HUMORISTISCH WEEKBLAD VAN VOORUIT

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 FR. PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck « Het Licht » nr. 56733
•REDAKTIE i
64, St. Pietersnieuwstraat
Gent — Teleifoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG
VIERDE JAARGANG
DE ALKOHOL, DE REDDING VAN 'T LAND
NUMMER 5 — 31 MEI 1934
. Wijveke. ge moet niet kwaad zijn, want 'k heb de financiën van 't land
een dienst bewezen

2 .KOEKOEK
'HET LAATSTE NIEUWS.
BESCHIMPT HANS EN HIEL
Wij hébben de viering Hans
faten voorbijgaan zonder te wij-
Een op de onwelvoeglijkheid van
«Het Laatste Nieuws». Maar het
blad herbegint nu met Emmanuel
Hiel en wij zullen milledju niet
langer onze Vlaamsche glories laten
beschimpen!
De man, die Hiel dezen smaad
toebrengt, heeft dezelfde methode
gebruikt als bij Hans. In de plaats
van kordaat te zeggen: Hiel is een
genie — ofwel — Hiel is een rotdichter,
tracht de kriticus tusschen
twee waterkes te zwemmen.
En hij zegt in beschaamde woorden
ongeveer wat volgt: «Hiel
wordt door ons niet als een man
van tel beschouwd. Maar 't zou wel
eens kunnen gebeuren, dat er binnen
vijftig jaar nog menschen gevonden
worden, die zijn boeken
bezitten...
Voor Hans was het ongeveer: Die
goeie Hans is eigenlijk een schrijver
voor menschen, die niets anders
kunnen lezen. Maar allee, ge
kunt met weten of die literatuur
binnen 1723 jaar misschien niet als
geniaal zal beschouwd worden.
* • *
Dat wij niet overdrijven blijkt
Uit volgende regelen over Hiel, uit
«Het Laatste Nieuws» geknipt:
Wij kunnen het ons voorstellen,
dat van Hiel een schoone
reeks liederen nog over vijftig
of honderd jaar door ons volk
met eer wordt omgeven. Wat
weten wij van de toekomst,
van de evolutie van gevoel en
van smaak?
En juist daarboven heeft de kriticus
deze infame woorden geschreven:
«Er zijn al vele jaren voorbij-
Hij die geen schaamte
kent...
OF DE VERLOREN ZOON...
Er is bij de Kamer een wetsontwerp
ter bespreking op het wijzigen
van de wet op de spelen.
Het verslag is opgemaakt door..
Men schaamt zich bijna het te
zeggen. Men vraagt zich af of het
een lolleken is van zijn kollega's.
Het verslag is opgemaakt door..
Zut alors! zegt de Franschman.
Door Marquet.
En in dit verslag, van niemand
anders dan Marquet, leest men:
«Het ligt voor de hand dat het
Uitbuiten van spelen van allen
aard, zooals dit thans gebeurt,
moet gewijzigd worden. Men mag
het bestaan niet toelaten van sommige
speelhuizen, welke vaak op
heimelijke en soms onbeschaamde
Wijze uitgebuit worden».
Zeker, zeker, de verloren zoon
mag terugkeeren. Maar hij zou
toch niet zoo schaamteloos op de
schurftige schaden mogen schel
den.
Kamerleden werpen
strooibriefjes naar
de openbare tribunes
De vorige week is de Kamer het
tooneel geweest van een ongewone
betooging. Op zeker oogenblik waren
de meeste Kamerleden naar
do koffiekamer verhuisd, en het
publiek op de tribunes was ingeslapen.
Inderdaad, minister Pierlot
hield een grondige uiteenzetting
over de opcentiemen die men
zou kunnen hebben op de haren,
die nog aan de varkenspootjes vast
blijven zitten, nadat zij gekookt
zijn. De heer Pierlot was juist aan
het uitleggen hoe de Babyloniërs
de varkenspootjes voorbereidden,
toen men de heeren Fieullien en
Delille handsvollen strooibriefjes
zag gooien naar de openbare tribune,
waar de toehoorders laffelijk
Wakker geschrikt werden.
Op die strooibriefjes stond eenvoudig
te lezen:
«Gebruikt uw tijd beter:
LEEST KOEKOEK».
Fieullien en Delille zullen vervolgd
worden wegens aansporing
tot "n-taiftVtifc
gegaan sedert de gestuikte,
vierkante gestalte van den
volksdichter — laat ons liever
zeggen van den volkszanger.
— Want zingen was het éérste
en het laatste werk van Hiel.
Hij dichtte niet, hij zong».
Hij dichtte niet. Hij zong. Gelijk
een kanarievogel. Het is waar dat
daarop volgt:
«Zijn verzen zijn meer dan
poëzie. Zij zijn wat zonneschijn...»
Da's tenminste taal die in Koekoek
past.
«Die kritikus is meer dan een
kritikus. Hij is een mossel!»
Ofwel: «Die zatlap is meer dan
een mathematikus: hij is een koetsier».
Of gelijk in de Berlitz-methode:
— Hebt gij een potlood?
— Ja, mijn vader heeft een bolhoed.
LEGE ROE FENINGEN
Min. Devèze heeft ze
glansrijk doorstaan
In het kamp van Beverloo zijn
verleden week legeroef eningen gehouden,
die met groote belangstelling
werden te gemoet gezien,
wegens het aanzienlijk aandeel,
dat de h. Devèze, minister van
Landsverdediging er zou in hebben.
Weken van te voren immers hadden
de wandelaars van Ter Kamerenbosch
den minister daar dagelijks
zien oefenen in het paard rijden,
zonder te vermoeden wat er
op handen was. Het is minister
Devèze niet, die zich door de officieren
van den legerstaf een blaas
in den nek zal laten slaan. Als er
iets te doen is, wil hij er bij zijn
om zich zienderoogen rekenschap
te geven. Hij wil op alles voorbereid
zijn en in alles zijn kompetentie
bewijzen. Als 't oorlog is kunt
Parlemenfa i re snippers
Donderdag groote beroering in
parlementaire kringen. Minister
Devèze die te Beverloo bezig was
zich als een ruiter te paard te
laten fotografeeren, ontving een
telegram in den voormiddag, snokte
zijn paard om en snelde te viervoete
terug naar het kamp en
vandaar per auto naar Brussel.
Is 't waar dat de regeering gaat
omvergeworpen worden, vroeg hij
aan den eersten volksvertegenwoordiger,
dien hij ontmoette.
Men antwoordde hem, dat een
aantal christenen tegen de regeering
zouden stemmen in zake de
nieuwe verdeeling van het kontingent.
