sich um die überarbeitete und erweiterte Fassung des Vortrags,
den ich bei der Präsentation des Altfriesischen Handwörterbuchs am 10. Dezember
2008 in Leeuwarden gehalten habe. Im Anschluss daran wurde das erste Exemplar des
Wörterbuchs der Witwe Dietrich Hofmanns, Frau Dr. Gisela Hofmann, überreicht.
2 Hofmann/Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch.
3 Vgl. Hofmann, ‘Die Erschließung des altfriesischen Wortschatzes’.
4 Für ein solches wissenschaftliches Wörterbuch des Altfriesischen haben sich u.a. ausgesprochen:
Munske, ‘Die Frisistik – ein Mauerblümchen der germanischen Sprachwissenschaft’,
S. 164; Dyk, ‘In pleit foar ien grut Aldfrysk wurdboek’, S. 130; Bremmer., ‘De
leksikografy fan it Aldfrysk’, S. 88; Deutsch, ,Von der Kunst, einen Schatz zu heben – der
altfriesische Rechtswortschatz und die deutsche Rechtsgeschichte’, Anm. 42.
13

ücher leider ziemlich vernachlässigt wurde), erheblich vergrößert. 5 Weil
bei seiner Bearbeitung erstmals sämtliche altfriesischen Quellen berücksichtigt
wurden, gewährt das Altfriesische Handwörterbuch seinen Benutzern
also leichteren und besseren Zugriff auf die altfriesischen Quellen
als dies bisher möglich war. Kurz gesagt: ich halte es für ein gutes
Wörterbuch, das einen bedeutenden Schritt zur weiteren Erschließung
der altfriesischen Quellen darstellt.
Seit seinen Anfängen in den frühen 60er Jahren wurde mit dem Altfriesischen
Handwörterbuch nur eine lexikographische Zwischenlösung bezweckt.
Es sollte einerseits mehr bieten als das knappe Altfriesische Wörterbuch
von Ferdinand Holthausen, das 1925 in erster Auflage veröffentlicht
worden war und 1985 von Dietrich Hofmann in einer zweiten, stark
verbesserten Auflage erneut herausgegeben wurde. 6 Andererseits musste
es die erschöpfende lexikographische Bearbeitung der Quellen dem
künftigen, umfassenden, wissenschaftlichen Wörterbuch des Altfriesischen
überlassen. Das Ziel des Altfriesischen Handwörterbuchs war also
ausdrücklich nicht, den altfriesischen Wortschatz erschöpfend zu inventarisieren
und mit Hilfe von Belegstellen und Zitaten darzustellen. Das
wäre für eine Einzelperson auch nicht zu leisten gewesen. Ich zitiere gerne
den ursprünglichen Autor zu Anlass und Ziel des Handwörterbuchs:
‘Es wird aber sicher noch einige Zeit dauern, bis das [wissenschaftliche,
ATP] Wörterbuch erscheinen kann […]. In dieser Situation und bei solchen
Aussichten erscheint es sinnvoll, vor der endgültigen Erschließung
des altfriesischen Wortschatzes noch einmal eine Zwischenstufe einzurichten
und die Tradition des kleinen Wörterbuches von Holthausen
fortzusetzen.’ 7 Hinsichtlich der ‘Vollkommenheit’ des Handwörterbuches
sagt Hofmann, dass sie ‘von vornherein nicht an[gestrebt wurde], weil sie
zu viel Zeit kostet und weil es wichtiger sein dürfte, daß so bald wie möglich
überhaupt wieder ein altfriesisches Wörterbuch greifbar wird, auch
wenn es immer noch Wünsche offen läßt. Diese werden ja von dem großen
Wörterbuch erfüllt werden können.’ 8
In der dem Altfriesischen Handwörterbuch zugrundeliegenden Materialsammlung
konnte lediglich ein Querschnitt der altfriesischen Quellen
verarbeitet werden. Auch wenn sämtliche altfriesischen Texte Berücksichtigung
fanden, so konnten sie doch nicht alle erschöpfend exzerpiert
werden, so dass noch vieles unbeschrieben geblieben ist. Das Altfriesi-
5 Im Vergleich zu Holthausen, Altfriesisches Wörterbuch hat sich die Zahl der Lemmata um etwa
60% vergrößert, vgl. Popkema, ‘A New Step in Old Frisian Lexicography’, insbes. S. 120-121.
6 Holthausen, Altfriesisches Wörterbuch; Holthausen/ Hofmann, Altfriesisches Wörterbuch.
7 Hofmann, ‘Die Erschließung des altfriesischen Wortschatzes’, S. 108.
8 Hofmann, ‘Die Erschließung des altfriesischen Wortschatzes’, S. 108.
14 PHILOLOGIA FRISICA

sche Handwörterbuch ist ja ausdrücklich ein Handwörterbuch. An ein
solches dürfen keine Vollständigkeitsansprüche gestellt werden, und so
ist es auch nicht konzipiert worden.
Auch vom Entwurf her steht das Altfriesische Handwörterbuch in der
Tradition der Handwörterbücher, wie das Mittelniederdeutsche Handwörterbuch
von August Lübben oder auch das Verdamsche Middelnederlandsch
Handwoordenboek. 9 Wie jene Wörterbücher bietet das Altfriesische
Handwörterbuch ebenfalls keine Belegstellen (auch wenn die Siglen
auf Texte hinweisen, in denen das Stichwort belegt ist); die zusätzlichen
Informationen zur Wortart sind beschränkt (z.B. wurde die (In)Transitivität
von Verben nicht bezeichnet; bei Präpositionen und Verben wurde die
Rektion nicht angegeben; etymologische Angaben fehlen; bei Adjektiven
wurde nicht erörtert, ob sie attributiv oder prädikativ verwendet werden);
die unterschiedlichen Bedeutungen und idiomatischen Verbindungen
werden nicht nach Quellen getrennt; die große Fülle idiomatischer
(sehr häufig spezifisch rechtsbezogener) Verbindungen konnte nur in
beschränktem Maße dargestellt werden. Das sind alles bedeutende Unterschiede
zu einem wissenschaftlichen Wörterbuch. An Handwörterbücher
können eben nicht die gleichen Anforderungen gestellt werden, die
man an ein wissenschaftliches Wörterbuch stellen würde. Das gilt umso
mehr für das Altfriesische Handwörterbuch, weil ihm, im Gegensatz zu
den beiden anderen erwähnten Handwörterbüchern, kein umfassendes
mehrbändiges, wissenschaftliches Wörterbuch zugrundeliegt, auf das die
Benutzer im Zweifelsfalle mit Blick auf zusätzliche lexikographische Informationen
und erläuternde Belegstellen zurückgreifen können.
Es dürfte klar geworden sein: Auch nach dem Erscheinen des Altfriesischen
Handwörterbuchs bleibt der Wunsch bestehen nach einem umfassenden,
wissenschaftlichen Wörterbuch, das das Altfriesische wirklich erschöpfend
erschließt. Zwar wurden schon seit den 40er Jahren in Groningen
viele vorbereitende Schritte zu einem solchen Belegwörterbuch des
Altfriesischen durchgeführt, allerdings mussten die lexikographischen
Arbeiten wegen unzureichender finanzieller Möglichkeiten unterbrochen
werden. Es ist deswegen äußerst erfreulich, dass die Fryske Akademy
(Leeuwarden) die Notwendigkeit eines umfassenden Wörterbuchs des
Altfriesischen feststellte und sich angesichts der nur sehr beschränkten
personell-finanziellen Möglichkeiten der Abteilung Friesische Sprache
und Kultur der Reichsuniversität Groningen zu einer diesem gemeinsamen
Ziel verpflichteten Zusammenarbeit mit der Universität bereitfand.
9 Lübben, Mittelniederdeutsches Handwörterbuch; Verdam, Middelnederlandsch Handwoordenboek.
15

Hierzu wurde 1996 zwischen Universität und Akademy eine offizielle
Vereinbarung getroffen, 10 deren Anfangszeilen ich hier übersetze: „Die
Fryske Akademy und das Frysk Ynstitút der Rijksuniversiteit Groningen
schließen eine Vereinbarung über die Zusammenarbeit hinsichtlich der
lexikographischen Erschließung des vollständigen Korpus altfriesischer
Texte. Diese Vereinbarung über Zusammenarbeit beinhaltet: gemeinsam
Verantwortung zu tragen über das Aufarbeiten eines wissenschaftlichen
Wörterbuchs des Altfriesischen, in dem das vollständige Korpus altfriesischer
Texte erschlossen wird (…)“. 11 Eine klare Aufgabe, die, das wird wohl
niemand bestreiten, bis heute leider immer noch nicht erfüllt ist. 12
Das Altfriesische Handwörterbuch ist also keineswegs als Ersatz für ein
wissenschaftliches Wörterbuch des Altfriesischen zu betrachten. Könnte 13
dies eventuell durch eine digitale Verknüpfung altfriesischer Belegstellen,
wie sie künftig in der Online-Sprachdatenbank der Fryske Akademy
vorhanden sein werden, mit den zugehörigen Einträgen des Altfriesischen
Handwörterbuchs erreicht werden? 14 Wäre eine derartige Kombination
von Belegstellen und Wörterbuchartikeln im Stande, Leistungen
zu bieten, die sich mit denen eines wissenschaftlichen Wörterbuchs vergleichen
lassen? Leider nicht: Eine solche Auffassung würde auf einer
10 Ut de Smidte fan de Fryske Akademy 30/4 (1996), S. 10; Bremmer, ‘De leksikografy fan it
Aldfrysk’, S. 89; ders.: ‘Lexicography of Old Frisian’, S. 656.
11 “1. De Fryske Akademy (FA) en het Fries Instituut (FI) van de Rijksuniversiteit Groningen
gaan een samenwerkingsverband aan voor de lexicografische beschrijving van het
volledige corpus Oudfriese teksten. 2. Dit samenwerkingsverband houdt in: a. Het onder
gemeenschappelijke verantwoordelijkheid tot stand brengen van een wetenschappelijk
Oudfries woordenboek, waarin het volledige corpus Oudfriese teksten wordt
beschreven (…)”.
12 Siehe auch: http://www.fa.knaw.nl/fa/3fakgroepen-en-dissiplinen/fakgroep-taalkunde/
leksikografy-terminology/projekt-aldfrysk (Stand: 1. Juli 2009), wo es (in Übersetzung)
heißt: ‘Eines der Fortsetzungsprojekte (der Fryske Akademy, ATP) des WFT (Wurdboek
fan de Fryske Taal/Woordenboek van de Friese Taal), des wissenschaftlichen Wörterbuchs
des Neuwestfriesischen (ab 1800), wird ein vergleichbares Wörterbuch des Altfriesischen
(das Friesische bis 1550) sein. Es wird in Zusammenarbeit mit dem Frysk Ynstitút
der Rijksuniversiteit Groningen durchgeführt. Das Projekt wird im Moment noch
vorbereitetet. Der Abschluss des WFT ist für 2010 vorgesehen, vgl. http://www.fa.knaw.
nl/fa/3fakgroepen-en-dissiplinen/fakgroep-taalkunde/leksikografy-terminology/wurdboek-fan-e-fryske-taal/wurdboek-fan-e-fryske-taal
(Stand: 1. Juli 2009).
13 In diesem Abschnitt weiche ich von dem Originaltext meines Vortrags ab, indem ich
Tendenzen, die während einer der Präsentation des Wörterbuchs unmittelbar vorangehenden
öffentlichen Diskussion über die Zukunft der Altfrisistik (Teil des offiziellen
Kongressprogramms) angesprochen wurden, wegen ihrer hohen Relevanz zum hier angeführten
Thema eingearbeitet habe.
14 Ein Prototyp, in dem eine derartige Verknüpfung benutzbar ist, ist im Moment schon
über http://www.fryske-akademy.nl/tdb im Internet abrufbar (Stand 1. Juli 2009).
16 PHILOLOGIA FRISICA

Fehleinschätzung der Art und der ,Vollkommenheit‘ des Altfriesischen
Handwörterbuchs einerseits, und, wohl noch gravierender, auf einer
Unterschätzung der Ansprüche an ein wissenschaftliches Wörterbuch
andererseits beruhen. Bei der Ausarbeitung der Lemmata eines wissenschaftlichen
Wörterbuchs wären ja sämtliche Belegstellen des Stichwortes
zu berücksichtigen und nicht, wie im Fall des Altfriesischen Handwörterbuchs,
lediglich ein repräsentativer Durchschnitt. Nur durch erschöpfendes
Exzerpieren können sämtliche Verwendungsweisen eines Wortes gesammelt
und beschrieben werden und könnte sich der Benutzer darauf
verlassen, dass alle relevanten Informationen hinsichtlich des von ihm
befragten Wortes sich im Wörterbuch auffinden lassen.
Nach meiner Auffassung wäre eine falsche lexikographische Strategie in
diesem Fall umso gravierender, als gerade diejenigen potentiellen Benutzer,
die nicht zur engeren Frisistik gehören, mit einem neuen Wörterbuchprojekt
angeregt werden könnten, das Friesische in ihre Forschungen
mit einzubeziehen. Zu dieser Nutzergruppe gehören Wissenschaftler
aus anderen Disziplinen und Sprachlandschaften, und sie würde den Weg
zu der dringend erwünschten Internationalisierung der Frisistik öffnen.
Unzugänglichkeit oder unzureichende Zugänglichkeit im lexikographischen
Bereich können leicht dazu führen, dass die altfriesischen Quellen
auch weiterhin von der internationalen wissenschaftlichen Gemeinschaft
ausgeklammert bleiben. Hier trifft wohl immer noch die schon 1979 geäußerte
Aussage von Munske zu: ‘Bedauerlicherweise ist heutzutage ein
Germanist als Vertreter eines Massenfaches nur noch sehr begrenzt in
der Lage, sich eingehend sogenannten fernerliegenden Gegenständen
zu widmen. Er kann dies nur dann und vor allem in vergleichender
Hinsicht, wenn die hauptamtliche Forschung dafür die Grundlagen geschaffen
hat.’ 15 In der heutigen Situation bedeutet das: es sollte auch ein
wissenschaftliches Wörterbuch des Altfriesischen erarbeitet werden. Anderenfalls
dürfte die Frisistik, wie Munske konstatiert, den Status eines
Mauerblümchens der germanischen Sprachwissenschaft wohl kaum entkommen
können.
Auch wenn eine Verknüpfung der oben erwähnten Online-Datenbank
der Fryske Akademy mit den Einträgen des Altfriesischen Handwörterbuchs
keinen Ersatz für ein umfassendes Belegwörterbuch bieten kann,
würde sie selbstverständlich eine außerordentlich nützliche Möglichkeit
zum Aufbau eines wissenschaftlichen Wörterbuchs bieten. Insbesondere
bezüglich des erschöpfenden Exzerpierens der Quellen ist die Online-
Datenbank ein ausgezeichnetes Arbeitsmittel, und sie würde die lexiko-
15 Munske, ‘Mauerblümchen‘, S. 176.
17

graphische Bearbeitung und Einordnung der Daten erheblich erleichtern:
Einzelwörter sowie Wortgruppen sind leicht abzurufen, zu kodieren
und mit relevanten zusätzlichen Informationen auszustatten. Es ist also
nicht die Frage, ob die Online-Datenbank eingesetzt werden sollte, sondern
vielmehr wie sie eingesetzt werden sollte.
Es ist hier nicht der Ort, tiefgreifend auf lexikographisch-methodische
Probleme einzugehen. Jedoch wäre sehr zu hoffen, dass sich die Altfrisistik
bald eine grundsätzliche Diskussion ihrer künftigen lexikographischen
Aufgaben in Angriff nimmt. Dabei müsste es auch um die Art
und Weise gehen, wie ggf. ein neues wissenschaftliches Wörterbuch des
Altfriesischen erarbeitet werden sollte. Des Weiteren ist es von äußerster
Wichtigkeit, dass Sachverständige und Interessenten aus möglichst vielen
anderen der Frisistik verbundenen Fachgebieten, und zwar sowohl
aus den Niederlanden als auch aus dem Ausland, zur Mitarbeit eingeladen
werden: Nur so lässt sich ein klares Bild der Voraussetzungen für ein
neues Wörterbuch des Altfriesischen gewinnen.
Was den möglichen Ausgangspunkt für eine solche Diskussion angeht,
so möchte ich an dieser Stelle gern eine Vorlage geben, wie man fußballerisch
sagen würde. Die Vereinbarung zwischen Akademy und Universität
bezüglich der Erarbeitung eines wissenschaftlichen Wörterbuchs wurde
zu einer Zeit verfasst, in der die Möglichkeiten der EDV (Elektronischen
Datenverarbeitung, niederl.: IT) noch keineswegs im vollen Umfang bekannt
waren. Heutzutage wäre ein solch umfangreiches lexikographisches
Projekt unbedingt, vor allem auch von der Methodik her, als Online-Wörterbuch
zu konzipieren. 16 Und genau zu einem solchen digitalen Projekt
hat es niemals bessere grundlegende Bausteine gegeben als gerade heute:
das hervorragende Handbuch des Friesischen, eine moderne Grammatik
des Altfriesischen, 17 zuverlässige Editionen und Übersetzungen vieler
Handschriften und Rechtstexte 18 und nun das neue Handwörterbuch des
Altfriesischen. Sehr wichtig ist auch die Tatsache, dass schon zahlreiche
16 Relevant zur Methodik der Online-Lexikographie: Moerdijk, ‘Een nieuwe generatie
electronische woordenboeken’, insbes. S. 199-217; (vergleiche auch meine Besprechung
der Tagungsband in Us Wurk 58 (2009), S. 55-61, insbes. S. 59).
17 Bremmer, An Introduction to Old Frisian. History, Grammar, Reader, Glossary.
18 Z.B. Oebele Vries, Asega, is het dingtijd? Hinsichtlich weiterer Editionen und Übersetzungen
vgl. ders.: ‘Metodyk âldfryske tekstútjeften‘.
18 PHILOLOGIA FRISICA

vergleichbare lexikographische Online-Projekte existieren, 19 so dass aus
vielen relevanten Erfahrungen Lehren gezogen werden können. Überdies
gibt es die schon erwähnte Online-Sprachdatenbank der Fryske
Akademy, die das Friesische, unter Einbeziehung des Altfriesischen, auf
möglichst vielseitige Weise erforschbar zu machen bezweckt. Gerade der
digitale Entwurf der Sprachdatenbank, der einen bequemen Zugriff auf
die Quellen ermöglicht, und die große Erfahrung mit digitalen sprachwissenschaftlichen
Projekten bei der Fryske Akademy sollten meines Erachtens
Anlass für die Fryske Akademy sein, sich unvermindert um die
Ausarbeitung eines wissenschaftlichen Online-Belegwörterbuchs des Altfriesischen
zu bemühen.
Einen erheblichen Nachteil stellt die jetzige, aus meiner Sicht nicht optimale
wissenschaftspolitische Kultur in den Niederlanden dar, die die
sprachwissenschaftliche Grundlagenforschung benachteiligt. Vielleicht
kann man daraus aber doch auch einen Vorteil ziehen, weil man hierdurch
gezwungen ist, über seine engen Grenzen hinaus Vereinbarungen über
die Zusammenarbeit zu treffen. Und gerade hierfür scheint im Moment
das Klima erfolgversprechend, denn es besteht international ein großes
Bedürfnis nach einer digitalen Vernetzung der friesischen Wörterbücher.
Obwohl heute auch in den Niederlanden der Wunsch nach einer solchen
Verknüpfung immer stärker hörbar wird, ist er vor allem im Ausland zu
spüren. In persönlicher Korrespondenz haben Fachkollegen vom monumentalen
Oxford English Dictionary es mir gegenüber beklagt, dass die
(Alt)Frisistik im digitalen Wörterbuchnetz nicht zugänglich ist. Vor allem
aber habe ich diesen Wunsch in den letzten Jahren häufig in Deutschland
feststellen können, wo die digitale Wörterbuchvernetzung wohl den
19 Die meisten heutigen Online-Wörterbücher (wie z.B. die Online-Fassungen des Deutschen
Rechtswörterbuchs (http://drw-www.adw.uni-heidelberg.de/drw/), des Woordenboek der
Nederlandsche Taal (http://www.inl.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=468
&Itemid=540) oder des Oxford English Dictionary (http://www.oed.com/)) sind digitale Fortsetzungen
bereits existierender traditioneller Wörterbücher. Obwohl diese und ähnliche
Online-Projekte sicherlich sehr relevant sind für die Erstellung eines neuen Online-Wörterbuchs
des Altfriesischen, sollten ebenfalls Wörterbuchprojekte berücksichtigt werden,
die von Anfang an als Online-Wörterbuch konzipiert wurden. Diese sind allerdings noch
nicht sehr zahlreich, Beispiele sind das Algemeen Nederlands Woordenboek des Instituut voor
Nederlandse Lexicologie (http://www.inl.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=
463&Itemid=526) sowie das Online-Wörterbuch zur deutschen Gegenwartssprache Elexiko
(http://www.owid.de/elexiko_/index.html). Vgl. Moerdijk, ‘Een nieuwe generatie electronische
woordenboeken’, insbes. S. 198-199.
19

größten Aufschwung erlebt. 20 Während der alljährlichen Arbeitsgespräche
zur historischen Lexikographie, an denen sich Kollegen der meisten
bedeutenden deutschen Wörterbuchprojekte beteiligen, 21 wurde mir
klar, dass man sich sehr gerne friesischer Online-Wörterbücher bedienen
würde – man war darüber erstaunt, dass es solche überhaupt noch nicht
gibt. Und noch im November 2008, als ich in Heidelberg während einer
vom Deutschen Rechtswörterbuch veranstalteten Tagung über den Wert
der altfriesischen Rechtsquellen für die Erforschung des germanischen
Rechtswortschatzes sprach, erfuhr ich erneut, dass die Möglichkeiten, die
die Erforschung der altfriesischen Texte bieten, nicht nur von Sprachwissenschaftlern,
sondern auch von Historikern und Juristen als sehr anregend
betrachtet wurden. Dennoch werden sie derzeit nur sporadisch ausgewertet,
weil es, so wurde mir klar, einfach zu wenig leicht zugängliche
(und dann vor allem auch Online-)Zugriffsmöglichkeiten gibt.
Eine Vorlage muss präzise sein, sonst findet sie ihr Ziel nicht: Ich hoffe,
dass die Altfrisistik kurzfristig eine Diskussion anstoßen wird, in welcher
der Wunsch nach einem wissenschaftlichen Wörterbuch des Altfriesischen
zu thematisieren wäre. Nach meiner Einschätzung wäre es empfehlenswert,
wenn nicht nur die niederländischen Institute der Frisistik, d.h. vor
allem die Fryske Akademy und das Die Abteilung Friesische Sprache und
Kultur der Reichuniversität Goningen, bei der Erstellung eines Online-
Wörterbuchs des Altfriesischen zusammenarbeiteten, sondern wenn man
sich zugleich auch um Anschluss bei geeigneten deutschen wissenschaftlichen
Instituten bemühte, bei denen Interesse an der weiteren Erschließung
des Altfriesischen besteh. Der Standort eines solchen lexikographischen
Projektes müsste nicht unbedingt in den Niederlanden angesiedelt
sein; er könnte angesichts der Tatsache, dass es sich um eine gemeinsame
Heimatsprache handelt, grundsätzlich genauso gut an einem deutschen
Institut angebunden sein. Die modernen Kommunikationsmöglichkeiten
würden eine solche Organisation leicht zulassen.
Jetzt habe ich also, ähnlich wie Dietrich Hofmann vor fast vierzig Jahren,
einige programmatische Gedanken im Bereich der altfriesischen Lexikographie
vortragen können. Wurde damals mit dem Hofmannschen
Vortrag das Projekt des Altfriesischen Handwörterbuchs erstmals einer
interessierten Öffentlichkeit bekanntgemacht, so wird mit dem heutigen
20 Vgl. beispielsweise: Plate, ‘Zur Online-Lexikographie des mittelalterlichen Deutsch und
ihrer Vernetzung. Zwischenbalanz 2008’.S. 136-139 (ebenfalls verfügbar über http://www.
zfda.de/beitrag.php?id=782&mode=maphilinet) und das sog. Wörterbuch-Netz der Universität
Trier: http://germazope.uni-trier.de/Projects/WBB/.
21 Siehe: http://www.uni-trier.de/index.php?id=14673 (Stand: 1. Juli 2009)
20 PHILOLOGIA FRISICA

Vortrag dieses Projekt abgeschlossen. Das Altfriesische Handwörterbuch
ist fertig.
Jetzt habe ich die angenehme Pflicht, den Institutionen und Personen,
die das Erscheinen des Handwörterbuchs ermöglicht haben, zu danken.
Zunächst gebührt der Deutschen Forschungsgemeinschaft wegen
der vollständigen finanziellen Förderung des Projektes mein herzlicher
Dank. Auch der Nordfriesischen Wörterbuchstelle der Christian-Albrechts-Universität
Kiel bin ich wegen der Unterstützung des Projektes
sehr verbunden. Von den Anfängen in den sechziger Jahren bis zum Abdruck
in Dezember 2008 wurde die Herausgabe des Handwörterbuchs
vom Heidelberger Universitätsverlag Winter begleitet, wofür ich herzlich
danke. Der Fryske Akademy bin ich für ihre Mitwirkung im Bereich der
digitalen Unterstützung zu Dank verpflichtet.
Des Weiteren danke ich allen Personen, die sich besonders um die Fertigstellung
des Handwörterbuchs verdient gemacht haben. Ohne im Einzelnen
auf ihre Beiträge einzugehen 22 und ohne eine bestimmte Reihenfolge,
nenne ich: Horst Haider Munske, Nils Århammar, Derk Drukker,
Arjen Versloot, John Foulks, Aaron Mitchell, Dirk-Jan Henstra, Hermann
Niebaum, Rolf Bremmer, Bram Jagersma, Han Nijdam, Willem Visser,
Henk Meijering, Johanneke Sytsema, Sjoerd Siebinga, Redmer Alma und
Tom Johnston. Spezielle Erwähnung verdient der 1970 verstorbene Jurist
Meinte Oosterhout, der sich in den 60er Jahren sehr für das Wörterbuchprojekt
eingesetzt hat.
Besonders dankbar bin ich den Herren Dr. Oebele Vries, Mitarbeiter der
Abteilung Friesische Sprache und Kultur der Reichsuniversität Groningen,
und Prof. Dr. Jarich Hoekstra, Leiter der Nordfriesischen Wörterbuchstelle
der Kieler Universität sowie Projektleiter dieses Wörterbuchprojektes.
An Vries und Hoekstra, den Projektberatern und Mitlesern des Wörterbuchmanuskripts,
hatte ich allzeit einen festen Rückhalt; von ihren großen
Kenntnissen des Altfriesischen habe ich viel gelernt.
Im persönlichen Bereich danke ich meiner Partnerin, Tina Lolkema, für
ihre stete Unterstützung und Ausdauer. Es war nicht immer leicht, uns
vier Jahre lang jede Woche für mehrere Tage trennen zu müssen.
Ich danke Herrn Dr. Andreas Deutsch, dem Leiter der Forschungsstelle
des Deutschen Rechtswörterbuchs, dafür, dass er die Präsentation des
Altfriesischen Handwörterbuchs durch einen sehr interessanten, wissenschaftlichen
Vortrag ergänzt hat. 23
22 Im Vorwort zum Handwörterbuch wird ausführlicher auf die Leistungen der Personen,
denen hier gedankt wird, eingegangen (Hofmann/Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch,
S. viii-ix).
23 Deutsch, ‘Von der Kunst, einen Schatz zu heben’.
21

Aber vor allem verdient Frau Dr. Gisela Hofmann eine ehrenvolle Erwähnung.
Ohne ihren Einsatz hätte das Projekt gewiss nicht in vier Jahren
zu einem befriedigenden Ende geführt werden können. Möglicherweise
wäre die Vollendung gar nicht realisierbar gewesen. Die Bedeutung ihres
Einsatzes und ihrer Leistung für die Fertigstellung des Handwörterbuchs
kann kaum überschätzt werden; deshalb wird Gisela Hofmann zu Recht
auf dem Titelblatt als Mitarbeiterin genannt. Und wie es mir immer eine
Ehre war, das von ihrem Mann begonnene Altfriesische Handwörterbuch
fertigstellen zu dürfen, so ist es mir jetzt eine große Freude, ihr das erste
Exemplar überreichen zu können.
> Literatur
Rolf H. Bremmer jr., ‘De lezzksikografy fan it Aldfrysk’, in: Anne Dykstra/
Rolf H. Bremmer jr. (Hrsgg.), In skiednis fan ‘e Fryske taalkunde. Leeuwarden
(2000), S. 75-94.
Rolf H. Bremmer jr., An Introduction to Old Frisian. History, Grammar, Reader,
Glossary. Amsterdam/Philadelphia (2009).
Rolf H. Bremmer jr., ‘Lexicography of Old Frisian’, in: Horst Haider
Munske u.a. (Hrsgg.), Handbuch des Friesischen/Handbook of Frisian Studies,
Tübingen (2001), S. 653-657.
Andreas Deutsch, ‘Von der Kunst, einen Schatz zu heben – der altfriesische
Rechtswortschatz und die deutsche Rechtsgeschichte’, an anderer
Stelle in diesem Band, Anm. 42.
Sybren Dyk, ‘In pleit foar ien grut Aldfrysk wurdboek’, in: Us Wurk 41
(1992), S. 130-138.
Dietrich Hofmann, ‘Die Erschließung des altfriesischen Wortschatzes’,
in: Philologia Frisica anno 1969. Lêzingen en neipetearen fan it 5te Fryske
Filologekongres septimber 1969. Groningen (1970), S. 100-118.
Dietrich Hofmann/Anne Tjerk Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch.
Heidelberg (2008).
Ferdinand Holthausen, Altfriesisches Wörterbuch. Heidelberg (1925).
Ferdinand Holthausen/Dietrich Hofmann, Altfriesisches Wörterbuch (zweite,
verbesserte Auflage). Heidelberg (1985).
August Lübben, Mittelniederdeutsches Handwörterbuch. Nach dem Tode des
Verfassers vollendet von Christoph Walther (2 Bnde). Norden (1885-1888),
reprographischer Nachdruck Darmstadt (1965).
Fons Moerdijk, ‘Een nieuwe generatie electronische woordenboeken’,
in: Piter Boersma u.a. (Hgg.): Philologia Frisica anno 2005. Lêzingen op
it santjinde Frysk Filologekongres 14, 15 en 16 desimber 2005. Leeuwarden
(2007), S. 195-217.
Horst Haider Munske, ‘Die Frisistik – ein Mauerblümchen der germani-
22 PHILOLOGIA FRISICA

schen Sprachwissenschaft, in: Us Wurk 28 (1979), S. 163-178.
Ralf Plate, ‘Zur Online-Lexikographie des mittelalterlichen Deutsch und
ihrer Vernetzung. Zwischenbalanz 2008’, in: Zeitschrift für deutsches Altertum
und deutsche Literatur 138 (2009), S. 136-139 (ebenfalls verfügbar
über http://www.zfda.de/beitrag.php?id=782&mode=maphilinet)
und das sog. Wörterbuch-Netz der Universität Trier: http://germazope.
uni-trier.de/Projects/WBB/.
Anne Tjerk Popkema, Besprek Philogia Frisica anno 2005, in: Us Wurk 58
(2009), S. 55-61.
Anne Tjerk Popkema, ‘A New Step in Old Frisian Lexicography’, in: Marijke
Mooijaart/Marijke van der Wal (Hgg.), Yesterday’s Words. Contemporary,
Current and Future Lexicography, Cambridge (2008), S. 110-122
Ut de Smidte fan de Fryske Akademy 30/4 (1996), S. 10.
Jacob Verdam, Middelnederlandsch Handwoordenboek, onveranderde herdruk
en vanaf het woord sterne af opnieuw bewerkt door C.H. Ebbinge
Wubben (2e druk). ’s-Gravenhage (1932).
Oebele Vries, Asega, is het dingtijd? De hoogtepunten van de Oudfriese tekstoverlevering.
Leeuwarden/Utrecht 2007.
Oebele Vries, ‘Metodyk âldfryske tekstútjeften’, in: Anne Dykstra/Rolf H.
Bremmer jr., In skiednis fan ’e Fryske taalkunde, Leeuwarden (2000), S.
95-110.
Deutsches Rechtswörterbuch (http://drw-www.adw.uni-heidelberg.de/drw/)
Woordenboek der Nederlandsche Taal des Instituut voor Nederlandse Lexicologie
(http://www.inl.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=46
8&Itemid=540)
Oxford English Dictionary (http://www.oed.com/)
Algemeen Nederlands Woordenboek des Instituut voor Nederlandse Lexicologie
(http://www.inl.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=46
3&Itemid=526)
Online-Wörterbuch zur deutschen Gegenwartssprache Elexiko (http://
www.owid.de/elexiko_/index.html).
http://www.fa.knaw.nl/fa/3fakgroepen-en-dissiplinen/fakgroep-taalkunde/
leksikografy-terminology/projekt-aldfrysk (Stand: 1. Juli 2009).
http://www.fa.knaw.nl/fa/3fakgroepen-en-dissiplinen/fakgroep-taalkunde/leksikografy-terminology/wurdboek-fan-e-fryske-taal/wurdboekfan-e-fryske-taal
(Stand: 1. Juli 2009).
http://www.fryske-akademy.nl/tdb
http://www.uni-trier.de/index.php?id=14673 (Stand: 1. Juli 2009)
23

Ansprache in der Fryske Akademy in Leeuwarden
beim Philologenkongreß am 10. Dezember 2008
Frau Dr. Gisela Hofmann (...............)
> Meine sehr verehrten Damen und Herren!
Sie werden sich vorstellen können, daß es für mich ein sehr bewegendes
Ereignis ist, den soeben von Herrn Anne Popkema vorgestellten stattlichen
Wörterbuchband fertig vor mir zu sehen. Die Arbeit an diesem
Wörterbuch hat meinen Mann über mehrere Jahrzehnte begleitet, da er
sie ja niemals ausschließlich machen konnte, sondern eigentlich fast nur
in seiner freien Zeit, die ihm neben seinen Lehrverpflichtungen blieb.
Nach jahrelangem Materialsammeln, an dem in der ersten Zeit auch Herr
Oosterhout großen Anteil hatte, begann mein Mann am 22. September
1973 mit der handschriftlichen Ausarbeitung der einzelnen Artikel, und
es ist schon ein merkwürdiges Zusammentreffen, daß er auf den Tag genau
25 Jahre später am Abend des 22. September 1998 als letztes Wort das
Lemma stal im Computer abspeicherte, bevor am nächsten Morgen die
schwere Krankheit zum Ausbruch kam, die knapp drei Monate später zu
seinem Tod führte.
Schon im Sommer 1995 hatte ihn ein unerwarteter Schicksalsschlag getroffen,
indem er durch eine Augenthrombose einen großen Teil seiner
Sehkraft verlor, wodurch seine Arbeitsfähigkeit stark beeinträchtigt
wurde. Es war eine bewundernswerte Leistung, daß er trotzdem weiter
an seinem Wörterbuchprojekt arbeitete, wenn die Arbeit jetzt natürlich
auch noch langsamer vorankam, als vorher. Mein Angebot, ihm sozusagen
„meine Augen zu leihen“ und nach seiner Anweisung für ihn zu arbeiten,
nahm er nicht an; er hatte schon immer größten Wert auf absolute Selbständigkeit
und Unabhängigkeit gelegt. Auch den Vorschlag von Herrn
Munske, sich durch eine Hilfskraft unterstützen zu lassen, welche die
umfangreichen handschriftlichen Aufzeichnungen (im ganzen 1600 DinA
4-Bogen) in den Computer eingeben sollte, hielt er für undurchführbar,
weil er meinte, daß niemand seine Handschrift, die außerdem noch
durchsetzt war von stenographierten Eintragungen, würde lesen können.
Am 3. April 1998, 51/2 Monate vor dem Ausbruch seiner schweren Erkrankung,
schrieb er in einem Brief an Herrn Rolf Bremmer:“Wenn ich so
weiterarbeiten kann wie bisher ... denke ich, daß ich für das Wörterbuch
noch etwa 10 Jahre brauchen werde. Es ist sicher keine unrealistische Vorstellung,
daß ein Gelehrter bis zu seinem 84., 85. Lebensjahr und länger in
hinreichender körperlicher und geistiger Frische arbeiten kann“.
24 PHILOLOGIA FRISICA

Es war meinem Mann nicht vergönnt, sein Werk zum Abschluß bringen
zu können, aber dank des großartigen Einsatzes vieler Menschen konnte
sein hier aufgestellter Zeitplan doch noch eingehalten werden: wir haben
heute den 10. Dezember - am 13. Dezember jährt sich sein Todestag
zum zehnten Mal und am 17. Dezember dieses Jahres wäre er 85 Jahre
alt geworden.
Die Gelegenheit, daß ich heute hier vor Ihnen stehen darf, möchte ich
nutzen, um allen denen meinen aufrichtigen Dank zu sagen, die zum
Gelingen dieses Vorhabens beigetragen haben. Dabei wird sich vieles
von dem wiederholen, was Herr Popkema schon gesagt hat, ich möchte
es aber doch selbst noch einmal aussprechen. Ich danke an erster Stelle
der Deutschen Forschungsgemeinschaft, die so großzügig die finanziellen
Mittel zur Verfügung gestellt hat, und Herrn Jarich Hoekstra, der
das Projekt betreut hat (und der mich in die Geheimnisse des Altfriesischen
eingeführt hat). Ferner danke ich den leitenden Mitarbeitern des
Universitätsverlages Winter in Heidelberg, daß sie einen so langen Atem
gehabt haben und das Projekt trotz der jahrelangen Verzögerung nicht
aus den Augen verloren haben. Mit Namen nennen muß ich jetzt Einige,
denen ich großen Dank schulde: Herrn Alastair Walker für viel persönliche
Unterstützung, Herrn Nils Århammar für manchen guten Hinweis,
der mir weiter geholfen hat, Herrn Oebele Vries für seine Mitarbeit an
dem Projekt und für die große Geduld, mit der er meine vielen Fragen
beantwortet hat, sowie einigen jungen Nachwuchswissenschaftlern für
ihre Mitarbeit: Herrn Aaron Mitchell, Frau Wendy Vanselow und Herrn
John Foulks.
Im Deutschen kennen wir die Redensart „Das Beste kommt immer zuletzt“.
In diesem Sinne nenne ich jetzt Herrn Anne Popkema, der es übernommen
hat, das Werk meines Mannes fortzusetzen. Eine solche Aufgabe
ist in keinem Fall leicht und manchmal sogar undankbar, weil nicht
immer wirklich deutlich wird, wie viele eigene Anteile in dieser Arbeit
stecken. Ich habe es mit großer Dankbarkeit empfunden, wie sehr er sich
bemüht hat, im Sinne meines Mannes weiterzuarbeiten, ich habe aber
auch erlebt, wieviel Eigenes er dazu gegeben hat, vor allem durch seine
hervorragende Kenntnis des „Alten Druk“, der meinem Mann ja nur als
Photokopie zur Verfügung gestanden hatte, und der altwestfriesischen
Urkunden, zu denen er als gebürtiger Westfriese sicher einen besseren
Zugang hatte. Was er da noch an Neuem gefunden hat, wäre für meinen
Mann sicher eine große Freude gewesen. Auch mit der Überarbeitung der
Siglen wäre er bestimmt einverstanden gewesen, denn er war selbst noch
nicht damit zufrieden und hatte immer wieder Änderungen vorgenommen.
Es war auch charakteristisch für ihn, daß er gut begründete abweichende
Meinungen von jüngeren Kollegen gerne akzeptierte.
25

Ganz besonders möchte ich Ihnen, lieber Herr Popkema, und ebenso Ihrer
Partnerin Tina dafür danken, daß Sie beide um der Sache willen die
allwöchentlichen Trennungen über vier volle Jahre auf sich genommen
haben; das war ein ganz persönliches Opfer, das ich wohl zu schätzen
weiß. Erwähnen möchte ich auch noch, wie sehr es mich gefreut hat, daß
wir so gut zusammen arbeiten konnten. Es war ein schönes Beispiel dafür,
daß soetwas zwischen Angehörigen ganz verschiedener Generationen bei
gegenseitiger Achtung und Anerkennung hervorragend gelingen kann.
Meinen aufrichtigen Dank an Sie verbinde ich mit den besten Wünschen
für Sie selbst und Ihre Familie und dem Wunsch, daß Sie bald wieder eine
ähnlich wichtige und befriedigende Aufgabe
bekommen, bei der Sie Ihre wissenschaftlichen und menschlichen
Fähigkeiten zum Nutzen der Frisistik einsetzen können.
Vielen Dank!
26 PHILOLOGIA FRISICA

Von der Kunst, einen Schatz zu heben –
der altfriesische Rechtswortschatz und die
deutsche Rechtsgeschichte 1
Andreas Deutsch, Deutsches Rechtswörterbuch an der Heidelberger Akademie der
Wissenschaften
> Die Anfänge der Erforschung der Altfriesischen Rechtsquellen
Als um die Mitte des 19. Jahrhunderts die wissenschaftliche Strömung der
‘Rechtsgermanistik’ auf ihren Höhepunkt zuging, versuchten führende
Rechtshistoriker, dem System des römischen Rechts ein zweites großes
kontinentales Rechtssystem entgegenzusetzen: das Germanische. 2 Man
hoffte nicht zuletzt aus den zum Teil altertümlich wirkenden friesischen
Rechtsquellen echt-germanische Rechtsinstitute herausdestillieren zu
können. Bereits bei Karl Friedrich Eichhorn findet sich die Idee des Zusammenhangs
aller ‘germanischen Rechte’, wenn er 1815 über die seiner
Ansicht nach unbestreitbare ‘Einheit des Deutschen Rechts’ schreibt, ‘die
man leicht aus den ältesten Gesetzen der deutschen Völkerstämme und
aus den Rechtsbüchern des Mittelalters darthun’ könne. 3
Wichtiger noch waren freilich die 1829 erstmals erschienenen Rechtsalterthümer
von Jacob Grimm. Grimm setzte zur Darlegung seiner altertümlichen
Rechtseinrichtungen auf die Zusammenstellung seiner Ansicht
nach ähnlicher Institute oder Phänomene aus unterschiedlichsten
Texten des germanischen Sprachraums, die zudem den verschiedensten
Zeiten entstammen, wobei Grimm ohne Probleme viele Jahrhunderte
überbrückte. 4 Dem Grundgedanken nach setzte Grimm ‘deutsches’ und
‘germanisches Recht’ weitgehend gleich, 5 primär der Praktikabilität halber
schied er freilich für sein Deutsches Wörterbuch (1854) ‘den alten gotischen
stamm aus’, ebenso den ‘nordischen’, so dass ‘deutsch’ zum Oberbegriff
für die gesamte westgermanische Sprachfamilie wurde, weshalb auch ‘die
1 Um Fußnoten erweiterte Version eines Vortrags aus Anlass der Präsentation des Altfriesischen
Handwörterbuchs auf dem ‘Frysk Filologekongres’ (10.-12. Dezember 2008) an
der Fryske Akademy in Leeuwarden.
2 Wenig ergiebig zu dieser Frage: Wolfgang Fliess, Die Begriffe Germanisches Recht und Deutsches
Recht bei den Rechtshistorikern des 19. und 20. Jahrhunderts.
3 Karl Friedrich Eichhorn, ‘Ueber das geschichtliche Studium des Deutschen Rechts’.
4 Vgl. Jan Schröder, Art. ‘Jacob Grimm’.
5 Hierzu auch Ruth Schmidt-Wiegand, ‘ Einleitung’, S. *34; Jacob Grimm, Rechtsalterthümer, S. X.
27

friesische, niederländische, altsächsische und angelsächsische noch der
deutschen sprache in engerm sinn zufallen’ sollte. 6 Diese Vorstellung
färbte auf die gesamte Literatur der sog. ‘germanistischen Rechtswissenschaft“
bis weit ins 20. Jahrhundert hinein ab. So lesen wir etwa im Lehrbuch
von Richard Schröder und Eberhard Freiherr von Künßberg über
die ‘Nation der Germanen’: ‘Die sprachlichen Verschiedenheiten ergeben
die Sonderung der Nation in zwei Gruppen, nach ihren ursprünglichen
Wohnsitzen als Ost- und Westgermanen unterschieden.’ Hierbei zählten
als ‘Westgermanen die Deutschen mit Einschluß der Franken und Friesen,
sowie die Langobarden und Angelsachsen’ 7
Als wichtigstes Anzeichen besonders hohen Alters und echter Urtümlichkeit
eines Rechtstextes befand Grimm die darin enthaltene Bildhaftigkeit
und Poesie. 8 Bei zwei ähnlichen Texten, sei der poetischere stets zugleich
der ältere, denn so Grimm wörtlich: ‘Nachsammlungen gerathen beständig
trockener, wie auch, verglichen mit dem sächsischen spiegel, der
schwäbische beweist.’ 9 In Bezug auf das friesische Recht meinte Grimm:
‘Der alten Friesen Gesetzbuch hat durchgehends seinem altem besten
Stück nach, poetisches Schrot und Korn in sich und es bleibt recht auffallend,
daß die sonst damit so genau bis ins wörtliches stimmenden angelsächsischen
Gesetze daneben gänzlich nüchtern prosaisch erscheinen.
Ich bin der Meinung eher, die Poesie sei in ihnen absichtlich weggelaßen,
als ins friesische später eingetragen worden.’ 10
Es ist übrigens kein Zufall, dass gerade der begeisterte Eichhorn-Schüler
Karl Freiherr von Richthofen zum ersten Editor altfriesischer Rechtsquellen
wurde, dass er seine Zusammenstellung ‘aus inniger Liebe und Verehrung’
seinem zweiten Lehrer Jacob Grimm widmete: Wie aus dem Vorwort
seines Altfriesischen Wörterbuchs (1840) hervorgeht, sah auch er die friesischen
Texte primär als ‘reiche fundgruben des älteren deutschen rechtes’.
Er hatte sie zu untersuchen begonnen, weil „das studium des friesischen
Volkslebens für das verstehen deutscher geschichte“ besonders wichtig
sei, da die ‘rechtsdenkmäler Frieslands … in solchem reichthum vorhanden
[seien], wie bei keinem andern deutschen stamme’. 11
6 DWB, Sp. XIV.
7 Richard Schröder/Eberhard Freiherr von Künßberg, Lehrbuch der deutschen Rechtsgeschichte,
S. 15, dort auch zu damaligen Streitfragen.
8 Vgl. Jacob Grimm, Rechtsalterthümer, Einleitung, S. X ff.
9 Jacob Grimm, ‘Von der Poesie im Recht’, S. 36; Sonderausgabe: Darmstadt 1957, S. 15 f.
10 Jacob Grimm, ‘Von der Poesie im Recht’, S. 36; Sonderausgabe: S. 15 f.
11 Karl Otto Johannes Theresius von Richthofen, Friesische Rechtsquellen, Vorrede.
28 PHILOLOGIA FRISICA

In die gleiche Richtung weist rund 60 Jahre später Rudolf His mit seinem
Strafrecht der Friesen im Mittelalter. 12 Auch wenn sich His hier auf das Recht
des friesischen ‘Stammes’ beschränkt, so entspricht die dahinter stehende
Intention doch ganz jener der anderen Germanisten: ‘Eine zusammenfassende
Darstellung [gemeint ist: für alle westgermanischen Gebiete],
… ist für das Strafrecht des deutschen Mittelalters noch nicht möglich.’
Einzelne Vorarbeiten seien hierfür zwar schon gemacht. Jedoch, so
betont His, ‘harrte ein Stammesrecht, das wegen seiner Eigenart, seines
zähen Festhaltens an alten, anderswo längst überwundenen Grundsätzen
ganz besondere Aufmerksamkeit verdient hätte, bis jetzt noch immer des
Bearbeiters: das Recht der Friesen.’ 13
Dieses Grundverständnis entspricht dem Prinzip der Zeit. So zog Wilhelm
Eduard Wilda in seinem 1842 veröffentlichten Strafrecht der Germanen,
laut Kleinheyer/Schröder 14 ‘der ersten den gesamten “germanischen”
Quellenbestand einschließenden Bearbeitung’ des Rechtsgebiets, die
vorgefundenen Quellen zu einem ‘System der nordischen Rechte’ (S.
583) zusammen, dessen Grundlage das ‘altgermanische System’ (etwa S.
553) sei. Nicht alle Rechtsquellen waren hierzu gleich tauglich. Wilda formulierte:
‘Es sind uns noch drei Rechtssammlungen von Volksstämmen
aufbewahrt, bei denen sich die germanischen Verhältnisse in ihrem eigenthümlichen
Charakter reiner und unvermischter erhalten hatten. Wir
meinen die der Friesen, Sachsen und Thüringer. Wenngleich diese Völker
nicht so fern und unberührt von dem Aufeinanderstossen und Drängen
der Völker geblieben, welche der Gründung der germanischen Staaten
im heutigen Europa vorhergegangen sind und diese begleitet haben,
als es bei den nordischen Stämmen der Fall war, so sind sie doch auch
nicht als Eroberer und Staatengründer in Ländern aufgetreten, welche
von nicht-germanischen, auf einer ganz andern Stufe geselliger Entwickelung
stehenden Völkern bewohnt waren.’ 15 Wilda räumt zwar ein, dass
auch dort nicht reines germanisches Recht überliefert sei, dass vielmehr,
‘das, was der Rechtsverfassung der Friesen, Sachsen und Thüringer zur
Zeit, als ihre Rechtssammlungen zuerst aufgezeichnet wurden, angehört
hat, von den Aenderungen, fremdartigen Zusätzen u.s.w. zu scheiden’ sei.
Dies sei ‘die schwierigste Aufgabe, der eine vollkommene Lösung wohl
nie werden wird’, aber, so Wilda weiterhin wörtlich: ‘Eine genauere, ins
Einzelne gehende Vergleichung der lex Saxonum mit dem Sachsen-
12 Rudolf His, Das Strafrecht der Friesen im Mittelalter.
13 Rudolf His, Das Strafrecht der Friesen, Vorwort.
14 Jan Schröder/Eberhard Kleinheyer, Art. ‘Wilda, Wilhelm Eduard’.
15 Wilhelm Eduard Wilda, Das Strafrecht der Germanen, S. 94.
29

spiegel, vorzüglich aber der lex Frisionum mit den späteren friesischen
Volks- und Landesrechten, dürfte auf eben so interessante, als in ihren
Ergebnissen vielleicht lehrreiche Untersuchungen führen.’ 16
Karl von Amira griff diese Idee der systematischen Analyse in seinem
Grundriss des germanischen Rechts (1893) 17 auf, forderte einen noch gründlicheren,
breiteren Ansatz auf der Grundlage der ‘Rechtsüberlieferungen
germanischer Nationalität’. Nicht die inhaltliche Ähnlichkeit ist für ihn
allerdings der Beweis tatsächlicher Verwandtschaft. Vielmehr ist laut
Amira, ‘der einzige, wenn auch nur relativ verlässige Maßstab in dem Satze
gegeben, daß die Rechtsfamilien der älteren Zeit sich mit den Sprachfamilien
(ost- und westgermanisch, gotisch i.w.S. und skandinavisch …
usf.) decken. Die Sprachfamilien sind der Ausdruck der geschichtlichen
Verwandtschaft unter den Völkern’. 18 Merkwürdigerweise geht Amira auf
das friesische Recht dann unter der Überschrift ‘Südgermanische Schriftwerke’
ein. 19 ‘Erst aber, wenn man aufgehört haben wird, achtlos an der
Fülle der angelsächsischen und friesischen Ueberlieferungen vorüber
zu gehen, wird man von einer wahren geschichtlichen Wissenschaft des
deutschen Rechts sprechen dürfen’, ist Amira bereits 1876 überzeugt. 20 In
seiner Programmschrift Ueber Zweck und Mittel der Germanischen Rechtsgeschichte
sucht er die Rechtsgeschichte der ‘germanischen Cultur’ anhand
der Entwicklungsstufen einzelner Rechtsinstitute zu ‘periodisiren’. Als
Beispiel dafür, dass dies nicht schematisch geschehen könne, nennt er
das Spätmittelalter und thematisiert, ‘wie weit damals hinter den Rechten
der meisten andern deutschen Stämme das Friesenrecht zurück geblieben
war, wie dasselbe … noch altgermanisches Gepräge trug’. 21 Einen
Beleg für die gewagte These vom germanischen Gepräge eines weit über
tausend Jahre später aufgezeichneten Rechts liefert Amira freilich nicht.
Umso waghalsiger ist sein Versuch, aus den schmalen Belegen ein System
des gemeingermanischen Rechts zu entwickeln. 22
16 Wilhelm Edurad Wilda, Strafrecht der Germanen, S. 95.
17 Unter diesem Titel seit 1897. Zuvor: ‘Recht’, in: Hermann Paul (Hrsg.), Grundriss der
germanischen Philologie.
18 Karl von Amira, Grundriss des germanischen Rechts, S. 8.
19 Die implizite Bezugnahme auf Jacob Grimm muss nicht zuletzt deshalb verwundern,
weil dieser die Suche nach einem System des Rechts in der Geschichte im Vorwort
seiner Rechtsalterthümer entschieden ablehnte. Hierzu: Jan Schröder, Art. ‘Jacob Grimm’.
20 Vgl. Karl von Amira, Ueber Zweck und Mittel der Germanischen Rechtsgeschichte, S. 20.
21 Karl von Amira, Ueber Zweck und Mittel der Germanischen Rechtsgeschichte, S. 15 und 16 f.
22 Kritisch gegenüber den noch weitergehenden Konstrukten von Philip Heck (vgl. insb.:
Die altfriesische Gerichtsverfassung): Hugo Jaekel, Forschungen zur altfriesischen Gerichts- und
Ständeverfassung.
30 PHILOLOGIA FRISICA

Aus Sicht der modernen Forschung kann die verallgemeinernde, wenn
man so will ‘germanisierende’ Beurteilung des mittelalterlichen friesischen
Rechts nicht aufrechterhalten werden. Zwar schreibt Nikolaas
Egbert Algra 23 2001 ‘...die Unterschiede zwischen friesischem Recht und
dem Recht der anderen germanischen Stämme im Mittelalter’ seien
‘nur gering’, jedoch bezieht sich diese Äußerung auf einen Vergleich
mit dem römischen Recht und dem vom römischen Recht geprägten
modernen Recht. Im Übrigen stellt Algra durchaus die Spezialität des
friesischen Rechts als eigenständiges ‘Stammesrecht’ heraus. Präziser
formuliert Oebele Vries, wenn er in seiner Studie über die ‘altfriesische
Terminologie im Bereich des Zivilprozessrechts’ vom ‘mittelalterliche[n]
friesische[n] Prozessrecht germanischer Prägung’ schreibt 24 - und ‘germanisch’
hier nicht zuletzt auf die Sprachfamilie bezieht. Vries verweist
explizit auf den mittelalterlichen Charakter der Quellen und erklärt sie
aus ihrer Zeit heraus.
Ebenso ordnet Karl Kroeschell die überlieferten altfriesischen Rechtstexte
klar dem Mittelalter zu, betont zugleich ihre Eigenständigkeit, indem
er 2005 hervorhebt: ‘Auch in der Rechtsgeschichte ist Friesland bis in die
Neuzeit hinein seine eigenen Wege gegangen... Angesichts der wirtschaftlichen
und sozialen Unterschiede zwischen Friesland und den angrenzenden
Landstrichen … ist dies gut begreiflich.’ 25
Insbesondere hinsichtlich des von der älteren rechtshistorischen Forschung
propagierten hohen Alters der Texte (und der darin festgehaltenen
Rechtsinhalte) sind Zweifel angebracht, wie sich anhand der von
Jacob Grimm 26 als ‘germanisches Rechtsaltertum’ qualifizierten dritten
Not im Zweiten Landrecht illustrieren lässt.
„Dio tredde need is: hwanneer dat kijnd is alle stocknaken iefta
huuslas ende dan dio tiostere niewelnacht ende di truchkalda
winter toekomt, soe faert allermannic oen zijn hoff ende jn
zijn huus ende oen warma gaete ende dat berwilde diaer seect
des birghes hlij ende den hoella baem, aldeer hit dat lijf oen bihalde.
Soe weineth ende scryieth dat onierighe kijnd ende wypt
23 Nikolaas Egbert Algra, ‘Grundzüge des friesischen Rechts im Mittelalter’, S. 558.
24 Oebele Vries, ‘Her Bendix is wrbeck fonden’, S. 429.
25 Karl Kroeschell, recht unde unrecht der sassen, Rechtsgeschichte Niedersachsens,
Göttingen 2005, S. 155.
26 Ja c o b G r i m m , Rechtsalterthümer, S. 71; ders., ‘Von der Poesie im Recht’, S. 52,
Sonderausgabe: S. 29.
31

dan sijn nakeda leda ende sin huuslas ende zijn faedir, deer him
reda sculd iens den hongher ende den kalda niewelwinter, dat hi
so diae pe ende soe dimme mey dae fiouwer neilum is vndir eke
ende vndir molda bisletten ende bitacht. Soe moet dio moedir
des kijndes eerwa setta ende sella, omdat hio ple ende plicht aech,
alsoe langhe als hit onierich is, dat hit oen froeste ner oen honghere
wrfaere.“ 27
Zu Recht fasst Kroeschell den Stand der neueren Forschung wie folgt zusammen:
‘Wenn man lange geglaubt hat, hier gleichsam den feierlichen
Rechtsvortrag eines 28 altgermanischen Gesetzessprechers zu vernehmen,
so wird man heute zurückhaltender urteilen. Angesichts der ernüchternden
Ergebnisse von Untersuchungen zu vergleichbaren altnordischen
Texten, ist es fraglich, ob die >>Poesie im Recht

Frisionum (wohl um 802/803) wurde in der neueren Forschung wiederholt
hingewiesen. 33
Wenn sich die altfriesischen Rechtsregeln somit nicht ohne weiteres auf
ein altgermanisches Recht zurückführen lassen, können sie auch nicht
als Belege für ein angebliches ‘gemeingermanisches Recht’ herangezogen
werden, als Teile für ein vorgebliches Rechtssystem einer vermeintlichen
‘germanischen Nation’, die es so sicherlich nie gegeben hat. Die
Rechtstexte stammen vielmehr aus dem Mittelalter, sind ‘echt friesisch’
und müssen als eigenständige Rechtsquellen ihres spezifischen Rechtsraumes
anerkannt werden. 34
Soweit sich allerdings Gemeinsamkeiten mit anderen mittelalterlichen
Rechtsquellen ergeben, sollten gemeinsame Einflüsse, etwa durch das
kanonische Recht und ganz allgemein die Christianisierung, nicht übersehen
werden. 35
Im Ergebnis zeigt sich also, dass sich die Inhalte der altfriesischen Rechtsquellen
v.a. aufgrund ihrer zahlreichen Besonderheiten von hohem Interesse
sind – wenn sie so wollen: Ein wahrer Schatz der Rechtsgeschichte.
Bei der Hebung dieses rechtshistorischen Schatzes erwies sich bis heute
die lückenhafte Aufarbeitung der altfriesischen Rechtssprache als besonderes
Manko. Das will ich nun aus der Sicht des rechtshistorisch geprägten
Wörterbuchmachers schildern.
> Das DRW und die Altfriesischen Rechtsquellen
Das im Jahre 1896 begründete Deutsche Rechtswörterbuch ist ein Kind
der Rechtsgermanistik des 19. Jahrhunderts. Zu seinen Paten zählen
Männer wie Karl von Amira, Heinrich Brunner und Otto von Gierke.
33 Vgl. nur Harald Siems, Studien zur Lex Frisionum, u.a. S. 164, 286, 325 f. und 355 ff.; Karl
August Eckhardt (Hrsg.), Lex Frisionum, Einleitung S. 13 ff.
34 Kroeschell will nicht einmal ein einheitliches friesisches Recht anerkennen, meint vielmehr:
‘Wenn schon die Lex Frisionum regionale Unterschiede erkennen läßt, so zeigt
sich im Mittelalter noch deutlicher, daß das friesische Recht keine Einheit bildete. Die
sog. >gemeinfriesischen< Rechtstexte sind in ihrer Bedeutung womöglich überschätzt
worden….’ Vgl. Karl Kroeschell, recht unde unrecht der sassen, S. 155.
35 Zur Lex Frisionum als ‘christlich bestimmtes Gesetz’: Harald Siems, Studien zur Lex Frisionum,
S. 339 ff. Zu kirchlichen Einflüssen im Prolog der Lex Baiuvariorum: Karl Kroeschell,
‘Germanisches Recht als Forschungsproblem’, S. 80 f. Zu kanonistischen Einflüssen
auf das Recht in Friesland schon seit dem 14. Jahrhundert vgl. Pieter Gerbenzon,
Excerpta legum – onderzoekingen betreffende enkele Friese rechtsboeken uit de vijftiende eeuw.
33

Richard Schröder und Eberhard Freiherr von Künßberg waren die ersten
Forschungsstellenleiter. Rudolf His zählte zum großen Kreis derer,
die für das DRW Quellen exzerpierten. Es verwundert daher kaum, dass
die Grundidee vom ‘westgermanischen’ gleich ‘deutschen Recht’ auch
zur Grundlage des DRW wurde und die große Mehrzahl der wichtigen
altfriesischen Rechtstexte in das Quellencorpus des Wörterbuchs aufgenommen
wurde.
> Beispiel-Belegzettel 1
Als Beispiel sei ein Belegzettel zum Wort ‘Schatz’ herausgegriffen, der ein
Zitat aus dem Fivelgoer Landrecht bringt. Dieses Landrecht wurde für
das DRW von Rudolf His exzerpiert. Bei dem Belegzettel dürfte es sich
also um ein Autograph des jungen (damals noch Heidelberger) Professors
handeln. Die am unteren Rand des Zettels zu entziffernde Sigle ‘Hett.’
verweist auf die Edition Het Fivelingoër en Oldampster landregt : een oudfriesch
Handschrift uit de 14. ceuw von Montanus de Haan Hettema (Dokkum
1841), die von der DRW-Redaktion nicht mehr verwendet wird. Der
Beleg muss also ‘umgelesen’ werden, das heißt, die entsprechende Fundstelle
in der neueren Edition ‘FivelgoR.’, also Wybren Jan Buma/Wilhelm
Ebel (Hrsg.), Das Fivelgoer Recht (Göttingen 1972), gesucht werden. Die Stelle
findet sich auf S. 154:
‘Sa thi breydgoma slain is in drecht, sa fulgat thio breyde tha
lyke to howe ende to grewe and to huse and wint thermithe here
drechtpund and thene wetma, thet sent xviij enza, and thet inreste
34 PHILOLOGIA FRISICA

iefta thet vterste rider, vndschawidis kern. Sa ach thet mundlase
meydene to kiasan hire fremeda formunde. Thet kapade se mith
schette ende mith scillinge, tha capstedene. Hire halsepund thet
sen xiij enza ende viij panningan.’
In den jüngeren Bänden des DRW wird bei altfriesischen und altenglischen
Texten wegen ihrer großen Ferne zum Neuhochdeutschen die
Übersetzung der Fundstelle (hier wieder aus Buma/Ebel) in kleinerer
Schrift mit abgedruckt:
‘Wenn ein Bräutigam im Brautzug erschlagen worden ist, so folgt
die Braut der Leiche zum Kirchhof und zum Grabe und [den
Schwiegereltern] zum Hause und sie gewinnt damit ihr Brautzugsgeld
und das Wittum, das sind achtzehn Unzen, und das innerste
oder das äußerste Rind, ungesehen ausgewählt. Ferner hat
das vormundlose Mädchen das Recht, ihren neuen Gatten zu wählen.
Das kaufte sie mit Gut und mit Geld, [nämlich] die Gültigkeit
des Ehevertrages. Ihr Beilagergeld beträgt dreizehn Unzen und
acht Pfennige.’
Das Wort ‘Schatz’ mit allen seinen Komposita wird übrigens derzeit gerade
für das aktuelle Doppelheft des Rechtswörterbuchs bearbeitet. Für
das Grundwort ‘Schatz’ und das Verb ‘schätzen’ stehen naturgemäß auch
aus dem Friesischen (friesisch hier sowohl im räumlichen wie im sprachlichen
Sinne) zahlreiche Belege zur Verfügung, beispielsweise aus dem
Westerlauwersschen Recht, Ostfriesischen Urkunden oder auch aus dem
Ostfriesischen Bauernrecht. 36
Das DRW greift heute auf ein weit über 8000 Titel umfassenden Quellencorpus
zurück, das über rund 2,5 Millionen Belegzettel und ein stetig
wachsendes elektronisches Textarchiv erschlossen wird. Während es daher
zu ‘Schatz’ und ‘schätzen’ naturgemäß viele hundert Nachweise aus
36 Schatz: ‘djt sint dae sauwentien kesten, deer dae Fresen kaepeden mit schette ende
mit scillinge etta koning Kaerle ende hia mey riochte habbe schelleth [dies sind die
siebzehn Küren, welche die Friesen mit Schatz und Schilling von König Karl gekauft
haben und die sie Rechtens handhaben dürfen]; WesterlauwersR. I, 146. um 1080 (Hs.
1464)’. Schätzen-1.4: ‘so einig vieh auf dem gemeinen escher, vor der zeit, daß das saat in
den acker geworffen, biß es gäntzlich wieder eingeärndtet ist, ertapfft wird, soll solches
gleichfalß angebunden und festgehalten werden, biß der schade geschätzet und bezahlet,
auch den schüttemeistern 1 gl. als brüche erleget worden, OstfriesBauerR. 75, 1743‘;
schätzen-4.0: ‘ellic sal ziine vanghenen scatten, als he hogest mach, na redene, ende sal
dat ghelt opboeren, OstfriesUB. I, 235, 1420‘.
35

den verschiedensten ‘westgermanischen’ Sprachen und Sprachvarietäten
gibt, die aus allen nur denkbaren Regionen stammen, finden sich in
dieser Wortstrecke dennoch einzelne Komposita, die nur im Friesischen
nachweisbar sind:
So zum Beispiel die ‘(Schatzskiale)’, auf Neuhochdeutsch: Viehstall. Hier
der Beleg, der ins DRW aufgenommen wurde:
‘vverther en mon slain ieftha vndad inna stule ieftha ina sketskiala
[ieftha] inare bere, thrimne further al thetter sketh, ief the redieua
thet onlet [wird ein Mann in der Vogelhütte oder im Viehstall oder
in der Scheune erschlagen oder verwundet, (so ist) alles, was da
geschieht, anderthalbfach (zu büßen), wenn der Redjeve das (die
Tatumstände) bestätigt]; BrokmerR. 76, Ende 13. Jh.’ 37
An dieser Stelle sei darauf hingewiesen, dass das DRW seit jeher grundsätzlich
alle Belege unter einem neuhochdeutschen Lemmaansatz einsortiert.
So wird der zitierte ‘schette’-Beleg eben unter ‘Schatz’ zu finden
sein. 38 Gibt es für einen Beleg kein passendes neuhochdeutsches Wort,
so wird ein Kunstwort geschaffen, gewissermaßen eine an der Wortbildung
orientierte Übersetzung des vorgefundenen niederdeutschen, mittelniederländischen
oder altfriesischen Wortes ins Neuhochdeutsche.
Wenn es im Neuhochdeutschen bei einem Kompositum für einen Teil
des Wortes keine Entsprechung gibt, wird notfalls auch nur ein Teil des
Wortes ‘übersetzt’, so wird aus der ‘sketskiala’ 39 die ‘Schatzskiale’. Damit
man erkennt, dass ein Lemmaansatz künstlich ist, wird das Lemma dann
übrigens in Klammern gesetzt. Das Kunstlemma hilft bei der Einsortierung
eines Wortes in die entsprechende neuhochdeutsche Wortstrecke,
dies dürfte anfänglich aber vor allem deshalb betrieben worden sein, weil
man so den ‘gesamtgermanischen’ Zusammenhalt des Wortschatzes besser
darstellen konnte. Selbst wenn dieses Prinzip der Lemmatisierung
und Wortsortierung aus heutiger Sicht nur noch begrenzt nachvollziehbar
scheint, sollte man davon nach über elf fertiggestellten Bänden mit
rund 90.000 Artikeln nicht mehr abweichen – zu groß wäre der Bruch.
Wer jetzt Sorge trägt, er werde ein altfriesisches Wort unter diesem Umständen
im DRW kaum finden können, der sei auf die Online-Version
37 Vgl. jetzt: DRW XII, Sp. 302.
38 Bei Dietrich Hofmann/ Anne Tjerk Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch findet sich
das gesuchte Wort unter dem altfriesisch normalisierten Lemma ‘sket, skat’, S. 438.
39 Vgl. hierzu auch Dietrich Hofmann/Anne Tjerk Popkema, Altfriesisches handwörterbuch,
S. 439: ‘sketskile OL f. Viehstall – BEm-E3, BrB-B, PnB-E3‘.
36 PHILOLOGIA FRISICA

des Wörterbuchs verwiesen, die für alle frei unter www.deutsches-rechtswoerterbuch.de
verfügbar ist: Dort gibt es nämlich eine spezielle Suchfunktion
‘Schreibformen der Stichwörter’, die es erlaubt, jedes ins DRW
aufgenommene Wort in allen im DRW belegten Graphien (also in der
quellengetreuen Schreibweise) aufzurufen. Da eingegebene Suchbegriffe
auch trunkiert werden können, sollte auf diesem Wege jede gesuchte Vokabel
zu finden sein.
In einer bereits gedruckten Wörterbuchstrecke des DRW findet sich ein
anderes Wort, das für die besondere Rolle des Altfriesischen im DRW als
Beispiel dienen kann: der ‘Mundschatz’. Das Wort begegnet zwar auch
in anderen Regionen Deutschlands mit der Bedeutung ‘Zins, den ein
Mundmann (I) für die Gewährung von Schutz an den Mundherrn zahlt’,
im Altfriesischen hat das Substantiv aber eine ganz andere Bedeutung,
wie dieser Ausschnitt aus der Online-Fassung des DRW belegt:
II nur afries.
Gabe des Mannes für die Übernahme der Vormundschaft über
seine Frau
vgl. Morgengabe (I)
Sachhinweis: HRG.1 III 752
1 ief hij dyne mondschet naet iaen wol ende dat wyff aftes oenfenzen
haet, dat hij des manendeys ende ford alle dae degan
ont den saterdey ban tiwlda schel ende aller degalikes des
halsfenges twirasim oenswerra ief den mondschet laesta ende
des saterdeis den mondschet twischette laesta [wenn einer den
Muntschatz nicht zahlen will und er die Frau zur Ehe erhalten hat,
so soll er am Montag und weiter alle Tage bis zum Samstag einer
richterlichen Ladung Folge leisten und sich jeden Tag mit einem Eidhelfer
vom Beischlaf freischwören oder den Muntschatz zahlen, und
am Samstag soll er den Muntschatz doppelt bezahlen oder aber einen
gerichtlichen Zweikampf ausfechten]
2. Hälfte 11. Jh. (Hs. 1464) WesterlauwersR. I 78
Textarchiv: WesterlauwersR. I 78
2 soe aegh hi dis mondscettis fan der frouwa en colnsch pond,
alsoe fijr so hi riocht mond hab wessen der frowa ende dera
kijndena [dann gebührt ihm (dem Vormund) ein kölnisches Pfund
vom Muntschatz der Frau, sofern er ein rechter Vormund der Frau und
der Kinder gewesen ist]
1. Hälfte 13. Jh. (Hs. 1464) WesterlauwersR. I 362
Textarchiv: WesterlauwersR. I 362
3 uversa ma ene frowa afte deth and ihu mitha sogen vedden bi-
37

wrocht is and thi kerena se capad het mitha riuchta mundscette
etta riuchta foremunda, sa stent thiu frowe thenne a fria foten
[wenn man eine Frau zur Ehe gibt und sie durch sieben Gelöbnisse
gesichert ist und der Bräutigam sie mit dem gesetzlichen Muntschatz
gekauft hat, so steht die Frau damit auf eigenen Füßen]
um 1300 HunsingoR. 62
Textarchiv: HunsingoR. 62
Eine oberflächliche Recherche in unserer Datenbank ergab, dass im DRW
mehrere hundert Wörter abgedruckt sind, zu denen es entweder nur altfriesische
Belege gibt oder wo sich aus den altfriesischen Belegen eine Spezialbedeutung
ergibt, die sonst nirgendwo nachweisbar ist. Gerade unter
diesen rein ‘altfriesischen’ DRW-Artikeln häufen sich übrigens Artikel, in
denen nur ein singulärer Beleg vorkommt. Das bedeutet, dass das jeweilige
ins Wörterbuch aufgenommene Wort ist in diesen Fällen – jedenfalls auf
der Basis des Quellencorpus des DRW – nur in einer einzigen Textquelle
nachgewiesen ist. Eine vorläufige Recherche ergab nicht weniger als 493
Artikel im DRW, die einzig einen singulären Beleg aus dem Altfriesischen
aufweisen: So etwa – ich nenne jeweils das belegte Wort mit dem neuhochdeutschen
Lemmaansatz in Klammern – morthcase (Mordkose), notscada
(Notschaden), arclewis (Ohrklef ), piseldura (Pfieseltür), quickfia (Quickvieh)
und saexdaede (Sachstat), um nur ein paar wenige zu nennen.
Gerade bei derartigen nur selten oder gar nur singulär belegten Rechtswörtern
ergeben sich bei der Lemmatisierung immer wieder Schwierigkeiten.
Ohne fundierte sprachwissenschaftliche und rechtshistorische
Aufarbeitung sind sie nicht seriös einzuordnen. Insbesondere was die
sprachliche Seite betrifft, ergaben sich bislang – trotz der sehr hilfreichen
Übersetzungen etwa in den Ausgaben von Buma und Ebel – erhebliche
Defizite, die auch das 2005 erschienene altfriesische etymologische
Wörterbuch von Boutkan und Siebinga 40 nicht vollständig ausgleichen
konnte.
Völlig zu Recht wies Rolf H. Bremmer jr. noch im Jahre 2001 darauf hin:
‘The lexicographie of Old Frisian has known a long history, dating back to
the 17th century, but it has not yet reached a satisfactory state.’ 41 Bremmer
bedauerte in seinem Beitrag zum Stand der Friesischen Lexikographie,
40 Dirk Boutkan/ Sjoerd Michiel Siebinga, Old Frisian etymological dictionary; vgl. auch Rolf.
H. Bremmer Jr., An Introduction to Old Frisian – History, Grammar, Reader, Glossary.
41 Rolf H. Bremmer, ‘Lexicography of Old Frisian’.
38 PHILOLOGIA FRISICA

dass Hofmanns hoffnungsvolles Projekt eines neuen altfriesischen Handwörterbuchs
mit dessen Tod 1998 ein jähes Ende fand – und mit Bremmer
bedauerten dies auch viele andere. Umso größer war die Freude, als wir
vor nun schon einiger Zeit erfahren durften, dass sich ein DFG-Projekt
in Kiel mit der Aufarbeitung des Hofmann´schen Nachlasses beschäftigt.
Federführend sei ‘eine gewisse Anne Popkema in Kiel’ – dass es sich dabei in
Wirklichkeit um einen ‘Oahne’ handelte, erfuhren wir erst später.
Zweifellos wird das jetzt der Öffentlichkeit präsentierte Altfriesische Handwörterbuch
eine ganz erhebliche neue Hilfestellung für das Verständnis
und die Aufarbeitung der altfriesischen Rechtstexte darstellen. Bald
schon wird der ‘Hofmann/Popkema’ eine feste Hausnummer in der Wörterbuchlandschaft
sein. 42
Bereits vor dem offiziellen Erscheinungstermin des neuen ‘Hofmann/
Popkema’ hatte ich die Gelegenheit ein wenig damit zu arbeiten, denn
Herr Popkema war so freundlich, mir zur Vorbereitung dieses Vortrags
die Druckfahnen zur Verfügung zu stellen. Daher kann ich Ihnen erste
Beispiele nennen, die den hohen Nutzen des Handwörterbuchs für die
tägliche Wörterbucharbeit illustrieren mögen.
Ausgangspunkt sei nochmals ein Belegzettel aus dem DRW-Archiv, den
Rudolf His exzerpiert hat.
> Beispiel-Belegzettel 2
Auch diesmal ist die zitierte Quelle auf ‘FivelgoR.’, also Wybren Jan Buma/
Wilhelm Ebel (Hrsg.), Das Fivelgoer Recht (Göttingen 1972), umzulesen.
Dort findet sich die Belegstelle auf S. 146:
‘Hwersa ma ene monne anne kap tosprecht and ma fon nena witum
ni sprecht ni fon nena hondefta skette, sa is ma niar on tha witum
den kap ti vntswerane, sa hi is iechta to daiane. Jef ma sprecht van
witum and fon hondefta schette, sa is ma niar thene kap to haldane
sa hi is to slitane [Wenn man einen Mann wegen eines Kaufs belangt
und man keine Zeugen noch ein Handgeld anführt, so ist man (der
Angeklagte) eher berechtigt, sich auf die Reliquien von dem Kaufe
42 Was freilich nach wie vor aussteht, ist ein großes Altfriesisches Wörterbuch, das auch
Quellenbelege aufnimmt. Zu den schon lange bestehenden Plänen für dieses wichtige
Projekt etwa: Oebele Vries, ‘Zu einem Wörterbuch der altfriesischen Urkundensprache’.
39

freizuschwören, als (gezwungen) sich die Anerkennung (desselben)
gefallen zu lassen. Wenn man Zeugen und Handgeld anführt, so ist
man (der Kläger) eher berechtigt, den Kauf geltend zu machen, als
der andere, ihn für nichtig zu erklären].’
Was meint hier ‘skette’ bzw. ‘schette’? Die beigegebene Übersetzung – das
muss ich offen zugeben – verwirrte mich hier (wegen der Umstellung der
Wörter) mehr, als dass sie half. Ein Blick in das neue Handwörterbuch
von Hofmann/Popkema führte aber dann zur Auflösung des Problems:
‘hondeftOL, hondechtOL (-e?) adj. (eig.) in der Hand befindlich. Nur in:
hondeft sket ‘Handgeld’ – Kap-F’ 43
Aus Zeitgründen möchte ich mich auf ein zweites Beispiel aus unserer
aktuellen Arbeit beschränken: Das Wort ‘Schächmach’, zu dem wir folgenden
Beleg ins DRW aufgenommen haben:
‘fon skechmeke. hwersar en foune sketh, sa skeppe thet feder and
brother, hu stor hia hire to boldbrenge resze [von der Heirat einer
Davongelaufenen. Wenn ein Mädchen (mit einem Manne) davonläuft,
so sollen (ihr) Vater und (ihr) Bruder bestimmen, wieviel sie
ihr als Brautschatz geben wollen]; BrokmerR. 68, Ende 13. Jh’ 44
43 Dietrich Hofmann/Anne Tjerk Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch, S. 229.
44 DRW XII, Sp. 41; vgl. Wybren Jan Buma/ Wilhelm Ebel (Hrsg.), Das Brokmer Recht, S. 68 f.
40 PHILOLOGIA FRISICA

Bislang steht in unserer Erklärung hierzu:
‘(Schächmach), wohl neutrum, unerlaubte Heirat einer Frau, die zu
diesem Zweck aus dem Elternhaus flieht’.
Eine sichere Aussage zum Geschlecht des Substantivs finden wir bei Hofmann/Popkema
– eine Information, auf die wir uns gerne verlassen 45 :
‘skekmekOL (oder skech-?) n. Ehe einer von Hause Fortgelaufenen – BrB-
B2‘ 46
Die Beispiele ließen sich fortsetzen. Aber ich denke, es ist bereits klar
geworden, dass der neue ‘Hofmann/Popkema’ ein wichtiges, leicht handhabbares
Hilfsmittel für die Arbeit mit altfriesischen Texten ist. Wenn
mein Vortrag zum Thema hat ‘Von der Kunst einen Schatz zu heben’, so
will ich damit sagen: Hier wurde ein Schatz gehoben, liebe Frau Hofmann,
lieber Herr Popkema. Ein Wörterbuch, das in solcher Weise aus
den Quellen arbeitet, wie Dietrich Hofmann und Anne Tjerk Popkema
dies getan haben, hebt wahrhaft einen Schatz – einen Sprachschatz eben.
Dafür gilt mein herzlicher Dank.
> Literatur
Nikolaas Egbert Algra, ‘Grundzüge des friesischen Rechts im Mittelalter’,
in: Horst Haider Munske (Hrsg.), Handbuch des Friesischen/Handbook of
Frisian Studies. Tübingen (2001), S. 555-570.
Karl von Amira, Grundriss des germanischen Rechts, 3. Aufl.. Straßburg (1913).
Karl von Amira, Ueber Zweck und Mittel der Germanischen Rechtsgeschichte,
Akademische Antrittsrede (Freiburg). Berlin (1876).
Dirk Boutkan/ Sjoerd Michiel Siebinga, Old Frisian etymological dictionary
(Leiden Indo-European Etymological Series 1). Leiden/Boston (2005).
Rolf H. Bremmer Jr., An Introduction to Old Frisian – History, Grammar, Reader,
Glossary, (Amsterdam/Philadelphia (2009).
Rolf H. Bremmer Jr. , ‘Lexicography of Old Frisian’, in: Horst Haider
Munske (Hrsg.), Handbuch des Friesischen/Handbook of Frisian Studies.
Tübingen (2001), S. 653-657.
45 Für eine Korrektur in der gedruckten Version des DRW (Bd. 12, Sp. 41) war es bereits zu
spät, vgl. aber die Onlineversion (www.deutsches-rechtswoerterbuch.de).
46 Hofmann/Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch, S. 434.
41

Wybren Jan Buma/ Wilhelm Ebel (Hrsg.), Westerlauwerssches Recht I, Jus
municipale Frisonum (hrsg. unter Mitw. von Martina Tragter-Schubert).
Göttingen (1977).
Wybren Jan Buma/ Wilhelm Ebel (Hrsg.), Das Brokmer Recht. Göttingen
(1965).
Wybren Jan Buma/Wilhelm Ebel (Hrsg.), Das Fivelgoer Recht. Göttingen
(1972).
DWB: Deutsches Wörterbûch, Bd. 1. Leipzig (1854).
Karl August Eckhardt (Hrsg.), Lex Frisionum. Hannover (1982).
Karl Friedrich Eichhorn, ‘Ueber das geschichtliche Studium des Deutschen
Rechts’, in: Zeitschrift für geschichtliche Rechtswissenschaft, 1 (1815).
Wolfgang Fliess, Die Begriffe Germanisches Recht und Deutsches Recht bei den
Rechtshistorikern des 19. und 20. Jahrhunderts. Hannover (1968).
Pieter Gerbenzon, Excerpta legum – onderzoekingen betreffende enkele Friese
rechtsboeken uit de vijftiende eeuw. Groningen (1956).
Jacob Grimm, ‘Von der Poesie im Recht’, in: Zschr. für geschichtliche Rechtswissenschaft,
2 (1816) (Sonderausgabe: Darmstadt (1957).
Jacob Grimm, Deutsche Rechtsalterthümer. Nachdruck der 4., vermehrten
Ausgabe, Leipzig (1899), besorgt von Ruth Schmidt-Wiegand (Die Werke
Jacob Grimms, Bd. 17 u. 18), Hildesheim u.a. (1992).
Philip Heck, Die altfriesische Gerichtsverfassung. Weimar (1894).
Rudolf His, Das Strafrecht der Friesen im Mittelalter. Leipzig (1901).
Dietrich Hofmann/ Anne Tjerk Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch
(unter Mitwirkung von Gisela Hofmann). Heidelberg (2008).
Hugo Jaekel, Forschungen zur altfriesischen Gerichts- und Ständeverfassung.
Weimar (1907).
Gerd Kleinheyer/Jan Schröder, Wilda, Wilhelm Eduard’, in: Gerd Kleinheyer/
Jan Schröder (Hrsg.), Deutsche und Europäische Juristen aus neun
Jahrhunderten, 5. Aufl., Heidelberg (2008).
Karl Kroeschell, ‚Germanisches Recht als Forschungsproblem’, in: Studien
zum frühen und mittelalterlichen deutschen Recht. Berlin (1995), S. 65-88.
Karl Kroeschell, recht unde unrecht der sassen, Rechtsgeschichte Niedersachsens,
Göttingen (2005).
Hermann Paul (Hrsg.), Grundriss der germanischen Philologie, Bd.3. Straßburg
(1893).
Karl Otto Johannes Theresius von Richthofen, Friesische Rechtsquellen, Berlin
(1840).
Ruth Schmidt-Wiegand,‘Einleiting’, in: Jacob Grimm, Deutsche Rechtsalterthümer.
Nachdruck der 4., vermehrten Ausgabe. Leipzig 1899, besorgt
von Ruth Schmidt-Wiegand (Die Werke Jacob Grimms, Bd. 17 u.
18). Hildesheim u.a. (1992).
Jan Schröder, Art. „Jacob Grimm“, in: Gerd Kleinheyer/ Jan Schröder
42 PHILOLOGIA FRISICA

(Hrsg.), Deutsche und Europäische Juristen aus neun Jahrhunderten, 5. Aufl..
Heidelberg (2008).
Richard Schröder/Eberhard Freiherr von Künßberg, Lehrbuch der deutschen
Rechtsgeschichte, 7. Aufl.. Berlin/Leipzig (1932) (nur um einen Literaturnachtrag
ergänzter Abdruck der Auflage von 1922).
Harald Siems, Studien zur Lex Frisionum. Ebelsbach (1980).
Oebele Vries, ‘Her Bendix is wrbeck fonden – Die altfriesische Terminologie
im Bereich des Zivilprozessrechts’, in: R.H. Bremmer Jr., S. Laker en
O. Vries (Hrsg.) Advances in Old Frisian Philology. Amsterdamer Beiträge
zur älteren Germanistik, Bd. 64; Estrikken 80.. Amsterdam/New York
(2007), S. 427-462.
Oebele Vries, ‘Zu einem Wörterbuch der altfriesischen Urkundensprache’,
in: Rolf H. Bremmer jr., Geart van der Meer, Oebele Vries (Hrsg.),
Aspects of Old Frisian Philology. Amsterdamer Beiträge zur älteren Germanistik,
Bd. 31/32; Estrikken 69. Amsterdam/Atlanta; Groningen/
Grins (1990), S. 483-494.
Wilhelm Eduard Wilda, Das Strafrecht der Germanen (Geschichte des deutschen
Strafrechts, Bd.1). Halle (1842).
www.deutsches-rechtswoerterbuch.de
43

It Aldfrysk yn rjochtshistoarysk perspektyf
Oebele Vries (Rijksuniversiteit Groningen)
1. Ynlieding
Op 29 maart 1969 waard yn de senaatsseal fan de universiteit fan Utert
in stúdzjekonferinsje hâlden oer it ûnderwerp “De studie van de Friese
taal- en letterkunde aan de Nederlandse universiteiten, nu en in de
toekomst”. 1 De ûnderskate sprekkers beljochten de stân fan saken op
it mêd fan de Nijfryske literatuer, de Nijfryske taalkunde, it Midfrysk, it
Aldfrysk en de Aldfryske rjochtsliteratuer. It wie in rûzige gearkomste.
Dat kaam benammen troch de sprekker oer de stúdzje fan it Aldfrysk, drs.
H.D. Meijering, dy’t doe krekt beneamd wie ta wittenskiplik meiwurker
by de stúdzjerjochting Frysk oan de Frije Universiteit yn Amsterdam.
Meijering begûn syn útiensetting nammentlik mei ‘enkele persoonlijke
opmerkingen, die niet direct op de studie van het Oudfries betrekking
hebben’ en dy rûnen út op in fûleindige oanfal op it bestjoer fan de Fryske
Akademy yn ferbân mei in kwestje dy’t doe krekt spile. 2
Yn it saaklike part fan syn ynlieding gie Meijering ek yn op ‘e betsjutting
fan de rjochtsskiednis foar de bestudearring fan it Aldfrysk. Hy hie dêr mar
ien sin foar nedich, dêr’t lykwols fuortdaalk alles mei sein waard: “Door het
numerieke overwicht van de rechtsteksten is de Oudfriese literatuurstudie
buiten de rechtsgeschiedenis nauwelijks realiseerbaar”. Oars sein: sûnder
rjochtshistoaryske ekspertize is in grut part fan it Aldfryske tekstcorpus
ynhâldlik net goed tagonklik. As taalkundige, krekter sein as filolooch,
liet er op ‘e oanhelle wurden noch wol in warskôging folgje: “Wel dient
de filoloog bij voortduring de rechtshistorikus taalkundig na te rekenen.”
Nei syn betinken wienen rjochtshistoarisy op it Aldfryske mêd dus net
alhiel los fertroud, om’t se yn taalkundige kennisse fan it Aldfrysk wol ris
tekoartsjitte koenen.
Nei Meijering kaam de as rjochtshistoarikus spesjalisearre jurist prof.
mr. P. Gerbenzon, heechlearaar Aldfrysk en kanonyk rjocht en elemintêre
útwindige Nederlânske rjochtsskiednis oan de Ryksuniversiteit fan Grins,
oan it wurd. 3 Dy brocht earst nei foaren dat it Aldfryske rjocht op in tal
punten ek bûten it strikt-Fryske kader, sa’t er dat neamde, fan belang is.
1 Sjoch it ferslach: Miedema (red.), De studie.
2 Meijering, ‘De studie’. Dy kwestje wie dat it bestjoer fan de Fryske Akademy oergien
wie ta opheffing fan it Taelkundich Wurkforbân, wat neffens Meijering in stap wie yn it
konflikt tusken it Akademybestjoer en de skriuwster fan dat wurkferbân (Tony Feitsma).
3 Gerbenzon, ‘De studie’.
44 PHILOLOGIA FRISICA

Dêrnei joech er in momintopname fan de stân fan it ûndersyk en neamde
er in tal desiderata. As lêste wiisde er der op dat yn Grins alle juridyske
studinten yn it ramt fan it fak ‘elementaire uitwendige Nederlandse
rechtsgeschiedenis’ ek wat Aldfrysk rjocht meikrigen. By it doktoraal
eksamen koe Aldfrysk rjocht sels as ien fan de beide karfakken keazen
wurde en it koe ek ûnderdiel foarmje fan in frij doktoraal eksamen. Mar
dy beide gefallen kamen hast net foar, want de foarkar fan de studinten
gie út nei fakken dy’t mear nut hienen foar de praktyk. Nijsgjirrich is
dat de jurist Gerbenzon fan syn kant krityk hearre liet op ‘e oersetting
fan Aldfryske rjochtsteksten sa’t dy troch de filologen levere waarden
(hy hie benammen it each op ‘e heechlearaar Frysk yn Grins, prof. dr.
W.J. Buma, dy’t op ‘e konferinsje ferstek gean liet). Neffens him wurke
de ynterpretaasjemetoade fan Van Helten, in ‘Junggrammatiker’ dy’t ek
in soad semantyske stúdzjes ferrjochte hie, 4 dêr noch tefolle yn troch.
Gerbenzon wie dus fan miening dat, as it om de ynterpretaasje fan
Aldfryske rjochtsteksten giet, ek filologen der net altiten goed útkomme.
Wy kinne wol stelle dat Meijering syn útspraak fan fjirtich jier lyn ek
no noch jildt. Sels soe ik it no sa formulearje wolle: foar in optimale
ynterpretaasje fan de Aldfryske rjochtsteksten is en bliuwt in mear as
oerflakkige kennisse fan it Aldgermaanske, yn it bysûnder it Aldfryske
rjocht nedich. Dat jildt benammen foar de âldere teksten, dy’t in argayske
foarm fan rjocht befetsje. Foar de jongere, dy’t troch it ‘gelearde’, d.w.s.
kanonike en Romeinske rjocht, beynfloede binne, is boppedat ek kennisse
fan it kanonike en Romeinske rjocht fereaske.
Ik jou no earst in koart oersjoch fan de skiednis fan it rjochtshistoarysk
ûndersyk nei de Aldfryske rjochtsteksten. Dêrnei wol ik sjen litte dat der
bliuwend ferlet is fan rjochtshistoaryske ekspertize by de stúdzje fan it
Aldfryske tekstcorpus.
2. Rjochtshistoarisy, filologen en it Aldfryske rjocht
Der hat in tiid west dat der navenant in soad belangstelling wie fan
rjochtshistoarisy foar it Aldfryske rjocht. 5 In ieu lang, fan likernôch 1780
oant 1880, wie de stúdzje fan it Aldfrysk sels fierhinne it monopoaly fan
rjochtshistoarisy, oars sein: fan juristen. Yn dit ferbân kinne de folgjende
nammen neamd wurde: Van Halsema, Wierdsma en Brantsma, Wiarda,
De Haan Hettema en Von Richthofen. Opfallend is dat de pionier fan de
4 Van Helten, Zur lexicologie des altwestfriesischen; idem, Zur lexicologie des altostfriesischen. In
grut part fan de wurden dy’t yn dy beide stúdzjes behannele wurde, binne rjochtswurden
(dat jildt wol hiel sterk foar de earste titel).
5 By it folgjende is tankber gebrûk makke fan Miedema, Paedwizers.
45

