Flora van Helder - Duinen en mensen

INLEI- de grens tusschen xerofyten en halofyten niet altijd
DING scherp te trekken is. Dit springt nog meer in het oog
wanneer wij de halofyten-flora in haar zuiversten vorm
iets nader gaan beschouwen, de flora namelijk der
schorren.
Hier is de bodem, die uit een mengsel van zand en
slib bestaat in tegenstelling met het strand voortdurend
vochtig; voor een goed deel staan de schorren bij hoog
water zelfs geheel onder.
Het hooge zoutgehalte van deze bodem maakt echter,
dat deze sterk hygroskopische eigenschappen bezit, dat
wil zeggen, het water slechts noode loslaat. Dit komt
derhalve voor de planten vrijwel op hetzelfde neer alsof
de bodem weinig water bevatte; in beide gevallen valt
het haar zwaar, het voor alle levensverrichtingen zoo
onmisbare water aan den grond te onttrekken, en zoo
vinden wij dan bij planten, die op fysiek zoo geheel
verschillende terreinen groeien, grooter overeenkomst in
samenstel en uitwendig voorkomen, dat men op het
allereerste gezicht verwachten zou.
Vleezige bladeren, dikwijls blauw berijpt, witviltige
bladeren en stengels, neiging tot houtvorming, al die
karakteristieke eigenschappen, die wij bij de strand- en
duinplanten als aanpassingen aan het leven op een
waterarmen bodem en in droge lucht hebben leeren
kennen, vinden v/ij terug op dezen waterrijken bodem —
die echter uitermate hygroskopisch is.
Deze strukturale overeenkomst met de xerofyten wordt
vervolgens ook niet weinig verhoogd, doordat, gelijk
ieder die ooit op een zomermiddag op de schorren heeft
gebotaniseerd weten kan, de zon er niet minder fel
brandt, dan aan het strand.
Fraaie voorbeelden van de zooeven genoemde aanpassingen
vindt men in tal van de gewoonste schorplanten.
A^leezige bladeren hebben: Suaeda maritima, Salicornia
herbacea, de schorplant bij uitnemendheid, Halimus
portulacoides, Cochlearia officinalis, anglica, Glaux
maritima, Plantago maritima. Witviltige ot bedauwde
bladeren vindt men bij : Halimus portulacoides, Atriplex
12