Amputatie van voet, onder- of bovenbeen - Catharina Ziekenhuis

Algemene Chirurgie
Behandeling
Amputatie van voet, onder-
of bovenbeen

2
Patiëntenvoorlichting
040 ‐ 239 8413
patienten.voorlichting@catharinaziekenhuis.nl
Chi/ Amputatie van voet, onder‐ of bovenbeen/02‐09‐2010

Inhoud
Ligging en functie van de beenslagaders 5
Afsluiting van de beenslagader 6
Veel voorkomende klachten 6
Klachten die voorkomen zijn: 6
Diagnose en onderzoek 7
Behandeling 8
Vóór de operatie 9
Mogelijke operaties 10
Na de operatie 12
Mogelijke complicaties en risico’s 13
Na de behandeling 14
Wanneer moet u contact opnemen? 15
Leefregels 15
Omgaan met een amputatie 16
Tot slot 16
Ruimte voor uw vragen en aantekeningen 17
3

4
Behandeling
Amputatie van voet, onder- of
bovenbeen
Deze brochure is in eerste instantie bedoeld voor mensen bij wie
een amputatie moet worden uitgevoerd. Deze brochure geeft u in‐
formatie over de gebruikelijke gang van zaken rond een amputatie.
Bij het ondergaan van een amputatie komt er heel wat op u af. Het
is een ingrijpende gebeurtenis voor u, uw familie en uw omgeving.
Daarom is het belangrijk om u zo goed mogelijk te informeren over
wat u te wachten staat.
Het is goed u te realiseren dat de
situatie voor u persoonlijk anders
kan zijn dan hier is beschreven.
Roept deze brochure vragen op
over uw behandeling, stel deze dan
gerust aan uw specialist en/of huis‐
arts.
Er zijn verschillende redenen om
een (deel van het) been te ampute‐
ren. In het merendeel der gevallen
is een amputatie het gevolg van
een vernauwing of afsluiting van de
beenslagaders. Amputatie is hierbij
noodzakelijk omdat door vernau‐
wing of afsluiting van de beenslag‐
aders het betreffende lichaamsdeel
dreigt af te sterven.
Een amputatie kan daarentegen
ook het gevolg zijn van, of noodza‐
kelijk zijn na, een ongeluk (trauma),
een infectie, een tumor, een ver‐
branding of bevriezing zijn.
In deze brochure wordt ingegaan
op amputaties ten gevolge van een
afsluiting van een beenslagader.

Ligging en functie van
de beenslagaders
In het menselijk lichaam worden
zuurstof en andere bestanddelen
vervoerd van het hart naar de
weefsels door middel van de
bloedsomloop. De bloedsomloop is
globaal in te delen in slagaders en
aders. Slagaders, ook wel arteriën
genoemd, zijn bloedvaten die het
zuurstofrijke bloed van het hart
naar de weefsels toe vervoeren.
Aders, ook wel venen genoemd, zijn
bloedvaten die het zuurstofarme
bloed van de weefsels afvoeren
terug naar het hart.
Deze pompt het bloed vervolgens
naar de longen, waar opnieuw
zuurstof kan worden opgenomen.
Op de tekening hiernaast ziet u het
verloop van de slag‐
aders naar de benen.
De grote slagader (aor‐
ta) vertakt zich eerst in
de twee bekkenslag‐
aders. Ter hoogte van
de lies veranderen de
bekkenslagaders van
naam en worden de
beenslagaders ge‐
noemd (arteria femora‐
lis communis).
De beenslagaders ver‐
voeren het bloed vanuit
de grote slagader naar
de benen. De beenslagader splitst
zich in twee takken: de diepe been‐
slagader (arteria profunda femoris)
en de oppervlakkige beenslagader
(arteria femoralis superficialis). Ter
hoogte van de kniekuil verandert
de oppervlakkige beenslagader van
naam en wordt dan de knieslagader
genoemd (arteria poplitea). Ter
hoogte van het onderbeen splitst
de knieslagader in drie belangrijke
takken: de arteria tibialis anterior,
de arteria fibularis en de arteria
tibialis posterior.
5