Fryske filology, Wassenbergh, gjin bliken jûn hat fan belangstelling foar
it Aldfrysk. Der wienen oars wol inkelde bûtelânske taalkundigen dy’t har
yn dizze tiid mei it Aldfrysk dwaande hâlden ha en dat wienen net de
minsten: Rask en Grimm.
De grutte man op it mêd fan de Aldfryske stúdzje yn dit tiidrek wie
sûnder mis Von Richthofen. Yn 1840 ferskynden twa standertwurken fan
syn hân, dy’t no, nei mear as oardelieu, noch altiten grut respekt ôftwinge:
de mânske boarneútjefte Friesische Rechtsquellen en it grutte Altfriesische(s)
Wörterbuch. Von Richthofen (1811-1888) wie ôfgryslike goed kwalifisearre:
hy hat earst rjochten studearre yn Breslau, dêrnei hat er him yn Berlyn
útlein op ‘e rjochtsskiednis by de beide bêste rjochtshistoarisy fan dy
tiid, Von Savigny en Eichhorn, en ta beslút hat er yn Göttingen ek noch
in filologyske oplieding krige fan Grimm, de bêste germanist dy’t der
doe te finen wie. Ek al die Von Richthofen mei syn beide publikaasjes
út 1840 typysk it wurk fan in filolooch, hy wie dochs earst en meast
rjochtshistoarikus. Yn feite wienen boarneútjefte en wurdboek foar him
net mear as foarstúdzjes fan wat syn haadwurk wurde moast: in grutte
Fryske rjochtsskiednis. Yn dat wurk, dêr’t pas mear as fjirtich jier letter de
earste dielen fan ferskine soenen, is er úteinlik hingjen bleaun.
Sûnt 1880 wienen it de filologen, en wol út de skoalle fan de
‘Junggrammatiker’, dy’t op it Aldfryske mêd foar master opsloegen:
earst Siebs en Buitenrust Hettema, troch Miedema typearre as de twa
paadwizers fan de Fryske filology, folge troch de al neamde Van Helten
en letter troch Steller en benammen Sipma, lektor Frysk yn Grins fan
1930 oant 1942. Sipma kaam net allinnich sels op ‘e lappen mei in rige
diplomatyske tekstútjeften, mar it wie ek foaral oan him te tankjen dat
der yn Grins tusken 1937 en 1949 mar leafst sân dissertaasjes op it mêd
fan de Aldfryske filology, stik foar stik edysjes fan rjochtsboarnen mei
kommintaar, ferdigene waarden. Men soe hast sprekke kinne fan in
‘altfriesischer Wasserfall’. In filologyske wetterfal, wol te ferstean.
Ien fan dy sân proefskriften wie fan Brouwer, dy’t fuortdaalk nei syn
promoasje yn 1941 ta earste heechlearaar Fryske taal- en letterkunde
yn Grins beneamd waard. Brouwer syn dissertaasje wie in útjefte mei
kommintaar fan in Aldfrysk rjochtsboek mei gâns ûntlieningen oan it
kanonike en it Romeinske rjocht. 6 Dat wie in ûnderwerp dat eins net sa
bêst by de filolooch Brouwer paste, want dêr wie frijwat rjochtshistoaryske
kennisse foar nedich, en dêr hie Brouwer wol oan. Nei de oarloch sette it
Frysk Ynstitút yn Grins ûnder syn lieding in stevich aksint op ‘e útjefte
fan Aldfryske teksten en de leksikografy fan it Aldfrysk, typysk filologyske
6 Brouwer, Thet Autentica riocht.
46 PHILOLOGIA FRISICA

saken. 7 Brouwer hie lykwols skerp foar it ferstân dat er dêr net filologen,
mar juristen foar oanlûke moast. ‘(I)n die Oudfriese rechtsteksten voelde
hij zich niet veilig genoeg’, soe de yn it begjin al neamde Gerbenzon
dêr folle letter fan sizze. 8 Yn 1947 wist Brouwer dyselde Gerbenzon
nei it Frysk Ynstitút ta te heljen. Gerbenzon hie yn Grins njonken syn
juridyske oplieding mei rjochtshistoaryske spesjalisaasje by Immink, de
heechlearaar ‘oud-vaderlands recht’, ek noch in deeglike ynlieding yn de
Aldfryske filology krige fan Sipma en Brouwer. In pear jier letter koe oan
it Frysk Ynstitút ek noch in plakje ynrjochte wurde foar in twadde jurist
mei rjochtshistoaryske niget: Oosterhout.
Gerbenzon en Oosterhout ha har beide fertsjinstlik makke mei it
besoargjen fan tekstútjeften, mei typysk filologysk wurk dus. Gerbenzon
promovearre lykwols by syn âlde learmaster Immink, en dus op in
rjochtshistoarysk ûnderwerp, net in tekstútjefte mei kommintaar,
mar in wiidweidich en tagelyk djipdollend ûndersyk nei it romanokanonistyske
Aldfryske rjochtsboek Excerpta Legum (1956). 9 Gerbenzon hie
as rjochtshistoarikus sa’n goede reputaasje dat er yn 1964 beneamd waard
yn de juridyske fakulteit fan de Grinzer Ryksuniversiteit as persoanlik
heechlearaar yn it Aldfryske rjocht en it kanonike rjocht, syn twadde
spesjalisme, en nei Immink syn dea yn 1965 ek yn de elemintêre útwindige
Nederlânske rjochtsskiednis. Yn de achttjin jier fan syn heechlearaarskip
hat er ien promovendus hân mei in dissertaasje op it mêd fan it Aldfryske
rjocht. Dat wie Algra (1966), dy’t eins ek noch by Immink promovearje sild
hie. 10 Wol kin noch neamd wurde dat Gerbenzon yn 1974 ko-promotor
west hat fan de filolooch Meijering, de ‘angry young man’ fan de frisistyk
út it begjin fan dizze lêzing.
It wie de bedoeling dat ek Oosterhout by Gerbenzon promovearje soe
op in rjochtshistoarysk ûnderwerp, te witten de rjochtsprosedueres yn
de Snitser Recesboeken. Oosterhout ferstoar lykwols yn 1970, doe’t syn
proefskrift noch skreaun wurde moast. In pear jier letter waard op it
Frysk Ynstitút dochs wer in plakje ynromme foar in jurist en noch wol ien
dy’t ek yn de âldgermanistysk ôfstudearre wie: Martina Tragter-Schubert.
Nei in jier (1975-1976) gie hja lykwols oer nei it Juridysk Ynstitút, dêr’t se
7 Ferl. Feitsma, Oud en nieuw, 15.
8 Faber en Heirbaut, ‘Rechtshistorici’, 10, 12.
9 Gerbenzon, Excerpta Legum.
10 Algra, Ein. Immink hat mar twa promovendi hân. De oare wie Klaas de Vries (1955), de
lettere wittenskiplik direkteur fan de Fryske Akademy. Dy syn dissertaasje gie lykwols
net oer it ûnderwerp op it mêd fan it Aldfryske rjocht. Wol is er de auteur fan it haadstik
oer rjochtsskiednis yn it hânboek oer de Fryske skiednis út 1968: De Vries, ‘That is
riucht...’. Sjoch oer Immink: BWN III, 286-288.
47

etter te plak wie. Hja hie in promoasjeûnderwerp dat lei op it mêd fan
it Aldfryske famyljerjocht. Lykwols, al rillegau heakke se ôf om dêrnei
karjêre te meitsjen by de rjochterlike macht.
Brouwer syn opfolger, Buma, dy’t yn 1949 it lêste proefskrift fan de hjirfoar
neamde ‘altfriesische Wasserfall’ ôflevere hie, hat him letter set ta in útjefte
fan yn prinsipe alle Aldfryske rjochtshânskriften mei Dútske oersetting
foar ‘in breder publyk’. 11 Dat die er net allinnich, mar yn ‘e mande mei
in foaroansteand Dútsk rjochtshistoarikus, Ebel, dy’t ferbûn wie oan de
universiteit fan Göttingen. Fan de oankundige acht dielen binne tusken
1963 en 1977 seis ferskynd. Benammen Algra hie frijwat krityk: der soe te
min ôfstân nommen wêze fan de wurdferklearringen fan Van Helten. 12 Dy
krityk waard, sa’t wy hjirboppe sjoen ha, op ‘e stúdzjekonferinsje fan 1969
troch Gerbenzon oernommen.
Nei Gerbenzon syn ôfgean yn 1982 hanthavene de juridyske fakulteit yn
Grins it byfak ‘Oudfries recht’. Dat waard no tabetroud oan syn learlinge
Dieneke Hempenius-van Dijk. Dy lei har lykwols net út op it midsieuske
Aldfryske rjocht, mar op it Fryske en Grinslanner rjocht fan benammen
de 17de en 18de ieu. 13 Har oanstelling hâldt op yn 2009 en dêrmei ferdwynt
lang om let ek it oant no ta troch har noch fersoarge byfak.
Yn 2001 like der yn Grins dochs wer in nije kandidaat mei niget oan
it Aldfryske rjocht fûn te wêzen. Doe waard nammentlik Monique
Smit, dy’t tagelyk mediévistysk en rjochten studearre hie, 14 beneamd ta
assistint yn oplieding oan it Frysk Ynstitút mei as ûndersyksûnderwerp:
Ommelanner erfrjocht (1250-1600). Lykwols, doe’t it oangean soe, loek hja
har werom, om’t in baan bûten de wittenskip ek har mear perspektiven
like te bieden.
Yn Nederlân is fanâlds de Universiteit fan Leiden it sintrum fan de stúdzje
fan it ‘oud-vaderlands recht’. Dat is benammen te tankjen oan Fockema
Andreae, dy’t yn 1877 oansteld waard ta heechlearaar op dat fakgebiet,
yn itselde jier dat dat juridysk spesjalisme yn it Akademysk Statút as
akademysk learfak talitten wie. Hy soe mar leafst 37 jier oanbliuwe en hat
11 Buma en Ebel, Das Rüstringer Recht, 5.
12 Algra, besprek fan Buma en Ebel, Das Brokmer Recht, 605. Letter hat Algra him folle
ôfwizender útsprutsen: “Als rechtshistoricus kan ik mij niet tevreden stellen met een
vertaling die weliswaar een logische zin geeft, maar waarvan de rechtshistorische zin
duister is”: Algra, Oudfries recht, 15.
13 In foar de Fryske rjochtsskiednis fan nei 1500 wichtige publikaasje fan har hân is:
Hempenius-van Dijk, Procesgids.
14 Har doktoraalskripsje (foar beide stúdzjes) is: Smit, Het Hunsingoër Overrecht. In netjuridyske
doktoraalskripsje út Nijmegen dy’t hjirre ek neamd wurde kin, is: Bary, Aspekten.
48 PHILOLOGIA FRISICA

gâns ynfloed útoefene. 15 Fockema Andreae wie in Fries, 16 dy’t ek grutte
belangstelling hie foar it Aldfryske rjocht. 17 Yn 1921, ûnder syn opfolger
De Blécourt (1917-1939), waard ‘oud-vaderlands recht’ in ferplichte
ûnderdiel fan de kandidaatsstúdzje rjochten, wylst it boppedat as frij fak
fan it doktoraal eksamen keazen wurde koe. De Blécourt, in Grinslanner
fan komôf, 18 joech ek rejaal omtinken oan it Aldfryske rjocht. Sa naam
er yn it earste diel (1924) fan de Bewijsstukken by syn earder ferskynd Kort
begrip van het oud-vaderlandsch burgerlijk recht, dat benammen yn Leiden
sels lange tiid it learboek by útstek op dat mêd west hat, ek ûnderskate
fragminten op fan Aldfryske rjochtsteksten (dêrnjonken ek inkelde
Aldfryske oarkonden). 19 Ien en oar wie sels de oanlieding ta it útbringen
fan in yn earste opslach foar juristen ornearre Aldfrysk hânwurdboekje,
dat in foaropwurd fan De Blécourt meikrige. 20
De Blécourt hat ien promovendus mei in Aldfrysk ûnderwerp hân: Van
Oosten, lyksa in Grinslanner (1938). 21 Dy gie lykwols net fierder yn de
wittenskip, mar makke karjêre by de rjochterlike macht (hy soe it bringe
ta prokureur-generaal by de Hege Rie yn Den Haach). Wol binne der noch
inkelde wichtige artikels op it mêd fan de Aldfryske rjochtsskiednis út
syn pinne floeid. 22
Nei de oarloch wie Fischer de heechlearaar ‘oud-vaderlands recht’ yn
Leiden (1946-1964). 23 Doe’t yn 1952 Fokkema as bysûnder heechlearaar
15 Sjoch oer him: BWN III, 7-8.
16 Wumkes hat him sels opnommen yn syn ‘List fan wirkers en striders nei 1900’: Wumkes,
Bodders, 700.
17 Fockema Andreae hat boppedat as earste it Frysk as wittenskipstaal brûkt yn in
publikaasje út 1903 oer de Aldfryske dedeth en dat noch wol yn in feestbondel foar in net-
Fryske kollega-heechlearaar út Leiden: Fockema Andreae, ‘Dedeth’. Sjoch ek: Feitsma, ‘It
Frysk as wittenskipstael’.
18 Sjoch oer him: BWN III, 50-52. Hy hie ek grutte belangstelling foar it Grinslanner
dialekt.
19 De Blécourt, Bewijsstukken, I, 65-250 (hjirby ek gâns stikken fan nei 1500). Yn 1933-
1938 ferskynde in learboek foar studinten ‘oud-vaderlands recht’ fan de hân fan in
heechlearaar oan de Katholieke Universiteit fan Nijmegen. Dêryn wurdt folle minder,
mar dochs ek noch frij rejaal omtinken jûn oan de Aldfryske rjochtsboarnen: Vn der
Heijden, Aanteekeningen, II, 20-29.
20 Nauta, Oudfriesche woordenlijst.
21 Van Oosten, De ambtshalve vervolging.
22 Sjoch Bremmer, A bibliographical guide.
23 Sjoch oer him: BWN II, 156-157. Fan syn hân ferskynde yn 1950 in besprek fan ferskate
publikaasjes fan Aldfryske rjochtsboarnen: Fischer, ‘Nieuwe uitgaven’. Dêrút it folgjende
sitaat (480): “Op het gebied van de uitgave der oud-Friese rechtsbronnen hebben dus
tegenwoordig de philologen de leiding; van die taalkundige editie kunnen echter
de rechtshistorici veel profijt trekken, al hadden zij gaarne gezien, dat (…) met hun
belangen wat meer rekening was gehouden!”.
49

Frysk oan de Leidske universiteit talitten waard (hy hie dêr trije jier
earder al syn yntree dien as privaatdosint), kaam it ta in goed oparbeidzjen
tusken Fischer en Fokkema. Lêstneamde bea in kolleezje ‘Lezen van
Oudfriese rechtsteksten’ oan, dat spesjaal ornearre wie foar juridyske
studinten. Fischer joech syn studinten it advys om dat te folgjen en
plichte ek sels by dat kolleezje oan te skowen. Goed fan pas kaam no de
yn 1950 by Brill yn Leiden mei troch Fokkema útjûne lytse karlêzing fan
Aldfryske teksten. 24 Earst skine der noch wol aardich wat dielnimmers
oan Fokkema syn kolleezje west te hawwen, letter wienen de tallen lyts. 25
Nei 1965 bea Fokkema syn opfolger Galama lyksa in kolleezje Aldfrysk
foar juristen oan. Dêr kamen sa’t it liket earst flinke tallen studinten op
ôf, 26 mar letter wie it in saak fan mar inkelden, frijwol altiten studinten fan
Frysk komôf. 27 Ien en oar hong ek gear mei it feit dat ein jierren sechstich
it fak ‘oud-vaderlands recht’ as ferplichte ûnderdiel fan de rjochtestúdzje
skrast waard. Sa is ek yn Leiden de saak deablet. 28
Oan de Universiteit fan Utert fersoarge de bysûnder heechlearaar Frysk
Miedema, dy’t yn 1966 mei syn wurk úteinsette (hy wie ek de organisator
fan de yn it begjin neamde stúdzjekonferinsje fan 1969), in skoftlang in
kolleezje, titele ‘Oudfriese rechtsbronnen’, foar juridyske studinten. 29
Wa’t dêr oan meidien hie, krige op it tentamen ‘Oudvaderlands recht’ ek
fragen oer Aldfrysk rjocht. Yn 1972 kaam in ein oan dat kolleezje, mar
dêrnei joech in meiwurker fan it Rechtshistorisch Instituut, mr. dr. L.W.
Rosdorff, noch in tal jierren it fak Aldfrysk rjocht. Uteinlik bleau ek yn
Utert lykwols fan dat alles neat oer.
Te neamen falt fierders noch dat yn 1921 de heechlearaar rjochtsskiednis
oan de Gemeenteuniversiteit fan Amsterdam, Van Apeldoorn, in oraasje
hâlden hat oer in ûnderwerp op it mêd fan it Aldfryske rjocht. 30 Fierders
hat er him dêr ek noch wol ris mei dwaande hâlden, 31 mar hy hat gjin
24 Brouwer e.a., Specimina.
25 Freonlike meidieling fan prof. dr. A.H. Huussen, dy’t yn it stúdzjejier 1961-1962 it
kolleezje folge hat. Huussen hat it oer trije of fjouwer meistudinten.
26 Breuker, ‘Egidius Gerardus Antonius Galama’, 84. Galama wie ek bysûnder heechlearaar
Frysk oan de Universiteit fan Amsterdam, dêr’t er lyksa in kolleezje Aldfrysk foar juristen
oanbea.
27 Freonlike meidieling fan mr. K. Rotschaeffer, dy’t it kolleezje fiif jier lang folge hat.
28 Wol kaam fanút Leiden folle letter, ûnder Galama syn opfolger Breuker, noch in edysje
ta stân fan in Aldfryske rjochtstekst, mar dêr ha gjin Leidske juristen oan meiwurke:
Breuker (red), Landrecht.
29 Miedema, Fries en Nederlands, 65-66.
30 Van Apeldoorn, Ontbindende en samenbindende krachten. Sjoch oer him: BWN VI, 3-6.
31 Sjoch Bremmer, A bibliographical guide.
50 PHILOLOGIA FRISICA

studinten opkweekt mei niget oan dat terrein fan stúdzje. 32
Dan bliuwt noch ien namme oer: Immink syn learling Algra. Dy hat
heechlearaar west yn Utert, lykwols net yn de rjochtsskiednis, mar yn
de ynlieding ta de rjochtswittenskip. Yn it bysûnder nei syn emeritaat
yn 1992 hat er him wer útlein op ‘e stúdzje fan it Aldfryske rjocht, wat
gâns publikaasjes opsmiten hat, mei as hichtepunt in mânske Aldfryske
rjochtsskiednis, dy’t – en dat is wat bysûnders – spesjaal ornearre
is foar filologen. 33 Algra gie der sa’t it liket fan út dat der nei him gjin
rjochtshistoarisy mear wêze soenen dy’t thús wienen yn it Aldfryske rjocht,
en dat er syn eigen kennisse dêrom trochjaan moast oan de taalkundigen
dy’t har mei it Aldfrysk dwaande hâlden. Yn 2002 is er ferstoarn en sa is
ek dizze tried ôfbrutsen.
Yn it Dútske taalgebiet is lyksa net folle oerbleaun fan de earder dochs
sa opfallende belangstelling dêr foar it Aldfryske rjocht. Oant yn de
earste desennia fan de 20ste ieu joegen ferneamde rjochtshistoarisy as
Heck en His noch wol gâns omtinken oan de Aldfryske rjochtsboarnen.
Beide publisearren, resp. yn 1894 en 1901, grutte monografyen oer in
Aldfrysk ûnderwerp. 34 Nei likernôch 1930 hat it Aldfryske rjocht yn it
Dútske taalgebiet lykwols net mear echt objekt fan stúdzje west. Op ‘e
stúdzjekonferinsje fan 1969 neamde Gerbenzon allinnich Ebel as ien dy’t
yn Dútslân goed op ‘e hichte wie mei it Aldfryske rjocht. 35 Nei dy syn dea yn
1980 hat inkeld Köbler, heechlearaar rjochtsskiednis oan de universiteit
fan Innsbruck, wol ris wat op it Aldfryske mêd út ‘e wei set, mar folle fan
belang hat dat net opsmiten. 36
32 Oan de Vrije Universiteit yn Amsterdam is ien kear in dissertaasje op it mêd fan it
Aldfryske (en it lettere Fryske) rjocht ferdigene, mar doe wie Van Apeldoorn al gjin
heechlearaar mear: Winsemius, De historische ontwikkeling. Winsemius wie advokaat, mar
hat ek nei syn promoasje noch wol oer Aldfryske rjochtsskiednis publisearre. Sjoch
Bremmer, A bibliographical guide.
33 Algra, Oudfries recht. Algra is ek de skriuwer fan de haadstikken oer (Ald)frysk rjocht
yn de Encyclopedie van Friesland (de ynliedende paragraaf is fan Gerbenzon) en yn it
Handbuch des Friesischen: Gerbenzon en Algra, ‘Oudfries recht’; Algra, ‘Grundzüge’.
34 Heck, Die altfriesische Gerichtsverfassung; His, Das Strafrecht. His is ek de skriuwer fan it haadstik
oer Aldfrysk rjocht yn Borchling en Muuss (red.), Die Friesen: His, ‘Das friesische Recht’.
35 In moai blyk dêrfan is syn artikel oer de ‘rjochtskeunst’ fan de Friezen: ‘Etwas von der
Rechtskunst’.
36 Sjoch Bremmer, A bibliographical guide. Köbler is ek de skriuwer fan de lemma’s oer
Frysk rjocht yn it gesachhawwende Lexikon des Mittelalters en de twadde edysje fan it
Handwörterbuch zur deutschen Rechtsgeschichte: Köbler, ‘Friesisches Recht’. In benammen
op âldere literatuer basearre haadstik oer Frysk rjocht is te finen yn Kroeschell, recht
unde unrecht, 155-172. Neamd moat ek noch wurde: Siems, Studien, in Münchener
‘Habilitationsschrift’, dêr’t de auteur yn 1982 de Halbertsmapriis fan de provinsje
Fryslân foar takend is.
51

3. Bliuwend ferlet fan rjochtshistoaryske ekspertize
Yn it foargeande ha ik sjen litten dat der op dit stuit neist Gerbenzon, dy’t
ûnderwilens 88 jier is, 37 gjin juristen mear binne dy’t har yn it Aldfryske
rjocht spesjalisearre ha. Dêrom is no oan my, gjin jurist, mar histoarikus, 38
de taak tafallen om hjirre it rjochtshistoaryske belang fan it ûndersyk fan
it Aldfrysk ta te ljochtsjen.
Om te begjinnen slút ik my oan by Gerbenzon syn opmerking op ‘e
stúdzjekonferinsje fan 1969 dat de stúdzje fan it Aldfrysk rjocht ek bûten
it strikt-Fryske kader fan belang wêze kin. 39 Ik bin it ek mei him iens dat
by de ynterpretaasje fan Aldfryske rjochtsteksten de ynbring fan juristen
net mist wurde kin. Yn dat ferbân wol ik graach wize op in útspraak fan
Algra yn in lêzing op ditselde filologekongres, mar dan wol fan tolve jier
lyn, nammentlik dat “nagenoeg elke Oudfriese tekst gebruikt kan worden
om het belang van rechtshistorisch inzicht bij het vertalen van Oudfriese
teksten aan te tonen”. 40 Ik ha dat sels ek ûnderfûn by it oersetten fan de
Aldfryske rjochtsteksten foar it boek Asega, is het dingtijd?, dêr’t ik de help
by frege en krige ha fan rjochtshistoarika Dieneke Hempenius-van Dijk
(en op ‘e eftergrûn ek noch fan Gerbenzon). 41
In momintopname fan de stân fan saken hoech ik nei it hjirboppe
presintearre histoarysk oersjoch wol net mear te jaan. Allikemin jou ik
in brede opsomming fan rjochtshistoaryske desiderata. Wol konstatearje
ik dat der sûnt de stúdzjekonferinsje fan 1969 frijwat út ‘e wei set is op
it mêd fan de stúdzje fan de net-Frysktalige Ommelanner rjochtsteksten
en dat de boetetaksen ûnderwilens yngeand ûndersocht binne, al is it
ek net troch juristen. 42 Dêrmei is foldien oan twa fan de desiderata dy’t
Gerbenzon fjirtich jier lyn nei foaren brocht hat. Wêr’t ik it àl oer ha wol,
is in saak dêr’t Gerbenzon ek al op wiisd hat, al wie de tastân yn 1969
minder dramatysk as no, nammentlik dat der gjin ‘Nachwuchs’ is fan
rjochtshistoarisy mei niget oan it Aldfryske rjocht.
Dat is fanút de frisistyk wei besjoen om mear as ien reden in minne boel. Yn
it foarste plak moat der noch hiel wat flyt dien wurde op ‘e ynterpretaasje
fan it almeast út rjochtsteksten besteande Aldfryske tekstcorpus, dêr’t
– sa’t Algra as lêste dúdlik makke hat – rjochtshistoaryske ekspertize út
noch yn net by mist wurde kin. Dan moatte der noch altiten Aldfryske
teksten útjûn en oerset wurde. Twa dêrfan, Druk en noch mear Codex
37 Hy is net folle letter, op 2 septimber 2009, ferstoarn.
38 Algra tsjut my yn Oudfries recht, 14, – grif by fersin – oan as jurist.
39 Ferl. ek: Immink, ‘Remarques’.
40 Algra, ‘Enkele Oudfriese rechtstermen’, 9.
41 Vries (m.m.v. Hempenius-van Dijk), Asega.
42 Johnston, Codex Hummercensis; Sytsema, De 17 Keuren; Nijdam, Lichaam.
52 PHILOLOGIA FRISICA

Roorda, ha foar de net-juridyske tekstútjouwer it bykommende probleem
dat dêr, lykas ek yn Codex Aysma, 43 gâns Latynske glossen yn steane, dy’t
nei it kanonike en Romeinske rjocht ferwize. De needsaak fan op syn
alderminst assistinsje fan rjochtshistoaryske kant is yn sokke gefallen
fansels evidint.
Dy rjochtshistoaryske ekspertize is ek in conditio sine qua non foar de
leksikografy fan it Aldfrysk. Want sels nei it ferskinen fan it Aldfrysk
hânwurdboek fan Hofmann en Popkema 44 is de leksikografy fan it Aldfrysk
in fjild dêr’t noch fierder op wurke wurde moat. Dat hânwurdboek is
ommers net as einprodukt fan de Aldfryske leksikografy bedoeld. Wat
noch mist, is de slútstien, in grut Aldfrysk wurdboek. Hjirby kin men ek
wer net om it feit hinne dat it Aldfryske tekstcorpus foar it grutste part út
rjochtsteksten bestiet.
Fan grut belang foar de Aldfryske leksikografy is en bliuwt in yngeand
ûndersyk fan de rjochtsterminology, by útstek in ûndernimmen op
it snijpunt fan filology en rjochtsskiednis. 45 Iksels bin al in skoftlang
dwaande mei in ûndersyk nei wat ik oantsjut as ‘juridyske wurdfjilden’.
Ik seach en sjoch dat as foarwurk foar it grut Aldfrysk wurdboek en ek
foar it Deutsche(s) Rechtswörterbuch. 46 By dat wurk is my dúdlik wurden
dat der ek noch altiten hiaten binne yn it rjochtshistoaryske ûndersyk
fan it Aldfryske rjocht. Sa kaam ik by de bewurking fan de terminology
fan it âldere prosesrjocht ta de ûntdekking dat dat prosesrjocht troch
de rjochtshistoarisy amper ûndersocht is. 47 Der is dus sa’t it liket foar
rjochtshistoarisy noch wurk genôch op it mêd fan it Aldfryske rjocht. 48 Mar
ek as alle Aldfryske rjochtsteksten útjûn binne en it Aldfrysk leksikografysk
optimaal ûntsletten is, ynklusyf dy faak lestige rjochtsterminology,
bliuwe de Aldfryske rjochtsteksten foar rjochtshistoarisy in belangryk en
ynteressant objekt fan stúdzje.
Moat der fanút de ynstellingen dêr’t de frisistyk bedreaun wurdt (dêrby
ynbegrepen de Fryske Akademy), prikken yn it wurk steld wurde om
wer ien of mear spesjalisten op it mêd fan de Aldfryske rjochtsskiednis
opkweekt te krijen? Soks is fansels min te stjoeren. Boppedat hat it fak
rjochtsskiednis it, noch mear as fjirtich jier lyn, sels al dreech genôch om
43 Fan Codex Aysma is ûnderwilens in útjefte mei treflike oersetting ferskynd: Buma,
Gerbenzon en Tragter-Schubert (ed.), Codex Aysma.
44 Hofmann en Popkema, Handwörterbuch.
45 Ferl. Munske, Der germanische Rechtswortschatz, 7.
46 Vries, ‘The importance’.
47 Vries, ‘HerBendix’, 429.
48 Nijdam hat oanjûn dat er him yn syn takomstich ûndersyk konsintrearje wol op it
Aldfryske erfrjocht.
53

oan ‘Nachwuchs’ te kommen. Sterker noch, it rjochtshistoarysk ûnderwiis
oan de juridyske fakulteiten wurdt troch ferskillende ûntwikkelingen
bedrige, sa’t de tsjintwurdige heechlearaar rjochtsskiednis oan de
Universiteit fan Amsterdam, Cappon, in pear jier lyn op heldere wize
nei foaren brocht hat. 49 Troch op frisistyske ynstituten foar wurk op it
Aldfryske mêd ek wer juristen oan te stellen, soe der yn alle gefallen foar
rjochtshistoarisy wer in lyts stikje mear karjêreperspektyf ta stân brocht
wurde kinne. Ta heil fan de Aldfrisistyk!
> Literatuer
N.E. Algra, Ein. Enkele rechtshistorische aspecten van de grondeigendom in
Westerlauwers Friesland (Groningen 1966).
N.E. Algra, besprek fan W.J. Buma en W. Ebel, Das Brokmer Recht
(Altfriesische Rechtsquellen 2, Göttingen 1965), Tijdschrift voor
Rechtsgeschiedenis 36 (1968) 599-611.
N.E. Algra, ‘Enkele Oudfriese rechtstermen rechtshistorisch belicht’, yn:
Philologia Frisica anno 1996 (Ljouwer 1998) 9-40.
N.E. Algra, Oudfries recht 800-1256 (Ljouwert 2000).
N.E. Algra, ‘Grundzüge des friesischen Rechts im Mittelalter’, yn: H.H.
Munske e.a. (red.), Handbuch des Friesischen Handbook of Frisian Studies
(Tübingen 2001) 555-570.
L.J. van Apeldoorn, Ontbindende en samenbindende krachten in het Friesche
rechtsleven der Middeleeuwen (Leeuwarden 1921).
E.H. Bary, Aspekten van de zeend. Een studie van de kerkelijke strafrechtspraak
tussen Vlie en Weser, inzonderheid van het westerlauwers zeendrecht, tegen
de achtergrond van haar ontwikkeling tijdens de Karolingische renaissance
(doctoraalscriptie kerkgeschiedenis, Katholieke Universiteit
Nijmegen, 1974).
A.S. de Blécourt, Bewijsstukken behoorende bij het Kort begrip van het oudvaderlandsch
burgerlijk recht, 2 dln. (Groningen-Den Haag 1924-1926).
R.H. Bremmer Jr., A bibliographical guide to Old Frisian studies (Odense 1992).
Ph.H. Breuker (red.), Landrecht der Vriesne: tekstuitgave en commentaar
(Leeuwarden 1996).
Ph.H. Breuker, ‘Egidius Gerardus Antonius Galama’, yn: Jaarboek van de
Maatschappij der Nederlandse Letterkunde te Leiden 2003-2004 (Leiden
2005) 76-88.
J. Brouwer, Thet Autentica riocht. Met inleiding, glossen, commentaar en
woordenlijst (Assen 1941).
49 Cappon, ‘Heeft de rechtsgeschiedenis’.
54 PHILOLOGIA FRISICA

J.H. Brouwer, K. Fokkema, G. Gosses en J. Hoekstra, Specimina linguae
Frisiae veteris (Leiden 1950).
W.J. Buma en W. Ebel (ed.), Das Rüstringer Recht. Altfriesische Rechtsquellen
1 (Göttingen 1963).
W.J. Buma, P. Gerbenzon en M. Tragter-Schubert (ed.), Codex Aysma. Die
altfriesischen Texte (Assen-Maastricht 1993).
BWN: Biografisch Woordenboek van Nederland, 6 dln. (’s-Gravenhage-
Amsterdam 1979-2008). Ek digitaal beskikber: http://www.inghist.nl/
Onderzoek/Projecten/BWN.
C.M. Cappon, ‘Heeft de rechtsgeschiedenis nog toekomst?’, Pro Memorie.
Bijdragen tot de rechtsgeschiedenis der Nederlanden 5 (2003) 177-180.
W. Ebel, ‘Etwas von der Rechtskunst der Friesen’, yn: idem,
Rechtsgeschichtliches aus Niederdeutschland (Göttingen 1978) 1-18.
S. Faber en D. Heirbaut, ‘Rechtshistorici uit de Lage Landen: Interview
met P. Gerbenzon’, Pro Memorie. Bijdragen tot de rechtsgeschiedenis der
Nederlanden 3 (2001) 3-18.
A. Feitsma, ‘It Frysk as wittenskipstael’, yn: Fryslân Oerein! Bernlef
Lustrumnûmer (okt. 1965) 58-67.
A. Feitsma, Oud en nieuw in de Frisistiek (Ljouwert/Leeuwarden 1993).
H.F.W.D. Fischer, ‘Nieuwe uitgaven van oud-Friese rechtsbronnen’,
Tijdschrift voor Rechtsgeschiedenis 18 (1950) 477-480.
S.J. Fockema Andreae, ‘Dedeth, dedjuramentum’, yn: Album Kern. Opstellen
geschreven ter eere van Dr. H. Kern (Leiden 1903) 161-163.
P. Gerbenzon, Excerpta Legum. Onderzoekingen betreffende enkele Friese
rechtsboeken uit de vijftiende eeuw (Groningen-Djakarta 1956).
P. Gerbenzon, ‘De studie van de Oudfriese rechtsliteratuur’, yn: H.T.J.
Miedema (red.), De studie van de Friese taal- en letterkunde aan de
Nederlandse universiteiten nu en in de toekomst. Verslag der Utrechtse
Studieconferentie van 29 maart 1969 (Utrecht 1969) 35-37.
P. Gerbenzon en N.E. Algra, ‘Het Friese recht tot 1795’, yn: J.H. Brouwer
(red.), Encyclopedie van Friesland (Amsterdam-Brussel 1958) 35-39.
Ph. Heck, Die altfriesische Gerichtsverfassung (Weimar 1894).
E.J.J. van der Heijden, Aanteekeningen bij de geschiedenis van het oude
vaderlandsche recht, 2 dln. (Nijmegen-Utrecht 1933-1938).
W.L. van Helten, Zur lexicologie des altwestfriesischen (Amsterdam 1896).
W.L. van Helten, Zur lexicologie des altostfriesischen (Amsterdam 1907).
B.S. Hempenius-van Dijk, Procesgids Hof van Friesland (Hilversum 2004).
R. His, Das Strafrecht der Friesen im Mittelalter (Leipzig 1901).
R. His, ‘Das friesische Recht’, yn: C. Borchling en R. Muuss (red.), Die
Friesen (Breslau 1931) 108-120.
D. Hofmann en A.T. Popkema, Altfriesisches Handwörterbuch (Heidelberg
2008).
55

P.W.A. Immink, ‘Remarques générales sur l’importance de l’ancien droit
frison dans le cadre de l’histoire du droit occidental’, Revue du Nord 38
(1956) 179-183.
Th.S.B. Johnston, Codex Hummercensis (Groningen, UB, PEIP 12). An Old
Frisian legal manuscript in Low Saxon guise (Leeuwarden 1998).
G. Köbler, ‘Friesisches Recht’, yn: Lexikon des Mittelalters, Bd. IV (München-
Zürich 1989) 978-979.
G. Köbler, ‘Friesisches Recht’, yn: Handwörterbuch zur deutschen
Rechtsgeschichte, 2. Aufl., Bd. I (Berlin 2008) 1850-1854.
K. Kroeschell, recht unde unrecht der sassen. Rechtsgeschichte Niedersachsens
(Göttingen 2005).
H.D. Meijering, ‘De studie van het Oudfries’, yn: H.T.J. Miedema (red.), De
studie van de Friese taal- en letterkunde aan de Nederlandse universiteiten nu
en in de toekomst. Verslag der Utrechtse Studieconferentie van 29 maart 1969
(Utrecht 1969) 28-34.
H.T.J. Miedema, Paedwizers fan de Fryske filology. Th. Siebs (1862-1941), F.
Buitenrust Hettema (1862-1922) en de Fryske filology tusken 1880 en 1940
(Ljouwert/Leeuwarden 1961).
H.T.J. Miedema (red.), De studie van de Friese taal- en letterkunde aan de
Nederlandse universiteiten nu en in de toekomst. Verslag der Utrechtse
Studieconferentie van 29 maart 1969 (Utrecht 1969).
H.T.J. Miedema, Fries en Nederlands in Leeuwarden, Groningen en Utrecht.
Bijdragen tot de taalgeschiedenis van Nederland en van Friesland in het
bijzonder. Met gegevens over onderzoek en onderwijs, studenten en bibliografie
(De Bilt 1987).
H.H. Munske, Der germanische Rechtswortschatz im Bereich der Missetaten.
Philologische und sprachgeographische Untersuchungen, Bd. I: Die
Terminologie der älteren westgermanischen Rechtsquellen (Berlin-New York
1973).
G.A. Nauta, Oudfriesche woordenlijst (Haarlem 1926).
J.A. Nijdam, Lichaam, eer en recht in middeleeuws Friesland. Een studie naar de
Oudfriese boeteregisters (Hilversum 2008).
M.S. van Oosten, De ambtshalve vervolging naar oud-Friesch recht (Leiden
1938).
H. Siems, Studien zur Lex Frisionum (Ebelsbach 1980).
M.Y. Smit, Het Hunsingoër Overrecht (doctoraalscriptie mediaevistiek en
rechtsgeleerdheid, Rijksuniversiteit Groningen, 1998).
J. Sytsema, De 17 Keuren en de 24 Landrechten in de Ommelander
rechtshandschriften (Amsterdam 1998).
K. de Vries, ‘That is riucht...’, yn: J.J. Kalma, J.J. Spahr van der Hoek en K.
de Vries (red.), Geschiedenis van Friesland (Drachten 1968) 165-181.
56 PHILOLOGIA FRISICA

O. Vries, ‘The importance of legal history for Old Frisian lexicography’,
yn: K.H. van Dalen-Oskam e.a. (red.), Dictionaries of medieval Germanic
languages. Selected proceedings of the International Medieval Congress
University of Leeds, 4-7 July 1994 (Turnhout 1997) 135-147.
O. Vries (m.m.v. D. Hempenius-van Dijk), Asega, is het dingtijd? De
hoogtepunten van de Oudfriese tekstoverlevering (Leeuwarden-Utrecht
2007).
O. Vries, ’Her Bendix is wrbeck fonden. Die altfriesische Terminologie im
Bereich des Zivilprozessrechtes’, yn: R.H. Bremmer Jr., S. Laker en O.
Vries (red.), Advances in Old Frisian Philology. Amsterdamer Beiträge
zur älteren Germanistik 64 (Amsterdam-New York 2007) 427-462.
J.P. Winsemius, De historische ontwikkeling van het waterstaatsrecht in
Friesland (Franeker 1947).
G.A. Wumkes, Bodders yn de Fryske striid (Boalsert 1926).
57

Het oudste Oudfries
(Arend Quak, Universiteit van Amsterdam)
1 Inleiding
Zoals misschien bekend zal zijn, wordt er sinds 2000 bij het Instituut
voor Nederlandse Lexicologie in Leiden gewerkt aan een Oudnederlands
woordenboek. Als het goed is zal de bewerking van de lemmata in de loop
van 2009 zijn afgesloten en is het meeste materiaal op 18 mei 2009 on
line gekomen. Bij de samenstelling van dit materiaal is de redactie nogal
voortvarend geweest: al het materiaal voor 1200 is opgenomen met uitzondering
van de persoonsnamen maar mét de plaatsnamen. Het jaartal
1200 is met opzet gekozen, want daardoor sluit het woordenboek nauw
aan bij het ‘Vroegmiddelnederlands woordenboek’ dat het materiaal van
1200 tot 1300 omvat. Als zuidgrens van het Oudnederlands is daarbij de
taalgrens met het Romaans gekozen. Die is immers redelijk duidelijk. De
afgrenzing naar het oosten en noordoosten toe ligt natuurlijk veel moeilijker.
Het verschil tussen Oudnederlands en Oudsaksisch is vanzelfsprekend
gering en zeker bij korte teksten valt nauwelijks uit te maken tot
welke taal men de betreffende tekst moet rekenen. Het feit alleen al dat
in het Oudnederlandse gedeelte van het Corpus Gysseling (CG) teksten
zijn opgenomen die door velen eerder als Oudsaksisch zijn gekwalificeerd,
geeft al aan dat het uiterst moeilijk is om een grens te trekken. De
redactie heeft ervoor gekozen niet al te precies te zijn. We zitten tenslotte
in een periode waarin begrippen als “Oudnederlands” en “Oudsaksisch”
eigenlijk anachronistisch zijn en eerder als overkoepelende aanduidingen
voor een aantal dialecten met gelijksoortige kenmerken dienen. De
‘Hêliand’ is niet opgenomen, maar enkele kleinere teksten wel, met name
zulke – zoals gezegd - die Maurits Gysseling in zijn corpus Oudnederlands
noemt, al is dat eerder vanwege het feit dat het CG het uitgangspunt
vormde dan dat men het volledig eens is met zijn interpretaties. Verder
liet men – min of meer willekeurig - de taalgrens voor een groot deel
laten samenvallen met de staatsgrens tussen Nederland en Duitsland. Alleen
een gebied in Duitsland bij Kleef en Xanten werd ook opgenomen,
zoals ook – op advies van met name Duitse (!) onderzoekers – werd besloten
om de ‘Middelfrankische Rijmbijbel’ (1151-1200), ontstaan in het
grensgebied tussen Neder- en Middelfrankisch in het woordenboek op
te nemen. Er is ook naar gestreefd al het appellatieve materiaal uit de
periode vóór 1200 in het latere Nederlandse en Vlaamse gebied (inclusief
Frans Vlaanderen en een klein stukje Duitsland) te verzamelen, voorzover
het nog herkenbaar is.
58 PHILOLOGIA FRISICA

Het zal duidelijk zijn dat het hier genoemde gebied waaruit de bronnen
voor het woordenboek komen, ook Oudfries – of in een wat meer algemene
term: Noordzeegermaans - materiaal oplevert dat ook als zodanig
gekenmerkt en dus in principe opvraagbaar is Dit zonder dat het in de
bedoeling lag om “expansief ” bezig te zijn. Eerder ging het erom het complete
materiaal, dat vóór 1200 in het nederlands- én friestalig gebied is geattesteerd,
bijeen te brengen, onafhankelijk van de vraag of het nu allemaal
werkelijk “Oudnederlands” is. De Groningse psalmglossen uit de tweede
helft van de 12e eeuw en de meeste runeninscripties (6e-8e eeuw) zijn
natuurlijk Fries en dat wordt ook keurig netjes vermeld. Ook een groot
aantal plaatsnamen langs de kust is eerder Oudfries dan Oudnederlands.
En hier hebben we dan ook te maken met een van de redenen waarom er
geen “taalzeef ” is gebruikt. Bij bepaalde plaatsnamen blijkt uit sommige
overgeleverde vormen dat ze van origine Oudfries zijn, maar tegelijkertijd
dat de overlevering plaats vindt in niet-Friese kloosters die de neiging
hebben de namen aan te passen aan hun eigen dialect. Dat betekent dat
ze ook Oudnederlandse vormen bieden, want de monniken hebben vaak
de Oudfriese vormen omgezet in Oudnederlandse of soms zelfs in Oudhoogduitse
zoals het geval is bij de kloosters Fulda en Lorsch. Dat geldt
bijvoorbeeld voor de plaats Akersloot in Noord-Holland. In het ‘Lexicon
van Nederlandse Toponiemen’ wordt gezegd dat de naam is samengesteld
met onl. slôt resp. ofri. slât met een onbekend eerste element (Künzel e.a.
1988: 59). We vinden als attestaties: Evo de Ekkerslato [1105-20], in Ekerslate
[1105-20], in Ekerslato [ falsum 1125-50], in Ekerslote [1125-30]. Hugo de
Eckersloot [1174], parrochianos de Eckersslote [1175], in Ekkerslote – in Ekkerslato
[12e e.] en Hugoni de Elkerslote [1182-1206]. De meeste attestaties stammen
uit het klooster Egmond in Noord-Holland en lijken de Friese vorm slât
van slôt te bevatten. De vraag is dan, of het eerste deel – waarvan het LNT
dus zegt dat het een onbekend woord is - ook niet gewoon Oudfries is en
het om de Friese vorm e(k)ker (Hofmann-Popkema 2008: 116) van het Oudnederlandse
woord akkar gaat. De wisseling tussen enkele en dubbele
is in dit woord niet uitzonderlijk. Het is hoogstens opvallend dat de Hollandse
schrijvers soms wel het tweede element hebben aangepast aan hun
dialect, maar niet het eerste. Dat hebben ze wel gedaan in het geval van de
naam Franeker die geheel is omgezet: in Fronakre [ falsum ca. 1200],
maar deze attestatie komt dan ook uit Utrecht, dat nu eenmaal verder weg
ligt van het Friese gebied dan het klooster Egmond, zodat de vorm ekker
hier misschien minder vertrouwd was dan in de omgeving van Egmond.
In elk geval zijn zowel de Oudfriese als de Oudnederlandse vormen van
de plaatsnamen van betekenis voor het woordenboek. Het Oudfriese materiaal
omvat zoals gezegd runeninscripties, de Groningse psalmglossen,
wat materiaal in oorkonden en vooral plaatsnamen. Hieronder wordt in-
59

gegaan op een aantal aspecten van dit materiaal en op de problematiek
van de overlevering. Ook zullen er wat mogelijkheden worden aangestipt
die het eventueel voor toekomstig onderzoek biedt.
2 Runen
Als we het Oudfriese materiaal bekijken, komen we een aantal bekende
teksten tegen. Het oudst zijn natuurlijk de runeninscripties (6e-8e eeuw),
maar voor een woordenboek vormen die een bron die met de nodige voorzichtigheid
moet worden gehanteerd. Zoals bekend is de interpretatie van
deze teksten vaak omstreden. De runeninscriptie Westeremden B bijvoorbeeld
kan men nauwelijks als bron gebruiken, aangezien de lezing en de
vertaling van de inhoud uiterst onzeker is. Zelfs de veel kortere inscriptie
van Bernsterburen: tuda æwudukiriþu tuda levert eigenlijk weinig op. Iedereen
lijkt het erover eens dat aan het begin en aan het eind de mannelijke
persoonsnaam Tuda staat, die in Oudengelse bronnen inderdaad is
geattesteerd. Voor de rest is de tekst onduidelijk. De w-rune is niet geheel
zeker en zou ook een l-rune kunnen zijn. Eén interpretatie gaat uit van de
wat problematische lezing æwudu kius þu met als betekenis: ‘een getuige
kies jij’ (Looijenga 2003: 314-16). Taalkundig lijkt dat wat vreemd, omdat oe.
æwda ‘getuige’ (BT 25) wel een parallel biedt, maar een geheel andere substantiefdeclinatie
lijkt te zijn en wel een n-stam. Daar het over een persoon
zou moeten gaan, verwacht je ook in het Oudfries iets als *æw(u)dan als accusatief
enkelvoud. Zelf heb ik aan de interpretatie a wudu kiri þu ‘naar het
bos keer jij’ gedacht, wat mogelijk zoiets als ‘loop naar de duivel’ betekent,
maar dat is maar één mogelijkheid. Het zou wel een aardige Friese vorm
opleveren: kiri, imperatief enkelvoud bij het zwakke werkwoord kêren met
de ontwikkeling van lange ê naar î. Maar ook deze interpretatie is onzeker.
Slechts af en toe kan men door deze problemen met de interpretatie in
de runeninsripties met enige zekerheid Oudfriese vormen vinden, zoals
kambu en vooral kombu ‘kam’ met een mooie overgang van /a/ naar /o/
voor een gedekte nasaal. Beide vormen staan inderdaad op een kam 1 en
lijken dus redelijk zeker. Tette Hofstra heeft enkele van de andere vormen
beschreven in verband met een vergelijking met het Oudnederlandse materiaal,
zoals deda in de inscriptie van Oostum en ek ‘ik’ in de inscriptie
van Raskwerd (Hofstra 2003: 78). In die laatste inscriptie – met de tekst
ekumæditoka – staat naast dit persoonlijke voornaamwoord mogelijk ook
een imperfectvorm tok bij het sterke werkwoord *takan. Hier wordt het
interessant, omdat dit werkwoord bijna uitsluitend in het Gotisch en in
1 Kam van Toornwerd: ko[m]bu en die van Oostum ka[m]bu.
60 PHILOLOGIA FRISICA

de Noordgermaanse talen is overgeleverd. Maar de wortel ervan lijkt ook
in de Westgermaanse talen te hebben bestaan. Dat blijkt uit een vorm als
het zelfstandig naamwoord alachtaca ‘inbezitname van een hoeve’ in de
Malbergse Glossen van de ‘Lex Salica’ (Quak 2008: 477-78) en het zwakke
Middelnederlandse werkwoord taken ‘pakken, grijpen; krijgen’ (MNHW).
Aan de andere kant staat echter het feit dat ook deze interpretatie omstreden
is. Zo vindt men ook: ek unmædit oka ‘ik de niet verminkte, Oka’. Het
laatste woord zou dan een persoonsnaam zijn. Het woord unmædit lijkt
mij grammaticaal vreemd en ook syntaktisch gezien lijkt een werkwoord
eerder voor de hand te liggen, vooral als men bedenkt dat in runeninscripties
de runen twee keer gelezen kunnen worden, ook als ze in twee verschillende
woorden staan: dus ek unmædit [t]oka. Maar Ray Page heeft in
dit verband al terecht opgemerkt: “The variety of meanings given to a set
of runes illustrates the readiness of runologists to seek for new versions
without paying much attention to commons sense” (2001: 528).
3 Samenhangende tekst
De enige min of meer samenhangende tekst wordt gevormd door de
Groningse psalmglossen uit ca. 1151-75. Deze tekst werd al uitvoerig
behandeld door Erika Langbroek in 1990 met name wat betreft de lezingen.
Toch valt hier nog wel het een en ander toe te voegen. Zo is
Langbroek niet diep ingegaan op de Latijnse varianten in de tekst en
op eventueel verband met andere interlineaire psalmvertalingen uit de
vroege middeleeuwen. In ps. 17,12 stelt zij voor om de onbegrijpelijke
lezing lat. ed... met de glosse thusternesse ‘duisternis’ bij Gysseling te lezen
als het zelfstandig naamwoord caliginem ‘duisternis’ inplaats van
het adjectief tenebras (aquas) ‘donkere (wateren)’ zoals de Vulgata biedt.
Ofschoon caligo in hetzelfde fragment in ps. 17,10 voorkomt met exact
dezelfde Oudfriese vertaling, lijkt dit mij toch wat gewaagd, omdat er in
geen enkel Latijns handschrift sprake is van een dergelijke vorm. Mogelijk
heeft de vertaler verkeerd gelezen en tenebras opgevat als accusatief
van tenebrae ‘duisternis’ en is hier dus alleen sprake van een leesfout.
Ook in ps. 17,17 heeft het handschrift een variant: eripuit met de vertaling
grep inplaats van eripiet ‘hij zal pakken’ zoals de Vulgata biedt. Hier
hebben echter ook sommige handschriften van de Vulgata, met name
de handschriften IWSK, dezelfde variant. Diezelfde handschriften WSK
hebben in ps. 17,18 ook de variant confortati in plaats van confirmati. De
Oudfriese vertaling creftegad bevestigt de juistheid van de eerste variant.
Een minder begrijpelijke variant staat in ps. 17,19, waar de Oudfriese
tekst use ‘onze’ heeft wat op nostre in de legger wijst – het handschrift
is hier onleesbaar -, terwijl de Vulgata hier steeds meae heeft. In ps. 27,5
61

heeft het handschrift destrue met de glosse urdue, een gebiedende wijs
enkelvoud, terwijl de Vulgata destrues ‘jij zult vernietigen’ heeft. De variant
van de Groningse Psalmglossen staat ook in de handschriften RIL-
WK en we zien hier dus weer de handschriften W en K opduiken die we
bij de eerdere afwijkingen ook al zagen. Opvallend genoeg staat er in het
Groningse fragment wel edificabis met een futurum, maar de Oudfriese
tekst heeft ook hier de gebiedende wijs enkelvoud: timbrege. De laatste
variant staat in ps. 28,9, waar de Vulgata heeft: et in templo eius omnis dicet
gloriam ‘en in zijn tempel moge een ieder eer bewijzen’. De Groningse
Psalmen hebben hier: et in templo eius omnis dicens gloriam, waarbij Langbroek
opmerkt (1990: 270) dat de lezing dicens zeker is, hoogstens zou
het een schrijffout voor dicent kunnen zijn. Die variant komt in enkele
Latijnse handschriften van de Vulgata inderdaad voor o.a. in S. De Oudfriese
vertaling is sprekath, wat Langbroek (1990: 277) met ‘hij spreekt’
weergeeft, maar wat gezien de vorm eventueel ook een meervoud zou
kunnen zijn. Als men dan aanneemt, dat het futurum dicent met een
onvoltooid tegenwoordige tijd is vertaald, zou dat goed passen en erop
duiden dat dicens inderdaad een schrijf- of kopiëerfout is. Daartegenover
staat dan wel benediath ‘hij zegent’ in ps. 27,11.
Andere nog onbeantwoorde vragen in verband met de Groningse
Psalmglossen zouden kunnen zijn die naar de woordenschat. Vertoont
die overeenkomsten met andere Oudfriese teksten? Is er een relatie met
andere interlineaire psalmvertalingen uit de vroegste periode van de
Germaanse talen? Er wordt immers aangenomen dat een aantal van die
vertalingen in het Nederlandse en Nederduitse gebied met elkaar in verband
staat. Het lijkt niet uitgesloten dat de Oudfriese tekst op de een of
andere manier met die traditie verbonden is. Of is er anders mogelijk
verwantschap met de Oudengelse psalmvertalingen? Helaas bevatten de
korte fragmenten zeer weinig vergelijkingsmateriaal. Maar een combinatie
van Oudfriese tekst en Latijnse varianten kan misschien toch wat
informatie verschaffen. Een korte blik op de oudste Middelnederlandse
vertaling, het psalter van Leningrad (Heymans 1973), laat al zien, dat de
bovengenoemde variant eripuit in ps. 17,17 ook hier staat: Hi verloste mi,
wat dan ook weer overeenkomt met de Oudnederlandse psalmfragmenten:
generida mi. Ook het Psalterium Leningradense heeft in ps. 17,18
vermoedelijk de variant confortati gehad gezien de tekst si waren starc
over mi en in ps. 27,5 staat: destruerse ende du ne zulse niet wederstichten,
wat met zijn combinatie van gebiedende wijs en futurum overeenkomt
met de Groningse tekst. Ook hier lijken de Oudnederlandse psalmen
dezelfde constructie te hebben: testore ‘vernietig’ in het eerste geval en
stihtan ‘stichten’, een infinitief, in het tweede, wat wijst op een futurum
in de legger. Dit als korte illustratie van wat er nog gedaan kan worden.
62 PHILOLOGIA FRISICA

4 Woorden in Latijnse teksten
De derde groep van teksten omvat woorden in Latijnse teksten. Ook dit
is, voor wat het Oudfries betreft, maar een kleine groep, aangezien er in
Latijnse teksten wel een aantal woorden in de volkstaal wordt genoemd,
maar slechts uiterst zelden wordt uitdrukkelijk gezegd dat ze Fries zijn
en zelfs dan kun je je nog afvragen wat er precies met Frisia is bedoeld.
Een van de weinige gevallen staat in de inkomstenlijst van het klooster
Fulda uit het begin van de 9e eeuw. De tekst luidt: ... hoc est in Lanthusa
villa XII den. et XX solidi2: secundus census ad siceram emendam X den.; tercius
census ad herbam solvendam XXX den., quod est apud Fresones rosbannare, id
est equi commune pabulum habeant in prato post abscisionem feni; ab omnibus
datur constitutus census; quartas census qui dicitur rutforst X denarii; Naschfelden
de duobus unus census constitutus est, qui census erit XXX, et bis X. De
possesione Gerwihi lantsture solvendam X den., ad siceram emendam X den.,
heribannum solvendum3 id est ad rosbannum XXX den., rutforstar X den.; hic
census adhuc est. De ministerio Luterichi VII pondera frumenti et duas uncias
et X den. De ministerio Einungi VIIII pondera frumenti et XXX denarii exceptis
nascpendinge. We vinden hier enkele woorden in de volkstaal: lanthura – te
vergelijken met ofri. londhêre ‘landhuur, pacht’ (Hofmann-Popkema 2008:
311) -, nascscelde, resp. nascpending ‘som geld ter betaling van het drinkgelag
na afsluiting van een pachtverdrag’, rosbannare, -bannus ‘belasting voor het
feit dat pachters na het hooien hun paarden op de gemeenschappelijke
weide mogen laten grazen’, rutforst ‘bedrag voor het gebruik van struiken
en struikgewas voor brandstof ’, vgl. Quak 2001: 305-7. Het gaat om
verschillende soorten belasting, waarbij de exacte interpretatie overigens
niet helemaal zeker is. Hetzelfde geldt voor het woord wurthaccher in de
attestatie et duos pedes et unum wurthaccher virgarum et III pedum [ca. 825-45).
Dit kan zowel bij wurt ‘kruid’ als bij wurth ‘woonheuvel’ behoren, al lijkt
mij de eerste interpretatie waarschijnlijker.
Een opvallende vorm vinden verder bij Walter van Terwaan in de ‘Vita
Karoli’: “De tot dan toe ongetemde wildheid der barbaren die de kustgebieden
van Vlaanderen bewonen – een wildheid waarbij het normaal
was om, ongevoelig voor de vreze Gods, op wreedaardige wijze menselijk
bloed te vergieten – bedwong hij met een verbazende gestrengheid ... Ten
enenmale verbood hij hun ook om voortaan nog de tekens op te richten
die zij gewoon waren in de hoogte te laten oprijzen om hun bondgenoten
tot de strijd op te roepen; in hun taal plegen zij die tekens bachas te
noemen, vast en zeker vanwege de waanzin die zij razend in de strijd aan
2 Waarschijnlijk te lezen als: hoc est ... lanthura ... XII den. ... solvendi.
3 Waarschijnlijk te lezen als: herbam solvendam.
63

de dag leggen” [1127-28]. 4 Uit de kontekst blijkt dat hier het Nederlandse
woord baken ‘teken’ moet zijn bedoeld met een Oudfriese â. We zien hier
dus een zuidelijke attestatie voor een Oudfriese vorm, want invloed uit
Engeland lijkt hier minder waarschijnlijk, omdat de vorm eenduidig
Fries is. Ook hem ‘door een sloot omgeven stuk land’ (Hofmann-Popkema
2008: 210) is drie keer in Noord-Holland geattesteerd: ab occidentali parte
Flet quartum decimum hem a via usque in Hi ‘vanaf het westelijke deel van
de Vliet het zevende door sloten omgeven perceel vanaf de weg tot in
Hij’ [1182-1206; ONW], ab occidentali parte Fliet quartum decimum hem de via
usque in Hi ‘vanaf het westelijke deel van de Vliet het zevende door sloten
omgeven perceel vanaf de weg tot in Hij’ [1182-1206; ONW], ... septimum
hem in Thorengeest est abbatis hem ‘in Torengeest is het door sloten omgeven
perceel van de abt’ [1182-1206; ONW]. Daarnaast staat natuurlijk
de overlevering in plaatsnamen: in He[m] [] onbekend in Westergo
(LNT 174) en in Hemmwurð [10e-11e e.], in Hemuurth [11e e.] ‘Hemert, Gr.’
(LNT 174). Het verkleinwoord daarbij hemkîn verschijnt nog in een paar
Zeeuwse plaatsnamen, een keer zelfs in combinatie met een duidelijk
Noordzeegermaanse persoonsnaaam: Everdeishemkin [1181-1210] (LNT 135).
Een bekende bron voor Oudfriese woorden is natuurlijk ook de ‘Lex Frisionum’.
Daarbij kan men de gelatiniseerde woorden uit de volkstaal in
de Latijnse tekst zoals bannus, weregeldus en campio maar beter buiten beschouwing
laten. Die lijken eerder bij het Vulgairlatijn van de betreffende
periode te behoren, daar ze ook in andere Latijnse teksten voorkomen.
Het is beter zich te beperken tot de woorden die uitdrukkelijk met quod
vulgo dicitur of een gelijksoortige omschrijving worden ingeleid zoals
quam bortmagad vocant (Lex Frisionum XIII,1), of die als titel boven de
betreffende hoofdstukken en paragrafen staan: thiubda ‘diefstal’. Daarbij
moeten dan echter De mordrito (blz. 30 en 64) en quod mordritum vocant (blz.
64) weer vervallen, daar het hier ook weer om een woord uit de Latijnse
traditie gaat (Niermeyer 918). Als men op die manier te werk gaat, komt
men tot de volgende groep volkstalige woorden die mogelijk Oudfries
zijn: barmbrakko ‘schoothond’, bortmagad ‘tafeldienares’ (vgl. bord ‘tafel’ –
Hofmann-Popkema 2008: 75), brond ‘brand’ (Hofmann-Popkema 2008: 82),
dolch ‘wonde’ (Hofmann-Popkema 2008: 103), du[st]slegi ‘zware klap’ (vgl.
ofri. dudslêk ‘slag die iemand doet tuimelen’ – Hofmann-Popkema 2008:
108), farlegani ‘hoererij’, forresni aanstichting‘, herthamon ‘hartbuidel’ (Holthausen
1985: 43, alleen deze attestatie!), kladolg ‘krabwond’ (Holthausen
1985: 57), lithuwegi ‘verminking’ (Hofmann-Popkema 2008: 306), midhrithri
4 De -a- in bachas is tamelijk zeker vanwege het verband met Bacchanten dat Walter hier
duidelijk legt.
64 PHILOLOGIA FRISICA

‘middenrif ’ (Hofmann-Popkema 2008: 328), notnumfti ‘wegnemen met geweld’,
sipido ‘verdiept litteken‘, smelido ‘vermagering’ (vgl. Nijdam 2008: 75),
smelo ‘span’, tên ‘teen, rijs’, thiubda ‘diefstal’ (Hofmann-Popkema 2008: 490-
91) 5 en wlitiwam ‘gezichtsverminking’ (vgl. wlitewemmelsa ‘gezichtsverminking’
– Hofmann-Popkema 2008: 597). Of al deze woorden in de volkstaal
inderdaad Oudfries zijn is minder zeker. Met uitzondering van brond, wliti-
en smelo – indien dat tenminste iets met ofri. smel ‘klein’ te maken heeft
– zijn daaronder niet zoveel specifiek Friese vormen, maar het lijkt ook
hier niet uitgesloten dat de Frankische bewerkers/schrijvers de woorden
enigszins hebben aangepast aan hun eigen taal. Met name nôtnumft ziet er
met nôt in plaats van nêd niet erg Oudfries uit. Munske meent zelfs dat het
woord eerder naar het Zuidduits verwijst (“oberdeutsch”: 1973: 107), maar
volgens het woordenboek van Schützeichel komt het ook in Frankische
teksten als de ‘Tatian’ en in de ‘Weißenburger Kathechismus’ voor. Op
een zuidelijk Oudfrankisch duiden misschien ook de spelling lidu- inplaats
van lithu- en het konsekwente –ido voor een te verwachten –itha.
Dus de mogelijkheid van “franconismen” is een reëel gegeven.
5 Plaatsnamen
Veruit de grootste groep van eventueel Oudfriese attestaties wordt gevormd
door de plaatsnamen. Alle plaatsnamen in het eerder genoemde
gebied uit de periode vóór 1200 staan hier bij elkaar voorzover ze tenminste
met enige zekerheid interpretabel zijn. Natuurlijk is hier ook al
het een en ander aan onderzoek gebeurd, maar het kan m.i. geen kwaad
om nog eens naar de totale overlevering te kijken. Ik heb zelf ooit al een
aantal plaatsnaamelementen bij elkaar gezet in een vroegere studie (Quak
2003). Het is dan zaak te kijken, of er specifiek Friese elementen opduiken.
Zoals ik al eerder heb gezegd, is dat soms het geval, maar vindt de
overlevering nu eenmaal in niet-Friese kloosters plaats, zodat men rekening
moet houden met aanpassing van de namen.
Rolf Bremmer heeft onlangs in een artikel een aantal punten opgesomd
op grond waarvan men het Fries kan definiëren (2008: 287-88):
1. de nasalering van /a/ voor /m n/;
2. de verdwijning van nasalen voor s, f, þ;
3. het ontstaan van /æ:/ uit /a:/ in gesloten lettergrepen;
5 De spelling met lijkt niet zo’n sterk tegenargument. Het komt vaker voor dat in
Latijnse teksten staat waar men of zou verwachten, vgl. Liobulf [823-24], een
mancipium in het ‘Liber Traditionis’ van de Sint-Pietersabdij te Gent.
65

4. de monoftongering van /ai/ en /au/ tot /e:/ of /a:/ en /a:/;
5. het ontstaan van /æ/ uit /a/ in gesloten lettergrepen;
6. palatalisering /k/ en /g/ voor of na palatale klinkers;
7. i-umlaut van lange klinkers;
8. breking van i en e voor c en ct;
9. ontronding.
De vraag is of deze verschijnselen ook in het plaatsnamenmateriaal zijn
te vinden. 6
Het onder 1 genoemde verschijnsel lijkt zelden voor te komen, al zou men
eventueel enkele vormen van de plaatsnaam Assendelft hier kunnen plaatsen:
Eskmundelf [1125-30; falsum 1125-ca.1150; 1130-61; (2x) 12e e.] in
plaats van *Askmanna-. Maar er kan hier natuurlijk ook sprake zijn van
afzwakking in onbeklemtoonde lettergrepen. Opvallend is wel, dat deze
vijf attestaties allemaal in het begin ook Esk- hebben in plaats van Ask-, vgl.
punt 5 bij Bremmer, hoewel deze vorm ook in andere attestaties, die wel
–a- in –manna- hebben, verschijnt. Helaas zijn er verder onder de plaatsnamen
zeer weinig elementen met de combinatie aNC in de stam. De enige
zekere vindplaats lijkt te zijn: in uilla qui dicitur Longonmor [819-25] voor
een plaats op Texel. Er zijn nog wat andere vindplaatsen met long, maar die
liggen in of nabij franstalig gebied en de mogelijkheid van invloed door
Latijns longus ‘lang’ lijkt hier meer voor de hand te liggen.
Wat punt twee betreft, vinden we een vorm Goselant [1093] bij Duinkerken
(TW 416), die waarschijnlijk bij het woord voor ‘gans’ behoort’. Ook
hier dus een zeer zuidelijke overlevering, vgl. het voorkomen van mêda
‘weide, hooi land’ hieronder. Natuurlijk zijn er nog de vindplaatsen met
mûtha ‘monding’, maar Rentenaar heeft al naar voren gebracht dat deze
vormen niet specifiek Fries zijn maar eerder algemeen Noordzeegermaans
(2006: 195).
De overgang van /a:/ naar /æ:/ in gesloten lettergrepen vinden we natuurlijk
in de eerste plaats in het element mêda ‘weide, hooiland’. Rolf Bremmer
heeft onlangs (2008) nog geschreven dat het Noordzeegermaans verder
naar het zuiden reikte dan men vaak aanneemt. Vermoedelijk heeft
hij gelijk. Dat wordt duidelijk als men de attestaties van mêda ‘weide’ uit
de tijd vóór 1200 vergelijkt (vgl. Rentenaar 1972). In het (voormalig) Friese
gebied liggen er twee: naast Lantlosemade [1125-30], Lantlosamade []
vindt men ook Landlosmede [12e e.] ‘onbekend bij Limmen, NH’, en verder
extra Scaldmeda [11e e.] ‘onbekende plaats bij Schildwolde, Gr.’. We vinden
6 Het meeste vindt men trouwens al bij Gysseling 1960.
66 PHILOLOGIA FRISICA

een groep van zulke namen in Zeeland: Birnemede [1181-1210]; in Bretmede
[1181-1210]; in Burgermede [1181-1210]; in Grotmeda ... Grotemede [1181-1210]; in
Holmet [1181-1210]; in Midelmeda [[1181-1210]; Northmede [1181-1210]; (in) Ostmede
[3x; 1181-1210]; in Suthmet [1162], in Suthmeda [2x; 1181-1210]; Stekelmeda
[2x; 1181-1210]; in Dirinmede [1181-1210]; Westmede, in Westmeda, in Westmede
(2x) [1181-1210]; in Volqimed [1181]; in Keinzemede [1181-1210]; in Collerdesmede
[1181-1210]; Frisemede ... in Frisemede [1181-1210]; in Vlimede [118-1210], allemaal
onbekende plaatsen op Walcheren. Daarbij komen dan nog Cornemed
[1060] ‘plaats bij Groede, Z.’, in Husmiet [2x;1189] naast in husmet [1189] ‘onbekende
plaats bij Kadzand’ en Comet [1177-87], Cumed [2x; 1093] ‘onbekende
plaats bij Kadzand’. 7 In het tegenwoordige België en Noord-Frankrijk liggen
dan nog: terra vocatur Meden [1184] ‘bij Loberge, W.Vl.’; Metcherche [1175],
Metkerka [1193], Metkerca [1199] naast in Matkerke [1041], Madkerca [1089],
Matchirca [1108] ‘Meetkerke ten noordwesten van Brugge, W.Vl.’; Fronemede
[2x; 1093] ‘plaats bij Duinkerken’; Langemeeth [1162] ‘plaats bij Veurne, W.
Vl.’; Hosmet [1171] ‘plaats bij Oostende, W. Vl.’; Suthmeeth [1162] ‘onbekende
plaats bij Veurne, W. Vl.’; Tomed [1187] ‘onbekende plaats in W. Vl.’; Alfgeres
meeth [1162] ‘plaats in W. Vl.’; Auinemed [1130] ‘plaats in de buurt van Oudenburg,
W.Vl.’; Bertildmed [1176] ‘plaats bij Diksmuide, W. Vl.’; Ermennardes
meeth [1162] ‘plaats bij Veurne, W. Vl.’; Euerardsmeeth [1162] ‘plaats bij Veurne,
W. Vl.’; Uoplinmet [1171] ‘plaats bij Oudenburg, W. Vl.’; Liuildenmeeth [1162]
‘in de buurt van Veurne, W. Vl.’; Woburgmet [1171] ‘bij Oudenburg, W. Vl.’.
We kunnen dus vaststellen dat de mêda-namen zelfs tot West-Vlaanderen
en Duinkerken reiken. Mogelijk hebben we zelfs ook een vindplaats voor
de overgang van /e:/ naar /i:/ in Husmiet ‘onbekende plaats bij Kadzand’,
dat twee keer is geattesteerd in 1189 naast husmet in hetzelfde jaar. Een
ander geval waarin sprake is van /æ:/ voor /a:/ is in grêva ‘kuil, gat’ dat te
vergelijken is met oe. græfa, grêfa ‘gat. put, hol’ (BT 486). Het verschijnt in
de gelatiniseerde vorm grevas in drie oorkonden uit Vlaanderen: salinas
in Sintonis quas grevas dicunt [1067; ONW], quas incolae grevas vocant [1121;
ONW] en et salinas quas grevas vocant [1183; de Flou V,174]. Ook hier zien we
dus weer zeer zuidelijke attestaties. Mogelijk behoort hierbij ook Ler [918-
48], een onbekende plaats in Zuid-Holland (LNT 224), dat bij lâr ‘intensief
benut bos’ behoort. Enkele verdere gevallen met een in Vlaanderen
en verder - bijvoorbeeld de Uflere [1169] naast Ufflar [1174], een onbekende
plaats bij Gent - zouden nader onderzocht moeten worden, omdat hier
eventueel van Romaanse invloed sprake kan zijn. Bovendien kan hier de
positie in een onbeklemtoonde lettergreep een rol spelen.
7 Hierbij behoort dan ook nog het collectivum *gimêdi in Ostersgemede [1181-1210] een
plaats in Zeeland (LNT 281).
67

De monoftongering van pgm. /au/ naar /a:/ is ook met zekerheid in de
plaatsnamen geattesteerd. Zo verschijnt driemaal kâg voor onl. kôg ‘buitendijks
land’: in Cache [?1116], in Abbatis cache in Harragan [
falsum ca. 1200; LNT 55] en in Kimppenkaghere [1151-57; LNT 207], alle in de
provincie Noord-Holland. Verder komt een paar keer âst- ‘oost-‘ voor: in
Astbroech [1130-61], in Asbroke [1130-61], in Astbroeke [1130-61] ‘Oostbroek bij
Velzen’ (LNT 272-73); Asdunc [eind 9e e.] ‘Oostdonk bij Gent, België’ (TW
765); in Ast(h)em [11e e.] ‘Oostum, Gr.’ (LNT 276); in Asthusa minore ... de Asthusa
[12e e.] ‘Oosthuizen, NH’ (LNT 275). Het bijvoeglijk naamwoord rôd
verschijnt enkele keren als in Radenburch [1125-34; falsum 1125-50],
in Radenburgh [12e e.] naast in Rodanburg [918-48] ‘Roomburg bij Zoeterwoude,
ZH’ (LNT 305) – daarbij ook de afgeleide bewonersnaam: in Radenburgherbroeke
[1125-30], in Radenburgarebroke [ falsum 1125-50], in
Radenburgarebroeke [12e e.]. Ook de vindplaatsen ad villam que Saden dicitur
[ca. 1180] bij Zaandam (LNT 414) en de Sadenhorn [1130-61] een samenstelling
met dezelfde plaatsnaam (LNT 187-88) behoren mogelijk hierbij, als
we de naam niet verbinden met *sâtha ‘zode’ zoals het LNT doet, maar
met *sâtha ‘put, poel, meer’ dat bij oe. seaþ m. ‘put, gat, meer’ (BT 853)
en mnl. sood behoort, vgl. Dat alle putten ofte sooden, kalckdobben off andere
periculose ende sorchlijcke kuylen omme dezelve met deckselen of lidden te holden,
dat ze bedect geholden werden (MNW III,1454-55). Verder vinden we de monofongering
in namen met frâna – onl. frôno8, gâ – onl. gô, mogelijk hâ
– onl. hô, skâta – onl. skôta, lâ – onl. lô, slât – onl. slôt en vermoedelijk ook
in skrâ ‘spitsmuis’ als genitief meervoud in Scranaholt [918-48] ‘onbekende
plaats in Noord-Holland’ (LNT 321). Gysseling (1980: 20) merkt al op dat
dit verschijnsel tot in Vlaanderen voorkwam.
De overgang van /a/ naar /æ/ (Bremmers punt 5) vinden we ook in de
plaatsnamen: mogelijk in Ernauurd [11e e.] naast Arnuurd [10e-11e e.] voor
Arwerd, Gr. (LNT 71), het bn. ber in Berle [1153] ‘Baerle, verdwenen plaats
bij Aardenburg, Z.’ (LNT 76), in Greft [12e e.] naast in Graft [falsum ± 1200]
‘Graft, NH’ (LNT 153) 9 ; in het eerder al genoemde element ekker ‘akker’ in
de vindplaatsen voor Akersloot (LNT 59); in Heselon [944] naast Hasalon
(2x), Hasulun en Haslum ‘Hieslum, Fr.’ (LNT 180); mogelijk in het bn. skald
‘ondiep’ in: in Scelduualda (2x; 10e—11e e.; 11e e., Werden] voor een plaats bij
Slochteren, Gr. (LNT 318) 10 , super Smelengheest (2x) naast Smalegheest [1130-
8 Wrsch. ook in de afleiding frânig in de plaatsnaam in Franiglande [944] ‘ergens in
Friesland’ (LNT 140).
9 Interessant is ook de plaatsnaam Millengret [1178] voor een plaats bij Bourbourg in Frans-
Vlaanderen (de Flou X,619), wat mogelijk ook bij graft/greft behoort. Hiermee komen we
weer ver naar het zuiden.
10 Hiermee te vergelijken is misschien in Scelfleta [1003] ‘Schellevliet, een waterloop bij
Zuienkerke, Brugge’ (TW 895-96).
68 PHILOLOGIA FRISICA

61] ‘een plaats bij Velzen, NH’ (LNT 326). De vormen verschijnen maar een
enkele keer, maar dat lijkt ermee te maken te hebben dat de monniken
in de niet-Friese kloosters de namen aanpasten, als ze de verschillende
elementen herkenden. Men is bij wijze van spreken afhankelijk van de
slordigheid van een schrijver. Gysseling heeft er al op gewezen dat in de
persoonsnamen nog meer voorbeelden te vinden zijn (1960: 78). De vorm
gers, hier ‘maat voor grasland’ bij gras vinden we in Noord-Holland maar
ook in gershura ‘pacht voor grasland’ [1190 en 1194; ONW] in West-Vlaanderen.
Verder ook in de plaatsnaam Vivescapergers [1181-1210] in Zeeland
(LNT 369). Misschien kan ook de onzekere plaatsnaam in Fifanbetan [2x;
11e-12e e.; ca. 1150] ‘onbekende plaats in Gr.’, overgeleverd in het klooster
Werden (LNT 356) in dit verband verklaard worden, als men aanneemt dat
men *Fif-ambe(h)tan moet lezen. Dan zou hier een nasaalstreep verkeerd
zijn geïnterpreteerd.
Ook de namen met ê ‘natuurlijke waterloop’ hebben hun kerngebied aan
de kust. Zoals bekend is er een groep in Zeeland: aquam que sicitur E [±1200]
‘ergens in Zeeland’ (LNT 122); Arnoldus dictus He [1188] ‘misschien de Ee
die langs Maldegem, Ede en Aardenburg loopt’ (LNT 167); super fluuium Laraha
[976], Lara [1003] en Lara [1148-1200] naast Laræ [1040], Lare [1169; 1176]
‘onbekende waterloop’ (LNT 218-19; TW 596); insulam Bomne, [1165] naast
Bomna [1189] en Bomena [1197-1212] ‘Bommenee’ (LNT 94); aqua que, dicitur
Hildeheres he [1156] ‘Elkersee, voormalige waterloop op Schouwen’ (LNT
180); inter Sceld et Hiddenze [1167] ‘Heidenzee voormalige waterloop tussen
Wulpen en Koezand aan de monding van de Honte’ (LNT 179); Otene [1160]
‘bij Zaamslag’ (LNT 282; TW 776); en zelfs een Leuedalee [1148] ‘waterloop bij
Leefdaal, Leuven’ (TW 601). Daarnaast natuurlijk de vormen in het eigenlijk
Friese gebied: in Emedun [944], in Emuthon [2x;11e e.] naast Amuthon [2x;
10e/11e e.] ‘Westeremden, Gr.’ (LNT 293) en in Emuthero uualda [12e e.] naast
in Amuthariouualda [11e e.] ‘Emmerwolde, Gr.’ (LNT 130; TW 317). Het meest
opvallend blijft natuurlijk Eewijk in Gelderland: Euuic [855], *Auuic [949],
Awich [1076-81], Ewic [1196; 12e e.] (LNT 124) dat getuige de varianten in de
spelling door de oorkondenschrijvers blijkbaar met ê/â is verbonden, maar
nogal ver landinwaarts ligt, zodat men moet aannemen dat het of een ander
woord als eerste element heeft of een exportproduct is.
Palataliseringen van /k/ en /g/ lijken ook voor te komen, als men de spelling
in enkele vindplaatsen zo mag interpreteren: Chinheim [908, ad
884] ‘Kennemerland’ (LNT 204) en Chinnelosara gemarchi [985] bij Medemblik,
NH (LNT 207), in het laatste geval ook met een fraaie genitief meervoud
op –a. Misschien ook in Chinicwirde [786-87] ‘Kenwerd, Gr.’ (LNT
206) uit Echternach.
In verband met punt 7 bij Bremmer lijkt ook interessant het mogelijke
voorkomen van de umlautvorm van bûr ‘woning, hoeve’ (in die beteke-
69

nis niet in Hofmann-Popkema). Die vindt men waarschijnlijk in de attestaties
voor een onbekende plaats in Zuid-Holland: in Westerbieran tres
mansas [1061-91], in Westerbeiran tres mansus [ falsum 1125-50; OHZ
107]. Het LNT (393) geeft aan dat het tweede element onduidelijk is, maar
vermoedelijk gaat het om een poging om de umlautsvorm van bûr in de
datief meervoud weer te geven, zoals we die ook vinden in Friese plaatsnamen
als Sexbierum: Sixtebeeren [1322]. Sexberum [1371]. In dat geval zal
het niet identiek zijn met Westerlee, gem. De Lier, maar een ligging in de
buurt van de kust lijkt wel aannemelijk. Natuurlijk behoren hierbij ook
bekende en vaak geciteerde vormen als in Suetan [918-48], in Zweten [1125-
30], in Suetan [ falsum 1125-50; 12e e.] ‘Zwieten, ZH’ (LNT 419) en in
Kinlesun [

6 Woordenschat
Het lijkt dus van groot belang dat al het materiaal vóór 1200 toegankelijk
wordt. Alleen zo kunnen er ook studies gemaakt worden van de woordenschat
in het materiaal. In veel gevallen valt natuurlijk niet met zekerheid te
zeggen of een bepaalde vorm Oudfries is. Vaak hebben het Oudnederlands
en het Oudfries dezelfde vorm zoals bij burg, hûs, etc. Maar er kan toch wel
een vermoeden uitgesproken worden dat bepaalde woorden in de eerste
plaats Oudfries zijn. Als de totale woordenschat is verzameld kan men ook
een beter inzicht krijgen in de verbreiding van bepaalde woorden en met
name ook van enkele zeer archaische woorden. Het Oudfries lijkt een aantal
van dat soort woorden te kennen. Gysseling merkte in een lezing op het
filologencongres in 1969 al op dat het toponiemisch materiaal in het Friese
gebied archaische trekken vertoont (Gysseling 1970). Zo’n archaische vorm
vindt men in een oude aanduiding voor een paard als ofri. wigge, widze
‘paard’ (Hofmann-Popkema 2008: 586) naast oe. wicg, os. wiggi en on. viggr.
Deze komt ook voor in de glossen van de ‘Lex Salica’: Si quis admissarium
furauerit malb. huicthe sonistha
MMDC den. qui faciunt solid. LXII cum dimidio, culpabilis iudicetur, excepto capitale
et delatura. ‘Als iemand een dekhengst , steelt, gerechtelijk huicthe sonistha (l. uuiccho sonista ‘kudde paarden’),
dan wordt hij veroordeeld tot 2600 penningen, die maken 62en halve
schellingen, zonder waarde en weigeringsgeld’ (PLS XXXVIII,5). Dit soort
informatie kan aanwijzingen opleveren over een nader verband tussen bepaalde
Oudgermaanse talen. Hetzelfde geldt voor ofri. *herd- ‘schouder’ dat
in het Oudfries alleen in de samenstellingen herdafang ‘het bij de schouder
pakken’, herdbled ‘schouderblad’ en herdlemithe ‘verlamming in de schouder’
verschijnt (Hofmann-Popkema 2008: 214). Ook dit woord verschijnt in de
vorm chardi in de ‘Malbergse Glossen’ in eenzelfde kontekst als de Oudfriese
woorden: Si super cubitum manu miserit, malb. milicharde sol. XXXV. ‘Als
het boven de ellenboog komt, gerechtelijk milicharde, 35 schellingen’ met de
variant: chamnin mane charde (PLS XX,3 – C6) en Certe si super cupitum manum
miserit, mallobergo chrannis malichardi, solidus XXXV culpabilis iudicetur ‘Als het
boven de ellenboog komt, gerechtelijk chrannis malichardi, 35 schellingen’,
met de varianten: chrannes malichardi (LS XXVI,3 – D7). Verdere verwanten
bestaan in het Oudnoords: herðar ‘schouders’ en in het Oudhoogduits harti,
hartin ‘schouderblad’ (Glwb. 257-58). Zulke vergelijkingen worden iets gemakkelijker
als ook al het Oudnederlandse materiaal is verzameld.
7 Slot
In dat laatste punt, de woordenschat, liggen m.i. ook nog belangrijke onderzoeksmogelijkheden
voor Friese filologen. Ik denk hierbij met name
71

aan de morfologische en semantische kant. De plaatsnaam Scranaholt in
Noord-Holland lijkt een fraaie genitief meervoud te bevatten van een verder
niet overgeleverde n-stam ofri. skrâ ‘spitsmuis’ dat overeenkomt met
oe. screa ‘spitsmuis’. Zo zal het in de toekomst misschien mogelijk zijn om
enkele tot nu toe duistere plaatsnamen te verklaren.
Een - naar men hoopt – volledige verzameling van het “Oudnederlandse”
materiaal zal mogelijk nadere inzichten verschaffen in de verspreiding
van bepaalde Oudfriese of Noordzeegermaanse verschijnselen. Er is hier
al enkele keren aangeduid dat bepaalde verschijnselen veel verder naar
het zuiden reiken dan meestal wordt gedacht. Het moge echter duidelijk
zijn dat bij een zulk verder onderzoek ook de persoonsnamen betrokken
moeten worden. Met name geldt dat misschien ook voor de persoonsnamen
in de plaatsnamen. Eerder al werd de plaatsnaam Everdeishemkiin
[1181-1210] in Zeeland genoemd met de duidelijk Noordzeegermaanse
naam Everdei. Deze naam is te vergelijken met Euerdei de Siricasha [1156],
een getuige uit Zierikzee (LNT 417). Zo kan verder men het element ôs- in
de namen van twee mancipia in Wieringen Osbraht en Oslef (DB 340), twee
mancipia bij Gent; Osgarda en Osgiua (DB 133) en een pachter Ostet in
Oostkerke, W.Vl. (DB 297) vergelijken met de plaatsnamen Osbragttashem,
Osfrithhem en Osgeresgest in Zuid-Holland en de attestaties Ostmundi capella
[1150] en apud ... Osmundi capellam [1166] voor Oostmankerke in Zeeland.
Er is dus nog genoeg te doen.
> Literatuur
Bremmer, Rolf, 1997: “Het ontstaan van het Fries en het Hollands”, in: Ph.
H. Breuker & A. Janse. Negen eeuwen Friesland-Holland. Geschiedenis van
een haat-liefdeverhouding, Leeuwarden-Zutphen, 67.76.
Bremmer, Rolf, 2004: Hir is eskriven. Lezen en schrijven in de Friese landen
rond 1300. Hilversum –Leeuwarden.
Bremmer, Rolf, 2008: “North-Sea Germanic at the Crossroads: The Emergence
of Frisian and Hollandish”, in: Early and Pre-Historic Language
Development in North-Western Europe (NOWELE 54-55), Odense 279-308.
BT = J. Bosworth & T. Northcote Toller, An Anglo-Saxon Dictionary, Oxford
1976.
CG = Gysseling 1980.
DB = M. Gysseling & A. C. F. Koch. Diplomata Belgica ante annum millesimum
centesimum scripta (Bouwstoffen en studiën voor de geschiedenis
en de lexicografie van het Nederlands I), Brussel 1950.
de Flou = K. de Flou, Woordenboek der Toponymie van Westelijk Vlaanderen,
Vlaamsch Artesië, het Land van den Hoek, de gGraafschappen Guines en Boulogne,
en een geddelte van het graafschap Ponthieu. Deel 1-18, Brugge 1914-38.
72 PHILOLOGIA FRISICA

Glwb. = Taylor Starck & John C. Wells. Althochdeutsches Glossenwörterbuch (Germanische
Bibliothek. Zweite Reihe: Wörterbücher). Heidelberg 1990.
Gysseling, Maurits, 1960: “Chronologie van enkele klankverschijnselen in
het oudste Fries”, in: Fryske studzjes oanbean oan prof. dr. J. H. Brouwer op
syn sechstichste jierdei 23 augustus 1960, Assen, 77-80.
Gysseling, Maurits, 1962: “Het oudste Fries”, in: It Beaken 24, 1-26.
Gysseling, Maurits, 1970: “De oudste Friese toponymie”, in: Philologia Frisica
anno 1969, Groningen, 41-51.
Gysseling, Maurits, 1980: Corpus van Middelnederlandse teksten (tot en met het
jaar 1300). Reeks II: Literaire handschriften, Deel 1: Fragmenten, s-Gravenhage.
Heymans, J. G., (uitg.) 1973: Het Psalter van Leningrad (Verzameling van
Middelnederlandse Bijbelteksten. Kleine Reeks, Afdeling V: Psalters:
Deel 1, Leiden.
Hofmann, Dietrich, 1973: “Teche und tiuche. Niederdeutsche und friesische
Zeugnisse zur Geschichte eines alten germanischen Terminus
genossenschaftlicher Arbeitsorganisation”, in: Niederdeutsches Wort 13,
1-17 (herdrukt in: D. H. Gesammelte Schriften. II: Studien zur friesischen
und niederdeutschen Philologie, Hamburg 1989, 349-65.
Hofmann, Dietrich & Anne Tjerk Popkema 2008: Altfriesisches Wörterbuch.
Heidelberg.
Hofstra, Tette, 2003: “Altfriesisch und Altniederländisch”, in: Pijnenburg-
Quak-Schoonheim 2003, 77-92.
Holthausen, Ferdinand, 1985: Altfriesisches Wörterbuch. Zweite, verbesserte
Auflage von Dietrich Hofmann, Heidelberg.
Langbroek, Erika, 1990: “Condensa atque tenebrosa. die altfriesischen Psalmen:
Neulesung und Rekonstruktion”, in: Rolf Bremmer Jr., Geart van
der Meer and Oebele Vries (eds.), Aspects of Old Frisian Philology = ABäG
31-32/Estrikken 69, 255-84.
LNT = R. E. Künzel, D. P. Blok en J. M. Verhoef. Lexicon van Nederlandse
toponiemen tot 1200. Amsterdam 1988.
Looijenga, Tineke, 2003: Texts and Contexts of the Oldest Runic Inscriptions
(The Northern World, Vol. 4), Leiden.
LS = Karl August Eckhardt (Hg.). Lex Salica (MGH. Leges nationum Germanicarum
4,2). 1969.
MNHW = J. Verdam, Middelnederlandsch handwoordenboek. Onveranderde
herdruk en van het woord sterne af opnieuw bewerkt door C. H. Ebbinge
Wubben. -’s-Gravenhage z.j.
MNW = E. Verwijs & J. Verdam, Middelnederlandsch woordenboek. Deel I-XI,
‘s-Gravenhage 1885-1941.
Munske, Horst.Haider, 1973: Der germanische Rechtswortschatz im Bereich der
Missetaten. Philologische und sprachgeographische Untersuchungen I. Terminologie
der älteren westgermansichen Rechtsquellen, Berlin-New York.
73

Munske, Horst Haider, 2001: H. H. Munske, Handbuch des Friesischen, Tübingen.
Niermeyer, J. F. & C. van der Kieft: Mediae latinitatis lexicon minus, Damstadt
2002.
Nijdam, Han, 2008: Lichaam, eer en recht in middeleeuws Friesland. Een studie
naar de Oudfriese boeteregisters (Middeleeuwse Studies en Bronnen
CXIV), Hilversum.
ONW = Oudnederlands woordenboek. Leiden 2009 (via internet: http://gtb.
inl.nl).
Page, Ray I., 2001: “Frisian Runic Inscriptions”, in: Munske 2001, 523-30.
Pijnenburg, Willy, Arend Quak und Tanneke Schoonheim (Hgg.), 2003.
Quod vulgo dicitur. Studien zum Altniederländischen = ABäG 57.
PLS = Karl August Eckhardt (Hg.). Pactus Legis Salicae (MGH. Leges nationum
Germanicarum 4,1). 1962. Nachdruck: Hannover 2002.
Psalterium Leningradense/Het Psalter van Leningrad, = Heymans 1973.
Quak, Arend, 2001: “Unbekanntes altniederländisches Wortmaterial”, in:
Rolf Bergmann, Elvira Glaser, Claudine Moulin-Fankhänel (Hgg.).
Mittelalterliche volkssprachige Glossen (Germanistische Bibliothek 13),
Heidelberg, 297-323.
Quak, Arend, 2003: “Altfriesisches in altniederländischen Ortsnamen’, in:
Pijnenburg e.a. 2003, 279-310.
Quak, Arend, 2008: “Archaische Wörter in den Malbergischen Glossen
der ‘Lex Salica’”, in: A. Lubotsky. J. Schaeken, J. Wiedenhof (eds.). Evidence
and Counter-Evidence. Essays in Honour of Frederik Kortlandt. Vol. I:
Balto-Slavic and Indo-European Linguistics, Amsterdam, 469-87.
Rentenaar, Rob, 1972: “Mad en made in de toponymie van Westnederland’,
in: Naamkunde 4, 284-319.
Rentenaar, Rob, 2006: “Muide and mouth. A medieval place-name-element”,
in: Peder Gammeltoft & Bent Jørgensen (eds.). Names through
the Looking-Glass. Festschrift in Honour of Gillian Fellows Jensen. July 5th
2006, Copenhagen, 189-207.
TW = Maurits Gysseling. Toponymisch woordenboek van België, Nederland,
Luxemburg, Noord-Frankrijk en West-Duitsland (vóór 1226) I-II (Bouwstoffen
en studiën voor de geschiedenis en de lexicografie van het Nederlands
6), Brussel.
74 PHILOLOGIA FRISICA

