Inhoudsopgave

2 Hoofdstuk 1: Inleiding
er hier niet gekeken naar het beeldvormend element maar naar een projectie
ervan.
Projectiesystemen kan men opdelen in twee grote groepen, namelijk de
klassieke en de elektronische projectoren. Bij een klassieke projector is het
beeldvormend element iets tastbaar (een vast element) zoals een negatief van
een foto, transparanten, filmpellicules, etc. De informatie op deze media kan
niet eenvoudig gewijzigd worden en bij nieuwe informatie dient de
informatiedrager vervangen te worden. Voorbeelden van klassieke
projectoren zijn o.a. diaprojectoren, overheadprojectoren, klassieke
cinemaprojectoren die werken met fotografische filmpellicucles, etc. Een
belangrijk nadeel van deze projectoren is de onmogelijkheid van liveuitzendingen
en het feit dat de filmpellicule fysiek dient aanwezig te zijn.
Voor bioscooptoepassingen is het bovendien erg duur om de vele kopieën
van een film te maken die nodig zijn voor de verspreiding ervan, om nog niet
te spreken over de vervoerskosten, en er zal onvermijdelijk verlies aan
kwaliteit optreden door het maken van verschillende generaties kopieën.
Bovendien lijdt de pellicule onder het veelvuldig projecteren (krassen,
verkleuringen), waardoor de beeldkwaliteit geleidelijk aan nog verder
afneemt.
Elektronische projectoren zijn systemen waarbij geen afdruk van de
beeldinformatie vereist is en men rechtsreeks kan werken met de
elektronische beeldinformatie. Dit maakt het o.a. ook mogelijk om liveuitzendingen
te vertonen. De draagbaarheid en de reproduceerbaarheid van
de beeldinformatie zal vergemakkelijkt worden en de beeldkwaliteit zal bij
herhaaldelijk gebruik niet degraderen. Voorbeelden hiervan zijn digitale
cinemaprojectoren, beamers, retroprojectie-tv’s (RPTV), head-up-displays
etc. Elektronische projectiesystemen kan men classificeren in twee groepen;
deze die gebaseerd zijn op een emissieve technologie en deze die gebaseerd
zijn op een modulatietechnologie.
Voorbeelden van emissieve systemen zijn CRT’s (kathodeluminescentie) [1]
en laser-CRT’s [2]. Het allereerste elektronische projectiesysteem, rond
1930, was een CRT-projector (zie figuur 1.1). De kathodestraalbuis scant,
zoals in een klassieke televisie, serieel het beeld af. Het licht van de CRT
wordt gecollecteerd door een sferische spiegel en wordt op een scherm
geprojecteerd door een asferische correctielens.