Onmiddellijk werden een reeks
lokvogels uitgezonden om de weerspannigen
terug in de kooi te krijgen.
De h. Van Cauwelaert duwde
ze één voor één in een hoekje en
kittelde met den punt van zijn
haard onder hun kin.
— Moest ik daarvoor minister
worden, zuchtte hij, om zoo behandeld
te worden?
De h. Van Isacker, die maar al
te goed wist, dat het allemaal de
schuld was van zijn eigen omzendbrieven
tegen de werkloozen, zei
niets, maar zette een ongelukkig
gezicht.
De h. Hendrik Heyman, die zich
herinnerde hoe diep ongelukkig
men zich voelt, als minister, telkens
een regeeringskrisis dreigt,
vergat het leed, hem aangedaan,
en ging als een Pieter J
? Kluizemaar
de eendracht prediken. De h.
de Broqueville pakte een paar mannen
onder den arm, Devèze ging
naast de Westvlaamsche fideelkens
zitten en oefende zich in de
Vlaamsche welsprekendheid.
De uitslag was, dat een aantal
christenen zich lieten overhalen.
— Waarom zou ik tegenstem­
De gedroomde vrouw
HIJ. — Waarom zijt ge zoo stil
juffrouw Emilie? Ge hebt al een
kwartier lang niets gezegd.
ZIJ. — Och! Ik spreek alleen
dan, als ik werkelijk wat te zeggen
heb.
HIJ. — Prachtig! Wilt ge dan
mijn vrouw worden?
Het moderne meisje
— Ik vind het toch niet eerlijk
om naar de bioscoop te gaan met
een jongen, dien ge niet aardig
vindt, zei een ernstig bakvischje
verontwaardigd tegen haar
vriendin.
— Wel, waarom niet, antwoordde
deze. Ik hou van de film en hij
van mijn gezelschap!
men? vroeg Vergels zich ten slotte
af, 't is toch nog mijn beurt niet
om minister te worden.
René De Bruyne gaf ook toe op
den duur: — Om Anseele te kullen,
zei hij.
En M. Dhavé bekende dat hij in
de Meimaand niemand kwaad kon
doen, nadat de Broqueville gedurende
een kwartier in zijn oor had
gezongen van Dhavé, Dhavé, Dhavé
Maria en van te Lourdes op de
bergen.
Ondertusschen was men al vlug
aan het tellen gegaan om te zien
hoeveel leden van de oppositie afwezig
waren en hoeveel van de
meerderheid.
Het bleek ten slotte, dat een half
dozijn christen-demokraten konden
moedig zijn op gansch gevaarlooze
wijze.
De b. Robert De Man verkoos
nog een kleine voorzorg te nemen
en beweerde gepaireerd te hebben
met den h. Renkin, die sinds verleden
j aar het parlement niet meer
heeft bezocht en zich nog zooveel
aantrekt van wat daar gebeurt als
een liberaal van zijn princiepen.
Maar als uitvlucht was het niet
kwaad gevonden en de h. De Man
Robert legt al vroeg een grooten
aanleg aan den dag voor die parlementaire
behendigheidjes, zoodat
omtrent zijn politieke loopbaan
de stoutste verwachtingen mogen
gekoesterd worden. Op voorwaarde
dat de h. De Man Robert van dat
middel geen misbruik maakt. Want
't zou wel eens kunnen gebeuren,
dat de kiezers van het arrondissement
Roeselare ook gaan paireeren
met die van Renkin uit het
arrondissement Brussel en maar
liever ineens een konservatief
naar het parlement sturen, die
daar ronduit yoor zijn meening zou
kunnen uitkomen.
Waarom
moest hij weenen !
Twee Schotten, Pat en Tom,
waren na een jarenlang verblijf in
Amerika, op terugreis naar hun
vaderland.
De overtocht beloofde prachtig
te zijn, gezien het mooie weder.
Een paar dagen nadien echter
stak er een geweldige storm op,
die het schip lek sloeg. Pompen
hielp nie*. De uitgezette reddingsbootjes
sloegen om. Alles ging verzwolgen
worden. Pat en Tom
waren op de commandobrug geklauterd
en volgden met aandacht
het snelle zinken van de boot.
Plots werd het Pat te machtig
en barstte hij in tranen uit.
Waarop Tom hem vroeg:
— Wel, oude jongen, waarom
weent ge? Die boot is toch van u
niet?
TE
BEVERLOO
ge nooit te hoog staan en 't is beter
minister te zijn dan kapitein
van de artillerie.
De legeroefeningen zijn prachtig
geslaagd en de minister heeft
de proef glansrijk doorstaan. Een
bijzondere berichtgever was aan
zijn persoon gehecht. In geuren en
kleuren heeft deze de prestaties
van den minister weergegeven.
Terwijl de piotten niets anders te
doen hadden dan over en weer te
exerceeren, plat op den buik te
gaan liggen, in de houding te
staan of nu en dan den looppas
aan te nemen, heeft de minister
met onverzwakte aandacht het uiteenpakken
van de machinegeweren
gevolgd, nagegaan hoe de officieren
het vereischte aantal dagen
pot uitdeelen, noodig om een goede
tucht te waarborgen. Na aldus bewonderenswaardige
blijken te hebben
gegeven van krijgshaftigheid
en uithoudingsvermogen, heeft de
minister, het gansche legerkorps
vóór zich laten defileeren. Zijn kapiteinsvesv
van binst den oorlog
en waarmede hij op de kinemaaktualiteiten
zoo deerlijk de omgeving
van den koning heeft oAtsierd,
— had de minister thuis gelaten.
H;j wr.s m een civiel rij pak
van goeden snit en in zijn haar,
omdat een bolhoed aan de antipoden
ligt van alles wat militair
is en de minister een Romeinsch
figuur wilde slaan als hij te paard
gezeten de legionen zag voorbijtrekken.
Wie zijn foto heeft gezien
in «Le Soir», weet dat hij daarin
ten volle geslaagd is en al hebben
een half dozijn kristen-dernokraten
in de Kamer tegen zijn wetsontwerp
op de militie gestemd, wij
weten dat die foto in Duitschland
haar indruk niet gemist heeft en
dat Hitier aan de Rijksweer heeft
gezegd: Verander uw plannen,
langs den kant van België is er
voor ons niets te doen.
Onder roofdieren
Op een avond komt Jan op de
foor voorbij een cirkus. Plots
krijgt :»ij een hoestbui (gc moet
weten dat hij een erge valling
had).
Op dit barbaarsch geluid komt
de cirkusdirekteur buitengerend
en klampt onzen vriend aan.
— Zijt gij het, die zoo geweldig
hoest?