The strength of posttonic syllables in Riustring
Old Frisian.
Ben Hermans (Meertens Instituut, Amsterdam)
> Introduction
In Riustring Old Frisian high and mid vowels are in complementary
distribution, at least in certain environments. The first to observe this
phenomenon was Heuser in his Altfriesisches Lesebuch (Heuser 1903). Kock
(1904) discovered that high vowels occur after a short stem, and mid vowels
after a long stem, a pattern he called Vowel Balance. Kock also made
the suggestion that the mid vowels are the result of a reduction process
applying in a weak position. This interpretation of Vowel Balance was
also adopted by Van Helten (1907). Since then it has never been questioned
by later researchers, such as Boutkan (1995, 1996), Smith and van
Leyden (2007), Versloot (2001, 2008) and Smith (2004, 2007). It is generally
accepted, then, that Vowel Balance is a kind of reduction. Concretely this
means that high vowels are lowered to mid in prosodically weak positions.
In this article I want to show that this analysis is suspect on typological
grounds. In Crosswhite’s extensive overview of vowel reduction, published
in (2001), there is not a single case where the high vowels {i, u} are
reduced to {e, o}. In fact, we find the opposite; in many languages the
mid vowels {e, o} are reduced to the high vowels {i, u}. This indicates that
vowel lowering cannot be a type of reduction.
If Vowel Balance is not reduction, then what is it? I propose that it consists
of two components, Lowering and Raising. The first component
it is the exact complement of what the tradition takes it to be. It is a
strengthening process lowering high vowels in prosodically strong positions.
High vowels are of low sonority and for that reason they tend to
avoid strong positions. When they do appear there, Riustring Old Frisian
has the strategy of lowering them, so that the relation between positional
strength and a vowel’s sonority is improved. The second component,
Raising, is a weakening process, changing, among other things, mid vowels
to high in a weak position.
I propose that weak and strong positions can be defined in terms of foot
structure. Following Smith (2004, 2007) I assume that Riustring Old Frisian
had a moraic trochee. On the basis of this hypothesis the distribution
of weak and strong positions can be stated in the following way. A
syllable following a stressed light syllable occupies the dependent position
75

of a foot, which is a weak position; in any other position a syllable occupies
the head-position of a foot, and this is a strong position.
Although the strengthening process applies in strong positions, it does
not apply in the strongest position of the entire word. This, I claim, is
a consequence of a constraint that blocks changes in the main stressed
vowel. This constraint is generally referred to as Positional Faithfulness.
My proposal thus consists of three main ingredients: 1) a syllable immediately
following a stressed light syllable is weak, and a weak domain
is subject to weakening; 2) other syllable types are strong, and strong domains
are subject to strengthening; 3) the main stressed vowel, however,
is unchangeable, although it is strong.
These three ingredients can be motivated by two processes of vowel
harmony. One process, Stress Dependent Harmony, is also an instance of
weakening, and, as it turns out, it applies in exactly the same domain as
Raising. This shows that the syllable immediately following a stressed,
light syllable is indeed weak. The second process, Metaphonic Harmony
is a case of strengthening, on a par with Lowering, and it supports the
second ingredient of my analysis, the idea that high vowels tend to be
strengthened/lowered in strong positions. Finally, Positional Faithfulness
is required independently, because this constraint determines the
directionality of the two harmony processes.
There is one aspect of my proposal that deserves further investigation.
This concerns the relation between Old Frisian Vowel Balance and Scandinavian
level stress. It is clear that these phenomena share many characteristics.
In both phenomena, for instance, the syllable immediately
following a stressed light syllable behaves differently from any other
syllable. As in the Frisian tradition, the Scandinavian linguistic tradition
unanimously claims that this syllable is relatively strong (cf. Kristofferson
2008 for an extensive overview). Is it possible to rephrase this
tradition in complementary terms? I will not undertake this task in this
article, but clearly it has to be done at some point. Concretely, the rather
important question that remains to be answered is whether, in Scandinavian
level stress, the syllable immediately following a stressed light
syllable can be analyzed as weak, rather than as strong.
The structure of this article is as follows. In the first section I present
the facts of Vowel Balance and Vowel Harmony. In the second section I
raise the question how to fit them into the typology of weakening and
strengthening processes. Then, in the third section I propose an analysis
of the two strengthening processes, Lowering and Metaphonic Harmony,
in terms of Optimality Theoretic constraints. In the fourth section I
develop an analysis of the two weakening processes, Raising and Stress
Dependent Harmony.
76 PHILOLOGIA FRISICA

1 Vowel Balance and Vowel Harmony; the facts
In Riustring Old Frisian high and mid vowels are in complementary distribution
in certain environments. After a stem with a single light syllable
no mid vowels are found; after a stem with a heavy syllable, or two syllables
the first of which is light no high vowels are found. The following
forms illustrate this distributional pattern. They are taken from Smith
(2004, 2007).
1 i and u after a light syllable
mithi ‘with’ mugu ‘may, 1pl.pres.ind.’
stidi ‘place, dat.sg.’ sunu ‘son, nom./acc.sg.’
cumi ‘come, 3sg.pres.opt.’ skipu ‘ship, nom.pl.’
e and o after a heavy syllable (with a long vowel)
stne ‘stone, dat.sg.’ gon ‘eye, nom./acc.pl.’
hse ‘house, dat.sg.’ bkon ‘book’, dat.pl.’
fre ‘travel, 3sg.pret.opt.’ fror ‘further, adv.’
e and o after a heavy syllable (with a vowel followed by consonant)
alle ‘all, adj.’ gerso ‘grass, nom.pl.’
drochten ‘Lord, nom.sg.’ anglon ‘angel, dat.pl.’
wralde ‘world, dat.sg./gen.sg.’
e and o after polysyllabic stems
stapule ‘block, dat.sg.’
himule ‘heaven, dat.sg.’
tholade ‘endure, 3sg.pret.ind.’
In those cases where the quantity of the stem varies, as happens in certain
strong verbs, the following suffix adapts its quality according to the
distributional rules mentioned above. A few examples illustrating this are
given in (2). These examples are taken from Smith (2007).
2 quantity switch in stems + quality switch in suffix
fari ‘travel, 3sg.pres.opt.’ fre ‘travel, 3sg.pret.opt.’
skilu ‘must, 1pl.pres.ind.’ skille ‘must, 1sg.pres.opt.’
The forms in (1) and (2) demonstrate that what is called Vowel Balance
consists of two distributional patterns. Firstly, mid vowels are not allowed
in a syllable that immediately follows a light stressed syllable, but high
vowels are allowed in this position. I refer to this distributional rule as
77

Raising. Secondly, high vowels are not tolerated in a syllable that follows
a heavy syllable, or two syllables the first of which is light. I refer to this
rule as Lowering. Both Raising and Lowering can create alternations. This
is shown by examples like stidi and stne. These forms have the same inflectional
ending. Yet in one case the suffix is realized with a high vowel,
but with a mid vowel in the other.
There is one systematic exception to the rule disallowing mid vowels
after short, stressed syllables (i.e. Raising). If the stressed vowel is light
and contains a mid vowel, then the posttonic syllable is mid, not high. It
seems that this is a type of Vowel Harmony. Since it is the stressed vowel
which determines the quality of the posttonic vowel it is an instance of
Stress Dependent Harmony, in the terminology of Majors (1998). Some
examples illustrating this process are given in (3). They are also taken
from Smith (2004, 2007).
3 Stress Dependent Harmony
kere ‘law, nom.sg.’ fretho ‘peace, acc.sg.’
sletelon ‘keys, dat.pl.’ skeron ‘ploughshare, dat.sg.’
steue ‘staff, dat.sg.’ felo ‘many’
Like Raising and Lowering, Stress Dependent Harmony can create alternations.
Comparing the forms stidi and steue, for instance, we note that
the dative ending is realized as a high vowel or as a mid vowel, depending
on the height of the stem vowel.
Riustring Old Frisian has a second harmony process, as has been pointed
out in Löfstedt (1932) and, recently, in Bremmer (2009). This process lowers
a high vowel in a light stressed syllable to mid if a low vowel follows
in the neighboring syllable. Since in this process it is the posttonic vowel
which determines the height of the stressed vowel, I refer to it as Metaphonic
Harmony. Examples illustrating this process are given in (4). The
last two forms in (4) are taken from Smith and van Leyden (2007). All remaining
forms are from Bremmer’s book (ibid.: 42-43).
4 Metaphonic Harmony
Riustring non-Riustring
letha ‘bodily parts, gen.pl.’ litha
nema ‘to take’ nima
wetanda ‘to know, infl.inf.’ witanda
koma ‘to come’ kuma
dora ‘doors, gen.pl.’ dura
opa ‘up’ upa
78 PHILOLOGIA FRISICA

No Metaphonic Harmony after heavy syllables
libba ‘to live’
buuta ‘outside’
Metaphonic Harmony can also result in alternations. Bremmer (2009:
112) gives the pair letha, lith where the first form is the gen. plur. and the
second the nom. sg. Another illustrative pair, also taken from Bremmer
(ibid.: 112) is dora, durum. The first form is the gen. plur. again, and the
second form is the dat. plur.
Obviously, the examples in (4) also demonstrate that low vowels are tolerated
in a syllable that immediately follows a light stressed syllable. Earlier
I given one other form showing the same. This is tholade in (1).
Let me now summarize these facts and put them in the perspective of
the overall short vowel system of the language. There are five short vowels
in Old Frisian {i,u,e,o,a}. All vowels can appear in the main stressed
syllable of a word, as is shown by forms like fisk ‘fish’, iung ‘young’, feld
‘field’, holt ‘wood’, nacht ‘night’. These are all taken from Bremmer (2009:
42-43). Since all vowels can appear in the main stressed syllable, it is clear
that neither Raising nor Lowering applies in this environment. In other
words, in main stressed syllables the contrast between high and mid vowels
is preserved.
In larger words vowels of adjacent syllables can influence each other. In
the main stressed syllable high and mid vowels are neutralized to mid if
the stressed syllable is light, and the neighboring syllable contains the
low vowel a. This is Metaphonic Harmony. Furthermore, if the stressed
syllable contains a mid vowel, and if the stressed syllable is light, then
no contrast is possible between high and mid vowels in the posttonic
syllable. In that case the contrast is neutralized to mid. This is Stress Dependent
Harmony.
In words where neither Stress Dependent Harmony nor Metaphonic
Harmony can apply we also find neutralization. After a light stressed
syllable the contrast between high and mid vowels is neutralized in the
direction of high vowels. This is Raising. We can also say that in this environment
the five vowel set is reduced to a three vowel set {i,u,a}. After a
heavy stressed syllable, or after two syllables the first of which is light, the
contrast between high and mid is also neutralized, this time in the direction
of mid vowels. This is Lowering. Due to Lowering the five vowel set
is reduced to {e,o,a}. Traditionally, the distributional patterns that I call
Lowering and Raising are referred to as Vowel Balance.
In the next section I raise the question whether Raising + Lowering (=
Vowel Balance), Stress Dependent Harmony and Metaphonic Harmony
are instances of weakening or of strengthening.
79

2 Vowel Balance and Vowel Harmony; a first approximation
The traditional view of Vowel Balance holds that Lowering is an instance
of reduction applying in weak positions. In strong positions, the process
does not apply, a pattern I have called Raising. According to the tradition,
then, Lowering applies in weak positions, whereas Raising applies
in strong positions.
How can these rules be related to well established typologies of vowel
raising and vowel lowering. Due to Crosswhite’s overview of these phenomena
(Crosswhite 2001), we know that raising of mid vowels is particularly
frequent in a weak, or unstressed position. She shows that there
are many languages where this phenomenon occurs. One example is
the Native American language Luseño. On p. 28 of her book Crosswhite
writes ‘In the Luseño case, unstressed mid vowels are eliminated by raising’.
Another language is Bulgarian. Also in this language mid vowels are
raised when they appear in an unstressed position. Particularly revealing
are alternating forms. A few of them are given in (5); they are taken from
Crosswhite (2001: 40).
(5) Bulgarian vowel raising
vowels under stress same vowels unstressed root
sélu ‘village’ silá ‘villages’ /sel/
róguf ‘of horn’ rugát ‘horned’ /rog/
In (5) I have tried to indicate that vowel raising can result in alternations.
Roots with an underlying mid vowel undergo this process if it appears in
an unstressed syllable. Of course, looking just at these two examples one
could easily be tempted to postulate the complementary process; high
vowels are lowered in a stressed syllable. However, Crosswhite convincingly
demonstrates that this analysis is impossible for Bulgarian (op. cit.:
39-43). All in all, we can conclude that raising of mid vowels is well attested,
and that it typically applies in weak positions.
Lowering of high vowels is also well attested. Looking at typological studies
again, we find that this only happens in stressed positions. A clear
example is given in Crosswhite (2001). She shows that in the Zabie dialect
of Slovenian ‘… etymological short accented high vowels are realized
as mid vowels’ (p. 47). Similar lowering processes apply in the Saipanese
dialect of Chamorro (ibid.: 48). This clearly suggests that high vowels tend
to be lowered in stressed positions.
Comparing the traditional view of Vowel Balance with what is found
cross-linguistically, we observe that the Frisian processes of Raising and
Lowering are not very well behaved. In the traditional view mid vowels
are raised in strong positions, and high vowels are lowered in weak
80 PHILOLOGIA FRISICA

positions. Cross-linguistically, however, we find the exact opposite; mid
vowels are raised in weak positions, and high vowels are lowered to mid
in strong positions.
Is it possible to redefine the domains of Riustring Old Frisian Raising
and Lowering in such a way that Raising applies in a weak position, and
Lowering in a strong position? The answer to the first half of this question
is easy. Recall that Raising applies after a light stressed syllable. Can
the syllable that immediately follows a stressed light syllable be identified
as a weak position? Interestingly, theories of stress, such as Hayes
(1995), have established that there is a foot type, the moraic trochee, that
allows us to characterize this position as weak. A moraic trochee typically
contains one syllable that is heavy, or two syllables if the stressed syllable
is light. Now consider the foot structure of two of the examples given in
(1), mithi and mugu. In these forms the stressed syllable is light, so the
posttonic syllable can be parsed in the same foot that also dominates the
stressed syllable. In (6) I clarify this with the foot structure of mugu (‘’ and
‘F’ represent syllables respectively foot structure).
(6) Foot structure of mugu
F
mu gu
In this representation, the first syllable is the head of the moraic trochee.
It therefore counts as a strong position. On the other hand, the second
syllable occupies the dependent position of the foot. It is therefore a weak
position. Headship is indicated by straight lines; dependent positions
have a slanted line.
It seems clear, then, that the raising part of Vowel Balance can very well
be interpreted as a process applying in a weak position. The process can
now be rephrased in the following way: mid vowels are raised in a foot’s
dependent position. Thus, mugo, for instance, would be raised to mugu.
Typologically, this is not a strange process at all, because, as we have seen,
mid vowels are typically raised in weak positions. What about Lowering?
Can its domain of application be identified as a strong position?
I have shown in (1) that high vowels are lowered to mid in a syllable that
immediately follows a stressed heavy syllable, or two light syllables. Three
representative examples are stne, gerso (with a stressed heavy syllable in
the stem) and stapule (with two syllables in the stem, the first of which is
light). A syllable following a heavy syllable, or two light syllables, does not
81

occupy the dependent position of a moraic trochee. In fact, I propose that
they occupy a foot’s head position, as in (7).
(7) Foot structure of st ne, gerso and stapule
F F F F
F F
st ne gerso stapule
In stne, the first syllable is heavy. Hence, the next syllable cannot be
parsed in the same foot, because that violates the basic properties of a
moraic trochee. Exactly the same situation obtains in the example gerso.
The difference is that in this form the heaviness of the stressed syllable is
caused by the fact that it is closed. In stapule the third syllable cannot be
parsed in the moraic trochee dominating the first two syllables, because a
trochee can never contain more than two syllables.
We can now rephrase Lowering in the following way: high vowels are
lowered in the head position of a foot. A foot’s head is typically a strong
position, and, as we have seen, lowering in a strong position is not an
uncommon process.
The problem with this approach is that the strongest position of a word
should not undergo lowering, because the contrast between high and
mid vowels is preserved under main stress. A form like fisk, for instance,
maintains its high vowel. In fact, it is very easy to solve this problem.
Optimality Theory (OT) recognizes a constraint, or family of constraints,
called Positional Faithfulness. The precise formulation will be given in the
next section. At this moment it is sufficient to know that this constraint
blocks any change in the strongest position of a word. Assuming that this
constraint is active in Riustring Old Frisian, we get the following situation.
High vowels in strong positions are lowered, but not in the strongest
position.
To sum up my proposal so far: in Riustring Old Frisian there is a process
of Lowering. This process changes a high vowel to mid in a foot’s
head position, typically a strong position. It does not apply in the strongest
syllable of the word, though, because Positional Faithfulness inhibits
a change in a main stressed vowel. The language has another process,
Raising, which applies in a foot’s dependent position, typically a weak
position. Due to this process, a mid vowel is changed to high in a weak
position. Cross-linguistically these processes are not uncommon at all.
Obviously, Metaphonic Harmony is closely related to Lowering, in the
sense that it also has the effect of lowering a high vowel in a strong position.
In that respect it can also be seen as a strengthening process. In the
82 PHILOLOGIA FRISICA

next section I will show that both Lowering and Metaphonic Harmony
are triggered by the same force. Metaphonic Harmony differs from Lowering
in that it is not blocked by Positional Faithfulness. In the next section
I will explain why Positional Faithfulness cannot block Metaphonic
Harmony.
This leaves us with Stress Dependent Harmony. I claim that this process
is a weakening process, applying in a foot’s dependent position.
In that sense it is closely related to Raising. In section 4 I will show
that both Raising and Stress Dependent Harmony are triggered by the
same force. At first sight it might seem rather counterintuitive, to say
the least, that Stress Dependent Harmony is a case of weakening. How
could that be possible if it changes high vowels to mid? This seems
strange, indeed, because mid vowels are typically stronger than high
vowels. Strange though it might seem, it is true, nonetheless, as I will
show in section 4.
In this section I have suggested that Riustring Old Frisian has two
strengthening processes, applying in a foot’s head position: Lowering
and Metaphonic Harmony. The language also has two weakening processes,
applying in a foot’s dependent position. These processes are Raising
and Stress Dependent Harmony. In the next section I will develop an
analysis of the strengthening processes, trying to uncover their common
source. In section 4 I propose an analysis of the two weakening processes,
arguing that they too have a common trigger.
3 An analysis of strengthening; Lowering and Metaphonic Harmony
Before we can proceed we need a theory of vowel height. Various theories,
like Government Phonology (Harris 1994, 1998), Contrastive Phonology
(Dresher 2009) and the Parallel Structures model (Morén 2003, 2007) propose
that mid vowels (can) have a more complex representation than the
peripheral vowels. Here I follow the Parallel Structures model. My main
reason for doing so is that it allows us to refer to high vowels as a natural
class in a relatively straightforward way. In the Parallel Structures model
high vowels have the feature Closed at the level of the (Vowel) Manner
node. Low vowels are characterized by the feature Open. The representation
of mid vowels consists of the combination of these two features.
I propose that, in Riustring Old Frisian, low vowels are central vowels,
phonologically, and therefore do not have a Place node. I will motivate
this step in the next section. The essential properties of the five vowels
{i,u,e,o,a} can be depicted in the following way (here I neglect the fact
that, strictly speaking, in vowels there is second Manner node and also a
second place node).
83

(8) High vowels Mid vowels Low vowels
Root node
Place
Place
Vowel Manner
Closed
The three representations differ from each other in various important
ways. In the next section I will focus on the differences in structural complexity.
In this section I will be concerned with the fact that high vowels
differ from mid and low vowels in that they lack the feature Open.
To ensure that a high vowel is lowered in a strong position, we need the
following constraint.
(9) STRENGTHENING
The head vowel of a foot must have the feature Open
This constraint penalizes high vowels, but not mid and low vowels, in the
head position of a foot. In order to satisfy this constraint the feature Open
is inserted, lowering a high vowel to mid. Let us now go back to our earlier
examples and see where exactly Open is inserted. For the time being
I will neglect the main stress position.
We have seen in (1) that the dat. sg. has two realizations, depending on
the structure of the preceding syllable. This alternation is exemplified
by forms like hse, ‘house, dat.sg.’ and stidi, ‘place, dat.sg.’ Looking at the
foot structure of these forms, we can understand why, in hse, but not in
stidi, the vowel of the suffix must be mid. In the former case the suffix is
located outside of the moraic trochee dominating the initial heavy syllable.
The next syllable therefore has a foot of its own. Thus, the vowel of
the suffix occupies a foot’s head position, for that reason it is subject to
STRENGTHENING. A form like wralde ‘world, dat. sg.’ is similar to hse.
The difference is that, in wralde, the initial syllable is heavy because it is
closed, not because its vowel is long. In polysyllabic stems, the stressed
syllable of which is light, we also find a lowered suffix, as we have seen in
(1). We thus have forms like stapule ‘block, dat.sg.’ and himule ‘heaven, dat.
sg.’ In forms of this type the stem’s initial syllable is light. The next syllable
can therefore be incorporated in the moraic trochee. The remaining
syllable receives its own foot. Being in the head position of a foot, the
suffixal vowel is subject to STRENGTHENING. As a result it is lowered
to mid. The precise representations of forms like h se, wralde and himule
have already been given in (7).
84 PHILOLOGIA FRISICA
Closed
Open
Open

In stidi, on the other hand, the initial syllable is light, and the next syllable
can therefore be incorporated in a moraic trochee, occupying a
dependent position in that foot. This being the case, it is not subject to
STRENGTHENING, so that there is no necessity for Lowering to apply in
this environment. The precise prosodic representation of forms of this
type can be found in (6). Naturally, STRENGTHENING must be able to
take effect. In terms of constraint ranking this implies that it must be
higher ranked than the constraint blocking the change from high to mid.
This is a typical Faithfulness constraint. It is formulated in (10).
(10) IDENT(VOWEL-MANNER)
Two corresponding root nodes must have the same Vowel-Manner
features
This constraint requires that an underlying segment (root node) preserve
its values for the features Open and Closed. In other words, it is not possible
to insert or delete Open or Closed.
Ranking STRENGTHENING above IDENT(VOWEL-MANNER) accounts
for the fact that a high vowel is lowered to mid in a foot’s head position.
The ranking argument is summarized in the tableau in (11).
(11) STRENGTHENING » IDENT(VOWEL-MANNER)
hsi STRENGTHENING IDENT(V-M
hsi *!
hse *
This tableau shows that an underlying form like hsi is mapped onto the
optimal surface candidate hse.
High vowels in the main stressed syllable are not lowered. This can be accounted
for with a member of the family of Positional Faithfulness. The
constraint we specifically need is formulated in (12).
(12) MAIN-STRESS/IDENT(VOWEL-MANNER)
Two corresponding root nodes, one of which occupies the
main stress position, must have the same Vowel-Manner features
This is a more specific version of Faithfulness, one that forbids a change
in a segment located in the main stressed syllable. This specific version
must dominate STRENGTHENING. The effect of this ranking is shown
in the tableau in (13).
85

(13) MAIN-STRESS/IDENT(VOWEL-MANNER) » STRENGTHENING »
IDENT(V-M)
fisk M-Stress/IDENT(V-M) STRENGTHENING IDENT(V-M)
fesk *! *
fisk *
This tableau shows that, if Positional Faithfulness were absent, fesk would
be the optimal candidate. Due to the blocking effect of the new constraint,
however, the contrast between high and mid vowels is preserved in main
stressed syllables.
We have seen that there is another process which also has a lowering effect,
Metaphonic Harmony. Due to this process stressed high vowels in a
light syllable are lowered to mid if they are followed by a low vowel. Illustrative
examples have been given in (4). The feature Open seems to spread
from the vowel in the foot’s dependent position to the vowel in the foot’s
head position. The spreading of Open proceeds in the following way:
(14) underlying structure surface structure
/kuma/ [koma]
Place Place
In these configurations only the structure of vowels is taken into consideration.
In the underlying representation of this form the first vowel is high and
the second is low. Phonologically, the initial vowel is therefore specified
as Closed and the following vowel as Open. In the surface representation,
where foot structure is present, the feature Open spreads from the dependent
position to the foot’s head position, creating a mid vowel in the
domain of the stressed syllable. If this account is correct, then this process
is truly metaphonic, because in metaphonic processes of the type found
86 PHILOLOGIA FRISICA
k m k m root nodes
Closed
Open
F
Closed
Open
Vowel Manner nodes

in Romance dialects a height feature spreads from the posttonic syllable
to the stressed syllable (Calabrese 1988, Walker 2005, among many others).
Obviously, spreading is activated by STRENGTHENING, and in this sense
Metaphonic Harmony constitutes independent evidence for the existence
of this constraint. The problem, though, is that spreading seems to
change the vowel quality of the main stressed syllable. This should not be
possible, because, as we have seen in the tableau in (13), STRENGTHEN-
ING is not able to change the quality of the main stressed syllable. Why,
then, can it do so in cases where a feature spreads from the unstressed to
the stressed syllable?
After spreading the feature Open is linked to two Vowel Manner nodes,
as is shown by the representation in (14). Could this be the reason why
Faithfulness is not able to block STRENGTHENING? I propose that Positional
Faithfulness constraints of the type formulated in (12) indeed do
not control branching features. In other words, the spreading of a feature
is allowed, as far as Positional Faithfulness is concerned, even though
spreading seems to change the quality of the main stressed segment. In
the next section I will come back to this issue, and be more precise about
the interaction between Positional Faithfulness and spreading.
We have seen in (4) that Metaphonic Harmony does not apply if the
stressed syllable is heavy. How can this be explained? Why is it that buuta
is not changed to boota? The answer to this question is quite simple. We
have to assume that the Open cannot spread across a foot boundary. Since
a heavy syllable constitutes a foot of its own, the stressed vowel cannot
undergo spreading from a vowel to the right of the heavy syllable, because
that vowel is located outside the foot.
In this section I have proposed an analysis of the two strengthening processes
of Riustring Old Frisian, Lowering and Metaphonic Harmony.
The most important claim is that STRENGTHENING is the source of
both processes. Normally STRENGTHENING cannot take effect in the
main stressed syllable, because Positional Faithfulness is high ranked. Yet
sometimes Positional Faithfulness cannot block a change, and this happens
when a neighboring vowel supplies a spreading feature. The fact
that vowels are lowered exactly in the environment where Faithfulness
does not play a role provides independent evidence for my claim that
STRENGTHENING is active in Riustring Old Frisian.
4 An analysis of weakening; Raising and Stress Dependent Harmony
In (1) we have seen that mid vowels cannot occur in a syllable immediately
following a stressed light syllable. Only the vowels {i,u,a} can appear in
that position. Concretely this means that words like fare and stapole, or
stide and mugo are not allowed. Words of this type have to be changed to
87

fari ‘travel, 3sg.pres.opt.’, stapule ‘block, dat.sg.’, respectively stidi ‘place, dat.
sg.’ and mugu ‘may, 1pl. pres. ind.’. These examples can be found in (2) and
(1). I have called this distributional pattern Raising.
We have also seen that, under certain conditions, high vowels are not tolerated
either in the dependent position of a foot. This happens when the
vowel occupying the foot’s head position is mid. Forms like steui and felu
are systematically ruled out. Instead we find steue ‘staff, dat.sg.’ and felo
‘many’, as was demonstrated in (3). I have referred to this distributional
pattern as Stress Dependent Harmony, because it involves spreading from
the stressed vowel to the vowel on its right.
In section 2 I have suggested that both processes are instances of weakening.
Specifically, I will propose that they are both triggered by a constraint
imposing severe limitations on the type of segment appearing in the dependent
position of a foot. This constraint is formulated in (15).
(15) NO-COMPLEXITY
A branching node must be licensed by the foot’s head segment
The foot’s head segment is the vowel occupying the stressed syllable, of
course. It is not too difficult either to understand what it means for a node
to be branching. A node branches if it has two daughters. Let us go back
to the representations in (8) to pinpoint the branching nodes. At the level
of the root nodes two out of three segments have a branching node. These
are the high vowels and the mid vowels. They branch at this level because
they have a Place node and a Vowel Manner node. The low vowel, on the
other hand, does not have a branching root node, because a low vowel
does not have a Place node; phonologically it is a central vowel. Proceeding
to the nodes at the level of Vowel Manner we note that mid vowels are
branching, whereas the high vowels and the low vowels are not. The mid
vowels branch, because they have two Aperture features, whereas the high
vowels and the low vowels have just one. Defining complexity in terms of
branching nodes leads us to conclude that low vowels are the least complex,
followed by high vowels, followed by mid vowels; low vowels do not
branch at any level, high vowels branch at the root node level only, and mid
vowels branch at the root node level and the Vowel Manner level.
What does it mean for a segmental foot head to license another segment?
In the literature the notion of licensing has been used in a variety of ways
and there is much confusion about this concept. Here I propose that it
ought to be understood as a special type of autosegmental relation between
the segmental head of a foot and some other segment. The definition
of licensing I have in mind is the following:
88 PHILOLOGIA FRISICA

(16) What does licensing mean?
A foot’s head root node, Rhead, licenses another node, Rnon-head,
iff there exists an autosegmental path between Rhead and Rnon-head
that exclusively consists of Nodes.
To understand this definition of licensing consider the following representations:
(17) R head does not license R non-head R head licenses R non-head
R head
F
Closed
R non-head
R head
root nodes
Vowel Manner nodes
In the representation on the left, the branching feature Closed constitutes
the autosegmental link between the heading root node and the
root node in the dependent syllable. It is therefore not the case that
one can follow a path from the head to the dependent which exclusively
contains nodes; one crucial member of this path is a feature, not a node.
On the other hand, in the representation on the right, the heading root
node does license the dependent root node. Now there is a path leading
from the heading root node to the foot’s dependent root node that
consists of nodes only. This is a consequence of the fact that now the autosegmental
bridge between the two root nodes is a node itself. Therefore,
given the definition of licensing in (16) the heading root node does
not license the dependent root node in the representation on the left,
whereas it does license it in the representation on the right. The definition
of licensing given in (16) entails that a licensing relation is possible
across a branching node, but not across a branching feature. Let us now
see how NO-COMPLEXITY can account for the two weakening processes,
Raising and Stress Dependent Harmony. I will start with the latter.
Stress Dependent Harmony lowers a high vowel after a stressed mid
vowel in a light syllable. Thus, a form like felu is ruled out and should
be changed into felo. To see why this happens, consider the essential
aspects of the representation of this form if Stress Dependent Harmony
would not have applied.
F
Closed
R non-head
89

(18) ill formed [felu]
Place Place
f l root nodes
Closed Closed
In this configuration
Open
there is no autosegmental bridge of any kind connecting
the foot’s segmental head (the first root node) with the nodes
located in the foot’s dependent position. The dependent root node
branches, because it carries a Place node and a Vowel Manner node. NO-
COMPLEXITY does not allow this. There are various options to repair
this undesirable situation. The first option one can think of is deletion
of the Place node, creating a central high vowel. Obviously, this must be
excluded, and this can be done by placing the Faithfulness constraint that
penalizes deletion of Place very high in the hierarchy. In Riustring Old
Frisian, I claim, it is not possible to manipulate Place in order to satisfy
NO-COMPLEXITY. The second option would be to remove the Vowel
Manner node located in the second syllable. This would create an empty
root node. Although it is allowed cross-linguistically, it is not a possible
repair in Riustring Old Frisian. To account for this we have to say that
empty vowels are not possible in this language.
Yet another option would be to spread the Vowel Manner node of the first
vowel to the right. The effects of this operation are illustrated in (19).
After spreading of the Vowel Manner Node, indicated with an arrow, an
agreeable autosegmental link is established between the foot’s heading
root node and the root node in the foot’s dependent position. From the
heading root node to the dependent root node there is a path that exclu-
90 PHILOLOGIA FRISICA
Vowel Manner nodes
(19) rightward spreading, creating [felo]
Place Place
f l root nodes
Closed
Open
Vowels Manner nodes

sively consists of nodes. To see this, just follow the track leading from the
first root node to the Vowel Manner node, and then down again to the
second root node. Having followed that track you will notice that you did
not cross any feature at all.
Rightward spreading associates the aperture features of the stressed vowel
to the unstressed vowel. In other words, the second vowel assimilates
to the stressed vowel. The effect is that a high vowel is lowered to mid
after a mid vowel. It is important to understand that this type of lowering
is not an instance of strengthening at all, even though the sonority of
the unstressed vowel seems to increase. As we have seen, strengthening
means that a strong prosodic position attracts the feature Open. This implies
that Open is inserted in the domain of a stressed syllable, or that it
spreads to the stressed syllable, as happens when a low vowel follows. The
type of lowering induced by Stress Dependent Harmony is of a completely
different type. This is an instance of weakening, in the sense of the NO-
COMPLEXITY constraint. Dependent positions, so this condition states,
do not like complex structures. When a complex configuration does appear
in a weak position, something must be done. Riustring Old Frisian
follows the strategy of removing the offending Vowel Manner node and
spreading the Vowel Manner node of the stressed vowel to the vacated
position. Stress Dependent Harmony, then, is an instance of weakening
in the sense that it is triggered by the NO-COMPLEXITY constraint. This
is true, even though the weakened vowel is lowered, misleadingly creating
the phonetic impression that it has been strengthened.
One final repair mechanism, leftward spreading, would be quite catastrophic.
It would have the effect of raising the stressed mid vowel, so
that felu would incorrectly be changed to filu. While this might be possible,
cross-linguistically, as in metaphonic processes in Romance dialects,
it certainly is not possible in Riustring Old Frisian. How, then, can we
explain why leftward spreading is impossible?
The obvious answer is provided by Positional Faithfulness, the constraint
that blocks any change in the domain of the main stressed vowel. Apparently,
then, this constraint blocks the leftward spreading of the Vowel
Manner node from the second vowel to the main stressed root node.
However, if this approach is on the right track, then we have to explain
what the difference is between the spreading of an individual feature,
which is not under the control of Positional Faithfulness, as I have shown
with Metaphonic Harmony, and spreading of a full node, which is controlled
by Positional Faithfulness. The crucial difference between the two
types of structure is depicted in (20).
91

(20) Positional Faithfulness to R head
does not control Feature F
R head R non-head root nodes
Positional Faithfulness to R head
does control Feature F
root nodes
R head
Feature F
Feature F
R non-head
The first configuration is representative for Metaphonic Harmony, where
an individual feature spreads from the dependent root node to the root
node occupying the foot’s head position. We have seen that this type of
spreading should not be restrained by Positional Faithfulness. On the
other hand, the type of spreading whereby a Vowel Manner node spreads
from the dependent position to the foot’s head position has to be blocked
by Positional Faithfulness, as we now discover. To account for the difference
between the two spreading modes with respect to Positional Faithfulness,
I propose the following condition:
(21) The Scope Condition
A Positional Faithfulness constraint governing a root node in a word’s
head position only has scope over a feature F if every intermediate
node to which F is linked occupies that head position.
In the representation on the left in (20) Feature F is linked to two intermediate
nodes. These are the two Vowel Manner nodes. One of these intermediate
nodes occupies the word’s head position (i.e. the main stressed
vowel), whereas the other does not. This being the case, Feature F is not
in the scope of Positional Faithfulness. As a result, this constraint is not
able to block the spreading of a feature from a dependent position to the
word’s head, even though this changes the quality of the main stressed
vowel. Concretely this means that, in Riustring Old Frisian, Metaphonic
Harmony cannot be blocked by Positional Faithfulness, although this
constraint is highly ranked in this language. In the representation on the
right in (20), however, there is just a single intermediate node to which
Feature F is linked. This node occupies the head position. Therefore, every
intermediate node to which Feature F is linked occupies the head posi-
92 PHILOLOGIA FRISICA
Vowel Manner nodes
Vowel Manner nodes

tion. According to the Scope Condition just formulated, Feature F is now
in the scope of Positional Faithfulness. Consequently, this condition now
does block spreading from the dependent to the word’s head position. In
sum, due to the Scope Condition, Stress Dependent Harmony cannot be
satisfied by leftward spreading of a Vowel Manner node. Doing so would
change the features of the main stressed vowel, and that is not allowed
by high ranked Positional Faithfulness. Stress Dependent Harmony can
only be satisfied by rightward spreading, because spreading of the Vowel
Manner node from the word’s head vowel to a dependent vowel does not
involve a change of the head vowel. I have now shown how Stress Dependent
Harmony works, a phenomenon that changes a posttonic high
vowel to mid after a stressed mid vowel. Let us now turn to another important
environment, and see what happens when the stressed vowel is
high and is followed by an unstressed mid vowel.
At the beginning of this section I have shown that forms of the type
stide and mugo do not exist in Riustring Old Frisian. In these forms the
posttonic mid vowel undergoes a process I have called Raising. I will
start the discussion with the representation of the impossible form stide,
given in (22).
(22) ill formed [stide]
Place Place
st d root nodes
Closed Closed
Open
Vowel Manner nodes
In a form like stide the stressed vowel contains the feature Closed, whereas
the unstressed vowel has two features, Open and Closed. This heavily
violates NO-COMPLEXITY. Not only does the root node of the unstressed
vowel branch, this time also its Vowel Manner node branches.
NO-COMPLEXITY is therefore violated at the root node level, and at the
level of the Vowel Manner node. This situation is undesirable and should
be repaired.
The best repair mechanism consists of elimination of the Vowel Manner
node from the unstressed position, and filling the vacated position by
spreading the Vowel Manner node of the stressed vowel to the right. The
resulting structure is given in (23).
93

(23) rightward spreading, creating [stidi]
Place Place
Closed
st d root nodes
Since the Vowel Manner node is now connected to two vowels, these vowels
are pronounced with the same height. In other words, the unstressed
mid vowel assimilates to the height of the high, stressed vowel.
In this account the raising of the unstressed mid vowel after a stressed
high vowel is really an instance of Stress Dependent Harmony. Just as
high vowels are lowered after a stressed mid vowel, so the unstressed mid
vowels are raised after a stressed high vowel. In both cases this only happens
in the foot’s dependent position, which is the vowel of the syllable
that immediately follows a stressed light syllable. Under this interpretation
Riustring Old Frisian uses Stress Dependent Harmony more widely
than the tradition has acknowledged. Usually, only the lowering of high
to mid after a mid vowel is seen as the result of Stress Dependent Harmony,
as I have explained in the second section.
So far my analysis covers the distribution of high and mid vowels in a foot’s
dependent position following high and mid stressed vowels in light syllables.
In this context the quality of the unstressed vowel is determined
by the stressed vowel. This is a consequence of various interacting constraints.
Most importantly, NO-COMPLEXITY does not allow complex
vowels in a foot’s dependent position. At the instigation of this constraint
the Vowel Manner node of the unstressed vowel is removed, and the vacated
root node is filled again by the Vowel Manner node of the stressed
vowel. Positional Faithfulness plays an important role as well, because it
decides which Vowel Manner node spreads. Without this constraint NO-
COMPLEXITY could in principle be satisfied by removing the Vowel Manner
node of the stressed syllable, and spreading the Vowel Manner node of
the unstressed syllable leftward to the vacated root node. This possibility,
however, is blocked by Positional Faithfulness. Recall that I have proposed
this constraint in order to prevent the constraint STRENGTHENING from
applying in the domain of the main stressed syllable. The facts of Stress
Dependent Harmony, then, provide us with independent evidence that Positional
Faithfulness is indeed active in Riustring Old Frisian. Let us now
see what happens when we combine a low vowel in any position, stressed
or unstressed, with high and mid vowels in any position.
94 PHILOLOGIA FRISICA
Vowel Manner nodes

To some extent we already know what happens when a low vowel is located
in a foot’s dependent position. Strictly speaking, a low vowel is free
to appear in this position, because it is not complex at any level. To demonstrate
this I repeat the representation of underlying /kuma/.
(24) /kuma/, ill formed at surface level
Place
Closed
k m root nodes
Open
Vowel Manner nodes
The low vowel in dependent position is not complex at all; it does not
have a branching root node, neither does it have a branching Vowel
Manner node. It is therefore not subject to NO-COMPLEXITY. As far as
this constraint is concerned, there should be no spreading at all. And yet
the vowel does undergo spreading, as I have shown in (4). This indicates
that other forces must be at work urging the low vowel to spread, even
though it is not complex. Of course, this is the constraint STRENGTH-
ENING. Due to this constraint, the feature Open spreads to the left,
making the high vowel more sonorous. I have already stressed the point
that the leftward spreading of Open at the instigation of STRENGTH-
ENING provides independent evidence for this constraint. Not only do
we need it to account for ‘spontaneous’ lowering, we also need it to enforce
the leftward spreading of Open.
The final environment we have to pay attention to is the sequence
stressed low vowel followed by an unstressed mid vowel. We have seen
that a mid vowel cannot occur in this environment. Thus, words like fare
and stapole do not exist, because the mid vowels immediately following
the stressed (light) syllables are raised to high. The well formed congeners
of these words are fari ‘travel, 3sg.pres.opt.’ and stapule ‘block, dat.
sg.’ They appear in (1) and (2).
Let me start the discussion by presenting a configuration that has to
undergo raising. The relevant part of the structure of fare is given in (25).
95

(25) ill formed [fare]
Place
f r root nodes
Open Open
The unstressed syllable contains a heavily complex vowel, branching at
no less than two levels, the root node and the Vowel Manner node. This is
not allowed by NO-COMPLEXITY, and we are therefore led to expect that
the usual procedure applies; the Vowel Manner node is removed from the
unstressed syllable, and the Vowel Manner node of the stressed syllable
spreads to the right to fill the vacated position. The result looks as follows:
(26) ill formed [fara]
Closed
f r root nodes
Open
The phonetic realization of this configuration is [fara], which is blatantly
wrong. Why is it wrong? It is here that one fundamental property of low
vowels becomes crucial: the fact that low vowels do not have a Place node.
In itself it is legitimate to spread the Vowel Manner node to the right in
an attempt to license the branching root node in the unstressed syllable.
However, if the spreading Vowel Manner node contains just the feature
Open the effect will be that the spreading low vowel receives the Place
node of the unstressed vowel. Since the language does not tolerate low
vowels that are specified for Place, the Place node must be removed. The
result of this repair mechanism has been incorporated in the representation
in (26). Once we realize that spreading of just Open implies deletion
of Place, it becomes obvious how we can avoid the spreading of the Vowel
Manner node containing only Open. The Faithfulness constraint controlling
Place must be high ranked in Riustring Old Frisian. Given the high
ranked status of this constraint it is impossible to create a representation
that violates it. This explains why the representation in (26) is impossible.
96 PHILOLOGIA FRISICA
Vowel Manner nodes
Vowel Manner nodes

I have suggested before that Faithfulness to Place must be high ranked in
Riustring Old Frisian. In the discussion accompanying ill formed felu in
(18) I have suggested that, in principle, NO-COMPLEXITY can be satisfied
by removing the Place node. This, I said, should be avoided, and that can
be done by high ranking Faithfulness to Place. Here again, we see that this
is indeed necessary. Riustring Old Frisian just does not tolerate any repair
mechanism that involves the deletion or insertion of a Place node. In sum,
it is high ranking Faithfulness to Place which explains why a Vowel Manner
node just containing Open cannot spread to the dependent position.
Let us now turn to the representation of (25) again and see how we can
explain the raising of the mid vowel in the unstressed position.
Obviously, in this representation not only does the root node branch, also
the Vowel Manner Node has a complex configuration. It would be a significant
improvement if one of the aperture features would be removed
from the Vowel Manner node. If that were done, the node would no longer
be complex. In (27) I give the output of deletion of Open.
(27) deletion of Open, creating [fari]
Place
f r root nodes
Open
Closed
Vowel Manner nodes
At the level of the Vowel Manner node, there is no complexity anymore,
since it contains one feature only. This, indeed, is a significant improvement
from the perspective of NO-COMPLEXITY.
But why is the feature Open deleted, rather than Closed? The latter operation
would lead to a representation that would be realized phonetically as
[fara]. The output of this repair is given in (28).
(28) ill formed [fara]
f r root nodes
Open Open
Vowel Manner nodes
97

Again this can be explained in terms of the fundamental property of the
low vowel; the vowel a should not have a Place node. As a consequence of
a’s fundamental property, deletion of Closed to satisfy NO-COMPLEXI-
TY necessitates deletion of Place. However, in Riustring Old Frisian it is
not possible to delete a Place node, as we have seen before. Since it is not
possible to delete the Place node, it is not possible to remove Closed. This,
then, explains why, in Riustring Old Frisian, it is not possible to reduce
a mid vowel by lowering it. In this language mid vowels are reduced by
raising them.
The raising applying after low vowels is entirely different from the type
of raising attested after high vowels. The first process is truly raising, not
only phonetically, but phonologically as well, in the sense that it involves
deletion of Open. The second process is a spreading process involving the
Vowel Manner node of the stressed syllable. The phonetic effect might be
the same, but the phonological machinery involved in it is different. On
the other hand, in a more abstract sense, the two processes are closely
related, of course, because they are both triggered by the same constraint,
NO-COMPLEXITY. I would like to point out again that raising of mid
vowels in unstressed syllables is not uncommon in the languages of the
world, as has been shown, among others, by Crosswhite (2001).
The removal of Open from the unstressed syllable might be an improvement,
but the representations created by it are certainly not perfect yet.
The structure in (27), for instance, still branches at the level of the root
node, constituting a violation of NO-COMPLEXITY at the root node level.
This might be so, and yet there is nothing the language can do about
it. There is simply no repair available to solve this problem. Spreading of
the unstressed Vowel Manner node leftward to the stressed syllable is not
allowed, because in Riustring Old Frisian it is not possible to change the
quality of the main stressed vowel (pace Metaphonic Harmony). Spreading
of the stressed Vowel Manner node rightward to the unstressed root
node is impossible as well, because that would enforce the removal of the
Place node, which is not allowed in Riustring Old Frisian. Finally, removing
the Vowel Manner node is not possible, because the language does not
tolerate empty root nodes. No option is left, therefore, but to preserve the
Vowel Manner of the unstressed syllable.
In this section I have developed an analysis of the two weakening processes
of Riustring Old Frisian. I have proposed that NO-COMPLEXITY
is high ranked in this language. Therefore, complex mid vowels in a foot’s
dependent position must be simplified. After high and mid vowels in
the stressed syllable the Vowel Manner node of the unstressed syllable is
completely deleted, resulting in the spreading of the Vowel Manner node
in the stressed syllable. These are instances of Stress Dependent Har-
98 PHILOLOGIA FRISICA

mony. After a low vowel in the stressed syllable elimination of the Vowel
Manner node, with subsequent spreading, is not possible. The reason is
that, in Riustring Old Frisian, low vowels do not have a Place node, and it
is not possible to insert or to delete a Place node. Since mid vowels cannot
be simplified by deletion of the entire Vowel Manner node, they are
simplified by deletion of Open. After a stressed low vowel mid vowels are
therefore typically raised.
The two weakening processes are of immense importance for one of
the main arguments of this article. I have claimed that the syllable immediately
following a stressed light syllable is a weak position. This is
confirmed because, as I have extensively argued in the current section, it
is indeed a position where the weakening force par excellence, NO-COM-
PLEXITY, applies.
5 Conclusion
In this article I have suggested that what has traditionally been termed
Vowel Balance is really a combination of two processes, Lowering and
Raising. The former typically applies in strong positions, the latter in
weak positions. Typologically, this makes perfect sense, as I have shown
in the second section. Whether a position is strong or weak is entirely
determined by foot structure. Vowels in the head position of a foot occupy
a strong position, and vowels in a foot’s dependent position occupy a
weak position. Riustring Old Frisian has a moraic trochee, and from this
it follows that the posttonic syllable immediately following a stressed light
syllable is weak. It also follows that a syllable which is separated from a
stressed light syllable by one syllable is strong. Likewise, a posttonic syllable
immediately following a heavy stressed syllable is strong.
Lowering is triggered by the constraint STRENGTHENING, formulated
in (9). It has the effect of lowering a high vowel in strong positions. Although
Lowering applies in strong positions, it typically does not apply
in the strongest position of the entire word. This might seem very strange
indeed, and yet it makes perfect sense from the perspective of OT, which
holds that main stressed syllables tend to preserve their quality. Positional
Faithfulness is formulated in (12). In section 3 have tried to show that
there is independent evidence for the constraint STRENGTHENING. In
those cases where Positional Faithfulness cannot take effect, high vowels
can be lowered by Metaphonic Harmony. Due to this process, the feature
Open spreads from the posttonic low vowel to the stressed high vowel,
thereby strengthening it.
My claim that the posttonic syllable immediately following a stressed
light syllable is weak is independently motivated by the weakening pro-
99

cesses applying in this position. There are two such processes, Raising
and Stress Dependent Harmony. The former reduces mid vowels to high
after low vowels. This is truly raising in the sense that the feature Open is
removed, leaving the feature Closed behind. The other process applying
in weak positions is Stress Dependent Harmony. This process spreads the
Vowel Manner node from the stressed syllable to the adjacent unstressed
syllable, giving it the same height quality. Stress Dependent Harmony applies
after stressed high and mid vowels, but only if the unstressed vowel
is not low. Neither Raising nor Stress Dependent Harmony have any formal
status in my account. As I have shown in section 4, the real force
behind them is the constraint NO-COMPLEXITY, formulated in (15).
The precise details of the weakening processes also provide us with independent
evidence for Positional Faithfulness. Without this constraint
it is not possible to understand why Stress Dependent Harmony induces
spreading from the stressed vowel to the unstressed vowel, rather than
the other way around.
The central hypotheses on which my analysis is based constitute a break
with the traditional view of Vowel Balance. Tradition holds that the lowering
of high vowels to mid is a case of weakening. Typologically, this is
very strange, to say the least, as I have shown in section 2. My account fits
better with typology, because I have decomposed Vowel Balance into phenomena
that can be interpreted as instances of strengthening in strong
positions and weakening in weak positions.
I am aware of the fact that, recently, Versloot (2008) has argued that a
syllable immediately following a stressed heavy syllable is weak. I would
like to end this article by dedicating a few words to his claim. First of
all, as far as I can see it does not harm my approach of Vowel Balance in
Riustring Old Frisian in any way. Regarding this language Versloot just
follows the tradition, adding nothing new, and my analysis has shown
that the tradition is wrong. Yet Versloot is probably right with respect to
other variants of Frisian. There is good evidence that, in Old West Frisian,
vowels immediately following a stressed heavy syllable tend to be reduced
to schwa. Is this a problem for the analysis of strong and weak positions
I have proposed in this article? The answer is both positive and negative.
It is indeed a problem if it were true that all variants of Old Frisian had
the same foot structure at all times. If that were true it would indeed be
difficult to understand why in West Frisian vowels are reduced to schwa
in a syllable immediately following a heavy syllable. This should not be
possible, because it would mean that a weakening process applies in a
strong position. It is not a problem, however, if we assume that Old West
Frisian and Riustring Old Frisian differed in their foot structure. This is
not unlikely, since West Frisian is quite distant from Riustring both tem-
100 PHILOLOGIA FRISICA

porally and geographically. It might be the case that West Frisian allowed
uneven trochees, allowing it to parse the syllable immediately following a
heavy syllable in a foot’s weak position. The vowel occupying that position
would then be liable to undergo reduction. I suggest, then, that over time,
Frisian changed its feet from strict moraic trochees to uneven trochees.
Whether this claim can be motivated independently must be left for further
research.
> References
Boutkan, D. (1995), The Germanic ‘Auslautgesetze’, Amsterdam: Rodopi.
Boutkan, D. (1996), A concise grammar of the Old Frisian dialect of the First
Riustring Manuscript, Odense: Odense University Press.
Bremmer, R. H. (2009), An introduction to Old Frisian; History, grammar,
reader, glossary, Amsterdam: John Benjamins.
Calabrese, A. (1988), Towards a theory of phonological alphabets, Ph. D. Dissertation,
MIT, Cambridge, Massachusetts.
Dresher, B. E. (2009), The contrastive hierarchy in phonology, Cambridge:
Cambridge University Press.
Crosswhite, C. (2001), Vowel reduction in Optimality Theory, New York, London:
Routledge.
Harris, J. (1994), English sound structure, Oxford: Blackwell.
Harris, J. (1998), ‘Licensing inheritance: An integrated theory of neutralisation’,
Phonology, 14, 315-370.
Hayes, B. (1995), Metrical stress theory: Principles and case studies, Chicago:
University of Chicago Press.
Helten, W. van (1907), ‘Nachträge zur Vocalbalance und -harmonie im Altfriesischen’,
Beiträge zur Geschichte der deutschen Sprache und Literatur,
32, 517-532.
Heuser, W. (1903), Altfriesisches Lesebuch mit Grammatik und Glossar, Heidelberg.
Kristoffersen, G. (2008), ‘Level stress in North Germanic’, Journal of Germanic
Linguistics, 20, 87-157.
Kock, A. (1904), ‘Vocalbalance im Altfriesischen’, Beiträge zur Geschichte der
deutschen Sprache und Literatur, 29, 175-193.
Löfstedt, E. (1932), Zwei Beiträge zur Friesischen Sprachgeschichte, Lund: Ohlson.
Majors, T. J. (1998), Stress dependent harmony: Phonetic origins and phonological
analysis, PhD Dissertation, University of Texas, Austin.
Morén, B. (2003), ‘The Parallel Structures Model of feature geometry’, in:
J. Brugman and A. Riehl (red.), Working Papers of the Cornell Phonetics
Laboratory, 15, 194-270.
Morén, B. (2007), Minimalist/substance-free feature theory: Why and how.
Course held at the 14th EGG Summer School, Brno, the Czech Republic.
101

Smith, L.C. (2004), Cross-level interactions in West Germanic phonology
and morphology, Ph. D. Dissertation, University of Winsonsin, Madison.
Smith, L. C. (2007), ‘Old Frisian vowel balance and its relationship to West
Germanic apocope and syncope’, in: R. H. Bremmer, S. Laker and O.
Vries (red.), Advances in Old Frisian Philology. Amsterdamer Beiträge zur
Alteren Germanistik, 64, 379-410.
Smith, N. and K. van Leyden (2007), ‘The unusual outcome of a levelstress
situation: The case of Wursten Frisian’, North-Western European
Language Evolution, 52, 31-66.
Versloot, A. (2001), ‘Vergleichende Aspekte friesischer Lautgeschichte’, in:
H. H. Munske (red.), Handbuch des Friesischen, Tübingen: Max Niemeyer
Verlag, 767-775.
Versloot, A. (2008), Mechanisms of language change; Vowel reduction in
15th century West Frisian, Ph. D. Dissertation, University of Groningen.
Walker, R. (2005), ‘Weak triggers in vowel harmony’, Natural Language and
Linguistic Theory, 23, 917-989.
102 PHILOLOGIA FRISICA

... Leksikografy
103

104 PHILOLOGIA FRISICA

Kartoteken, databanken, leksikografy
en oars wat op ’e Fryske Akademy
Piter Boersma (Fryske Akademy)
1 Ynlieding
Ien fan ’e fakgroepen op ’e Fryske Akademy is de fakgroep Taalkunde. Yn
1952 wie dêr noch gjin sprake fan en yn 1977 doe’t ik op ’e Fryske Akademy
kaam te wurkjen ek net. Der wie in wurdboekstêf.
Yn 1952 waard op it Frysk Ynstitút fan ’e Grinzer universiteit it tydskrift
Us Wurk oprjochte. As prof. dr. J.H. Brouwer yn 1956 Grins ferruilet foar
Ljouwert om wittenskiplik-direkteur fan ’e Fryske Akademy te wurden
skriuwt de redaksje fan Us Wurk dit: ‘Hy (Brouwer dus) hie foar it ferstân,
dat der nêst It Beaken plak wie foar in orgaen, dêr’t de taelkunde better
har gerak yn krije koe.’ (Us Wurk 1956) It Beaken is it wittenskiplik
tydskrift fan ’e Fryske Akademy, dêr’t doe en no noch de taalkunde swak
yn byspilet. Dat seit wat oer wat hiel lang de oriïntaasje fan de Fryske
Akademy op it mêd fan de taalkunde west hat. Op ’e Fryske Akademy waard
net yn ’e brede sin oan taalkunde dien, mar waarden kartoteken opboud
en wurdboeken skreaun, de Akademy rjochte him op dokumintaasje,
fêstlizzen en it soargjen foar foarsjennings.
Dat wie yn 1977 noch sa. Der waard folop skreaun oan it Grut Frysk
Wurdboek, wat doe de wurktitel wie fan wat yn 1984 de wrâld yn gean
soe as Wurdboek fan de Fryske taal / Woordenboek der Friese taal (WFT),
dêr’t al fan fan 1938 ôf materiaal foar sammele wie en fan 1960 ôf oan
arbeide waard.
Yn dizze lêzing sil oan ’e oarder komme wat de ôfrûne 70 jier de wei west
hat dy’t de Fryske Akademy op it mêd fan de Fryske taalkunde gongen is.
Ik lit dêrby de aktiviteiten fan wurkferbannen en wurkgroepen gewurde
en bygelyks ek it sûnt 1956 organisearjen fan it Frysk filologekongres. It
sil dúdlik wurde dat it op ’e yn 1938 oprjochet FA de earste tritich jier eins
allinne om wurdboekwurk giet en pas sûnt 1980 in ferskowing nei oare
taalkundige mêden op gong komt, lykwols net mei faasje, want hieltyd
tsjinne him wer in nij wurdboekprojekt oan en dêrnêst waard úteinset
mei it ‘projekt taaldatabank’. Wat it wurdboekwurk oangiet krijt it grutste
projekt, it WFT, fansels it measte omtinken.
105

2 It primaat fan de leksikografy en it WFT1
2.1 De oanrin
By de iepening fan de Fryske Akademy yn 1938 sei Piter Sipma, de earste
Akademy-foarsitter, yn syn taspraak ‘Wurk en wêzen fan de Fryske
Akademy’ it folgjende: ‘Nou oer it wirk fen de Fryske Akademy. Yetris
moat ik werom nei de kêst fen ús Karbrief, dy’t ús opleit ús út to lizzen op
“de wittenskip, dy’t mei Fryslân en it Fryske folk yn al syn uteringen yn de
wiidste omfieming to krijen hat”. Hjir sit in oeribel great program yn, dat
alle wittenskippen, meije wy wol sizze, rekket: de geasteswittenskippen, de
natuerkindige en mathematyske wittenskippen, de sociale en de tapaste
wittenskippen. Wy binne wol sa elf om yn to sjen, dat it ondwaenlik is, fen
de miet ôf oan alles syn gerak to jaen, wy scille sikersonk net bisiikje, alle
hea yn ien foarkfol op
to nimmen. Wy moatte ús der op biriede, hwet in goed en in útfierber
bigjin wêze kin.’ (Sipma 1938)
En dan komt Sipma mei in útstel: ‘Neffens my scoene wy earst in ôfdieling
for linguistyk meitsje kinne, om’t dit it measte driuwt en om’t wy hjir
de measte wirkers for hawwe. Binammen de ûnderdielen: lexicografy,
nammekinde, dialektology en syntaxis scoene oanlein wirde kinne.’ En
fierder tinkt er oan ôfdielingen biografy, bibliografy en dokumintaasje.
As de Fryske Akademy dan út ein set, is der finansjele romte om dat
te dwaan mei ien wurknimmer yn dieltiid en dat wurdt de taal- en
letterkundige Ype Poortinga. Yn 1939 wurdt dêr yn It Beaken dit fan
sein: ‘It wier dêrom in skoan ding for ús, det de Heer IJ. Poortinga ré
foun waerd om for in minimale forgoeding, - om it sa mar to neamen,
- wittenskiplik assistint to wirden. It wier ús hast to slim, mar de winsk
om fen ’e ein to setten mei it wirk, hat dien, det wy syn help oannamen.’
(P. Sipma 1938-’39a)
Ien fan de ûnderdielen dy’t Sipma by de ôfdieling linguistyk neamde wie
‘lexicografy’ en de taak dy’t Poortinga krige lei op dat terrein: hy moast in
begjin meitsje mei it oanlizzen fan in kartoteek.
Dat de Fryske Akademy as taak ynearsten foar linguistyk en dêrbinnen
foar leksikografy keas wie logysk. It lei foar de hân. It idee foar in Fryske
Akademy wie ûntstien binnen de rûnten fan de Fryske Beweging mei syn
striid foar it behâld fan de Fryske taal. It wiene Frysk bewegers, taalkenners
en taalwittenskippers dy’t yn it foarste plak belang hiene by sokssawat as
in Fryske Akademy. Dat komt moai ta utering yn it memorandum fan 7
1 By it skriuwen fan dizze paragraaf is gebrûk makke van Van der Veen 1988b.
106 PHILOLOGIA FRISICA

jannewaris 1938 fan de Federaesje fen Fryske Studinteforienings oan de De
Provinsjale Underwiisrie. It giet dêryn oer de winsklikheid fan in sa breed
mooglike ‘Fryske Akadeemje fen Wittenskippen’, mar der wurdt klam lein
op it beoefenjen dêrfan yn ‘Fryske sfear’, it Frysk moat fiertaal wêze en seit
it memorandum: ‘De Fryske tael- en âldheitkindige wittenskippen nimme
nou al wol sa’n plak yn, det se siker wirdich binne, om yn in Akadeemje fen
Wittenskippen opnomd to wirden en det ek forneare kinne.’ (Memorandum
1938). De winsklikheid fan in ‘Fryske Akadeemje fen Wittenskippen’ wie
troch de opsteller fan it memorandum, de biology-studint S. Bloembergen
yn 1937 oan ’e oarder steld yn in skôging yn it Frysk Studinte-almenak ,
dy’t er besleat mei: ‘As ien fen de foarste bilangrike risseltaten fen dizze
Fryske Akadeemje for de Fryske tael biskôgje ik, det den de needsaek
komt om in wittenskiplike nomenklatuer for alle rjuchtings to skeppen
en dizze nomenklatuer den ek wezentlik sin kriget.’ (Bloembergen 1937)
En lykoprinnend mei it idee fan in Fryske Akademy (yn 1914 pleite S.
Huismans dêr al foar) (Huismans 1914) waard fuort nei it ferskinen fan
it tredde en lêste diel fan it Friesch Woordenboek fan Waling Dysktra yn
1911 al it ferlet field fan in nij wurdboek. Yn 1919 komt G.R. Veendorp mei
de winsk om taalmateriaal dat yn dat wurdboek oerslein wie te sammeljen
om sa letter ta in útwreide wurdboek te kommen, mar eins wol er mear:
‘Koe it wirde den scoe ik sa graech ús Wirdboek biarbeide hawwe wolle op
in wize lyk as it greate “Woordenboek der Nederlandsche Taal” gearstald
wirdt; wol sa wiiidweidich net, mar dochs scoene de wirden folle mear
omskreaun wirde moatte as nou dien is.’ (Veendorp 1919) En yn 1937, it jier
dat Bloembergen syn skôging publisearre, wie it Sipma, krekt al neamd as
earste foarsitter fan de Fryske Akademy, dy’t op it fjirde Greatfrysk Kongres
kaam mei in plan foar in nij Frysk wurdboek. (Van der Veen 1988b).
Fuort nei de oprjochting fan de Fryske Akademy publisearret Sipma yn in
it earste nûmer fan it Akademytydskrift It Beaken it wurkplan dat er foar
de leksikografy yn ’e holle hat (Sipma 1938-‘39b): ‘Ien fen de allerearste - en
allernedichste - dingen dêr’t wy oan wirkje kinne, is it lexicografysk plan. It
leit yn ús foarnimmen, in Wirdboek-apparaet gear to stallen, yn de foarm
fen in great kaert-systeem, dat yn de kartotheek fen it Coulon-hûs birgen
wirde scil en dêr troch elk rieplachte wirde kin. Dêr wolle wy gearfandelje
en opstelle alle wird-materiael fen it Frysk en syn tongslaggen, fen nou
en fen earder tiid, en dat sa folslein as dwaenlik is.’ En dêr heakket er dan
noch wat opfallends oan ta: ‘Hokker Wirdboek dêr ienkear út skreaun
wirde scil, is fen letter soarch en wirdt hjir nou net neijer útlein, it giet
der nou mar om, de earste stap to dwaen.’ Wol apart fansels dat it doel
dêr’t de samling foar oanlein waard troch Sipma net krekter oanjûn
waard, mar faaks woe er noch neat útslute en hie er miskien gruttere
ambysjes as op dat stuit foar mooglik achte wurde soene. Lykwols leit yn
107

de útwurking fan dy ‘earste stap’ al besletten hokker kant it útgean soe.
Foar it gearstallen fan de kartoteek neamt er sân aksjepunten: 1. It op
kaart bringen fan de besteande wurdboeken. 2. it op kaart bringen fan
wurden dy’t neamd of behannele binne yn stúdzjes, samlingen, listen,
opmerkingen hjir of dêr, wêr ek mar te finen, yn printing of yn hânskrift.
3. it op kaart bringen fan mûnlinge of skriftlike opjeften (de minsken
wurde ta it dwaan fan sokke opjeften oantrune) fan wurden, sprekwurden
en siswizen dy’t net yn it wurdboek fan Waling Dykstra stean. 4. It
sammeljen fan fakwurden, beneamingen fan wurksumheden, nammen
fan ark en de ûnderdielen dêrfan. 5.‘It opskriuwen fen wirdskiften lyk
as fûgelnammen, plantnammen, ensfh.; wirden oer waer en yn, lân en
wetter, bosk en fjild, loft en ierde, minske en dier, en sa foart hinne. Ek
hjir is alles wolkom, ta de lytste bydrage ta.’ 6. De dialektwurden, dat wol
sizze ‘de inkele ôfwikingen hjir, de rike foarrie dêr, fen wirden (mei hjar
bitsjutting), en fen wirdfoarmen (lyk as bg. fen it tiidwird), as dy ôfwike’.
En dan as lêste 7. it ekserpearjen fan boeken en tydskriften. By dat lêste
punt wurdt sein, dat it giet om de wichtichste wurden. En Sipma stelt dan
út om te begjinnen mei wat sûnt 1800 ‘yn it ljocht jown is’.
De boarnelist fan it Wurdboek fan de Fryske Taal (yn diel 1) docht út bliken
dat Sipma syn programma útfierd is. In protte frijwilligers ha dêr oan mei
holpen. Oangeande Sipma syn punt 6, it sammeljen fan dialektwurden
wol ik noch in opmerking meitsje. Yn it Friesch Woordenboek fan Walinga
Dykstra hie ek al omtinken west foar dialektysk ferskaat. By it Wurdboek
fan de Fryske Taal kin wat dat oangiet in ûntjouwing konstatearre wurde:
de redakteurs kamen geandewei losser te stean fan it dêrfoar libjende
idee fan in wurdboek ‘mei in noarmative ynslach’, sadat yngeander
besocht waard om it dialektysk ferskaat yn it wurdboek syn gerak te jaan.
Dêrta wurde fan 1978 oan 1996 skriftlike dialektenkêtes hâlden en yn
2001 in boek útbrocht mei de neilitten dialektgeografyske oantekens fan
Jan Jelles Hof, dy’t al yn 1933 it standertwurk Friesche Dialectgeographie
publisearre hie.
It Wurdboek fan de Fryske Taal beskriuwt it sammele Frysk út de perioade
1800-1975. Yn 1950, doe’t de wurdboekstêf miende ‘dat der al safolle
materiael byinoar wie, dat mei frucht oer de opset fan it wurdboek praet
wurde koe’ wie oars ien fan de fragen dy’t de doe ynstelde advyskommisje
foarlein krige, oft der ek Midfrysk yn it wurdboek opnommen wurde
moast. Foar it Wurdboek fan de Fryske Taal is dat der dus net fan kommen.
Yn syn wurkplan hie Sipma it hân oer ‘alle wird-materiael fen it Frysk
en syn tongslaggen, fen nou en fen earder tiid, en dat sa folslein as
dwaenlik is’, mar en ek in kartoteek mei alle Frysk kaam der op ’e Fryske
Akademy net, want om 1950 hinne ûntstie op it mêd fan de taalperioaden
in ferdieling tusken de Fryske Akademy en it Frysk Ynstitút fan de
108 PHILOLOGIA FRISICA

universiteit fan Grins: it Nijfrysk (it Frysk fan 1800 ôf ) foar de Akademy
en it Mid- en Aldfrysk foar Grins, dêr’t kartoteken fan it Frysk út dy twa
perioaden opboud waarden. Dat ek yn Grins kartoteken opboud waarden
is tekenjend foar wat binnen de Frisistyk as gehiel en dus net allinne foar
de Fryske Akademy de prioriteit wie: it beskikber krijen foar ûndersyk fan
alle Frysk fan no en earder.
Doe’t op oanstean fan de nije wittenskiplik-direkteur Brouwer yn 1956
besletten waard dat it net gean moast, sa’t earst it idee wie, om ‘in soarte
fan ‘Fryske ‘Van Dale’ mei in noarmative ynslach’, mar om in wittenskiplik
beskriuwend wurdboek die bliken dat de oant dan ta opboude kartoteek
dêr noch net op berekkene wie. Yn de kartoteek gong it benammen om
de ynhâldswurden en wie fan funksjewurden en guon tiidwurden gjin
of lang net genôch materiaal oanwêzich. Yn twa jier waard doe mei wer
in grutte groep frijwilligers in trochsneed fan ’e brûkte boarnen (boeken
en artikels út tydskriften) wurd foar wurd op kaart brocht en yn in nije
kartoteek ûnderbrocht. Mar doe koe mei it skriuwen fan it wurdboek út
ein set wurde. Alhoewol, der moast earst noch al in striid útfochten wurde,
in striid oer de fiertaal fan it wurdboek, moast dy Frysk of Nederlânsk
wurde. Wittenskiplike, taalpolitike en kulturele arguminten en de fraach
‘wat is praktysk en helber’ spilen dêrby in rol. It waard it Nederlânsk.
(Brochure 1960). Yn 1982 kaam dat punt nochris op it aljemint en it
bestjoer fan de Fryske Akademy besleat doe dat it dochs Frysk wurde
moast, mar de minister lei dêr it near op.
Der waard om’t it om in wittenskiplik wurdboek gean soe fansels tocht
oan it WNT, it Woordenboek der Nederlandse Taal, sa’t Veendorp dat yn
1919 ek al dien hie en doe’t yn 1960 mei it redigearjen fan it wurdboek
úteinset wurde koe, ha twa leden fan de wurdboekstêf in skoftke nei
Leiden west om dêr by it INL har ljocht op te stekken.
2.2 Inkelde aspekten fan it WFT
It earste diel fan it wurdboek kaam pas út yn 1984. By neier ynsjen hat dat
in gelok west, want doe’t om 1980 hinne serieus oer útjefte praat waard,
wie it advys fan it INL om te kiezen foar in elektroanysk printprosedee
en de tekst dus earst yn ’e kompjûter yn te fieren en sadwaande stapte it
wurdboek fan it earste diel ôf it digitale tiidrek ynstapte.
Dat fan it wurdboek no nei 48 jier, want safier leit 1960 al achter ús, 23
dielen útjûn binne en binnen twa jier ek de twa lêste dielen der wêze sille,
is ôfsjoen fan de jildlike middels dy’t yn ’e rin fan ’e jierren beskikber
kamen om mear leksikografen oan te stellen en it feit dat de lieding fan
de Akademy it dien meitsjen fan it wurdboek altyd as earste prioriteit
sjoen hat, hjiroan te tankjen, dat net wer fan de opset út 1960 ôfwykt is en
109

de kartoteken dêrnei noch mar beheind oanfolle binne. Der is winliken
mar ien feroaring trochfierd, doe’t ein santiger jierren besletten waard
om foar de lemmayngongen ensfh. te kiezen foar de nije stavering dy’t yn
1980 yngean soe, mar dat wie in betreklik beheinde yngreep.
Oangeande de opset fan it Wurdboek fan de Fryske Taal wol ik trije dingen
oanstippe dy’t reitsje oan de gearstalling fan de brûkte kartoteken. In
beslút hat west om by in wurd altyd ek it âldste sitaat op te nimmen, dat
wie dan fansels it âldste sitaat út de kartoteken, net it earste foarkommen
fan dat wurd yn in boarne fan nei 1800 om’t ommers mar in beheind part
fan dy boarnen hielendal op kaart stiene; de measte boarnen binne allinne
mar gaadlik achte sitaten út helle en de iene boarne is dêrby aardich
yngeander ekserpearre as de oare. Sipma woe in kartoteek mei ‘alle Frysk’,
mar de metoade fan sammeljen jout net iens de garânsje dat alle wurden
út de brûkte boarnen yn it wurdboek stean en dêrnêst spilet by in taal as
it Frysk ek noch mei dat it folle mear in sprutsen as in skreaune taal is.
Troch de withoefolle mûnlinge opjeften en moai wat faktaalsamlingen
is dat lêste probleem fansels mar foar in part ûnderfongen. Dan binne
fan guon wurden soms sa’n bytsje sitaten oanwêzich dat dy net alle
betsjuttingen fan in wurd dekke. Dan is it foar de leksikograaf behelpen.
No’t op ’e Fryske Akademy databanken fan it Frysk sûnt 1800 opboud
binne mei dêryn de folsleine boeken dy’t brûkt binne foar it opbouwen
fan ’e wurdboekkartoteken, is it ferliedlik om by it redigearjen fan de
wurdboekartikels de taaldatabank ek te rieplachtsjen mar dat wurdt yn
ferbân mei de planning mar yn útsûnderlike gefallen dien.
3 Dialectwurdboeken en hânwurdboeken
It gong en giet op ’e Fryske Akademy lykwols net allinne om dat
wittenskiplike wurdboek. Yn 1977 waard ek wurke oan in wurdboek fan
in ôfwikend Frysk dialekt, it Hylpersk, en yn dat jier waard it begjin
makke mei nije hânwurdboeken Frysk-Nederlânsk en Nederlansk-
Frysk. It gong en giet op ’e Fryske Akademy ek om hânwurdboeken en
dialektwurdboeken.
Nêst de kartoteken foar it Wurdboek fan de Fryske Taal binne op ’e Fryske
Akademy yn it begjin fan ’e sechtiger jierren kartoteken fan de ôfwikende
Fryske dialekten it Skiermuontseagersk, it Aastersk op Skylge, it Hylpersk
en ek it Bilts opboud en dêrnei waarden op basis fan dy kartoteken
wurdboeken makke, yn 1966 kaam de Wezzenlist fan it Schiermonnikoogs
út, yn 1976 it Wêdenboek fon et Aasters, yn 1981 it Hylper wurdboek en
einlings yn 1996 it Woordeboek fan ’t Bildts. Wat dat lêste oangiet, de
Fryske Akademy jout dus net allinne omtinken oan de fan it gewoane
110 PHILOLOGIA FRISICA

Frysk ôfwikende Fryske dialekten, mar ek oan de net-Fryske dialekten yn
Fryslân. Al foar it Woordeboek fan ’t Bildts koene sadwaande yn 1987 it
Woadeboek fan ut Amelands en yn 1991 it Woardeboek fan ut Leewarders
útkomme. Dêrnei binne noch wurdlisten fan alle Fryske stedsdialekten
opsteld, dy’t yn parallelle pleatsing yn 1998 yn boekfoarm útbrocht binne.
En dan kaam yn 2002 sels in nij Skiermuontseager wurdboek út, Eilander
Wezzenbuek - Woordenboek van het Schiermonnikoogs en wurdt op ’t
stuit wurke oan in nij Amelanner, in nij Biltsk en in nij Hylper Wurdboek.
Dan de hânwurdboeken. Yn ôfwachting fan it grutte wurdboek waard yn
1944 earst mar ris in útwreide twadde printinge útbrocht fan it Lyts Frysk
Wirdboek - Frysk-Nederlânsk fan 1934 (diel 1 neamd om’t der ek in diel
Nederlânsk-Frysk op priemmen stie). Dat diel kaam der yn 1952 ûnder
de titel Frysk Wurdboek - Nederlânsk-Frysk (de oantsjutting ‘Lyts’ wie
der ôfhelle) en yn 1956 kaam in opfolger út fan it diel Frysk-Nederlânsk
út 1944. Dy Frysk-Nederlânske en Nederlânsk-Fryske dielen waarden
yn 1971 op ’en nij útbrocht yn ien bân mei in pear siden oanfollings en
ferbetterings. En de opfolger dêr wer fan waard dus mei úteinset doe’t
ik yn 1977 krekt myn earste lemma’s foar it wittenskiplike wurdboek
skreaun hie. Yn 1984 kaam earst it diel Frysk-Nederlânsk en in jier letter
it diel Nederlânsk-Frysk út.
Net lang dêrnei wurdt dan op it mêd fan ’e hanwurdboeken in nije stap
set. Der wurdt besletten ta it skriuwen fan in ientalich Frysk hânwurdboek
en in hânwurdboek Frysk-Ingelsk.
It beslút om in ientalich Frysk hânwurdboek te meitsjen - dus in wurdboek
mei it Frysk as fiertaal - wie in streekrjocht gefolch fan it ministeriële
beslút yn 1983 om gjin tastimming te jaan ta ferfrysking fan it grutte
wittenskiplike wurdboek. It nije Frysk hânwurdboek kin sjoen wurde as
in stap yn ’e emansipaasje fan it Frysk en mei it Ingelsk-Frysk Wurdboek
waard einlings foarsjoen yn it ferlet om in ynternasjonaal publyk tagong
ta it Frysk te jaan.
Ik kom op it ta stân kommen fan dy beide wurdboeken noch werom.
4 Taaldatabanken
It wurd taaldatabank is fallen. Yn 1981 hie K. F. van der Veen, doe haad
fan ’e wurdboekstêf, al pleite foar in taaldatadabank (Van der Veen 1988a)
dêrnei is it ferlet derfan fierder ûndersocht. Mei it ynstellen fan de
fakgroep Terminology, Kompjûterlinguïstyk en Grammatika yn 1985 koe it
opbouwen fan de taaldatabank dan oangean. De taaldatabank waard dus net
ûnderbrocht by de fakgroep Leksikografy. De prinsipiële reden dêrfoar wie
111

dat de databank net allinne in foarsjenning wurde moast foar it meitsjen
fan wurdboeken mar ek foar taalkundich ûndersyk. Der waard besletten
om as earste stap moderne boarnen yn ’e databank op te nimmen, dat wol
sizze boarnen fan nei 1975 - it einjier fan de kartoteken dêr’t Wurdboek fan
de Fryske Taal gebrûk fan makket - en dêrnei ek it eardere tweintichste
ieuske Frysk. Ferrassender wize - mar hielendal passend yn de Fryske
Akademy-tradysje - waard doe besletten om de databank yn earste ynstânsje
te brûken foar twa al earder neamde wurdboekprojekten, it ientalige
Frysk Hânwurdboek en it Frysk-Ingelsk Wurdboek. Mar net allinne dat
ta it meitsjen fan dy wurdboeken besletten waard wie opfallend, it wiene
ek nochris leden fan de fakgroep Terminology, Kompjûterlinguistyk en
Grammatika dy’t as redakteur ynskeakele waarden. Dat tsjûget derfan
hoe swier as de taak om foar dokumintaasje, fêstlizzing en it meitsjen fan
foarsjenningen as hânwurdboeken der by de Fryske Akademy yn waacht.
Dat docht ek letter noch bliken as ein njoggentiger jierren leden fan de
fakgroep Taalkunde belêste mei it skriuwen fan in nije grammatika ek ynset
wurde foar it redigearjen fan in nij wurdboek fan it Skiermuontseagersk en
no is dat wer sa by it gearstallen fan in nij Amelanner Wurdboek.
Op it mêd fan ’e databanken is sûnt 1985 in soad bard. Nêst in databank
Nijfrysk fan nei 1900 is der in databank njoggentjinde-ieusk Frysk opboud.
In databank Midfrysk is der yntusken ek en der wurdt wurke oan in
databank Aldfrysk. Dêrnêst binne dan noch in databank Sprutsen Frysk
en in Databank dialektologysk Frysk oanlein.
It wie yn Grins sûnt it opbouwen yn ’e fyftiger jierren fan ’e kartoteken Mid-
en Aldfrysk net slagge om op basis fan dy kartoteken wurdboekprojekten
fan ’e grûn te krijen. De minskkrêft ûntbruts en der wie winliken gjin
perspektyf. Dy situaasje en dêrnêst it feit dat it digitale tiidrek oanbrutsen
wie en de Fryske Akademy in databank Frysk oan it opbouwen wie en it ek
noch it gegeven dat de Fryske Akademy omseach nei nije projekten foar
it tiidrek nei it Wurdboek fan de Fryske Taal soarge derfoar dat om 1990
hinne earst it Midfrysk nei de Akademy oerhevele waard en letter yn in
oerienkomst tusken de Akademy en Grins fêstlein waard dat de Akademy
in databank Aldfrysk opbouwe soe om op basis dêrfan yn ’e mande in
Aldfrysk wurdboek te realisearjen. Piter Sipma hie it yn 1938 oer it
sammeljen fan ‘it Frysk en syn tongslaggen, fen nou en fen earder tiid, en
dat sa folslein as dwaenlik is.’ De dream fan Sipma begjint út te kommen.
Mar faaks bedoelde er ek noch de Fryske tongslaggen yn Dútslân. Dat soe
in folgjend doel wêze kinne.
Doe’t it Midfrysk en it Aldfrysk nei de Akademy tahelle waarden wie it
doel om aparte wurdboeken Mid- en Adfrysk te meitsjen. Wat it Midfrysk
112 PHILOLOGIA FRISICA

oangiet is dêrta alle materiaal út ’e databank lemmatisearre, dat wol sizze
dat alle foarmen (sawol bûgings- as staveringsfoarmen) oan ien yngong
keppele binne. Mar in apart wurdboek sil it faaks net mear fan komme.
It Midfrysk stiet sa ticht by it Nijfrysk, dat ek wol praat wurdt fan ier-
Nijfrysk, en it idee is dêrom no dat it faaks effisjinter is om it Midfrysk te
yntegrearjen yn de digitale ferzje fan it Wurdboek fan de Fryske taal . Mar
hoe’t dit útpakke sil is ôfwachtsjen en itselde jildt foar it Aldfrysk.
Op de Fryske Akademy binne ûnderskate databanken yn opbou. Wêr’t it
yn alle gefallen op ta moat is in keppeling of yntegraasje fan dy databanken
en it optimaal tagongklik meitsjen dêrfan. Dat is ien fan de útdagings
dêr’t de fakgroep Taalkunde foar stiet.
5 Utwreiding fan it taalkundich ûndersyk
Yn 1977 hie de Akademy op it taalkundich mêd allinne mar in
wurdboekstêf, mar yn 1980 feroaret der wat, der komt dan gjin
wurdboekprojekt by, mar de Akademy wurdt ferrike mei in Ynstânsje foar
Taalûntjouwing en Taalbystân (koartwei it Taalburo neamd) en yn 1985 - it
jier dat de Akademy der ûndersyksplakken by krijt en fakgroepen ynsteld
wurde - ûntstiet dan echt in nije situaasje. De wurdboeken komme
ûnder de Fakgroep Leksikografy te fallen en der komt in Fakgroep
Terminology, Kompjûterlinguistyk en Grammatika, dêr’t de Ynstânsje
foar Taalûntjouwing en Taalbystân ûnder de oantsjutting Terminology yn
opnommen wurdt. Yn 1990 is dan sprake fan twa subtile feroarings op it
mêd fan de nammejouwing: de Fakgroep Leksikografy komt Fakgroep
Leksikografyske projekten te hiten en de Fakgroep Terminology,
Kompjûterlinguistyk en Grammatika wurdt omdoopt ta Fakgroep
Taalkundich Undersyk. De reden is strategysk: it moat klear en dúdlik
wêze dat op ’e Fryske Akademy dan wol wurdboeken skreaun wurde mar
ek oan taalkunde dien wurdt. De fakgroepen Leksikografyske Projekten
en Taalkundich Undersyk bliuwe oant 1996 ta njonken inoar bestean, mar
dan wurdt om sa mar te sizzen de lêste stap set: de fakgroepen wurde
gearfoege ta ien fakgroep en de namme wurdt Fakgroep Taalkunde.
Ik jou earst apart omtinken oan de wurksumheden op it mêd fan
Taalûtjouwing en Taalbystân. Dat foar beskate terreinen terminology
ûntwikkele wurde moast, woe men op dy terreinen it Frysk brûke, hie sa’t
ik al momorearre ha ien fan ’e pleitbesoargers foar de Fryske Akademy, S.
Bloembergen yn 1937 al oanjûn: ‘As ien fen de foarste bilangrike risseltaten
fen dizze Fryske Akadeemje for de Fryske tael biskôgje ik, det den de
needsaek komt om in wittenskiplike nomenklatuer for alle rjuchtings to
113

skeppen en dizze nomenklatuer den ek wezentlik sin kriget.’ Mar dêr hat
de Akademy him net ta set. Net dat op it mêd fan ’e nomenklatuer, fan ’e
taalûntjouwing hielendal neat dien waard, mar it bleau beheind ta
soks as it útjaan fan in offisjele list fan plantenammen en ûnderskate
offisjele listen fan bistenammen. Mar dêr siet gjin struktureel belied
achter, it barde om’t it Biologysk Wurkferbân fan ’e Fryske Akademy
jierrenlang tige aktyf wie en ien fan ’e leksikografen dat wurk der út
spesjale belangstelling by die. It omtinken foar taalûtjouwing libbe ein
santiger jierren binnen de provinsjale polityk doe’t der geandewei mear
romte bestribbe waard foar it brûken fan it Frysk yn it bestjoerlike en
jurydyske ferkear. De Fryske Akademy krige mei om dy reden yn 1980
as foarsjenning de Ynstânsje fan Taalûntjouwing en Taalbystân. Yn 1980
ferskynde al de útjefte Lytse oanrikkemendaasje: wurdlist fan amtlike
wurden en yn 1986 de Wurdlist foar it offisjele ferkear en yn 2000 sels in
kompleet Juridisch Woordenboek Nederlands-Fries. Op dit stuit wurdt
wurke oan in Frysk modelleboek foar de bestjoerspraktyk en ek oan oare
opdrachten út it fjild sa as it meitsjen fan kompjûterterterminology en
fan in digitale Taalhelp
Mei de oprjochting fan de fakgroep Terminology, Kompjûterlinguistyk
en Grammatika yn 1985 koe op ’e Fryske Akademy dan einlings ek oan
grammatikaal ûndersyk dien wurde. Wat yn ’e jierren dêrnei ek spile wie
dat it redigearjen fan it Wurdboek fan ’e Fryske Taal al safier foardere wie
dat der romte kaam foar oare dingen, sa as promoasje-ûndersiken. Om
dat sjen te litten set ik op in rychje wat respektivelik yn 1977, 1987, 1997
en 2007 yn ’e jierferslaggen fan ’e Akademy de projekten binne dy’t bûten
de leksikografy en it opbouwen, ûnderhâlden en tagonklik meitsjen fan
databanken falle (mar dêr soms mei yn ferbân stean of tsjin oan hingje).
Yn 1977: neat.
Yn 1987: it projekt Fonology en morfology fan de Fryske dialekten op
basis fan fjildwurk; it Morfologyprojekt en it Grammatikaprojekt.
It jier 1997 jout al in hiel oar byld: it promoasje-ûndersyk ‘Nomenynkorporaasje
yn it Frysk’; it promoasje-ûndersyk ‘De syllabe yn it Frysk’;
partisipaasje yn it Handbuch des Friesischen; it promoasje-ûndersyk
‘It leksikografyske wurk fan Joast Hiddes Halbertsma’; partisipaasje yn
it boek Skiednis fan de Fryske Taalkunde; it ûndersyk ‘Bakkersfaktaal’;
it promoasje-ûndersyk ‘Burmania-sprekwurden’; it projekt ‘Moderne
Ingelsktalige lûdlear fan it Frysk’; it promoasje-ûndersyk ‘The Syntax of
infinitives in Frisian’.
It jier 2007 jout in befêstiging fan it byld út 1997: it promoasje-ûndersyk
‘Joast Hiddes Halbertsma en it Lexicon Frisicum’ (earder It leksikografyske
wurk fan Joast Hiddes Halbertsma)(yn 2011 ferskynd: Anne Dykstra, J.H.
114 PHILOLOGIA FRISICA

Halbertsma als lexicograaf. Studies over het Lexicon Frisicum (1872); it
projekt ‘Morfologyske ferriking fan de Taaldatabank’; it promoasjeûndersyk
‘Aldfryske Boete registers’(yn 2010 ferskynd: Johannes Adrianus
Nijdam, Lichaam, eer en recht in middeleeuws Friesland. Een studie
naar de Oudfriese boeteregisters; it projekt ‘Utjefte Ommelanner
rjochtshânskriften’; it projekt ‘Nijfryske grammatika’; it projekt ‘Nijfryske
Spraakleare’; it promoasje-ûndersyk ‘Ypy-konstruksje (ek neamd de en
+ ymperatyf-konstruksje)’; it promoasje-ûndersyk ‘Lûdreduksje yn it
jongere Aldfrysk’. (Jierferslaggen 1977-2007)
6 Slotopmerkings
Ik bin ta oan myn slotopmerkings. De kar foar leksikografy, de kar foar
hieltyd mar wer nije wurdboeken hat in hiele protte oplevere, mei as
útspringend resultaat it wittenskiplike Wurdboek fan de Fryske Taal en
dêrnêst de stap nei de digitale taaldatabanken mooglik makke, mar oan ’e
oare kant ek betsjutten dat oar taalkundich ûndersyk op ’e Fryske Akademy
hiel lang net fan ’e grûn komme koe en foar de leksikografy hâlde it yn dat
de teoretyske kant, de leksikology te min omtinken krije koe. Op dat mêd
is yn ferbân mei it wurk oan ’e databanken, de yntergraasje fan it Midfrysk
yn it Wurdboek fan de Fryske Taal en te meitsjen nije wurdboeken Frysk-
Nederlânsk en Nederlânsk-Frysk dus ek noch in wrâld te winnen.
> Literatuer
Bloembergen, S. (1937), ‘In Fryske Akadeemje fen Wittenskippen mûglik
en nedich’, yn: Frysk Studinte-Alemak, 36-40.
Boersma, P. e.a. (2000-2011), Wurdboek fan de Fryske Taal / Woordenboek
der Friese taal, Leeuwarden: Fryske Akademy. Veen, K.F. van der e.a.
Brochure 1960. Brochure van het bestuur van de Fryske Akademy aan de
leden en donateurs over de controverse betreffende de voertaal van
het nieuwe woordenboek. Ljouwert, 25 augustus 1960.
Huismans (1914), ‘Preekjen yn it Frysk en in Akademy for Fryske
Witttenskip’, yn: Yn ús eigen taal, jiergong 6, 170-172.
Jierferslaggen (1977-2007), Jierferslaggen fan de Fryske Akademy, 1977- 2007.
Memorandum (1938), Brief ‘Oan de provinsjale Underwiisrie fan
Fryslân to Ljouwert’ fan de Federaesje fen Fryske Studinteforienings
(Wageningn 7 Jan. 1938)
Sipma, P (1938), ‘Wirk en wêzen fen de Fryske Akademy’, yn: De iepening
fen de Fryske Akademy. Assen, Van Gorcum & Comp., 16-26.
Sipma, P. (1938-’39a), ‘It foarste jier fen de Fryske Akademy’, yn: It Beaken,
jiergong 2, 11-16.
115

Sipma, P. (1938-’39b), ‘Ta it wirkplan fen de Fryske Akademy’, yn: It
Beaken, jiergong 1, 29-32.
Us Wurk (1956), ‘By it ôfskied fan Prof.Dr. J.H. Brouwer’ (fan de redaksje),
yn: Us Wurk. Meidielingen fan it Frysk Ynstitút oan de Ryksuniversiteit
yn Grins, jerigong 5. s. 50-51.
Veen, K.F. v.d. Veen, (1988a), ‘Taalkunde op de FA’, yn: It Beaken, jiergong
3, 165-174.
Veen, K.F. van der (1988b), ‘Leksikografy by de Fryske Akademy’, yn: It
Beaken, jiergong 3, 175-194.
Veen, K.F. van der e.a. (1984-1999), Wurdboek fan de Fryske Taal /
Woordenboek der Friese taal (1984-1999). Leeuwarden: Fryske
Akademy. Boersma, P. e.o.
Veendorp, G.R. (1919), ‘Friesch Woordenboek’, yn: Swanneblommen.
Tydskrift for Fryske Tael- en Skiedkinde, jiergong 1, 74-78.
Wurdboek fan de Fryske taal / Woordenboek der Friese Taal (WFT) (1984-
2011) Van der Veen e.o. (1984-1999); Boersma e.o. (2000-2011).
116 PHILOLOGIA FRISICA

