Alkmaar - Pitchero

een ook leuk voor papa uiterlijk bar- dame die in een rap tempo het ene biertje naar de andere op onze
tafel zette, afgewisseld door nu en dan een broodje Unox of een tosti. Naarmate de biertjes hun werk
beginnen te doen ontwikkeld zich een andere blik op de bloedmooie dame achter de bar. Even nog
overweeg ik haar te vragen mee te gaan als een soort mascotte van ons incourante rugby team. Iets in mij
draagt er zorg voor dat ik deze vraag niet stel. Kan het een vorm van verlegenheid zijn of is het toch die
iets te grote kerel, waarvan ik aanneem haar vriend of man te zijn, die naast haar achter de bar staat ??
We zullen het nooit weten. Daar komen de eerste painballers al aan, uitgespeeld en uitgeregend en een
ervaring rijker. Ze hadden het voor elkaar gekregen om trainer Walter in een konijnen pak te hijsen zodat
ze hem, als dank voor dit nu al leuke weekend, met zijn achttienen helemaal verrot konden schieten. De
trainer ontving deze represaille met gratie en opgeheven hoofd. Alleen het gele vlekje verf achter zijn
linker oor en wat kleine blauwe plekken getuigde zondag nog van de afranseling die hij zaterdag had
gekregen van zijn dankbare pupillen. Nu iedereen bij elkaar zit en de pilsjes over de bar vliegen misschien
toch maar even misbruik maken van het moment en even naast de trainer gaan zitten om het avond
programma te bespreken. Ik kan hen ervan overtuigen dat iedereen nat genoeg geregend is en dat de
geplande waterpolo rugby combi in zee misschien net teveel van het goede is. Het is inmiddels 19.30 uur
en we moeten trouwens nog eten ook. We komen samen tot overeenstemming dat we lekker naar de
camping gaan, ons op gaan frissen, de geplande macaroni overslaan en opzoek gaan naar een chinees in
de buurt. Zo gezegd zo gedaan dus op naar de camping. Aangezien ik al gedouchte had bij de Haarlemse
kon ik mooi van de gelegenheid gebruik maken een tukje te doen op mijn 5 sterren stretcher. Dimitri die
nog even een brainewave kreeg was nog even langs de plaatselijke buurtsuper om daar een kleine 100
gekoelde blikken te scoren, chapeau !! 21.30 uur de overgrote groep die graag chinees wil eten staat klaar
te vertrekken. Er schijnt een chinees te zitten recht tegenover de camping. Jammer maar helaas is dit nog
wel een 4 km lopen dus kiezen we ervoor toch met de auto te gaan. Achteraf gelukkig maar want de
plaatselijke DIDIMAU was allang gesloten. Opzoek in de navigatie naar een andere chinees want de
honger begint toch wel parten te spelen en nog een avond Mac is natuurlijk niet goed voor mijn getrainde
lijf !! Na een half uur door de bollenstreek te hebben gereden met de twijfel en angst in ons achterhoofd
dat alle Chinese restaurants nu wel dicht zouden zijn of in ieder geval niet zitten te wachten op een groep
van 20 schreeuwende rugbyers ontstaat het idee te rijden naar Den Ruige Hoek. Daar zijn meerder
restaurants gevestigd dus voor ieder wat wils. Rond 22.00 uur parkeren wij op de parkeerplaats bij Den
Ruige Hoek en moeten constateren dat de FEBO al dicht is, hier schrikken we van en rennen dan ook naar
binnen. Bijna alles is al gesloten alleen de KFC en het wok-restaurant zijn nog open. Samen met Jeroen en
Marciano nemen wij plaats in het wokrestaurant waar de serveerster ons meteen op het hart drukt dat zij
sluiten om 23.00 uur. Al snel sluiten er nog een stuk of twaalf rugbyers bij ons aan, incl. enthousiaste-
LING Walter om het wereldrecord wokken voor beginners te verbeteren. Als katachtige valt iedereen aan
op de rijkelijk gevulde bakken met kip, vlees en groente. En zo ontstaat er gauw een rij voor de opper
wokker die gehoopt had op een vroege avond. Strak voor zich uitkijkend met een ietwat stuurse blik
dirigeert de kok met een moordend tempo de hongerige rugbyers langs zijn balie met als gevolg dat
binnen een paar minuten iedereen lekker zit te eten. Een enkeling, waaronder de trainer, hebben nog
nooit een wok experience gehad, en beginnen te graaien in de warmhoud bakken met bami, nasi e.d.. Dit
is niet helemaal de bedoeling roep ik en neem onze trainer mee langs het buffet met rauwe lekkernijen.
Als een dolle begint de trainer te scheppen in de bakken zodat er in een mum een mooi portie met rauw
voer op zijn bord ligt. Nu stel ik de trainer voor aan de opper wokker met de vraag in welke smaak hij zijn
maaltje wil laten bereiden. Al pepertjes tellend komt Walter tot het idee dat hij graag de curry wil, dit is
de saus met de meeste pepers en dit lijkt hem wel wat. Vol bewondering geef ik zijn bord aan de opper
wokker met in gedachte het vooruitzicht van een zwetende, naar adem happende, overmoedige trainer
die met veel moeite, zonder af te willen gaan, zijn feest maal probeert te verorberen. En zo gebeurde het
ook, al zwetend en puffend bijt de trainer zich vast in zijn maaltijd en na iets meer als de helft van zij bord
te hebben leeggegeten geeft hij de spreekwoordelijke pijp aan Maarten. Het inmiddels ook bijna elf uur
dus de toko gaat zo sluiten. Nog even snel een nagerecht, wat zoetigheid in het lijf en dan allemaal de
knip trekken voor de rekening. Na te hebben afgerekend met gezwinde spoed naar de tent alwaar de 100
gekoelde blikken van Dimitri al op ons staan te wachten. Eerst nog even de Misteryland file trotseren en
op naar de camping. Daar wachtte ons een aangename en een onaangename verassing. Het aangename