Huisvriend - Rechtspraak.nl

Parketnummer: 03/700181-12 Blad 4
Vonnis d.d. 26 juni 2013
gehoord dat [verdachte 6] toch geschoten zou hebben. De rechtbank heeft op dit onderdeel
geen reden om aan deze verklaringen te twijfelen zodat zij daarvan zal uitgaan.
Wel heeft verdachte verklaard dat hij [slachtoffer 2] gedurende het schietincident meerdere
keren heeft vastgehad. In de woonkamer, toen [slachtoffer 2] hem vastpakte om zich achter
hem te verschuilen tegen de kogelregen van [verdachte 2] en hij zelf [slachtoffer 2] vastpakte
om te voorkomen dat hij (verdachte) getroffen zou worden. En daarna nog een keer, bij de
deur van de woonkamer naar de gang, toen verdachte naar eigen zeggen de broeksriem van
[slachtoffer 2] vastpakte om zich achter hem langs naar de hal te persen. In deze beschrijving
kan de rechtbank echter niet lezen dat dit vastpakken/vasthouden is geschied met het opzet
om, bijvoorbeeld, [slachtoffer 2] tegen te houden waardoor deze niet zou kunnen vluchten.
Het is denkbaar dat verdachte achteraf een ander motief aan het vastpakken heeft gegeven en
dat het daadwerkelijke motief toch is geweest [slachtoffer 2] de vlucht te verhinderen. In dat
verband kunnen de verklaringen van [verdachte 2] en [verdachte 1] misschien meer
duidelijkheid brengen. [verdachte 2] heeft verklaard dat verdachte meegeholpen heeft
[slachtoffer 2] van haar af te trekken. Zij verklaart dus wel over enig fysiek contact tussen
verdachte en [slachtoffer 2], maar ook hieruit valt volgens de rechtbank geen opzet op het
verhinderen van de vlucht, laat staan opzet op de dood van [slachtoffer 2] af te leiden.
[verdachte 1] heeft het niet over enig vasthouden door verdachte.
[verdachte 3] heeft wel nog verklaard over het vasthouden. Hij zegt te hebben gehoord dat
[verdachte 1] en verdachte [slachtoffer 2] hebben vastgehouden. Hij zegt dat hij dat van zijn
moeder heeft gehoord, maar eigenlijk ook niet. Hij heeft het een agent door de telefoon horen
zeggen toen hij op het politiebureau was. Daarmee wordt de herkomst van deze wetenschap
onduidelijk. Ook de reden voor het vasthouden is onduidelijk. Dat dit een poging tot
vluchten van [slachtoffer 2] zou zijn geweest heeft hij namelijk niet zelf gehoord, dat is zijn
eigen conclusie. Daarmee is deze verklaring van [verdachte 3] onvoldoende betrouwbaar om
op grond daarvan te concluderen dat verdachte heeft getracht [slachtoffer 2] vast te houden
met het opzet om zijn vlucht te voorkomen.
Tenslotte heeft de rechtbank nog gekeken naar de verklaring van verdachte, inhoudende dat
hij – toen [slachtoffer 2] op de grond lag – gezegd heeft “zo laat je een hond nog niet
sterven”. Valt hierin wellicht de opzet van verdachte op de dood van [slachtoffer 2] te lezen?
Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat zo een uitspraak moeilijk te
waarderen is als men de intenties van de persoon die het zegt niet kent. Er kan sprake zijn
van erbarmen, maar ook een boze uitlating over het geleverde prutswerk, in de trant van
”schiet eens op”. In het laatste geval zou er sprake kunnen zijn van een aanmoediging
[slachtoffer 2] definitief te doden.
Hoe dit ook zij, nu niet bewezen kan worden dat de woorden van verdachte bedoeld waren
als een aanmoediging om (nogmaals) op [slachtoffer 2] te schieten, is de rechtbank van
oordeel dat uit deze woorden niet het opzet op het doden van [slachtoffer 2] kan worden
afgeleid.
Nu er verder geen aanwijzingen zijn die er op de een of andere manier op duiden dat
verdachte betrokken is geweest bij het doden van [slachtoffer 2] zal hij van dit onderdeel van
de tenlastelegging worden vrijgesproken.