— Wel natuurlijk, mijnheer!
— Dan ben ik gered!! Ge wilt
toch wel twintig frank verdienen
vanavond?
— Bij ja, maar 't is te zien wat
ik er voor moet doen, want met
zoo'n valling!
— Ongelukkige, 't is juist met
uw valling dat ge geld kunt verdienen.
. — Hoedat mijnheer?
— Wel, straks trekt ge een leeuwenvel
aan, ge hoest zooals daar
straks en... ge hebt uw twintig
frank verdiend!
Het hoeft zeker geen betoog dat
Jan direkt aanneemt.
Vóór de voorstelling steekt Jan
zich in het leeuwenvel en hoest.
r*3 directeur is dolblij. Men kan
gerust Jan voor een echten leeuw
aanzien.
Op het oogenblik dat hij in de
muit gelaten wordt, roept de directeur
uit: «Dames en Heeren, nu
volgt een geveöht tusschen een
Afrikaanschen leeuw en een tijger
der Bengalen!
Tot zijn grooten schrik ziet onze
Jan plots een grooten tijger, die
in de kooi gedreven wordt.
Denkend, dat zijn laatcts uur
door middel van groote vorken
geslagen is, heft Jan in zijn ontzetting
een gebed aan : «Moeder
Gods, bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur onzer dood...
— Amen! fluistert de tijger.
Verantwoordelijke uitgever : JORIS
HAMERS, Gent. — Red. en Adm.
St. Pietersnieuwstraat, 64, Gent.

KOEKOEK. 3
Ezelarijen
uit de pers
Het nieuwste middel
om de krisis
op te lossen
Daar zijn de diskoers van graaf
de Broqueville en van de andere ministers
om de krisis op te lossen,
daar is ook de vermindering van
het index-cijfer en het peuteren
aan de loonen, maar totnogtoe
heeft dat nog nie,t veel werkloozen
aan den arbeid gezet.
Er is echter een nieuw middel
gevonden.
In een strooibiljet, dat onder de
bevolking van een kleine gemeente
in Vlaanderen werd verspreid,
lezen we:
'n Tombola staat nog altijd
boven de crisis, omdat iedereen
zijn geluk wil beproeven.
Haha! dat is een vondst! Ja,
laten we driehonderd duizend tombola's
inrichten en de krisis ligt
op haren bult!
En 't moet waar zijn, want op
hetzelfde strooibiljet staat een
verklaring van den pastoor, die
zijn volle goedkeuring aan de tombola
geeft!...
De troonsbestijging
van onzen nieuwen
koning... in den
• vreemde
Gelijk ge weet, gaan overal in
de wereld officieele zendingen aan
de vorsten en presidenten melden,
dat Koning Albert is verongelukt
en dat zijn zoon, Leopold III, nu
Koning is van Belgenland.
Zoo is er ook een delegatie geweest
naar Parijs, waar ze op het
Elyseum werd ontvangen.
President Lebrun heeft natuurlijk
op de toespraak van den chef
der Belgische delegatie' geantwoord;
maar wat HET NIEUWS
VAN DEN DAG zeggen wil met:
UGx ANTWORD VAN
PRESIDENT qo,g-q
begrijpen we niet goed.
President qo,g-q? Daar zit iets
achter.
De liberalen zitten er
voorloopig nog goed
voor
Gij, die denkt, dat de liberalen
driekwart om zeep zijn, ge weet
er niets van.
En gij, die gelooft, dat ze eens
de regeering van België in handen
hadden, hebt gedroomd.
Want HET HANDELSBLAD (katholiek
a.u.b.) doet aan voorspellingen
en schrijft:
Over 50 jaar
Het begin der ineenstorting
van de liberale partij in België
Dus: over 50 jaar, dit is binnen
50 jaar, zullen de liberalen het begin
van hun ineenstorting kennen.
Ze hebben zij chance het zoo
lang bij voorbaat te weten.
Dat zijn kloppen !
Gladius van de GAZET VAN
ANTWERPEN heeft 'ets formidabels
ontdekt:
Onlangs blikten mij twee
prachtige kinderoogjes tegen,
waaruit dikke tranen rolden.
Het was een dier zonnekinderen
die ik onlangs, met gevouwen
handen, diep ingetogen
als een engel, de trappen
van het altaar had zien opgaan
met het plechtig communiefeest.
Hij was niet in de zondagmis^
geweest, want het gezin
ging op uitstap, en men wilde
niet vroeger opstaan om hem
de gelegenheid te geven een
vroege mis te hooren.
'k Zuchtte even en dacht:
Hoelang zal die lieveling
daar nog over weenen?
Ja, hoelang? We hebben het ons
ook afgevraagd! Misschien kan
Gladius den jongen probeeren te
paaien met een boekske crême-deglace...
On peu toezoer probee..
Berijmde schelmerijen (123}
HET WAALSCH
IN HET GERECHT !
Men zocht vergeefs, de laatste jaren,
Naar mannen, met een Waalsch gemoed,
Die fier op hunne afkomst waren,
Met zin voor 't Recht nog in hun bloed.
Helaas, men kon er geene vinden,
Die, buiten dan wat hol geklets,
Zich ook tot daden konden binden ;
Men vond slechts laksheid, flauw en flets,
Totdat opeens twee Waalsche hanen,
Bovesse en citoyen Mathieu,
Bewandlen zouden nieuwe banen,
En zeiden : « Sacré non de queu,
Dat kan niet langer blijven duren,
We zyn dat Vlaamsen gekonkel beu.
Men wil ons in 't gerecht weer schuren,
Ce n'est tout de même plus sérieux.
Ah, ah, men wil dat Vlaamsche menschen.
Voor Vlaamsche rechters komen. Wel,
Men houdt den gek met onze wenschen
En met de taal van Flup le Bel.
Dat zullen wrj hun anders leeren
En zullen dus op onze beurt
Een wetsontwerpje deponeeren,
Gelijk nog zelden is gebeurd. •»
En ja, ze kwamen voor de pinnen :
Ze eischten dat in 't Walenland
Geen één procesje mocht beginnen
Dan met een rechter, die galant
Het Waalsch der streek zou kunnen spreken
't Zij 't Waalsch van Namen of van Luik,
Van Doornik, Nijvel of van streken,
Als Frameries, het Waalsche puik.
« Het Vlaamsch, zoo was hun redeneering,
Is immers ook maar dialekt,
Van moffentaal en bastardeering,
Dat ziet g'aan woorden als « verreckt ! >
Wanneer men dus voor idiomen
Als dat, een eigen rechtspraak vraagt,
Dan mogen wij te voorschijn komen
Met wat ons Waalsche hart behaagt.
