en Simon Stevinkazerne - Vereniging Officieren Verbindingsdienst

AFSCHEID ELIAS BEECKMAN– EN SIMON STEVINKAZERNELuitenant-kolonel b.d. R.H. RijntalderLkol b.d. Rob Rijntalder staat stil bij een periode van 55 jaar (!) uit onze recente geschiedenis. Een periode die velen slechtskennen uit de geschiedenisboeken, maar die hij actief heeft beleeft en meegemaakt.Op 16 december 2010 hebben wij definitief afscheid genomen van de kazernes in Ede, die in de afgelopen zestig jaar zo eengrote rol hebben gespeeld in de geschiedenis van ons wapen. Natuurlijk wisten we al een aantal jaren dat, ondanks regelmatiguitstel, het moment van afscheid onherroepelijk een keer zou komen. Toen ik in november jl. dan ook de uitnodigingontving voor het bijwonen van de overdrachtsceremonie van de Elias Beeckman– en de Simon Stevinkazerne door het Ministerievan Defensie aan de gemeente Ede werd ik toch nog overrompeld door gevoelens van weemoed en nostalgie.Bij een terugblik op mijn bijna 40-jarige militaireloopbaan kwam ik tot de conclusie datik in totaal ongeveer 10 jaar opleidingen hebgevolgd of functies heb vervuld in beide kazernes.Na mijn dienstverlating in 1994 benik daarna nog 12 jaar in de kazernes werkzaamgeweest als postactief officier. Ik betreurhet dat het garnizoen Ede met het verlatenvan deze kazernes nu definitief tot eeneinde komt.WEEMOED EN NOSTALGIEMijn eerste kennismaking met de Simon Stevinkazernedateert van 15 november 1956.Als 17-jarige korporaal kwam ik, na een jaaralgemene militaire opleiding aan de toenmaligeOnderofficiersschool in Weert (dehuidige KMS) voor het volgen van een vaktechnischeopleiding tot instructeur radiotelegrafistnaar Ede. Met drie collega’s (Willemde Rooij, Rob de Jonge en RobHerrebrugh) werd ik gelegerd in een van dedrie legeringsgebouwen op de Stevinkazerne.De opleidingseenheid waarbij wij werdeningedeeldwasdeSchoolcompagnieVerbindingsdienst(SCV), die samen met deKadercompagnie Verbindingsdienst (KCV)en de School Reserve Officieren Verbindingsdienst(SROV) in die tijd de belangrijkstebewoners waren van de Stevinkazerne.De instructeurs die de algemene militaire opleidingverzorgden waren de sergeantenHarry Ledoux en Richard Sittrop. De vaktechnischeopleiding vond plaats in de vierhouten barakken gelegen in de noordoosthoek van de kazerne, waarbij voor de koffiepauzesgebruik werd gemaakt van een doorde geallieerden achtergelaten nissenhut.Mijn opleiding tot telegrafist vond veelalplaats door onderofficieren die van oorsprongafkomstig waren van het KoninklijkNederlands Indisch Leger (KNIL).Na de afronding van mijn onderofficiersopleidingkwam ik eind 1957 terecht in een vande legeringsgebouwen in de Elias Beeckmankazernein de functie van sergeantinstructeurbij de toenmalige E-compagnieonder leiding van kapitein Handgraaf. Pelotonscommandantenwaren in die periodede luitenants Johan (J.C.M.) van Dijk enKlaas van Coberen (toen nog Cohen). Despeedmarsen naar de toen nog in gebruikzijnde schietbanen in Ede staan mij nog heldervoor de geest. De onderofficiereninstructeurswaren in die tijd meestal nog internen gelegerd in de compagniesgebouwen.Bij de E-compagnie waren ondermeer de sergeanten Karel Bauer, WillemRotmans en Cor Blom ingedeeld. De onderofficierskantinein gebouw 2 (later `DeVeteraan`) op de Elias Beeckmankazernewas ’s avonds goed bezet met alle inwonendeonderofficieren en het klaverjassen was indie tijd een hoofdvermaak.Legeringsgebouwen op de Simon Stevinkazerne (anno 2010)Na een plaatsing bij 11 Verbindingsbataljonin 1958/59 en een aansluitende studie aande HTS Rens en Rens in Hilversum, kwamik eind 1963 in de rang van Technisch Opzichterweer terug in de Stevinkazerne. Samenmet collega Dolf Gossieau volgde ikdaar een applicatiecursus in verband met deovergang naar de categorie officieren technischopzichter. De opleiding vond plaatsbij de SROV, toen nog ondergebracht in eenvan de drie legeringsgebouwen op de Stevinkazerne.Majoor Koops (ex-KMar)zwaaide daar toen de scepter, de luitenantsCor Lucassen en Wim van Vucht waren daaringedeeld als pelotonscommandanten. On-zebegeleidereninstructeurvoordiversevak-ken was sergeant Frans Polman.Na een functionele tewerkstelling bij hettoenmalig Krijgsmacht Telefoon en TelegraafBureau (KTTB) keer ik in 1970 weerterug naar de Edese kazernes. Mijn domeinwordt dan het bekende lesgebouw 51, gelegentussen de Beeckman - en Stevinkazerne,destijds gebouwd voor de opvang van demonteuropleidingen, die tot begin jaren vijftignog waren ondergebracht in de Hojelkazernein Utrecht.De monteuropleidingen voor de aspirant beroepsonderofficierenvan de Verbindingsdiensten opleidingen in het kader van hetproject Technische Specialisten werden indieperiodeondergebrachtbijdeEltroschoolonder leiding van luitenant-kolonel Moraalen later de majoors Bijlsma, Koot en DeGraaf. Het Depot Verbindingstroepen, hetlatere Verbindingsdienst Opleidingscentrum(VOC) stond onder leiding van kolonelW.K. Rijsdijk, later opgevolgd door kolonelN.J. Baden.In 1976 vertrek ik naar Den Haag voor hetvervullen van een aantal staffuncties bij hettoenmalige Commando Verbindingen KoninklijkeLandmacht (CVKL) om in 1990weer terug te keren naar de Simon Stevin-20 INTERCOM 2011-1

