Klik hier voor het artikel (pdf) - Annette van Soest

tekst annette van soest
FotograFie gerritjan huinink Henric Bemboom (58)
46 mei 2010
Bedrijf attractie- & Vakantiepark slagharen
Wat themapark en resort
Sinds 1963
Medewerkers 50 vast, 750 in hoogseizoen
Omzet 19 miljoen euro
Ambitie ‘Het beste attractie- en vakantiepark
van Nederland maken’
046-049_SPR0410_HOE 46 27-04-2010 14:18:37

hoe ik
blijf innoveren
Henric Bemboom nam in 2005 samen met haar broer
Attractie- & Vakantiepark Slagharen over van haar vader.
Omdat het familiebedrijf een ouderwets beeld opriep bij
veel mensen, besloot ze het oude ponypark een grondige
makeover te geven. Een innovatieplan van 25 miljoen.
hoe ik
Wij zijn een echt familiebedrijf. Mijn vader heeft negen kinderen:
twee dochters en zeven zoons. Zijn ideaal vroeger was
om voor ieder kind een bedrijf op te richten. Het mocht ook
wel door twee kinderen gerund worden, maar in ieder geval wilde
hij meerdere bedrijven ontwikkelen en dan wel op zo’n manier
dat we elkaar niet zouden beconcurreren. Dat betekende
concreet dat hij attractieparken in Duitsland, Frankrijk en Engeland
heeft opgericht. Het was niet zo dat mijn vader ons verplichtte
om in de zaak verder te gaan, maar bedrijven als deze
werken wel heel erg positief op de ambitie van kinderen. Ik bedoel,
welk kind droomt niet van een eigen attractiepark?
Ik heb altijd in de zaak gewerkt. Als werkstudent en als kind,
want ik was elf toen mijn vader met dit bedrijf begon. Allemaal
hebben we meegewerkt. En we hebben ook alles gedaan: friet
gebakken, suikerspinnen gedraaid, bij de attracties gezeten. Ik
ken het bedrijf van binnen uit. Mijn vader had dat plan overigens
vooral voor zijn zoons bedacht. Hij vond dat zijn dochters
goede opleidingen moesten volgen waardoor ze zich later zelf
konden redden, ook wanneer ze een man zouden trouwen die
moeilijk brood op de plank kon krijgen. Mijn zusje is vroedvrouw
geworden, ik heb de sociale academie gedaan en was vervolgens
vijf jaar maatschappelijk werkster. Daarna ben ik te-
mei 2010
046-049_SPR0410_HOE 47 27-04-2010 14:18:38
47

uggekomen in de zaak als werkstudent omdat ik alsnog
een studie kunstgeschiedenis volgde.
Halverwege de jaren negentig, toen ik afgestudeerd was,
moest ik beslissen wat ik wilde doen. Ik wilde dolgraag
verder in de kunstgeschiedenis. Maar ja, op een gegeven
moment voel je je toch verantwoordelijk om het bedrijf
voort te zetten. Mijn vader had mankracht nodig in de zaak.
Toen hij me vroeg heb ik ja gezegd, al was het een lastige
keuze. Hij heeft eigenlijk nooit expliciet uitgesproken dat
ik de zaak moest gaan leiden, maar op een gegeven moment
zijn de dingen zo gegaan. En ik doe het ook niet alleen, ik
doe het samen met mijn broer. Vorig jaar hebben we een
commercieel directeur aangetrokken. Voor het eerst maakt
iemand van buitenaf deel uit van de directie.
Ik had niet meteen een visie. In het begin heb ik vooral meegelopen
en meegedraaid. Het was een familieaangelegenheid,
dus er werd veel aan de keukentafel koffie gedronken.
Een visie ontstaat je in de loop der jaren. Je ontwikkelt wel
ideeën waar je naartoe wilt, maar pas vanaf 2005 hebben
we een aantal belangrijke nieuwe stappen gezet. Aanleiding
was een herstructurering waarbij de buitenlandse attractieparken
zijn verzelfstandigd. De parken in Engeland en
Frankrijk worden nog steeds gerund door mijn broers. Door
veel bureaucratie konden we het park in Duitsland niet ontwikkelen
zoals we het graag wilden. Het is toen opgeheven.
Met de attracties uit het park is een attractieverhuurbedrijf
opgericht dat ook in het buitenland zit en door een andere
broer wordt gerund.
In 2005 heeft de laatste ontvlechting plaatsgevonden.
Dat was voor ons het moment waarop we ons echt bewust
hebben bezonnen op de toekomst van Slagharen.
Mensen die hier een tijd niet geweest waren, zaten met een
ouderwets beeld in hun hoofd. Tegelijkertijd speelde binnen
de branche dat de concurrentie steeds groter werd. Die
slag werd vooral gevoerd op kortingen. We wilden ons imago
verbeteren, uit die negatieve prijsspiraal én de bezoekersaantallen
laten groeien.
Toen hebben we besloten de horeca en merchandising weer
voor een groot deel in eigen beheer te nemen. Daardoor zijn
we heel snel gegroeid; van 350 naar 750 medewerkers. Ook
hebben we opnieuw nagedacht wat Slagharen werkelijk
was en zou moeten zijn. Het geheel dat historisch gegroeid
was, wilden we weer in een kader plaatsen. Aan de hand
van een regenboogschema hebben we op een rij gezet wat
we allemaal moesten doorspitten. Alles is visueel in kaart
gebracht: van de attracties tot de bewegwijzering. Aan de
hand van het thema ‘Amerika na 1850’ - van Mexicaanse in-
48 mei 2010
‘Durf anders te
zijn, dat is de lijn
die door onze
hele geschiedenis
loopt’
vloeden en westerninvloeden tot Jules Verne en New Orleans
- hebben we een kapstok ontwikkeld om alle toekomstplannen
verder uit te rollen. Alles wat we doen moet
binnen dat plaatje passen.
Dat koppelen we vervolgens aan de basisbehoeften van
mensen. Iedereen heeft behoefte aan veiligheid, iedereen
wil als individu gezien worden. Mensen willen zich ook verbonden
voelen met elkaar en ze willen verrast worden. Dat
hebben we dus ook in onze visie geformuleerd. In een samenleving
waarin het steeds moeilijker wordt om je basisbehoeften
vervuld te krijgen, willen wij een plek bieden
waar dat wel kan. Met dat plan zijn we heel systematisch
aan de gang gegaan. We zijn nu een heel eind, maar je bent
er eigenlijk nooit mee klaar. Het is een continu proces.
Bovenop ons gewone budget - op jaarbasis ben je al miljoenen
kwijt aan onderhoud - hebben we een investeringsplan
van 25 miljoen euro voor de transformatie.
Daarvan is sinds de start al ongeveer twaalf miljoen verspijkerd.
Het grootste deel is opgegaan aan de bouw van
zo’n tweehonderd nieuwe vakantiehuizen, luxe lodges in de
sfeer van Yellowstone National Park. We doen niet aan nep.
Een koperen regenpijp is ook echt van koper. En alles wat
we aanpakken doen we zoveel mogelijk duurzaam. In het
hoogseizoen slapen hier vijfduizend mensen per nacht. Dat
zijn er heel wat om onder te brengen: ruim twee keer zo veel
als er in heel Slagharen wonen. We willen zo snel mogelijk
verder uitbreiden met de bouw van familiehuizen rond het
thema ‘Old MacDonald Farms’. Daarvoor wachten we nog
op de gemeente, die moet de wijziging van het bestemmingsplan
goedkeuren.
De meeste parken denken bij innovatie dat je met totaal iets
nieuws moet komen, een nieuwe attractie ofzo. Wij komen
ook wel met iets nieuws, maar belangrijker is dat je bestaande
denkkaders verlaat en met nieuwe invalshoeken naar je
046-049_SPR0410_HOE 48 27-04-2010 14:18:40

