koekoek_jg3-34_19331221.pdf

KOEKOEK
Jozef De Groeve Piloot
Jozef De Graeve ls niet alleen te
herkennen aan iets dat hij niet heeft
— zijn haren — maar ook aan zijn medaille.
Want hij is senator. Als hij thuiskomt,
zegt hn' tot zün vrouwke:
— Is er hoofdvlakke voor den senator?
En dan lachen de echtgenooten naar
elkander.
Eerst meende zün vrouw, dat het
maar een alibi was, toen hij zoo geregeld
naar Brussel trok. Maar Jozef
liet haar in het Kamerverslag lezen,
dat hü de verlenging van de huishuurwet
in den Senaat had gevraagd. Dat
was Jozefs eerste rroote zet. Iedereen
had de huishuurwet vergeten, uitgenomen
Jozef. En de huishuurwet werd
verlengd.
Weer lachten de echtgenooten elkander
minzaam toe.
En zoo trok Jozef geregeld naar de
hoofdstad om er te timmeren aan
den socialistischen staat.
Zoo ook, leerde hü Brussel kennen.
En toen een maand geleden een
groepje vrouwen van de wijkclub der
Brugsche Poorte besloot een reis naar
Brussel te ondernemen, werd Jozef met
eenparigheid van stemmen en vrouwenstemrecht
tot piloot gekozen..
— 't Is goed, zei Jozef, ik zal u piloteeren.
En de vrouwen zongen aangedaan:
Leve Jef Piloot
en hü mag er wezen,
Leve Jef Piloot,
slaat al de andere dood
* * *
. Nu, verleden Maandag, was de heuglijke
dag aangebroken. Jozef was
vroeg opgestaan om zich te scheren.
Maar hij was zoodanig zenuwachtig,
dat hü niet alleen zün kaken schoor,
maar ook zijn schedel. Wees dus niet
verwonderd, als ge Jozef zonder haren
op zü'n hoofd ontmoet.
En te zeven uur stond hü aan Sint
Pieters Station, in een groepje van 16
tot 43 vrouwen, die hem figuurlijk gesproken,
op de handen droegen.
— Kük, zei hij, toen hij met zün
hennetjes voor den trein stond, dat is
de trein naar Brussel...
En inderdaad, een uur later stopte
de trein in het Noordstation van de
hoofdstad. Jozef wipte er uit, kraaide
van plezier, en hielp een voor een met
een zwierig gebaar de vrouwen uit den
trein. Een agent, lie in de nabijheid
wandelde, hield een oog in 't zeil, en
murmelde:
— Handel in 't groot in blanke slavinnen??
— Blank, maar geen slavinnen! riep
Jozef hem toe met de stem van een
geroutineerd debater. ,
En hü het zün senatoriale medaille
zien aan den agent, die zich beschaamd
uit de voeten maakte.
— Politiekommissaris! riep een
vrouw hem achterna.
— Ssst! vermaande Jozef, ge moogt
de agenten niet beleedigen.
Hy telde zün vrouwen.
— Juist, zei hy 3an vergenoegd. En
nu begint het. Doet uw oogen open,
want Brussel zal zich voor uw verbaasde
blikken ontplooien.
* * é
Jozef toonde nu -.Hes wat er te zien
was:
— Dat is de Bon Marché, zei Jozef.
En dat zün trams. Hier hebt ge
vier taxis. Nu loopen we voorby den
ondergrond. En dat is de Kruidtuin.
Ginder ligt Schaarbeek, en Vorst is
langs den anderen kant.
— Niet zoo rap, smeekte een van
de vrouwen, die niet goed ter been
was.
Maar Jozef hoorde niet. Hy stapte
al sneller en sneller, zün harem achter
hem aan.
— Dat is de Koninklüke straat, daar
ziet gü een café, en aan uw linkerkant
een pianowinkel. Dat is de Kongreskolom,
doet uw hoed af voor den
Onbekenden Soldaat. Voorwaarts, en
niet vergeten.
En Jozef sloeg nu op een drafje. Zyn
gezellinnen vroegen zich af of hü peper
tusschen zün... teenen had. Maar
nu sloeg hij de Wetstra.t in, en begon
zoo snel te loopen, dat zijn vrouwen
er den adem bij verloren.
Jozef had den stal geroken gelijk
een paard. In een vlucht schoot hü
het parlement binnen en toen eerst
hield hij stil.
— Eindelijk thuis! zuchtte hij.
Een deurwaarder ontving hem:
— Mynheer de Minister...
Maar toen bemerkte de man zyn vergissing...
— Pardon, zei hij, 't was vanwege
het hoofd... Ook minister Carton loopt
Modern Arabië.
.(EVERYBODY'S.)
zoo met zyn knie langs boven.
Jozef had reeds we • zün vrouwen
verzameld, en nu dreunde de marmeren
trap onder het geluid van hun
geestdriftige voeten.
* * *
Van 't Parlement is de vergaderzaal
van den Senaat het schoonste sieraad.
Jozef had de vrouwen daar binnengeleid.
— Zet u! Maar zet u toch! Doet
maar geluk thuis, zei Jozef met een
uitnoodigenden zwaai van de rechterhand,
terwyl hü met de linker de
versieringen van den wand toonde.
Hij zelf ging toen op den zetel van
den voorzitter plaats nemen.
En van op deze hoogte wees hü de
plaatsen van de senatoren aan:
— Gij Marie, riep hy', gij zit daar
waar gewoonlijk het achterdeel van
Frans Toch rust. En gü, Sophie, gü
zyt nu Dolf Vercammen. Prosper De
Bruyne, gij hebt het woord! lachte
hij naar Amelie.
En zoo had hij voor ieder een vriendelijk
woordje.
— Coole! riep hü naai -
Bertha.
— En gü, rape! lachte Bertha terug.
't Gaf danig plezier, dat nog toenam,
toen de deurwaarders in uniform
citroenwater binnenbrachten.
Want alles was voorbereid voor de
komst van De Graeve.
— Monsieur le Comte... sprak een
van de deurwaarders hem toe.
— Spreek maar Vlaamsch, zei Jozef.
— Mynheer De Graaf, hernam toen
de man, ik heb het genoegen u aan te
kondigen, dat prins Leopold die van
uw bezoek op de hoogte was gebracht,
u straks zal komen groeten.
En milledju, 't was zoo. Daar stapte
prins Leopold. die senator was, de zaal
binnen. Maar Treeske had zich juist
op de plaats van den prins gezet.
— 't Is niets, zei Trees, er is plaats
voor twee op die groote zetels.
En zü schoof een beet jen op.
Astrid was op hetzelfde oogenblik in
de Koninklijke loge verscJhenen.
Jozef had het eezien. Hij richtte zich
tot prins Leopold:
— Kollega, zei hü, laat uw vrouwke
maar ne keer in de zaal komen, 't Is
vandaag toch maar om te lachen!
En Astrid kwam, en verbroederde
met de zusters van de Brugsche
Poort.
Zoo sloeg het uur van het vertrek.
En op een drafke snelde Jozef met
zijn 16 tot 43 vrouwen naar het Noordstation.
Het was een heugMjke dag voor al
wie het geluk had hem mee te maken.
Leve Jozef, de piloot!!!