6
Afsluiting van de
beenslagader
Een afsluiting van de beenslagaders
kan zowel acuut, door een bloed‐
propje, als chronisch, door slag‐
aderverkalking, ontstaan.
Slagaderverkalking ofwel
artherosclerose ontstaat doordat
op een bepaalde plaats in de vaat‐
wand bloedplaatjes, cholesterol en
gladde spiercellen zich opeenho‐
pen. Deze ophopingen noemen we
plaques. Door deze ophopingen kan
er een vaatvernauwing in de been‐
slagaders ontstaan, ook wel peri‐
feer vaatlijden genoemd. Dit begint
met een kleine beschadiging van de
gladde binnenwand van het bloed‐
vat. Wanneer het lichaam probeert
de beschadiging te herstellen, klon‐
teren bloedplaatjes samen op de
beschadigde plaats. Op deze plaque
kan zich uiteindelijk ook kalk afzet‐
ten waardoor deze verhardt (scle‐
rose). Hierdoor wordt de ruimte in
het bloedvat kleiner, vandaar de
term vaatvernauwing. Als een
bloedvat zich steeds verder ver‐
nauwt, zodat het vat geheel dicht
zit, is sprake van een afsluiting.
Door een vernauwing of afsluiting
van een slagader naar de benen
kan er minder of zelfs geen bloed
doorstromen.
Daardoor ontstaat er een gebrek
aan zuurstof in het been waardoor
pijn ontstaat en waardoor het
weefsel af kan sterven. Bij ernstige
weefselschade is de kans groot dat
de infectie zich verder in het li‐
chaam uitbreidt. Een amputatie kan
dit voorkomen.
Veel voorkomende
klachten
Een vernauwing of afsluiting van
een slagader hoeft niet altijd aan‐
leiding te geven tot (ernstige)
klachten. Soms worden door het
lichaam kleine nieuwe bloedvaatjes
gevormd die de vernauwing of ver‐
stopping overbruggen waardoor de
bloedsvoorziening toch voldoende
blijft. Deze bloedvaatjes worden
ook wel collateralen gevormd.
Klachten die voorkomen zijn:
Etalagebenen (Claudicatio intermit‐
tens)
De beenspieren hebben bij inspan‐
ning veel meer bloed en zuurstof
nodig dan in rust. Daardoor kan
vooral bij inspanning verzuring van
de spieren optreden waardoor er
een krampachtige pijn ontstaat. Na
een eindje wandelen, kan dan pijn
ontstaan in één of beide benen.

Na een korte tijd rusten verdwijnt
de pijn en kan men weer een eindje
verder lopen.
Rustpijn
Het is ook mogelijk dat er zo weinig
bloed naar de benen stroomt dat er
zelfs in rust, of ’s nachts in bed, pijn
ontstaat. Dit wordt rustpijn ge‐
noemd. Wanneer men dan het
been uit het bed laat hangen of in
een stoel gaat zitten, wordt de pijn
soms beter. Dit komt omdat de
zwaartekracht de bloedtoevoer net
voldoende verbetert om de rustpijn
op te heffen.
Afstervingsproces
Als er nauwelijks doorbloeding is, is
de kans op wondjes en infecties
groot. Wanneer deze infectie zich
uitbreidt kan het weefsel afsterven,
wat zich uit in donkerblauwe of
zwarte verkleuringen. Dit wordt
necrose (bij een droge wond) of
gangreen (‘koudvuur’, bij een natte
wond) genoemd. Soms ontstaan er
wonden die niet genezen of sterven
één of meerdere tenen af. Zonder
operatie, waarbij de doorbloeding
wordt hersteld, is een amputatie
van het betreffende been dikwijls
niet te vermijden.
Andere klachten van vernauwing
kunnen zijn: koude voeten, vermin‐
derde haargroei op de benen, ver‐
dikte teennagels (vaak met schim‐
melinfectie) en vertraagde nagel‐
groei. Door de slechtere doorbloe‐
ding kunnen de benen bleek wor‐
den bij optillen en rood verkleuren
bij laten afhangen van de benen.
Diagnose en onderzoek
Er bestaan verschillende onderzoe‐
ken waarmee vastgesteld kan wor‐
den of u een vernauwing of afslui‐
ting van de beenslagader heeft.
Doppler‐onderzoek
Wanneer er sprake is van een ver‐
nauwing in een bloedvat, is de
bloeddruk áchter de vernauwing
lager dan vóór de vernauwing. De
arts vergelijkt daarom de bloeddruk
ter hoogte van de armen, met de
bloeddruk ter hoogte van de en‐
kels. Dit gebeurt met behulp van
een bloeddrukmeter en een Dop‐
pler‐apparaat. Een Doppler‐
onderzoek geeft informatie over de
stroomsnelheid van het bloed in uw
benen. Het is een pijnloos onder‐
zoek. Als een bloeddrukverschil
wordt gevonden, wijst dit op een
mogelijke onderliggende vernau‐
wing van de slagader.
7

