Donderdag 4 augustus 2011 - De Pers

Er vindt vaker vriendjespolitiek
plaats dan je denkt.
Boze oud-inspecteur over zijn ex-collega’s
het eigen laatje gaat brengen. Terwijl
restaurants naar eigen zeggen een
omzetverhoging van wel 30 procent
meemaken na het ontvangen van een
ster, krijgt de publicerende bandenfabrikant
daar nauwelijks iets van mee.
Het is duidelijk dat de culinaire
juryleden nog te veel in het succesvolle
verleden leven en niet meegaan
met de ontwikkelingen van het digitale
tijdperk. Zo zou er een bruisende
online versie van het befaamde rode
boekje moeten zijn, maar in plaats
daarvan is er op hun ingewikkelde
routeplannersite ViaMichelin.com
slechts een miniem gedeelte aan de
gids gewijd.
Heel anders dan bijvoorbeeld de
populaire recensiesite toptable.com,
waar restaurantbezoekers hun ervaringen
delen. De site is niet alleen
helder en overzichtelijk maar ook
heel laagdrempelig. Recensies van
leuke, niet al te dure tentjes staan
dichter bij de meeste mensen dan de
redelijk elitaire Michelin Gids waar
maar weinig buiten de deur-eters
mee uit de voeten kunnen, zowel financieel
als qua opgedirkte setting.
Het is een van de voorgestelde mogelijkheden:
een deel van de focus
verleggen naar het alom geprezen wereldwijde
web. Restaurant- en hoteleigenaren
zouden kunnen betalen
voor naamsvermelding en een link
naar hun website. Gasten zouden online
reserveringen kunnen maken en
ervaringen delen over de bezochte
gelegenheden.
Het zou een volledig nieuwe richting
betekenen voor Michelin. Ze
hebben er nooit een geheim van ge-
Ook voor lichte portemonnees
In de categorie Bib Gourmand staan restaurants
waar je lekker kunt eten en niet meteen
een half maandsalaris inlevert.
maakt dat de geloofwaardigheid van
de restaurantgids boven alles staat.
Zelfs nu het verlies de spuigaten uitloopt,
valt Franse halsstarrigheid
moeilijk te ontkennen. Een ster is
niet te koop.
Beschuldigingen
Toch gaan er verschillende verhalen
rond die afbreuk doen aan die zorgvuldig
opgebouwde reputatie. Zo is
er ooit een positieve recensie verschenen
over een Belgisch restaurant dat
toen nog helemaal niet geopend was.
De inspecteurs zouden ook vies zijn
van bekende en populaire namen,
zoals Gordon Ramsay en Alain Ducasse,
die in de ogen van veel fijnproevers
juist het topsegment vormen
en bovendien veel hebben
betekend voor de ontwikkeling van
Michelinmannetje
De eerste reclameposter waarop hij verscheen
was oorspronkelijk voor een brouwerij getekend:
hij proost (?!) op de gezondheid van autorijders.
Dagblad De Pers Donderdag 4 augustus 2011
Perspectief 15
de wereldwijde gastronomie.
Een van de meest serieuze beschuldigingen
is wel dat een misnoegde
oud-inspecteur in 2004 verklaarde
dat sommige van zijn
voormalige collega’s, die incognito te
werk gaan, er dubieuze vriendschappen
op na houden met bekroonde
chefkoks. Ook zouden zij lang niet
altijd alle restaurants bezoeken waarover
zij in het boekje hun keiharde
oordeel vellen, positief of negatief.
Normaal gesproken bezoeken ze iedere
plek eens in de achttien maanden,
of vaker als de kwaliteit van het
eten sterk lijkt te verbeteren of verslechteren.
Maar hoe belangrijk is de Michelin
Gids nou eigenlijk voor het gelijknamige
bandenbedrijf? Ontzettend,
blijkt uit cijfers. Een intern onder-
zoek laat zien dat er 3 procent meer
kans is dat mensen Michelin-banden
aanschaffen in plaats van die van de
concurrent, wanneer de gids in hun
land verkrijgbaar is. De restaurantgids
is dus meer dan alleen een belangrijk
stukje Frans cultureel erfgoed
en een gedeelde passie van een
industriële familie. Het is duidelijk
dat algemeen directeur Senard bij het
opnieuw vormgeven van Michelins
werkwijze bedachtzaam te werk moet
gaan wil hij niet een belangrijke marketingtool
verliezen of de nakomelingen
van de oprichters voor het
hoofd stoten. Met een omzet van vijf
miljard in alleen al de eerste drie
maanden van dit jaar is dat een behoorlijk
serieuze conclusie.
© The Financial Times
Undercover
Inspecteurs maken zichzelf niet bekend en
blijven gedurende hun Michelin-loopbaan
dan ook angstvallig anoniem.