Nieuwe wegen voor de Friese lexicografie?
Willy Martin (VU, Amsterdam) (Emer. Prof. dr.)
1 Inleiding en Overzicht
Wie ooit het genoegen heeft gehad vanuit het diepe Zuiden van ons taalgebied
naar het hoge Noorden ervan te reizen, zal zowel de geografische
uitgestrektheid van dit gebied, als de ruimte die erin geboden wordt voor
linguïstische variatie, niet zijn ontgaan. In de Lage Landen klinkt het Nederlands
inderdaad niet overal gelijk en zijn er naast verschillende natiolecten
1 ook diverse regiolecten, sociolecten, dialecten en ja, zelfs, verschillende
andere talen dan het Nederlands, te horen.
Eén van die andere talen is het Fries, de taal waarvoor tijdens dit congres
de balans van zeventig jaar frisistiek aan de Fryske Akademy (= FA) wordt
opgemaakt. Aan mij de eervolle, maar tegelijkertijd ook moeilijke taak om
op een weldoordachte manier vooruit te blikken, te kijken naar wat de FA
in de toekomst zou kunnen of moeten doen, meer bepaald, met betrekking
tot de lexicografische beschrijving van het Fries.
Gegeven het voorafgaande zal u begrepen hebben dat het vraagteken bovenaan
in de titel van dit stuk er niet voor niets staat en in het overzicht
dat u onderaan deze paragraaf vindt, is bij punt drie ‘Conclusie’ het vraagteken
evenmin verdwenen. Zekerheid is dus niet iets wat u van mij hoeft
te verwachten en a fortiori al zeker niet voor de komende zeventig jaar. In
plaats daarvan zal ik in het kort zeven wegen, zeven richtingen schetsen
die relatief nieuw zijn voor de Friese lexicografie en die, m.i., het waard
zijn om onder de loep te worden genomen.
Tegen deze achtergrond zal dit artikel uit drie delen bestaan. In een eerste
deel wordt de notie ‘lexicografie’ zo gedefinieerd dat zij een perspectief
kan bieden voor de komende jaren. In deel twee worden, vanuit deze definitie
vertrekkend, zeven ‘nieuwe’ wegen voorgesteld. Zij voeren telkens
vanuit een bepaald vertrekpunt, X, naar een verder afgelegen doel, Y. In
een laatste deel ten slotte, wordt gekeken waarheen de zeven nieuwe wegen
ons uiteindelijk hebben gebracht of zouden kunnen brengen.
Overzicht:
1 Onder natiolect wordt begrepen die variant binnen een taal die gebonden is niet aan een
regio (regiolect), een stad of dorp (dialect) maar aan een land. Zo telt het Nederlands drie
natiolecten: het Belgisch, het Nederlands en het Surinaams Nederlands (zie Martin 2001).
117

1. Lexicografie(definities) in perspectief
2. Van... Naar...
2.1 Van Semasiologie naar Onomasiologie
2.2 Van Corpusopbouw over Corpusverrijking naar Corpusexploratie
2.3 Van Lexicografie naar Metalexicografie
2.4 Van Stand-alone naar Koppelbare Lexicale Bestanden
2.5 Van Lexicografische Producten naar Lexicografische Diensten
2.6 Van Woorden naar Woordcombinaties
2.7 Van Beschrijving van Taal naar Beschrijving voor de Taalgebruiker
3. Conclusie: een zevensprong?
2 Lexicografie(definities) in perspectief
Van de bekende Franse lexicograaf Paul Imbs komt de uitspraak ‘l’art suprême
de la lexicographie c’est la définition’. Redelijkerwijs zou men dan
ook mogen verwachten dat lexicografen hun eigen vak, de lexicografie,
op een heldere, bevattelijke en precieze wijze weten te definiëren. Helaas,
niet alles is, wat het lijkt. Slaat men bijvoorbeeld Van Dale Groot Woordenboek
van de Nederlandse Taal erop na, dan vindt men
- in de 8e uitgave (1969): lexicografie = ‘het schrijven van woordenboeken’;
lexicograaf = ‘woordenboekschrijver’
- en zesendertig jaar en zes uitgaven later, in de 14e uitgave (2005):
lexicografie = ‘het samenstellen van woordenboeken’;
lexicograaf = ‘samensteller van een woordenboek’.
Om het zachtjes uit te drukken: veel informatie bevatten deze definities
niet en, hoewel men ervan kan uitgaan dat er binnen de lexicografie in de
laatste drie, vier decennia heel wat is gebeurd en veranderd, enig spoor
van deze evolutie valt in bovenstaande definities nauwelijks te bespeuren.
Minder direct in het oog springend misschien maar desalniettemin
duidelijk aanwezig, is het feit dat het hier om een erg ‘vlakke’ definitie
gaat, een definitie met weinig, in feite slechts één dimensie, namelijk het
object van de actie (‘woordenboeken’).
Als wij ‘perspectief ’ opvatten in de betekenis die het Etymologisch Woordenboek
van het Nederlands (= EWN) eraan geeft, namelijk ‘diepte in
vlakke weergave, vooruitzicht’ (M. Philippa e.a. 2007, 259), dan biedt een
framegebaseerde definitie veel meer soelaas. Frames, zoals ik elders heb
betoogd, (zie onder meer Martin (2008)) zijn namelijk kennisstructuren
die gebruik maken van slots en fillers. Slots zijn dan algemene conceptuele
categorieën: dimensies, aspecten, attributen zo men wil, fillers zijn de
waarden of specifieke invullingen van de slots. Daar fillers op hun beurt
118 PHILOLOGIA FRISICA

weer slots met fillers kunnen bevatten zijn zij recursief en dynamisch.
Een framegebaseerde definitie van lexicografie anno 2008 kan er dan ook
uitzien als volgt (gebaseerd op Martin 2003):
lexicografie
isa activiteit
subtype productie
agent lexicograaf
co-agent metalexicograaf
goal (wetenschappelijke) beschrijving
has-object (delen/aspecten van) vocabulaire
has-format boek, CD-ROM, databank…
means IT-gereedschap
agent IT-ontwikkelaar
beneficiary gebruiker
other-participants uitgever, sponsor, dataleverancier,
projectmanager...
Overigens kan deze definitie ook ´lineair’ gelezen worden als: ‘lexicografie
is een activiteit waarbij lexicografen, in samenwerking met anderen
zoals meta-lexicografen, uitgevers, sponsors, dataleveranciers, projectmanagers
etc. een (wetenschappelijke) beschrijving van (delen/aspecten van)
de woordenschat van één of meer talen in de vorm van een boek, CD-
Rom, databank etc. produceren met behulp van IT-gereedschap en ten
dienste van een of meer doelgroepen.’
Belangrijk daarbij is in te zien dat lexicografie een veelzijdige activiteit
is waarbij er een interactie plaatsvindt tussen verschillende actoren op
verschillende gebieden. Met andere woorden, het gaat meer om een scène
met verschillende personages en invalshoeken dan om een eenmansbedrijvigheid.
Juist door deze veelheid aan personages en foci laat lexicografie
anno 2008 veel meer dynamiek toe en kunnen er ook ten aanzien van
deze dynamiek ‘voorspellingen’ worden gemaakt. Dat wil zeggen dat men,
gegeven een ‘huidige waarde’, een ‘huidige filler’ voor een bepaald slot,
kan kijken naar andere mogelijke in de toekomst. Een gedachtengang die
wij in het tweede deel (‘van’ … ‘naar’) dan ook zullen volgen.
3 Van … Naar
In wat volgt wordt van een vast stramien uitgegaan: vertrekkend van een
thans bestaande toestand/praktijk binnen (de FA op het gebied van) de
lexicografie naar een ‘nieuwe’, nog niet of minder vaak voorkomende
toestand/praktijk. De focus op het ‘nieuwe’ impliceert niet dat het ‘oude’
119

daarom minderwaardig is of niet langer nodig. Dat is een andere discussie.
Het gaat erom in eerste instantie een aantal ‘nieuwe mogelijkheden
voor te stellen zodat bij een keuze voor nieuw op een gefundeerde wijze
uit het aanbod, zo nodig, kan worden geselecteerd.
3.1 Van semasiologie naar onomasiologie
Zoals P. Boersma in zijn artikel in deze bundel aantoont (Boersma 2011)
is het Wurdboek fan de Fryske Taal/Woordenboek der Friese Taal een typisch
verklarend, semasiologisch woordenboek gemaakt in de geest van
de grote, nationale woordenboeken uit de 19e en 20e eeuw (cf. het WNT
(Woordenboek der Nederlandse Taal)).
Woordenboeken kunnen echter vandaag de dag niet langer volstaan met
één perspectief: het begrijp- of semasiologisch perspectief zoals men dat
ook in de semiotische driehoek van Ogden en Richards (1923) terugvindt
(zie fig. 1).
[hier figuur 1 invoegen]
Dit figuur is trouwens niet alleen de representatie van een bepaalde
functie (het begrijpen van woorden), het weerspiegelt ook een visie op
de woordenschat als een verzameling vormeenheden waaraan betekenis
wordt gekoppeld. In een onomasiologische benadering nu verschuift niet
alleen het perspectief (nu vertrekkend vanuit concepten naar lexicaliseringen)
en de functie (produceren in plaats van begrijpen), tegelijkertijd
ondergaat ook de visie op het lexicon een wijziging: het lexicon is, primair,
geen verzameling van vormen meer, maar wel van onderling, conceptueel
gerelateerde, semantische eenheden (zie fig. 2).
120 PHILOLOGIA FRISICA

[hier figuur 2 invoegen]
Met andere woorden, als iemand wil weten hoe dat in het Nederlands
heet, ‘het toeschrijven van een kind aan iemand anders dan aan de echte
ouders’ 2 dan doorzoekt hij zijn lexicon niet zozeer aan de hand van
woordvormen maar aan de hand van gerelateerde betekenissen en betekeniseenheden:
‘kind’, ‘biologische ouders’, ‘draagmoeder’, ‘wensouders’
et cetera.
Woordenboeken die daarbij kunnen helpen worden onomasiologische,
en ook wel eens, ‘omgekeerde’ woordenboeken genoemd. En, hoewel er
voor meerdere talen al verwante producten bestaan – denk aan thesauri,
synoniemwoordenboeken, beeldwoordenboeken, thematische woordenboeken
en dergelijke – het zou voor de FA een mooie uitdaging kunnen
zijn om voor een écht omgekeerd Fries woordenboek te zorgen. Een dergelijk
woordenboek zou immers niet alleen een productieve functie vervullen
(de taalgebruiker in staat stellen zijn concepten te lexicaliseren),
het zou tevens een radicale omwenteling van de lexicale organisatie met
zich meebrengen: een organisatie die niet langer op vorm maar op betekenis
is gebaseerd. Een dergelijk woordenboek moet dan ook in eerste
instantie gezien worden als een grafisch derivaat van een onderliggende,
on-line semantisch raadpleegbare lexicale databank (zie ook 2.2 en 2.4).
2 Zie ook par. 2.5.
121

3.2 Van Corpusopbouw over Corpusverrijking naar Corpusexploratie
Daar waar de vorige paragraaf op een accentverschuiving qua object wees,
gaat het bij dit punt over de data die de empirische basis vormen voor het
te beschrijven object. Een dergelijke basis wordt een corpus (van teksten
of taaluitingen) genoemd. Aan de FA wordt dan ook sinds enige tijd aan
corpuslexicografie gedaan. Dit betekent dat corpora van het Fries worden
aangelegd en – tot nu toe – morfologisch verrijkt.
Dankzij die morfologische verrijking van het corpus kunnen vormvarianten
van hetzelfde woord onder één trefwoord worden samengevat en het
empirische materiaal aanleveren voor de (semasiologische) beschrijving
van het desbetreffende item. Eén stap verder in dit proces brengt ons bij
de semantische verrijking van het Corpus. Het Friese hinket bijvoorbeeld,
kan dan niet alleen een vorm van het werkwoord hinkje in de betekenis
‘hinken’ zijn, het kan ook de betekenis ‘opzien tegen’ krijgen, zoals bijvoorbeeld
in de context sy hinket wol faker aan eksamens. Is het Corpus
eenmaal semantisch verrijkt 3 , dan kan het niet alleen gebruikt worden om
op een onomasiologische, ‘inhoudelijke’ manier te zoeken (zie punt 2.1
hierboven), het kan ook aanleiding geven tot een andere, meer dynamische
wijze van het exploreren en beschrijven van betekenis.
Tot nu toe zijn de meeste woordenboeken vrij statisch wat hun betekenisrepresentatie
betreft: bij polysemen bijvoorbeeld, geven zij niet zozeer
een coherent betekenispotentieel weer dan wel een opsomming van (ooit)
geactualiseerde betekenissen. In de Hedendaagse Van Dale (2e uitgave,
2002) vindt men bijvoorbeeld de volgende weergave van ei:
1. eerste cel waaruit na bevruchting een nieuw individu groeit
2. vogel- of kippenei als voedsel
3. iets wat de eivorm heeft
4. doetje
Indien het Corpus naast morfo-syntactische ook semantische tags zou
bevatten, zou dit het werk van de lexicograaf bij het exploreren van een
Corpus enorm kunnen veranderen. Waar hij nu soms verdrinkt in de
grote hoeveelheden ruwe, semantisch-ongefilterde data zou hij dan van
semantische hypotheses of verwachtingspatronen kunnen uitgaan en die
toetsen aan de in het Corpus voorhanden zijnde semantische data.
Dit semantische verwachtingspatroon zou bij een woord als ei bijvoorbeeld
kunnen impliceren dat de belangrijkste semantische actanten de
3 Semantische verrijking of ‘ tagging’ gebeurt heden ten dage voornamelijk door statistische
vergelijking tussen een getagged met een niet-getagged corpus.
122 PHILOLOGIA FRISICA

producenten, de gebruikers, de functies en de formele karakteristieken
van het item in kwestie zijn, en dat bij deze actanten een bepaalde prototypische
waarde verwacht wordt, bijvoorbeeld ‘kip’ voor de ‘producent’
of ‘ovaal’ voor de vorm. Als ei nu met andere producenten zoals andere
vogels of andere dieren (bijvoorbeeld met merels of met schildpadden)
wordt verbonden, of als ei een artefact van de mens blijkt te zijn (bijvoorbeeld
in chocolade-ei) kan de verschuiving van waarde, al naar gelang
van het geval, ook voor een betekenisverschuiving zorgen zonder dat de
samenhang met de andere ‘betekenissen’ uit het oog wordt verloren (voor
meer informatie hierover zie Martin 1993).
Om het bovenstaande te realiseren is er niet alleen een semantisch getagged
corpus maar tevens corpusexploratie-gereedschap nodig dat de
lexicograaf in staat stelt dergelijke semantische hypothesen op te roepen
en te toetsen. Dit laatste impliceert ook een ‘mapping’ tussen de semantische
actanten en hun syntactische realisering. Al blijft dit voorlopig nog
verre toekomstmuziek, toch zou dit de FA niet mogen beletten om nu al
na te gaan hoe de weg naar semantische corpusverrijking kan worden
geëffend.
3.3 Van Lexicografie naar Metalexicografie
Net zoals een lexicograaf behoefte heeft aan data als basis voor zijn lexicografische
descriptie, zo-ook heeft hij behoefte aan een theorie waarop hij
zijn beslissingen tot opname of weglating, tot categorisering of tot representatie
van lexicale items kan baseren en rechtvaardigen. Een dergelijke
theorie voor de lexicografie wordt ook metalexicografie genoemd. In feite
is een (beetje) lexicograaf ook steeds een (beetje) metalexicograaf, anders
zou hij niet weten waarom hij bepaalde dingen doet zoals hij die doet.
Vaak is hij dat echter niet bewust of handelt hij impliciet. Een meer expliciete
metalexicografie heeft echter het voordeel dat onderliggende theorie
zichtbaar, en daardoor controleerbaar en dus ook verbeterbaar wordt.
In de regel zijn metalexicografische theorieën of modellen gebaseerd
deels op linguïstische feiten/data, deels op de gebruiker van die data. Een
voorbeeld van een dergelijke model is dat voor de representatie van lexicale
data bij talen die zeer nauw met elkaar verwant zijn, bijvoorbeeld omdat
zij tot dezelfde familie behoren. Zo bestaat er tussen het Nederlands
en het Afrikaans een moeder-dochter-relatie wat voor mij, nu ongeveer
tien jaar geleden, de aanleiding was om het zogenaamde amalgamatiemodel
te ontwerpen. Dit model in detail te bespreken zou te ver voeren.
In wat volgt geef ik dan ook slechts een korte karakterisering van het
bovengenoemde model samen met een voorbeeld. Voor meer informatie
verwijs ik naar Martin 2009.
123

Het amalgamatiemodel is:
1. een contrastief beschrijvingsmodel voor lexica van taalparen
die nauw verwant of aan elkaar gerelateerd zijn;
2. in plaats van de traditionele dubbele macrostructuur gespreid
over twee volumes (A-B, B-A) worden de macrostructuren van de
twee talen (A en B) geünificeerd/geamalgameerd tot één geheel;
3. de unificatie gebeurt op basis van formele en semantische verwantschap
(tenminste 1 betekenis moet gemeenschappelijk
zijn, vorm moet ‘dezelfde’ zijn);
4. dit proces leidt tot verschillende lemma-types zoals absolute
en partiële cognates, non-cognates, valse vrienden 4 ;
5. daar het leeuwendeel van de lemmata cognates zijn, leidt een
niet-geamalgameerde weergave van de lexica tot een zeer grote
redundantie, het beschreven model kan deze redundantie zowel
in de macro als in de micro drastisch reduceren;
6. deze reductie heeft niet alleen een vermindering in kwantiteit
maar ook een verhoging/verfijning van de kwaliteit tot gevolg;
het model garandeert immers een optimale en directe vergelijkbaarheid
tussen de lexica van twee verwante talen en resulteert
zodoende in een contrastief lexicon.
Een heel eenvoudig voorbeeld van wat een dergelijk lexicon bevat, volgt
hieronder:
paniek paniek
[n+a] 1. [plotse angstaanval] paniek
=n= paniek zaaien paniek saai
>>n>a

Commentaar:
‘Paniek’ en ‘paniekerig’ zijn voorbeelden van combinatielemmata waarbij
én vorm én betekenis volledig gelijk zijn. Dit sluit niet uit dat er naast
gelijkheid (=n=) ook verschillen zijn, met name in de combinatoriek en/of
de pragmatiek (zie de rubrieken >>n>an>f

zijn getranscribeerde geluidsopnamen van het moderne Fries beschikbaar
in Korpus Sprutsen Frysk (KSF). De Taaldatabank Fries is nu al een bruikbaar
onderzoeksinstrument, maar thans is de tijd rijp om een substantiële
bewerkings- en verrijkingsslag te maken. Resultaat van deze ‘slag’ zal zijn
dat de diverse architecturen van de subcorpora aaneengesmeed worden en
de TDB als één geheel op internet gepresenteerd kan worden.’ 6
Uit het bovenstaande wordt duidelijk dat de FA van de koppeling van de
verschillende sub-databanken één van haar prioriteiten wil maken. Dit
is beslist nuttig en lovenswaardig. Het zou echter nog mooier zijn als de
koppeling verder zou gaan dan een verbinding van grafische en morfologische
varianten door de eeuwen heen. Échte integratie veronderstelt
immers de koppeling tussen woorden als semantische, niet als loutere
vormeenheden. Echte integratie veronderstelt ook dat de eventuele pragmatische
restricties en verschillen die tussen semantische eenheden gelden
(zoals bijvoorbeeld in het Nederlands de verschillen tussen rijwiel en
fiets) worden opgegeven. Alleen dan kan er recht worden gedaan aan de
eenheden die in het lexicon functioneren. Met andere woorden, alleen
wanneer de koppeling op het semantische niveau plaatsvindt (woorden
als semantische eenheden) én de relatie tussen die eenheden wordt geexpliciteerd,
kan er zo worden gekoppeld dat de bestanden ook binnen
nieuwe toepassingen opnieuw gebruikt kunnen worden. De figuren 3 en
4 kunnen dit verduidelijken.
Wil men bijvoorbeeld het Nederlands aan het Fries koppelen (en omgekeerd)
dan maakt fig. 3 duidelijk dat, waar de koppeling alleen op vormniveau
plaatsvindt, het N. knol (ook in de betekenis ‘paard’) met het F.
knol zal verbonden worden (dat deze betekenis niet kent). Koppelt men
op semantisch niveau dan komen dergelijke ‘mis-koppelingen’ niet langer
voor (zie fig. 4).
[hier figuur 3]
6 Zie Versloot 2008, 1.
126 PHILOLOGIA FRISICA

[hier figuur 4]
3.5 Van lexicografische producten naar lexicografische diensten
Al vaker is de vraag gesteld of het einde van het papieren woordenboek
nabij is, of het papier op zijn retour is 7 . Het antwoord hierop dient m.i.
genuanceerd te worden. Uiteraard is er een onmiskenbare evolutie aan
de gang van grafische naar elektronische informatiedragers. Echter, wanneer
de eerste zullen ophouden te bestaan is moeilijk te voorspellen: wat
langzaam verloopt kan plotseling in een stroomversnelling komen of,
andersom, nog decennia lang blijven verder hobbelen. Maar wat het antwoord
extra bemoeilijkt, is het feit dat niet alle woordenboeken ‘gelijk’
zijn: zo leent een onomasiologisch woordenboek zich beter tot on-line
raadpleging (zie hierboven 2.1 en 2.4) dan een semasiologisch. Verder lijkt
mij, paradoxaal genoeg, het ‘grote’ woordenboek (zowel verklarend als
vertalend) minder tegen het web bestand dan zijn ‘kleine’ broertje: niet
de pocket wordt op het web geplaatst, wel de grote broer en ‘printing on
demand’ geldt vooral voor de grotere naslagwerken.
Hoe dan ook, allicht tekenender voor de evolutie die wij thans meemaken
is het feit dat de tijd van de grote all-round lexicografische producten
stilletjesaan voorbij is en plaats ruimt voor specifieke lexicografische
diensten. Stilletjesaan want twintig jaar geleden al voorspelde Dodd het
volgende:
7 Zie Martin 2006, 63-70.
127

‘It is clear that we are not far from the point at which the dictionary
will cease to be merely a product such as a book, or a somewhat
more sophisticated substistute for a book, for example a
CD-ROM, which remains as fixed in its contents as a book is, and
will become a service. This implies that instead of multiple identical
copies of a dictionary, sold to users, there would be a single
version of a database, from which clients of the dictionary services
obtained the infomation they required much as professionals of
various sorts already get abstracts and similar data ‘online’.’
(Dodd 1989, 87, in Burke 2003, 241)
Wat Dodd toentertijd niet zomaar kon voorzien was de opkomst van het
wereldwijde web en de zoekmachines die daarop kunnen worden losgelaten,
als bron van informatie, ook lexicografische. Toch vormt deze ontwikkeling
van (grafisch) product naar elektronische dienst niet meteen een
bedreiging voor de lexicografie. Integendeel, nog meer dan vroeger maakt
een goede lexicograaf het verschil. Hij dient er immers voor te zorgen dat
bijvoorbeeld het antwoord op de vraag: ‘Spel ik het woord ‘jood’ met een
hoofd- dan wel met een kleine letter?’ 8 correct is, of dat men bij onderschuiven
terechtkomt als men het woord zoekt voor ‘het toewijzen van een
kind aan iemand anders dan zijn echte ouders’ (zie ook 2.1). Met andere
woorden, het geven van correcte, betrouwbare informatie is cruciaal en
zal niet snel door zoekmachines à la Google worden overtroffen. ‘Goede’
informatie is echter niet goed genoeg. Die informatie dient ook goed georganiseerd
te zijn en er dient ook goed gereedschap (interfaces) ontwikkeld
te worden om de informatie te vinden, zowel in de aquisitie- als in de
consultatiebetekenis van het woord. In dit opzicht staat de lexicograaf niet
langer alleen, maar dient hij samen te werken met anderen (onder meer
IT-ontwikkelaars) zo hij volwaardig en op een professionele wijze aan deze
nieuwe ontwikkeling wil participeren. Hoewel het bovenstaande impliceert
dat er in feite ‘a long way’, een lange weg, af te leggen valt vooraleer tot optimale
resultaten te komen, mag dit m.i. lexicografische instituten er niet
van weerhouden dergelijke demarches te ondernemen. Juist integendeel.
3.6 Van woorden naar woordcombinaties
Hoewel de meeste lexicografen ervan overtuigd zijn dat woorden alleen
in context betekenis krijgen, blijven vele woordenboeken nog altijd woor-
8 Zoals bekend is de spelling hier afhankelijk van de betekenis. In de politieke betekenis
wordt ‘Jood’ gespeld, in de religieuze ‘jood’.
128 PHILOLOGIA FRISICA

denboeken: boeken waarin woorden worden opgenomen samen met hun
betekenis. De eersten die dit beeld hebben weten te doorbreken zijn niet
zozeer de makers van verklarende (semasiologische), maar wel die van
vertalende woordenboeken. Zoals bekend zijn er immers twee soorten
vertaalwoordenboeken: enerzijds de begrijp- of passieve vertaalwoordenboeken
waarbij men van de vreemde taal naar de moedertaal gaat (bijvoorbeeld
van Frans train naar Nederlands trein), en anderzijds de actieve of
productieve vertaalwoordenboeken waarbij men van de moedertaal naar
de vreemde taal gaat. Vooral in deze laatste, productieve situatie wordt
het duidelijk hoezeer wij op vaste verbindingen, zogenaamde ‘chunks’
of ‘prefabs’ een beroep doen wanneer wij, zowel in de moeder- als in de
vreemde taal, produceren 9 .
Zo spreken wij in het Nederlands (tussen haakjes volgt het Franse equivalent)
van:
- de/zijn trein halen (avoir son train)
- de/zijn trein missen (manquer son train)
- iem. naar de trein brengen (mettre qqn. dans le train)
- in de trein stappen (monter dans le train)
- uit de trein stappen (descendre du train)
- de trein rijdt het station binnen (le train entre en gare)
- in de trein zitten (être dans le train)
- met de trein gaan (aller en train)
- de trein van … uur (le train de … heures)
- iem. van de trein afhalen (aller chercher qqn. à la gare)
- iem. op de trein zetten (mettre qqn. dans le train)
- een extra trein inzetten (dédoubler un train)
Op het eerste gezicht is het dan ook vreemd dat in een (verklarend) woordenboek
als Van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal (14e
uitgave, 2005) alleen de eerste vijf verbindingen voorkomen, terwijl in
het Van Dale Groot Nederlands-Frans Woordenboek (3e uitgave, 2000)
alle twaalf de voorbeelden te vinden zijn. Uiteraard heeft e.e.a. met een
verschil in functie te maken. Maar het blijft merkwaardig dat ‘combinaties’
pas laat als ‘object’ ontdekt zijn in de lexicografie 10 . Het ontbreken
9 Naar sommigen beweren bestaat 70% van onze taaluitingen uit deze ‘prefabs’ (= vaste
verbindingen, frasen, pragmatische formules e.d.m.)
10 Een van de eersten om de aandacht hierop te vestigen is Meluk (zie Meluk e.a.
1984). Pas in 2003 verscheen het eerste grote combinatorische woordenboek voor het
Nederlands (zie De Kleyn 2003).
129

van combinaties heeft m.i. dan ook niet alleen met een verschil in functie
te maken (begrijpfunctie in semasiologische woordenboeken, productiefunctie
in actieve vertaalwoordenboeken), maar eveneens met een visie
op wat (lexicale) betekenis is. Als de betekenis van een woord in feite de
som is van alle combinaties waarin het voorkomt dan dienen die combinaties
ook een prominente plaats in te nemen in het woordenboek 11 .
Hedentendage kan dit ook veel makkelijker dan vroeger omdat wij thans
over grote corpora beschikken waarin deze combinaties kunnen worden
opgespoord, al zal een corpus, hoe groot ook, hier niet altijd volstaan 12 .
3.7 Van beschrijving van taal naar beschrijving voor de taalgebruiker
In zijn lezing over de lexicografische stand-van-zaken aan de FA haalt P.
Boersma de eerste voorzitter van de FA, P. Sipma aan waar hij schrijft: ‘Direct
na de oprichting van de Fryske Akademy publiceert Sipma in het eerste
nummer van het Akademytydskrift It Beaken het werkplan dat hij voor de
lexicografie in gedachten heeft: ‘Een van de allereerste - en allernoodzakelijkste
- dingen waar wij aan kunnen werken, is het lexicografische plan.
Het is ons voornemen een Woordenboek-apparaat samen te stellen, in de
vorm van een groot kaartsysteem, dat in de kartotheek van het Coulonhuis
opgeborgen zal worden en dat daar door éénieder geraadpleegd kan worden.
Daarin willen wij verzamelen en opstellen alle woord-materiaal van
het Fries en zijn dialecten, van nu en eerder, en dat zo volledig mogelijk.’
En daar voegt hij dan nog iets opvallends aan toe: ‘Welk woordenboek daar
éénmaal uit geschreven zal worden, is van later zorg en wordt hier nu niet
uitgelegd, het gaat er nu om de eerste stap te doen.’ (Boersma 2010, ...).
Boersma vindt dit vreemd, maar, schrijft hij verder: ‘misschien wilde hij
(= Sipma) nog niets uitsluiten en had hij grotere ambities dan op dat moment
voor mogelijk geacht zouden worden.’ (Boersma, 2010, …).
In feite is de uitspraak van Sipma opvallend modern in die zin dat hij het
woordenboek niet als primair product beschouwt maar als een afgeleide.
Naar onze tijd vertaald: niet woordenboeken, maar data zijn de primaire
gegevens, zij dienen in een centrale databank te worden opgeslagen. Van
hieruit kunnen dan door middel van gebruikersprofielen aangepaste producten/derivaten
(= woordenboeken) worden afgeleid. Figuur 5 illustreert
deze gedachtegang.
11 Met name dient dit het geval te zijn bij leerwoordenboeken. Op dit ogenblik bereidt
drs. Martha Hofman aan de VU een proefschrift voor waarbij zij de rol niet alleen van
collocaties maar vooral ook van frasen in de taalproductie van 2e-taalleerders aan de
orde stelt. Voor de notie frase (E. phrase) zie onder meer Sinclair 2009.
12 Een mogelijkheid om dit te verhelpen wordt aangereikt in Martin 2008.
130 PHILOLOGIA FRISICA

[hier figuur 5]
Het feit dat de centrale databank niet gebruikersgeoriënteerd is maakt
hem daarom niet gebruikersonvriendelijk, wel integendeel, door geen
enkele gebruiker a priori uit te sluiten is dit juist én de meest gebruikersvriendelijke
én de meest efficiënte wijze van werken 13 . Een en ander wijst
wel op het belang van gebruikersonderzoek en van gebruikersprofielen
(doelgroepen met hun specifieke noden, denk aan T1- tegenover T2-sprekers,
leken tegenover vaklui, kinderen tegenover volwassenen, et cetera).
Alleen op die manier kan de informatie die de centrale taaldatabank bevat,
worden gefilterd en op maat van de gebruikersnoden aangepast (bijvoorbeeld
selectie uit macro en micro, aanpassen van metataal, gebruik
van ostensieve definities (plaatjes en dergelijke) et cetera).
4 Conclusie
In Brussel prijkt in de hal van het gebouw ‘Huis van de Toekomst’ – een
gebouw waarin getoond wordt hoe onze huizen er over pakweg tien, twintig
jaar uit zullen zien, welke voorzieningen, apparatuur en technische
spullen er voorhanden zullen zijn, et cetera – het opschrift: ‘We cannot
predict the future but we can invent it’. De toekomst, de lexicografische
toekomst van de FA kan ik niet voorspellen – daarvoor zijn er te veel ook
niet-lexicografische aspecten in het spel – maar ik heb wel geprobeerd
in dit artikel nieuwe wegen voor de lexicografie aan de FA uit te vinden.
Aan het einde van dit stuk kan men zich dan ook afvragen waarheen deze
nieuwe wegen leiden. Wat ik in elk geval hoop is dat zij niet de indruk
zouden wekken van mijl op zeven te zijn: lang en eindeloos en zonder uitzicht.
Integendeel, ook al hebben zij ons voor een zevensprong gebracht –
een plaats waar keuze is tussen zeven wegen – dit hoeft geen sprong in het
13 Zie hiervoor Martin en Al 1990.
131

duister te zijn: de visie op het lexicon als een goed georganiseerde lexicaal-semantische
kennisbank in dienst van taalgebruikers die ons deze
wegen heeft doen inslaan, diezelfde visie, zoals u hopelijk zelf zal hebben
vastgesteld, scheidt deze wegen niet, maar houdt hen bijeen, brengt hen,
uiteindelijk, weer samen.
> Literatuur
Boersma, P. (2011), ‘Kartotheken, databanken, lexicografie en nog andere
zaken op de Fryske Akademy’ in: Philologia Frisica, Anno 2008, Ljouwert:
Fryske Akademy -Afûk, 2011, ...-....
Burke, S.M. (2003), ‘The design of on-line lexicons’ in: P. van Sterkenburg
(Ed.), A practical guide to lexicography, Amsterdam/Philadelphia: John
Benjamins, 240-249.
Dodd, W.S. (1989), ‘Lexicomputing and the dictionary of the future’, in:
G. James (Ed.), Lexicographers and their Words, Exeter: University of
Exeter, 88-93.
Kleyn, P. de (2003), Combinatiewoordenboek van Nederlandse sub-stantieven
(zelfstandige naamwoorden) met hun verba (werkwoorden).
Amsterdam.
Martin, W. (1993), ‘Corpuslexicografie’ in P. van Sterkenburg (Ed.), Op je
woorden passen, Leiden: Instituut voor Nederlandse Lexicologie, 35-44.
Martin, W. (2001), ‘Natiolectismen en hun lexicografische beschrijving’ in:
Revue belge de philologie et d’histoire (themanummer over pluricentrische
talen), vol. 79, 709-736.
Martin, W. (2003), ‘Lexicography, lexicology, linking and the hub-andspoke
model’ in: W. Botha (Ed.) Festschrift D. van Schalkwyk, Stellenbosch:
Buro van die WAT, 268-285.
Martin, W. (2006), ‘Het papieren imago van de lexicograaf ’ in: W. Martin,
Over Woordenboeken, Utrecht: Het Spectrum, 63-70.
Martin, W. (2007), ‘The lexicon is a (kind of ) frame’ in: L.R. Miyares e.a.
(Eds.), Actes X Simposio Internacional Comunicasión, Santiago de
Cuba: Centro de Linguïstica Aplicada, 410-418.
Martin, W. (2008), ‘A unified approach to semantic frames and collocational
patterns’ in: S. Granger en F. Meunier (Eds.), Phraseology. An
interdisciplinary perspective, Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins,
51-65.
Martin, W. en B. Al (1990), ‘User-orientation in dictionaries: nine propositions’
in: Budalex ’88 Proceedings, Budapest: Akademia, 393-399.
Mel uk, I. e.a. (Eds.) (1984), Dictionnaire Explicatif et Combinatoire du
Français Contemporain, Montréal: Presses de l’Université de Montréal.
132 PHILOLOGIA FRISICA

Ogden, R. en I.A. Richards, J. (1923), The meaning of meaning, Chicago.
London: Routledge & Kegan Paul.
M. Philippa e.a. (2007), Etymologisch Woordenboek van het Nederlands
(Ke-R). Amsterdam: University Press.
Sinclair, J. (2008) ‘The phrase, the whole phrase and nothing but the phrase’
in: S. Granger en F. Meunier (Eds.), Phraseology. An interdisciplinary
perspective, Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins, 407-410.
J. Spoelstra e.a.(2007), Prisma Woordenboek Fries Nederlands Nederlands
Fries, Utrecht: Het Spectrum.
Versloot, A. (2008), Masterplan Geïntegreerde Wetenschappelijke Taaldatabank
van het Fries, Fryske Akademy, Leeuwarden, januari 2008,
memo, 1.
Hedendaagse Van Dale (2e uitgave, 2002)
Van Dale Groot Nederlands-Frans Woordenboek (3e uitgave, 2000).
133

134 PHILOLOGIA FRISICA

Das Helgoländische (Deät Halunder):
Stand und Perspektiven seiner Erfassung,
Erschließung und Erforschung
Nils Århammar (Bräist/Bredstedt)
1 Einleitung
Die Fryske Akademy hat den 18. Friesischen Philologenkongress unter
das Rahmenthema ‘Balâns en Perspektyf fan de Frisistyk’ gestellt. Da
bot es sich für meinen Sektionsvortrag geradezu an, über Fortgang und
Zukunft des Gesamtprojekts ‘Halunder Spreek en Halunder Würderbuk’
zu referieren.
Bereits auf dem 7. Philologenkongress im Oktober 1975 hielt ich einen
Doppelvortrag mit dem Titel ‘Die Sprache Helgolands und ihre Erforschung’.
1 Im zweiten Teil habe ich damals Rechenschaft abgelegt über
die bisherigen Bemühungen um die Erfassung, Erschließung und Erforschung
des Helgoländischen, angefangen mit Theodor Siebs’ Buch
‘Helgoland und seine Sprache’ (1909) 2 über das Lesebuch ‘Van Boppen en Bedeelen’
(1937) 3 und die von James Krüss begründete und von James Packroß
fortgeführte Evakuierungszeitschrift ‘Helgoland. Ein Mitteilungsblatt
für Hallunner Moats’ (1948-1956) 4 bis hin zu Willy Krogmanns gleichzeitigen
Sammelarbeiten und der Herausgabe eines umfassenden ‘Helgoländer
Wörterbuchs’ 5 im Auftrage der ‘Mainzer Akademie der Wissenschaften
und der Literatur’. Letztere musste ich damals aufgrund meiner
als Nachfolger Krogmanns inzwischen erworbenenen Einsichten als in
vielfacher Hinsicht unzulänglich beurteilen, wie dies übrigens Dietrich
Hofmann in einer ausführlichen Rezension der ersten, 1958 erschienenen
Lieferung in ähnlicher Weise bereits getan hatte. 6
2 Die Erfassung des Helgoländischen
Im Herbst 1968 hatte ich im Auftrage und mit finanzieller Unterstützung
der Mainzer Akademie die notwendigen ergänzenden Sammelarbeiten
auf der Insel begonnen, 7 und zwar in der Form von Aufzeichnungen und
Tonbandaufnahmen, 8 in welchen Techniken ich eine zehnjährige Erfahrung
aus Nordfriesland mitbrachte, angefangen mit der dem Helgoländischen
am nächsten verwandten Sprache der Inseln Amrum und Föhr.
Besonderes Augenmerk verlangten dabei die Fachsprache der Fischer
und Bootsbauer sowie der ganze von der extremen maritimen Umwelt
dieser Hochseeinsel geprägte Wortschatz. Hinzukam dann im 19. und
135

20. Jahrhundert die Wortschatzerweiterung im Zusammenhang mit dem
Kurgastbetrieb und dem Ausbau der Insel zur Seefestung.
Bei meinem dritten Helgoland-Aufenthalt im Herbst 1970 hatte ich
dann das Glück, eine außergewöhnliche Informantin und Mitarbeiterin
zu gewinnen: die 1906 geborene Maria Leitgeber-Dähn, die durch
ihren familiären und sprachlichen Hintergrund das ganze Spektrum
des älteren und auch neueren Helgoländisch repräsentierte und – da
persönlich unabhängig – über ihre Zeit frei verfügen konnte. Mit einem
beinahe absoluten Sprachgedächtnis und einer außerordentlichen
verbal-erzählerischen Begabung ausgerüstet, hat sie während unserer
acht Jahre dauernden, zeitweise recht intensiven Arbeitsgemeinschaft
einen selten reichen sprachlichen und lokalhistorisch-volkskundlichen
Schatz produziert bzw. festgelegt: 150 Stunden Tonbanderzählungen
und -befragungen, 200 Briefe, 150 Schulhefte mit Lebenserinnerungen,
aber auch Erzählungen aus zweiter Hand vor allem nach ihrer Großtante
Anna Catharina Boymann (1852-1939) sowie umfangreiche Übersetzungen
ins Helgoländische. Ein bedeutender Teil der in den ersten
zehn Jahren von mir gemachten Aufzeichnungen, die rund 80 Schul-
und Oktavhefte füllen, geht zurück auf Befragungen von und Gespräche
mit Frau Leitgeber-Dähn – auf Helgoland, in Marburg und auf gemeinsamen
Reisen. 9
Auch nach dem zu frühen Tode meiner Hauptinformantin, bei der meine
spätere Frau und Mitarbeiterin Ritva Mikkola noch Helgoländisch sprechen
gelernt hatte, habe ich die Sammel- und Aufnahmearbeit bei unseren
alljährlichen Helgoland-Aufenthalten bis heute fortgesetzt. Seit 1980
sind so hinzugekommen: 70 Oktavhefte Aufzeichnungen, 120 Stunden
Tonband- und Kassettenaufnahmen sowie im letzten Jahrzehnt bisher
18 Stunden Videoaufnahmen. Auf den seit den 1960er Jahren gemachten
Tonaufnahmen mit einer Gesamtlaufzeit von über 300 Stunden ist die
Sprache von 50 verschiedenen Sprechern und Sprecherinnen festgehalten.
3 Die Erschließung des Helgoländischen
Und wie steht es nun mit der Erschließung bzw. Bearbeitung dieses gewaltigen
Sprachmaterials? Sie setzt sich aus den folgenden Tätigkeiten
zusammen: Exzerpierung der vorhandenen Quellen (Literatur, Wörterlisten,
Aufzeichnungen etc.), Abschreiben der Tonbänder und anderer Tonaufnahmen,
Verfassen eines Lehrbuchs und – als Endprodukt – (zum Teil
korpusgestützter) Lexikographie, wobei die letzten beiden durchaus auch
Elemente der Erforschung beinhalten.
Im Hinblick auf die Fortführung des ‘Helgoländer Wörterbuchs’, das 1968
also bis einschließlich L erschienen war, hatte ich vorerst Krogmanns
136 PHILOLOGIA FRISICA

und meine eigenen Aufzeichnungen für die Wortstrecke M – P exzerpiert
und mit Satzkontext auf Karteizettel eingetragen. Zu einer redaktionellen
Ausarbeitung und Veröffentlichung ist es dann jedoch wegen anderer
Arbeiten und Aufgaben leider nicht mehr gekommen.
Im Herbst 1974 hatte ich mit dem Verleger der in Otterndorf an der Niederelbe
erscheinenden Monatszeitschrift ‘Der Helgoländer’ 10 eine Vereinbarung
getroffen, in dieser regelmäßig eine Rubrik ‘Halunder Spreek’ mit
sprachlichen Beiträgen und helgoländischen Erzählungen und Gedichten
mit Kommentar und teilweise auch Übersetzungen zu versorgen.
In der Folgezeit sind so – bis zum heutigen Tage – schätzungsweise 800
vierspaltige Foliodruckseiten erschienen. 11 Die Erzählungen stammen
zum allergrößten Teil von Maria Leitgeber-Dähn, dann auch von Carmen
Streithof-Singer, die in den 50er Jahren als Dichterin hervorgetreten war,
sowie von Max Dähn, Kurt Friedrichs und anderen. In den letzten beiden
Jahrzehnten kamen zunehmend auch die Insel betreffende namen- und
familienkundliche sowie volkskundlich-kulturgeschichtliche Artikel mit
Fotodokumentation hinzu.
Ab Mitte der 80er Jahre hat meine Frau auf Honorarbasis – zuerst im
Auftrage der ‘Mainzer Akademie’, dann des schleswig-holsteinischen
Kultusministeriums – die in den 60er und 70er Jahren gemachten 175
Stunden Tonbandaufnahmen ausgeschrieben, etwa die zweite Hälfte
direkt in den Computer. Diese PC-Ausschriften bilden zusammen mit
den im ‘Helgoländer’ 1975 bis 1982 veröffentlichten Texten, die nachträglich
eingescannt wurden, unseren vorläufigen lexikographischen
Textkorpus. Mit Hilfe eines von Gerald van Berkel entworfenen Computerprogramms
können wir hieraus jedes beliebige Wort mitsamt
Kontext abrufen bzw. ausdrucken. 12 Obwohl diese automatisch abrufbare
Textmasse nur ein Drittel des Gesamtkorpus ausmachen dürfte und
die Primäraufzeichnungen nicht darin enthalten sind, lässt sich mit
ihrer Hilfe zumindest von den frequenteren Lexemen ein relativ gutes
Bild von deren Bedeutung und Vorkommen in mehr oder weniger
festen Verbindungen (also Phraseologismen und Kollokationen) gewinnen.
Jedenfalls hat das so erschlossene Belegmaterial im Vergleich zum
Krogmannschen Wörterbuch eine ungleich größere Dichte und Repräsentativität.
Hinzukommt dank der hohen sprachlichen Kompetenz besonders
der Informantin und Textproduzentin Maria Leitgeber-Dähn
eine in verschiedener Hinsicht bessere Sprachqualität. Dies alles lässt
sich augenfällig demonstrieren, wenn wir Krogmanns Wortartikel Deer
‘Tür’ mit dem neu erstellten deutsch-helgoländischen Artikel Tür, der
also lediglich auf dem obengenannten Datenbankauszug basiert, miteinander
vergleichen. 13
137

Ich muss mich hierzu auf einige wenige Hinweise beschränken. Erstens:
Es fehlen bei Krogmann nahezu alle Kollokationen mit Deer als Subjekt
und Objekt sowie mit Attribut (vgl. das erste Viertel unseres Artikels)
sowie Präpositionalphrasen mit ‘an’, ‘durch’, ‘hinter’, ‘von’ und ‘zu’; mit
‘vor’ bringt er nur das Lesebuchzitat „wan hi feer di Deer küm“ (4. Zeile von
oben), was genuiner it feer Deer heißt; fehlen tun auch tu’n Deern iin ‘zur
Tür herein’ 14 und bitten Deer ‘zur Tür hinaus’, für welches Letztere Krogmann
nur das wohl jüngere it di Deer und einmal bit di Deer verzeichnet.
Die Redensart hi lapt mi de Deeren iin habe ich in das genuinere hi lapt miin
Deern iin geändert. Das Helgoländische, das auch sonst westliche Züge
zeigt, ist als einziger nordfriesischer Dialekt eine ausgesprochene ‘Possessivsprache’.
Was die Artikellosigkeit in festen Präpositionalphrasen
betrifft (vgl. z.B. feer Deer ‘vor der Tür’), so sind das Helgoländische und
das Föhring-Amring mit dem Niederländischen und Westfriesischen
vergleichbar, während das Sylterfriesische hier noch die weitergehende
altgermanische Artikellosigkeit konserviert hat. Durch die zunehmende
hochdeutsche Interferierung befindet sich aber auch diese Eigenart der
inselnordfriesischen Dialekte im Abbau. 15
Nachdem ich bereits Mitte der 70er Jahre im ‘Helgoländer’ ausführliche
Beiträge zur Geschichte der helgoländischen Orthographie und zur Morphologie
des Helgoländischen veröffentlicht hatte, 16 konnten meine Frau
und ich 1987 das helgoländische Lehrbuch ‘Wi lear Halunder’ herausbringen.
17 Die Lesestücke stammen von der 1911 auf Helgoland geborenen
Helgoländischlehrerin Mina Borchert-Pauls, die Grammatik und die
Wortlisten von meiner Frau und mir sowie das Kapitel ‘Schrift und Aussprache’,
in dem auch die generations- und familienbedingte phonetische
Variation beschrieben wird, von meiner Hand. 18 Zu den folgenden beiden
Auflagen wurde eine Kassette mit den Lesestücken, gesprochen von vier
Sprechern und Sprecherinnen verschiedener Generationen, hergestellt,
um vor allem das Selbststudium zu erleichtern. 19
Ende der 90er Jahre wurden am Nordfriisk Instituut in Bredstedt fünf
verschiedene nordfriesische und eine niederdeutsche Ausgabe des Bilderwörterbuchs
‘My First Thousand Words’ von Amery & Cartwright erarbeitet,
darunter auch eine helgoländische, die meine Frau und ich unter
Hinzuziehung geeigneter Muttersprachlerinnen zusammenstellten. 20
Von Oktober 1992 bis Mitte 1998 war Ritva Århammar mit einer halben
Stelle und mit finanzierungsbedingten Unterbrechungen am Nordfriisk
Instituut Ausführende des Projekts ‘Helgoländisches Gebrauchswörterbuch’. 21
Zunächst wurde der Teil ‘Helgoländisch-Deutsch’ in Angriff genommen,
wobei alle Wortlisten und Krogmanns Helgoländer Wörterbuch A – L
138 PHILOLOGIA FRISICA

sowie die von mir gemachten Primäraufzeichnungen exzerpiert wurden
und zu vorläufigen, kleinen Wortartikeln ausgearbeitet wurden. Noch geraume
Zeit vor der Fertigstellung dieses Teils wurde auf Bitte der beiden
auf Helgoland tätigen Helgoländischlehrerinnen der arbeitsintensivere
zweite Teil ‘Deutsch-Helgoländisch’ vorgezogen. Beim Ablauf des kofinanzierten
Projekts lag eine vorläufige Fassung dieses Teils vor, die verschiedenen
Interessenten auf Helgoland sowie den friesischen Institutionen
zur Verfügung gestellt wurde. 22 Die unkorrigierte Rohfassung des helgoländisch-deutschen
Teils liegt bisher nur in wenigen Exemplaren in
Bredstedt und auf Helgoland vor. 23
Im Laufe der Jahre habe ich die vorliegende Erstfassung einer gründlichen
Durchsicht unterzogen und durch Lektüre und Neuexzerpierung
stark erweitert. Diese mit Unterbrechungen erfolgende Arbeit wie auch
die von meiner Frau besorgte Anpassung und Ergänzung des Wörterbuchmanuskripts
werden uns noch einige Zeit beschäftigen. Der Charakter
eines Gebrauchswörterbuchs mit einer begrenzten Auswahl der
Lemmas und Wortverbindungen hat sich dabei schon längst hin zu einem
möglichst erschöpfenden Wörterbuch gewandelt. 24 Wir tragen uns
nunmehr mit dem Gedanken, dieses Wörterbuch in progress allen Interessenten
im Internet zugänglich zu machen. Hierfür benötigten wir jedoch
die technische Unterstützung eines lexikographischen Instituts wie z. B.
der Fryske Akademy. Als längerfristiges Projekt steht noch aus die Schaffung
einer Datenbank der helgoländischen Sprache auf der Grundlage
der gesamten vorhandenen Aufzeichnungen und der gedruckten und ungedruckten
Textkorpora. Für die Finanzierung des Projekts bedürfte es
der Mitwirkung der zunächst in Frage kommenden Institutionen, wobei
versucht werden sollte, gemeinsam Drittmittel einzuwerben.
4 Die Erforschung des Helgoländischen
Was nun die Erforschung des Helgoländischen im engeren Sinne betrifft,
so muss ich mich hier auf einige wenige Stichworte beschränken. Außer
den bereits in den Anmerkungen 2, 5, 10 und 17 genannten Veröffentlichungen
zur Morphologie, Phonetik und Orthographie sei zunächst auf
meine drei Artikel im ‘Handbuch des Friesischen’ hingewiesen, in denen
das Helgoländische mehr oder weniger umfassend berücksichtigt wird. 25
Im Laufe der Jahre sind weitergehende Vorarbeiten zur Syntax und zur
Morphologie einschließlich der Wortbildung sowie zur Lautgeschichte
und Etymologie des Helgoländischen entstanden, zur letzteren eine Kartei
mit zur Zeit rund 1500 Zetteln; zu vergleichen ist hierzu auch eine
Reihe von Wortstudien im ‘Helgoländer’. 26 Auf dem 3. EUROPHRAS-
Kongress 2004 in Basel hielt ich einen Vortrag über ‘Phraseologismen und
139

ildliche Ausdrücke im Helgoländischen aus den drei inseltypischen Ausgangsdomänen
Seefahrt, Lotsen- und Rettungswesen, Fischerei sowie Vogelfang und Vogeljagd’.
27 Die durch den Vogelzug bedingte überaus reiche Ornis der Insel
generierte eine sehr umfangreiche und differenzierte helgoländische Vogelnomenklatur,
die ich von den ersten Quellen um 1800 an erfasst und
etymologisch behandelt habe.
4.1 Exkurs zum gegenwärtigen Stand des Helgoländischen
Die Sprachsituation und die Bestrebungen zur Förderung und Erhaltung
des Helgoländischen, schließlich, habe ich in verschiedenen veröffentlichten
Vorträgen behandelt, 28 zuletzt vor genau einem Jahr im Rahmen
einer Vorlesungsreihe an der Universität Erlangen, und zwar über den
Stand des Friesischen im allgemeinen, aber speziell über den der nordfriesischen
Dialekte (abrufbar im Internet unter www.dialektforschung.phil.
uni-erlangen.de/sterbendialekte). 29 Etwa um die gleiche Zeit erschien eine
Dissertation über die letztlich vergeblichen Bemühungen um den Erhalt
des Helgoländischen, mit der Paulina Zielinska an der Europa-Universität
‘Viadrina’ in Frankfurt an der Oder promovierte. 30 Fest steht, dass
das ‘Halunder’, wie übrigens die meisten anderen nordfriesischen Varietäten,
im Laufe dieses Jahrhunderts mangels sprachlichen Nachwuchses
aussterben wird, nachdem es immer mehr Gebrauchsfunktionen und
Sprechgelegenheiten eingebüßt hat. 31
5 Schlussbetrachtung
In meinem gerafften Vortrag habe ich eine etwas trockene, überwiegend
quantitative Übersicht einer 40 Jahre dauernden Sammel-, Aufnahme-
und Auswertungsarbeit gegeben. Dabei konnte wohl nur unvollkommen
vermittelt werden, worum es bei alledem in Wirklichkeit geht, nämlich
um den ganzen Mikrokosmos einer kleinen, aber sehr besonderen Community.
In ihrer wie oben geschildert extensiv dokumentierten Sprache
– deät Halunder – sind Leben und Leid dieses Inselvölkchens während der
letzten so wechselhaften zwei Jahrhunderte niedergelegt und für die heutigen
und künftigen Generationen aufbewahrt bzw. in Teilen zugänglich
gemacht worden. Erst recht nicht vermittelbar ist aber das persönliche
Erlebnis eines Dialektforschers, dem es durch günstige Umstände vergönnt
war, tiefe Einblicke in diese Sprache und die sie tragende Gemeinschaft
zu gewinnen und innigen Anteil an deren Geschicken in Vergangenheit
und Gegenwart zu nehmen.
140 PHILOLOGIA FRISICA

Anmerkungen
1 Kurzfassung in: Philologia Frisica anno 1975. Fryske Akademy: Ljouwert
1977, S. 92-100.
2 Theodor Siebs, Helgoland und seine Sprache. Beiträge zur Volks- und
Sprachkunde. Aug. Rauschenplat: Cuxhaven / Helgoland 1909 (Reprint
im Verlag Martin Sändig: Wiesbaden 1969). – Eingangs besprach ich
damals auch die älteren Veröffentlichungen zum Helgoländischen,
darunter P. A. Oelrichs, Kleines Wörterbuch zur Erlernung der Helgolander
Sprache für Deutsche, Engländer und Holländer. Nebst einem Anhange
enthaltend einfache Dialoge aus dem Leben in deutscher und helgolander
Sprache. Im Selbstverlag: 1846 (Reprint im Verlag F. Dörling: Hamburg
1981). Zweite verbesserte Auflage: Snake Jim Hollunder? Kleiner Wörterschatz
zur Erlernung der Helgolander Sprache für Deutsche, Engländer und
Franzosen. […] Gespräche und Lesestücke […]. C. A. Koch’s Verlag: Leipzig
1882 (Reprint im Verlag Schuster: Leer 1976).
3 Van Boppen en Bedeelen. Hallunner Veersnakkestekken feer Letjen en Grooten
[Vom Ober- und Unterland. Helgoländische Erzählungen für Kinder
und Erwachsene] soamelt en apskrewwen van de „Helgoländer Heimgruppe“
im Ring der Volkstumsgruppen der NSG. „Kraft durch Freude“. Otto
Meißners Verlag: Hamburg 1937. Mit einer losen Beilage mit einem
Nachwort des Herausgebers Friedrich Panse, Anmerkungen, Wörterverzeichnis
und Vogelnamen (S. 5 – 20). – Vollständiger fotomechanischer
Nachdruck im Auftrag von Cläre und Friedrich Panse beim Karl
Wachholtz Verlag, Neumünster 1976.
4 Am 15. Aug. 1948 erschien eine Nullnummer, dann Nr. 1/2 (Sept./Okt.
1948) bis Nr. 99/100 (Dez. 1956). Druck: Thomas Wree (Gustav-Adolf
Janssen), Flensburg. Die Nummern 92 (Mai 1956) und 97 (Okt. 1956)
sind nicht erschienen. – In der von Dr. James Packroß redigierten Rubrik
„Gud Heep [Gute Hoffnung]. En Bleed feer arkjan wölk Hallunner
snakket“ erschienen mehr oder weniger regelmäßig helgoländische
Gedichte und Erzählungen; in der letzten Ausgabe der umfangreiche
Schwank „Ho Haik Haikens uun’e Hemmel kümm“, eine Nacherzählung
von Gorch Fock’s „Wat Hein Saß in’n Heben keem“ (Wie H. S. in den
Himmel kam), die in einer von Dr. W. Krogmann geleiteten Übung
an der Universität Hamburg von helgoländischen MuttersprachlerInnen
angefertigt worden war. Eine Bibliographie der ‘Gud Heep’-Texte
erstellte Angelika Renk i. J. 1995 als Semesterarbeit am Seminar für
friesische Sprache und Literatur und ihre Didaktik an der Universität
Flensburg. Zum Teil 2 ‘Die Autoren’ vgl. Verf., Das helgoländische Schrifttum
(vervielfältigt 1989 mit späteren Zusätzen). – Vgl. ferner Thorsten
Schmidt, Das Nachkriegsschicksal der Insel Helgoland im Spiegel der
Zeitschrift „Helgoland – ein Mitteilungsblatt für Hallunner Moats“. In: Uwe
141

Danker et al. (Hrsg.), Demokratische Geschichte. Jahrbuch zur Arbeiterbewegung
und Demokratie in Schleswig-Holstein VI (1991), S. 213-
237.
5 Helgoländer Wörterbuch, bearbeitet von Willy Krogmann. 1. – 5. Lieferung.
Vorwort: Hamburg, den 20. Januar 1957. – Einleitung: A. [Historische]
Lautlehre (S. 3-45), B. Zur Formenlehre (S. 46-62), C. Zur Wortbildung
(S. 63f.). A – L (S. 69-444). Akademie der Wissenschaften und
der Literatur [zu Mainz]. Veröffentlichungen der Kommission für germanische
Sprach- und Literaturgeschichte Band 1. Im Franz Steiner
Verlag: Wiesbaden [1957/8 – 1967/8].
6 Im „Anzeiger für deutsches Altertum und deutsche Literatur“ 71
(1959), 89-94, nachgedruckt in: Dietrich Hofmann: Studien zur Friesischen
und Niederdeutschen Philologie, hrsg. von G. Kreutzer, A. Walker und O.
Wilts (= Dietrich Hofmann: Gesammelte Schriften Band II). Helmut Buske
Verlag: Hamburg 1989, 103-108. Hofmanns Kritik gilt der unvollständigen
Auswertung der recht spärlichen älteren Überlieferung sowie
der unübersichtlichen, mit vielen Fehlern behafteten historischen
Lautlehre, die vom germanischen statt besser vom rekonstruierten
ains.-nordfries. Lautsystem ausgeht und das oft entscheidende Zeugnis
der beiden anderen nordfries. Inseldialekte nicht heranzieht.
7 Als Kontaktperson und ‘Lotse’ leistete mir dabei Dr. phil. James Packroß
als gebürtiger Helgoländer und Kenner der helgoländischen
Sprache und Literatur unschätzbare Dienste (vgl. meinen ausführlichen
Nachruf, Anm. 11). Bei meinem ersten Aufenthalt lebte noch
Mary Franz, die Verfasserin auch sprachlich besonders wertvoller Erzählungen
(vgl. Anm. 11), und ich habe die Gelegenheit genutzt, sie zu
veralteten Wörtern zu befragen und mehrstündige Tonbandaufnahmen
mit ihr zu machen.
8 Die Aufzeichnungen (Primärnotizen) erfolgten mittels gezielter Befragung
der InformantInnen sowohl in deren Wohnung als auch bei
Wind und Wetter auf der Landungsbrücke und vor und in den ‘Hummerbuden’
(Tiinerbuuder), wo die Fischer und ‘Börteleute’ zu bestimmten
Zeiten anzutreffen waren – hier großenteils auch Notizen von mitgehörter
spontaner Rede bei ‘teilnehmender Beobachtung’. Ähnlich
wurde bei den Tonbandaufnahmen verfahren, nur überwogen hier
bei der Erzählgabe und -freudigkeit meiner Hauptinformantin Frau
Leitgeber-Dähn das freie Erzählen zu vorher abgesprochenen Themen,
weitgehend aus ihrem schier unerschöpflichen Fundus eigener
Erinnerungen und Erlebnisse, jedoch auch Erzählungen aus zweiter
Hand.
9 Vgl. meine Nachrufe und Gedenkartikel: (1) „Maria Leitgeber-Dähn zum
Gedenken. Die unermüdliche Erzählerin und Schriftstellerin in helgoländi-
142 PHILOLOGIA FRISICA

scher Sprache nach schwerer Krankheit verstorben“ im ‘Helgoländer’ Nr. 183
(Okt./Nov. 1979), 8f. – (2) (Zum 10. Todestag): „Übersicht und Würdigung
des schriftstellerischen Werkes von Maria Leitgeber-Dähn“ im ‘Helgoländer’
Nr. 302, 14; 303, 11f. (mit einer Bibliographie der in der Zeitschrift
veröffentlichten Texte); 304, 12 (Sept. – Nov. 1989). – (3) „Zum 100. Geburtstag
von Maria Leitgeber-Dähn. Vom ‘ferdjetten Börriger’ zur verdienten
Bürgerin ihrer Heimatinsel“ im ‘Helgoländer’ Nr. 500 (Febr. 2006), 21-24
(mit ergänzender Bibliographie).
10 ‘Der Helgoländer’, im Folgenden HEL abgekürzt, erscheint seit August
1964 (Nr. 1), zunächst als „Sonderbeilage der Cuxhavener Allgemeinen
/ Niederelbe-Zeitung“, ab Nr. 10 (Juni 1965) mit dem Zusatz „Offizielles
Veröffentlichungsorgan des Vereins Helgoland e.V. – Geschichte und
Kultur der Deutschen Bucht“; ab Nr. 59 (Juli/August 1969) lautete der
Untertitel „Die Monatszeitung für die Insel Helgoland“, um dann ab
Nr. 334 (April 1992) ersatzlos gestrichen zu werden. War die Zeitschrift
bis Nr. 510 (Dez. 2006) vierspaltig im Folioformat erschienen, so trat
mit Nr. 511 (Jan. 2007) eine sowohl äußere wie allmählich auch inhaltliche
Änderung ein: seither ist das Format auf A4 verkleinert, der Text
dreispaltig und in einer größeren Schrifttype gesetzt; der Untertitel
(als Balken oben am Umschlag angebracht) lautet jetzt – zum neuen
redaktionellen Stil passend – „Das Magazin für Helgoland – Geschichte
und Kultur der Deutschen Bucht“, wobei das letztere stets
mehr hinter die aktuellen Berichte zurücktritt, wodurch die davor
reichlich vorhandenen Möglichkeiten zur Unterbringung sprachlicher
und historisch-volkskundlicher Beiträge eingeengt werden. –
Die von mir versorgte Rubrik „Halunder Spreek“ wurde in der Weihnachtsausgabe
des Jahres 1974 (HEL 125) mit dem Übersichtsartikel
„Die Helgoländische Sprache“ eröffnet. Es folgten Artikelreihen zur (Geschichte
der) „Schrift und Aussprache des Helgoländischen“ (illustriert mit
Faksimiles und Sprachproben) (HEL 126-131; 128 mit einer kritischen
Besprechung samt Ergänzungen zu Krogmann, Helg. Wb., S. 433: Long
– Looatjen) – „Kurzer Abriß der helgoländischen Grammatik“ (HEL 135) –
„Helgoländische Grammatik: Das Zeitwort“ (HEL 175, 187, 189 – 1979/80)
– „Leitfaden des Helgoländischen“ (HEL 250-251, Mai-Juni 1985), die erste
Folge mit Grundsätzlichem zu ‘Sprache : Dialekt’ sowie über die
lautgeschichtlich bedingten Besonderheiten des Helgoländischen.
Vgl. ferner Anm. 9, 11, 26 und 28. – Ab Nr. 125 ist ‘Der Helgoländer’ in
verschiedenen (v.a. frisistischen) Institutionen und Bibliotheken einsehbar,
darunter auch in der ‘Provinciale Bibliotheek’ in Ljouwert/
Leeuwarden.
11 Vgl. unter C. Helgoländisch – Halunder die von V. Tams Jörgensen begründete
Dokumentation „Nordfriesische Texte in Zeitschriften und Zei-
143

tungen“, die seit 1975 im ‘Nordfriesischen Jahrbuch’ erscheint. – Auch
ältere Gedichte und Erzählungen wurden mit sprachlich-inhaltlichem
Kommentar und teilweise auch Übersetzungen in der seit 1970
gültigen Orthographie veröffentlicht; ferner die von mir verfassten
Dichterportraits und z.T. mit Bibliographien versehenen Werkübersichten
(vgl. auch Anm. 9): Vom ersten Helgoländer Dichter und
Schriftsteller, dem Schiffscapitain Hans Frank Heikens (1780-1862) im
HEL 199, 201 und 202 (Febr.-Mai 1981). – Von der ersten Helgoländer
Dichterin Anna Catharina Becker-Lorenz (1836-1919), von der allerdings
nur Gedichte und zwei ‘Idyllen’ in deutscher Sprache überliefert sind,
im HEL 399 (Sept. 1997), 16f. – Vom bekanntesten älteren Helgoländer
Dichter Heinrich E. Claasen (1842-1917) im HEL 211-213 (Febr.-April
1982) und (mit Foto) im HEL 442 (April 2001). – Gerrit Singer (1858-1944)
im HEL 258 und 259 (Jan./Febr. 1986). – Mary Franz (1895-1969) im
HEL 376 (Okt. 1995), 14-17 (vgl. Anm. 7). – Heinrich Krüß (‘Hein Marder’;
1901-1976): „Ein helgoländischer Liedertexter und -sänger“ im
HEL 255 (Okt. 1985); die Texte seines i. J. 1974 von mir auf Tonband
aufgenommenen Repertoires wurden 1987-89 im HEL veröffentlicht
(vgl. die obengenannte Bibliographie im ‘Nordfries. Jahrbuch’). – Max
Dähn (1909-1971) im HEL 420 (Juni 1999), 16f. – James Packroß (1909-
2001): „Zur helgoländischen Lyrik von James Packroß“ im HEL 452
(Febr. 2002), 12f., auch in ‘Nordfriesland’ 140 (Dez. 2002), 22-25; „Dr.
James Packroß, Leben und Werk. Dem verdienten Wahrer und Mehrer
des sprachlich-kulturellen Erbes der Helgoländer zum Gedenken“
im HEL 462 (Dez. 2002), 46-50; 464 (Febr. 2003), 9-11. – Jacob Lorenzen
(1878-1968): „Der Helgoländer Jacob Lorenzen schrieb in der Ferne
volkstümliche Lieder und Gedichte“ im HEL 522 (Dez. 2007), 41-45,
worin der Anfang mit der (Wieder)veröffentlichung seiner Gedichte
mit Übersetzung und Kommentar gemacht wurde. – Vgl. noch die von
mir betreute Examensarbeit „Das friesischsprachige Werk des Helgoländer
Schriftstellers James Krüss“ (Maschinenschr., Univ. Flensburg 2008) von
Björn Ketelsen.
12 Siehe im Anhang 1 die als Handout verteilte S. 4 von 21 Seiten mit dem
Lexem Deer ‘Tür’ (dazu drei Seiten mit dem Plur. Deern), hier durch
Weglassung von überlappenden Textsegmenten usw. bereinigt. – HEL
163-182 (1978-79) sind den Kindheitserinnerungen von Maria Leitgeber-Dähn
entnommen, während HEL 185 (1979) aus zwei Erzählungen
von Mary Franz stammt (vgl. Anm. 8/9 bzw. 7 und 11).
13 Siehe Anhang 2 und 3. – In Krogmanns Wortartikel Deer sind die folgenden
Korrekturen vorzunehmen: ‘er läuft mir die Türen [ Tür]
ein’ – hi falt … iin’t [ uun’t] Hüs – … stun [ stunn, heute stun’n] bliuw
– ‘aus der Tür werden [ werfen]’. – Es fehlt der Verweis auf die Zuss.
144 PHILOLOGIA FRISICA

Bütterdéér ‘Haus-/Außentür’, ferner unter den Teilen der Tür und des
Türrahmens Lokstaf ‘Türpfosten’ (= aofries. locstef, vgl. Anm. 14).
14 Über diese Pluralform Deern als Rest des alten Pluraletantums (so
auch etwa im Wfries. und Engl.) s. Verf., Was bedeutet dura and derne,
loc and locstef in den altemsfriesischen Bußtaxen? Mit etymologischen und
wortgeographischen Beiträgen zu afries. derne, andern und (lok-)stef, in: K.
Dekker, A. MacDonald and H. Niebaum (eds.), Northern Voices. Essays
on Old Germanic and Related Topics, Offered to Professor Tette Hofstra
(Peters: Leuven – Paris – Dudley, MA 2008), S. 173-189, h. 176, Fußn.
4.
15 Vgl. Verf., Das Nordfriesische im Sprachkontakt, in: H. H. Munske et al.
(Hrsg.), Handbuch des Friesischen (Max Niemeyer Verlag: Tübingen
2001), Sp. 326b (3.1.3.2.b) und 346b (5.1.2.3.).
16 Vgl. Anm. 10.
17 „Wi lear Halunder. Helgoländisches Lehrbuch“ von Mina Borchert, Ritva
und Nils Århammar. Herausgegeben vom Verein zum Wiederaufbau
des früheren Helgoländer Nordseemuseums e.V. (= Veröffentlichung
Nr. 85 des Nordfriisk Instituut, Bräist/Bredstedt, NF). Helgoland 1987.
– Zweite, verbesserte Auflage. Helgoland – Bredstedt 1991. – Dritte,
verbesserte Auflage. Herausgegeben vom Förderverein Museum Helgoland
e.V. Helgoland 2002.
18 Auch als Sonderdruck erschienen. Helgoland 1987 (Herstellung [wie
auch des Lehrbuchs] Husum Druck- und Verlagsgesellschaft, Husum).
19 Aufgenommen von Peter Mangelsdorf (†), Helgoland. Inzwischen
auch auf CD erhältlich. Zur generationsbedingt unterschiedlichen
Aussprache der SprecherInnen s. Verf., Die Begleitkassette zum helgoländischen
Lehrbuch im HEL 360 (Juni 1994), 21.
20 „Miin iaars duusend Würder Halunder“. Beoarbooidet fan Ritva en Nils
Århammar. Verlag Nordfriisk Instituut: Bräist/Bredstedt, NF. 1999
(Veröffentlichung Nr. 150). – Die zu kleine Auflage von 200 Exemplaren
war nach kurzer Zeit ausverkauft; leider ist bis heute kein Nachdruck
der helgoländischen Ausgabe erfolgt.
21 Vgl. Ritva Århammar, Med Futten oawer ’e Nak. En Halunder Gebrikswürderbuk
uun ’e Moak. In: ‘Nordfriesland’ 103/104 (Dez. 1993), 38.
22 „Helgoländisches Gebrauchswörterbuch. Teil I: Deutsch – Helgoländisch“,
bearbeitet von Ritva und Nils Århammar. Nordfriisk Instituut, Bräist/
Bredstedt 1998 (unverkäuflicher Vorabzug).
23 „Helgoländisch – Deutsches Wörterbuch“. Auf der Grundlage der Sammlungen
von Nils Århammar und anderen zusammengestellt von Ritva
Århammar. Nordfriisk Instituut, Bräist/Bredstedt 1994 (vervielfältigt).
24 Als Ergebnis meiner Beschäftigung mit der Phraseologie wurde in
einem späteren Stadium eine Neuerung eingeführt, nämlich die dop-
145

pelte Bedeutungsangabe: an die phraseologische Lesart (Übersetzung)
wird seither in Klammern zwischen Gänsefüßchen die wörtliche Lesart
(Übersetzung) hinzugefügt (vgl. Verf., Phraseologie […], in Philologia
Frisica anno 2005, S. 167-194, h.: 171). Diese Praxis wurde dann auch
auf vom Deutschen abweichende Kollokationen und Komposita etc.
ausgeweitet, gegebenenfalls auch bei Einzelwörtern (vgl. s. v. zeigen).
Beispiele: zeigen wiise („weisen“); das wird sich (noch) z. (ergeben, herausstellen,
an den Tag kommen) deät wür wi do (no) woor („das werden wir ja
[noch] gewahr“), vgl. auch: deät es en Klauen, wat hem fan sallow wint
/ de wint hem fan sallow („das ist ein Garnknäuel, der/das sich von selbst
wickelt“ [vgl. wfries. dat is in kleaun dy’t him sels ontwynt; WFT 10, 393f.].
– leichenblass wit as/es en Gais („weiß wie ein Geist“), krit-wit („kreideweiß“);
l. werden siin Dooadenkleer sat („seine Totenfarbe setzen“). – ordnungsgemäß
soo as/es ’et heart („so wie es sich gehört“). – Eine weitere
Besonderheit des Wörterbuchs ist die Unterscheidung von älterem
(auch veraltetem) und jüngerem Sprachgebrauch bei den zahlreich
registrierten Synonymen und Wortvarianten.
25 Horst H. Munske et al. (Hrsg.), Handbuch des Friesischen (Max Niemeyer:
Tübingen 2001): 31. Das Nordfriesische im Sprachkontakt (unter Einschluss
der Lexikologie), S. 313-353, und zwar unter 2. Nordfries.-Dänisch (S.
316), 3. Nordfries.-Niederdt. (S. 320f. und 324ff.), 4. Nordfries.-Niederländ. (S.
333), 5. Nordfries.-Hochdt. (S. 336-349, passim) und 6. Nordfries.-Englisch (S.
350). Zu 2. ist die folgende Spezialstudie des Verf. zu vergleichen: „Der
dänische Anteil am Helgoländer Wortschatz“ (1996; s. die Bibliographie
im Handbuch S. 351). – 50. Die Herkunft der Nordfriesen und des Nordfriesischen,
S. 531-537 (vgl. auch in der Bibliographie S. 537: Århammar 1968,
1990 und 1995). – 75. Grundzüge nordfriesischer Sprachgeschichte, S. 744-765
(bes. Kap. 1. Lautgeschichte, passim).
26 Wenn wir von den gelegentlichen etymologischen u.a. Hinweisen in
den Kommentaren zu den im HEL veröffentlichten Erzählungen und
Gedichten absehen, handelt es sich um die folgenden HEL-Artikel (ab
Nr. 329 (1991) unter der Rubrik „Ii Spreekhörn (Unsere Sprachecke)“): 168
(Juli/Aug. 1978), 8: „Die ‘Börte’. Über Bedeutung und Herkunft einer typisch
Helgoländer Bezeichnung“ [zusätzlich mit einer Vielzahl bei Krogmann
fehlender Redensarten mit Beert]. – 177 (April/Mai 1979), 13: „Zwei alte
helgoländische Wörter“ [benklooats ‘innen (drin)’ (vgl. afries. binna clathum)
und seelt fol ‘übersät mit’]. – 291 (Okt. 1988), 11: „Fastewal“ und
„uuderweegen“ [‘Festland’ und ‘auf dem Festland’ („anderswo“)]. – 329
(Nov. 1991), 8: 1. „heilig“ im Helgoländischen. – 330 (Dez. 1991), 31: 2. Die
Bezeichnungen des Körpers und seiner Teile im Helgoländischen. 2.1 (der ganze)
Körper (engl. body) [nicht weitergeführt; Liste der helg. Bezeichnungen
liegt vor]. – 344 (Febr. 1993), 111: „Was bedeutet helg. Huaachensneem
146 PHILOLOGIA FRISICA

[älter Uaakelsneem ‘Ökelname’] eigentlich?“ – 358 (April 1994), 18: „Beerigers
und tu beerigen keem. Ein Beitrag zum Helgoländer Brauchtum
[und Sprache] um die Konfirmation“. – 393 (März 1997), 15: Helg. Balkiiners
‘Grubenhölzer (als Treibgut)’. – 397 (Juli 1997), 16: „Zu den ältesten
Helgoländer Familiennamen. Die ‘Patronymika’ vom Typ Bartz/Harlichs,
Rickmers, Heikens/Payens und Keiken/Thaten“. – 401 (Nov. 1997), 14:
„Skit, der helg. Name der Lumme“. – 428 (Febr. 2000), 15: „Hölkers und
Koksen: 1. Hölk(er) ‘kleine Strandschnecke’, 2. Koks ‘große Strandschnecke,
Wellhornschnecke’“ (430, 16 Nachtrag zur Redensart dear lait en Koks bi).
– 450 (Dez. 2001), 47: „Helg. Rudder – vom Ruder- zum Motorboot“. – 455
(Mai 2002), 18f: „Die helgoländischen Bezeichnungen der Mahlzeiten. Mit einem
Exkurs über den dänischen Einfluss auf das Helgoländische“ [vgl. Anm.
25]. – 473 (Nov. 2003), 10: „Klef und Kläow – Klippe/Kliff und Fels.“ – 483
(Sept. 2004), 12: „Zu der bildlichen Redensart en Bumm bi de Futt“. –
512 (Febr. 2007), 23: „Düpp, das helgoländische Wort für Trinkgeld“. – Vgl.
noch mit anderer Thematik HEL 167 (Juni/Juli 1978), 9: „Helgoländische
Lotsenexaminierbücher. Einziges Beispiel eigenständiger nordfriesischer
Gebrauchsprosa in älterer Zeit“; mit leicht abweichendem Wortlaut des
Titels auch in Us Wurk 27 (1978), 51f.
27 Noch ungedruckt geblieben. Das Handout mit der gegliederten und
im Einzelnen erläuterten Materialsammlung findet sich im Anhang
meines auf dem 16. Friesischen Philologenkongress gehaltenen Phraseologie-Vortrags,
s. Philologia Frisica anno 2005 (Ljouwert 2007), S.
179-190.
28 (1) Historisch-soziolinguistische Aspekte der nordfriesischen Mehrsprachigkeit,
in: Friesisches Jahrbuch 1976, 55-76. – (2) Damit die ‘Halunder Spreek’
nicht verstummt, in: HEL 254 (Sept. 1985), 10f.; auch unter dem Titel
„Damit die ‘Halunder Spreek’ nicht verstummt …“ [vgl. Anm. 31] Spracharbeit
auf Helgoland und das Helgoländische Wörterbuch, in: Nordfriesland
75 (April 1986), 71-75. – (3) At Nuurdfresk jister, daaling an maaren. – Das
Nordfriesische gestern (1978), heute (1989) und morgen (2000), in: Th. Steensen
und A. Walker, Friesen heute. Beiträge zu einer Tagung über Sprache
und Kultur der Nordfriesen in Sankelmark 1989. Verlag Nordfriisk Instituut,
Bräist/Bredstedt, NF 1990, S. 15-30. – (4) Sterben und Überleben von
Minderheitensprachen am Beispiel des Nordfriesischen (Antrittsvorlesung,
gehalten am 10. Mai 1990 in Flensburg), in: Nordfriesisches Jahrbuch
N. F. 26/27 (1990/1991), 7-22. – (5) Überlebenschancen des Helgoländischen,
HEL 378 (Dez. 1995), 26-29; auch unter dem Titel Die Chancen des Halunder.
Wie können die friesischen Kleinsprachen überleben? (Vortrag gehalten
am 13. Mai 1995 auf Helgoland im Rahmen der ‘Sternfahrt der
Friesen’), in: Nordfriesland 111 (Sept. 1995), 12-17. – (6) Gesteuerte und
ungesteuerte Modernisierung des Nordfriesischen: Wortschatzausbau und Re-
147

duktion sprachlicher Redundanzen, in: G. Spieß (Hrsg.), Modernisierung
des Wortschatzes europäischer Regional- und Minderheitensprachen
(Gunter Narr Verlag: Tübingen 1999), S. 1-17. – Ferner (7) der Handbuchartikel
„Nordfriesisch“, in: Jan Wirrer (Hrsg.), Minderheiten- und
Regionalsprachen in Europa (Westdeutscher Verlag: Wiesbaden 2000),
S. 144-158, sowie (8) Die Hochseeinsel Helgoland birgt Europas kleinste
Sprachgemeinschaft (anlässlich der Auszeichnung als ‘Sprachenfreundliche
Gemeinde’), HEL 489 (März 2005), 14. – Vgl. auch (9) „Wan wi al
keen Dren mear hoa, …“ [Wenn wir schon kein Zuhause mehr haben,
…] Ein Fall von ‘umgekehrter’ Sprachverweigerung, HEL 400 (Okt. 1997), 15;
bei der Evakuierung der Helgoländer Bevölkerung aufs Festland im
April 1945 wollte eine Mutter von der bisherigen Haussprache Halunder
zu Frem (‘Fremd’ = Hochdeutsch) überwechseln, welches Ansinnen
jedoch am entschiedenen Einspruch ihrer vier Kinder scheiterte. Vgl.
dazu meine Glosse „Verweigerung der Minderheitssprache durch Kinder –
Was können Eltern tun?“, HEL 400, 16.
29 „Das Nordfriesische, eine bedrohte Minderheitensprache in zehn Dialekten:
eine Bestandsaufnahme“. Über das Helgoländische in 4.4. Weiterer Rückgang
des [Nord-]Friesischen trotz verstärkter sprachfördernder Anstrengungen
und Maßnahmen insbesondere seit den 1970er Jahren.
30 Paulina Zielinska, Das Helgoländische. Eine empirische Untersuchung (für
die Promotion überarbeitete Diplomarbeit vom 8.11.2005). Liegt inzwischen
im Druck vor: Paulina Wanke, Das Helgoländische (Books on
Demand: Norderstedt 2008).
31 Vgl. James Krüss, Helgoland: eine Sprache verstummt, in: GEO Nr. 4 (April
1985), 168-186; vgl. Anm. 28 (2).
148 PHILOLOGIA FRISICA

Anhang 1: Auszug aus der Datenbank Århammar (s. Anm. 12)
HEL163 hi hikket med siin Füddeljool soo iip ii Beenken, dat hi de
Stemmen beeter feer ‚t Oog hid. Soo wear deät do alle Djooarn ween. Nä,
iaan Dai wart de Deer eepenrewwen Welk komt dear iinklotsen? En alheel
djong, nai Maister. Wi kiid is goorni weer besent wen.
HEL164 en hoaket djam uun ‚e Iaarem. En wi sung en sung it foller Hals
dear mank. Langs Stroat stin deät suaart fan Mensken. Alles lüp dear bitten
Deer. Wi küm do bi ii Wai feerbi. Welk kiid dear wel om Hentüsgungen
teenk? En dat ii Mem iip is teeft! Dji heart deät uun Keeken en lüp it.
HEL164 De tau Wüffen ging med-arker hen noa ii Oot en Groofoor.
Wi hid al en letjet slüppen, do woaket hi ap fan en ooriges Klappen
djin ii Deer. Hi hid do sek en alheel lech Sleap. Hi skoddet en nokket
mi, ik kiid mi ni bedaareft wen. Do sooit hi: „Miik, Miik, woake ap,
de Rewoluschtjoon
HEL164 Skiilt alheel sach it uun Toal. Dear wür soo regeart djin ii
Draier. Wi tau uun ii Noachtjich reddelket fan Kol en Huaachens beäf
‘e Deer. Do wür dear rüppen: „Miik gau, moake de Deer eepen! Ii Foor
es hiir! Ii Foor, ii Foor, ii Foor!!!” Wi tocht do ni om Leäch uundrain...
HEL164 hat hiir ween, dja sen wel bi ii Oot.”--”Oo neä” sooit ii Foor,
“wet dja dan ni, wat dear nais es?” Uun deät ging deät Leäch uun. Ii Mem
stin uun ‘e Deer! Dji luuket-- her Oogen din‘n ging her oawer. Dji sakket
soo djin ii Foor siin Börs uun, en dji gaalt, gaalt en gaalt. Wi schtjuur es
en Reddungsring
HEL172 tu luuken, of dear Moats fan is medküm. Soo lüp deät oawerlang
iip Wiinachen tu. Ii Mem en Foor dja hid deät dren soo hül, dja küm do
ni bitten Deer. Do brocht de Damper de iaars Wiinachenbooamen med.
Natiirli fel tu men, din‘n wear ben iaan Stin wechrewwen.
HEL172 Strikkers, en dan uk no Böddeler fol Schiedammer. Iaan groot
Skachel dear kiid wi keen Kloorn it wen, wat deät wel wees moch. Feer
Pinkus siin Deer mos wi deät no iaars nons önnerseek, wat dear wel uun
wear. Deät wear »Hindenburg-Leächter« (Teeleächter sen deät dollung).
Wi schtjeät iin dearmed
HEL172 herrem Kwappen ufrakt. Iaaremer hid dja es gurt Meäsen fan en
Djöl. En alles greält en skreäk dear mank-arker ombi. Wi stin dear soo
blich bi de Deer en woaget is dear iaars goor ni mank-iin. Do wür de iaan
is woor. „Hollah“, greält hi, „wat hebbt wi hier denn!? Ho fel Lid‘n sen
djüm dan dren, hü?“
HEL178 Unkel mos nä apharke. Tuiaars fuurt dji siin heele Sportgefras,
siin Geweern, Tiiners en Pütteroons, Seestoweeln en siin heele Seetschich
bitten Deer. Dear küm nai, riin Fokken ap feer ‚t Fenster, en nä hid de
Wüffen dear weer deät Kummando. Hi wear do no en Djonggas fan
Djooar, en ii Tante dji
149

HEL180 iip ‘e Nak, en dear rüstet dja med alle Börriger henboppen. Ii
heele Skuul med Gebrül en Gedjuuch noa. En Muurt! Oh, en Stoad! Alle
Lid’n küm it feer Deer tu luuken. Nä trakket dja de ap iip Kosernplats.
Dear wear al en gurt-beesti djüp Gat greewen. Luuket dear uun iin, hi
sooit: „Dear önner kan ‚em
HEL181 kans do klook snakke, diin es deät do ni! Diin hi lait do wel
ferwoort uun ‚t Baad tu sleapen. Ik hoa schtjuur dear mank. Wan dja en
Mooremens bitten Deer siise, dan wet ik ni, wen ik djam en Innemen heel
weer. En wear dja alleweegen ombikreep ! Man gud, ik wet deät ni!
HEL182 dji wul uk oawer Noach bi mi bliuw. Dji lat mi al ni aleen set
uun de gurt Kruk. Lik oawer hid do Skreeder Rikkemers siin Keelhandel.
Dear wear önners Deer en boppers Deer uun, es deät uk wear uun ‚e
Tiinerbuuder. Nä, fan deät Muurt dear kiid do wel de Dooaden iip
Noorders apwoake!
HEL182 Noa ‚t Iiten sooit ii Foor tu ii Mem en mi: „Ik ben fer keen Mensk
tu spreeken. Hool mi de Kunden fan ‚e Liuw! Ik hoa tu dun‘n uun ‚e
Werkstel. De Deer slit ik dear tu. Wan di Weeter briks, mus beäf-om keem.
„ (Deät hid do al weer Wekken en Muunten ni raint.)
HEL185 bi de Kaflummen tu Deerwaaremen! De Man med de Spint wul
oaber ni soo rech, hi hid doch goorkeen Tid, hi mos mediaans weer hen.
Do ging uk al de Deer eepen, en iaan noa de uur küm iin: de Stiirlid‘n,
din‘n fan ‚e Maskiin en de Kwoddermaister, soo dat de Man med de Spint
ni weer tu Loop keem kiid.
HEL185 deät Spelwerk uunsen‘n en heemelken oawerlooin, ho de Künner
tu helpen wear. „Keen roor Wedder, wat djüm dear tu wachen itsocht
hoa!“ rüp hi it ‚e Deer. „Djüm mos eegentli en Letjen tu Deerwaaremen
hoa!“ - „Wel tu wetten, wan di en Letjen his tu is!“
HEL185 soo ‚n potsi Gesech luuket siin Moats uun en lüp gau beäf en
Rudder hen. De uur en de dör ging deät iiwen soo. „Nä gau, Künners!“
rüp Apteeker Franz it ‚e Deer. En gau es ‚e Win küm dja fan alle Hörner
fandach en ful oawer deät Bit heer. Iaan Stek uun Skrap, en Stek önner ‚e
Fuuremt, iaan önner ‚e Kwap en
150 PHILOLOGIA FRISICA

Anhang 2: Faksimile des Wortartikels Deer ‘Tür’ in W. Krogmann,
Helgoländer Wörterbuch, 2. Lieferung, Sp. 144a
> Anhang 3: Ritva und Nils Århammar, Deutsch-Helgoländisches
Wörterbuch (1998; erweiterte und verbesserte Version in Arbeit)
Tür (Zimmer-, Schranktür etc.; kurz für Haus-/Außentür) Deer, -n (de);
altertümlich ist in bestimmten Verbindungen der Gebrauch des Plur. für die
Haustür (vgl. das Westfries.) – eine breite/schmale T. en bread/smaal Deer,
hintere/vordere (Eingangs-)T. beäfter/feerder Deer; doppelte T. dübbelt
Deer; zweiteilige T. (‘Klöntür’) önners Deer en boppers Deer („unterste T.
und oberste T.“); eine T. aus Glas (Glast.)/Holz en glassen/holten Deer, eine
(schwere) T. aus Eichenholz/Eisen en (gurt swoor) eeken/iirn Deer – die T. ist
offen/zu/abgeschlossen de Deer es eepen/tu/tusleeten; (sperrangel)weit offen
spant eepen („gespannt o.“), angelehnt (uun)djin („(an)gegen“), einen Spalt offen
en Sliuw eepen; die T. ging auf de Deer ging eepen; die T. hat sich verzogen
(geworfen) de Deer hat hem smetten – die T. aufmachen/ öffnen de Deer eepen
moake, aufhalten eepen hool u, aufschließen eepen slit u, aufreißen eepen
151

ak/veralt. riuw u, zumachen/schließen tumoake; eine T. aushängen en Deer
ufschtjit u („abschießen“); Ra. sie laufen uns die T. ein dja loop ii Deern („unsere
T.en“) iin – an der T. sitzen bi de Deer set u; an der/die T. klopfen djin („gegen“)
’e Deer klappe, an der T. klingeln bi de Deer klingele; sie gingen an unserer T.
vorbei dja ging bi ii Deer feerbi; aus der T. gehen/kommen/rufen/etw. sehen it
’e Deer gung u/keem u/rup u/wat si u; durch die T. deer ’e Deer; hinter (an)
der T. horchen/stehen beäf ’e Deer stun tu harken/stun u; in der T.(öffnung)
stehen uun ’e Deer stun u; bleib nicht in der (offenen) T. stehen! span („spanne“)
ni uun ’e Deer! mit den T.en schlagen med de Deern smit u („werfen“); Ra.
er fällt mit der T. ins Haus hi falt med de Deer uun ’t/’e Hüs; von: wie kriege
ich bloß die Gören (die Rasselbande) von der T. [weg]? ho wen ik deät Rotten-/
Swintschich blooat fan ’e Deer? vor: (draußen) vor der T. sitzen/stehen/fegen/
herumgrölen/-toben (bitten) feer Deer (jünger auch feer de/’e Deer) set u/
stun u/foage/ombigreäle/-wiite; (hinaus) vor die T. gehen/kommen/ausgießen/
setzen/stellen/ zerren it feer Deer gung u/keem u/djit u/sat/ tiise; wenn der
Ausrufer kam, ging jeder hinaus vor die T. wan de Itrupper küm, ging arkiáán
it feer Deer; Ra. vor der T. stehen (nahe bevorstehend sein) feer ’e Hun lai u
(„vor der Hand liegen“), iip Kums wees („auf Kommen [‘Kunft’] sein“); zu: jetzt
kommt uns was zur Tür! (z.B. ein sonderbar aussehender/-es Kurgast/-paar) nä
komt is wat tu Deer! zur T. hinaus/raus (nach draußen) bitten Deer (ndt.
buten Dör): werfen/schmeißen, kommen, stürzen usw. bitten Deer smit u/faife/
fakkele/fuure/kuchele, keem u, schtjit u/siise („schießen/sausen“) usw.; der
Teppich muss zur T. raus (zum Klopfen) de Mat mut bitten Deer; zur T. hinaus
(mit dem Kerl)! bitten Deer (med de Knech)! auch: it ’e Deer („aus der T.“): sie
schob mich leise zur T. hinaus dji skeow mi sach it ’e Deer; die Kinder kamen
sauber zur T. hinaus und kamen schmutzig wieder de Künner küm riin it ’e
Deer en küm sketti weer; wenn du zur T. hinaus bist, dann habe ich es schon
wieder vergessen wan di it ’e Deer bes, dan hoa ik deät al weer ferdjetten; zur
T. herein/rein uun ’e Deer iin, älter tu’n Deern iin: er kam gerade zur T. rein
hi küm akkeroat uun ’e Deer iin; ich kam verkehrt herum zur T. rein ik küm
ferkeart/ferdwars tu’n Deern iin; außer Atem kam er zur T. reingeschossen
sönner Loch (en Spüttung) küm hi tu’n Deern iinschtjitten; Schnee zur T.
rein (Ra. zur Bezeichnung eines richtigen Winters) Sni bi de Deern iin („bei der
T./den T.en rein“); er kommt mir nicht zur T. rein (= ins Haus) hi komt mi ni
ben ’e Deer(n) („binnen der Tür[en]“).
Die von mir im Sommer 2009 ausgearbeiteten Verbesserungen und
Ergänzungen zu Krogmanns ‘Helgoländer Wörterbuch’ A – L sollen
voraussichtlich als Internet-Veröffentlichung der Fryske Akademy
zugänglich gemacht werden.
152 PHILOLOGIA FRISICA

... Letterkunde/Kultuerskiednis
153

Santich jier de romte oan en foar ûndersyk nei
Fryske literatuer by de Fryske Akademy
Jelle Krol (Tresoar, Ljouwert)
1 Wat is dien as men yn it algemien sjocht nei de resultaten fan de Fryske
literatuerwittenskip?
Om kwantitatyf, en dan ek noch mar hiel globaal, in ynsjoch te krijen yn
de resultaten fan it Frysk letterkundich ûndersyk, kin men de skoares
sa’t dy yn de Bibliografie van de Nederlandse taal- en literatuurwetenschap,
aangevuld met de van de Friese taal- en literatuurwetenschap, 1940-1945 en
1960-2001 de jierren troch fêstlein binne neistinoar lizze. Earst in lytse
yntroduksje ta de Bibliografie.
Ein jierren sechstich begjin jierren santich fan de foarige ieu is úteinset
mei de Bibliografie van de Friese taal- en literatuurwetenschap(BFTL) as
oanfolling op de Bibliografie van de Nederlandse taal- en literatuurwetenschap
(BNTL). Dat wurk waard ynearsten op de Provinsjale Biblioteek (PB)
dien troch Sybren Sybrandy. De Fryske Akademy (FA) moast dêr earst
net safolle fan hawwe om’t hja har eigen kaartsysteem wol hie, sa liket
men yn Ut ’e smidte fan novimber 1971 lêze te kinnen 1 . Dochs komt nei
ferrin fan tiid by de Akademy en ek by it Frysk Letterkundich Museum en
Dokumintaasjesintrum (FLMD) it besef fan it belang fan sa’n bibliografy.
Nei’t Durk Kok fan de PB – dy’t dat kerwei fan Sybren Sybrandy oernommen
hie – mei it ynfieren fan de bibliografyske gegevens ophâlde, waard it wurk
trochset op de FA en it FLMD. No heart it wurk al wer jierren by de taken
fan Gosse Blom fan de FA en fan Aly de Boer fan it FLMD, no Tresoar. De
BNTL en de BFTL krigen in jiermannich lyn in trochstart, mei troch de
aksje fan de hjoeddeistige direkteur-bestjoerder, Reinier Salverda, fan de
Akademy, dy’t op it grutte belang fan sa’n bibliografy wiisde.
Werom nei it begjin fan de BNTL en BFTL. Yndertiid hat der in soad
diskusje west oer hoe’t dy opset wurde moast. De fraach wat no krekt al
en net ta de Nederlânske en Fryske literatuerwittenskip rekkene wurde
moat, wie ien fan de fragen dy’t beändere wurde moast. Mei it each op
de brûkers waard keazen foar in brede opset. Literatuerwittenskip kin op
in soad manieren yndield wurde. Hoe’t dat yn de BNTL en de BFTL dien
wurdt, kinne sjoen wurde yn taheakke I.
1 Sjoch: ‘Bibliografy Fryske tael- en letterkunde’.