8
Duplex‐onderzoek
Bij een duplex wordt een doppler‐
onderzoek gecombineerd met
echografie.
Bij echografie wordt gebruik ge‐
maakt van geluidsgolven die voor
het menselijk oor niet waarneem‐
baar zijn. Deze geluidsgolven drin‐
gen door in het lichaam, worden
teruggekaatst door de bloedstroom
en vormen vervolgens een beeld
dat te zien is op een beeldscherm.
Het uitzenden en weer opvangen
van de geluidsgolven gebeurt met
een apparaatje dat eruit ziet als
een soort microfoon.
Hiermee kan de aard en de ernst
van de afwijking in het bloedvat in
beeld worden gebracht. Ook du‐
plex‐onderzoek is pijnloos.
Angiografie
De beste onderzoeksmethode met
de meest betrouwbare informatie
over een bloedvat is angiografie.
Met behulp van contrastvloeistof,
die via een katheter in een slagader
wordt ingebracht (meestal in de
lies), kunnen in principe alle bloed‐
vaten onder röntgendoorlichting
zichtbaar worden gemaakt. Echter,
dit onderzoek is veel minder pati‐
entvriendelijk.
Er moet een sneetje in de lies wor‐
den gemaakt om de katheter in het
bloedvat te brengen, contrastvloei‐
stof wordt toegediend en de pati‐
ent moet na afloop blijven liggen
om te voorkomen dat de aange‐
prikte slagader problemen gaat
geven. Een dergelijk onderzoek
wordt daarom ook pas in tweede
instantie uitgevoerd. Meer infor‐
matie over deze onderzoeken kunt
u vinden in desbetreffende folders.
Behandeling
Indien er sprake is van een vernau‐
wing van de beenslagader, wordt u
doorverwezen naar de vaatchirurg.
De vaatchirurg bepaalt of u in aan‐
merking komt voor een operatie. Er
zijn verschillende behandelmoge‐
lijkheden van een vernauwing van
de beenslagader. Afhankelijk van
de ernst van de situatie en om wel‐
ke slagader het gaat, wordt er door
de behandelend specialist een keu‐
ze gemaakt. U vindt hierover meer
informatie in de brochure ‘vernau‐
wing van de beenslagader’.
Een ernstige vernauwing of zelfs
afsluiting, vaak in combinatie met
een infectie, kan een reden zijn om
een (deel van het) been te ampute‐
ren. Een amputatie is een ernstige,
onherroepelijke ingreep. Het is een
ingreep die alleen uitgevoerd wordt
als het echt niet anders kan.

Bij iedere patiënt die een operatie
moet ondergaan, wordt eerst be‐
keken of de operatie extra gezond‐
heidsrisico’s oplevert (preoperatie‐
ve screening). Direct nadat de spe‐
cialist met u heeft besproken dat
een operatie nodig is, wordt u
doorverwezen naar de polikliniek
voor preoperatieve screening
(POS). Hiervoor is geen afspraak
nodig. Op deze polikliniek moet u
een vragenlijst over uw medische
geschiedenis invullen.
Een basisarts stelt u aanvullende
vragen over bijvoorbeeld uw ge‐
zondheid, medicijngebruik, aller‐
gieën, doorgemaakte ziekten en
eerdere operaties. Als het nodig is
voert een arts een lichamelijk on‐
derzoek uit van hart en longen. Dit
is afhankelijk van uw leeftijd en
medische geschiedenis.
De operatie vindt plaats onder spi‐
nale (ruggenprik) of algehele anes‐
thesie (narcose). Als u daar behoef‐
te aan heeft, kunt u een afspraak
maken met de anesthesist voor
nadere informatie hierover. De
assistente legt daarna uit wat u
verder nog moet weten.
Als er iets niet helemaal duidelijk is,
vraag het dan gerust. Voor een
amputatie van (een deel van) het
been wordt u opgenomen op de
afdeling Algemene Chirurgie.
Een medewerker van de polikliniek
neemt telefonisch contact met u
op, om door te geven wanneer u
wordt geopereerd. Deze geeft te‐
vens aan wanneer u zich moet mel‐
den en op welke afdeling.
Op de dag van de opname kunt u
zich melden aan de balie bij de
afdelingssecretaresse. Een ver‐
pleegkundige brengt u vervolgens
naar de kamer en informeert u over
de verdere gang van zaken op de
afdeling. Neemt u de medicijnen
die u thuis gebruikt mee naar het
ziekenhuis.
Vóór de operatie
Nadat de verpleegkundige u heeft
geholpen met het installeren op de
kamer, voert deze een aantal con‐
troles bij u uit zoals het meten van
uw temperatuur en polsslag. Ver‐
der bestaat de voorbereiding op de
operatie uit het toedienen van een
injectie om trombose te voorko‐
men. Tenslotte komt er nog een
laborant bloed bij u afnemen.
9