Het Waalsch van Charleroi is even
Zoo goed een wereldtaal als 't Vlaamsch.
Het Vlaamsch zal vast zoo lang niet leven
Als 't hoogverheven Luiksch of Naamsch. »
Tk zeg : « Bravo, 't is goed gevonden,
De Walen zyn genoeg getrapt ;
Ze bloeden uit zoovele wonden
En dienen waarlijk opgeknapt.
Mocht dankbaarheid hun harte roeren,
Dan staat er na een maand of zes
In dorp en stad het beeld te loeren :
« A nos zéros Mathieu. Bovesse ! »
De begrooting in evenwicht
Geen r a d i o - s p e e c he s meer
De eerste- minister heeft gesproken
vóór de radio; minister Lippens
heeft gesproken vóór de
radio; M. Jaspar heeft zijn woord
gedaan in den mikrofoon. Men had
een gansch programma opgemaakt
van radiospeechen voor de verschillende
ministers, die aldus geld konden
verdienen in plaats van er te
verteren.
Maar de reeks der radiospeechen
is plotseling onderbroken geworden.
De h. Pierlot zag van zijn
beurt af; de h. Sap volgde zijn voorbeeld.
Moeten wij daaruit besluiten
dat het evenwicht van de begrootmg
verzekerd is en dat de ministers
het niet noodig oordeelen nog
meer geld te verdienen met het
houden van radiospeechen?
Er is door kwatongen uitgestrooid
dat de reeks radiospeechen werd
onderbroken omdat er oneenigheid
zou ontstaan zijn in den schoot
van de regeermg aangaande de
politieke gedragslijn die moet gevolgd
worden. Koekoek kan dit gerucht
op de meest radikale wijze
logenstraffen. De heer Sap moest
als minister van Landbouw spreken
over het uitplanten van de
jonge erwtjes; over de methode, die
daarbij dient gevolgd, heeft steeds
de grootste eensgezindheid bestaan
onder de ministers, evenals
over de kwestie die den minister
van Binnenlandsche Zaken moest
behandelen. De h. Pierlot zou n.1.
de vraag onderzoeken en beantwoorden,
waarom men zijn dekoratielintje
in het linkerknoopsgat
draagt. De scherpzinnige minister
van Binnenlandsche Zaken heeft
n. 1. opgemerkt, dat er in den
rechteromslag van den jas meestal
geen knoopsgat is, maar hij is verder
van oordeel, dat wie aan weerszijden
geen knoopsgat heeft zijn
dekoratielintje onverschillig aan
den eenen of aan den anderen
kant mag dragen. Tenzij, natuurlijk
zijn wettige wederhelft dienaangaande
een voorkeur had te
kennen gegeven in welk geval den
gedekoreerde zelf moet oordeelen
of hij daarmee rekening dient te
houden en zoo ja, waarom niet.
Kortom, voor al die vraagstukken
staat de regeering sterk aanlengesloten
en geen enkel loensch
maneuver zal in haar schoot den
splijtzwam van de verdeeldheid
doen worstel schieten indien wij
ons zoo gewaagd mogen uitdrukken.
Onze
geneeskundige
rubriek van
't Getrouwe
Maldegem
In de geneeskundige rubriek van
«'t Getrouwe Maldegem» schrijft
deze week iemand het volgend
dankwoord aan dokter Delille:
Brief nr. 343 — Lichtervfelde
E. B.
U mijn wedervaren men
dank beschrijven en toelatend
voor overdruk is het volgende:
reeds moeder van 3 kinderen
bij wie de ooievaar 3 maal lastig
kwam na een gezagenden
toestand van verstopping, nierpijn,
waterstoornissen en overdreven
braken mag ik u thans
melden dat de vierde maal
zoo'n groot verschil was bij de
3 eerste keeren. Ik voedde me
namelijk met volkorenbrood en
zeer veel fruit, ja, zeer veel.
At ook overanderdag tarwevlokkenpap.
Gansch mijn huishouden
is thans gericht naar
natuurvoeding, heb dampketel
en raps. Ik geloof dat werkelijk
het spook der moeders te
moeten eten voor twee en veel
kloekte te moeten nemen
schuld draagt aan onze ellende».
Dit briefje geeft ons veel stof tot
nadenken. Er is sprake in van een
«moeder van 3 kinderen bij wie de
ooievaar 3 maal lastig kwam...»
Ja, er zijn geen kinderen meerl
Maar wat te zeggen van dien gezegenden
toestand van verstopping
nierpijn, waterstoornissen en overdreven
braken?...
Als die toestand zoo gezegend is,
wat moet dan wel een niet gezegenden
toestand zijn? Verkracht —
verwurgd — verdronken — opgehangen
en overdreven stoelgang?
Het doet ons echter groot genoegen
te vernemen, dat dc vrouw in
kwestie een dampketel en een rasp
heeft, al rijst bij ons dadelijk weer
een vreeselijk vermoeden op, n. 1.:
dat ze aan kannibalisme doet! Ja,
dat ze vervolgd wordt door «het
spook der moeders te moeten eten»
Voor den volgenden
frisschen, vroolijken
oorlog
Stillekens aan zijn de bladen ons
bezig gewoon te maken aan het
vroolijke en frissche van den volgenden*
laatsten» oorlog.
«La Flandre Libérale» heeft niet
geaarzeld bij zijn 27 lezers de heilige
vlam der vaderlandsliefde
weer aan te steken en zelfs oude
redevoeringen, uitgesproken door
kolonels in de jaren onzes Heeren
Jezus Christus 1915, uit de gracht
te halen.
In zoo'n rede lezen we b.v. over
een gesneuvelden zoeaaf.
... « hij neemt met vreugde
en geestdrift deel aan de lastige
manceuvers van Berrouaghia...»
Verder:
... «... Hij vertrekt rustig
naar den slag, zeker van het
sukses, zeker van de zegepraal
»...
Maar dat is nog niets:
... « ...Hij denkt vooral aan den
dood van een geliefd wezen:
zijn schoonbroeder, gevallen
op den zelfden dag dat hij gewond
werd, dicht bij hem.
Zijn «entrain» (= natuurlijke
vroolijkheid, opgewektheid) ia
steeds dezelfde.»
En dan:
« Hij heeft de groote vreugw
de den slag van de Marne me»
te maken... »
Nietwaar, de oorlog is frisch opgewekt
en vroolijk? We eischem
voor de patriotten van «La Flandre»
de voorposten op bij den toe»
komenden «dans!»

* 1
motTLure n en v e r w a c M e n
n?