kazerne. Ik kom dan in de functie van Hoofd Sectie Doctrine en TactischeVoorschriften van Staf CVKL terecht in gebouw 82.Dit gebouw deed in een vroegere periode onder meer dienst als onderkomenvoor de garnizoenstandarts. In verband met een reorganisatievan het Commando Verbindingen, waarbij beleid- en uitvoeringstakenworden gescheiden, keer ik de laatste twee jaren van mijnloopbaan terug naar Den Haag om mijn laatste functie te vervullenbij de Afdeling Commandovoering en Informatievoorziening bij deDirectie Operatiën van de Landmachtstaf. Eind 1993 verlaat ik de actievemilitaire dienst met functioneel leeftijdsontslag. Terugblikkendop voorgaand beknopt beschreven loopbaan kom ik dan tot de conclusiedat ik van de 38 jaar actieve dienst ruimschoots 10 jaar heb doorgebrachtin de Edese kazernes.DE EERSTE SLUITINGENNa mijn dienstverlating ben ik al snel weer als postactief militair werkzaamin de Simon Stevinkazerne. Als luitenant-kolonel b.d., maar opverzoek van de toenmalige Regimentscommandant nog actief hoofdredacteurvan INTERCOM, kreeg ik een bureauruimte toegewezenin gebouw 51, het gebouw waar ik al eerder ruim zes jaar werkzaamwas. Al spoedig krijg ik te horen dat gebouw 51 op korte termijn geslooptgaat worden en kom ik opnieuw terecht in gebouw 82. Vanuitdit gebouw ben ik naast de werkzaamheden voor INTERCOMnauw betrokken bij de organisatie van de grote Telematica-manifestatie:‘Telematica 2000’. Samen met luitenant-kolonel Jan de Raadten adjudant Piet Konings en enkele van de laatste dienstplichtige militairenvormen we daar het projectbureau voor deze manifestatie.Door de opheffing van de dienstplicht komen in die periode al de eerstegebouwen in de Stevinkazerne leeg te staan. Voor aanvang van desloop van het keuken- en eetzalencomplex mag het projectbureau nogover dit gebouw beschikken voor het inrichten van enkele presentatieruimten.Kort na Telematica 2000 wordt dit complex gesloopt enblijft alleen het ketelhuis nog intact.Samen met Jan de Raadt raak ik vanaf het jaar 2000 nauw betrokkenbij de organisatie van de jaarlijkse herdenking van de capitulatie op 5mei in Wageningen. De Stichting die jaarlijks deze herdenking organiseertstaat dan nog onder leiding van generaal b.d. Arie van der Vlis.Gebouw 82 krijgt inmiddels andere tijdelijke bewoners en ik kom danmet het secretariaat van het Nationaal Comité Herdenking Capitulaties(NCHC) terecht in gebouw 53 (het gebouw destijds gebouwdvoor de Transmissieschool en tot voor kort het onderkomen van deSchool Verbindingsdienst).Tot medio 2005 blijf ik mijn activiteiten vanuit dit gebouw uitvoeren,hetgeen betekent dat ik totaal zowel in mijn actieve periode alsin de postactieve periode ruim twintig jaar bijna dagelijks in de EliasBeeckman- en Simon Stevinkazerne aanwezig ben geweest.Velen zullen mijn gevoelens van weemoed tijdens de ceremoniële definitieveoverdracht van terreinen en gebouwen van beide kazernesaan de gemeente Ede hebben gedeeld. Onder slechte en ijskoude omstandighedenwaren velen met mij getuige van het verwijderen van deLeeuw van de sokkel van het monument als symbool van het definitievevertrek van de Verbindingsdienst uit Ede. Het was goed te horendat defensie een replica van de Leeuw heeft aangeboden aan degemeente Ede, die de plaats van de originele Leeuw zal innemen. Alswe over 10 of 15 jaar nog eens door de nieuw te verrijzen woonwijk‘Veluwse poort’ op de plaats van de kazerne wandelen zal de replicaleeuwons blijvend herinneren aan het verblijf van de Verbindingsdienstin Ede.De jongere generatie zal nu geschiedenis moeten schrijven vanuit denieuwe bakermat van ons wapen in Amersfoort. In Ede resten slechtsde gevoelens van weemoed en nostalgie.Lesgebouw 51 op de Simon StevinkazerneVoormalig gebouw 82 op de Simon StevinkazerneSoldaat Clasenergebouw (gebouw 53) op de Simon StevinkazerneFoto’s met dank aan kap b.d. A.J.J. BuitendamLegeringsgebouw gelegen aan het Veteranenplein op de Elias BeeckmankazerneINTERCOM 2011-121