10
Voor de nacht krijgt u pre‐
medicatie (medicijnen) zoals
afgesproken door de anesthe‐
sist waarna u vanaf 24.00 uur
nuchter moet blijven, dit wil
zeggen niet drinken, eten of
roken.
De verpleegkundige zorgt dat u
op de ochtend klaar bent voor
de operatie. Zodra u aan de
beurt bent, wordt u in bed door
de verpleegkundige naar de
voorbereidingskamer gebracht.
Zodra de operatiekamer gereed
is, wordt u vanuit hier door de
operatieassistent opgehaald. Als dit
is afgesproken, brengt de anesthe‐
sist eerst een slangetje in de rug in
voor de pijnstilling, waarna u de
narcose krijgt toegediend.
Mogelijke operaties
Afhankelijk van de weefselschade
zal de chirurg meer of minder moe‐
ten amputeren. Voordat tot een
operatie wordt overgegaan, bekijkt
de arts zorgvuldig wat het beste
amputatieniveau is. Met amputa‐
tieniveau wordt de exacte plaats in
het been bedoeld waar de ingreep
plaatsvindt.
De teen‐ of (voor)voetamputatie
Hiervoor kan worden gekozen als er
door een doorbloedingsstoornis
weefselversterf en infectie is ont‐
staan die zich beperkt tot de tenen
en/of de (voor)voet. Een aanvul‐
lende vaatoperatie ter verbetering
van de doorbloeding van de voet
zal de wondgenezing bespoedigen.
Helaas is dit bij zeer slechte onder‐
been‐ of voetslagaders niet altijd
mogelijk. Ook zonder vaatoperatie
kan langzame genezing optreden.
Er kan echter ook opnieuw weef‐
selversterf met infectie ontstaan,
waarna opnieuw een amputatie op
hoger niveau nodig kan zijn.

De onderbeenamputatie
De onderbeenamputatie komt het
meeste voor. Het niveau van de
amputatie wordt bepaald op basis
van de conditie van uw been. Ook
de bloeddoorstroming
op de plaats van de amputatie is
van belang voor het amputatieni‐
veau. Indien de onderbeenamputa‐
tie door het kniegewricht plaats‐
vindt wordt er gesproken over een
knie exarticulatie
De bovenbeenamputatie
Een bovenbeenamputatie wordt
onder andere uitgevoerd bij zeer
uitgebreide infecties of weefselver‐
sterf of na complicatie bij lagere
amputaties. Hierbij vindt de ampu‐
tatie plaats tussen het heup‐ en het
kniegewricht. Het bovenbeen is
meestal veel beter doorbloed.
Daarom zijn er bij een amputatie
van het bovenbeen veel minder
stoornissen in de wondgenezing te
verwachten. Hoewel de chirurg
vóór de operatie de ernst en de
mate van weefselschade zo goed
mogelijk vaststelt, kan hij hierbij
echter alleen uitgaan van wat aan
de buitenkant zichtbaar is. Dit is
helaas niet altijd betrouwbaar. Het
komt daarom wel eens voor, dat de
arts tijdens de operatie moet be‐
sluiten een groter deel te ampute‐
ren dan in eerste instantie gedacht
werd en met u besproken is.
Ook kan het voorkomen, dat ach‐
teraf wordt vastgesteld dat bij de
operatie te weinig is geamputeerd.
De wond wil dan niet genezen, de
weefselschade kan doorgaan en er
is een nieuwe operatie nodig .
Hoe wordt een amputatie uitge‐
voerd?
Bij een operatie is het belangrijk
dat er een zo goed mogelijke stomp
wordt gevormd; stevig en geschikt
voor het lopen met een prothese.
De ingreep vindt zo plaats dat na de
amputatie de huid rond de wond
kan worden dichtgevouwen.
De chirurg vormt met huidsneden
twee huidlappen. Deze worden zo
gemaakt dat de ene langer is dan
de andere. Hierdoor kan de langere
huidlap, over de kortere gelegd
worden. De spieren worden vervol‐
gens op een hoger niveau doorge‐
sneden en het bot wordt tenslotte
weer iets hoger afgezaagd. Hier‐
mee ontstaat een stomp. De bloed‐
vaten worden afgebonden en de
zenuwen worden zo hoog mogelijk
doorgesneden. Hiermee wil men
voorkomen dat de zenuwen in het
littekenweefsel bekneld raken,
waardoor hevige pijn kan optreden.
11

