Victoria 4 - Hogarelcarmen

Victoria
DECEMBER 2008 Halfjaarlijks tijdschrift - Jaargang 2 - nummer 2
Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw
2

Victoria
DECEMBER 2008 Halfjaarlijks tijdschrift - Jaargang 2 - nummer 2
Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw
2

Beste vrienden
Als jullie dit lezen is het jaar bijna ten einde. Financiële turbulenties, en
vooral de levensduurte is het thema dezer dagen in heel de wereld, ook in
Chili. Wij vergeten nogal eens dat de koppeling van lonen en uitkeringen
aan de index van de prijzen niet vanzelfsprekend is, maar een uniek
privilege in België.
In Chili stegen de prijzen in 2007 met 7,8 %, en de werkelijk betaalde
lonen maar met 2,8 %. De prijzen van rijst stegen in 2008 met 82 %, die
van plantaardige olie met 50 % en die van brood met 31,6 %. Bovendien
maken de grootste stijgers, levensmiddelen en energie (kookhaard en
koelkast) een veel groter deel uit van het
Chileense gezinsbudget dan van het onze. Voor de
hogar is er nog het bijkomende probleem dat de
inkomsten van de nationale dienst voor
jeugdbescherming (Sename) en van de ouders ook
niet toenemen: extra moeilijke tijden! Gelukkig is
de euro zeer sterk, waardoor uw bijdrage nu meer
Chileense pesos oplevert dan één jaar geleden.
In Chili stegen de
prijzen in 2007 met
7,8 %, en de
werkelijk betaalde
lonen maar
met 2,8 %.
De nieuwe Fundación social "MADRE VICTORIA" - El Carmen, de vzw
die de congregatie van de Heilige Harten zal vervangen als bestuurder van
het tehuis, zit wanneer ik dit schrijf nog altijd vast in de Chileense
bureaucratie … Maar het voornaamste is dat de beslissingen genomen zijn
en dat geeft iedereen toch een zekere gerustheid. Anderzijds vroegen ze
ons nogmaals te bevestigen dat ze in de komende jaren op jullie steun
kunnen blijven rekenen. Allemaal samen moeten we dat aankunnen, heb ik
hun geantwoord.

Meerdere families hebben de feestdagen gebruikt om hun vrienden te
vragen het klassieke geschenkje te vervangen door een storting voor het
kindertehuis. Dat heeft voor een flink extra inkomen gezorgd. Het geeft
ons ook de gelegenheid om langs die weg mensen te bereiken die
misschien op langere termijn ons werk blijven steunen. Als u ook zo’n
geschenkstorting wil organiseren, verwittig ons dan. We kunnen je dan
achteraf een lijstje met namen en bedragen bezorgen, zodat u uw vrienden
kunt bedanken.
Ik geloof dat velen van jullie zelf merken dat wij,
de groep mensen die het bestuur van de vzw
vormen, met hoe langer hoe meer enthousiasme
contacten en activiteiten ontwikkelen. Activiteiten
waaraan we zelf iedere dag meer plezier hebben.
Vooral omdat we merken dat jullie, weldoeners,
daar positief in meevolgen. Samen staan we
achter Edith Jans en met haar achter de leiding en
de kinderen van het tehuis.
U vindt in dit nummer van Victoria weer veel informatie over die
activiteiten, waarvan de uitgave van het boekje zelf elke zes maand zeker
niet de minste is.
Veel leesgenot en … weer van harte bedankt!
Erich Bakx – Ondervoorzitter
Samen staan we
achter Edith Jans en
met haar achter de
leiding en de
kinderen van het
tehuis.