9°
e d e z a k
BE u r s
» öoera met zulke
(Judge)
rrrc
. A ~ Hij Baat te keer als een brieschende leeuw! en dan te
venteen dat ik zoo juist lid ben geworden van de dierenbescherming!
(Marius)
l .(2)
et is een jongen! zei Emily en ze lachte om Wouter,
H die een fout maakte, zoo als alleen mannen dat kunpen
doen.
— Hoera! zei Wouter.
Toen liet ze Wouter zien hoe hij zijn hand onder baby's
ruggetje moest houden om hem zonder de minste moeite uit
het mandje te kunnen tillen, hoe hij zijn arm of hand onder
baby's hoofdje moest houden om het te steunen en hoe hij
het wichtje in zijn arm moest nestelen.
In het eerst was Wouter erg onbeholpen en een beetje bang
om het te probeeren, maar toen hij zag hoe gemakkelijk Emily
hem opnam en omdraaide en hem van den eenen arm in den
anderen overlegde, kreeg hij moed en nam hem er ook eens
Uit. En toen het zoo in zijn armen lag te spartelen en met
eijn groote blauwe oogen in Wouter's grijze keek, toen had hij
toch een ander gevoel, dan hij oei' van zijn leven voor een baby
.KOEKOEK
MODERNE HUIZEN
— En dit is onze keuken, Tante,
met een tafel en ijzertje, om konservedoozen
te openen.
Hallo (hi!:!) spreek ik niet met
de beurs?
£ (Ric et Rac)
(Everybody's)
— Vooruit Charlie, haal dat ding hier naartoe! (Judge)
gehad had. Het leek wel of het kleine ding hem om bescherming
vroeg. Weet ge wat deze groote oogen tegen hem zeiden'
«Ik ben blij, dat gij me gevonden hebt. Ik weet, dat ge goed
op me zult passen. En in zijn hart was Wouter er ook heel erg
van overtuigd, dat hij het zou doen.
Zoo zat Wouter met het kleine ding in zijn armen en begon
het gevoel te krijgen, dat hij het wel in slaap zou willen
WOULD-BE ZIFt
— ...Nee, laat ili
neeier zijn — ikal
een klap van «t 1
f.
— Wanneer zynj a: (
ONS VERHAALV
Het verhaal
en Oom
door Friri
zingen. En hij zou het misscbjn
als Emily er niet bij geweest m.
Plotseling verwrong het kllie
schreeuwen. Wouter schrok erjrg
af, wat hij het kleine ding nj g
— Kijk niet zoo verschrik! ri
deur, ik dacht wel dat het zijrjji
bezigheid, alsof er niets aan djhs
— Maar er moet iets heel
Hij is anders zoo goedaardigi».
— Gij zoudt ook schreeuwt,
als hij..Ziet ge wel, hij bedajt
drogist en kom dadelijk weer : ru
gen kon, was ze verdwenen, y
Maar nauwelijks was Wot» i
of daar begon het weer te jan»er
de kracht van zijn gezonde loger

3E ZiFMOORDENAAR
aat i liever wat origi-
— ikal wachten tot ik
an et vliegtuig krijg'
(Everybody's)
zün( afdrukken klaar?
; (Everybody's).
AL VOOR KINDERS
ïlranUkkepuk
nu {Wouter
u k K i n g
isschln wel geprobeerd hebben ook,
?st v i.
t klue snuitje en baby begon te
k er rg van en vroeg zich verbaasd
ig fl gedaan kon hebben,
hrli riep Emily vanuit de keukenel
was. En ze vervolgde haar
in dqhand was.
heel rgs gebeurd zijn, riep Wouter.
lig, 11 alles in orde is.
semi, als ge zoo een honger hadt
bedait al. Ik vlieg even naar den
eer rug. En voor Wouter wat zeg-
•n.
WouH' weer alleen met het wichtje,
jamieren en te schreeuwen met al
e logen. Wat moest hij beginnen?
KOEKOEK
TOERIST. — Waarom komt ge niet
naar Londen om al die bezienswaardigheden
eens te gaan bekijken?
BOER. Heelemaal niet noodig...
ze komen al naar mij kijken.
(Everybody's)
— Nu moet ge me beloven, Pier,
als ge aan dat ellendige front komt,
dat ge dan niet mee zult doen.
(DUB. OPIN.).
Kijk eens! Dat beestje heeft zijn knieër vanachteren zitten!
(Everybody's)
Hij zac geweldig in angst. Hij liep al maar heen en weer met
het gillende wezentje op zijn arm. Hij schommelde en wiegde
het en trachtte zich een kinderliedje te herinneren, dat de
kracht zou bezitten alle kinderkwalen te kunnen bezweren!
Maar niets hielp. Emily had zich vast vergist. Van een gewonen
honger kunt ge toch niet zoo'n drukte maken!
Was het wel mogelijk, dat dit huilende, spartelende, snikkende
kindje hetzelfde was, als dat lieve, kalme, gelukkige
wezentje, dat hij eenige oogenblikken geleden in zijn armen
had? Zou Emily nu nooit terugkomen?
Het geluid van haar voetstappen aan de achterdeur was
een heele opluchting voor hem. Maar wat een hartelooze
vrouw was ze toch!
— Dat is goed, zei ze. Zoo hoor ik ze graag schreeuwen
Dat is een gezonde kerel, hoor, en ze lachte om Wouter's verschrikte
gezicht.
— Dat is nu hun manier om zich te oefenen. Hij maakt
zijn twaalf oefeningen achter elkaar door. Kom nu eens hier!
En toen liet ze Wouter zien hoe ge melk en water en suiker
moest mengen, deed het mengsel in een van de flesschen, die
ze bij den drogist gekocht had en zette de flesch een poosje in
het water. « En kijk nu'eens », zei ze, toen ze de flesch er uit
nam. «Ge schudt een druppel op den rug van uw hand en dan
weet ge precies hoe heet ze is. »
— Geef het hem nu maar en ik verzeker u, dat hij heel
spoedig verlost zal zijn van alles wat hem hindert.
En zoo was het ook. Puk gaf geen kik meer en Wouter had
zijn eerste les, hoe hij met babies om moest gaan, achter den
rug.
HOOFDSTUK III.
— Hij is prachtig, Wout, maar hij is te jong. Ge moet hem
terugbrengen en er een nemen, die oud genoeg is om boodschappen
voor u te doen, zei Bill.
ben~
D i € d i n g e n h e b i k
aekregen, omdat ik zoo'n goede inbreker,
(Everybody's)
- 5
DEN EENE ZIJN DOOD...
• • *
HOUTHAKKER. — Prachtig!. ..weer ee,. uur werk uitgespaard!