12
De huid met het onderliggende
weefsel, wordt vervolgens geslo‐
ten.
Na de operatie
Na de operatie wordt u eerst naar
de recovery (uitslaapkamer) ge‐
bracht. Zodra uw toestand stabiel
is, wordt u overgebracht naar de
verpleegafdeling voor verder her‐
stel. Direct na de operatie bent u
door een aantal slangen verbonden
met apparaten. Dat kunnen zijn:
een infuus voor toediening van
vocht en medicijnen;
een slangetje in het been om
bloed af te voeren (drain);
een blaaskatheter voor afloop
van urine.
Zodra het mogelijk is worden deze
hulpmiddelen verwijderd. Meestal
is dit de eerste of tweede dag na de
operatie. De drain blijft meestal vijf
dagen zitten en wordt samen met
het verband verwijderd door de
verpleegkundige.
Na een teen‐/ voorvoetamputatie
Indien de wond open wordt gela‐
ten, zal de verpleegkundige deze
dagelijks verbinden en indien afge‐
sproken spoelen. Zowel een open
als dichte wond wordt droog ver‐
bonden met absorberende gazen
om eventueel wondvocht op te
vangen en de wond te beschermen.
Speciaal schoeisel is vaak een ver‐
eiste om de druk bij het lopen zo
goed mogelijk over het resterende
deel van de voet te kunnen ver‐
spreiden. De verpleegkundige
vraagt deze aan bij een leverancier
van medische en orthopedische
hulpmiddelen.
Na een onder‐ of bovenbeenampu‐
tatie
Na een onder‐ of bovenbeenampu‐
tatie is er sprake van een zoge‐
naamde amputatiestomp. Deze
stomp wordt na de operatie ver‐
bonden met een zogenaamd
stompverband. Dat verband wordt
stevig aangebracht om de stomp
goed te kunnen modelleren voor
een eventuele prothese (kunstvoet‐
of been). Dit verband moet vijf
dagen blijven zitten. Vervolgens
wordt de stomp droog verbonden
en op een speciale manier ge‐
zwachteld door de verpleegkundi‐
ge. Als de wond goed geneest en u
komt in aanmerking voor een pro‐
these wordt na twee weken gestart
met een speciaal verband, het zo‐
geheten zinklijmverband. Dit wordt
twee keer per week verwisseld
door de gipsmeester. Indien u niet
in aanmerking komt voor een pro‐
these, wordt de stomp met een
absorberend verband verbonden
totdat de wond droog is. De wond
bevat hechtingen die minimaal drie

