Een spelletjesmiddag met jongeren en gehandicapten - Kerk in Actie

De verbinding
Impressie van een middag waarin een jongerendiaconaatgroep en mensen met een handicap elkaar ontmoeten
in het F.D. Roosevelthuis in Doorn. Op pagina 6 een portretje van twee van deze jongeren, Maarten Swiers (15)
en Marije van den Ham (18).
EEN SPELLETJESMIDDAG MET JONGEREN EN GEHANDICAPTEN
“Jongeren laten mij mijn zin afmaken”
TEKST HENNY NAGELHOUT FOTO’S JAAP DE JAGER
Het lijkt de somberste dag
van het jaar. Al om half drie
schemert het rondom het
F.D. Roosevelthuis in Doorn.
Her en der verspreid zitten
mensen in de recreatiezaal
in een bed of in een rolstoel.
Ernstig gehandicapt zijn ze,
allemaal. Op deze zondag
staat een spelletjesmiddag
met jongeren op het programma.
Ze zijn deze week te gast in een
haardvuurweek in het F.D. Roosevelthuis,
een van de vakantie weken
van het Vakantiebureau van de
Interkerkerlijke Stichting voor
Diaconaal Vakantiewerk.
Door de gasten heen redderen
vrijwilligers die tijdens de vakantieweek
de zorg hebben voor de gehandicapten.
Er zijn eigenlijk nooit vrijwilligers
genoeg. En daarom heeft
het Vakantiebureau dankbaar gebruik
gemaakt van het aanbod van
de jongerendiaconaatgroep uit Barneveld,
Helping Hands. Ze komen
helpen met de spelletjesmiddag.
Langzaam maar zeker worden de
gasten wakker uit hun middagslaapje.
De een na de ander vindt
een plekje en begint aan een spelletje
met een jongere.
THUIS
Wil Mantel (47) kiest voor een
potje mens-erger-je-niet. Ze heeft er
lol in.
Praten gaat niet makkelijk, het kost
even tijd. Maar het begrip tijd valt
compleet weg in het Roosevelthuis.
februari 2006 I Diakonia
Wil vertelt over haar leven.
“Bij mijn geboorte heb ik zuurstofgebrek
gehad. Ik ben één van een
tweeling. M’n tweelingzus is doodgeboren.
En bij mij zat de navelstreng
om m’n nek heen. Verder heb
ik nog drie broers. Eén is geestelijk
gehandicapt, de andere twee niet.
Wil Mantel
Vroeger kon ik helemaal niet praten.
En niet lopen. In Heliomare in
Wijk aan Zee heb ik leren praten.
Ik woon nu in Amstelrade, maar
dat moet plat. Ze gaan er kantoren
en woningen bouwen. Over een
paar jaar ga ik daar weg. Dan ga ik
in een huis wonen met een groep. In
Diemen, als het allemaal doorgaat.
Dat hoop ik wel, maar je moet worden
ingeloot.”
Wil voelt zich thuis in het Roosevelthuis,
dat blijkt uit alles. Vrijwilligers
die af en toe langskomen
maken geintjes met haar en Wil
doet even hard mee. De hilariteit is
groot als de fotograaf langskomt en
iemand zegt dat ze fotogeniek is.
“Ik kom hier tweemaal per jaar. Ik
vind het leuk en als je binnenkomt
ben je meteen thuis. Je komt elke
keer weer nieuwe mensen tegen.
Deze weken zijn heel gezellig.
Vanmiddag zijn er jongeren uit
Barneveld. Die zijn heel anders.
Als ik een zin zeg, gaan ouderen
hem afmaken. Ze willen je helpen.
Jongeren laten mij eerst mijn zin
afmaken. Dat is fijner.”
BLUT!
Net als Wil zit ook Lammert in
een rolstoel. ‘Praten’ doet hij via
een toetsenbordje. De letters die hij
intypt, verschijnen in rode letters
op een schermpje, goed leesbaar
voor de persoon die tegenover hem
staat. Ook Lammert komt vaker in
het Roosevelthuis. “Twee tot drie
keer per jaar. Genieten. Nu voor het
laatst.” Als ik vraag waarom, typt
hij: “Blut!” Gelukkig lacht zijn gezicht
erbij.
