Kerstviering 2008 : Samen bouwen aan ….

Kerstviering 2008 : Samen bouwen aan ….
1

Inleiding
Welkom in deze viering,
waarin we de tocht naar kerstmis aanvatten
en waarin stenen onze wegwijzers zullen zijn.
We zien ze hier vooraan al liggen,
verstrooid en onvoorspelbaar zoals ze vaak liggen op onze levensweg.
Struikelstenen zijn het vaak, harde resten woede of haat,
granieten vooroordelen of versteende ontgoocheling.
Maar temidden van al die hardheid
werd het licht ontstoken.
Torenhoog mag het branden!
We bereiden ons voor op Kerstmis.
We zien uit naar de donkere nacht wanneer Gods woord
opnieuw in de wereld kan komen.
Óf God opnieuw geboren kan worden in ons leven
hangt af van onze ingesteldheid :
Want God komt naar ons toe als een weerloos kind, als een zaadje in de akker.
Daarom moeten we alles wat versteend is in ons leven durven wegnemen,
alle struikelstenen en verstikkende brokken afgunst moeten opgeruimd raken
zodat de graankorrel kans krijgt om te groeien,
zodat het licht in ons hart niet langer opgesloten hoeft te blijven.
Steen
Soms zijn we hard en ruw als stenen, zijn we hard voor anderen en geven we hen geen
kansen.
We maken van ons hart een steen of trekken met stenen een muur op rondom ons.
Koppig als steen liggen we in de weg en laten niemand passeren,
Zo staan we soms anderen in de weg.
We willen de verloren stenen opruimen.
Want om nieuw leven te kunnen zaaien,
moet een boer eerst zijn grond zuiveren.
En als wij nu het nieuw leven van kerstmis
willen laten geboren worden,
dan moeten ook wij de hardheid uit ons leven wegnemen.
Maar er is meer:
want we moeten niet alleen de stenen in ons leven wegleggen,
we moeten ook de moed hebben om ze te bekijken en ze te beluisteren.
Want vele stenen hebben hun eigen verhaal.
Bouwen met stenen
In Zwitserland en Oostenrijk kun je steenmannen vinden
die bedoeld zijn om merktekens te zijn op wandeltochten.
Ze zijn vooral handig als het erg gesneeuwd heeft
want dan zijn ze vaak nog de enigste punten in het landschap
die je naar je bestemming kunnen brengen.
Het is een internationaal gebruik dat voorbijgangers
dit signaal onderhouden door zelf stenen toe te voegen.
Zo kunnen wij ook voor elkaar wegwijzers zijn
als we de weg kwijt zijn,
als we verdwaald rondlopen en niet meer weten waarheen.
We kunnen voor elkaar wegwijzers zijn en bidden voor alle mensen
2

die op zo’n momenten merkstenen willen,
die als een rots in de branding richting geven aan ons leven.
Bram Vermeulen : De Steen
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg kan gaan.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg kan gaan.
samen staan we sterk
De wereld verbeteren
Een bekwaam onderzoeker zit in zijn bureau te werken aan een project om de wereld te
verbeteren.
Plots komt zijn dochtertje van 5 jaar binnen…
"Ik wil spelen" zegt ze.
Maar de man antwoordt dat hij nu geen tijd heeft en dat ze hem verder moet laten
werken. "Want ik wil heel de wereld beter maken" zegt hij.
Na wat zeuren lijkt het dochtertje toe te geven, maar dan verandert ze van tactiek.
"Laat mij dan helpen, dan ben je vlugger klaar met de wereld te verbeteren" zegt ze.
De man is vertederd en zoekt een oplossing. Hij vindt in een tijdschrift een mooie
wereldkaart, scheurt die in stukken en geeft alles aan zijn dochtertje.
"Hier, breng jij deze wereld maar weer helemaal in orde". Hij hoopt zo voor de rest van
de dag van haar af te zijn want zijn dochtertje is nog klein en kent het beeld van de
wereldkaart niet.
Maar na een kwartiertje komt ze al fier terug met de wereldkaart netjes aaneengeplakt.
"Klaar !" roept ze uit.
"Hoe heb je dat gedaan ?" vraagt de vader verbaasd.
"Gemakkelijk" zegt het meisje. "Toen je de kaart uit het tijdschrift scheurde, zag ik dat
op de achterkant de foto van een mens stond. Toen ik de wereld niet in elkaar kon
puzzelen heb ik alle stukjes omgedraaid en eerst de mens in orde gebracht. Toen ik
daarna het blad omdraaide, zag ik dat de wereld ook in orde was."
Verandering
Verandering begint niet op wereldcongressen. Verandering ontkiemt waar twee of drie
mensen bij elkaar zijn en zeggen: “kunnen we daar nu niets aan doen?
3