Beste vrienden
Maandag 13 oktober
Gisteren hebben we hier de wijzers van de klok een uur vooruit gezet. Het
is nog fris ‘s morgens en daarom ook dat ik dit artikeltje schrijf in het
geurende voortuintje van de Hogar, badend in de zon. Het is hier mooi,
rustig en de talrijke bloemstruikjes staan bijna allemaal in bloei...
Ik ben net terug van verschillende huisbezoeken. Ongelooflijk toch hoe de
families van onze kinderen wonen. De grootouders van Lorenza hebben
geen meubels, buiten een aantal kromgetrokken bedden en een tafel. Door
het dak kon je de lucht zien, vandaag gelukkig helblauw. De blinde opa
probeerde een oude fiets te herstellen voor zijn geliefde kleinkind dat af en
toe een weekendje bij hen mag doorbrengen.
Een ander meisje, Luz, vertelde me steeds dat ze op het voetbalveld
Chacabuco woonde. Vandaag heb ik dat ‘wonen’ met eigen ogen gezien.
Langs het stoffige voetbalveldje staan inderdaad drie barakken waarin haar
familie woont. Hoe ze er binnenin uitzien, weet ik niet. Verder dan de
prikkeldraad mochten de psycholoog, de twee sociale assistenten en ik niet
komen.
Maar we waren al bij al blij verrast. De moeder was eens niet dronken en
het was toch al dicht bij de middag. Ze was aan het wassen samen met
enkele van haar oudere zonen die nooit naar school zijn gegaan. De vader,
ook niet dronken, was kwaad omdat hij laatst zijn dochtertje met kort haar
gezien had. Ik legde hem uit dat dat nodig was omdat het meisje ‘beestjes’
had. Hij vertelde ook dat hij gisteren naar de Hogar had willen gaan met
zijn vrouw om Luz een gelukkige verjaardag te wensen, maar dat ze thuis
gebleven waren, omdat ze geen geld hadden om een cadeautje te kopen.
Wij legden hen uit dat Luz ook blij geweest zou zijn met een bezoekje of
een kus van haar ouders. De moeder beloofde prompt dat ze vandaag in de

namiddag langs zou gaan. Luz mag door de omstandigheden niet naar huis
in het weekend en haar ouders mogen haar enkel bezoeken als ze niet
dronken zijn. Luz ziet haar ouders dus niet veel, waardoor er een kloof is
ontstaan.
En Luz is niet het enige kind in die situatie. Vandaag waren we ook op
zoek naar de moeder van Carmen. Die heeft een jaar geleden haar gezin
verlaten en zou nu in een naburig dorp wonen. Helaas konden we ze niet
vinden. Carmen is al die tijd niet meer naar huis kunnen gaan in de
weekends. Haar vader is niet bekwaam om Carmen op te vangen. De
woning is helemaal onderkomen. Er is geen licht, geen kraantjeswater, de
vloer is van aarde. Ik durf me niet in te beelden hoe nat en koud het er is in
de weekends. Carmen is door heel de situatie depressief en kan heel
moeilijk doen op school en in het huisje.
Terwijl ik dit alles schrijf, komt Michèle langs. Zij is een vrijwilligster uit
Hasselt die van augustus tot december bij ons is. Het is een heel
behulpzaam meisje en ’s morgens is ze al vroeg uit de veren om de kleine
kindjes naar school te brengen. Dat klinkt makkelijker dan het is. Onze
peuters worden altijd door meerdere ‘tio’s’ of ‘tia’s’ vergezeld, want als
José of Camilo wel eens willen doorwandelen, dan zijn het Aracely of
Maria die voor ‘straatmuziek’ zorgen ...
Beste vrienden, na de enkele huisbezoeken van vandaag kan ik niet anders
dan dankzeggen aan de hemel, aan Zuster Liza, aan Juanita Celis voor dit
prachtige idee: een kindertehuis opstarten dat de redding was, is én zal zijn
voor honderden Luzes en Carmens die zonder ons in erbarmelijke situaties
zouden leven, zonder onderwijs, zonder gezondheidszorg. En dankzij jullie
blijvende steun zal het dat ook kunnen blijven voor de toekomstige Luzes
en Carmens. Dank voor jullie blijvende inzet en steun, voor alle goede wil
en bekommernis. In naam van ons allemaal een heel gelukkige Kerstmis en
een voorspoedig nieuwjaar.
Edith Jans

