2: juni - Hooge Bergsche Golfclub

J U N I 2 0 0 9 • O P D E H O O G T E • P A G I N A 4
’Voor een golfbaan was fantasie en vakmanschap
nodig, want er stonden alleen bomen’
Ter gelegenheid van het vierde lustrum van onze vereniging spraken wij met
twee oprichters en bestuurders van het eerste uur: Diny Baardman en Piet van
Hoeckel, beiden nog steeds actief lid van onze vereniging.
Als voorbereiding kregen we een door Piet
opgesteld overzicht van de geboorte en
vroege jeugd van De Hooge Bergsche. Deze
schriftelijke informatie komt tijdens het
gesprek tot leven, niet in het minst door
de manier waarop Piet en Diny elkaar aanvullen
met herinneringen en lachsalvo’s
opwekkende anecdotes.
Hoe is het allemaal zo gekomen?
Piet: Als bestuurslid van de VVD Bleiswijk
kwam mij ter ore dat de provincie Zuid
Holland een golfbaan in de omgeving
van Bleiswijk wel zag zitten. Ene Simon
Slooten zou bereid zijn om de exploitatie
voor zijn rekening te nemen. Een afspraak
met hem was snel gemaakt. Samen met
Rinus Stark en Hans Kruis, met wie Piet
ook een tennisvereniging had opgericht,
werden de eerste woorden, die tot de
oprichting van De Hooge Bergsche zouden
leiden, tussen de heren gewisseld.
Eerst moest het financiële plaatje rondkomen.
Een eenvoudig rekensommetje
leerde, dat wij door het uitgeven van
aandelen à raison van 3000 gulden in
staat zouden zijn met 450 leden middelen
te genereren om een volwaardige negen
holes golfbaan aan te kunnen leggen.
Hans Kruis was inmiddels ‘gebombardeerd’
tot voorzitter van het voorlopige bestuur.
In Lommerrijk werd een eerste bijeenkomst
georganiseerd voor belangstellenden.
Hiervoor was tot onze grote verrassing
zoveel belangstelling, dat wij al snel
de benodigde financiën bijeen hadden om
met de start van de golfbaan te kunnen
beginnen. We spreken nu van 1988.
En dat ging van een leien dakje?
Eigenlijk wel ja. Simon had inmiddels
contact gelegd met Gerard Jol, die mogelijkheden
zag op de locatie die ons was
toegewezen, een interessante golfbaan te
creëren. En daar was fantasie en vakmanschap
voor nodig kan ik je verzekeren,
want op het terrein stonden uitsluitend
tineke hummelen en GeRDA methoRst
bomen. Er moet trouwens nog een foto van
het terrein in ons archief zitten.
Daarnaast bleek het noodzakelijk een golfvereniging
te stichten. Nu hadden Hans,
Rinus en ik wel verstand van het oprichten
van een vereniging en van tennis maar
we wisten vrijwel niets van golfen. Onze
kennis bleef beperkt tot het oefenen en
lessen op het GCR en op een terrein in
het Bergsche Bos. Dit had de gemeente
Bleiswijk, die het ook onderhield, aan
een aantal liefhebbers van de golfsport in
gebruik gegeven om te oefenen.
We vonden versterking in de personen van
Hennie de Gans, Diny Baardman, Mieke
van Amerongen en Jan Gert van Senden.
We kregen contact met Henk Snoep, de
regioconsul van de NGF. Hij zei ons wat er
allemaal moest gebeuren en hielp ons de
nodige hobbels te nemen.
Dus dat was de kennismaking met
Diny?
Inderdaad, Diny had naast haar ervaring
met de hockeysport ook ervaring met het
golfen. Ze begon ermee in Ghana waar ze
lange tijd woonde. Terug in Nederland werd
zij lid van de Oude Maas in Rhoon, later
van Cromstrijen in Numansdorp. Redelijk
ver van haar huisadres in Hillegersberg.
