2 - Bvkb

M
E
T
D
E
V
L
A
G
I
N
B
L
E
A
U
25 JAAR BVKB
BOULDEREN IN HET PARADIJS 15 - 17 Augustus 2003
Het reglement van de BVKB vlagactie indachtig – een sportieve uitdaging van een team BVKB leden
– besloten we deze keer de vlag uit te hangen in Fontainebleau: het boulderparadijs in de achtertuin
van Parijs. Fontainebleau, of kortweg Bleau, is een gigantische speeltuin vol uitdagende rotsblokken
voor kleine en grote klimmers, gelegen in het uitgestrekte Forêt Domaniale de Fontainebleau. Geen
nood, ook wandelaars, mountainbikers en ruiters komen hier vlotjes aan hun trekken. Tussen de eiken,
berken en naaldbomen liggen overal verspreid rotsblokken van harde zandsteen met fantasierijke vormen
en kleuren. Het lijkt wel een grote zandbak waar reuzen hun pétanquespel plots hebben gestaakt…en
daar mogen wij in gaan spelen. Geen gesjouw met touw, setjes en gordel: in Bleau heb je
alleen klimschoenen nodig.
Als opwarmertje trekken we de eerste dag naar
Désert d'Apremont waar we ons klimmerstalent
willen testen op het gele (= makkelijke) circuit.
Een circuit is een genummerde reeks boulders
van ongeveer gelijke moeilijkheid die je achter
elkaar moet afwerken. Om op het tussenliggende
traject tussen de verschillende boulders geen
zand in je klimschoenen te krijgen, loopt het
'pad' ook steeds over rotsen. Als je zo'n volledig
circuit aflegt heb je er op het einde wel een paar
klimkilometer op zitten (en ben je een groot
deel van de eelt op je handen, zoniet huid en al,
kwijt). Bleau combineert dus korte explosieve
klims met uithouding. De kleur van het traject geeft de moeilijkheidsgraad aan. In Bleau varieert dit
van 1 tot 8, maar doe geen moeite om dit te snappen, want elke vergelijking met het gewone Franse
moeilijkheidssysteem loopt spaak! Het komt erop neer dat als je in zaal 6a klimt, je in Bleau zo net iets
van een 4b aankan.
Al bij de eerste blokken moeten we weer wennen aan de typische Bleau-klimstijl: minuscule richeltjes
voor handen en voeten, vertrouwen op wrijving, een goed evenwichtsgevoel… We foeteren ettelijke
keren als blijkt dat op de bovenkant van de rotsblokken alle grepen gestolen lijken. Er zijn dan twee
opties: ofwel duw je je omhoog op je handen, tot je je voeten boven op de rots kan plaatsen (vergelijk
het met de manier waarop je uit een zwembad kruipt) ofwel ga je plat op je buik liggen om dan al
buikschuivend over de rand te kruipen. Wil je bij deze laatste methode nog wat vel op je buik over
houden, dan kan je best eerst eens te leen gaan bij een schildpad. Als je dan uiteindelijk bovenop de
rots belandt en kan genieten van het kleuren- en vormenpalet om je heen, ga je plots beseffen … dat je
ook weer van die rots af moet zien te geraken! En ondanks de goede raad van je maatjes onderaan de
rots, sta je er steeds alleen voor. Maar gelukkig worden we ook verwend met frivole routes: een soort
speleo-route in een halfopen gang van
een rotsblok zorgt voor de nodige hilariteit
als de mannen met hun lange benen
en stijve botten steeds uit deze route
vallen, terwijl de vrouwen er zonder
moeite door geraken (foto 1). Wat verder
nodigt een rotsblok ons uit tot klimmersballet
(foto 2), en nog wat verder
blijkt de enige manier om omhoog te
geraken jezelf met je volledige lichaam
vast te klemmen in een spleet en dan
een soort rupsbeweging te maken… om
de buikspieren van de toeschouwers
onverbiddelijk een breuk te bezorgen!
Tegen het einde van het parcours beginnen
onze vingers en tenen te protesteren
en snakken we naar een plons in het zwembad op de camping. Maar na die plons demonstreren we in
een recordtempo de uitklimtechniek nog eens, want het water is eerder geschikt voor ijsberen!
SEPTEMBER 2003
14