eigen bedrijf kunt kijken. En soms ook heel nieuwe producten
ontwikkelt, zoals ons revolutionaire flexibele prijssysteem.
Mensen hebben daarmee meer grip op de prijs voor
een kaartje. Ze kunnen kiezen voor een goedkoper of duurder
tarief. Dat hanteert nog niemand binnen de branche.
De concurrentie vindt het heel spannend, de reacties zijn
positief. Niet dat de Efteling al aan de telefoon hangt, maar
ze zijn er nu wel mee bezig.
Durf anders te zijn, dat is de lijn die door onze hele geschiedenis
loopt. We zijn innovatief omdat we losstaande
zaken op een onverwachte manier bij elkaar brengen.
Het begon al in de jaren zestig met een pony bij ieder huisje,
dat was heel ongewoon. De volgende stap was attracties
bij een vakantiepark. Dat kende niemand, was helemaal
nieuw. Vervolgens kwamen we met grote achtbanen en introduceerden
we als eerste ter wereld all-in toegangsprijzen.
Voor dat laatste is mijn vader in Amerika zelfs opgenomen
in de Hall of Fame van de IAAPA, de Internationale
Associatie van Attractieparken.
Halverwege de jaren negentig begonnen we met verblijfsaccommodaties
in de vorm van wigwams. Toen kwamen er
zelfs vanuit Amerika cameraploegen langs om opnames te
maken. En op onze Looping Star, een van de eerste grote
achtbanen in Nederland die er al sinds eind jaren zeventig
staat, hebben we vier jaar geleden als eerste een emotion
cam gezet. Het is helemaal geen ouderwetse baan, hij loopt
ook technisch heel mooi. Op elke wagon staat een camera
waarmee de rit die je maakt opgenomen wordt en wordt
vastgelegd op een dvd. Je kunt je eigen ervaring dus mee
naar huis nemen en meteen e-mailen naar je vrienden en
kennissen.
Ondanks alle veranderingen, en ondanks het feit dat we
hier al jaren geen pony’s meer hadden rondlopen, associeerden
veel mensen Slagharen nog met een ponypark. Dat
is een gevoelig punt, ja. Kennelijk zijn die pony’s een onlosmakelijk
element in de beleving van mensen, dus daar moet
je eigenlijk niet tegen ingaan. Dit jaar hebben ze daarom
weer een functie binnen het park gekregen binnen ons overkoepelende
thema; we hebben afgelopen winter een knuffelweide
aangelegd met mooie minipony’s.
Hoewel we ons primair richten op gezinnen met kinderen
tussen de vier en veertien jaar, denken we ook heel specifiek
na over vergrijzing. Het is niet zo moeilijk om in de
weekenden en de vakanties vol te raken, maar in de midweken
- zeker met een leerplichtwet - kunnen ouders niet zomaar
hun kinderen van school halen. Dan kom je al heel
snel bij de vijftigplussers uit. Het lijkt wel alsof ze hier een
soort tweede jeugd beleven. Voor zo’n groep kijken we weer
met andere ogen naar wat we kunnen bieden. We laten ze
zien dat ze kunnen fietsen en allerlei andere dingen kunnen
doen. Het is heel leuk om te zien. Aan het begin van de week
komen ze individueel aan, in de loop van de week maken ze
contact met elkaar en op donderdagavond zie je ze samen
in de draaimolen zitten.
hoe ik
mei 2010
046-049_SPR0410_HOE 49 27-04-2010 14:18:42
49