(Everybody's)
— Hij zal over een jaar of twinig zijn brood kunnen verdienen,
Wout, merkte ons doktertje op.
— Ach wat, zei Avery, ik wed, dat hij pas drie dagen oud
was, toen ge hem vondt!
— Drie dagen! Laat naar u kijken! Negen dagen oud was
hij en misschien nog wel iets ouder. Zijn oogen stonden even
wijd open als die van u. Ik weet niet veel van babies, maar op
dat punt vergis ik mij niet.
En Wouter legde het teere pakje van den eenen arm in
zijn anderen, nadat hij het vol trots aan de lui uit de Benzinelaan
had laten zien.
— Hoe zult ge het nu eigenlijk aanleggen om hem te verzorgen?
vroeg een van hen. Ge hebt er toch heelemaal geen
ervaring van?
— Dat kan wel zijn, maar ik heb een handleiding gekocht,
vol van aanwijzingen en raadgevingen en ik volg alles letterlijk
op.
Vervolgt).

6
Uit het leven
van den Platte
Van operaties, daar wist de
Platte over mede te praten! Toen
zijn metgezel zijn lijdensgeschiedenis
had verteld, nam hij dan ook
het woord.
— Beste man, sprak hij, het is
gewoon verbazend wat óf de doktoors
den dag van vandaag vermogen
te verwezenlijken. Onder
den oorlog heb ik operaties zien
gebeuren, dis gewoon mirakels
waren.
Zoo had ik een vriend, een
kanonnier. Hij had bij Ramscappelle
een obus in zijn lijf gekregen
en nog geen kleine! Zijn maag was
verwond geworden, want al dat
staal had mijn vriend, al had hij
een heelen termijn van harde boonen
achter den rug, toch niet kunnen
verteren.
Hij werd op de snijtafel gelegd
en de doktoors zouden zijn maag
repareeren.
Ze sneden zijn buik open, haalden
de maag er uit, zetten er een
paar lappen op, staken ze terug
op haar plaats.
Maar • potvernonde, als de
vleeschwonden dichtgegroeid waren,
stelden de doktoors vast dat
ze de maag juist averechts hadden
geplaatst!
Wat nu gedaan? Den man opnieuw
opensnijden?
Mijn vriend wou er niet van
weten.
Dan bleef er maar een oplossing
mogelijk. Mijn vriend zou voortaan
langs onder eten en langs boven,
— ge weet wel....
Zoo werd hij dan gevoed langs
de pijp, waar bij andere menschen
wat uit- in plaats van inkomt. De
mannen niet te na gesproken, die
heelemaal verkeerd aangelegd
zijn.
Dat ging best.
Ten minste dat ging best, zoolang
de doktoors er zich mede
moeiden. Maar in dien tijd hadden
die menschen haastiger werk dan
geblesseerde kanonniers voederen.
En ze lieten na een poosje dat
karweitje dan ook over aan een
verpleegster.
Eilaas, van den eersten keer af
bleek al dat ze er niet veel verstand
van had.
't Was geen gevaarlijk werk,
maar tamelijk kiesch.
Mijn vriend de kanonnier dan
had diexi avond thee gevraagd.
De verpleegster zette thee. Als
het vochtje goed getrokken was,
haalde ze een spuit, zei tot mijn
kameraad dat hij zijn achtermond
moest openhouden en lap: de thee
verdween in de pijp!
Daar begint de kanonnier spektakel
te maken.
De verpleegster verschiet.
— Heb ik u zeer gedaan, vraagt
ze, bevreesd?
— Neen, sakkert de andere.
— Is de thee misschien wat
warm?
— Ook niet?
— Nu, wat is er dan?
— Wel, zegt de kanonnier, ik
proef dat ge er geen suiker hebt
in gedaan. En suiker zonder thee
lijkt precies schotelwater...
— De jongen, zoo vervolgde de
Platte na een poosje is...
— Gestorven?
— Ja, Maar sterven moeten we
allemaal Vóór hij stierf was hij
zeekapitein geweest.
Eigenlijk had hij nog chance.
Want iemand die op zulke speciale
manier moet gevoed worden, is
allicht een beetje oploopend van
aard. En slaat nog zoo makkelijk
geen vrouw aan den haak. Ik moet
zeggen mijne vriend, de gewezen
kanonnier zag naar vrouwen. Ik
bedoel hij zocht niet te trouwen.
Want vrouwen had hij tusschendoor
genoeg. Voor een nacht. Hij
verdiende gelijk velen na den
oorlog, grof geld, en in de vreemde
landen, die hij r.:et zijn schip aandeed,
dachten de menschen dat
het 'nisschien in ons land de gewoonte
is te eten met het instrument,
waar men doorgaans op zit.
Maar ten slotte werd mijn kameraad
toch in bekoring geleid. Hij
vrijde een meisken op, clat werkelijk
een aardige poes mocht gehee-
ten worden en die bovendien een
heele portie jonger was dan hij.
Dat werd zijn ongeluk. Ge zult
het gaan hooren.
Hij zag het kind dolgraag.
Op de eerste reis die hij deed,
had hij, eens Vlissingen voorbij,
den machinist opgemaakt om wat
vlugger Antwerpen binnen te loepen
dan officiel was voorzien. Hij
kwam zoo een getij vroeger binnen
dan ook zijn vrouw hem verwachtte.
Mijn vriend spoedde zich naar
huis. Hij had allerlei kleine geschenken
bij, want voor geschenken
is ook een vrouw gevoelig.
— Ik hoor haar verrast kreetje
al, dacht mijn vriend. Ik zal me
eerst maar laten scheren.
Zoo viel hij dan zijn huis binnen,
onverwachts.
De deur van de slaapkamer was
in het slot.
Mijn vriend klopte aan:
— Wie daar?
— Koekoek, riep de kapitein
speelsch.
— O!
Er werd een kreet geslaakt. Er
weerklonk gestommel.
Het duurde een eeuw vooraleer
de deur werd opengedaan.
Dat kwam J
en kapitein verdacht
vóór.
— Neem me niet kwalijk, lieveling,
zei het vrouwtje, ik lag ziek
te bed.
— Ziek? En ge bloost gelijk een
appel.
— Ja, ik heb ook koorts.
Maar de kapitein hoorde leven
in de '" "kast. Hij trad op de
kast toe, opende een der deuren en
wat zag hij?
— Zijn winterjas...
— Neen, een kerel van een jaar
of negentien, die daar met zijn
broek op zijn arm rechtop in de
kast stond.
— Wie zij-de gij, bulderde de
kapitein.