De grutte skiften binne de folgjende:
1. Bibliografyen;
2. Fak-ensyklopedyen
3. Periodiken en searjewurken
4. Publikaasjes oer ynstellingen, oerheid, literatuerpolityk en
juridyske en sosjale posysje fan letterkundigen
5. Boeken en stikken oer de skiednis fan literatuerwittenskip; en
dan it grutste skift:
6. Teoretyske en deskriptive literêrwittenskiplike publikaasjes;
dêrneist ek noch it relatyf grutte skift:
7. Tekstedysjes; fierders noch de
8. Publikaasjes oer de didaktyk fan de letterkunde; en
9. De resinsjes fan sekundêre literatuer; en ta beslút it skift mei
wat oerbliuwt:
10. Ferskaat
De jierren 1940-1945 en de jierren 1960-2001 binne bibliografysk sekuer
dokumintearre yn de mânske dielen. As men de sifers fan de BNTL en de
BFTL oer de Nederlânske en Fryske letterkunde neistinoar leit, dan kin
men hiel globaal wei in idee krije fan it tal publikaasjes yn dy jierren.
N F F yn % fan N
1. Bibliografysk wurk 4921 159 3,23%
2. Ensyklopedysk wurk 326 17 5,21%
3. Oer tydkriften 1602 57 3,56%
4. Ynstellingen polityk 4730 531 11,23%
5. Oer de skiednis fan lit-wittensk. 6839 230 3,36%
6. Teoretysk en deskriptyf 137806 5782 4,20%
7. Tekstútjeften 7106 282 3,97%
8. Didaktyk 1597 29 1,82%
11. Resinsjes fan sek.lit 4617 138 2,99%
19. Ferskaat 1191 71 5,96%
170735 7296 4,27%
It tal publikaasjes oangeande de Fryske literatuer oer dy skiften is
trochinoar 4,27 prosint fan it tal boeken en artikels skreaun oer de yn
it Hollânsk publisearre letterkunde. As men dy oantallen leit neist de
native speakers fan dy beide talen: oer de hiele wrâld foar it Hollânsk sa’n

23 miljoen (Wikepedia) en foar it Frysk sa’n 600.000 (nei 1976 doe’t it op
700.000 steld waard, net wer offisjeel fêstlein), dan wiist dat persintaazje
net sa min. Dan komt it nammentlik te stean neist 2,61 prosint. Mar
as men optheden it tal betelle ûndersikers foar Nederlânske en Fryske
letterkunde ek sa neistinoar lizze soe, dan skoart Frysk hiel min. Foar
ûndersyk nei Nederlânske letterkunde binne der op de hiele wrâld grif
tsientallen betelle krêften yn it spier, mar as no it totaal fan de betelle
formaasje foar ûndersyk nei Fryske letterkunde berekkene wurdt, dan
komt men net iens út op 1 fte.
In opfallend persintaazje yn de taheakke I is it persintaazje by skift 4 as
men Nederlânsk en Frysk ferliket (11,23%). Oer de relaasje tusken literatuer
en ynstellingen, oer de juridyske en sosjale posysje fan letterkundigen
en oer literatuerpolityk wurdt te uzes sa’t it liket folle mear skreaun en
wreaun as yn it gefal fan de yn it Hollânsk skreaune literatuer. Fierders
falt op dat oangeande de didaktyk fan Fryske literatuer mar in hiel lyts
bytsje skreaun wurdt. Men sjocht by skift 8 by Frysk mar 29 publikaasjes,
1,82 % fan it tal publikaasjes oangeande de didaktyk fan de Hollânske
literatuer. Ek dat docht eins gjin nij, want in soad learmiddels oer Fryske
literatuer binne der net.
De kearn fan it literêrwittenskiplike wurk, de skiften 6 en 7 – it teoretysk,
deskriptive en editoaryske wurk –, litte lykwols persintaazjes sjen dy’t
moai om ende by it gemiddelde persintaazje lizze. Sa’t it liket kriget of
krige dat wurk goed syn gerak.
As oer de jierren 1940-1945 en 1960-2001 it tal boekpublikaasjes en
artikels (dêr’t gjin krantestikken by binne) oangeande de Fryske literatuer
op in rychje set wurdt (taheakke II), dan falt op dat nei 1983 it tal
boekpublikaasjes oangeande de Fryske literatuer net mear ûnder de 10
en nei 1985 it tal artikels net mear ûnder de 100 komt. Topjierren binne
sa’t it liket de jierren 1993-1998 mei skoares fan 30 of mear boeken; dêrnei
wurdt it wat minder.
De wearde fan al dizze getallen is grif hiel betreklik, mar dochs kinne
se in oantsjutting jaan fan de produksje. Ommers in mânsk artikel fan
bygelyks tritich siden wurdt krekt as in stikje fan ien kolom beide kearen
teld as ien artikel en in dissertaasje wurdt, krekt as in les yn de rige Tekst
en Utlis, ek beide kearen as ien monografy beskôge.
Ut soarte kin men mei help fan de BNTL en de BFTL noch folle mear
gewaar wurde, bygelyks yn hokker taal waarden en wurde de measte
boeken en artikels oangeande de Fryske literatuer skreaun. By beide
bibliografyen bliuwt it lykwols fansels sa dat se yn it foarste plak middels
binne om maklik neislaan te kinnen wat artikels en boeken oer beskate
taal- en literatuerwittenskiplike ûnderwerpen skreaun binne.

2 Wat hat no de fertsjinste west fan de Fryske Akademy as men dizze produksje
op it mêd fan de literatuerwittenskip oangeande de Fryske letterkunde
besjocht?
As men as in foech kronikeur de jierferslaggen fan de Fryske Akademy
neigiet, dan komt men de earste jierren noch net safolle tsjin dêr’t út
sprekt dat de meiwurkers har op de bestudearring fan Fryske literatuer
talizze. Wol is it sa, dat Geert Aeilco Wumkes yn in breed opset Biografyprojekt
literatoaren yn syn beskriuwings meinimt, mar foar alles komt
yn dy jierren dochs de klam op de leksikografy. Dêr lizze mannen fan
de earste oer lykas Ype Poortinga en Govert Meerburg – ek al hawwe hja
útdruklik letterkundige kennis en niget – har yn it foarste plak op ta.
Neffens Douwe Kalma dy’t yn augustus 1939 in lêzing foar de jonge Fryske
Akademy hâldt, moat ‘de stúdzje fen de Fryske skriftekennisse [no] wol
troch it dom fearnsjier’ hinne wêze. ‘Wy kinne,’ seit er, ‘net mear tofreden
wêze mei de oantsjutting fen printflaters, mei in hânfol data, mei de
nammen fen heit en mem, wiif en bern, omkes en omkesizzers, mei in
wird hjir en in utering dêr.’ 2 . Hy hat dan sels de earste dissertaasje yn it
Frysk ôflevere oer in letterkundich ûnderwerp: Gysbert Japiks: in stúdzje yn
dichterskip en Jan Piebenga syn Koarte skiednis fen de Fryske skriftekennisse is
dan krekt foar de simmer ferskynd.
Kalma stiet dan al oan op de bestudearring net allinne fan de skriuwers
fan de njoggentjinde, mar ek fan dy fan de tweintichste ieu: ‘… de greate
figueren fen de njuggentjinde en de tweintichste ieu wirde oan no ta to
min biachte; wylst hjar wirk ek for it hjoed fen de greatste bitsjutting is
(hwent hjar skriften binne algemien lêsber en wirkje troch) en wylst fen
de oare kant wy mei hjar en hjar tiid in libben kontakt hawwe det it ús
makliker makket hjar to forstean en rjucht to dwaen, kinne wy oant no
ta net wize op in stúdzje fen hjar wirk, dy’t mei hjar bitsjutting en ús
mûglikheden strykt.’ 3
Hy seit it faaks yn in taal dy’t wy no net gau mear brûke soene, mar
dochs jout er in dúdlik statement wat de stúdzje fan literatuer foar de
Akademy wêze moat: net it útinoar plúzjen op himsels moat doel wêze,
mar ferbannen oanbringe, ‘klearrichheit to winnen ho’t de woartels fen
de literatuer yn it libben lizze [...]. Hwet jowt de dichter oan de wrâld, hwet
2 Kalma, D., ‘Harmen Sytstra en de soasiale frage: lêzing for de jiergearkomste 1939 fen de
Fryske Akademy’, s. 40.
3 Kalma, D., ‘Harmen Sytstra en de soasiale frage: lêzing for de jiergearkomste 1939 fen de
Fryske Akademy’, s. 38.

is de eigenheit dêrfen, hwet de bitsjutting.’ 4 Goede stúdzjes dy’t ferbannen
lizze, kinne dan neffens him ta grutter ferstean liede.
Wol promovearret de wittenskiplik assistint fan de Fryske Akademy Ype
Poortinga yn juny 1940 op in literêr ûnderwerp: It Fryske folkstoaniel 1860-
1930, mar te’n earsten komt de Akademy en komme oaren likemin ta oan
de bestudearring fan de Fryske literatuer.
Yn 1950 merkt Klaas Fokkema yn syn oersjoch fan stúdzjewurk yn It Beaken
op: dat ‘it it jin tige op[falt] dat der sa’n bytsje oan litteratuerstúdzje dien
wurdt. Der binne wol forklearringen foar, dy’t ik’, sa seit er, ‘net neame sil,
mar it moat al oars.’ 5
En it komt oars:
‘It Bistjûr fan de Fryske Akademy hat bisletten ta de oprjochting
fan in litterair-histoarysk wurkforbân.’ hyt it yn Ut de smidte fan
novimber 1951. 6 ‘It sil,’ sa wurdt sein, ‘elkenien dúdlik wêze, dat
by alle aktiviteit fan persoanen en rounten yn Fryslân op litterair
gebiet krekt de wittenskiplike kant fan de saek to min syn gerak
kriget. Der soe op litterair-histoarysk gebiet folle mear dien wurde
kinne; mear forbân tusken de wurkers sil ek sûnder mis syn nut
hawwe. As wurkobjekten waerden yn it rapport, op forsyk fan it
Akademy-bistjûr troch de hearen Dr Y Poortinga en G. Meerburg
opmakke - de folgjende neamd (en it falt op dat dêr anno 2008 eins
noch hieltyd oan wurke wurdt. J.K.):
1. It rémeitsjen fan Nijfryske tekstútjeften en blomlêzingen (fan
wurk dat yn tydskriften forsille leit of lange jierren útforkoft
is), mei in lytse ynlieding en sa nedich tekstforklearring, yn ’e
trant fan de Magnus-rige. Sokke útjeften is sûnder mear forlet
fan: foar skoallen, leargongen en selsstúdzje is der net folle kar
fan teksten, wylst de wat âldere teksten alhiel útskeakele binne.
2. It biwurkjen fan folsleine bibliografyën fan Fryske skriuwers, op
deselde wize as de W.D. Stifting it foar Waling Dykstra dien hat.
3. It rémeitsjen fan biografyën en it tagonklik meitsjen fan de
korrespondinsje fan Fryske letterkundigen, lyk as Ds. Kalma
dien hat foar Colmjon.
4. ‘Teamwork’ oer in bipaelde skriuwer of dichter. De lêzing fan Dr.
F. Sierksma oer O. Postma soe mei oare artikels oer deselde dichter
yn ien forbân útjown wurde kinne (fgl. de bondel oer Achterberg).
4 Kalma, D., ‘Harmen Sytstra en de soasiale frage: lêzing for de jiergearkomste 1939 fen de
Fryske Akademy’, s. 39.
5 Fokkema, K., ‘Frysk stúdzjewurk yn 1948 en ’49’, s. 614.
6 Sjoch: ‘In litterair-histoarysk wurkforbân’.

5. Fierdere stúdzje fan de Oera-Linda-Boek-kwestje; der soe bgl.
ris in grafolooch oer it hânskrift gear kinne.
6. It foarljochtsjen, stimulearjen en oan ûnderwerpen helpen
fan Fryske studinten, lyk as guon oare wurkforbannen dat
ek dogge.’
Fuort dêrnei wurde al lêzingen hâlden, en wol foar it kombinearre
Taalkundich en Literêr-histoarysk Wurkferbân fan de Akademy; ein 1951
troch Wadman en ein 1952 troch Douwe Kalma.
De al neamde desiderata foar letterkundich ûndersyk wurde opnij
formulearre, mar ek wurdt wiisd op de inge bân tusken taal- en
letterkundich ûndersyk. ‘Allinne it ynkringen yn stylfoarm en stylwearde
kin it [litteraire kunstwurk] yn lêste ynstânsje trochsichtich meitsje,’ seit
Wadman. En lâns dy wei wurdt literatuerstúdzje neffens him ‘dochs wer
taelstúdzje’. 7
Nijsgjirrich is faaks wol dat de tekstútjeften yn de Magnus-rige fan de FA
earst allinne as taalkundich wurk oanmurken wurde. It earste wurk fan
har eigen útjeften dat troch de FA sels as in publikaasje sjoen wurdt op
it mêd fan de literatuerwittenskip ferskynt earst 15 jier nei it begjin fan
de Akademy en wol yn 1953. It is it boekje fan prof. Jelle Brouwer oer it
kwatryn, De Fryske fjouwerrigel. 8
By de desiderata wurde yn de earste beide lêzingen fan it literêr-histoarysk
wurkferbân neamd de gronologyske útjefte fan alle Fryske teksten tusken
1666 en 1800, dat dus moai as in mienskiplik taal- en letterkundich
projekt sjoen wurde kin. Fierder wurdt frege, en dat is suver bibliografysk,
om in kaartsysteem op alle Fryske publikaasjes. En ek wurdt wer de
winsklikheid oanjûn om brievesamlingen en biografyen út te jaan en
dokumintaasjemateriaal oangeande skriuwers te sammeljen.
Wol wurdt praat oer de taken fan literatuerwittenskippers en wat dy krekt
ynhâlde 9 , mar – en dat is faak wol it opfallendst – nearne wurdt praat oer
de winsklikheid om dan ek echt in literatuerwittenskipper oan te stellen
by de FA.
Wadman, dy’t yn 1955 promovearre op in mânske dissertaasje In skoalmaster
yn ‘e Dokkumerwâlden oer Hjerre Gjerryts van der Veen, hie grif in goede
ynfolling oan sa’n baan jaan kinnen, mar jild foar sok wurk is der op dat
gebiet op de FA dan sa’t it liket noch lang net. Ear’t dat sa fier komt, is it
al augustus 1976.
7 Wadman, A.S., ‘Problemen by de stúdzje fan de Fryske litteratuerskiednis’, s. 10.
8 Sjoch bygelyks: ‘Publikaesjes fan de Fryske Akademy oant Febrewaris 1953’.
9 Sjoch bygelyks: Kalma, D., ‘Op literair-histoarysk fjild’.

Yn dy tuskenlizzende jierren wurdt lykwols, benammen troch Ype
Poortinga, wol hiel wat op letterkundich mêd út ’e wei set: bydragen oan
ensyklopedyen, learmiddels, karlêzings sjogge it ljocht en Poortinga syn
wichtich essay Preokkupaesje of frije kreativiteit: de ûntwikkeling fan de moderne
Fryske literatuer (1915-1965) ferskynt.
Fierders organisearret Poortinga yn Koartehimmen skriuwerskonferinsjes
en wit er studinten op de MÛ-oplieding Frysk entûsjast foar de
bestudearring fan Fryske literatuer te meitsjen. Ien fan harren is de lettere
universitêre dosint Fryske literatuer Trinus Riemersma dy’t systematysk it
koarte ferhaal analysearret en dêroer yn 1977 It koarte forhael yn de Fryske
literatuer yn de tweintichste ieu publisearret, dat ek yn de rige Minsken en
Boeken fan de Fryske Akademy útkomt.
In soad fan wat yn dy jierren op literatuerwittenskiplik gebiet by de Fryske
Akademy ferskynt, is net sa sear it resultaat fan ûndersyksplannen, mar
binne de produkten dy’t by gelegenheid fan betinkingen publisearre
wurde: yn 1966 boeken oer Gysbert Japicx (300 jier nei dy syn dea; 1603-
1666), yn 1969 by gelegenheid fan de hûndertste stjerdei fan Joast Hiddes
Halbertsma (1789-1869) en yn 1974, hûndertfyftich jier nei de berte fan
Tsjibbe Gearts van der Meulen (1824-1906). 10
Yn it begjin fan de jierren santich spilet him, benammen yn Trotwaer, ek
de diskusje ôf oft it net tiid wurdt dat de FA mear dwaan moat om út de
teory en út fraachstellingen wei wat oan ûndersyk nei benammen moderne
Fryske literatuer te dwaan. Adri van Hijum komt dan yn Trotwaer mei hiel
wat struktueranalytysk wurk, benammen basearre op it dan al net mear sa
nije wurk fan Jean Pouillon, Temps et roman (1946).
In sa, dochs mear moderne, en bredere oanpak lit yn it begjin fan de santiger
jierren de Ynteruniversitêre Stúdzjerie Frysk ek sjen mei it organisearjen
fan stúdzjekonferinsjes dêr’t ek wittenskippers oan it wurd komme dy’t
stúdzje makke hawwe fan moderne literatuer yn oare regio’s mei – sa’t se
yn dy tiid neamd wurde – ‘relatively less influential vernaculars in Europe’ 11
oftewol talen fan minderheden.
10 Yn 1966 bygelyks: Brouwer, J.H., J. Haantjes en P. Sipma, Gysbert Japicx Wurken en fan
deselden Oantekeningen op Gysbert Japicx Wurken. Yn 1969 bygelyks: Kalma, J.J., Kent
gij Halbertsma van Deventer? In tal net-útjowne hânskriften fan Dr. J.H. Halbertsma en
Halbertsma, H. e.o. (red.), Joast Hiddes Halbertsma 1789-1869. Brekker en bouwer. Yn 1974
bygelyks: Meulen, T.G. van der, In brulloft yn ’e Wâlden en oare wiere forhalen en Dam,
Freark e.o (red.), Wâldman en wrâldboarger.
11 Bygelyks yn it ferslach fan it sympoasium organisearre troch de Ynteruniversitaire
Stúdzjerie Frysk dat yn Ljouwert hâlden waard op 31 maart 1972, sjoch: Jones, R.M., The
position of the old, relatively less influential vernaculars in Europe in the 16th and 17th centuries.

Yn 1974 wurdt sa de konferinsje ‘Literatuer yn sosjaal perspektyf ’ troch
dy stúdzjerie organisearre en yn 1981 de konferinsje oer romantyk yn de
njoggentjinde-ieuske minderheidstalenliteratuer. 12 Hoewol’t de FA wol
sydlings yn sokke wat mear fernijende konferinsjes behelle is, giet it wurk
benammen út fan Tony Feitsma en Henk Meijering dy’t beide yn 1976 oan
de Vrije Universiteit as heechlearaars beneamd binne.
Sydlings, om’t it ûnder de redaksje fan de Akademyrige ‘Minsken en
boeken’ ferskynt, is de Akademy ek behelle yn it ferskinen fan it Lyts
Hânboek fan de Fryske literatuer fan Klaes Dykstra yn 1977. Dy publikaasje,
mei al syn lek en brek, wurdt dochs algemien sjoen as in mylpeal yn de
Fryske literatuerskiedskriuwing.
As al ridlik gau dúdlik wurdt, dat neist sa’n lyts hânboek ferlet is fan in
grut hânboek, dan liket de Akademy dêr neffens de ferslaggen earst wol
yn behelle 13 , mar fan in útwurking fan dat plan fernimt men letter neat
mear. De Akademy nimt dêr – likemin as letter, wannear’t der ferlet is fan
in Hollânsktalich oersjoch fan de skiednis fan de Fryske literatuer – de
koördinearjende foarstap ta.
As Philippus Breuker yn 1976 as ‘literatuerkundige’ oan de FA beneamd
wurdt, set er ynearsten it wurk fan Poortinga oangeande it fersoargjen
fan útjeften, blomlêzings en ek it útbringen fan learmiddels (bygelyks
de lessen yn de rige fan Tekst en Utlis) troch, mar hy leit him ek ta op
ûndersyk nei Frysk wurk yn almenakken, op boekebesit yn Fryslân en
benammen op it wurk fan Gysbert Japicx, de Bruorren Halbertsma en
Obe Postma. It wurk foar de Magnus- Iduna-, en Holderrige en de rige
Minsken en Boeken wurdt útwreide en fuortset en ynearsten wurdt ek
mear en mear dien foar en troch it Literêr-Histoarysk Wurkferbân fan
de FA. Hichtepunten binne sûnder mis Breuker syn dissertaasje oer
en de trijdielige útjefte fan It wurk fan Gysbert Japix en syn oanstelling
ta heechlearaar Fryske taal- en letterkunde, beide yn 1989. De gebieten
dêr’t Breuker him as letterkundige op de FA mei dwaande hâldt binne:
literatuer en werklikheid (of ek wol: literatuer yn histoarysk ramt),
skiednis fan it tinken oer literatuer en tekstútjeften.
In dissipline dy’t yn alle gefallen wat de ferheljende kant dêrfan oanbelanget
nei oan letterkunde besibbe is, is ‘folkskunde’ en ‘folksfertelkunde’. Lju
as S.J. van der Molen en ds. J.J. Kalma hâlden har, ek foar de Akademy
wol, mei folkskunde dwaande en minsken as Poortinga en Van der Kooi
12 Sjoch: Literatuur in sociaal perspektief en ‘Konferinsje YSF oer Romantyk en minderheden’.
13 Sjoch de paragraaf ‘Literatuerkunde’ yn ‘Mei de rem oan foarút: jierforslach Fryske Akademy
1977-1978’, s. 8. : ‘Ek is dielnommen oan it oerliz oer de opset en útwurking fan in great
hânboek fan de Fryske literatuer ûnder bistjûr fan dr. K. Dykstra.’

tekenen folksferhalen op en diene dêr yn Folkskundich Wurkferbân
ûndersyk nei.
Opfallend is dat sa njonkelytsen yn de jierferslaggen hieltyd minder en
nei 1984 hielendal neat mear oer dy ûnderwerpen nei foaren brocht wurdt
en dat dêr – no al wer lange jierren – op de Akademy gjin ûndersyk mear
nei dien wurdt. Dy kar is by myn witten nea beriddenearre. Súntsjeswei is
dat ûndersyk by de FA weiwurden.
In pynlike affêre foar de Akademy ûntstie yn 1985 doe’t de histoarikus
Durk Nota yn Hjir it artikel ‘E.B. Folkertsma: De ivige kroanprins fan
it Fryske nasjonalisme’ 14 publisearre . Oanlieding foar him om oer de
letterkundige en beweger Folkertsma te skriuwen hie it ferskinen fan de
Akademy-útjefte Hûs op wyn en brânwacht west, in karlêzing makke troch
Leo H. Bouma 15 . Tony Feitsma makke yn in lang artikel yn Fryx dúdlik dat
dat artikel wittenskiplik net troch de mesken koe 16 en by einbeslút rekke
Nota syn baan by de Akademy kwyt. Fierdere gefolgen – om bygelyks it
wurk fan Folkertsma dêrnei wòl wittenskiplik – te bestudearjen, krige dy
affêre op de Akademy net.
Ein tachtiger jierren wurdt út it fermidden fan it Literêr-histoarysk
Wurkferbân wei mear as ienris by it bestjoer fan de FA oanstien op it dwaan
fan mear ûndersyk nei moderne Fryske literatuer. Yn 1991 is it lang om
let sa fier, dat Babs Gezelle Meerburg in oanstelling kriget as ûndersiker
yn oplieding en har dwaande hâlde kin mei de ‘fernijing’ fan Fryske
romans yn de sechtiger jierren. Yn har dissertaasje oer De smearlappen
fan Wadman en Fabryk fan Trinus Riemersma dy’t yn 1997 by de Akademy
ferskynt 17 , wurdt oansletten by nijere metoaden fan ferhaalanalyze (Frans
de Rover) en resepsjeteoryen (Hanneke Boonstra).
Fierders ferskine by de Fryske Akademy yn de jierren 1996 en 2000 twa
dissertaasjes oer berne- en jongereinliteratuer: dy fan Hedzer Drent 18 en
dy fan Jant van der Weg-Laverman 19 . Yn 2003 komt by de FA tagelyk mei
in útjefte fan it boarnemateriaal it proefskrift fan Rients Faber oer Lucius
Colomba Murray Bakker út 20 .
14 Nota, Durk, ‘E. B. Folkertsma: de ivige kroanprins fan it Fryske nasjonalisme’.
15 Folkertsma, E.B., ‘Hûs op wyn en brânwacht’.
16 Feitsma, Tony, ‘Durk Nota en de wittenskip’.
17 Gezelle Meerburg, Barbara Akke, ‘Hwant wij binne it nijs ûnder en boppe de sinne’.
18 Drent, Hedzer, Durk en Djoke wurde wier grutter!
19 Laverman, Jant, Feroaring yn byld en bân: Fryske bernepoëzij yn de tweintichste ieu.
20 Faber, Rients Aise, Lucius Columba Murray Bakker.

Ryk is it tiidrek om 2000 hinne ek wat oare wittenskiplike útjeften
oanbelanget. Mei Trinus Riemersma en Tineke Steenmeijer, fersoarget
Philippus Breuker dan de útjefte en útliedingen fan twa rigen Fryske
Klassiken 21 .
Yn 2001 it jier dat Philippus Breuker ôfskied nimt, ferskynt fan Babs
Gezelle Meerburg Innich Frysksinnich in stúdzje oer poëtikale opfettingen
yn Fryslân tusken 1840 en 1850 22 . Sy wurdt lykwols net de opfolger fan
Breuker. Dat wurdt de kultuerhistoarikus Goffe Jensma. De namme
fan de fakgroep wurdt dan ek feroare. Oan dy tiid ta wie dat altyd: de
fakgroep Letterkunde, Skiednis en Nammekunde, mar yn it jierferslach
oer 2000-2001 lêze wy dat de namme wurden is Skiednis, Letterkunde
en Nammekunde: in folchoarder dy’t yndied mear rjocht docht oan wat
sa’t it liket troch de Akademy as it wichtichst sjoen wurdt. Babs Gezelle
Meerburg ferlit de Akademy en wurdt koördinator fan de stúdzjerjochting
Frysk fan de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden en mei troch har
tariedend wurk kin in jonge ûndersiker oansteld wurde – Joke Corporaal
– dy’t har dwaande hâldt mei biografysk ûndersyk nei Anne Wadman.
Goffe Jensma, dy’t him earder ûnder oare benammen mei de skiednis
fan de Frjentsjerter universiteit en de njoggentjinde ieu dwaande hâlde,
rjochtet him ynearsten op syn stúdzje oer it Oera Linda Bok, ien fan de
desiderata fan de Akademy dus dy’t yn de jierren ’50 al formulearre waard.
Yn 2004 promovearret er op dat ûnderwerp 23 .
Yn it oan no ta alderlêste jierferslach, dat oer 2007, wurde by de fakgroep
Skiednis, Letterkunde en Nammekunde as letterkundige projekten
neamd: Boekskiednis fan de 17e en 18e ieu, de útjefte fan de brieven fan
Halbertsma, it útbringen fan in santjinde-ieusk (medysk) resepteboek en
it dwaande wêzen mei it útbouwen fan in digitale histoaryske biblioteek.
Ta beslút wurdt as iennichste tweintichste-ieuske letterkundige projekt
noch neamd Joke Corporaal har biografyske stúdzje oer Anne Wadman. 24
Oer it Literêr-histoarysk Wurkferbân wurdt oangeande it jier 2007 allinne
noch mar sein dat it leden en in skriuwer hat. Fan gearkomsten, lit stean
trije of fjouwer jiers, kin sûnt 2005 net mear praat wurde. 25
21 Stichting It Fryske Boek, Fryske klassiken [I], Nû. 1-14, Leeuwarden, Osinga; Ljouwert,
Utjouwerij Fryslân en Boalsert, Koperative Utjowerij, 1992-1995 en Stichting It Fryske
Boek, Fryske klassiken II, Nû. 1-12, Leeuwarden, Osinga; Ljouwert, Utjouwerij Fryslân en
Boalsert, Koperative Utjowerij, 1998-2003.
22 Gezelle Meerburg, Babs, Innich Frysksinnich: poëtikale opfettingen yn Fryslân tusken 1840 en
1850.
23 Jensma, Goffe Theunis, De gemaskerde God: François HaverSchmidt en het Oera Linda-boek.
24 Ferskynd yntusken as dissertaasje: Corporaal, Joke, Grimmig eerlijk.
25 Sûnt is de situaasje op ’e Fryske Akademy net ferbettere.

3. Wat der no barre moat
Wat de wittenskiplike bestudearring fan de Fryske literatuer oanbelanget,
liket it dus nacht yn ’e nane. Dochs haw ik myn ferhaal as titel meijûn ‘De
romte oan en foar ûndersyk nei Fryske literatuer by de Fryske Akademy’.
Neffens my soe it nammentlik no krekt it momint wêze om it roer om te
goaien.
Ik wit wol, de literatuerwittenskip hat it tij net mei, mar dat is ek al wer in
moai skoft sa. Neffens de Winkler Prins ‘wordt de literatuurwetenschap
[op dit moment] gekenmerkt door een complexiteit van uitgangspunten
en doelstellingen die de charme van pluriformiteit paart aan de
onvruchtbare chaos van de permanente burgeroorlog’. 26
Net foar neat wurdt by tale-opliedingen al hast in desennium lang net
mear praat oer de taal- en letterkunde fan dy-en-dy taal, mar fan taal en
kultuer. Dat wurd ‘kultuer’ hat de Akademy yn syn lêste beliedsplan ek
foar kar nommen. ‘Kultuer en identiteit’, dêr soe it om gean moatte. Dochs
slút dat yn myn optyk de bestudearring fan moderne literatuer alhiel net
út. As yn it saneamde ‘masterplan’ dy begripen yn literatuerwittenskiplike
sin útwurke wurde, dan kin dat krekt ek wer kânsen foar de bestudearring
fan Fryske literatuer betsjutte.
Yn it artikel ‘It ynhâldlik bysûndere fan de Fryske literatuer’ yn Hjir
fan dit jier skriuwt Abe de Vries oer de kritisy fan Zolang de wind van de
wolken waait. 27 Hy komt op in punt dat al faak neamd is, nammentlik it
ûntbrekken fan yngeande stúdzjes oer moderne Fryske literatuer. Hy
fettet ek gear wat neffens him de kritisy fan Zolang de wind van de wolken
waait 28 eins sels dwaan moatte soene. Se – en dat binne dan de kritisy
Ernst Bruinsma, Joke Corporaal, Goffe Jensma en Rieuwert Krol – soene
no sels ris in ûndersyksprogramma opstelle moatte. Dêrby soe bygelyks
in útwurking fan de fraachstelling op it aljemint komme moatte hoe
autonoom at de moderne Fryske literatuer no winliken is. It giet te fier
om op dit pas al oan de formulearring fan sa’n programma te begjinnen.
Mar dat der op dit stuit, profesjoneel (dus ek betelle) mei entûsjasme en
mei faasje wat dien wurde moat, stiet bûten kiif.
De wil om oer dit ûnderwerp fierder te praten en plannen te ûntwikkeljen
is der sa’t it liket ek: sawol by de direkteur-bestjoerder fan de FA as by de
deputearre fan kultuer en ûnderwiis fan de Provinsje Fryslân. It moat
net wer sa komme sa’t Adrie van Hijum yn Trotwaer fan 1973 skreau:
26 Sjoch by it lemma ‘literatuurwetenschap’, yn: Grote Winkler Prins: encyclopedie in 26 delen,
diel 14, s. 513.
27 Vries, Abe de, ‘It ynhâldlik bysûndere fan de Fryske literatuer’.
28 Oppewal, Teake en Babs Gezelle Meerburg, Jelle Krol en Tineke Steenmeijer-Wielenga
(red.), Zolang de wind van de wolken waait: geschiedenis van de Friese literatuur.

‘Ut it oersjoch fan aktiviteiten fan de wurkforbannen, wurkgroepen en
kommisjes, wurdt dúdlik dat der fan Akademywege neat bart op it mêd
fan literatuerthéory of literatuerskiednis.’ 29
No’t de Akademy wat letterkunde oanbelanget yn in oergongssitewaasje is
fanwegen de beneaming fan Goffe Jensma yn Grins liket it der fansels wol
op dat oer 2008 oangeande letterkunde net folle bybrocht wurde kinne sil.
Van Hijum fersuchte: ‘It liket wol oft, sawol oan de universiteiten as oan
de F.A., it Frysk as libbene tael al bigroeven is.’ Sa mismoedich bin ik
lykwols lang net.
Mar it moat yndied net sa komme mei de iennige ordinarius Frysk as mei
professor Uzzi-Tuzzii yn Italo Calvino syn roman Als op een winternacht
een reiziger. 30 Uzzi-Tuzzii, heechlearaar Kimmerysk, in sabeare ‘botnyskugryske
taal’, wit eins sels net oft Kimmerysk noch wol in libbene taal
is. Uzzi Tuzzii is yn de universiteit ferballe nei in keamer ûnder by it
trepsgat en wol net meidwaan oan de keunsten fan syn kollega’s dy’t har
ek, lykas hy, dwaande hâlde mei minderheidstalen mar dy’t, om mar mei
it moderne wittenskiplik bedriuw meidwaan te kinnen, yn syn eagen
alderhanne nuvere kluchten úthelje en kursussen jouwe. Bygelyks oer
de sosjology fan it Welsh of de psycholinguistyk fan it Oksitaansk. Dêr
leit nammers wol in reëel gefaar, want om skoare te kinnen, wurdt frege
om ynternasjonale publikaasjes en dan kin de bestudearring fan it iene
Fryske literêre wurk yn ferhâlding ta it oare Fryske literêre wurk of it
yngeand bestudearjen fan teksten sels wolris oan de krapperein komme.
Yn alle gefallen soe ik graach sjen dat begûn wurdt by de no oanwêzige
talinten en itjinge no foarhannen is. Sa’n tweintich minsken hawwe har
soarch útsprutsen oer de takomst fan de bestudearring fan de Fryske
literatuer. 31 By dy minsken binne lju mei filologyske en editoaryske
talinten. Dúdlik is ek dat yn Tresoar noch gâns skatten lizze dy’t op neiere
ûntsluting en publikaasje wachtsje. It wurdt neffens my dus heech tiid
dat de oanbelangjende partijen (de Fryske Akademy, it Frysk Ynstitút en
Tresoar en yn twadde ynstânsje ek de provinsje Fryslân), mei-inoar har
prioriteiten wat bestudearring fan Fryske literatuer ris fêstlizze. En no’t de
29 Hijum, A. van, ‘Akademy-nijs’, s. 286.
30 Sjoch bygelyks de útjefte: Calvino, Italo, Se una notte d’inverno un viaggiatore, s. 58.
31 Brief fan 28 maaie 2008 oan de direkteur-bestjoerder en de foarsitter fan de rie fan
tafersjoch fan de Fryske Akademy fan Jelle Krol en Jannie van der Kloet ferstjoerd ek
út namme fan Jetske Bilker, Ernst Bruinsma, Joke Corporaal, Meindert Bylsma, Goffe
Jensma, Alpita de Jong, Jannie van der Kloet, Jelma Knol, Bertus Mulder, Bouke Oldenhof,
Teake Oppewal, Trinus Riemersma, Doeke Sijens, Tineke Steenmeijer-Wielenga, Sybren
Sybrandy, Hylke Tromp, Jabik Veenbaas, Abe de Vries, Geart de Vries, Jant van der Weg-
Laverman en Harmen Wind.

FA in direkteur-bestjoerder hat dy’t ek in soad bûtenlânske ûnderfining
hat, soe ek ris sjoen wurde kinne, wat oare universiteiten al of net oan
de oare kant de grutte dobbe, bygelyks dy fan Grand Rapids, noch foar
de bestudearring fan Fryske letterkunde betsjutte kinne. Ek soe bygelyks
ris besjoen wurde moatte hokker nijsgjirrich letterkundich ûndersyk nei
literatuer en nasjonale identiteit no yn de Baltyske steaten útfierd wurdt. 32
Suggestjes en ideeën by de rûs. Mar der moat no in útwurke plan foar
ûndersyk nei Fryske letterkunde komme. Yn it tv-programma oer santich
jier FA neamde Reinier Salverda ûndersyk nei letterkunde net by de
kearntaken fan de Akademy. 33 Ik gean der mar fan út dat him dat troch it
sin gien is en net mei opset sin fergetten is. 34
Dochs sil dúdlik wêze dat neffens my, likgoed as neffens in soad oaren, it
petear oer de takomst fan de bestudearring fan de Fryske literatuer sa gau
mooglik begjinne moat. It wurdt heech tiid foar mear profesjonele romte
foar ûndersyk nei Fryske literatuer.
> Literatuer
‘Bibliografy Fryske tael- en letterkunde’, yn: Ut de smidte fan de Fryske
Akademy, jiergong 5 (1971), nûmer 4 (novimber), s. 6.
Bibliografie van de Nederlandse taal- en literatuurwetenschap, aangevuld met
de Bibliografie van de Friese taal- en literatuurwetenschap, 1940-1945 en
1960-2001. ’s-Gravenhage, Koninklijke Bibliotheek [etc.] / Brussel,
Koninklijke Bibliotheek [etc.], 1971-2003.
Breuker, Philippus, It wurk fan Gysbert Japix. 3 dielen. Ljouwert, Fryske
Akademy, 1989.
Brouwer, J.H., De fryske fjouwerrigel: in stúdzje. FA-nûmer 89. Ljouwert,
Fryske Akademy, 1953.
Brouwer, J.H., J. Haantjes en P. Sipma, Gysbert Japicx Wurken. FA-nûmer
279. Boalsert, A.J. Osinga, 1966.
Brouwer, J.H., J. Haantjes en P. Sipma, Oantekeningen op Gysbert Japicx
Wurken. FA-nûmer 280. Boalsert, A.J. Osinga, 1966.
32 Sjoch bygelyks de oant no ta fjouwerdielige rige Literatur und nationale Identität.
33 Sjoch: ‘Fryske Akademy 70 jier’, dokumintêre fan Omrop Fryslân, útstjoerd 7-12-2008,
Ljouwert, Omrop Fryslân, 2008.
34 Yn it artikel fan Looper, Bert en Reinier Salverda, ‘De ontdekking van Fryslân: de betekenis
van de Fryske Akademy en Tresoar voor het culturele kapitaal van Fryslân’ wurdt ‘de
Culturele dynamiek van Fryslân en de Friese literatuur als minderheidsliteratuur’ (s.
211) nammentlik wol neamd as ien fan de fjouwer tema’s dy’t de FA de kommende tiid
sintraal stelle wol.

Calvino, Italo, Se una notte d’inverno un viaggiatore, Milano, Mondadori, ©
1994 / 2002.
Corporaal, Joke, Grimmig eerlijk. Anne Wadman en het problem van de
Friese literatuur. FA-nûmer 1036. Ljouwert, Afûk, 2009.
Dam, Freark e.o (red.), Wâldman en wrâldboarger: Tsjibbe Gearts van der
Meulen (1824-1906). FA-nûmer 466. Ljouwert, Miedema, 1974.
Drent, Hedzer, Durk en Djoke wurde wier grutter – Wearden en noarmen yn
oarspronklik Frysk proaza foar bern en jongeren. FA-nûmer 787. Ljouwert,
Fryske Akademy, 1994.
Faber, Rients Aise, Lucius Columba Murray Bakker, [3 dielen]. FA-nûmer 956.
Ljouwert, Fryske Akademy, 2003.
Dykstra, Klaes, Lyts Hânboek fan de Fryske literatuer. . FA-nûmer 517.
Ljouwert, De Tille, 1977.
Feitsma, Tony, ‘Durk Nota en de wittenskip: Nei oanlieding fon it
wittenskiplike artykel yn
Hjir, septimber 1985’, yn: Fryx, foar polityk en kultuer; ûnôfhinklik, kritysk,
jiergong 6 (1985), nûmer 3 (oktober), s. 89-105.
Ferslach fan it sympoasium organisearre troch de Ynteruniversitaire
Stúdzjerie Frysk dat yn Ljouwert hâlden waard op 31 maart 1972 en
dat fêstlein waard yn de publikaasje: Jones, R.M., The position of the old,
relatively less influential vernaculars in Europe in the 16th and 17th centuries,
Amsterdam, Vrije Universiteit, 1973.
Fokkema, K., ‘Frysk stúdzjewurk yn 1948 en ’49’, yn: It Beaken: meidielingen
fan de Fryske Akademy, jiergong 12 (1950), s. 164-171.
‘Fryske Akademy 70 jier’, dokumintêre fan Omrop Fryslân, útstjoerd 7-12-
2008, Ljouwert, Omrop Fryslân, 2008.
Gezelle Meerburg, Babs, Innich Frysksinnich: poëtikale opfettingen yn Fryslân
tusken 1840 en 1850. FA-nûmer 922. Ljouwert, Fryske Akademy, 2001.
Gezelle Meerburg, Barbara Akke, ‘Hwant wij binne it nijs ûnder en boppe
de sinne’ : “De smearlappen” fan Anne Wadman en “Fabryk” fan Trinus
Riemersma as ‘fernijende’ Fryske romans. FA-nûmer 843. Ljouwert, Fryske
Akademy, 1997.
Halbertsma, H. e.o. (red.), Joast Hiddes Halbertsma 1789-1869. Brekker en
bouwer. Stúdzjes fan ûnderskate skriuwers oer syn persoan, syn libben en syn
wurk, útjown ta gelegenheit fan de bitinking fan syn hûndertste stjerdei. FAnûmer
342. Drachten, Laverman, 1969.
Hijum, A. van, ‘Akademy-nijs’, yn: Trotwaer: literair tydskrift, 1973, s. 286.
Hijum, A. van, ‘Struktueranalyse fan Leo Popma. In kwesty fan hûd.
Ljouwert, 1971’, yn: Trotwaer: literair tydskrift, 1972, s. 46-61,
Hijum, A. van, ‘In ûndersyk nei inkelde struktueraspekten’, yn: Trotwaer:
literair tydskrift, 1973, s. 192-209.

Hijum, A. van, ‘Undersyk nei inkelde struktueraspekten, 2’, yn: Trotwaer:
literair tydskrift, 1974, s. 182-188.
‘In litterair-histoarysk wurkforbân’, yn: Ut de smidte fan de Fryske Akademy
IV, Novimber 1951, s. 9-10.
Jensma, Goffe Theunis, De gemaskerde God: François HaverSchmidt en het
Oera Linda-boek. FA-nûmer 973. Zutphen, Walburg Pers, 2004.
Kalma, D., ‘Harmen Sytstra en de soasiale frage: lêzing for de jiergearkomste
1939 fen de Fryske Akademy’, yn: It Beaken: meidielingen fen de Fryske
Akademy, jiergong 2 (1940), s. 38-52.
Kalma, D., ‘Op literair-histoarysk fjild’, yn: It Beaken: tydskrift fan de Fryske
Akademy, jiergong 15 (1953), s. 82-90.
Kalma, J.J., Kent gij Halbertsma van Deventer? In tal net-útjowne hânskriften
fan Dr. J.H. Halbertsma FA-nûmer 341. Drachten, Laverman, 1969.
‘Konferinsje YSF oer Romantyk en minderheden’, yn Leeuwarder Courant,
13-4-1981.
Laverman, Jant, Feroarings yn byld en bân - Fryske bernepoëzij yn de tweintichste
ieu. FA-nûmer 904. Ljouwert, Fryske Akademy, 2000.
Literatuur in sociaal perspektief: lezingen gehouden op het symposium van 6
april 1974 te Leeuwarden/Ljouwert, georganiseerd door de Ynteruniversitaire
Stúdzjerie Frysk, [Amsterdam], Rodopi, 1976.
Literatur und nationale Identität, Tampere [etc.], Tampereen yliopisto,
julkaisujen myynti [etc.], 1997-2004.
‘Literatuurwetenschap’, yn: Grote Winkler Prins: encyclopedie in 26 delen, diel
14, s. 513.
Looper, Bert en Reinier Salverda, ‘De ontdekking van Fryslân: de betekenis
van de Fryske Akademy en Tresoar voor het culturele kapitaal van
Fryslân’, yn: It Beaken: tydskrift fan de Fryske Akademy, jiergong 70 (2008)
nûmer 1-2, s 207-220.
Meulen, T.G. van der, In brulloft yn ’e Wâlden en oare wiere forhalen. FAnûmer
465. Ljouwert, Miedema, 1974.
Nota, Durk, ‘E.B. Folkertsma – De ivige kroanprins fan it Frysk
nasjonalisme’, yn: Hjir, jiergong 14, 1985, s. 1-58.
Oppewal, Teake en Babs Gezelle Meerburg, Jelle Krol en Tineke
Steenmeijer-Wielenga (red.), Zolang de wind van de wolken waait:
geschiedenis van de Friese literatuur. Amsterdam, Bakker, 2006.
Piebenga, J., Koarte skiednis fen de Fryske skriftekennisse. Kamminga, Dokkum,
1939.
Poortinga, Y, It Fryske folkstoaniel 1860-1930. Assen, Van Gorcum, 1940.
Poortinga, Y. Preokkupaesje of frije kreativiteit: de ûntwikkeling fan de moderne
Fryske literatuer (1915-1965). FA-nûmer 268. Ljouwert, Fryske Akademy,
1965.
Pouillon, Jean, Temps et roman. Paris, Gallimard, 1946.

‘Publikaesjes fan de Fryske Akademy oant Febrewaris 1953’, yn: Ut de smidte
fan de Fryske Akademy VI, Febrewaris 1953, s. 9-12.
Riemersma, Tr. It koarte forhael yn de Fryske literatuer yn de tweintichste ieu.
Ljouwert, FA-nûmer 508. Koperative Utjowerij, 1977.
Vries, Abe de, ‘It ynhâldlik bysûndere fan de Fryske literatuer’, yn: Hjir:
Frysk literêr tydskrift, jiergong 37 (2008), nûmer 6 (novimber), s. 25-29.
Wadman, In skoalmaster yn ‘e Dokkumerwâlden: libbensgong fan Hjerre Gjerrits
van der Veen. Drachten, Laverman, 1955.
Wadman, A.S., ‘Problemen by de stúdzje fan de Fryske litteratuerskiednis’,
yn: It Beaken: tydskrift fan de Fryske Akademy, jiergong 14 (1952), s. 9-17.

50 jaar Fries letterkundig museum
Een geschiedenis van de oprichting
Ernst Bruinsma (Afûk, Leeuwarden)
1 Inleiding
De historie over de oprichting in 1959 van het Frysk Letterkundich Museum
en Dokumintaesjesintrum (FLMD) begint niet in Leeuwarden,
maar in Antwerpen en Amsterdam. De context voor de oprichting van het
FLMD wordt namelijk gevormd door de Friese Beweging en de oprichting
van de Fryske Akademy, maar eveneens door de oprichting van letterkundige
musea in Den Haag en Antwerpen. Op deze vier hoofdlijnen
wil ik me dan ook vooral richten.
2 Antwerpen
In Vlaanderen ligt de zaak duidelijk. In haar onlangs verschenen boek Lof
van het stof vertelt Gwennie Debergh hoe sedert eind negentiende eeuw, als
de vraag rijst wat er met de nalatenschap van de grote literaire held Hendrik
Conscience moet gebeuren, tal van schrijvers zich inzetten voor een archief
en museum dat de rijkdom van de Vlaamse letteren moet etaleren. Oftewel:
hoe het museum een belangrijk symbool wordt in de strijd van de Vlaamse
Beweging. In Vlaanderen werd de basis voor het museum al in 1912 gelegd,
met een grootse Consciencetentoonstelling, onder meer bedoeld om het
Vlaamse zelfbewustzijn op te krikken. Het eerste nummer van de collectie
van het Vlaamse letterenmuseum wordt in 1933, nu 75 jaar geleden, dan
ook zeer symbolisch toegekend aan De leeuw van Vlaanderen van Hendrik
Conscience. In de jaren daarna groeit de collectie van het Letterenhuis in
hoog tempo. Maar er wordt van meet af aan ook flink gediscussieerd over
de ‘beperkte’ collectievorming, want velen zijn van mening dat het museum
er niet alleen voor de literatuur mag zijn. In de woorden van Ger Schmook,
een van de voornaamste directeuren in de geschiedenis van het Letterenhuis:
‘Ge kunt noch de Vlaamsche Letterkunde, noch de Vlaamsche kultuur
losmaken van de Vlaamsche Beweging’. 1 Onder zijn leiding wordt de naam
op 23 juli 1945 dan ook veranderd in Archief en Museum voor het Vlaamse
Cultuurleven. Ook het Fries letterkundig museum zal vanaf de tweede helft
van de twintigste eeuw in deze brede zin gaan collectioneren en archiveren.
1 Gwennie Debergh, Lof van het stof, p. 129.

3 Den Haag
Het Letterkundig Museum in Den Haag werd eind 1953 opgericht. De basis
voor de collectie werd, net als in Vlaanderen, door een tentoonstelling
gevormd. Deze Haagse tentoonstelling van 1923 had als doel een zo volledig
mogelijk overzicht te geven van leven en werk van de Nederlandse
schrijver. Opvallend genoeg werd er trouwens ook ruimte vrij gemaakt
voor een Friese afdeling. Het initiatief was buitengewoon succesvol en
uit deze tentoonstelling groeide de ‘Letterkundige Verzameling’ van de
Gemeente Den Haag, die later het fundament vormde voor het Letterkundig
Museum.
Behuizing voor het letterkundig museum werd gevonden in het oude
stadhuis aan de Groenmarkt, de museale ruimtes werden gepland op de
zolderverdieping. Conservator werd Gerrit Borgers, die als redactiesecretaris
van het tijdschrift Podium veel contacten had in de literaire wereld.
In Friesland was Borgers ook goed bekend, met name als kameraad van de
schrijver Anne Wadman. Het is trouwens opvallend dat het letterkundig
museum altijd ontmoedigend heeft gehandeld als er lokale initiatieven
ontstonden om een archief of museum op te richten op het domein van
de schone letteren. 2 Maar men had geen enkel probleem met de oprichting
van het FLMD dat zes jaar later, nagenoeg volledig naar Nederlands
model, werd ingericht op de zolderverdieping van de Fryske Akademy.
4 Friese Beweging
De Fryske Akademy werd weliswaar in 1938 opgericht, maar al in 1914
sprak men voor het eerst over de oprichting van een dergelijk academisch
instituut. Die vroege geluiden ontstonden vanuit de gestaalde kaders van
de Friese beweging, die in de twintigste eeuw tot volle wasdom kwam. De
Friese beweging was in de negentiende eeuw vooral een culturele beweging
geweest, die meende dat de Friese strijd met name mannen nodig
had – blijkbaar geen vrouwen - die hun leven wilden geven aan de studie
van de Friese taal en de Friese geschiedenis. Dat was nog een erezaak in
die jaren. Sinds het begin van de negentiende eeuw had Friesland namelijk
geen universiteit meer. 3 Alleen binnen de gelederen van het Friesch
2 Nop Maas, Werken voor de eeuwigheid. Een geschiedenis van het Letterkundig Museum, p. 199.
3 G.Th. Jensma, F.R.H. Smit en F. Westra (eds.), Universiteit te Franeker 1585-1811; Jos
M.M. Hermans, Goffe Jensma, Jacob van Sluis en Lydia Wierda (eds.), De Franeker
Universiteitsbibliotheek in de zeventiende eeuw. Beleid en belang van een academiebibliotheek.

Genootschap werd nog aan wetenschappelijk onderzoek gedaan. 4 Maar
de stijgende populariteit van de Friese beweging en het toenemend aantal
Friestalige boeken deden de behoefte aan studie verder toenemen.
Toch kwam die academie er vooreerst niet. Dat had onder meer te maken
met de wijze waarop de Friese Beweging in het interbellum was georganiseerd.
Er ontstond in die jaren van grote ideologische conflicten gaandeweg
een gedachtegoed dat aansloot bij een zogenaamd al langer bestaand
verlangen naar Friese vrijheid. Met name politieke actie, decentralisatie
van bestuur en zelfbestuur, het bevorderen van Fries als taal van het openbare,
kerkelijke en ambtelijke leven worden in de twintigste eeuw issues in
de beweging. Maar er was ook veel verdeeldheid, diverse partijen werden
geleid door grote ego’s die in maatschappelijk en ideologisch opzicht ver
uiteen lagen.
5 Jelle Brouwer
Pas na meerdere indringende oproepen van gewichtige figuren als de
theoloog en priester Titus Brandsma kwam het er in 1938 toch van. Onder
auspiciën van de Provinciale Onderwijsraad werd een eigen academie
opgericht die ruimte bood aan zowel liefhebbers als aan wetenschappers.
Heel lang stond het grote woordenboek van de Friese taal centraal in het
werk van de academie, waarbij gebruikt gemaakt werd van onnoemelijk
veel vrijwilligers. Na de Tweede Wereldoorlog is het werk echt op gang
gekomen, maar pas met de aanstelling van Philippus Breuker, medio jaren
zeventig, kwam er een letterkundige aan het werk in het Coulonhuis,
zoals het hoofdgebouw van de Akademy heet.
Toch kan bezwaarlijk worden volgehouden dat in Friesland al die tijd
niets aan literatuuronderzoek werd gedaan. Zo begon theoloog G.A.
Wumkes al in 1938, hij was destijds werkzaam als bibliothecaris bij de
Provinciale Bibliotheek, met het verzamelen van materiaal voor zijn grote
biografische woordenboek waarin schrijvers een belangrijke plaats innemen.
Bovendien toont de Catalogus der Friesche Taal- en Letterkunde van
Marten Scholten uit 1941 aan, dat er voor de oorlog het nodige werk is
verzet op dit terrein.
In 1940 moest Wumkes worden opgevolgd als bibliothecaris. Zijn eigen
benoeming was een politieke daad geweest, waarmee de provincie toegaf
aan de Friese Beweging. En velen verwachten daarom de benoeming van
sociaaldemocraat Jelle Brouwer op deze post. Brouwer was medeoprich-
4 Zie: Genootschapscultuur in Friesland. Het Fries Genootschap 1827-2002 (een zeer bijzonder,
informatief speciaalnummer van De Vrije Fries.)

ter van de Fryske Akademy, secretaris van de Provinciale Onderwijsraad,
hij schreef gedichten, maar hij bezorgde eind jaren dertig ook het verzameld
werk van de 17e-eeuwse Friese dichter Gysbert Japix. Bovendien was
hij in 1928 oprichter, samen met de zojuist al genoemde Marten Scholten,
van het Sosiael-Demokratysk Frysk Forbân dat meende dat het socialisme
in Friesland alleen kans van slagen had als het Friese eigene vooropstond.
Toch koos de provincie ondanks deze goede papieren niet Brouwer, maar
iemand van de ARP, namelijk de classicus Sjoerd Douma. De redenen
daarvoor zijn volgens historici niet meer goed te achterhalen, maar de
benoeming schijnt wel tot felle protesten te hebben geleid omdat Douma
niet uit de gelederen van de Beweging kwam.
Op 28 mei 1940 promoveerde Jelle Brouwer in Groningen bij professor
J.N.M. Kapteyn op de uitgave van een Oudfriese tekst. Kapteyn was leider
van het Fries-Saksische Genootchap Saxo-Frisia, in feite een SS-organisatie,
onderdeel van de Nederlandse afdeling van de Ahnenerbe die er
voor pleitte dat Friesland zou opgaan in het Derde Rijk. Vrij spoedig na
zijn promotie werd Brouwer aan de universiteit van Groningen benoemd
als eerste gewone hoogleraar Fries en Gotisch. Hij hield zijn inaugurele
rede over de negentiende-eeuwse schrijver en onderzoeker Joost Hiddes
Halbertsma als Fries taalkundige, maar zou zich in zijn onderzoekswerk,
net als de meeste van zijn latere promovendi, vooral richten op Oudfries
en Nieuwfries.
Dat is overigens wel typerend voor de wetenschap die in Friesland in het
interbellum opkomt: men heeft vooral aandacht voor het glorieuze verre
verleden. Over geen Friese schrijver is vermoedelijk sedert de negentiende
eeuw zo uitvoerig geschreven, als over Gysbert Japicx. Anderzijds
werkte Jelle Brouwer ook mee aan het vierde deel van de Geschiedenis van
de letterkunde der Nederlanden. Hij streefde er naar – althans volgens zijn levensbericht
van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde - om Nederlandse,
Duitse en andere frisisten bij elkaar te brengen en met hen samen
te werken. Uit die houding groeiden in 1956 de filologencongressen.
Na de oorlog werd Brouwer zijn hoogleraarschap op voorspraak van
Kapteyn niet verweten. Hij had leiding gegeven aan het studentenverzet,
studenten afgeraden de niet-ariërverklaring te tekenen en geen colleges
meer gegeven. Bovendien had hij niet-ondertekenaars geholpen door
hen nog tentamens af te nemen.
6 Friese literatuur na de oorlog
Belangrijkste literaire podium na de oorlog werd De Tsjerne, een naam die
afkomstig is uit de zuivelondernemingen en ‘karnton’ betekent. In het
openingsartikel beklemtoonde schrijver en journalist Fedde Schurer dat

de literatuur zich los moest maken van de Friese Beweging: ‘De schrijver
heeft zijn dienstplicht vervuld als wezenlijke bewegingsfactor; de beweging
moet zich losmaken van haar erfelijke literaire binding en eigen brede
wegen gaan’. 5 Voor de literatuur blijft slechts één roeping over, zegt de
wezenlijk optimistische Schurer, namelijk onze verhouding registreren
tot het wonder, tot de natuur, tot de mens, tot God. ‘Eens deze verbinding
doorbroken is zij één met alle literatuur ter wereld, naakt en weerloos en
vrij springt zij naar voren als de Idee in de tekenroman van Frans Masereel.
Alleen in deze vrijheid kan ze leven, alleen op dit internationale plan
kan zij waarde krijgen voor het nationale leven’. 6
Duidelijk is dat, althans in de eerste naoorlogse jaren, de decentralisatiegedachte
die jarenlang de Friese Beweging had beheerst, althans voor
heel even wordt losgelaten. Er is helaas nog veel onduidelijk over de
wijze waarop de Friese Beweging zich na de oorlog heeft ontwikkeld.
Het wachten is op een mooie gedegen studie over dit onderwerp. De
Beweging beperkt zich aanvankelijk tot de wens dat Friesland zich binnen
de Nederlandse staat verder kan ontwikkelen. Pas enkele jaren later
treedt het decentralisatievraagstuk opnieuw op de voorgrond. Maar de
rol van de grote vooroorlogse leiders lijkt uitgespeeld, hoewel de Friese
Beweging zich minder breed gecompromitteerd lijkt te hebben dan de
Vlaamse Beweging. Een belangrijk leider als Douwe Kalma 7 heeft elke
glans verloren door zijn rol in de oorlog en ook E.B. Folkertsma, hoewel
die zich op de achtergrond een militant beweger blijft tonen, geniet
blijkbaar niet meer de autoriteit van voor de oorlog. En dat terwijl het
aantal aanhangers van de beweging nooit zo groot is geweest als in het
eerste decennium na de oorlog.
De plaats van Folkertsma is dan misschien wel verdrongen door Fedde
Schurer, die in 1951 met een roemruchte actie tegen de rechterlijke macht
ontzettend veel heeft betekent voor de emancipatie van de Friese taal. 8 Pas
als begin jaren zestig de Fryske Nasjonale Partij wordt opgericht, ontstaat
nieuw democratisch elan in de Friese Beweging. Bovendien kan vastgesteld
worden dat de rol van de provinciale overheid in dit verband steeds
belangrijker is geworden.
Een belangrijk moment in dit opzicht was de uitreiking in 1947 van de
Gysbert Japicxprijs. De belangrijkste provinciale prijs is genoemd naar
deze zeventiende-eeuwse dichter, met wiens werk de geschiedenis van de
Friese literatuur eigenlijk begint. De eerste keer werd de prijs uitgereikt
5 Fedde Schurer, ‘De bining forbritsen’, p. 2 (mijn vertaling (eb)).
6 Fedde Schurer, ‘De bining forbritsen’, p. 3.
7 Zie o.a.: Jelle Krol, ‘Ynlieding’, in: Douwe Kalma, Samle fersen.
8 Zie o.a.: Peter R. Boomsma, Kneppelfreed.

aan de dichter Obe Postma, voor de bundel It sil bistean. Waarom kreeg
Obe Postma deze prijs? Hij was natuurlijk een van de oudste dichters van
dat moment. Maar de grote canonisering was nog niet ingezet, die begon
eigenlijk pas met deze prijs (nog altijd de meest prestigieuze literaire
prijs van de provincie) én met het verschijnen van het verzameld werk in
1949. Postma was ook niet actief geweest in de Friese beweging, noch in
de literaire tijdschriften en in feite een wat geïsoleerde figuur gebleven.
Voorzitter van de adviescommissie was Jelle Brouwer en in zijn laudatio
namens het Friese volk benadrukt hij dat Postma weliswaar een Friese
dichter was, maar tegelijkertijd zoveel meer en bovendien iemand van
Europees niveau. Het was kennelijk belangrijk om zó’n soort schrijver na
de oorlog te eren: ‘U bent Fries in hart en nieren en heeft het eigene van
Friesland op zeldzame wijze vormgegeven, maar al het goede van buiten
lokte u evenzeer – vertaalde u niet Rilke en Boutens, Emily Dickinson,
Hélène Swarth en Boeken? Voelde u zich niet verwant aan Slauerhoff?’ 9
En de meesterlijke essayist en criticus Anne Wadman schreef in 1949 over
Postma, in de inleiding bij de bekende tweetalige bloemlezing Frieslands
Dichters: ‘Van elke provincialiteit staat hij verre: hij veracht niet de stad,
niet de autowegen, die door de weilanden gebaand worden, hij staart zich
niet blind op het eigene en kleine, maar weet het geringe en nietige van
het aards bestaan tot iets groots te transformeren. Ook zijn hart gaat uit
naar het land achter de einder, naar de verte, naar het avontuur’. In die zin
voldoet Postma volkomen aan de definitie die Wadman op dat moment
zelf geeft aan Friese literatuur: ‘Waaruit blijkt dan tenslotte het eigenaardige
van en dus recht op een eigen Friese literatuur bestaan? Het is, kort
geformuleerd, dit: een Friese weerslag te geven (d.w.z. geuit in de Friese
taal en vanuit de problematiek van de Friese ziel geprojecteerd) van datgene
wat Europa vervult en drijft’.
Wadman spreekt niet alleen over een Friese weerslag van wat Europa drijft,
maar ook over de Friese taal. Kennelijk gaat hij niet zo ver om ook andere
talen tot de literatuur in Friesland toe te laten. Dat past in het algemene
beeld dat we hebben van literatuur en cultuur in Friesland, namelijk dat
het ‘taaleigene’ daarin altijd voorop staat. Met Goffe Jensma, hoogleraar
Friese taal- en letterkunde in Groningen, constateer ik dat zelfs binnen de
Frisistiek die taligheid enorm belangrijk is geweest en dat er helaas weinig
aandacht is geweest voor de context van die taaluitingen. 10 De historische
en maatschappelijke context waarin literatuur geschreven, gepro-
9 J.H. Brouwer, ‘Rede ta gelegenheit fan it útrikken fan de Gysbert Japicx priis to Boalsert
op freed 10 oktober 1947’, p. 323 (mijn vertaling (eb)).
10 Zie Antina Zijlstra, ‘Goffe Jensma: ‘Sûnder litertue kin it Frysl net fuortbestean’’, p. 6.

duceerd en gerecipieerd werd is in deze regio bijvoorbeeld eeuwenlang
meertalig geweest en tegenwoordig is ze pertinent tweetalig. Daar zou de
Frisistiek in de toekomst veel meer aandacht voor moeten hebben.
Zo kan het belangrijk zijn, ik houd het maar bij één klein voorbeeld, om
de oprichting van het tijdschrift De Tsjerne te bekijken in relatie tot het
Nederlandse tijdschrift Podium. Velen kennen Podium uit de jaren vijftig,
toen schrijvers als Hermans, Burssens, Boon en Borgers er actief in waren.
Maar Podium is begonnen in Leeuwarden en was onder meer gericht
tegen de suprematie van ‘Holland’. Podium wilde ook ruimte bieden aan
Friestalige poëzie, die ze als gelijkwaardig beschouwde aan de Nederlandstalige.
Het eerste Friese gedicht dat in Podium verscheen, was van
Freark Dam, later een van de voornaamste conservatoren van het FLMD.
Tot eind jaren veertig was in Podium naast Wadman en Fokke Sierksma,
theoloog en bibliothecaris, vooral Gerrit Borgers een belangrijk figuur.
Toen Borgers na het vertrek van Wadman en Sierksma begon met het
uitbouwen van Podium, had hij inmiddels zijn baan als leraar in Hilversum
verruild voor het conservatorschap van het Nederlands Letterkundig
Museum. Ook in die functie onderhield hij contacten met Friesland. De
Fryske Akademy begon namelijk in 1955 met het registreren van bibliografische
gegevens van auteurs op exact dezelfde wijze als men in Den
Haag en Antwerpen deed. Gekozen worden met name schrijvers die in
de belangstelling staan door een jubileum, een herdenking enz., en waar
men dus betrouwbare en uitgebreide gegevens voor nodig had.
Dit specifieke onderdeel van het letterkundig museum viel onder de wetenschappelijke
verantwoordelijkheid van directeur L. Brummel, tevens
hoofd van de Koninklijke Bibliotheek. Hij was aanvankelijk geen groot
voorstander van een apart letterkundig museum. Eigenlijk was Brummel
van mening dat handschriften verzamelen een taak van de KB was. Maar
voor een bibliotheek is een dergelijke opdracht slechts een neventaak,
wierpen zijn opponenten tegen. Daarmee kwam de actieve werving in
het gedrang en bovendien geniet een museum meer bekendheid dan een
bibliotheek en kan het zich breder oriënteren in het verzamelbeleid. Een
oplossing voor deze discussie werd gevonden door de directeur van de
Koninklijke Bibliotheek ook tot directeur van het Letterkundig Museum
te benoemen. Zo werd gegarandeerd dat de in het museum gevolgde methoden
zouden beantwoorden aan de bibliografische en technische eisen,
welke in de wetenschappelijke bibliotheken worden gesteld. 11
11 Zie hiervoor met name: Nop Maas, Werken voor de eeuwigheid. Een geschiedenis van het
Letterkundig Museum.

7 De eerste plannen
In augustus 1956 schreef Brummel voor het literaire tijdschrift Maatstaf
een artikel waarin de lezer deelgenoot werd gemaakt van zijn aanvankelijke
twijfels en zijn uiteindelijke welbewuste keuze voor een apart museum.
12 Jelle Brouwer haakte in op dit artikel in zijn lezing op het eerste
filologencongres. Hij sprak de wens uit dat belangrijke handschriften
verzameld zouden worden in een instelling die de evenknie vormt van
het Nederlandse voorbeeld. ‘De oplossing voor Friesland zou kunnen
zijn: een speciale opzet binnen het verband van de Provinciale Bibliotheek,
met een eigen bestuur en, als het lukt, een eigen ambtenaar, onder
voorzitterschap van de bibliothecaris van de Provinciale Bibliotheek, om
alle concurrentie voor te zijn.’ 13
Na afloop van de lezing vertelt Dr. Kok van de Fryske Akademy dat hij
met het NLMD heeft afgesproken dat zij, als er handschriften van Friese
letterkundigen binnen komen, die aan de Akademy zullen afstaan. 14 Het
omgekeerde is ook afgesproken. In deze discussie wordt eens te meer
duidelijk dat de oprichting van een eigen letterkundig museum plaatsvindt
onder academische impulsen, maar dat er zeker ook bewegingsidealen
meespelen. In de verslagen van het filologencongres wordt namelijk
ook opgemerkt dat de studie naar Friese letterkunde rekening moet houden
met de taalstrijd en wat men daar voor kan doen. 15
De bibliothecaris van de Provinciale Bibliotheek, classicus Sjoerd Douma
die in 1940 de baan had gekregen waarop Brouwer zijn zinnen had gezet,
reageerde in een brief aan diezelfde Brouwer met de scepsis die aanvankelijk
ook de houding van Brummel had gekenmerkt: ‘Nu zal de oogst
voor de Nederlandse letterkunde veel rijker zijn dan de Friese, en de verhoudingen
tussen bibliotheek aan de ene en de schrijvers en hun families
aan de andere kant zijn ook niet dezelfde. Het lijkt me daarom dat een
aparte stichting voor ons in eerste instantie niet nodig zal zijn.’ 16
Hij denkt dat de PB dicht genoeg staat bij de Friese Beweging en de Friese
studie om, aansluitend bij wat men al heeft, verder te gaan met het verzamelen
van materiaal. Wel denkt hij dat een comité in het leven moet worden
geroepen om de verantwoordelijkheid van het verzamelen op zich te
12 L. Brummel, ‘Literatuer als museumobject’.
13 Jelle Brouwer, ‘De Fryske literatuerstúdzje. Stân fan saken en opjeften foar de takomst.’
14 ‘Neipetear’.
15 De parallellen met de Vlaamse literatuur dringen zich natuurlijk op, daarover hoop ik
in een later stadium meer over te publiceren, onder meer in een studie die ik onder
handen heb over Friese uitgeverijen in het interbellum, tijdens en direct na de oorlog.
16 Brief van S.J. Douma aan Jelle H. Brouwer, 17 oktober 1956, Archief FLMD, collectie
Tresoar, Leeuwarden.

nemen en zich ook als zodanig moet presenteren aan de buitenwacht. Hij
wil niet een apart Fries literair museum in de bibliotheek opnemen, maar
een Friese afdeling inrichten in de algemene studiezaal.
Op 8 februari 1957 had Brouwer nader overleg met Sjoerd Douma en met
Borgers. Het driemanschap stelde een brief op voor Gedeputeerde Staten
van Friesland. 17 Als voordelen van een apart museum worden opgesomd:
iemand met gezag onder schrijvers en hun Erven kan meer en beter materiaal
verwerven dan een bibliotheek. In de tweede plaats komt materiaal
beter tot zijn recht in een apart museum dan in een algemene handschriftencollectie
van de bibliotheek. Er kan voorts meer tijd worden
besteed aan beschrijving en ordening, er kan iets tentoongesteld worden
en er kunnen bovendien geluidsmateriaal en portretten verzameld worden,
iets waar bibliothecarissen minder ervaring mee hebben. Bovendien
maakt zo’n museum kans om van meerdere kanten financieel gesteund
te worden. In Friesland werd veel materiaal verworven, geeft Douma bovendien
toe, maar er is ook en ander verloren gegaan omdat niet tijdig
pogingen tot behoud werden gedaan.
Douma raamt de totale begroting op 25.000 gulden. Dat was niet erg realistisch
want het letterkundig museum ontving in 1955 een ministeriële
bijdrage van 20.00 gulden en de gemeente Den Haag droeg 10.000 gulden
bij. Hoe dan ook, de gedeputeerde staten van Friesland gaven geen ruimte
voor overleg. Wel werd blijkbaar het signaal afgegeven dat niet op financiële
steun gerekend moest worden.
8 De oprichting
Daarop besloten de initiatiefnemers tot een bescheidener opzet. In het
Coulonhuis van de Fryske Akademy werd in die periode nieuwbouw gepleegd
en men zou ruimte kunnen maken voor een letterkundig museum.
Er werd een regeling getroffen om anderhalve dag per week een
ambtenaar van de PB te detacheren. Marten Scholten was werkzaam als
wetenschappelijk-hoofdassistent van de PB en ging eerst voor drie ochtenden
per week aan het werk op de zolder van het Coulonhuis. Douma
had zijn medewerker Scholten naar het schijnt niet al te veel Friese ruimte
gegeven bij de collectievorming en Brouwer moet het na de teleurstelling
van 1940, toen hij de baan als bibliothecaris misliep, toch als een
mooie overwinning hebben beschouwd dat zijn kompaan Scholten en hij
nu iets recht konden zetten.
Het bestuur werd gevormd door o.a. Jelle Brouwer, Freark Dam, Sjoerd
17 Een afschrift van deze brief berust in het Archief FLMD, collectie Tresoar, Leeuwarden.

Douma en E.B. Folkertsma. Iemand die niet meedoet is Anne Wadman,
zo blijkt uit een brief aan Jelle Brouwer. 18 Op een bijeenkomst was zijn
naam genoemd als iemand die deze klus zou kunnen klaren. Hij voelde
daar toen wel voor, maar vermoedde dat een en ander jaren zou duren. Nu
het FLMD gevestigd wordt in de Fryske Akademy is zijn vertrouwen in de
zaak ernstig bekoeld. De onderneming moet in handen zijn van iemand
met ideeën en initiatieven, iemand die het veld goed kan overzien en zich
daar volledig aan kan wijden. Hij zal daarbij het voorbeeld hebben willen
volgen van zijn vriend Gerrit Borgers die een heel vrije rol had. Wadman
is bang dat het een kwestie van goedwillende vrijwilligers wordt, dat de
zaak verdrinkt tussen al de andere taken van de Fryske Akademy, dat teveel
mensen en instellingen zich er mee willen bemoeien en elkaar dus
in de weg lopen en dat hiermee ook de mogelijkheid tot een ruimere en
zelfstandigere opzet is afgesloten. Dilettantisme is een woord dat hij van
toepassing acht. Wadman slaat de deur niet dicht, maar aarzelt zeer.
De keuze voor de conservator valt zoals gezegd definitief op Marten
Scholten. Huisvesting wordt gevonden op de zolder van het Coulonhuis
die wordt ingericht met 5 kasten en een oud bureau dat uitgeleend werd
door de PB. Met wat planken, schragen en een glazen kastje was er ook
uitstalruimte beschikbaar. Scholten was overigens al ver voor de oorlog,
in de tijd dat hij samen met Brouwer actief was in Soasiael-Demokratysk
Frysk Forbân, actief in boekenwereld. Zo was hij actief in het bestuur
van de Stichting It Fryske Boek dat propaganda voor het boek verzorgde,
organiseerde hij boekententoonstellingen en gaf hij catalogi uit van pas
verschenen Friese literatuur onder de naam De Boekebeam.
Doel van de nieuwe stichting, die tussen haakjes pas officieel 20 december
1962 wordt opgericht, is: ‘it gearbringen yn eigendom of brûklien en
konservearjen fan in dokumintaire samling oangeande de Fryske Letterkunde
en it gearstallen fan in sintrale dokumintaesje fan de Fryske letterkunde’.
Al het mogelijke materiaal zal verzameld worden ‘dêr’t in byld
fan in skriuwer, in letterkundige streaming of in tiidrek mei kompleteare
wurde kin’. 19
Doelstelling van het eind 1953 opgerichte NLMD was identiek, namelijk:
‘a. het bijeenbrengen in eigendom of bruikleen en conserveren van een
centrale documentaire verzameling betreffende de Nederlandse letterkunde
sedert het midden der achttiende eeuw; b. het vormen van een
18 Joke Corporaal, Grimmig en eerlijk, p. 364 en noot 1367 (p. 537). 136. (daarin wordt o.a.
gerefereerd aan en brief van Anne Wadman aan Jelle H. Brouwer, van 18 april 1959.
Archief FLMD, collectie Tresoar, Leeuwarden).
19 Een kopie van deze statuten berust in het Archief FLMD, collectie Tresoar, Leeuwarden.

centrale documentatie van de gehele Nederlandse letterkunde.’ 20 Toch is
er iets merkwaardigs aan de hand met deze statuten. Niet alleen werden
ze pas in 1962 gepasseerd, in de praktijk bleek dat ook de Friese Beweging
tot het werkgebied van het FLMD behoorde. De eerste grote schenkingen
aan het museum kwamen ook uit die hoek. Naar de motivatie om dit
aspect van de collectievorming expliciet buiten de statuten te houden, is
het voorlopig gissen. Wel werden op 28 juni 1995 de statuten aangepast
en daarbij werden de doelstellingen uitgebreid… ‘en fierder al itjinge dat
mei ien en oar streekrjocht of sydlings ferbân hat en dêrta meihelpe kin,
alle yn de wiidste omfieming’.
In de beheerraad worden vertegenwoordigers van diverse instanties benoemd:
bibliothecaris van de Provinciale Bibliotheek van Friesland, vertegenwoordigers
van de Fryske Akademy, de Fryske Kultuerried en it
Boun fan Fryske Keunstners. Bij het Letterkundig Museum gaat het om
vertegenwoordigers van het Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen,
B&W van Den Haag, de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde,
Vereniging van Letterkundigen en de Nederlandse Uitgeversbond.
Het eerste stuk dat werd ingeschreven door Marten Scholten was een
schenking van Jelle Brouwer, op 7 januari 1960, namelijk de tekst van zijn
lezing op 30 december 1959, bij de uitreiking aan de provincie van een
door Dick Osinga geschilderd portret van Obe Postma. Plus en daarbij
een correspondentiekaart van Postma, gedateerd op de vorige dag. Of
deze schenking dezelfde symbolische waarde heeft als De leeuw van Vlaanderen
voor het AMVC geloof ik niet. Of toch? Ik had eerlijk gezegd verwacht
dat men wel iets van Gysbert Japicx of de gebroeders Halbertsma
uit de negentiende eeuw zou hebben gekozen. Maar dat zou natuurlijk
niet echt bij de Friezen hebben gepast en eigenlijk beschouw ik deze eenvoudige
schenking persoonlijk als een daad van ontroerende eenvoud.
De eerste tentoonstellingen wisten slechts een klein groepje mensen te
trekken: de Piter Jelles Troelstra tentoonstelling in 1960 trok 107 mensen,
Obe Postma haalde slechts 40 bezoekers voor de tentoonstelling ter gelegenheid
van zijn 95e verjaardag. De eerste schrijversprentenboeken die
verschijnen, naar model van het Letterkundig Museum, gaan over Gysbert
Japicx en Joost Halbertsma.
9 Besluit
De ontstaansgeschiedenis van het FLMD is een samenspraak van bewegingsidealen
én de toenemende behoefte om op meer systematische wij-
20 Nop Maas, Werken voor de eeuwigheid. Een geschiedenis van het Letterkundig Museum, p. 49.

ze documentatie van Friese literatuur bijeen te brengen, ten behoeve van
het publiek maar vooral ook ten behoeve van de onderzoeker. De museale
functie heeft pas later, toen een ruimere behuizing mogelijk was, écht
plaats gekregen in het beleid. Het FLMD is sedert enkele jaren opgenomen
in een breder verband, Tresoar, een samensmelting van het FLMD,
de Provinciale Bibliotheek en het Rijksarchief in Leeuwarden. In Tresoar
wordt momenteel ruimte geboden aan een al te kleine tentoonstelling
over de literatuur: Een hof vol zang… Er zijn echter diverse plannen om de
museale functie van Tresoar nieuw leven in te blazen. Dat zou dan mogelijk
gebeuren in nauwe relatie met de geschiedenis van de Friese taal.
> Literatuur
Anoniem, Hwat oer it Letterkundich museum en dokumintaesjesintrum, teffens
jierforslach oer ’60-’61.
Anoniem, Frysk Letterkundich Museum en Dokumintaesjesintrum, forslach oer
1962-’66.
Peter R. Boomsma, Kneppelfreed. Gevecht om de taal met wapenstok en
waterkanon. Van Wijnen, Franeker 1998.
J.H. Brouwer, ‘Rede ta gelegenheit fan it útrikken fan de Gysbert Japicx
priis to Boalsert op freed 10 oktober 1947’. In: De Tsjerne 2 (1947), p.
321-324.
Jelle Brouwer, ‘De Fryske literatuerstúdzje. Stân fan saken en opjeften
foar de takomst’. In: Philogia Frisica anno 1956. Lêzingen en debatten Frysk
Filologekongres 1956. J.B. Wolters, Grins –Djakarta 1957, p. 57-62.
Genootschapscultuur in Friesland. Het Fries Genootschap 1827-2002,
speciaalnummer van De Vrije Fries 82 (2002).
Joke Corporaal, Grimmig en eerlijk. Anne Wadman en het probleem van de
Friese literatuur. Afûk / Fryske Akademy, Ljouwert 2009.
Gwennie Debergh, Lof van het stof. Een geschiedenis van het AMVC-huis.
Meulenhoff-Manteau, Amsterdam-Antwerpen 2008.
Johan Frieswijk, ‘Myte en werklikheid: Fryslân nei 1750’. In: De Pompeblêden
62 (1991), nû. 2, p. 9-11.
Johan Frieswijk, ‘De suvering fan de Fryske Akademy, 1945-1947’. In: De
Vrije Fries 78 (1998), p. 129-162.
Jos M.M. Hermans, Goffe Jensma, Jacob van Sluis en Lydia Wierda (eds.),
De Franeker Universiteitsbibliotheek in de zeventiende eeuw. Beleid en belang
van een academiebibliotheek. Verloren, Hilversum 2007.
Kerst Huisman, Tusken Fryske dream en Nederlânske macht. Fjirtich jier Fryske
Nasjonale Partij. FNP, Ljouwert 2003.
J.J. Huizinga, Vijfentwintig jaar aan de Boterhoek. Een korte geschiedenis van de
Provinciale en Buma Bibliotheek. Leeuwarden 1991.

G.Th. Jensma, F.R.H. Smit en F. Westra (eds.), Universiteit te Franeker 1585-
1811. Bijdragen tot de geschiedenis van de Friese hogeschool. Leeuwarden
1985. Fryske Akademy, Leeuwarden 1985
Jelle Krol, ‘Ynlieding’, in: Douwe Kalma, Samle fersen. Jelle Krol ed., Fryske
Akademy, Ljouwert 1996, p. 11-67
Nop Maas, Werken voor de eeuwigheid. Een geschiedenis van het Letterkundig
Museum. Meulenhoff-Manteau, Amsterdam-Antwerpen 2004.
L. Brummel, ‘Literatuer als museumobject’, in Maatstaf 4 (1956/1957), p.
329-348.
H.T.J. Miedema, ‘Jelle Hendriks Brouwer. Beetsterzwaag 23 augustus
1900-Leeuwarden 22 januari 1981.’ In Jaarboek van de Maatschappij der
Nederlandse Letterkunde te Leiden (1980-1981), p. 107-115.
‘Neipetear’. In: Philogia Frisica anno 1956. Lêzingen en debatten Frysk
Filologekongres 1956. J.B. Wolters, Grins –Djakarta 1957, p. 63-64.
Sj. Van der Schaaf, Skiednis fan de Fryske biweging. De Tille, Ljouwert 1977.
Fedde Schurer, ‘De bining forbritsen’. In: De Tsjerne 1 (1946), p. 1-5
Jacob van Sluis (ed.), De Provinsjale Biblioteek fan Fryslân, 150 jaar geschiedenis
in collecties. Tresoar, Ljouwert 2002.
Tineke Steenmeijer-Wielenga, ‘Douwe A. Tamminga en het FLMD.’ In: It
FLMD oan syn earefoarsitter. FLMD, Ljouwert 1999, p. 7-14.
Tineke Steenmeijer-Wielenga, Een hof vol zang… Friese literatuur in
document en prent. Kort overzicht van de Friese literatuurgeschiedenis,
tevens catalogus bij de permanente tentoonstelling in het Fries
Letterkundig Museum en Documentatiecentrum te Leeuwarden.
FLMD, Leeuwarden 1999.
Antina Zijlstra, ‘Goff Jensma: ‘Sûnder literatuer kin it Frysk net
fuortbestean’. In: de Moanne 7 (2008), nr. 9, p. 4-7.
G.R. Zondergeld, De Friese beweging in het tijdvak der beide wereldoorlogen. De
Tille, Leeuwarden 1978.

Passagieren op een veer
Literatuurgeschiedenis van Friesland anno 2009 1
Goffe Jensma (Rijksuniversiteit Groningen)
1 Friesenblut
Een van de meest verrassende Friese romans die ik de afgelopen tijd
las is Friesenblut, de debuutroman van Olaf Schmidt uit 2006. 2 Het
boek speelt zich grotendeels af op het Noord-Friese eiland Föhr, waar
Schmidt in 1971 werd geboren. De hoofdpersoon is een kunsthistoricus,
een zekere Anselm Olufs, die net als de schrijver afkomstig is van
Föhr, maar die – opnieuw net als de schrijver – sinds lang op het Duitse
vasteland woont. Hij is van plan te promoveren op de Föhringer schilder
Oluf Braren (1787-1839). Een oude vriend, predikant op Föhr, maakt
Olufs er nu op attent dat op het eiland een onbekend schilderij van
Braren zou zijn teruggevonden.
Dit gegeven bepaalt de intrige van Schmidts meerlagige roman. Anselm
Olufs’ zoektocht naar dit schilderij wordt tegelijk een zoektocht
naar de Friese geschiedenis en cultuur en naar zijn eigen plaats daarin.
In deze geschiedenis spelen allerlei ook voor Nederlandse Friezen erg
herkenbare elementen een centrale rol: negentiende-eeuws cultureel
nationalisme, verheerlijking en mystificatie van het eigen verleden, autodidactische
schilders, massabewegingen uit het begin van de twintigste
eeuw, 3 het cultiveren van familiebanden, twintigste-eeuwse massaemigratie
naar de Verenigde Staten en tenslotte het ‘foute’ karakter van
de Friese beweging in de Tweede Wereldoorlog. Het blijkt dat één van
Anselm Olufs voorgangers als Braren-onderzoeker – een joodse kunsthistoricus
– door de eilandbewoners is vermoord en dat ook Anselms
grootvader in deze zaak geen schone handen had.
Ook Anselm Olufs zelf lijkt me trouwens een typische Fries, maar dan
eentje van meer contemporaine snit. Er is eigenlijk niets dat hem nog
aan Föhr kan binden behalve dan zijn beschamende komaf en zijn
jeugdherinneringen. Friesenblut brengt die afstand ook tot uitdrukking.
Wat er in Noord-Friesland nog over is aan regionale eigenaardigheden
verwerkt Schmidt even kundig en meeslepend als ironisch tot een paro-
1 Met dank aan Joke Corporaal.
2 Olaf Schmidt, Friesenblut.
3 In de Noord-Friese geschiedenis was na de Eerste Wereldoorlog het referendum over
aansluiting bij Denemarken of Duitsland een hot item.

die op de ouderwetse Heimatroman. Een van de recensenten sprak – nog
beter – van een ‘Heimatkrimiroman’. 4
Deze afstandscheppende ironie komt in het boek op allerlei manieren tot
uitdrukking. In de inhoud van het boek: Schmidt speelt met historische
feitelijkheden en voert ‘echte’, historische figuren op naast fictieve. Ook
de toonzetting en stijl lijken bedoeld om de afstand van de hoofdpersoon
tot zijn onderwerp te benadrukken. En tenslotte is het boek niet in het
Föhringer dialect van het Noordfries geschreven maar in het Duits. Ook
in zijn taal heeft Schmidt zich dus losgemaakt van zijn geboortestreek.
Boek en schrijver nemen zo op allerlei manieren afstand van een essentialistisch,
van zichzelf overtuigd Fries nationalisme of anders gezegd: van
het idee van een ondeelbare Friese identiteit. Het schilderij van Braren
blijkt uiteindelijk een vervalsing te zijn: ‘Anselms Reise nach Föhr war
umsonst gewesen’. 5 En zo is het ook met de Friese identiteit.
In de geschiedenis van het nationalisme zijn taal (in de negentiende) en
bloed (in de twintigste eeuw) dragende symbolen. In Friesenblut worden ze
beide vakkundig kaltgestellt, ontdaan van hun positieve lading. Schmidt
is zich deze eigen ironische positie ook terdege bewust. Dat blijkt wel
hieruit dat Friesenblut begint en ook eindigt met de overtocht van de
hoofdpersoon tussen Föhr en het Duitse vasteland, respectievelijk heen
en weer terug. Op de heenweg is het een tocht door regen en mist, op de
terugweg, ’s ochtends op de eerste veerboot, opent zich de horizon in het
oosten als een vlammende deur.
2 De keuze voor het Fries
Met deze veerboot tussen vasteland en eiland zijn we op volle zee aangekomen,
in medias res. De veerpont lijkt me een treffende metafoor ook voor
de Friese literatuur als geheel. Letterlijk zou natuurlijk de veerpont naar
Föhr kunnen worden ingewisseld voor die naar Ameland, Schiermonnikoog
of Terschelling – de Nederlands Friese Waddeneilanden. Zonder veel
moeite zou een Nederlands Fries schrijver een dergelijke roman ook kunnen
schrijven. Ik bedoel het echter vooral figuurlijk. Scherper dan welk
Nederlands Fries voorbeeld ook, geeft Schmidt de eigenaardigheden en de
problemen van ‘onze’ Friese literatuur weer. De Friese schrijver en daarmee
de Friese literatuurhistoricus is, zolang hij zich niet definitief op het
‘vasteland’ heeft gevestigd, in meer of mindere mate een passagier op een
4 ‘Ein nordfriesischer Heimatkriminalroman’, Die Berliner Literaturkritik, 23 juni
2006. http://www.berlinerliteraturkritik.de/detailseite/artikel/ein-nordfriesischerheimatkriminalroman.html?tx_ttnews[backPid]=34&cHash=a18edf1224.
5 Schmidt, Friesenblut, 270.

veer, vooral tussen de Friese en de Nederlandse literatuur, maar ook tussen
een Friese, een Nederlandse en mogelijk een Europese en een globale
identiteit, tussen ‘romantiek’ en ironie en tussen essentie en constructie.
In dit essay wil ik deze veerboot op een paar van zijn gangen volgen en
pleiten voor een veel bredere definitie van Friese literatuurgeschiedenis
dan de tot nu toe gebruikelijke. Voor mij bestaat het object van Friese
literatuurgeschiedenis niet alleen uit Friestalige literaire teksten, 6 maar
uit alle teksten die raken aan wat op een bepaald moment in de geschiedenis
wordt begrepen onder ‘Fries’ – Frisianness, Fryskens, of zo men wil
Friese identiteit. Dat kunnen literaire en niet-literaire teksten zijn, maar
dus ook Friestalige en niet-Friestalige teksten. Hoe men daarmee verder
omgaat en welk methodisch instrumentarium men kiest, hangt af van de
vragen die men in specifieke deelonderzoeken wil beantwoorden. Binnen
deze opvatting blijft, waar dat nodig of wenselijk is, derhalve ruimte voor
een meer ‘klassieke’ literatuurwetenschappelijke aanpak.
Voor een dergelijke herdefinitie zijn twee soorten argumenten aan te
voeren. De literatuurstudie heeft allereerst in de laatste decennia nogal
een gedaantewisseling ondergaan. Onder invloed van ‘cultural studies’ en
‘new historicism’ is het klassieke literatuurtheoretische paradigma, waarin
de eenheid van de tekst en de eenheid van de auteur centraal stonden,
door veel literatuurhistorici inmiddels ingeruild voor een veel bredere
interdisciplinaire en theoriegestuurde aanpak. Historische contextualisering
en een opvatting van literatuur als een ‘signifying practice’ zijn
daarvan kernelementen. 7 ‘Literatuur’ wordt niet in de eerste plaats beschouwd
als een verzameling door auteurs geproduceerde teksten maar
als een specifieke praktijk waarin door alle betrokkenen (o.a. schrijvers
én lezers) betekenis aan cultuur en specifieke culturele uitingen wordt
gegeven.
Voor de Friese literatuur geldt verder, meer dan voor literaturen in grotere
talen, een extra argument voor zo’n bredere definitie, namelijk de
complexe en nauwe band die deze literatuur onderhoudt met Friese
identiteit. Anders dan bijvoorbeeld in de Nederlandse literatuur, is het
6 Deze definitie wordt in vrijwel alle literatuurgeschiedenissen tot nu toe gehanteerd;
Kalma, Fryske skriftekennisse, Piebinga, Koarte skiednis; Dijkstra en Oldenhof, Lyts hânboek
en Oppewal e.a. (red.), Zolang de wind. De enige die een andere definitie hanteerde was
G.A. Wumkes in zijn Paden fen Fryslân, I, 9-22. Voor Wumkes was niet de taal, maar de
‘Fryske geast’ – de Friese identiteit, zou men nu zeggen – bepalend voor wat Friese
literatuur was. Wumkes was bibliothecaris aan de Provinciale Bibliotheek en kenner van
de rijke niet-Friestalige collecties daar. Zijn definitie zal mogelijk niet alleen het gevolg
zijn geweest van principes maar ook van enige pragmatiek.
7 Onder andere: Easthope, Literary into cultural studies en Culler, A Very Short Introduction;
voor Nederland zie onder andere Baetens e.a., Culturele studies.

schrijven van Friese literatuur niet iets vanzelfsprekends. Friezen mogen
dan in bepaalde perioden gedroomd hebben van een in spraak en geschrift
eentalig Fries Friesland, de werkelijkheid is altijd die van meertaligheid
geweest en in Friesland is de voertaal in de meeste culturele en
maatschappelijke domeinen steeds het dominante Nederlands geweest.
Zelfs in het onderwijs, laat staan in het literatuuronderwijs, is het Fries
nooit de eerste taal van onderricht geweest. Bijgevolg is het besluit van
een schrijver om in het Fries te schrijven altijd een min of meer bewuste
keuze. 8 Ergens in zijn leven beslist een Fries schrijver om wat hem in het
taal- en literatuuronderwijs in het Nederlands geleerd is, nu in het Fries
te gaan uitvoeren.
Tot op zekere hoogte laat deze individuele ontwikkelingsgang en dit individueel
keuzemoment zich extrapoleren naar de ontwikkeling van de
Friese literatuur als geheel. Ook de Friestalige literatuur heeft ervoor
‘gekozen’ om zich los te maken van de Nederlandstalige. Zowel voor de
literatuur zelf als voor de literatuurgeschiedenis heeft de collectieve keuze
van met Friesland verbonden schrijvers voor het Fries consequenties.
Deze keuze is vervolgens historisch gezien alleen te begrijpen als we haar
vanuit een bredere Nederlandse en internationale context benaderen.
Het belangrijkste probleem van de Friese literatuurgeschiedenis is mijns
inziens de vraag waarin de Friestalige literatuur van anderstalige literaturen
verschilt. Alleen zo, alleen door haar grenzen op te zoeken, kan men
haar eigenheid attraperen. Ik kan hier deze vraag niet in zijn volle omvang
aan de orde stellen, maar wil in plaats daarvan kort enkele tentatieve
opmerkingen maken over de omvang en de eigen ontwikkelingsgang van
de literatuur in Friesland. Onderweg wil ik enkele consequenties en mogelijkheden
van mijn herdefinitie voor de beoefening en het schrijven
van Friese literatuurgeschiedenis nader afwegen. 9
3 Omvang en grenzen van de Friese literatuur
De Friese literatuur is, evenmin als de Nederlandse, de Duitse of welke literatuur
dan ook, nog niet erg oud. Literatuur en literaire canonvorming
zijn toch in de eerste plaats een negentiende-eeuwse aangelegenheid. Het
verschil tussen beide – tussen de grotere, omvattende literaturen en de
kleinere ondergeschikte, in dit geval de Friese opgevat als Friestalige – is
allereerst een kwestie van omvang. Om een indruk te geven geef ik en-
8 In de Friese literatuur wordt deze keuze ook vaak geproblematiseerd, zie bijvoorbeeld
Oppewal e.a., Zolang de wind, 17-18.
9 In zekere zin gaat het hier om een articuleren van een al bestaande praktijk. Deze loopt,
bijvoorbeeld in het werk van Breuker en ook dat van mijzelf, voor op de theorie.

kele cijfers. 10 Juist het kwantitatieve kader maakt goed zichtbaar hoe de
Friestalige literatuur zich in Friesland heeft ontwikkeld ten opzichte van
de Nederlandstalige.
De literatuurhistoricus Philippus Breuker heeft ooit de aantallen Friestalige
boektitels geteld die in de loop der eeuwen zijn verschenen. 11 Tellen
vóór 1820, zo constateert hij, loont eigenlijk de moeite niet, er verscheen
slechts enkel eens een zelfstandig Friestalig boek. Pas vanaf 1820
ontstond er ook in kwantitatieve zin iets van een Friestalige literatuur.
Dat was aanvankelijk erg mondjesmaat, want pas in de jaren zestig van
de negentiende eeuw verschenen er voor het eerst meer dan 10 zelfstandige
titels per jaar. In de jaren twintig van de vorige eeuw liep dit aantal
op tot meer dan 20 en pas daarna krulde zich de curve steil omhoog.
In 1940 verschenen er zo’n 40 titels, een aantal dat in 1970 tot zo’n 190 was
uitgegroeid. 12
10 Daarbij merk ik op dat de berekening van boekproductie, laat staan van distributie en
consumptie, een uitermate lastige en tentatieve aangelegenheid is. Tresoar zelf geeft aan
dat zich ‘[In] de bibliotheekcollectie ruim 206.000 titels met taalcode ‘Fries’, waarvan
ca. 15.000 literaire werken’ bevinden; http://www.tresoar.nl/mmtresoar/main/nieuws_
volledig.jsp?nieuwsitem=28410&stylesheet=nieuws.css&lang=nl. Jammer genoeg staat
de site van Tresoar geen query op taalcode toe, zodat deze gegevens niet kunnen worden
gecontroleerd. Een confrontatie met www.worldcat.org, die wel een dergelijke query
toestaat, maakt onmiddellijk zichtbaar dat we hier met een behoorlijk vervuild en
vanuit de tegenwoordige digitale systematiek gezien behoorlijk slordig bestand hebben
te maken. Vele boeken die in Tresoar als ‘Friestalig’(taalcode: fry) worden aangemerkt
zijn dat helemaal niet, bovendien blijken handschriften hier als ‘boeken’ te zijn
gecatalogiseerd. Het in verhouding enorme aantal titels (de genoemde 206.000) moet
worden verklaard doordat veel meer dan in andere bibliotheken te doen gebruikelijk
paratextueel (bron)materiaal is ingevoerd (brieven, radiointerviews, foto’s e.d.). Ook
daarvan is trouwens lang niet zeker dat het steeds om Friestalig materiaal gaat.
11 Breuker, ‘Fryske literatuer’. Verdere getalsmatige gegevens in Heslinga, ‘Leave Abonnee’,
11-36; Fryske Literatuer yn 15 punten; Gezelle Meerburg, ‘Hwant wy binne’, 129-167;
Riemersma, Proza van het platteland, 96-108; Pietersen, De Friezen en hun taal, 11-85 en
Encyclopedie van Friesland, s.v. ‘Boek in Friesland’; J.H. Brouwer, ‘Hedendaagse aspecten’,7-10.
12 De aansluiting met de aantallen, zoals vermeld in Oppewal e.a. (red.), Zolang de wind, 16,
is overigens problematisch. Breuker geeft voor het jaar 1977 (op basis van vijfjaarlijks
voortschrijdende gemiddelden) 160 titels.

