Flora van Helder - Duinen en mensen

INLEI- nog altijd uitgestrekte schorgronden, die ons een beeld
DING geven van hoe eenmaal de bodemgesteldheid van het
noordelijkst deel van Holland's Noorderkwartier moet
geweest zijn.
Het dorre strand en de duinen in het Westen, de
zilte schorren in het Oosten, daar tusschen de brakke
gronden van het Koegras, zij vormen in hoofdzaak het
terrein, waarvan wij het plantenkleed thans wat meer
in bijzonderheden zullen nagaan. Daarbij komen de hellingen
der talrijke dijken, de randen der wegen door
de polders en eindelijk, niet te vergeten, de vele,
meest brakke, kanalen en vlieten, slooten en plassen.
En de zee zelf.
Onafhankelijk van haar systematische verwantschap
maar naar haar bijzonderen bouw in harmonie met den
aard der omgeving waarin zij groeien kan men de
planten onzer flora in een aantal gemeenschaps-klassen
verdeelen, bij welke indeeling echter de reeds bovengenoemde
adventiefplanten buiten beschouwing blijven.
Men zou deze gemeenschaps-klassen aldus kunnen onderscheiden:
ten eerste de klasse der zandplanten of
xerofyten, ten tweede die der zoutplanten of halofyten,
vervolgens die der moeras- en waterplanten of hydrofyten
en eindelijk die der weide- en bosch plan ten
of mesofyten.
Deze laatste klasse, die in hoofdzaak de plantenformaties
omvat, die wij gewoon zijn met den naam van
weilanden en bosschen aan te duiden, is in ons gebied
slechts zeer onvolledig vertegenwoordigd. Bosschen
vindt men er in het geheel niet en de weilanden vertoonen,
armzalig als ze zijn, een sterk gedegenereerd
type. Doch hierover aanstonds nog een enkel woord.
Des te sprekender zijn daartegenover de drie eerstgenoemde
gemeenschapsklassen, wat natuurlijk moet worden
toegeschreven aan de bijzondere gesteldheid van
het terrein. Wij zullen nu deze drie klassen achtereenvolgens
iets uitvoeriger beschouwen en daarbij in de
gelegenheid zijn te wijzen op tal van eigenaardigheden
4