Buurtvereniging Hollanderwijk

Hoe laat is ’t Leo? Oh, half elf, maat. Koffi
e-tyd. Ik wil wel even ergens een bakje
hale. Doen we, Driekus. Sú ut stati on wat
lyke?
Nou daar saten we dan in JULIA’S. Ja, sei
Driekus, een “mini-restaurasie”. Ik was
hier al eerder weest. Toen hewwe myn
vrouw en ik een lekker pasta maaltsje
eten. Een fi jn bakje koffi e dur bij. We gingen
toch maar binnen sitt en, want ik vien
ut altyd sò tochten op ut perron. Dag
he-ren, wat mag het zijn, sei Sjoerd, die
daar al un mooi tydsje werkt. Nou, maar
twee koffi e, bestelde Driekus. Mutt e we
dur oek nog wat bij nimme, vroeg ik.
Geef mij maar een kaneelkoek en mij een
chocolade-croissant, seiden we. Myn
vrouw sal straks wel sège, jum hewwe ut
dur maar weer van nomen, sei Driekus
wat gniezend. ‘T duurde maar even, toen
konnen we al aanvalle!
Ut sat dur wel goed. We konnen sò mooi
allerhande reizegers siên, slome, gebarende,
haasti ge, en innige steltsjes. Sè,
Leo, onderbrak Driekus myn meensekykerij,
hoe smaakt ut? Heel lekker en
ik had oek wel sin in wat. Hoo!, Driekus,
dou knoeist op dyn mooie strik! Oh ja,
even met een servetsje van Julia, die binnen
groat genoeg.
Maar Driekus, hest ie wat vurmaakt de
laaste tyd? Seker, seun, want ik hew een
hoog tafeltsje met een trapstoel ti mmerd.
Een hele hoge, want ik had myn
nocht van de óverburen.
10
April 2013
Wat dàn ju? As ik sat te eten an de gewoane
tafel, sagen se so wat ut eten uut
myn bod! Nou sit ik lekker hoog, en myn
vrouw nog “beneden”.
Maar Driekus, dou hast toch wel wat voor
de ramen doen kennen?
Nee, daar hewwe wij een hekel an, ’t sluut
sò af, snapst wel. Ja, nou eet-su maar.
Driekus met syn hoogsitt er