— Ik, meneer? Ik ben een jongen
die goed in de meubelen zit,
antwoordde de onbekende.
De kapitein viel op den slag dood
van koleire...
Daarmede ging zijn ziel naar
den hemel.
Hij klopte daar boven in het
Paradijs aan, Sin te Pieter liet hem
in de antichambre.
— Mag ik hier binnen vroeg de
kapitein?
— Ha, kapitein, zei de andere,
wacht hier maar een minuut. Ge
zult u hier niet vervelen. Er vertoeven
hier fijne maagdekens.
— Maar een minuut in de
eeuwigheid, dat kan lang duren.
— Ja, zei Sinte Pieter, tienduizend
jaar.
— Tienduizend jaar. Goed en
wel. Maar wat met de tienduizend
kinderen, als ik hier op u moet
wachten, tusschen al dat jong gerokt
volk?
De maat van den Platte kwam
bij het aanhooren van de leugens
van den Platte ook op dreef.
— Uw kapitein was er een die er
mocht zijn. Maar ik heb zoo ook
een kapitein gekend, de man is
aan lager wal geraakt, nog jong,
hij werd ten slotte als chauffeur
op een kasteel in dienst genomen.
Nu op zekeren dag merkt
Mevrouw dat er iets niet in orde
is met de meid.
Madame sprak er met Meneer
over en Meneer zei:
— Ge moet haar maar een vragen
wat er schort.
Wat Madame deed.
Ze riep de meid.
— Melanie, ik heb opgemerkt
dat ge den laatsten' tijd dikwijls
zoo triestig voor u zit uit te kijken.
Melanie schoot in een schreeuw.
— Toe, toe suste, Madame, zeg
me maar wat er is.
De meid bekende wat er
schortte.
En wie heeft u dat gelapt?
— Fons, de chauffeur Madame.
Nu werd Pons ontboden.
— Zoo, zoo, zei Madame, en als
ik u vragen mag, waar hedde gij
dat gedaan.
— In de hei!
(Zie vervolg onderaan 3e kolom)
KOEKOEK
VERTELLING VAN JOHN TAYLOR
ijn wandeling naar hel
Hyde-park
Waaraan ligt het toch, heb ik
me dikwijls afgevraagd, dat menig
mensch zoo verbazend zonderling
en in sommie gevallen zoo handtastelijk
gestikuleert wanneer hij
'n prp' 'je met - 1
. houdt?...
Geb-ar kan bij het voeren
van een gesprek soms plastisch of
karikaturaal zijn, het kan af en
toe ook de overredingskracht versterken.
Maar er zijn personen die ik ken,
ik zal me onthouden van namen
te noemen, r'ie bij het eerste woord
dat zij uitbrengen, reeds beginnen
te handenzwaaien en 'n gebarenspel
leveren dat 1 egenaamd niets
meer met schoonheid van lijn te
maken heeft, maar veeleer gelijkt
aan de oewegingen van 'n escamoteur
of den maatslager van 'n
Jazz-orkest. Anderen die, als ze u
op strrat of elderö te pakken krijgen,
u tijdens hun gesprek op den
schouder, den onder en bovenarm
of met &rn rug van hun hand op
uw buik beginnen ts kloppen alsof
ze het stot uit 'n tapijt moeten
verwijderen. Anderen weer die aan
'n soort plukhysterie lijden.
In den aanvang van dezen zomer
had ik m'n spiksplinter nieuw
kostuum aangetrokken om 'n wandelingetje
te doen naar het Hyde-
Park.
Den eerste, dien ik daar ontmoet,
is een van dat gekke soort
menschen. Hij begon het gesprek
zooals meest alle straatgesprekken
aanvangen met:
— Wel wie we daar hebben! Dag,
John, ~!en ze. geld geven om u te
zien!
Hij loog met de uiterst mogelijke
voorbedachtheid, en drukte me
daarbij de hand op 'n wijze als was
de zijne 'n tang «»«»a.'rmee v.=; r.~.
ten beproefde te kraken. Uit verschuldigde
vriendelijkheid wou ik
geen pijnlijk gezicht zetten en zei,
toen hij me vroeg hoe ik het stelde,
met 'n e:-atz-c"mlachje:
O, kerel, zoo goed zelfs dat ik
u ; dubbele —eneïh!
— Stel u voor... en toen begon
hij het geval van z'n echtscheiding
1.te leggen wr.arbij het allereerst
de revers van mijn jas en later
de k lopen het door rukken
en trekken moesten ontgelden, aktie
die langsom woester werd naarmate
hij de historie feller illustreerde.
Trachtenc mij daarva^ zooveel
mogelijk te vrijwaren, ging ik af
en toe 'n s*..^ achteruit, wat echter
niet hielp vermits hij evensnel
vooruit kwam.
Mijn ni- e jas begon reeds allerlei
scheeve vormen te- krijgen,
juist als van iemand die weerstand
t'-^end door de politie wordt opgeleid.
Aan zijn plukken en trekken
kwam maar geen einde! En ik
werd toch zoo nerveus!... Zeker
moment, juist toen hij aan het
komische deel van z'n verhaal bezig
w:.s proestte ik in 'n gemaakt
lachen uit en gaf hem ten teeken
van lol terzelfdertijd met den rug
van m'n hand 'n slag op z'n maagstreek
dat hij verdwaasd op z'n
achterwerk in het gras tuimelde.
Terwijl ik schaterlachend heen
liep, zat hij me onthutst na te staren.
Toen ik thuis kwam vroegen ze
me of ik gevochten had. Van m'n
jas waren de revers uit hun normalen
vorm getrokken, vier van de
zes k* oopen verdwenen, terwijl de
vijfde aan de gescheurde stof hing
te bengelen. Die as-~ename ontmoeting
kost mij 'n nieuwe jas.
Wat zegt u me van dergelijke kennissen?...
Zijn zulke fantazie- en
gebarenrijke menschen wel normaal?...
DE MILDE SCHENKER
Mijnheer Mayer, een grootindustrieel,
had maar één gebrek:
hij was buitengewoon gierig. Daarom
had hij zijn sekretaris opdracht
gegeven niemand op zijn
bureel t j te laten voor geldinzamelingen
of inschrijvingslijsten.
Dit bevel werd stipt opgevolgd.
Verscheidene malen reeds waren
juffrouwen gekomen met een lijst
voor het tehuis der weezen, maar
iedermaal waren ze met een: «Het
spijt me erg juffrouwen, maar de
patroon is afwezig» afgeschept.
Maar zekeren morgen kwam een
lieve blondine, het bureel van den
sekretaris binnengestapt en vroeg
M. Mayer te spreken.
— Dit is onmogelijk, juffrouw,
Menheer kan niemand ontvangen.
