Nummer 3 / 2012

DE WITTE STOK
geleidelijke verlies van het restzicht, wat onvermijdelijk tot blindheid leidt.
Veel van deze personen gaan gebukt onder de blik van anderen en aarzelen
dan ook om hun witte stok te gebruiken – al zou die nochtans nuttig zijn –
uit angst gestigmatiseerd te worden of als een blinde te worden beschouwd.
Het gebeurt ook dat de naaste omgeving van slechtziende personen hen door
gebrek aan informatie overbeschermt en behandelt alsof ze volledig blind
zijn. Op die manier verhinderen ze hen om hun resterend gezichtsvermogen
ten volle te benutten.
Vandaar dat het nodig is om meer begrip te ontwikkelen en te promoten voor
de problematiek van de visuele handicap in al zijn diversiteit, om op die
manier barrières te doorbreken en een heldere kijk te krijgen op diegenen die
alle dagen moeite doen om te leven met een onbegrepen handicap en soms
ten onrechte als “veinzers” en “nepblinden” bestempeld worden. Opdat de
witte stok voor alle slechtziende personen die er gebruik van maken, een
comfortabel instrument wordt en een teken van erkenning, dat niet langer
achterdocht, maar empathie oproept en zelfs uitnodigt tot contact. Zo kunnen
Vinciane en alle slechtziende personen die zich verplaatsen met een witte
stok, hun krant openslaan op de bus of in de metro, zonder op de idiote vraag
te botsen: “Dat is raar, ze draagt een witte stok en toch ziet ze?”.
24
GETUIGENISSEN:
Paul is slechtziend en zit een boek te lezen op de tram. Hij staat recht
om af te stappen en plooit zijn stok uit. Een passagier bijt hem toe: “Zeg,
doe niet alsof!”. Paul stapt van de tram zonder te reageren, waarop de
man hem door de open deur nog toeroept: “Veinzer!”.
Paul, wiens gezichtsvermogen aangetast is door pigmentaire retinitis,
getuigt: “Ze hebben me al van alles verweten: nepblinde, valsspeler,
goede toneelspeler. Ik kan begrijpen dat mensen zich vragen stellen bij