Zelf telde ik op basis van de collectie in Tresoar voor de gehele periode
tot 1900 zo’n 1015 titels, tezamen goed voor, naar ruwe schatting, zo’n
100.000 bladzijden. 13 Het gaat hier dan bovendien niet uitsluitend om
literaire titels maar om alle in zelfstandige boekvorm gedrukte Friestalige
teksten, dus ook non-fictie. Hierbij moet daarbij worden opgemerkt
dat lange tijd het belangrijkste medium voor Friestalige literatuur niet
het boek, maar het tijdschrift is geweest. Maar ook de omvang daarvan
was gering. In 1870 verschenen er twee en als men de grotendeels Nederlandstalige
De Vrije Fries meerekent drie Friese tijdschriften. Ter vergelijking:
in 1870 verschenen er, tegenover de circa twintig boeken in
het Fries in dat jaar, in Nederland als geheel volgens Brinkmans catalogus
2001 Nederlandstalige titels.
Het Friestalig aandeel in de totale productie van bij uitgevers ondergebracht
drukwerk was dus niet meer dan 1% en dit terwijl de Friese bevolking
toentertijd nog zo’n acht procent van de totale Nederlandse populatie
uitmaakte. 14 Opvallend is hier echter dat in deze zelfde periode
het aantal boekhandelaren, uitgevers en kranten in Friesland procentueel
gezien wel ongeveer gelijk opging met dat in Nederland als geheel. 15 De
conclusie ligt voor de hand dat indertijd in Friesland veel meer Nederlandstalige
literatuur en non-fictie werd uitgegeven dan Friestalige. Enkele
steekproeven in de fondsen van negentiende-eeuwse Friese uitgevers
bevestigen deze gevolgtrekking. 16
Vergelijken we dit beeld van bijna anderhalve eeuw geleden met dat van
tegenwoordig dan blijkt vooral dat, voor zover het tenminste om literatuur
in engere zin gaat – poëzie en proza dus –, er in Friesland tegenwoordig
bijna uitsluitend Friestalige titels verschijnen. Van de circa 80
tot 100 Friestalige boeken per jaar zijn er door de bank genomen telkens
13 Ik deed deze schatting op basis van een aan de Pica-catalogus van Tresoar onttrokken
lijst waarin naar zeggen van Tresoar alle Friestalige titels waren verzameld. Ook hier
geldt echter dat geen sprake is van een eenduidige lijst (zie noot 10 hiervoor). De lijst
is met name vervuild door de opname van dubbelexemplaren (met handschriftelijke
aantekeningen) en overdrukjes. Een steekproefje leverde een gemiddelde dikte van ca.
100 pagina’s per titel op.
14 Schroor, ‘Friesland verliest zijn kinderen’, 193.
15 Algemene Statistiek van Nederland II, 458. Daarbij moet worden opgemerkt dat de Randstad
ook toen al een geweldige oververtegenwoordiging aan boekhandels en dergelijke had.
16 Ik concludeer dit op basis van enkele (voorlopige) fondsreconstructies van de uitgevers
Suringar (Leeuwarden), Kamminga (Dokkum), Osinga (Bolsward) en Laverman
(Drachten); zie ook Breuker, ‘De Fryske literatuer’, 36-43. Van de 177 titels die bijvoorbeeld
de firma Suringar in de periode 1811 tot 1877 publiceerde waren er 51 (Nederlands- en
Friestalig) die betrekking hadden op typisch Fries-cultureel aangelegenheden. Ik kom
hierop in een volgende publicatie terug.

zo’n 50 dichtbundels en prozawerken. Die aantallen zijn vergelijkenderwijs
zeer klein. Het totale Friestalige corpus, gerekend in aantallen titels,
beslaat tegenwoordig minder dan 0,5% van de totale boekproductie in
Nederland. In de afgelopen 40 jaar verschenen er namelijk gemiddeld in
Nederland ieder jaar zo’n 17.500 boeken. De Friese bevolking maakt tegenwoordig
iets minder dan 4% van de totale Nederlandse populatie uit. 17
Daarbij moet worden aangetekend dat ook de positie van de
Nederlands(talige)e literatuur is verzwakt. De Nederlandse tijdschriften
hebben met elkaar minder dan 4500 abonnees (in 2006), 18 de beide Friese
literaire tijdschriften een kleine 1000. 19 In het licht van deze cijfers worden
de Kristlik Fryske Folksbiblioteek met zijn nog steeds 3000 leden of het
cultuurhistorisch tijdschrift De Vrije Fries met zijn 1550 abonnees ineens
kleine giganten. 20 In hoeverre de productie van Nederlandstalige nonfictieboeken
door Friese uitgevers op een zelfde peil is gebleven als 140
jaar eerder kon ik niet achterhalen, maar ik vermoed dat ook het aandeel
hiervan sterk is afgenomen. 21
Al met al zit het verschil trouwens niet zozeer in het kleine of grote getal
of in de procenten, maar in de vaststelling dat na 140 jaar, vanuit het
perspectief van schrijvers en van literatuurproductie, het domein van de
literatuur in Friesland bijna volledig Friestalig is geworden. Met andere
woorden: anders dan in 1870 verschijnen er in Friesland geen of bijna
geen Nederlandstalige literaire titels meer.
Deze getalsmatige exercities hebben een tentatief karakter. De gegevens
die ik raadpleegde waren onvolledig en ook lang niet altijd met elkaar
in overeenstemming. Kwantificering van productie, distributie en consumptie
van literatuur is echter fundamenteel voor correcte beeldvorming;
ze brengt immers in kaart hoe het geschreven en gedrukte Fries in
17 Schroor, ‘Friesland verliest zijn kinderen’, 193.
18 http://papierenman.blogspot.com/2008/02/literaire-bladen-doen-het-helemaal-niet.
html.
19 Het algemeen-cultureel opinieblad De Moanne, dat 10 keer per jaar verschijnt, is nog
maar voor de helft een literair blad, maar heeft door afname van het blad door de
instituten Tresoar, Afûk en Fryske Akademy ten behoeve van hun donateurs en leden
nu (2010)over de 3000 abonnees. Het in druk verschijnende tijdschrift Hjir en het
internettijdschrift Farsk zijn gefuseerd tot het nieuwe tijdschrift Ensafh, dat 7 keer per
jaar in druk verschijnt en daarnaast als internet tijdschrift met om de veertien dagen een
nieuwe aflevering. Ensafh-in-druk heeft ongeveer 325 abonnees. Ensafh-op-internet trekt
per maand 800 à 1000 unieke bezoekers.
20 http://www.kffb.nl/; Koninklijk Fries Genootschap, ‘179 ste verslag’, 244.
21 Cijfers over deze materie zijn moeilijk boven water te krijgen omdat het in het geval
van Nederlandstalige uitgaven om niet of anderszins gesubsidieerde boeken gaat. De
naoorlogse overheidsstatistiek is in Friesland verbonden aan het subsidiewezen.

Friesland terrein won. Preciezere kwantitatieve beschrijving en analyse
van de ontwikkeling van de literatuur in Friesland over de afgelopen eeuwen
is dan ook om meer dan één reden een desideratum. Maar om een
goed beeld te krijgen zou in zo’n analyse niet alleen de Friestalige, maar
beslist ook de anderstalige (lees: vooral Nederlandstalige en voor de periode
vóór 1800 neo-Latijnse) literatuur moeten worden betrokken.
4 Friese en anderstalige literatuur
De uitkomsten van een dergelijk onderzoek zullen, en daarin schuilt
hun primaire belang, nieuw licht werpen op de manier waarop de Friese
literatuur zich heeft ontwikkeld en kunnen mogelijkerwijs beter verklaren
waarom vanaf 1800 de Nederlandstalige literaire boekproductie
langzamerhand uit Friesland is verdwenen, of, met andere woorden,
waarom zich de Friestalige literatuur steeds meer heeft losgemaakt van
de Nederlandstalige. Ook van deze ontwikkeling wil ik kort een (voorlopig)
beeld schetsen.
Het Fries als zodanig, als taal, bestond vanzelfsprekend al veel langer,
vanaf de vroege Middeleeuwen. Het had in de volle middeleeuwen als
geschreven taal van bestuur en recht gefunctioneerd, maar was na 1500
langzamerhand verdrongen door de taal van nieuwe machthebbers, die
doorgaans varianten van het Nederlands en (Neder)Duits bezigden. Bij
ontstentenis van een hofcultuur ontbrak in het Oudfries een letterkunde
als de Middelnederlandse (van bijvoorbeeld Maerlant).
Van 1550 tot in de negentiende eeuw werd het Fries als literaire taal bijna
uitsluitend gebruikt bij gelegenheden, dus bij bruiloften, begrafenissen,
promoties, boekuitgaven en dergelijke. In hoeverre het Fries werd
gesproken weten we niet, maar geschreven werd het bijzonder weinig
en zeker de lagere standen waagden zich er niet aan. Gebruiksteksten
(brieven, receptenboeken, dagboeken etc.) waren bijna zonder uitzondering
in het Nederlands of – waar het de geleerde elite betrof – in het
Latijn gesteld.
Op dit patroon is één grote uitzondering, namelijk Gysbert Japicx (1603-
1666). Hij was de enige schrijver uit de periode van de Republiek die een
Friestalig oeuvre heeft nagelaten dat niet slechts uit gelegenheidspoëzie
bestond: de Friesche Rymlerye (1668/1681). Maar de vraag hier is: begint de
Friese literatuur, opgevat als Friestalige literatuur, wel bij deze Gysbert Japicx?
Of begint ze bij diens canonisering in de negentiende eeuw? Ik opteer
voor de tweede mogelijkheid. Mijn argument is dat Gysbert Japicx groot
werd gemaakt niet in de context van diens eigen tijd, maar in die van de negentiende
eeuw. Toen pas werd hij met veel cultureel-nationalistisch elan
de canon van de nieuwe Friestalige literatuur binnengetrokken. Gysbert

Japicx zelf had als Friestalig schrijver in betrekkelijk isolement gewerkt.
Tekenend is dat zijn hoofdwerk pas postuum in 1668 werd uitgegeven. 22
Opnieuw Philippus Breuker heeft in zijn dissertatie – echt pionierswerk
wat mij betreft –laten zien hoe het werk van Japicx juist de meeste betekenis
krijgt niet in het licht van de latere Friestalige, maar in dat van de
contemporaine, zestiende en zeventiende-eeuwse Neolatijnse en Nederlandse
letterkundes. 23 Breuker heeft in dit individuele geval mij dunkt de
onderste steen wel zowat boven gekregen, maar zijn voorbeeld verdient
veel bredere navolging. Het wordt tijd om diezelfde Neolatijnse en Nederlandstalige
literaire context veel meer systematisch bloot te leggen. 24 Wie
schrijft de geschiedenis van de rijke Neolatijnse en wie die van de even
diverse Nederlandse letterkunde in Friesland? Wie die van het schrijven,
het drukken en het lezen? Wie waagt zich aan de Van Harens en aan Simon
Stijl, wie aan de almanakken in de zeventiende en wie aan de beginnende
burgerlijke tijdschriften in de achttiende eeuw? Er ligt werkelijk
ongelooflijk veel prachtig materiaal klaar, in de archieven, in bibliotheken,
soms zelfs al in voorbewerkte vorm. 25
Wat zoiets zou kunnen opleveren heeft onlangs de kunsthistoricus Piet
Bakker laten zien. 26 Hij deed vergelijkbaar, systematisch inventariserend
(bronnen)onderzoek als hier voorgesteld, nu niet naar de literatuur
maar naar de schilderkunst in Friesland. Als je wat minder canoniek
en wat meer kunstsociologisch kijkt, blijkt deze onvermoed veel
rijker en meer divers te zijn geweest dan men zich ooit had voorgesteld.
Dergelijke studies, maar dan over het boekwezen en over de letterkunde
zullen, daarvan ben ik overtuigd, eenzelfde rijkdom zichtbaar maken en
zullen tegelijkertijd vooral ook laten zien hoe ons beeld van de Friese
letterkunde en cultuur in de tijd van de Republiek lange tijd in hoge
mate een door negentiende-eeuws taalnationalisme aangestuurd construct
is geweest.
22 Over de vooral negentiende-eeuwse receptie van Gysbert Japicx, zie vooral Breuker, It
wurk fan Gysbert Japix, II-1, 123-157.
23 Breuker, It wurk fan Gysbert Japix.
24 Over Neo-Latijnse letterkunde onder ander Van Tuinen, ‘Swit en swietrook’ en Idem,
‘Fictio facet poetam’.
25 Met name Ph.H. Breuker en J.J. Kalma deden veel boekhistorisch onderzoek, dat
weliswaar voor deelonderzoeken is gebruikt maar nog niet in zijn volle omvang
is geanalyseerd. Momenteel doet Dick Eisma onderzoek naar de omvang van de
boekproductie in Friesland in de periode van de Republiek en ik zelf naar zeventiendeeeuws
archiefmateriaal in dezen (apparaat Breuker). Zie hierover ook met name de rijke
website van M.H.H. Engels, http://home.wanadoo.nl/mpaginae.
26 Bakker, Gezicht op Leeuwarden, en Idem, De Friese schilderkunst.

Ook zal tegen deze achtergrond eens te meer duidelijk worden hoe bijzonder
het eigenlijk is dat vervolgens na 1800 in een zo klein taalgebied
als Friesland een zo sterk geïnstitutionaliseerde Friestalige literatuur
ontstond, een literatuur die zich uiteindelijk na de Tweede Wereldoorlog
doorontwikkelde tot een ogenschijnlijk autonoom literair veld. Het
was een proces van culturele vernieuwing waar je als cultuurhistoricus
met verbazing en ook met bewondering naar kijkt. Het kan mijns inziens
echter niet als een autonoom proces maar slechts in de context
van Nederlandse en Europese ontwikkelingen worden begrepen.
In dit proces zijn van meet af aan vormen van cultureel nationalisme de
sturende kracht geweest. Zoals overal elders in Europa, zo ook raakte de
Friese (intellectuele) elite in het begin van de negentiende eeuw in de ban
van ‘historische eigenheid’, of in de termen van de tijd: van de ‘eigendommelijkheden’
van het Friese volk, de Friese natie. Deze belangstelling
was in Friesland sterker en meer continu dan elders, ik bedoel dan
allereerst dan in andere provincies van Nederland. Dat komt, zoals ik in
mijn Het rode tasje van Salverda heb laten zien, in hoofdzaak door drie
factoren. Allereerst speelde het al aanwezige historisch archief en erfgoed
een belangrijke rol. Bijvoorbeeld de overgeleverde Oudfriese wetsteksten
wekten in het buitenland belangstelling van germanisten en juristen en
gaven het Fries internationaal reputatie.
Dat men in Friesland zich zo scherp bewust werd van deze traditie en
haar in nieuw, negentiende-eeuws licht zette, kwam vervolgens doordat
het historisch bewustzijn van de Friese elites werd geprikkeld door de
relatief erg sterke economische en institutionele achteruitgang in Friesland.
Friesland veranderde in de negentiende eeuw van een rijk, verstedelijkt
gewest in een agrarische provincie in de Nederlandse periferie. Een
gewest zonder universiteit, maar wel met een rijke geschiedenis die men
nu opnieuw vormgaf. Geheel in overeenstemming met de transformatie
van de Friese economie en maatschappij kreeg niet het stedelijke maar
het plattelandse karakter van deze samenleving in dit beeld nadruk. Dat
beeld van Friese cultuur als plattelandscultuur werd vervolgens teruggeprojecteerd
op eerdere periodes.
Een derde factor van betekenis was dat de inlijving van de provincie
in het Koninkrijk der Nederlanden de Friese elites dwong om zich
nu op een nationaal platform te profileren ten opzichte van andere
provinciale elites. Het idee van de (nieuw geconstrueerde) Friese plattelandscultuur
leende zich daartoe bij uitstek. Ze was de uitdrukking
van onderlinge verbondenheid van de machthebbende, vertegenwoordigende
negentiende-eeuwse elites met de lagere strata in de samenleving
die ze vertegenwoordigde. Friese cultuur is ontstaan, geen negentiende-eeuwer
zou dat geloof ik met me oneens zijn, als een vorm

van representatie van Friesland in Nederlands verband: ‘eenheid in
verscheidenheid’. 27
Deze belangstelling voor het eigene is bepaald ook niet uniek voor Friesland,
maar past volledig in de cultureel-nationalistische schema’s die de
cultuurhistoricus Joep Leerssen voor geheel Europa opstelde en invulde
of in de fasering die de Tsjechische kenner van het nationalisme Miroslav
Hroch, eveneens Europa-breed, in dit proces heeft aangebracht. 28 In een
eerste fase werd door geleerden van alles opgeduikeld en toegeëigend als
nationaal erfgoed. In een tweede fase werd deze ‘eigenheid’ tot een politiek
item gemaakt. Mee door de groeiende participatie aan de samenleving
en aan meer geletterde vormen van cultuuroverdracht door steeds
bredere lagen van de bevolking werden de in dit geval Friese idealen door
een steeds grotere groep Friezen omarmd.
Dit proces laat zich aflezen uit de groei van het aantal organisaties en instituties,
dat zich met Friese cultuur en met Friese literatuur bezighield.
Begonnen met een tweetal genootschappen – het Fries Genootschap in
1827 en het Frysk Selskip in 1844 – ontstonden vanaf het begin van de
twintigste eeuw tot de Tweede Wereldoorlog, meest langs de lijnen van de
verzuiling, een groot aantal particuliere genootschappen, ieder met hun
eigen tijdschriften. Daarboven en daarnaast waren er dan nog langlopende,
overkoepelende tijdschriften als It Heitelân of Sljocht en Rjocht, als ook
de Friese jeugdbeweging De Jongfryske Mienskip – ook weer met zijn eigen
tijdschriften. Steeds sterker verschoof in het proces van politisering en
massalisering van de Friese cultuur de aandacht van cultuur en geschiedenis
naar taal. Fries nationalisme is daardoor een voorbeeld bij uitstek
van etnolinguïstisch, taalgestuurd nationalisme. De taal is de ziel van het
volk: ‘wy litte ús taal net farre’. Taal werd identiteit.
Ook hier kan men allerlei betrekkelijk nieuwe vragen stellen. De belangrijkste
daarvan lijkt me hoe deze Friese beweging en literatuur sociaal
verankerd waren. Met andere woorden welke sociale dynamiek ging achter
dit proces schuil? Of nog weer anders geformuleerd: wat betekende
het bijvoorbeeld in sociaal opzicht als een individu besloot om in het
Fries te gaan schrijven en een stukje op te sturen naar een van de Friestalige
tijdschriften? Welke sociale behoefte werd hierdoor bevredigd? Ik
merkte al eerder op, veel meer dan in de Nederlandse literatuur ligt aan
het schrijven in een kleine, indertijd nog nauwelijks onderwezen Friese
literatuur een duidelijk keuzemoment ten grondslag. In hoeverre gaat het
27 Jensma, Rode tasje.
28 Leerssen, Nationaal denken; Idem, De bronnen van het Vaderland; Hroch, Social preconditions;
voor Friesland: Jensma, ‘Minorities and kinships’.

hier dan eigenlijk om individuele of om collectieve keuzes?
In mijn Het rode tasje van Salverda heb ik deze vragen voor de periode
tot ca. 1880 proberen te beantwoorden. Een uitstekende manier om dit
proces ook voor een latere periode beter in kaart te brengen, zou een
systematisch onderzoek naar de Friestalige tijdschriften zijn. 29 Er hebben
in de loop van de tijd zo’n 130 van die grotere en kleinere tijdschriften
bestaan waarin vele honderden, vaak nu al lang weer vergeten schrijvers
hun verhalen en gedichten publiceerden. 30 Ze zijn de moeite van het
onderzoek meer dan waard. Het gaat hier praktisch gezien ook niet om
een gigantisch onderzoeksproject. Het materiaal ligt, grotendeels voorbewerkt
door Tresoar en Fryske Akademy, allang klaar. Zo’n onderzoek
zou moeten bestaan uit een kwantitatief onderdeel en uit een grondige
discours-analyse. Hoeveel schrijvers zijn er, hoe verliepen hun loopbanen
en wat hebben deze schrijvers gemeen, welke ideeën over Friesland
en Friese cultuur delen ze? Welke principes van in- en uitsluiting waren
hier werkzaam? Waarom kozen deze schrijvers voor het Fries als schrijftaal?
Dergelijk onderzoek past in een internationale onderzoeksagenda,
waarin bijvoorbeeld ‘literacy’ en ‘grassroot nationalism’ belangrijke onderzoeksthema’s
zijn. Het spreekt voor zich dat dergelijk onderzoek dus
ook in internationaal vergelijkende zin gemakkelijk kan worden ingezet.
In hoeverre lijken Friese schrijvers op hun evenknieën uit andere minderheidstaalgebieden?
Ik zou hier nog een heel aantal andere mogelijke, uit dit cultuurhistorische
en literatuursociologische perspectief voortvloeiende onderzoeksthema’s
kunnen uitwerken. Ik wil slechts één ervan kort aanstippen,
namelijk dat van de transnationale kruisbestuiving. Het lijkt er soms
op als heeft de Friese literatuur zich volstrekt in isolement ontwikkeld
en dit beeld is door de latere literatuurgeschiedenis tot ver na de oorlog
impliciet bevestigd en versterkt. Ten onrechte, want er is genoeg aanleiding
– al was het alleen maar in het baanbrekende pamflet van Douwe
Kalma Fryslân en de Wrâld (Friesland en de wereld) uit 1915 – om te kijken
welke niet-Friese literatuur precies werd gerecipieerd en verwerkt en zo
de Friese literatuur inhoudelijk mee heeft gevormd. Waar, binnen welke
culturele contexten, leerden de Friese schrijvers schrijven, waaraan ontleenden
ze hun opvattingen over wat literatuur was? Met dit type on-
29 Zie ook Jensma, ‘Zo, dan zijn we dus toch nog familie van elkaar’.
30 Een overzicht in Stienstra, ‘List’.

derzoek is al een begin gemaakt. 31 Hier ligt een prachtige mogelijkheid
om vergelijkenderwijs te onderzoeken of de Friese literatuur een ander
patroon volgt dan de Nederlandse. Sommige Friezen voelden zich taalkundig
en naar inborst bijvoorbeeld nauwer verwant met de Scandinavische
culturen dan de Nederlandse auteurs. Of was dat schone schijn?
De opvattingen over literatuur vóór de Tweede Wereldoorlog waren bijna
zonder uitzondering van romantisch-essentialistische snit. Ze gingen uit
van een Fries ‘wezen’, een ondeelbare Friese identiteit. Daarbij gold de
Friese taal vervolgens gedurende de gehele periode van 1820 tot 1940 als
de belangrijkste uitdrukking van deze identiteit. (Ik denk trouwens dat de
Friese taal zelf zelfs het belangrijkste onderwerp van de Friese literatuur
tot 1940 is geweest.) In het interbellum werden bij sommigen ook ‘bloed’
en ‘ras’ tot wezenskenmerken. In minderheidstaalgebieden is dit laatste
een wijder verbreid verschijnsel. Hoe dit ook zij, de uiterste consequentie
van dit taalnationalistisch standpunt is dat literatuur niet wordt geschreven
omwille van erkenning van de schrijver als literator maar omwille
van de erkenning van de taal waarin hij schrijft.
5 Na-oorlogse autonomie?
Met dit standpunt werd na de Tweede Wereldoorlog afgerekend. Er is een
fascinerende regel in een gedicht van Obe Postma uit 1942 dat de breuk
met het oude essentialistische paradigma prachtig zichtbaar maakt: ‘O
Jim it folk syn wêzen kenne litte wollers’ – ‘jullie het volk zijn wezen laten
kennen-willers’. 32 Men zou deze ene regel de opmaat kunnen noemen
naar wat een van de belangrijkste pamfletten uit de Friese literatuurgeschiedenis
is: ‘De bining ferbrutsen’ van Fedde Schurer. 33 Onder andere
vanwege het nu als ‘fout’ aangemerkte karakter van de Friese beweging
in de oorlog, wilden Friese schrijvers de binding met de Friese taalbeweging
verbreken. Niet langer wilden ze Friese schrijvers zijn, maar Friese
schrijvers.
Dit streven naar literaire autonomie creëerde een geheel ander literair
klimaat. Met name in het tijdschrift De Tsjerne werd dit zichtbaar. Ook
aan dit heel bijzondere tijdschrift zou een dissertatie kunnen en moeten
31 Voor de eerste helft van de negentiende eeuw verrichtte Alpita de Jong onderzoek naar
de internationale contacten van Joost Halbertsma : De Jong, Knooppunt. Voor de periode
tussen 1860 en 1940 onderzoekt Roald van Elswijk de receptie, vertaling en verwerking
van Scandinavische literatuur in Nederland, een onderzoek waarin hij ook de Friese
literatuur zal meenemen.
32 Postma, ‘Deselde bliuwe’, Samle fersen, 282.
33 Schurer, ‘De bining forbrutsen’.

worden gewijd. Daar werd voor het eerst, zij het veel minder extreem, een
vergelijkbare positie zichtbaar als die van Olaf Schmidt, de Noordfriese
schrijver met wie ik deze voordracht begon. De Friese schrijver begon
zichzelf van een afstand te bekijken. Juist in een periode waarin zowel
kwantitatief als kwalitatief de Friese literatuur als nooit tevoren bloeide,
begon de Friese literator zichzelf te problematiseren.
Oudere Friese tijdschriften hadden nauwelijks aandacht gehad voor een
meer academische vorm van literaire kritiek. In De Tsjerne lieten schrijvers
als Anne Wadman, Lolle Nauta, Fokke Sierksma, Fedde Schurer en Jo
Smit zich nu in extenso uit over de eigenaardigheden en ook de problematische
positie van de Friese literatuur. De veerboot van Olaf Schmidt
vindt een eerste pendant in de essays van Anne Wadman over de Nederlandse
literatuur die zijn gerangschikt in diens bundel Kritysk Konfoai onder
het kopje ‘Afsluitdijk’. 34 De genoemde schrijvers fungeerden alle vijf
zowel in het Friese literaire veld als ook in het Nederlandse en wisten ook
in Nederlands literair verband de Friese literatuur een voorheen ongekende
reputatie te bezorgen. Ik verwijs hier graag naar het werk van Joke
Corporaal die binnenkort in haar dissertatie over Anne Wadman op deze
materie uitgebreid zal ingaan. 35
Niet alleen in hun kritieken, maar ook in hun scheppend literaire werk
worden de afstandelijkere trekken van deze auteurs zichtbaar. Ik noem
twee voorbeelden uit de oeuvres van de belangrijkste naoorlogse Friese
prozaïsten. Afstand nam Anne Wadman in zijn boek De Smearlappen van
de vooroorlogse traditie van de boerenroman door de hypocrisie ervan
zichtbaar te maken in een gruwelijke parodie. Ten tweede, wat later in
de tijd, schreef Trinus Riemersma in één van de verhaallijnen van zijn
De Reade Bwarre een parodie op de Friese beweging. 36 Daarin komt een
scène voor waarin in een bovenzaaltje van het café van Jorwert leden van
de vooroorlogse crème de la crème van de Friese beweging hun lid uit
hun broek lepelen om het voor onderlinge vergelijking op de stamtafel
tentoon te spreiden.
In retrospectief lijkt me de combinatie van aandacht voor literatuurtheorie
en -kritiek enerzijds en dit parodiërende en ironische afstand nemen
van het oude nationalistische paradigma anderzijds, eerder een vorm van
toenadering tot de Nederlandse literatuur dan een werkelijke verdere
autonomisering. Argument voor deze stelling is dat, net zoals de eerder
genoemde Gysbert Japix zijn betekenis pas kreeg in veel latere periode, de
34 Wadman, Kritysk Konfoai, 195-259.
35 Corporaal, Grimmig eerlijk (is inmiddels (in 2009) verschenen).
36 Wadman, De smearlappen; Riemersma, De reade bwarre, 253-261.

naoorlogse Friese literatuur zijn reputatie wilde verkrijgen in Nederlands
verband. Dit kan men adstrueren door te wijzen op het aantal vertalingen
vanuit het Fries. Ik kies hier het voorbeeld van de bloemlezingen. Al
enkele generaties lang is het gebruik om bloemlezingen vooral van Friese
poëzie zoveel mogelijk tweetalig uit te geven. Dat begon in 1949 met Anne
Wadmans Frieslands dichters (geschreven in opdracht van het Ministerie
van Cultuur en Wetenschappen) en eindigde in het laatste decennium
met een waar spervuur aan tweetalige bloemlezingen van Friese poëzie:
de onlangs voor de tweede maal en bij Meulenhoff verschenen De spiegel
der Friese poëzie, de bloemlezingen van eigentijdse dichters Dream yn
blauwe reinjas (Droom in blauwe regenjas) en Gjin grinzen, de reis (Geen
grenzen, de reis), en als laatste onlangs Abe de Vries’ Het goud langs de
weg. En dan noem ik echt maar een paar voorbeelden uit een veel langere
reeks. Tekenend is hier ook hoe Josse de Haan, de laatste winnaar van de
prestigieuze provinciale Gysbert Japicxprijs bij de uitreiking zijn dankwoord
gebruikte om een pleidooi te houden voor de vertaling van Friese
literatuur in het Nederlands en in andere talen. 37
Dit overziend, zou men haast denken dat Friese literatuur tegenwoordig
geschreven wordt om vertaald te worden. Het is eerlijker om het zo te formuleren
dat de canon van de Friese literatuur en daarmee haar reputatie
uiteindelijk eerder binnen een Nederlands literair veld tot stand komt
dan binnen het Friese veld zelf. De Friese literatuur kampt, zo kan men
herformuleren, met een reputatieprobleem en omdat men in dat veld, al
dan niet bewust, weet dat reputaties niet gemaakt worden in de periferie
van een cultuur, maar in het centrum – concreet: niet in Friesland maar in
de Randstad – biedt men zichzelf aan als object van statusverlening. In de
personen van haar bloemlezers positioneert de Friese literatuur zichzelf
in het spanningsveld tussen een Nederlandse dominante en een Friese
minderheidsliteratuur.
6 Slot
Ik begon dit artikel met Olaf Schmidt, een van origine Fries schrijver die
in een roman met de super-Friese titel Friesenblut een Fries onderwerp
uitbeent, maar die dat slechts kan doen met afstandelijke ironie en die
er bovendien voor kiest om niet in het Föhringer Fries van zijn geboortestreek
te schrijven maar in het Duits. Waarom zou hij schrijven in een
taal die nog slechts door 8.000 mensen wordt gesproken waar hij ook
voor een Duits miljoenenpubliek direct zijn reputatie kan vestigen? Het
37 De Haan, ‘Tankwurd’.

is het dilemma van iedere schrijver in een meertalige samenleving en het
is daarmee ook een centraal probleem in de Friese literatuur.
Het is niet aan de academische literatuurgeschiedenis om dergelijke
keuzes te sturen, maar slechts om ze zichtbaar te maken en te begrijpen.
Zonder literatuurtheoretisch onderzoek naar belangrijke Friese oeuvres
of biografisch onderzoek naar grote Friese schrijvers uit te willen sluiten
– waarom zou ik? –, heb ik willen laten zien hoe interessant het is en
hoe verhelderend ook om niet op zoek te gaan naar ‘wezenskenmerken’
van de Friese literatuur, maar in plaats daarvan juist naar haar grenzen.
De keuze om in het Fries te schrijven wordt met andere woorden veel
beter begrepen als men haar cultuurhistorisch en literatuursociologisch
contextualiseert. Een dergelijke herdefiniëring van Friese literatuur leidt
ook tot een veel interessantere en meer aansprekende onderzoeksagenda
waarmee de Friese literatuur ook internationaal voor het voetlicht kan
worden gebracht. Ze is het wel waard.
> Literatuur
Algemeene Statistiek van Nederland. Beschrijving van den maatschappelijken
toestand van het Nederlandsche volk in het midden der negentiende eeuw (2
delen; Leiden, 1870-1873).
Baetens, Jan e.a., Culturele studies. Theorie in de praktijk (Nijmegen: Vantilt,
2009)
Bakker, Piet, De Friese schilderkunst in de Gouden eeuw (Zwolle: Waanders,
2008).
Bakker, Piet, Gezicht op Leeuwarden. Schilders in Friesland en de markt voor
schilderijen in de Gouden Eeuw (z.p: eigen beheer, 2008).
Breuker, Ph.H., ‘De fryske literatuer tusken 1820 en 1980 fan útjowerskant
besjoen’, in: Mear as jiske bleau der oer. Freone-album foar Tabe Beintema
(Leeuwarden: BV Friese Pers, 1980) 31-49.
Breuker, Ph.H., It wurk fan Gysbert Japix. (3 delen; Leeuwarden: Fryske
Akademy, 1989).
Corporaal, Joke, Grimmig eerlijk. Anne Wadman en het probleem van de Friese
literatuur (Leeuwarden: Afûk, 2009).
Brouwer, J.H. ‘Hedendaagse aspecten van de Friese literatuur. Lezing
gehouden voor de Maatschappij der Nederlandse letterkunde in
Amsterdam op 13 februari 1954 (Drachten: Laverman, 1954).
Bruinja, Tsead en Hein Jaap Hilarides (red.), Droom in blauwe regenjas =
Dream yn blauwe reinjas. Een keuze uit de nieuwe Friese poë zie sinds 1990 =
in kar ú t de nije Fryske poë zij sû nt 1990 (Amsterdam: Contact, 2004).
Bylsma, Meindert, en Eeltsje Hettinga, Gjin grinzen, de reis - Geen grenzen,
de reis - No borders, the voyage ([Heerenveen]: Cepher, 2004).

Culler, Jonathan. Literary theory. A Very Short Introduction (New York-
Oxford: University Press, 2000).
Dykstra, Klaes en Bouke Oldenhof, Lyts hânboek fan de fryske literatuer.
Taheakke: de resinte fryske literatuer (Ljouwert: Afûk, 1997).
Easthope, Antony, Literary into cultural studies (London-New York:
Routledge, 1991).
Brouwer, J.H. e.a., Encyclopedie van Friesland. (Amsterdam-Brussel: Elsevier, 1958)
Haan, Josse de, ‘Gysbert Japicx. Tankwurd’, in: De Moanne 2007 (9) novimber
2007 (taheakke).
Heslinga, Inge, ‘Leave abonnee’. Conflict tussen de Friese literaire tijdschriften
De Tsjerne, Quatrebras en Asyl (1946-1968) Masterscriptie Kunsten, Cultuur
en Media, Rijksuniversiteit Groningen, 2008).
Hroch, Miroslav, Social preconditions of national revival in Europe. A
comparative analysis of the social composition of patriotic groups among the
smaller European nations (New York: Columbia University Press, 2000).
Jensma, Goffe , ‘Zo, dan zijn we dus toch nog familie van elkaar’. Mobilisatiestrategieën
in de Friese beweging en de toekomst van de frisistiek (ter perse;
[Groningen 2010])
Jensma, Goffe, ‘Minorities and Kinships. The Case of Ethnolinguistic
Nationalism in Friesland’, in: Broomans, P. e.s. (red.), The Beloved
Mothertongue. Ethnolinguistic Nationalism in Small Nations. Inventories
and Reflections (Leuven 2008) 63-78.
Jensma, Goffe, Het rode tasje van Salverda. Burgerlijk bewustzijn en Friese
identiteit in de negentiende eeuw (Leeuwarden: Fryske Akademy, 1998).
Jong, Alpita de, Knooppunt Halbertsma. Joast Hiddes Halbertsma (1789-1869)
en andere Europese geleerden over het Fries en andere talen, over wetenschap
en over de samenleving (Hilversum: Verloren, 2009).
Kalma, D, De Fryske skriftekennisse fen 1897-1925 (3 delen; Dokkum:
J. Kamminga, 1928).
Leerssen, Joep, De bronnen van het vaderland. Taal, literatuur en de afbakening
van Nederland, 1806-1890 (Nijmegen: Uitgeverij Vantilt, 2006).
Leerssen, Joep, Nationaal denken in Europa. Een cultuurhistorische schets
(Amsterdam: Amsterdam, Univ. Press, 1999).
Koninklijk Fries Genootschap voor Geschiedenis en Cultuur, ‘179ste
Verslag, over het Jaar 2007’, De Vrije Fries 88 (2008) 239-244.
Meerburg, Babs Gezelle, hwant wij binne it nijs ûnder en boppe de sinne’.
‘De smearlappen’ fan Anne Wadman en ‘Fabryk’ fan Trinus Riemersma as
‘fernijende’ Fryske romans (Leeuwarden:Fryske Akademy, 1997).
Oppewal, Teake, en Pier Boorsma (red.), Spiegel van de Friese poë zie
(Amsterdam: Meulenhoff, 2008).
Oppewal, Teake e.a. (red.), Zolang de wind van de wolken waait. Geschiedenis
van de Friese literatuur. (Amsterdam, B. Bakker, 2006).

Piebenga, Jan, Koarte skiednis fan de Fryske skriftekenisse (Dokkum:
Kamminga, 1939).
Pietersen, Lieuwe, De Friezen en hun taal. Een onderzoek naar de lees- en
spreekgewoonten in Friesland en naar de houding ten aanzien van het Fries
(Drachten: Laverman, 1969).
Postma, Obe, ‘Deselde Bliuwe’, yn: Samle fersen. (Ljouwert: Friese Pers
Boekerij, 2005) 282.
Riemersma, Trinus, Proza van het platteland. Een onderzoek naar normen en
waarden in het grotere Friese proza van 1855-1945 (Bolsward: Koperative
Utjowerij,1984).
Riemersma, Trinus, De reade Bwarre (romon) (Bolsvet: Koperative Utjowerij,
1992).
Schmidt, Olaf, Friesenblut. Roman (Berlin: Eichborn, 2006).
Schroor, M., ‘Friesland verliest zijn kinderen. Enkele bespiegelingen over
de omvang van de emigratie en de landverhuizing in de periode 1880-
1960’, It Beaken 63 (2001) 190-205.
Schurer, Fedde, ‘De bining forbritsen’, De Tsjerne 1 (1946) 3-5.
Stienstra, A., ‘List fan Fryske periodiken neffens earste jier fan ferskinen’,
It Beaken 43 (1981) 63-71.
Tuinen, P. van, ‘Fictio facit poetam. (Latynske hofkesjongers yn 17de-ieusk
Frisia’, It Beaken 47 (1995) 97-123.
Tuinen, P. van, ‘Swit of Swietrook . Oer produksje en funksje fan neolatynske
poëzy út Fryslân (1585-1685)’, in: Philologia Frisica 12 (1992]) 121-
131.
Vries, Abe de, Het goud op de weg. De Friese poë zie sinds 1880 ([Leeuwarden
etc.]: Bornmeer, 2008).
Wadman, Anne, De smearlappen. Boereroman (Drachten: Laverman, 1963).
Wadman, Anne, Frieslands dichters. Bloemlezing uit Friese lyriek sinds 1880 met
vertalingen in het Nederlands (Leiden: L. Stafleu, 1949).
Wadman, Anne, Kritysk konfoai. Essay’s (Drachten: Laverman, 1951).
Wumkes, G.A., Paden fen Fryslâ n. Samle opstellen (4 dln; Boalsert: A.J. Osinga,
1932).
201

De kunst of de boodschap? Schrijvers in de
Zuid-Afrikaanse taalstrijd
Eep Francken (Rijksuniversiteit Leiden)
Op 19 juni 2009 verscheen er in de reeks: ‘Geschiedenis van de Nederlandse
literatuu’ een nieuw deel. Het gaat over de jaren 1800-1900 en is
geschreven door Willem van den Berg en Piet Couttenier. 1 Zij zeggen dat
de literatuur in die jaren ‘een duidelijke functie in het openbare leven’
vervulde, onder meer doordat de schrijvers bewust een eigen nationale
literatuur nastreefden. (p 11) Dit gold in het bijzonder voor Vlaanderen,
waar de literatuur als vanzelfsprekend was verbonden met het idee van
een Vlaamse natie en met bedreigde taalrechten van de Vlaming. Maar
verwikkeld in deze taal- en cultuurstrijd als zij waren, streefden de schrijvers
tegelijk naar een zeker literair niveau, naar een evenwicht tussen
enerzijds ‘de kunst’ en anderzijds ‘de boodschap’. (p 19)
Zolang taalrechten omstreden zijn - in Vlaanderen zoals men weet tot
en met vandaag - versterkt de literatuur, door haar bestaan alleen al, de
positie van de taal waarin zij geschreven is. Waar taalgebruikers hun taal
bedreigd achten, heeft de literatuur altijd de maatschappelijke functie die
Van den Berg en Couttenier toeschrijven aan de Noord- en Zuid-Nederlandse
literatuur van de negentiende eeuw, en ontleent zij daaraan een
bijzonder gewicht.
In het Nederlands taalgebied was er in de negentiende eeuw behalve
Vlaanderen nog een andere regio verwikkeld in een taal- en cultuurstrijd.
Ik bedoel de Kaapkolonie, waar Nederlands- en Afrikaanssprekenden zich
verzetten tegen verengelsing. Net als in Vlaanderen loopt de strijd door tot
op de huidige dag. Niet dat veel Afrikaners streven naar afscheiding, maar
over een Afrikaner natie (in culturele zin) wordt nog wel gesproken. Net als
in Vlaanderen kent men de literatuur vanwege de taalproblematiek ook in
Zuid-Afrika een bijzonder belang toe. Critici signaleren met blijdschap
hoe de ‘skrywers’ almaar belangrijke ‘bydraes’ leveren aan de Afrikaanse
literatuur. Een dergelijke wending is in de negentiende eeuw ook in de
Nederlandse kritiek gewoon, maar zou vandaag de dag in Nederland opvallen.
1 Van den Berg/Couttenier, Alles is taal geworden. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur
1800-1900.

Dit artikel vestigt de aandacht op deze Zuid-Afrikaanse strijd en op enkele
Zuid-Afrikaanse auteurs die erbij betrokken zijn. Het biedt in de verste
verte geen compleet overzicht, maar schetst de positie van een aantal
geëngageerde schrijvers van uiteenlopend karakter uit de jaren na 1800.
De verhouding tussen hun artistieke en hun maatschappelijke streven is
hierbij voortdurend aan de orde.
Taalverschil en taalstrijd zijn nauw verbonden met Zuid-Afrika. Meertalig
is Kaapstad sinds het gesticht werd. Jan van Riebeeck en de zijnen landden
in 1652; hun zeventiende-eeuwse Nederlands werd daarmee de tweede taal,
naast het Khoi van de eerdere bewoners. Maar van taalconflicten was geen
sprake. In de VOC-kolonie was het Nederlands zonder meer overheersend.
Wie iets wilde bereiken in de samenleving, moest Nederlands leren. Enige
wrijving ontstond na de aankomst van de Franse geloofsgenoten, de Hugenoten,
die na 1685 in eigen land ongewenst waren geworden. Zij vonden
aan de Kaap een toevlucht maar moesten daarbij afzien van hun eigen taal
- tot in hun namen toe: Pinard werd Pienaar en Villon werd Viljoen.
Een scherpe tegenstelling ontstond evenwel toen de Britten de Nederlandse
kolonie overnamen (1795, 1806). Zij bestuurden in het Engels en voerden
het Engels in als officiële taal, zodat onder meer de rechtspraak verengelste.
Aanvankelijk maakten de Britten slechts een kleine minderheid uit van de
bevolking, maar dat veranderde toen er schepen vol Engelse en Schotse immigranten
naar Zuid-Afrika voeren.
De Britten hadden geen hoge dunk van de culturele prestaties van de VOC
en vonden dat zij zelf de beschaving naar Zuid-Afrika brachten. In dat kader
namen zij maatregelen om de niet-blanke bevolking te beschermen,
beëindigden zij de slavenhandel en in 1833 zelfs de hele slavernij. Ter verbetering
van de oude verhouding tussen bazen en knechten voerden zij arbeidscontracten
in. Zij (re?)organiseerden het onderwijs, waaraan de VOC
inderdaad weinig gedaan had, maar maakten er uiteraard meteen Engels
onderwijs van. De wrijving tussen Britten en ‘Hollanders’ was niet alleen,
en ook niet in de eerste plaats, een taalconflict. Zij maakte deel uit van een
bredere tegenstelling.
Welke rol speelde de literatuur in dit stadium? Niet alleen het onderwijs,
ook kunst en cultuur hadden van opeenvolgende generaties VOC-ambtenaren
weinig aandacht gekregen. Een vrije pers bestond niet in de Kaapkolonie
– er was zelfs helemaal geen drukpers, en nauwelijks een plaatselijke
literatuur. Dit veranderde pas kort voor 1800. Het Britse gezag ging
het tot zijn taak rekenen om ook in de wereld van de opkomende tijdschriften,
Engels- en Nederlandstalig, de orde te bewaren, overigens zonder
daarbij elk oppositioneel geluid te onderdrukken. Een paar schrijvers
traden met dergelijke geluiden op de voorgrond.

J. Suasso de Lima (1791 - 1858), afkomstig uit een Portugees-Joods familie
in Amsterdam maar op jonge leeftijd bekeerd, was in 1818 in Kaapstad
aangekomen. Hij vond werk als vertaler, onderwijzer en journalist, maar
maakte ook naam als gelegenheidsdichter. Zijn gedichten verschenen in
kranten of op losse bladen. Een deel ervan is gebundeld in Gedichten
(1821) en Nieuwe Gedichten(1840). Hij kwam in de door de Britten overheerste
kolonie op voor het Nederlands, onder meer met zijn gedicht ‘De
Hollandse taal’, met als voorlaatste couplet:
O Neerlands spraak, zoo rijk als eêl,
Men wil u van ons scheuren;
Gij, - onzer vaderen erfdeel,
Doch dit zal nooit gebeuren;
Men moge in de zaal der wet
Een andere taal gaan spreken,
Het Hollands blijft hier vast gezet,
Als ’t waardigst harte teeken. 2
Feller dan De Lima was Charles Etienne Boniface (1787-1853), die dan ook
meer aanspraak maakt op de kwalificatie van opposant. Hij was Parijzenaar
van geboorte, Kapenaar sinds 1807. Als talenwonder leerde hij in
korte tijd goed Nederlands en werd actief als toneel- en tijdschriftleider.
Hij begaf zich in de wereld van het Nederlandstalige toneel, na korte tijd
ook als toneelschrijver. Hij keert zich tegen de verengelsing die door de
overheid wordt doorgevoerd. De rode draad in zijn werk is zijn verzet
tegen ongerechtvaardigde pretentie, hypocrisie en boerenbedrog.
In dit kader past zijn bekendste toneelstuk: De nieuwe ridder-orde, of
de Temperantisten (1832). 3 Op het eerste gezicht maakt deze klucht stuk
slechts bepaalde Kaapstedelingen, meest Britten, en een bepaal de instelling
uit die tijd belachelijk: een pas gesticht ‘matigheidsgenootschap’ tegen
drankmisbruik, en vooral zijn leider, een zendeling, een zekere John
Philip. Het gaat vooral om de bezorgde aandacht die dit nieuwe Genootschap
wil besteden aan de oorspronkelijke inwoners van de Kaap, de zogenaamde
Hottentotten: vooral zij moesten immers van de drank worden
afgeholpen.
Hiermee raakt Boniface welbewust aan een gevoelige kwestie. De Britten
verdedigden naar eigen zeggen immers de belangen van de niet-blanken,
die er onder Brits bewind veel beter aan toe zouden zijn dan onder de
2 Komrij, De Afrikaanse poëzie in duizend en enige gedichten, 50.
3 Boniface: De nieuwe ridderorde of de Temperantisten.

onbeschaafde ‘boeren’. Dezelfde Philip had actie gevoerd om hun positie
te verbeteren. 4 Maar Boniface bespeurt hier de schijnheiligheid waarvoor
hij zo gevoelig was: hij twijfelt aan de goede bedoelingen van het bestuur.
In zijn klucht grijpen de drankbestrijders zelf in het geheim naar de fles.
Hun onbaatzuchtigheid is schijn. Het drankbestrijdersgenootschap staat
voor het hele Britse bewind.
Bij De Lima en Boniface blijkt de vraag: ‘kunst of boodschap?’ meteen
al niet zo eenvoudig te beantwoorden. De Lima sluit zich aan bij de literaire
traditie van zijn tijd en probeert op die manier, bijval te vinden bij
een breed, maar beschaafd publiek. Hij is geen literatuurvernieuwer maar
streeft wel naar een mooi verzorgd gedicht. Komrij, die bij de selectie
voor zijn bloemlezing uit de Afrikaanse poëzie naar eigen zeggen alleen
‘naar de kwaliteit van de poëzie’ kijkt, koos voor zijn bloemlezing van De
Lima maar liefst zeven gedichten (Komrijs maximum is altijd tien). 5 Ook
in onze eigen bloemlezing uit de Nederlandse Zuid-Afrikaanse literatuur
hebben we zijn gedichten opgenomen. 6 De klucht van Boniface lijkt
haastwerk; het gaat hem om zijn strijd. Maar zijn dialogen worden geprezen
7 en zijn onvriendelijke werkstuk is veel origineler dan de gedichten
van De Lima. Behalve aan de strijd leverde hij ook aan de literaire kunst
beslist zijn bijdrage.
Meer rechten voor de zwarten, de afschaffing van de slavernij en de Engelse
taalpolitiek, veel boeren werd het allemaal te veel; ze wilden eigen
baas zijn en met de Britten niks meer te maken hebben. Met morele steun
van Boniface keerden ze hun rug naar de kust en trokken met hun befaamde
ossenwagens verder Zuid-Afrika in. Eén van de jaartallen uit de
Zuid-Afrikaanse geschiedenis is 1836: begin van de Grote Trek. Daarbij
past de boerenmythe van het eindeloze land, de ‘voortrekkers’ met hun
verschrikkelijk dappere vrouwen, de tocht met de ossenwagens die ter
verdediging in een cirkel werden gezet.
De Grote Trek leidde tot de stichting van een aantal onafhankelijke boerenrepublieken
in het binnenland, waarvan er twee zich bijzonder vitaal
toonden: Transvaal (de Zuid-Afrikaanse Republiek) en de Oranje-Vrijstaat,
beide met het Nederlands als officiële taal. Hoewel de republieken werkelijk
taalpolitiek bedreven, onder meer door Nederlandse onderwijzers
en dominees naar Zuid-Afrika te halen, bleef het culturele centrum van
4 De Klerk, The puritans in Africa: a history of Afrikanerdom, 29-30; Giliomee, The Afrikaners.
Biography of a people.
5 Komrij, De Afrikaanse poëzie in duizend en enige gedichten, in ‘Woord vooraf ’, 8.
6 Francken/Praamstra, Heerengracht, Zuid-Afrika. Nederlandse literatuur van Zuid-Afrika.
7 Kannemeyer: Geskiedenis van die Afrikaanse literatuur. Deel 1, 27.

Zuid-Afrika toch in het zuiden, in de latere Kaapprovincie gesitueerd.
Tegen het eind van de negentiende eeuw veranderden daar in de ‘Hollandse’
gelederen de opvattingen over taal. Naast of in plaats van het Nederlands
schoof men de plaatselijke variant van die taal, het Afrikaans
Hollands, later Afrikaans, als zelfstandige taal naar voren. Als taal van het
gewone volk zou die voor de taalstrijd namelijk geschikter zijn dan het
‘deftige’ en ouderwetse Nederlands. De ‘Hollanders’ gingen zichzelf ook
meer en meer ‘Afrikaners’ noemen. In deze opvallende identificatie van
de tot voor kort Nederlands-sprekenden met Afrika lijkt een boodschap
besloten aan het adres van de Britten, nieuwkomers immers, die in Afrika
nog maar pas kwamen kijken: wij horen hier thuis, jullie niet.
Er ontstond een nationale ideologie, een ‘Afrikaner Gedagte’, waarvan
de binding met het land een belangrijk element is. Het platteland en de
‘plaas’ (boerderij) gelden als het Afrikaner landschap bij uitstek. In de
natuur, op eigen grond is de Afrikaner thuis – niet in de stad, want die
is typisch Engels. Het patriarchale familiedenken hoort er bij. Ook de
godsdienst, het calvinisme, speelt een grote rol, en daarnaast de taal, het
Afrikaans, dat men in enkele decennia wist uit te bouwen tot een cultuurtaal.
8 Deze ideologie heeft in de Grote Trek haar mythe. De Britse pogingen
om alles, tot het kerkelijk leven toe, te verengelsen, leidden in het
laatste kwart van de negentiende eeuw tot georganiseerde actie onder de
Afrikaners, waarbij de taal op de voorgrond stond maar tegelijk bredere
nationalistische doelen werden nagestreefd.
In 1875 werd het ‘Genootskap vir Regte Afrikaners’ opgericht. Het kwam
met een Afrikaans volkslied en een ‘Manifes’, met daarin de beroemde aanbeveling:
‘Daar is Afrikaanders met Engelse harte. En daar is Afrikaanders
met Hollanse harte. En dan is daar Afrikaanders met Afrikaanse harte. Die
laaste noem ons Regte Afrikaanders, en die veral roep ons op om an ons
kant te kom staan.’ 9 Het ging tijdschriften uitgeven, ook een jaarlijkse almanak,
verzorgde publicaties voor Afrikaanse-taalstudie, een geschiedenis
van Zuid-Afrika en uitgaven voor kinderen, uiteraard allemaal in het Afrikaans,
en met de bedoeling, de Afrikaanstaligen te sterken in de warme
gevoelens die zij voor hun taal koesterden of moesten gaan koesteren. Het
genootschap richtte zich tegen misplaatst gebruik van het Engels, tegen
Afrikaners die geen ‘fees’ gaven maar een ‘ball’ en hun kinderen opzadelden
met een Engelse voornaam. Maar men wilde ook af van het Nederlands.
Voor het genootschap was onze taal, die vooral in de betere kringen
nog als moedertaal beschouwd werd, onnatuurlijk en quasi-geleerd.
8 Van der Merwe, ‘The farm in Afrikaans fiction: the history of a concept’, 161-162.
9 Kannemeyer, Geskiedenis van die Afrikaanse literatuur. Deel 1, 52.

De voorzitter, C.P. Hoogenhout (1843-1922), geboren Nederlander overigens,
publiceerde regels als:
Engels, Engels, alles Engels! Engels wat jy siet en hoor;
In ons skole, in ons kerke, word ons moedertaal vermoor.
...
Wie hom nie lat anglisere word geskolde en gesmaad.
Tot in Vrystaat en Transvaal al, oweral dieselfde kwaad.
‘Dis vooruitgang!’ roep die skreeuwers, ‘dis beskawing wat
nou kom!’ 10
Hij schreef ook de eerste Afrikaanse roman: Catharina, die dogter van die
advokaat (1879). Dit is een uitgesproken zwart-wit-verhaal waarin de ‘Afrikaanders
met Engelse harte’ zonder genade de grond worden ingeboord.
De advocaat uit de titel is er zo eentje. Hij woont in de stad en dreigt daar
los te raken van zijn Afrikaner wortels. Hij is gezegend met een liefhebbende,
mooie dochter, blauwe ogen en blond haar – Catharina - maar kan
het niet nalaten om haar Kate te noemen. Als Catharina het uitstekende
idee opvat om te trouwen met een Afrikaner boer, vindt zij in haar vader
een felle tegenstander. Maar gelukkig leeft vader ver boven zijn stand en
gaat hij failliet. Dit brengt de ommekeer. Catharina’s Afrikaner verloofde
blijft ondanks het bankroet bij het trouwplan en bewijst zo zijn ware
liefde. Dit ontdooit de vader en doet hem zijn fouten inzien. Eind goed
al goed. Het is een ouderwetse tendensroman met goede afloop, waarin
een ouderwetse verteller graag bereid is om alle goede bedoelingen die
de meeste lezers al lang begrepen hadden, nog een keertje uit te leggen.
Hoogenhout koesterde geen literaire pretenties en stelde zich helemaal
in dienst van de strijd van ‘die Genootskap.’ Hij wilde zoveel mogelijk
mensen bereiken en tot zijn opvattingen overhalen op een eenvoudige
manier: met zijn genootschap, met zijn versjes, met zijn verhalen. Het
gaat hem om de boodschap, niet om de kunst.
De tegenstellingen die Hoogenhout inspireerden, werden tegen het eind
van de negentiende eeuw alleen maar verscherpt. In de (Anglo-)Boerenoorlog
(1899-1902) veegde het Britse rijk de boerenrepublieken van de
kaart. Behalve dat er duizenden Zuid-Afrikanen (blank, bruin en zwart)
en Britten in de strijd omkwamen, verloren veel boeren hun hele bezit en
stierven er tienduizenden vrouwen en kinderen van boeren in de Britse
concentratiekampen. Na de Grote Trek vormt de Boerenoorlog een tweede
nationale mythe voor de Afrikaners. Met de oorlog is ook een anti-
10 Komrij, De Afrikaanse poëzie in duizend en enige gedichten, 145.

Britse Afrikaanse strijdpoëzie verbonden. Zeker tijdens de oorlog dachten
deze dichters niet aan vormvernieuwing, of esthetiek, het ging tegen
de vijand en voor de vrijheid. Maar ‘oorlog- en verzetspoëzie vlamt op in
benarde tijden, maar dooft daarna snel uit’ 11 ; inderdaad wordt deze poëzie
niet meer gelezen.
De oorlog werd verloren, maar de Afrikaners behaalden in het eerste
kwart van de twintigste eeuw daarentegen wel een overwinning in de
taalstrijd. Op het Nederlands. Eerst werd het Afrikaans toegelaten als onderwijstaal
en in 1925 kreeg het erkenning als officiële taal. Formeel naast
het Engels en het Nederlands, maar hiermee had het Nederlands zijn rol
in het openbare leven van Zuid-Afrika toch voor een groot deel verloren.
De verschijning van de Afrikaanse Bijbelvertaling in 1933 verkleinde die
rol nog verder.
De literatuur ging dezelfde weg. Na 1925 is de Zuid-Afrikaanse Nederlandse
literatuur een zaak van enkelingen geworden, Nederlandse immigranten
die in Zuid-Afrika tijdelijk of voorgoed, geheel of gedeeltelijk vasthielden
aan hun moedertaal. In Zuid-Afrika is J. van Melle (1887-1953) het
bekendste voorbeeld, in Nederland iemand als Henk van Woerden (1947-
2005). De Afrikaanse literatuur vertoonde daarentegen een grote groei en
bloei. De Afrikaanse schrijvers dragen gewild of niet bij aan het behoud
van een Afrikaanstalig cultureel leven, ondanks de groeiende druk van
eerst Britse en later Amerikaans-Engelse beïnvloeding.
Met nauwelijks geoorloofde reuzenstappen vanuit het gezichtspunt van
de taalstrijd door de Afrikaanse literatuur heengaand, zou ik vier fases
willen onderscheiden. De eerste is die van pionnen zoals Hoogenhout,
didactici, propagandisten, in dienst van de Afrikaner Gedagte en het Genootskap
van Regte Afrikaners, en later de dichters in de Boerenoorlog. In
het begin van de twintigste eeuw krijgt de Afrikaanse literatuur in mensen
als Eugène N. Marais (1871-1936) en C. Louis Leipoldt (1880-1947) de
eerste grote schrijversfiguren (Komrij neemt van Marais negen gedichten
op, van Leipoldt zelfs elf, een meer dan zijn eigen maximum). Bij Leipoldt
ziet men kunst en boodschap in evenwicht. Zijn beroemdste gedicht,
‘Oom Gert vertel’, gaat over de Boerenoorlog maar Leipoldt gebruikt subtiele
wendingen die de lezer alleen in het oog springen als hij met de
poëzie al enigszins vertrouwd is. Het gedicht is pas gepubliceerd in 1911
en kan staan voor de overgang van de ‘tendenspoëzie’ van de oorlogsjaren
naar een latere periode.
11 Van den Berg/Coutennier, Alles is taal geworden. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur
1800-1900, 66.

De Afrikaner poëzie breekt helemaal door met de beweging van de Dertigers
(onder meer W.E.G. Louw, Uys Krige, Elisabeth Eybers), met als
grote voorman N.P. van Wyk Louw (1906-’70). Hier vind ik mijn tweede
fase. Net als Hoogenhout was Louw nationalist, maar toch is hij een totaal
andere schrijversfiguur. Is Hoogenhout ook naar eigen zeggen een
versjesmaker, iemand die zijn werk ziet als vrijetijdsbesteding, Louw is
schrijver voor honderd procent. In het toen nog verre Zuid-Afrika verwerft
hij zich een internationale oriëntatie. Voor het Afrikaans streeft
hij als dichter, toneel- en hoorspelschrijver, essayist en criticus naar een
literatuur van Europees niveau.
Dat moest in zijn ogen een moderne literatuur zijn, die niet langer zou
terugwijzen naar het Afrikaner verleden en de nationale mythes maar zou
ingaan op problemen van de eigen tijd, die afstand zou nemen van de
volkse tendenzen die het proza van de jaren dertig karakteriseerden. In dat
proza heerste de ‘plaasroman’ (boerderijroman), waarin aspecten van de
negentiende-eeuwse nationale Afrikaner ideologie terugkeerden in verhaalvorm.
C.M. van den Heever (1902-’57), als romancier een leerling van
Stijn Streuvels, was de grote man. Zonder Van den Heever en de zijnen nadrukkelijk
aan te vallen, kwam Van Wyk Louw met poëzie die een andere
richting op ging. Zijn thematiek was deels filosofisch, de kracht van zijn
poëzie ligt in de kernachtige formulering; artistieke eisen stelt hij voorop.
Hoe op deze manier iets als een evenwicht tussen kunst en boodschap
te bewaren? Hoe kun je met een dergelijke poëzie, die zich tot ervaren
lezers richt, om niet van een elite te spreken, een band bewaren met de
Afrikaner natie? Die vraag drong zich aan Louw met kracht op, die zich
immers evenzeer dichter als nationalist voelde. Hoe kon hij met naar zijn
maatstaven ‘echte’ poëzie evenveel of meer bijdragen aan de Afrikaner
taalstrijd en natievorming als bijvoorbeeld Hoogenhout?
Zijn antwoord doet ons denken aan schrijvers als Huet en Multatuli. Het
ligt in een omdraaiing, in die zin dat de schrijver bij Louw niet meer de
Afrikaner politieke of culturele leidslieden volgt, maar zelf voorop gaat
en de literatuur centraal stelt. De literatuur is geen wapentje waarmee
men aan de strijd een kleine bijdrage kan leveren, maar het bestaansrecht
van de hele natie is juist in de literatuur gelegen. Het gaat dan ook
niet langer om tendensliteratuur vol Afrikaner propaganda, maar om
werkelijk grote literatuur, om topprestaties van de schrijvers die zich laten
kennen als de werkelijke leidersfiguren. Men spreekt in dit verband
van: ‘estetiese nasionalisme’. 12
12 J.J. Degenaar, zoals aangehaald in: Olivier: N.P. van Wyk Louw: literatuur, filosofie, politiek,
31.

Natuurlijk bleven deze gedachten niet onweersproken. Uit politieke
kring, waar men uit de aard der zaak de leiding liever in eigen hand hield,
klonk het verwijt van de ivoren toren. Louw zou zonder het te merken
het contact met het volk verloren hebben. Zijn ‘onbegrijpelijke’ literatuur
zou voor de taalstrijd zonder betekenis zijn. Maar Louw hield vol dat
ook in zijn eigen geval de band met het volk beslissend bleef. De dichter
wordt namelijk gevoed vanuit het volk, het volk houdt zijn dichterschap
overeind. Ook al weet dat volk daar misschien niks van en leest het zijn
gedichten niet, toch houdt de dichter vervolgens op zijn beurt de natie
in leven.
Als zestigplusser raakte Van Wyk Louw nog verwikkeld in een conflict
rond dit onderwerp met niemand minder dan de premier - en constructeur
van de apartheidsstaat - H.F. Verwoerd. In een rede bekritiseerde
Verwoerd namelijk Louws drama Die pluimsaad waai ver, geschreven
voor het eerste lustrum van de Zuid-Afrikaanse republiek (1966), omdat
Louw zich hier over de identiteit en de toekomst van de Afrikaner natie
veel te genuanceerd en veel te aarzelend zou hebben uitgedrukt. Volgens
Verwoerd moesten schrijvers over dit onderwerp geen aarzelingen vertonen
maar de natie als waarheid vooropstellen en vieren. Ofwel: de politici
volgen en hun gedachten uitdragen. Verwoerds beeld van de ideale
schrijver was dat van de boodschappenjongen. Twee jaar later verzette
Louw zich, onder verwijzing naar de Stalinprijzen in de Sovjet-Unie, tegen
de instelling van een literaire H.F. Verwoerdprijs,. Stalin had immers
een met die van Verwoerd vergelijkbare opvatting van het schrijverschap
(zoals blijkt uit zijn beroemde frase ‘ingenieurs van de ziel’): zijn Sovjetschrijvers
moesten de Sovjet-burgers volgens zijn opdracht onder controle
houden zoals zijn Sovjet-ingenieurs de natuurkrachten.
Van Wyk Louw stond dus kritisch tegenover de Afrikaner politici, maar in
verband met zijn houding is toch ook de titel van een van zijn bekendste
essaybundels veelzeggend: Lojale verset. ‘Te veel loyaliteit, te weinig verzet’,
zeggen natuurlijk de antiapartheidsstrijders.
Ik heb mij al verontschuldigd voor mijn reuzenstappen. Mijn derde fase
is die van de Zestigers (onder meer André Brink, Breyten Breytenbach).
In vergelijking met de tijd van de Dertigers worden in de jaren zestig de
tegenstellingen tussen enerzijds de schrijvers en anderzijds de politieke
nationalisten en de Nasionale Party oneindig veel scherper. Brink (1935)
en Breytenbach (1939) staan vooral bekend als bestrijders van de Apartheid.
De NP-apartheidsregering heeft hun werk bij herhaling getroffen
met een verbod. Breytenbach kreeg zelfs een lange gevangenisstraf wegens
banden met ‘terrorisme’ – hij zat zeven jaar. De tegenstelling tussen
het Afrikaans en het Engels verliest daarentegen bij de Zestigers juist aan

scherpte, onder meer doordat Brink en Breytenbach allebei tweetalige
schrijvers zijn.
Zij raakten, onder meer door een jarenlang verblijf in Parijs op betrekkelijk
jonge leeftijd, goed thuis in de internationale, vooral de Franse literatuur.
De verandering die de Dertigers in de poëzie hadden gebracht,
loopt vooruit op wat iemand als Brink nastreefde in zijn proza. Hij introduceerde
in Zuid-Afrika een nieuwe romantechniek en haakte voor zijn
thematiek aan bij wat Van Wyk Louw over de poëzie had gezegd, maar uiteraard
aangepast aan zijn eigen genres en zijn eigen tijd: ook hij verlangt
actuele onderwerpen, geen weemoedig idealiserende maar een eerder realistische
kijk op het verleden. Brink voegt toe: openheid over taboes zoals
de seksualiteit. Brink is geen dichter maar behalve romancier net als
Van Wyk Louw toneelschrijver, essayist en criticus en heeft met Louw ook
de trekken van de leidersfiguur gemeen. Ook Brink kreeg te maken met
de paradox dat de literaire vernieuwing die voor hem artistiek noodzakelijk
was, het bereik van zijn ‘boodschap’ kon verkleinen; ook hij balanceert
dus tussen kunst en boodschap.
Minder dan bij Louw ligt het voor de hand om Brink en Breytenbach
te bestempelen als nationalisten of taalstrijders voor het Afrikaans, maar
ook die kwalificaties zijn toch van toepassing. Waarom zijn zij namelijk
tegenstanders van de Apartheidspartij? Die vraag klinkt absurd: bij dit
verwerpelijke voortbrengsel van de mens is men alleen geneigd om voorstanders
met de waarom-vraag aan boord te komen. Alle goede redenen
die iedereen heeft om tegen de Apartheid te zijn, gelden ook voor Brink
en Breytenbach. Maar zij hebben daarnaast nog een specifieke reden, en
daarom gaat het me nu.
Een van de dieptepunten van de Apartheidstijd is de Soweto-opstand van
1976, toen de politie zeshonderd mensen doodschoot. De aanleiding voor
deze opstand vormde de verplichting voor scholieren om bepaalde vakken
te volgen in het Afrikaans. Zelden heeft de Zuid-Afrikaanse overheid
de band tussen de Apartheid en de Afrikaanse taal sterker gesuggereerd.
Deze verplichting stond niet op zichzelf; de NP voerde sinds de jaren
vijftig over een breed front een taalpolitiek ter ondersteuning van het
Afrikaans. Het woord ‘apartheid’ is gemunt in het Afrikaans. De Nasionale
Party streefde de Apartheid na vanuit een Afrikaner nationalisme. De leidende
figuren waren Afrikaners (al wordt Verwoerd, geboren in Amsterdam
en geïmmigreerd toen hij 2 was, vaak aangeduid als ‘Hollander’). De
ongure types die voor de Waarheids- en Verzoeningscommissie kwamen
vertellen over hun misdaden, spraken Afrikaans.
Het is waar: ook Engelstaligen stemden voor de NP. En het Duits draagt
geen schuld aan het nationaalsocialisme. Een taal treft geen blaam. Maar
even waar is dat het Afrikaans in de ogen van velen ‘de taal van de apart-

heid’ is geworden en dat de strijd voor het Afrikaans door de Apartheid
niets dan schade heeft opgelopen. Al was het maar omdat de NP haar
liefde voor het Afrikaans ongeloofwaardig maakte door de helft van de
sprekers van het Afrikaans – de ‘kleurlingen’ (bruinmense, mensen ‘van
gemengden bloede’) via apartheidsbepalingen buiten de deur te zetten.
Brink en Breytenbach zagen de Apartheid dan ook als dodelijke bedreiging
voor de Afrikaanse taal en cultuur en vreesden dat de taalpolitiek van
de NP een omgekeerde uitwerking zou hebben. Ze kregen gelijk.
Vooral Breytenbach heeft zich hierover duidelijk uitgelaten. Als dichter
heeft hij een uitzonderlijke band met de Afrikaanse cultuur en de Afrikaanse
taal. Hij is er volkomen vertrouwd mee. Maar hoewel hij Afrikaans
dichter is, ervaart hij die cultuur en die taal door het Apartheidsverleden
tegelijk als vreemd en afschuwwekkend. Het totalitaire bewind
heeft het Afrikaans bedorven; minister-president John Vorster heeft er
volgens Breytenbach een verschrikkelijk ‘Apartaans’ van gemaakt. Daartegenover
komt Breytenbach met de typisch dichterlijke gedachte van
een ‘nieuwe taal’. Deze dichterlijke taal zou langs een omweg de communicatie
op gang kunnen brengen die in de vastgeroeste oude taal onmogelijk
is geworden, en meteen het gewenste evenwicht bereiken tussen
kunst en boodschap.
Het cliché van de ‘haat-liefdeverhouding’ past helemaal bij Breytenbachs
relatie met zijn ‘taal en volk’. Zijn werk hoort beslist niet tot de populaire
strijdliteratuur. Breytenbachs poëzie streeft niet naar succes in brede
kring; de ontoereikendheid van de gewone taal is juist een van zijn motieven.
Als ongewone nationalist treedt hij naar voren in ’n Seisoen in
die paradys, 13 dat in 1976 onder censuur verscheen toen de schrijver in
de gevangenis zat, onder de doorzichtige schuilnaam B.B. Lazarus. Ondanks
de censuur is het een fel anti-apartheidsboek gebleven. Breytenbach
combineert hier verhalend proza en poëzie; het is onder meer een
beschrijving van een reis door Zuid-Afrika, hier ‘die paradys’, maar niet
zonder dat Rimbauds ‘saison en enfer’ op de achtergrond meeklinkt. Voor
ons kader valt het op dat behalve het geloof in dit boek alle elementen van
de negentiende-eeuwse Afrikaner ideologie, de Afrikaner Gedagte, terugkeren.
Breytenbachs liefde voor het Afrikaans springt overal naar voren,
de diepgevoelde band met zijn familie doortrekt het hele boek, de band
met het land en de grond gaat zo ver dat we hem een fles zien vullen met
Zuid-Afrikaanse rode aarde.
13 Lazarus [=Breyten Breytenbach], ’n Seisoen in die paradys. (Buiten bereik van de censuur
viel de Ned. vert. van Adriaan van Dis en Hans Ester, Een seizoen in het paradijs).

De vierde fase is de moeilijkst grijpbare: het nu. Het Afrikaans is in
het nieuwe Zuid-Afrika een van de elf officiële talen. Het is een bekend
gezegde: hoe meer talen officieel gelijkberechtigd zijn, des te sterker
wordt het Engels. Het Engels was al lange tijd de belangrijkste lingua
franca, vooral in de meeste grote steden, maar inderdaad rukt het sinds
1994 verder op.
In elk geval is de positie van het Afrikaans in het bestuur en het onderwijs
duidelijk verzwakt. Ook in de rest van het maatschappelijk leven
blijkt het bekende gezegde althans gedeeltelijk waar. Waren bijvoorbeeld
de postzegels vroeger tweetalig, nu zijn ze niet elftalig maar Engelstalig.
Over de communicatiemedia bestaat verschil van mening. Op
de publieke zenders is minder Afrikaans, maar wel zijn er enkele Afrikaanse
commerciële zenders bijgekomen. De drie Afrikaanse dagbladen
(Die Burger, Die Volksblad, Beeld) gingen er in het nieuwe Zuid-Afrika
aanvankelijk op vooruit, maar ondervinden de laatste jaren de terugslag
waarmee vrijwel alle papieren kranten kampen. Op het Internet bloeit
het Afrikaans, waarschijnlijk mede door de emigratie van jongeren. Ook
over de Afrikaanse literatuur bestaat verschil van opvatting. Naar mijn
indruk weet zij haar nogal indrukwekkende status ongeveer te consolideren,
waarbij de opkomst van schrijvers die behoren tot ‘de andere
vijftig procent’ van de Afrikaanstaligen, schrijvers uit kringen van de
bruinmense, voor het nieuwe Zuid-Afrika mag gelden als een wezenlijk
positieve ontwikkeling.
Deze ‘bruine schrijvers’ vervullen een belangrijke rol in de Afrikaanse
taalstrijd. Zolang het Afrikaans gezien blijft worden als taal van de onderdrukker
en taal van de Apartheid, is de positie van blanke Afrikaners
in de taalstrijd lastig. Komen zij op voor hun taal dan komen ze al
gauw onder de verdenking, terug te willen naar het oude Zuid-Afrika
en naar alle bevoordeling van blanken uit de apartheidstijd. Dit maakt
de steun van de kant van bruinmense bijzonder waardevol. Zij zijn immers
gediscrimineerd zolang ze bestaan, niet door de Afrikaanse taal
maar helaas wel (onder meer) door hun taalgenoten, hun ‘taalbroers’, de
Afrikaners. Men kan hen dus moeilijk verdenken van heimwee naar de
Apartheid. Als juist deze mensen optreden als kampvechters voor het
Afrikaans maakt dat een verschil.
Ik denk hierbij aan iemand als de arbeider-schrijver Abraham Phillips
(1945). Hij heeft tijdens een geleerde bijeenkomst aan de Universiteit Stellenbosch
de staf gebroken over de verengelsing van die instelling. Vroeger
mochten Afrikaans sprekende kinderen van niet-blanke ouders niet naar
Stellenbosch vanwege de Apartheid. Nu mogen ze komen, maar maakt de
Universiteit het hun extra moeilijk door hun geen onderwijs in de eigen
taal te gunnen: ‘wat is regtig vir die universiteit belangrik? Wêreldwye

aansien met Engels as die groot dryfveer of die arm afrikaanssprekende
bruin en swart mense rondom hom?’ 14
De romanschrijfster E.K.M. Dido (1951), in het dagelijks leven drietalig
docente, beklemtoont nadrukkelijk haar identiteit als Afrikaans auteur.
Naar eigen zeggen schrijft zij in de eerste plaats en treedt zij in de eerste
plaats op voor wat zij ‘haar mensen’ noemt: de Afrikaanstalige bruinmense
van Kaapstad. Zij doet niet aan vormvernieuwing maar streeft naar goed
geschreven en hecht gecomponeerde traditionele romans. Haar werk is
uitgesproken geëngageerd, maatschappelijk betrokken. Elke roman gaat
over een sociaal vraagstuk, à la Zola. 15 Critici die vooral oog hebben voor
‘autonome’ literatuur, zetten haar weg als sociaal werker.
Hèt boek van de bruine Afrikaanse literatuur is intussen Vatmaar van
A.H.M. Scholtz (1923-2004) 16 . Als kind heeft Scholtz, hoewel Afrikaans
sprekend, alleen Engels onderwijs gehad. Toen hij ging schrijven, deed
hij dat in het Engels, omdat hij zijn eigen taal praktisch alleen mondeling
gebruikt had. Maar zijn Engelse werk bleek voor uitgave ongeschikt
omdat het toch te Afrikaans gekleurd was. Omwerking naar het Afrikaans
volgde, en na de publicatie de vertalingen, in het Engels, het Nederlands
en andere talen. Vatmaar vertelt de geschiedenis van een bruin dorp vanaf
het begin van de eeuw. Die staat ten dele voor de geschiedenis van de
bruinmense van Zuid-Afrika. De positie van hun Afrikaans tegenover het
Engels speelt een grote rol. Nogal wat bruinmense zijn, net als ‘Hollanders’
in de negentiende eeuw, geneigd om ter wille van een verhoopte
stijging op de maatschappelijke ladder over te gaan op het Engels, maar
Scholtz’ strenge verteller rekent deze ‘Engelspraters’ tot de ‘ek-is-beter-asjy-soorte’.
(p 3) Hoewel ook dit boek voor een breed publiek bestemd is,
en toegankelijk is geschreven, heeft het tegelijk een originele compositie,
onder meer doordat de identiteit van de verteller wisselt: kunst en boodschap
in harmonie.
De Afrikaanse taalstrijd gaat door, zoveel is zeker. Over de taalrechten
van Afrikaanstaligen blijft voortdurend veel te doen. Net als in de negentiende
eeuw komen individuen voor die rechten op en zijn er organisaties
voor opgericht, zoals de Stigting vir Bemagtiging deur Afrikaans. 17 Ook
Afrikaanstalige schrijvers kunnen zich er niet van losmaken. Dit geldt uiteraard
voor auteurs van het type Hoogenhout wie het alleen om die strijd
te doen is, maar ook voor dichters met een volkomen andere oriëntatie
14 Phillips, ‘Miskenning van taal trap op armes se regte’
15 Bijvoorbeeld Dido, ’n Stringetjie blou krale; Dido, Die onsigbares; Dido, ’n Ander ek.
16 A.H.M. Scholtz: Vatmaar. ’n Levendagge verhaal van ’n tyd wat nie meer is nie.
17 Het adres van de website is www.Afrikaans.com

als Van Wyk Louw of Breytenbach, baanbrekers in kunstzinnig opzicht
die niet denken aan artistieke concessies ter wille van een eventuele positie
als volksonderwijzer. Phillips, Dido en Scholtz hebben op hun beurt
nog weer een andere invalshoek. Elke schrijver kiest in het spanningsveld
tussen kunst en boodschap, tussen kunstvaardigheid en engagement, zijn
eigen plaats, maar buiten ‘die strydperk’ bevinden Afrikaanse schrijvers
zich vrijwel nooit. 18
> Literatuur
Berg, Willem van den en Piet Couttenier, Alles is taal geworden. Geschiedenis
van de Nederlandse literatuur 1800-1900. Amsterdam, Bert Bakker 2009.
Boniface, C.E., De nieuwe ridderorde of de Temperantisten. Ed. F.C.L. Bosman.
Johannesburg, Voortrekkerpers 1954.
Dido, E.K.M., ’n Stringetjie blou krale, Kaapstad, Kwela 2000.
Dido, E.K.M., Die onsigbares, Kaapstad, Kwela 2003.
Dido, E.K.M.,’n Ander ek, Kaapstad, Umuzi 2007 (Ned. vert. Een ander ik van
Riet de Jong-Goosens, Amsterdam, Ailantus 2008).
Francken, Eep en Olf Praamstra (ed.): Heerengracht, Zuid-Afrika. Nederlandse
literatuur van Zuid-Afrika. Amsterdam-Antwerpen, Contact 2008.
Francken, Eep en Luc Renders: Skrywers in die strydperk. Krachtlijnen in de
Zuid-Afrikaanse letterkunde. Amsterdam, Bert Bakker 2005.
Giliomee, Hermann, The Afrikaners. Biography of a people. Cape Town-
Charlottesville VA, Tafelberg-University of Virginia Press 2003.
Kannemeyer, J.C., Geskiedenis van die Afrikaanse literatuur. Deel 1. Tweede,
hersiene en bygewerkte uitgawe. Pretoria-Kaapstad, Academica 1984.
Klerk, W.A. de, The puritans in Africa: a history of Afrikanerdom.
Harmondsworth etc., Penguin 1976, p 29-30; Hermann Giliomee:
The Afrikaners. Biography of a people. Cape Town-Charlottesville VA,
Tafelberg-University of Virginia Press 2003.
Komrij, Gerrit(ed.): De Afrikaanse poëzie in duizend en enige gedichten.
Amsterdam, Bert Bakker 1999.
Lazarus, B.B.[=Breyten Breytenbach], ’n Seisoen in die paradys. Johannesburg,
Perskor 1976 (Ned. vert. Een seizoen in het paradijs van Adriaan van Dis
en Hans Ester. Amsterdam, Meulenhoff 1980).
Merwe, Chris N. van der, ‘The farm in Afrikaans fiction: the history of a
concept’, in: C.N. van der Merwe (ed.): Strangely familiar. South African
narratives on town and countryside. Parow [Kaapstad], Contentlot.com
2001, p. 161-162.
18 Francken/Renders, Skrywers in die strydperk. Krachtlijnen in de Zuid-Afrikaanse letterkunde.

Phillips, Abraham, ‘Miskenning van taal trap op armes se regte’, in: Die
Burger, 6 september 2006.
Scholtz, A.H.M., Vatmaar. ’n Levendagge verhaal van ’n tyd wat nie meer is nie.
Kaapstad, Kwela 1995 (Ned. vert. Vatmaar. Een levensecht verhaal over een
tijd die voorbij is van Riet de Jong-Goosens. Amsterdam, Meulenhoff
kop. 1997).
Olivier, Gerrit, N.P. van Wyk Louw: literatuur, filosofie, politiek. Kaapstad-
Johannesburg, Human & Rousseau 1992.
www.Afrikaans.com

Noarwegen en de wrâld. Over de ontwikkeling van
het Nynorsk
Roald van Elswijk (Rijksuniversiteit Groningen)
1 Inleiding
Dit artikel over taalstrijd in Noorwegen en in Friesland begint in de
duinen van Ter schelling, en wel midden in een droom. Liggend in het
helmgras had de Friese beweger Douwe Kalma (1896-1953) daar een
visioen over de toe komst van Fries land en de Friese cultuur. Hij vertelde:
‘En hy dreamt silveren dream en oer syn soun en skrander en krigel
folts, [...] en hy sjocht de jong feinten fen Sweden, lyk hja studearje yn it
witnis-rike Upsala, it jongfolk fen ’e Noaren, sa ’t it klatteret oer it swarte
berchtme en delskôget yn ‘e rûzige fjorden, en hy sjocht de bloeijende en
frucht bere eilânnen fen Denemarken, it wirksume ...’. 1 Kalma voelde een
sterke verwant schap met het noorden en zag Friesland als moge lijke brug
tussen het Scandi navische en het Engelse taalgebied. Hij noemde onder
andere de levens kracht en de volksgeest als eigenschappen die Scandinaviërs
en Friezen gemeen hebben. Dit idee van een Fries-Scandinavische
‘brug’ werkte hij uit in zijn rede Fryslân en de wrâld uit 1916. 2 Hoewel Kalma
zeker niet aanstuurde op een staatkundige breuk met ‘Holland’, leest
het stuk toch als een tirade tegen de Hollanders. Eerder pleit hij voor
een grotere culturele onafhanke lijkheid van Nederland, een meer naar
buiten gewen de hou ding van de Friese beweging en voor toenadering tot
‘bisibbe kul tu ren’. Een allian tie met deze verwante culturen, waar onder
dus Scan dinavië, zou volgens Kalma de Friezen kun nen vrij waren van het
romanis me dat de Nederlandse cultuur zo ken merkte.
Het beeld van Friesland als brug tussen Scandinavië en Groot-Brittannië
zou later veelvuldig aange haald worden en het symboliseert de interesse
van de Friezen voor het hoge noorden. Over igens was Kalma niet de
eerste Fries met belangstel ling voor de Scandinavische landen. Al in de
negentiende eeuw waren er tal van Friese geleerden en Friese bewegers
die een zelfde interesse tentoonspreidden. 3 Rela ties tus sen Friesland en
Scandinavië bestonden al eeuwenlang en in haar vrijheids strijd vond de
1 Kalma, Fryslân en de wrâld, 8.
2 Ibidem, 14.
3 Zie bijvoorbeeld Bouma, ‘Oer de Skandinavyske brêge’, 25-36; en Jensma,
‘Om de erfenis van Friso’, 44.