Ook in 2008 hebben de werklui in het tehuis niet stilgezeten! Dankzij jullie
steun konden er weer heel wat renovatiewerken verricht worden en werd
het wonen in het tehuis weer wat aangenamer. Wat is er allemaal gebeurd?
In twee huisjes konden de tegelvloeren en het dak vernieuwd worden,
namelijk in de huisjes Juanita Celis en Hermano Juan.
Daarnaast werd het buitenschilderwerk van de hele Hogar aangepakt. Zoals
jullie kunnen zien op onderstaande foto’s, zijn de huisjes voorzien van een
fris laagje nieuwe verf! Bedankt voor jullie steun!
Het integrale jaarverslag kunnen jullie opvragen bij erich.bakx@telenet.be
of via een telefoontje naar onze ondervoorzitter op het nummer
056/221943.

Ook in Chili zijn computers en het internet stilaan gemeengoed geworden,
zowel in de colleges als bij de mensen thuis die er de middelen voor
hebben. De scholen eisen dan ook steeds vaker het gebruik van de
computer en het internet. De kinderen van het tehuis moesten voor
thuisopdrachten beroep doen op openbaar internet, waardoor ze veel tijd en
geld verloren. Bovendien misten ze de extra computerervaring die hun
leeftijdsgenoten thuis wel kunnen opdoen.
Daarom vond de directie dat ook de kinderen van de Hogar, net zoals de
kinderen van de welgestelden, de kans moesten krijgen om met computers
te leren werken. Zo zouden ook zij even sterk op de arbeidsmarkt of in het
hoger onderwijs terechtkomen. Een internetaansluiting zou hen bovendien
een venster op de wereld bieden, zodat ze iets leren kennen buiten hun
beperkte kleine leefwereld.
En jawel, sinds het begin van dit jaar hebben bijna alle huisjes (met
uitzondering van drie) nu een eigen computer met internetaansluiting. En
dat dankzij een gift van 4500 euro van Caritas Averbode, goed voor 8
computers met internetaansluiting.
Sinds februari staan de acht computers met internetaansluiting in de
huisjes. Zo geraken de kinderen op een heel intense manier vertrouwd met
de computer en zijn mogelijkheden. Bovendien begint het schooljaar in
Chili in maart, dus dit schooljaar hebben de kinderen al volop gebruik
gemaakt van de pc’s. Natuurlijk zijn er af en toe problemen met virussen
en zo, maar alles verloopt heel goed. Ook de ouders zijn heel dankbaar en
enthousiast. Sommigen hebben zich geëngageerd om er een printer bij te
kopen. Ze nemen ook de onkosten voor papier en inkt op zich.
Caritas Averbode, nogmaals dank. Dankzij jullie gift heeft elk kind in het
tehuis nu betere kansen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt én een
venster op de wereld!

Op 21 juli 2003, dit jaar vijf jaar geleden, overleed onze geliefde zuster
Liza Mottart. Ze liet een grote leegte na in vele harten in België en Chili.
De vele mensen onder ons die het voorrecht genoten haar te kennen,
getuigen van een wijze vrouw met een enorme inzet, een diep geloof, een
sterke zin voor rechtvaardigheid en een zeer groot hart voor kinderen en
eenieder die het moeilijk had. En niet te vergeten, een groot gevoel voor
humor! Om haar wijsheid en persoon levend te houden willen we de lezer
regelmatig een stukje laten verdwalen in haar persoonlijke gedachtegang…
Zuster Liza is haar werk als missionaris in de hoofdstad Santiago de Chile
begonnen. Het kindertehuis is – zoals jullie misschien wel weten – in 1964
gesticht.
Op 17 januari van dat jaar schreef Zuster Liza vanuit Santiago aan haar
zus, Zuster Maria, hierover het volgende:

“(…) Ik heb het dit jaar erg druk gehad. Daarom heb ik zo weinig kunnen
schrijven. De Missies, het College, de jeugdbeweging, een deel van het
pensionaat enz. … En nu, groot nieuws
… Na de uittocht van de gidsen
(jeugdbeweging) die voor een zestal
dagen kamping hadden, kreeg ik de 31
December mijn benoeming voor de
nieuwe stichting in de Provincie van
Chillán “El Carmen”. Een 10-tal uren
reis van Santiago, meer naar het
Zuiden van Chili. (…) Voor mij was
het een groot offer, maar het doet zeer
goed om enkele te felle gehechte
bandjes te knippen. ’t Is Gods plan. Ik
reken op je offers en gebeden.
Overvloedig werk staat me te wachten.
We zullen voor het begin maar met
drieën zijn. (…)”
Dit zou het begin betekenen van haar levenswerk als Madre van Hogar
Nuestra Señora de la Paz, een warme thuis voor zoveel kinderen…

Juni 2008. Ze is 18 en doet haar laatste jaar Sociale en Technische
wetenschappen in Stevoort. Michèle Keunen wil onder de kerktoren
vandaan. Al van haar zestiende droomt ze ervan om iets voor anderen te
betekenen, liefst ‘ergens in de ruime wereld’. Die ruime, nieuwe wereld
werd het voor ons bekende kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz.
Dat ze weinig Spaans spreekt, schrikt haar niet af. “Na enkele dagen moet
ik in staat zijn om een gesprekje te voeren. De rest vullen we al werkend en
lerend aan.”
Michèle vertrekt niet met lege handen. Met een pizzaverkoop in haar
school en een inzamelactie van haar mama heeft ze al een flinke spaarpot
verzameld. In mei organiseerden ze nog een groot buurtfeest waarop een
100-tal vrienden elkaar vonden onder de stralende zon. Tijdens het feest
veilde papa Keunen juwelen, allerhande kunstwerken, een splinternieuwe
fiets… De volledige opbrengst van deze schitterende dag ging mee in de
spaarpot voor het kindertehuis.
In augustus vertrok Michèle dan over ‘het grote water’ richting Chili; naar
het dorpje El Carmen. Vier maanden later zal ook mama de grote oversteek
wagen; samen zullen ze dan nog een maand het land doorkruisen om op 17
januari terug in België te landen.
Tussen alle activiteiten met de kinderen door, vonden we Michèle bereid
een verslagje uit te brengen van haar eerste maanden in het kindertehuis.
“Op 18 augustus was ik hier voor het eerst te gast in de hogar.
Intussen zijn we reeds 2 maanden verder en hebben ze mij al helemaal
opgenomen in het tía- gebeuren.
Op 18 september hadden ze aan mij gevraagd of ik het zag zitten om 3
daagjes tía te zijn in huisje Belén. "Ja, graag!" was mijn antwoord.

Het was die week net vakantie, en de week van de Fiestas Patrias.
Ik was tía voor 5 kinderen: Jesenia, Lorenza, Macarena, Carmen Gloria
en Nadia; allemaal brave kindjes. Je merkt dat de kinderen heel
zelfstandig opgevoed zijn, dus ze konden mij gelukkig al een beetje helpen
met het hele huishouden. Mijn 3 dagen daar zijn voorbij gevlogen!! Het is
een hele ervaring!
Ik heb enorm veel respect voor de tías die hier werken en ze hebben
ook zoveel geduld! AMAI...De kinderen zijn dan ook echte (b)engeltjes.
Intussen begint het Spaans ook al wat beter
te lukken. Ik heb al veel meegemaakt in die
twee maanden dat ik hier ben. Eén kindje is
weggegaan en er zijn 3 nieuwe bijgekomen.
Ik heb een activiteit met de kinderen
gedaan: Kleine spelletjes spelen tegen
elkaar en de winnaar kreeg een lolly.
Natuurlijk kreeg iedereen er op het einde
één!
Ook ben ik meegeweest naar het huis van tía
Carmen in de Campo (op het platteland) .
Whow, mooi dat het daar was! Prachtig !!
We zijn ook eens gaan vliegeren op een
weide van de Campo en ik ben al eens een
kijkje gaan nemen aan de rivier. Mijn conclusie… Chili is een prachtig
land. Ik ben daarom mijn ouders ook heel dankbaar dat ik dit allemaal
mag meemaken. Het is een hele ervaring en ik zou het niet anders willen!!”
Saludos
Michèle
Meer nieuwtjes over Michèle in het kindertehuis vinden jullie op haar
blog:
http://www.micheleinchili.com