Verandering vloeit niet langs de kanalen van de grote media. Op de schermen en de
voorpagina’s vind je de ommekeer niet. Hij stroomt langs onopvallende plaatsen, waar
mensen voor elkaar iets betekenen.
Verandering zit zelden in heldendaden die de wereld verbazen of in de stoutmoedige
greep naar de macht van de een of andere wereldveranderaar. De ommekeer gebeurt in
mensen die beseffen dat hun leven een klein steentje is in een fantastisch mozaïek, en
als dat steentje zo gaaf mogelijk proberen af te werken.
Een andere wereld vind je bij mensen die al blij zijn als ze er in slagen elkaar gelukkig te
maken. Lang geleden moest je een verschoppeling van een herder zijn of een naïeve
wijsgeer uit het Oosten om het wonder te kunnen proeven van de geboorte van de hoop.
Misschien moet je ook nu de pijn gevoeld hebben van het onrecht, de onmacht van ‘maar
een mens te zijn’, om het wonder te kunnen proeven.
Samen Staan We Sterk – Stef Bos
Samen staan we sterk
De wereld is zo groot
De sterren staan zo ver
De hemel is zo hoog
Het doet er niet veel toe
Hoe koud het jou ook laat
Samen ben je meer
Je weet het vroeg of laat
Het is de eenvoud van de tweevoud
Je vindt het niet als je het zoekt
Je hoeft er niemand voor te volgen
Het komt vanzelf naar je toe
Samen staan we sterk
Ik heb het nooit geloofd
Hield alles op een afstand
En woonde in mijn hoofd
Tot ik werd overvallen
Door een storm op volle zee
Ik ben eruit gekomen
Maar ik kon het niet alleen
Het is de eenvoud van de tweevoud
Je vindt het niet als je het zoekt
Je hoeft er niemand voor te volgen
Het komt vanzelf naar je toe
Het ligt onzichtbaar in jouw handen
Het is een godsdienst zonder kerk
Het is een volkslied zonder woorden
Samen staan we sterk
Kerstmis feest van het mens worden van een mens
Niets is zo deugddoend warm
Als de warmte van een mens.
Zelfs het groen van een kerstspar
Is niet zo hoopgevend
Als het vertrouwen van een mens.
4

Zelfs de meest glimmende kerstbal
Is niet zo twinkelend
Als het zachte woord van een mens.
Zelfs het zoetste kerstgebak
Is niet zo fijn
Als het zachtste woord van een mens.
Zelfs de helderste ster in de kerstnacht
Is niet zo lichtgevend
Als de vrede die een mens brengt.
Kertmis :
Feest van het mens worden
Van een mens.
De pot met stenen
Een professor in filosofie begon een lezing over tijdsbeheer met een experiment. Hij zette
een glazen pot voorzichtig voor zich neer. Daarna nam hij grote stenen die hij voorzichtig
in de pot legde. Toen de pot gevuld was, vroeg hij aan het publiek: “Is deze pot vol?” Het
publiek antwoordde unaniem: “ja”.
De professor nam een pot met kiezelsteentjes en goot ze over de grote stenen. De
kiezeltjes vielen tussen de stenen tot op de bodem van de pot. Opnieuw vroeg de
professor: “Is deze pot vol?” De toehoorders begrepen zijn opzet en één van hen
antwoordde: “Waarschijnlijk niet…”. Daarop haalde de professor een zakje zand van
onder de tafel en goot dit leeg in de pot.
Opnieuw vroeg de professor: “Is deze pot vol?” Ditmaal schudde het publiek eensgezind
het hoofd. “Goed,” zei de professor, en alsof iedereen dat verwachtte, nam hij twee
koppen koffie en kiepte de hele inhoud van deze twee koppen in de pot. De hele inhoud
verdween in de pot.
Daarop vroeg de professor: “Welke grote waarheid laat dit experiment ons zien?”
De moedigste uit de zaal antwoordde: “Het laat zien dat onze agenda nooit zo gevuld is
als we denken en dat er, als we echt willen, nog altijd wel wat tijd is voor meer afspraken
en meer activiteiten.” “Nee,” zei de professor, “daar gaat het niet om. De grote waarheid
die in dit experiment schuilt, is de volgende: als je niet eerst de grote stenen in de pot
doet, krijg je ze er achteraf nooit meer in.
Ik wil dat je beseft dat dit jouw leven is. De keien zijn de belangrijke dingen: je familie,
je partner, je kinderen, je geloof, je gezondheid - en andere dingen die als al het andere
in je leven verloren is en alleen zíj overblijven, je leven toch zullen vervullen.
De kiezelstenen zijn de andere dingen die er toe doen. Zoals je werk, je huis, je auto.
Het zand is al het andere. Als je eerst het zand in de pot doet, is er geen ruimte voor de
kiezels en de grote stenen. Hetzelfde geldt voor je leven. Als je al je tijd en energie
besteedt aan de kleine dingen, zul je geen tijd meer hebben voor de dingen die voor jou
belangrijk zijn.”
Eén iemand steekt een vinger op en vraagt waar de twee koppen koffie in die pot dan
voor zouden moeten staan. De professor lacht en zegt dat dit een heel goede vraag is.
"Ik wilde daarmee alleen nog maar weer eens aangeven en bevestigen, dat, hoe vol je
leven ook mag zijn, er is altijd wel een plekje om samen met een vriend of een dierbare
een kopje koffie te drinken."
Slotwoord
Het is altijd fijn af te sluiten met mooie woorden.
Net zoals vorig jaar legden we een schrift bij de adventskrans. De vraag was : “Hoe
bouw jij mee aan Kerstmis ? “ En ook nu weer werden er mooie dingen neergeschreven.
5

Licht geven bij donkerte
Warmte bij kou
Samen bouwen aan een universum die een eenheid uitstraalt, waarin elke steen, groot,
klein, dik of dun, z’n plaatsje vindt. Waar veiligheid en respect een recht is en waar hoop
een dagelijks begrip is.
Bedankt voor jullie aanwezigheid, laten we de raad van de professor maar volgen en tijd
nemen om samen iets te drinken.
Metallica - Nothing else matters
6