Friese beweging veel inspiratie in het noorden. 4 Nu echter konden de
Friezen zich ook herkennen in de idealen van de Noorse taalstrijd, die in
de rest van Nederland relatief onbe kend gebleven is.
In 1814, met de Vrede van Kiel, was Noorwegen onafhankelijk geworden
van Dene marken waartoe het sinds 1536 behoord had. Deze nieuwe
politieke status leidde een renaissance in van Noors nationalisme, dat
zoals overal in deze periode werd gevat in Herder iaanse ter men als
‘Volksseele’ en ‘Volks geist’. Een van de centrale vraag stukken binnen deze
nationalistische beweging was wat, nu het land niet langer deel uitmaakte
van Dene mar ken, de nieuwe taal van Noorwegen moest worden? Rond
1830 leidde deze hernieuwde bezinning op het ‘Noors zijn’ tot de opkomst
van twee separate schrijftalen: het Ny norsk (Nieuw-Noors) en het
Bokmål (Boeken taal). Beide talen zijn geschreven varian ten van het Noors
en ze bestaan alléén op schrift: de keuze voor een van beide talen hangt
af van het dialect dat iemand spreekt. Er zijn veel plaatselijke dialecten in
Noor wegen, die erg van elkaar verschillen. Het vasthouden aan je dialect
wordt, in tegenstel ling tot in Nederland, gezien als normatief en als
‘identity mar ker’. De keuze voor het Nynorsk of Bokmål wordt daarmee
een belangrijk onderdeel van iemands (talige) identiteit.
Hoe werkt dit bijzondere tweetalensysteem en waarin verschillen de
beide talen? Waar het Bokmål gety peerd kan wor den als een ‘vernoor ste’
variant van het Deens, is het Nynorsk geba seerd op de Noorse dia lecten.
Het is typisch een product van de natio nale roman tiek. Noor wegen is
hiermee het enige land ter wereld met twee schrijfva rian ten van één taal
waar van de sprekers niet zijn in te delen langs vast staande geografische
en/of sociale lijn en. De mening en over dit twee talen systeem lopen in
Noorwegen uiteen; sommigen vinden het een ver rijking dat er twee
schrijftalen bestaan en dat de Noren, van wege de keuze vormen binnen de
talen, een taalva riant kunnen schrij ven die dicht bij hun eigen dialect ligt.
Anderen zien het sys teem als onge wenst en wijzen op de relatief slechte
gram ma ticale kennis van Noorse scho lie ren, wat men niet alleen wijt aan
de invloed van het Engels maar ook aan het verplichte on derwijs in beide
talen. 5
Noren kiezen op de lagere school een van beide talen als hoofd taal (hovud
mål), de andere leren ze er voor namelijk pas sief bij (side mål). On ge veer
3,9 mil joen Noren (85% van de bevolking) schrijven vandaag de dag in
4 Vergelijk Kalma, Fryslân en de wrâld, 8: ’De ljue fen Fryslân, hja libje wiswier net in
Teutoansk, mar in Anglo-Skandinavysk biskavingslibben.’
5 Verg. Olsen, ’Tilbakesteg for norsk språk?’

het Bokmål, ca. 644.000 in het Ny norsk (14%). 6 Afgezet tegen het aantal
gebruikers is het Nynorsk in feite een minder heidstaal, maar deze term
werpt een probleem op: Nynorsk en Bokmål vormen namelijk sámen de
overkoepelende meer derheid s taal: het Noors. In Noorwegen wordt het
Nynorsk dan ook zelden getypeerd als ‘minder heidstaal’, maar worden
beide schrijftalen ‘målformer’ – “taalvormen”, genoemd. Het aantal
Nynorsk-gebruikers is sinds de Tweede Wereld oorlog gedaald, maar is de
afgelopen drie decennia stabiel gebleven (zie illustratie 1).
90
80
70
60
50
40
30
20
10
0
1940 1950 1960 1970 1980 1990 2004
Illustratie. 1
Bokm ål
Nynorsk
Sprekers van het Nynorsk en Bokmål 1940-2004, afgeleid van het hovudmål
van middelbare scholieren. Ontleend aan http://www.aasentunet.no/
prod_ images/doc_2146.pdf en http://www.aasentunet.no/prod_ images/
doc_2141.pdf
De Noorse taal strijd is nog steeds actueel en leidt regel matig tot verhitte
discus sies. Zo vond in 2004 een heftig debat plaats over de vraag of de
taalkeuze kon worden gelieerd aan een poli tieke voorkeur, dit naar
aanleiding van uit spraken van een Noorse historicus dat tijdens de Duitse
bezetting voorstan ders van het Nynorsk vaak pro-Duits waren geweest. 7
Het debat ken merkt zich verder door een sterk per soon lijk enga gement:
men voelt zich vaak verbonden met een van beide schrijftalen en ziet de
ande re taal als overbodig. Deze affiniteit geldt met name het Ny norsk, dat
als kleinere van de twee talen een fervente groep aanhangers kent. Voor
6 Metingen van het exacte aantal gebruikers van het Nynorsk en Bokmål worden
bemoeilijkt door het feit dat het schrijftalen zijn, geen gesproken talen. Een van de
meest gebruikte methoden is te kijken naar het hovudmål van Noorse scho lieren.
7 Verg. Van Elswijk, ‘An inflammable debate’.

hen is het Nynorsk niet zomaar een schrijftaal, een manier om gedachten
op schrift te ordenen, maar eerder een ‘hjartespråk’, de “taal van het hart” 8 .
Hier valt onmiddellijk een overeenkomst met de Friese taalsituatie op:
soort gelijke bewoor dingen vinden we immers over het Fries. 9 De Friese
taal wordt in officiële nota’s beschreven als een belangrijk onder deel
van het ‘Frysk eigene’. Boven dien is het Fries ‘[...] de taal van het gezin
en roept [het] intimiteit, vertrouwdheid, solidariteit en herken ning op’.
Uit het onderzoek ‘Lo kale sociale netwerken in Trynwâl den’ (2005) blijkt
bovendien dat het Fries bij draagt aan de vitaliteit van sociale verban den:
‘De Friese taal ver bindt mensen, met elkaar en met het bijzon dere van het
land’. 10 Net als in Noor wegen aangaande het Nynorsk wordt hier een taal
gezien als het kloppend hart van nationalistische gevoelens. Zoals voor
veel sprekers van het Nynorsk hun taal het échte Noors is, is voor veel
Friestaligen hun taal synoniem aan Friesland en het ’Frysk eigene’.
In dit artikel wil ik, door me te richten op drie belangrijke actoren,
een korte historische schets geven van de Noorse taalstrijd en de
totstandkoming van dit bijzondere tweetalensys teem. Ik richt me daarbij
met name op de sociale en juridische positie van het Nynorsk en op de
over een kom sten met de Friese taalstrijd.
2 De pionier
Niet alleen in de duinen van Terschelling werd gedroomd. Achteraf blijkt
ook de droom van de boerenzoon en taalkundige Ivar Aasen (1813-1876)
vergaande gevolgen te hebben gehad, maar nu voor de geschiedenis van
Noorwegen. Aasen groeide op in een periode waarin de oude Noorse
platte landscultuur moest wijken voor industriali sering en urba nisatie.
Het platteland liep in hoog tempo leeg en tradi tionele bronnen van
inkom sten, zoals landbouw en visserij, werden minder belangrijk.
In 1814, na de Vrede van Kiel, was de koning van Denemarken-Noorwegen
genoodzaakt Noorwegen af te staan aan Zweden. De Noren zouden daarna
tot 1905 verenigd blijven in een personele unie met Zweden en ze genoten
in deze periode een relatief grote politieke zelfstan digheid. Desondanks
wordt het jaar 1814 vaak als onaf hanke lijkheidsjaar gezien, omdat in
dat jaar een eigen Noorse grond wet aange nomen werd. Vanuit taalkundig
oogpunt is even wel de vraag gerechtvaardigd, of Noorwegen wel zo
onafhankelijk werd. Het land had in wezen geen eigen taal meer, aan-
8 Hjorthol, ’Ein nynorsk identitet?’, 58.
9 ‘Fan rjocht nei praktyk’
10 ‘Fan rjocht nei praktyk’, 7.

gezien het Deens van 1536 tot 1814 ook de officiële schrijf taal was geweest
van over heid, kerk en onder wijs in Noorwegen. Wat te doen? Vanaf 1830
kristalli seer den de ver schillende ideeën over het Noorse taal vraagstuk
zich uit langs twee hoofdlijnen. Een deel van de Noorse intelligent sia, met
name uit de gegoede burge rij, vond dat het Deens zo lang deel uitge maakt
had van de Noorse cul tuur dat het met recht ook ‘Noors’ genoemd kon
worden. De aanhan gers van deze stroming wilden een ‘ver noor ste’ variant
van het Deens invoeren als nieuwe schrijftaal. Zij stelden een aantal wijzigingen
in de orthografie voor die waren geba seerd op de uitspraak van
het Deens zoals deze sinds de zeventiende eeuw bestond bij de sociale
boven lagen van de Noorse samenleving, met name in Kristiania (tegenwoordig:
Oslo). Hieronder viel de ver harde uitspraak van de Deense consonanten
‘b’, ‘d’ en ‘g’, die in Noorwegen als ‘p’, ‘t’ en ‘k’ wer den uitge sproken.
11 Deze vernoor ste variant van het Deens zou bekend worden onder
de naam ‘Riksmål’, vanaf 1929 ‘Bok mål’.
Sommigen gingen deze aanpassingen van de Deense orthografie niet ver
genoeg. De hierboven al even genoemde Ivar Aasen droomde van een
eigen taal voor Noorwegen, een taal die niet was afgeleid van de spreektaal
van de Denen. Hij ontwikkelde een alter natieve taalvorm die gebaseerd
was op Noorse dialecten, het latere Nynorsk. In zijn pro grammatisch
essay Om det norske Skrift sprog (Over de Noorse schrijf taal, 1836) legde
Aasen de funda men ten voor deze taal die een sterk verbindend karakter
moest hebben. Hij liet zich inspireren door het heroïsche ver leden van
Noorwe gen en door de vereniging van het land onder viking koning
Håkon Håkonsson (1204-1263). Een navolgenswaardig voorbeeld voor
Aasen was ook het Oud ijslands of Oud noors, de taal van de beroem de
sagaliteratuur en tussen ca. 1000 en 1400 lingua franca voor een groot deel
van Scandi navië.
Dankzij een stipen dium van het Konink lijk Noors Gezel schap van Wetenschap
pers kon Aasen in de periode 1843-1847 een aantal onder zoeks reizen
door Noorwe gen maken. Hij ontdekte dat be paalde dialectgroepen
weinig beïnvloed waren door het Deens en nog veel elementen van het
Middelnoors in zich droegen. Op basis van deze dialect-kenmerken,
volgens Aasen restanten van het authentieke Noors, schreef hij de
gramma tica Det norske Folke sprogs gram matik (Gram matica van de Noorse
volks taal, 1848). Een paar jaar later volgde een woor denboek, Ord bog over
det norske Fol ke sprog (Woor den boek van de Noor se volkstaal, 1850). Aasen
baseerde zijn grammatica vooral op dialect en in het zui den en wes ten.
Tegenstanders zou den deze keuze later als argument gebruiken voor
11 Verg. Deens ‘bog’ [’bå’w] –“boek” en de huidige Noorse spelwijze ‘bok’ [bu:k].

hun stelling dat het Nynorsk een streektaal was, geen nationale taal. De
taal vorm van Aasen kreeg de naam ‘Lands mål’ (taal van het land), later
‘Nynorsk’.
De opkomst van het Nynorsk kwam niet uit de lucht vallen en de sociaalculturele
omstandigheden in Noorwegen waren zeker niet uniek. De
opleving van het Noorse natio nalisme vond plaats in een Europese context
van cultureel en ethnolinguïstisch national isme. 12 Hobsbawm ijkte de
term ‘ethnolinguïstisch nationalisme’ en verstond eronder dat taal gezien
wordt als belangrijkste bindende factor binnen een etnisch gedefinieerde
natie. Nationalisme manifesteert zich hier dus zowel door als in taal. Hier
vinden we een inte ressant raakvlak met de Friese bewe ging, waarvoor ook
de positie van het Fries wellicht het belangrijkste motief was om rechten
op te eisen voor alle Friezen, voor de Friese ‘natie’.
De historicus Kåre Lunden plaatste in 1992 als een van de eersten het Noors
nationalisme in een breder, internationaal kader. 13 Hij pleitte voor meer
discussie over de gebeurtenissen die leidden tot ‘1814’ en voor onderzoek
naar de mogelijke aanwezigheid van nationalistische sentimenten onder
de Noorse bevolking vóór dat jaar. Historisch gezien kunnen in dit debat
twee standpunten worden onderscheiden. Enerzijds bestaat de opvatting
dat de renaissance van een Noorse nationa liteit en de daarbij horende
gevoelens expli ciet gezien moeten worden als een resultaat van de Vrede
van Kiel. Met andere woorden: er bestond geen saamhorigheidsgevoel
onder de Noorse bevolking vóórdat het land onafhankelijk werd van
Denemarken. Als men deze lijn doortrekt zou men zelfs kunnen stellen
dat het Noorse nationalisme niet in eigen land maar in het buitenland
ontstond, namelijk als gevolg van een tractaat dat Noorwegen opgelegd
werd door een vreemde mogendheid. De politicoloog Øyvind Østerud
omschrijft dit als volgt: ‘De nationale beweging was niet een voor waarde
voor 1814, maar een pro duct van wat er in dat jaar gebeurde. In de loop
van enkele maanden ontstond een gevoel van eenheid, werd een natio nale
beweging gecreëerd’ 14 . Deze gedachtelijn kent relatief veel aanhangers.
Een alterna tieve theorie is echter dat bepaalde lagen van de Noorse
samenle ving al eerder een gevoel van Noorse eenheid koesterden.
Aanhangers hiervan zijn onder meer de histo rici Ernst Sars en Halvdan
12 Voor de term ethnolinguïstisch nationalisme, zie o.a. Hobsbawm, Nations and nationalism,
51-63.
13 Lunden, Norsk grålysing. Norsk nasjonalisme.
14 ’Den nasjonale bevegelse var ikke en forutsetning for 1814, men et produkt av det som
da skjedde. I løpet av få måneder oppstod et fellesskap, en nasjonal bevegelse ble skapt’;
naar Lunden, Norsk grålysing. Norsk nasjona lisme, 37. De vertalingen in dit artikel zijn van
mijn hand, tenzij anders aangegeven.

Koht. De eerste meent wel dat nationalis ti sche gevoe lens voor 1814 alléén
aanwezig waren onder de hogere sociale lagen, aangezien de arbei ders klasse
geen gemeen scha ppelijke culturele achtergrond, politieke interesses of
literaire smaak zouden ken nen. 15 Voor het succes van het Nynorsk zouden
evenwel deze arbei ders klassen wel een belangrijke rol spelen; met name
de bevolking van het platteland bleek namelijk ontvankelijk.
In 1885 werden beide taalvormen, Bokmål en Nynorsk, bij wet gelijkgesteld
en was de droom van Ivar Aasen werkelijkheid geworden.
3 De vrijdenker
Nu er een vaststaande spelling en grammatica voor het Nynorsk bestonden,
was de tijd ook rijp voor een literatuur in deze nieuwe taal. Een deel van
de Noorse intelligentsia dat pro-Nynorsk was gebruikte de taal al in haar
privé-correspondentie, maar van een vol waardige literatuur was zeker nog
geen sprake. Een invloed rijke figuur binnen de jonge Nynorsk-literatuur
en een belangrijke actor in de Noorse taalstrijd was de roman cier, criticus,
politicus, vertaler en essayist Arne Garborg (1851-1924). Hij publiceerde in
totaal zo’n 2000 stukken –o.m. essays, kritieken, romans en artikelen in
dagbladen– over onder meer literatuur, taal, filosofie, religie en politiek.
Garborg was een kos mopoliet, een vrijdenker en een Euro peeër avant la
lettre, die een leven lang vocht voor een onafhan kelijk Noorwegen – maar
in een Europese context. Hij was de eerste grote Noorse schrijver die
in zijn werk het Nynorsk actief gebruikte. Al op zeventienjarige leeftijd
was hij geïnteresseerd geraakt in de taalkwestie en gaf hij leiding aan
een gezelschap dat zich richtte op ‘de ver noor sing van de Noorse taal en
al het overige wat betrekking heeft op de Noorse volksgeest en volksle
ven’. 16 Een even interessante woordkeuze vinden we in een brief van
Garborg aan de filo loog en voorstander van het Nynorsk Kris toffer Jansson,
waarin hij wijst op diens ‘hoge en heilige taak: de herrij zing van de
Noorse taal’ 17 . Door het gebruik van het woord ‘her rij zing’ geeft Garborg
aan het Nynorsk te zien als een natuurlijke voortzet ting van het oud ere
Noors en als een noodzakelijke stap naar een onafhankelijk Noorwegen. 18
Garborg publiceerde in 1877 een van zijn belangrijkste en meest polari-
15 Naar Lunden, Norsk grålysing. Norsk nasjonalisme, 39.
16 ’[...] det norske Maalstræv og hvad mere der angaar den norske Folkelighed og Folkelivet’;
naar Frøyen en Time, Arne Garborgs kulturnasjonalisme, 110.
17 ’[...] Deres høie og hellige sak: det norske maals gjenopreisning’; naar Frøyen en Time,
Arne Garborgs kultur nasjonalisme, 110.
18 Over Arne Garborgs visie op de Noorse taalstrijd en nationalisme, zie Van Elswijk,
’Spread the word’.

se rende wer ken, een collectie essays getiteld Den ny-norske Sprog- og
Nationali tets bevægelse. Et Forsøg paa en omfattende Rede gjør else, formet som
pole miske Sendebreve til Mod stræ verne (De Nieuw-Noorse taal- en nationaliteits
beweging. Een poging tot een uitgebrei de toelich ting, in de vorm van
polemische epistels aan onze tegen stan ders). Dit werk was het belangrijkste
program van de Nynorsk- beweging en geldt nog steeds als een
van de meest invloed rijke werken op het gebied van het negentiendeeeuwse
Noorse nationalisme. De benaming Nynorsk is waarschijnlijk zelfs
ontleend aan de onder titel van het boek en sugge reert een verband met
het Oudnoors, de taal van de grootse vikingtijd, en tegelij kertijd met een
nieuw begin. In Den ny-norske Sprog- og Nationalitets bevægelse gaat Garborg
in tien essays in op de Noorse taal vraag en noemt hij de redenen waarom
het Nynorsk volgens hem de beste optie is voor het nieuwe Noor wegen. Hij
beargu menteert zijn keuze met name vanuit een natio nalis tische invalshoek.
Zo geeft Gar borg de volg en de definitie van de Noorse nationaliteit:
‘Hoe bewijst men dat een Noorse nationaliteit bestaat? Hoe bewijst
men dat deze nationaliteit een Noorse taal nodig heeft? – Zinloze
discussies. Indien er een “Noorse nationaliteit” bestaat, Mijne
heren! – dan zal deze zich [simpelweg] openbaren doordat ze zich
manifesteert in een zelf stan dige vorm. Doet ze dit niet, dan bestaat
ze niet – als national iteit’. 19
Deze ‘zelfstandige manifestatie’ van Noorse nationaliteit was voor
Garborg een wezen lijk argument. Het nationali teits con cept lieert hij
dan ook sterk aan het taaldebat: volgens Garborg is een onafhan kelijke
Noorse natie alleen mogelijk door én met de opkomst van het Nynorsk.
Het einde van de taalstrijd noemt hij met Shakespeare ‘een kwestie van to
be or not to be. Er is een leven dat wint en een dat sterft. Daarom wordt de
strijd ook zo bitter’. 20 Voor één van beide talen zou volgens hem het doek
moeten vallen. Dit ‘survival of the fittest’-beeld lijkt zwaar aange zet, maar de
toekomst zou inderdaad uitwijzen dat beide kampen vaak geen haarbreed
toegaven aan de ander.
19 ’Hvoraf beviser man, at der er en norsk Nationalitet? Hvoraf beviser man, at denne
Nationalitet trænger et norsk Sprog? osv. - Ørkesløse Diskussioner. Dersom der er
en ’norsk Nationalitet’, Mhrr.! - saa vil dette [simpelt hen] aabenbare sig deri, at den
objektiverer sig i en selvstændig Form. Gjør den ikke dette, saa existerer den ikke - som
Nationalitet nemlig’, in: Garborg, Den ny-norske Sprog, 15.
20 ’[...] det er et Spørgsmaal om to be or not to be. Der er et Liv, som skal seire, og et andet,
som skal dø. Derfor
bliver Striden ogsaa saa bitter’, in: Garborg, Den ny-norske Sprog, 15.

Ook in zijn literaire werk verwerkte Arne Garborg veel van zijn
gedachtegoed over onder andere nationalisme, de positie van de vrouw,
religie en politiek. In de belang rijke, anarchistische roman Ein fritenkjar
(Een vrijdenker, 1881), gepubliceerd in het door Gar borg zelf uitgegeven
tijdschrift Fedraheimen, thematiseert hij de vrijheid van me ningsuiting en
keuze van religie. Zijn ideeën en literaire werken waren niet alleen populair
in Noor wegen, maar drongen ook door tot de rest van Europa. Met
name in Duitsland werd Garborg een veelgelezen en belangrijk auteur.
Zo waren in de periode 1887-1894 de Duitse vertalingen van Garborg
populairder dan die van de romans van August Strind berg 21 . Ook in
Neder land werden de romans van Arne Garborg positief ontvangen.
Zijn boeken behoorden tot de eerste werken die uit het Ny norsk in het
Nederlands ver taald wer den, en Arne en zijn echtgenote Hulda speelden
een belangrijke rol in de cultu rele contacten tus sen Noorwegen en Nederland
22 . In 1904 publiceerde Garborg in het Neder landse tijd schrift Scandia
het essay ‘Nieuw Noorsch’, waarin hij inging op de geschie denis van het
Nynorsk. 23 Dit artikel is waarschijnlijk het eerste Nederlandsta lige stuk
waarin de term ’Nynorsk’ genoemd wordt.
4 De ironicus
Arne Garborg voorzag dat de strijd tussen het Nynorsk en Bokmål bitter
zou worden. Wilde de taalvorm van Aasen breed door de bevolking
gedragen worden, dan moest literatuur in de nieuwe taal in heel
Noorwegen toegankelijk zijn. In deze tijd, we spreken over de tweede helft
van de negentiende eeuw, was Noorwegen een conservatieve samenleving,
waarin het lutherse piëtisme grote invloed had op politiek, cul tuur en
literatuur. Auteurs die als radicaal of anar chistisch werden ervaren, zoals
Bjørn stjerne Bjørnson (1832-1910) aan Bokmål-zijde en Arne Garborg voor
het Nynorsk, namen deel aan een bij tijden fel sociaal-cultureel debat.
Hoewel de hoofd stad Kristiania (Oslo) nog altijd werd gezien als een vaste
burcht van con servatisme, groei de de stad lang zaam uit tot centrum van
de oppositie en van geestelijke ver nieuwing. Nieuwe politieke en lite raire
constel laties dien den zich aan en het Noorse literaire veld was in constante
veran dering.
De twee Noorse schrijftalen kenden in deze tijd grotendeels hun eigen
literaire veld. Het conser vatieve Bokmål-georiënteerde uitgeverswezen
21 Verg. Baumgartner, ‘Die Rezeption Arne Garborgs’, 140.
22 Zie hiervoor o.a.: Van Elswijk, ‘Spread the word’.
23 Garborg, ‘Nieuw Noorsch’.

in Kristiania wees boeken in het Nynorsk conse quent af, maar ook
voor de uitgave van al te moderne en dus omstre den Bokmål-literatuur
wendden veel auteurs zich noodge dwongen tot niet-Noorse uitgevers
in Denemarken. Kleine uitge verijen in Bergen, de grootste stad
na Kristiania, publi ceerden werken in het Nynorsk. Ze onder hielden
ondertussen nauwe contacten met uitge verijen in landen waar een vergelijkbare
taalstrijd speelde, zoals ‘Hið Íslenzka Bókmenn tafélag’ op
IJsland en ‘Varðin’ op de Faerøer.
De schei ding van de twee Noorse velden was vooral geo gra fisch bepaald;
uit geve rijen voor Nynorsk-literatuur bevon den zich met name in West-
Noorwegen, die voor Bokmål in Kristiania. Een uitzon dering op dit geografische
schisma vormde Det Norske Samla get (1868-) in Kristiania, dat
alléén boeken in het Ny norsk publiceerde en ook vandaag nog de grootste
uitgever is van Nynorsk-literatuur. Deze tweede ling bestaat in feite nog
steeds; het Nynorsk staat met name sterk in het westen en zuiden, terwijl
spre kers van het Bokmål vooral woon achtig zijn in Oost-Noorwegen.
De Nynorsk-beweging propagandeerde de nieuwe literatuur sterk en was
erg actief binnen het literaire veld. Vaak hadden sleutelfiguren binnen de
beweging een positie bij bepaal de media, bijvoorbeeld een redac teurschap.
Hierdoor hadden zij in vloed op welke boeken gepubli ceerd werden, en
welke romans bijvoorbeeld deel uit maakten van een abonnement op een
bepaald tijd schrift. Het overgrote deel van de Nynorsk-literatuur werd
echter in eigen beheer uitge ge ven. 24 De Noorse litera tuur weten schapper
Idar Stegane noemt dit collectief van publi caties, productie en distri butie
‘de lite raire institutie van het Nynorsk’, een term ont leend aan de theorieën
van de Duitse sociaal-filosoof Jürgen Habermas. 25 Stegane heeft uitvoerig
onderzoek gedaan naar de opkomst van het Nynorsk, met name naar de
institu tionalisering van de taal binnen de Noorse literatuurwetenschap.
Een belangrijke figuur binnen het negentiende-eeuwse Noorse literaire
veld was ook de auteur, jurist, journa list en uitge ver Aasmund Olavsson
Vinje (1818-1870). Hij was een boeren zoon en afkomstig uit Vinje, in
Midden-Noorwegen. Vinje vond dat het Noorse culturele leven te Deens
geworden was en pleitte voor ‘vernoorsing’. Tijdens zijn studenten tijd
schreef hij een aantal kritische artike len voor Morgenbladet, later werd hij
corre spondent voor de krant Dram mens tidende. Zijn stijl was altijd wat
ironisch, soms cyni sch. Vinje bleek een veelzij dig journalist en schreef
over uiteenlopende onder werpen waaronder kunst, studentenleven, politieke
kwesties en cultuur.
24 Verg. Stegane, Det nynorske skriftlivet, 67.
25 Stegane, Det nynorske skriftlivet, 11-18.

Zijn verlangen naar vernoorsing maakte dat Vinje geïnteresseerd raakte in
de ideeën van Ivar Aasen. Beiden zagen de taal kwestie niet zozeer als een
taalkundig pro bleem, maar meer als een essentiële stap op weg naar een
wer kelijk Noors cultuurleven. Net als Arne Garborg gaf Vinje een eigen
tijdschrift uit, Dølen (1858-1870). In 1860 ver scheen Vinje’s boek Ferdaminni
fraa Sumaren 1860 (Reis herin neringen uit de zomer van 1860) als bijlage
van Dølen. Deze manier van publi ceren, distri butie en uitgeven zou later
door meer Nynorsk-auteurs gevolgd worden. Feitelijk is hier geen sprake
van uitge ven, aan gezien de boeken in commissie kwamen bij boekhandels
die zorg droegen voor de eigenlijke uitgave. Vinje betaalde echter zelf
de kosten van uitgave en was de eerste belangrijke Nynorsk-auteur
die op deze wijze zijn werken publiceerde. Ook hier bestaat een sterke
overeenkomst met Friesland, waar eveneens pas in de twintigste eeuw
zelfstan dige boekuitgaven gemeengoed werden; daarvoor publiceerde
men Friese literatuur voor namelijk in artikel- of feuilletonvorm in een
van de vele Friestalige tijdschriften.
De jaren 1880-1890 zagen een sterke groei in het aantal kranten en
tijdschriften in het Nynorsk. Aanvankelijk was deze nieuwe media een
kort leven beschoren, maar som mige tijd schriften, waaronder Den 17de
mai (1894-1935) en het door Arne Gar borg op gerichte Syn og Segn (1894 -)
bleven jarenlang een belangrijke spreekbuis voor de Nynorsk-beweging.
In Den 17de mai verschenen vertalingen van onder meer Arthur Conan
Doyle, Jules Verne, Rudyard Kip ling en Mark Twain als bijlage. Stegane
ziet deze vertalingen als een belangrijke aanvul ling op het reguliere
literaire veld in Noorwegen. 26
In de tweede helft van de jaren 1880 was het met name uitgeverij Litleré die
haar stempel drukte op de uitgave van Nynorsk-literatuur. Mons Litleré
(1867-1895) was de eerste uit gever die op systematische en georgani seerde
wijze boeken publiceerde in de nieuwe taal. In de periode dat hij actief
was als uitgever, publiceerde Litleré ongeveer 115 titels in het Nynorsk.
Zijn veelzij dige werkzaamheden vormden de kiem van een volwaardig
literair veld voor Nynorsk-literatuur.
Anno 2009 kent het Nynorsk een bloeiende literatuur en behoort een
aantal Nynorsk-auteurs tot de (officiële) nationale literaire canon.
Noorwegen kent sinds 1965 de zogenaamde ‘innkjøpsord ning’, een
systeem van staatssubsidie waar bij de overheid 1000 tot 1500 exemplaren
opkoopt van ieder literair werk dat verschijnt in Noorwegen. Deze
boeken worden vervolgens ver spreid over de openbare bibliotheken
en universi teiten. Voor lite ratuur in het Ny norsk bestaan dus speciale
26 Stegane, Det nynorske skriftlivet, 76.

subsidies. De over heid wil Nynorsk-uitgaven verder stimuleren, zo blijkt
uit de nota Kulturpolitikk fram mot 2014 (Cultuurpolitiek tot 2014) uit 2003.
Dit impliceert onder meer extra subsidie van de uitgeverij Det Norske
Samlaget, die 73% van alle gepubliceerde Nynorsk-literatuur in zijn
portefeuille heeft. 27 In 2002 werd 1,5 miljoen kronen (ca. 170.000 euro)
extra besteed aan promotie van litera tuur in het Nynorsk. 28
Volgens de onderzoeker Ottar Grepstad verschenen de afgelopen
decennia jaar lijks tussen de 300 en 500 titels in het Nynorsk, ongeveer 8%
van het totale aantal in het Noors gepubliceerde boeken. 29 Een groot deel
van de huidige Nynorsk-literatuur bestaat uit poëzie; ongeveer 25% van
de boeken die versch ijnen zijn poëzie bundels. Recentelijk verschenen
ook vertalingen van Nederlandstalige dichters in het Nynorsk, waaronder
Rutger Kopland en Hugo Claus.
5 Overheid en onderwijs
Het gebruik van de twee rijkstalen is vandaag de dag volledig geïntegreerd
in de Noorse sa men leving. Een heel stelsel van juridische regelingen
maakt dat het Nynorsk in theorie even zichtbaar is als het Bokmål.
Volgens de Noorse Taalwet (‘Mållova’) zijn beide talen vol strekt gelijkwaar
dig en dienen ze ook als zodanig behandeld te worden. Ook de Noorse
overheids instanties, zowel provinciaal als gemeentelijk, dienen zich
aan de bepalingen in deze wet te houden. Het ge bruik van de talen op
bestuursniveau is nader vast gelegd in de wet ‘Lov om målbruk i offentleg
teneste’ (Wet op het gebruik van de Noor se schrijf talen in openbare
dienst, 1980), kort weg ‘Mål brukslova’. Alle Noorse gemeenten en pro vincies
zijn eentalig dan wel tweetalig, dat wil zeggen dat ze een van beide
schrijftalen als voertaal gebrui ken dan wel beide talen. Per 1 oktober 2003
waren 158 van de 433 Noorse gemeenten tweeta lig (36,5%), gebruikten 115
Nynorsk als voertaal (26,6%) en 160 Bok mål (36,9%). De Noord-Noorse
gemeente Por sanger is officieel drietalig, aange zien deze ook het Kweens,
een Finoegrische minderheidstaal, als voertaal kent. Van de 19 Noorse
provincies gebruiken twee het Bokmål als hoofdtaal (10,5%), drie (15,8%)
het Ny norsk en zijn de reste rende 15 (83,7%) tweetalig 30 .
Het is voor een juiste beeldvorming goed om deze situatie eens te
vergelijken met die in Friesland. Daar zijn de rechten en verplichtingen
27 http://www.regjeringen.no/nb/dep/kkd/dok/regpubl/stmeld/20022003/stmeldnr-48-2002-2003-/13.html?id=432831
28 Ibidem.
29 http://www.aasentunet.no/default.asp?menu=453
30 Gegevens ontleend aan: Grepstad, Nynorsk faktabok.

van de Nederlandse overheid en de provincie Friesland ten aan zien van
het Fries vastgelegd in de ‘Bestuursafspraak Friese taal en cultuur’ (laatste
ver sie 2001). Met dit stuk ratificeert het rijk de ver plichtingen die
voort vloeien uit het ‘Euro pees hand vest voor regionale talen of talen van
minderhe den’ (1998). Nederland heeft zich verbon den aan ratificatie van
48 bepalingen uit dit handvest. Behal ve het Fries hebben in Nederland
ook het Jiddisch, Limburgs, Neder saksisch en Romani bepaalde rechten
op grond van dit stuk. De Friese taal geniet tevens bescherming in het
kader van het ‘Kaderverdrag inzake de bescherming van nationale
minderheden’ (2005). Het Fries wordt in Nederland erkend als autochtone
minderheidstaal en in de pro vincie Friesland als co-officiële taal. Het
gebruik van de taal wordt op decentraal niveau zoveel mogelijk door
gemeenten en provincies zelf gereguleerd. Een uitgebreid verslag van het
taalbeleid van de Friese gemeen ten verscheen in 2005. 31 De schrijvers van
het rapport concluderen dat het beleid van de gemeenten niet altijd even
transparant is en dat slechts een handjevol een actieve taal poli tiek voert
ten aanzien van het Fries.
In Noorwegen gaan de rechten van gebruikers van het Nynorsk verder
dan die voor Fries taligen. Zo zijn ambtenaren die verbonden zijn aan
rijksdiensten verplicht om brie ven van privépersonen te beantwoorden
in de målform die de schrijver gebruikt. Dit geldt ook voor formulieren
van de rijksoverheid, die zowel in het Nynorsk als in het Bokmål
voorhanden dienen te zijn. Zo kun je in Noorwegen dus in beide
talen belas ting aangifte doen. Rijksdiensten dienen het gebruik van
beide talen in circulaires, informa tiefolders e.d. te verdelen, zodat het
Nynorsk en Bokmål evenredig aanwezig zijn. In de praktijk houden veel
overheidsinstellingen zich niet aan de bepalingen uit de Noorse Taalwet,
wat oogluikend toegestaan wordt.
Het gebruik van de schrijftalen in het Noorse onderwijs is enigszins
gecompli ceerd. Lagere scholen in Noorwegen gebruiken tot de ‘8e klas’
(12 jaar) één van beide talen in het schriftelijk onderwijs, al naar gelang
het hovudmål (eerste taal) van de gemeente waar de school staat. Wanneer
minstens tien leerlingen uit een gemeente schriftelijk onderwijs in
een ander hovud mål willen, hebben ze het recht om een eigen klasje te
vormen. Deze kin deren hoeven niet op dezelfde school te zitten. Voor
het lesmateriaal, behalve voor het vak Noors, geldt dat de ouders kiezen
in welke taal hun kind zijn leerboeken krijgt. De rijksover heid dient
te zorgen voor voldoende lesboe ken in beide talen. De ervaring leert
31 Taalbelied by gemeenten. In tuskenstân. Een vervolgonderzoek naar het Friese taal- en
cultuurbeleid van gemeenten in Fryslân. 2005. Berie foar it Frysk. Ljouwert

echter dat Nynorsk-boeken vaak te laat gedrukt worden, of helemaal
niet beschikbaar zijn. Los van lesboeken en schriftelijk onderwijs staat
het mon deling onderwijs. Het gebruik van dialect is in Noorwegen
normatief: in tegenstelling tot Nederland spreekt men in Noorwegen
dialect in vrijwel iedere sociale situatie. Voor on derwijspersoneel van
lagere en middelbare scholen geldt evenwel dat zij in hun monde linge
Noors rekening dienen te houden met de eerste taal van de scholieren.
Dit kan dus betekenen dat een docent zijn uit spraak moet aanpassen aan
het dialect van de leerlingen in zijn klas.
Het gebruik van de schrijftalen door Noorse universiteiten en høgskuler
is vast gelegd in de wet ‘Forskrift om målform i eksamensoppgåver’
(Voorschrift ten aanzien van de Noor se schrijftalen in tentamenopdrachten,
1987). Volgens deze wet dienen alle tentamens aan Noorse instellingen
voor hoger onderwijs in beide schrijftalen voorhanden te zijn. In
bepaalde gevallen kunnen scholen om ontheffing vragen. In de praktijk
zijn er echter vaak geen Nynorsk-tentamens. De Universiteit van Oslo is
een notoire ontduiker van deze wet en drukt vrijwel al haar tentamens in
het Bokmål. Studenten hebben het recht een klacht in te dienen bij de
rijksover heid, maar hebben geen recht op herkansing.
6 De media
Ook de Noorse media dienen zich te houden aan de bepalingen van
de Noorse Taalwet. Dit is soms problematisch, zeker bij gesproken
media (radio en televisie): aan de hand van het gesproken Noors moet
dan vastgesteld worden of er voldoende Nynorsk gebruikt wordt. In
nieuwsuitzendingen speelt dit minder, aangezien daar vaak een gestandaardi
seerde uitspraak gebruikt wordt en minder dialect. Ditzelfde zien we
bijvoorbeeld in uitzendingen van de Vlaamse om roep, waar de uitspraak
van het Nederlands doorgaans aangepast is aan het Standaardnederlands.
In 1970 besloot het Noorse parlement dat van alle radio- en televisieuitzendingen
door NRK, tot 1991 het enige televisiekanaal, minstens 25% in
het Nynorsk diende te zijn. Dit streven is nooit gereali seerd. Volgens Ottar
Grepstad was het hoogste percentage Nynorsk in radio programma’s
21,4% in 2001; dat in televisieuitzendingen 18,5% (1983) 32 . Sinds de jaren
1970 is het gebruik van het Nynorsk in televisie- en radiouitzen dingen
aanzienlijk gedaald (zie illustraties 2 en 3). 33 In de geschreven media zien
32 Percentages uit: Grepstad, ’Nynorsk og dialekt’
33 Percentages in illustraties 2 en 3 zijn ontleend aan Grepstad,’Nynorsk og dialekt’.
Gegevens vóór 1972 zijn niet geheel betrouwbaar, aangezien NRK pas vanaf 1972 data
verzamelt m.b.t. het gebruik van het Nynorsk en Bokmål.

we een soortgelijk beeld. Van de ca. drie miljoen kranten die dage lijks
in Noorwegen gedrukt worden, worden onge veer 172.800 geredigeerd in
het Ny norsk (ca. 6%). Als we de zgn. ‘språkkløyvde aviser’ mee rekenen,
kranten die artike len in beide talen bevatten, stijgt het aandeel Nynorsk
naar 810.000 stuks (ca. 27%). 34 Bijzonder is dat Noorwegens grootste krant,
Aftenposten, geredigeerd wordt in een archaïsche vorm van het Bokmål die
al bijna 100 jaar niet meer officieel toegestaan is door de Noorse Taalunie.
18
16
14
12
10
8
6
4
2
0
1960 1972 1980 1990 2000
% Nynorsk
Illustratie 2
Gebruik van het Nynorsk in NRK-televisieprogramma’s 1960-2004
18
16
14
12
10
8
6
4
2
0
1960 1975 1985 1995 2004
% Nynorsk
Illustratie 3
Gebruik van het Nynorsk in NRK-radioprogramma’s 1960-2004.
In juni 2008 publiceerde het Noorse ministerie van Cultuur en
34 Skjerdal, ’Meir nynorsk i avisene’.

Kerkelijke Zaken de taal nota ‘Mål og Meining. Ein heilskapleg
norsk språkpolitikk’ (Taal en Betekenis. Een algemene Noorse
taalpolitiek). Een van de doelstellingen in deze nota is om het
gebruik van het Noors te stimuleren om de toene mende invloed
van het Engels tegen te gaan. Een interes sante opmerking in
deze nota is dat het gebruik van het Nynorsk door de pers wordt
gestimuleerd, maar dat de overheid geen sancties toepast wanneer
dit niet gebeurt. 35 In de praktijk zullen veel media dus nog steeds
kiezen voor het Bokmål. 36 Het Nynorsk verliest dus nog steeds op
veel terreinen aan invloed ten gunste van het Bokmål.
7 De droom
Terug naar de droom van Douwe Kalma. Het hoogtepunt van de Friese
vrijheidsstrijd viel samen met de hier beschreven renaissance van het
Noorse nationalisme. Ook de ideeën van Kalma pasten in een negentiende-
en twintigste-eeuwse Europe se context van taalnationalisme. De
gedachten die Kalma en andere Friese bewegers hadden over de positie
van het Fries strookten, zeker gedeeltelijk, met de rol die taal gespeeld
had bij de onafhankelijkheidsstrijd van een aantal Scandina vische naties.
Waar in Friesland figuren als Everwinus Wassenbergh of Joast Halbertsma
al vroeg pleitten voor een historische link met Gysbert Japicx en/of het
Oudfries en waar Montanus de Haan Hettema en Harmen Sytstra een
archaïserende spellingswijze van het Nieuwfries voorstonden, kozen ook
Ivar Aasen in Noorwegen en Venceclaus Hammers haimb op de Faerøer
voor een spelling die terugverwees naar de grootse middel eeuwen. 37 Het
idee dat het Fries en Nynorsk onafhan kelijke, volwaardige talen waren
en geen dialecten van respectievelijk het Nederlands en het Deens,
was een belangrijke voor waarde voor hun opkomst als literaire talen.
Nationalistische gevoelens speelden een belangrijke rol bij de opkomst,
zowel van het Nynorsk en Fries. Deze gevoelens waren geworteld in een
historische context en kwamen niet uit de lucht vallen.
Vandaag de dag is het gebruik van het Fries en Nynorsk op alle niveau’s
van de samenleving verankerd in een aantal nationale en internationale
wetten, overheidsnota’s en hand vesten. Beide talen is hiermee een bepaalde
mate van bestaanszekerheid gegaran deerd. Volgens de taalkundige Jelle
Brouwer liggen de vele parallelen tussen de Friese taalsituatie en het
35 http://www.regjeringen.no/nb/dep/kkd/dok/regpubl/stmeld/2007-2008/stmeldnr-35-2007-2008-.html?id=519923
36 Zie Van Elswijk, ‘Farmers vs. intellectuals’.
37 Voor Friesland, zie Folkertsma, De stavering.

Nynorsk voor de hand; in zowel Friesland als Noor wegen ‘[kriget] de
eigen tael [...] de posysje fan dialekt, fan plattelânstael, fan de inkeld mar
sprutsen tael’ 38 . Beide talen worden bovendien constant bedreigd door
de meerder heids taal; het Fries door het Nederlands en het Nynorsk door
het Bokmål. 39 In Noorwegen is er nog de complice rende factor dat het
Nynorsk en Bokmål alleen geschreven talen zijn, de facto schrijf varian ten
van een en dezelfde taal, het Noors. Hoewel de meeste Noren beide talen
op zijn minst passief beheersen, heerst in het alge meen een negatieve
tendens ten aanzien van het Nynorsk.
Zoals de bekende strijdkreet van Kalma, ‘Fryslân en de wrâld’, een teken
was dat
de Friese beweging haar vleugels moest uitslaan en toenadering
moest zoeken tot ver wante naties, zo ook zag Ivar Aasen het
Nynorsk als een nationale, verenigende taal die aansluiting vond
bij de strijd in andere Europese landen. De strijdkreet van de Fries
Kalma zou daarom mis schien even zeer van toepassing kunnen
zijn op Noorwegen: ‘Noreg og verda’, ‘Noar wegen en de wrâld’.
> Literatuur
Baumgartner, Walter, ‘Die Rezeption Arne Garborgs’, in: Triumph des
Irrealismus. Rezeption skandinavischer Literatur im ästhetischen Kontext
Deutschland 1860-1910 (Neumünster, 1979).
Bouma, L.H., ‘Oer de Skandinavyske brêge en noch wat – Noardske
ynwurking op de Fryske litteratuer yn teory en praktyk’, in: Philologia
Frisica. Lezingen en neipetearen fan it njoggende Frysk filologekongres oktober
1981 (Leeuwarden, 1981).
Brouwer, Jelle, ’Nijnoarsk en frysk’, in: De Tsjerne 20e jg., 1 (Leeuwarden,
1965), 104-116; 145-158.
Brunstad, Endre, Nasjonalisme som språkpolitisk ideologi. Om nynorsk, frisisk
og fær øysk målreising (Oslo, 1995).
Elswijk, Roald van, ‘An inflammable debate. Linguistic identity and
political preferences in wartime Norway’, in: Scandinavian Newsletter
12, 2008, 4-5. http://www.rug.nl /staff/r.j.j.h. van.elswijk/An%20
Inflammable%20Debate.pdf [01-06-2010]
Elswijk, Roald van, ‘Farmers vs. intellectuals. The representation of Nynorsk
and its speakers in Norwegian post-war Norwegian newspapers’. http://
38 Naar Brouwer, ‘Nijnoarsk en frysk’, 104.
39 Voor Friesland, zie Jensma, ‘Minorities and kinships’.

www.rug.nl/staff/r.j.j.h.van.elswijk/TheRepresentationOfNynorsk.pdf
[01-06-2010]
Elswijk, Roald van, ‘Spread the word. Arne and Hulda Garborg as cultural
media tors of Nynorsk’. http://www.rug.nl/staff/r.j.j.h.van.elswijk/
artikel.Spread%20the%20Word.pdf [01-06-2010].
Folkertsma, Boate, De stavering fan it westerlauwerske frysk yn de njoggentjinde
ieu (Groningen 1973).
Frøyen, Morten Haug en Sveinung Time, Arne Garborgs kulturnasjonalisme.
To studiar. KULT’s skrift serie nr. 61. (Oslo, 1996).
Garborg, Arne, Den ny-norske Sprog- og Nationalitetsbevægelse. Et Forsøg paa en
omfattende Redegjørelse, formet som polemiske Sendebreve til Modstræverne
(Kris tiania, 1877).
Garborg, Arne, ‘Nieuw Noorsch’, Scandia. Maandblad voor Scandinavische
Taal en Letteren 6/7 (1904), 86-90.
Fan rjocht nei praktyk. Frysk yn Fryslân: taal tus ken minsken. Beleidsplan
Friese taal 2008-2010. Nota vanwege Gedeputeerde Staten van Fryslân
(Leeuwarden, 2007).
Grepstad, Ottar, Nynorsk faktabok (Hovdebygda, 2005). Te downloaden via
www.aasentunet.no
Hjorthol, Geir, ’Ein nynorsk identitet? Nynorsk skriftkultur mellom
populisme og eli tisme’. In: Rakel Granaas, C. e.a. (red.), Mellom sann
skrift og mytisk røynd. Festskrift til Jan Inge Sør bø i høve 50 års-dagen (Volda,
2004), 57-75.
Hobsbawm, Eric, Nations and nationalism since 1780 (Cambridge, 1992).
Jellema, G.I. en A.M.J. Riemersma, Taalbelied by gemeenten. In tuskenstân.
Een vervolgonderzoek naar het Friese taal- en cultuurbeleid van gemeenten in
Fryslân. (Leeuwarden, 2005).
Jensma, Goffe, ‘Om de erfenis van Friso. 175 jaar Fries Genootschap’, De
Vrije Fries, 82 (2002), 10-117.
Jensma, Goffe, ‘Minorities and kinships. The case of ethnolinguistic
nationalism in Friesland’, in: Broomans, Petra e.a. (red.), The beloved
mothertongue: ethnolinguistic nationalism in small nations: inventories and
reflections (Leuven, 2008), 63-78.
Kalma, Douwe, Fryslân en de wrâld. Striidskriften fen De Jongfryske
Mienskip no. 1. (Leeuwarden, 1916).
Lunden, Kåre, Norsk grålysing. Norsk nasjonalisme 1770-1814 på allmenn
bakgrunn (Oslo, 1992).
Midttun, Olav, A.O. Vinje (Oslo, 19662).
Olsen, Herolv, ‘Tilbakesteg for norsk språk?’, in: Nordlys, 10.04.2008. www.
nordlys.no/debatt/ytring/article3463587.ece [01-06-2010]
Sandøy, Helge, ‘Nation und Sprache: das Norwegische’, in: Nation und
Sprache. Die Diskussion ihres Verhältnisses in Geschichte und Gegenwart

(New York etc, 2000), 865-905.
Skjerdal, Terje, ‘Meir Nynorsk i avisene’, in: Med hjartet på rette staden.
Kringkastings ringen 50 år (Oslo, 2005), 90-97.
Stegane, Idar, Det nynorske skriftlivet. Nynorsk heimstaddikting og den litterære
insti tusjon (Oslo, 1987).

Some Varieties of English Frisophilia1
Jonathan Roper (Centre for Excellence in Cultural Theory, University of Tartu)
1 Introduction
One common activity of particularist groups in the age of National
Romanticism was to search for and celebrate their ethnic and linguistic kin.
We can see these (imagined) communities seeking (imagined) kin in, for
example, the developing relations between the Finns and the Estonians, or
the Russians and the south Slavs. But what about England, a country where
National Romanticism had considerably less mileage than elsewhere? How
did English people search out and celebrate their ethnic and linguistic
kin, their Frisian ‘cousins’? What forms did English Frisophilia take? In
answering this question, the first thing that needs to be said is that the
English have rarely sought out or celebrated their Frisian ‘cousins’. But,
nonetheless, there has been some degree of interest in England all along:
Frisian figures are found in Old and Middle English poetry, and comments
on the similarities of the English and Frisian languages can be found in
seventeenth and eighteenth century travellers’ accounts (John Harrington,
Edmund Calamy, etc.). But for any attachment that could justify the name
of ‘Frisophilia’, we have to wait for the era of National Romanticism. It
is in the nineteenth century that we see the emergence of first English
Frisophiles, though they are, in the words of one of their number, ‘few and
far between and wide scattered’ (Clarke 1881: 107).
The relative absence of English Frisophilia can be accounted for in a
number of ways. National Romanticism in long-established nation-states
such as England or France, which were also at the heart of international
empires, took somewhat a less intense form than in those parts of Europe
where nation-making and state-formation were far more current areas.
This is not to say that there was no Romantic focus on kindred and
ancestry, but that focus was elsewhere: on the Classical world (imagined
cultural ancestors), on the Celtic margins of the British Isles (neighbours
and to an extent ethnic kin), and on the wider English-speaking world
(ethnic kin and speakers of varieties of the same language). In one sense,
among learned Englishmen, Philhellenism took the place Frisophilia
might have occupied.
1 This research was supported by the European Union through the European Regional
Development Fund (Centre of Excellence CECT). Uuringut toetas Euroopa Liit läbi
Euroopa Regionaalarengu Fondi (Kultuuriteooria tippkeskus).

Nevertheless, although the English Frisophiles are few in number, they
form a various and intriguing set, or given the connections between
them we should speak rather of a network than a set. Behind all the
connections, at one or more removes, is the figure of Jacob Grimm. All
of the nineteenth century English Frisophiles are to a greater or lesser
extent Grimmians. In some cases, such as that of John Mitchell Kemble,
they were, like Halbertsma, correspondents of Jacob Grimm. From
another point of view the key figure is Halbertsma. Early nineteenth
century Frisophiles such as John Bowring, Joseph Bosworth and Robert
Southey were personal acquaintances of Joast Halbertsma. Mid and late
nineteenth century Frisophiles, such as Kemble and William Barnes, were
influenced by Halbertsma via his essay on Frisian.
I shall turn to discuss some emblematic nineteenth century English
Frisophiles to give some sense of the range of characters and interests
involved. One more notable aspect common to these otherwise very
diverse set of Frisophiles is that their interest in things Frisian things
does not extend to culture, but is largely limited to language. Indeed one
latter group of Frisophiles (Kemble, William Thoms and Hyde Clarke)
seem to have passed on their Frisophilia to one another without any of
them having been in Friesland. This provides us with a hint as to the
philological as opposed to cultural dimensions of their Frisophilia. The
linguistic dimension is certainly key for the earliest figure to be discussed
here, the renowned polyglot John Bowring. He, however, was no stay-athome.
2 Bowring and Friesland
Bowring (1792-1872) was already well-known for his travels and remarkable
linguistic skills by the time he was sent to the Netherlands by the British
Government in 1828; he had already published translations of Hungarian,
Serbian, Spanish, Russian and Dutch poetry. He had also been alerted to
the existence of Frisian before his 1828 visit by Anton Falck, the Dutch
envoy in London (Vincent 1988: 26). Not only was Bowring in the right
place at the right time to become the first significant Frisophile of
modern times, given the growth of the Romantic movement in West Frisia
from the 1820s onwards, he was also the right age. At 36, he was a nearcontemporary
of his two chief Frisian contacts, Halbertsma (1789-1869)
and Rinse Posthumus (1790-1859). He also shared linguistic and theological
concerns with them. Though Bowring acknowledged the former as ‘the
source and centre of Frisian modern representation in literary matters’
(Kalma 1960: 107), there was a degree of tension in their relationship, with
Halbertsma regarding him as a dilettante who was receiving unwarranted

acclaim (Jensma 1998: 70-71; de Jong 2009: 257-265), and Bowring he was
evidently drawn more strongly to the latter figure. Indeed, there seems
to be an echo of the relationship between Junius and Japicx: Posthumus
was ‘greatly delighted that Bowring had come to inform himself about
Friesland and the Frieslanders in the pastoral abode of Waaxens and
under the guidance of his friend, and hoped through him to arouse
some attention to Frisian literature among the learned in Great Britain’
(Bowring 1862: 258). Bowring did precisely this in two important articles
for British periodicals. The first, in the guise of a review of E. Epkema’s
1821 edition of Japicx’s Friesche Rijmlerye, presented an overview of Frisian
history and language at large (Bowring 1829), while the second was a
review article on ‘Frisian Literature’ which appeared in the prestigious
Gentleman’s Magazine (Bowring 1830). In the latter, we find that while he
dedicates a single page to a notice of Halbertsma’s De Lapekoer fen Gabe
Skrooor, Bowring gives Posthumus’ translations of Shakespeare’s Merchant
of Venice and Julius Caesar a full four pages. And along with translating
Japicx’s Nacht, he also translates the poem Posthumus dedicated to him,
‘mijn Bowring’, beginning ‘De Fries, dij de Angel-Saks so nei ijn ’bloed/
Besibd is’. The success of the Bowring’s and Posthumus’ meeting of
minds seems to be occasioned by the encounter of English Frisophilia
with Frisian Anglophilia, for ‘Posthumus was a worshipper of Shakspeare’
(1862: 258), and:
‘It was one of the pleasant tasks of Posthumus to discover in the
writings of Shakespeare words still preserved in Frisian, but which
in modern English are obsolete, and others to which English
interpreters have given an incorrect meaning … by his Frisian
lantern throw light on some Shakspearean obscurities…’ (1862: 265)
By seeking out Frisian linguistic parallels in English literature from
an earlier age, Posthumus was engaging in the same form of activity to
English Anglo-Saxonists and dialectologists who looked to Frisian (and
other North Sea littoral) parallels to Old English and contemporary non-
Standard English forms.
Bowring’s interest in Netherlandic culture in general has been dismissed
as a ‘flirtation’ (Vincent 1988: 36). If we chose, we could also see his
Frisophilia as a symptom of a more general polyglottomania, which
preferably involved as many and as obscure languages as possible – after
all, he was soon to head out for the far east, and amongst things, grapple
with the languages there. He also was never to return to Friesland again.
However, two pieces published towards the end of his life suggest that
his Friesland and Frisian were abiding strands in his interests. In 1862 he

published in the journal The Christian Reformer (Bowring 1862), a tribute
to his friend the Rev. Posthumus, who had died in 1859, and who had
recently been commemorated by Halbertsma’s 1861 biography. And in
his Recollections (Bowring 1877), he discussed his time in the Netherlands
again, noting that Friesland was his favourite part of the country. He
mentions Posthumus once again here, as well as the Friesch Genootschap
van Geschied-, Oudheid- en Taalkunde who honoured him during his
visit, the Butter, Bread and Green Cheese rhyme (something found in the
majority of such accounts), and the observation that Frisian ‘more nearly
resembles the Anglo-Saxon than any other tongue’. It is worth noting that
he compares Modern Frisian with Old English rather than with Modern
English (or, for that matter, with Middle English, which it often seems
closest to), for another group of Frisophiles were those who came to it as
part of their studies of Old English.
3 Bosworth and ‘Friesic’
Halbertsma’s contact with another Englishman, Joseph Bosworth, was
to have important ramifications for the future of English Frisophilia.
Bosworth (1787-1876) was a minister of religion with philological interests
who lived in the Netherlands between 1829 and 1840, serving as chaplain
at Rotterdam and then at Amsterdam. Eventually he was to be appointed
to the Rawlinson Professorship of Anglo-Saxon at Oxford. It was, however,
during his time in the Netherlands that he compiled his Dictionary of
the Anglo-Saxon Language. Prefixed to the dictionary is ‘An essay on the
origin of the English, German, and Scandinavian languages and nations’
authored by Joast Halbertsma. This essay, which had two years earlier been
published as part of an independent book authored by Bosworth, was to
form the most significant source of information about Frisian published
in nineteenth century England. Halbertsma’s substantial contribution
was written ‘at the request of my dear friend Bosworth’ (Halbertsma 1836:
35) in English. Halbertsma had proposed writing it in Latin, but Bosworth
insisted otherwise, in order ‘to shew how well you understand English’
(Stanley 1990: 436). Thus the linguistic form of the essay itself, as well as
its content, was designed to prove the closeness of the two languages:
a Frisian scholar, who had not been particularly exposed to English,
should still be able to write an academic essay intended for the English
reading public successfully, if sometimes unidiomatically, in that sister
language. And Halbertsma’s text was certainly successful – it formed the
chief source of information on Frisian available for English-speakers for
the rest of the nineteenth century, indeed until the work of Sipma (1913).
The choice of the word ‘Friesic’ in Halbertsma’s title (Ancient and Modern

Friesic compared with Anglo-Saxon) is an interesting, but not unprecedented,
one. ‘Fri(e)sic’ and ‘Fri(e)sian’ appear to have been in free variation during
much of the nineteenth century. Indeed, J. M. Kemble uses all four
possible spellings in his published works. The fact that there was no fixed
term for ‘Frisian’ was itself indicative of the obscurity things Frisian in
England. In English, ethnonyms for those peoples living geographically
closest to the English generally end either with –ch, e.g. French, Dutch,
etc., or more usually, with –(i)sh, e.g. Swedish, Irish, Polish, Welsh, Spanish,
Lappish, etc. It is only peoples with whom contact has been established
later whose ethnonyms are formed with Latinate endings, such as –(i)an,
e.g. Russian, Ethiopian, American, Egyptian. In Old English, the forms
frysisc and fresisc do exist, which would give us to expect a Modern English
form such as *Friesish. But for some reason this form is lost in the later
medieval (i.e. Middle English) period, when we find new forms seemingly
mediated from other languages, such as French – frison, or from another
Germanic language – fries. In the Early Modern period, the two competing
forms ‘Fri(e)sian’ (from 1598) and Fri(e)sic (from 1677) emerge. ‘Fri(e)sic’, a
now obsolete word, may have had its life in English extended by its use by
Halbertsma. But it should be noted that Halbertsma too varied his usage
– he apologizes for the ‘thousand and one Friesianisms’ in his essay, not
‘Friesicisms’.
The drive of Halbertsma’s substantial forty-six page essay is to assert ‘the
analogy between Anglo-Saxon and Friesic’. It follows that a knowledge
of Frisian ‘is absolutely indispensable in determining, as far as it is now
possible, the genuine pronunciation of the Anglo-Saxon’ (Halbertsma
1836: 78). It is noteworthy that his focus here is on contemporary rather
than ancient Frisian pronunciation, meaning that his essay was another
contribution of the tradition of linking Modern Frisian with Old English.
But his essay was not Halbertsma’s only input to the dictionary, he also
contributed numerous Frisian, Dutch, and Low German cognates to the
Anglo-Saxon headwords (denoted by the abbreviations Frs., Dut., and Plat.).
Indeed, ‘much that is best in Bosworth’s philological work belongs to
Halbertsma’ (Stanley 1990: 452; for more on Bosworth’s and Halbertsma’s
interactions, see de Jong 1999: 267-71, 277-289).
Bosworth attempted to return the complement by repeatedly encouraging
Halbertsma to produce his Frisian–Latin dictionary. Indeed, his support
for a greater knowledge of Frisian internationally was so intense that he
pursued this topic with an ‘almost nationalistic fervour’:
‘Oh, my Friend, you must employ your whole mind to your Friesic
& Latin Dictionary. … Your own Friesland (Fatherland) claims this
work of you – England, yea Europe claims it of you. Halbertsma

must be for Friesland more than Johnson for England, … Pray
excuse my earnestness – I cannot be silent, when I feel so much for
your honour, & that of your country.’
(Stanley 1990: 452, 450)
But it was all to no avail. While Bosworth’s dictionary, for all its numerous
imperfections, remains, in its revised and supplemented form, the
most comprehensive complete dictionary of Old English, Halbertsma’s
dictionary, not published till after his own death, was to remain in the
words of a contemporary English reviewer ‘a noble fragment: … [ending]
in the middle of the letter F.’ (Anon 1897: 350).
4 W.J. Thoms, ‘an old votary of Frisian’
W. J. Thoms (1803-1885) is the most Grimmian of the English Frisophiles.
He was a wide-ranging amateur scholar who initiated a series of
enterprises, both successes and failures, in the course of his career. Most
notable among the successes are his coinage of the now-international
word ‘folklore’ and the founding of the journal Notes and Queries, which
survives to this day (Roper 2007). He, alone among our Frisophiles,
provides us with a personal account of how his Frisophilia began, which
is worth quoting at length:
‘It is about forty years since [i.e. the early 1840s] that, wishing to
consult my kind and learned friend John Mitchell Kemble, the
great Saxonist, I ran down to Addlestone, where he was then living.
After luncheon we started for Weybridge Common, and enjoyed
a delightful stroll on that charming spot. In the course of our
conversation I referred to our Anglo-Saxon progenitors, when
Kemble, who spoke with great authority on such matters, proved
to me that our ancestors came from Friesland. From that time
Frisian has had a great attraction for me, and I have picked up a
few curious Frisian books.’
(Thoms 1882: 898)
In fact, Thoms provides us with more than one account of how his
Frisophilia began. A slightly different version had been published a year
earlier (Thoms 1881b: 890) in which he stated that Kemble heightened a
pre-existing interest which had originally stemmed from a version of the
‘Butter, Bread, Good Cheese’ rhyme. In this account, Thoms quotes Kemble
as saying ‘we [i.e. the English] are more Frisians than Anglo-Saxons’, which
helps to clarify that Kemble was not arguing the Anglo-Saxons had come

to England via Friesland (a possible reading of the 1882 text), but that the
Frisians were more significant among the ancestors of the English than
the Anglo-Saxons. In this earlier account, we find that both ancestry and
linguistic kinship played their parts in spurring the ‘great attraction’. It
is also worth noting that this Frisophilia, unlike Bowring’s or Bosworth’s,
developed from personal contact with another Frisophile, rather than, for
example, by contact with Frisians. Thoms’ ‘great attraction’ to everything
Frisian was in a way like Goethe’s Hellenophilism – in neither case did
these men visit the land of their attraction. Nor did Thoms successfully
learn Frisian. Unfortunately this lack of knowledge became publicly
apparent in 1883, when he mistakenly identified a work in the Dutch
dialect of Overijssel as ‘Frisian’. His apology to B.C. Brennan’s correction
sadly seems to be his last publication (Brennan 1883).
What Thoms’ Frisophilia consisted in was activities such as citing ‘Frisian’
parallels in some of his folklore surveys (e.g. Thoms 1865) and the collecting
of ‘a few curious Frisian books’, which, to judge by his references in Thoms
(1881: 890-1) and by the incomplete listings found in the sales catalogue
of his books after his death (Sotheby’s 1887), included the dictionaries of
von Richthofen and Hettema, Eeltsje Halbertsma’s De Treemter and Joast
Halbertsma’s Friesche Spelling, De Seerwinkel fen Joute Baes and De Lapekoer
fen Gabe Skrooor (the very copy of De Lapekoer that Halbertsma had sent to
Robert Southey in 1830. For more on Southey’s contact with Halbertsma,
see de Jong 2009: 265-7). More importantly, Thoms’ Frisophilia also
involved some cultural activism toward the end of his life.
5 ‘A Frisic Guild, or Club’
The publication in 1881 by Adley Cummins of an ‘Old Friesic’ grammar
(essentially a retelling of Hettema and Richthofen) seems to have set off a
small burst of activity by English scholars, who possibly felt spurred into
action by the challenge of these American activities. The first sign of this
was a suggestion published in Notes and Queries by the engineer-turnedlinguist
Hyde Clarke:
‘Our nearest kinsmen, and those we have cared least for, are the
Friselanders… it would be easy to do something to keep up the
memory of the tongue of those who had so large a share in the English
settlement of Britain. What we could do is to form a small Frisian guild.’
(Clarke 1881: 107)
Hyde Clarke (1815-1895) had long been interested in Frisian. In his
Grammar of the English Tongue, he had highlighted the commonality of

English and Frisian by placing them together as the sole members of
his so-called ‘Anglo-Suevian’ branch of the Germanic languages. He
referred to the works both of Posthumus (‘Some of Shakespeare’s plays
have been put into Frisian almost word for word’) and of Halbertsma,
citing his translation of the Countess of Blessington’s ‘What art thou,
life?’ from the famous essay. He had also made the extraordinary
following observation in passing, namely that the Frisians ‘speak much
like the West Somerseters’ (Clarke 1852: 2). This is part of a tradition
of attempting to locate the closest parallels between Frisian and the
speech of an English region. By extension, these attempts at dialect
geography could also be forays into historical linguistics, attempts to
either identify the most archaic dialect of contemporary English or the
location of Frisians-speakers in the Germanic settlement of England
(both approaches being based on the reasonable assumption that Frisian
had changed much less than English). A number of different English
dialects have been claimed as the one closest to Frisian. Clarke, as we
have seen, fingered a south-western dialect. But Kent, in the southeast,
had long been favoured as an area linguistically close to Frisian:
Thomas Wright, to give one example, having written in the late 1830s
that ‘the people of Kent appear to be of Friesic Origin’ (Stanley 1990:
451). The speech of the north-west of England has also had its advocates:
the Butter, bread and green cheese rhyme has the following variant
featuring a town close to the Lancashire/Yorkshire border: ‘Gooid brade,
botter, and sheese is good Halifax and good Freese’ (Taylor 1931: 105).
John Davies, noting the presence of two places named ‘Frieseland’ in
Lancashire, went on to argue that
‘The Friesic language will also explain a peculiarity in the
Lancashire pronunciation of a large class of words, … For stand,
land, sand, man, pan, can (aux. v.), the Lancashire form is stond, lond,
sond, mon, pon, con; and this is pure Friesian.’
(Davies 1855: 253).
Davies’ piece in the Transactions of the Philological Society is somewhat
confused, but his claim that Frisian was the fons et origo of English did
inspire M. de Haan Hettema to provide the Society with two more solid, if
somewhat list-based, contributions on the relations between Frisian and
English dialects (Hettema 1856, 1858). Though none of these attempts at
using Frisian as comparanda in English dialect geography or as evidence
in the settlement of England are very convincing, they represent a route of
enquiry that could perhaps be pursued more systematically and possibly
more profitably in future.

Another aspect of interest in Frisian was a desire to reduce the influence
that Romance languages and Greek had had on English. It is not a
coincidence that Hyde Clarke, who remarked that ‘It is much to be wished
that the Frisian tongue were better known here’ (1852: 3), was also a mild
linguistic purist:
‘Never take a Latin or French word when an English one can be
found which will do as well, although the English word may be
thought ‘low,’ ‘vulgar,’ or ‘unfashionable’. … Some of the best
and sweetest things in any tongue have been written not in ten,
but in hundreds of low English words ‘creeping’ together. The
huge Greek words are, after all, only made up of small words put
together, in the same way as in English.’
(1852: 137)
A figure who used his knowledge of Frisian and other Germanic languages
to go much further down the road of linguistic purism was the poet,
philologist and pastor William Barnes (1801-1886). Of all the nineteenthcentury
English Frisophiles, Barnes was probably the best read. From his
1869 work on Early England and the Saxon English (in which he dedicates
three dozen pages to ‘The Frisians, the fatherstock of the Saxon-English
People’), we can see that he has read Wiarda, Gabbema, Hettema and
Outzen. He also translates extracts from ‘Japiks’ in these pages, and cites
Halbertsma’s translation of the Gospel of Mathew, a copy of which had
been presented to him personally by Prince Louis Lucien Bonaparte. As
well as being influenced by Halbertsma’s writings, he also corresponded
with Joast Hiddes’ son, Tjalling, who sent him a copy of the Lexicon Frisicum
in 1873, soon after it was finally published (Baxter 1887: 256-7).
Frisian features in a major way in his extraordinary work TIW, in which
he puts forward his view that ‘the bulk of it [English] was formed from
about fifty primary roots’ (1862: v). Barnes has ‘reached these roots’ by
investigation not of contemporary Standard English, but of local dialects
and cognate languages. The chief of these is Frisian, as ‘Friesic … is less
forgone, than is our English, from its old form’ (1862: 174). Indeed, there
being scarcely a double page to be found without a word followed by the
abbreviation ‘Fr.’ for Frisian. Among the evidence he offers to show that
words beginning with ‘gr–’ express the notion of crushing, breaking,
stroking and cutting, we can find the following items:
GRUWZELJE, Fr. to grind to pieces …
GROBBELJE, Fr. to wash the hands, etc. …
GÖR, Fr. a girl, a grower?

And in support of the contention that words beginning with ‘w–’ often
express weakening or turning, he cites:
WIRGH, Fr. weak limbed (’K bin wirgh,) Fr. I am weary. …
WANKE, Fr. to wind, go here and there. …
Wall, WEAL, o[ld English]. what bends round; in Frisian the seashore,
then a town-bank, or wall, &c. …
‘Bewerre my, O God,’ Fr. ‘Guard me, O God.’ …
WERE, Fr. what keeps in or back, (as water, fish, or a foe), a dam, a
mound-fence. …
Wara, Were, Fr. what winds round, edge, the lip.
The whole extraordinary work is a combination of etymologizing and
phonaesthesia, more the product of Barnes as poet than Barnes as
philologist. Unsurprisingly, such speculations, and such newly-minted
ethnolinguistic purisms as his use of ‘fore-elders’ for ancestors, or
‘speech-lore’ for the study of language (1862: 173), had little issue.
But to return to the plan for a Frisic Guild: Clarke’s proposal met with just
three responses. The first came the following week from his neighbour,
W. J. Thoms, with whom he may have drawn up the project. There were
two further responses, one from F.T. Norris, who claimed to have ‘long
been a reader of Frisic …’, and who expressed his wonder ‘at the apparent
ignorance of the mass of Englishmen of a tongue which outwardly, and no
doubt inwardly, so nearly approaches to English and Anglo-Saxon’ (Norris
1881: 147), and one from R.S. Charnock (1881: 347), who made no comment
on the Guild at all, contenting himself with drawing the public’s attention
to a French-language bibliography of Frisian works. And with that, interest
in the pages of Notes and Queries flickered out, and no Frisic Guild was ever
formed. Indeed, neither Clarke nor Thoms had long to live, and it is unclear
how deep the interest of Norris or Charnock in Frisian were. Nevertheless,
the correspondence was to bear significant fruit in another way.
6 ‘I lately wanted to get a Frisian Bible’
In Thoms’ response to the proposal of forming a Guild, he also raised the
following question:
‘Does there exist a Frisic Bible? If so, date and other particulars
will oblige. Strange to say, though the Bible Society has printed the
Scriptures in between two and three hundred languages, Frisic is
not one of them.’
(Thoms 1881a: 126-7)

This was followed by a letter to The Athenaeum, in which he declared:
‘I lately wanted to get a Frisian Bible, but I regret to find that the
Bible Society have not printed one in that cognate tongue. Surely
with the large funds which the Society possesses it might do so.’
(Thoms 1882: 898-9)
This desire for a Frisian Bible may be related to his observation that year
that ‘although the looked-for leisure to increase my knowledge of Frisic
has never arrived, my longing to do so has never ceased’ (Thoms 1881b:
890). Again, Hyde Clarke was working in tandem with him. In the next
but one issue of the same journal, he wrote
‘I beg to join Mr Thoms in his advocacy of the study of Frisian
speech and folk. … A Bible would be … highly prized by the
[Frisian] people … and it would stimulate exertions within and
without for preserving literary remains. It is most natural that we,
their nearest kinsmen, should help the Frisians.’
(Clarke 1883: 53)
They, via their contact on the British and Foreign Bible Society, the
Rev. W. Wright, got the Committee to agree to some action: not the
translation of the whole Bible, or even of just the New Testament, but
a reissue of Halbertsma’s translation of the Gospel of Matthew (Anon
1883: 241). Prince Louis Lucien Bonaparte commissioned translations
of either the whole of Matthew, or at least the Parable of the Sower,
into a total of 72 Germanic and Romance languages and dialects in the
1850s. Halbertsma visited England in 1843, 1852, 1856 and 1859. It may be
that Halbertsma’s 1856 visit to England, or its repercussions, led to his
commission from Bonaparte. In any event, Halbertsma’s translation of
the Gospel of Matthew into Frisian was published in 1858. It was aimed
chiefly at philological rather than Frisian readers with a limited printrun
of 250, many of which went to subscribers. But the second, Thomsinspired
print was more obviously aimed at Frisian readers with a
substantial print run of 2000. No doubt the concerns of the Bible Society
in issuing this reprint were religious, but the whole enterprise had
sprung from Thoms’ wanting to get hold of a Frisian Bible and finding
there was none. In other words, the publication of the first mass-edition
of part of the Bible in Frisian was at least partly due to Thoms’ desire for
language-learning materials – materials, incidentally, for which there is
no evidence of him ever having used.

7 Some varieties of English Frisophiles
From what we have seen, the nineteenth century English Frisophiles can
be divided into a set number of categories: Old English scholars, polyglots,
linguistic purists and dialectologists. Despite their variety, members of
all these categories are unified in a focus on Frisian language rather than
on Frisian culture. These categories reoccur in the twentieth century
as well (with the exception of ethnolinguistic purism, which was never
strong, and has rather withered on the vine in English culture). Bosworth,
the nineteenth century Frisophile Anglo-Saxonist, has his counterpart
in the twentieth century in Alastair Campbell, author of the standard
Old English Grammar and founder member of the Frisian Academy.
The polyglots Bowring and Clarke, keen on collecting more and more,
preferably rare, languages and literatures, have their twentieth century
parallel in E. Howard Harris, author of works on the literature of many
small nations, including that of Frisian (1956). And nineteenth century
scholars interested in dialect geography in the nineteenth century have
their parallels in figures such as W.E. Collinson in the twentieth. Thus
there remain tales to tell of English Frisophilia in the twentieth century,
and also, one trusts, in the twenty-first century as well.
> References
Anon. 1883. The British and Foreign Bible Society. The Athenaeum 2913, 241-2.
Anon. 1897. Scandinavian Philology. The Athenaeum 3646, 350-1.
Barnes, William. 1862. TIW; or, A View of the Roots and Stems of English as a
Teutonic Tongue. London: John Russell Smith.
Barnes, William. 1869. Early England and the Saxon English; with some notes
on the father-stock of the Saxon-English, the Frisians. London: John Russell
Smith.
Baxter, Lucy. 1887. The Life of William Barnes, poet and philologist. London:
Macmillan.
Bosworth, Joseph. 1836. The Origin of the English, Germanic and Scandinavian
Languages, and Nations. London: Longman, Rees, Orme, Brown, and
Green.
Bosworth, Joseph. 1838. A Dictionary of the Anglo-Saxon Language. London:
Longman, Brown, Green and Longman.
Bowring, John. 1829. Art. IX. Frisian Language and Literature. Foreign
Quarterly Review 3: 602-630.
Bowring, John. 1830. Frisian Literature. The Gentleman’s Magazine 12 (23):
186-195.
Bowring, John. 1862. Dr. Rinse Posthumus. The Christian Reformer 18 (204):
257-266.

Bowring, John. 1877. Autobiographical recollections, with a brief memoir by
Lewin B. Bowring. London: King.
Bremmer Jr, Rolf H., van der Meer, Geart and Oebele Vries. 1990. Aspects of
Old Frisian Philology. Amsterdam/Groningen: Rodopi/SSFRYUG.
Brennan, B.C. 1883. A Rare Frisian Book. The Athenaeum 2896: 540-1.
Charnock, R.S. 1881. A Frisic Guild. Notes and Queries. Sixth Series. 4 (96):
347.
Clarke, Hyde. 1852. Grammar of the English Tongue, Spoken and Written, For
Self-teaching and for Schools. London: John Weale.
Clarke, Hyde. 1881. A Frisic Guild, or Club. Notes and Queries. Sixth Series.
4 (84): 107.
Clarke, Hyde. 1883. A Frisian Bible. The Athenaeum 2881: 53.
Davies, John. On the Races of Lancashire, as indicated by the Local Names
and the Dialect of the County. Transactions of the Philological Society 2
(13) (1885): 210-284.
Halbertsma, Joast. 1836. Ancient and Modern Friesic compared with Anglo-
Saxon. In Bosworth 1836, 35-80. Also in Bosworth (1838), xxxv-lxxx.
Harris, E. Howard, 1956. The Literature of Friesland. Assen: Van Gorcum.
Hettema, M. de Haan. 1856. Hints on the Thesis The Old-Friesic above
all others the ‘Fons et Origo’ of the Old-English. Transactions of the
Philological Society, 3 (1): 196-215.
Hettema, M. de Haan. 1858. Archaic and Provincial English Words compared
with Dutch and Friesic. Transactions of the Philological Society, 5 (1): 143-178.
Jensma, Goffe. 1998. Het rode tasje van Salverda. Burgerlijk bewustzijn en Friese
identiteit in de negentiende eeuw. Leeuwarden: Fryske Akademy.
Jong, Alpita de, 2009. Knooppunt Halbertsma. Joost Hiddes Halbertsma
(1789-1969] en andere Europese geleerden over het Fries en andere talen, over
wetenschp en over de samenleving. Hilversum: Uitgeverij Verloren.
Kalma, J.J. 1960. Bowring in het Noorden. Een litteraire twist uit de jaren
1828-’30. De vrije Fries. 44: 102-122.
Norris, F.T. 1881. A Frisic Guild. Notes and Queries. Sixth Series. 4 (87): 147.
Roper, Jonathan. 2007. Thoms and the Unachieved ‘Folk-lore of England’.
Folklore 118 (2): 203-216.
Sipma, Pieter. 1913. Phonology and Grammar of modern West Frisian. London:
Oxford University Press.
Sotheby’s. 1887. Catalogue 923 for February 3rd-17th, 1887. London: Sotheby’s.
Stanley, E.G. 1990. J. Bosworth’s Interest in ‘Friesic’ for his Dictionary
of the Anglo-Saxon Language (1838): ‘The Friesic is far the most
important language for my purpose’. In Bremmer, van der Meer and
Vries (1990), 428-452.
Thoms, William John. 1865. Three notelets on Shakespeare. London: John
Russell Smith.
248 PHILOLOGIA FRISICA

Thoms, William John. 1881a. A Frisic Guild. Notes and Queries. Sixth Series.
4 (86), 126-7.
Thoms, William John. 1881b. The Gossip of an Old Bookworm. The
Nineteenth Century 10 (58): 886-901.
Thoms, William John. 1882. A Frisian Bible. The Athenaeum 2879: 898-9.
Thoms, William John. 1883. A Rare Frisian Book. The Athenaeum 2894: 477.
Vincent, Paul. 1988. Sir John Bowring (1792-1832) as Translator and Publicist of
Dutch Literature and Culture. In Wintle (1988), 25-37.
Wintle, Michael. 1988. Modern Dutch Studies. Essays in Honour of Peter King
Professor of Modern Dutch Studies at the University of Hull on the occasion
of his retirement. London: Athlone.
249

... Taalsosjology/Sosjolinguistyk

De rispinge fan it sosjolingwistysk surveyûndersyk
Durk Gorter (University of the Basque Country UPV/EHU
IKERBASQUE, Basque Foundation for Science )
1 Ynlieding
De rommere kontekst fan de ûntjouwing fan de taalsituaasje yn Fryslân
jout it dekor foar dizze bydrage oer de rispinge fan it sosjolingwistysk
ûndersyk fan de Fryske Akademy. Dy beide saken binne mei-inoar ferbûn
omdat de surveys in stik ark binne om de taalsituaasje mei te hifkjen. It
is tagelyk in persoanlik relaas fan in ûndersiker dy’t oer in perioade fan
krapoan 30 jier nau belutsen west hat by it ûndersyk nei de meartalige
situaasje yn Fryslân. Ik besykje om in balâns op te meitsjen fan faktoaren
dy’t ynfloed hawwe op de ûntjouwing fan it Frysk, it Nederlânsk en oare
talen. It is in besykjen om benei te kommen wat der geande is en dêr in
woegen oardiel oer te jaan. Dizze analyze noeget hooplik ta fierder debat
en diskusje.
Twa kear earder ha ik op fersyk fan bûtenôf besocht om in balâns foar
it Frysk op te meitsjen. Dat wie yn 1988 en yn 1996. Professor Joshua
Fishman, de ferneamde taalsosjolooch hat my doe frege. Myn antwurd
is dellein yn twa brieven dy’t ik oan him skreaun ha. Dat materiaal ha ik
bewarre, mar it is nea earder publisearre. It binne no ‘tiidsdokuminten’
en ik ferarbeidzje se yn dizze bydrage. Dy eardere stikken kombinearje ik
mei in nije balâns fan de taalsituaasje oan de ein fan 2008.
De earste helte fan dit artikel jout in antwurd op de fraach wat de
wichtichste ûntjouwings west hawwe yn de taalferhâldings yn Fryslân
en it taalsosjologysk surveyûndersyk is dêrby ien fan de faktoaren. Yn de
twadde helte besykje ik om de rispinge fan it sosjolingwistysk ûndersyk
en de relaasje mei it taalbelied te hifkjen.
2 Balânzje
Op 7 febrewaris 1988 skreau ik in brief oan Joshua Fishman oan de Yeshiva
Universiteit yn New York. Hy hie my frege om in soarte fan ‘Balance sheet’
foar it Frysk te skriuwen mei dêryn de súksessen en de tsjinsetten fan de
foargeande jierren. It is in dokumint fan 2 siden, mei dêryn 13 punten, 7
oan de positive kant (it kredyt) en 6 oan de negative kant (it debet) en in
algemiene konklúzje. De lêste sin fan it stik is ‘der is in soad berikt, mar der
253

moat noch in soad barre’ 1 . Fishman hat yn syn boek Reversing Language Shift
in haadstik opnommen oer it Frysk en it Baskysk. Yn dat haadstik hat
hy myn dokumint mei allerhande oare ynformaasje ferarbeide (Fishman
1991a: 183-184) 2 .
Acht jier letter frege Fishman my nochris itselde, om in nije stân fan saken
te jaan. Op 6 augustus 1996 ha ik Fishman fannijs in ‘balâns fan it Frysk’
stjoerd, mei as útgongspunt deselde 13 punten as yn de earste balâns fan
1988. Fansels wie der yn de tuskenlizzende jierren ien en oar bard dat ik
yn ferbân mei it Frysk it neamen wurdich fûn. It brief is mear as twa kear
sa lang as de earste kear (5 siden), mei omdat ik wiidweidiger yngean op
it surveyûndersyk. Fishman wie oarspronklik fan doel en skriuw in by
de tiid brochte ferzje fan syn eardere boek. Dat is him net wurden, mar
ynstee dêrfan hat hy ûnderskate saakkundigen frege om in haadstik oer
harren eigen taalsituaasje te skriuwen yn in nije troch him redigearre
boek (Fishman 2001). Syn opdracht wie net om dy balâns út te wurkjen,
mar om oer in perioade fan 10 jier it ferrin wer te jaan fan de taal yn syn
sosjale kontekst, sjoch Gorter (2001).
Foar it 18e Frysk Filologekongres like it my in goed ding en jou fannijs in
algemiene balâns fan it Frysk anno 2008, omdat my frege wie in skôging
te jaan oer de rispinge fan it sosjolingwistyske ûndersyk. Om ien en oar
yn in historysk perspektyf te setten jou ik de beide earste balânsen hjir
yn syn gehiel wer en ik heakje dêr in nije ferzje oan ta. De earste balâns
fan 1988 jout de foarm en de struktuer foar de twa lettere balânsen. De
13 faktoaren dy’t doe neffens my belangryk wienen, binne noch altyd
belangryk, mar sa’t dúdlik wurde sil is it ûnderlinge belang gâns feroare.
2.1 De kredytkant fan de balâns
2.1.1 Survey-ûndersyk3
1988: ‘Sosjolingwistysk ûndersyk, benammen de grutte surveys yn 1967 en 1980
wiene echt belangryk foar taalbelied en foar in tanimmend taalbewustwêzen.’
1 It orizjineel is yn it Ingelsk, foar dit artikel ha ik alles oerset nei it Frysk.
2 Op it fjirde kongres oer Europeeske minderheidstalen yn Ljouwert yn juny 1989 hie
Fishman al in foarpriuwke fan ien haadstik fan dat boek jûn (Fishman 1990) en it
haadstik oer it Frysk en it Baskysk yn syn RLS-boek is ek yn oersetting publisearre yn It
Beaken (Fishman 1991b).
3 Foar de trije jierren 1988, 1996 en 2008 wurde trije ferskillende fonts brûkt om it
ûnderskied dúdlik te hâlden. De teksten fan 1988 en 1996 binne troch my oerset út it
Ingelsk wei.
254 PHILOLOGIA FRISICA

1996: ‘Sosjolingwistysk ûndersyk hat in bliuwende ynfloed hân, de
stúdzje út 1994 stelt grinzen foar it debat. Ek oare of oarssoartige stúdzjes
(bygelyks ferkiezingsûndersyk mei taalfragen der by) hawwe in effekt
hân. In protte diskusje oer Frysk as standerttaal nei in dissertaasje dy´t
kleemde dat ´Frysk net in echte taal is´ (neffens my it fergriemen fan
enerzjy). Tanommen soarch oer de ´kwaliteit´ fan de taal, benammen
ûnder jonge bern.’
2008: Sosjolingwistysk ûndersyk is noch altyd fan grut belang. Der
is bygelyks in survey yn 2003 organisearre troch Afûk yn ’e mande
mei de Ljouwerter Krante en de provinsje hat in ‘fluchhifking’ útfierd
(Provinsje Fryslân 2007a, 2007b), mar der bliuwt ferlet fan in grutte
wittenskiplike survey. In plan dêrta is opnommen is yn de provinsjale
beliedsfoarnimmens, mar noch net útfierd. Undersyk nei (taal)ûnderwiis,
yn it bysûnder trijetalich ûnderwiis, krige in soad omtinken de ôfrûne
jierren. In nije tûke fan ûndersyk is de stúdzje fan meartaligens yn it
‘taallânskip’ (opskriften yn de iepenbiere romte).
2.1.2 Basisskoalle
1988: ‘Fan 1980 ôf de ferplichting om Frysk te ûnderwizen yn alle basisskoallen.’
1996: ‘Der is in nije, moderne learmethoade foar Frysk yn basisskoalle
yntrodusearre yn 1995 (‘De Taalrotonde’). Binnen ien jier hawwe 200 (fan
de ± 570) skoallen de metoade oannommen. Skoalle-TV bliuwt populêr
and súksesfol. Der is in algemien gefoel fan ‘letargy’ yn it ûnderwiis; it
Frysk is marzjinaal bleaun op de measte skoallen.’
2008: Der is fannijs in nije taalmetoade foar basisskoalle yn it skoaljier
2006-2007 (‘Studio-F’). Fannijs wurkje der al gau in soad skoallen mei.
Oft it helpe sil? De evaluaasje fan de Taalrotonde wie yndertiid net sa
posityf (De la Rütte 1998). Boppedat jouwe de resinte resultaten fan de
ûnderwiisynspeksje (Inspectie 2006) net folle hoop. Frysk is noch altyd
marzjinaal op fierwei de measte skoallen. It projekt Trijetalige Skoalle
wurdt ‘ferkocht’ as in grut súkses, mar de praktyk is oars.
2.1.3 Tsjerke
1988: ‘Nije Bibeloersetting yn 1978 en in bydetiid brocht en wersjoen Lieteboek
yn 1977.’
1996: ‘Amperoan feroarings yn it domein fan de tsjerke; wol is der in
organisaasje fan dumny´s aardich aktyf.’
2008: It tsjerkelibben giet min ofte mear troch op itselde nivo wat it plak fan
it Frysk oangiet, ek nei de fúzje fan de protestânske tsjerken yn 2003. It ferbân
fan Fryske foargongers fernimt men yn de publisiteit it measte net mear fan.
255

2.1.4 Korpusplenning: wurdboeken
1988: ‘Publikaasje fan in nij hânwurdboek Frysk-Nederlânsk/Nederlânsk Frysk yn
1983/1985 publikaasje fan de earste 4 dielen fan it Grut Wurdboek fan de Fryske
taal, begûn yn 1984 der folgje noch 14 oant 1997. Ta stân bringe taaldatabank
yn 1985.’
1996: ‘Wurk oan it Wurdboek fan de Fryske taal is trochgien (mei no 12
dielen publisearre), wurk oan Frysk-Frysk en Frysk-Ingelsk wurdboek
is ûnderweis; der binne nije plannen foar wurdboeken fan Aldfrysk en
Midfrysk; der is in ‘staveringshifker’ foar it Frysk (mar, de Taaldatabank
foar Frysk is net wurden wat der fan ferwachte waard doe´t er opsetten is).’
2008: It Wurdboek fan de Fyske Taal is noch net klear, de hiting is no 2010.
Suver elk jier in nij diel, no 23 beskikber, it wurde der 25. In digitale ferzje
is noch yn it stadium fan in winsk (wat opfalt yn in tiid fan e-boeken). It
Frysk-Frysk wurdboek hat in soad fertraging oprûn, mar sil meikoarten
ferskine (spitigernôch net fuortendaliks on-line). Der binne wol in
juridysk wurdboek (Duijff 2000) en in Aldfrysk etymologysk wurdboek
(Boutkan & Siebenga 2005) útkommen (mar beide net digitaal). Der
wurdt noch altyd wurke oan de Taaldatabank foar it Frysk, 23 jier nei
datum. It Korpus Sprutsen Frysk is folle lytser as earder tocht en net echt
operasjoneel.
2.1.5 Taalbelied
1988: ‘It fûnemint foar provinsjaal taalbelied waard ûntworpen oer in perioade
fan 10 jier, 1975-1985; folge troch beliedsplannen foar ferskate gemeenten.’
1996: ‘De ûntjouwing fan it taalbelied is trochgien en yn juridyske termen
is it ramt aardich folslein. Tagelyk is it belied fertrage en binne plannen
net ynfierd (ûnder oare troch in soad omtinken foar it symboalyske punt
fan de plaknammen). Hjoed is it net helder oft de plannen ynfierd wurde
kinne want ‘taalbelied’ hat syn prominente plak ferlern op de politike
aginda. It Hânfest foar Europeeske minderheidstalen wie wichtich om
de ûntwikkeling fan it belied geande te hâlden en it waard ratifisearre
troch Nederlân. Dat feit is wichtich foar it Frysk,mar tagelyk hat de
Nederlânske oerheid it Nedersaksysk erkend (in samling dialekten) as in
minderheidstaal, wat goed is foar it stimulearjen fan nije inisjativen yn
oare regio’s, mar it soe Fryske ‘ambysjes’ delbêdzje kinne.’
2008: Der is in rigele fan nije taalplannen ûntwikkele; dochs is
ymplemintaasje noch altyd like dreech. It besef dat in minderheidstaal
lykas it Frysk nedich hat om te oerlibjen, of it besef dat it Frysk stadich
mar wis útstjert is amper oanwêzich. De hâlding is tefolle dy fan
‘Salang de wyn fan de wolken waait’. Sterkere stimulânsen binne nedich.
It Europeeske Hânfest wie wichtich foar beliedsfoarming en foar de
256 PHILOLOGIA FRISICA