In het kindertehuis verblijven gemiddeld een 200 à 300-tal kinderen. Dit is
maar mogelijk dankzij de voortdurende inzet van de directie en het
personeel van de Hogar: de tía’s (“tantes”) en tío’s (“ooms”) genaamd. Elk
personeelslid wordt met ‘tía, tío….+ de voornaam’ aangesproken. Dit
geeft de kinderen toch een gevoel van familiale geborgenheid. Zuster Lisa
Mottart werd steeds aangesproken als “Madre Victoria”; het woord
‘Madre’ behoeft waarschijnlijk geen vertaling meer…
De mensen die dagdagelijks met de kinderen in de huisjes werken, de
‘opvoeders’ zoals wij hen hier zouden noemen, worden heel expliciet ‘tía’s
en tío’s’ genoemd.
In dit artikel trachten we jullie een bondig overzicht te geven van de tío’s
en tía’s die in de huisjes wonen bij de kinderen en hoe hun dag eruit ziet.
Wie woont in welk huisje?
In de huisjes van SENAME (kinderen die geplaatst worden door het
gerecht) werken er momenteel 5 begeleiders.
Bij de meisjes in het huisje ‘Belén’ woont tía Carolina, in casita Sagrados
Corazones is dat tía Ursula en in casita Limburgo is het tía Carmen die
voor de kinderen zorgt. Bij de jongens van casita Alborada is tío José de
‘huisvader’.
Tía Wendy werkt als ‘vlinder’ in het tehuis… Zij vlindert van huisje tot
huisje om in te springen voor de tía’s die een dagje vrij hebben. Per
maand hebben de tía’s vijf dagen vrij… niet veel als je aan onze vrije
weekends denkt! Voor de kinderen geeft dit echter wel een goede
continuïteit. Hun tía is vaak dan ook de vertrouwensfiguur bij uitstek.
In het internaat van de ‘CAMPO’ neemt tía Anita de meisjes van casita
Juanita Celis onder haar vleugels en tía Nelly doet dat voor de meisjes in

casita Hermano Juan. De jongens worden bijgestaan door tía Gladys in
casita Padre Hurtado en door tía Navor in casita San Fransisco.
Hoe ziet een gewone school-/ werkdag van een tía er nu concreet uit?
Om 6u moet ze uit de veren, alles in gereedheid brengen voor het ontbijt en
de kinderen helpen klaarmaken. Na het ontbijt vertrekt ze om 8u met de
kleinsten richting school. Tussen 9u en 12u ruimt ze op en poetst ze het
huisje. Om 12u komen de eerste kinderen terug van school. Ze eten samen
tussen 12u en 14u. Daarna heeft ze twee uur om nog wat huishoudelijk
werk te verrichten en om 16u staat ze weer aan de schoolpoort om de
kinderen op te halen. Tussen 16u en 19u is het studeer- en/of speeltijd; dan
helpt ze de kinderen indien nodig met hun huiswerk of wordt er samen
gespeeld. Om 19u wordt er gezamenlijk een avondmaaltijd verorberd en is
er nog de nodige opruim. Nadien rest er eventueel nog wat tijd om televisie
te kijken om tenslotte zelf onder de wol te kruipen.
Michèle Keunen, momenteel vrijwilliger in het tehuis en onze
verslaggeefster ter plaatse, knoopte een gesprekje aan met tía Ursula
over haar werk in het kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz.
“Vroeger wou ik verpleegster worden maar toen kwam ik in de Hogar
terecht waar ik eerst met de allerkleinste kinderen werkte. In die tijd
woonden de kleinste kinderen nog in het gebouw
waar nu de kantoren van de sociaal assistenten
zijn. Nadien heb ik een tijd in het huisje van
Chillán gewerkt. Tegenwoordig ben ik tía van de
elf kinderen in het huisje Sagrados Corazones,
maar op het einde van het jaar gaat er eentje weg
uit de hogar.” Naast het plezier van het werken
met de kinderen vindt ze het heel aangenaam dat
in de hogar alle tía’s heel goed samenwerken.
Ook Michèle merkt de vriendschapsband tussen
de tías op en dat schept een aangename sfeer.
Tía Ursula

