naar Horatius, Oden II, 15 - Tresoar

jaartelling vervaardigde Gregorius van Nazianze het volgende epigram, waarin een blijkbaar
kolossale graftombe als ‘achtste wereldwonder’ wordt betiteld (Anthologia Palatina VIII, p. 177):
Επτ ίι πέλει τάδε ,θαµατα τες, γαλµα,
κπι, πυραµίδες, νης, γαλµα, τάς
γδν σκν γωγε πελώρις νθάδε τµς,
ψιπαγής, σκπέλων τνδ απτλε θέων,
πρτς δν θιµένισιν ίδιµς, ργν πληστν
τς σς, νδρνε, µαινµένης παλάµης.
‘Zeven zijn ’s werelds wondere werken: een muur en een standbeeld,
tuinen, tempel en beeld, voorts pyramiden en graf.
Achtste was ik, ’t imposante reusachtige grafmonument hier
rijzende machtig omhoog, lopend tot ver van deez’ rots,
D’eerste die lofzang verdient bij de doden, een niet te verzaden
werk van uw razende hand, mensenverslindende dood.’ 2
In dit epigram wordt verder geborduurd op een vroegere vondst, namelijk de in de Hellenistische
tijd in de epigrampoëzie ontstane mode om als een compliment een persoon of zaak aan een benoemde
reeks toe te voegen. Het schijnt dat het eerste voorbeeld een aan Plato toegschreven
epigram is, dat in ieder geval uit de vierde eeuw vóór Christus dateert (Anthologia Palatina IX,
p. 66) en waarin Sappho als de tiende Muze wordt betiteld:
Εννέα τς Μσας ασίν ς λιγώρως.
νίδε κα Σαπ Λεσθεν δεκάτη.
Wegen tezaam zijn de Muzen, zo zeggen ze; ach, hoe onachtzaam!
Zie, daar komt Sappho nog bij: Lesbos bezit nummer tien.)
Vervolgens heeft Callimachus dit motief overgenomen (Epigr. 51, Pfeiffer II, p. 95) en op de
Gratiën toegepast: hij noemt de Egyptische koningin Berenice de vierde Gratie:
Τέσσαρες α άριτες πτ γρ µία τας τρισ τήναις
ρτι πτεπλάσθη κτι µρισι ντε.
Εαίων ν πσιν ρίηλς Βερενίκα,
ς τερ δ ατα τα άριτες άριτες.
75