Hij werkt aan een dringende zaak
en wenscht niet gestoord te worden.
— Maar... zijn nichtje aal hij
toch wel willen ontvangen zeker!
Hij heeft toch wel enkele minuten
tijd voor mij?
— O ja! Heel zeker ik zal
hem verwittigen.
Enkele oogenblikken later verzocht
de sekretaris de juffrouw
binnen te treden
Hoe groot was niet de verbazing
van M. Mayer, in plaats van zijn
nichtje, een totaal vreemde, jonge
lieve dame voor zich te zien. Nog
voor hij een woord kon spreken zei
ze:
— In de hei?
— Ja Madame, ik had Meneer
naar de stad gebracht en de meid
keerde met mij alleen naar het
kasteel terug. Onderweg, in de hei,
viel ik met een platten band...
— Watte, Fons, voer Madame
uit, noemde gij dat een platten
band?
— Exuseer me Mijnheer, dat ik
op zoo'n manier brj u binnen kon
maar er was geen andere weg.
Reeds verscheidene malen werden
mijn vriendinnen afgescheept
door uw sekretaris. Hij wil absoluut
niet hebben dat er iemand brj
u komt. U wist dat zeker allemaal
niet? Want zoo'n vriendelijke
goede Mijnheer als gij zijt, zou
toch nooit zoo'n order geven!
— Hm. Hm.... Wat wenscht u
eigenlijk jonge dame?
— Wel ik kwam met een inschrijvingslij
st voor het Tehuis der
Weezen!
Pardaf! M. Mayer was er netjes
in geloopen. Kon hij nu dit lieve
kind met leege handen doorzenden?
En ze had hem nog wel «goede,
vriendelijke Mijnheer» genoemd.
Voor "éénmaal zou hij mild zijn.
Hij nam zijn checkboekje en
schreef een check van vijfduizend
frank.
— Hier jonge dame, zijt ge nu
tevreden?
Of ze tevreden was! Ze had hem
wel willen om den hals vliegen.
Wat zouden haar vriendinnen
zeggen, dat ze zoo iets klaar gekregen
had.
Met een vloed van lofwoorden
en dankbetuigingen verliet ze zijn
bureel.
* * #
Eenige uren later werd M. Mayer
aan de telefoon gevraagd. Het was
de lieve dame van 's morgens.
— Mijnheer, de check die ge me
gegeven heb is niet ge teekend, ge
hebt dit zeker vergeten? Mag ik er
eens mede tot bij u komen?
— Onnoodig juffrouw, was het
antwoord van den vrek, ik zet mijn
handteekening niet. Als ik iets
geef wensch ik dat het onbekend
blijve.

\
KOEKOEK.
De bladzijde van Pierken
^ Q
fan. UUftVn. fau&tiOJti^
De wee k van den gofsvreede
— Hebde geleezen dat ze in
Tsjekkoslavieje een week van den
gotsvreede gaan inrigten waarbei
dat ferbooden is op straffe van
kontreventie uwe poolitieke teegestreever
in de wiele te rijden of
een oochske te rieskeeren naar
thalf bedde van uwe gebuur?
— Laat de Tsjechen hun huishouden
draaien lijk ze willen,
Pier! Dat gaat ons niet aan.
— Tis te zechen! Als die proef -
neeminch ginter met suukses bekroont
wort rieskeere wij veel hier
in de Belziek van tzelfde laaken
een broek te kreigen.
— Dat zou wel kunnen! En aan
zulke «werken» en «dagen» hebben
we hier nochtans meer dan genoeg,
"i 't niet? Week der ministerieele
radio-toespraken, week van
't Rood Kruis, week der goedheid,
Koninginnendag, Moederkesdag,
(Het laatste Nieuws spreekt zelfs
van een grootmoederkesdag), onnoozele
kinderdag... wat weet ik
al!
— j_n waarom niet? We zouden
de seerie kunne foortzetten en aan
iedereen geeven tgeen hem toekoomt.
Of hebde gij er mischgien
iets teegen dat we na de miniesters
ook ne keer de lijnvischgers,
de duivemelkers, de gaaischgieters,
de zeeldraajers en de plantrekkers
in onze gebeeden herdenken?
- In 't geheel niet, Pier. Hoe
grooter de;i hoop hoe grooter 't
plezier. En voor mijn part zou ik
liever een week der mastklimmers
of der kluchtzangers dan een week
der ministers bijwonen... Waar ze
echter in Tsjechoslovakije met hun
week van den godsvrede naartoe
willen snap ik niet goed!
— Toch wel! T'is van de week
daaropvolchende met ferdobelden
ijver malkander de kop in te
slaan!
— Wablief?
— Wij hebben hier vier jaar
lanch de gotsvreede geprakiezeert
binst den oorloch folchens ik van
de Gaazebuize vernoomen heb en
tgefolch was da de kattelieken, de
lieberalen en de sosjalen seedertdien
elkander zoo erch in t'haar
hebben gezeeten dat de splenters
er af vloogen.
— Zeker! Maar misschien hebben
de Tsjechen het ditmaal heel
wat ernstiger op! Een godsvrede
waarbij iedereen zich ertoe beperkt
zijn bek in zijn pluimen te
houden, is slechts half werk...
— Natuurleik! Omdat ge binst
diei °tijt alle okazie eens hebt om
te ooverweegen hoedat ge uwe veijant
in tfervolch een beentje moet
zetten. D*- week van den echten
gotsvreede zal slegts te ferweezentiijke
zijn als ze iedereen een poorsie
holhuizekes voor agt daagen
zullen opgegooten ebben of iedereen
beifeurbeelt zulle feroblizeert
ebben van een week lanch Tvolkske
of de Landwagt te leezen, die
zooals ge -,.eet, hier in Vlaanderen
de deepozitairs der holhuizekes
z^n. Maar ge zuU zien, tzal in
Tsjekkoslavieje zijn geleik dat hier
was de onnoozele sukkelaars zule
een week lanch zwijchen dat ze
zweeten, maar intusschen zulle de
munitiefabriekanten voortgaan
met kanons te gieten en de baazen
met het loon van hun werkvolk
te ferminderen...

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 FR. PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck « Het Licht » nr. 56733
•REDAKTIE.
64, St. Pietersnieuwstraat
Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG VIERDE JAARGANG NUMMER 5 — 31 MEI 1934
De regeering heeft een laten Aprilvisch gevangen : «de deflatie»
Van Cauwelaert, Sap, Van Isacker en Jaspar, prijzen hun waar aan.
Wie zal er van dien visch willen eten ?