Het mooiste wat ze heeft meegemaakt volgens tía Ursula was “dat ik
Madre Victoria heb mogen kennen; we hebben vroeger veel tijd met
mekaar doorgebracht. Toen zuster Lisa overleed, was dat voor mij een
absoluut dieptepunt… Ik gaf heel veel om de Madre”.
Langs deze weg willen we dan
ook alle tío’s en tía’s heel erg
bedanken voor hun harde werk,
hun lieve zorgen en de warme
thuis die ze van het
kindertehuis maken… zonder
hun zou er geen Hogar
mogelijk zijn!
Queremos agradecer a las tías
y a los tíos por su trabajo de
cada día, por sus esfuerzos y
por su cariño. Sin ellos, el
Hogar no sería el verdadero
Hogar que es ahora para todos
estos niños.

Op 17 oktober jongstleden organiseerden de
KWB en de KVLV in samenwerking met de
parochie een groots benefietconcert ten
voordele van de Hogar Nuestra Señora de la
Paz in de Basiliek van Grimbergen. Het was
een zeer mooi totaalspektakel waar we
anderhalf uur van konden genieten. In totaal
werden er meer dan 550 inkomkaarten
verkocht.
Op het einde van de avond mochten we een
cheque van 6340 in ontvangst nemen: een
mooi bedrag dat in het tehuis meer dan
welkom zal zijn!
Langs deze weg willen we alle medewerkers en aanwezigen van harte
bedanken!
Viviane en Eddy

Al jarenlang kan de Hogar in El Carmen rekenen op de steun van de
Notekrakers. De groep muzikanten steunde de kinderen uit de Hogar al
vaak financieel en materieel. Op één van de voorbije Encuentros Chilenos
namen ze ook een muzikaal intermezzo voor hun rekening. Kortom, hun
inzet ging niet onopgemerkt voorbij. En daarvoor zeggen we hen graag een
welgemeend «dankjewel»!
Maar wie zijn de Notekrakers eigenlijk? Wie kan dat beter uitleggen dan
Jan Sprangers, de man die de muziekgroep uit de grond stampte.
‘De Notekrakers zijn een jonge groep muziekbelevers die hun
enthousiasme willen uitstralen naar iedereen die daarvoor openstaat. We
willen op een eenvoudige, warme manier musiceren. Ons doel? De mensen
blij en goedgezind naar huis te laten keren. No music without joy, no joy
without music, dat is onze leuze.’
Wanneer zijn de Notekrakers ontstaan?
‘In 1990. Ik speelde destijds de kindervieringen in Mol-Wezel en dacht dat
het wel een leuk idee was om de plaatselijke jeugd daarbij te betrekken.
We deelden briefjes uit in de laatste leerjaren van de basisschool van
Wezel. Een heel aantal kinderen voelde zich aangesproken en wilde
meedoen.
In het begin nam ik de zangpartijen voor mijn rekening. De kinderen
zorgden voor de muzikale omlijsting: klassieke gitaar, blokfluit, keyboard,
percussie,… We repeteerden elke maandag bij mij thuis. De woonkamer
werd ontruimd en omgetoverd tot een repetitielokaal… met z'n allen knus
bij elkaar muziek maken.’

