EEN FOTO-IMPRESSIE VAN 1 (NL) VN VBDBAT IN 1992

HET "REDACTIONEEL" UIT DE DUTCH POST
VAN 1 SEPTEMBER 1994
A JOB WELL DONE!
Het doek voor het 1 (NL) VN Verbindingsbataljon
is definitief gevallen, "the mission
is completed". Opgericht in maart
1992, vertrokken in april van dat jaar, vele
malen uitgebreid, terug in Nederland in augustus
en vandaag - 1 september 1994 - de
feestelijke opheffing. Een goede reden voor
een speciale editie van de Dutch Post, of zoals
het in het begin heette, het Signaal Journaal.
Het was voor het eerst in de geschiedenis
van de verbindingsdienst dat een heel bataljon
werd uitgezonden. Bij andere missies waren
het altijd kleine detachementen. De uitzending
vond plaats op een moment dat de
Prioriteitennota nog bekend moest worden:
onzekerheid en vraagtekens bij velen. En dan
ook nog die uitzending.
In de afgelopen tijd hebben zo'n 2000 mensen
gediend bij bij dit heel speciale bataljon.
Heel bewust gebruik ik het woord "gediend".
Want al die mensen, beroeps of
dienstplichtig, man of vrouw, jong of minder
jong, hebben hun uiterste best gedaan
om dienstbaar te zijn. Dienstbaar in hun vak,
maar vooral aan de initiatieven om vrede te
brengen in voormalig Joegoslavië.
De UN Protection Force - UNPROFOR -
in dit land is de grootste vredesoperatie die
de VN ooit heeft ingesteld. Een dergelijke
troepenmacht is kansloos in het bereiken van
haar opdracht zonder goede en betrouwbare
verbindingen. De Nederlanders hebben
deze taak op een uitstekende manier uitgevoerd:
"the Dutch Comcens" werden een
begrip voor vakmanschap, service, inventiviteit
maar vooral ook voor sfeer. Gastvrijheid,
goede taalvaardigheden en een oprecht
interesse voor andere culturen waren de basis:
communicatie kreeg een andere dimensie.
Iedereen die zijn "Tour of Duty" bij dit bataljon
heeft verricht, zal andere gevoelens en
herinneringen hebben. Die zijn natuurlijk
Opheffing 1 (NL:) UN Vbdbat. Teruggave
vaandel/faignon in Osendrecht op 1 september
1994. (foto: archief redactie Intercom)
INTERCOM 2003-4
gebaseerd op de dingen die men zelf heeft
meegemaakt. Spannende momenten, verlof,
brieven, rotaties, dipjes, van alles. Maar terugkijkend
op de hele periode zijn er een
aantal bijzondere momenten geweest.
Allereerst in dat de start. Op vele locaties waren
de comcens eerder op de plek dan het
infanteriebataljon waaraan zij waren toegevoegd.
Veel improvisatie en gezonde Hollandse
nuchterheid was nodig om de aanloopproblemen
te overkomen. Zo ook voor
de bataljonsstaf in het hoofdkwartier in Sarajevo.
Spoedig moesten zij vanwege de beschietingen
vertrekken naar Belgrado en later
naar Zagreb. Een zeer aparte ervaring in
de eerste vier maanden.
Bij het afscheidsetentje (begin september
1994) van rotatie V13 bood Theo Ent een Tshirt
aan aan de Turkse kolonel Dincer (hoofd
G6 staf UNPROFOR).
(foto: archief maj .A.G.M. van Wanrooij)
Het hele bataljon werd diep getroffen toen
op 10 oktober 1993 in Sector West een voertuig
op een anti-tankmijn reed. Daarbij raakten
twee personen gewond, waarvan een ernstig,
sergeant 1 J.L. Weeresteijn, en liet
sergeant Willo Martens het leven. Je leven
te geven voor vrede voor een ander: een
zwaar lot. Hem was een behouden thuiskomst
niet gegund. Willo Martens, hij stierf
"in service of peace". Laten we hem nooit
vergeten.
Vanaf eind 1992 werd er vele malen gesproken
over het teruggaan van het bataljon
naar Nederland. Maar door de uitbreiding
van UNPROFOR naar Bosnië-Herzegovina
is dat niet zo snel gegaan. Dan weer wel
en dan weer niet. Uiteindelijk lagen eind
1993 de definitieve plannen op tafel die in
februari 1994 werden omgezet in het Signal
Transitions Plan (STP). Het is er dan toch
van gekomen, voor velen nog veel te vroeg.
Het STP is inmiddels achter de rug, ook een
inspanning van formaat.
Op 1 augustus jongstleden heeft de Force
Commander, luitenant-generaal Bertrand
de Lapresle, het bataljon een "Commendation"
ofwel tevredenheidsbetuiging gege-
Lkol Theo Ent in de buurt van Mostar op inspektietocht
in de Balkan (sept/okt 1994)
(foto: archief kol Th. Ent)
ven voor de gehele periode. "A job well done",
zo sprak hij tijdens de Farewell Parade,
en hij verzekerde ons "that all of us greatly
appreciated your presence. It has been an
honour for me to have people like you under
my command."
Eenieder heft in de afgelopen periode zijn
steentje bijgedragen aan het slagen van de
UNPROFOR-missie. Dat is voor sommigen
niet eenvoudig geweest, onder gevaarlijke
omstandigheden, ver van huis en in primitieve
onderkomens. Toch heeft dit gezorgd
voor een formidabel resultaat: prima service
en een uitstekende naam. Daarbij verdient
mijns inziens een categorie een speciaal compliment:
onze vrijwillig dienstplichtige soldaten.
Zij zijn altijd het hart van ons bataljon
geweest, de basis voor prestaties en
waardering. Wij zullen hen missen!
"Doe het doek maar dicht, doe het licht maar
uit", zo zong Wim Sonneveld lang geleden.
Het 1 (NL) UN Signal Battalion is vanaf
vandaag historie. Een periode om niet snel
te vergeten. Ik ben als militair trots op zo'n
eenheid, maar nog trotser dat ik daar zelf
deel van mocht uitmaken. En die trots deel
ik met allen die vandaag aanwezig zijn. Dit
gevoel kan niemand ons afnemen, immers
"it ain't much if it ain't Dutch!"
Luitenant-kolonel Th.Ent - laatste BC 1 (NL)
VN Vbdbat
37