weken moeten blijven zitten. Ze
worden verwijderd door de ver‐
pleegkundige of tijdens een contro‐
leafspraak op de polikliniek.
Mogelijke complicaties
en risico’s
Geen enkele operatie is zonder
risico’s. Zo zijn er ook bij deze ope‐
ratie complicaties mogelijk, die
eigenlijk bij alle operaties kunnen
voorkomen, zoals longontsteking,
trombose of longembolie. Daar‐
naast zijn er nog enkele voor deze
operatie specifieke complicaties
mogelijk.
De meest gevreesde complicaties
zijn de volgende:
Nabloeding: kort na de operatie
kan in het wondgebied een
bloeding ontstaan uit een van
de vele slagadertjes die bij de
operatie zijn doorgesneden.
Door middel van een drukver‐
band wordt getracht de bloe‐
ding te stelpen.
Wondnecrose: als de wond‐
doorbloeding in de wondran‐
den toch onvoldoende is, kan
er weefselversterf optreden
waardoor de wondranden los‐
laten. Indien er sprake is van
weefselversterf kan de arts dit
‘dode’ weefsel verwijderen.
Wondinfectie: als de amputatie
vanwege een infectie uitge‐
voerd moest worden, of het ni‐
veau te laag gekozen is, bestaat
er een verhoogde kans op het
optreden van een wondabces.
De wondzorg is er dan ook op
gericht om de infectie te be‐
strijden.
Fantoom‐ of spookpijn: prikke‐
lingen van de doorgesneden
zenuwen door wondvocht of
een hechting kan een pijn ge‐
ven die uit de geamputeerde
voet lijkt te komen. De bij de
amputatie doorgesneden ze‐
nuwen blijven prikkels doorge‐
ven naar de hersenen alsof het
geamputeerde lichaamsdeel er
nog is. Dit kan vreemd aanvoe‐
len of pijn doen. Hinderlijke
fantoomverschijnselen zijn te‐
genwoordig met medicijnen
redelijk te controleren.
Doorliggen, (decubitus): vooral
aan de hak van het niet geope‐
reerde been en op de stuit kun‐
nen doorligplekken ontstaan.
Hiervoor worden altijd zo veel
mogelijk voorzorgsmaatregelen
getroffen. Er wordt een kussen
onder de andere hak geplaatst
ter bescherming en er wordt
een een dekenboog overheen
13

14
gezet om druk op de hak te
voorkomen.
Dwangstand: pijn en onvol‐
doende oefening kan tot gevolg
hebben dat de patiënt minder
gaat bewegen. Het gewricht
kan hierdoor niet meer alle
voorheen gebruikelijke bewe‐
gingen uitvoeren. Hierdoor kan
een zogeheten dwangstand
(contractuur) in het knie‐ of
heup gewricht ontstaan waar‐
door het lopen met een pro‐
these moeilijker, of zelfs onmo‐
gelijk kan worden.
Na de behandeling
De periode na de operatie is gericht
op lichamelijk herstel van de wond
en de ontwikkeling van de functie
in het restant van het geamputeer‐
de lichaamsdeel. De fysiotherapie
oefent dagelijks met u.
Voor iedere amputatie bestaat er
een prothese. De revalidatiearts
bekijkt of en welke prothesevoor‐
ziening er in uw nieuwe situatie
mogelijk is. De mogelijkheden
daarvan hangen sterk af van uw
lichamelijke conditie, bijkomende
ziekte of gebreken, het amputatie‐
niveau en de amputatiestomp.
Ook de duur van uw verblijf in het
ziekenhuis is ondermeer hiervan
afhankelijk.
Er bestaan mogelijkheden om te
revalideren in een revalidatie‐
instelling. Dit kan klinisch (tijdens
een opname) of poliklinisch. De
revalidatiearts bekijkt samen met u
welke revalidatiemogelijkheid voor
u het beste is. Indien uw lichamelij‐
ke conditie nog onvoldoende is om
aan het ‘intensieve’ revalidatietra‐
ject te beginnen, kan het zijn dat u
ter overbrugging eerst naar een
verpleeghuis gaat om verder aan te
sterken.
Hoe goed u in de toekomst weer
kunt functioneren, is van persoon
tot persoon verschillend. Dit hangt
onder meer af van factoren als de
oorzaak van de amputatie, uw leef‐
tijd, uw lichamelijke conditie en uw
motivatie om bepaalde dingen
weer te kunnen doen.
Wanneer u het ziekenhuis mag
verlaten krijgt u een afspraak mee
voor de poliklinische controle.