3e bestjoersôfspraak. De hope is no rjochte op oerdracht foech fan ryk
nei provinsje.
Lytse sukseskes wurde as wichtich sjoen, lykas plaknammen of
wetternammen, of de kampanje ‘Praat mar Frysk’ mei fotomodel Doutzen
Kroes. Har opblaaslippen binne populêr wurden, mar de fraach bliuwt oft
it mear is as lippetsjinst? Der is mear besef fan it belang fan taaloerdracht
op de folgjende generaasje.
2.1.6 Ynternasjonale erkenning
1988: ‘De ynternasjonale ‘erkenning’ fan it Frysk, troch publikaasjes, konferinsjes,
in spesjale ynformaasje saakkundige (dhr Krine Boelens fan 1973-80 en dhr Koen
Zondag fan 1980 ôf ), dielnimme yn it Europeeske Buro foar Lytse Talen, ensfh hat
ek in mear iepen hâlding foar de wrâld oer ynhâlden. It gefoel fan ‘unikens’ en ‘wy
steane der allinne foar’ hat him ûntjûn nei ‘belangstelling foar oare lytse talen’ en
gefoelens fan ‘solidêrens’.’
1996: ‘Fuortsetting fan ynternasjonale erkenning: 4.ICML (International
Conference on Minority Languages, in 1989), ek oare kongressen en
Europeeske moetings, bygelyks yn it ramt fan it Mercator-Education, de
Europeeske surveys en oer koadewiksel. It is no hiel gewoan om dwaande
te wêzen mei Europeeske útwiksel, gearwurking, stúdzjebesites, ensfh,
wylst wy yn april 1988 noch it ‘earste’ ynternasjonale kongres hâlden oer
primêr ûnderwiis. Dus ‘globalisaasje’ hat ynfloed hân (ek Fryske thússiden
op Ynternet, ensfh.).’
2008: Frysk stiet ynternasjonaal aardich op ’e kaart; no en dan wurdt
foarslein om it Frysk as in foarbyld foar oaren te stellen (Europeeske
noarmen/standerts foar taallearen; kontakten mei Kasjoeben en Ulster
Scots dy’t it Fryske foarbyld oernimme). De ambysje fan de Provinsje
Fryslân om fan in Europeeske ‘middenmoater’ op te klimmen nei de
top 10 fan de minderheidstalen stiet folslein bûten de realiteit, want se
ferjitte bygelyks dat by guon oare lytse talen it belied him sterker ûntjûn
hat as foar it Frysk.
2.1.7 Film
1988: ‘De earste jûnfoljende film wie in relatyf súkses (=De Dream).’
1996: ‘Ien oare film yn it Frysk (De Fûke), en in TV-seary (foar de
Nederlânske televyzje); amateur en profesjoneel teater is súksesfol bleaun,
benammen iepenloftspullen.’
2008: Ien film per jier wurdt lang net helle; Frysk TV-drama (Baas boppe
baas, etc) hat wol in grutte populariteit, mar past yn in algemiene trend
fan regionale programma’s. Amateur iepenloft en profesjoneel teater is
257

noch altyd súksesfol, mar der is mear stabilisaasje as nije ûntjouwings, it
liket tsjin grinzen oan te rinnen. Der binne in pear grutskalige súksessen,
mar ek mear Nederlânske stikken.
Mei-inoar foarmet it boppesteande de positive kant, it kredyt, fan it
Frysk. Fansels is it retrospektyf hjir en dêr wat kritysk kleure omdat de
ferwachtings en it optimisme yn 1988 dochs heger wiene as wat der fan
telâne kommen is.
2.2 De debetkant fan de balâns
2.2.1 Aktivisme
1988: ‘Frysk aktivisme is weromfallen op in leech pitsje. Profesjonalisaasje hat laat
ta minder frijwillige belutsenens. Fan in prestizjeus ynfloedryk orgaan is de Ried
foar de Fryske Beweging in marzjinale organisaasje wurden.’
1996: ‘De Ried foar de Fryske Beweging hat wat ´jong bloed´ krigen, mar
is noch net by steat om in helder nij imago ta stân te bringen; aktivisme
ferrint noch altyd hiel stadich.’
2008: De Fryske beweging hat gjin nije organisaasjebasis krigen. It stûket
en de bewegers binne foar in grut part noch deselde persoanen as út
jierren ´80 en ´90. De jongerein-organisaasje FyK (Frysk Ynternasjonaal
Kontakt) is oansletten by de Europeeske YEN (Youth for Nationalities),
mar it is gjin faktor fan betsjutting foar it taalaktivisme wurden.
2.2.2 Media
1988: ‘Swakke media posysje: gjin tanimmen fan it Frysk yn de regionale deiblêden
en in earmetierich wykblêd. Regionale radio is tanommen, mar hat net in spesjaal
plak yn it Nederlânske systeem. Oant no ta gjin súkses om televyzje te krijen; dat is
teloarstellend nei hoopfolle ekspeariminten mei Teleboerd (skoalle televyzje) begûn
yn 1972. TV is in haadpunt foar it aktivisme op dit stuit.’
1996: ‘De mediaposysje is ferbettere: der is no alle dagen TV yn it Frysk
(ien oere op wurkdagen), wat de measte minsken as in súkses sjogge.
Noch deselde tige swakke posysje yn beide regionale deiblêden (faaks
sels minder as earder, mar der binne gjin data beskikber). Frysk is noch
in prominent ‘ûnderwerp’ foar regionale sjoernalisten, benammen foar
‘human interest ferhalen, lykas oer in Japanner dy’t Frysk leart of oer
in ‘rel’ as in gemeenteriedslid út de gemeenteried stapt omreden fan
it Frysk.
It earmetierige wykblêd bestiet noch, mar sûnder provinsjale subsydzjes
sjocht de takomst der griis en grau út. Der binne trije nije twamoanlikse
258 PHILOLOGIA FRISICA

lêden foar jonge lêzers (basisskoalle, heechste klassen/ ûnderbou en foar
‘jongerein’).’
2008: In fierdere ferbettering fan de posysje fan it Frysk op de TV, fan 1
oere nei 2 oeren deis; deiblêden gjin feroaring yn brûken fan it Frysk,
earder minder as mear yn redaksjonele siden. Wol in dúdlik tanimmen
op de skûtelbank (De Vries 2003), mar net yn de kommersjele advertinsjes
en ek net by de iepenbiere oankondigings. Fryske ûnderwerpen op de
websites fan kranten binne altyd goed foar in soad negative, mar ek
positive reaksjes. It wykblêd Frysk en Frij bestiet net mear. It literêre
tydskrift Trotwaer is omboud ta it moanliks ferskinende algemienkultureel
opinyblêd de Moanne. Nêst it literêr tydskrift Hjir is der no ek it
literêr ynternet-tydskrift Farsk. Der binne fia it web wol mear inisjativen,
bygelyks ek in rigele frysktalige or twatalige blogs, mar oft it allegear
súkses ha sil?
2.2.3 Literatuer
1988: ‘Gjin literêre fernijïng of jong talint: de meast súksesfolle auteurs wienen der
in soad jierren ferlyn ek al.’
1996: ‘Noch gjin echt ‘grutte jonge talinten’ of ‘ûntdekkingen’, mar
de oanhâldende diskusje tusken it âldere establishment mei de grize
hierren (boppe de 50) en in jongere generaasje (ûnder de 40) kriget mear
momentum en soe wolris hiel nijsgjirrich wurde kinne. Ien fan de meast
súksesfolle skriuwers (Riemersma) hat in ‘master-stik’ produsearre nei in
grut tal jierren fan stilte.’
2008: Yn de literatuer hat der aardich wat fernijing west yn de lêste tolve
jier. Der is erkenning kommen foar twatalige auteurs dy’t yn it Frysk èn
yn it Nederlânsk publisearje, benammen dichters. In pear fan de âldere
auteurs binne noch altyd aktyf, mar der is ek in jongere generaasje fan
produktive skriuwers sichtber.
2.2.4 Fuortset ûnderwiis
=1988: ‘Gjin wetlike ferplichting om it Frysk yn it fuortset ûnderwiis te jaan, lykas
ferwachte waard nei de ferplichting foar it basisûnderwiis.’
1996: ‘Fan 1993 ôf ferplichting om Frysk te jaan yn de earste, legere stadia
fan it sekundêr ûnderwiis (hoewol mar foar in part ynfierd: allinne yn it
earste jier; noch gjin effekt op tal learlingen dat Frysk yn eineksamens
nimt, mar dat soe noch komme kinne nei 5 of 6 jier). Der waard ek in nije
metoade produsearre, basearre op in populêre metoade foar Nederlânsk.’
2008: Yn fuortset ûnderwiis amper feroaring. Der hat in grutskalich, mar
mislearre project oer attitudeferoaring west (Van der Bij en Valk 2005). In
259

ekspearimint mei ûnderwiis fia fideo op ôfstân om lytse groepkes byinoar
te bringen, wreidet him net. Der is in stabyl, tige lyts tal kandidaten
foar it Fryske eineksamen. Twatalich fuortset ûnderwiis giet inkeld oer
Nederelânsk en Ingelsk, it Frysk spilet gjin rol.
2.2.5 Universiteit-Fryske Akademy
1988: ‘It mislearjen fan in ekspearimintele ôfdieling fan de Grinzer universiteit
(1975-1984) en minder jild late ta ôfblazen foardat it begûn mei it nije ôfdieling
fan ‘Fryske stúdzjes, minderheden en twataligens’. No gjin kâns op in universiteit.
Hoewol’t de Fryske Akademy kompinsearre waard en syn stêf útwreidzje koe.’
1996: ‘(In lytse) reduksje (-oant no ta-) fan de stêf fan de Fryske Akademy;
plus in tige positive evaluaasje troch in eksterne kommissje yn 1995. Der
binne tenminsten fjouwer dissertaasjes publisearre oer it Frysk. In nije
ôfdieling foar Frysk oan de Universiteit van Amsterdam. Groei fan de trije
hegeskoallen yn Ljouwert, mar amper of net ferbettering fan de posysje
fan it Frysk yn dizze fusearre, ‘mammoet’ skoallen.’
2008: De Fryske Akademy gie troch in djippe finansjele krisis yn
2004 troch mismanagemint wylst it wittenskiplik nivo krekt tige
goed oanskreaun stie (mei in ‘uitstekend’ fisitaasje-oardiel). Nei in
reorganisaasje komt de Fryske Akademy der stadichoan wer boppeop.
De nije ôfdieling Frysk oan de UvA is alwer redusearre, mar bestiet noch
wol. Der is in groei fan wittenskiplike ynstituten yn Ljouwert (Wetsus,
Cartesius, Waddenacademie). De plannen foar in eigen universiteit binne
wer aktueel, mar sille yn in oare as de klassike foarm realisearre wurde
moatte.
2.2.6 Taalbelied Ryksregear
1988: ‘In blokkade yn De Haach (ryksregear) fan fierdere inisjativen foar it Frysk.’
1996: ‘De Haach (ryksregear) hat de oerienkomst mei de provinsjale
oerheid fernijd (earst yn 1989, dêrnei yn 1993) en hat stadichoan in bytsje
tajûn oan Fryske fersiken. It giet altyd tuike tuike en dat is benammen
spitich as it suver neat hoecht te kostjen; mar ‘blokkade’ soe ik no net wer
as term brûke. Fan belang wie de perioade 1986-1994, dat wy yn Dieuwke
de Graaf-Nauta in steatssikretaris fan Ynlânske saken hienen dy’t fan
Frysk komôf wie, dêr grutsk op wie en dy’t de ferantwurdlikens hie foar
it ‘koördinearjen fan Fryske saken’ op it nivo tusken de ministearjes.
Boppedat wie hja in sjarmante, mar fêsthâldende âldere dame....’
2008: De hâlding yn De Haach foar it Frysk oer is net folle feroare. Op
ministersnivo gjin Fryske ynbring mear en ien spesjale amtner Frysk
is te swak om it measte út de wei te setten. Der wie yn 2001 in nije
260 PHILOLOGIA FRISICA

estjoersoerienkomst foar 10 jier. De útfieringsplannen komme net
echt út ‘e ferve omdat de Ryksoerheid by harsels tinkt – sûnder dat sa út
te sprekken – dat it Ryk it sa goed docht en dat de Friezen net sa seure
moatte. De Kommisje fan saakkundigen fan it Europeeske Hânfest hat
it Ryk al trije kear op it festje spuid, mar it is in morele oprop en helpt
net safolle. Nei mear as 10 jier wifkjen hat Nederlân lang om let yn 2005
de ‘Framework Convention for the Protection of National Minorities’
ratifisearre, mar it juridyske belang dêrfan wurdt ûnderskat troch mear
klam te lizzen op it Europeeske Hânfest.
De punten fan de debet-kant fan it Frysk binne net allegearre like negatyf.
Der binne bygelyks positive saken te melden by de media en de literatuer.
2.3 De konklúzjes fan de trije balânsen
Elke balâns hat ek in eigen konklúzje, dy lit ik hjir folgje.
1988: ‘It Frysk wurdt searieus ûndermine yn syn fûneminten, benammen as it giet
om it trochjaan fan de iene generaasje oan de folgjende. Yn mingde houliken en
heterogene buerten fjochtet it Frysk in hurde striid en ferliest faker as dat it wint.
Der is in soad berikt, mar der moat noch in soad dien wurde.’
1996: ‘Ik konkludearre yn 1988 dat it Frysk faker ferliest as dat it wint yn
de striid om de taaloerdracht (benammen yn mingde houliken). No bin
ik minder wis. It byld, ek troch mear ûndersyk, is minder helder: betiden
wurdt de slach ferlern, betiden wurdt de slach wûn. Bygelyks der binne
in soad minsken dy’t it Frysk as twadde taal leare en it ek ta in hichte
brûke, hoewol folle minder as de memmetaalsprekkers. Myn konklúzje
fan doe ‘Der is in soad berikt, mar der moat noch in soad dien wurde’ klinkt no
tefolle as in iepen doar en in bytsje hol. Lykwols, as ik de hiele list nochris
oereachje, dan moat ik konkludearje dat oer de hiele liny de saken net
minder wurden binne foar it Frysk. Fansels, der binne hjoed in pear echte
bedrigings, mar benammen yn de nije technology binne ek nije kânsen.
In bedriging soe bygelyks kommersjele regionale TV yn it Nederlânsk
wêze kinne, dy’t de kommende moannen begjint, wylst al mear as 90%
fan alle reklame op de Fryske radio en TV yn it Nederlânsk is.’
2008: De neikommende tabel jout in gearfette oersjoch fan boppeneamde
positive en negative saken op de balâns.
261

Tabel 1: Gearfetting fan de ‘balâns foar it Frysk yn 1988, 1996
en 2008
Faktor 1988 1996 2008
Positive kant:
Survey ûndersyk Echt belangryk Trochgeande
ynfloed
Basisskoalle Ferplichting sûnt
1980
Tsjerke Bibeloersetting
en Lieteboek
Korpusplenning:
wurdboeken
Hânwurdboek,
WFT
262 PHILOLOGIA FRISICA
Metoade
Taalrotonde
Amperoan
feroaring
Frysk-Frysk,
Frysk-Ingelsk
begûn,
staveringshifker
Taalbelied Fûnemint lein Juridysk ramt;
Europeesk
hânfest
Ynternasjonale
erkenning
Mear iepen
hâlding nei de
wrâld
Tanimmen
kongressen en
kontakten
Film 1e film súkses Mar ien oare film
en in TV-searje
Negative kant
Aktivisme Leech pitsje Gjin nij imago;
stadich
Media Swakke posysje Alle dagen
TV; doelgroep
tydskriften
Literatuer Gjin fernijïng Diskusje âlde en
jonge garde
Fuortset
ûnderwiis
Universiteit-
Fryske Akademy
Taalbelied
Ryksregear
Gjin wetlike
ferplichting
Ofblazen
ekspeari-mint;
útwreiding
Fryske Akademy
Blokkade De
Haach
Wol ferplichting,
mar breklik
ynfierd
Reduksje FA;
nije oplieding
UvA; groei
hegeskoallen
Nije ôfspraken;
ynfloed
steatssiktaris
Noch altyd fan
belang
Studio-F
Net folle nijs
Frysk-Ingelsk is
der, Frysk-Frysk
fertraagd
Drege
ymplemintaasje
lytse súkseskes
Aardich op ‘e
kaart; Frysk as
foarbyld? Bliuwt
middenmoater
Frysk TV drama
populêr
Gjin nije basis
Fierdere
ferbettering;
inisjativen op
web
Fernijïng,
twatalige auteurs,
poësije
Gjin feroaring
dat makket
Krisis FA; UvA
redusearre;
plannen
universiteit
Utfiering
plannen ûnder
de mjitte

It is dúdlik dat de yndieling yn 13 punten fan 1988 oan dy tiid bûn is.
It oersjoch yn stekwurden yn de tabel lit dat nochris dúdlik útkomme.
Bygelyks de kategory ‘tsjerke’ liket no net op it rjochte plak. Yn de jierren
tachtich wie dat faaks noch in wichtich domein fan taalplenning, mar 20
jier letter liket itselde domein op de ûntjouwing en de status fan it Frysk
amperoan ynfloed te hawwen. Krekt sa soe ‘film’ net wer in aparte rubryk
wurdich wêze. Dat wie yn 1996 al dúdlik. Der is op filmmêd mar in bytsje
út de wei setten nei it hoopfolle begjin mei De Dream. Anno 2008 soe
der in rubryk foar ynformaasje technology wêze moatte. Oft dy oan de
debetkant of de kredytkant komme moat is net wis: binne de nije media
in seine of in bedriging foar it Frysk? In posityf punt is dat dat der fia it
ynternet noch nea earder safolle skreaun en publisearre is yn it Frysk. Net
allinne op websiden, mar ek op frysktalige blogs, Hyves, Facebook, Flickr
en Twitter. Allegearre nije nammen fan de lêste pear jierren.
It gehiel oereachjend kinst Mulder (2007) syn wurden brûke dat it Frysk
in ‘miskende taaiheid’ hat. Dy taaiheid soe ik posityf besjen wolle as
it giet om it stadich sliten fan it Frysk ûnder de minsken. Op de hiele
befolking is der in skyn fan stabilens (Gorter en Jonkman 1994, Fryske
Taalatlas 2007). Dochs moat men him op dy útkomsten net fersjen, want
der binne ûnderskate faktoaren dy’t bydrage oan it relatyf heech bliuwen
fan trochsneed persintaazjes ûnder de folwoeksene befolking (tink ûnder
oare oan selektive retoermigraasje). Men moat der wach op wêze dat de
relative tebekgong fan it Frysk dochs ynienen hurd gean kin. It NIPOûndersyk
nei de taaloerdracht ûnder âlders en oansteande âlders hie
syn beheinings, mar de útkomsten wienen alarmearjend foar de heine
takomst (Foekema 2004). Ek Driessen (2006) rapportearre dat it Frysk
ûnder skoallebern tusken 1995 en 2003 mei omtrint 20 persint tebekrûn
wie. Dat liket in net te leauwen soad foar sa’n relatyf koarte perioade
fan 8 jier en der is terjochte krityk kommen op syn wurkwize (Wijnstra
en Zondag 2006). Lykwols is de trend nei ûnder ûnmiskenber (sjoch ek
hjirûnder yn paragraaf 3).
De ‘taaiheid fan it Frysk’ fynst ek werom yn it taalbelied yn rommere sin.
Lykas hjirfoar oanjûn is der op mêden lykas de media en de literatuer
wat beskieden foarútgong makke, mar op in kearnmêd lykas it ûnderwiis
is dat perfoarst net it gefal. It taalbelied fan provinsje en gemeenten wol
mar net ‘brûzje en siede’ en it taalaktivisme liket betiden útstoarn. Der is
gjin druk fan ûnder ôf om it belied fan boppeôf te stypjen. Der is amper
debat oer de takomst fan it Frysk en bygelyks it provinsjale projekt ‘Fryske
Fiersichten’ hat net iens in begjin fan in byld opsmiten fan in meartalige
mienskip anno 2030 (www.fryskefiersichten.nl).
263

3 De rispinge fan de taalsosjologyske surveys
Earst wol ik wat mear yn it algemien sizze oer de relaasje tusken ûndersyk
en belied en dêrnei gean ik yn op taalsurveys. Yn de literatuer is net in soad
skreaun oer de ynfloed fan ûndersyk op belied, mar oarsom folle mear
oer de ynfloed fan belied op ûndersyk. Bygelyks oer de negative ynfloed
op it belied fan in tekoart oan kennis of oer net brûken fan resultaten fan
ûndersyk. Dêrby wurdt lykwols meast net oanjûn wêrom’t dat dan sa is. As
der al besocht wurdt om in ferklearring te finen, dan wurdt de beheinde
ynfloed fan ûndersyk faak útlein as it gefolch fan ideologyske of oare
belangen fan beliedsmakkers.
It is gongber om sûnder mear oan te nimmen dat útkomsten fan sosjaalwittenskiplik
ûndersyk brûkber binne foar beliedsmakkers. Guon tinke
sels dat ûndersyksútkomsten essinsjeel binne om goed belied meitsje
te kinnen. Dochs komt út de bestudearring fan beliedsfoarming nei
foaren dat it wurk fan ûndersikers, ek al is it noch sa praktysk fan opset,
gjin grutte ynfloed hat. It idee dat ûndersyksresultaten in soad ynfloed
hawwe moatte op belied komt neffens Hammersley (1995: 122) fuort út
it misbegryp fan it ‘ferljochtings-paradigma’. Dat paradigma hat trije
sintrale foarûnderstellings:
1. De maatskippij kin ferbettere wurde, yn it belang fan elkenien,
troch bewust yngripen, stapke foar stapke òf radikaal. Koartsein,
de maatskippij is makber.
2. De meast effektive basis foar sok yngripen is wittenskiplik; mei
oare wurden, op grûn fan rasjonele, teoretyske kennis.
3. Sokke kennis kin ferkrigen wurde troch sosjaal-wittenskiplik
ûndersyk.
It ferljochtingsparadigma berêst op de oertsjûging dat ûndersikers
kennis produsearje dy’t ûnmisber is foar rasjonele beslútfoarming
troch beliedsmakkers. Lykwols, dizze útgongspunten hawwe in soad
krityk krigen. Besluten wurde ommers net allinne nommen op grûn fan
technyske oerwagings. Ek as ûndersyk nedich is foar in beliedsproses,
dan binne de ûndersyksútkomsten mar in lyts partsje fan de kennis dy’t
beliedsmakkers brûke. Hja geane ek ôf op har eigen ûnderfinings, op
earder foarme oardielen en op ûnderskate soarten fan ynteraksjes mei
oaren. Belied is net kwestje fan yntellektueel puzzels oplosse, mar it is in
polityk proses. De rol fan sosjaal-wittenskiplik ûndersyk is yn ’e praktyk
folle beheinder as dat it ferljochtingsmodel oannimt.
Surveys binne in algemien maatskiplik ferskynsel. Hast alle dagen kin
men de resultaten fan ien of oare survey wol fia de media gewaar wurde.
264 PHILOLOGIA FRISICA

Yn in soad situaasjes fan tsjinstferliening wurdt oan klanten gauris in
fragelistke foarlein. De surveymetoade dominearret it sosjaal-wittenskiplik
ûndersyk. In krityske benadering seit dat surveys skynber kontrôle biede
oer wat oars in bedriigjende en gaotyske sosjale werlikheid liket. Surveys
binne heldere mjitynstruminten en de útkomsten binne sifers, dat jout
in gefoel fan oarder en wissens. Sa wurde de grinzen dúdlik lutsen tusken
wat de muoite fan it witten wurdich is en wat oerslein wurde kin. Surveys
binne meast op grutte skaal en wurde achte dan in representatyf byld
te jaan en der binne avansearre statistyske techniken mooglik. Mei de
hurde sifers fan surveys kinne superieuren of politike beslissers oertsjûge
wurde. De resultaten kinne net sa maklik fersmiten wurde fanwege in
‘sêfte, weake of slappe’ metodology. It feit dat dy gegevens misliedend
wêze kinne wurdt minder achtslein. De beliedsmakker hat belang by
presintearberens fan útkomsten. Dêr hat de beliedsmakker mear belang
by as by jildigens fan kennis.
Tsjin dit dekor moatte wy sjen nei de taalsurveys dy’t yn Fryslân útfierd
binne. Der hawwe trije grutte surveys west yn 1967, 1980 en 1994 en letter
noch in ‘fluchhifking yn 2007. Yn dyselde perioade hat it taalbelied him
ek ûntjûn.
Mids sechstiger jierren wiene der yn Fryslân nije ûntwikkelingen op it
mêd fan it taalbelied. Yn 1966 frege de provinsje oan it ryk om subsydzje
foar in ûndersyk nei lêzen fan Fryske boeken, mar it ryk wegere. Nei
oanhâldend oantrunen út Fryslân wei kaam der yn 1969 in rykskommisje
foar it Fryske taalbelied, de saneamde kommisje Van Ommen.
It ûndersyk nei it lêzen fan Fryske boeken gie lykwols al troch. Yn opdracht
fan de Fryske Akademy waard dat it ferneamde ûndersyk De Friezen en hun
taal (Pietersen 1969). De opset fan dy survey wie dus in lêzersûndersyk oer
Fryske boeken en it wie net opset as in sosjolingwistyske survey. Dochs
luts dy kant fan de saak úteinlik fierwei it measte omtinken.
It liket dat de resultaten fan de survey in aardich grutte ynfloed op it
belied hienen. De foarsitter fan de kommissje Van Ommen seit sels ‘de
enquête Pietersen maakte dat horen van anderen overbodig. Daarmee
hadden we wat in handen.’ (Leeuwarder Courant 11 oktober 1969).
Fjirtjin jier letter, yn 1984 kamen de resultaten fan Taal yn Fryslân (Gorter
et al 1984). Doe wie it taalbelied foar it Frysk ûnderwilens aardich op
gleed kommen. De beliedsmakkers woenen mar wat graach kennis
nimme fan de resultaten fan de survey. Op in spesjale kursus kamen hja
manmachtich ôfsetten. It taalbelied hie doe noch in opgeande line fan
politike prioriteit.
Noch wer goed 10 jier letter kamen de earste resultaten fan ‘Taal yn
Fryslân op ’e nij besjoen’ (Gorter en Jonkman 1995). Dat wie, sa kin men
efterôf fêststelle, yn de neidagen fan politike prioriteit foar it taalbelied.
265

Yn Fryslân hie der in taalpolityk debakel west fan de plaknammen en it
hie bliken dien hoe dreech it is om taalbelied yn de praktyk yn te fieren.
In wichtich punt wie oft der wol foldwaande it ‘draachflak’ foar it belied
bestie want der kaam amper oantrún út de befolking wei. Plannen meitsje
wie makliker as plannen útfiere.
De ynfloed fan de resultaten fan it survey-ûndersyk op it belied wienen yn
de trije neamde gefallen ferskillend. By de taalsurveys yn Fryslân oerhearske
yn de 60er en 70er jierren it ‘ferljochtings-model’. Dat kaam ta utering yn
de oertsjûging dat taalgebrûk pland wurde koe en moast. Plenning wie
benammen in yntervinsje troch saakkundigen. Yn letter jierren is mear
erkenning kommen fan ûnwissens oer de brûkberens fan surveyûndersyk.
Resultaten blike dochs minder hurd te wêzen as dat earder wol tocht waard.
Boppedat die bliken dat it ferskaffen fan útkomsten oer taal troch ûndersyk
net samar liedt ta feroarings yn de maatskippij. It bewustwêzen fan de rol
fan wearden en ideologyske eleminten waard grutter, wylst earder tocht
waard dat (taal)belied in weardefrij of neutraal proses wie. Dochs skreau de
doetiidske deputearre foar it Frysk: “it taalsosjologysk ûndersyk is fan grut
belang foar it belied dat fierd wurdt op it mêd fan it Frysk.” (Mulder 1997: 94).
Gearfetsjend kin men sizze dat de resultaten yn 1969 sûnder al te folle
krityk oernommen waarden, dat it yn 1984 noch tige wichtich wie om te
witten hoe’t it der mei it Frysk foarstie, mar dat yn 1995 de belangstelling,
hoewol noch altyd grut, dochs ôfswakke wie, krektlyk as it taalbelied sels.
Yn myn twadde brief oan Fishman yn 1996 skreau ik as konkluzjes oer it
survey-ûndersyk it folgjende.
‘It wie ek belangryk dat wy in nije survey fan taalgebrûk en taalhâlding
útfierden yn 1994. De earste resultaten waarden ferline jier septimber
publisearre en in soad minsken seagen der fernuvere by op. Omdat wy,
tsjin de gongbere miening yn, NET fûnen dat it Frysk minder wurdt of
ôfnimt yn it brûken. Stabilens op mear as ien front liket in belangryk
skaaimerk fan de taalferhâldingen yn Fryslân. Wy koenen sels kleme
dat yn abslute tallen, troch ús persintaazjes nei de hiele befolking te
generalisearjen, der noch nea safolle sprekkers fan de taal west hienen...
Dat is fansels in útspraak mei in beheinde wittenskiplike wearde, mar
it skoart goed yn de media en yn de publike opiny. Foar in part is dat
in antwurd op de sintrale fraach fan jo brief: de dingen binne net bot
feroare yn de lêste 25 jier (!). Net yn termen fan it tal minsken dat Fryske
ferstean, prate, lêze of skriuwe kin (hoewol’t it behearskjen fan it skriuwen
omheech gie fan ±11% nei ±17%), en ek net foar de persintaazjes foar
thústaal, de earste taal dy’t leard is, ensfh.’
Dizze wurden lykje ek 12 jier letter noch aktueel. De fluchhifking fan de
provinsje fûn fannijs reedlik stabile sifers foar it ferstean, prate en lêze
266 PHILOLOGIA FRISICA

kinnen fan it Frysk en ek wer in tanimmen fan it skriuwe kinnen (fan 17%
nei 26%).
Hjirboppe ha ik al warskôge foar in mooglik ûnderlizzende dynamyk. Ik
kin dat oantoane mei twa foarbylden, It earste komt út de gefalsstúdzje
dy’t ik yn 2002 mei in groep studinten Frysk oan de Universiteit van
Amsterdam dien ha nei de taalsituaasje yn Hylpen. De ûndersteande
grafyk jout it ferrin fan it Hylpers as memmetaal foar trije generaasjes
skoallebern yn Hylpen.
Grafyk 1: Hylpers as memmetaal fan skoallebern yn Hylpen (basearre op
Boelens en Van der Veen 1956, Lont 1988 en Bank en oaren 2002).
De grafyk lit dúdlik útkomme dat it Hylpersk as taal ûnder de skoalbern
slim yn it neigean is. It Hylpersk kin hjir model stean foar it Frysk, want
der is net folle reden om oan te nimmen dat it Frysk yn de hiele provinsje
net sa’n soartgelikens patroan folgje sil.
It twadde foaldbyld toant dat ek oan. Yn it ûndersyk Taal yn Fryslân
(útfierd yn 1980) hawwe wy ek frege nei de memmetaal fan pake en beppe.
Us âldste respondinten wienen doe sis mar sa’n 80 jier en berne om de
ieuwiksel hinne. Harren heiten en memmen wienen sa’n 25-30 jier earder
berne en harren paken en beppen wienen berne yn it midden fan de 19e
ieu. Fansels sitte der in soad metodologyske heakken en oezen oan, mar
dochs kinst op dy wize in beskate rekonstruksje jaan fan de earste taal
fan bern yn Fryslân yn it midden fan de 19e ieu. Dat kinst mei help fan
lettere surveys trochlûke nei de dei fan hjoed. Understeande grafyk is in
besykjen de earste taal fan elts bertekohort fan perioades fan 20 jier benij
te kommen.
267

100%
75%
50%
25%
0%
1870 1910 1950 1990
Grafyk 2: Earste taal (of memmetaal) fan bertekohorten yn Fryslân,
perioades fan 20 jier.
De trend is dúdlik: wis mar seker sakket it Frysk fan in trochsneed fan rom
70 persint as memmetaal, nei krekt boppe de 40 persint yn in perioade
fan krapoan oardel ieu. Kinst dy lêste rom 30 jier ek noch wat útfergrutsje
en dan wurdt it byld noch sterker.
55%
51%
48%
44%
Grafyk 3: Frysk en Nederlânsk as memmetaal yn de kohorten berne
tusken 1970 en 2000.
It omslachpunt dêr’t mear bern Nederlânsk as memmetaal hawwe as
Frysk leit neffens dizze berekkening earne om 1990 hinne. It ferfal fan
10 persint yn sa’n 30 jier wiist op de stadige, mar wisse tebekgong fan it
Frysk. It taalbelied hat dêr oant no ta gjin fet op krigen. Sjoen de swakke
posysje fan it Frysk yn it ûnderwiis falt dat ek net te ferwachtsjen.
268 PHILOLOGIA FRISICA
40%
1970 1990 2000

4 Konkluzjes
De direkte relaasje tusken taalsurveys en taalbelied is kompleks. De fraach
is wat de ferwachtings fan beliedsmakkers binne as it om de resultaten
fan taalsosjologyske surveys giet. Boppedat binne der in soad oare
faktoaren dy’t ynfloed ha op de beliedsfoarming en de útfiering. Dochs
levere wittenskiplik ûndersiken, ek taalsurveys, in bydrage oan it stal jaan
en oan de evaluaasje fan belied.
Yn Fryslân hawwe wy sjoen dat de surveys bekend binne yn de mienskip,
èn ûnder beliedsmakkers. De surveys yn Fryslân ha oant no ta benammen
beskriuwend west, der wurdt in panorama fan de taalsituaasje skildere.
Evaluaasje fan taalbelied wie net it doel. Ek it mjitten fan taalferoaring hat
net it earste doel west, mar wie in ôflate fan de surveys yn de rin fan de jierren.
Wichtich is de wize wêrop at de resultaten presintearre waarden. De fraach
is oft der troch de ûndersikers genôch dien waard om it taalsosjologyske
perspektyf út te lizzen, te beargumintearjen en oertsjûgjend del te setten.
It grutte publyk en beliedsmakkers hawwe oanstriid om taalgedrach te
sjen as in saak fan persoanlike wil en nimme minder gau oan dat der
strukturele faktoaren binne dy’t beskate soarten taalgedrach ôfremje of
krekt stimulearje.
In taalhâlding dy’t oer generaasjes ynsliten is, kin troch in bytsje
foarljochting net samar feroarje.
It gegeven dat wy yn Fryslân, seker yn ferliking ta in soad oare Europeeske
regio’s, beskikke oer goede surveys oer in langer tiidrek jout in foarsprong
as it giet om it ferlykjend ûndersyk. Neffens deputearre Mulder (1997: 94)
die út it ûndersyk bliken ‘…dat der folle mear romte wie foar in aktyf, mar
hoeden taalbelied as tocht waard’. Dy beide reden, it foaroprinnen yn de
wittenskip yn Europa en de oantoanbere relevânsje foar it belied, binne
foldwaande foar in nije wiidweidige taalsurvey.
> Literatuer
Bank, P ., J. Dijkstra, L. Herrema, I. Hooijenga, M. Jansen, M. van der Ploeg-
Posthumus, G. Schipper-Veenstra (2002). Projekt Hylpersk. Amsterdam:
Universiteit van Amsterdam (net publisearre manuskript).
Bij, J. van der, & R.W.Valk (2005) Fries in het voortgezet onderwijs: een
Echternachse processie. Een evaluatieonderzoek naar de effecten van het project
Op weg naar ‘Fries als examenvak in het voortgezet onderwijs’. Sneek: Migg
bv (dissertaasje Universiteit van Amsterdam).
Boelens, Kr. & J. van der Veen (1956) De taal van het schoolkind in Friesland.
Ljouwert: Fryske Akademy.
Boutkan, D. and S.M. Siebinga (2005) Old Frisian Etymological Dictionary.
Leiden: Brill.
269

Driessen, G. ( 2006) Ontwikkelingen in het gebruik van streektalen en
dialcten in de periode 1995-2003, Toegepaste Taalwetenschap in Artikelen,
1, 103-113.
Duijff, P. (2000) Juridisch Woordenboek Nederlands-Fries, met een index Fries-
Nederlands. Groningen/Ljouwert: Martinus Nijhoff/Fryske Akademy.
Fishman, J.A. (1990) What is reversing language shift (RSL) and how can it
succeed, in: Gorter, D., J.Hoekstra, L.G.Jansma en J.Ytsma (eds.) Fourth
International Conference on Minority Languages: vol. I, General Papers.
Clevedon: Multilingual Matters, pp 5-36.
Fishman, J.A. (1991a) Reversing Language Shift. Clevedon: Multilingual
Matters.
Fishman, J.A. (1991b) ‘It Baskysk en it Frysk’, It Beaken 53, 121-149.
Fishman, J.A. (Ed.) (2001) Can threatened languages be saved? Clevedon:
Multilingual Matters.
Foekema, H. (2004) Overdracht van de Friese taal. Onderzoek in opdracht
van Omrop Fryslân. Amsterdam: TNS/NIPO.
Fryske Fiersichten (2006) website mei útkomsten en fuortgong: www.
fryskefiersichten.nl.
Gorter, D., & R.J. Jonkman (1995) Taal yn Fryslân op ‘e nij besjoen. Ljouwert:
Fryske Akademy.
Gorter, D., G.H. Jelsma, P .H. van der Plank & K. de Vos (1984) Taal yn
Fryslân. Ljouwert: Fryske Akademy.
Gorter, D. (2001) A Frisian update of reversing language shift, in:
J.A.Fishman (ed.) Can threatened Languages be saved? Reversing Language
Shift: A 21st Century Perspective, Clevedon: Multilingual Matters, pp 215-
233.
Inspectie (2006) De kwaliteit van het vak Fries in het basisonderwijs en het
voortgezet onderwijs in de provincie Fryslân. Utrecht: Inspectie van het
Onderwijs.
Le Rütte, M. (1998) Evaluaasje Fryske taalrotonde. Ljouwert: Fryske Akademy.
Lont, T.J. (1988) Meertalig basisonderwijs in de gemeente Het Bildt (en
de stad Hindeloopen). Sint Annaparochie (Scriptie Onderwijskunde
RU Utrecht).
Mulder, B. (1997) Fryske taalpolityk. Boalsert: Kooperative útjouwerij.
Mulder, B. (2007) De miskende taaiheid fan it Frysk. Ljouwert: Friese Pers
Boekerij.
Pietersen, L. (1969) De Friezen en hun taal. Drachten: Laverman.
Provinsje Fryslân (2002). Nota taalbelied Provinsje Fryslân 2003-2007.
Ta rjocht komme: it fanselssprekkend plak fan it Frysk. Leeuwarden,
Provincie Fryslân.
Provinsje Fryslân (2007a) Rapportaazje fluchhifking Fryske taal,
Leeuwarden/Ljouwert: Provinsje Fryslân.
270 PHILOLOGIA FRISICA

Provinsje Fryslân (2007b) De Fryske Taalatlas 2007. Fryske Taal yn byld.
Ljouwert: Provinsje Fryslân.
Vries, E. de (2003) Frysk taalgebrûk yn famyljeberjochten en advertinsjes 1932-
2002. Ljouwert: Berie foar it Frysk
Wijnstra, J. & K.Zondag (2006) Neiere analyze befêstiget: ek Frysk is slim
yn it neigean. Pompeblêden, 5, 78.
271

Caught on the Tightrope.
The Linguist between the Scientific
Community and the Language Community.
Alastair G.H. Walker (Christian-Albrechts-Universität, Kiel)
1 Introduction
The theme of this year’s Filologekongres is ‘Balâns en Perspektyf fan de
Frisistyk’. The idea is to look back over the past 70 years to see what has
been achieved in the Fryske Akademy in this period, but also to discuss
future challenges and possibilities. This is very interesting as it reflects to
a certain degree a desire I have noticed in other parts of Europe to evaluate
developments in the recent past. One example is the project ‘Minorities
around the Baltic Sea’ in which an interdisciplinary group of scientists
analysed developments pertaining to minority language politics in the
ten countries around the Baltic Sea since the Second World War. 1
One aspect of this project was that of the actors participating in minority
language politics. Who were the active participants in minority language
issues? One possible actor was the linguist working with a particular
linguistic minority. Thus the question arose as to what responsibility the
linguist might be deemed to have towards the language community and
what role he can play therein? This is a subject which has often been at
the centre of discussion within the Nordfriesische Wörterbuchstelle at
the University of Kiel as our department has been working with the North
Frisian language community now for many years. Our keen awareness of
the problems confronting a linguist working in the context of a linguistic
minority is reflected in some of our publications in which we have
broached the question of the linguist caught between two entities. 2
This topic is by no means unique to North Frisia but rather exemplifies
the more general theme of the role of the scientist in society which
naturally has often been discussed. This does not, however, by any means
lessen the importance of the subject for today’s society as I can perhaps
illustrate with two examples:
1 Spiliopoulou Åkermark, International Obligations.
2 Three examples are: Wilts, ‘Lexikographie zwischen Sprachwissenschaft’; Wilts,
‘Nordfriesisch zwischen Deutsch und Dänisch’; Walker, ‘Die Frisistik in Nordfriesland’.
272 PHILOLOGIA FRISICA

On my visits to different parts of Europe I have often discussed with
members of linguistic minorities and with scientists alike the relationship
between the language community and its respective academic institutions.
Sometimes the feedback is very positive, sometimes more critical. Thus
in a time when one might well argue that science does have a role to
play in the general context of the renaissance of minority and regional
languages in Europe and the revitalisation of languages, it is interesting
to see just what sort of interaction exists between linguists and language
communities.
A second example concerns the more recent theme of language death
and comes from David Crystal who bemoans the fact, quoting Dixon,
that not sufficient linguists are out in the field documenting endangered
languages.
‘
‘The most important task in linguistics today – indeed, the only
really important task – is to get out in the field and describe
languages, while this can still be done... If every linguistics
student (and faculty member) in the world today worked on
just one language that is in need of study, the prospects for full
documentation of endangered languages (before they fade away)
would be rosy. I doubt if one linguist in twenty is doing this.’ 3
2 Linguist, language and language community
As the relationship between the linguist and his subject matter ‘language’,
and perhaps also the language community, can be quite complex, I
should like to attempt an analysis of one particular situation a linguist
may find himself in, i.e. the case of the linguist working with a minority
language. The question under review is: what factors can be determined
which may influence his relationship with the language community and
his role therein?
3 Crystal, David, Language Death, p. 65. In the section ‘The role of the linguist’ (pp. 144-
166) Crystal makes some very salient points about linguists engaged in fieldwork with
endangered languages.
273

(Fig. 1)
As our starting point I should like to suggest the following model as
portrayed in Fig. 1. On the left is the linguist who is directly connected
to the language community on the right. The relationship between
the linguist and the language community does not, however, remain
static, and thus we include two temporal axes representing societal and
political developments which may influence both entities as well as the
relationship between them. Thus there is constant further development
across the board.
If we first consider the linguist, we have to realise that the linguist is but
a human being, and that human beings can be strange creatures. Thus it
may be worth while to reflect on the linguist’s character, taking perhaps
three particular aspects into consideration. First of all his cultural
background as this may well influence his system of values and his
attitude to multilingualism and multiculturalism. A person brought up
in plurilingual and pluricultural surroundings may well have a different
approach to a minority language community than one with a basically
monolingual and monocultural background. Would the monolingual
understand the psychology of the linguistic minority? The background
may well also influence his own self-perception, whether he be a purveyor
of pure science devoid of societal trappings, or whether his approach is
more pragmatic, anxious to convey concomitantly the societal relevance
of his work.
The second aspect concerns the linguist’s particular interests. If we divide
the field into diachronic and synchronic linguistics, can one demand of
the diachronic linguist to take a special interest in a linguistic minority’s
274 PHILOLOGIA FRISICA

present-day situation? 4 To what extent is it sensible, and indeed possible
to try and force a person into a field he is uncomfortable in?
A third aspect is the linguist’s personality. We might posit that
personalities range on a continuum from extrovert to introvert. Active
cooperation with a language community and field work demand to a
certain degree an extroverted personality able to cope with snow storms,
excesses of alcohol, potentially embarrassing situations and vicious dogs.
Again it might prove unwise to demand of a more introverted person
active participation in a language community.
Thus the linguist as a human being will have certain traits of character
which will influence if not determine his relationship with the language
community. There is little point in trying to force a square pin into a
round hole. This may seem a simplistic statement but one which needs
to be reiterated. The corollary of this statement is perhaps that every
linguist has a contribution to make, using his own specialist skills. The
question remains as to whether a language community is always able to
appreciate this and if it is able to integrate the expertise available into
pursuing a common goal.
(Fig. 2)
4 It is interesting to note that in the case of North Frisian, a number of historically
oriented linguists have in fact spent quite considerable time out in the field.
275

Having looked at the linguist as an individual, we can now examine him
in Fig. 2 in his university context, first of all in his university department.
(I am taking the university department as the basis for my model, but
the principle will probably apply to many academic institutions.) As a
department usually consists of a number of colleagues (depicted as A and
B in the diagram), the interaction among the colleagues may well influence
an individual’s work and attitudes. The computer linguist working with
automatic translation systems may, for example, have little understanding
of and for the societal problems of linguistic minorities. On the other
hand colleagues can prove a source of great inspiration, and discussions
among like-minded and motivated colleagues are often most fruitful.
A department will also include a head of department who will have a
certain influence on the other members of the department. Is he, for
example, able to establish a friendly and stimulating team atmosphere
or does he treat his staff members more as subordinates? One important
aspect in this context is the department’s mandate and the interpretation
of same by the head of the department and the staff members. This is
especially relevant when the department’s explicit or implicit relationship
to a language community is involved as opinions may differ within the
department, potentially leading to conflict. A typical source of conflict
might be between two colleagues advocating on the one hand pure science
and on the other the use of scientific expertise to support a language
revitalisation programme. 5
If we go outside the immediate department and see it in interrelation
with the other departments inside the faculty, we may here also find
factors influencing a linguist’s work and attitudes. There is, for example,
a potential conflict between major university departments carrying large
numbers of students and the smaller departments who may occasionally
find themselves in a position of having to justify their existence. This
example of Darwinism will no doubt be inherent in most university
systems. The aspect of size here first refers to structures, e.g. numbers of
students, staff etc, but there may also be a conflict between departments
representing languages with differing international status as exemplified
by attitudes towards bilingual education. One might hear the argument
5 This conflict can also be inter-institutional as there are examples of institutions whose
mandate is primarily to support a linguistic minority but whose main interests lie in
(quasi) scientific work and others whose mandate is principally scientific research but
who actively support a linguistic minority. Thus mandates and the interpretation of
same can sometimes be confusing.
276 PHILOLOGIA FRISICA

that, if this concept is to be taken seriously, it can only refer to major
European languages such as English, French, German and Spanish,
minority languages being deemed unsuited for a viable concept of
bilingual education. Thus a viable model of bilingual education would
encompass two major languages such as German and English or German
and French, but not German and Frisian or German and Low German.
Corresponding to the hierarchy within the department, the Dean
constitutes the head of the faculty. He or she may equally have a
positive or negative effect on the faculty as a whole and on individual
departments, possibly trying to assert his or her own personal view of
tertiary education. Thus one Dean might emphasis aspects of discipline
within the faculty, arguing that members of staff should be at their desks
at 8 a.m. sharp, and leave the office promptly at 4.30 p.m., thereby possibly
stifling creativity and initiative among less conformist members of staff,
whereas another Dean might put more emphasis on having all the diverse
activities developed by a department acknowledged in an official report.
Thus leadership qualities and approaches to tertiary education can differ
from Dean to Dean.
Finally within the university hierarchy, at least in Kiel, we come to
the Presiding Committee (Präsidium) which will have an influence
on the university at all levels, down to the individual member of staff.
In the event of conflict, one possible difference between a Dean and
the presiding committee is that the latter may see the standing of the
university in society as a whole whereas the Dean may be more interested
in the internal workings of the faculty. Thus a linguist working out in
the country in a language community may be perceived in different ways
from two different echelons of the university hierarchy.
(Fig. 3)
277

If we now turn our attention in Fig. 3 to the concept of the scientific community,
we can perhaps differentiate the intra-university or internal scientific
community within one’s own university, and the extra-university or
external scientific community outside one’s university. Having discussed
the possible demands and influences upon a linguist within the university,
the question arises as to what influence the external scientific community
can have. Within the field of Frisian Studies, for example, one might ask
what West and Sater Frisian scholars expect of North Frisian scholars, and
vice versa.
A good example for the formulation of expectations is to be found in Horst
Haider Munske’s two articles ‘Die Frisistik - ein Mauerblümchen der germanischen
Sprachwissenschaft’ 6 and ‘Bemerkungen zu Situation und Perspektiven
der Frisistik in Deutschland’ 7 which had a profound effect on Frisian
Studies as especially the latter article led to the founding of an editorial
team which after seven years’ hard work published the ‘Handbook of Frisian
Studies’ in 2001. 8
Going beyond the immediate field of Frisian Studies, the question arises as
to what contribution Frisian linguistics can make in general to the development
of theory in linguistics? One might justifiably argue that a considerable
contribution is possible, e.g. within grammatical theory, minority issues,
multilingualism etc. Thus the scientific community may harbour certain
expectations of the linguist, but on the other hand the linguist is also aware
that his particular discipline can prove beneficial to linguistics as a whole.
Having examined the situation of the linguist as depicted in our initial
model (Fig. 1) we now turn to the language community. The language community
will in all probability not be a homogenous entity but will reflect
society as a whole and be equally as heterogeneous. Thus the language community
needs to be divided up into various sections, all of which may have
different attitudes and expectations of the linguist, meaning that he may
be confronted with a multiplicity of demands and situations. On the other
hand the linguist and the language community may to a certain degree be
dependent upon each other as the linguist relies on the language community
for empirical data and the language community may require the linguist’s
support in some form or other.
6 Munske, ‚ ‘Die Frisistik - ein Mauerblümchen’.
7 Munske, ‘Bemerkungen zu Situation und Perspektiven der Frisistik in Deutschland’.
8 Munske, Handbuch.
278 PHILOLOGIA FRISICA

What sort of divisions might be found in a language community?
a. Geographical divisions. Different parts of the area inhabited by the
language community may have different attitudes, different language
behaviour patterns, and different expectations. An example would be
the islands and the mainland in North Frisia.
b. Political divisions along the continuum left wing to right wing,
socialist minded peoplepossibly taking a more radical approach to
language maintenance and revitalisation than the more conservative
minded.
c. Political divisions with respect to national politics. In the context of
North Frisia this means attitudes towards the Danes and Germans
and the relationship between the two which in turn may influence
people’s attitudes to concepts such as minority politics and language
revitalisation.
d. The various cultural associations may differ, possibly reflecting the
factors mentioned above.
e. Language ideology may be a further cause of division as active speakers
keen on inter-generational transmission and on frequent daily usage
in as many domains as possible will have different expectations to
passive speakers who may have a certain competence in the language
but little ambition in using the language in daily life.
f. A further division which is perhaps growing in importance is that
between functionaries and lay members of the language community.
Whereas functionaries may have their own agenda, irrespective of the
actual needs of the language community, thereby possibly influencing
their attitude to an outside scientist, lay speakers may well actively
support someone interested in their language, oblivious of any
potential political connotations.
g. Different occupations may also have different attitudes and
expectations. Teachers may, for example, vary as some may be most
cooperative and grateful for any help and advice the linguist may be
able to offer them. Others may not take kindly to perceived criticism,
possibly not willing to acknowledge the potential benefit of scientific
theory for daily life in school.
279

These are just some of the factors which may well have a bearing on the
relationship between the linguist and the language community. Thus
by definition the relationship cannot be the same to the whole of the
language community but must be as diverse as the different sections of
the language community itself.
If we assume that a language community will be diverse in its constitution,
this may well be reflected in the expectations harboured by the various
sections muted. What sort of expectations might a language community
have of a linguist? Let us take some examples:9 9
1. If the language has not yet been properly codified, there might be the
desire for the compilation of dictionaries and grammars. A problem
here might be differences of opinion with respect to the type of
dictionary and grammar needed. For example, how scientific or userfriendly
should the dictionary be, who is the primary target group etc.?
2. If the language has not yet been properly established within the
education system, the linguist might be called upon to develop
scientific concepts for projects relating to minority language
education.
3. As the introduction of bilingual education sometimes meets
considerable opposition within the community itself, the linguist
might be invited to attend meetings with parents to discuss the
subject of multilingualism and its relevance for children.
4. Once the language has been introduced into the school system, the
linguist might also be asked to help produce school materials.
5. In order to promote literacy and to expand literature in the minority
language, the linguist might be invited to join the editorial board of a
journal in order to ensure a regular production of texts.
6. As the linguist belongs to certain networks, he might be called upon
to instigate contacts between different language communities who
may be perceived as potential partners for the future.
9 For a further discussion of this point, see Gerdts, ‘Beyond Expertise’ and Walker, ‘How
can Academic Institutions Help’.
280 PHILOLOGIA FRISICA

7. Finally, as projects often need financial support, the linguist might be
requested to help in the search for funds.
Thus in essence, when a linguist is dealing with a language community,
he is not dealing with a homogenous entity but rather with different
sections of the community which may all have different aspirations and
expectations.
Let us now turn our attention away from the language community as such
and devote it to societal and political developments. As society does not
remain static but is constantly changing, the status of linguistic minorities
may also change over time. Since about the 1970’s there has been a worldwide
‘renaissance’ of regional and minority languages. This is also found
in North Frisia where the mood towards minority and regional languages
has changed. At the beginning of the 1970’s parents were advised to rear
their children in High German as otherwise it was feared they might
have problems in school. Towards the end of the 1970’s Frisian tuition
began to be introduced into a number of schools in North Frisia and in
1989/90 there was a total of 38 schools teaching Frisian. 10 Today Frisian
in school is on the decline with there being only 17 schools still teaching
Frisian in the school year 2009/10. Thus the exciting movement which
started towards the end of the 1970’s lasted about 30 years but is now
waning.
The positive societal development as from the late 1970’s is reflected
in the political sphere as Schleswig-Holstein included the Frisians in
its constitution in 1990, Germany ratified the Council of Europe’s two
conventions, the Framework Convention for the Protection of National
Minorities and the European Charter for Regional or Minority Languages,
including the Frisians and Frisian, in 1997 and 1998 respectively, and
the Schleswig-Holstein parliament in Kiel passed the law on the use of
Frisian in the public domain in 2004, to name but a few measures taken. 11
A more problematic societal development is the financial situation following
the reunification of Germany in 1989. Due to financial difficulties,
many measures in minority politics cannot be fulfilled. Thus the initial
promising developments in minority politics have been to a certain degree
thwarted by the economic situation. As for the more recent financial
10 Walker, North Frisian, p. 39.
11 Oeter, ‘The Case of the Federal Republic of Germany’.
281

crisis with the credit crunch, it is too early to judge just what effect this will
have on minority issues. The general economic situation will, however, for
some time not be very conducive to actively promoting minority politics.
If we now turn to developments in the North Frisian language community,
one can observe that the societal and political developments have left
their mark. More people are now employed in connection with language
and culture, and various people have been promoted because of their
general connection with Frisian. Thus there has been quite a considerable
structural change within the community. Whereas earlier generally
speaking people first established themselves in some professional
capacity as a teacher, lawyer, politician, vicar or similar before accepting a
leading post within the Frisian cultural and political structures, meaning
that they were essentially financially and politically independent, today
there is to a certain degree a tendency for people to reach the higher
levels of the cultural and political structures by means of their belonging
to the minority. This has the decided disadvantage that it makes them
more dependent on the financial and political support of the state and
similar institutions, and thus vulnerable to political vagaries, which in
turn may lead them to adopting a more insular position, unwilling to
take external counsel.
A further interesting development in North Frisia is the gradual
acceptance of the Mooring dialect in the Bökingharde as the general
linguistic norm on the mainland. This does have economic advantages as
there is perhaps no longer the need to publish in as many dialects, on the
other hand it is having a negative effect on the more peripheral mainland
dialects. In the Wiedingharde, for example the teaching of Frisian in
school has now been abandoned. One reason was that two dialects were
being taught simultaneously in primary school.
We finally come to developments pertaining to the linguist whereby we
can perhaps differentiate between societal developments on the one hand
and others relating specifically to the language community. At a societal
level the general economic climate may lead to a stretching of resources
in tertiary education resulting in the obligatory primarily scientifically
and educationally oriented work load curtailing the more voluntary work
for the language community. Time and energy to promote the interests
of the language community simply become increasingly limited.
At the same time the structural changes in the language community in
the sense of an increasing professionalisation as more people are being
282 PHILOLOGIA FRISICA

employed in the language and cultural sector, mean that the linguist
no longer need take on as many tasks as may well originally have been
the case when he started his support of the language community due
to a perceived urgent need for action. Thus he may well feel justified in
devoting more time and energy to his primary task as a member of the
scientific community, i.e. scientific research, although there remains the
need to maintain a healthy rapport with the language community, or at
least with the informants, to enable the elicitation of empirical data.
To summarise, the model might be portrayed in Fig. 4 as follows:
(Fig. 4)
At the centre of the model is the linguist with his idiosyncrasies of
personality, interests etc. Within the faculty he is seen in relation to intra-
and inter-departmental factors as well as in his relation to the Dean. Within
the university, which is conceived as the internal scientific community,
he is put in relation to the ‘Präsidium’ or presiding committee. Outside
the university there is on the left a connection to the external scientific
community, and on the right to the language community. Thus the
linguist is caught on the tightrope in many ways: first of all within the
internal scientific community, i.e. within his own university or academic
institution, and then with respect to the external scientific community
and the language community. The linguist is caught in a permanent
balancing act, which can in its own right be quite fascinating.
I hope that this attempt at a model may allow us to understand better
such questions as to how academics and linguists have behaved in the
past in the context of academic institutions and language communities,
and that it may perhaps also allow us to understand the dilemma many
283

linguists may find themselves in today should they be in a similar
position as portrayed here. I have developed the model partly as a result
of the many discussions within the Nordfriesische Wörterbuchstelle over
the years about our own relationship to both the scientific community
and the language community, and as a result of our experience ‘on the
tightrope’ between the two. As, however, I am aware that our situation was
and is by no means unique, I hope that this model may promote further
discussion.
> References
Crystal, David, Language Death. Cambridge: CUP 2000.
Gerdts, Donna B., ‘Beyond Expertise: The Role of the Linguist in Language
Revitalization Programs’, in: Nicholas Ostler (ed.), What Role for
Specialists? Bath: Foundation for Endangered Languages 1998, pp. 13-22
Munske, Horst H., ‘Bemerkungen zu Situation und Perspektiven der
Frisistik in Deutschland’, in: Volkert F. Faltings, Alastair G.H. Walker
und Ommo Wilts (Hrsg.), Friesische Studien II (NOWELE, Supplement
Vol. 12). Odense: Odense University Press 1995, pp. 165-176.
Munske, Horst H., ‘Die Frisistik - ein Mauerblümchen der germanischen
Sprachwissenschaft’, in: Nils Århammar and Teake Hoekema (Hrsg.),
Scripta Frisica. Tinkbondel foar Arne Spenter (1926-1977). Grins: Frysk
Ynstitút oan de Ryksuniversiteit to Grins, 1979, pp. 163-178.
Munske, Horst H., Nils Århammar, Volkert F. Faltings, Jarich F. Hoekstra,
Oebele Vries, Alastair G.H. Walker und Ommo Wilts (Hrsg.), Handbuch
des Friesischen/Handbook of Frisian Studies. Tübingen: Niemeyer 2001.
Oeter, Stefan and Alastair Walker, ‘The Case of the Federal Republic of
Germany’, in: Sia Spiliopoulou Åkermark, Leena Huss, Stefan Oeter
and Alastair Walker (eds.), International Obligations and National Debates:
Minorities around the Baltic Sea. Mariehamn: The Åland Islands Peace
Institute 2006, pp. 227-299.
Spiliopoulou Åkermark, Sia, Leena Huss, Stefan Oeter and Alastair Walker
(eds), International Obligations and National Debates: Minorities around
the Baltic Sea. Mariehamn: The Åland Islands Peace Institute 2006.
Walker, Alastair G.H., ‘Die Frisistik in Nordfriesland - Wissenschaft
zwischen Theorie und Praxis’, in: Nordfriesisches Jahrbuch, N.F. 20
(Festschrift Dr. F. Paulsen), 1984, pp. 267-279.
Walker, Alastair G.H., ‘How can Academic Institutions Help Support an
Endangered Language? The Case of North Frisian’, in: Tjeerd de Graaf,
Nicholas Ostler and Reinier Salverda (eds.), Endangered Languages and
Language Learning. Bath: Foundation for Endangered Languages/
Fryske Akademy 2008, pp. 11-17.
284 PHILOLOGIA FRISICA

Walker, Alastair G.H., North Frisian. The North Frisian language in education
in Germany. 2nd edition. Ljouwert/Leeuwarden: Mercator Education
2007.
Wilts, Ommo, ‘Lexikographie zwischen Sprachwissenschaft und Sprachpflege.
Ein Dilemma der nordfriesischen Wörterbucharbeit’, in: Århammar
and Teake Hoekema (Hrsg.), Scripta Frisica. Tinkbondel foar Arne Spenter.
Grins: Frysk Ynstitút oan de Ryksuniversiteit to Grins, 1979, pp. 163-
178.
Wilts, Ommo: ‘Nordfriesisch zwischen Deutsch und Dänisch’, in:
Philologia Frisica anno 1978, Ljouwert 1979, pp. 132-143
285

Deens is makkelijker voor Friezen
dan voor Nederlanders – feit of fabel?
Renée van Bezooijen, Charlotte Gooskens & Sebastian Kürschner
> Inleiding
Wie goed om zich heen luistert en kijkt, wordt geconfronteerd met
een hardnekkig idee over de taalkundige relatie tussen het Fries en het
Deens. De centrale gedachte daarbij is dat het Fries meer op het Deens
lijkt dan het Nederlands, en dat Friezen daardoor makkelijker Deens verstaan
dan Nederlanders. Als illustratie presenteren we hier in het kort
vier anekdotes.
Een Nijmeegse kennis van de eerste auteur, jarenlang secretaresse bij de
opleiding Taalwetenschap van de Radboud Universiteit (eerder Katholieke
Universiteit Nijmegen) 1 , was tot aan haar trouwen een verwoed zeilster
in het waterrijke Friesland. Tijdens deze verblijven pikte zij ook wat op
van de Friese taal. Later bracht ze met haar man veel vakanties door in
Denemarken. Uit belangstelling voor de Deense cultuur volgde ze ook
een cursus Deens. En meermalen vertelde ze met grote overtuiging hoeveel
baat ze hierbij had van het in haar jeugd opgedane Fries. Ze bezwoer
dat het Fries en het Deens veel met elkaar gemeen hadden en dat dit niet
gold voor het Nederlands en het Deens. Door haar kennis van het Fries
leerde ze heel gemakkelijk Deens.
In november 2008 was er op Omrop Fryslân een programma over plaatsnamen
in Friesland. Het ging met name over de gemeente Tytsjerksteradiel,
waar op plaatsnaamborden alleen de Friese benaming wordt gebruikt.
Verschillende mensen werden om hun mening hierover gevraagd en één
persoon wees op de onoverkomelijke problemen die dit pro-Friese beleid
opriep bij toeristen uit de Randstad. Die zouden hierdoor volledig de
weg kwijt raken. Hoe zouden die immers kunnen weten dat Earnewâld
hetzelfde is als Eernewoude? ‘Die zouden wel denken,’ zo zei de geïnterviewde
letterlijk, ‘dat ze in Denemarken waren beland.’
In 2007 was er veel te doen rondom een Maria-verschijning in het dorp
Nij Altoenae in de Gemeente Het Bildt in Friesland. De gebeurtenis werd
bekend als ‘Maria’s Friese Hemelvaart’. Was het een bedenksel, een practical
joke, of had de verschijning werkelijk plaats gevonden? Hierover werd
in december van het betreffende jaar op het internet flink gediscussi-
1 Het betreft Maria van Teeseling-Pronk.
286 PHILOLOGIA FRISICA

eerd. In dit kader werd door iemand opgemerkt: ‘Leauwe in spoekje en
ferskininge is ôfgryslik in de eache fan kening God! [sic].’ Waarop ene Fa
Lena reageerde: ‘Hehe, alsof iedereen hier Deens proat!’ (http://rkforum.
activeboard.com).
De eerste auteur bezocht in augustus 2009 het museumdorp Allingawier
in Friesland. Bij een uitleg over de Friese kenmerken van boerderijen
vertelde een medewerkster 2 dat de hoogte van een van de tentoongestelde
uilenborden (driehoekig stuk hout op de nok) verwees naar de uitgestrektheid
van het voormalige Friese gebied, dat wel tot aan Denemarken
reikte. En, zei ze letterlijk, ‘het is inderdaad opvallend hoeveel Deense
woorden op het Fries lijken’. Ik vroeg haar of ze hier wat voorbeelden van
kon geven. Ze liep naar achteren en kwam terug met een Deens-Nederlands
woordenboek. Ze wees ondermeer op het Deense tolv corresponderend
met Fries tolve en Nederlands twaalf, het Deense skinne (Fries skine,
Nederlands schijnen) en het Deense lærd (Fries leard, Nederlands geleerd).
Met deze vier anekdotes, die met veel andere zouden kunnen worden
uitgebreid, willen we laten zien dat er een hardnekkig en zeker in Friesland
wijdverbreid idee heerst, in ieder geval bij niet-taalkundigen, dat het
Fries erg lijkt op het Deens, veel meer in ieder geval dan het Nederlands
op het Deens lijkt. De veronderstelde verwantschap wordt gekscherend
nog verder doorgetrokken door Ronald Plasterk wanneer hij beweert:
‘Fries, dat weet iedereen, is meer verwant met het Noors en het Zweeds
dan met het Nederlands, een heel aparte taal!’ (www.vpro.nl/programma/
buitenhof, 11 juni 2000).
De vraag rijst of de veronderstelde grote mate van gelijkenis tussen het
Fries en Deens enige taalwetenschappelijke basis heeft. Hebben we hier
te maken met een fabel of met een feit? Deze vraag vormde de aanleiding
voor het hier gepresenteerde empirisch-experimentele onderzoek. Concreet
hebben we een wetenschappelijk antwoord gezocht op de volgende
twee deelvragen:
Zijn de linguïstische afstanden tussen het Fries en het Deens kleiner dan
die tussen het Nederlands en het Deens?
Verstaan Friezen beter Deens dan Nederlanders?
Op basis van de heersende ideeën zou men verwachten dat beide vragen
bevestigend zouden worden beantwoord.
De basis van het door ons uitgevoerde onderzoek wordt gevormd door
drie lijsten van 384 qua betekenis met elkaar corresponderende zelfstan-
2 Het betreft Jacqueline Poel Reyns.
287

dige naamwoorden in het Deens, Fries en Nederlands. Deze werden willekeurig
geselecteerd uit 2575 hoogfrequente woorden afkomstig van een
spreektaal-corpus. 3 De 384 Deense woorden werden ingesproken in een
opnamestudio door een spreker van het Standaard Deens. Deze werden
gebruikt voor het verstaanbaarheidsexperiment dat wordt beschreven in
Sectie 3. De opgenomen woorden van de Deense spreker werden op basis
van een fonetische transcriptie vergeleken met die van een Friese en
Nederlandse spreker teneinde de linguïstische afstanden te kunnen bepalen.
Hierover wordt verslag gedaan in Sectie 2.
2. Linguistische afstanden
2.1 Lexicale afstanden
Om een eerste ruwe indruk te krijgen van de linguïstische verschillen
tussen de Friese en Deense woorden aan de ene kant en tussen de Nederlandse
en Deense woorden aan de andere kant hebben we voor beide taalparen
het percentage cognaten, niet-cognaten en half-cognaten bepaald.
Cognaten definiëren we breed als alle woorden die historisch aan elkaar
verwant zijn. Het kan gaan om erfwoorden, zoals Ne. rook en De. røg, maar
ook om gemeenschappelijke (in dit geval uit het Frans afkomstige) leenwoorden
zoals Fr. organisaasje en De. Organisation (‘organisatie’). Niet-cognaten
zijn woorden met een verschillende taalkundige oorsprong, bijvoorbeeld
Fr. lichem en De. Krop (‘lichaam’). Half-cognaten zijn woorden
waarvan een deel van het woord cognaat is en een deel niet-cognaat zoals
Ne. namiddag en De. eftermiddag. In deze laatste twee woorden is het eerste
deel niet-cognaat en het tweede deel cognaat.
De resultaten van deze driedeling worden gepresenteerd in Figuur 1. In
deze figuur kan bijvoorbeeld worden gezien dat er in 28,9% van de Fries-
Deense woordparen sprake is van niet-cognaten, dat wil zeggen dat het
betreffende concept in deze twee talen wordt aangeduid met woorden
met een verschillende oorsprong. Het percentage niet-cognaten bij de
Nederlands-Deense woordparen is vrijwel identiek, namelijk 26.3%. Ook
de percentages cognate en half-cognate woordparen zijn vrijwel gelijk
voor het Fries-Deens en Nederlands-Deens. De verschillen zijn niet significant
(2 = ,669, df = 2, p = ,716). Het is dus niet zo, zoals men op grond
3 De lijst werd samengesteld voor het testen van meerdere Germaanse talen en was
gebaseerd op de hoogst frequente woorden in grote corpora van zowel formele taal
(Europarl, zie http://www.statmt.org/europarl/) en informele taal (Corpus gesproken
Nederlands, zie http://lands.let.kun.nl/cgn/home.htm).
288 PHILOLOGIA FRISICA

van de heersende ideeën zou hebben verwacht, dat het Fries en het Deens
meer verwante woorden hebben dan het Nederlands en het Deens.
%
100
90
80
70
60
50
40
30
20
10
0
cognaten halfcognaten
nietcognaten
Fries-Deens
Nederlands-Deens
Figuur 1: Percentage cognaten, half-cognaten en niet-cognaten in
Fries-Deense en Nederlandse-Deense woordlijsten
2.2 Fonetische afstanden
De onderverdeling in cognaten, half-cognaten en niet-cognaten is een
ruwe benadering van de linguïstische gelijkenis tussen lijsten met woordparen.
Er wordt daarbij geen rekening gehouden met de mate waarin de
cognaten in de twee talen zich in uiteenlopende richtingen hebben ontwikkeld.
Mogelijk wordt de indruk dat het Fries meer op het Deens lijkt
dan het Nederlands wel bevestigd als we de fonetische afstanden tussen
de talen berekenen, waarbij de kwaliteit van alle klanken wordt betrokken.
In ons onderzoek hebben we de klankafstanden berekend met behulp van
het Levenshtein-algoritme. Met de Levenshteinmaat kan de mate van gelijkenis
tussen woordvormen automatisch en dus objectief worden bepaald.
De Levenshtein-afstand is hier eenvoudig gedefinieerd als het minimum
aantal klanken dat vervangen, ingevoegd of verwijderd moet worden om het
ene woord om te zetten in het andere woord. 4 Elke operatie ‘kost’ één punt.
Er wordt rekening gehouden met de woordlengte door de totale kosten te
delen door het aantal oplijningen binnen het woord. De methode wordt
uitgebreid besproken in Heeringa (2004). Hier volgt een voorbeeld van het
berekenen van de Levenshtein-afstand tussen het Deense woord budget
[] en het corresponderende Nederlandse woord budget []:
4 We hebben dus gekozen voor afstanden op basis van binaire verschillen: verschillende
klanken dragen bij tot een linguïstische afstand, identieke klanken niet. Er bestaat ook
een meer geavanceerde versie, waarbij rekening wordt gehouden met het feit dat de
afstand tussen sommige klanken groter is dan tussen andere (zie Heeringa 2004).
289

290 PHILOLOGIA FRISICA
Oplijningen
1 2 3 4 5 6
Deens
Nederlands
Kosten 1 1 1 1
De totale kosten (1+1+1+1=4) worden gedeeld door het aantal oplijningen
(6). Dit levert een afstand op van 0,67 of 67%. De totale afstand tussen twee
talen is dan het gemiddelde van de afstanden tussen alle woordparen, dus
zowel cognaten, half-cognaten en niet-cognaten. Om de puur fonetische
afstanden te kunnen bekijken hebben we ook de metingen apart gedaan
voor de cognaten.
In Figuur 2 worden de fonetische afstanden tot het Deens gepresenteerd.
Zoals men kan verwachten zijn de afstanden groter als de metingen zijn
gebaseerd op alle woorden dan wanneer de metingen alleen op basis van
de cognaten worden uitgevoerd. Uit Figuur 2 wordt duidelijk dat de fonetische
afstanden tussen het Deens en het Nederlands en tussen het Deens
en het Fries nauwelijks van elkaar verschillen. Een t-toets voor onafhankelijke
steekproeven liet zien dat de verschillen niet significant zijn (p
= 0,36, t = 0,913, df = 766 voor alle woorden en p = 0,23, t = 1,193, df = 496
voor alleen de cognaten). Ook hier wordt de heersende indruk dat het
Fries meer op het Deens lijkt dan het Nederlands niet bevestigd. De eerste
deelvraag in de inleiding “zijn de linguïstische afstanden tussen het
Fries en het Deens kleiner dan die tussen het Nederlands en het Deens?”
kan hiermee dus ontkennend worden beantwoord.
fonetische afstand
100
90
80
70
60
50
40
30
20
10
0
alle woorden cognaten
Fries
Nederlands
Figuur 2: Fonetische afstanden tot het Deens van het Fries en
het Nederlands, voor alle woorden samen en voor alleen
de cognaten

3. Verstaanbaarheid
3.1 Experiment
In de inleiding is als tweede de vraag geformuleerd “Verstaan Friezen beter
Deens dan Nederlanders?”. Om deze vraag te kunnen beantwoorden
hebben we een verstaanbaarheids proef uitgevoerd via het Internet. 5 Friese
proefpersonen en Nederlandse proefpersonen luisterden naar de 384
Deense zelfstandige naamwoorden die ook onderdeel vormden van de
linguïstische afstandsmetingen (zie Sectie 2). Aan het experiment namen
39 Friese en 33 Nederlandse vwo-leerlingen deel. Van de Friese deelnemers
waren 13 jongens en 26 meisjes en van de Nederlandse deelnemers
waren 18 jongens en 15 meisjes. De Nederlandse luisteraars waren gemiddeld
16,0 jaar oud (tussen 14 en 18 jaar).Allen hadden het Nederlands
als thuistaal. Hun middelbare school lag in Groningen, Almere of Hulst
(Zeeland). De Friese luisteraars waren gemiddeld anderhalf jaar ouder,
namelijk 17,5 jaar (tussen 17 en 19 jaar) en gaven aan thuis Fries te spreken.
Ze zaten op school in Leeuwarden of in Dokkum.
Iedere proefpersoon beluisterde individueel via koptelefoons een kwart
van de woorden (dat wil zeggen 96 van de 384 woorden). Bij ieder woord
had hij of zij 10 seconden de tijd om de vertaling in het Nederlands op te
schrijven in een vakje op het computerscherm. De woorden waren willekeurig
toegedeeld aan de vier blokken van 96 woorden en de volgorde
van de woorden binnen de blokken was ook willekeurig. De blokken werden
automatisch door de computer toebedeeld aan de luisteraars. Daarbij
werden sommige blokken door meer luisteraars beluisterd dan andere.
Bij de Nederlanders was het laagste aantal luisteraars dat naar een blok
luisterde 5 en het hoogste 13, met een gemiddelde van 8,3. Bij de Friezen
was het laagste aantal luisteraars 6 en het hoogste 15, met een gemiddelde
van 9,8.
De vertalingen werden in eerste instantie automatisch als correct of incorrect
gecategoriseerd door de computer. De incorrecte vertalingen werden
vervolgens met de hand gecontroleerd. Vertalingen die als incorrect
waren bestempeld wegens een spelfout werden alsnog als correct gecategoriseerd.
We definieerden spelfouten als gevallen waar precies één letter
fout was gespeld, zonder dat dit tot een ander bestaand woord leidde. Volgens
deze richtlijn werd de fout in het woord kultuur (correct cultuur) be-
5 Het experiment maakte deel uit van een groot project dat ten doel had de onderlinge
verstaanbaarheid van meerdere Germaanse talen te testen. Het is mogelijk deel te nemen
in het experiment via http://www.let.rug.nl/lrs (login: ’germanic’, password: ’guest’).
291

schouwd als een spelfout en de vertaling werd als correct gecategoriseerd,
terwijl kool (correct koor) als incorrect werd geteld, omdat het resulteerde
in een ander bestaand woord. Bij sommige woorden zijn er meerdere
mogelijke correcte vertalingen. Het Deense woord farve kan bijvoorbeeld
met verf of kleur worden vertaald, en daarom werden beide vertalingen als
correct beschouwd. Ook in het geval van homoniemen werden beide vertalingen
goedgekeurd. De Deense woorden her ‘hier’ en hær ‘leger’ worden
bijvoorbeeld beide als [] uitgesproken en daarom werden beide vertalingen
goedgekeurd.
Op deze manier kreeg ieder woord een score van 0 (foute vertaling) of 1
(correcte vertaling) per luisteraar. Daarna kon het woordbegrip worden
bepaald als het percentage correcte vertalingen per woord voor ieder van
de twee luisteraargroepen. De verstaanbaarheid van het Deens is het gemiddelde
van alle woorden per luisteraargroep. We berekenden ook de
gemiddelden van de volgende drie subcategorieën: cognaten, niet-cognaten
en half-cognaten. Doordat cognaten verwant zijn met het woord in de
moedertaal van de luisteraars is het mogelijk dat ze de betekenis kunnen
afleiden door de fonetische gelijkenis. Dit hangt echter af van de ontwikkeling
die de woorden in de loop van de geschiedenis hebben ondergaan.
Sommige Deense woorden hebben ook nu nog grote gelijkenis met hun
Friese of Nederlandse cognaten, terwijl andere woordparen onherkenbaar
uit elkaar zijn gegroeid. Het woord hotel bijvoorbeeld wordt in alledrie
de talen op identieke wijze uitgesproken, terwijl het Deense woord
fod [fo:?ð] ‘voet’ weinig gelijkenis toont met de Nederlandse en Friese cognaten,
die respectievelijk uitgesproken worden als [fut] en [fu. t]. Binnen
de cognaten kan een onderverdeling worden gemaakt in erfwoorden en
leenwoorden. Over het algemeen hebben leenwoorden minder tijd gehad
om te veranderen dan erfwoorden en daarom zijn de fonetische verschillen
tussen leenwoorden meestal kleiner dan die tussen erfwoorden. Nietcognate
woorden in het Deens zijn in principe oninterpreteerbaar voor
Nederlanders en Friezen, tenzij de luisteraars ze toevallig hebben geleerd
door contact met het Deens. We verwachten dat dit type taalcontact in het
huidige onderzoek geen rol van betekenis kan hebben gespeeld, mede
gezien de jonge leeftijd van de proefpersonen. Het is in bepaalde gevallen
wel mogelijk dat luisteraars een niet-cognaat correct kunnen vertalen
omdat ze het verwante woord kennen uit een andere taal. De betekenis
van het Deense træ ‘boom’ zouden de luisteraars bijvoorbeeld kunnen afleiden
uit het Engelse tree en het Deense smerte ‘pijn’ zouden ze kunnen
afleiden uit het Duitse Schmerz. Hetzelfde geldt voor Deens krig ‘oorlog’
waarvan de luisteraars de betekenis zouden kunnen afleiden via Duits
Krieg. In dit geval is het echter ook mogelijk de betekenis af te leiden uit
een Nederlands woord als krijgshaftig of krijger.
292 PHILOLOGIA FRISICA

Resultaten
In Figuur 3 worden de percentages correcte vertalingen van de cognaten,
half-cognaten en niet-cognaten gepresenteerd voor de twee groepen
luisteraars, Nederlanders en Friezen. Dezelfde resultaten worden gepresenteerd
in Tabel 1, samen met het aantal woorden in iedere categorie
en de resultaten van onafhankelijke t-toetsen. Zoals verwacht (zie Sectie
2.1) worden de cognaten beter begrepen dan de half-cognaten en de nietcognaten.
We zien dat de Friezen gemiddeld over alle woorden en ook
voor iedere subgroep van woorden, behalve de cognaten, een iets beter
vertalen, maar onafhankelijke t-tests lieten zien dat de verschillen in geen
van de gevallen significant zijn (zie Tabel 1). De hypothese dat het Deens
makkelijker te verstaan is voor Friezen dan voor Nederlanders wordt dus
niet bevestigd door onze resultaten.
% correcte vertalingen
100
90
80
70
60
50
40
30
20
10
0
cognaten semicognaten
nietcognaten
Fr. luisteraars
Ne. Luisteraars
Figuur 3: Percentages correcte vertalingen van de cognaten, halfcognaten,
niet-cognaten per luisteraargroep.
Tabel 1: Percentages correcte vertalingen van de cognaten, halfcognaten,
niet-cognaten en totaal en de resultaten van onafhankelijke
t-toetsen per luisteraargroep. Tussen haakjes
wordt het aantal woorden in iedere categorie aangegeven.
Nederlandse
luisteraars
Friese
luisteraars
onafhankelijke
t-toets
cognaten 41,0 (N =253) 40,8 (N=245) t=,06, df=496, p=,96
half-cognaten 3,7 (N=30) 12,2 (N=28) t=-1,54, df=56, p=,13
niet-cognaten 7,0 (N=101) 8,5 (N=111) t=-,58, df=210, p=,56
alle woorden 29,1 (N=384) 29,4 (N=384) t=-,09, df=766, p=,93
293

4. Verschillen op woordniveau
Op basis van onze onderzoeksresultaten moeten we dus onze twee onderzoeksvragen
negatief beantwoorden: de linguïstische afstanden tussen
het Fries en het Deens zijn niet kleiner dan die tussen het Nederlands en
het Deens en de Friezen verstaan het Deens niet beter dan de Nederlanders.
Resteert toch de vraag waarom in het algemeen de indruk bestaat
dat beide vragen positief beantwoord zouden moeten worden. Om hier
een idee van te krijgen, zullen we de verschillen tussen de linguïstische
afstanden en de verstaanbaarheid nader bekijken op woordniveau.
De indruk dat het Fries meer op het Deens lijkt dan het Nederlands en
dat het Deens daarom voor Friezen makkelijker te verstaan zou zijn dan
voor Nederlanders, zou kunnen liggen aan het feit (1) dat het Fries aan
het Deens gerelateerde cognaten heeft die niet in het Nederlands voorkomen
of (2) dat er klanken voorkomen in sommige Friese woorden die
ook voorkomen in de Deense cognaten. We hebben geteld hoeveel van
de Friese cognaten grotere gelijkenis vertonen met de Deense woorden
dan de Nederlandse woorden en vervolgens hebben we gekeken of deze
woorden dan ook beter worden begrepen door de Friezen dan door de
Nederlanders. Hetzelfde hebben we gedaan voor de Nederlandse cognaten.
Tenslotte zijn we ook nagegaan hoe goed de twee groepen de Friese
en Nederlandse cognaten verstaan die dezelfde afstand hebben tot het
Deens. De resultaten worden gepresenteerd in Tabel 2.
De lijst van 384 woorden bevat geen enkel Fries cognaat dat niet ook in het
Nederlands voorkomt. Op zich bestaan zulke woorden wel (zie inleiding),
maar ze zijn blijkbaar zo zeldzaam dat ze niet in onze lijst van 384 woorden
voorkomen. Dit betekent nog niet dat ze niet een deel van de reden
zouden kunnen zijn dat men wel eens denkt dat de Friese woordenschat
meer op de Deense lijkt dan de Nederlandse woordenschat.
Andersom zijn er wel acht Nederlandse cognaten in de lijst die geen tegenhanger
hebben in het Fries. Voorbeelden van zulke woorden zijn De.
erfaring, Ne. ervaring Fr. underfining en De. øjeblik, Ne. ogenblik, Fr. momint.
De Friese luisteraars begrijpen deze woorden beter dan de Nederlanders
(36,1% correct voor de Friezen en 20,5% voor de Nederlanders. De Friezen
hebben een voordeel omdat ze tweetalig zijn.. Bovendien is er zoveel interferentie
van het Nederlands in het Fries, dat deze cognaten ook in een
Friese vorm voorkomen.
Van de 245 Friese cognaten zijn er 69 (28,2%) die een kleinere fonetische
afstand hebben, dus meer lijken op het Deense equivalent dan het Nederlandse
woord. Van deze 69 woorden werden 31,2% beter begrepen door de
Friezen dan door de Nederlanders. Het grootste verschil werd gevonden
voor Deens ko [ko:] ‘koe’ dat op dezelfde manier wordt uitgesproken in het
Fries maar als [ku] in het Nederlands. Slechts 20,0% van de Nederlanders
294 PHILOLOGIA FRISICA

vertaalden dit woord correct, terwijl het door de Friezen in 71,4% van de
gevallen correct werd vertaald. Een andere voorbeeld is het Deense tunge
[] dat hetzelfde wordt uitgesproken in het Fries maar in het Nederlands
slechts één lettergreep heeft []. Dit woord werd door alle Friezen
correct vertaald, terwijl slechts 60,0% van de Nederlanders het begrepen.
Zulke voorbeelden kunnen ertoe bijgedragen dat het beeld ontstaat dat
het Fries meer lijkt op het Deens dan het Nederlands. Er zijn echter niet
significant minder Nederlanders die deze woorden beter verstaan (28,1%).
Aan de andere kant zijn er ook voorbeelden van Nederlandse woorden die
meer lijken op het Deens dan de corresponderende Friese woorden. 61
van de 253 Nederlandse cognaten (24,1%) hebben een kleinere afstand tot
het Deens dan de Friese equivalenten. Van deze woorden werden 44,5%
beter vertaald door de Nederlanders dan door de Friezen. Een voorbeeld
hiervan is het Deense del [] dat bijna hetzelfde wordt uitgesproken
in het Nederlands maar als [] in het Fries. Geen van de Friezen begreep
dit woord terwijl 33,0% van de Nederlanders het correct vertaalde. Men
zou verwachten dat de Friezen deze woorden net zo goed zouden vertalen
als de Nederlanders omdat ze ook het Nederlands beheersen, maar ze
vertalen ze niet significant beter (48,2%). Cognaten met dezelfde afstand
tot het Deens worden ook niet significant beter vertaald door de Friezen
dan door de Nederlanders.
Tabel 2: Percentages Friese/Nederlandse cognaten waarvan de afstand
tot het Deens kleiner is dan de Nederlandse/Friese
cognaten, percentage correcte vertalingen door Friezen en
Nederlanders en de resultaten van onafhankelijke t-toetsen
per luisteraargroep. Tussen haakjes wordt het aantal
woorden in iedere categorie aangegeven.
Friese cognaten
lijken meer op het
Deens
Nederlandse
cognaten lijken
meer op het Deens
Zelfde afstand tot
het Deens
% cognaten
% correcte
vertalingen
Nederlandse
luisteraars
% correcte vertalingen
Friese
luisteraars
onafhankelijke
t-toets
28,2 28,1 31,2 t=-1,171
df=68,
p=.25
24,1 44,5 48,2 t=-1,269,
df=60,
p=.21
50,2 46,4 43,0 t=-1,862,
df=122,
p=.07
295

De resultaten in Tabel 2 geven dus ook aanleiding tot een negatief antwoord
op de vraag of de Friezen beter Deens verstaan dan Nederlanders.
Zoals eerder gezegd, is het aannemelijk te veronderstellen dat het heersende
idee van een grotere verstaanbaarheid van het Deens voor Friezen
wordt getriggerd door voorbeelden van Friese woorden die meer
lijken op het Deens dan de Nederlandse equivalenten. Een groot aantal
van de woorden die grotere fonetische overeenkomsten vertonen tussen
het Deens en het Fries dan tussen het Deens en het Nederlands worden
gekenmerkt door gemeenschappelijke stemloze klanken terwijl de
Nederlandse klanken stemhebbend zijn. Deens en Fries hebben in acht
woorden [] waar het Nederlands [z] heeft, bijvoorbeeld De. synd [sønd],
Fr. sûnde [], Ne. zonde [] en in 13 gevallen [f ] waar het Nederlands
[] heeft, bijvoorbeeld De. fred [], Fr. frede [], Ne. vrede [].
Het Deense en het Friese /g/ worden beide als [g] uitgesproken waar het
Nederlands [] heeft, bijvoorbeeld De. græs [gè«s], Fr. gers [ ], Ne. gras
[]. Andere vaak voorkomende overeenkomsten tussen het Fries en het
Deens is een slot-sjwa waar het Nederlands niets heeft (zeven keer), bijvoorbeeld
De. flaske [ ], Fr. flesse [ ], Ne. fles [ ], een niet uitgesproken
[d] waar in het Nederlands [d] wel wordt uitgesproken (vier keer),
bijvoorbeeld De. land [ ], Fr. lân [l¿:n], Ne. land [lant], en een monoftong
[i] waar het Nederlands een diftong heeft [ ] (acht keer), De. vin [ ], Fr.
wyn [wyn], Ne. wijn [ ].
De overeenkomsten tussen het Nederlands en het Deens waar het Fries
een afwijkende klank heeft, beperken zich tot klinkers en vooral tot eachtige
klanken. In vijf gevallen heeft het Nederlands en het Deens een
[e:] waar het Fries een [] heeft, De. del [de:?l], Ne. deel [de:l], Fr. diel [di l] en
in 13 gevallen een [ ] waar het Fries een [I] heeft, bijvoorbeeld De. centrum
[ ], Ne. centrum [ ], Fr. sintrum []. Verder hebben het
Nederlands en het Deens in vijf gevallen een [] waar het Fries een [¿]
heeft, bijvoorbeeld De. rand [], Ne. rand [rant], Fr. râne []. Het is
mogelijk dat de klanken die het Fries gemeenschappelijk heeft met het
Deens opvallender zijn dan de klanken die het Nederlands en het Deens
gemeenschappelijk hebben zonder dat dit noodzakelijkerwijs betekent
dat het Deens daardoor makkelijker te begrijpen is voor Friezen. Dit blijven
echter speculaties.
5. Discussie
Het uitgangspunt voor het onderzoek waarover hier wordt gerapporteerd
was het vaak geopperde idee dat het Deens op het Fries lijkt en dat het
daardoor voor Friezen gemakkelijk is, makkelijker dan bijvoorbeeld voor
Nederlanders, om Deens te verstaan. In het door ons uitgevoerde empi-
296 PHILOLOGIA FRISICA

isch-experimentele onderzoek is voor dit idee geen wetenschappelijke
evidentie gevonden. De linguïstische afstanden (zowel lexicaal als fonetisch)
tussen lijsten van 384 qua betekenis met elkaar corresponderende
zelfstandige naamwoorden in het Fries en het Deens zijn niet kleiner dan
die tussen het Nederlands en het Deens. En evenmin waren Friezen beter
in staat om de 384 Deense woorden te begrijpen dan Nederlanders. Vooral
het laatste resultaat wekt wellicht enige verbazing. Immers, zelfs als het
Fries niet meer op het Deens lijkt dan het Nederlands, dan nog zou men
verwachten dat de Friese proefpersonen in het voordeel zijn omdat ze het
Deens vanuit (minstens) twee Germaanse talen kunnen benaderen. Leidt
de ene route niet tot begrip, dan kan men altijd het nog via een tweede
route proberen. Verder was het ook nog zo dat de Friese proefpersonen
gemiddeld anderhalf jaar ouder waren dan de Nederlandse proefpersonen,
wat ook een voordeel zou kunnen zijn. Ondanks deze twee voordelen
echter deden de Friezen het niet significant beter dan de Nederlanders.
We kunnen concluderen dat in dit onderzoek geen verschil gevonden
werd tussen de twee proefpersoongroepen. We gaan er daarbij van uit dat
het spraakmateriaal dat we in ons onderzoek gebruikt hebben een redelijke
afspiegeling vormt van de kenmerkende eigenschappen van de drie
onderzochte talen, maar we moeten wel toegeven dat het onderzoek voor
een completer beeld eigenlijk nog eens herhaald zou moeten worden met
een meer gevarieerde set van woorden, zodat bijvoorbeeld ook telwoorden
en werkwoordsvormen worden meegenomen in de linguïstische afstandsberekeningen
en de verstaanbaarheidsproef.
Er voorlopig van uitgaand dat onze onderzoeksresultaten valide zijn,
blijft de vraag bestaan waar het Fries-Deense verwantschapsidee zijn oorsprong
vindt. Wat zijn mogelijke verklaringen? Het kan zijn dat mensen
het verhaal kritiekloos van elkaar overnemen omdat het hun aanspreekt.
Sommige taalkundige verhalen spelen sterk tot de verbeelding. Het meest
bekende voorbeeld is het zogenaamde ‘sneeuwwoordenverhaal’, dat wil
zeggen de bewering dat Eskimo’s een buitensporig groot aantal woorden
voor sneeuw zouden hebben. Oorspronkelijk (Boas 1911) was er sprake
van vier verschillende woorden voor sneeuw. Het sneeuwwoordenverhaal
sprak kennelijk zodanig tot de verbeelding dat het voorbeeld in de
loop der jaren talloze malen werd aangehaald, waarbij het aantal sneeuwwoorden
steeds verder toenam, tot wel enige honderden. Volgens Pinker
(1994) hebben Eskimo’s en Engelstaligen in absolute zin ongeveer even
veel woorden over sneeuw tot hun beschikking. Relatief gesproken is het
aantal bij de Eskimo’s echter groter, Eskimotaal heeft namelijk een veel
kleinere woordenschat dan het Engels.
Bij de aanname dat Fries en Deens meer gemeenschappelijk hebben dan
Nederlands en Deens speelt wellicht ook een rol dat men ervan op de
297

hoogte is dat er voor de kust van Denemarken ook een vorm van Fries
wordt gesproken, en dat men uit de geografische nabijheid een taalkundige
nabijheid afleidt. Een andere mogelijkheid is dat het Fries vroeger
meer gemeen had met het Deens dan nu. Het Fries is immers in de loop
van de tijd sterk door het Nederlands beïnvloed. De in dit onderzoek geteste
gedachte zou dan misschien vroeger wel hebben gegolden. Het kan
ook niet worden uitgesloten dat het idee tot op zekere hoogte op eigen
ervaring berust en dat bepaalde overeenkomsten tussen Friese en Deense
woorden, klanken of morfemen hun is opgevallen. In de inleiding hebben
we al wat voorbeelden gegeven. Andere treffende voorbeelden die wellicht
de aandacht van mensen hebben getrokken, zijn de overeenkomst tussen
hoogfrequente woorden als het Deense barn en het Friese bern (Nederlands
kind) en het Deense fisk en Fries fisk (Nederlands vis). In dit geval zou
er sprake zijn van selectieve waarneming, mensen richten hun aandacht
op enkele opvallende overeenkomsten en negeren de verschillen. Het zou
aardig zijn om de fabel aan een nader onderzoek te onderwerpen door
middel van een enquête. Daarmee kan tevens de algemeenheid van het
idee in kaart worden gebracht.
> Literatuer
Boas, Franz (1911) Handbook of American Indian Languages. Washington:
Government Printing Office
Gooskens, Charlotte, Wilbert Heeringa & Karin Beijering (2008, ‘Phonetic
and lexical predictors of intelligibility’, in: International Journal of
Humanities and Arts Computing 2 (1-2) 3-81.
Heeringa, Wilbert (2004), Measuring Dialect Pronunciation Differences using
Levenshtein Distance. Proefschrift Rijksuniversiteit Groningen.
Pinker, Steven (1994) The Language Instinct: the new science of language and
mind. London: Penguin Books.
298 PHILOLOGIA FRISICA