Tijdens de informatie-avond in Lommerrijk
werd zij benaderd om haar ervaring en
kennis te delen met de onervaren golfers
van het eerste uur.
Diny: Ik werd op een gegeven moment
gebeld door Henny de Gans. Zij deed een
dringend beroep op mij. Nadat ik eerst met
de fiets naar het bos was geweest om mij
een beeld te vormen over het gebied werd
ik allengs enthousiaster. Samen met Mieke
en Piet, Hans en Rinus vormden wij het
eerste bestuur.
Uit de beginperiode herinner ik mij vooral
dat wij dagelijks vergaderden. Er was
zoveel te regelen.
Piet vult aan: Dat dagelijks vergaderen
hebben we minstens een jaar lang gedaan.
Wat dat betreft waren het tropenjaren,
maar wel verschrikkelijk leuk.
Wat moest er bijvoorbeeld allemaal
worden geregeld?
Je moet je bedenken dat van de 450
leden er twintig waren met een handicap.
Voor de overige 430 moesten lessen
en examens geregeld worden. We deden
dat onder mentoraat van de golfclub
Oude Maas, onze mentorclub. Vanwege
het grote aantal leden zonder GVB werd
als eerste de Rabbitcommissie opgericht.
Die bestond uit Arend en Hennie de
Gans, Joop en Diny Baardman en Thijn
en Mieke van Amerongen. Zij namen, als
NGF-handicappers, ook het praktijkexamen
van het GVB af. Het technische gedeelte
gebeurde op het GCR: “je weet wel, de
80/120 meter, het chippen en het putten.”
Het ‘rondje’ werd op Rhoon gelopen.
Het theoretisch deel werd verzorgd door
Herman Looman van de Oude Maas: “Een
kanjer op dit gebied. Hij bezit de kunst
om aan iedereen de regels en etiquette
bij te brengen. En hoe!”. Theorielessen en
-examen vonden plaats in het Berghonk in
Bergschenhoek. Zo behaalden ruim vierhonderd
leden hun Golfvaardigheidsbewijs.
Nu zoveel leden een GVB hadden werd het
halen van de handicap belangrijk en daarmee
de oprichting van de Handicap- en
Regelcommissie.
In het begin werden de praktijklessen op
het GCR gegeven, op de Oude Maas konden
wij oefenen in de baan. Maar al snel
kregen wij, hoe provisorisch ook, onze
eigen voorzieningen en eigen headpro in
de persoon van Margareth Eagan.
Op de plek waar nu het parkeerterrein is,
hadden wij een kleine driving range. Het
terrein was in die periode vrij ontoegankelijk,
niets was geasfalteerd. Dus vrij primitief
allemaal. Margareth Eagan hield kantoor
in een container, die daarvoor dienst
deed als clubhuis. Wij hadden inmiddels
een echt clubhuis, het Marokkaans koffiehuis
van het Afrikaanderplein. Simon
Slooten had hiervoor gezorgd, wij zorgden
voor koffie, broodjes en erwtensoep.
Uit deze periode stamt ook de erwtensoepwedstrijd,
tegenwoordig de ‘Snertcup’
genoemd.
Noem nog eens wat bijzondere zaken
uit die periode
Nou, de Sinterklaas-, Paas-,
Koninginnedag- en Kerstwedstrijden bijvoorbeeld.
Diny noemt deze periode het
“tijdperk van de verkleedpartijen” zoals de
Dameshoedjesdag.
Op de Sinterklaaswedstrijd ging een echte
Sinterklaas (zonder mijter maar met pet
omdat die niet van hoofd viel) vergezeld
van Piet vrolijk door de baan. Met de
nodige alcohol in het lijf, wat niet zonder
gevolgen bleef. Want om onder die condities
nog een bal te kunnen slaan is lastig
kan ik je verzekeren. Maar uiteindelijk
lukte dit toch. Tijdens de Paaswedstrijd
werd gezocht naar heuse paaseieren, kom
daar nu nog maar eens om…En tijdens
de Koninginnedagwedstrijd was iedereen
gehuld in oranje/rood/wit/blauw crêpepapier.