Wanneer moet u
contact opnemen?
Het is belangrijk om bij de volgende
symptomen contact op te nemen
met de huisarts. Deze bekijkt aan
de hand van uw klachten of hij de
specialist moet inlichten. Indien u
in een revalidatie‐ of verpleeghuis
verblijft, kunt u terecht bij de reva‐
lidatie‐ of verpleeghuisarts.
temperatuur hoger dan 38.5°C;
roodheid of zwelling van de
stomp of wond.
Leefregels
Het is belangrijk dat u zich zo goed
mogelijk houdt aan de onderstaan‐
de leefregels:
Algemeen
Rook bij voorkeur niet. Roken
vertraagt de wondgenezing,
wat vooral bij een amputatie
erg belangrijk is.
Om dwangstand te voorkomen
is het noodzakelijk dat:
U, in geval van een onder‐
beenamputatie, dagelijks
regelmatig uw knie strekt.
Ook kunt u een paar maal
per dag een half uur een
zandzakje op de stomp leg‐
gen, terwijl uw been ge‐
strekt zoveel mogelijk hori‐
zontaal ligt, bijvoorbeeld op
bed of op een stoel. Door
het gewicht van het zand‐
zakje wordt de knie ge‐
strekt. Dit kan dwangstand
voorkomen.
U, in geval van een amputa‐
tie door het kniegewricht of
een bovenbeenamputatie,
twee tot drie keer per dag
een half uur op uw buik
gaat liggen. Hierdoor wordt
het bovenbeen de andere
kant op gedrukt en zo
wordt dwangstand van de
heup voorkomen.
Deze leefregels gelden alleen
als u niet of weinig met een
prothese loopt. Als u met een
prothese loopt is er voldoende
spieractiviteit en ontstaat een
dwangstand niet snel.
Douchen/ baden
Douchen en baden mag als er
geen (stomp of zinklijmver‐
band) op de stomp zit en pas
nadat de hechtingen zijn ver‐
wijderd.
Houdt een watertemperatuur
van maximaal 38°C aan, om
verweking van de wond te
voorkomen.
15

16
Medicijnen
Als u antistollingsmedicijnen
gebruikt, regelt de afdeling de
eerste afspraak met de trom‐
bosedienst.
U krijgt een medicijnlijst mee
als u met ontslag gaat. Dit is te‐
vens uw recept waarmee u bij
de apotheek uw medicijnen
kunt halen
Als u pijn heeft mag u parace‐
tamol nemen, (maximaal 4
gram/dag)
Werken
U kunt weer werken nadat de
wond genezen is en u zich hier‐
toe in staat voelt.
Wondverzorging
Bij wondlekkage dient u de
wond te verbinden met absor‐
berende gazen. Indien u dit zelf
niet kunt of durft, kan er een
verpleegkundige via de thuis‐
zorg worden ingeschakeld.
Omgaan met een
amputatie
Een amputatie kan nogal wat ge‐
volgen hebben voor het dagelijks
leven, niet alleen lichamelijk, maar
ook geestelijk. Naast het verlies van
de functie van de voet of het been
is een amputatie soms ook zicht‐
baar. Veel mensen ervaren een
amputatie als een verlies en gaan
door een rouwproces om dit verlies
te verwerken. Als u behoefte heeft
aan lotgenotencontact of over het
leven met een amputatie kunt u
terecht bij de landelijke vereniging
van geamputeerden (LVVG).
Tot slot
Heeft u nog vragen naar aanleiding
van deze brochure, stel ze gerust
aan uw behandelend specialist
en/of huisarts. De specialisten die
in het Catharina Zkenhuis deze
operaties uitvoeren zijn Dr. Cuij‐
pers, Dr. Buth en Dr. van Sambeek.
Zij zijn voor vragen tijdens kantoor‐
uren bereikbaar via de polikliniek
Algemene Chirurgie (telefoon‐
nummer 040‐239 7155). Een af‐
spraak kunt u maken op de polikli‐
niek via telefoonnummer 040‐239
7150.
De onderstaande patiëntenvereni‐
ging behartigt de belangen van
patiënten met vaatproblemen:
Vereniging van Vaatpatiënten
Postbus 123
3980 CC Bunnik
Tel: 030‐659 4651
www.vvvp.nl

Voor informatie over lotgenoten‐
contact:
Landelijke Vereniging Van Geam‐
puteerden (LVVG),
Dhr. Wim Fassotte, secretaris
Serenadelaan 4,
3438 TC Nieuwegein
T 030‐6039773
F 0183‐690148
www.lvvg.nl
Ruimte voor uw vragen
en aantekeningen
17