En traden jullie al meteen op?
‘Eerst verzorgden we de kindervieringen in Wezel, maar al snel namen we
ook de paas- en kerstvieringen voor onze rekening. Na enkele jaren zetten
we de eerste voorzichtige stappen op een podium. Zo traden we op tijdens
een Kelly Family fan-weekend en organiseerden we een Benefietconcert.
Dat viel in de smaak bij zowel het publiek als de muzikanten. Niet
verwonderlijk dus dat het aantal optredens bleef groeien. Sinds 2000 treden
we op in heel Vlaanderen en brengen we jaarlijks een grote Notekrakers
Show.’
En bleef de groep muzikanten al die jaren dezelfde?
‘Nee, de bezetting veranderde ondertussen wel enkele keren. Sommige
leden haakten af, maar er kwamen er gelukkig ook veel nieuwe bij zodat
het aanbod aan instrumenten groeide. En dat gaf op muzikaal gebied
natuurlijk heel wat meer mogelijkheden. De zangpartijen werden meer en
meer verdeeld zodat ik de voorzang niet meer alleen voor mijn rekening
moest nemen. Ook de liedjeskeuze evolueerde. De jongeren droegen zelf
nieuwe en verfrissende ideeën aan. Zo ontstond een heel breed programma
dat zowel door jong als oud wordt gewaardeerd.’
En wat is dan jullie band met Chili?
‘Al onze activiteiten staan ten dienste van het kindertehuis van zuster Lisa
in El Carmen. Met onze jaarlijkse opbrengsten, bijvoorbeeld van onze
jaarlijkse grote Notekrakers Show, betalen we mee de studies van onze
peetkinderen in het tehuis. Een tehuis dat voor velen onder hen ook hun
thuis is.’
Wie de Notekrakers nog beter wil leren kennen, vindt meer informatie op
hun website:
http://www.notekrakers.be.

Op donderdag 23 oktober 2008 overhandigde de Lions Club Grimbergen
de ‘Kowalskipenning’ aan het echtpaar Paulus - Massaer uit Beigem als
erkenning voor hun enorme inzet voor het kindertehuis.
De Kowalskipenning is een erkenningsteken dat door een aantal Lions
Clubs wordt uitgereikt aan een verdienstelijk project uit de streek. De
penning gaat gepaard met een cheque van 2.500.
Het echtpaar Paulus - Massaer verbleef in 2003 een maand in Chili.
Zonder te weten wat hen ginder te wachten stond, vertrokken ze met
volgeladen zakken naar het kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz
in El Carmen.
Deze bijzonder sociaal geëngageerde mensen kwamen met grote ideeën
terug van die eerste reis. Ter plaatse hadden zij vastgesteld dat de
infrastructuur van het kindertehuis nodig moest vernieuwd worden. Ze
besloten om een project op te starten: ze zouden steun en geld zoeken waar
mogelijk om de nodige werken te kunnen uitvoeren. Door de enorme steun
van vrienden, familie en hulporganisaties konden ze in 2005, tijdens een

werkvakantie van twee maanden, twee volledig uitgeruste badkamers
bouwen voor ongeveer 40 kinderen van het tehuis.
Toen zij in 2007 naar Chili terugkeerden hebben zij meerdere projecten
gerealiseerd binnen de korte tijd van hun verblijf. Hun dochter bleef nog
enkele maanden langer om zich als vrijwilligster in te zetten in het tehuis.
Bij het vastleggen van projecten kozen ze voor het verbeteren van
de levensomstandigheden van de kinderen.
In twee huisjes lag de vloer lager dan buiten waardoor het water tijdens het
regenseizoen gewoon naar binnen stroomde. Dit was voor kinderen een te
ongezonde leefsituatie. De vloeren werden opgehoogd. Van twee andere
huisjes was de buitenzijde in slechte staat. Eddy en Viviane hebben
eigenhandig geholpen bij de renovatie hiervan, die ze bovendien zelf
bekostigd hebben. Dit werd mogelijk door steun van familie, vrienden en
sympathisanten.
Inderdaad, een hele prestatie van dit koppel, dat hier terecht in de
bloemetjes werd gezet! Proficiat Eddy en Viviane!

Met deze tekening van één van de kinderen uit het tehuis willen we jullie
vanuit Chili en vanuit de vzw een vrolijk Kerstmis en een heel gelukkig
nieuwjaar wensen!

Victoria
Verantwoordelijke uitgever:
Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw
Langveldstraat 84
3570 Alken
Rek. Nr.: 068-2455849-30
http://users.telenet.be/elcarmen/
>
Contactpersonen:
Sissi Mottart (sissi_mottart@yahoo.com)
Wim Houtmeyers (wim.houtmeyers@telenet.be)