Zo ook die dag dat de regen met
emmers uit de lucht viel. Ik kan je verzekeren
dat een groot aantal leden nog weken
lol had van onze nationale kleuren…
En de Kerstwedstrijden? Het kerstballenputten
was toen heel gewoon.
Ook vonden er in die periode uitwisselingswedstrijden
plaats met een golfvereniging
in het Verenigd Koninkrijk. Met
de boot er naar toe, spelen en drinken en
dan weer terug. Is een paar keer georganiseerd.
Ook de Buitenbokaal stamt uit de
beginperiode. Die wedstrijd geniet nog
steeds veel belangstelling.
En dan het stenen zoeken.
????
Ja, in het gebied bevond zich veel puin,
waaronder stenen. Daar hadden we veel
last van. En er was maar één greenkeeper
met twee assistenten en één machine dus
gingen we op gezette tijden met een aantal
vrijwilligers deze stenen verwijderen.
En met resultaat. Overigens waagden wij
ons niet graag aan het ruimen van onkruid
en rotzooi uit de rough: naast brandnetels
werd de rough voornamelijk gevuld met
prikkeldraad. Reden om de rough zo veel
mogelijk te mijden.
In het begin hadden wij nogal veel last
van recreanten. Eén van Diny’s leukste herinneringen
is die aan de picknick van de
Turkse familie met hun geruite tassen op
de green van toen de 9e, nu de 18e hole.
De bunkers leken de ouders een goede
plek om de kindjes in te laten spelen.
Ook langlaufers, ruiters en skeelers troffen
wij regelmatig op de fairways. Omdat het
recreatieschap meer sporten heeft toegelaten
is dit inmiddels minder geworden
hoewel je soms nog een enkele verdwaalde
wandelaar of fietser op de baan aantreft.
We komen nog even terug op hoe dat
nou zat met die relatie tussen het
koffiehuis van het Afrikaanderplein
en de golfvereniging.
Simon Slooten had dat gekocht. Wat er
daarna mee is gebeurd weten we niet.
Misschien stamt het typische Rotterdamse
karakter van onze vereniging uit die tijd.
Het was berengezellig, we hadden de
mogelijkheid om ons met de golfsport
bezig te houden terwijl we daarnaast ook
aan het bouwen waren aan een bloeiende
vereniging en een prachtige baan.
En dat is het geworden. Als we Diny en
Piet vragen hoe zij de vereniging en de
baan nu beoordelen klinkt een volmondig
“Trots”. “Als je ziet wat een bloeiende vereniging
wij nu zijn. Gezellig, sportief maar
ook sociaal. Wat mij aan onze vereniging
opvalt, is dat wij niet alleen 60 plus leden
hebben zoals in zoveel verenigingen het
geval is, maar ook een grote groep veertigers/vijftigers.
En de jeugdleden niet te
vergeten. Wij zijn aardig meegegaan met
onze tijd. We zijn behoorlijk gedigitaliseerd,
prima. En dan natuurlijk die mooie
baan. Wie had dat twintig jaar geleden
kunnen denken, zo’n schitterende baan,
uniek voor amateurgolfers. Vooral nadat
de greenkeepers van de firma AHA de Man
hem gingen onderhouden”.
We vragen onze oprichters naar hun
wensen en verwachtingen voor de
toekomst van de vereniging:
“Niet teveel vergaderingen” antwoordt
Diny. Piet beaamt dit en voegt toe dat de
faciliteiten voor de jeugd prima zijn maar
niet de pan moeten uitrijzen. Ouders hebben
de eerste verantwoordelijkheid voor
het verschaffen van middelen en financiën.
Beiden benadrukken het belang van
het openbare karakter van de vereniging,
waar voor elk wat wils in de golfsport te
halen valt.
Een combinatie van het streven naar
goede sportprestaties en sociale kontakten
en evenementen.
J U N I 2 0 0 9 • O P D E H O O G T E • P A G I N A 5