De vrijwilliger die Lammert begeleidt,
houdt van deze mensen. “Ze
hebben het zwaar getroffen en hier
in het Roosevelthuis krijgen ze de
aandacht die ze verdienen. Maar
dan moeten we wel genoeg vrijwilligers
hebben! Daarom is het zo fijn
dat ook deze jongeren vanmiddag
hier zijn.”
5

De verbinding
Twee jongeren met een diaconaal hart: Marije van den Ham (18) en Maarten Swiers (15). Zie ook pagina 5.
“Je ziet mensen blij worden”
TEKST HENNY NAGELHOUT FOTO’S JAAP DE JAGER
“Wie wil er met Cor dammen,
een beetje op zijn niveau”,
klinkt het door de recreatieruimte
in het Roosevelthuis.
Maarten staat op. Hij wil
wel. Maar hoe het moet, met
iemand die niet kan praten,
in een rolstoel zit en zich
nauwelijks kan bewegen?
Zo komt de spelletjesmiddag op gang
in het Roosevelthuis. Maarten Swiers
(15) is één van de Barneveldse jongeren:
“Het lukte. Ik moest eerst bedenken
hoe het moest, omdat het lastig
is te communiceren met Cor. Ik denk
dat hij verlamd is, want hij communiceert
via zijn computer. Of reageert
met een knikje van zijn hoofd. Toen
heb ik letters en cijfers op een papier
geschreven, en dat legde ik langs het
dambord. Cor tikte een letter en getal
op zijn computer en zo kon ik zien
welke steen hij wilde verzetten. Als
6
ik iets voorstelde, dan knikte hij. Of
schudde zijn hoofd. Hij had acht jaar
niet meer gedamd. Het raakt je toch
als je ziet hoe iemand die eigenlijk
niets kan, er toch iets van maakt.
Deze mensen halen uit het leven wat
ze kunnen. Ze maken zelfs lol, want
toen hij mij erin liet lopen en ik een
fout maakte, zat Cor zich rot te lachen.”
ONDER DE INDRUK
Ook de Barneveldse Marije van
den Ham (18) doet mee. Ze speelde
een spelletje triomino met Ans,
een vrouw die iets met haar benen
heeft. “Wat precies, dat durfde ik
niet te vragen”, vertelt Marije. “Ans
zat gewoon in een stoel. Ze vond het
spelletje heel leuk om te doen.”
Marije heeft met de jongerendiaconaatsgroep
al veel meegemaakt,
ook werken met daklozen en verslaafden.
Wat ze vanmiddag meemaakt
in het Roosevelthuis is weer
heel anders, en ook dat laat haar
niet onberoerd: “Als je gewoon een
spelletje doet valt het wel mee.
Maar als je ziet dat een vrouw in
een hoek van de zaal alleen met het
puntje van haar tong uit de mond
iets probeert duidelijk te maken,
raak je toch onder de indruk.”
MEER DAN DE DINGEN DIE JE
DOET
Hoe kwamen Maarten en Marije
ertoe om zich aan te sluiten bij het
jongerendiaconaat?
“M’n moeder raadde me aan eens
te gaan kijken”, zegt Marije. “Toen
de groep zich een keer in de kerk
presenteerde, liet dat een positieve
indruk achter. Ik heb het daarna
een keer geprobeerd en dat beviel.
De groep zelf is heel belangrijk,
het is een hechte club. Het is meer
dan de dingen die je doet. Je krijgt
het gevoel dat je nodig bent, je ziet
mensen blij worden en dat geeft
voldoening. Aan het einde van zo’n
middag zie je stralende gezichten,
en daar heb je toch aan meegeholpen
met z’n allen. Je hebt er zelf
ook iets aan, je doet levenservaring
op.”
HECHTE GROEP
Maarten beaamt dat de groep
een belangrijke factor is: “Ik ben
gaan meedoen door m’n zus, die al
bij Helping Hands was. Ze hadden
mensen nodig voor de winkelkarrenactie
bij een supermarkt, om
geld voor activiteiten te verdienen.
Na afloop gingen we ’s avonds bij
een stel van de groep thuis eten.
We hebben na zitten praten en zo
ben ik erin gerold. Het is vooral ook
leuk omdat de groep zo hecht is,
iedereen kent elkaar. En mensen
helpen is leuk. Je krijgt leuke reacties.
Je leert er ook van, zoals van
Cor, die na 8 jaar weer eens heeft
gedamd en je dan ook nog in de maling
neemt.”
Diakonia I februari 2006