Inhoudsopgave

8 Hoofdstuk 1: Inleiding
oppervlaktehomogeen zijn, de brekingsindex moet plaats- en
hoekonafhankelijk zijn en het stralingspatroon moet centrosymmetrisch zijn.
De meeste lichtbronnen voldoen aan deze voorwaarden. Zo kan de étendue
herleid worden tot:
[ ] 2
sin( )
E = π A
(1.3)
2
. n . . θ1/
2
met n de brekingsindex van het uitkoppelmedium (is 1 in lucht), A het
stralend oppervlak en θ 1/
2 de halve openingshoek.
Naast de bronétendue, is er ook de systeemétendue. Deze wordt gedefinieerd
als de étendue van de limiterende component, of een combinatie van
optische componenten, (met de kleinste étendue) in een projectiesysteem. De
systeemétendue is vaak kleiner dan de bronétendue waardoor de bruikbare
étendue van de lichtbundel en dus de ‘flux throughput’ beperkt wordt. Esys is
dus de maximale étendue die kan doorgelaten worden. Is de étendue van de
lichtbundel groter dan deze Esys, dan treedt er verlies op van lichtflux en zegt
men dat het systeem étendue-beperkt is. Bij een lichtklepprojector wordt Esys
meestal bepaald door de oppervlakte van de lichtklep en het f-getal (f # zie
volgende paragraaf) van het projectiesysteem. Als ALV de oppervlakte is van
de lichtklep dan vinden we:
2.1.2 Het f-getal
E
sys
π.
ALV
= (1.4)
# 2
4.(
f )
Het f-getal (f#) van een optisch systeem wordt gedefinieerd als de
verhouding van de brandpuntsafstand f op de vrije diameter D (zie figuur
1.4). Dit kan ook geschreven worden als (2.tgα) -1 , met α de halve
openingshoek, ook wel de aanvaardingshoek (acceptance angle) genoemd.